Ανάληψη αριστερής κυβερνητικής ευθύνης ή επιστροφή στην ασφάλεια των μαχών επί χάρτου;

Πρωτοφανής και άκρως επικίνδυνη ανωριμότητα

του Δημήτρη Χρήστου*

Οι οπαδοί και οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ ζουν μοναδικές στιγμές...

Δεν θυμάμαι να υπάρχει ανάλογη περίπτωση κόμματος και ειδικότερα κόμματος που βρίσκεται για πρώτη φορά στην ιστορία του στο κυβερνητικό τιμόνι και η μοναδική ουσιαστικά αντιπολίτευση που ασκείται να είναι από το εσωτερικό του. 

Η Αριστερή Πλατφόρμα, που είχε και έχει δομή κόμματος μέσα στο κόμμα, αναπτύσσει σκληρή αντιπολίτευση για την ανατροπή της κυβέρνησης και μάλιστα με προεκλογικού τύπου εκστρατείες. Κερασάκι σ' αυτή την τούρτα η πρόεδρος της Βουλής, που καταπλήσσει τα πλήθη στηρίζοντας τον πρωθυπουργό (!) με αντάρτικο κατά της κυβέρνησης. 

Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, που λέει και η ρήση.

Η ΟΜΑΔΑ της οποίας ηγείται ο Π. Λαφαζάνης, όπου έκανε κάθε μέρα με τα κρεμμυδάκια τον καπιταλισμό (για πολλά χρόνια), δεν μπορεί να ζήσει στις δύσκολες συνθήκες της ανοιχτής θάλασσας, προτιμώντας την ασφάλεια του ενυδρείου, όπου όλα τα ψαράκια γνωρίζονται μεταξύ τους και κανένα δεν απειλεί το άλλο. Η αδρεναλίνη που παράγεται από πύρινους λόγους και καυτά άρθρα είναι πολύτιμη τροφή για όσους έχουν συνηθίσει αυτή την πολιτική ζωή και δεν έχουν ικανότητες να ανταποκριθούν στις δύσκολες συνθήκες διοίκησης κράτους. 

Μάλιστα, για να μην αποκαλυφθεί αυτή ακριβώς η αδυναμία ή ακόμα και ανικανότητα, προτιμούν να πάρουν στον λαιμό τους και το υπόλοιπο κόμμα, ώστε να μην υπάρχει σύγκριση. Να μην υπάρχει Αριστερά που να θέλει και, κυρίως, να μπορεί να κυβερνήσει ώστε να προκύπτουν και οι συγκρίσεις.

ΑΝ ΑΝΑΦΕΡΕΙΣ όλα αυτά, θα σου πουν πως έτσι, με Μνημόνια, μπορούν να κυβερνήσουν όλοι. Μέγα λάθος, καθώς κανείς δεν ξέρει αν ο ΣΥΡΙΖΑ, που θα συνεχίσει το δύσκολο έργο της επιστροφής της χώρας σε κανονικούς ομαλούς ρυθμούς ζωής, σίγουρα θα πετύχει. Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα για τον Αλέξη Τσίπρα και τους υπουργούς, οι οποίοι έχουν μπροστά τους ένα τιτάνιο, σε όγκο και δυσκολίες, έργο. 

Ένα έργο που το βάρος του δεν είναι σταθερό και σε πολλές φάσεις καθορίζεται από τους δανειστές και τους εκπροσώπους τους. Στο έργο αυτό, αν οι υπουργοί δεν επιλέξουν τους καλύτερους, δεν ελέγχουν τις επιλογές τους με βάση αξιοκρατικά κριτήρια, δεν έχουν τεντωμένα τα αυτιά τους στην κοινωνία και στους φορείς που γνωρίζουν με κάθε λεπτομέρεια τα πράγματα που τους αφορούν, η υπέρβαση των δυσκολιών δεν θα γίνει και όλη η Αριστερά θα επιστρέψει στις μάχες επί χάρτου.

ΑΥΤΟ πάντως που μου κάνει εντύπωση στην περίπτωση της Αριστερής Πλατφόρμας, καθώς όλα σχεδόν τα επιτελικά στελέχη αυτής της συνιστώσας προέρχονται από το ΚΚΕ, είναι η χαμένη πολιτική μόρφωση που παρείχε αυτό το ιστορικό κόμμα. Φαίνεται πως δεν υπήρχαν μόνο ανοιχτά μυαλά και διαρκείς ανησυχίες. Φαντάζονται ότι το πολιτικό κόμμα που έχουν ήδη είναι μπολσεβίκικο! Οραματίστηκαν μάλιστα και συνεργασία με τον τροτσκισμό. Δεν θυμάμαι τέτοιο μάθημα στο ΚΚΕ. 

Κλείνουμε όμως την παρένθεση για να αναρωτηθούμε πώς είναι δυνατόν να πιστεύεις και να υπερασπίζεσαι ως λυτρωτική για τη χώρα μια μονομερή βίαιη έξοδο από την Ευρωζώνη και την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα. 

Μια χώρα σαν τη δική μας, σε κωματώδη κατάσταση με capital controls, με διαλυμένη ή υπολειτουργούσα την παραγωγική μηχανή, εξαρτημένη σε πολύ μεγάλο βαθμό από τις εισαγωγές πρώτων υλών και τεχνολογίας, εκτεθειμένη σε σοβαρούς γεωστρατηγικούς κινδύνους, μπορεί μόνη της, σε αυτές τις συγκεκριμένες συνθήκες, να τα βάλει με όλο το παγκόσμιο σύστημα, να νικήσει και να ευημερήσει με ασφάλεια; Είναι θέμα φαντασίας ή πρωτοφανούς και άκρως επικίνδυνης ανωριμότητας;

ΣΤΗ ΦΑΣΗ αυτή, η ελληνική κυβέρνηση αξιοποίησε τη διάσταση απόψεων Ουάσιγκτον - Βερολίνου και την ανάγκη ανάκτησης του μεριδίου στην Ε.Ε. που είχαν κυρίως η Γαλλία και η Ιταλία. Δεν νομίζω πως υπήρχαν περιθώρια για καλύτερους συσχετισμούς και πολύ καλύτερη συμφωνία, όταν όλες οι πρόθυμες για επενδυτικά σχέδια και συνεργασίες χώρες που η κυβέρνηση έχει σπεύσει και έχει ζητήσει βοήθεια έθεταν ως όρο συνεργασίας την παραμονή της στην Ευρωζώνη. 

Ασφαλώς, η συμφωνία είναι εξαιρετικά δύσκολη για τα ελληνικά συμφέροντα. Το θέμα είναι αν η κυβέρνηση, και ειδικότερα τα στελέχη του οικονομικού επιτελείου, πιστεύουν πως ναι, έστω και σε αυτές τις συνθήκες υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες επιστροφής της χώρας στην κανονικότητα και την ανάπτυξη. Όποιος δεν το πιστεύει φεύγει και δεν εμποδίζει τον άλλο να δώσει τη μάχη.

ΑΥΤΗ η περίεργη ελληνική πολιτική πρωτοτυπία πρέπει να λάβει τέλος. 

Μετά τη συμφωνία, η χώρα έχει ανάγκη από συστράτευση και συνεργασίες για την κάλυψη του χαμένου εδάφους, για να μπουν τα θεμέλια της οικονομικής ανάπτυξης σε όλους τους τομείς που η Ελλάδα έχει συγκριτικά πλεονεκτήματα και δυνατότητες. 

Όσοι νομίζουν πως αρκεί οι εργάτες να κάνουν τα γρανάζια των εργοστασίων να γυρνούν είναι βαθιά νυχτωμένοι από τις συνθήκες που καθορίζουν σήμερα την αξία των προϊόντων, εφόσον αυτά μπορούν να φτάσουν στις αγορές. Το ποιοι θα αναλάβουν αυτό το δύσκολο έργο θα το αποφασίσει ο λαός.

Η ΑΥΓΗ