Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2015

ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΝΔΟΓΕΝΗ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ: Ερωτήματα και ανίχνευση απαντήσεων


του Ανδρέα Κυράνη, Αρχιτέκτονα - Μηχανικού*


Ομιλία στα πλαίσια του συνεδρίου "Παραγωγική Ανασυγκρότηση στην Ελλάδα: Μελετώντας το παρελθόν, σχεδιάζουμε το μέλλον"
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ  
1. Εισαγωγή : το παράδειγμα μιας υποκειμενικής πραγματικής εμπειρίας
α. 1977-1999 : ΚΑΤΟΙΚΕΙΝ
β. 1999-σημερα : αρχιτεκτονική πρακτική με το βλέμμα στραμμένο στην οικοδομική
2. Μηχανουργία και Μαστορική 
3. Ποιοτικά χαρακτηριστικά της σύγχρονης παραγωγικής πραγματικότητας.
Η πληροφορική σαν κόσμος διαχείρισης μιας προσομοίωσης του πραγματικού και η μαστορική, η λαϊκή άρρητη τεχνική γνώση, σαν ιερός τόπος αντίστασης του ίδιου του πραγματικού. Εργάτης ή Παραγωγός; Δημιουργός ή Καταναλωτής;
Η ανάγκη πλήρους αναστροφής του κυρίαρχου δυτικού βιομηχανικού προτύπου.
4. Η Ελληνική ιδιαιτερότητα σαν δυνατότητα Εξαίρεσης με θετικό πρόσημο στον κυρίαρχο παγκόσμιο Κανόνα.
Η γεωοικονομία, η πολιτισμική και η τεχνική μας ταυτότητα σαν πολύτιμο υλικό μιας ενδογενούς παραγωγικής ανασυγκρότησης.
Η στρατηγική για ένα προϊόν διεθνώς εμπορεύσιμο υψηλής προστιθέμενης αξίας, για ένα «σχεδιασμένο κατά παραγγελία νέου τύπου βιομηχανικό προϊόν »
5. Γιατί αξίζει να σωθεί η Ελλάδα;
Η ανάγκη αυτοεκτίμησης της αξιακής μας υπόστασης σαν κρίσιμος παραγωγικός συντελεστής.
6. Επίλογος. Άμεσα μέτρα διαφύλαξης και ενίσχυσης της αυτοδύναμης συλλογικής μας υπόστασης. Για μια ενδογενή εξωστρέφεια.


1. Εισαγωγή

Το παράδειγμα μιας υποκειμενικής πραγματικής εμπειρίας


α. 1977-1999 : ΚΑΤΟΙΚΕΙΝ Ένα εγχείρημα:
  • Σχεδιασμού, κατασκευής και διάθεσης συστημάτων εξαγώγιμων ελληνικών προϊόντων καθημερινής χρήσης με ενδογενή ταυτοτικά χαρακτηριστικά
  • Ολιστικής προσέγγισης του κύκλου σχεδιασμός, παραγωγή, διάθεση με τον τελικό αποδέκτη συμμέτοχο και στο κέντρο της όλης διαδικασίας
  • Συγκρότησης μιας σεβαστής οικονομικής οντότητας μέσα από την ομότιμη συνέργεια μικρότερων επιχειρήσεων με μηδενικό σχεδόν αρχικό χρηματικό κεφάλαιο
  • Συγκρότησης ενός νέου τύπου προϊόντος: "τα συστήματα σχεδιασμένων κατά παραγγελία βιομηχανικών προϊόντων"
β. 1999-σημερα : αρχιτεκτονική πρακτική με το βλέμμα στραμμένο σε μια οικοδομική που:
  • Αξιοποιεί στο μέγιστο την σύγχρονη τοπική μεταποιητική πραγματικότητα.
  • Απαντά σε απολύτως απτές, αληθινές και συγκεκριμένες σε τόπο και χρόνο ανάγκες και όχι σε τυπικές αντίστοιχες
  • Απευθύνεται άμεσα στον τελικό αποδέκτη καταργώντας τα συμβατικά δίκτυα διάθεσης-διαμεσολάβησης
  • Γεννά υψηλή αξία με το ελάχιστο κόστος, μεταθέτοντας το κέντρο βάρους ενός έργου, από την προμήθεια και ένταξη έτοιμων προϊόντων, στο σχεδιασμό και την κατασκευή "πραγμάτων" απόλυτα προσαρμοσμένων στις ιδιαίτερες ανάγκες του.


2. "Μηχανουργία" – "Μαστορική"


Το ιστορικό βάθος και η ψυχή της τεχνογνωσίας μας
  • "μηχανουργία" – "μαστορική", ονομάζουμε μια «μεταποιητική» διαδικασία όταν διαθέτει στ’ αλήθεια «υποκείμενο».
  • ο «μάστορας» με την βαθειά βιωματική του γνώση, άριστος γνώστης των πόρων, που στ’ αλήθεια διαθέτει, της πρώτης ύλης, των εργαλείων και των αυστηρών κανόνων της διαδικασίας, μπορεί παράλληλα να τους υπηρετεί και να τους υπερβαίνει. Αμφισβητώντας τα όρια του εφικτού, μεταμορφώνεται σε αληθινό «υποκείμενο», μιας μεταποιητικής διαδικασίας
  • ο «εργάτης», εξ’ ορισμού στερούμενος ρητά κάθε προσωπικής συνδρομής, καταντά ο δούλος της διαδικασίας, το αληθινό της «αντικείμενο».
  • στο παρελθόν, η μεταποίηση στηρίχτηκε στην ομότιμη συνεργασία και ηθική αμοιβαιότητα επιστημόνων- μηχανικών και μαστόρων. Η σχέση αυτή στη συνέχεια υποτιμήθηκε και διασύρθηκε. Σήμερα οφείλουμε να την ανακτήσουμε.

3. Ποιοτικά χαρακτηριστικά της σύγχρονης παραγωγικής πραγματικότητας



Η "καμπύλη που χαμογελά" προτάθηκε το 1992 από τον Ταϊβανέζο Stan Shih
(1944-), μηχανικό ηλεκτρονικής και ιδρυτή της εταιρείας πληροφορικής της Ταϊβάν, Acer.
Αν δεν καταφέρουμε να αναστρέψουμε αυτή την καμπύλη από χαμόγελο σε θλίψη, αυτοδύναμο παραγωγικό μέλλον δεν διαθέτουμε

3α. 11 σημεία διαπιστώσεις για την κατανόηση της σημερινής παραγωγικής συνθήκης


1. Η δυτική βιομηχανική επανάσταση είναι αδιανόητη ιστορικά αν την απεξαρτήσεις από την περίφημη πρωταρχική συσσώρευση, την δυτική αποικιοκρατία - στρατοκρατία, την καταλήστευση της περιφέρειας υπέρ του κέντρου και την βίαιη αστικοποίηση.
Δυτική βιομηχανική επανάσταση σημαίνει: αυταρχισμός, υπέρ-μεγέθυνση και παραγωγική υπέρ συγκέντρωση. Σήμερα ζούμε την δυνατότητα απαρχής μιας ανάστροφης πορείας.
Σήμερα, τα μικρά αποκεντρωμένα παραγωγικά μεγέθη με την συνδρομή της νέας κατασκευαστικής τεχνολογίας και του διαδικτύου, αναβαθμίζονται ριζικά και αποκτούν αυτοδύναμη παραγωγική υπόσταση με σοβαρά συγκριτικά πλεονεκτήματα έναντι της μεγάλης κάθετης βιομηχανίας , επειδή:
  • Προϋποθέτουν μηδαμινές χρηματικές επενδύσεις
  • Διαθέτουν ευελιξία, γρήγορη αναδραστικότητα και προσαρμοστικότητα
  • Διαθέτουν μεγάλη ανθεκτικότητα σε ανεξέλεγκτες αλλαγές.
Είναι σήμερα κοινωνικά, τεχνικά και τεχνολογικά εφικτή η μετατροπή της μικρής
μεταποιητικής οντότητας από δορυφόρο σε γεννήτορα της μεγάλης αντίστοιχης, πράγμα
που ανοίγει μια δυνατότητα για δημοκρατικό σχεδιασμό της παραγωγής.

2. Η δυτική βιομηχανική πόλη είναι η υπερμηχανή στην υπηρεσία του παραγωγικού καθεστώτος
Εμπεδώνει την ανίερη επιβολή της θεότητας - μηχανή πάνω σε φύση και ανθρώπους. 
Παγιδεύει κοινωνία και παραγωγικές σχέσεις σε μια μηχανιστική συνθήκη και φροντίζει για την αποτροπή της μεταλλαγής τους.
3. Το δυτικό μαζικό βιομηχανικό μοντέλο, με το δίπολο παραγωγός-καταναλωτής είναι κοινωνικά, τεχνικά και τεχνολογικά ξεπερασμένο και ασύμφορο
Καταστρέφει ανεπίστρεπτα και δεν παράγει παρά ευτελή προϊόντα-σκουπίδια, απαντώντας προσχηματικά μόνο, σε αληθινές ανθρώπινες ανάγκες.
4. Η καινοτομία, το "σήμα κατατεθέν" του μετακαπιταλιστικού χρηματοπιστωτικού καθεστώτος, σημαίνει την αυτόματη παραγωγή κέρδους, όχι αξίας, χωρίς την παραμικρή σχεδόν ανθρώπινη εργασία.

5. Ο "πραγματικός" κόσμος, επιχειρείται να μετατεθεί, υποκατασταθεί και ελεγχτεί από μια προσομοίωση του, έναν «εικονικό» αντίστοιχο, με "χρήστες" και "οικονομία", "δική του"
Μια εκλεπτυσμένη καρικατούρα απαιτεί από το "πραγματικό", "αναδιάρθρωση" και "προσαρμογή"
Ένα σύγχρονο εγχείρημα του Προκρούστη.
Με άλλοθι την τεχνολογική επανάσταση, οι παραγωγικές σχέσεις εξαϋλώνονται. Η μέγιστη πλειοψηφία των ανθρώπων του πλανήτη οδηγείται στο περιθώριο, την φαβελοποίηση και τον φυσικό αφανισμό.
6. Ο κόσμος της πληροφορικής καταργεί πρακτικά τον κόσμο της μηχανικής και της τεχνικής
Μιλάμε σήμερα κυρίως για τεχνολογία και δευτερευόντως για τεχνική.
Το κέντρο βάρους μετατίθεται από την μεταποίηση στους μηχανισμούς σύλληψης και διάθεσης του προϊόντος. Σε αυτόν «τον γενναίο νέο κόσμο» η διαχείριση του πραγματικού μέσω κυρίως μιας προσομοίωσης του, γεννά μια «γενικευμένη αναπηρία».
Βρισκόμαστε στην Ανατολή ενός κόσμου ολικά εικονικού.
7. Η εργασία μεταλλάσσεται σαν νόημα και αξία. 
Μέσα σε πέντε περίπου αιώνες, η παραγωγική διαδικασία, διαμεσολαβημένη από μια κάστα «επιστημόνων», ειδικών-τεχνοκρατών-γραφειοκρατών, αυτονομείται, μεταλλάσσοντας το κατ’ εξοχήν ιστορικό της υποκείμενο, τον μάστορα –τεχνίτη, σε κατ εξοχήν αντικείμενο της, «εφευρίσκοντας» τον άνθρωπο μηχανή-βιομηχανικό εργάτη-καταναλωτή .
Η κατάργηση σήμερα της κύριας καταναλωτικής δύναμης του συστήματος από μια «έξυπνη» μηχανή, το βραχυκυκλώνει και το οδηγεί σε πλήρες αδιέξοδο.
Η ανθρώπινη εργασία, αναβαθμίζεται στα κέντρα συγκρότησης της πληροφορίας σε εφαρμόσιμη γνώση, και υποκαθίσταται στο πεδίο της τελικής εφαρμογής, από μια αυτοματοποιημένη μηχανική συνθήκη. Φαινόμενα τεράστιας ανεργίας αναδύονται.
8. Σύγχρονη αποικιοκρατία είναι ο κεντρικός έλεγχος του τελικού προϊόντος, με την "αποκεντρωμένη" παγκοσμίως παραγωγή των μερών του.
Η παραγωγική αυτοδυναμία της περιφέρειας αποτρέπεται, με την πλήρη ένταξη της, στην αλυσίδα αξίας του κέντρου. Το προϊόν συναρμολογείται στον τελικό προορισμό του, αφού τεμαχιστεί σε απάρτια διαχειρίσιμα εξ’ αποστάσεως, που παράγονται φθηνά και «αξιόπιστα» αδιάφορο πού.
Την δύναμη έχει εκείνος που διαχειρίζεται και όχι εκείνος που παράγει.
Η τεχνογνωσία ελέγχεται κεντρικά και η παραγωγή ...
υλοποιείται απρόσκοπτα περιφερειακά. Οτιδήποτε άλλο αφανίζεται, όντας τόπος αντίστασης, των τοπικών κοινωνιών στη λαίλαπα ενός απρόσωπου παγκόσμιου αυταρχισμού.
9. Αναδύεται ένα καταναλωτικό ιδεολόγημα που μεταθέτει το κέντρο βάρους από την σφαίρα της ανάγκης σε εκείνην της επιθυμίας. Το περίφημο μοδάτο δικό μας εργοστάσιο, μέσα στο σπίτι μας
Η «φιλελεύθερη» υποκρισία, ενός δήθεν «συμμετοχικού καταναλωτισμού», αποσιωπά τον κεντρικό έλεγχο και πλειοδοτεί υπέρ ενός παραγωγικού μοντέλου συνέργειας υπερεθνικών μικρής κλίμακας επιχειρήσεων (τα περίφημα clusters), διάσπαρτων στην περιφέρεια και προσαρμοσμένων δήθεν, σε τοπικές και ατομικές ορέξεις.
10. Διανοητική ναυαρχίδα αυτής της μόδας είναι οι παγκόσμιες διαδικτυακές κοινότητες χρηστών, σε μια α-τοπική, ανιστόρητη, εξατομικευμένη και υποτίθεται ομότιμη πλατφόρμα, που σχεδιάζουν και παράγουν «διαδικτυακά» εφαρμογές προσαρμοσμένες στις ιδιαίτερες ανάγκες τους, ερήμην της οιασδήποτε διαμεσολάβησης «τρίτου».
Μια τέτοια διαδικασία, προσδοκά να καλύψει την διατροφή, την ιατρική περίθαλψη, το ρουχισμό , το σπίτι ή το αυτοκίνητο μας.
Το πρότυπο των προκατασκευασμένων αναγκών, αντικαθίσταται με εκείνο της
συναρμολόγησης άνευρων και ανώδυνων εξατομικευμένων επιθυμιών.
Με την ψευδοακύρωση του δίπολου παραγωγός - καταναλωτής, ο δεύτερος
φαντασιώνεται τον παραγωγό, και ο έλεγχος επισυμβαίνει μέσω των αλγοριθμικών εργαλείων σε ένα επίπεδο υψηλότερο και προσχηματικά διάφανο.
11. Η μαστορική, η λαϊκή άρρητη γνώση, τέκνο της ιστορικής μεταποίησης,
(η αληθινή δηλαδή βιωμένη και εμπεδωμένη γνώση αιώνων και γενεών)
αναδεικνύονται σε μοναδικούς προνομιακούς τόπους αντίστασης του ίδιου του
πραγματικού, ενώ η λόγια γνώση-επιστήμη, παγιδευμένες στο μονοδιάστατο
κόσμο της προσομοίωσης, αναδεικνύονται σε τόπους μεγέθυνσης ενός
επιστημονικού, τεχνικού και τεχνολογικού Μεσαίωνα.


* σχόλιο για τους πάρα μορφωμένους αγράμματους.

3β. Σκέψεις για μια θετική πρόταση


1. Η Διεθνής αγορά, μέσα σε αυτή την γενικευμένη εκπόρνευση των πάντων, πνιγμένη στο άχρηστο σκουπίδι κάθε είδους, προκειμένου να δώσει λύσεις σε αληθινές συγκεκριμένες ανάγκες, «δραπετεύει» από το τυπικό μαζικό προϊόν.
Μέσα στον ανελαστικό φτωχό κανόνα, η ίδια η ανάγκη, αναπτύσσει μια πλούσια και δυναμική εξαίρεση.
Διψά για πολύτιμα προϊόντα και αναπτύσσει δίκτυα παραγωγής και διάθεσης
εναλλακτικά στα κυρίαρχα. Εκεί που η πλειοψηφία της κινείται σε «ματωμένες
θάλασσες» από τον ανηλεή διεθνή ανταγωνισμό, μια δυναμική μειοψηφία, κινείται σε «ανοικτά από ανταγωνισμό πελάγη», και προσφέρει υψηλή ποιότητα σε σωστή τιμή, ανταποκρινόμενη στο απολύτως συγκεκριμένο.
2. Ένα σύγχρονο κατά παραγγελία βιομηχανικό προϊόν αναδύεται, το οποίο:
  • Απευθύνεται άμεσα στους τελικούς αποδέκτες του χωρίς ενδιάμεσους
  • Προσφέρει κατά παραγγελία υπηρεσία μαζί με μεταποίηση υψηλού επίπεδου.
  • Χρησιμοποιεί υπέρ του την μεγάλη υπερπόντια βιομηχανία
  • Εστιάζει σε μια προστιθέμενη αξία που γεννά η ίδια η πολύτιμη μεταποίηση.
Το προϊόν αυτό με γνώμονα τη βέλτιστη εξυπηρέτηση της ανάγκης που επιλύει,
ενσωματώνει οργανικά:
  • τεχνολογίες αιχμής με υψηλή μαστορική δεξιότητα
  • μηχανουργικές με cnc κατεργασίες.
Αυτή η μεταποιητική διαδικασία:
  • συγκροτεί προϊόντα σύμμεικτα, σύνθετα και πολυπαραμετρικά που γεφυρώνουν τρόπους, κλάδους και συμβατικές εξειδικεύσεις.
  • συγκροτεί συστήματα που συνθέτουν ολιστικά πρωτογενή και δευτερογενή τομέα με πολύτιμες υπηρεσίες
  • συγκροτεί πρωτόκολλα και συμβατότητες ανάμεσα σε διαφορετικά προϊόντα
  • επανασυνθέτει και αναβαθμίζει αξιακά μια αγορά που θυμίζει πύργο της Βαβέλ, υπερκορεσμένη, ευνουχισμένη και θρυμματισμένη από ένα φιλελευθερισμό της συμφοράς .
Η μεγάλη πλειοψηφία των υγιών σήμερα μικρών μεταποιητικών επιχειρήσεων στην Ελλάδα της κρίσης και όχι μόνο, βαδίζουν με σαφήνεια σε ένα τέτοιο δρόμο και αντέχουν, χάρη στο μηδενικό ανταγωνισμό που έχουν σε αυτό που κάνουν.

3γ. Τι θετικό για μας κουβαλά αυτό το σύγχρονο μεταποιητικό παράδειγμα;

1. Οι σύγχρονες θεότητες της μεταποίησης, εμπεριέχουν πάμπολλες
ρωγμές και αντιθέσεις


Οφείλουμε να τις αξιοποιήσουμε προκειμένου να συγκροτήσουμε μια εναλλακτική πρόταση, με παντελώς διάφορα αξιακά προτάγματα, αντιστρέφοντας πλήρως, την κυρίαρχη ρότα των πραγμάτων.
Οφείλουμε δηλαδή να αξιοποιήσουμε την κυρίαρχη τάση για μικρό, συνέργειες και
υπερσύγχρονες τεχνολογίες κατασκευής και διαχείρισης, συνθέτοντάς την όμως με
ποιοτικά μεγέθη που απουσιάζουν και είναι:
  • ο ανθρώπινος παράγοντας σαν πρόσωπο μιας κοινωνίας σχέσεων
  • ο τόπος σαν συγκεκριμένη ιερή μελωδία μιας ιστορικής αυταξίας,
  • ενός «εδώ και τώρα» που προϋποθέτει «χθες», προκειμένου να διαθέτει «αύριο».
2. Η μηχανουργία -μαστορική, η τεχνική ποιότητα που διαπραγματεύεται αυτά τα
μεγέθη, είναι παντελώς απούσα από τα κυρίαρχα μοντέλα , γιατί δεν υποκαθίσταται από μια μηχανική συνθήκη, προϋποθέτει «αρετή», γεννά κατασκευαστικό ήθος, παρεμβαίνει στις παραγωγικές σχέσεις και συνεισφέρει στην υποκειμενοποίηση και τον εκδημοκρατισμό της κοινωνίας.

3. Η εποχή του μετά - ανθρώπου: Ο μετακαπιταλιστικός κόσμος για τον εαυτό του μια χαρά κρατεί και συγκροτεί ένα νέο, ευκολότερα διαχειρίσιμο ανθρώπινο είδος , εκείνο του μετά- ανθρώπου. Η προσδοκία όμως που υπόσχεται για μια παγκόσμια κοινότητα της δήθεν γνώσης και διαφάνειας για όλους, έχει μια σοβαρή «Αχίλλειο πτέρνα». Προϋποθέτει την από-υλικοποίηση και από-εδαφοποίηση των πάντων. Προϋποθέτει την καταστροφή κάθε συγκεκριμένης γεωοικονομίας, κάθε πολιτισμικής ταυτότητας που εδράζεται σε συγκεκριμένο έδαφος αναφοράς.


4. Τα καλούδια του ψηφιακού κόσμου προκειμένου να αποκτήσουν νόημα για το ιστορικό ανθρώπινο είδος και όχι για μεταλλαγμένα ανθρωποειδή, απαιτείται απτή, βιωματική εμπειρική υλικότητα, απαιτείται «παθός μαθός» σε συγκεκριμένο χρόνο και τόπο.
Απαιτείται μια ολική επαναφορά:
  • από τον πλουμιστό αφηρημένο κόσμο της διάθεσης και κατανάλωσης
  • στον συγκεκριμένο ιερό κόσμο της μεταποίησης, τον κόσμο της απτής, βιωματικής, ερωτικής βυθοσκόπησης της ύλης.
5. Αναδεικνύεται έτσι η ανάγκη:
  • μιας στρατηγικής συμμαχίας της «μαστορικής» με την «ψηφιακή κατασκευή»
  • μιας επαναξιολόγησης του μικρού οικονομικού και παραγωγικού μεγέθους, με τα αξιακά και αληθινά ποιοτικά στοιχεία που μόνο αυτό μπορεί να υποστηρίξει.
Η ευφυής κατασκευαστική τεχνολογία από μόνη της είναι πολύ ηλίθια και φτωχή, μια και στερείται της ομορφιάς της ανθρώπινης χειρονομίας.

Η μαστορική από μόνη της έχει πολύ μικρό εστιακό πεδίο, που την καθιστά με όρους παγκόσμιας αγοράς, ακριβή, αργή και ανίσχυρη.

Μια από κοινού δράση τους, μια υπέρτατη Σύνθεση - Υπέρβαση αυτών των απόλυτα αντιφατικών μεταξύ τους τρόπων, λειτουργεί συμπληρωματικά και λυτρωτικά και για τους δυο, με τον ένα να καλύπτει τα κενά και τις ανεπάρκειες του άλλου.

Αυτή η πολύτιμη υπαρκτή πρακτική που λειτουργεί σιωπηλά και αθόρυβα, σαν δυναμική εξαίρεση στον κυρίαρχο διεθνή κανόνα, συντηρεί ανοιχτό το στοίχημα για έναν άλλο κόσμο μέσα από μια ριζικά διαφορετική οπτική των πραγμάτων γύρω μας.

6. Μια διαφορετική οπτική όμως προϋποθέτει:
  • την ανάκτηση της δυνατότητας σύνθεσης λαϊκής και λόγιας γνώσης, ζήτημα βαθιά πολιτικό, αποκατάστασης μιας ουσιαστικά δημοκρατικής λειτουργίας της κοινωνίας.
  • Το μικρό παραγωγικό μέγεθος όντας ο μοναδικός εφικτός τόπος αυτής της σύνθεσης συνιστά το περιβάλλον - καταλύτη γεννήτορα μιας μονάκριβης σήμερα αξίας.
  • τη μετάλλαξη της πάλε ποτέ "βιομηχανίας" από μηχανής απέναντι στην κοινωνία, που υπηρετεί την καταδυνάστευση της, σε "μηχανή" στην υπηρεσία της ίδιας της κοινωνίας, που υπηρετεί την δημιουργικότητα και την ελευθερία της.
  • Την πλήρη αναστροφή και αποκαθήλωση στα μυαλά μας του μέχρι χθες κυρίαρχου δυτικού βιομηχανικού πρoτύπου, με όλες τις βεβαιότητες νοοτροπίες, ιδεοληψίες και ψευδό επιστημονικές τεκμηριώσεις που αυτό κουβαλά.
Είναι παντελώς αδύνατο αν δεν απαλλαγούμε από το κύριο φαντασιακό του υπόβαθρο,
που δεν είναι άλλο από την δυτική νεωτερικότητα.


Μιλάμε για απεμπλοκή από δεκάδες ιδεοληπτικές βεβαιότητες που αντλούν από την
πραγματικότητα ενός άλλου παραδείγματος, παντελώς ξένου με την ιστορική μας
πραγματικότητα, παραδείγματος με το οποίο βρισκόμαστε τόσο κοντά αλλά και τόσο
μακριά, διατηρώντας μαζί του σχέσεις άγρια συμπλεγματικές.
Εναλλακτικό παραγωγικό μοντέλο, ένα εγχείρημα δηλαδή με αληθινή διεθνή σημασία και αξία, οργανικής επανασύνδεσης «ψηφιακής κατασκευής» και «μαστορικής», δεν μπορεί να υπάρξει, χωρίς μια στρατηγική βαθιάς μεταλλαγής, από έναν κόσμο σχέσεων εξαρτημένης μισθωτής εργασίας προς μια κοινωνία «ελεύθερων παραγωγών» δημιουργών.
Είναι εφικτό σήμερα, πάρα το κυρίαρχο μετα-καπιταλιστικό περιβάλλον, μέσα από την
ενίσχυση ενός εναλλακτικού παραγωγικού μοντέλου, να αναδυθούν ξανά σύγχρονες
μορφές μικροϊδιοκτητικού δημοκρατικού τρόπου παραγωγής που θυμίζουν τρόπους και
συνθήκες προ-καπιταλιστικές.

7. Το εθνικό Κράτος σε μια τέτοια παραγωγική στρατηγική ούτε θα καταργηθεί,
ούτε θα θυμίζει Σοσιαλδημοκρατία η Υπαρκτό Σοσιαλισμό. Θα πρόκειται για κάτι που
θα συγκροτηθεί σχεδόν από μηδενική βάση, και θα συνιστά την οντότητα που:
  • στηρίζει τους μηχανισμούς δημοκρατικής αναπαραγωγής της ιδιαίτερης γεωοικονομίας της χώρας
  • προστατεύει αποτελεσματικά τη μικρή επιχειρηματική πρωτοβουλία, από την ισοπεδωτική ιδιοτέλεια των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων.

4. Η Ελληνική ιδιαιτερότητα σαν δυνατότητα Εξαίρεσης με θετικό πρόσημο στον κυρίαρχο παγκόσμιο Κανόνα.

4α. Ας έρθουμε όμως τώρα στη χώρα μας - Τι σχέση έχουν όλα τα παραπάνω με μας;


Τα προβλήματά μας οφείλονται μόνο σε ενδογενή αίτια ή ακυρώνουμε και απαξιώνουμε τις
όποιες ενδογενείς μας δυνατότητες;
Δυο δρόμους διαθέτουμε προκειμένου να αποσαφηνίσουμε αυτό το ζήτημα, και αν το
επιζητούμε στα σοβαρά και στ’ αλήθεια, οφείλουμε να τους ιχνηλατήσουμε από κοινού.
  • Ο πρώτος αφορά στην αληθινή γνώση της πραγματικής μεταποιητικής μας ιστορίας.
  • Ο δεύτερος αφορά στην βιωματική μας σχέση με την όποια παραγωγική μας πραγματικότητα.
Ο πρώτος, χωρίς την ισχυρή παρουσία του δευτέρου, καθίσταται παντελώς φιλολογικός και
άχρηστος. Χωρίς μια απτή βιωματική σχέση με το παραγωγικό αντικείμενο, είμαστε
παντελώς ανεπαρκείς να υποστηρίξουμε το παραμικρό.

Ο λόγος μας δεν θα είναι παρά θεωρία χωρίς εφαρμόσιμο αποτέλεσμα, γενικός και αόριστος
εν κενώ σχολιασμός πραγμάτων.

Αυτός είναι και ο λόγος που παθιασμένα τα τελευταία χρόνια επιμένουμε πως τίποτε δεν θα
αλλάξει αν, οι όποιοι παραγωγοί μας έχουν απομείνει, δεν αποκτήσουν δική τους φωνή, αν
δεν βγουν οι ίδιοι, και όχι δια του όποιου αντιπροσώπου, στο προσκήνιο.

4β. Ας δούμε κάποιες έννοιες κλειδιά και ας ιχνηλατήσουμε την
αληθινή συλλογική και ατομική σχέση μας με αυτές.

1. Έθνος Κράτος. Αν ανήκουμε σε εκείνους τους «νεωτερικούς» που πιστεύουν πως το έθνος μας γεννήθηκε από το Κράτος μας, όπως πολλοί πολιτικοί και διανοούμενοι, κάθε παραπέρα συζήτηση για παραγωγικη ανασυγκρότηση είναι παντελώς άχρηστη και περιττή, μια και αφορά υπόθεση του Γερμανικού, του Γαλλικού, του Αμερικανικού, του Τούρκικου η όποιου άλλου ξένου κράτους αγαπάτε, του οποίου και την σημαία θα σηκώσουμε μόλις κατεβάσουμε την δική μας.

2. Η Πολιτισμική μας Ταυτότητα στηρίζεται σε ένα δίκαιο εθιμικό και όχι ρωμαϊκό, γέννημα ενός ιστορικού κοινοτικού μικροϊδιοκτητικού και όχι αυταρχικού παραγωγικού μοντέλου, που γέννησε η ιδιαίτερη γεωοικονομία του τόπου μας, και προδιαγράφει κοινότητες προσώπων συνανθρώπων και όχι σύνολα ανταγωνιζόμενων μεταξύ τους ατόμων.

3. Η τεχνική μας Ταυτότητα είναι προϊόν μιας σοβαρής ιστορικής εθνικής μεταποιητικής παράδοσης. Ας το αποσαφηνίσουμε:


Κοινότητες, ισινάφια και πρωτομαϊστορες
Για να μην πάμε πολύ μακριά, ας αναρωτηθούμε γιατί άραγε στην Οθωμανική αυτοκρατορία οι κοινότητες, οι μεταποιητικές -παραγωγικές οντότητες δηλαδή της εποχής, διέθεταν με φιρμάνια του σουλτάνου, προνόμια και σοβαρή διοικητική αυτοδυναμία. Μα φυσικά γιατί ήταν τότε οι κύριοι παραγωγοί πλούτου, συνεχίζοντας μια πλούσια βυζαντινή παράδοση, στα πλαίσια ενός ιδιότυπου συμμετοχικού τρόπου κοινωνικής συγκρότησης, στηριγμένου όχι σε αφηρημένες ιδέες άλλα στην ίδια την επίπονη καθημερινή μεταποιητική διαδικασία, στις «ιερές παραγωγικές κόγχες».

Αυτή η μικροϊδιοκτητική παραγωγικη διαδικασία, θεσμίζει την αναγκαιότητα συγκρότησης σε κοινότητα, προσώπων που συμμετέχουν από κοινού σε υποχρεώσεις και απολαβές. Ο πρωτομάστορας εκεί δεν είναι απλά ο αρχιτεχνίτης, δεν έχει απλά έναν τεχνικό ρόλο, έχει έναν βαθειά υποστασιακό ρόλο, είναι το εκλεγμένο πρόσωπο που διοικεί την κοινότητα και διαθέτει παράλληλα δικαστικές αρμοδιότητες , τελεσίδικες και μη εφεσιβάλλημες. Γιατί;… μα γιατί είναι εκείνος που με την γνώση και την εμπειρία του είναι σε θέση να εξασφαλίσει τους Όρους αναπαραγωγής της κοινότητας.

Αυτό το παραγωγικό μοντέλο, προκειμένου να αντιμετωπίσει, παρά τα όποια προνόμια, πολύ σκληρά συγκρουσιακές συνθήκες επιβίωσης και ανάπτυξης , λειτουργεί κυρίως στην περιφέρεια, σε βουνά και σε νησιά.

Παράγεται έτσι ένας πολύ ενδιαφέρον, θα τολμούσα να πω «αντιστασιακός», τεχνικός πολιτισμός.

Αυτός ο τεχνικός πολιτισμός, τέκνο μιας διαχρονικά εκδηλωμένης, εμπράγματης άμυνας και αντίστασης, σε κάθε ξένο εισβολέα, κατοικεί προνομιακά στην επίμονη λαϊκή συνείδηση. Κατοικεί σαν "καημός της ρωμιοσύνης", σαν ρωμαλέα αυτεξούσια συναίσθηση της πεποίθησης ενός άλλου δρόμου, δύσκολου αλλά νικητήριου.

Είναι ένας τεχνικός τρόπος, που τον σημαδεύει η "πατέντα", μια πολύτροπη νοητική ικανότητα, που δεν υποτιμά ούτε αγνοεί τον κανόνα και τους φυσικούς φορείς του, δηλαδή την λόγια γνώση- επιστήμη, αυτοπραγματώνεται όμως μόνο, όταν συνιστά σαφή εξαίρεση στον κανόνα.

Μιλάμε για την χαρά της πρακτικής επιβεβαίωσης της μερικότητας του κανόνα, της ακύρωσης της κατασκευασμένης από άλλους δύναμης του. Η μαστορική μόνο τότε υφίσταται, όταν υπερβεί και συντρίψει τον κανόνα, σημάδι εξάρτησης, υποταγής και δυστυχίας.

Η μαστορική ή είναι ποιητική ή δεν είναι τίποτε.

Αυτή η λαϊκή τεχνική παράδοση, διαθέτοντας μια αληθινή δύναμη, συγκρότηση και υπόσταση, διεκδικεί και πετυχαίνει, μια ομότιμη σχέση με την αντίστοιχή της λόγια-επιστημονική.

Αυτή η ομοτιμία, χαρακτηριστικό στοιχείο του δικού μας τεχνικού πολιτισμού, όταν παραβλέπεται προκαλεί τερατογεννέσεις.

4. Αστικός πολιτισμός 


Ακούω συχνά, πως δήθεν δεν διαθέτουμε «αστική κουλτούρα».

Πράγματι δεν διαθέτουμε αστική κουλτούρα, είδος επίκτητο, ρηχό ιστορικά, που κατασκεύασε η δυτική βιομηχανική επανάσταση. Διαθέτουμε όμως πλούσιο αστικό πολιτισμό, προϊόν ενός άλλου, ριζικά διαφορετικού από το δυτικό, παραγωγικού μοντέλου. Αστικό πολιτισμό, που γέννησε μια πλούσια λαϊκή και λόγια διανόηση, δημιούργησε ανώτερες σχολές, κοινωφελή ιδρύματα, αμυντικούς μηχανισμούς και άφησε έργο, με διάσπαρτα τα σημάδια του σε όλο τον βαλκανικό και Μικρασιατικό χώρο και όχι μόνο. Διαθέτουμε ενδογενή αστικό πολιτισμό με προαιώνια παράδοση, που γέννησε την περίφημη Ελληνική Οικουμενική Κοσμόπολη.

Αυτή η ιδιαίτερη μας ταυτότητα αποκαθηλώθηκε πρακτικά σιγά σιγά, μετά την σύσταση του νέου ελληνικού κράτους και μάλιστα, δυστυχέστατα, όχι μόνο από τους ξένους κατά καιρούς επόπτες μας, Βαυαρούς και άλλους, αλλά κυρίως από τους δυτικοθρεμένους λογίους μας, οι οποίοι αδυνατούσαν να συλλάβουν την κρατική μας συγκρότηση, μέσα από μια διαδικασία εκσυγχρονισμού της δικής μας παράδοσης.

Πέρα από φωτεινές εξαιρέσεις, πρώτη σοβαρή συγκροτημένη ενδογενής σκέψη και συναίσθηση αυτής της συνθήκης, συγκροτείται από την ξενοσπουδαγμένη γενιά του 30 και στην συνέχεια από εκείνην του 60 με φωτεινότατα σημάδια ακόμη και στον χώρο της Μεταποίησης, σημάδια που αγνοούμε, υποτιμάμε και παραβλέπουμε.

Αυτά τα ταυτοτικά τεχνικά χαρακτηριστικά γαλουχηθήκαμε να θεωρούμε σημάδια υπανάπτυξης και δυστυχίας. Σήμερα, υπό Όρους, μπορεί και να συνιστούν τα προνομιακά σημάδια μιας εν δυνάμει ευτυχίας μας.
Ποια είναι αυτά:
  • Η ανυπαρξία στην χωρά μιας δυτικού τύπου βιομηχανικής επανάστασης
  • Το τόσο κοντά και τόσο μακριά μας από αυτή τη βιομηχανική επανάσταση
  • Η απουσία της κυριαρχίας εδώ ενός φορντικού μοντέλου
  • Η έγκαιρη εμπλοκή μας με τα φαινόμενα της τεχνολογικής επανάστασης
  • Η παράδοση ομοτιμίας στην πράξη λαϊκής και λόγιας τεχνογνωσίας.
  • Η παράλληλη συνύπαρξη δυο τεχνικών παραδόσεων, του χθες και του σήμερα, με απόσταση μεταξύ τους δυο, το πολύ, γενεών.
  • Η ανυπαρξία βίαιης αστικοποίησης κατά το δυτικό πρότυπο και η πολύ πρόσφατη επιβολή της με την Μικρασιατική καταστροφή και τον Εμφύλιο.
  • Η σχετικά αυτοδύναμη από τα αστικά κέντρα υπόσταση, μέχρι πολύ πρόσφατα, της ελληνικής περιφέρειας
  • Η μέχρι σήμερα αντοχή της μικρής ιδιοκτησίας στην πόλη και την ύπαιθρο.
Συνιστούν ένα πολύ ενδιαφέρον μάγμα παραμέτρων που συντηρεί ακόμη και σήμερα ποιότητες πολύτιμες και μονάκριβες που μπορούν να τροφοδοτήσουν ένα δυναμικό και σύγχρονο εναλλακτικό παραγωγικό υπόδειγμα, εφ όσον τις συναισθανθούμε, κατανοήσουμε και αξιοποιήσουμε.


5. Γιατί αξίζει να σωθεί η Ελλάδα;

Η ανάγκη αυτοεκτίμησης της αξιακής μας υπόστασης σαν κρίσιμος παραγωγικός συντελεστής.

Κάποιοι από εμάς, μεγαλύτεροι σε ηλικία, είχαμε την ευτυχία να αγαπήσουμε μια
άλλη Ελλάδα. Είχαμε την ευτυχία να την ζήσουμε οι ίδιοι και να συμπληρώσουμε
τα κενά στην εικόνα της μέσα από ακούσματα από τους γονείς και τους παππούδες μας.
Ήταν αυτή η περίφημη Ελλάδα της εποχής της όρεξης που λέει και ο Βασίλης
Καραποστόλης. Εκείνη η Ελλάδα, μέσα στις μύριες όσες δυσκολίες της, πάταγε και σε δικά
της ποδάρια, δεν είχε ζητιάνους και ζήτουλες, πίστευε βαθειά στις δυνατότητες της,
αντιμετώπιζε με το προϊόν του κόπου της τη ζωή της και σπούδαζε τα παιδιά της,
δανειζόταν ελάχιστα και αποταμίευε το περίσσευμα της.

Εκείνη η Ελλάδα είχε σοβαρή παραγωγική υπόσταση για τον εαυτό της. Παρά τις λάθος, από άγνοια ίσως, διαπιστώσεις σύγχρονων μελετητών, διέθετε πλούσια δική της
τεχνογνωσία, όχι μόνο χειροτεχνική και βιοτεχνική αλλά και βιομηχανική, τεχνογνωσία
προσαρμοσμένη στην οικονομία των δικών της αναγκών, τεχνογνωσία ριζικά
διαφορετική σε ήθος και ποιότητα, από την αντίστοιχη κυρίαρχη στον δυτικό κόσμο.
Επειδή αυτά τα πράγματα τα ζήσαμε από την κούνια μας, επειδή υπάρχουν ακόμη,
ελχιστοι μεν αλλά ζωντανοί, παραγωγοί εκείνης της επικής εποχής, για να μας θυμίζουν
γγονότα, από τον μεσοπόλεμο έως την δεκαετία του ΄60, μας είναι αδύνατο να
δεχθούμε τις αστοιχείωτες σύγχρονες Σειρήνες, που επιμένουν περί του αντιθέτου.

Τι έφταιξε λοιπόν για το σημερινό μας κατάντημα;

Ο μηχανικός Γιάννης Ροντήρης, ιδρυτής και διευθυντής της ΡΟΣΤΡΟ, μιας βιομηχανίας
του μεσοπόλεμου 1200 εργαζομένων, βιομηχανίας χωρίς εργάτες, με δυναμικό
επιστήμονες και τεχνίτες, σε ένα άγνωστο κείμενό του της εποχής του ΄50, προς τους
τότε κυβερνώντες, σαν να μας μιλά σήμερα, προσδιορίζει με ιδιαίτερη σαφήνεια τα
βαθύτερα αίτια της κακοδαιμονίας μας.

Τα προσδιορίζει κυρίως στις υστερόβουλες διαχρονικές δυτικόδουλες επιλογές της
«ιθύνουσας τάξης» της χώρας, δυτικοθρεμένης στην κυριολεξία, πολιτικών, τεχνικών
και διανοουμένων, οι οποίοι ασπάστηκαν άκριτα και επέβαλαν βίαια στον τόπο,
κάθε είδους εισαγόμενα και άσχετα με την ταυτότητα του πρότυπα, πρότυπα τα οποία
και τον εκθεμελίωσαν εκ βάθρων.

Αν ποτέ μπούμε στον κόπο να δούμε τι διέλυσε εκείνη την πλούσια παραγωγική
υποδομή, θα δούμε, πως δεν ήταν η δήθεν κατάργηση του προστατευτισμού, αλλά η
άκριτη επιλογή της υπέρ μεγέθυνσης, η άκριτη επιλογή του δυτικού μαζικού προτύπου.

Για τότε, αυτή η επιλογή, ίσως να έχει το άλλοθι της ανυπαρξίας ορατού εναλλακτικού
δρόμου. Σήμερα όμως, κάτω από το φως της νέας παραγωγικής πραγματικότητας, της
ανάδειξης δηλαδή της δυνατότητας για μικρά ευέλικτα παραγωγικά μεγέθη, η
αντίστοιχη επιλογή των σήμερα ιθυνόντων, δεν έχει το ελαφρυντικό της άγνοιας ή
της αμέλειας και συνιστά, δυστυχώς, πράξη εθνικής μειοδοσίας.
  • Υπό το βλέμμα λοιπόν, μιας απολύτως εφικτής σήμερα για τη χώρα δυνατότητας για μια εναλλακτική παραγωγική στρατηγική, το ζήτημα δεν αφορά μόνο επιστήμονες και τεχνοκράτες, αλλά ολόκληρο τον ελληνικό λαό, αληθινό φορέα της τεράστιας τεχνικής μας περιουσίας. Αυτός όμως ο βαθύτατος και κρισιμότατος για τον τόπο παραγωγικός συντελεστής, δεν πρόκειται να αφυπνιστεί για να συμμετάσχει ουσιαστικά στα δρώμενα, αν προηγουμένως δεν ανακτήσει, όχι μια αφηρημένη έννοια «αξιοπρέπειας», αλλά μια συγκεκριμένη έννοια αυτοεκτίμησης της αληθινής αξιακής του υπόστασης. Αυτό είναι αδύνατον χωρίς συναίσθηση και γνώση της αληθινής του ιστορίας, χωρίς την ανάδυση ενός ευρύτερου εθνικού οράματος, οράματος όχι με Όρους φυλετικούς αλλά με Όρους βαθιά πολιτισμικούς με διαχρονική διεθνή αξία εφαρμογής.
  • Δεν υφίσταται λοιπόν καμία ελπίδα ενδογενούς παραγωγικής ανασυγκρότησης, αν προηγουμένως δεν ανακτηθεί μια πλέον από βεβαία συναίσθηση, του ότι αξίζει τον κόπο να σωθεί η Ελλάδα, και για μας και για τον κόσμο όλο, μια και οι άνθρωποι αυτού του τόπου είναι φορείς μονάκριβων αξιών με πανανθρώπινη σημασία.
  • Με αυτή την έννοια και σε αυτή τη διεθνή συγκυρία, στα μάτια μας, το όποιο «ταξικό» ζήτημα, οφείλει να παρακολουθήσει το εθνικό, ή αλλιώς, η όποια επίλυση του πρώτου είναι έωλη και ανυπόστατη, χωρίς την επίλυση του δεύτερου. Τα «πρώτη φορά αριστερά» λοιπόν σήμερα, μπορούν κάλλιστα, να σημαίνουν το απόλυτο τίποτα.

6. Επίλογος


Άμεσα μέτρα διαφύλαξης και ενίσχυσης της αυτοδύναμης
συλλογικής μας υπόστασης. Για μια ενδογενή εξωστρέφεια.

Σε σημεία οι κρίσιμες αποσαφηνίσεις και προτεραιότητες:

Δεν μας αφορά το φθηνό μαζικό προϊόν και η μεγάλη βιομηχανία. Το ότι εκκολάπτονται τέτοιες προτάσεις, προκειμένου δήθεν να αντιμετωπιστεί το ζήτημα της ανεργίας, συνιστά ύψιστη καταστροφική παγίδα που υποθηκεύει και ακυρώνει το μόνο μέλλον που διαθέτουμε.

Οφείλουμε:
  • να αποκαταστήσουμε την αληθινή γεωοικονομία της χώρας μας
  • να ενισχύσουμε κάθε μικρή μεταποιητική δραστηριότητα με υψηλό δείκτη ενδογενώς προστιθέμενης αξίας. Το μοντέλο ενός σύγχρονου κατά παραγγελία προϊόντος διεθνώς εμπορεύσιμου, ενός κουστουμιού στα μέτρα μας στο ράφτη μας, που συνθέτει τεχνολογίες αιχμής και τοπική τεχνογνωσία, θα ήταν ιδανικό για μας, επειδή αξιοποιεί χωρίς να αφανίζει την γεωοικονομία και την ιδιοπροσωπία μας. Θα μπορούσε να έχει άριστη εφαρμογή σε όλη την οικονομία, από τον πρωτογενή έως τον τριτογενή τομέα
  • να συμβάλουμε λοιπόν στην μετατροπή μας σε μια χώρα του πολύτιμου και του μονάκριβου, σε κάθε εκδήλωση της συλλογικής και ατομικής ζωής μας. Το φθηνό λεμόνι δεν μας αφορά, μας αφορά το λεμόνι με υψηλά ποιοτικά και διατροφικά χαρακτηριστικά.
  • να αντιμετωπίσουμε σοβαρά το δημογραφικό μας πρόβλημα
  • να προστατέψουμε την μικρή και μεσαία ιδιοκτησία.
  • να γνωρίσουμε, αναδείξουμε και ενισχύσουμε την μικρή διάσπαρτη παραγωγική μας πραγματικότητα και να συμβάλλουμε στην συγκρότηση δικτύων που θα την μετατρέψουν σε σοβαρή οικονομική οντότητα.
  • να συμβάλουμε στη δημιουργία εθνικής μπράντας και ιδιαίτερων διεθνών δικτύων διάθεσης για τα ποιοτικά προϊόντα μας
  • να ενισχύσουμε με πολλές μικρές παραγωγικές επενδύσεις την περιφέρεια και όχι με λίγες μεγάλες τα αστικά κέντρα.
  • να σχεδιάσουμε δημιουργικές δουλειές που να αξίζουν σε ανθρώπους και να απαλλαγούμε από την καταστροφική για τον τόπο εύκολη απασχολησιμότητα.
Δεν χρειαζόμαστε εργάτες και μονταδόρους. Χρειαζόμαστε μαστόρους υψηλής δεξιότητας
και επιστήμονες υψηλής δημιουργικότητας με όραμα.
  • να περισώσουμε τους ενεργούς μαστόρους προσφέροντάς τους αντίστοιχο έργο και όχι επιδόματα ανεργίας. Να ανασυστήσουμε σοβαρά την αντίστοιχη τεχνική εκπαίδευση.
  • να στρέψουμε την εφαρμοσμένη πανεπιστημιακή έρευνα και τους ανθρώπους του πολιτισμού στην κλίμακα της μικρής αλλά πολύτιμης παραγωγικής μας πραγματικότητας.
  • να αποκτήσουμε σύγχρονους μηχανισμούς πιστοποίησης εγκατεστημένους δίπλα στους παραγωγούς σε όλη την περιφέρεια της χώρας.
  • να συμβάλουμε στην ριζική οργανική αποκέντρωση της χώρας που θα ενισχύσει την επανακατοίκηση των πιο μικρών οικιστικών πυρήνων της περιφέρειας πριν αγοραστεί το σύμπαν από ξένους.
  • να συμβάλουμε στην αναμόρφωση των δημοσίων προμηθειών με στόχο την ενίσχυση της τοπικής παραγωγής
  • να επανακαλλιεργήσουμε με την μέθοδο της βιολογικής πολυκαλλιέργειας τις δύσκολες περιοχές των βουνών και των νησιών μας, οι οποίες, στην πλειοψηφία τους, είναι ακόμη απαλλαγμένες από λιπάσματα και φυτοφάρμακα, προκειμένου να αποκτήσουμε διεθνώς εμπορεύσιμα μονάκριβα προϊόντα σε μικρές ποσότητες και απέραντη ποικιλία.
Η ενδογενής εξωστρέφεια να είναι το κύριο σύνθημα μας.
Θα μπορούσε κανείς να καταγράψει δεκάδες πρωτοβουλίες που θα μπορούσε ή θα έπρεπε να γίνουν. Κάποιες απ’ αυτές μπορεί να καλύψει η αντοχή και η πίστη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας εκείνων που ακόμη πιστεύουν στον τόπο τους. Κάποιες άλλες προϋποθέτουν ένα άλλο κράτος ενός άλλου πολιτικού υποκειμένου για να υπάρξουν. Το πολιτικό αυτό υποκείμενο προϋποθέτει πίσω του ένα λαϊκό κίνημα με διαυγείς στοχεύσεις και προθέσεις.
Ας δούμε λοιπόν πώς θα μπορούσαμε να συνεισφέρουμε στην συγκρότηση ενός τέτοιου κινήματος με κέντρο την ενδογενή παραγωγική μας ανασυγκρότηση.

Ίσως είναι το ελάχιστο και το μέγιστο που μπορούμε να κάνουμε για την ώρα.


*πηγή endogenis.blogspot.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU