του Δημήτρη Τρικεριώτη*
Ο κύριος Κατρούγκαλος επιχειρηματολογεί υπέρ της ισονομίας στο ασφαλιστικό, αλλά σιωπά μπροστά στην ανισότητα να φορολογείται ο ελεύθερος επαγγελματίας από το πρώτο ευρώ χωρίς κανένα αφορολόγητο. Παρόμοια, εμφανίζεται υπέρμαχος της κοινωνικής δικαιοσύνης υπέρ των αδυνάμων, ισχυριζόμενος ότι τα χαμηλά εισοδήματα δεν πλήττονται από το ασφαλιστικό.
Ωστόσο επιμελώς αποκρύπτει ότι το οικονομικό σοκ που δέχονται οι στρατιές των αδυνάμων είναι το σωρευτικό αποτέλεσμα μιας παρατεταμένης εργασιακής και φορολογικής εξόντωσης, που κρατά σε διαρκές στρες τις παραγωγικές τάξεις επί έξι χρόνια. Το ασφαλιστικό δεν μπορεί να σχεδιάζεται ερήμην του τι συμβαίνει στον τομέα της εργασίας και της φορολογίας.
Και αυτό είναι εύκολο να το καταλάβουμε, αν δούμε πως αντιμετωπίζεται σήμερα φορολογικά ένας αυτοαπασχολούμενος όταν η οικονομική συγκυρία κρατά το ατομικό ή το οικογενεικό του εισόδημά του σε χαμηλά επίπεδα.
Αξίζει να ερευνήσουμε, αν οι διατάξεις που ισχύουν σήμερα του δίνουν την ευκαιρία να ξεφύγει από την στασιμότητα ή τον εγκλωβίζουν βίαια στην μιζέρια.
Αν δηλαδή του δίνεται η δυνατότητα να ανταποκριθεί έστω και στις στοιχειώδεις ανάγκες επιβίωσης. που έχουν υπολογιστεί και αντιστοιχούν με συγκεκριμένα ποσά στις λεγόμενες εύλογες δαπάνες διαβίωσης.
Είναι αλήθεια ότι οι ασφαλιστικές εισφορές, τουλάχιστον προς το παρόν, εκπίπτουν ως έξοδα από το φορολογητέο εισόδημα. Το ενδιαφέρον λοιπόν εστιάζεται στο πραγματικό τελικό ποσό που απομένει, μετά τους φόρους, σε έναν αδύναμο αυτοαπασχολούμενο, όπως τον φωτογραφίζει οικονομικά και ο κύριος Κατρούγκαλος, προκειμένου να ανταποκριθεί στις βασικές καθημερινές του ανάγκες.
Στον πρώτο πίνακα περιλαμβάνονται τέσσερις κατηγορίες συμπολιτών μας, οι οποίοι ατομικά ή οικογενειακά βρίσκονται στα όρια των ελάχιστων δαπανών διαβίωσης. Με βάση τα στοιχεία που έδωσε το υπουργείο οικονομικών για τις φορολογικές δηλώσεις του 2014 σε αυτές τις κατηγορίες ανήκουν περισσότεροι από τους 7 στους 10 Έλληνες. Σε αυτό το κείμενο θα ασχοληθούμε με όσους από αυτούς φορολογούνται σαν αυτοαπασχολούμενοι.
Πίνακας 1. Φορολογικές και ασφαλιστικές υποχρεώσεις σε αυτοαπασχολούμενο, που το εισόδημα του, το 2015 και το 2016, βρίσκεται στα όρια των ελαχίστων (ευλόγων) δαπανών διαβίωσης.
Με το τρίτο μνημόνιο, που ψηφίστηκε το καλοκαίρι του 2015, ο συντελεστής φορολογίας ανέβηκε για τα περσινά εισοδήματα από το 26 τοις εκατό στο 29 τοις εκατό, ενώ η προκαταβολή φόρου από το 55 τοις εκατό στο 75 τοις εκατό για τα περσινά εισοδήματα και στο 100 τοις εκατό για τα φετινά.
Για αυτές τις κατηγορίες εισοδημάτων, η φορολόγηση ήταν ήδη πολύ υψηλή για τα εισοδήματα που αποκτήθηκαν το 2014, αφήνοντας τελικά στην τσέπη των αδυνάμων πιο λίγα και από αυτά τα ελάχιστα που έχουν υπολογιστεί για την επιβίωση.
Ωστόσο με το τρίτο μνημόνιο η κατάσταση στα νοικοκυριά οδηγείται ολότελα εκτός λογικής και ελέγχου. Σε σύγκριση με τις ήδη στερητικές συνθήκες του 2015, η φετινή και η επόμενη χρονιά θα εξαθλιώσουν ακόμη περισσότερο τα χαμηλά εισοδήματα. Και αυτό συμβαίνει χωρίς να υπολογίσουμε καθόλου τις επιβαρύνσεις του προτεινόμενου ασφαλιστικού, όπως για τα εισοδήματα πάνω από 12,000 ευρώ.
Μεταφέροντας λοιπόν τα δεδομένα από τον πρώτο στον δεύτερο πίνακα, προκύπτει ότι η συνδιασμένη επιβάρυνση από την αύξηση του συντελεστή φορολογίας και της προκαταβολής φόρου οδηγεί στην αφαίμαξη ενός ήδη αναιμικού εισοδήματος.
Πιο συγκεκριμένα, το κράτος απομυζά σχεδόν το 50 τοις εκατό του εισοδήματος συμπολιτών μας, που βρίσκονται σε κατάσταση σοβαρής υλικής στέρησης, αφήνοντας στην τσέπη τους λιγότερα από 500 ευρώ σαν μηνιαίο ατομικό εισόδημα και λιγότερα από 1000 ευρώ σαν μηνιαίο οικογενειακό εισόδημα. Και αυτά χωρίς να αναφερθούμε στα τεκμήρια.
Πίνακας 2. Συνολικές φορολογικές επιβαρύνσεις σε αυτοαπασχολούμενο που βρίσκεται στα όρια των ελάχιστων δαπανών διαβίωσης, λαμβάνοντας υπόψιν την αύξηση των φορολογικών συντελεστών και της προκαταβολής φόρου.
Πώς λοιπόν, μέσα σε αυτό το οικονομικό ασφυκτικό πλαίσιο, είναι δυνατόν να πληρώνονται ασφαλιστικές εισφορές; Ο κύριος Κατρούγκαλος και συνολικά η κυβέρνηση έχουν ξεκόψει τελείως από την πραγματικότητα και λειτουργούν σαν θρυαλλίδα για την κοινωνική ανάφλεξη, που ενδεχομένως την προκαλούν, αφού δεν μπορούν να διαχειριστούν την κατάσταση.
Πώς είναι δυνατόν να στηριχτεί ένα ασφαλιστικό σύστημα από την οικονομία και την κοινωνία, όταν κυριαρχούν η ανεργία και η ύφεση; Είναι εξαρχής καταδικασμένο. Και απ΄αυτήν την άποψη η συζήτηση πρέπει κυρίως να επικεντρωθεί στο φορολογικό, το οποίο μπορεί να επηρεάσει καταλυτικά τις εξελίξεις στο εργασιακό και το ασφαλιστικό. ΄
Πώς αλλιώς να δείξεις ότι το πρόβλημα είναι οι φόροι και ότι αυτό δεν μπορεί να λυθεί με νέους φόρους, μασκαρεμένους ή όχι σε ασφαλιστικές εισφορές;
Ακατανοησία, απερισκεψία ή βλακεία; O Ρόμπερτ Μούζιλ στο «Περί Βλακείας» γράφει: «Σε όντως κραυγαλέα αντίθεση με την έντιμη βλακεία βρίσκεται όμως η άλλη, η εξεζητημένη, η ανώτερη. Δεν πρόκειται τόσο για μια έλλειψη της ευφυίας όσο μάλλον για την αποτυχία της λόγω του ότι διεκδικεί επιδόσεις που δεν της ταιριάζουν».
*από το Γναθολόγιο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU