"Ποντάρουν πως θα πεθάνουμε πριν φτάσουμε;"

Το γράμμα* που ακολουθεί το έγραψε πριν λίγο καιρό η Χάνα, μια Σύρια μάνα πρόσφυγας, με παραλήπτη την Μαριέττα Προβοπούλου, γενική διευθύντρια των Γιατρών Χωρίς Σύνορα και είναι η φωνή κάθε γυναίκας που βιώνει την προσφυγιά στο Αιγαίο των πνιγμένων Ονείρων...

"Αν παρακολουθείς την επικαιρότητα, θα ξέρεις γιατί έπρεπε να αποδράσουμε από το σπίτι μας. Αυτή είναι η σωστή λέξη - αποδράσαμε. 

Αποδράσαμε για να σώσουμε τα παιδιά μας από το θάνατο που πήρε τη ζωή 200 χιλιάδων ανθρώπων. Τα σπίτια μας καταστράφηκαν, οι δικοί μας μπήκαν φυλακή, τις γυναίκες τις βίασαν... 

Αυτό το γράμμα δεν μπορεί να μεταφέρει το μέγεθος του πόνου, της αδικίας, του φόβου που νιώθουμε. 

Οι ευρωπαϊκές χώρες εκφράζουν την συμπαράστασή τους και δηλώνουν πρόθυμες να μας δεχτούν σαν πρόσφυγες πολέμου. Αλλά για τι είδους υποδοχή μιλάμε και με ποιους όρους; 

Είναι πρόθυμες να μας δεχτούν, αλλά δεν μας επιτρέπουν να έρθουμε αεροπορικώς, δεν μας επιτρέπουν να έρθουμε από τη θάλασσα, δεν μας επιτρέπουν να έρθουμε νόμιμα από τη στεριά. 

'Αρα; Μας το λένε ξεκάθαρα: πρέπει να γίνει η ζωή μας κόλαση, πρέπει να κινδυνεύσουμε να πεθάνουμε, μέσα σε φουσκωτές βάρκες που δεν ξεπερνούν τα τρία μέτρα μήκος και ταξιδεύουν με 60 πρόσφυγες μέσα στη νύχτα. Το ερώτημα είναι αν θα φτάσουμε ή αν θα μείνουμε για πάντα θαμμένοι στη θάλασσα - είναι θέμα τύχης. 

Ακόμα και αν προσπαθήσουμε να έρθουμε από τη στεριά, πρέπει να διασχίσουμε δάση και βουνά, να κρυβόμαστε μέσα σε εγκαταλειμμένα τρένα, να βρεθούμε στο έλεος κάθε λογής μαφίας και λαθρέμπορων που μας παίρνουν τα λεφτά και την αξιοπρέπεια και βάζουν σκληρούς όρους προκειμένου να μας αφήσουν να περπατήσουμε αυτά τα δύσβατα μονοπάτια.... 

Αναρωτιέμαι: αν οι ευρωπαϊκές χώρες θέλουν στ' αλήθεια να μας δεχτούν, γιατί δεν το κάνουν νόμιμα, μέσω των πρεσβειών τους; 

Έχει τυφλωθεί ολόκληρος ο κόσμος και δε βλέπει τι γίνεται; Θέλουν να εξαφανίσουν το συριακό λαό; Ποντάρουν πως θα πεθάνουμε πριν φτάσουμε;"

*πηγή Αρετή Αθανασίου