Το COP26 φαίνεται να είναι μια άλλη περίπτωση κυβερνήσεων που μιλάνε πολύ για το κλίμα αλλά δεν κάνουν τίποτα για να σταματήσουν τους μεγάλους ρυπαντές. Όπως γράφει ο Τζέρεμι Κόρμπιν, οι απλοί άνθρωποι μπορούν να σώσουν το μέλλον μας μόνο παίρνοντας την εξουσία στα χέρια τους.
του Τζέρεμι Κόρμπιν
Διανύουμε τον εικοστό έκτο χρόνο των διασκέψεων των Ηνωμένων Εθνών για την κλιματική αλλαγή. Έχουν περάσει πάνω από σαράντα χρόνια από τότε που οι εταιρείες πετρελαίου ανακάλυψαν και στη συνέχεια κατέστειλαν τη γνώση για την κλιματική αλλαγή. Γενιές και γενιές μαθητών έχουν διδαχτεί για τον θερμαινόμενο κόσμο μας. Κι όμως η κρίση συνεχίζεται αμείωτη.
Η τελευταία έκθεση της ομάδας εργασίας της IPCC καθόρισε πέντε σενάρια εκπομπών — αλλά ακόμη και στην πιο αισιόδοξη περίπτωση, οι παγκόσμιες επιφανειακές θερμοκρασίες θα αυξηθούν για δεκαετίες ακόμη.
Από τις δεσμεύσεις της κυβέρνησης του Τζο Μπάιντεν για τη χρηματοδότηση του κλίματος έως τη δέσμευση της Κίνας να μην κατασκευάσει νέους σταθμούς ηλεκτροπαραγωγής με καύση άνθρακα, βλέπουμε επιτέλους ορισμένες δεσμεύσεις από τις μεγάλες δυνάμεις του κόσμου. Ωστόσο, παραμένουν τρία προβλήματα.
Το επίπεδο της αλλαγής είναι ανεπαρκές.
Οι μεγάλοι ρυπαντές παραμένουν καλά εδραιωμένοι και ικανοί να εμποδίσουν την πρόοδο· και οι άνθρωποι που έχουν πληγεί πρώτα και περισσότερο από τις κλιματικές επιπτώσεις αφήνονται να υποφέρουν.
Οι πράξεις υστερούν από τις λέξεις.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο, ο Μπόρις Τζόνσον έχει περάσει από τον σκεπτικισμό του παρελθόντος για το κλίμα στην κλοπή της γλώσσας της « Πράσινης Βιομηχανικής Επανάστασης » στην οποία πρωτοστάτησε η Ρεμπέκα Λονγκ-Μπέιλι επί της ηγεσίας μου στο Εργατικό Κόμμα. Δυστυχώς, δεν έχει κλέψει και την ουσία που συνδέεται με τις λέξεις. Οι στόχοι της κυβέρνησης για την κλιματική αλλαγή είναι ανεπαρκείς και κινδυνεύουν να μην επιτευχθούν , και τα χρήματα που έχουν δεσμευτεί είναι τάξεις μεγέθους λιγότερα από την αύξηση των δαπανών τους για όπλα και πόλεμο .
Σήμερα ζούμε μια κρίση που έχει δείξει ζοφερά στοιχεία για το τι να περιμένουμε από τις σημερινές κυβερνήσεις για την κλιματική αλλαγή. Κατά τη διάρκεια της κρίσης του κορωνοϊού, η απάντησή μας εκτροχιάστηκε και χάθηκαν ζωές, ως αποτέλεσμα του εθνικισμού, της αναζήτησης κέρδους, της συσσώρευσης εμβολίων, της σκόπιμης εξάντλησης κρίσιμων υπηρεσιών από κυβερνήσεις που στρέφονται στη λιτότητα και της άρνησης της σοβαρότητας της κρίσης.
Δεν μπορούμε να βασιζόμαστε σε αδύναμους πολιτικούς που διοικούν ένα σύστημα που ανταμείβει την κερδοσκοπία σε βάρος του δημόσιου καλού.
"Δεν μπορούμε να βασιζόμαστε σε αδύναμους πολιτικούς που διοικούν ένα σύστημα που ανταμείβει την κερδοσκοπία σε βάρος του δημόσιου καλού."
