Δευτέρα 31 Μαΐου 2004

Έχει η Αριστερά πρόγραμμα;

Με αφορμή μιαν ακόμα εκλογική μάχη


Γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες, και τώρα λόγω ευρωεκλογών, σ΄ έναν μέχρι τελικής πτώσεως εμφύλιο μέσα στην Αριστερά.
Όπου υπάρχουν εκλογές τα στοιχήματα και οι τακτικές για ένα καλό αποτέλεσμα σε βάρος, όχι τόσο των δυνάμεων του νεοφιλελευθερισμού αλλά του αντιπάλου αριστερού πόλου, γιγαντώνονται.
Οι διαφορετικοί πόλοι μέσα στην αριστερά δεν αθροίζονται, αντίθετα, διεκδικούν την εξόντωση ο ένας του άλλου.


Για πολλούς η ένταση και η διάρκεια αυτού του πολέμου είναι κάτι το ακατανόητο εφόσον η Αριστερά είναι αυτή που υποτίθεται ότι προκρίνει πάντα τη μέγιστη και από τα κάτω συγκέντρωση δυνάμεων εφόσον δεν διαθέτει άλλα μέσα επιβολής πέραν «της ενότητας και του αγώνα».
Ο εμφύλιος της αριστεράς αναπαράγεται ανεξαρτήτως του μεγέθους της.
Είτε είμαστε στο 1974 όπου στο φοιτητικό χώρο σχεδόν δεν υπήρχε άλλη παράταξη είτε είμαστε στο 2004 όπου με κόπο το σύνολο της αριστεράς συγκεντρώνει ένα 20% στους φοιτητές κι ένα 10% στην κοινωνία με έντονες καθοδικές τάσεις, η ένταση αντιπαλότητας παραμένει η ίδια.
Την ίδια ώρα οι παρατάξεις της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς δέχονται και καταφέρνουν να έχουν ανοιχτές πολυσυλλεκτικές συσπειρώσεις που συγκεντρώνουν όλο σχεδόν το διαθέσιμο δυναμικό τους σε μία οντότητα, με τις διαφωνίες, τις τάσεις, τις ομαδοποιήσεις τους.
Τι λοιπόν συμβαίνει στην αριστερά;

Όσα δεν φτάνει η Αριστερά τα κάνει ιδεολογήματα

Υπάρχουν όλες οι ενδείξεις ότι ο πόλεμος αυτός δεν γίνεται στη βάση προγραμματικών διαφορών και ουσιωδών αποκλίσεων αλλά στη βάση τεχνητών καχυποψιών και λεκτικών ακροβατισμών που συχνά φαίνεται να εφευρίσκονται, απλά για να υπάρχει κάπου διαφορά και έδαφος για αντιπαράθεση.
Παράδειγμα οι ευρωεκλογές :
Αν για παράδειγμα η συμμετοχή μας στην Ε.Ε καταστεί πραγματικά (και όχι φαντασιακά ) αρνητική για τον ελληνικό λαό, οι «ευρωλάγνοι» ΣΥΝ, ΑΚΟΑ κλπ δεν θα ζητήσουν προφανώς την αποδέσμευση ;
Γιατί το ΚΚΕ πατεντάρει τη θέση από τώρα;
Αν είναι ήδη αρνητική, γιατί οι πολέμιοι του «ευρωμονόδρομου» ΚΚΕ, ΜΕΡΑ κλπ συμμετέχουν στην ευρωβουλή και τις εκλογές ;
Θα συμμετείχαν π. χ στη κοινοβουλευτική σύνοδο του ΝΑΤΟ ή στην εκλογή αντιπροσώπων γι αυτήν ;
Όλοι τους άλλωστε μέσα πλέον στην ευρωβουλή τον ίδιο αγώνα δεν θα δώσουν;
Προφανώς οι διαχωρισμοί και οι αντιπαλότητες εφευρίσκονται.
Οι ιδεολογικές διαφορές εξωθούνται στα άκρα επίτηδες.
Οι τρεις διακριτές τάσεις της αριστεράς ( ορθόδοξοι, ανανεωτές και ανατρεπτικοί ) κάνουν τρεις ξεχωριστές πορείες για τον πόλεμο στο Ιράκ, τρεις χωριστούς εορτασμούς της πρωτομαγιάς, τρεις χωριστές διαμαρτυρίες στην πρεσβεία του Ισραήλ κι όπου μπορούν έχουν και τρία χωριστά σωματεία ή και εκλογικά αποτελέσματα: επικοινωνία μηδέν.
Τι όμως τους υποχρεώνει σε αυτήν την άγονη και καταστροφική για το κίνημα αντιπαράθεση;
Ποια αδυναμία προσπαθούν να καλύψουν ή να εξορκίσουν;
Μήπως την πραγματική τους αδυναμία να προτείνουν στην κοινωνία ένα ξεκάθαρο προγραμματικό λόγο;
Μήπως πραγματικά δεν ξέρουν που πάνε και μετά την πτώση των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού, που άλλοι υποστήριζαν και άλλοι αντιπολιτευόντουσαν, δεν έχουν να αρθρώσουν καμιά στρατηγική κοινωνικής αλλαγής και αναλώνονται σε τακτικισμούς και επαναστατική γυμναστική;
Όταν κάποιοι έχουν πολύ καιρό να βγουν από το σπίτι, καταλήγουν να τσακώνονται μεταξύ τους – και η αριστερά έχει καιρό να βγει στην κοινωνία με πραγματικές προτάσεις και στρατηγική!
Ο όποιος προγραμματικός της λόγος δεν έχει συνοχή, αναμασά γενικότητες και παρωχημένες αναλύσεις μιας άλλης πραγματικότητας που έχει παρέλθει προ πολλού – κι αυτό ισχύει και για το κομμάτι της λεγόμενης ανανεωτικής αριστεράς!
Κι όμως η αριστερά και εμπειρίες και εργαλεία ανάλυσης διαθέτει και ικανούς διανοητές περιλαμβάνει στους κόλπους της.
Γιατί δεν μπορεί να αναπτύξει προγραμματικό λόγο;

Η μονολιθική κληρονομιά

Η ιστορία της αριστεράς ίσως μπορεί να φωτίσει λίγο αυτό το ζήτημα.
Η αριστερά που οι παλαιότεροι μας παρέδωσαν ήταν κατά κανόνα μονολιθική.
Η λέξη διάσπαση, προδοσία, φράξια ήταν το απεταξάμην τους.
Η άλλη άποψη καταδιώχθηκε αλύπητα, σύντροφοι στον αγώνα, ακόμα και υπό συνθήκες πολέμου ή εξορίας , πολεμούσαν λυσσαλέα ο ένας τον άλλο κι όχι μόνον ιδεολογικά για μια ασυμφωνία απόψεων.
Η μονολιθικότητα φάνταζε σαν ο απαραίτητος όρος για την επιτυχία του κινήματος.
Προκρινόταν πάντα η ομοφωνία και η πειθαρχία και η άλλη άποψη έμοιαζε με καταστροφή.
Ο «άλλος» ήταν αποδιοπομπαίος ακόμα κι αν ζητούσε να συμβάλλει στη βελτίωση των πραγμάτων ή έβλεπε λίγο μακρύτερα.
Δεν υπήρξε λοιπόν πολιτισμός συνύπαρξης στην αριστερά.
Είχε για δεκαετίες και δούλευε ένα -υποτίθεται μαρξιστικό- μοντέλο κοινωνίας σε υπαρκτή εκδοχή.
Είτε βλέποντάς το σαν μονόδρομο είτε διορθώνοντάς το με δημοκρατία και ανθρώπινο πρόσωπο.
Μέχρι που όλο το οικοδόμημα κατέρρευσε με κρότο.
Υποστηρικτές και επικριτές έμειναν χωρίς αντικείμενο και μη έχοντας διαύλους επικοινωνίας μεταξύ τους, χωρίστηκαν για άλλη μια φορά σε νοσταλγούς και κουρασμένους!

Τραυλίσματα ή αληθινός προγραμματικός λόγος;

Ένα παραμένει και στους δύο σαν κοινό χαρακτηριστικό – η έλλειψη απαντήσεων βάσει σοβαρής ανάλυσης και επεξεργασίας προγραμματικού αριστερού λόγου!
Υπάρχουν βέβαια κρυφές και ανομολόγητες σκέψεις στο πίσω μέρος του μυαλού της όποιας αριστεράς αλλά δεν βγαίνουν στο φως της πραγματικότητας.
Η αριστερά δεν συζητά μεταξύ της για το πρόγραμμά της, δεν φέρνει στο φως τις αγωνίες και τις ελλείψεις της, νιώθει ανεπαρκής να διαμορφώσει κοινά και ανοιχτά την στρατηγική της για να μην δεχθεί πλαγιομετωπικές επιθέσεις από φίλους και εχθρούς και συντριβεί.
Φοβάται ακόμα, εξ αιτίας ίσως του μετατραυματικού στρες από την αιφνίδια και δραματική κατάρρευση του μοντέλου της, να ξαναγγίξει το θέμα
Φυλάγεται από τις κακοτοπιές και προτιμά να αντιμετωπίζει την καθημερινότητα με τις παλιές συνταγές κι ας μην έχουν δυναμική, κι ας καθιζάνει εκλογικά και συρρικνώνεται οργανωτικά μέρα με την μέρα.
Η σοβαρότερη απόπειρα που παρουσίασε ποτέ σ΄ αυτόν τον τομέα ήταν η ίδρυση και λειτουργία του Χώρου Διαλόγου και Κοινής Δράσης της Αριστεράς που έφερε μεγάλες τομές κυρίως στο κλίμα μέσα στην αριστερά αλλά και πανικό στις ηγεσίες της από το άνοιγμα τόσων κρίσιμων ζητημάτων.
Κάποιοι βέβαια δεν πήγαν καν στο Χώρο παρ΄ότι δεν τους δέσμευε σε τίποτα – μόνο την συνεισφορά τους ζητούσε στον κοινό προβληματισμό.
Η πρωτόγνωρη αυτή διαδικασία έδειξε μια σειρά πράγματα.
Το πιο αποκαλυπτικό (για όσους πήγαν στο ραντεβού) είναι ότι όσο οι αριστεροί συζητούν, λίγα θέματα μπορούν να τους χωρίσουν ειδικά όταν βάζουν κάτω όλη τους τη γνώση και εμπειρία για να αποτυπώσουν το πρόγραμμα και τις επιδιώξεις της αριστεράς.
Επίσης όμως ότι τα τινάζουν όλα στον αέρα όταν για να εφαρμόσουν τα παραπάνω έρχονται αντιμέτωποι με τη διατήρηση των εσωτερικών τους ισορροπιών και την κοντόθωρη επιβίωση του προσωπικού τους μηχανισμού, που αλλιώς ήταν μαθημένος ως τώρα.
Έτσι στον ΣυΡιζΑ τα βρήκαν πολιτικά και τα έσπασαν οργανωτικά, τα προσυνέδρια του ΣΥΝ στο προηγούμενο συνέδριό του είχαν μεγάλη επιτυχία και πρωτόγνωρο προβληματισμό με την συμβολή όλου του Χώρου, όμως τα υλικά τους τα έφαγε το σκοτάδι λόγω του πανικού της ηγεσίας και ποτέ δεν έφτασαν ούτε καν στα μέλη.
Ιστορικά ρεύματα της αριστεράς, τροτσκιστές, μαοϊκοί, αριστεροί σοσιαλιστές, νεοκομμουνιστές, αριστεροί οικολόγοι, ανανεωτές κλπ τα βρίσκουν προγραμματικά μεταξύ τους αλλά διαχωρίζονται λόγω σκοπιμοτήτων των ηγητόρων τους (εντολές άνωθεν …).
Τι απομένει;
Το αυτονόητο : Να παραμερισθούν οι αντιρρήσεις των μηχανισμών και να ξεμπλοκάρει ο δρόμος της διατύπωσης από κοινού, αριστερού προγράμματος από όλους τους πόλους της αριστεράς πράγμα που θα επιτρέψει να μην γιγαντώνονται οι επιμέρους διαφορές και να μην διασπάται ο κοινός αγώνας.
Σε αυτή τη διαδικασία χρειάζονται όλοι, κανείς δεν περισσεύει και καμιά κομματική διαδικασία δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί πια προσπερνώντας την πραγματικότητα ελαφρά τη καρδία.

Η ιδεολογική μήτρα της κοινωνίας

Η μόνη κίνηση είναι ικανή να αλλάξει την σημερινή κατάσταση είναι η συμμετοχή όλων των ενδιαφερομένων, μέσα από συγκεκριμένες διαδικασίες και τη χρήση όλων των υπαρκτών δομών της αριστεράς, στην κοινή ολοκλήρωση, διατύπωση και προώθηση στην κοινωνία ενός νέου προγράμματος.
Η αριστερά είναι πράγματι η ιδεολογική μήτρα της κοινωνίας, συσπειρώνει όλους εκείνους τους ανθρώπους που δεν μπορούν να ζήσουν αλλιώς παρά εργαζόμενοι για την αλλαγή αυτής της κοινωνίας και οι ιδέες της έχουν τεράστιο ακροατήριο.
Δεν μπορεί λοιπόν ειδικά αυτή να υπολείπεται σήμερα του βασικού της έργου, της διατύπωσης δηλαδή προγραμματικού λόγου και καθορισμού δρόμων κοινωνικής αλλαγής, μόνο και μόνο επειδή απέτυχε ένα πρώτο πείραμα σοσιαλιστικής αλλαγής που αποπειράθηκε να εφαρμόσει , λες και δεν μπορεί να μάθει από τα λάθη της, λες και χάθηκαν οι αιτίες που οδηγούν στην επιδίωξη της κοινωνικής αλλαγής, λες και η καταναλωτική κοινωνία έφερε την ευτυχία στους λαούς, λες και η καταστροφή της φύσης από το κεφάλαιο δεν έφερε το πλανήτη στο χείλος του γκρεμού και οι καιροί μπορούν να περιμένουν!
Νέες δυνάμεις αναδύονται καθημερινά στα κοινωνικά κινήματα.
Οι οργανωμένες δυνάμεις της αριστεράς αντί να κυνηγούν μόνο την ψήφο τους δεν θα έπρεπε να δώσουν όλες τους τις δυνάμεις, τώρα, στην συνδιαμόρφωση του προγράμματος και της φυσιογνωμίας του κινήματος;
Να παραδώσουν τη σκυτάλη στη νέα γενιά δωρίζοντάς της τις πολύτιμες εμπειρίες τους και πριμοδοτώντας την νέα ενότητα της αριστεράς πάνω στη Μεγάλη Προγραμματική Συμφωνία κι όχι πάνω στις αγωνίες για κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, ή για μια παρουσία άλαλη και κουραστική στους άμβωνες της κοινωνίας, εντέλει για ένα πουκάμισο αδειανό;

Δέσμιοι της «προόδου»-προγραμματική σιγή ασυρμάτου

Σοβαρότατα είναι τα θέματα στα οποία υστερεί επικίνδυνα η ανάλυση της αριστεράς.
Κι όπως έλεγε ο Γκράμσι αν η ανάλυση δεν είναι σωστή όλα όσα θα ακολουθήσουν μοιραία θα είναι λάθος.
Τι είναι π.χ πρόοδος σήμερα;
Η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων;
Η ανάλυση της αριστεράς για το βασικό αυτό ζήτημα είναι ανύπαρκτη έως αναχρονιστική.
Η αντιμετώπιση των συνεπειών στη κοινωνία και το περιβάλλον από την άκριτη πρόοδο που σήμερα ανεμίζει εμβληματικά στις σημαίες του νεοφιλελευθερισμού και ωθεί τον πλανήτη στα όριά του, δεν έχει αντιμετωπισθεί ιδεολογικά και προγραμματικά από την αριστερά με αποτέλεσμα την συρρίκνωση του οικολογικού κινήματος- που η ίδια θα έπρεπε κυριαρχικά να έχει αξιολογήσει, ιεραρχήσει και βάλει σαν προτεραιότητα στο πρόγραμμά της για μια άλλη, αναπόφευκτα οικολογική, κοινωνία.
Πόσο και τι κράτος θέλουμε και τι θέση έχει σ΄αυτό η ιδιωτική πρωτοβουλία και η μονιμότητα του μηχανισμού των δημοσίων υπαλλήλων;
Πως θέλουμε να λειτουργεί η αγορά;
Αναλαμβάνουμε συνευθύνη στην κοινωνία, πολεμάμε την ατομική διαφθορά, τον αγρότη που δηλητηριάζει εν γνώσει του με νιτρικά τον κόσμο ή τον υπάλληλο που «τα παίρνει» με την κάλυψη του συνδικάτου του ή καταγγέλλουμε απλά «το σύστημα που τα γεννάει»;
Ζητάμε να καταργηθούν οι καταστροφικές καλλιέργειες καπνού και βαμβακιού ή συντηρούμε την αρρωστημένη κατάσταση με τις αποζημιώσεις;
Αναλαμβάνουμε πλανητική ευθύνη ή την παραδίνουμε στο κεφάλαιο; Μας νοιάζει ο υπερπληθυσμός, η εξάντληση του νερού, οι κλιματικές αλλαγές ή απλά «τα καταγγέλλουμε»;
Χωρίς απαντήσεις σε καίρια ζητήματα, η αριστερά λάθρα βιώνει χάρη μονάχα στην ιστορία της.
Συμπεριφέρεται σαν χαμένη σ΄ένα κόσμο που αλλάζει καθημερινά, πιάνει σήμερα ένα θέμα για να το αφήσει την επομένη, αλλάζει συνεχώς ιεραρχήσεις, προσπαθεί να αντιμετωπίσει ό,τι έρχεται μπροστά της χωρίς να μπορεί να επηρεάσει τις εξελίξεις γιατί ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ!
Έτσι παραμένει στις διατυπώσεις άλλος κόσμος, άλλη Ελλάδα, άλλη Ευρώπη, αδυνατώντας να διατυπώσει επακριβώς τι εννοεί.
Που πάμε, τι είναι σήμερα το σημαντικό, τι το δευτερεύον;
Αρκετά τα μηνύματα, ας ακουστούν επιτέλους
Τα επερχόμενα συνέδρια, μετά την αναπόφευκτη νέα συρρίκνωση της αριστεράς εν συνόλω στις ευρωεκλογές, είναι μια μεγάλη ευκαιρία.
Κι αν ο Χώρος Διαλόγου και ο κόσμος που συμμετείχε στον ΣυΡιζΑ και τις άλλες κατά περιόδους απόπειρες ενωτικής δράσης της αριστεράς( Αυδής, παλαιός Συνασπισμός, Φόρουμ, Αντικαπιταλιστική αριστερά κλπ) μπορέσει να διαπεράσει τις διεργασίες τους και δεν κλειστεί ο καθένας στο δικό πρόβλημα, θα είναι η ιδανικότερη συγκυρία!
Όλα τα τραύματα και οι καχυποψίες μπορούν να εξηγηθούν από την έλλειψη αποτυπωμένης σε πρόγραμμα ιδεολογίας και να παραμεριστούν μαζί με όσες ηγεσίες έχουν κουφαθεί στις κοινωνικές διεργασίες.
Συχνά η ήττα φέρνει μαζί και κάποια ανακούφιση με την απόρριψη από το κοινωνικό σώμα αντιλήψεων που καλώς ή κακώς δεν έχουν ζωή.
Απελευθερώνει δυνάμεις στη κατεύθυνση μιας φρέσκιας αποτύπωσης του οράματος της κοινωνικής αλλαγής χωρίς αγκυλώσεις και προκαταλήψεις ή τραύματα του παρελθόντος.
Η πάλη για την κυριαρχία σε μια αριστερά που κινδυνεύει να μην υπάρχει σε λίγο ούτε οργανωτικά εξ αιτίας της απουσίας προγραμματικού λόγου, δεν έχει πια νόημα.
Όσοι στο ΚΚΕ εξαντλούν τις φιλοδοξίες τους στην αμφίβολη είσπραξη από καραμπόλα κάποιου-όποιου εκλογικού οφέλους στις ευρωεκλογές και όσοι στον ΣΥΝ θα είναι ικανοποιημένοι με την επίσης αμφίβολη επανεκλογή δύο ευρωβουλευτών κοιμούνται ύπνο βαθύ και παραλυτικό.
Αν το «κάλλιο πρώτος στο μαγαζάκι μου παρά δεύτερος στη Μεγάλη Προγραμματική Αριστερά» είναι κι η μοναδική τους έγνοια, η κοινωνία τους επιφυλάσσει μάλλον οδυνηρές εκπλήξεις…
Ίδωμεν!


*δημοσιεύτηκε στο ΑΝΤΙ, τεύχος 819, 11 Ιουλίου 2004

Σάββατο 22 Μαΐου 2004

Μετά την κατάρρευση της συνεργασίας :

Ένα νέο ταξίδι για την Αριστερά;




Η κουλτούρα των συνεργασιών στην αριστερά ήταν ούτως ή άλλως, ισχνή.

Το πείραμα του ΣΥΡΙΖΑ την απίσχνασε ακόμη περισσότερο. Ακόμα κι ενώ διέθετε τη στήριξη και τον ενθουσιασμό της μεγάλης πλειοψηφίας των παραμενόντων στην αριστερά και διεισδυτικότητα στο μονολιθικό ΚΚΕ.

Τι συμβαίνει τελικά και οι ηγεσίες της αριστεράς αποδεικνύονται κατώτερες των απαιτήσεων της κοινωνίας; Πέραν των προθέσεων της εκάστοτε νομενκλατούρας γιατί η συναίνεση στη βάση της κοινωνικής αριστεράς δεν καταφέρνει να διαπεράσει ως την κορυφή τα σχήματα και της ηγεσίες της;

Η συναίνεση ως ιδεολόγημα- ο μικρομεγαλισμός ως πολιτική

Η επιδίωξη της συναίνεσης πάση θυσία φαίνεται ότι απέκοψε την αριστερά από την ριζοσπαστική βάση της.

Κι ενώ γεννήθηκε σαν προσπάθεια απεγκλωβισμού από τον δογματισμό (σταλινισμό) και σαν τρόπος ανανέωσης της σκέψης και της δράσης της, ώθησε την αριστερά στο άλλο άκρο.

Αντικατέστησε κάθε είδους ιδεολογική αναζήτηση με τον λεγόμενο ρεαλισμό, βυθίστηκε σε έναν άνευ προηγουμένου πραγματισμό που θα ζήλευε και το πολιτικό κέντρο, την ώρα που το ζητούμενο δεν ήταν να απεκδυθεί της ιδεολογίας της αλλά να βρεί τη σωστή αναλογία ρήξεων και ρεφορμισμού, τα επιδέξια μέσα πολιτικής δηλαδή για κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Να ανοίξει πχ διαύλους επικοινωνίας με τα κάθε λογής κοινωνικά κινήματα που απαιτούν ανθρώπινο πρόσωπο από τον καπιταλισμό και να τα εντάξει στην οπτική της για σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο.

Να τοποθετηθεί στο ζήτημα της αντίθεσης μεταξύ ανασφάλειας ιδιωτικού τομέα και μονιμότητας στο δημόσιο τομέα που κόβει την κοινωνία στα δύο.

Να αξιολογήσει την οικολογική κρίση όχι επικουρικά στο πρόγραμμά της αλλά κυριαρχικά, όπως της αξίζει, και να επαναπροσδιορίσει αποφασιστικά τις προτεραιότητές της.

Αντί για τα παραπάνω, η αριστερά κατατρύχεται από αγωνία για μεγάλες συμμαχίες στην κοινωνία προς μια ασαφή πρόοδο και καταλήγει συνέχεια να παγιδεύεται από τις ίδιες της τις επιδιώξεις.

Πάσχει από μικρομεγαλισμό αφού μη μπορώντας να μεταφράσει το βαρύ ιστορικό της φορτίο αγώνων και θυσιών σε σημερινούς όρους άσκησης πολιτικής, μιλάει για όλα και δεν λέει τελικά τίποτα.

Η καθημερινότητα όχι σαν αγώνας αλλά σαν μεσολάβηση

Στην προσπάθειά της να είναι αυτή που συναινεί πάντα, το αποτέλεσμα ήταν να χάσει η ίδια η αριστερά την οπτική της και να παγιδευτεί στην πάλη για μια απλώς ανθρωπινότερη καθημερινότητα, και στο πολιτικό ατόπημα ότι παντού και πάντοτε μια οποιαδήποτε λύση ή συμφωνία είναι καλύτερη από καθόλου συμφωνία, αφήνοντας στην άκρη το πληγωμένο αλλά ισχυρό σοσιαλιστικό της όραμα.

Έχασε την ριζοσπαστικότητά της, έπαψε να αμφισβητεί την ουσία του κρατούντος οικονομικού συστήματος, εξιδανίκευσε την κοινοβουλευτική δημοκρατία και την αλλοτριωτική του δύναμη και υποτάχτηκε στη λειτουργία των ΜΜΕ ως δεδομένης δικτατορίας του λόγου και της εικόνας.

Δουλεύει απλά κι αυτή σαν λόμπυ αλληλοϋποστήριξης μέσα στη διαμορφωμένη πραγματικότητα την οποία δεν αμφισβητεί ούτε με καταστασιακές δράσεις ούτε καν με ανατρεπτικές προτάσεις.

Δικαιώθηκαν έτσι κι ανασυντάχθηκαν τα δογματικά της υπόλοιπα και τα προς διάλυση σχήματά τους που αντιδρώντας στο καινούργιο, μπετοναρίστηκαν στο αποτυχημένο αλλά υπαρκτό – έστω σαν ανάμνηση – παλιό, σε μια παλαιοημερολογίτικη σχεδόν μυστικιστική παρουσία-απουσία.

Ταυτόχρονα εμφανίστηκε η ακροδεξιά σαν υπερασπιστής των αδικημένων της κοινωνίας συνδυάζοντας τον εθνικισμό (υπεράσπιση του καταπιεσμένου έθνους από τους ισχυρούς του κόσμου) με το λαϊκισμό (υπεράσπιση της καταπιεσμένης κοινωνίας από τους ισχυρούς του έθνους), ωθώντας έτσι και το αντίστοιχα δογματικό μέρος της αριστεράς σε εθνικιστικές θέσεις.

Στο βάλτο του πολιτικού καθωσπρεπισμού

Η αριστερά προσάραξε για τα καλά στα ύφαλα της συναίνεσης.

Επιδιώκοντάς την πάση θυσία, σχεδόν από ενοχή γι αυτά που δεν έκανε παλιά επί σταλινισμού (ή δεν πρόλαβε να κάνει) έχασε το στίγμα και την πορεία της στον κοινωνικό χάρτη.

Αδυνατεί να ξεκινήσει το νέο της ταξίδι αν δεν απαλλαγεί, πρώτα ιδεολογικά, από τα συναινετικά της αποστήματα που την καθηλώνουν σε μια ρηχή ενασχόληση με βελτιώσεις της καθημερινότητας συνεργαζόμενη με οποιονδήποτε ψελλίσει τη λέξη δικαιώματα.

Με την προσήλωση στη συναίνεση, αφοπλίστηκε ιδεολογικά και ξέχασε τον εαυτό της, ξέχασε σιγά-σιγά ότι ειδικά αυτή οφείλει να προτείνει όραμα δίκαιης κοινωνίας (προσοχή εδώ: και όχι νεφελωδώς «δικαιότερης», που οδηγεί στη σοσιαλδημοκρατία, την συνδιαχείριση του συστήματος, τον Ντ΄Αλέμα, τον Γιόσκα Φίσερ και τους Σημίτη-Μπλερ…) και να εντάξει ολόκληρη την κοινωνική της δράση στην υπηρεσία του.

Κι όχι να συρρικνωθεί σε κόμμα του καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο.

Χωρίς πλοηγό-όραμα και με τρύπες-συναίνεσης στο σκαρί του, το πλήρωμα του πλοίου της αριστεράς κατατρύχεται από φιλονικίες και έριδες και άγονες εκκλήσεις ενότητας-συναίνεσης, λες και ενωμένοι οι τυφλοί μπορούν να βρουν καλύτερα το δρόμο απ΄ότι ο καθένας μόνος του.

Δεν αρκεί η συναίνεση φαίνεται, χρειάζεται και κάποιος σκοπός και μάλιστα πρώτα έρχεται ο σκοπός κι ύστερα η προσπάθεια συναίνεσης γύρω του – κι όχι να θυσιάζεται και ο ίδιος ο σκοπός χάριν της συναίνεσης!

Η συναίνεση για την συναίνεση αποδείχθηκε ο βάλτος της αριστεράς.

Οι αριστεροί προσέρχονται στη συνεργασία χωρίς ταυτότητα

Ποια είναι η σωστή σειρά των πραγμάτων εντέλει;

Υπάρχει κοινή λογική στην αριστερά ή έχει δίκιο η Παπαρήγα που λέει ότι την επαύριο κάθε ενωτικής προσπάθειας στην αριστερά έχουμε διασπάσεις και διάλυση;

Οπότε κι η καλύτερη μέθοδος είναι να κυριαρχήσει μία συνιστώσα της αριστεράς και μόνο τότε θα υπάρξει ενότητα (όπως παλιά…).

Αν ενωθούν πχ οι κομμουνιστές (ή νεοκομμουνιστές αν προτιμάτε) μεταξύ τους χάρις στη σαφή ιδεολογική τους συνάφεια, το ίδιο οι σοσιαλιστές, οι κεντροαριστεροί κλπ, σε ομογενή σύνολα για να μην κρύβεται ο ένας πίσω από τον άλλο και ο αρχηγός πίσω απ΄όλους και χωρίς καθημερινή «πάλη των τάσεων» δούν ποιοι πραγματικά είναι και τι πρεσβεύουν δεν θα είναι μετά πιο εύκολο να μιλήσουν μεταξύ τους για συνασπισμούς, ενότητες, μέτωπα κλπ.;

Πρώτα δεν απαιτείται καθαρή ταυτότητα στο τραπέζι κι έπειτα συνεργασία μεταξύ των συγγενών ταυτοτήτων; Αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να υπάρχει ταυτότητα…

Τι θα σήμαινε αυτό για τον ΣΥΝ πχ ;

Ότι οι τάσεις, πριν καταναλώσουν εντελώς τα νεύρα του κόσμου με τις καρεκλομαχίες τους, οφείλουν να συγκροτηθούν πραγματικά ιδεολογικά, να αποσαφηνίσουν την πολιτική τους ταυτότητα και σκοπό κι ύστερα να αποφασίσουν με ποιούς θα παν και ποιούς θα αφήσουν, αν η καλύτερη συνεργασία με άλλες τάσεις και σχήματα μπορεί να γίνει στα πλαίσια του υπάρχοντος ΣΥΝ (δεν είναι και ταμπού..), στα πλαίσια του ΣΥΡΙΖΑ, του ΕΚΦ ή οποιουδήποτε άλλου τωρινού ή μελλοντικού σχήματος και όχι όπως γινόταν μέχρι τώρα, δηλαδή στα πλαίσια του «3%» !

Το τελευταίο κακώς κυκλοφορεί σαν σχήμα συνεργασίας, είναι απλά ένας κωδικός κρατικής επιχορήγησης κόμματος…

Ο μεσολαβητισμός ως ιδεολογία και οι συνέπειές του

Ίσως η αιτία είναι ότι τα πράγματα έγιναν εξ αρχής ανάποδα και υπό πίεση.

Αποχώρησε το μισό ΚΚΕ από τον τότε ΣΥΝ και βρέθηκαν κομμάτια αριστεράς, ανομοιογενή και με ιστορικό έλλειψης συγχρωτισμού, αιφνιδιαστικά και πριν καλά καλά το καταλάβουν μέσα σε ένα σχήμα που έπρεπε επειγόντως από ομόσπονδη αριστερά να γίνει με το ζόρι κόμμα και μάλιστα αντίπαλο δέος που να αντέξει την επερχόμενη κόντρα κυριαρχίας στον χώρο της αριστεράς με το ΚΚΕ.

Μα ό,τι γίνεται μόνο για τη σημερινή μάχη διαλύεται την επομένη..(ξέρει η Παπαρήγα!).

Για να τα βρουν και να συγκατοικήσουν στο διαμέρισμα που υποχρεωτικά βρέθηκαν όλοι μαζί, άρχισαν τις ευγένειες και τα συγγνώμη και σύντομα ξέχασαν ποιός είναι τι και γιατί είναι δίπλα ο ένας στον άλλο.

Με αποτέλεσμα να πάρουν φυσιολογικά την αρχηγία αυτοί που ήξεραν να βρίσκουν τις συμβιβαστικές λύσεις ( δηλαδή τα σύμβολα και οι δικηγόροι..) και που δεν ήταν και υποχρεωτικό να διαθέτουν και αριστερό όραμα – αρκούσαν σαν μεσολαβητές!

Ο μεσολαβητισμός έγινε αυτός καθ΄εαυτός, η νέα ιδεολογία που ήρθε να καλύψει το κενό ιδεολογίας στον ΣΥΝ και μόλυνε το σώμα πρώτα και την ψυχή του αργότερα.

Έστειλε τον κόσμο στον καναπέ του σπιτιού του και τους ικανούς στο άθλημα του μεσολαβητισμού στις στελεχιακές θέσεις του κόμματος και τον κρατικό μηχανισμό του ΠΑΣΟΚ μέχρις ότου η κοινωνία, μετά από πολλές είναι αλήθεια προειδοποιήσεις, βαρέθηκε την απραξία και τη αποιδεολογικοποίηση και τράβηξε το χαλί κάτω από τα πόδια τους με τον εξής καταπληκτικό τρόπο – ρίχνοντας το ΠΑΣΟΚ!

Ο ΣΥΡΙΖΑ χρησίμευσε τελικά – εξ αιτίας της κυριαρχίας των ίδιων ακριβώς φαινομένων και στην δική του ύπαρξη – σαν ο επιθανάτιος τελευταίος σπασμός του κάποτε ακμαίου μεσολαβητισμού ως υψίστης και απόλυτης ιδεολογίας της αριστεράς και ταυτόχρονως ως θανατηφόρου αυτοχειριασμού της.

Γιατί οι μάσκες έπεσαν και ο βασιλιάς ΣΥΝ (και κύριος φορέας αυτού του θανατηφόρου ιού) αποδείχθηκε γυμνός.

Απλά μόλυνε τον ΣΥΡΙΖΑ, διέσπασε την ΚΕΔΑ, εξόργισε τον Γλέζο και όποιον αριστερό τόλμησε να ελπίσει ξανά.

Το πλοίο τώρα θα ελαφρύνει και ίσως μπορέσει να αποκολληθεί από τα ύφαλα και να αποπλεύσει ξανά. Στην περίπτωση αυτή καλό του ταξίδι!