Τρίτη 31 Αυγούστου 2010

ΕΠΙΔΗΜΙΟΛΟΓΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΣΤΑ ΟΙΝΟΦΥΤΑ: ΤΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ (ΞΑΝΑ)ΦΩΝΑΖΟΥΝ, Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΦΛΥΑΡΕΙ


Ασφαλές πανελλαδικό όριο τώρα για το εξασθενές χρώμιο, ζητούν οι Οικολόγοι Πράσινοι

Τραγική επιβεβαίωση των καταγγελιών της Τοπικής Κοινωνίας των Πολιτών, αλλά και της ανάγκης για άμεσα δραστικά μέτρα, αποτελεί για τους Οικολόγους Πράσινους η επιδημιολογική μελέτη για τα Οινόφυτα που παρουσιάζει δραματικά αυξημένο τον αριθμό των θανάτων από καρκίνο στην περιοχή.

Σχετικά ο εκπρόσωπος Τύπου των Οικολόγων Πράσινων Γιάννης Παρασκευόπουλος έκανε την ακόλουθη δήλωση:

"Η επιδημιολογική μελέτη για τα Οινόφυτα δικαιώνει με τον πιο τραγικό τρόπο τις καταγγελίες της τοπικής κοινωνίας και δίνει νέα ώθηση στο αίτημα να πληρώσουν οι υπεύθυνοι και να ληφθούν άμεσα δραστικά μέτρα. Παράλληλα όμως επιβεβαιώνει δραματικά την ανάγκη για άμεση θέσπιση ασφαλούς πανελλαδικού ορίου για το εξασθενές χρώμιο στο πόσιμο νερό. Τα επιστημονικά δεδομένα φωνάζουν, η κυβέρνηση δεν έχει δικαίωμα να συνεχίσει να φλυαρεί. Η επιμονή της να παραπέμπει το θέμα σε μελλοντικά επιστημονικά συνέδρια και να μεταθέτει επείγουσες αποφάσεις ζωής και θανάτου στο απώτερο μέλλον, ουσιαστικά αποτελεί «θανατική καταδίκη με κλήρωση» για άγνωστο αριθμό συμπολιτών μας".

Ακολουθεί αναλυτική τοποθέτηση της Θεματ. Ομάδας Περιβάλλοντος των Οικολόγων Πράσινων:

Η ΚΥΑ 2600 για την ποιότητα του νερού ανθρώπινης κατανάλωσης που εκδόθηκε το 2001 αναφέρει ότι «το νερό ανθρώπινης κατανάλωσης είναι υγιεινό και καθαρό εφόσον είναι απαλλαγμένο μικροοργανισμών και παρασίτων, και οποιωνδήποτε ουσιών, σε αριθμούς και συγκεντρώσεις, που αποτελούν ενδεχόμενο κίνδυνο για την ανθρώπινη υγεία».

Η καθηγήτρια Επιδημιολογίας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Αθηνά Λινού, σχολιάζοντας τα εντυπωσιακά αποτελέσματα του πρώτου σταδίου της επιδημιολογικής μελέτης στα Οινόφυτα της οποίας ήταν επικεφαλής, δήλωσε ότι: «θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι πιθανή αιτία των παρατηρούμενων αυξήσεων στους συγκεκριμένους καρκίνους είναι η επί μακρόν παρουσία του εξασθενούς χρωμίου στο νερό των Οινοφύτων».

Η μελέτη αυτή έρχεται να επιβεβαιώσει ό,τι ήταν δυστυχώς γνωστό στον π. Γιάννη Οικονομίδη και τους κατοίκους των Οινοφύτων εδώ και χρόνια. Έρχεται επίσης να ενισχύσει τη μελέτη της πολιτείας της Καλιφόρνια, η οποία τον Οκτώβριο του 2009 (ταυτόχρονα σχεδόν με την εκλογή της σημερινής ελληνικής κυβέρνησης) ανέλυσε όλα τα υπάρχοντα επιστημονικά δεδομένα και πρότεινε για το εξασθενές χρώμιο τα 0,06 μg/l ως όριο ασφαλές για την ανθρώπινη υγεία.

Οι Οικολόγοι Πράσινοι θεωρούμε ότι η επιστημονική καταγραφή και ανάλυση επιδημιολογικών δεδομένων είναι απαραίτητη και χρήσιμη για πολλούς και διάφορους λόγους, μεταξύ άλλων, και για νομικής φύσης διεκδικήσεις των πολύπαθων κατοίκων της περιοχής των Οινοφύτων. Παρόλα αυτά, τα επιστημονικά δεδομένα που υπήρχαν πολύ πριν από τη συγκεκριμένη μελέτη ήταν υπεραρκετά για να τεκμηριώσουν, σε ό,τι αφορά το εξασθενές χρώμιο, κάτι σοβαρότερο από «ενδεχόμενο» κίνδυνο για την ανθρώπινη υγεία.

Επομένως, στα πλαίσια της εφαρμογής της ΚΥΑ 2600/01, είναι απορίας άξιο γιατί η κυβέρνηση δεν προχώρησε, 11 μήνες από την ανάληψη καθηκόντων της, σε θέσπιση ξεχωριστούπανελλαδικού ορίου για το εξασθενές χρώμιο. Το μυστήριο πυκνώνει ακόμα περισσότερο αν αναλογισθεί κανείς ότι στη συνέντευξη τύπου που παραχώρησε στα Οινόφυτα η ηγεσία του ΥΠΕΚΑ στις 8 Φεβρουαρίου, ο ΓΓ ΥΠΕΚΑ καθηγητής κ. Ανδρέας Ανδρεαδάκης ανακοίνωσε ότι η κυβέρνηση θα προχωρήσει σε θέσπιση ξεχωριστού ορίου για το εξασθενές χρώμιο στα όρια της ανιχνευσιμότητας. Μάλιστα, σε ερωτήσεις δημοσιογράφων, το ΥΠΕΚΑ προσέγγισε αυτό το όριο στα επίπεδα του 2-4 μg/l. Σχεδόν 7 μήνες μετά από αυτές τις υποσχέσεις, απολύτως τίποτε δεν έχει γίνει επί του θέματος. Αντ'αυτού, την Παρασκευή 27 Αυγούστου, μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων της επιδημιολογικής μελέτης, η κ. Μπιρμπίλη επικαλέσθηκε «υπευθυνότητα» για ένα τόσο σοβαρό θέμα και κατέληξε να αναβάλλει εκ νέου τη λήψη αποφάσεων.

Όπως και τον περασμένο Ιούλιο στη Βουλή, η κ. Μπιρμπίλη και το επιτελείο της υποσχέθηκαν συνέδριο εμπειρογνωμόνων για «γόνιμο επιστημονικό διάλογο και διαβούλευση». Τι θα έρθει να προσθέσει το συνέδριο σε όσα ήδη υπάρχουν στη διεθνή επιστημονική βιβλιογραφία; Δε διαθέτει το ΥΠΕΚΑ και το ΥΥ κατάλληλο προσωπικό που να είναι σε θέση να αξιολογήσει τα υπάρχοντα δεδομένα; Υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να αποδειχθεί από τους εμπειρογνώμονες ότι η κατάποση εξασθενούς χρωμίου ΔΕΝ κρύβει «ενδεχόμενο» κίνδυνο για τη δημόσια υγεία; Ή μήπως θα προσκαλέσουμε στην Ελλάδα επιστήμονες διεθνούς κύρους για να μας εξηγήσουν πρωτόκολλα μέτρησης που δείχνουν πως μετράμε εξασθενές χρώμιο σε χαμηλές συγκεντρώσεις;

Η ανακοίνωση του ΥΠΕΚΑ εστίασε επίσης στο ότι με την ΚΥΑ για τον Ασωπό θεσπίστηκε ήδη ξεχωριστό όριο για το εξασθενές χρώμιο στα επίπεδα του 3 μg/l. Είναι τουλάχιστον ατυχής η αναφορά της ΚΥΑ για τα επιφανειακά νερά του Ασωπού όταν μιλάμε για πόσιμο νερό που προορίζεται για ανθρώπινη κατανάλωση.

Θεωρούμε ότι όλα αυτά τα επικοινωνιακά τεχνάσματα πρέπει επιτέλους να σταματήσουν και η κυβέρνηση να μιλήσει και προπάντων να πράξει επί της ουσίας:

  1. Ολοκληρωμένη φροντίδα και προστασία της υγείας των κατοίκων της περιοχής. Η επιδημιολογική μελέτη διέγνωσε το πρόβλημα. Το ερώτημα είναι τι θα κάνει το ΥΥ για την αντιμετώπισή του. Πρέπει τα μέτρα που θα ληφθούν να είναι σαφή και άμεσα. Ας μην ξεχνάμε ότι και οι κάτοικοι της Μεσσαπίας ενδέχεται να αντιμετωπίζουν παρόμοιο πρόβλημα. Θεωρούμε ότι η επιστημονική προσέγγιση είναι επιβεβλημένη και για τη Μεσσαπία, παρά τις διαβεβαιώσεις του δημάρχου Μεσσαπίων κ. Μπαζώτη στο κλιμάκιο των Οικολόγων Πράσινων που τον επισκέφθηκε τον Ιούλιο ότι οι καρκίνοι στην περιοχή μειώθηκαν.
  2. Θέσπιση ξεχωριστού ορίου για το εξασθενές χρώμιο πανελλαδικά για να αποτρέψουμε δεύτερη Μεσσαπία και δεύτερο Ασωπό. Ποιο είναι αυτό το όριο; Η Ένωση Ελλήνων Χημικών διαθέτει εξαιρετικούς επιστήμονες που μπορούν μετά από σύντομη έρευνα να προσδιορίσουν το τεχνολογικά εφικτό όριο από τη στιγμή που υπάρχει η πολιτική βούληση για τη θέσπισή του. Υπάρχει;
  3. Ενίσχυση των ελεγκτικών μηχανισμών της ΕΥΕΠ έτσι ώστε να εξασφαλιστεί ότι θα μπει επιτέλους ένα τέλος στην πάγια τακτική των βιομηχανιών που συνεχίζεται και σήμερα. Αν τα υγρά απόβλητα που καταλήγουν κάθε μέρα στον υπόγειο υδροφορέα και τον Ασωπό δε σταματήσουν να είναι μολυσμένα, όλες οι τωρινές και οι μελλοντικές ΚΥΑ θα είναι απλά κενό γράμμα. Η επίτευξη ενός τέτοιου στόχου είναι ανέφικτη όμως, χωρίς ισχυρούς ελεγκτικούς μηχανισμούς. Ας μην ξεχνά κανείς ότι όπως λέει και ο π. Γιάννης Οικονομίδης για την κατάσταση σήμερα: «Τα απόβλητα παράγονται από τις ίδιες βιομηχανίες και συνεχίζουν να μολύνουν τα νερά του Ασωπού»
  4. Καθαρισμός επιφανειακών υδάτων Ασωπού. Η ζωή στο ποτάμι μπορεί να αποκατασταθεί σύμφωνα με επιστήμονες του ΕΛΚΕΘΕ. Κατά συνέπεια αυτό αποτελεί επείγουσα υποχρέωση της πολιτείας καθώς η υγεία και το βιοτικό επίπεδο των κατοίκων στην περιοχή είναι άμεσα συνδεδεμένα με την αποκατάσταση της ζωής στον Ασωπό.
  5. Αποκατάσταση υπόγειου υδροφορέα της περιοχής. Δεν είναι δυνατόν η παροχή πόσιμου νερού από το Μόρνο να είναι μόνιμη όσο κι αν η κυβέρνηση θέλει να την παρουσιάσει ως μια εντυπωσιακή λύση στο πρόβλημα ύδρευσης των Οινοφύτων και των γειτονικών περιοχών. Πρέπει άμεσα να εκπονηθεί μελέτη αποκατάστασης υπόγειου υδροφορέα. Υπάρχουν αποτελεσματικές μέθοδοι απορρύπανσης που εφαρμόζονται στο εξωτερικό και που μπορούν να εξετάσουν οι ειδικοί, αντί η υπουργός ΠΕΚΑ να συνθηκολογεί προτού καν μελετηθεί το πρόβλημα: «Όσον αφορά τώρα στο θέμα της απορρύπανσης και της αποκατάστασης του υδροφόρου ορίζοντα, θα ήθελα να σας πω ότι πρόκειται για κάτι που ξεπερνάει τα άμεσα μέτρα και θέλει πάρα πολύ καιρό για να μπορέσει να αποκατασταθεί η πρότερη κατάσταση».
  6. Απόδοση ευθυνών με βάση την αρχή «ο ρυπαίνων πληρώνει». Η κ. Μπιρμπίλη τον Ιούλιο είπε ξεκάθαρα ότι στο ΥΠΕΚΑ γνωρίζουν ποιοι προκάλεσαν τη ρύπανση. Η ύπαρξη ξεχωριστού ορίου για το εξασθενές χρώμιο θα μπορούσε να οδηγήσει και σε συγκεκριμενοποίηση του τι ακριβώς θα πληρώσουν οι (γνωστοί στο ΥΠΕΚΑ) ρυπαίνοντες για τη ζημιά που προκάλεσαν στη δημόσια υγεία, στο περιβάλλον, και κατ' επέκταση, στις επόμενες γενιές. Διαφορετικά, χωρίς όριο, ποιος θα είναι ο στόχος της αποκατάστασης που πρέπει να αναλάβουν οι ρυπαίνοντες, σύμφωνα πάντα με τις εξαγγελίες της κ. Μπιρμπίλη στη Βουλή;

Οι πολίτες της Ασωπίας και της Μεσσαπίας δεν είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Ζουν κι αυτοί στην Ελλάδα του 2010 που ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν είναι δυνατόν να συμβιβαστούν με λύσεις που απλά τους εξασφαλίζουν προσωρινά κάτι που τους αφαιρέθηκε χωρίς να ρωτηθούν και κυρίως, χωρίς το γνωρίζουν: το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμά τους σε καθαρό πόσιμο νερό. Μόνο η κυβέρνηση δείχνει να μην αντιλαμβάνεται ότι τα πεπραγμένα της είναι πολύ χαμηλότερα των απαιτήσεων των καιρών.

Η Εκτελεστική Γραμματεία των Οικολόγων Πράσινων, 30/8/10

Δείτε σχετικά:

βόμβα στο ποτήρι : επιστολή προς κ. Ιωάννα Σουφλέρη, ΤΟ ΒΗΜΑ Science



Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

Η χρεωκοπία της οικονομίας επιβάλλει αναδιαπραγμάτευση χρέους

ΜΕ ΤΗ ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ να αρνείται την αναδιάρθρωση του χρέους, η ελληνική κυβέρνηση βάζει πλάτες ώστε να κερδίσει χρόνο και να διασωθεί η Ευρώπη από μία ανεξέλεγκτη δημοσιονομική και χρηματοπιστωτική κρίση.

Θα ήταν κατανοητή αυτή η στάση εάν η Ευρώπη όντως έτσι διασωζόταν και δεχόταν κατόπιν την ουσιαστική περιστολή του ελληνικού κρατικού χρέους.

Τίποτα δεν είναι περισσότερο αβέβαιο από τις δύο αυτές υποθέσεις. Πολύ περισσότερο που η ελληνική κυβέρνηση προδιαθέτει για απλή αναδιάρθρωση μελλοντικά του χρέους και όχι για μία δυναμική αναδιαπραγμάτευση και μαζική διαγραφή του 65% αυτού. Για να ορθοποδήσει η Ελλάδα χρειάζεται μία άλλη οικονομική πολιτική. Και η παρούσα κυβέρνηση απέχει παρασάγγας από αυτήν...

η ελληνική κρίση είναι τριπλή και γι' αυτό εξαιρετικά σύνθετη

του Κώστα Καλλωνιάτη*

Όταν ο υπουργός Οικονομίας κ. Παπακωνσταντίνου δηλώνει πως δεν τίθεται ζήτημα αναδιάρθρωσης χρέους λέγει στην πραγματικότητα τη μισή αλήθεια. Ζήτημα αναδιάρθρωσης χρέους δεν θέτει βεβαίως σήμερα η κυβέρνηση. Τίθεται, όμως, εκ των πραγμάτων. Από τον ίδιο τον χαρακτήρα της κρίσης και της αδυναμίας εναλλακτικής αντιμετώπισής της. Αρκετοί αριστεροί αναλυτές θεωρούν αντιμετωπίσιμη την ελληνική δημοσιονομική κρίση καταλογίζοντάς την στους κακούς κυβερνητικούς χειρισμούς και την ενδοτικότητα στις επιλογές της τρόικας. Χωρίς να το αντιλαμβάνονται έτσι συγκλίνουν μεθοδολογικά με την επίσημη ερμηνεία πως το κλειδί για την επίλυση της κρίσης βρίσκεται στο να πεισθούν οι αγορές πως η Ελλάδα επιτέλους προσαρμόζεται και όλα τελούν υπό έλεγχο. Δυστυχώς, όμως, ο κοινός στις δύο αυτές προσεγγίσεις, υποκειμενικός χαρακτήρας της κρίσης επισκιάζεται από το πραγματικό αντικειμενικό βάρος της.

Η ελληνική κρίση είναι τριπλή και γι’ αυτό εξαιρετικά σύνθετη. Είναι προϊόν της διεθνούς υπερχρέωσης που έχει οδηγήσει στις σημερινές συνθήκες αυξανόμενης πιστωτικής ασφυξίας και ένδειας ρευστότητας των αγορών. Είναι αποτέλεσμα ενός εγχώριου δημοσιονομικού εκτροχιασμού δεκαετιών. Και είναι, επίσης, κατάληξη της χρόνιας έλλειψης ανταγωνιστικότητας ενός αναχρονιστικού μοντέλου ανάπτυξης της οικονομίας.

ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ο λόγος που η ελληνική κρίση εξαρτάται πρωτίστως από τις εξελίξεις στην παγκόσμια οικονομία και δεν μπορεί να γίνει κατανοητή με εθνικά ματογυάλια, ενώ δεν αντιμετωπίζεται με συμβατικά δημοσιονομικά μέσα μόνον. Με τη σημερινή της μορφή, η ελληνική οικονομία είναι ήδη χρεωκοπημένη καθώς αδυνατεί να επιπλεύσει στη φουρτουνιασμένη -από τη δική της κρίση- ευρωπαϊκή και παγκόσμια οικονομία. Αν αυτό δεν έχει επισήμως αναγνωρισθεί, είναι γιατί βρίσκεται διασωληνωμένη στην εντατική του ευρωπαϊκού μηχανισμού "στήριξης", της τρόικας και του Μνημονίου, ακολουθώντας τη γνωστή συνταγή της μονόπλευρης λιτότητας σε βάρος των εργαζομένων με αποκλειστικό υποτίθεται στόχο τη μείωση του δημοσίου ελλείμματος και την τόνωση της ανταγωνιστικότητας.

Λέμε "υποτίθεται", γιατί έχει επιστημονικά αποδειχθεί ότι το μεν έλλειμμα ανταγωνιστικότητας δεν οφείλεται στους υψηλούς μισθούς και δη συντάξεις, αλλά στις παρασιτικές στρεβλώσεις της οικονομίας των μεσαζόντων, στα μονοπωλιακά κυκλώματα που διαμορφώνουν ανεξέλεγκτα και κερδοσκοπικά τις τιμές, και στη μεγάλη διαφθορά και σπατάλη του κομματικού και πελατειακού κράτους που έχει σφυρηλατήσει μία κρατικοδίαιτη και μη βιώσιμη επιχειρηματική τάξη "της αρπαχτής".

ΣΥΓΧΡΟΝΩΣ, η κατά τα άλλα απαραίτητη μείωση του δημοσίου ελλείμματος και χρέους αναλογικά ως προς το ΑΕΠ, δεν μπορεί να γίνει με τα συμβατικά μέσα μιας δραστικής μείωσης των κρατικών δαπανών και αύξησης των φόρων (ακόμη και εάν αυτοί έχουν προοδευτικό χαρακτήρα που σήμερα δεν έχουν) όπως επιχειρεί να κάνει η τρόικα, για δύο απλούς λόγους: πρώτον, γιατί σε συνθήκες παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και παρατεταμένης στασιμότητας ή και ύφεσης, η μείωση ορισμένων δαπανών και κυρίως η υπερφορολόγηση επιβαρύνουν το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας και βυθίζουν σε ύφεση την ελληνική οικονομία συντηρώντας έτσι το δημόσιο έλλειμμα αντί να το μειώσουν (βλ τεράστια τρύπα στα φετινά φορολογικά έσοδα και επιδείνωση της ύφεσης το β' τρίμηνο) και, δεύτερον, γιατί στα υψηλά επίπεδα του δημοσίου χρέους που πλέον βρισκόμαστε και σε συνθήκες αύξησης των διεθνών επιτοκίων δανεισμού το διογκωμένο κονδύλι της πληρωμής τόκων αποκτά καθοριστικό ρόλο καθιστώντας αυτοτροφοδοτούμενη την αύξηση του ελλείμματος και του χρέους.

ΒΕΒΑΙΩΣ, ο τριετής σχεδιασμός της τρόικας για την Ελλάδα, ο οποίος βασίζεται στην ενδιάμεση εξασφάλιση εξωτερικής χρηματοδότησης 110 δισ. μέσω του μηχανισμού στήριξης, προβλέπει την αύξηση του δημοσίου χρέους έως το 150% του ΑΕΠ μέχρι το 2012 και μετά τη σταδιακή υποχώρησή του, καθώς στο μεταξύ η δημοσιονομική λιτότητα θα έχει υποτίθεται αποδώσει πρωτογενές πλεόνασμα (προβλέπεται 1% του ΑΕΠ το 2012) και η ανάπτυξη θα έχει επιστρέψει στην οικονομία.

Πρόκειται, όμως, για απλό ευχολόγιο αφού εμφανώς αγνοεί τον δομικό χαρακτήρα της διεθνούς οικονομικής κρίσης και τη σοβαρότατη πιθανότητα επιστροφής σε νέα ύφεση φέτος ή το 2011, ενώ παραλείπει την τάση αύξησης των επιτοκίων διεθνώς λόγω της εξελισσόμενης κρίσης χρεών (δημόσιων και ιδιωτικών) ανά την υφήλιο που καθιστά απρόθυμους τους επενδυτές στην ανάληψη ρίσκου χωρίς υψηλότερες αποδόσεις. Κυρίως, όμως, υποτιμά τις οικονομικές επιπλοκές από τις έντονες κοινωνικές αντιδράσεις στο σκληρότατο και προκλητικά ταξικό μείγμα δημοσιονομικής και διαρθρωτικής πολιτικής που έχει επιλέξει και επιβάλλει στη χώρα.

ΣΤΟ ΔΙΑΦΑΙΝΟΜΕΝΟ αδιέξοδο της δημοσιονομικής πολιτικής η λύση βρίσκεται εκτός αυτής, στην ανάπτυξη. Η οποία για να λάβει χώρα προϋποθέτει

(α) τη δραστική μείωση του τεράστιου βάρους του χρέους μέσω της πολιτικής αναδιαπραγμάτευσής του μέσα στην Ευρωζώνη και

(β) την αλλαγή του πακέτου των αναγκαίων για την ανάπτυξη μεταρρυθμίσεων που αποσκοπούν στη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας μέσω της μείωσης του κόστους διαβίωσης (βλ έλεγχο ολιγοποπωλιακών κυκλωμάτων και συμπίεση υπερβολικών περιθωρίων κέρδους, μείωση κόστους διατροφής μέσα από την απευθείας σύνδεση του συνεταιριστικού κινήματος των αγροτών-παραγωγών με αυτό των λιανεμπόρων ώστε να συμπιεσθούν τα τεράστια περιθώρια κέρδους των χοντρεμπόρων, μείωση του κόστους υγείας και ειδικότερα των φαρμάκων τα οποία επιβαρύνουν σοβαρά τον οικογενειακό προϋπολογισμό, ελαχιστοποίηση της κερδοσκοπίας στην αγορά καυσίμων με την αύξηση των ελέγχων και την επιβολή κυρώσεων στους λαθρέμπορους, πάγωμα ενοικίων κ.λπ.) παράλληλα με το δημοσιονομικό νοικοκύρεμα της χώρας.

ΕΙΤΕ ΜΙΛΑΜΕ για αναδιάρθρωση είτε για αναδιαπραγμάτευση του χρέους, ουσιαστικά αναγνωρίζουμε την αδυναμία πληρωμών της χώρας και την τυπική ή άτυπη χρεωκοπία της. Όμως, μία απλή αναδιάρθρωση χρέους σημαίνει συνήθως επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του ή/και μείωση των επιτοκίων με τα οποία επιβαρύνεται. Πρόκειται, δηλαδή, για μία διευκόλυνση που παρέχουν οι πιστωτές στους όρους εξυπηρέτησης των χορηγηθέντων δανείων χωρίς την αμφισβήτηση και ακύρωση μέρους αυτών.

Αντίθετα, μία αναδιαπραγμάτευση του κρατικού χρέους οδηγεί κατά κανόνα στη μερική διαγραφή αυτού με την έκδοση νέων ομολογιακών τίτλων χαμηλότερης ονομαστικής αξίας των αρχικών και ενδεχομένως μεγαλύτερης διάρκειας και μικρότερης απόδοσης. Στη δεύτερη περίπτωση η ελάφρυνση από το βάρος του χρέους είναι ουσιαστική και εξαρτάται πλέον από το ποσοστό της διαγραφής του το οποίο "ζημιώνονται" οι πιστωτές.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ για να εξυγιανθεί δημοσιονομικά με βιώσιμο τρόπο και να ανακάμψει παραγωγικά χρειάζεται μία δραστική αναδιαπραγμάτευση και μαζική διαγραφή χρέους κατά 60-70%. Αυτό δεν αποτελεί μία αυθαίρετη εκτίμηση αλλά κατάληξη πολλών ξεχωριστών επιστημονικών εκτιμήσεων έγκυρων αναλυτών και οργανισμών με βάση και την ιστορική εμπειρία.

Η ελληνική κυβέρνηση δεν θέτει καν σήμερα ζήτημα αναδιάρθρωσης χρέους όπως λέγει, τόσο γιατί ευελπιστεί να αποδώσει το "σχέδιο" της τρόικας όσο κυρίως γιατί θέλει να δώσει χρόνο στις ευρωπαϊκές και ελληνικές τράπεζες και τις άλλες ευάλωτες δημοσιονομικά χώρες-μέλη (Πορτογαλία, Ισπανία κ.λπ.) να ανασυνταχθούν κεφαλαιακά και δημοσιονομικά αντίστοιχα ώστε να αποφύγουν τη "μόλυνση" και τον συστημικό κίνδυνο από την επέκταση της ελληνικής κρίσης. Είναι ο ίδιος λόγος για τον οποίο συγκροτήθηκε αρχικά ο ευρωπαϊκός μηχανισμός διάσωσης και συνεχίζεται η εξωτερική δανειοδότηση της Ελλάδας.

ΟΜΩΣ, το ζήτημα δεν είναι να πετύχει η εγχείρηση και να πεθάνει ο ασθενής.

Το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας δεν είναι να μην χρεωκοπήσει σήμερα και να χρεωκοπήσει αύριο υπό δυσμενέστερους όρους, αλλά να ξεφύγει οριστικά από την παγίδα του χρέους και να ανακάμψει μία ώρα αρχύτερα ακόμη και εάν αυτό σημαίνει την παραδοχή της χρεωκοπίας. Κάθε μήνας που περνά με το χρέος να αυξάνει λόγω της εξασφαλισμένης "βοήθειας" και την οικονομία να αποδυναμώνεται λόγω των σκληρών αλλά αναποτελεσματικών μέτρων λιτότητας, σημαίνει χειρότερους όρους χρεωκοπίας μεθαύριο και ανάγκη μεγαλύτερης έκτασης διαγραφής χρέους για να ανακάμψει η οικονομία.

ΜΕ ΤΗ ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ να αρνείται την αναδιάρθρωση του χρέους, η ελληνική κυβέρνηση βάζει πλάτες ώστε να κερδίσει χρόνο και να διασωθεί η Ευρώπη από μία ανεξέλεγκτη δημοσιονομική και χρηματοπιστωτική κρίση.

Θα ήταν κατανοητή αυτή η στάση εάν η Ευρώπη όντως έτσι διασωζόταν και δεχόταν κατόπιν την ουσιαστική περιστολή του ελληνικού κρατικού χρέους. Τίποτα δεν είναι περισσότερο αβέβαιο από τις δύο αυτές υποθέσεις. Πολύ περισσότερο που η ελληνική κυβέρνηση προδιαθέτει για απλή αναδιάρθρωση μελλοντικά του χρέους και όχι για μία δυναμική αναδιαπραγμάτευση και μαζική διαγραφή του 65% αυτού.

Για να ορθοποδήσει η Ελλάδα χρειάζεται μία άλλη οικονομική πολιτική. Και η παρούσα κυβέρνηση απέχει παρασάγγας από αυτήν...


*Η ΑΥΓΗ, 29/8/10

Σάββατο 28 Αυγούστου 2010

Η μεσαία τάξη εν κινδύνω

εικόνα: pascal campion

του Νίκου Γ. Ξυδάκη*

Μετά το σοκ της προσαρμογής στο νέο περιβάλλον που υπαγορεύει το Μνημόνιο, οι Ελληνες αντιλαμβάνονται ότι μερικά μέτρα, έστω με τον βίαιο τρόπο που επιβάλλονται, μπορούν πράγματι να συντελέσουν σε εξορθολογισμό της διοίκησης και των δημόσιων οικονομικών. Υπό τον όρο ότι οι αναδιαρθρώσεις θα εμπεδωθούν και φτιάξουν νέα σκέψη και δράση.

Το Μνημόνιο ωστόσο δεν αφορά μόνο τις δημοσιονομικές ελλείψεις, περιλαμβάνει μείζονες επεμβάσεις στα πεδία της εργασίας και της επιχειρηματικότητας. Εδώ, τα προβλήματα είναι πολύ πιο σύνθετα και δυναμικά, απ' ό,τι στον δημόσιο τομέα. Πολύ περισσότερο που οι τεχνοκράτες της τρόικας ούτε αλάνθαστοι είναι ούτε δρουν με πολιτικά και κοινωνικά κριτήρια· αριθμούς βλέπουν, όχι ανθρώπους, ενώ βασικός διακηρυγμένος στόχος τους είναι να διασφαλίσουν τις ευρωπαϊκές οικονομίες από τις επιπτώσεις μιας αλυσιδωτής κρίσης χρέους, όχι να σώσουν την Ελλάδα.

Αυτό συνειδητοποιούν τώρα οι Ελληνες. Συνειδητοποιούν τις επιπτώσεις των αναδιαρθρώσεων όχι πια στα οικονομικά του νοικοκυριού, αλλά στο ίδιο το σώμα της κοινωνίας. Τα χιλιάδες μαγαζιά που κλείνουν, τα χιλιάδες ξενοίκιαστα στους ακριβούς αστικούς δρόμους και στα πολυσύχναστα τουριστικά στέκια, τα μειωμένα έσοδα από τον τουρισμό, το πάγωμα στην αγορά, η πίτα που διαρκώς συρρικνώνεται, η αυξανόμενη φειδώ των νοικοκυριών, η καλπάζουσα ανεργία, οι περικομμένοι μισθοί και οι συντάξεις, όλα αυτά συντίθενται σε μια λέξη: ύφεση. Και αυτή η ύφεση πλήττει κατά κύριο λόγο τη μεσαία τάξη, τον κορμό της κοινωνίας. Καταστηματάρχες, έμποροι, βιοτέχνες, τεχνίτες, ελεύθεροι επαγγελματίες κάθε ειδικότητας, αυτοί είναι οι πνεύμονες της πραγματικής οικονομίας και της κοινωνίας. Και από αυτή την απέραντη και ρευστή μεσαία τάξη, κατά τεκμήριο, αναδεικνύονται οι νέες πνευματικές και κοινωνικές δυνάμεις, που ανανεώνουν το κοινό σώμα.

Βρισκόμαστε ενώπιον ενός κοινωνικού μετασχηματισμού, αργού προς το παρόν, αλλά βίαιου, όλο και βιαιότερου· και με απρόβλεπτες συνέπειες. Μόνο η εν τω βάθει αντίληψη αυτού του ιστορικού προβήματος και η συλλογική δράση μπορούν να αποτρέψουν τον κίνδυνο: ο μετασχηματισμός να μετατραπεί σε αποσύνθεση.



* Η Καθημερινή, 28/8/10

Παρασκευή 27 Αυγούστου 2010

Δεν είναι ούτε η Κροατία τελικά, Ελλάδα...

ποιο είναι τελικά το κλειδί της ρευστότητας;

του Κώστα Ανδρέου

Μετράμε.
Η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ιταλία, η Ιρλανδία, η Τσεχία, η Σλοβακία, η Κροατία, κατά δήλωση, οι υπόλοιπες μηδέ της Κύπρου φαντάζομαι, από μέσα τους.
Κανείς δεν είναι Ελλάδα, απλά πάνω απ’όλη την Ευρώπη ένα φάντασμα πλανιέται.
Το φάντασμα της Ελλάδας.

Δεν θα είχα κανένα πρόβλημα, αν στις διακοπές, δεν ένιωθα αυτό το φάντασμα και πάνω από την Ελλάδα.

Η πρώτη περίοδος μετά το Μνημόνιο, έκλεισε τον κύκλο της ή τέλος πάντων τον κλείνει στην ΔΕΘ ή άντε λίγο μετά.
Δεν πάμε καλά και δεν φαίνεται στον ορίζοντα το θαύμα που θα μπορούσε να αλλάξει τα πράγματα.
Προσωπικά περίμενα ότι η χώρα μας θα κέρδιζε τον απαραίτητο χρόνο, για να την ανασύρει η διεθνής ανάκαμψη.
Δεν συνέβη ως τώρα. Είναι πολύ ισχνή και δεν φαίνεται ικανή, να απομακρύνει τις άλλες υποψήφιες "λόγω υψηλού κρατικού χρέους" χώρες , από το να γίνουν Ελλάδες.

Ο Ολι Ρέν είναι πλέον ο μόνος άνθρωπος που πιστεύει ότι η Ελλάδα δεν θα χρεοκοπήσει. Και ο Παπακωνσταντίνου φυσικά.
Η Ιρλανδία και η Ιταλία φαίνεται ότι θα επιχειρήσουν να τους διαψεύσουν, στο αμέσως επόμενο διάστημα.
Το σπιράλ θανάτου.
Αν δεν γίνει τώρα κάτι σε παγκόσμιο επίπεδο, άμεσα, θα ζήσουμε απίστευτες μέρες.

Τελικά όλοι Ελλάδα είναι.
Χρειάζεται όμως και να το ομολογήσουν, να προχωρήσουμε άμεσα στην Οικονομική Διακυβέρνηση στην Ευρωζώνη, χρειάζεται ισχυρός κοινοτικός προϋπολογισμός, να κάνουν πέρα τους ανόητους της ΕΚΤ και του ΔΝΤ, να βάλουν χέρι στους τραπεζίτες.
Όσο στενεύουν οι Δημόσιες Δαπάνες, τόσο μετατρέπονται σε νέες επισφάλειες, σε τρύπες οι πιστώσεις προς τις επιχειρήσεις.
Η οικονομική πραγματικότητα, δεν δίνει κέρδη, θα φανεί αυτό στους ισολογισμούς στο τέλος του χρόνου.
Υπερισχύει ο φόβος, τα ασφαλή καταφύγια.
Το χρήμα λιμνάζει δεν κάνει επενδύσεις.
Από τα προιόντα της ΕΕ η παγκόσμια αγορά, θέλει μόνο τα προιόντα της αυτοκινητοβιομηχανίας και φυσικά τα χρήματα των ευρωπαικών τραπεζών.
Τίποτε άλλο.

Εμείς παράγουμε μόνο τουρισμό.
Οι χρηματαγορές δεν δίνουν χρήματα στις τράπεζές μας για να τα κάνουν ρευστότητα της αγοράς.
Δεν έχουμε τραπεζικό σύστημα δηλαδή, και φυσικά για μένα τουλάχιστον γίνεται φανερό το γιατί ο Δημόσιος Τραπεζικός Τομέας, είναι μια ιδέα που έπαιζε την εποχή πριν την παγκοσμιοποίηση, την εποχή των κλειστών οικονομιών των κρατών – εθνών.

Ήδη οι τράπεζες απορρόφησαν και σε ζεστό χρήμα και σε εγγυήσεις 28 δις και ετοιμάζονται άλλα 25 και είμαι σίγουρος ότι ρευστότητα δεν θα δούμε..
Είναι λάθος.
Είναι προτιμότερο αυτά τα 25 δις να δοθούν σε ευρωπαικές τράπεζες που είναι πραγματικές τράπεζες, με δέσμευση να ρίξουν ρευστό στην αγορά.
Αλλιώς θα τα ξαναφάνε για να κλείσουν τις τρύπες τους και σε λίγο δεν θα έχουμε κανέναν τρόπο να ξαναθερμάνουμε την οικονομία μας.

Να κάνουμε πρώτοι το απαραίτητο βήμα Τραπεζικής ενοποίησης.
Άμεσα.
Να καλέσουμε εμείς με τις εγγυήσεις των 25 δις την Ευρωπαική ή και την Παγκόσμια ρευστότητα.
Αυτό είναι το μυστικό της μη χρεοκοπίας, τόσο της Ουγγαρίας όσο και των άλλων ανατολικών χωρών.
Δεν έχουν δικό τους τραπεζικό σύστημα!
Στην Ουγγαρία το 80% , είναι Ξένων Τραπεζών.

Αν θέλουμε να βγούμε από την κρίση, πρέπει να μην είμαστε και μεις Ελλάδα.


Πέμπτη 26 Αυγούστου 2010

Με αφορμή την επίσκεψη του Ισραηλινού πρωθυπουργού στην Αθήνα



του Σωτήρη Λεβέντη

Ο Μπένγιαμιν Νετανιάχου δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλής:
ούτε στην Ελλάδα, ούτε στη Μέση Ανατολή, ούτε στη Δυτική Ευρώπη, ούτε στο ίδιο το Ισραήλ.
Οφείλουμε όμως να ξεχωρίσουμε κάτι:
Ότι σε κάποιες χώρες η έλλειψη δημοτικότητάς του έχει να κάνει με συγκεκριμένες πολιτικές που έχει ακολουθήσει, ενώ σε άλλες με το ότι απλά τυχαίνει να είναι ο σημερινός πρωθυπουργός του Ισραήλ και μόνο.
Ακόμα και για τους φίλους του Ισραήλ είναι επιβεβλημένη η κριτική σε έναν τόσο σκληρά εθνικιστή πολιτικό, στην κυβέρνηση του οποίου συμμετέχουν δυνάμεις όπως το Γισραέλ Μπετάινου, το κόμμα του ακροδεξιού Αβιγκντόρ Λίμπερμαν.
Όμως, στη δεδομένη στιγμή, όταν ο κ. Νετανιάχου επισκέπτεται μία χώρα, δεν το κάνει σαν πρόεδρος του Λικούντ αλλά σαν πρωθυπουργός του Ισραήλ.

Η Ελλάδα παραδοσιακά επιδεικνύει μία αμφιθημία απέναντι στο Ισραήλ, που ενίοτε ακουμπά την εχθρότητα.
Καταψήφισε στον ΟΗΕ την ιδρυτική του πράξη, παρά τις σημαντικές πιέσεις που δέχθηκε από τις ΗΠΑ, εν μέσω εμφυλίου πολέμου.
Μόνο στη δεκαετία του 90 προχώρησε σε πλήρη αναγνώριση του Ισραήλ.
Σήμερα όμως έχουν αναγνωρίσει, τόσο η επίσημη ελληνική πολιτεία, όσο και τα περισσότερα ελληνικά κόμματα, το δικαίωμα του Ισραήλ να υπάρχει. Και όχι απλά να υπάρχει, αλλά και να απολαμβάνει ασφάλεια στο έδαφός του.

Ανάμεσα στους Έλληνες είναι γεγονός ότι υπάρχει ακόμα αρκετός αντισημιτισμός.
Ο αντισημιτισμός μεταξύ των ελλήνων είναι πιο διάχυτος απ' ό,τι αναγνωρίζεται, και στιγματίζει ακόμα και μέρος της αριστεράς.
Προφανώς δεν προέρχεται τόσο από προαιώνιους ανταγωνισμούς μεταξύ δύο εμπορικών λαών της Μεσογείου (οι επιδέξιοι περί τα της αγοράς Αρμένιοι δεν έγιναν ποτέ αποδέκτες ιδιαίτερης έχθρας από τους Έλληνες), όσο από το ότι έλληνες και εβραίοι ακολουθούν διαφορετικές θρησκείες αλλά και από το ότι οι εβραίοι του ελλαδικού χώρου δεν έκρυψαν ότι προτιμούσαν να ανήκουν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, παρά σε μία χριστιανική χώρα.
Κάποια επιπλέον τροφή στον αντισημιτισμό έδωσε τα τελευταία 50 χρόνια η ταύτιση του Ισραήλ με τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Η εξωτερική πολιτική μιας χώρας βέβαια δεν μπορεί να καθορίζεται από το τι πρέσβευαν τα μέλη μιας μειονότητας πριν από 100 και από 200 χρόνια, ή από θεολογικές διαφορές που έχουν χάσει την αιχμηρότητά τους εδώ και αιώνες.
Έτσι, η επιφυλακτική στάση της επίσημης Ελλάδας για μακρύ χρονικό διάστημα απέναντι στο Ισραήλ εκπορευόταν από τις πολύ καλές σχέσεις της χώρας μας με ολές τις αραβικές χώρες αλλά και από την άτυπη συμμαχία του Ισραήλ με την Τουρκία.

Σήμερα τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά, καθώς οι σχέσεις της Ελλάδας με τις αραβικές χώρες παραμένουν πολύ καλές, αλλά για την εξωτερική πολιτική των ίδιων των αραβικών χωρών η εχθρότητα προς το Ισραήλ δεν είναι ο ακρογωνιαίος λίθος που ήταν κάποτε.
Κάποιες από αυτές έχουν προχωρήσει σε εξομάλυνση των σχέσεων μαζί του, ενώ οι περισσότερες από τις υπόλοιπες αναζητούν ευκαιρία για να κάνουν το ίδιο.
Εν τω μεταξύ, οι σχέσεις του Ισραήλ με την Τουρκία περνάνε από σοβαρή δοκιμασία, με αβέβαιη εξέλιξη.

Παραδόξως, οι έλληνες ξέρουν λίγα για το Ισραήλ.
Αν και ξέρουν αρκετά για την καταπίεση που ασκεί στους Παλαιστίνιους, δεν ξέρουν παρά ελάχιστα για τους φόβους του Ισραήλ.
Φόβοι που συντηρούνται από μια μακρυά ιστορία τρομοκρατικών ενεργειών εναντίον του.
Ενώ όλοι γνωρίζουν για τις αντιδράσεις του στο Λίβανο, στη Γάζα και αλλού, αντιδράσεις σκληρές, ανισοβαρείς και εντέλει ακραίες, οι περισσότεροι έλληνες δεν γνωρίζουν για τις ρουκέτες κασσάμ που προσγειώνονται σε πολλά ισραηλινά σπίτια, ιδίως σε αυτά που είναι κοντά στη Γάζα ή στο Νότιο Λίβανο.

Η άνοδος του κ. Νετανιάχου στην εξουσία οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην ανασφάλεια που εξακολουθεί να νοιώθει το Ισραήλ.
Για το συνεχιζόμενο αδιέξοδο στην περιοχή βέβαια έχει πολύ μεγάλες ευθύνες και το ίδιο το Ισραήλ, με κάθε πράξη βίας, είτε από τη μία πλευρά, είτε από την άλλη, να τροφοδοτεί εκ νέου τη βία.
Γεγονός είναι ότι οι σκληροί και των δύο πλευρών, είτε η Χαμάς και οι προστάτες της, είτε οι ακραίοι Ισραηλινοί που θέλουν όλη την παλιά Παλαιστήνη δική τους, θρέφουν οι μεν τους δε. Και ο κ. Νετανιάχου μόνο μαλακός δεν μπορεί να χαρακτηριστεί.

Στους κύκλους της αριστεράς, τόσο στη χώρα μας, όσο και σε όλον τον κόσμο, πολλοί είδαν το Ισραήλ με συμπάθεια, η οποία δεν έχει εξαντληθεί.
Οι επιτυχίες της πολεμικής μηχανής του, ιδίως το 1948, απέσπασαν γενικότερο θαυμασμό.
Το Ισραήλ του 2010 βέβαια έχει αρκετές συνέχειες με το Ισραήλ του 1948, αλλά έχει και σημαντικές διαφορές.
Παραμένει το πιο οργανωμένο κράτος στην περιοχή, και αυτό με το ψηλότερο βιοτικό επίπεδο.
Οι επιτυχίες του δεν οφείλονται μόνο στη χρηματοδότηση από εβραίους της Αμερικής, αλλά και στο ότι το Ισραήλ οικοδομήθηκε σαν δυτικό κράτος, βάσει δυτικής ιδεολογίας και δυτικού πολιτισμού.
Ταυτόχρονα όμως, έχουν χαθεί πολλές από τις υποσχέσεις που το Ισραήλ αρχικά προσέφερε, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα το πείραμα των κιμπούτς, τα περισσότερα από τα οποία έχουν γίνει πια αγνώριστα.

Η σύγχρονη αριστερά δεν βλέπει με πολλή συμπάθεια τα εθνικά κράτη, ιδίως αυτά που προτάσσουν την αποκλειστικότητά τους.
Βλέπει όμως με ακόμα λιγότερη συμπάθεια τα κράτη και τα μορφώματα που βασίζονται στη θρησκευτική αποκλειστικότητα.
Η κριτική στον κ. Νετανιάχου και η αντίθεση στις πολιτικές που ακολουθεί είναι απολύτως δικαιολογημένη για κάθε αριστερό, οπουδήποτε στον κόσμο.
Τα ερωτηματικά για το κατά πόσον είναι σκόπιμο να επισκεφθεί τη χώρα μας στη δεδομένη χρονική στιγμή είναι και αυτά εύλογα.
Αυτό που δεν είναι καθόλου δικαιολογημένο είναι η αντίληψη ότι πρωθυπουργός του Ισραήλ δεν έχει δικαίωμα να επισκεφθεί την Ελλάδα, απλά και μόνο επειδή είναι πρωθυπουργός του Ισραήλ.



Πέμπτη 19 Αυγούστου 2010

Αλλαγή νοοτροπίας τώρα, η μόνη ελπίδα για κάτι που θα διαρκέσει

Οι παραινέσεις για ανάπτυξη πρέπει να αντιμετωπίσουν και την αρνητική ψυχολογία δεκαετιών επιδότησης και μετάθεσης των προβλημάτων




Η κρίση έχει φέρει φόβο, ανείπωτο φόβο, ανασφάλεια. Συσσώρευση προβλημάτων που μοιάζουν αξεπέραστα. Για κάποιους (πρόωρα συνταξιοδοτημένους, δημοσίους υπαλλήλους) είναι απλά περιορισμός σε μια πιο φτωχή ζωή. Για άλλους όμως είναι αδιέξοδο, απόγνωση, χρεοκοπία, ανεργία.
Οι άνθρωποι δεν έχουν πια δυνάμεις να ανταπεξέλθουν ατομικά.
Μέσα στην κρίση η μόνη ελπίδα είναι η συνεργασία. Ναι χρειάζεται κινητοποίηση όλων των διαθέσιμων πόρων, πολεμική οικονομία χωρίς πόλεμο!

Η πελατειακή λογική όσους "έσωσε" έσωσε. Οι υπόλοιποι μεγαλωμένοι μέσα στον καταναλωτισμό, την τυφλή πίστωση και την μετάθεση προβλημάτων πρέπει τώρα να αντιστρέψουμε πορεία: έχουμε τα προσόντα;

Έχουμε δεν έχουμε πρέπει τώρα να μάθουμε να συνεργαζόμαστε και να λύνουμε προβλήματα.
Κι αυτό αφορά όλους μας όσους τουλάχιστον δεν ζουν από εισοδήματα, από την πολιτική ή από την εκμετάλλευση άλλων.

Το να λες απλά "δεν αναγνωρίζω το χρέος" μπορεί να σε δικαιώνει ηθικά αλλά δεν σε πάει και πουθενά. Δεν ξεμπερδεύεις έτσι εύκολα.
Τι διεκδικείς; Να γίνει ένα θαύμα και να παραγραφεί το χρέος;

Κι αν στο μεταξύ δεν έχεις μάθει να ζεις αξιοποιώντας τους δικούς σου πόρους και παράγοντας ανταγωνιστικά πως θα ζήσεις;
Παίρνουμε τα δάνεια για να κερδίσουμε χρόνο και να κάνουμε ότι ο δικομματισμός εμπόδισε δεκαετίες: να γίνουμε νοικοκύρηδες στον τόπο μας.
Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να παράξουμε κινητοποιώντας τους εθνικούς πόρους και το δίλημμα είναι πως και πόσο γρήγορα κι όχι αν οι δημοτικές θα ενισχύσουν το "όχι στο μνημόνιο".
Κατά τα άλλα η ανασφάλεια διασκεδάζεται με τον θυμό και την ανακάλυψη αντιπάλων και "ποπ αριστεράς" αλλά όχι για πολύ.

Είναι αλήθεια δύσκολο να ισορροπήσεις ψυχολογικά εν μέσω κρίσης.
Απαιτείται ένα ευνοϊκό "ενεργειακό" περιβάλλον και κάποιες εσωτερικές αποφάσεις.
Η χρήση του ψυχολογικού παράγοντα βέβαια, διακωμωδείται στην κοινωνία μας - και έπειτα ο καθένας μας βυθίζεται στην δική του ψυχολογική κόλαση από την οποία δεν ξέρει πως να βγει.
Είναι πράγματι δύσκολη και άγνωστη η χρήση της ψυχολογικής υποστήριξης σε μια κοινωνία ατομιστών. Γιατί η οικονομική κρίση όπως και ο πόλεμος, οι πυρκαγιές, οι πλημμύρες και κάθε απώλεια ή καταστροφή εμφανίζει διάφανα το επίπεδο ψυχολογικής αυτογνωσίας κάθε κοινωνίας.
Εμφανίζεται η συνήθεια να "χτυπάει κόκκινο" (αυτή τη φορά όχι με αγορά εβαπορέ ευτυχώς) με αδράνεια αντίδρασης, εμπόδια παραμελημένα μέσα στην καθημερινότητα να αναδύονται μαζεμένα, προηγούμενες επιλογές να δείχνουν το βάρος και τις συνέπειές τους και μια κοινωνία να αδυνατεί να οργανωθεί και να αντιμετωπίσει "δυο προβλήματα":
Την παραγωγή, την έκτακτη κινητοποίηση των πόρων, την αυτοδιοίκηση, τα σκουπίδια...

Συνήθισε αλλιώς; Αιφνιδιάστηκε άσχημα; Αδυνατεί να αντιμετωπίσει προβλήματα; Δεν ξέρει να συνεργάζεται;

Το προφίλ του νεοέλληνα πρέπει να παρουσιαστεί, να αποτιμηθεί, να υπολογιστεί στην κρίση. Δεν γίνεται να χώνουμε το κεφάλι στην άμμο.
Αδυναμίες, ανεπάρκειες, νοοτροπίες. Εμπόδια στην οποιαδήποτε ανασυγκρότηση.
Ένα ψυχολογικό προφίλ που δεν είναι αποδεκτό "επίσημα" αν και σιγοψιθυρίζεται παντού... στα καφέ, στις οικογενειακές συγκεντρώσεις, στις πολιτικές παρέες.
Ο νεοέλληνας έμαθε στην επιδότηση χωρίς έλεγχο και νόμισε ότι αυτό είναι σοσιαλισμός δηλ. να σε πληρώνουν οι ξένοι γιατί ...σε συμπαθούν ή είναι κορόϊδα.
Έμαθε να μην λύνει κανένα πρόβλημα αλλά να παίρνει ...παράταση.
Έμαθε να βάζει το ατομικό συμφέρον πρώτα και τα σκουπίδια στην αυλή του γείτονα.
Έμαθε ότι η συνεργασία είναι για τους αφελείς και τους κακομοίρηδες κι όχι για τους έξυπνους και ικανούς - εκτός αν αφορά το κόμπλεξ της "εθνικής ανωτερότητας" στις αθλητικές επιτυχίες που κι εκεί έβλεπε ατομικά φυλετικά χαρίσματα.

Ο νεοέλληνας ξέχασε να παράγει.
Δεν ξέρει πως.
Δεν άλλαξε τις αγροτικές καλλιέργειες, την χρήση του νερού - αν και αυτό λιγόστεψε επικίνδυνα - δεν έκλεισε τις χωματερές, δεν έμαθε να ανακυκλώνει τα σκουπίδια του.
Διατήρησε τις ίδιες ενεργοβόρες μονοκαλλιέργειες, απαίτησε εκτροπή του Αχελώου για να συνεχίσει να ποτίζει το βαμβάκι που δεν μπορεί να πουλήσει.
Βολεύτηκε στην τεμπελιά του Δημοσίου και στο "δώσε και σε μένα μπάρμπα" (ΕΕ).
Διατήρησε τον δικομματισμό ψηλά και στην εξουσία, αλλάζοντας και πολιτικό στρατόπεδο όταν χρειαζόταν για να βολέψει τα παιδιά του αδιαφορώντας για τη χώρα του, την καταστροφή της φύσης, την ανικανότητα των κρατούντων, τα σκάνδαλα, την ρεμούλα - αρκεί να είχε αυτός ένα κάποιο όφελος.
Πιστεύει στις εύκολες υποσχέσεις για ισχυρή Ελλάδα, ζηλεύει τους γερμανούς που παράγουν ανταγωνιστικά προϊόντα και τα "σπρώχνουν" κιόλας με όποιον τρόπο βρουν, φθονεί τους γείτονες επειδή κάτι πέτυχαν...

Κι όλα αυτά γιατί δεν ξέρει πως να μεταφράσει τις ώρες που σπαταλά "απασχολούμενος" - κι είναι πολλές - σε πλούτο!
Καταριέται θεούς και δαίμονες, το ΔΝΤ που εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία, τις τράπεζες που τοκογλυφούν, την Μέρκελ που υπερασπίζεται τα συμφέροντά της και δεν μας επιστρέφει τα κέρδη που έβγαλε από μας...

Μα δεν παίρνει καμιάν απόφαση!
Να λύσει επιτέλους συναινετικά Κυπριακό και Σκοπιανό.
Να συνεκμεταλλευτεί το Αιγαίο (όχι μισά μισά αλλά λύνοντας το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας με διεθνή συμφωνία).
Να μηδενίσει τις αμυντικές δαπάνες ( να αρκετά όπλα έχουμε).
Να διανείμει την εκκλησιαστική περιουσία ή να βγάλει από την δημόσια μισθοδοσία και ενίσχυση κάθε είδους την εκκλησία και τα μέλη της.
Να λύσει κατά προτεραιότητα το κτηματολόγιο, το δασολόγιο, την διαχείριση των σκουπιδιών.
Να δώσει άμεσα νερό ΕΥΔΑΠ στις μολυσμένες περιοχές της Αττικοβοιωτίας και Εύβοιας.
Να ενισχύσει τα έσοδα φορολογώντας με κλίμακα βάσει κυρίως του τρόπου ζωής.
Να επιδοτήσει με γνώση και πίστωση τον καινοτόμο επιχειρηματία που φέρνει ποιότητα υπηρεσιών, εισόδημα και θέσεις εργασίας.
Να ενισχύσει τις συντάξεις με πόρους από φόρους και εξοικονόμηση από μη παραγωγικούς τομείς.
Να επιδοτήσει καθαρές ενέργειες, την βιολογική αγροτική παραγωγή και τον τουρισμό ποιότητας και όχι πολυτέλειας.
Και κυρίως: Να επιβραβεύσει την συνεργασία, την συνεργατική παραγωγική καινοτομία, τον θεσμικό πειραματισμό στην παραγωγή και τις υπηρεσίες και στους τρόπους αξιοποίησης των εθνικών πόρων (τα σκουπίδια είναι ένας από αυτούς).
Να επιβραβεύσει τον νοικοκύρη και όχι τον εξυπνάκια, τον εργαζόμενο και όχι τον τεμπέλη, τον επιχειρούντα και όχι τον εισοδηματία, τον κανονικό συνταξιούχο και όχι τον πρόωρα επιβαρύνοντα τους παραμένοντες στην εργασία.

Αλλαγή νοοτροπίας. Ναι, η μόνη ελπίδα για κάτι που θα διαρκέσει.