Ανοιχτή Αριστερά και κλειστή Αριστερά

 

 

 Η σημερινή απαξίωση και ανυποληψία της αριστεράς φαντάζει αποτέλεσμα των πολιτικών της θέσεων. Θάλεγα ότι αυτό είναι και σωστό και λάθος.

Σωστό γιατί ο αυτοπεριορισμός της σε θέσεις άρνησης, ιδεολογικής καθαρότητας και αντισυστημισμού την έχει βγάλει ουσιαστικά από το πολιτικό παιχνίδι. Δείχνει περίκλειστη, φοβική, κομπλεξική. Αρνείται τις συνεργασίες γιατί δεν μπορεί να τις ελέγξει (ελλείψει πολιτικού σχεδίου), αρνείται την πολιτική επικοινωνία και τις επιρροές από σύγχρονες πολιτικές και φιλοσοφικές ιδέες, φοβάται σαν τους φανατικούς την κυκλοφορία στο εσωτερικό της αναθεωρητικών ιδεών.

Αλλά είναι και λάθος. Γιατί είναι περισσότερο αποτέλεσμα νοοτροπίας παρά πολιτικών θέσεων. Άλλωστε ακόμη κι όταν οι θέσεις των διαφόρων τμημάτων της έρχονται κοντά, δεν ακολουθούν συνεργασίες – αντίθετα οι αποστάσεις μεγαλώνουν.

Πρωταθλητής σε αυτό στην ελληνική πραγματικότητα είναι το ΚΚΕ που ακόμη κι όταν συμφωνείς μαζί του δεν σε δέχεται σαν έστω πρόσκαιρο συνεργάτη για να αποφύγει την μόλυνση από την …επαφή.

Αλλά και η υπόλοιπη αριστερά πχ του ΣΥΡΙΖΑ από την ίδια νοοτροπία βασανίζεται. Παρότι επίσημα πρόκειται για συνεργασία, δεν παύουν οι συνομωσίες κυριαρχίας, επικράτησης, επιβολής στους άλλους συμμετέχοντες.

Ακόμη και το εγκλωβισμένο τμήμα των ανανεωτικών, έχει εγκαταλείψει τις πολιτικές διεργασίες και ασχολείται με ένα σχέδιο επιβίωσης μέσα σε ένα υπερβολικά εχθρικό περιβάλλον.

Η ελληνική αριστερά είναι λοιπόν κλειστή γι αυτό και δείχνει ιδιαίτερα ανόητη.

Αρχαϊκή, φονταμενταλιστική, συγκεντρωτική. Σίγουρα δεν είναι το κατάλληλο περιβάλλον για την άνθιση νέων προοδευτικών ιδεών – μάλλον ένα μόνιμο περιβάλλον κυνηγιού μαγισσών και διαφωνούντων. Αυτή η αριστερά δεν έχει κανένα μέλλον.

Βρίσκεται πάντα πίσω από τα γεγονότα, οι αναγνώσεις της για την πραγματικότητα είναι πρωτόγονες και ανεπαρκείς και ο βολονταρισμός κάποιων που επιλέγουν να μαστιγώνουν το νηστικό από απόψεις άλογο για να πάρει μπροστά δημιουργούν περισσότερα προβλήματα από όσα υποτίθεται προσπαθούν να επιλύσουν (αριστερισμό, διασπάσεις, προσωπικές φιλοδοξίες, ψυχική αποξένωση).

Όλα συνηγορούν ότι εκείνο που λείπει είναι μια ανοιχτή Αριστερά.

Μια αριστερά ευφυής, σύγχρονη, άφοβη, ακομπλεξάριστη. Που δεν φοβάται τις ιδέες αλλά και την αναθεώρησή τους, που δεν φοβάται τις συνεργασίες αλλά που τις επιδιώκει με θέρμη και θέσεις. Μια αριστερά που δεν φοβάται τα μέλη της και δεν τα κλειδαμπαρώνει σε πολυσέλιδα καταστατικά και ασφυκτικές πειθαρχίες.

Μια ανοιχτή Αριστερά πρόπλασμα μιας ανοιχτής Κοινωνίας.

Αριστεροί με ανοιχτή νοοτροπία (open minded όπως θα λέγαμε στην …καθομιλουμένη) υπάρχουν – και είναι οι περισσότεροι. Μένουν όμως στο περιθώριο γιατί δεν μπορούν να αλώσουν τα κλειστά σχήματα της κατεστημένης αριστεράς του ΚΚΕ/ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι ίσως καιρός με την απεγκλώβιση ανανεωτικών δυνάμεων από τα κλειστά αριστερά club, τις πολιτικές οργανώσεις πειθαρχίας και δημοκρατικού συγκεντρωτισμού και τις καθεστωτικές αντιλήψεις των ηγεσιών τους, να δοκιμάσουμε την αποτύπωση ενός κοινωνικού οργανισμού υποδοχής των ανοιχτών μυαλών της αριστεράς.

Ενός ανοιχτού δικτύου υποδοχής νέων ιδεών και παραγωγής ενός συνεχώς εξελισσόμενου πολιτικού σχεδίου αριστερής και οικολογικής στόχευσης.

Ως γνωστόν, δεν βάζεις το καινούργιο κρασί σε παλιά βαρέλια. Ούτε όμως μπορεί να ωριμάσει έξω από αυτά.

Γίνεται λοιπόν να αρνηθούμε την ανάγκη του επαγγελματία πολιτικού στην αριστερά;

Γίνεται να συνυπάρξουμε με αρχές τον σεβασμό της άποψης και της αξιοπρέπειας του συναγωνιστή μας σε ένα σχήμα που θα προεξάρχει ο συντονισμός και η οριζόντια επικοινωνία;

Γίνεται οι δομές να να μην είναι κλειστές και μόνιμες αλλά να υπηρετούν τις τρέχουσες ανάγκες και να μην δημιουργούν καθεστώτα και μονιμάδες;

Μπορεί και να γίνεται…

Ας το δοκιμάσουμε για να μην καταστρέψουμε την πολιτική πλατφόρμα της ανανεωτικής αριστεράς που διαμορφώνουμε με μιαν επιστροφή σε πνιγηρά κομματικά σχήματα.

Ένα Φόρουμ της Νέας Αριστεράς χρειαζόμαστε και κουλτούρα συνεργασίας με σεβασμό και ώσμωση με το διαφορετικό…

ΥΓ Για την κλειστή αριστερά δεν υπάρχει αύριο και το κόμμα του Συνασπισμού σύντομα, κατά την ταπεινή μου γνώμη, θα αποδείξει την τελική του κατεύθυνση – «να μείνω να κάνω τι» λοιπόν, σύντροφοι της ΑΠ;