Σάββατο 19 Ιουνίου 2004

Αριστερά : Δεν θέλω να σας αγχώσω αλλά..

είναι ώρα για πρωτοβουλίες !



Οι ευρωεκλογές έγιναν, το ΚΚΕ πήρε 20.000 ψήφους παραπάνω από το 1999 και πανηγυρίζει, ο ΣΥΝ πήρε 80.000 ψήφους λιγότερο και ψάχνεται.

Σημασία έχει ότι πέραν του εσωτερικού συσχετισμού ανάμεσα στα δύο ελληνικά αριστερά κόμματα, το συνολικό τους ποσοστό φθίνει σταθερά.

Το ΚΚΕ βέβαια δεν θεωρεί τον ΣΥΝ αριστερό κόμμα κι έτσι έχει ξεμπερδέψει με το πρόβλημα.

Ταυτίζοντας επίσης το κίνημα με το κόμμα, έχει πλάσει μια δική του υπεροπτική πραγματικότητα που μέσα της ζει και ευτυχεί, ανεξάρτητα από τι συμβαίνει γύρω του, μαχόμενο στα μετερίζια ενός σταθερού και πολύστοχου ΟΧΙ που έχει υψώσει απέναντι σε οτιδήποτε συμβαίνει στην κοινωνία και τον κόσμο και με μια ιδεολογία κληρονομικού δικαιώματος στο κίνημα που εξαντλείται σε έναν ψευτοπαλληκαρισμό και μια αυτοδιαφήμιση.

Ο ΣΥΝ από την άλλη, έχει μπλοκαριστεί σε μια πολλάκις εξαγγελλόμενη αλλά πάντα μετέωρη ανανέωση του αριστερού κινήματος στην Ελλάδα.

Το αδιέξοδο είναι ορατό, παρά την αντοχή που επιδεικνύει ο κόσμος της ανανεωτικής αριστεράς στις αμέτρητες ματαιώσεις που εισπράττει ξανά και ξανά.

Τι κάνουμε;

Ας είμαστε ειλικρινείς.

Η κούραση από τις παλινωδίες του ΣΥΝ, δεν συναντιέται μονάχα στη μια ή την άλλη άποψη ή τάση, υπάρχει σε όλους.

Ανανεωτικοί και νεοκομμουνιστές, παραδοσιακοί και οικοαριστεροί, όλοι τους έχουν γονατίσει. Το πράγμα δεν προχωράει για κανέναν.

Όλοι βλέπουν τις ελπίδες τους να αναλώνονται, όλοι έχουν παράπονα και υποδείξεις, αγωνία και καχυποψία για τις προθέσεις των άλλων.

Και όλοι κάθονται μαζί σ΄ ένα διχασμένο κόμμα, αφού ο ένας έχει ανάγκη τον άλλο, κι όλοι μαζί φαντασιώνονται τη μαγική νέα σύνθεση που θα μετέτρεπε τα πράγματα σε μια νέα ποιότητα, τη νέα αριστερά.

Σ΄ αυτήν δεν προσδοκούν άλλωστε όλοι; κι αυτοί που είναι μέσα στον ΣΥΝ, κι αυτοί που είναι έξω από τον ΣΥΝ, οργανωμένοι ή ανεξάρτητοι συμμαχώντας κατά καιρούς μαζί του;

Γιατί θέλουμε δεν θέλουμε, το πείραμα της νέας αριστεράς-με όρους κοινωνίας-ο ΣΥΝ το επιχειρεί.

Είναι το μόνο υπαρκτό και διακριτό ρεύμα της νέας αριστεράς μέσα στην ελληνική κοινωνία.

Και κατά μία έννοια, κάνει λάθη επειδή προσπαθεί, επειδή κινείται, σχεδόν υποχρεωτικά από τη στιγμή που πήρε επάνω του την ευθύνη της κρίσης και της ανασύνταξης της αριστεράς!

Άλλωστε εμπεριέχει κάθε τάση της υπάρχουσας αριστεράς, άσχετα αν πολλοί έχουν επιλέξει να διατηρούν οργανωτικά και εκτός ΣΥΝ τις εκφράσεις αυτών των τάσεων σε κατάσταση αναμονής.

Το αστείο με τον ΣυΡιζΑ ήταν ότι κάθε συνεργαζόμενη οντότητα, είχε και το αντίστοιχό της σε τάση ή πρόσωπα μέσα στον ΣΥΝ, κάτι σαν να συνεργάστηκε ο ΣΥΝ με τον εαυτό του αφήνοντας για λίγο σε δίλημμα όσους δεν βλέπουν το δικό τους πρόσωπο στον καθρέφτη της νέας αριστεράς και μιλούν τώρα για «αλήστου μνήμης παρέκκλιση».

Ούτε θυμός, ούτε συγχωροχάρτι, παρέμβαση

Τον ΣΥΝ μπορεί κανείς να τον κατηγορήσει για πολλά-πάρα πολλά.

Μπορεί και η προοπτική του να αποδειχθεί τελικά μη βιώσιμη.

Μπορεί οι πλάτες του να αποδειχθούν αδύναμες για ένα τέτοιο εγχείρημα.

Όμως μην ξεχνάμε πως σήμερα οι δικές του πλάτες είναι που έστω τρεκλίζοντας επιχειρούν να το σηκώσουν.

Αναφορά στο ΚΚΕ ή το ΜΕΡΑ δεν μπορεί να γίνει σε αυτό το πλαίσιο (του διαλόγου για την προγραμματική ενότητα της αριστεράς), εφόσον δεν το επιτρέπουν οι ίδιοι, δεν συζητούν με τους άλλους, δεν τους αναγνωρίζουν καν σαν αριστερούς, είναι ευχαριστημένοι με τον εαυτό τους, δεν έχουν αμφιβολίες για την άποψή τους και αρκούνται να τσιμπολογούν ψήφους από τα λάθη των άλλων μη συμμετέχοντας ωστόσο στο κόπο τους.

Αν και όταν μειωθεί ο ναρκισσισμός τους και μπορέσουν να κοιτάξουν γύρω τους, τότε θα συμπεριληφθούν στους αγωνιώντες και κοπιώντες για την πραγματικότητα της αριστεράς και της κοινωνίας.

Έτσι λοιπόν τα ουσιαστικά ζητήματα είναι κατά την ταπεινή μου γνώμη:

1. Την κάτσαμε την βάρκα!

Η παρατεταμένη συνύπαρξη δύο διακριτά αντίθετων ιδεολογικών τάσεων της αριστεράς χάριν της πολιτικής ενότητας σε ένα κομματικό οργανισμό έχει φτάσει στα όριά της.

Παίζεται πια με όρους κυριαρχίας μια της μιας και μια της άλλης και όχι ανασύνθεσης.

Έτσι το καράβι στρίβει απότομα πότε προς τη σοσιαλδημοκρατία και πότε προς την νέα αριστερά, μ΄ όλες τις άσχημες συνέπειες που προκαλεί κάτι τέτοιο.

Παίρνουν κεφάλι οι νεοκομμουνιστές με τον ΣυΡιζΑ, επανέρχονται οι ανανεωτικοί με το Κυπριακό και τις ευρωεκλογές, οι δε προεδρικοί μοιράζουν τα χαρτιά.

Βυθίζονται όμως ταυτόχρονα στην κοινωνία όλοι μαζί και παραδέχονται επίσης ότι αιτία είναι η απουσία ταυτότητας, η μη ιδεολογική ενότητα, η πολυφωνία, κλπ.

2. Μη μου θυμώνεις μάτια μου..

Πριν τα πράγματα φτάσουν στην αναμέτρηση που κανείς δεν θέλει, αξίζει να γίνει μια σοβαρή προσπάθεια (όχι .. εξαγγελία προσπάθειας) να βαθύνει όσο μπορεί η πολιτική ενότητα μέσω της ούτως ή άλλως απαραίτητης και επείγουσας εστίασης στον προγραμματικό λόγο της αριστεράς.

Καλώς ή κακώς όλα δείχνουν ότι για ιδεολογική ενότητα σε μη δογματικό οργανισμό έχει παρέλθει προ πολλού η εποχή, η δυνατότητα και ίσως και η ανάγκη.

Στο μέλλον η αριστερά θα είναι υποχρεωτικά δημοκρατική και πολυσυλλεκτική και θα προσδιορίσει τα όρια της ιδεολογίας της στο τρόπο ύπαρξής της σε μια μεταβαλλόμενη πραγματικότητα, όσο και αν της στοιχίσει αυτό στο μεταβατικό διάστημα που θα απαιτηθεί.

3. Εδώ σε θέλω φίλε!

Στην προσπάθεια αυτή, που δείχνει καθοριστική για το αν θα υπάρξει ξανά μεγάλη αριστερή παράταξη (για το αν δηλαδή μπορεί η αριστερά να ξεπεράσει τη μονολιθική της ιστορία και να υπάρξει ως πολιτική ενότητα-πράγμα που είναι πανευρωπαϊκό αν όχι παγκόσμιο ζητούμενο), πρέπει να κληθούν να συνεισφέρουν όλοι:

αν υπάρξουν οι απαραίτητες εγγυήσεις από μέρους της οργανωτικής επιτροπής του συνεδρίου του ΣΥΝ, θα μπορούσαν να συμμετέχουν δημιουργικά αρκετές συνιστώσες του ΣυΡιζΑ και άλλες οργανώσεις σαν τάσεις, σύνεδροι, ομιλητές κλπ.

4. Αν έπεφτε και κάνα κεφάλι στο μεταξύ..

Μέχρι τώρα η ηγεσία του ΣΥΝ αλλά και των τάσεών του, δρούσαν ως μεσολαβητές για τις μεταξύ τους ισορροπίες με αποτέλεσμα πολλά παράξενα παιχνίδια και σωρεία ψευδοδημοκρατικών μεθοδεύσεων και πολιτικών λαθών.

Είναι φανερό ότι μια νέα στάση στο κόμμα αυτό πρέπει να σηματοδοτηθεί και από μια σαρωτική αλλαγή στην ηγεσία του συνολικά κι όχι μόνο στο πρόσωπο του προέδρου του κόμματος.

5. Προπαντός, δεν θέλω υστερίες!

Αν παρ΄ όλα αυτά τα διχαστικά φαινόμενα δείξουν αντοχή και επιμονή, οι βασικές τάσεις στον ΣΥΝ δεν πρέπει να φοβηθούν να τραβήξουν το δικό τους δρόμο μ΄ ένα βελούδινο διαζύγιο και μια αναδιάταξη των συμμαχιών τους, προκρίνοντας την ιδεολογική ενότητα έναντι μιας διαρκώς επιδεινούμενης και πρακτικά αδύνατης πολιτικής ενότητας.

Έτσι θα μπορέσουν να ξεδιπλώσουν ελεύθερα το δυναμικό τους, να συμμαχήσουν με όσους πραγματικά θέλουν και μπορούν και να κριθούν από την κοινωνία.

Η κοινωνία χρειάζεται ιδεολογικά ρεύματα και δεν πρέπει η ανάγκη αυτή να θυσιάζεται πάντα για ένα 3% στις εκλογές, ειδικά όταν η λειτουργία του πολιτικού σκοπού καθίσταται τελικά ανέφικτη.

Καλύτερα να συνεργάζονται μόνο στις εκλογές δυο ή περισσότερα διακριτά αριστερά κόμματα σε μιαν Αριστερή Συμμαχία παρά να πνίγουν το δημιουργικό τους δυναμικό σε μια παρατεταμένη και ανέφικτη συγκατοίκηση όλο το υπόλοιπο διάστημα!

Σε κάθε περίπτωση με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η εκκρεμότητα στον ΣΥΝ πρέπει να τελειώσει.

Η κοινωνία δεν την ανέχεται άλλο αφού εξ αιτίας της ο ΣΥΝ υπολείπεται μόνιμα κινηματικά και σε αποτελεσματικότητα ακόμα και από υποδεέστερες δυνάμεις και δεν μπορεί να εκπληρώσει τις ελπίδες που ο ίδιος δημιουργεί αφού, ως έχει, δεν διακρίνεται για διάρκεια και στοχοπροσήλωση αλλά από συνεχείς αντιφάσεις, μετατοπίσεις και παλινωδίες.

Η αριστερά, αφήνοντας πίσω οριστικά την εποχή του δογματισμού, πρέπει να ολοκληρώσει το μετέωρο βήμα της προς το καινούργιο, αποφασίζοντας τι βάρος έχουν τελικά οι ιδεολογικές της αποκλίσεις πάνω στην πολιτική της ενότητα και απομυθοποιώντας διλήμματα όπως ρήξη ή ρεφορμισμός που την ταλαιπωρούν και τη διχάζουν, χωρίς να έχουν άλλη πραγματική χρησιμότητα πέραν της κάλυψης των προγραμματικών της κενών.


Κυριακή 6 Ιουνίου 2004

Αριστερά και ανανέωση ;

.. αναμείνατε στο συνέδριό σας

Το αίτημα της ανανέωσης του προγραμματικού λόγου της ελληνικής αριστεράς δεν φαίνεται να οδεύει ακόμα προς την ικανοποίησή του.

Συνεχώς παραπέμπεται στο επόμενο συνέδριο του Συν, στην ευκταία δραστηριοποίηση του Χώρου Διαλόγου ή της Πρωτοβουλίας Ενότητας, στην ανανέωση της ηγεσίας σε πρόσωπα και γενικώς παραπέμπεται… στις καλένδες.

Το σημερινό πρόγραμμα της αριστεράς είναι κυρίως μια υπόσχεση καλών προθέσεων για ανανέωση και διατύπωση νέου λόγου αλλά πέραν τούτου ουδέν.

Στο μεταξύ η αριστερά διολισθαίνει προς και αφομοιώνεται από το σύστημα.

Δεν προσφέρει λογισμό, δεν προτείνει όνειρο, δεν διαμορφώνει ηθική, δεν παρέχει παραμυθία.

Της μένουν οι καλές προθέσεις και η ιστορία της αλλά χάνει στελέχη και ψηφοφόρους προς όλες τις κατευθύνσεις.

Στην εποχή μας είναι ίσως πιο φρόνιμο να μην λες τίποτα αλλά δεν είναι αυτή η παράδοση της αριστεράς.

Η γενικολογία και η τέχνη του εφικτού, δεν είναι παρά αναγνώριση του κυρίαρχου συστήματος και ηττοπάθεια.

Και αυτή η ηττοπάθεια που εμφανίστηκε με την πτώση του «υπαρκτού», δεν λέει να φύγει εδώ και μια δεκαπενταετία σχεδόν.

Εντάξει, κανείς δεν πίεσε ιδιαίτερα την αριστερά να ανασυγκροτηθεί αμέσως, κατανοώντας το μέγεθος του προβλήματος και το χρόνο που χρειαζόταν για να επιστρέψει στο προσκήνιο.

Πολλοί έλπισαν ότι οι οπαδοί του υπαρκτού θα συνειδητοποιούσαν σιγά σιγά τι καθεστώς υποστήριζαν και πόσο αριστερό ήταν, και οι αντιπολιτευόμενοι αριστεροί θα πρότειναν τώρα με δύναμη – δικαιωμένοι γαρ – τις ιδέες τους για ένα δημοκρατικό σοσιαλισμό με αυτοδιαχείριση.

Κι όμως τόσα χρόνια μετά, οι μεν δογματικοί αναδιοργανώθηκαν μετά το πρώτο σοκ και μάλιστα στην ακριβώς αντίθετη δυστυχώς κατεύθυνση απ΄ ότι λογικά αναμενόταν (προς τον απομονωτισμό, το κλείσιμο στον εαυτό, τον εθνικισμό και τον αριστερισμό ανακατεμένα ), οι δε ανανεωτικοί μετά έναν πρώτο ενθουσιασμό ( δημιουργία Συν ) ασχολήθηκαν με οτιδήποτε άλλο εκτός από την εργασία διατύπωσης ενός ολοκληρωμένου προγραμματικού λόγου – οράματος της αριστεράς.

Γιατί;

Μήπως τελικά είναι εύκολο να κάνεις κριτική ενός αποτυχημένου συστήματος είτε του καπιταλισμού είτε του υπαρκτού αλλά είναι δύσκολο να προτείνεις το δικό σου;

Ή καταλήξαμε σιωπηλά ότι άλλο σύστημα δεν υπάρχει;

Αυτή η σιωπή είναι ενδεικτική διεργασιών ή αδιεξόδου;

Πως νοιώθει η αριστερά μετά το ξέσπασμα του αντινεοφιλελεύθερου, αντιπαγκοσμιοκρατικού κινήματος;

Σαν ψάρι στο νερό – ως θα όφειλε – ή σαν αμήχανος συγγενής;

Μπορεί το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ να αναζητά έναν άλλο κόσμο και να πιστεύει ότι αυτός είναι εφικτός, ποιος όμως θα τον περιγράψει;

Δεν είναι αυτό δουλειά της αριστεράς;

Μπορεί οι νέοι αντιδρώντας στον τοίχο που βρίσκουν μπροστά τους να ζητούν μιαν άλλη κοινωνία, ποιος όμως θα τους προσφέρει ένα νέο όραμα;

Δεν είναι κι αυτό δουλειά της αριστεράς;

Μπορεί η οικολογική συνειδητοποίηση να θέτει νέες προτεραιότητες αλλά ποιος θα τις εντάξει στο όραμα μιας νέας οικολογικής, αυτοδιαχειριζόμενης κοινωνίας;

Γιατί έχει σιγάσει ο συλλογικός διανοούμενος της κοινωνίας;

Εκπλήρωσε μήπως τον ιστορικό του ρόλο και δρέπει απλά από την ιστορική μνήμη;

Έχει στομώσει η σοσιαλιστική σκέψη;

Έχει υποταχθεί στους διαχειριστές του εφικτού και έχει παραδώσει το νεωτεριστικό της πνεύμα στους κάθε είδους μεσολαβητές και συναινετικούς, τους ποικιλώνυμους «μάνατζερ», του συστήματος;

Πέρα από την ηττοπαθή συμμετοχή στο σύστημα και την εξίσου ηττοπαθή αυτοπεριχαράκωση σε μια τυφλή αντίσταση, δεν υπάρχει τρίτος δρόμος;

Οι ερωτήσεις έχουν τεθεί, οι ανάγκη για απαντήσεις είναι καταιγιστική, η οικολογία προσφέρει μιαν ολιστική θέαση και ανάγνωση της πραγματικότητας για να μην μείνει τίποτα απ΄ έξω, η αριστερή οπτική για τη ανάγκη δημοκρατίας και δικαιωμάτων είναι επίκαιρη παρά ποτέ αλλά η σύνθεση αργεί.

Ποιος είναι ο τοξικός παράγοντας στη σκέψη που μας εμποδίζει να φτάσουμε στις κατάλληλες απαντήσεις και μας περιορίζει αποκλειστικά στη διαχείριση της καθημερινότητας;

Αν είναι ο ίδιος ναρκισσισμός και η απόσυρση από τα κοινά που έχουν διαποτίσει ολόκληρη την κοινωνία μας σαν αντανάκλαση της κυριαρχίας της αγοράς σε όλες τις εκφάνσεις της, δεν είναι η ώρα με την ενεργοποίηση αριστερών ατόμων και συλλογικοτήτων να καταπολεμηθεί;

Μιλώντας πια για το θέμα ταμπού – τι οραματίζεται σήμερα η αριστερά, ποιοι είμαστε και τι θέλουμε!

Ας δείξουν εκεί τα δόντια τους οι πολυπρόσωποι διεκδικητές της και όχι στο να βγάζουν τα μάτια τους καταγγέλλοντας ο ένας τον άλλο για την κοινή σε όλους ανεπάρκεια!