Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2004

Ας πούμε και καμμιά αλήθεια μεταξύ μας

... ανανεωτική και ριζοσπαστική, βεβαίως βεβαίως




Το επερχόμενο ΣΥΝέδριό μας ελάχιστα απασχολεί την κοινωνία. Γιατί;
Γιατί αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε σήμερα, να αποσαφηνίσουμε όπως όλοι λέμε το στίγμα μας, το ποιοι είμαστε και τι ακριβώς θέλουμε, έπρεπε να το έχουμε κάνει εδώ και μια δεκαετία.
Όπως και στο επίκαιρο «Σκοπιανό» έτσι και στο ζήτημα του επίδοξου φορέα τής μετά τον «υπαρκτό» Αριστεράς, υπήρχε ο κατάλληλος χρόνος.
Τον σπαταλήσαμε.

Εξαντλήσαμε τα διαθέσιμα αποθέματα σε αντοχή και διαθεσιμότητα, και για τι τελικά;
Για να γίνουμε στη πράξη δεξαμενή στελεχών του ΠΑΣΟΚ και πολιτική του εφεδρεία – γιατί ξεκάθαρη δική μας πολιτική όσο και να το επιθυμήσαμε ποτέ δεν αποκτήσαμε.
Κάναμε το πρόβλημά μας πρόβλημα της Αριστεράς, επιβιώνοντας με ενέσεις από κάθε πιθανό απόθεμα αριστερής ουσίας.
Όλοι δώσανε. Με την ελπίδα ότι επιτέλους το πλοίο θα ξεκολλήσει από τα ύφαλα. Και σήμερα ψάχνουμε ακόμα για πλοίαρχο..
Άρα το πρόβλημα είναι καθαρά δικό μας – ας το παραδεχτούμε σε αυτό το συνέδριο.
Είναι φανερό ότι το πρόβλημα του ΣΥΝ είναι περισσότερο οργανωτικό παρά πολιτικό.
Δεν έχει διαδικασίες που να σέβονται την ίδια του την πλειοψηφία, δεν πειθαρχεί κανείς στις αποφάσεις της.
Συναινέσεις των στελεχών μεταξύ τους αρκούν για να ανατραπούν πολιτικές και κομματικές δεσμεύσεις ή για να μην εφαρμοστούν πειθαρχικές διατάξεις για στελέχη που δρούν επί χρόνια καθαρά αντικομματικά.
Αν κρυφτείς δε κάτω από τις φτερούγες κάποιας τάσης μπορείς να εκθέτεις τους συντρόφους σου και να παριστάνεις ταυτόχρονα και τον καταδιωκόμενο της άλλης τάσης ..
Οι κάθε είδους δικαιολογίες εξεμέτρησαν την αντοχή τους.
Σήμερα είναι ήδη αργά για να επιχειρήσουμε να ξαναμπαλώσουμε την κατάσταση.
Όσοι είναι ικανοποιημένοι με τη δεκάχρονη πορεία μας προφανώς πρέπει να αναρωτηθούν αν θέλουν πραγματικά μιαν άλλη κοινωνία, γιατί αν βλέπουν την Αριστερά σαν σταθερό φολκλορικό στοιχείο του συστήματος θάπρεπε από καιρό να έχουν ακολουθήσει τα βήματα άλλων προς τη σοσιαλδημοκρατία.
Το πλιάτσικο στις ιδέες και τον κόσμο της Αριστεράς ας τελειώνει πιά.
Για τους υπόλοιπους ένας δρόμος υπάρχει.
Να λειτουργήσει το κόμμα.
Να αναστηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ.
Να εφαρμοστούν οι αποφάσεις του Προγραμματικού μας Συνεδρίου, να δοκιμαστούν μέσα στην Αριστερά και την κοινωνία και να εισπράξουμε την επιδοκιμασία ή την αποδοκιμασία τους – αλλά να εφαρμοστούν, έστω και αργά.
Άλλος δρόμος δεν υπάρχει.
Μπορεί η Αριστερά στο σύνολό της να ταλανίζεται μεταξύ ουτοπίας και ρεαλισμού, μεταξύ μεταρρύθμισης και ρήξης αλλά αυτό δεν είναι δικαιολογία για να μην πράττει.
Θα βρεί το δρόμο της. Αρκεί να λειτουργεί.
Κι αυτό είναι που από το ΄90 και πέρα δεν μπόρεσε να κάνει υποκύπτοντας στους ισορροπιστές, τους μεσολαβητές, την αγωνία για την εκλογική επιβίωση και τις ευνουχιστικές «συνθέσεις» στην πολιτική της στρατηγική, απόψεων, που όφειλαν να διατυπώνονται ξεκάθαρα σαν αντιτιθέμενες γνώμες πλειοψηφίας και μειοψηφίας.
Όμως το τοπίο της Αριστεράς κοντεύει να ερημώσει με τις φοβικές συνθέσεις πολιτικών που από τη φύση τους δεν συνθέτονται με τίποτα όταν η μία δείχνει στο Βορά και η άλλη στο Νότο.
Ας εφαρμόσουμε, λοιπόν, αντί του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού που μας πλήγωσε βαθιά και του χωρίς αρχές πλουραλισμού που μας έφερε κοντά στην ανυποληψία, ένα ισορροπημένο και λογικό, κοινωνικά αποδεκτό τρόπο οργανωτικής συγκρότησης.
Ένα «πειθαρχημένο πλουραλισμό» όπου η πλειοψηφία δεν θα είναι ο ανεξέλεγκτος δυνάστης αλλά και τα δικαιώματα της μειοψηφίας δεν θα μπλοκάρουν κάθε δυνατότητα συγκροτημένης παρέμβασης στη κοινωνία.
Να πείσουμε ότι από δω και πέρα κάθε πιθανή μας παλινωδία στη πολιτική θα προέρχεται από τις αδυναμίες μας στη απόκτηση και επεξεργασία στρατηγικής πληροφόρησης και όχι στις εσωτερικές τρικλοποδιές λόγω οργανωτικού σκορποχωρίου και ατιμώρητου αντικομματισμού.
Το συνέδριό μας πρέπει να δημιουργήσει πάνω απ΄όλα μια νέα αίσθηση εμπιστοσύνης και συντροφικότητας ανάμεσά μας και ανάμεσα στους εταίρους μας στη κοινοβουλευτική μας ομάδα και όχι να γίνει πεδίο μεσολαβητισμών και «συνθέσεων» για να τα βρούν οι τάσεις και τα μόνιμα στελέχη μας μεταξύ τους.
Να στρέψει το βλέμμα της κοινωνίας ξανά πάνω μας και να ξαναφέρει κοντά μας όσους γέμισαν ελπίδα με τη δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ.
Να είναι μια νέα αρχή στη νοοτροπία μας κι όχι μια κατάληξη στα εσωτερικά μας παζάρια.
Αν και ήδη αρκετά αργά, τίποτα δεν μπορεί να ανακόψει την προωθητική δύναμη της αυτοκριτικής όταν είναι ειλικρινής και δεσμευτική απέναντι σε όλους – τα μέλη μας, τους ψηφοφόρους μας, τους αριστερούς μας εταίρους και την ίδια την κοινωνία- όταν ανοίγει διάπλατα το δρόμο για την ενότητα στον ανοιχτό διάλογο και τη κοινή δράση της Αριστεράς.


*κατατέθηκε στον προσυνεδριακό διάλογο του 4ου Συνεδρίου του Συνασπισμού: http://www.syn.gr/greek/4osynedr/dialogos/dialogos.htm