Κυριακή 1 Μαΐου 2005

Μήνυμα αριστερής ανάστασης

Υπό Αστερίου αριστερομονάχου Γιάφκας

Στον σημερινό κόσμο μας, η αντίφαση ανάμεσα στην επίγνωση του λάθους και στην αδυναμία παρέμβασης είναι το Μεγάλο Ζήτημα.

Η νεολαία δεν είναι παθητική – οι μεγαλύτεροι πάντα αυτό λένε – ή αδιάφορη, υποφέρει όμως από τη σύγχυση στο κέντρο της οποίας μεγάλωσε άλλωστε.

Μέσα στο θέαμα που βαφτίζει τα ψέματα αλήθειες, ξαναγράφει την ιστορία και σπρώχνει με όλα τα μέσα να καθορίσει και το παρόν μας.

Μέσα σε μιαν αριστερά που τρώει από τα έτοιμα, ένα κέντρο που κατάκλεψε το πλούτο της χώρας και μοίρασε τα ΚΠΣ στα δικά του παιδιά.

Μια δεξιά που δεν μπορεί να κάνει τη δουλειά άλλων, παρά τους πειρασμούς, αφού η φύση της είναι αγορά και διαχείρισή της.

Ενός καταναλωτισμού που φέρνει μαζί με τον αμερικανισμό η γενιά Πασοκ.

Τι φταίνε οι νέοι που τίποτα υγιές δεν βρίσκουν μπροστά τους;

Υποτάσονται, αποστασιοποιούνται, εθνικίζονται, Χριστοδουλίζονται, ψάχνουν κάπου να εμπνευστούν – όχι πάντως στα λεφτά, αυτά είναι πρόβλημα και κόμπλεξ των γονιών τους που νομίζουν ότι με ένα κάμπριο όλα θα πάνε καλά στο σπίτι!

Αν λοιπόν θέλεις , ω αριστερέ αδελφέ, να παρέμβεις στη νεολαία, μην τη θεωρείς ανεγκέφαλη και μην απωθείς τις ευθύνες της Πασοκογενιάς.

Σαν αριστερά δεν μπορείς να αφομοιώνεσαι στο «αντιπολιτευτικό» ρεύμα Πασοκ ούτε να δικαιώνεις στο παραμικρό τους προηγούμενους ακόμα κι αν οι τωρινοί χρειάζονται γροθιές.

Μπορείς να πεις με παρρησία ότι εκείνοι δεν υπήρξαν ποτέ σοσιαλιστές μετά τη γενιά Γεννηματά, Μελίνας κλπ.

Φάγανε από τα έτοιμα της Αριστεράς, φάγανε από τα έτοιμα της Ε.Ε., γενικώς φάγανε και ήπιανε, γέμισαν την Ελλάδα βίλες και spa , έστειλαν στρατό σε ξένες χώρες, αγόρασαν F-16, ήσαν πρόθυμοι και υποτακτικοί αρκεί ο λογαριασμός τους να ήταν παχυλός.

Φόρτωσαν τη χώρα με απίστευτα χρέη λόγω μεγαλοϊδεατισμού και μίζας 2004 και τώρα αντί να τους καταπιεί η σκόνη, επανέρχονται μ΄ έναν αφελή μπροστά να θέσουν ξανά υποψηφιότητα για το φαγοπότι.

Ήμαρτον!

Όλοι χάρηκαν που έπεσε η συμμορία, όχι γιατί οι άλλοι είναι καλύτεροι αλλά γιατί ήταν προκλητικό να κυβερνά ο χθεσινός κλέφτης, το ίδιο ακριβώς πρόσωπο, το βράδυ Συγγρού το πρωί Μαξίμου.

Στο μεταξύ η Αριστερά έχει λαλήσει από το θυμό και την ανυπομονησία, διασπάται πυρηνικά, τσακώνεται με τον εαυτό της, τραβάει τα μαλλιά της και βγάζει τα μάτια της.

Νοιώθει, και δίκαια, αδικημένη, εκμεταλλευμένη, βλέπει λάθη που επέτρεψαν κι από την πλευρά της να γίνουν όλα αυτά και αντιδρά με θυμό! Αυτό είναι και το πρόβλημά της.

Οφείλει να αντιδράσει θετικά.

Ο θυμός είναι γι αυτούς που περιμένουν καθοδήγηση όχι γι αυτόν που αξιώνει να οδηγήσει.

Η ασθένεια της Αριστεράς είναι η ασθένεια όλης της κοινωνίας που νοιώθει προδομένη και δεν μπορεί να σκεφτεί καθαρά και να αντιδράσει, αφού την πρόδωσε το προοδευτικό στρατόπεδο κι αυτό το σοκ είναι πολύ δύσκολο να το ξεπεράσει, ειδικά όταν βλέπει τους παλιούς αρχηγούς της εξαγορασμένους.

Σε εποχές κρίσης ανθίζει ο μυστικισμός.

Εκεί τόχει ρίξει μεγάλο μέρος της Αριστεράς.

Η επαναφορά του Στάλιν, οι καθαροί και οι φωτισμένοι της αριστεράς, η επερχόμενη επανάσταση, η αντίσταση στυλ Κούγκι, όλα τα τραύματα μιας κοινωνίας μεγενθυμένα στο πιο ευαίσθητο τμήμα της.

Μαζική ψυχοθεραπεία της Αριστεράς είναι πρακτικά αδύνατη.

Αναστάσιμος φορέας της δεν υπάρχει όσοι κι αν τον ευαγγελίζονται.

Όμως παρά τα λάθη η Αριστερά μπορεί ακόμα να είναι περήφανη γιατί δεν συμμετείχε στη λεηλασία παρά τις αμέτρητες προσωπικές προδοσίες στελεχών της.

Τώρα μόνο η εμπνευσμένη εργασία στελεχών της μπορεί να επαναφέρει τη λογική στις τάξεις της.

Νέα πνοή καθαρού αέρα χρειάζεται, έμπνευση και συμμετοχή, ανοιχτοί ορίζοντες και καθαρή ματιά.

Ένας θεραπευτικός άνεμος αλήθειας και τίμιας προσφοράς σ΄ένα καχύποπτο και τραυματισμένο κοπάδι αναποφάσιστων (για όλα).

Όλα τα φαινόμενα σύγχυσης και πολυδιάσπασης, κυνισμού και έριδας είναι ψυχολογικού τύπου.

Η αριστερά πρέπει να ξαπλώσει στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή-κοινωνικού γίγνεσθαι και να επανακτήσει τη κοινή λογική και τη κουλτούρα της και να αποβάλλει τις ενοχές για ότι άλλοι έκαναν στο όνομά της.

Ακόμα κι αν έστρωσε το δρόμο για την κόλαση του υπαρκτού με τις καλές προθέσεις της, δεν απώλεσε τις καλές προθέσεις της ποτέ.

Κι όταν επέλασε ο κολασμένος «ρεαλισμός» της χωρίς ενοχές προδοσίας και του ατέλειωτου φαγοποτιού των κατ΄όνομα σοσιαλιστών, ποτέ δεν προσχώρησε στα αργύρια της προδοσίας.

Μπορεί ακόμα να συνειδητοποιεί τι έγινε αλλά είναι αθώα του αίματος, άρα έχει κάθε δικαίωμα και δυνατότητα να επανέλθει.

Ειρήνη υμίν, αριστεροί αδελφοί.