Κυριακή 2 Απριλίου 2006

Η δημόσια κριτική στο σημερινό ΚΚΕ

υπονομεύει, ή αντίθετα ενισχύει

τις διεργασίες ενότητας και το στίγμα της σύγχρονης Αριστεράς ;



Με το παραπάνω ερώτημα δεν σπεύδουμε να πλήξουμε έμμεσα το μορατόριουμ που ενσυνείδητα επιλέξαμε στις σχέσεις μας με το ΚΚΕ μετά το 4ο Συνέδριό μας, προκειμένου να διευκολύνουμε τις διεργασίες συσπείρωσης της Αριστεράς.

Το κίνητρό μας ήταν τότε σωστό. Μήπως όμως ήρθε η ώρα να κάνουμε ταμείο;

Πέρασαν δύο χρόνια και δεν άλλαξε τίποτα.

Ούτε τις αυτονόητες, φυσιολογικές σχέσεις με αυτό το κόμμα δεν μας επιτρέπεται να έχουμε. Ούτε καν για να συναντηθούμε, να συζητήσουμε και να διαφωνήσουμε έστω. Πράγμα που μπορούμε να κάνουμε με οποιονδήποτε άλλο.

Αντίθετα ο ολοκληρωτικός πόλεμος για την εξόντωση κάθε άλλης διακριτής αριστερής δύναμης συνεχίζεται και μάλιστα αναβαθμίζεται από το ΚΚΕ με όλα τα μέσα. Και τα ΜΜΕ σπεύδουν να τον μεταφράσουν σαν αλληλοεξόντωση της αριστεράς.

Το ερώτημα ωστόσο παραμένει.

Πρόκειται όντως για πόλεμο της αριστεράς; Μας αφορά, τον χρειαζόμαστε ή μήπως είναι μια ενδογενής ανάγκη του ΚΚΕ που μας επιβάλλεται υποχρεωτικά;

Ένα περίεργο μόρφωμα – μια ελληνική ιδιαιτερότητα

Το ΚΚΕ, 15 χρόνια μετά τα συγκλονιστικά γεγονότα της κατάρρευσης του υπαρκτού, συνεχίζει να έχει μια κλειστή δομή συγκεντρωτικού τύπου, να μην ανέχεται τις διαφορετικές απόψεις, να συκοφαντεί, διαγράφει και λοιδορεί όσους διατυπώσουν τον όποιο προβληματισμό για τη «γραμμή».

Στην κοινωνία συμπεριφέρεται συστηματικά σαν εκ θεού ιδιοκτήτης του κινήματος, επιτίθεται στις άλλες σοσιαλιστικές δυνάμεις, απαγορεύει στα μέλη του οποιαδήποτε συνεργασία, σχέση ή έστω διάλογο με τους «άλλους», συκοφαντεί κάθε ενωτική τους πρωτοβουλία, ιδιοποιείται, απομαζικοποιεί και μετατρέπει σε σφραγίδες τα σωματεία προκειμένου να τα ελέγξει, δεν έχει πρόβλημα ακόμα και να νοθεύσει εκλογικές διαδικασίες προκειμένου να διατηρήσει την πλειοψηφία (συνδικάτο οικοδόμων).

Προσπαθεί με το ΠΑΜΕ να διασπάσει το συνδικαλιστικό κίνημα, οργανώνει πάντα χωριστές συγκεντρώσεις και σε αντιπαράθεση με τη «πουλημένη» ΓΣΕΕ, χρησιμοποιεί τις απεργίες για ίδιον όφελος με ειδική εκμετάλλευση των ΜΜΕ για την αυτοδιαφήμιση του κόμματος. Όταν δεν έχει κομματικό έλεγχο διαβάλλει τις απεργίες και αν μπορεί τις σπάει

Οι λέξεις ενότητα και συνεργασία είναι σβησμένες στο λεξικό του ΚΚΕ, όπως φυσικά και η έννοια «διάλογος της αριστεράς».

Βάση των θεολογικού τύπου αφορισμών του ΚΚΕ, δεν υπάρχει εξ ορισμού έτερη αριστερά πλην αυτού !

Γιατί λοιπόν αφήνουμε ακόμα μια κενή θέση γι αυτό το κόμμα στις ενωτικές πρωτοβουλίες της αριστεράς;

Προφανώς γιατί υποθέτουμε μερικοί, ότι αν για οποιονδήποτε λόγο, αναγκαστεί να καθίσει σ΄ αυτή τη θέση κάποτε, η ίδια αυτή η συμμετοχή θα το υποχρεώσει να αλλάξει.

Ποιος όμως πραγματικά πίστεψε ποτέ ότι το ΚΚΕ θέλει να μπει όντως στις διεργασίες της συνεργασίας μιας ευρύτερης αριστεράς;

Μια μεγάλη παρεξήγηση

Όταν ο ΣΥΝ αποφάσιζε στο τελευταίο του συνέδριο να τελειώνει με τη σύγχυση τύπου «ΠΑΣΟΚ και άλλες προοδευτικές δυνάμεις» στηρίζοντας την αριστερή του φυσιογνωμία, δεν εννοούσε σίγουρα από τη σκύλα να πάμε στη χάρυβδη.

Εννοούσε ότι παραμένει ένα κόμμα στο ρεύμα της σύγχρονης αριστεράς και δεν έχει εγκαταλείψει τη σοσιαλιστική προοπτική χάριν πιθανού κυβερνητικού θώκου ή εκσυγχρονιστικού «ρεαλισμού».

Και σίγουρα δεν εννοούσε να φτάσει στο άλλο άκρο και να προσφέρει αριστερό άλλοθι στα υπολείμματα του δογματισμού που επιβιώνουν στην ελληνική κοινωνία.

Κι αν για κάποιο διάστημα χαμηλώσαμε τους τόνους είτε για να έχουν χρόνο κάποιοι συνεργάτες μας στον ΣΥΡΙΖΑ να πειστούν ολοκληρωτικά για τους πραγματικούς σκοπούς της ηγετικής ομάδας του ΚΚΕ είτε για να ανιχνεύσουμε εσωτερικές διεργασίες στο κόμμα αυτό, μάλλον ξεχαστήκαμε!

Υποστείλαμε τη κριτική μας στο δογματισμό, την περιχαράκωση και την μονολιθικότητα στην αριστερά.

Τι προοπτική επιφυλάσσουμε τώρα, στο κόσμο της κοινωνικής αριστεράς, όταν αφήνουμε αναπάντητη την καθημερινή αντιδημοκρατική πολιτική του ΚΚΕ μέσα στους κοινωνικούς χώρους, τη διάσπαση του συνδικαλιστικού κινήματος, του μετώπου των εργαζομένων και των κινητοποιήσεών τους;

Ένα μονόπλευρο μορατόριουμ

Η συνέχιση στο διηνεκές αυτής της πολιτική μας, αφήνει άοπλη την αριστερά σαν σύνολο και τον κάθε άνθρωπό της ξεχωριστά, απέναντι στο ανασχετικό αυτό φαινόμενο που έχει διαμορφωθεί την τελευταία δεκαετία στη Ελλάδα, την αναβίωση δηλαδή του δογματισμού και των γνωστών τρόπων ιδιοποίησης και ελέγχου χώρων του κοινωνικού κινήματος.

Ελλείψει κατάλληλης αντιμετώπισης και των περιθωρίων που του αφήνουν οι εσωτερικές διεργασίες προβληματισμού στην αριστερά, το ΚΚΕ σήμερα συντηρεί το μύθο του «αγωνιστικού», διατηρεί επιρροή στις κινητοποιήσεις λόγω της εσωτερικής του πειθαρχίας και ένα αξιοπρεπές εκλογικό ποσοστό.

Εκμεταλλευόμενο λάθη και παραλείψεις της αριστεράς, κρυβόμενο πίσω από την κα Κανέλλη, τον κο Ζουράρι, τον κο Γκλέτσο κι όποιον άλλο υποκύπτει προσωρινά στη γοητεία του «αγωνιστικού» προφίλ του, αναβαπτίζεται ως συνεχιστής και τιμητής της αριστεράς.

Αλλά προκύπτει εύλογα το αμείλικτο ερώτημα.

Πόση σοσιαλιστική προοπτική μπορεί να υποσχεθεί στους εθελούσιους συνεργάτες του ένα κόμμα που αγνοεί τη δημοκρατία μέσα του, συκοφαντεί τους αριστερούς έξω του και προσπαθεί με όρους καθαρής δύναμης και ιδιοτέλειας να επιβληθεί και να ελέγξει τους κοινωνικούς αγώνες;

Πότε άραγε τα τελευταία χρόνια η δράση του ΚΚΕ ωφέλησε αληθινά το κίνημα;

Μπορεί να κέρδισε κάποιες μάχες μαζικότητας αλλά πάντα σε αντιπαράθεση με το υπόλοιπο κίνημα και όχι τον υποτιθέμενο ταξικό εχθρό!

Το να αποκαλεί συλλήβδην «όργανα του συστήματος» και «φορείς της ηττοπάθειας» όλα τα άλλα αριστερά κόμματα, μέχρι και το Ευρωπαϊκό Αριστερό Κόμμα, , το να διασπά το εργατικό κίνημα στη πιο κρίσιμη φάση του αγώνα του απέναντι στην επέλαση του νεοφιλελευθερισμού, όλα αυτά πρέπει να περνούν αβρόχοις ποσί;

Να κάνουμε δηλαδή κι εμείς ότι δεν βλέπουμε και δεν ακούμε;

Σοσιαλισμός με Ελευθερία και Δημοκρατία: πιο επίκαιρος από ποτέ

Η σύγχρονη αριστερά έχει προτάξει τη δημοκρατία και την ελευθερία σαν όρους καιπροϋποθέσεις της πορείας προς το σοσιαλισμό.

Υπόσχεται σοσιαλισμό με ελευθερία. Διακηρύσσει ότι ο σοσιαλισμός ή θα είναι δημοκρατικός ή δεν θα υπάρξει!

Αντιτάσσεται στο συγκεντρωτισμό, τον φανατισμό, και τις αυτοβαφτιζόμενες πρωτοπορίες.

Θέλουμε μαζί μας τους αριστερούς του ΚΚΕ όπως άλλωστε και του ΠΑΣΟΚ, αλλά και στις δύο περιπτώσεις δεν θα τους πείσουμε υποστέλλοντας τη σημαία της κριτικής απέναντι στις ηγεσίες τους και τις πολιτικές τους.

Αυτό ήταν και το νόημα της «αριστερής στροφής», η αυτονόμηση της αριστερής μας φυσιογνωμίας από τα κεντροαριστερά σενάρια, όχι η προσφορά αριστερού άλλοθι στο ΚΚΕ.

Αριστερή στροφή δεν σημαίνει ότι το ΚΚΕ βρίσκεται στα αριστερά και εμείς πάμε προς τα εκεί – χειρότερη παρεξήγηση δεν υπάρχει.

Η ανανεωτική και ριζοσπαστική αριστερά βρίσκεται από φύση και θέση αριστερά και από το ΠΑΣΟΚ και από το ΚΚΕ και οφείλει αυτό να το υπερασπίζεται καθημερινά!

Επί του πρακτέου

Είπαμε να κάνουμε ταμείο.

Το αίτημα για φυσιολογικές σχέσεις με το ΚΚΕ παραμένει και πρέπει να ασκήσουμε δριμεία δημόσια κριτική όσο αυτό δεν γίνεται δυνατό.

Η απαίτηση για ενότητα στη δράση και μη χωριστές κινητοποιήσεις στο εργατικό κίνημα παραμένει και θα ασκούμε δημόσια δριμεία κριτική για τη διάσπαση του μετώπου των εργαζομένων.

Από εκεί και πέρα έτερον ουδέν.

Είναι πρόβλημα και επιλογή του ΚΚΕ και όχι δικό μας η χωριστική του τακτική και η εργολαβική του νοοτροπία στο κίνημα.

Τα μέλη και οι οπαδοί του έχουν αρκετά στοιχεία για να αναλάβουν τις προσωπικές τους ευθύνες απέναντι στη ανάγκη συσπείρωσης της αριστεράς.

Η Μεγάλη Αριστερά δεν μπορεί να εξαρτάται ούτε να περιμένει το ΚΚΕ.

Ούτως ή άλλως η επιρροή του στα πράγματα είναι συγκυριακή και μακροπρόθεσμα δεν έχει καμία προοπτική όσο αυτό που έχει να προτείνει στην ελληνική κοινωνία είναι η αναβίωση του υπαρκτού σοσιαλισμού και του μονοκομματικού κράτους.

Και οι ιδιοτελείς μέθοδοί του έχουν μια σχετική επιτυχία όσο η αριστερά καθυστερεί τις διαδικασίες συσπείρωσής της.

Η Μεγάλη Αριστερά υπάρχει, ζει και αναπνέει , δουλεύοντας δημοκρατικά, σκεπτόμενη ελεύθερα και λύνοντας προβλήματα. Στους αγώνες για μια δικαιότερη κοινωνία.

Εκεί δοκιμάζεται ο καθένας μας, και το κάθε οργανωμένο αριστερό σχήμα δίνει τις εξετάσεις του.


Σάββατο 4 Φεβρουαρίου 2006

Ή ο ΣΥΝ ή ο ΣΥΡΙΖΑ περισσεύει



Στο κείμενο που ακολουθεί θα προσπαθήσω να αποδείξω ότι πηγή της σχιζοφρένειας που βιώνουμε στον Συνασπισμό είναι η σύγχυση που προέρχεται από την μεταβατική ιδέα του «κόμματος πολιτικής ενότητας» γύρω από την οποία διατηρήθηκε ο ΣΥΝ μετά τη διάσπαση/αποχώρηση του ΚΚΕ, που όμως έγινε μόνιμη επιλογή και μπλοκάρει κάθε υγιή πρόταση και διεργασία προς τη Μεγάλη Αριστερά.

Τα χαρακτηριστικά της σχιζοφρένειας:


1. Ο ΣΥΝ αποτελείται από Τάσεις οι οποίες εκλέγουν μέλη τους στη διοίκηση του κόμματος, έχουν οριζόντιες και κάθετες διασυνδέσεις στο εσωτερικό τους, κάνουν δημόσιες εκδηλώσεις, έχουν ηγεσία και συνέρχονται για να αποφασίσουν για τη στάση τους αλλά ισχυρίζονται (και όλοι το ισχυριζόμαστε στον ΣΥΝ) ότι παρ΄όλα αυτά δεν είναι κόμματα μέσα στο κόμμα!

2. Ο ΣΥΝ συμμετέχει στον ΣΥΡΙΖΑ μαζί με άλλα κόμματα και κινήσεις της αριστεράς και μεταφέρει εκεί σαν άποψη του κόμματος την πλειοψηφούσα στο εσωτερικό του, με αποτέλεσμα οι απόψεις των μειοψηφησάντων τάσεων να μην συμμετέχουν, είτε το θέλουν είτε όχι στον ΣΥΡΙΖΑ, παρ΄ότι εκφράζουν μεγάλα κομμάτια του ΣΥΝ και πάντως μεγαλύτερα από πολλά σχήματα που συμμετέχουν ισότιμα μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ!

3. Ο ΣΥΝ τυπικά δεν έχει βουλευτές στο κοινοβούλιο, αυτοί είναι του ΣΥΡΙΖΑ, όμως ως εκ θαύματος όχι μόνο είναι όλοι μέλη του ΣΥΝ αλλά είναι και εκπρόσωποι διαφορετικών τάσεων του ΣΥΝ που όμως δεν εκφράζονται απ΄ευθείας μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ !

4. Όσοι στον ΣΥΝ δεν ανήκουν σε τάσεις έχουν πρόβλημα εκπροσώπησης αφού είναι αναγκασμένοι να συγκροτούν αν και έχουν ποικιλία απόψεων, κοινό και από τη φύση του αδύναμο ψηφοδέλτιο ανεξαρτήτων που κι αν ακόμα εκλέξει κάποιους στη διοίκηση του κόμματος δεν εκφράζει κανέναν αφού για να γίνει αυτό πρέπει με το ζόρι να συμπεριφερθεί και άρα οργανωθεί σαν τάση!

5. Οι εσωτερικές διαφωνίες στον ΣΥΝ δεν μπορούν να μείνουν ατομικές ούτε να αφομοιωθούν με τον διάλογο αφού αμέσως ταυτίζονται με μία τάση, συσπειρώνουν όλα τα μέλη στα στρατόπεδά τους και ο εσωτερικός διάλογος γίνεται πόλεμος χαρακωμάτων και αμοιβαία καχυποψία που βέβαια μεταφέρεται πιπεράτα στα ΜΜΕ και αντικαθιστά την όποια επικοινωνιακή πολιτική του κόμματος, καλή ή κακή δεν έχει σημασία!

6. Την ίδια στιγμή όλοι μας στον ΣΥΝ προσπαθούμε να δείξουμε στην ελληνική κοινωνία το ιδιαίτερο (και αγωνιωδώς αναζητούμενο) στίγμα μας στην πολιτική σκακιέρα κι εκείνη βλέπει Παπαγιαννάκη και Αλαβάνο, Κωνσταντόπουλο και Γλέζο, Χατζησωκράτη και Λαφαζάνη. Άντε να βγάλει συμπέρασμα! Στο μεταξύ ποιος έχει καιρό για τον ΣΥΡΙΖΑ (που αν μη τι άλλο έχει και 6 βουλευτές, θυμίζω..); Μα ..οι άλλοι!

Από τα παραπάνω προκύπτει, ευελπιστώ αβίαστα, η σχιζοφρένεια και ο στρουθοκαμηλισμός μας.

Το κόμμα πολιτικής ενότητας που με περηφάνεια ανανεώνουμε στα συνέδριά μας (για να νοιώθουν ασφαλείς οι τάσεις) μπορεί να ήταν μια ανάγκη για να γνωριστούμε τότε μεταξύ μας και να παραμείνουμε στον ίδιο πολιτικό χώρο αλλά σήμερα που έχουμε ξεπεράσει το σοκ των χρόνιων διαχωρισμών και της κατάρρευσης του όποιου σοσιαλιστικού πειράματος και γνωριζόμαστε καλά μεταξύ μας, δεν είναι παρά ένας αναχρονισμός, ένα εμπόδιο!

Ο ΣΥΝ όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια ομοσπονδία κομμάτων, μόνο που στον ΣΥΝ το κρύβουμε ( από ποιόν άραγε; ) ενώ στον ΣΥΡΙΖΑ το παραδεχόμαστε.

Κι έτσι έχουμε δύο ομοσπονδίες σαν το φλοιό του κρεμμυδιού τη μία μέσα στην άλλη – και περιμένουμε να λειτουργήσει είτε η μία είτε η άλλη.

Και τσακωνόμαστε μεταξύ μας γιατί κάποιος πρέπει να φταίει βέβαια που τα μέλη έχουν λαλήσει και δεν ξέρουν που ανήκουν : στο κόμμα και την Πολιτική τους Κίνηση, την τάση τους, τον ΣΥΡΙΖΑ, το Φόρουμ, που;

Γιατί τα ΜΜΕ βρίσκουν τα θέματά τους από τις διαφωνίες μας κι όχι τις συμφωνίες (;) μας.

Γιατί οι σύμμαχοί μας ακόμα δεν μας εμπιστεύονται.

Γιατί φάσκουμε και αντιφάσκουμε συνεχώς και παρά τις παραινέσεις χαμηλών τόνων με το παραμικρό επιστρέφει το κλίμα καχυποψίας και ανταγωνισμού.

Όλοι δεχόμαστε ότι ιδεολογική ενότητα με το στανιό δεν γίνεται και η μονολιθικότητα δεν είναι πια χαρακτηριστικό της αριστεράς κι ότι οι τάσεις/ρεύματα ιδεών εκφράζουν πραγματικότητες και απόψεις που κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει.

Ότι είναι πλούτος και δύναμη κι όχι αδυναμία. Ότι είναι τα λουλούδια που πρέπει να ανθήσουν μέσα στην αριστερά, ανεμπόδιστα!

Τι θα πει λοιπόν τώρα «κόμμα πολιτικής ενότητας»;

Θα πει ούτε μαζί ούτε χώρια. Θα πει μια αφύσικη κατάσταση αλληλοεπικάλυψης αλλά και γραφειοκρατίας στη σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ. Η σχιζοφρένεια που νοιώθει ο καθένας μας, εντός ή εκτός του κόμματος.

Προτάσεις θεραπείας ή ένα νέο οργανωτικό μοντέλο σε τρία βήματα

Βήμα πρώτον: Απελευθέρωση των Τάσεων

  • αναγνώριση αυτού που πραγματικά είναι
  • δυνατότητα πλήρους έκφρασης και αντιπροσώπευσής τους (στον ΣΥΡΙΖΑ, τα ΜΜΕ κλπ)

Βήμα δεύτερον: Απελευθέρωση του κόμματος από τις τάσεις

  • είτε αναγνώριση του ΣΥΝ σαν ομοσπονδίας κομμάτων (αν τόχαμε κάνει έγκαιρα δεν θα χρειαζόταν η δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ για να βρεί στέγη η όποια κίνηση της αριστεράς-θα γινόταν τάση στην ομοσπονδία)
  • είτε κατάργησή των τάσεων στο εσωτερικό του οπότε και θα βρούν την ιδιαίτερη έκφρασή τους, εφόσον αληθινά την χρειάζονται, αυτόνομα πλέον όπου νομίζουν ότι εκφράζονται καλύτερα (στον ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ, σαν νέα κόμματα)

Βήμα τρίτον: Απελευθέρωση του ΣΥΡΙΖΑ από τις εσωτερικές αντιφάσεις του ΣΥΝ ( της μεγαλύτερης συνιστώσας του )

  • είτε οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να γίνουν συνιστώσες του ΣΥΝ
  • είτε τα κόμματα/τάσεις του ΣΥΝ συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ

Και προφανώς πιο εφικτό φαίνεται σήμερα το δεύτερο που πρακτικά σημαίνει αφομοίωση του ΣΥΝ στον ΣΥΡΙΖΑ κι όχι το αντίστροφο.

Σε κάθε περίπτωση κάποιος περισσεύει και εμποδίζει τον άλλο.

Αυτή είναι μια αρκετά σαφής, πιστεύω, οργανωτική ιδέα για τη Μεγάλη Αριστερά.

Που επιτρέπει να είμαστε πάλι μαζί, φυσιολογικά, χωρίς να διεκδικούμε κάτι ο ένας από τον άλλο, για να ξεμπλοκάρει η μορφοποίηση του νέου, ολοκληρωμένου και συνεκτικού Μύθου/Οράματος της νέας αριστεράς με τη φυσική και απελευθερωμένη συμβολή όλων των συνιστωσών της και του αυθεντικού τους Λόγου.