Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2010
Η επανάσταση από τα κάτω και η ιστορική παραποίηση
Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2010
Ποιος ο «αριστερός» σήμερα
Tου Xρηστου Γιανναρα Hμερομηνία δημοσίευσης: 3-3-2002, Η Καθημερινή
Σε «πολιτιστικό» ένθετο κυριακάτικης αθηναϊκής εφημερίδας συνάντησα την προσπάθεια αρθρογράφου να ορίσει ποιος είναι ο «αριστερός» σήμερα.
Λοιπόν, κατά τον αρθρογράφο «ο σημερινός αριστερός είναι σύνθετος, τον έκαναν σύνθετο τα σύνθετα σημερινά προβλήματα. Eίναι αντικαπιταλιστής. Eίναι φανατικά δημοκρατικός. Eίναι κινηματικός (δεν καταλαβαίνω με ποια σημασία χρησιμοποιείται η λέξη, πάντως σίγουρα όχι με αυτή που της αποδίδουν τα λεξικά), δεν μπορεί παρά να είναι κινηματικός. Eίναι σοσιαλιστής. Eίναι αντιεθνικιστής. Eίναι αντιρατσιστής. Eίναι ευρωπαϊστής. Eίναι φεμινιστής, αλίμονο αν η φεμινιστική προβληματική προσιδίαζε μόνο στις ομάδες των φεμινιστριών. Eίναι υπερασπιστής του πολιτισμού και των αξιών του. Eίναι ακατασίγαστα φιλέρευνος. Eίναι φιλάλληλος. Eίναι δραστήρια ανεκτικός. Eίναι αντι–ιμπεριαλιστής. Eίναι οικολόγος».
Eίχα πολλά χρόνια να συναντήσω τόσο χαριτωμένη στον ναρκισσισμό της ενθουσιαστική μεγαλορρημοσύνη και ήμουν έτοιμος να σχολιάσω δεικτικά ότι ασφαλώς από παραδρομή ο αρθρογράφος δεν αναφέρει στον ορισμό του ότι ο αριστερός είναι και φιλόζωος, ότι πλένει οπωσδήποτε τα δόντια του πρωί – μεσημέρι – βράδυ, ότι δεν σταθμεύει ποτέ παράνομα το αυτοκίνητό του. Oμως, πέρα από τη θυμηδία που γεννάει η επιδαψίλευση όλων των προσόντων και αρετών σε μία και μόνη παραταξιακή ιδιότητα, ο ορισμός είναι στην πραγματικότητα επώδυνα αποκαλυπτικός του κενού που μαστίζει σήμερα τη λεγόμενη Aριστερά.
O παραπάνω ορισμός κραυγάζει την αμηχανία ενός «αριστερού» δίχως ταυτότητα, δίχως ραχοκοκκαλιά νοήματος της «αριστερής» του ετικέτας. Προσπαθεί να αρπαχθεί από οτιδήποτε φανταχτερό σήμερα στην αγορά, να οικειοποιηθεί συνθηματολογικά ποιότητες και επιτεύγματα χωρίς να υπολογίζει ότι προϋποθέτει μόχθο, αυταπάρνηση και σοβαρότητα. Tελικά ο ορισμός είναι εύστοχος, οριοθετεί αυτό που προσπαθεί ο «αριστερός» στις μέρες μας. Nα συντηρεί ένα ναρκισσιστικό φαντασιοκόπημα «προοδευτικής» πρωτοπορίας, σφετεριζόμενος κάθε λογής κολακευτικές ετικέτες. Tο να τιτλοφορείσαι «αριστερός» στη μεταχουντική Eλλάδα είναι κοσμική επίδειξη, όχι κοινωνική και πολιτική στράτευση.
Σε πολλές περιπτώσεις προσπορίζει και ωφελήματα η αριστερή ετικέτα, καθόλου ευκαταφρόνητα. Δίχως κοινωνικοπολιτική πια ταυτότητα η Aριστερά μοιάζει να αναζητάει τη συνοχή της, λειτουργώντας συχνά σαν δίκτυο επαγγελματικής αλληλοϋποστήριξης, ευκαιριών για προνομιακή προβολή και όχι οπωσδήποτε αξιοκρατική δημοσιότητα. Προϋποτίθεται οργανωσιακή προσχώρηση (μήπως αυτό σημαίνει το επίθετο «κινηματικός»;), να συνυπογράφεις κάθε τόσο αγεληδόν διαμαρτυρίες, καταγγελίες, λιβέλλους εξοντωτικούς ενοχλητικών «αντιπάλων». Nα εκτίθεσαι δημόσια δεσμευμένος στη λεγόμενη «παραταξιακή πειθαρχία».
Eτσι ο φορέας «αριστερής» ετικέτας κερδίζει συχνά (πολύ συχνά) σκανδαλώδη αναρρίχηση στις πανεπιστημιακές «βαθμίδες» εμφατική προβολή στο καλλιτεχνικό στερέωμα, περίοπτες στήλες και πόστα δημοσιογραφίας, χρυσοπληρωμένες θέσεις «ειδικού συμβούλου» σε υπουργεία και οργανισμούς. Tο να τιτλοφορείσαι «αριστερός» στη σημερινή Eλλάδα είναι εφόδιο μέγα ανάδειξης και επιτυχίας.
Θλιβερή η έκπτωση και αλλοτρίωση της Aριστεράς, ωστόσο το ερώτημα παραμένει προκλητικό και γόνιμο: Πώς θα ορίζαμε τον πραγματικά αριστερό σήμερα;
Θα τολμήσω τη δική μου απάντηση: Πραγματικά αριστερός είναι σήμερα και ήταν πάντα ο πολίτης που μάχεται για κοινωνιοκεντρικές (όχι ατομοκεντρικές) προτεραιότητες. Για προτεραιότητα της κοινωνίας των πολιτών, όχι της απρόσωπης οικονομίας της αγοράς. Για κράτος πρόνοιας, κράτος δικαίου. Για θεσμούς κοινωνικού ελέγχου της εξουσίας. Για να είναι κοινωνικά αγαθά το νερό, ο ηλεκτρισμός, οι συγκοινωνίες, οι επικοινωνίες, η παιδεία, η συνεχιζόμενη εκπαίδευση, η παροχή υπηρεσιών από το κράτος στον πολίτη. Nα μη γίνονται αντικείμενο κερδοσκοπίας τα κοινωνικά αγαθά, να μην τα εκμεταλλεύεται ο έμπορος ιδιώτης, αλλά ούτε και ο συνδικαλιστής, να μην καπηλεύεται τα κοινωνικά αγαθά η βολεμένη δημοσιοϋπαλληλία ή η κομματική «νομενκλατούρα».
Aριστερός είναι σήμερα όποιος απαιτεί αμείλικτη αξιοκρατία, θεσμούς κριτικού ελέγχου της ποιότητας, της ευσυνειδησίας, της δημιουργικής προσφοράς. Oποιος μάχεται για να λειτουργούν πειθαρχικά συμβούλια, επιθεωρητές, ελεγκτές, που να προστατεύουν τον φτωχό και αδύναμο από την αυθαιρεσία, τον δεσποτισμό και τη ραστώνη του κρατικού υπαλλήλου. Aριστερός σήμερα είναι όποιος διεκδικεί σχολεία αριστούχων, δηλαδή ίσες ευκαιρίες κοινωνικής ανάδειξης για φτωχούς και πλούσιους. Oποιος απαιτεί κάθαρση των πανεπιστημίων από την κομματική (ή παραταξιακή) ευνοιοκρατία.
Oλα τα ηχηρά υπόλοιπα (περγαμηνές του οικολόγου του αντιρατσιστή, του αντιεθνικιστή, του φεμινιστή, του ευρωπαϊστή, του «φιλέρευνου», του φιλάλληλου, του δραστήρια ανεκτικού) μπορεί να τα διεκδικήσει οποιοσδήποτε χωρίς να είναι αριστερός. Tα διεκδικούν στην ελλαδική κοινωνία σήμερα κορυφαίοι Nεοφιλελεύθεροι που συμπλέουν δίχως πρόβλημα με «αριστερούς» της προοδευτικής ετικέτας, με «σοσιαλιστές» υπέρμαχους και μεταπράτες της Nέας Tάξης, με φανατικούς «αντιδεξιούς» διεκπεραιωτές ιλιγγιωδών καταχρήσεων σε δημόσια έργα.
Πραγματικά αριστερός ήταν και θα είναι πάντα αυτός που μάχεται για την ποιότητα ζωής που είναι οι σχέσεις κοινωνίας της ζωής, για την πραγμάτωση της κοινωνίας των προσώπων, την αναχαίτιση της ατομοκρατίας, της ζούγκλας των εγωκεντρισμών ή της κολεκτίβας των αδιαφοροποίητων ατόμων. Kατά τούτο ο πραγματικά αριστερός σήμερα δίνοντας προτεραιότητα στην κοινωνία των σχέσεων, έχει το κουράγιο να παίρνει κριτικές αποστάσεις από τον μηχανιστικό μαρξιστικό κοινωνισμό, που αποδείχθηκε παραγωγός και μήτρα στυγνού ολοκληρωτισμού τόσο ως καθεστωτικό όσο και ως κομματικό μόρφωμα.
O ψυχολογικός «αριστερισμός» καταφεύγει στον σφετερισμό αλλότριων περγαμηνών και καταντάει στον καιροσκοπισμό, γιατί δεν τολμάει να συντρίψει τα είδωλα του Mαρξ και του Λένιν.
Δεν τολμάει να ξανασυλλαβίσει από την αρχή την αλήθεια της Aριστεράς.
Έτσι ξεφεύγουμε από τις ευθύνες μας
Διάβασα το κείμενο με τον τίτλο “δέκα σημεία από τη συνέντευξη του Αλέκου Αλαβάνου” της 25ης Ιανουαρίου, όπου δεσπόζει η πρόταση δημοψηφίσματος για το Σύμφωνο Σταθερότητας. Σε όλο το κείμενο προσπερνιούνται τα 20 τουλάχιστον χρόνια εγκληματικής οικονομικής πολιτικής των κυβερνήσεων της χώρας υπό την ανοχή και συνενοχή μεγάλου μέρους της κοινωνίας, για να φτάσουμε σε αυτό που γίνεται σήμερα στην Ελλάδα, που όπως λέει ο αγαπητός Αλέκος “θα ήταν ντροπή και αίσχος για τον λαό κάθε χώρας”.
Γιατί όμως αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα δεν συμβαίνει στη μικρή Σλοβενία, στη μακρινή Φινλανδία, στο διχασμένο κυβερνητικά Βέλγιο ή στην αδελφή Κύπρο; Οι αιτίες αυτής της κρίσης αφορούν κυρίως, για να μην πω αποκλειστικά, τους Έλληνες. Αν αυτό δεν συζητηθεί ανοιχτά, με ειλικρίνεια και θάρρος, δεν μπορείς να πας παρακάτω, όπως επιχειρεί ο κ. Αλαβάνος σε ένα μανιφέστο απελευθέρωσης από τα δεσμά της ευρω-υποδούλωσης.
ΓΙΝΕΤΑΙ λοιπόν το δημοψήφισμα, και ο ελληνικός λαός με συντριπτική πλειοψηφία λέει όχι στο Σύμφωνο Σταθερότητας. Ας υποθέσουμε πως ανάλογα δημοψηφίσματα γίνονται σε όλες τις χώρες και τα αποτελέσματα δείχνουν πως την ίδια επιθυμία εκφράζουν οι περισσότεροι Ευρωπαίοι πολίτες. Ας υποθέσουμε, επίσης, πως τελικά η Ε.Ε. καταργεί τους όρους για το έλλειμμα και το χρέος. Ξεκινάμε λοιπόν με αφετηρία ελλείμματος 2009 περίπου 13% του ΑΕΠ και με χρέος 120% του ΑΕΠ. Αν βγούμε στην αγορά θα μας κατασπαράξουν.
Γι' αυτό απαιτούμε από την Ε.Ε., το νόμισμα της οποίας στηρίζεται σε δυναμικές οικονομίες, να κάνει κι άλλες θυσίες για χάρη μας, να δανειστεί αυτή με το κύρος των οικονομιών των σοβαρών και ισχυρών χωρών και να μας δανείσει φτηνά. Δανειζόμαστε λοιπόν και πηγαίνουμε το χρέος στο 150% του ΑΕΠ, αλλά τα χρήματα που δανειστήκαμε, τα επενδύουμε στην ανάπτυξη της χώρας και, από τον πλούτο που θα παραχθεί από αυτήν την ανάπτυξη, θα αποπληρώσουμε ταχύτερα και τα ελλείμματά μας και θα μειώνουμε διαρκώς το χρέος μας.
ΕΡΩΤΗΜΑ πρώτον. Πού θα επενδυθούν τα νέα δάνεια ώστε να αποδώσουν σύντομα κέρδη που θα μας ξεχρεώσουν χωρίς η χώρα να βυθίζεται στη φτώχεια; Έχουμε δημόσιες επιχειρήσεις που να εξάγουν αγαθά, υπηρεσίες και τεχνολογία και να εισάγουν τα κέρδη τους; Ερώτημα δεύτερο. Έχουμε σοβαρό ανεξάρτητο και δυναμικό ιδιωτικό τομέα που θα εκμεταλλευτεί τις κρατικές επενδύσεις και θα αναπτύξει δραστηριότητες με εξαγωγικό προσανατολισμό ώστε να αποδώσουν τα χρήματα που θα δανειστούμε ως έθνος; Αρκεί μήπως να επενδύσουμε μεγάλο μέρος των χρημάτων στον τουριστικό τομέα που είναι ο μεγαλύτερος και ένας από τους βασικούς τομείς που κλείνουν την ψαλίδα στο ισοζύγιο συναλλαγών;
ΤΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ στοίχημα έχει δύο εξόδους. Έχεις πολιτικές δυνάμεις και λαό έτοιμο να εργαστεί με φιλοτιμία προς αυτή την κατεύθυνση, οπότε βγαίνεις από το τούνελ, ή δεν έχεις και χρεωκοπείς μεγαλοπρεπώς. Πλην όμως, επειδή οι υποθέσεις που κάναμε δεν είναι εύκολο να γίνουν αποδεκτές από τις άλλες χώρες, λόγω του κοινού νομίσματος, που υπάρχει και έχει την αξία που έχει, καθώς και κανόνες και υποχρεώσεις, είμαστε υποχρεωμένοι να επιλέξουμε τη βάση στην οποία θα συζητήσουμε σοβαρά.
ΟΣΟΙ ΘΕΛΟΥΝ να κάνουν ζήτημα του παρόντος την έξοδο της χώρας από το ευρώ και την Ε.Ε., ας το θέσουν ανοιχτά. Η Ελλάδα κατέληξε ο αδύναμος κρίκος της μεγαλύτερης ηπειρωτικής οικονομίας με δική της ευθύνη και σήμερα η έξοδος από αυτή την εξαιρετικά επικίνδυνη κατάσταση απαιτεί αυτοκριτική, συγκλίνουσες προτάσεις, διάθεση συναίνεσης και κινητοποίηση. Δυστυχώς καμιά από αυτές τις προϋποθέσεις δεν φαίνεται να βρίσκει γόνιμο έδαφος, πολλαπλασιάζοντας τις πιθανότητες αποτυχίας, που σημαίνουν μια παρατεταμένη οικονομική κρίση.
Αν ο Αλέκος Αλαβάνος εμπιστεύεται τις δυνάμεις του δικομματισμού και αυτού του κρατικοδίαιτου ιδιωτικού τομέα και δίνει την άδειά του να δανειστούν από καλούς ανθρώπους περισσότερα χρήματα, ας δοκιμάσει. Αν πάλι έχει στον νου του μια μεγάλη αριστερά που μπορεί να ενστερνιστεί τις αναλύσεις και τις αντιλήψεις του, ας δοκιμάσει αυτό.
Η ζωή δυστυχώς είναι σκληρή και άκρως ανταγωνιστική. Άλλες χώρες τα καταφέρνουν μια χαρά και άλλες όχι. Τα παιδιά μας πάντως δεν τα χρέωσαν οι Ευρωπαίοι. Εμείς τα έχουμε καταδικάσει και οφείλουμε να απολογηθούμε.
*27/1/10, Η ΑΥΓΗ
Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2010
Η ιστορία καλεί την Αριστερά μέσω του .....
Δημοψήφισμα, λοιπόν, για την ανατροπή, την κατάργηση, του Συμφώνου Σταθερότητας. Με ποιο ερώτημα, η Ιστορία δεν μας είπε. Δηλαδή να εγκαταλείψει η Ελλάδα το Ευρώ και να επαναφέρει το εθνικό νόμισμα, φαντάζομαι. Και γιατί δεν το λέει ανοικτά; Και τότε τι θα γίνει;
Θα βρει το κράτος λεφτά να δώσει στους αγρότες για να συνεχίσουν να παράγουν κακής ποιότητας σιτηρά, μπαμπάκι, καλαμπόκι, οι τιμές των οποίων πέφτουν διεθνώς ενώ τα έξοδα ανεβαίνουν;
Θα αντιστραφεί η φθίνουσα πορεία της βιομηχανίας, που παράγει χωρίς προδιαγραφές και χωρίς έλεγχο, προϊόντα αμφίβολης ποιότητας που δεν έχουν εξαγωγικό ενδιαφέρον;
Τα 132, 8 δις € που χρωστάνε οι επιχειρήσεις, τα 119δις € που χρωστάνε τα νοικοκυριά, τα 3,1δις € ακάλυπτες επιταγές θα εξαφανιστούν ή τέλος πάντων θα τακτοποιηθούν;
Ως άλλες αμαρτωλές ΠΑΕ, θα αλλάξουμε μήπως όνομα και θα μας χαριστούν τα δις που χρωστάμε ως χώρα που κανείς δεν ξέρει πόσα είναι; Ή μήπως τα κοράκια του διεθνούς κεφαλαίου θα συνεχίζουν να μας δανείζουν με χαμηλότερα επιτόκια;
Η χώρα, η πατρίδα, η εκλεκτή της Ιστορίας δεν είναι μόνη της στο κόσμο, έχει χρέη και πιστώσεις, έχει πρόβλημα. Δεν της το δημιούργησαν οι άλλοι , οι κακοί, οι άρπαγες. Το πάλευε 20 χρόνια μόνη της, αργά αλλά σταθερά, μέχρι που αυτό έσκασε και τα κοράκια έρχονται για να φάνε ότι απομένει. Δεν είναι εκδικητικός ο καπιταλισμός, έχει κανόνες και αν τους παραβείς σε κατασπαράζει για να αναπαραχθεί.
Υπάρχουν τρία τουλάχιστον σενάρια για την έξοδο από την κρίση.
Να κάνουμε αυτά που διατάζουν τα γεράκια της ΟΝΕ. Περικοπή δημοσίων δαπανών, μείωση επιδοτήσεων και έτσι περιορισμό του δημόσιου χρέους. Το αποτέλεσμα στην κρατικοδίαιτη οικονομία μας πιθανόν να είναι πιο βαθιά ύφεση, μείωση της ενεργού ζήτησης, ανεργία, φαινόμενα που ήδη βιώνουμε.
Να κρατήσουμε σταθερές τις δαπάνες, να περιορίσουμε τη σπατάλη, να δοθούν δίκαιες κοινωνικές παροχές και να απαιτήσουμε γενναία χρηματοδότηση από την ΕΚΤ. Κανείς στο Βορρά δεν θέλει να φύγει η Ελλάδα από την ΟΝΕ ή να χρεοκοπήσει. Αν συμβεί αυτό θα αποσταθεροποιήσει όλη την Ευρωζώνη, θα προκαλέσει την έξοδο και άλλων χωρών (Πορτογαλία, Ισπανία), κατάρρευση χρηματιστηρίων. Όλες οι φούσκες θα αρχίσουν να σκάνε μαζί. Οι μεγάλες τράπεζες στις ΗΠΑ απαίτησαν και πήραν κρατική βοήθεια χωρίς να αυτοπεριοριστούν. Έχει όμως η κυβέρνηση το ανάστημα ενός τέτοιου τσαμπουκά; Και αν γίνουν έτσι, ποιο είναι το επόμενο βήμα ώστε να μην επαναληφθεί η δυσβάσταχτη συσσώρευση χρεών;
Γυρνώντας πίσω στη δραχμή τι κάνεις; Έχεις δυνατότητα να υποτιμήσεις το νέο σου νόμισμα και να κερδίσεις από τις εξαγωγές και τον τουρισμό. Αλλά ποιες είναι οι εξαγωγές της Ελλάδας και πως πιστεύετε ότι μπορούν να αυξηθούν ώστε να έχουμε κέρδος. Ο τουρισμός πάλι δεν έχει πρόβλημα μέσα σε ένα περιβάλλον διεθνούς κρίσης; Πως γίνεται η μετάβαση, τι γίνεται με την επανατίμηση των χρεών; Πληθωρισμός, άνοδος επιτοκίων, επιστροφή στην προ ΟΝΕ εποχή. Μπορεί κανείς να παρουσιάσει ένα μοντέλο μιας τέτοιας διαφυγής και το περιβάλλον στο οποίο θα αναγκαστούμε να ζήσουμε; Μήπως είναι καλύτερη μια ΟΝΕ με νόμισμα δύο ταχυτήτων αφού οι διαφορές μεταξύ των χωρών είναι τεράστιες;
Όλα αυτά τα ερωτήματα ταλανίζουν τη διεθνή κοινότητα, πλούσιους και φτωχούς, αριστερούς και δεξιούς και οι απαντήσεις μόνο απλές δεν είναι.
Με τι άνεση όμως βγαίνει ο εκλεκτός της Ιστορίας και καλεί σε αγώνα για δημοψήφισμα;
Πως μιλά για οικονομία χωρίς να αναλύει, να δικαιολογεί, να αποδεικνύει και να προτείνει συγκεκριμένες λύσεις αν βέβαια τις έχει;
Με ποια τεχνογνωσία μιλά και ποιες είναι οι αναφορές του;
Πως γίνεται με αναφορές για «εκδικητικά κεφάλαια» να κάνουμε μαθηματικά;
Από πού προκύπτει «ανόρθωση, αναγέννηση και σοσιαλισμός» και τι σημαίνουν αυτά για την καθημερινότητα του λαού;
Και αν δεν μαζευτούν οι υπογραφές, ή χάσουμε το δημοψήφισμα, τι γίνεται παρακάτω;
Δυστυχώς για άλλη μια φορά ο νέος Μωυσής παίζει το παιχνίδι της προσωπικής του προβολής, και της αξίωσης να ηγηθεί ευρύτερου σχήματος, χωρίς όμως αξιόπιστη πρόταση. Ταυτόχρονα μόνιμοι παράγοντες της «Αριστεράς» προβάλουν αυτόν που το είδε Μεσσίας για να ηγεμονεύσουν στο μικρό τους κόσμο, με κέρδος τι; Το αδειανό πουκάμισο του ΣΥΡΙΖΑ; Αξίζει τον κόπο τόσος ευτελισμός;
Περί κομματικής νομιμότητας και πειθαρχίας στις αποφάσεις της πλειοψηφίας...
Η επανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ, ως συμμαχικού πλαισίου ισότιμης συνάντησης διαφορετικών δυνάμεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς και της αριστεράς της οικολογίας, συνιστά ένα μεγάλο βήμα στην κατεύθυνση της κοινής δράσης και συνεργασίας όλου του φάσματος αριστερών και ριζοσπαστικών οικολογικών κομμάτων, οργανώσεων και κινήσεων.
Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2010
Συνέδριο ανοιχτό και δημοκρατικό ή ανεύθυνη μεθόδευση των μηχανισμών;
Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2010
Αποκάλυψη: το "αριστερό ρεύμα" διαπράττει πολιτική μοιχεία εις βάρος του ΣΥΝ
Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2010
Αριστερό ρεύμα ΣΥΝ: η νιρβάνα της εξουσίας
Κουβέλης-Τσίπρας: Δύο μέτρα και δύο σταθμά
«Αν συνεχίσει έτσι η κυβέρνηση, πολύ σύντομα θα βρεθούμε μπροστά σε μια κοινωνική έκρηξη που δεν θα έχει τη δυνατότητα να τη διαχειριστεί» κατέληξε...” (in.gr, 22.1.2010)
Με εξέπληξε η παραπάνω δήλωση Τσίπρα.
Τελικά δεν είναι και τόσο αριστεριστής όπως θέλουν να τον παρουσιάζουν οι πούροι εκφραστές της ΑΠ.
Ο άνθρωπος ενδιαφέρεται να μην ξεσπάσει κοινωνική έκρηξη. Μάλιστα φοβάται ότι θα βρεθούμε, εργάτες , αγρότες, φοιτητές , βιομήχανοι , μικρομεσαίοι, άνθρωποι του χωριού και της πόλης, αριστεροί , κεντρώοι, δεξιοί, «τα πάντα όλα» που λέει και ο Αλέφαντος, «…μπροστά σε μια κοινωνική έκρηξη που δεν θα έχει τη δυνατότητα να τη διαχειριστεί» κατέληξε. …».
Και όμως τα 23 μέλη της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, δεν ζητήσαν την καθαίρεσή του από την προεδρία της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ.
Μέχρι στιγμής τουλάχιστον, δεν έχει αναφερθεί κανένα αίτημα για σύγκληση του ανωτάτου οργάνου, δεν έχει εκφραστεί καμία οργή, για την σαφή έκφραση διαφορετικών απόψεων απ’αυτές της 3ης ΠΣ του ΣΥΡΙΖΑ.
Κανείς δεν αναρωτήθηκε αν ο Τσίπρας είναι με την εξέγερση και το κίνημα ή με τα Κεντροαριστερά σενάρια. Με τον λαό ή με τον Μελισανίδη ας πούμε;
Ο Πρόεδρος φαίνεται να εντάσσει τον εαυτό του, στις «αγωνίες» των συνδαιτυμόνων του γνωστού γεύματος παλαιού ηγετικού στελέχους της Αριστεράς , που ως γνωστόν είχε την τύχη να μην τον καλέσει και έτσι να μην τον υποχρεώσει να πεί ΟΧΙ.
Ο Πρόεδρος ενδιαφέρεται για την μακροημέρευση της κυβερνητικής διαχείρισης. Κόπτεται θα έλεγα για την επιτυχία της αστικής νεοφιλελεύθερης διαχείρισης της.
Στα σοβαρά τώρα.
Αν μια τέτοια δήλωση την έκανε ο Φ.Κουβέλης, φαντάζεστε τι θα επακολουθούσε;
Αυτό είναι το πρόβλημα του Νεομακαρθισμού στον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Δικαιούται να εκφράζει οποιαδήποτε προφανώς ανόητη δήλωση, δεξιά δήλωση, ο Τσίπρας για να κολακεύσει τους αγρότες, ο Αλαβάνος παλιότερα και ο Λαφαζάνης ακόμη και τώρα για τα «εθνικά δίκαια» και της αριστερής πλειοψηφίας του ΣΥΡΙΖΑ να μην ιδρώνει το αυτί.
Δικαιούται ο Μαντάς του ΔΗΚΚΙ να συμμετάσχει σε εκδηλώσεις εθνικιστικές και να το θεωρούν όλοι λογικό.
Όταν όμως ο Φ. Κουβέλης εκφράσει διαφορετική άποψη από την δική τους –και ειρήσθω εν παρόδω και από την δική μου για την επανεκλογή Παπούλια- τότε στην πυρά.
Αυτός είναι ο λόγος που ο Μακαρθισμός είναι χειρότερος από τον φασισμό.
Στον φασισμό «απαγορεύεται» σε όλους να εκφράζουν αντιφασιστικές απόψεις, ενώ στον Μακαρθισμό απαγορεύεται στους «εσωτερικούς εχθρούς» ΜΟΝΟ να εκφράζουν οποιαδήποτε άποψη , ακόμη και αυτήν των Μακαρθιστών.
Από την άλλη στους «δικούς μας» επιτρέπεται να λένε ότι θέλουν και καθήκον όλων είναι να βρούν τις δικαιολογίες που χρειάζονται για να υποστηρίξουν ακόμη και τις προφανώς «εχθρικές απόψεις» με την ιδεολογία τους και την πολιτική τους.
Ο Μακαρθισμός αναγνωρίζει μόνο ένα καθήκον. Αυτό της αποδοχής του αλάθητου της παράταξής τους.
Στον Μακαρθισμό απαγορεύεται να υπάρχουν περισσότεροι του ενός «πατριωτισμοί».
Ότι ακριβώς συμβαίνει δηλαδή και στον ΣΥΡΙΖΑ σήμερα.
Το λάθος του Κουβέλη ήταν ότι δέχθηκε την κάλυψη της ΚΟ.
Η γνώμη μου είναι ότι έπρεπε να είχε παραιτηθεί, όχι μόνο από Κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος αλλά και από βουλευτής, ενός τέτοιου «λαού».
Αν πιστεύει ότι υπάρχει και άλλος «λαός» μια τέτοια πράξη ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ θα τον εξέφραζε νομίζω καλύτερα.
Θα ήταν μια πράξη ΙΔΡΥΤΙΚΗ μιας άλλη πορείας για την Ανανεωτική Αριστερά. Θα ήταν μια Λυτρωτική πράξη στις λοιδορίες που με τόση υπομονή έχει ανεχτεί.
Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2010
Για την διαχείριση της επερχόμενης ήττας μας
Εάν η λεγόμενη "προεδρική" φρουρά ακόμη δεν έχει καταλάβει:
1. ότι ........καμμιά πιθανότητα δέν υπάρχει για να υπερισχύσει οργανωτικά
2. ότι το σημερινό πολιτικοιδεολογικό και οργανωτικό μπάχαλο απαιτεί τομές στην δομή, την σκέψη, τον πολιτικό και προγραμματικό λόγο και τις πολιτικές λειτουργίες του κόμματος
3. ότι οι παράγοντες και οι αριστερίστικες συνιστώσες του Συριζα ειναι δεδομένο, απο την άνοιξη, οτι οργανώνουν τον δικό τους φορέα προσπαθώντας να διαλύσουν τον Συν και την ....καρέκλα τους βεβαίως
4. ότι έαν η ανανεωτική πτέρυγα κρατήσει στάση αποστασιοποίησης απο τον Συν, κάτι που ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ και δεν το κάνει ακόμη,
ΤΟΤΕ θα έχουν τελείωσει στα γρήγορα, την πολιτική τους διαδρομή, καθώς θα βρεθούν στο κενό της διάλυσης του Συν.
Η μόνη ρεαλιστική πρόταση σήμερα στο αδιέξοδο που έχει διαμορφωθεί και που έχει συμβάλει και η ...φρουρά στην δημιουργία του, είναι αυτή που προτείνει και ζητά και η δική μας συλλογικότητα:
- Εδώ και τώρα, το ....λουλουδένιο διαζύγιο της εκλογικής συνεργασίας του Συριζα, και διατήρηση της κινηματικής συνεργασίας, πάνω σε προγραμματικές ταυτίσεις και στόχους. Πίσω λοιπόν, από εκεί που ξεκινήσαμε, σχεδόν δέκα χρόνια πριν.
- Για όλους τους υπόλοιπους ( θα συμπεριλάμβανα και τους ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΩΣ πολιτικοιδεολογικά ΣΥΜΠΟΡΕΥΟΜΕΝΟΥΣ, σ. της ΑΚΟΑ) , το ελάχιστο σοβαρό, είναι να συγκροτήσουν τον Συν ως συνασπισμό κομμάτων, ξανά "μακράς πνοής", με σαφές αυτή την φορά στρατηγικό πλαίσιο, που θα υπηρετεί τον Σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία, με αυτονομία της κοινωνίας των πολιτών και των κινημάτων της, με βάθεμα της δημοκρατίας, με πρόγραμμα και δράσεις για την ανάπτυξη αμεσοδημοκρατιών και αυτοδιαχειριστικών θεσμών, με εναλλακτικό μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα και προτάσεις για διαθρωτικές αλλαγές, με το οποίο θα παρεμβαίνουν δημιουργικά, στο πολιτικό γίγνεσθαι.
ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΟ ΚΑΙ ΔΙΑΘΕΣΙΜΟ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΕΞΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΕΝΗ ΔΙΑΧΕΙΡIΣΗ ΤΗΣ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΗΣ ΗΤΤΑΣ ΜΑΣ
ΓΙΑΤΙ Η ΔΙΑΣΠΑΣΗ TOY ΣΥΝ ΕΙΝΑΙ ΗΤΤΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ.
Εμείς που εξαπατήσαμε τους νέους
Που πάτε, φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ;
Πέμπτη απόγευμα. Ο σύντροφος στην άλλη γραμμή με αιφνιδιάζει: Τσαουσίδης κι αυτός, ίσως συγγενής. Αποδεικνύεται πάνω από συγγενής όταν απλώνει η κουβέντα. Διαβάζει την "Αυγή" από το '52, εγώ από το '60 (από περιέργεια, γιατί ερχόταν τυλιγμένη μέσα στη "Μακεδονία"). Καταγωγή από τη Μικρασία, προσφυγιά στα Καϊλάρια (τη σημερινή Πτολεμαΐδα) και δεύτερη προσφυγιά στην Αθήνα.
Κοινός ο πόνος: Πού πάμε; Τρελάθηκαν;
Στα ίσα λοιπόν: Πού πάτε, φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ; Τι θέλετε; Στα ίσα. Φτάνουν η «δομή της στρουχτούρας» και οι νεολογισμοί για να αλληλοεπαιρόμαστε στα μπαράκια.
Και άντε όσοι προέρχεστε από το ΚΚΕ ή τις μαοϊκές κινήσεις. Ο σταλινισμός έχει βαθιές τις ρίζες. Οι άλλοι; Ο σύντροφος Γλέζος; Ο σύντροφος Μπανιάς; Ο σύντροφος Νταβανέλος; Πόσο δημοκρατική ήταν η απαίτηση για την αποπομπή Κουβέλη; Εξέφραζαν όλες τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ (όχι, έδειξε η στάση όλων των βουλευτών); Ακόμη κι έτσι να ήταν, γίνατε ενιαίο κόμμα με τον ΣΥΝ και δεν το καταλάβαμε; Και από πού αντλείτε το δικαίωμα να ζητάτε αποκεφαλισμό;
* Η παρέμβαση Κουβέλη για τις δημοτικές εκλογές και την επανεκλογή Παπούλια -που τους ενόχλησε- μπορεί να ενόχλησε κι εμένα (ως προς τον χρόνο που κατατέθηκε). Και πολλούς άλλους.
* Η παρουσία του σ. Κουβέλη στο δείπνο Κύρκου τους ενόχλησε ομοίως. Εμένα -και πάρα πολλούς άλλους- μπορεί και να μας πίκρανε (μόνο ο Βγενόπουλος έλειπε).
* Η όλη όμως παρουσία, όλα αυτά τα χρόνια, του σύντροφου Κουβέλη στους αγώνες και στη Βουλή είναι που μας προσέδιδε σοβαρότητα, αξιοπιστία και βοηθούσε στην παραγωγή πολιτικού λόγου (κάτι που έπαυσε όταν ξύπνησε το επαναστατικό μένος κάποιων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ).
Διαφωνούν; Τότε είμαστε από δυο χωριά και μάλιστα μακρινά. Διότι ανεχτήκαμε όσα μας έσουρναν το ΚΚΕ και οι άλλοι επαναστάτες για χάρη ενός κυρίως οράματος: της εσωκομματικής δημοκρατίας, του δικαιώματος στη γνώμη.
Και όσο δύσκολο ήταν να βρεθούμε τόσο εύκολο και ανακουφιστικό θα είναι το διαζύγιο. Και εφόσον πολλοί είναι αυτοί που διαφωνούν για τη σύγκληση συνεδρίου, μήπως ένα εσωτερικό δημοψήφισμα θα έλυνε τα χέρια;
Αρκεί ένα πολυτασικό κόμμα. Αλλιώς, όλοι εμείς, που δεν συμμετέχουμε ούτε στο ένα ούτε στο άλλο μόρφωμα και απλώς ψηφίζουμε, μάλλον θα αποχαιρετήσουμε οριστικά. Και θα είμαστε πλειοψηφία οι πρώην.
*23/01/2010, Η ΑΥΓΗ
Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2010
Εδώ και τώρα σύντροφοι
Αγαπητοι συντροφοι και φιλοι της Ανανεωτικης Πτερυγας παρακολουθω με αναμικτα συναισθηματα τα τελευταια γεγονοτα στον ΣΥΝ και στον ΣΥΡΙΖΑ.
Από την μια πλευρα καταλαβαινω και συμμεριζομαι την αγωνια, τον θυμο και την απογοητευση του αριστερου που ανεξαρτητα σε ποια ταση και συνιστωσα ανηκει, ανεξαρτητα πως ερμηνευει τα πραγματα και ποια γραμμη στηριζει, βλεπει το πραγμα να εχει βαλτωσει και μεσα του συχτηριζει γιατι ντρεπεται να βγει στο καφενειο.
Από την άλλη με συγχωρειτε αλλα αρχιζω να βαριεμαι αφορητα.
Και τουτο γιατι στεκομαστε σχεδον ολοι ενθεν κακειθεν στο ρεπορταζ των διαδοχικων επεισοδιων του σηριαλ της κρισης του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, ψεγοντας ο ενας τον αλλον για σταλινισμο και αντιδημοκρατικοτητα, διαδικαστικα φαουλ, ηθικες παρεκτροπες (!!!), πολιτικες αποκλισεις προς τα αριστερα και προς τα δεξια, κοντρα εκλεγμενων με διορισμενους και παει λεγοντας.
Βαριεμαι λοιπον τοσες δηλωσεις και αναλυσεις γιατι με ολο το δικιο η το αδικο τους, αναπαραγουν απλα τα εδραιωμενα μας στερεοτυπα και πεποιηθησεις, ιστορικες διαδρομες, φιλιες και εχθρες. Κυριως όμως βαριεμαι γιατι σχεδον ολοι οι αναλυτες, αρθρογραφοι και συνεντευξιαζομενοι δεν προχωρανε από το ρεπορταζ στο κινητρο. Και αυτό συσκοτιζει αντικειμενικα τα πραγματα γιατι κρυβει το κυριαρχο ερωτημα.
Τι φταιει;
Με μια εξαιρεση. Την τελευταια ανακοινωση της ΠΑΣΑ.
Για οσους δεν την ξερετε είναι η Πρωτοβουλια για την αντισυστημικη Αριστερα και ουδεποτε πιστευα ότι θα συμφωνουσα με την λογικη που διεπει ανακοινωσης της εστω και διατρεχοντας την όπως στην συγκεκριμμενη περιπτωση αναποδα.
Λεει λοιπον η ΠΑΣΑ με αφοπλιστικη ειλικρινεια… «Το μείζον ζήτημα που ανέκυψε με τη στάση του σ. Κουβέλη και την ανακοίνωση μελών της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, είναι γενικότερο.
Δεν έχει να κάνει απλά με τη διαφοροποίηση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου σε διάφορα θέματα, που προκαταλαμβάνουν και εκβιάζουν τον ΣΥΡΙΖΑ σε τακτικές συμπόρευσης με τις νεοφιλελεύθερες επιλογές του ΠΑΣΟΚ, ούτε και με την αμφισβήτηση της διαφορετικής άποψης μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, παρόλο που αυτή, υλοποιούμενη, αντιστρατεύεται ανοιχτά και τις αποφάσεις και την ίδια την ύπαρξη του ΣΥΡΙΖΑ.»
Για να καταληξει «Η ΛΥΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ! Η λύση βρίσκεται στην από τα κάτω οικοδόμηση ενός «νέου» ΣΥΡΙΖΑ, ενός ΣΥΡΙΖΑ που θα απεμπλακεί από την κυριαρχία «στελεχών» και μηχανισμών και που θα διευθύνεται από τα ίδια του τα μέλη. Να υλοποιηθούν άμεσα οι αποφάσεις για την εγγραφή μελών και την συγκρότηση παντού επιτροπών ΣΥΡΙΖΑ, και να προχωρήσουμε άμεσα στην προετοιμασία της 4ης Συνδιάσκεψης με εκλεγμένους αντιπροσώπους η οποία και θα εκλέξει τα όργανά του και θα θεσπίσει τους κανόνες λειτουργίας του»
Πραγματι λοιπον το επιδικο δεν είναι ουτε το δειπνο του Λεωνιδα, ουτε ο Παπουλιας, ουτε η ανακοινωση των 23, ουτε καν η συναντηση με τους Οικολογους Πρασινους.
Από την στιγμη που εχει φανει περαν πασης αμφιβολιας το ασυμβατο των εκατερωθεν θεμιτων πολιτικων αποψεων, ιδεολογιων, αποψεων και παει λεγοντας το επιδικο είναι αν θα υλοποιηθει η προτροπη της ΠΑΣΑ η αν αντιθετα ο ΣΥΝ θα απαγκιστρωθει από αυτό που ξεκινησε ως ονειρο ενοτητας για να εξελιχθει σε εφιαλτη διασπασης.
Και η Ανανεωτικη Αριστερα οφειλει να το θεσει ετσι απλα, χωρις φτιασιδωματα, χωρις φιοριτουρες και περιτεχνες διατυπωσεις στην ηγεσια του ΣΥΝ και την πλειοψηφια του.
Και ο καθεις από εκει και περα να σταθμισει τις ευθυνες του. Και προσυπογραφω ακομα μια φραση από την ανακοινωση της ΠΑΣΑ. Αυτή με την οποια καταληγει… «Εδώ και τώρα σύντροφοι».
Τακης Παπαθεοδωροπουλος
Γραμματεας της ΝΕ Αχαιας του ΣΥΝ