Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010

Δέκα συν μία θέσεις για μια νέα αφήγηση του ελληνικού πολιτικού-οικονομικού προβλήματος




Μια εναλλακτική "αφήγηση" για τη χρεοκοπία -και το πώς να γυρίσουμε σελίδα...

του Νίκου Ράπτη

1. Follow the money!

Το πολιτικό και οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι κυρίως ζήτημα «νοοτροπίας» ή έλλειψης παιδείας ή ξένης επιβουλής, η συνωμοσίας, ή «ανεπάρκειας» του πολιτικού προσωπικού ή εξαχρείωσής του ή οικογενειοκρατίας ή υποταγής του στο «πολιτικό κόστος», ή οποιουδήποτε άλλου παράγοντα πέραν της αυθεντικής πολιτικής.
Το πολιτικό και οικονομικό ελληνικό πρόβλημα προκύπτει από μια συγκεκριμένη πολιτική (ιδεολογική, κοινωνική, οικονομική, θεσμική) διάταξη, που με τη σειρά της αποτελεί καρπό συγκεκριμένων, συνειδητών και ρητών πολιτικών επιλογών, και που παράγουν πλουτισμό για πολύ συγκεκριμένα στρώματα, πτωχεύοντας (φευ!) παράλληλα ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας και τα δημόσια οικονομικά της πατρίδας.
Το ελληνικό πρόβλημα είναι οικονομικό έγκλημα.
Η διαλεύκανσή του «ελληνικού εγκλήματος» απαιτεί μόνο να ακολουθηθεί η πορεία των λεφτών (follow the money).

2. Πώς το 20% του ΑΕΠ πηγαίνει ετησίως σε «λάθος τσέπες»
Τα περί ου ο λόγος «λεφτά» είναι η υπεραξία που παράγει η παραγωγική διαδικασία που κυριάρχησε τη μεταπολιτευτική περίοδο, στο κράτος (διαφθορά, αργομισθία) και στην «αγορά» (φοροκλοπή, μαφιακή οικονομία -πορνεία, ναρκωτικά, λαθρεμπόριο).
Αυτές οι δραστηριότητες οδηγούν κάθε χρόνο περί το 20% του ΑΕΠ (40-50 δις ευρώ) σε «λάθος τσέπες».
Αφορούν δε σχεδόν εξίσου τον ιδιωτικό και τον κρατικό τομέα της οικονομίας

3. Η νέα διαχωριστική γραμμή
Αυτά τα λεφτά χαράσσουν την κυρίαρχη διαχωριστική γραμμή στην ελληνική κοινωνία:
  • από τη μια βρίσκονται οι «κερδισμένοι της μεταπολίτευσης», όσων το εισόδημα προέρχεται κυρίως από τη διαφθορά, τη μαφιόζικη δραστηριότητα, τη φοροκλοπή και την αργομισθία
  • από τη άλλη «οι χαμένοι», ήτοι όσοι το εισόδημα τους προέρχεται κυρίως από το μισθό ή την επιχειρηματική τους δραστηριότητα.

4. Το καθεστώς της χρεοκοπίας
Διαμέσου της λειτουργίας των πυλώνων του (κομμάτων εξουσίας, μίντια και ψυχαγωγικής βιομηχανίας) το καθεστώς μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα εκφράζει και εγγυάται την ιδεολογική, οικονομική, πολιτική ηγεμονία των «νικητών της μεταπολίτευσης».
Παράλληλα το καθεστώς, αναπαράγεται και τρέφεται από τους «κερδισμένους της μεταπολίτευσης»:
  • τα «λεφτά» του τού τα παρέχει η φοροκλοπή και η μαφιοκρατία,
  • τα «στρατά» του η αργομισθία και η διαφθορά.

5. Τα όρια της αναπαραγωγής του μεταπολιτευτικού συστήματος
Η οικονομική κρίση και η απειλή της πτώχευσης αναδεικνύουν τα όρια αναπαραγωγής του μεταπολιτευτικού συστήματος και του κοινωνικού/πολιτικού συμβολαίου του.
Το δημόσιο χρέος, το έλλειμμα, η χαμηλή ανταγωνιστικότητα κ.λπ αντανακλούν τους πολιτικούς και κοινωνικούς συσχετισμούς δύναμης της μεταπολίτευσης.
Σημειώνουμε πως πλην του άμεσου οικονομικού κόστους της φοροκλοπής, της αργομισθίας, της διαφθοράς και της μαφιακής οικονομίας (περί του 20% του ΑΕΠ ετησίως), η καθεστηκυία μεταπολιτευτική διάταξη παράγει και παράπλευρο οικονομικό κόστος, διαμέσου της έμπρακτης απαξίωσης της παραγωγικότητας, της επιχειρηματικότητας, της νομιμοφροσύνης, της παιδείας, της αξιοκρατίας κ.ο.κ.

6. Σκοτεινές τάσεις
Το μεταπολιτευτικό σύστημα κατόρθωσε μέσα σε μια γενιά να προκαλέσει, μεγαλύτερη εθνική ζημία από ότι όλοι οι δικτάτορες, όλοι οι εστεμμένοι, όλοι οι κατακτητές μαζί επί ενάμισι αιώνα, ιδίως διότι, λόγω της συγκεκριμένης οικονομικής λειτουργίας του, πυροδότησε δύο «σκοτεινές τάσεις» που εφόσον εξελιχτούν ανενόχλητα θα έχουν άρει ως το τέλος του 21ου αιώνα ανεπίστρεπτα, αμετάκλητα, ανεπανόρθωτα τις φυσικές προϋποθέσεις συνέχισης ύπαρξης εθνικού και δημοκρατικού ελληνικού κράτους στον ελλαδικό χώρο
Στο βαθμό που οι «σκοτεινές τάσεις» θα μπορούσαν να αντιμετωπισθούν με δημόσια οικονομική παρέμβαση, μπορούν να θεωρηθούν ως η «κρυφή» (αλλά σημαντικότατη) πλευρά του δημόσιου χρέους.
Οι «σκοτεινές τάσεις» είναι:
  • (α) το δημογραφικό (διάβαζε: η συντήρηση της επαγγελματικής/κοινωνικής περιθωριοποίησης των γυναικών και η αδιαφορία για την ευζωία της παιδικής ηλικίας) και
  • (β) η περιβαλλοντική κατάρρευση (ιδίως όσον αφορά την ερημοποίηση, τη λειψυδρία και την εξάντληση των ιχθυοαποθεμάτων), αλλά και η μη οχύρωση της χώρας από τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής.

7. Νέα μεταπολίτευση
Τα παραπάνω αναδεικνύουν την ανάγκη για συστημική, καθεστωτική, μεταπολιτευτικού τύπου πολιτική αλλαγή, που την ονομάζουμε «νέα μεταπολίτευση».
Στο αίτημα για ανατροπή του καθεστώτος μεταπολιτευτικού συστήματος και για «νέα μεταπολίτευση» συναντιούνται:
  • το δημοκρατικό καθήκον (η αποκατάσταση της δημοκρατίας στη χώρα)
  • το κοινωνικό καθήκον (η άρση των ανισοτήτων μεταξύ «χαμένων» και «κερδισμένων» της μεταπολίτευσης )
  • το οικονομικό καθήκον (η αποκατάσταση των δημοσιονομικών ισορροπιών, η άνοδος της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, η μετατροπή της Ελλάδας σε «φυσιολογική χώρα», η «επανάσταση του αυτονόητου»)
  • το εθνικό καθήκον (η αντιμετώπιση των «σκοτεινών τάσεων» μέχρι τη 2020-2030 ή αλλιώς η επικύρωση από τη γενιά μας της επιλογής της γενιάς του 1820 περί ύπαρξης εθνικού-δημοκρατικού ελληνικού κράτους στον ελλαδικό χώρο)

8. Η "βασιλική οδός" της αλλαγής
«Βασιλική οδός» για την ανατροπή των συσχετισμών δύναμης της μεταπολίτευσης είναι η αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) και της «οικονομικής και νομισματικής ένωσης» (ΟΝΕ).

9. Οι "τρεις αναδιανομές" πόρων και εξουσίας
Στην κοινωνική σφαίρα, η «νέα μεταπολίτευση» διαρθρώνεται ως τρεις αναδιανομές πόρων και εξουσίας από τους «κερδισμένους» στους «χαμένους» της μεταπολίτευσης, ήτοι:
  • από τους προνομιούχους μεσήλικες άνδρες στις γυναίκες, τα παιδιά και τους νέους
  • από τα άτομα στο περιβάλλον τους
  • από τον ιδιωτικό στο δημόσιο χώρο.

10. Συντακτική συνέλευση
Στην πολιτική σφαίρα η «νέα μεταπολίτευση» διαρθρώνεται ως συντακτική τομή που θα κατοχυρώνει:
  • τον πλήρη διαχωρισμό εξουσιών, με ξεχωριστή εκλογή εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας και κατάργηση της αρχής «της δεδηλωμένης»
  • ανακατάληψη από την πολιτεία του δημοσίου χώρου των ραδιοτηλεοπτικών συχνοτήτων
  • πλήρη νομική εξίσωση όλων των προσώπων και των χώρων, χωρίς εξαιρέσεις και ειδικά προνόμια
  • πιο αποτελεσματική προστασία του περιβάλλοντος
  • ποινική-διοικητική διαλεύκανση των αδικημάτων που τελούν ή τέλεσαν αξιωματούχοι της εκτελεστικής, της νομοθετικής ή της δικαστικής εξουσίας (με πρόκριση των οικονομικών κυρώσεων επί των ποινικών) .

Μία νέα σύνθεση
Η παραπάνω αφήγηση μπορεί να λειτουργήσει ως πεδίο για μια «νέα σύνθεση» (και εθνικά παραγωγική αντιπαράθεση) μεταξύ όλων των μεγάλων ρευμάτων που αρδεύουν την ελληνική πολιτική ζωή εδώ και διακόσια χρόνια:
  • του εκσυγχρονιστικού/κοραϊκού,
  • του λαϊκού/λαϊκιστικού,
  • του χριστιανικού/ελληνοχριστιανικού,
  • του πατριωτικού/εθνικιστικού.
Αυτό σημαίνει πως η αποδοχή της παραπάνω θεωρητικής διάταξης προϋποθέτει τη σχετικοποίηση των παραδεδεγμένων μεταπολιτευτικών κατηγοριών, θεωρητικών σχημάτων, προτεραιοτήτων, διαχωριστικών γραμμών κ.λπ.
Αποτελεί έτσι έργο έμπρακτης (και όχι μόνο θεωρητικής), προσωπικής (και όχι μόνο συλλογικής) αναθεώρησης και αναπροσανατολισμού.


Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

"∆ιαβατήριο" για την ανάκαµψη;

για να σε ακούσω τώρα...

Γράφουν ΤΑ ΝΕΑ :
"Ιρλανδική ανάσα παίρνει η Ελλάδα, µετά τη χθεσινή απόφαση του Συµβουλίου Υπουργών Οικονοµίας τηςευρωζώνης για πιθανή επιµήκυνση του χρόνου εξόφλησης των δανείων της στην τρόικα, καθώς θα µπορεί να τα εξυπηρετήσει µε µεγαλύτερη άνεση, ιδίως κατά την κρίσιµη περίοδο 2014-2015.

Μένει σήµερα να φανεί αν θα πεισθούν και οι αγορές, όπως αναµένεται, κάτι που θα οδηγήσει σε µείωση των spreads και θα ανοίξει τον δρόµο για να επιστρέψει η χώρα για δανεισµό στις αγορές. Συγκεκριµένα,όπως εκτιµούν πηγές του υπουργείου Οικονοµικών, η πιθανή πλέον – µετά τη χθεσινή απόφαση – επιµήκυνση του χρόνου εξυπηρέτησης των δανείων της Ελλάδας θα οδηγήσει σε µείωση των δανειακών αναγκών της τη διετία 2014-2015 σχεδόν κατά το ήµισυ. Με τα σηµερινά δεδοµένα οι ανάγκες γι’ αυτή τη διετία ανέρχονται σε 147,3 δισ. ευρώ, ποσό τεράστιο που έκανε τις αγορές να αµφισβητούν ότι η Ελλάδα θα µπορούσε να το εξυπηρετήσει. Ετσι κάποιοι βάσιζαν προβλέψεις για χρεοκοπία της χώρας.

Τα σενάρια αυτά τώρα – εφόσον ληφθεί απόφασηγια επιµήκυνση – αποδυναµώνονται αισθητά,καθώς η εξόφληση του δανείουτων 110 δισ. ευρώ της τρόικας επεκτείνεται σε πολύ µεγαλύτερο χρονικό διάστηµα και ο βρόχος της διετίας χαλαρώνει. Σηµειώνεται ότι η Ιρλανδία θα έχει 4 χρόνια χάριτος συν 7 αποπληρωµής, ενώ µε τα ισχύοντα σήµερα η Ελλάδα έχει 3 χρόνια χάριτος και 2 αποπληρωµής. "
(...)
Τι σημαίνει αυτή η "ανάσα";
Ότι ο βρόγχος γύρω από την ελληνική οικονομία χαλαρώνει λίγο, και τώρα, ίσως αναγκαία όσο ποτέ αλλά και με πιθανότητες επιτυχίας πλέον, είναι η διατύπωση συγκεκριμένης πολιτικής ανάκαμψης από την αριστερά με έμφαση στην προώθηση μεταρρυθμίσεων σε σωστή κατεύθυνση, αντιμετώπισης των ακραίων μέτρων του μνημονίου που η κυβέρνηση υιοθετεί πρόθυμα ή και προσθέτει μόνη της, με άδικες περικοπές δικαιωμάτων και βαριά έμμεση φορολογία, αντί να αντιμετωπίσει σοβαρά και ριζικά την ελληνική παθογένεια της παραοικονομίας, των φοροαπαλλαγών και του πελατειακού μη παραγωγικού κράτους.

Τώρα είναι η ώρα να μπει αποφασιστικά το ζήτημα του παγώματος των αμυντικών δαπανών και του οικονομικού διαχωρισμού με την εκκλησία, να δημιουργηθούν δίκτυα και πρωτοβουλίες λαϊκής αλληλεγγύης μεταξύ των κοινωνικών στρωμάτων που θίγει το κούρεμα της οικονομίας και να διατυπωθεί ένα συνεκτικό σχέδιο ανόρθωσης στην προοπτική εξόδου από την επιτήρηση των δανειστών με την δημιουργία επιτέλους υγιούς παραγωγικής βάσης σε αυτήν την χώρα.

Οι εξελίξεις δείχνουν το άτοπο της αντιμνημονιακής γενικολογίας και των μετώπων της άρνησης χωρίς εναλλακτικές. Και την επικινδυνότητα του μετώπου των προθύμων της χρεωκοπίας.
Τώρα έχουν μεγάλη αξία οι θετικές προτάσεις διεξόδου και οι συγκεκριμένες διεκδικήσεις μιας νέας εναλλακτικής μεταρρυθμιστικής και οικολογικής αριστεράς. Όλα θα κριθούν από το "σε ποια κατεύθυνση"...
Ας στηρίξουμε με ρεαλισμό την ευκαιρία που παρουσιάστηκε με την ιρλανδική ανάσα.
Γιατί ο παλιός πολιτικός κόσμος θα έχει κι αυτός την ευκαιρία του...


Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

Των οικιών ημών εμπιπραμένων ημείς άδομεν: Η αριστερά συνεχίζει να απλώνει τραχανά, αμέτοχη στις εξελίξεις



Alors on danse αλα ελληνικά ή μία εναλλακτική, την έχουμε πάντως ήδη... Αρκεί;


Πυκνές οι "εξελίξεις" στην αριστερά τις μέρες αυτές. Σχεδόν όλες τους όμως αυτοαναφορικές.
Οι ηγεσίες της δεν μπορούν να ξεπεράσουν τον αυτισμό τους που προκύπτει από την παντελή έλλειψη εναλλακτικών προτάσεων.
Ερμηνεύουν την κρίση όπως όπως, αλλά δεν έχουν τίποτα να προτείνουν. Κι έτσι άθελά τους πείθουν όλο και περισσότερο το ακροατήριό τους ότι πράγματι ο καπιταλισμός είναι το μοναδικό σύστημα - ούτε καν περιγραφή δεν υπάρχει για κάποιο άλλο.
Και το χειρότερο; Απαξιώνοντας τις μεταρρυθμίσεις που τον κάνουν πιο ανθρώπινο σαν προδοτικές, αφοπλίζουν και τα κινήματα από την όποια δυναμική εγκαταλείποντάς τα στην ανακυκλούμενη λογική άρνηση-ήττα, άρνηση-ήττα.

Εδώ το ΚΚΕ είναι το πιο καθαρό. Προτείνει το γνωστό σύστημα του πρώην υπαρκτού "σοσιαλισμού", με τα καλά του και τα κακά του, την πλήρη απασχόληση, τη δωρεάν υγεία και την κρατική σύνταξη έναντι της πείνας, της ανελευθερίας και της μονοκομματικής νομενκλατούρας και καλεί τον λαό από το κάστρο του να το στείλει στην εξουσία αλλιώς καλά να πάθει με τον καπιταλισμό. Που και που εξέρχεται με τον κομματικό του στρατό για περιφραγμένες παρελάσεις που τις λέει "κίνημα", τσιμπάει καμιά ψήφο ως συνεκτική δύναμη και επιστρέφει στην αυτοαπομόνωσή του.

Η ξεφτίλα είναι όμως στον πρώην χώρο της "ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς". Εδώ η υποκρισία περισσεύει. Όλα γίνονται πια με μοναδικό κριτήριο την κοινοβουλευτική επιβίωση: δόλιες επιθέσεις στην Δημοκρατική Αριστερά ότι είναι μέρος σχεδίου διάσωσης του συστήματος (ομιλία Τσίπρα, άρθρα στην Αυγή, φημολογίες για συγκυβέρνηση Ντόρας-ΠΑΣΟΚ-ΔΑ), ήξεις αφίξεις και λεονταρισμοί για τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά όχι διαζύγιο, επίθεση στον Αλαβάνο για ανάκτηση κάποιων κρίσιμων ψήφων. Εκλογές έρχονται και ο μηχανισμός αγωνιά - θα μείνει ή θα φύγει η κρατική επιδότηση; Ας κρατήσουμε προσβάσεις σε ψήφους δεξιά και αριστερά και άσε την πολιτική. Τακτικισμός κι ότι ήθελε προκύψει (είμαστε άλλωστε τόσο έμπειροι σ' αυτά... που πάλι θα τους αιφνιδιάσουμε στο παραπέντε με κάναν νέο Μητρόπουλο :)

Ο Αλαβάνος και οι συν αυτώ παρά την αποτυχία των εκλογών, πήραν ένα κομμάτι του πάλαι ποτέ ΣΥΡΙΖΑ και εκβιάζουν με αυτό. Συνεχίζουν να αρδεύουν μέρος της κρατικής επιχορήγησης γι αυτό και δεν φεύγουν και τυπικά από τον ΣΥΡΙΖΑ παρότι δεν μιλιούνται πια με τους άλλους και περιμένουν την προκήρυξη εκλογών για να κηρύξουν το νέο κόμμα - αυτό σημαίνει "ανοιχτό πολιτικό σχέδιο" - είναι και αυτοί "έμπειροι" βλέπεις :)

Κόμμα στο μεταξύ ιδρύουν και οι αντιμνημονιακοί του ΠΑΣΟΚ (γι αυτό κι ο Δημαράς τώρα δεν παραιτείται από βουλευτής) - μέσα στο σαββατοκύριακο συζήτησαν πρακτικά θέματα.
Την πρώτη του μηνός ανακοινώνεται και το κόμμα Θεοδωράκη, "κίνημα ανεξάρτητων πολιτών" με πατριωτική αντιμνημονιακή κατεύθυνση και ιδεολογία την Ρωμιοσύνη, ότι κι αν σημαίνει αυτό σήμερα.

Λιγοστές οι ελπίδες για αλλαγή νοοτροπίας (συνεπώς και πορείας) στην αριστερά. Πάμε σαν άλλοτε...
Φέτος θα είναι πιθανότατα εκλογική χρονιά. Η τέταρτη δόση του δανείου είναι δύσκολο να επιτευχθεί και είναι πιθανή μια ανοιξιάτική κρίση και εκλογική αναζήτηση εντολής για το τι μέλει γενέσθαι.
Απέναντι στο μνημόνιο δεν υπάρχει εναλλακτική πρόταση, μόνο άλλα "μίγματα" πολιτικής και η αριστερά θεωρεί την αντιμετώπιση ακραίων πλευρών του ως συναίνεση στο σύνολο.

Πολλά λοιπόν εξαρτώνται από τις προτάσεις που θα επεξεργαστεί (εάν τα καταφέρει εγκαίρως) η μεταρρυθμιστική αριστερά, η μόνη που αναλαμβάνει την ευθύνη διατύπωσης εναλλακτικών εδώ ακριβώς που βρισκόμαστε. Σήμερα αποφασίζεται το πρώτο συνέδριο της δημοκρατικής αριστεράς κατά την άνοιξη όπως και το ίδρυμα προβληματισμού και μελετών Μιχάλης Παπαγιαννάκης.
Η συμμετοχή και η προσφορά ιδεών στο εγχείρημα θα καθορίσει τις επόμενες εξελίξεις.
Η αριστερά δεν μπορεί να σωπαίνει άλλο.


Δείτε σχετικά:


Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2010

Ο "αριστερός" πολιτικός αμοραλισμός και το κόστος της ορθολογικότητας

"Έχω καταλήξει ότι η μόνη ηθικά αξιέπαινη πράξη είναι η προσπάθεια. Όπως λέει και ο μεγάλος Γερμανός, η πραγματική ηθική είναι και πραγματικά επίπονη.
Αλλά αξίζει να παλέψουμε, όσο πιο πολύ μπορούμε, για τις δύο αρχές για τις οποίες έχουμε φωνάξει πολλές φορές. Οι δυνάμεις αυτές είναι η ανεκτικότητα και η συμπάθεια."



φαινόμενα των ημερών

Ο "αριστερός" πολιτικός αμοραλισμός

Σκέφτομαι εδώ και καιρό τις συμπεριφορές των "αριστερών" σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο, ιδιαίτερα με την εμφάνιση της κρίσης αλλά και νωρίτερα.
Και αναρωτιέμαι...
Ποια είναι τελικά τα κίνητρά τους (μας) και τι τελικά σημαίνει σημαίνει "αριστερός/ή".

Πρώην φίλοι και σύντροφοι δεν μιλιούνται πια.
Κάποιοι περνούν στο απέναντι "στρατόπεδο" για να εξυπηρετήσουν την προσωπική τους επιβίωση.
Άλλοι προσκολλούνται σε όποιον μηχανισμό τους "ταΐζει", καλύπτοντάς τον πολιτικά και επιχειρηματολογώντας υπέρ του απλά λόγω οικονομικής εξάρτησης.
Δημοσιογράφοι σε αριστερά έντυπα εξαπολύουν επιθέσεις σε πρώην συντρόφους τους, μόνο και μόνο γιατί "δεν είναι πια δικοί μας".
Άλλοι το προχωρούν παραπέρα: συνεργάζονται με λαμόγια ή γλύφουν εκεί που έφτυναν, με μόνο κριτήριο το ατομικό όφελος.

Θα σταματήσω εδώ.
Ενώ τα σκεφτόμουν αυτά είδα το κείμενο του φίλου Κομπλόπουλου "το κόστος της ορθολογικότητας", που διερευνά το θέμα από την σκοπιά της φύσης του ανθρώπου και προτείνει την προσπάθεια ως την μόνη ηθικά αξιέπαινη πράξη και για τα υπόλοιπα προτείνει την κατανόηση και την ανεκτικότητα. Είναι το κείμενο που ακολουθεί και ήρθε την κατάλληλη στιγμή για να ανοίξει το ζήτημα της ηθικής σε μια κοινωνία σε κρίση και μιαν αριστερά σε παρακμή.

Πριν το απολαύσετε, θα ήθελα να προσθέσω την δική μου άποψη για το τι είναι αριστερά και ποιος/α είναι αριστερός/ή.
Νομίζω ότι εδώ μιλάμε για σταθερές αξίες: αριστερά σημαίνει "το δίκαιο", "το κοινό καλό", για όσους ζουν από την εργασία τους και αριστερός σημαίνει "ο ανιδιοτελής", αυτός που προσφέρει στο κοινό καλό δίχως να σκέφτεται πρώτα τα οφέλη ή τα ανταλλάγματα.

Το τι τον/την κάνει να σκέφτεται έτσι, δεν το ξέρω.
Ίσως είναι ένα επόμενο εξελικτικό στάδιο συνειδητότητας του ανθρώπου που ιχνηλατείται μαζικά από τους αγωνιστές για να επιβληθεί στο μέλλον φυλογενετικά σε όλους με μια μετάλλαξη - μπορεί να είναι απλά μια οπτική γωνία, μια προσέγγιση που ευαίσθητοι και οραματιστές άνθρωποι έχουν ανάγκη και που περιορίζεται σε μια μειοψηφία του 10% του πληθυσμού πάνω κάτω.
Ποιος ξέρει...
Σημασία έχει ο αριστερός χώρος να μην γίνεται βορά των "αριστερών" αμοραλιστών, των εκάστοτε κομματικών μηχανισμών και της δικής τους political correct αντίληψης ή των εκβιασμών οικονομικής φύσης στο μαύρο κουτί της επιβίωσης.

Κατανοούμε λοιπόν - όπως μας προτείνει ο φίλος Κομπλόπουλος - τις προσωπικές στρατηγικές όσων κρίνουν και πράττουν βάσει της ζωώδους φύσης (μας), τους "συμπαθούμε" (λυπόμαστε καλύτερα) και έχουν την ανεκτικότητά μας.
Μέχρι ένα σημείο: εκείνη την κόκκινη γραμμή που ξεπερνώντας την, ενεργούν ζημιώνοντας "το κοινό καλό", σπιλώνοντας συνειδήσεις και προσωπικότητες, διασπώντας τις τάξεις και τις προσπάθειες όσων επιμένουν να είναι ανιδιοτελείς και οραματιστές - γιατί η "προσπάθεια" δεν είναι μόνο ηθικά αξιέπαινη αλλά και "ιερή": αυτή κινεί τον τροχό της ιστορίας...
Από το σημείο αυτό και μετά, οι αριστεροί πρέπει να προστατέψουν τον εαυτό τους και την κοινωνία της εργασίας από τους "αριστερούς" - κι εδώ ταιριάζει καλύτερα από την βουδιστική ανεκτικότητα το "φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους".

Ελπίζω κάποιοι "φίλοι" (μας) να πάρουν το μήνυμα και να περιοριστούν στην προσωπική τους επιβίωση αντί να τσαλαβουτούν στις ευκαιρίες που τους δίνονται από την σύγχυση των ημερών και να λερώνουν Προσπάθειες όπως αυτές της ανασυγκρότησης της Αριστεράς σε δημοκρατική κατεύθυνση. ΟΚ;


Και τώρα, ο Κομπλόπουλος :

Το κόστος της ορθολογικότητας
(Ή, αλλιώς, πώς τα Οικονομικά εξηγούν τον κόσμο. Τα ίδια και τα ίδια, σας προειδοποιώ. Στους συναδέλφους και τους συντρόφους μου- σε όλους ανεξαιρέτως...)

"Μην αφήσεις αυτό που σε τρώει να χορτάσει"
Λεωνίδας

Τα Οικονομικά, εδώ στον κομπλόπουλο, άλλαξαν τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα. Άλλαξαν τον τρόπο που βλέπουμε τους άλλους, τις πράξεις τους, τις κουβέντες τους- άλλαξαν τον τρόπο που βλέπουμε τη ζωή. Μην αγχώνεστε αυτή δεν είναι μια οικονομική ανάρτηση σαν αυτές που κάναμε τον πρώτο ένδοξο χρόνο αυτού του blog. Αυτή είναι άλλη μια προσωπική ανάρτηση, που απλά χρησιμοποιεί τα Οικονομικά για να εξηγήσει κάποιες πτυχές του περιβάλλοντος του συντάκτη. Ή μάλλον για να βοηθήσει τον συντάκτη να εξηγήσει τον εαυτό του...

Τα Οικονομικά μας έμαθαν να βλέπουμε τους ανθρώπους σαν ορθολογικά μαύρα κουτιά:η ζωή των ανθρώπων είναι μια ακολουθία επιλογών, όπου σε κάθε μία ο καθένας επιλέγει να κάνει αυτό που νομίζει πως είναι το καλύτερο. Άλλη μία: σε κάθε απόφαση που καλούνται να πάρουν (και τι άλλο είναι η ζωή αγαπητοί, παρά μια ακολουθία από διλλήματα και αποφάσεις για τα διλλήματα αυτά;) οι άνθρωποι διαλέγουν αυτό που νομίζουν πως αποτελεί την καλύτερη επιλογή.

Προσοχή: δεν διαλέγουν αυτήν την επιλογή που πιστεύουν ότι θα μεγιστοποιήσει το προσωπικό τους συμφέρον ή όφελος! Διαλέγουν αυτό που νομίζουν πως είναι το καλύτερο- και αυτό μπορεί να το πιστεύουν για μια ποικιλία λόγων. Αυτό που λέμε είναι ότι ο κάθε άνθρωπος χαρακτηρίζεται από μια συγκεκριμένη κατάταξη των διαθέσιμων επιλογών σε κάθε χρονική στιγμή και ζει τη ζωή του ακολουθώντας αυτήν που είναι πιο ψηλά στην κατάταξη αυτή.

Πιστεύουμε πως οι άνθρωποι είναι κατασκευασμένοι κατ' αυτόν τον τρόπο. Δεν το διάλεξαν, ούτε μπορούν να το αλλάξουν. Υπάρχει μια εξελικτική δυναμική που έφτιαξε τον εγκέφαλό τους έτσι. Είναι απλή: όσοι δεν σκέφτονταν, για κάποιο λόγο, με αυτό το "βελτιστοποιητικό" τρόπο εξαφανίστηκαν. Αν το προσέξετε, η φύση στο σύνολό της χαρακτηρίζεται από μια τέτοια "αριστοποιητική" λογική. Τίποτα δεν είναι μεγαλύτερο απ' όσο χρειάζεται και τίποτα δεν μπορεί να επιβιώσει αν είναι μικρότερο από το πραγματικό του μέγεθος.

Κάθε δευτερολεπτο οι άνθρωποι κάνουμε μια ανάλυση κόστους- οφέλους: αν το όφελος είναι μεγαλύτερο από το κόστος συνεχίζουμε, αλλιώς σταματάμε και αλλάζουμε. Και προσαρμοζόμαστε: υπάρχει αλληλεπίδραση μεταξύ της προσωπικής κατάταξης και της ζωής. Μας κουράζει να αποτυγχάνουμε συνέχεια. Μετά από τις πρώτες απιτυχίες, αλλάζουμε την κατάταξη, ώστε να μπορούμε να διαλέγουμε τις ψηλότερες επιλογές ευκολότερα.

Όλα τα παραπάνω αποτελούν μια αξιωματική ταυτολογία: είτε τη δέχεστε είτε όχι. Ουσιαστικά δεν σας δίνω επιχειρήματα για να την πιστέψετε, αλλά λόγους ώστε αν την πιστεύετε, να μπορείτε να τη δικαιολογείτε- κυρίως στα μάτια του αυστηρότερου κριτή, του εαυτού σας. Αν δεν την πιστεύετε, κανένα πρόβλημα, απλά θα ήθελα να μου γράψετε έστω μια επιλογή που κάνατε στη ζωή σας και πιστεύατε ότι δεν ήταν η καλύτερη δυνατή στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Άλλο αν μετά το μετανιώσατε: η ζωή είναι σκληρή και τα πράγματα ποτέ δεν έρχονται όπως τα περιμέναμε. Αλλά τότε πιστεύατε ότι διαλέξατε το σωστό- και όντως το κάνατε. Και καλά κάνατε.

Οι κατατάξεις είναι αυστηρά προσωπικές και επηρεάζονται από άπειρους παράγοντες με χαοτικό τρόπο. Ήδη από πολύ μικρή ηλικία διαμορφώνεται μια ηθική βάση που δύσκολα αλλάζει στο μέλλον.
Και τώρα αυτά γιατί έχουν νόημα; Γιατί εξηγούν ωραία κάποια πραγματάκια που μας κάνουν εντύπωση. Υποθέστε πως ζείτε στην κατεχόμενη Ελλάδα το 1940. Δεν είστε και κανένας ιδεολόγος κομμουνιστής- μάλιστα τους φοβάστε και πολύ δικαιολογημένα, γιατί είναι κάποιοι τύποι που θέλουν να σας πάρουν το σπίτι με τα όπλα και να σας βάλουν να δουλεύετε χωρίς να πληρώνεστε. Έρχονται οι Γερμανοί και τρέμετε από φόβο. Αλλά η ζωή πρέπει να συνεχιστεί. Και θα συνεχιστεί ανεξάρτητα από εσάς- γι' αυτό προσαρμόζεστε.

Για να μην εκτελέσουν το παιδί σας καταδίδετε αντάρτες. Πεινάτε. Πολύ. Πάρα πολύ. Τα παιδιά σας από την πείνα τρώνε ποντίκια. Γίνεστε μαυραγορίτης. Δεν είστε ήρωας και το ξέρετε. Και φοβάστε. Η ζωή πρέπει να συνεχιστεί. Ένα ζευγάρι θέλει να παντρευτεί- πρέπει κάποιος να είναι δήμαρχος ή παπάς. Κάποιοι παίζουν μουσικοί. Κάποιοι παίζουν ποδόσφαιρο. Κάποιες ερωτεύονται Γερμανούς φαντάρους.

Εντάξει κάποιοι είναι στα βουνά και κάνουν αντίσταση. Πώς καιγιατί; Είναι απλό: στην δικιά τους εικόνα του κόσμου, στη δικιά τους κοσμοθεωρία, στη δικιά τους κατάταξη η αντίσταση είναι πιο πάνω και η ζωή τους πιο κάτω. Δεν ξέρω γιατί και ούτε αυτοί ξέρουν. Αλλά να είστε σίγουροι ότι ο φόβος που νιώθουν τους κόβει τα πόδια λίγο, έστψ και ελάχιστα λιγότερο, από εσάς. Απλά βλέπουν αλλιώς τον κόσμο. Και γι' αυτό δρουν και διαφορετικά. Πολύ διαφορετικά.

Δεν πρέπει να μειώνουμε τους ήρωες. Ομοίως δεν πρέπει να ξεσκίζουμε τους απλούς ανθρώπους. Ας συνεχίσουμε: μεταφερθήκατε στην Ελλάδα του 1967. Ο πατέρας σας είναι αγρότης- σκληρός και βάναυσος. Γίνεστε αστυνομικός- τι άλλο να γίνετε, οικονομολόγος; Δεν μπορείτε να διανοηθείτε τον εαυτό σας ως κάτι άλλο. Στα μάτια σας είστε ήρωας. Οι κομμουνιστές πιστεύετε πως είναι δολοφόνοι. Έχετε ευθύνη που το πιστεύετε, αλλά όχι τόσο μεγάλη όσο σας καταλογίζουν σήμερα. Είπαμε ο καθένας βλέπει μέχρι εκεί που τα βιώματα και τα κύτταρα του τού επιτρέπουν. Όχι παραπέρα- θυμηθείτε τον Καντ...

Αλλά ας επιστρέψουμε σε εσάς. Σας μετάθετουν στη Γυάρο, βλέπετε την πρώτη σας φάλαγγα. Όσο ψυχοπονιάρης και να είστε- που δεν είστε, είστε σκληρός σαν πέτρα- θα κάνετε. Προσοχή: έχετε την απόλυτη ευθύνη των πράξεων σας. Είστε βασανιστής. Πρέπει να τιμωρηθείτε. Εξετάζουμε απλά το πόσο εύκολο είναι να γίνετε βασανιστής αν τηρούνται κάποιες προυποθέσεις, οι οποίες τηρούνται συχνά. Και η ευθύνη σας είναι όση είναι- όχι μεγαλύτερη.

Σκεφτείτε: στη πιστέυετε ότι στη Γερμανία δεν ήξεραν για το Άουσβιτς; Κάνετε λάθος αν λέτε όχι. Αλλά η ζωή έπρεπε να συνεχιστεί. Γιατί οι άνθρωποι είναι ετσι φτιαγμένοι: αριστοποιητικά ζώα που προσαρμόζονται σε κάθε κατάσταση, όσο δυσκολη κι αν είναι, μεταβάλλοντας την προσωπική τους κατάταξη. Μην αηδιάζετε. Έτσι είμαστε όλοι. Δεν μπορούμε να μην είμαστε έτσι. Μπορούμε να προσπαθήσουμε. Προς ποια κατεύθυνση όμως;

Η αβεβαιότητα για το μέλλον κάνει τους ανθρώπους αθεράπευτα συντηρητικούς- τον καθένα με το δικό του τρόπο και με τη δικιά του προσωπική έννοια. Εκ φύσεως είμαστε δεσμευμένοι σε αυτό- ο ορθός λόγος είναι σκλάβος της ζωώδους φύσης. Απομένει μόνο η προσπάθεια.

Έχω καταλήξει ότι η μόνη ηθικά αξιέπαινη πράξη είναι η προσπάθεια. Όπως λέει και ο μεγάλος Γερμανός, η πραγματική ηθική είναι και πραγματικά επίπονη. Είμαστε σκλάβοι αυτής της εξελικτικής δυναμικής: δεν μπορούμε παρά να βλέπουμε τον κόσμο ως μια κατάταξη όλων των διαθέσιμων επιλογών που μπορούμε να συλλάβουμε- και η πορεία μας να καθορίζεται από την πιο ψηλή από αυτές. Αλλά αξίζει να παλέψουμε, όσο πιο πολύ μπορούμε, για τις δύο αρχές για τις οποίες έχουμε φωνάξει πολλές φορές.

Οι δυνάμεις αυτές είναι η ανεκτικότητα και η συμπάθεια. Να είστε ανεκτικοί γιατί όλοι είναι ζώα που βελτιστοποιούν, όπως και εσείς, απλά με διαφορετική εικόνα του κόσμου μέσα στο κεφάλι του. Να συμπάσχετε όσο πιο πολύ μπορείτε μαζί του(γιατί ποτέ δεν μπορείτε πλήρως, ποτέ, όσο κι αν το θέλετε), και να προσπαθείτε να τον καταλάβετε και να τον εξηγήσετε. Όχι, να τον δικαιολογήσετε, απλά να τον καταλάβετε.

Τα όρια μας υπάρχουν εκεί, σαν συρματοπλέγματα: έχουμε ριζωμένες μέσα μας κόκκινες γραμμές, από τις οποίες δεν μπορούμε να ξεφύγουμε όσο θέλουμε(αν και αυτό αλλάζει ανάλογα με την κατάσταση...). Είμαστε αναγκασμένοι και πρέπει να κρίνουμε: αλλά να κρίνουμε όπως θα θέλαμε να μας κρίνουν. Όχι πιο σκληρά από αυτό. Και να προσπαθούμε να καταλάβουμε- όσο πιο πολύ μπορούμε.

Είμαστε δέσμιοι και το ξέρουμε. Αλλά η γνώση αυτή είναι που μας σώζει. Η γνώηση της θνητότητας και της μικρότητας. Αυτή μας οδηγεί στις δυνάμεις της ανεκτικότητας και της συμπάθειας. Και στην ηθική επικράτηση της προσπάθειας. Πιστεύω σε αυτά σύντροφοι. Πιστεύω ότι μπορούν να μας κάνουν όντως καλύτερους. Μακάρι να σας μεταδίδω λίγη από την πίστη και τη συγκίνηση τούτη...



Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010

Φώτης Κουβέλης: Το 2011 θα είναι εκλογική χρονιά

Η κυβέρνηση αντί να κάνει «φοροεπιδρομές», κυρίως με τους εμμέσους φόρους, που πλήττουν ιδιαίτερα τα λαϊκά στρώματα, οφείλει να συγκρουσθεί με την παραοικονομία, τη φοροδιαφυγή και τις φοροαπαλλαγές.
Έχουμε προτείνει την ουσιαστική αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής, με τη στελέχωση και ανασύνταξη των εισπρακτικών και ελεγκτικών μηχανισμών, την επέκταση της φορολογίας στο εφοπλιστικό κεφάλαιο και στις offshore εταιρείες.
Στην προσπάθεια διασφάλισης εσόδων, θα μπορούσε να δει κανείς την προσφυγή σε διάφορες μορφές εσωτερικού δανεισμού, εσωτερικά λαϊκά ομόλογα, είτε κτηματικά ομόλογα.
Επίσης σε συνδυασμό με νέες επενδύσεις, να θεσμοθετηθεί η «προπληρωμή φόρων» για δύο ή περισσότερα χρόνια με λογικό συντελεστή, επί των αναμενομένων κερδών για νέες επιχειρήσεις, και για παλιές λειτουργούσες επιχειρήσεις με έκπτωση στο ύψος των φετινών φόρων, ώστε μ’ αυτά τα χρήματα να ενισχυθούν αναπτυξιακές πολιτικές ή έστω να καλυφθούν οι «τρύπες εσόδων» χωρίς να χρειασθεί και πάλι η επιδρομή κατά των ιδίων φορολογουμένων..


ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ Δ. ΚΟΥΚΛΟΥΜΠΕΡΗ (ΤΟ ΑΡΘΡΟ, 21/11/10):

Ποιος είναι ο ρόλος που επιδιώκει να διαδραματίσει η Δημοκρατική Αριστερά στην πολιτική ζωή του τόπου το προσεχές διάστημα; Ποιοι είναι οι στόχοι που θέτει μετά τη δοκιμασία των αυτοδιοικητικών εκλογών που -κατά γενική ομολογία- κρίθηκε επιτυχής για το κόμμα σας; Πόσο εύκολη ή δύσκολη υπόθεση είναι η είσοδος της Δ.ΑΡ. στη Βουλή;

- Θέλουμε να αναδειχθούμε η σύγχρονη δημοκρατική, ευρωπαϊστική, μεταρρυθμιστική, οικολογική Αριστερά.
Φιλοδοξούμε οι προσδιορισμοί αυτοί, με τον προγραμματικό λόγο μας, τις παρεμβάσεις και, κυρίως, τις πρωτοβουλίες και τη δράση μας, να αναγνωρίζονται αμέσως και ευθέως από τους πολίτες της χώρας μας.
Πρώτα και κύρια από τις δυνάμεις της εργασίας της γνώσης, τις δυνάμεις του πνεύματος και του πολιτισμού, που θέλουμε να εκφράσουμε.

Η ίδρυση της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ συμπίπτει χρονικά με την εκδήλωση της δημοσιονομικής κρίσης, που πιέζει πολύπλευρα και πρωτόγνωρα την ελληνική κοινωνία και οδηγεί σε κατάρρευση το πελατειακό κράτος των κοινωνικών ανισοτήτων που χτίστηκε επί δεκαετίες στον τόπο μας.
Η Ελλάδα έχει οδηγηθεί σε μειωμένη κυριαρχία. Διαπιστωτική πράξη της η υπογραφή του απαράδεκτου Mνημονίου με την Ευρωζώνη και το ΔΝΤ.

Για την εξέλιξη αυτή, οι ευθύνες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, των αλληλοδιάδοχων κυβερνήσεων του δικομματισμού, είναι τεράστιες.
Δεν ταυτίζουμε γενικώς τα δύο αυτά κόμματα, αλλά θεωρούμε ότι και τα δύο οδήγησαν τη χώρα στο τέλμα της διαπλοκής και διαφθοράς, στα τεράστια ελλείμματα και υπέρογκο χρέος, καθώς και σε συνθήκες δυσβάσταχτου δανεισμού.

Η απόκρουση των πολιτικών που μειώνουν όλο και πιο πολύ το εισόδημα των φτωχών στρωμάτων της κοινωνίας είναι πάντα ο πρώτος μας στόχος.
Όσο η ελληνική κοινωνία θα βλέπει στην παρουσία μας, την Αριστερά των αγώνων αλλά και των προτάσεων, θα γίνεται όλο και πιο βέβαιη η διευρυμένη παρουσία μας και στην επόμενη Βουλή.

Οι αρχές και η φυσιογνωμία του κόμματός σας ευνοούν τις συνεργασίες με δυνάμεις του προοδευτικού και οικολογικού χώρου, στη βάση προγραμματικών συγκλίσεων, όπως άλλωστε συνέβη στην πρόσφατη αναμέτρηση για την Αυτοδιοίκηση. Το εγχείρημα Καμίνη-Μπουτάρη θα μπορούσε υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις να μετεξελιχθεί και να βρει εφαρμογή σε ανώτερο επίπεδο; Σημειώνω ότι ο πρωθυπουργός δήλωσε «πάντα ανοιχτός» σε προοδευτικές συμμαχίες…

- Είμαστε η Αριστερά των ανοιχτών οριζόντων.
Βασικό στοιχείο της φυσιογνωμίας μας και της στρατηγικής μας είναι η πολιτική των συμμαχιών.
Θέλουμε να συνδεθούμε με τις καλύτερες παραδόσεις της Αριστεράς του τόπου μας.
Μεγάλες αλλαγές και μεγάλες ανατροπές δεν μπορεί να υπάρξουν χωρίς τις ευρύτερες δυνατές συγκλίσεις.
Αυτή η σύγκλιση δεν μπορεί σήμερα να πραγματοποιηθεί στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο, γιατί ελλείπουν οι προγραμματικές συμπτώσεις και προϋποθέσεις.
Οι συγκλίσεις είναι χρήσιμες όταν εξασφαλίζουν προγραμματικές συμφωνίες.
Διαφορετικά, είναι έτοιμες να διαλυθούν την επόμενη της γέννησής τους.

Η κυβέρνηση προσπάθησε την περασμένη Κυριακή να βάλει τέλος στην εκλογολογία με τη δήλωση του πρωθυπουργού περί «καθαρής τριετίας». Εκτιμάται ότι απομακρύνθηκε οριστικά το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών και η κυβέρνηση θα εξαντλήσει τη συνταγματικά προβλεπόμενη θητεία της;

- Το θέμα των πρόωρων εκλογών είναι πάντα υπαρκτό.
Τα νέα οικονομικά μέτρα που φαίνεται ότι θα πάρει η κυβέρνηση, θα φέρουν ξανά κοντά τις εκλογές.
Εκτιμώ ότι το 2011 θα είναι εκλογική χρονιά.
Στην εκτίμηση για τις πρόωρες ή μη εκλογές πρέπει να συνυπολογίζεται και η στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που σήμερα δοκιμάζεται από τον γερμανικό οικονομικό ηγεμονισμό και τη διασπασμένη, επί της ουσίας, πολιτική της.

Οι εξελίξεις στην οικονομία της χώρας παραμένουν εξαιρετικά δυσάρεστες και η περιοριστική πολιτική συνεχίζεται με αμείωτη ένταση. Η κυβέρνηση χαρακτηρίζει «μονόδρομο» τις επιλογές της, ενώ η αντιπολίτευση διαφωνεί καλώντας είτε σε τροποποίηση όρων είτε σε αποκήρυξη του μνημονίου. Ποια είναι η δική σας άποψη; Καταρχάς, έξοδο από το τούνελ της κρίσης βλέπετε στον ορίζοντα; Και ακόμη, υπάρχει εφικτή εναλλακτική λύση;

- Εμείς, πιστεύουμε ότι αυτή η πολιτική ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΗ.
Όσο και αν φαντάζει σε μεγάλο βαθμό ότι είναι η μόνη που μαζεύει χρήμα, αφού στηρίζεται στην παραδοχή ότι οι φοροεισπρακτικοί μηχανισμοί είναι διαλυμένοι και το πιο εύκολο είναι να τα πάρεις απ’ αυτούς που είτε δεν μπορούν να κρύψουν τα εισοδήματά τους είτε είναι ειλικρινείς φορολογούμενοι, τονίζουμε ξεκάθαρα ότι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΗ και γι’ αυτό δεν την δεχόμαστε.

Η κυβέρνηση αντί να κάνει «φοροεπιδρομές», κυρίως με τους εμμέσους φόρους, που πλήττουν ιδιαίτερα τα λαϊκά στρώματα, οφείλει να συγκρουσθεί με την παραοικονομία, τη φοροφιαφυγή και τις φοροαπαλλαγές.

Έχουμε προτείνει την ουσιαστική αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής, με τη στελέχωση και ανασύνταξη των εισπρακτικών και ελεγκτικών μηχανισμών, την επέκταση της φορολογίας στο εφοπλιστικό κεφάλαιο και στις offshore εταιρείες.
Στην προσπάθεια διασφάλισης εσόδων, θα μπορούσε να δει κανείς την προσφυγή σε διάφορες μορφές εσωτερικού δανεισμού, εσωτερικά λαϊκά ομόλογα, είτε κτηματικά ομόλογα.
Επίσης σε συνδυασμό με νέες επενδύσεις, να θεσμοθετηθεί η «προπληρωμή φόρων» για δύο ή περισσότερα χρόνια με λογικό συντελεστή, επί των αναμενομένων κερδών για νέες επιχειρήσεις, και για παλιές λειτουργούσες επιχειρήσεις με έκπτωση στο ύψος των φετινών φόρων, ώστε μ’ αυτά τα χρήματα να ενισχυθούν αναπτυξιακές πολιτικές ή έστω να καλυφθούν οι «τρύπες εσόδων» χωρίς να χρειασθεί και πάλι η επιδρομή κατά των ιδίων φορολογουμένων..

Χρειάζεται να επιστρατευθούν όλες οι δυνατές εκδοχές, που μένουν αδρανείς.
Η ελληνική κοινωνία καταλαβαίνει ότι πρέπει να υπάρξει δίκαιος τρόπος μείωσης των ελλειμμάτων, της εξάρτησης από την υπερχρέωση και να ανατραπεί η πελατειακή διαχείριση των προνομίων και της παραοικονομίας.
Οι πολίτες διεκδικούν την αναδιανομή του εισοδήματος και την κοινωνική δικαιοσύνη.
Η δραματική έλλειψη αναπτυξιακής και παραγωγικής διαδικασίας, με ευθύνη της κυβέρνησης, καθηλώνει τη χώρα και τροφοδοτεί αδιέξοδα.

Ο πρωθυπουργός προανήγγειλε πρωτοβουλίες διαλόγου με την αντιπολίτευση με απώτερο σκοπό την εθνική συνεννόηση για την γρηγορότερη υπέρβαση της επιτήρησης. Θα ανταποκριθείτε στην πρόσκληση; Υπάρχει, πιστεύετε, πεδίο για την εξεύρεση κοινού τόπου σε κάποια βασικά σημεία;

- Αρκεί ο διάλογος να είναι ειλικρινής, ουσιαστικός, και όχι προσχηματικός.
Ο διάλογος πρέπει να αποσκοπεί στην εξεύρεση κοινού τόπου και όχι στην προσχώρηση σε ειλημμένες αποφάσεις και στη συγκεκριμένη πολιτική της κυβέρνησης, στο όνομα μια αόριστης συναίνεσης.
Ένας τέτοιος διάλογος δεν μας αφορά.

Η ενότητα της Αριστεράς παραμένει ζητούμενο, την ώρα που η κρίση βαθαίνει και οι πολίτες αναζητούν στήριξη από δυνάμεις που αφουγκράζονται περισσότερο τα προβλήματα και τις αγωνίες τους. Ποια είναι η γνώμη σας για τον κατακερματισμό του χώρου, σε ποιους ανήκει το κύριο μερίδιο ευθυνών για τη σημερινή κατάσταση και πως προδιαγράφεται το μέλλον της Αριστεράς στην Ελλάδα;

- Οι ενδοαριστερές αντιπαραθέσεις δεν μας αφορούν, όπως δεν αφορούν και την κοινωνία.
Ο κατακερματισμός της αριστεράς είναι πραγματικό πρόβλημα.
Ο κατακερματισμός της Αριστεράς είναι απόρροια των μεγάλων διαφορών που επικρατούν μεταξύ του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ και της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ.
Η Αριστερά που δεν προωθεί μια πειστική εναλλακτική πρόταση, που να δίνει απάντηση στα μεγάλα προβλήματα της χώρας και της κοινωνίας, δεν είναι η δική μας Αριστερά.
Δεν αρκεί ο καταγγελτικός λόγος για να αποκρούσει επί της ουσίας την πολιτική που διαιρεί την κοινωνία, διευρύνει τις ανισότητες και οδηγεί τη χώρα σε αδιέξοδα.
Χρειάζεται, ταυτόχρονα με την καταγγελία και η εναλλακτική πρόταση, η προώθηση ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων.
Η παρουσία της σύγχρονης Αριστεράς, που δεν ερμηνεύει και δεν δρα με φθαρμένα εργαλεία του παρελθόντος, είναι αναγκαία.
Αυτή την Αριστερά εκφράζει η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, με αριστερό ευρωπαϊσμό, με μεταρρυθμιστική θέση και στρατηγική, με οικολογική εγρήγορση.


Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010

Οικολόγοι Πράσινοι: "Αποδείχθηκε πως οι δικοί μας ψηφοφόροι δε θέλουν να ψηφίζουν αριστερά σχήματα"

Χωρίζουν τελικά οι δρόμοι πολιτικής οικολογίας - αριστεράς στην κεντρική πολιτική σκηνή;
Επιλογή πολιτικής αλαζονείας ή η πραγματικότητα μιας ανέφικτης σύγκλισης;


από το ιστολόγιο
Προοδευτική Πολιτική

Συνάντησα την Ελεάννα Ιωαννίδου, εκπρόσωπο τύπου των «οικολόγων πράσινων» (ΟΠ) στο περιθώριο της συνεδρίασης του «πανελλαδικού συμβουλίου» (ΠΣ) του κόμματος, που συγκλήθηκε στις 20 και 21 Νοεμβρίου στις Ροβιές της Εύβοιας, με θέμα την πολιτική εκτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος των αυτοδιοικητικών εκλογών της 7ης και 14ης Νοεμβρίου. Μιλήσαμε για το (ευοίωνο για τους ΟΠ) εκλογικό αποτέλεσμα και για το πώς αντιμετωπίζει εκείνη προσωπικά, ως εκπρόσωπος του κόμματος, το μέλλον του πολιτικού της φορέα στις σύνθετες πολιτικές εξελίξεις στην πατρίδα μας.


Η συζήτηση:


Νίκος Ράπτης (ΝΡ): Η πρώτη ερώτηση αφορά μια γενική εκτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος των πρόσφατων αυτοδιοικητικών εκλογών, όσον αφορά τους ΟΠ


Ελεάννα Ιωαννίδου (ΕΙ): Αυτές οι αυτοδιοικητικές εκλογές ανέδειξαν για μας ότι έχουμε ριζώσει στις τοπικές κοινωνίες, αφού καταφέραμε, για πρώτη φορά στην ιστορία μας, από την ίδρυσή μας το 2003, να «κατεβάσουμε» αυτοδιοικητικά σχήματα σε όλες σχεδόν τις περιφέρειες: σε 8 περιφέρειες αυτόνομα και στις υπόλοιπες περιφέρειες σε συνεργασίες (ή στηρίζοντας ανεξάρτητα σχήματα αλλά και με τη δική μας συμμετοχή).

Επίσης συμμετείχαμε στις εκλογές σε 65 δήμους. Σε κάποιους από αυτούς τους δήμους, βασικά στο δήμο της Αθήνας -που είναι το πιο σημαντικό απ' όλα- η δική μας συμμετοχή στο συμμαχικό ψηφοδέλτιο έδωσε την ώθηση που χρειαζόταν ο Καμίνης για να εκλεγεί δήμαρχος. Το ίδιο μπορώ να το πω και για τη Θεσσαλονίκη. Εκεί βέβαια διαφοροποιήσαμε τη θέση μας: οι συνθήκες είναι διαφορετικές, έχουμε πολύ μεγαλύτερη προϊστορία στην τοπική αυτοδιοίκηση, είναι ο μόνος νομός όπου έχουμε συμμετάσχει και σε νομαρχιακές εκλογές και σε δημοτικές εκλογές κι έχουμε ένα «σκληρό» αυτοδιοικητικό πυρήνα εκεί. Γι' αυτό το λόγο «κατεβήκαμε» αυτόνομα στον α' γύρο, δηλαδή διαφοροποιηθήκαμε από τον Μπουτάρη, που είχαμε στηρίξει στις προηγούμενες δημοτικές εκλογές, για λόγους καθαρά πολιτικούς και προγραμματικούς. Θέλαμε ένα δημοτικό συμβούλιο όπου να προβάλλονται ξεκάθαρα οι «πράσινες» θέσεις. Το στοίχημα αυτό το κερδίσαμε στον α' γύρο.


ΝΡ: Υπήρχε πρόβλημα με τον Μπουτάρη στις προγραμματικές θέσεις;


ΕΙ: Είχαμε κάποιες διαφοροποιήσεις. Όσον αφορά ορισμένους ελεύθερους χώρους, στην υποθαλάσσια αρτηρία, όπου εμείς έχουμε εντελώς ξεκάθαρη αρνητική θέση, ενώ υπήρχαν στο συνδυασμό Μπουτάρη άνθρωποι που υποστήριζαν μια «εναλλακτική» υποθαλάσσια κ.λπ. Υπήρχαν διαφορές όσον αφορά την αξιοποίηση των Αλευρόμυλων «Αλλατίνη», ένα αρχιτεκτονικό μνημείο που αποχαρακτηρίστηκε με δύο υπουργικές αποφάσεις υπουργών πολιτισμού, ενός του ΠΑΣΟΚ κι ενός της ΝΔ, και, ενώ όλα ήταν έτοιμα να κτιστούν εξαώροφες οικοδομές, αποτρέψαμε τον αποχαρακτηρισμό τους με προσφυγή στο «συμβούλιο της επικρατείας» όπου και δικαιωθήκαμε. Είχαμε κι άλλες διαφορές, όσον αφορά στην οργάνωση και τη λειτουργία της δημοτικής παράταξης της «πρωτοβουλίας»...

Δώσαμε όμως μια ώθηση στο β' γύρο των εκλογών, που εκτίμησή μου είναι πως συνέβαλε στη δημιουργία της διαφοράς αυτών των 300 ψήφων που έκρινε τη μάχη υπέρ του Μπουτάρη. Ήταν πολύ σημαντικό που οι ΟΠ ταχθήκαμε ξεκάθαρα κατά της συνέχισης της δεξιάς διαχείρισης του δήμου και άρα υπέρ της λύσης Μπουτάρη, με την έννοια πάντα του «μικρότερου κακού» (ας μην ξεχνάμε πως εμείς δε θέλουμε να υπάρχει β' γύρος και προκρίνουμε εκλογή δημοτικών συμβούλων με απλή αναλογική και έμμεση εκλογή δημάρχου από το δημοτικό συμβούλιο, που του αναθέτει μόνο εκτελεστικές και όχι αποφασιστικές αρμοδιότητες). Εφόσον όμως υπάρχει ο β' γύρος, θεωρούμε πως οι 300 αυτές ψήφοι οφείλουν πολλά στην θετική ώθηση που έδωσαν οι ΟΠ, δημόσια και ξεκάθαρα, και μέσα από προγραμματική συμφωνία, στη λύση Μπουτάρη.


ΝΡ: Πώς μεταφράζεται αυτή η παρουσία των ΟΠ στις τοπικές κοινωνίες στην οποία αναφέρεσαι, σε αριθμό αιρετών σε σχέση με το 2006;


ΕΙ: Έχουμε να κάνουμε με πολλαπλασιασμό των δυνάμεών μας. Μέχρι τις εκλογές είχαμε ουσιαστικά δύο νομαρχιακούς συμβούλους στη Θεσσαλονίκη, κάποιους δημοτικούς συμβούλους σε μικρότερους δήμους, που είχαν εκλεγεί σε συνεργασίες, μέσα από την εναλλαγή κ.λπ. Στο Μοσχάτο π.χ. είχαμε το Νίκο Σελλά, κατόπιν εναλλαγής.

Οι φετινές εκλογές άλλαξαν ποιοτικά την παρουσία μας στην τοπική αυτοδιοίκηση. Πράγμα που για μας γίνεται αντιληπτό ως πάρα πολύ μεγάλη πρόκληση...


ΝΡ: Έχουμε τα τελικά αποτελέσματα;


EI: Για να καταλάβεις, μόλις εχθές (20/11) μάθαμε ότι εκλέγεται δημοτικός σύμβουλος με το συνδυασμό Μπουτάρη που είναι μέλος των ΟΠ. Εμείς ως κόμμα έχουμε μια στάση η οποία αφήνει ελεύθερα τα μέλη μας να συμμετάσχουν σε οποιοδήποτε συνδυασμό επιθυμούν, εφόσον βέβαια ο συνδυασμός αυτός δεν αντιστρατεύεται τις βασικές μας αρχές. Έτσι είχαμε δύο «πράσινους» υποψήφιους δημοτικούς συμβούλους με το συνδυασμό Μπουτάρη. Προσωπικά το θεωρώ αυτό μια πάρα πολύ καλή εξέλιξη. Η συμμετοχή μελών των ΟΠ ως υποψήφιων σε άλλα προοδευτικά ψηφοδέλτια στην τοπική αυτοδιοίκηση, μπολιάζει με τις ιδέες μας περισσότερους πολιτικούς χώρους, αντί να μένουμε κλεισμένοι στο κλουβί μας, ασχέτως του ποια είναι η κεντρική μας τοποθέτηση σε σχέση με τις συγκεκριμένες εκλογές, στο δήμο Θεσσαλονίκης. Να λοιπόν που ένας από αυτούς εκλέχτηκε κιόλας!


ΝΡ: Μιλώντας για θετικά, ποιο είναι πολιτικά το πιο θετικό αποτέλεσμα για τους ΟΠ στις πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές;


ΕΙ: Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας! Εμείς οι ΟΠ δε θεωρούμε πως οι πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές ήταν κεντρικές, ούτε θέλουμε να κάνουμε κομματική αναγωγή των αποτελεσμάτων στις μελλοντικές κοινοβουλευτικές εκλογές. Αλλά δεν πρέπει να μας διαφεύγουν και οι αριθμοί. Στην περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας υπερδιπλασιάσαμε το ποσοστό μας των εθνικών εκλογών, ένα μόλις χρόνο μετά, και φάνηκε πως η τοπική αυτοδιοίκηση στην περιφέρεια αυτή είναι για μας πεδίο δόξης λαμπρότατο. Ο δικός μας συνδυασμός ξεπέρασε τους συνδυασμούς δύο εν ενεργεία βουλευτών, με επικεφαλής προβεβλημένα στελέχη άλλων κοινοβουλευτικών κομμάτων, τον Τσούκαλη της «δημοκρατικής αριστεράς» (ΔΑΡ) και το Χρυσανθακόπουλο του ΛΑΟΣ! Αυτό σημαίνει ότι το εκλογικό διακύβευμα που προβάλλαμε πανελλαδικά, ότι εμείς προτείνουμε τοπικές απαντήσεις, τοπικές βιώσιμες προτάσεις, στη συγκεκριμένη περιοχή έγινε κατανοητό και αποδεκτό.


ΝΡ: Τα πρόσωπα έπαιξαν κάποιο ρόλο στο αποτέλεσμα αυτό;


ΕΙ: Στη Δυτική Ελλάδα επικεφαλής ήταν ο Κώστας Παπακωνταντίνου, ο οποίος είναι ένας άνθρωπος πάρα πολύ «χαμηλών τόνων». Εγώ θεωρώ πως αυτό έπαιξε σημαντικό ρόλο. Η σεμνότητά του εκτιμήθηκε θετικά από το εκλογικό σώμα. Όπως έπαιξε σημαντικό ρόλο που τα τοπικά μας στελέχη αφοσιώθηκαν στον αγώνα για την περιφέρεια, δεν ασχολήθηκαν στις εκλογές με δημοτικά σχήματα και λειτούργησαν πάρα πολύ συλλογικά. Προτίμησαν να μην προβάλλουν ιδιαίτερα το πρόσωπο του επικεφαλής, που λειτούργησε και ουσιαστικά ως «πρώτος μεταξύ ίσων», λόγω εκλογικού συστήματος και μόνον. Επίσης υπήρξε μια πολύ καλή επικοινωνία εκ μέρους των στελεχών μας, σε διαπροσωπικό επίπεδο, των προτάσεων και των ιδεών μας με τις τοπικές κοινωνίες, από όπου κατάγονταν. ΟΚώστας Παπακωνσταντίνου ούτε προβλήθηκε σε κανένα πανελλαδικό κανάλι, στα τοπικά κανάλια έτυχε της ελάχιστης προβολής -και δεν ξέρω αν έτυχε κι αυτής... Το αξιοσημείωτο είναι ότι ουσιαστικά υπήρξε μια πολύ πλατιά αποδοχή αυτής της εναλλακτικής μας πρότασης. Λειτουργήσαμε εντελώς αντίθετα από τους άλλους: απέναντι στα προβεβλημένα στελέχη, εμείς αντιπαραθέσαμε τη συλλογικότητα κι αυτό έγινε αποδεκτό από την τοπική κοινωνία, πράγμα που είναι πολύ θετικό. Λειτουργεί και ως μια ενθάρρυνση της «πράσινης» οργάνωσης που έχουμε στο κόμμα μας. Γιατί λέμε τόσο καιρό «δεν έχουμε αρχηγούς, δεν έχουμε αρχηγούς», αλλά δεν έχουμε καταφέρει να το επικοινωνήσουμε αυτό... Ε, εκεί φαίνεται πως εκεί τα καταφέραμε να το επικοινωνήσαμε και μάλιστα θετικά, με καλά αποτελέσματα. Σημειώνω κλείνοντας πως η Δυτική Ελλάδα αντιμετωπίζει σοβαρά περιβαλλοντικά προβλήματα που τα έχουμε αναδείξει κεντρικά, και νομίζω πως έπαιξε κι αυτό ρόλο. Π.χ. ο Αστακός, όπου έχουμε κάνει ήδη πολλές παρεμβάσεις και άλλα ζητήματα που τα έχει αναδείξει στην ευρωβουλή ο ευρωβουλευτής μας. Στη Δυτική Ελλάδα φάνηκε πως οι τοπικές προτάσεις μπορούν πραγματικά να κινητοποιήσουν την κοινωνία.


ΝΡ: Το πιο αρνητικό για τους ΟΠ σε αυτές τις εκλογές; Κάτι που πρέπει να διορθώσουν οπωσδήποτε;


EI: Ίσως το συντονισμό... Επειδή είναι αποκεντρωμένη η δομή του κόμματός μας, δηλαδή τον πρωταρχικό ρόλο τον έχει ο βασικός πυρήνας που είναι η τοπική «πολιτική κίνηση» (ΠΚ) δεν μπορεί να υπάρξει καμία, μα καμία κεντρική παρέμβαση στις αποφάσεις των ΠΚ. Το κεντρικό μας όργανο, το «πανελλαδικό συμβούλιο» (ΠΣ) μπορεί απλά να εγκρίνει ή να απορρίψει πολιτικά τις αποφάσεις αυτές, αλλά δε διαθέτει θεσμική δυνατότητα περαιτέρω παρέμβασης, με αποτέλεσμα να έχουμε ένα μωσαϊκό τοπικών αποφάσεων που όμως δεν μπόρεσαν να επικοινωνηθούν επαρκώς από τη μία ΠΚ στην άλλη, να υπάρξει μια αλληλοσυνεννόηση, μια από κοινού αντιμετώπιση προβλημάτων που αποδείχθηκε εκ των υστέρων πως ήταν πράγματι κοινά. Για παράδειγμα, προκειμένου να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα της ελλιπούς προβολής των «πράσινων» ιδεών, αναγκαστήκαμε τις δύο τελευταίες εβδομάδες να κάνουμε μια κεντρική καμπάνια προβολής των «πράσινων» υποψηφίων, πράγμα που δεν ήταν στον αρχικό μας σχεδιασμό.

Το άλλο το πρόβλημα είναι πως υπήρξαν περιπτώσεις όπου υπήρξε διαφοροποίηση με χαρακτηριστικά λιγότερο πολιτικά και περισσότερο προσωπικά. Ήταν η μικρή εξαίρεση στον κανόνα, μιλάμε για πολύ-πολύ λίγες περιπτώσεις, αλλά έπαιξαν ρόλο. 'Αποψή μου είναι πως οι συλλογικότητες του φορέα μας έπρεπε να λειτουργήσουν πολύ πιο έντονα από ότι λειτούργησαν κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου: να συγκεντρώνονται, να συζητούν με ανοιχτές συνελεύσεις στις ΠΚ, τις περιφερειακές κινήσεις, τα δημοτικά ή περιφερειακά σχήματα. Αλλά αυτό πολλές φορές δεν κατέστη δυνατό και λόγω των συνεργασιών που είχαμε επιλέξει σε διάφορα σχήματα.


ΝΡ: Συμμαχήσατε πολιτικά και με δυνάμεις από το ΠΑΣΟΚ, με την περίπτωση Καμίνη...


EI: Ναι, αλλά η περίπτωση Καμίνη, θα επιμείνω, δεν είναι μια κομματική υποψηφιότητα του ΠΑΣΟΚ. Ουσιαστικά δεν στηρίξαμε στελέχη του ΠΑΣΟΚ πουθενά στην Ελλάδα! Στηρίξαμε στελέχη της τοπικής κοινωνίας, που είχαν και την υποστήριξη του ΠΑΣΟΚ...


ΝΡ: Οπότε συμμαχίες με κόμματα έχουμε μόνο με τη ΔΑΡ και το «συνασπισμό ριζοσπαστικής αριστεράς» (ΣΥΡΙΖΑ). Βγήκε κάποιο συμπέρασμα από αυτές τις συμμαχίες; «Περπατήσανε»; Δεν «περπατήσανε»;


ΕΙ: Οι συμμαχίες αυτές απέδειξαν κάτι που πάντοτε πίστευα και που το είχαν αποδείξει και οι νομαρχιακές εκλογές του 2006 στη Θεσσαλονίκη, όπου δεν κατεβήκαμε συμμαχικά όπως τις δύο προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις: ότι στην πολιτική 1 και 1 δεν κάνει 2! Δηλαδή ουσιαστικά το ποσοστό που συγκεντρώσαμε στις συνεργασίες αυτές δεν ήταν καν το άθροισμα των εκατέρωθεν εκλογικών μας καταγραφών στις βουλευτικές εκλογές, με τη σημείωση πάντα πως εδώ είχαμε τοπικές εκλογές. Δε δικαιώθηκαν αυτές οι συνεργασίες!


ΝΡ: Σε όλες τις περιπτώσεις;


ΕΙ: Ναι, σε όλες τις περιπτώσεις. Δεν υπήρξε ούτε μια περίπτωση όπου αυτές οι συνεργασίες να απέφεραν πολλαπλασιαστικά οφέλη. Αυτό σημαίνει κατ' αρχάς ότι από τη μια μεριά οι δικοί μας ψηφοφόροι δεν θέλουν να ψηφίζουν αριστερά σχήματα -και αντίστοιχα ότι οι ψηφοφόροι της αριστεράς δε θέλουν να ψηφίζουν οικολογικά σχήματα, κατά την εκτίμησή μου διότι δεν έχουμε ακόμα καταφέρει να επικοινωνήσουμε ότι δεν είμαστε μονοθεματικό κόμμα. Πράγμα για το οποίο κυρίως φταίει το σύστημα που επικρατεί στα μέσα μαζικής ενημέρωσης που συρρικνώνει την επικοινωνία των ιδεών μας.


ΝΡ: Σημαίνει αυτό κάτι για το μέλλον; Ότι ας πούμε θα βλέπετε με μεγαλύτερη δυσπιστία προτάσεις συνεργασίας από αριστερά σχήματα, ενόψει μάλιστα βουλευτικών εκλογών;


EI: Αυτό θα κριθεί όταν υπάρξει το ζήτημα των εκλογών. Γενικώς σε τοπικές κοινωνίες αλλά και σε διάφορες δράσεις έχουμε προχωρήσει σε ποικίλες συμμαχίες με πάρα πολλούς πολιτικούς χώρους, οι οποίες έχουν αποδώσει. Έχουμε προχωρήσει σε θεματικές συμμαχίες, που πρέπει όχι μόνο να τις συνεχίσουμε, αλλά και να τις στηρίξουμε περαιτέρω, όσον αφορά στην πολιτική της Ελλάδας για τα ναρκωτικά, τη φορολόγηση της εκκλησίας, διάφορα κρίσιμα και σοβαρά περιβαλλοντικά ζητήματα, όπως το «φαστ τρακ» ή επικεντρωμένες τοπικές παρεμβάσεις. Μιλάω δε για συμμαχίες όχι μόνο με δυνάμεις από την αριστερά, αλλά και με φιλελεύθερα μικρά κόμματα, όπως η «φιλελεύθερη συμμαχία» (ΦΙΣ) ή η «δράση». Τοπικά και θεματικά όμως. Όχι κεντρικά! Η κεντρική συμμαχία προϋποθέτει μια προγραμματική συμφωνία που γνώμη μου είναι ότι αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε να την έχουμε ούτε με την αριστερά, πολλώ δε μάλλον με τη ΦΙΣ ή τη «δράση». Εμείς έχουμε μια διαφορετική προσέγγιση του πολιτικού διακυβεύματος σε σχέση με τους υπόλοιπους πολιτικούς χώρους. Θεωρώ πως αν υπάρξει συμμαχία δεν θα είναι προς όφελός μας, και μιλάω όχι για εκλογικό, αλλά για ουσιαστικό όφελος, για την προώθηση των «πράσινων» ιδεών.


ΝΡ: Παντού τα «πράσινα» κόμματα προωθούν στις κεντρικές υποψηφιότητες γυναίκες και νέους. Εδώ είδαμε πάλι εκπροσώπους της «γενιάς του πολυτεχνείου» και άνδρες υποψηφίους. Τα τελικά αποτελέσματα επιβεβαιώνουν αυτή μου την αίσθηση; Υπάρχει κάποια σκέψη στους ΟΠ να υπάρξει μια βολονταριστική προώθηση γυναικών και νέων στην πρώτη γραμμή;


EI: Εγώ από την αρχή, όταν μας ήρθαν οι προτάσεις από τις περιφερειακές μας κινήσεις, το εντόπισα αυτό. Είχαμε μόνο μία επικεφαλής γυναίκα, που μάλιστα δεν ανήκε τους ΟΠ, αλλά ήταν μια ανεξάρτητη υποψηφιότητα: στη Στερεά Ελλάδα, η Δέσποινα Σπανούδη. Είναι θέμα διαθέσεων και δομών: στη Θεσσαλονίκη έχουμε συζητήσει -και θα επεκτείνουμε αυτό το διάλογο- την ανάγκη να τροποποιηθεί ο κανονισμός λειτουργίας της ΠΚ μας, ώστε να υπάρξουν αυστηρά χρονικά όρια στη διάρκεια των διαδικασιών μας, με τον προσδιορισμό ώρας λήξης! Η σημερινή γυναίκα καλείται να κρατήσει πάρα πολλά «καρπούζια» κάτω από τη μασχάλη της. Η γυναίκα πρέπει να ενθαρρύνεται να συμμετέχει σε μια κομματική συνάντηση και να γνωρίζει πως σε δύο, σε τρεις ώρες το πολύ θα έχει ληφθεί πολιτική απόφαση. Δεν έχει νόημα να λέμε στη γυναίκα-μέλος μας να έρχεται στις συναντήσεις μόνο και μόνο για να αναγκάζεται να φύγει πριν ληφθεί απόφαση! Ποιος ο λόγος να έρθει τότε;

Όσον αφορά στη σταυροδοσία, οι γυναίκες στο χώρο μας υπερέχουν συντριπτικά των ανδρών. Και οι νέοι επίσης! Βλέπουμε να ψηφίζονται νέοι και γυναίκες, πράγμα που σημαίνει πως οι ψηφοφόροι μας έχουν πολιτική πρόθεση να κάνουν κάτι τέτοιο, και δεν προκύπτει από μια «εύκολη» ή «επιπόλαιη» συμπεριφορά, αφού, αν οι γυναίκες ξεχωρίζουν στο ψηφοδέλτιο από το όνομά τους, δε συμβαίνει βέβαια το ίδιο με του νέους! Στη Θεσσαλονίκη ας πούμε, έχουμε το νεότερο υποψήφιό μας, 21 ετών, το Θάνο Γιαννούδη, που κατέλαβε μια πολύ τιμητική θέση, δέκατος όγδοος μετά τις δέκα πρώτες υποψήφιες σε σταυροδοσία, που είναι γυναίκες! Που σημαίνει πως τον προτίμησαν ψηφοφόροι, που έφτασαν στην κάλπη με σκοπό να τον ψηφίσουν, αυτόν συγκεκριμένα.


ΝΡ: Οπότε μένει να ανταποκριθείτε στο αίτημα...


ΕΙ: Μένει να ανταποκριθούμε στο αίτημα, αλλά έτσι ώστε η συμμετοχή των νέων και των γυναικών να είναι ουσιαστική, όχι με «διακοσμητική», εξωραϊστική, επικοινωνιακή διάθεση! Οι νέοι και οι γυναίκες έχουν το καλό ότι είναι πολύ πιο κοντά στα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας. Οι Ελληνίδες είναι πρώτες στην ανεργία σε όλη την Ευρώπη, αντίστοιχα και οι νέοι, άρα βιώνουν πάρα πολύ τι σημαίνει ύφεση και κρίση, που πολλοί άνδρες, και μάλιστα μεσήλικες, ίσως να μη τη βιώνουν στον ίδιο βαθμό... Οι γυναίκες επίσης ακούνε περισσότερο, αφουγκράζονται, ανησυχούν περισσότερο για το μέλλον... Είναι και πιο μορφωμένες, στατιστικά, οπότε έχουν και περισσότερα αντικειμενικά προσόντα...


Η Ελεάννα Ιωαννίδου είναι δικηγόρος, εκπρόσωπος τύπου των «οικολόγων πράσινων»