Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

Το ΠΑΣΟΚ υπήρξε και εξακολουθεί να είναι το κόμμα της διαφθοράς, του κομματικού κράτους, των παρασιτικών συντεχνιών και της κερδοσκοπικής οικονομικής ολιγαρχίας


του Θανάση Αθανασίου

Την ώρα που ο Παπανδρέου και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ σε συνεργασία με την "Τρόικα" οδηγούν τους εργαζομένους και τα μεσαία κοινωνικά στρώματα στην πτώχευση, τη χώρα στο χάος και στην εκποίηση έναντι πινακίου φακής, την ώρα που το παρόν και το μέλλον για τη νεολαία είναι ζοφερό και αδιέξοδο, την ώρα που η ντόπια και η αλλοδαπή οικονομική ολιγαρχία ετοιμάζονται να μοιράσουν τα τελευταία ιμάτια της διαλυόμενης κοινωνίας, αυτήν την ώρα προβάλλονται από χώρους της - οργανωμένης και μη - Αριστεράς όλο και πιο συστηματικά, όλο και πιο αποκαλυπτικά και επίμονα, ορισμένες απόψεις που σε κάνουν να διερωτάσαι αν το να είσαι ‘υπεύθυνος’ και ‘σύγχρονος’ αριστερός σημαίνει να έχεις πάρει διαζύγιο από την κοινή λογική ή από την εμπειρία της μεταπολιτευτικής πολιτικής διαδρομής, ή να έχεις προσχωρήσει στη λογική του κυρίαρχου δικομματικού πολιτικού συστήματος, και, εν τέλει, να έχεις πάρει διαζύγιο από την ίδια την πυρηνική οπτική της Αριστεράς.


Συνοπτικά, αναφέρομαι σε άρθρα σε διάφορα μπλογκ, σε εισηγήσεις σε κομματικά σώματα της ΔΗΜΑΡ, σε απόψεις διατυπωμένες σε κομματικές διαδικασίες (συνελεύσεις, συνδιασκέψεις, συνεδρίαση Κ.Ε. της ΔΗΜΑΡ) που επαναφέρουν, ανοιχτά ή ‘ντροπαλά’, την απολιθωμένη και εκπορνευμένη θεωρία περί ‘δημοκρατικών, προοδευτικών δυνάμεων’, ‘συγγενή χώρου’ (ΠΑΣΟΚ - με τη ‘δική μας’ αριστερά), εννοώντας ότι ‘εντάξει, κάνουμε, τώρα, κριτική στην κυβέρνηση αλλά να μην ξεχνάμε και την κεντροαριστερά, τις προγραμματικές συγκλίσεις, κλπ’.


ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΤΣΑΡΙΔΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΨΕΚΑΖΟΥΝ! Είμαστε ελεύθεροι πολίτες με συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα και υποχρεώσεις!

του Θέμη Δημητρακόπουλου*

Αν είναι αλήθεια ότι, σε πείσμα των καιρών και των σημείων, ζούμε σε μια δημοκρατική, ευνομούμενη χώρα που (θέλει να πιστεύει ότι) έχει αφήσει πίσω της πρακτικές και εικόνες άλλων εποχών, η εικόνα ντροπής της 29ης Ιουνίου στην Πλατεία Συντάγματος –εικόνα που, παρεμπιπτόντως, έκανε σε live αναμετάδοση το γύρο του κόσμου– μόνο κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν θυμίζει. Μια εικόνα που γυρίζει το ρολόι του δημοκρατικού χρόνου στη χώρα μας πολλές δεκαετίες πριν…

Η αστυνομική καταστολή ξεπέρασε κάθε όριο: αδικαιολόγητη, απρόκλητη και παράλογη στράφηκε κυρίως και αδιακρίτως κατά των ειρηνικών πολιτών-διαδηλωτών (ακόμη και κατά ανυποψίαστων τουριστών! σύμφωνα με επώνυμες δημοσιογραφικές μαρτυρίες), με πρόσχημα –σαν να περίμενε το σύνθημα…– τη ρίψη μολότοφ από μικρές ομάδες «γνωστών-αγνώστων» (ακροδεξιών; κουκουλοφόρων; «συνεργατών»;) και με προφανή στόχο και προφανή πολιτική κάλυψη, αν όχι εντολή: να αδειάσει η ενοχλητική Πλατεία! Σαν να μας λένε: αρκετά σας ανεχτήκαμε τόσον καιρό, άντε στα σπίτια σας, τώρα άλλωστε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, νέος υπουργός Οικονομικών και νέος «ανεπίσημος» πρωθυπουργός, σας καλεί για ηλεκτρονικό διάλογο!

Η στάση της αστυνομίας –πέρα από τα σπασμένα κεφάλια, τα κατάγματα, τις επικίνδυνες σκοπούμενες σωματικές βλάβες, τις επιθέσεις κατά ανυπεράσπιστων πολιτών, ακόμη και γυναικών με παιδιά και ηλικιωμένων που διαδήλωναν ειρηνικά–  βαρύνεται ακόμη περισσότερο εξαιτίας της ασύδοτης και εξωφρενικής χρήσης χημικών που περιέχουν, ως γνωστόν, ιδιαίτερα βλαπτικές για την ανθρώπινη αλλά και τη δημόσια υγεία ουσίες (τα συγκεκριμένα χημικά μπορεί να παραμείνουν ενεργά μέχρι και δύο μήνες, αν απορροφηθούν από πορώδεις επιφάνειες, όπως π.χ. οι τοίχοι ή η άσφαλτος. Μάλιστα, σε μακροχρόνια έκθεση μπορεί να προκαλέσουν καρκινογένεση, γενετικές μεταλλάξεις και γεννητικές ανωμαλίες, ακόμη και θάνατο, αν χρησιμοποιηθούν σε κλειστούς χώρους όπως πχ. οι υπόγειοι σταθμοί του μετρό…) Η χρήση αυτών των χημικών όπλων που περιέχουν την επικίνδυνη ουσία CS (η οποία ενοχοποιείται για εκατοντάδες θανάτους λόγω υπερβολικής έκθεσης στον πόλεμο του Βιετνάμ αλλά και στην Παλαιστίνη, στη διάρκεια της πρώτης Ιντιφάντα –παιδιών και ηλικιωμένων κυρίως– αλλά και για θανάτους διαδηλωτών σε διάφορα μέρη του κόσμου) έχει καταγγελθεί και από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο [European Parliament, «Crowd Control techniques: An appraisal of technologies for political control)», Λουξεμβούργο, Ιούνιος 2000, ΡΕ 168.394/FinSt.)]

Δεν είμαστε διατεθειμένοι, ως Έλληνες προοδευτικοί πολίτες, να ανεχόμαστε τέτοιου είδους συμπεριφορές από τον οποιονδήποτε.  Πολύ περισσότερο από την αστυνομία της χώρας μας, που καθήκον της είναι η προστασία κι όχι η κακοποίηση πολιτών και μάλιστα ειρηνικών διαδηλωτών. Το καθεστώς ΠΑΣΟΚ διολισθαίνει επικίνδυνα σε αντιδημοκρατικές και αυταρχικές ατραπούς, προκειμένου να γαντζωθεί, στον ελάχιστο πολιτικό χρόνο που του απομένει, στην εξουσία και μια ληξιπρόθεσμη κυβέρνηση πασχίζει, σε μια Βουλή περικυκλωμένη από πρωτοφανείς δυνάμεις ασφαλείας, εικόνες που ανακαλούν μνήμες σχεδόν στρατοκρατίας, να φέρει σε πέρας –αποτελειώνοντας ταυτόχρονα και την κοινωνία των πολιτών– το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμά της. Το μόνο, ωστόσο, που καταφέρνει είναι να στρέφει όλο και περισσότερους πολίτες σε στρεβλές, ακραίες αντικοινοβουλευτικές λογικές, σε έναν άκριτο και αυτοκαταστροφικό αντι-ευρωπαϊσμό, σε μια λογική του «όλοι ίδιοι είναι», που τσουβαλιάζει, ανεξαρτήτως ευθυνών, σύμπαν το πολιτικό σύστημα – και την Αριστερά συλλήβδην. Να σημειώσω εδώ –έχει τη σημασιολογική σημασία του– ότι παράλληλα με το βιασμό και τον ευνουχισμό της κοινωνίας, επιχειρείται ο βιασμός και ο ευνουχισμός του περιβάλλοντος με τον απίστευτης αντιπεριβαλλοντικής έμπνευσης «εφαρμοστικό» νόμο που ψηφίζεται στις 30 Ιουνίου στο κοινοβούλιο.  Ένας νόμος-ταφόπλακα για το περιβάλλον, νόμος –όνειδος για όσους κυβερνητικούς και πρωθυπουργικούς επαίρονταν τόσο καιρό για την «πράσινη, τρομάρα τους, ανάπτυξη», δυσφημίζοντας τελικά τα εντελώς αναγκαία στη σημερινή συγκυρία προτάγματα της πολιτικής οικολογίας και της Πράσινης Αριστεράς και παραδίδοντάς τα βορά και χλεύη σε εκείνους που αποσκοπούν στην ολοκληρωτική άλωση του περιβάλλοντος, αστικού, φυσικού και κοινωνικού.      

Ας καταγγείλουμε λοιπόν, όλοι εμείς οι Δημοκράτες Αριστεροί, όπως άλλωστε έχουμε τη συνταγματική υποχρέωση, την αντιδημοκρατική στάση της αστυνομίας και το πολιτικά αρμόδιο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη και ας απαιτήσουμε άμεση, διαφανή και αποτελεσματική έρευνα για τα οδυνηρά γεγονότα της 29ης Ιουνίου, στην Πλατεία Συντάγματος και την ευρύτερη περιοχή του κέντρου, και για τη βάρβαρη και επικίνδυνη για την ανθρώπινη και δημόσια υγεία χρήση χημικών. Και ας το κάνουμε με κάθε πρόσφορο τρόπο: διαδηλώσεις, ανακοινώσεις, μηνύσεις κατά παντός υπευθύνου, πολιτικές παρεμβάσεις σε επίπεδο ελληνικών και ευρωπαϊκών θεσμών. Μήπως, επιτέλους, και αποδοθούν οι προσήκουσες ευθύνες όπου δει.


* Ο Θέμης Δημητρακόπουλος είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής - Συντονιστής του Τομέα Πράσινων Πολιτικών και Οικολογίας της Δημοκρατικής Αριστεράς

Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011

Το δραματικό έλλειμμα αυτογνωσίας μας στην σημερινή κρίση και οι ιστορικές του ρίζες



Επίκαιρη συνέντευξη του Στέλιου Ράμφου στον Αντώνη Παγκράτη
[από το ιστολόγιο Στέλιος Ράμφος]

Πώς φτάσαμε στα σκαλοπάτια μιας ακόμη πτώχευσης; Είναι αποτέλεσμα μιας διεργασίας των τελευταίων 20-30 ετών; Ή μιας συλλογικής νοοτροπίας που αρνούμαστε να κοιτάξουμε κατάματα εδώ και 190 χρόνια; Το δεύτερο υποστηρίζει ο Στέλιος Ράμφος και ξετυλίγει το νήμα της εθνικής μας κακοδαιμονίας από τις απαρχές του νεότερου ελληνικού κράτους, οπότε ξεκινά το εθνικό – υπαρξιακό μας ζήτημα, έως τις μέρες μας. Ποιο είναι; Ντύσαμε με το ζόρι Δύση μια χώρα που ζούσε στον δικό της γαλαξία. Το αποτέλεσμα, μια μασκαράτα που κοροϊδεύει και την κοροϊδεύουν. Πώς το αντιμετωπίζεις; Αναζητώντας την αληθινή σου ταυτότητα. Η κρίση του μνημονίου είναι μια ευκαιρία. Η εθνική ενηλικίωση, ίσως, το αποτέλεσμά της.


Bιώνουμε άλλη μία κρίση οικονομική, κοινωνική, πολιτική και ατομική. Μάλιστα, συνοδεύεται από τέτοια απογοήτευση που φαίνεται να οδηγούμαστε σε αδιέξοδο. Δηλαδή, δεν διαγράφεται μέλλον. Είναι αυτή μία ειλικρινής δήλωση αδιεξόδου ή ένα υποκριτικό τέχνασμα με σκοπό την άφεση των αμαρτιών μας από αυτούς που ανέκαθεν θεωρούσαμε υπεύθυνους της κακιάς μας μοίρας, δηλαδή τους Aγγλους, τους Αμερικανούς και τώρα τους Γερμανούς; Με λιγότερα λόγια, θα μπορέσουμε να συγκροτήσουμε έναν υπεύθυνο εαυτό για να πορευτούμε στο μέλλον ή θα εξακολουθήσουμε να ενεργούμε σαν παιδιά, ζητώντας την βοήθεια των μεγαλυτέρων; 

 «Ναι, μόνο που τώρα δεν έχουμε να κάνουμε εμείς με την παρέα μας. Τώρα έχουμε να κάνουμε με Γερμανούς, οι οποίοι δεν είναι διατεθειμένοι να λυπηθούν κανέναν. Αλλά, πάνω από όλα, δεν έχουμε δήλωση αδιεξόδου, έχουμε αίσθημα αδιεξόδου. Αισθανόμαστε σε αδιέξοδο; Οτι το δηλώνουμε είναι δευτερεύον».


Το έχουμε καταλάβει ακριβώς ή για άλλη μια φορά κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας;


«Το νιώθουμε, το εισπράττουμε, το πληρώνουμε. Δεν είναι βέβαιο, όμως, ότι το έχουμε καταλάβει ακριβώς. Και δεν το έχουμε καταλάβει ακριβώς επειδή το αντιμετωπίζουμε σαν γεγονός που συμβαίνει τώρα και που υπάρχει εδώ και είκοσι χρόνια. Oμως, στην πραγματικότητα, είναι μια αλήθεια που αρχίζει, τουλάχιστον, από το 1821, δηλαδή, εδώ και 190 χρόνια και, εάν τα πράγματα πάνε καλά, θα λήξει μετά τα 200 χρόνια του νεοελληνικού κράτους».


Ας το κάνουμε πιο συγκεκριμένο, τονίζοντας ότι εδώ και τουλάχιστον 190 χρόνια έχει ξεκινήσει αυτό το πρόβλημα, αν υποθέσουμε ότι δεν είναι ακόμα παλαιότερο. Ποιο ακριβώς είναι αυτό το πρόβλημα και ώς πού απλώνονται οι ρίζες του;


«Οι ρίζες του προβλήματος, κατά τη γνώμη μου, είναι ότι πήγαμε να φτιάξουμε ένα νεωτερικό κράτος κρατώντας τον παλιό μας εαυτό. Ο οποίος συνίσταται στο γεγονός ότι οι νόμοι που διέπουν τις σχέσεις της οικογενείας, του σιναφιού, της συντεχνίας, της τοπικότητος κ.τ.λ. υπερισχύουν των νόμων του κράτους. Αυτός είναι ο πρώτος κανόνας για την διαφθορά. Δηλαδή, το αίσθημά μου για τον γιο μου, τον κουμπάρο, τον μπατζανάκη μου είναι ισχυρότερο από ό,τι επιτάσσει ο νόμος. Επομένως θα καταστρατηγήσω το Α.Σ.Ε.Π. για να τον διορίσω. Φτιάξαμε ένα σύγχρονο κράτος για να κοροϊδεύουμε, υποτίθεται, τους “Φράγκους”, αλλά το αιμοδοτήσαμε με την παλιά μας νοοτροπία. Σύμφωνα με την παλιά νοοτροπία τα στοιχεία του αίματος και του τόπου καθορίζουν τις όποιες μας επιλογές. Το βλέπουμε το 1821, οπότε εκδηλώνεται για καλά η σύγκρουση των στρατιωτικών με τους πολιτικούς, που ήθελαν να φτιάξουν κράτος. Το 1823 έχουμε κιόλας εμφύλιο πόλεμο!»


Δεν είναι παλαιότερο, δηλαδή, το πρόβλημα;


«Επειδή δεν είχαμε κράτος δεν είναι παλαιότερο. Παλαιότερη, όμως, είναι η νοοτροπία. Για να βγουν οι Ρωμιοί από την Οθωμανική Αυτοκρατορία έπρεπε να γίνουν κράτος. Για να γίνουν κράτος έπρεπε να δημιουργήσουν κράτος δικαίου όπως τα ευρωπαϊκά κράτη εκείνης της εποχής. Δηλαδή, μετά την Γαλλική Επανάσταση τα προηγμένα κράτη ήταν έννομες τάξεις. Δεν είχαν υπηκόους, είχαν πολίτες. Οι υπήκοοι βρίσκονταν σε συντηρητικές μοναρχίες στην Ευρώπη, αλλά και αυτές άλλαζαν. Εμείς δεν θέλαμε υπηκόους, αλλά πολίτες. Και την ώρα που πήγαμε να φτιάξουμε αυτό το κράτος για να υποστηρίξουν οι ξένοι τον αγώνα για την απελευθέρωσή μας, την ίδια εκείνη ώρα κάθε οπλαρχηγός ήθελε την εξουσία του, πράγμα που οδήγησε σε σύγκρουση».

Τρίτη 28 Ιουνίου 2011

Κι αυτό θα περάσει...

Δημήτρης Χατζόπουλος, από ΤΑ ΝΕΑ

Το Μεσοπρόθεσμο τελικά θα περάσει. Ότι και να περιλαμβάνει το θεατρικό έργο "άγρυπνοι στο cnn"... Όχι γιατί δεν έχει απέναντί του ισχυρότατες αντιδράσεις. Όχι γιατί η εκστρατεία εκφοβισμού των αντιδρώντων έχει σημαντικά αποτελέσματα. Ούτε γιατί οι αντιδράσεις δεν είναι θεμελιωμένες σε μιαν άσχημη και επώδυνη πραγματικότητα και λογικότατες αμφιβολίες για το όποιο όφελος από την εφαρμογή του. Αλλά επειδή δεν υπάρχει μια στιβαρή συστημική αντιπρόταση.
Απέναντι στην ισχυρότατη δυναμική των εταίρων μας στην ευρωζώνη που μορφοποιείται στις απαιτήσεις του μνημονίου και του μεσοπρόθεσμου προγράμματος, η δική μας απάντηση δεν είναι το δικό μας μνημόνιο αλλά ένα σκέτο όχι που τους χωρά όλους. Λαμόγια και αδικημένους, μόνιμους δημοσίους υπαλλήλους και απολυμένους ιδιωτικούς, υψηλόμισθους απεργούς των ΔΕΚΟ και χαμηλοσυνταξιούχους που χάνουν κι από αυτά που δεν έχουν, συνεπείς επιχειρηματίες και φοροφυγάδες, κρατικοδίαιτους κάθε είδους και ανεξαρτήτως επιχειρούντες, χαμηλόμισθους εργαζόμενους και διεκδικούντες αναδρομικά δικαστικούς και βουλευτές κλπ κλπ. Η παρθένα και ο σατανάς, ο δολοφόνος και το θύμα αγκαλιά διαδηλώνουν παρέα "να μην περάσουν"  τα "μέτρα". Ποια μέτρα; Όλα ανεξαιρέτως; Ίσως... Τι σημασία έχει άλλωστε η καταπολέμηση της σπατάλης και της φοροδιαφυγής και το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων μπροστά στο πανεθνικό προσκλητήριο να πετάξουμε τους εισβολείς ...δανειστές στην θάλασσα;
Απέναντι σε μια καθαρά συστημική πρόταση αντιπαρατίθεται μια καθαρά αντισυστημική άρνηση. Και ως γνωστόν όταν η σύγκρουση γίνεται με αυτόν τον τρόπο, ανάμεσα σε ανόμοια μεγέθη, αυτό που τελικά κυριαρχεί είναι η πρόταση που εξασφαλίζει την συνέχεια, έστω και με πολλαπλές απώλειες παρά εκείνη που ανοίγεται σε άγνωστα εδάφη - εκτός φυσικά από επαναστατικές περιόδους.

Αν θα είχε κάτι πιθανότητες να αντιμετωπίσει μνημόνιο και μεσοπρόθεσμο, αυτό δεν θα ήταν άλλο από μια επίσης συστημική αντιπρόταση συνέχειας, ένα άλλο μνημόνιο και ένα άλλο μεσοπρόθεσμο, μια σύμβαση δανεισμού αποτέλεσμα διαπραγμάτευσης, όπου τα βάρη θα κατανεμόντουσαν δίκαια και οι μεταρρυθμίσεις θα προχωρούσαν με ευρεία συναίνεση και σε ανορθωτική για την οικονομία μας κατεύθυνση.  
Κάτι τέτοιο όμως καμιά πολιτική δύναμη δεν έχει διατυπώσει με σαφήνεια και οικονομοτεχνική πληρότητα - μόνο συνθηματολογικά. Και όχι γιατί δεν το επιθυμεί - αλλά γιατί κάτι τέτοιο ξεπερνά τα όρια του σημερινού πολιτικού συστήματος. 
Γιατί; 
Γιατί διατυπώνοντας το δικό σου μνημόνιο πρέπει να πεις πια συγκεκριμένα από που θα πάρεις, πόσα και γιατί και πως θα τα διαθέσεις, πόσα για τόκους και πόσα για ανάπτυξη. 
Αυτό το "συγκεκριμένο" είναι επικίνδυνο για τα κόμματα - γιατί αρχίζει να αγγίζει και να αμφισβητεί τον τροφοδότη λογαριασμό τους: τον πυρήνα του πελατειακού κράτους, το δημόσιο λάφυρο και τροφό της ανταλλακτικής σχέσης κομμάτων και πολιτών, εξαγοράς ψήφων και εξουσίας, το Ιερό Δισκοπότηρο του δημοσιοϋπαλληλικού μεταπολιτευτικού καθεστώτος σπατάλης και αναξιοκρατίας. Κι αυτό ξεπερνά κατά πολύ τις δυνατότητες του συστήματος...
Έτσι, όλες οι πολιτικές δυνάμεις είναι απλά αντιμνημονιακές - χωρίς αντιπρόταση.
Γιατί θέλουν τα δανεικά αλλά χωρίς συμβόλαια και υποχρεώσεις - όπως γινόταν μέχρι πέρυσι και μέχρι να σπάσει η φούσκα της "ανάπτυξης" από κατανάλωση με δανεικά.
Γι αυτό και θα ηττηθούν (και μαζί τους όποιος τις ακολουθεί). 

Χωρίς πλεονάσματα - που απαιτούν μεταρρυθμίσεις, περιστολή των ελλειμάτων, λειτουργικό κράτος, επενδύσεις και εξαγωγές - δεν υπάρχει προοπτική αναστροφής της πορείας προς την χρεοκοπία - σε όποια οικονομική σχολή κι αν ανήκεις. Και πλεονάσματα στην περίπτωση της χώρας μας σημαίνει "χέρι" στο πελατειακό σύστημα, αποκατάσταση ισορροπίας με τον ιδιωτικό τομέα και εξοικονομήσεις για αναπτυξιακά σχέδια. 
Εδώ βρίσκονται με σαφήνεια τα όρια του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος. Γι αυτό και δεν υπάρχει αντιπρόταση στο πιθανότατα αναποτελεσματικό, εφαρμοστικά εισπρακτικό και υφεσιακό, κοινωνικά άδικο αλλά σίγουρα συνεκτικό σχέδιο του μνημονίου. Η εξάρτηση του πολιτικού μας συστήματος από τις κλειστές επαγγελματικές συντεχνίες και τους διορισμούς στο δημόσιο έναντι του ανύπαρκτου κοινωνικού κράτους, δεν του επιτρέπει την υπέρβαση της συγκυρίας.
Γι αυτό το Μεσοπρόθεσμο θα περάσει.
Αλλά δεν είναι και το τέλος του κόσμου...

Θα υπάρξει αρκετός χρόνος όσο θα τρεφόμαστε από το σωληνάκι της "βοήθειας", για να συνειδητοποιήσουμε μερικά πράγματα όπως την αξία των διεκδικήσεων με αντιπροτάσεις, απέναντι σε μια συγκυριακά έστω υπέρτερη δυναμική, όπως έχει διαμορφωθεί στην ΕΕ και την ευρωζώνη. Ή την αξία των μέτρων που πρέπει να πάρουμε μόνοι μας για να μειώσουμε τα μειονεκτήματά μας και να ενισχύσουμε τα πλεονεκτήματά μας. Ή την αξία της ανατροπής επιτέλους του πελατειακού μεταπολιτευτικού καθεστώτος πλουτισμού των ημετέρων και καταχρέωσης της χώρας.
Ίσως επίσης βρούμε μια εναλλακτική λύση απέναντι στην επιλογή του να ανατιναχτούμε μετά των αλλοφύλων προκαλώντας εθελοντικά στάση πληρωμών και χάος στην ευρωζώνη και το παγκοσμιοποιημένα αλληλεξαρτώμενο οικονομικό σύστημα και ακολουθώντας ως πρόβατα τους ανάξιους και ανεύθυνους ηγέτες, της "αντιμνημονιακής" ντόπιας δεξιάς και αριστεράς στον ...βορειοκορεατικό παράδεισο ( και όχι βέβαια εκείνον της Αργεντινής που είχε παραγωγική βάση να στηριχτεί ή έσοδα από πετρέλαια να ανακάμψει όπως ο Ισημερινός και η Βενεζουέλα).
Τέλος ίσως αναρωτηθούμε γιατί οι συλλογικότητές μας δεν λειτουργούν ανοιχτά και δημοκρατικά, γιατί φοβούνται την δημοκρατική κατάκτηση του διαδικτύου και την ρευστότητα των ρευμάτων ιδεών και γιατί γίνονται μηχανισμοί κλειστών ομάδων και αντίγραφα δημοσίων οργανισμών. Γιατί τα συνδικάτα εκπροσωπούν κατά 90% μόνο δημοσίους υπαλλήλους και τα στελέχη των κομμάτων είναι επίσης ΔΥ στο ίδιο ποσοστό. Και πόσο καίριο είναι το ζήτημα της ανάδυσης στον δημόσιο λόγο και τις θέσεις ευθύνης των υπολοίπων κοινωνικών στρωμάτων (όσο ίσως της ανάδυσης των Πολιτών στην Γαλλική Επανάσταση...).
Μέχρι τότε, ο ορός του μνημονίου θα στάζει λιτά και πανάκριβα, κρατώντας μας σε ιατρικά "σταθερή κατάσταση" μέχρι να αποφασίσουμε να ξυπνήσουμε από το κώμα. Ή μέχρι να απαλαγούμε από την υστερική κώφωση και το οφθαλμικό άλγος στο φως της πραγματικότητας και των πρακτικών καθηκόντων μας απέναντι στην κρίση. 

Η διαδικασία αυτογνωσίας μας είναι αργή και επώδυνη - δεν μπορούμε να την επιταχύνουμε τεχνητά. Το βλέπουμε παντού γύρω μας: στους αγανακτισμένους, στις συνομωσιολογίες, στις συζητήσεις στην τηλεόραση, στις πολεμικές στα μπλογκ. Θα χρειαστούμε αρκετό χρόνο μέχρι να συνειδητοποιήσουμε πόσο παιδαριώδες είναι να μην αναγνωρίζουμε την θέση μας και τις υποχρεώσεις μας, να μην συζητάμε με σαφείς αντιπροτάσεις αλλά να περιμένουμε απλά τις κινήσεις της τρόικας, να εκβιάζουμε αντί να ευχαριστούμε και σεβόμαστε λαούς που μας δανείζουν έστω και διαμεσολαβούμενοι από εχθρικές ηγεσίες, να μην κάνουμε συμμαχίες και να μην διεκδικούμε την βελτίωση των όρων δανεισμού και της πιστοληπτικής μας θέσης με δικές μας πρωτοβουλίες αλλά να περιμένουμε παθητικά τον απομηχανής θεό των Ελλήνων...
Στο τέλος, κι αυτό θα περάσει...

Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011

Το Μνημόνιο που θα υπογράφαμε [1]: Μια κριτική & Τα αμείλικτα νούμερα



Λέμε "όχι στο μνημόνιο των άλλων" αλλά ποιο είναι "το δικό μας μνημόνιο"; Όσοι θεωρούν ότι δεν χρειάζεται να δανειστούμε από κανέναν, προφανώς δεν τους απασχολεί και η υπογραφή κάποιας δανειακής σύμβασης ή μνημονίου... Για όλους τους υπόλοιπους το ζήτημα -  καθημερινά περιγράφεται ως αντιμνημονιακός αγώνας - είναι ότι το γνωστό μνημόνιο (Ι και σύντομα, ΙΙ) αλλά και τα σχετικά μεσοπρόθεσμα μέτρα "δεν βγαίνουν", "δεν έχουν το σωστό μείγμα μέτρων", "είναι αντιλαϊκά" , "είναι κατοχικά" κλπ. 

Το "όχι στο μνημόνιο" λοιπόν, τουλάχιστον των μη λαϊκιστών, εννοεί λογικά ότι αυτό το μνημόνιο δεν είναι σωστό: εκμεταλλεύεται ας πούμε την πλεονεκτική θέση των δανειστών απέναντί μας για να επιβάλλει ένα συμβόλαιο δανεισμού, ακριβό και μη αποτελεσματικό, περίπου κερδοσκοπικό, που παγιώνει την εξάρτησή μας από τον δανεισμό και τα διαδοχικά, παρόμοιας λογικής μνημόνια που αναπόφευκτα θα ακολουθούν όσο το χρέος θα αυξάνεται αντί να μειώνεται. Κι αυτό, πάλι ας πούμε, συμφέρει τους βόρειους εταίρους μας είτε τους προστατεύει από το αναπόφευκτο μελλοντικό κούρεμα μειώνοντας τις απώλειες είτε τους δίνει χρόνο για να θωρακιστούν απέναντι στην χρεοκοπία μας, αναβάλλοντας την για όσο χρειάζεται με το αζημίωτο.

Ωραία!

Ένα χρόνο τώρα αυτά συζητάμε.

Κανείς όμως δεν περιγράφει το δικό μας μνημόνιο
Αυτό που εμείς θέλουμε να διαπραγματευτούμε, αυτό που διασφαλίζει την εξυπηρέτηση του χρέους χωρίς να φέρνει τόσο μεγάλη ύφεση και λιτότητα, που κατανέμει σωστά τα βάρη, που ανοίγει προοπτικές πλεονασματικών χρόνων και επιστροφής στην ανάπτυξη, που μειώνει τα ελλείμματα φορολογώντας κλιμακωτά τον πλούτο και όχι οριζόντια το εισόδημα, που περικόπτει σπατάλες και πελατειακά βολέματα και όχι τα φτωχά εισοδήματα και την λαϊκή κατανάλωση κλπ κλπ 
Το μνημόνιο που μετουσιώνει την κριτική σε πρόταση, το μνημόνιο που διεκδικούμε και διαπραγματευόμαστε έναντι των άλλων συναινώντας μεταξύ μας ότι είναι προς το συμφέρον μας.
Η σειρά κειμένων "Το Μνημόνιο που θα υπογράφαμε" θα προσπαθήσει να φωτίσει μια τέτοια προσέγγιση από οποιαδήποτε δυνατή σκοπιά. Ξεκινάμε με δυο παλαιότερα -από τριμήνου- αλλά ακόμη επίκαιρα κείμενα παρατηρήσεων του Γιώργου Προκοπάκη με αφορμή δηλώσεις στελεχών της Δημοκρατικής Αριστεράς μετά από συναντήσεις με κυβερνητικούς παράγοντες στα πλαίσια των "αποπειρών συναίνεσης"  του Έλληνα πρωθυπουργού.

του Γιώργου Προκοπάκη

1. Μια κριτική

[Με αφορμή τις δηλώσεις Δημήτρη Χατζησωκράτη μετά την συνάντηση με Γ. Παπακωνσταντίνου στις 2/3/11]

Σάββατο 25 Ιουνίου 2011

Όχι στο Μνημόνιο των Άλλων


Με αφορμή μιαν ακόμη ενδιαφέρουσα συνέντευξη και κάποιες φαινομενικά λογικότατες προτάσεις του Γιάνη Βαρουφάκη, στο κουτί της Πανδώρας.
Τι είναι τελικά εκείνο που λείπει από αυτήν την αέναη συζήτηση που συνεχίζεται εδώ και έναν χρόνο και η πλειάδα των προτάσεων δεν γίνεται έστω "μια κάποια λύση";


Είναι φανερό ότι νοιώθουμε (και είμαστε) παγιδευμένοι. 
Μέσα σε μια κρίσιμη κατάσταση καλούμαστε να πάρουμε θέση επί μιας πολιτικής πάνω στην οποία δεν έχουμε κανέναν έλεγχο
Ο καθένας καταλαβαίνει πχ ότι χωρίς ανάπτυξη, τα ακριβά δανεικά θα μας οδηγήσουν σε ένα χειρότερο σημείο χρέους. Ότι χωρίς βαθιές μεταρρυθμίσεις, η "αγορά χρόνου" (και με τις νέες δανειακές συμβάσεις) δεν πρόκειται να αξιοποιηθεί θετικά, άρα γιατί να αγοράσουμε χρόνο; 
Γιατί να κάνουμε θυσίες για να πληρωθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι σήμερα όταν με το πολλαπλάσιο χρέος δεν θα πληρώνονται ούτως ή άλλως μετά τα μνημόνια; Γιατί να μην περάσουμε άσχημα τώρα (με στάση πληρωμών και επαναφορά στο εθνικό νόμισμα) παρά για μιαν ολόκληρη ζωή (με την υπερχρέωσή μας με τα ακριβά μνημόνια);
Ειδικά το τελευταίο ερώτημα βρίσκεται στο κέντρο της καθημερινής μας προβληματικής, όποια λύση κι αν θεωρούμε θετική. 
Γιατί δεν ελέγχουμε την άλλη πλευρά του κάθε μνημονίου που η οποιαδήποτε πολιτική δύναμη μπορεί να συνάψει με τον οποιονδήποτε δανειστή. Τις μεταρρυθμίσεις, την αξιοποίηση του χρόνου, την συνεχή αναδιαπραγμάτευση, τις επιθυμητές αλλαγές στην ΕΕ.

Πως λοιπόν να πάρεις στην πλάτη σου την όποια δανειακή σύμβαση όταν αμφιβάλλεις ότι η "υπεύθυνη κυβέρνηση", θα εφαρμόσει στο μεταξύ τις "πολιτικές αντίδοτα" στις αρνητικές πλευρές της δανειακής σύμβασης;

Παρασκευή 24 Ιουνίου 2011

Προσοχή, ο Σαμαράς δεν πολιτεύεται "γελοία", πολιτεύεται ακροδεξιά


Δυο πολύ κατατοπιστικά κείμενα από το the books' journal και τον left liberal synthesis:

Ο Σαμαράς υπονομεύει την πολιτική ομαλότητα

από το editorial του the books' journal

Ανάμεσα στις πολλές ανεπάρκειες που ανέδειξε η οικονομική κρίση, ήταν και εκείνη του πολιτικού προσωπικού. Πολιτικά άναρθρες ηγεσίες, άβουλοι υπουργοί, κοινοβουλευτικές ομάδες από οπορτουνιστές και κοντόθωρους επαρχιώτες, ανεπαρκή στελέχη – ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα το οποίο ένα πράγμα γνωρίζει: τα κλισέ του λαϊκισμού. Η κρίση της πολιτικής εκπροσώπησης είναι το σημαντικότερο χαρακτηριστικό της περιόδου που διανύουμε. Είναι μια κρίση που από μόνη της θα αρκούσε για να οδηγήσει τη χώρα στην παραλυσία. Και για να είμαστε ακριβέστεροι, η παραλυσία στην οποία βρίσκεται η χώρα οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο συγκεκριμένο πολιτικό προσωπικό, στην αναποφασιστικότητα του, στην αβουλία του, στο φόβο του ή και (για το μεγαλύτερο μέρος των αριστερών ηγεσιών) στην άγνοια κινδύνου.

Από αυτό το αδιέξοδο προσκήνιο διαφοροποιείται και ξεχωρίζει ένα πολιτικό πρόσωπο και οι πολιτικές του που, αν τα πράγματα ακολουθήσουν μια φορά κανονικότητας, θα μπορούσε να βρεθεί κάποια στιγμή στα ηνία της χώρας. Είναι ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο δημοκρατικώ τω τρόπω κληρονόμος του κόμματος μέσω του οποίου εκφράζονται οι δυνάμεις της συντήρησης στη χώρα: ο Αντώνης Σαμαράς.

Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011

Η τρέλα του άυλου καπιταλισμού και η υλικότητα της αδήριτης πια ανάγκης για πολιτική ευρωπαϊκή ενοποίηση




Οι άυλοι τίτλοι, η προεξόφληση μελλοντικών εσόδων, η δήθεν ανάπτυξη των παραγώγων και η παγκόσμια οικονομική φούσκα έχει οδηγήσει στην απελπισία και τον παραλογισμό τους οικονομικούς αναλυτές παγκοσμίως.
Ο αμερικανός υπουργός οικονομικών ευελπιστεί ότι η οικονομία των ΗΠΑ (με χρέη πάνω από 4 τρις) δεν θα χρεοκοπήσει ...αυτό το καλοκαίρι, το CNN δείχνει σε απευθείας σύνδεση την διαδικασία ψήφου εμπιστοσύνης στην ελληνική κυβέρνηση λες και πρόκειται για τον πόλεμο του Κόλπου, οι κινέζοι και τα ασφαλιστικά ταμεία της Ευρώπης παρακαλούν να βρεθεί λύση στο πρόβλημα χρέους της ευρωζώνης με ευρωομόλογα, οι κερδοσκόποι ποντάρουν σε χρεοκοπίες και ασφάλιστρα κινδύνου κλπ κλπ. Σκέτη τρέλα... 

Σε μια πλασματική οικονομία της χρηματοπιστωτικής φάσης του καπιταλισμού (υπολογίζεται ότι η πραγματική οικονομία είναι πια μικρό μόνο μέρος της) οι μόνοι που νοιώθουν στο πετσί τους τις αναταράξεις στα εφιαλτικά όνειρα των αναλυτών είναι οι άνθρωποι χωρίς εργασία και εισόδημα. 
Οι ωφελημένοι είναι οι κερδοσκόποι που καταστρέφουν τις παραγωγικές δομές για το άμεσο κέρδος και οι βολεμένοι του πελατειακού κράτους (σίγουρα στην μικρή μας χώρα) που χαίρονται τις με παρασιτικό τρόπο αποκτημένες παράνομες περιουσίες τους. 
Ο φόβος απλώνεται στους εργαζόμενους της Ευρώπης, οι εθνικισμοί στρέφουν τον ένα λαό κατά του άλλου και οι ηγέτες της ΕΕ παλινωδούν μπροστά στην μόνη φυγή προς τα εμπρός, την στενότερη πολιτική ενοποίηση. 
Πως είναι όμως αλήθεια η κατάσταση των πραγμάτων, όσο τουλάχιστον μας αφορά; Ας δούμε πως απαντούν οι πρώτοι διδάξαντες και κάτοχοι του σχετικού "εγχειριδίου κρίσης":

Η Wall Street Journal καταρρίπτει πέντε μύθους για την ελληνική κρίση

Πηγή: capital.gr

Την απομυθοποίηση ορισμένων πεποιθήσεων που προσφάτως κυριαρχούν αναφορικά με την ελληνική κρίση χρέους επιδιώκει η Wall Street Journal σε σημερινό της δημοσίευμα.

Τετάρτη 22 Ιουνίου 2011

Back Ιn Τhe United States of Europe: Είναι η κοινωνία που οφείλει να περικλείει την οικονοµία και όχι το αντίστροφο



Δυο άρθρα για την ευρωπαϊκή κρίση από τους Τόμας Ουντάιγ (Γαλλία - EuropaNova) και Μιχάλη Μοδινό (Να σώσουμε την Ευρώπη!):


Να ξαναγεννήσουμε το ευρωπαϊκό σχέδιο για να αγωνιστούμε κόντρα στους εθνικισμούς

του Τομάς Ουντάιγ

Ο κόσμος διασχίζει μια ζώνη μεταπτώσεων τροφοδοτούμενη από οικονομικές και χρηματοοικονομικές ανισορροπίες οι οποίες θίγουν ιδιαιτέρως την Ευρώπη, μια ήπειρο ιστορικά κυρίαρχη, που επιβραδύνει. Στο εθνικό επίπεδο, αυτό μεταφράζεται σε μια απώλεια εμπιστοσύνης των συμπολιτών μας, μια αναδίπλωση στον εαυτό μας και μια άνοδο των λαϊκισμών και των εθνικισμών.

Είναι εύκολο γι’ αυτούς να κατηγορούν την Ευρώπη και ένα από τα σημαντικότερα σύμβολά της, το ευρώ, που γίνεται ο αποδιοπομπαίος τράγος για όλα μας τα κακά.

Ωστόσο, δεδομένων των σημερινών διακυβευμάτων, αλλά και όσων έρχονται, για τις κοινωνίες μας και την μεγεθυνόμενη και πολύπλοκη δυναμική της παγκοσμιοποίησης, δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική από ένα επαναδιατυπωμένο και ανανεωμένο ευρωπαϊκό σχέδιο, το οποίο επιπλέον θα φέρνει συγκεκριμένες λύσεις, θα είναι φορέας νοήματος.

Από το τέλος του ψυχρού πολέμου, ο κόσμος γνώρισε μιαν εξέλιξη συναρπαστικής ταχύτητας και εύρους, η οποία άλλαξε σε βάθος τον τρόπο ζωής μας: τον τρόπο με τον οποίο δουλεύουμε, τον τρόπο που καταναλώνουμε, τον τρόπο που ταξιδεύουμε, τις σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους…

Η παγκόσμια χρηματοοικονομική κρίση δεν είναι παρά το πιο πρόσφατο επεισόδιο μιας σειράς γεγονότων τα οποία κλόνισαν τις βεβαιότητές μας και το σύστημα αξιών μας.
Για πρώτη φορά στην πρόσφατη ιστορία της Ευρώπης, φοβόμαστε ότι τα παιδιά μας θα είναι λιγότερο ευνοημένα από εμάς.
Και είναι αλήθεια ότι η κατάσταση των οικονομιών μας δεν είναι λαμπρή: αδύναμη οικονομική ανάπτυξη, ανεργία στα ύψη, τεράστια υπερχρέωση των κρατών…
Και ακόμη περισσότερο ότι, παρά τα σχέδια ανάκαμψης, έπειτα τα σχέδια λιτότητας της πλειοψηφίας των ευρωπαϊκών κρατών, δε βλέπουμε πως αυτά τα μέτρα θα μπορούσαν να βελτιώσουν κάτι περισσότερο από την εμπιστοσύνη των χρηματοοικονομικών αγορών.

Οι υπεύθυνοι πολιτικοί φαίνονται αδύναμοι να βρουν λύσεις, ασχολούνται περισσότερο με τις επόμενες εκλογές παρά με την ανάγκη να ανταποκριθούν στις έγνοιες των πολιτών.

Τρίτη 21 Ιουνίου 2011

Ένα βήμα πίσω (στην εποχή του διαφωτισμού και του ορθού λόγου) για δυο βήματα μετά μπροστά*


κάποια αυτονόητα μας χρειάζονται μάλλον επειγόντως... (εδώ ...το μήλο του Νεύτωνα)

του Στάθη Κουρνιώτη

Ένα από τα εξαιρετικά πράγματα που συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια είναι ο τεράστιος διάλογος που έχει ξεκινήσει μέσω του διαδικτύου στην αριστερά. Έτσι, μπορώ και διαβάζω πραγματικά πολύ ενδιαφέροντα κείμενα, με ελάχιστη διαμεσολάβηση (κάποιας εκδοτικής ομάδας που συνήθως παρέπεμπε σε κάποια … κεντρική επιτροπή). Παράλληλα, αυτά τα εξαιρετικά κείμενα (πολλά σε αυτό εδώ το ιστολόγιο), ανοίγουν εξίσου εξαιρετικούς και διαφωτιστικούς διαλόγους.
Καταλαβαίνω ότι αυτό είναι ένα από τα αποτελέσματα της παγκοσμιοποίησης. Και σκέφτομαι ότι αν οι ιδέες της αριστεράς μπορούν να κινούνται τόσο εύκολα και γρήγορα μέσω του διαδικτύου ότι το ίδιο εύκολα μπορούν να διακινούνται και το κεφάλαιο και οι άνθρωποι. Είναι λογικό. Π.χ. τι θα μπορούσε να κάνει κάποιον από το Σουδάν να μείνει στη χώρα του όπου μαίνεται ο εμφύλιος εδώ και χρόνια όταν έχει δει στην τοπική τηλεόραση πως ζουν οι ευρωπαίοι (και οι έλληνες). Παράλληλα (και καταρχήν) κινείται το κεφάλαιο. Τι θα μπορούσε να σταματήσει κάποιον από το να μεταφέρει τις (εν πολλοίς) άυλες λογιστικές του αξίες στην ήπειρο ή τη χώρα όπου έχει το μεγαλύτερο περιθώριο κέρδους; Φαντάζομαι τίποτα πια.
Γι’ αυτό και μια «εργατική» επανάσταση, όπως αυτές που ευαγγελίζεται το ΚΚΕ ή άλλα αριστερόστροφα γκρουπούσκουλα είναι ανέφικτη. Μετά την έφοδο στην κεντρική τράπεζα θα ανακαλύψουν ότι οι άυλες λογιστικές αξίες που αποτελούν την «απόδειξη» της αποθησαύρισης των μισητών καπιταλιστών, θα έχουν κάνει φτερά ενώ ο χρυσός του κεντρικού χρηματοκιβωτίου και οι πολύτιμοι πίνακες στις βίλες των τραπεζιτών θα είναι πολύ λίγα για να χρηματοδοτήσουν την συνέχιση της επανάστασης. Το σενάριο είναι απλό και καταλήγει σε λιμούς τύπου Β. Κορέας.

Δευτέρα 20 Ιουνίου 2011

Οι αστικοί μύθοι της οικονομικής κρίσης και κάποιες σχετικές παλινωδίες της μεταρρυθμιστικής αριστεράς

Πολλά σχετικά ερωτήματα έχουμε διατυπώσει από αυτό το ιστολόγιο προς τους επίδοξους μεταρρυθμιστές της αριστεράς, που εν πολλοίς έχουν μείνει αναπάντητα... Ο πολύτιμος όμως χρόνος κάποιων θαρραλέων πρωτοβουλιών κυλά αναξιοποίητος και άλλοι παίρνουν τις δικές τους πρωτοβουλίες με τους δικούς τους φυσικά όρους συνέχειας, έστω και οριακά του μεταπολιτευτικού καθεστώτος του παρασιτισμού της δημόσιας σφαίρας για ίδιον όφελος. Τελευταίο ερώτημα: όσοι επικαλούνται την ανανέωση και την μεταρρύθμιση στην εγχώρια αριστερά, έχουν αποφασίσει να μείνουν οριστικά έξω από αυτόν τον αγώνα και το μεταρρυθμιστικό κοινωνικό μέτωπο;

Τα γουάν και τα ρούβλια που θα πλήρωναν το χρέος και άλλες, ανάλογες, ιστορίες


Οι αστικοί μύθοι μιας οικονομικής κρίσης...

του Παναγή Γαλιατσάτου

Από τον Δεκέμβριο του 2009 η χώρα αγωνίζεται για να αποφύγει τη χρεοκοπία. Οπως ήταν επόμενο, έκτοτε η κρίση χρέους κυριαρχεί στη δημόσια συζήτηση και όχι πάντα με τον πιο εποικοδομητικό τρόπο.

Τους τελευταίους 18 μήνες διαμορφώθηκε μια σειρά από αστικούς μύθους γύρω από την κρίση, οι οποίοι, αν και στερούνται ρεαλιστικής βάσης, έγιναν ευρύτατα αποδεκτοί, καθώς υπαινίσσονταν ότι υπήρχε ένας πιο εύκολος δρόμος εξόδου από αυτήν. Εν τέλει, οι μύθοι αυτοί λειτούργησαν υπονομευτικά για την ίδια την εθνική προσπάθεια, αφού συνετέλεσαν σε μεγάλο βαθμό στο να αντιδρά όλο και εντονότερα η κοινή γνώμη στη σκληρή πραγματικότητα.

Οι πολιτικές δυνάμεις είναι σε μεγάλο βαθμό συνυπεύθυνες γι' αυτήν την εξέλιξη, αφού διακίνησαν πρώτες τέτοιου είδους μύθους. Οπως:

Σάββατο 18 Ιουνίου 2011

Κρίση και πολιτική: άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε


Rivera, Diego Night of the Rich 1928 Fresco North wall, Courtyard of the Fiestas Ministry of Education, Mexico City
Δεν έχω πια καμία αμφιβολία ότι οι πολιτικοί μάς δουλεύουν. Και για να προλάβω το λογικό και αγωνιώδες ερώτημά σας απαντώ: όχι βρε όλοι - απλά οι ...περισσότεροι. Και κυρίως τα κόμματά τους. Εδώ ειδικά θα μπορούσα να πω με αποφασιστικότητα: σχεδόν όλα - όποιο δεν το κάνει ας μας το αποδείξει.
Είναι βλέπετε ο χρυσός κομματικός κανόνας σε όλο το πολιτικό φάσμα: άλλα λέμε "μέσα" άλλα λέμε "έξω"...
Τώρα τι είναι ακριβώς σε κάθε κόμμα το "μέσα", δεν γνωρίζω και ούτε με νοιάζει. Ίσως επειδή όλοι βασικά είμαστε απ' "έξω".
Παρ' όλα αυτά καθημερινά και εμείς και κυρίως τα ΜΜΕ, ασχολούμαστε έως παρανυχίδος τι είπε και τι εννοεί ο κάθε πολιτικός και το κάθε κόμμα. Και μοιάζει όλο αυτό το σκηνικό αληθινό, σημαντικό, καθοριστικό για την εξέλιξη της ζωής μας. 
Θα ρωτήσω αφελώς; Αν ήταν έτσι, έστω και λίγο, γιατί έχουμε γίνει όλοι οικονομολόγοι μέσα στην οικονομική κρίση; Όπως παλιότερα είχαμε γίνει όλοι συνταγματολόγοι (στην αναθεώρηση), σεισμολόγοι (στους σεισμούς), τσουναμολόγοι, γριππολόγοι, μετεωρολόγοι; Γιατί απλούστατα το σκηνικό αυτό χάνει από παντού, δεν είναι σημαντικό, οι πληροφορίες του παραπληροφορούν ανάλογα την πολιτική στόχευση του μεγαλοεργολάβου ιδιοκτήτη (στα ΜΜΕ) ή την "ιδεολογία" του κάθε ιστολογίου;

Παρασκευή 17 Ιουνίου 2011

Ανασχηματισμός στα ακραία όρια του σημερινού πολιτικού συστήματος



Μετά τα προχθεσινά καραγκιοζιλίκια περί "αναζήτησης λύσεων εθνικής σωτηρίας" και ο τελευταίος Έλληνας συνειδητοποίησε τα όρια του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος.
Το ίδιο σύστημα που έφτασε τη χώρα στην χρεοκοπία είναι πια σαφές ότι δεν μπορεί να γίνει και μέρος της λύσης. 
Ακόμα και οι αναπόφευκτες εκλογές σε περίπτωση αδιεξόδου και του τελευταίου (σημερινού) κυβερνητικού ανασχηματισμού του Πασοκ, το μόνο που θα μπορέσουν να προσφέρουν είναι οι κυβερνήσεις συνεργασίας εφόσον επιβεβαιωθεί η πτώση του δικομματισμού. 
Με τι θέσεις όμως;

Η πολιτικά μη μορφοποιημένη σε σαφή αιτήματα κίνηση των διαμαρτυρομένων, έχει κάθε δίκαιο να παραμένει ανυποχώρητη και να απαιτεί λύση και έξοδο από την κρίση - και είναι και η μόνη συλλογική έκφραση που πιέζει σε αυτήν την κατεύθυνση. 
Όμως το πολιτικό προσωπικό όλων των κομμάτων, δεν έχει καμιά νομιμοποίηση να παραμένει ακόμη σε γενικολογίες και προεκλογικού χαρακτήρα εξαγγελίες. Έχει την απόλυτη ευθύνη να προτείνει συγκεκριμένα πράγματα, να βάλει πλάτη σε κάποια μέτρα και να απορρίψει άλλα.
Ένας χρόνος χάθηκε ανάμεσα σε επιλογές μονόδρομων κάθε είδους και συντεχνιακές αντιστάσεις για χαριστικά κεκτημένα που θόλωσαν τα λαϊκά αιτήματα. 
Τα κόμματα τρέφονται βέβαια από τις γενικόλογες αντιπαραθέσεις και τις μετωπικές συγκρούσεις προβοκάροντας το ένα το άλλο, για λόγους αυτοσυντήρησης και αναδιανομής της εξουσίας και των κοινοβουλευτικών εδρών. Είναι όμως αυτό το πρόβλημά μας;

Τετάρτη 15 Ιουνίου 2011

Φύκια συνεργασίας για "επιτυχημένες" εκλογικές κορδέλες



Μπορεί το πολιτικό σύστημα να δίνει μια από τις γνωστές του παραστάσεις συνεπικουρούμενο από τα φίλια ΜΜΕ, αλλά η ουσία είναι ότι πάμε ολοταχώς για εκλογές.
Ο καθένας δίνει την μάχη του για να ενοχοποιήσει τον αντίπαλο, προτείνει, δέχεται, υποχωρεί, παζαρεύει, ανασχηματίζεται. Αλλά τα όρια του μεταπολιτευτικού συστήματος δεν επιτρέπουν υπέρβαση.

Ο δικομματισμός εφαρμόζοντας ένα παρασιτικό πελατειακό σύστημα και προσπαθώντας να απορροφήσει και ενσωματώσει κάθε αντίδραση με την μέθοδο της συνενοχής, απώλεσε την ικανότητα αναστροφής γιατί τα δανεικά, τα προνόμια για συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες και ο καταναλωτισμός χωρίς παραγωγή απέκτησαν την δική τους δυναμική αφήνοντας πίσω τους εμπνευστές τους.

Το σύστημα ζητά αγωνιωδώς νομιμοποίηση. Κι αυτή δεν μπορεί να είναι άλλη από τις εκλογές.
Είδαμε τι έγινε στην Πορτογαλία: τα "κόμματα του μνημονίου" απέσπασαν το 87% των ψήφων ενώ αριστεροί και πράσινοι κατήγαγαν περήφανη ...ήττα.
Στην Ελλάδα χάσαμε έναν ολόκληρο χρόνο ανάμεσα σε δυο βάρκες: ναι ή όχι στο συμβόλαιο που συνοδεύει τα δανεικά που πήραμε... "ναι ή όχι στο μνημόνιο".
Αντί να συζητήσουμε ποιες επιτέλους είναι οι φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις, ποιες οι απαραίτητες θυσίες, ποια τα μέτρα προστασίας των αδυνάτων, ποια τα μέτρα στην κατεύθυνση της εξόδου από την υπερχρέωση και ποια ανάπτυξη χρειαζόμαστε.

Στο μεταξύ βέβαια είχαμε δανειστεί τα απαραίτητα...

Σήμερα, ο λαός δεν έχει ακόμα τοποθετηθεί επίσημα πάνω στο κεντρικό αυτό ζήτημα.
Τώρα που το σύστημα χρειάζεται νομιμοποίηση, ο λαός έχει την ευκαιρία του.
Τι θα την κάνει;
Πόσο έτοιμος είναι να κρίνει ψύχραιμα ανάμεσα στις συμπληγάδες του Ναι και του Όχι, των αμέτρητων θεωριών της αναδιαπραγμάτευσης, στάσης πληρωμών, άρνησης του χρέους, επαναδιαπραγμάτευσης του "μίγματος" κλπ κλπ ; Πότε θα μπορέσει και με ποιες επιλογές να συμμετάσχει στις εξελίξεις και με ποιούς αντιπροσώπους;

Μέρες αναστοχασμού και περίσκεψης ακολουθούν.


Δευτέρα 13 Ιουνίου 2011

Οι "Αγανακτισμένοι", η απονομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος και η Αριστερά




της Στέλλας Νιώτη*

Πλησιάζει μήνας από την ημέρα που οι «Αγανακτισμένοι» έκαναν την πρώτη συγκέντρωσή τους στην πλατεία Συντάγματος. Από την ημέρα εκείνη πληθαίνει διαρκώς ο αριθμός των δημοσιευμάτων και της σχετικής αρθογραφίας μαζί με τον προβληματισμό για την ταυτότητα και τις προοπτικές τους.

Τα βασικά ερωτήματα που έχουν τεθεί αφορούν ακριβώς την υπόσταση και τη σχέση του νέου κινήματος με την κοινωνία και το πολιτικό σύστημα. Από την αρθογραφία της προηγούμενης εβδομάδας σταχυολογώ ενδεικτικά:

- «Ζούμε τη γέννηση ενός μαζικού κινήματος που θα συγκρουστεί με το υπάρχον πολιτικό σύστημα»;[1]
- «Πόσο πολιτικό είναι το κίνημα των αγανακτισμένων»;[2]

Η ανάλυση των αιτημάτων του κινήματος και των εκφράσεων των συγκεντρωμένων μελών, μέσα από τις συζητήσεις των συνελεύσεων και τα επιχειρήματα, τα συνθήματα, τα πανό και τις χειρονομίες επικεντρώνεται σε δύο σημεία:

Το πρώτο, αφορά την άρνηση των συμμετεχόντων πολιτών να επωμιστούν την αποπληρωμή του χρέους, επειδή θεωρούν ότι αποτελεί ευθύνη του συστήματος διακυβέρνησης, το οποίο οφείλει να πληρώσει, αλλά και επειδή ήδη συνεισέφεραν χωρίς αποτέλεσμα, εφόσον το χρέος δεν μειώθηκε εξαιτίας των λανθασμένων πολιτικών επιλογών της κυβέρνησης.

Το δεύτερο, αφορά την υπεράσπιση των κεκτημένων που θίγονται από τους όρους του Μνημονίου και του μεσοπρόθεσμου προγράμματος.

Τα σημεία αυτά σηματοδοτούν ένα πολιτικό πλαίσιο η προβληματική του οποίου διευρύνεται από την συγκυρία και τα χαρακτηριστικά της: την παγκόσμια οικονομική κρίση, το στυγνό κερδοσκοπικό χαρακτήρα του καπιταλισμού, που συνοδεύεται από την πολιτική διαφθορά και την ηθική κρίση, με συνέπειες την έκρηξη των κοινωνικών ανισοτήτων και τη συστηματική απαξίωση των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη[3], [4].

Με τα παραπάνω στοιχειοθετείται η επιχειρηματολογία για την ύπαρξη του συλλογικού υποκειμένου του κινήματος.

Κυριακή 12 Ιουνίου 2011

Κοίταξε τριγύρω οι μάγκες κάνουν όλοι, κάνουν τουμπεκί



Δημόσιες Δαπάνες:
Ανάλυση της εκτέλεσης των προϋπολογισμών των ετών 2002-2009[1] (τα χρόνια του ευρώ), όσον αφορά τις πρωτογενείς δαπάνες, αναδεικνύει τα παρακάτω.

1. Σύνολο πρωτογενών Δαπανών, αύξηση 115%      
(€27.3 → €58.8 δισ) 
2. Δαπάνες μισθοδοσίας Δημοσίου, αύξηση 66%    
(€11.2 → €18.6 δισ)
3. Δαπάνες συντάξεων Δημοσίου, αύξηση 97%        
(€3.36 → €6.61 δισ) 
4. Επιχορηγήσεις Ταμείων/ΔΕΚΟ [2], αύξηση 277%    
(€5.52 → €20.8 δισ)

Ενώ για μισθοδοσία και συντάξεις τα κονδύλια στις πρωτογενείς δαπάνες ανταποκρίνονται στο σύνολο των σχετικών δαπανών, στις δαπάνες επιχορηγήσεων δεν συμπεριλαμβάνονται καταβολές για χρέη ( ευθείες ή με ομόλογα ), κάλυψη κατάπτωσης εγγυήσεων, κλπ. 
Το σύνολο δαπανών μισθοδοσίας, συντάξεων, επιχορηγήσεων αποτελεί το 74% (2002) έως 78% (2009) του συνόλου των Πρωτογενών Δαπανών. 
Η εξέλιξη παρουσιάζεται στο παραπάνω διάγραμμα.

Το διάγραμμα δείχνει πολλά. 
Πέραν του παραλογισμού επέκτασης του δημοσίου ( κόστος μισθοδοσίας ) με ρυθμούς υπερδιπλάσιους της ανάπτυξης και της χαμένης ευκαιρίας με την ( έστω περιορισμένη ) μεταρρύθμιση Γιαννίτση ( μεγάλη κατάκτηση του κινήματος η απόκρουση! ), η προφανής ανάγνωση είναι ότι η ελληνική οικονομία δούλευε επί μια δεκαετία για να ενισχύει το πελατειακό κράτος, για να συντηρεί τα Ταμεία[3] και τις ΔΕΚΟ!

( απόσπασμα από άρθρο του Γιώργου Προκοπάκη στην Μαργαρίτα με τίτλο  Αλήθειες που πονάνε για τις δημόσιες δαπάνες και το χρέος )

Σάββατο 11 Ιουνίου 2011

Δε χρωστάμε, δεν πουλάμε, δεν πληρώνουμε – η ιδεολογική και πολιτική λειτουργία του κινήματος των "αγανακτισμένων"



...ναι στο μνημόνιο, όχι στο μνημόνιο, ναι στο μνημόνιο, όχι στο μνημόνιο...


του Πέτρου Παπασαραντόπουλου

Ένα τεράστιο πανώ, με το σύνθημα «Δε χρωστάμε, δεν πουλάμε, δεν πληρώνουμε» δεσπόζει στη συγκέντρωση των «αγανακτισμένων» στη Θεσσαλονίκη, με φόντο το Λευκό Πύργο στον οποίο έχει αναρτηθεί η επιγραφή ΠΩΛΕΙΤΑΙ.

Είναι ένα σύνθημα που κατά την άποψη μου συμπυκνώνει τον ελάχιστο κοινό ιδεολογικό παρονομαστή του ετερόκλητου κινήματος (άλλο πράγμα η αγανάκτηση του ανέργου που δεν έχει δουλειά και άλλο η αγανάκτηση του μόνιμου εργαζόμενου στις ΔΕΚΟ με μισθό 10.000 μηνιαίως που έχουν γίνει 8.000) των «αγανακτισμένων» που, μετά τις συγκεντρώσεις της Κυριακής έχει μεταβληθεί σε σημαντική παράμετρο του ελληνικού πολιτικού δράματος. Αξίζει τον κόπο να προσπαθήσουμε να αναλύσουμε περισσότερο αυτό το κίνημα, αποφεύγοντας τόσο τη Σκύλα της εύκολης απόρριψης όσο και τη Χάρυβδη της άκριτης θεοποίησης.

Ένα μαζικό κίνημα, μια συγκέντρωση, μια διαδήλωση πρέπει να κρίνονται κυρίως με βάση την ιδεολογική και πολιτική λειτουργία τους και όχι με βάση τη μαζικότητα τους και τον ειρηνικό ή όχι χαρακτήρα τους. Εάν αυτά τα τελευταία ήταν τα βασικά κριτήρια, τότε η λαοθάλασσα της Θεσσαλονίκης, το 1992, για το Μακεδονικό και η συγκέντρωση στην πλατεία Συντάγματος, το 2000, κατά της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες θα έπρεπε να χαρακτηριστούν θετικά σημάδια «λαϊκής αφύπνισης» ενώ σήμερα όλο και περισσότεροι αναγνωρίζουν ότι ήταν αναχρονιστικές και φοβικές αντιδράσεις μιας παραζαλισμένης κοινωνίας που αισθανόταν, και στις δύο περιπτώσεις, ότι απειλείται η εθνική της ταυτότητα. Η παρατήρηση αυτή δεν παραγνωρίζει τον πηγαίο και αυθόρμητο χαρακτήρα του κινήματος των «αγανακτισμένων», αναμφισβήτητα θετικό. Αναγνωρίζοντας τα θετικά, δεν παραλείπει να υπογραμμίσει ότι κινήματα ιδεολογικά και πολιτικά ουδέτερα δεν υπάρχουν. Το έλλογο δεν μπορεί να υποκύπτει στο συναισθηματικό. Σε αυτή την κατεύθυνση αξίζει να διαβαστούν δυο σχετικά κείμενα, του Παύλου Αθανασόπουλου και του Νίκου Μπίστη, με καίριες επισημάνσεις.

Η ιδεολογική λειτουργία του κινήματος των «αγανακτισμένων»

Ιδεολογικά, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η συντριπτική πλειοψηφία των «αγανακτισμένων» θεωρεί ότι το βασικό πρόβλημα του τόπου μας είναι το «Μνημόνιο». Η λέξη αυτή, που στην αρχική της, ακριβή εννοιολόγηση, σημαίνει μια δανειακή σύμβαση για να αποφευχθεί η χρεοκοπία της χώρας, έχει αποκτήσει στο μυαλό των «αγανακτισμένων» ένα εντελώς διαφορετικό, συμβολικού χαρακτήρα, περιεχόμενο. Συμβολίζει την αιτία των δεινών μας. 

Πρόκειται για μια κλασσική περίπτωση αποκόλλησης σημαίνοντος και σημαινομένου. Ακριβώς για αυτό το λόγο οι «αγανακτισμένοι» αρνούνται ότι χρωστάμε, αρνούνται να πουλήσουν, αρνούνται να πληρώσουν. Αυτή η συμβολική δαιμονοποίηση του Μνημονίου είναι ο ελάχιστος κοινός παρονομαστής ανάμεσα στη «δεξιά» άνω πλατεία Συντάγματος, την «αριστερή» κάτω πλατεία και στους περισσότερους από τους «αγανακτισμένους» που βρέθηκαν στις πλατείες όλης της χώρας.

ΠΩΣ (ΔΕΝ) ΞΕΠΕΡΑΣΤΗΚΕ Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ (ΜΑΣ;)

Μία επίκαιρη διήγηση του μέλλοντός μας, αφιερωμένη από την ΑΣ στους αναγνώστες της, για χρήσιμους αναστοχασμούς στο ...μεσοπρόθεσμο τριήμερο του "αγ. πνεύματος": βοήθειά μας και καλή φώτιση

(...εκτός κι αν έχετε κάποια καλύτερη προσφορά...)


του Αφωτίστου Φιλέλληνος*

Ι. Δεκέμβρης 2012
Όλα τα περιοριστικά μέτρα είχαν ληφθεί.
Οι δημόσιοι υπάλληλοι έχασαν διαδοχικά τον 14ο και 13ο μισθό, ενώ μειώθηκαν τελικά κατά 3×7=21% όλοι οι μισθοί πάνω από τα 1200 ευρώ, αυτήν την τριετία.

Υπήρχαν σκέψεις για κατάργηση και του 12ου μισθού (γιατί να πληρώνονται ενώ ήταν σε άδεια ;) με το επιπρόσθετο επιχείρημα ότι οι περισσότεροι όντως ήταν σε άδεια σχεδόν ενιαυσίως (αφήστε δε το γεγονός ότι οι πιο δραστήριοι είχαν και μια επιχείρηση στο όνομα της γηραιάς μητέρας τους, της νοικοκυράς γυναίκας τους ή του 18χρονου παιδιού τους).

Όμως τα πενταετή και δεκαετή ομολογιακά δάνεια που έληγαν σε τακτά χρονικά διαστήματα και τα υψηλά ποσά για τόκους ανάγκασαν την κυβέρνηση να προχωρήσει σε όλο και πιο σκληρά μέτρα.

Το τελικό αποτέλεσμα ήταν η αύξηση της ύφεσης της ελληνικής οικονομίας σχεδόν με γεωμετρική πρόοδο. (μείωση του ΑΕΠ κατά 1.5 , 4.0 και 6.7 % τα έτη 2010, 2011 και 2012). Είχαμε πάρει διαζύγιο με την ανάπτυξη.

Χιλιάδες μικρομεσαίοι έκλειναν αναγκαστικά τις επιχειρήσεις τους για να μην οδηγηθούν στην φυλακή, εξαιτίας της νέας νομοθεσίας περί προσωποκράτησης λόγω χρεών. Μερικοί διατήρησαν μυστικά μόνον το τμήμα της επιχείρησης που απευθυνόταν στην μαύρη οικονομία. Πολλοί βαλκάνιοι οικονομικοί μετανάστες επέστρεψαν στις εστίες τους, ενώ παρέμειναν οι περισσότεροι Ασιάτες και Αφρικανοί, αφού η ύπαρξή τους σε συνδυασμό με τον φόβο που καλλιεργείτο συστηματικά στον καταταλαιπωρημένο λαό, απέδιδε στις διωκτικές αρχές τουλάχιστον τον μειωμένο μισθό τους και τα επιδόματα επικινδυνότητας.

Η ανεργία είχε κορυφωθεί σε επίπεδο ρεκόρ (17%). Παππούδες και γιαγιάδες άρχισαν να εξαντλούν το εφ’ άπαξ τους και τις αποταμιεύσεις τους για να σώσουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους από την ανέχεια.

Οι κλοπές , διαρρήξεις και ληστείες είχαν αυξηθεί δραματικά. Τα όργανα της τάξης λόγω της ανέχειας τους έκαναν διπλή δουλειά. Όταν π.χ. έπιαναν κάποιο διαρρήκτη υπεξαιρούσαν τα περισσότερα κλοπιμαία που τα προωθούσαν στην μαύρη αγορά, ενώ άφηναν και μερικά ως πειστήρια του εγκλήματος. Συνήθειες της παλιάς χωροφυλακής και αστυνομίας του ‘ 50 και του ΄60 έκαναν ξανά την εμφάνισή τους:
δωρεάν κρέας οι της αγορανομίας, απλήρωτο έρωτα οι των ηθών …

Οι σύγχρονες συμμορίες κυκλοφορούσαν με θωρακισμένες Mercedes και Hummer που είχαν κατασχεθεί από μεσαιο-λαμόγια και είχαν δημοπρατηθεί από τράπεζες και τον ΟΔΔΥ.

Αρκετές άνεργες και φοιτήτριες από την επαρχία αναγκάσθηκαν να κάνουν αρχικά περιστασιακά και στη συνέχεια μόνιμα το … αρχαιότερο επάγγελμα. Ο σύλλογος εκδιδομένων γυναικών διοργάνωνε συχνά πορείες διαμαρτυρίας γιατί η ανεπίσημη (μαύρη) πορνεία αποτελούσε σοβαρό κίνδυνο τόσο για την δημόσια υγεία (ασθένειες ξεπερασμένες όπως ωχρά σπειροχαίτη, ηπατίτιδα κ.λ.π. άρχισαν να επανέρχονται) όσο και να κλείσουν και τα τελευταία “σπίτια”. Πολλές αλλοδαπές πόρνες αναγκάσθηκαν να μεταναστεύσουν στις βορειότερες και ισχυρότερες οικονομικά χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ακολούθησαν και τα άνεργα αρσενικά, τα οποία ειδικεύθηκαν ως συνοδοί καλοδιατηρημένων κυριών μεγάλης ηλικίας ημεδαπών αλλά κυρίως αλλοδαπών. Επειδή οι τιμές και σ’ αυτό το επάγγελμα ακολουθούν τους νόμους προσφοράς και ζήτησης, οι πιο τσιγκούνες της βόρειας Ευρώπης, οι Γερμανίδες, προτιμούσαν την out of season εξυπηρέτηση, δηλ. Μάρτιο, Απρίλιο και Σεπτέμβριο , Οκτώβριο , όπου οι τιμές του όλου πακέτου (εισιτήρια, ξενοδοχείο και συνοδός) και η θερμοκρασία ήταν πολύ ικανοποιητικές.

Για ν’ αρχίσει να επιλύεται το πρόβλημα της χώρας έπρεπε να αποκτήσουμε ρυθμούς ανάπτυξης τύπου Κίνας της τάξης του 8% , να γίνουμε από κακομαθημένος κεραμιδόγατος η τίγρης της ΝΑ Ευρώπης, αλλά πως θα βρίσκαμε κεφάλαια ;

Παρασκευή 10 Ιουνίου 2011

Η ομιλία του Χρυσάφη Ιορδάνογλου στην εκδήλωση του κέντρου "Μ. Παπαγιαννάκης", το σχόλιο του Μάνου Ματσαγγάνη και μια εξήγηση του γιατί η αριστερά δεν μπορεί...



Ομιλία Χρυσάφη Ιορδάνογλου:
1. Το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα είναι η λογική προέκταση του deal του μνημονίου. Η Ελλάδα δεν θα αφήνονταν να καταρρεύσει λόγω αδυναμίας αναχρηματοδότησης των παλιών της χρεών. Επιπρόσθετα, θα καλύπτονταν οι τρέχουσες δανειακές της ανάγκες μέχρις ότου η χώρα να φτάσει εντός τακτού χρονικού διαστήματος σε πρωτογενή πλεονάσματα.
Σε αντάλλαγμα:
α) Η Ελλάδα θα πλήρωνε κανονικά τους τόκους του χρέους της. Στην πορεία, κάτι θα γινόταν για να ελαφρυνθεί από μέρος του βάρους αυτού.
β) Η Ελλάδα αναλάμβανε την υποχρέωση να βάλει τα του οίκου της σε τάξη. Της έγινε σαφές ότι μόνιμος συνεταιρισμός σε ξένο πορτοφόλι δεν γίνεται.

2. Δεδομένων των συνθηκών και συσχετισμών δε νομίζω ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να πετύχει κάτι ριζικά διαφορετικό. Το κόστος μιας μονομερούς στάσης πληρωμών θα ήταν απόλυτα απαγορευτικό για την Ελλάδα. Για την ΕΕ το κόστος θα ήταν μεγάλο αλλά δεν νομίζω ότι θα ήταν απαγορευτικό. Πιθανώς, μια μονομερής ελληνική στάση πληρωμών θα επιτάχυνε την ευρωπαϊκή ενοποίηση, αλλά με την Ελλάδα έξω στο κρύο. Τέλος, δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι το κόστος για την ΕΕ θα είναι τόσο υψηλό όσο είναι σήμερα σε λίγους μήνες. Εν πάσει περιπτώσει, δεν θα μπλοφάριζα ούτε θα στοιχημάτιζα το κεφάλι μου πάνω σε αυτά.

3. Πολλοί βλέπουν την αναδιάρθρωση του χρέους ως υποκατάστατο της ανάγκης να βάλουμε σε τάξη τα του οίκου μας (που είναι και το μόνο πράγμα υπό τον έλεγχό μας). Τούτο είναι θανάσιμη παρανόηση.

Πέμπτη 9 Ιουνίου 2011

Σ’ αυτή την περίεργη και κρίσιμη στιγμή δεν μπορεί κανένας να σιωπά: καθένας πρέπει να διαλέξει "αγανάκτηση", να διαλέξει "Ελλάδα"




του Φώτη Γεωργελέ*


Σιγά-σιγά, αρχίζουν τα πράγματα να ξεκαθαρίζουν. Υπάρχουν δύο Ελλάδες. Και οι δύο είναι, μάλιστα, «αγανακτισμένες» Ελλάδες. Η μία θέλει να μείνουν τα πράγματα όπως ήταν μέχρι το 2009. Θέλει, δηλαδή, το ευρύτερο Δημόσιο να καταναλώνει κάθε χρόνο 24 δισεκατομμύρια περισσότερα απ’ όσα εισπράττει. Κι αυτά να πηγαίνουν σε όσους έχουν μια προνομιακή κατά το μάλλον ή ήττον σχέση με τον κρατικό μηχανισμό. Η διαπλεκόμενη επιχειρηματικότητα να παίρνει έργα και προμήθειες με ληστρικές συμβάσεις. Τα κόμματα-επιχειρήσεις να διαχειρίζονται επ’ ωφελεία τους, αδιαφανώς, το δημόσιο χρήμα. Οι εκλογικοί πελάτες των κομμάτων να διορίζονται σωρηδόν στο δημόσιο σε θέσεις μη παραγωγικές. Οι συνδικαλιστές των κομμάτων να συνδιοικούν τις δημόσιες επιχειρήσεις. Με 300 χιλιάδες εφάπαξ να βγαίνουν σε πρόωρες συντάξεις με εθελούσιες εξόδους στα 50 τους. Τα ευγενή ταμεία να χρηματοδοτούνται από τις εισφορές υπέρ τρίτων που καταβάλλει η υπόλοιπη κοινωνία. Η κοινωνική πρόνοια να μετατρέπεται σε εισοδήματα προνομιούχων ομάδων. Οι νησίδες του δημοσίου, αυτονομημένες, εκκλησία, νοσοκομεία, πανεπιστήμια, δημοτική αυτοδιοίκηση, να έχουν μετατραπεί σε εστίες λεηλασίας και σπατάλης. Τα κρατικοδίαιτα Μέσα Ενημέρωσης να χρηματοδοτούνται από τις εκάστοτε κυβερνήσεις και οι επιχορηγούμενοι διανοούμενοι να τα αμπαλάρουν όλα αυτά με το περιτύλιγμα του «δημοσίου συμφέροντος». Να περνάνε αυτοί καλά, με δανεικά, επιχορηγήσεις, κοινοτικές επιδοτήσεις. Ο λογαριασμός όμως να επιβαρύνει ολόκληρη την κοινωνία. Και αγανακτούν με τους πολιτικούς που υπόσχονταν ότι θα συνεχιστεί το πάρτι και τώρα τους ρίχνουν στη μοιρασιά.

Και υπάρχει η άλλη μισή Ελλάδα.

Αγανακτισμένοι και "ορφανοί"




του Αντρέα Βασιλιά

Αγανακτισμένοι καθιερώθηκε να αποκαλούνται τα πλήθη που συρρέουν κατά χιλιάδες καθημερινά απέναντι από τη Βουλή, εδώ και μέρες, διαμαρτυρόμενα για την ασυνάρτητη πολιτική της κυβέρνησης, που πλήττει κυρίως και βασικά τις πλατειές λαϊκές μάζες. 

Ε, λοιπόν οι μάζες διαμαρτύρονται! 
Έτσι! Ακηδεμόνευτα! Συναισθηματικά! 
Χωρίς πρόγραμμα. 
Διαμορφώνοντας τα πράγματα μέρα με τη μέρα. Αναζητώντας μια κάποια μορφή αυτοοργάνωσης. 
Αναζητώντας τη συντροφικότητα. 
Την αλληλεγγύη. Τον αλτρουισμό. Τον συναισθηματικό δεσμό! 
Ένα κίνημα μαζικό, ειρηνικό και ακέφαλο. 
Απουσιάζει ο ηγέτης, η ηγεσία. 
Όχι η καθοδήγηση, η ηγεσία. 
Εκείνος ή εκείνοι που θα μετουσιώσουν το συναίσθημα σε ορθό λόγο. Θα δώσουν νόημα στους στεναγμούς και θα γίνουν μπροστάρηδες στα αιτήματα τους. Θα τα κάνουν πολιτική πράξη!

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που μαζεύονται στο Σύνταγμα κάθε βράδυ συσπειρωμένοι γύρω από τη βασική ιδέα "όχι άλλη κοροϊδία" αγωνιώντας για την καθημερινή τους επιβίωση, περιμένουν ότι η επόμενη μέρα θα είναι διαφορετική.

Τετάρτη 8 Ιουνίου 2011

Γιατί δεν Τολμήσατε, άραγε, όταν Υποθηκευόταν το Μέλλον της Χώρας;



του Θανάση Αθανασίου

Όταν άκουσα στις ειδήσεις για το κείμενο των 32 "προσωπικοτήτων", προτού να το έχω διαβάσει και χωρίς να γνωρίζω τους υπογράφοντες, είπα, απευθυνόμενος στον εαυτό μου: επιτέλους, έστω και αργά, μιλούν δημόσια κάποιοι άνθρωποι του συγγραφικού, πανεπιστημιακού κατεστημένου, κάποιοι άνθρωποι της τέχνης που κατά τεκμήριο ασκούν ευρύτερη επιρροή στην κοινωνία! 

Όταν, ωστόσο, το διάβασα -με πολλή προσοχή, όπως όφειλα- κατάλαβα το... υπονοούμενο και χαμογέλασα πικρά!

Ομολογώ ότι ταλαντεύτηκα αν άξιζε ή όχι να ασχοληθώ με το βαρύγδουπο και σοβαροφανές αυτό κείμενο των "32", αλλά είπα, τελικά, να θέσω στους "τολμηματίες" ορισμένα ερωτήματα, έτσι... προς χάριν της κοινής λογικής και μόνο.

Ως υπεύθυνοι πολίτες νιώθουμε την ανάγκη να μιλήσουμε, καθώς οι φωνές του λαϊκισμού και της ανευθυνότητας κυριαρχούν στον δημόσιο λόγο", μας λένε, με δραματικό τόνο! 

Προς στιγμήν, σκέφτεται κανείς ότι οι άνθρωποι αυτοί, προφανώς, ζούσαν απομονωμένοι σε κάποια γυάλα επί 35 χρόνια και ξαφνικά έπεσαν, ίσως με αλεξίπτωτα, στη χώρα των ιθαγενών και είδαν και έπαθαν και αναφώνησαν με αποτροπιασμό: «άπαπααα... τι λαϊκισμός και τι ανευθυνότητα ...θεέ μου...»! 
Τους ρωτάμε, λοιπόν, εμείς οι ιθαγενείς: όλες τις περασμένες δεκαετίες που η διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. "παρήγε", "δίδασκε" και εφάρμοζε συστηματικά λαϊκισμό και παραπλάνηση και ανευθυνότητα και διαφθορά γιατί δεν τολμούσατε;

Ο λαϊκισμός, οι πελατειακές σχέσεις και η αριστερά




του Θανάση Πολλάτου*

Ο Νομπέρτο Μπόμπιο, στο βιβλίο του Το μέλλον της δημοκρατίας κάνει μια πολύ χρήσιμη διάκριση μεταξύ της ψήφου γνώμης και της ψήφου συναλλαγής. Οι πολίτες που ψηφίζουν σύμφωνα με τη γνώμη τους ψηφίζουν το κόμμα ή τον πολιτικό που ανταποκρίνεται στις δικές τους αξίες, εκείνο που πιστεύουν πως θα υπηρετήσει καλύτερα το δημόσιο συμφέρον. Αντίθετα, κάποιοι άλλοι πολίτες ψηφίζουν σύμφωνα με το ατομικό τους συμφέρον, προτιμούν το κόμμα ή τον πολιτικό που θα τους εξυπηρετήσει καλύτερα με σκοπό να ωφεληθούν οι ίδιοι από αυτή τους την επιλογή. Προεκτείνοντας περαιτέρω την επισήμανση του Μπόμπιο πως η ψήφος συναλλαγής υποκαθιστά όλο και περισσότερο την ψήφο γνώμης θα λέγαμε ότι σιγά σιγά και τα ίδια τα κόμματα εξελίσσονται σε κόμματα συναλλαγής υιοθετώντας και ενσαρκώνοντας το μοντέλο του πελατειακού πολιτικού συστήματος. Ο ρόλος των κομμάτων δεν είναι πια να αντιπροσωπεύουν συγκεκριμένες ιδεολογίες, αλλά να εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα. Τα συμφέροντα αυτά δεν είναι μόνο συμφέροντα μεγαλοεκδοτών, μεγαλοεργολάβων κ.λπ., αλλά και συμφέροντα απλών «καταναλωτών» που θέλουν να ικανοποιήσουν τα μικροσυμφέροντά τους: να διορίσουν το παιδί τους στο δημόσιο, να μεταθέσουν ευνοϊκά το γιο τους που υπηρετεί τη στρατιωτική του θητεία κ.λπ. Ονομάζω τα άτομα που συνδιαλέγονται με την πολιτική εξουσία με αυτόν τρόπο καταναλωτές και όχι πλέον πολίτες υπονοώντας πως η πολιτική σφαίρα αποκτά πλέον τα χαρακτηριστικά της οικονομικής σφαίρας (της καπιταλιστικής αγοράς), καθώς οι όροι με τους οποίους λειτουργεί είναι όροι οικονομικοί (συμφέρον, συναλλαγή κ.λπ.).

Το πελατειακό σύστημα συνιστά μια μορφή του γενικού εξοικονομισμού της πολιτικής δηλαδή της ιμπεριαλιστικής κατάληψης της δημόσιας (αλλά και της ιδιωτικής) σφαίρας από τον οικονομισμό.

Τρίτη 7 Ιουνίου 2011

Αναζητώντας την αριστερά της ευθύνης


...μήπως πρέπει να φορέσουμε βραχιολάκια για να αναγνωριζόμαστε μεταξύ μας;

από την Μαργαρίτα

Το βασικό αίτημα όλων των παρατάξεων που κατεβαίνουν στις εκλογές της ΟΛΜΕ είναι ακόμα το "1400 € καθαρά, πρώτος μισθός, για κάθε καθηγητή που διορίζεται στο δημόσιο" και "να γίνουν εδώ και τώρα μαζικοί διορισμοί". Και το αίτημα αυτό το έχουν παρατάξεις και κομματικές οργανώσεις που αποτελούνται από εχέφρονες κατά τα άλλα ανθρώπους και μάλιστα επιστήμονες.
Και μόνο αυτό το παράδειγμα φτάνει για να αντιληφθούμε τον άκρατο βολονταρισμό που διαπερνά ολόκληρη την ελληνική κοινωνία.
Η πλειοψηφία των πολιτών αυτής της χώρας, ανεξάρτητα από κοινωνική τάξη και πολιτική τοποθέτηση, ξέρει πολύ καλά τι θέλει και τι δεν θέλει στην παρούσα φάση.
Δεν θέλει μεταρρυθμίσεις που τη ξεβολεύουν και θέλει το δανεικό χρήμα να ρέει άφθονο, όπως παλιά, χωρίς δεσμεύσεις. 
Δεν θέλει τους όρους των μνημονίων και του μεσοπρόθεσμου προγράμματος, αλλά θέλει τα δις Ευρώ του.

Είτε είναι αγανακτισμένος και διαδηλώνει στις πλατείες, είτε είναι σκεπτικιστής και λιώνει στις ιστοσελίδες του internet, είτε είναι πατριώτης εθνικιστής, είτε αριστερός διεθνιστής, είτε είναι πλούσιος, είτε είναι φτωχός, δημόσιος υπάλληλος ή άνεργος θέλει τη μαγική συνταγή που θα τον επαναφέρει στην προ της κρίσης εποχή. Δεν είναι τυχαίο ότι στο Σύνταγμα, αριστεριστές και ακροδεξιοί, για να πάρω τα δύο άκρα, διαδηλώνουν με τα ίδια περίπου συνθήματα, δίπλα, δίπλα αναγνωρίζοντας οι μεν στους δε το δίκαιο της διαμαρτυρίας.

Δευτέρα 6 Ιουνίου 2011

Ένας διάλογος με πραγματικά δεδομένα και -επιτέλους- αληθινά διλλήμματα: αυτά δηλαδή που ξεχωρίζουν τους μεταρρυθμιστές "της ευθύνης" από τους λαϊκιστές, δεξιούς και αριστερούς


- υπάρχει βέβαια και ο λαϊκιστικός διάλογος κωφών - διαλέξτε...

Και οι δύο αρθρογράφοι που "συνομιλούν" παρακάτω, δηλαδή ο Γιάνης Βαρουφάκης και ο Αρίστος Δοξιάδης, έχουν μερικά αναντικατάστατα προσόντα: εκτός από τον βάθος και την ευθύνη της σκέψης τους στον τομέα που υπηρετούν, α) δεν είναι πολιτικοί, β) δεν έχουν ιδιοτελές συμφέρον από την κρίση, γ) δεν ενδιαφέρονται αν θα ωφεληθεί το κόμμα τους και η συντεχνία τους, και δ) δεν νοιάζονται να στρογγυλέψουν τα πράγματα για να μην στεναχωρεθούν οι "δικοί" τους. Βρίσκονται έξω από την παθογένεια του πολιτικού συστήματος της μεταπολίτευσης γι αυτό και μπορούν, να διατυπώσουν αληθινά τολμηρές όσο και ρεαλιστικά δραματικές προτάσεις αλλά και να τις αναθεωρήσουν κάτω από τον έλεγχο της καλόπιστης κριτικής. Με λίγα λόγια μπορούν να γίνουν και μέρος της λύσης εκτός από μέρος της ενοχικής και ανέξοδης διαμαρτυρίας όλων όσων "μαζί τους ψήφισαμε". 

Αγαπητέ Γιώργο
του Γιάνη Βαρουφάκη

Λίγο μετά τις εκλογές του 2009 δήλωνες ότι "είμαστε αντιεξουσιαστές στην εξουσία". Η πλειοψηφία των υπουργών σου σε στραβοκοιτούσαν και οι αντίπαλοί σου σε χλεύαζαν. Ήσουν μόνος εκείνη την στιγμή. Όμως, στον βαθμό που σε γνωρίζω, ήσουν αυθεντικός.

Από τότε κύλησε πολύ μολυσμένο νερό στο αυλάκι. Τις ουτοπικές δηλώσεις τις παρέσυρε η αγωνία για την διάσωση της χώρας. Σε ανάγκασε όχι μόνο να σφίξεις τα δόντια, πνίγοντας την ουτοπική σου πλευρά, αλλά και να αποκηρύξεις βασικές σου πεποιθήσεις για το τι πρέπει να γίνει και τι όχι. Πιστεύω, στον βαθμό που σε γνωρίζω, ότι τις αποφάσεις που έλαβες τις πήρες θεωρώντας ότι ήταν οι βέλτιστες μιας γκάμας απαίσιων εναλλακτικών. Και φαντάζομαι ότι ενέτειναν την μοναξιά σου.