Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012

Ευεσφάλεια, ευελισφάλεια, ευελιξία με ασφάλεια, flexicurity

χωρίς ευελιξία δεν υπάρχουν δουλειές, χωρίς δουλειές δεν υπάρχουν αφεντικά...

Χρωστούσα στους φίλους μου της ( τρισυπόστατης πια) εξ αποκαλύψεως Αριστεράς, τους υπερβατικούς (εκ Καρόλου) κριτές των πάντων, μια δημοσίευση για το θέμα της "ευεσφάλειας". Η σοσιαλδημοκρατική αυτή ιδέα που εφαρμόζεται στις σκανδιναβικές χώρες με επιτυχία, ατύχησε πρόσφατα να ακουστεί από "τον στόμα" της τρισκατάρατης υπουργού Άννας Διαμαντοπούλου στην εκδήλωση των "18" - και από τότε, "γαία πυρί μιχθήτω"...Όπως συνηθίζεται στην αυταρχική παράδοση της Αριστεράς ότι δεν μας συμφέρει να συζητήσουμε γιατί ανοίγει συγκεκριμένα θέματα που απαιτούν συγκεκριμένες και σαφείς απαντήσεις (πράγμα που δεν συνάδει με την υπερβατική συζήτηση περί -κοινωνικού- παραδείσου και κόλασης, που συγκινεί μέσα στην θρησκευτικότητά της τους πιστούς του χώρου) το "αποτασσόμαστε μετά βδελυγμίας", εντάσσοντάς το και αυτό στους στόχους της ιδεολογικής απαξίωσης. Αυτό έπαθε και ο όρος αυτός. Όντας στον αντίποδα της έννοιας του πελατειακού κράτους  -που συγκινεί ακόμη όλο το ελληνικό πολιτικό σκηνικό της μεταπολίτευσης και μεγάλο μέρος του ποιμνίου-  ταυτίστηκε με τις επιδιώξεις των "ξένων κατακτητών του μνημονίου".  Τον επαναφέρουμε λοιπόν στην συζήτηση ως μια πολύ ενδιαφέρουσα έννοια ενός σύγχρονου και πραγματοποιήσιμου κοινωνικού κράτους:
Θα μπορούσε το μοντέλο της Ευελισφάλειας (flexicurity) να γίνει το μοντέλο ανάπτυξης για την Ελλάδα;

πηγή: Κοσμόπολις

Όπως έχουμε ξαναπεί το βασικό πρόβλημα που πρέπει να μας απασχολεί δεν είναι η ίδια η κρίση που ήδη βιώνουμε αλλά ποια κοινωνία και ποιο μοντέλο ανάπτυξης θα σχεδιάσουμε για το μέλλον της χώρας.
Το λεγόμενο μοντέλο της ευελισφάλειας που προέρχεται από την σύνθεση των λέξεων ευελιξία και ασφάλεια βασίζεται ακριβώς στην πλήρη ελευθερία κι ευελιξία των σχέσεων εργασίας παράλληλα με την ασφάλεια του εργαζόμενου και του κοινωνικού κράτους.
Ένα μοντέλο δηλαδή που από την μια δίνει την δυνατότητα στις επιχειρήσεις να δρουν και να προσαρμόζονται ελεύθερα με βάση τον διεθνή ανταγωνισμό και τις συγκυρίες και κατ’αυτόν τον τρόπο να εξασφαλίζουν στο μέγιστο την ανταγωνιστικότητά τους και από την άλλη να διασφαλίζεται για τον εργαζόμενο και την κοινωνία ένα υψηλό επίπεδο παροχών και κοινωνικής ασφάλειας!
Είναι όμως δυνατόν να συνδυαστούν αυτά τα δύο σε ένα εφαρμόσιμο και ρεαλιστικό μοντέλο ανάπτυξης ή απλώς είναι στην σφαίρα της φαντασίας κάποιων θεωρητικών;

Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012

Γρηγόρης Ψαριανός: Λαμόγιο να μην είναι και ας είναι και Φιλανδός…

από τον ιστότοπο  PoliticsGR
Σε μία περίοδο που τα ποσοστά της Δημοκρατικής Αριστεράς στις δημοσκοπήσεις γίνονται διψήφια, ο Γρηγόρης Ψαριανός μας εξηγεί το παράδοξο: τι τον χωρίζει από τον Σύριζα και ποιες επιλογές τον έκαναν τελικά να μην διαφοροποιείται από αυτόν. Καυτηριάζει τις απαλλοτριώσεις ΠΑΣΟΚων που είναι η νέα μόδα στους κόλπους της αριστεράς και ασκεί κριτική στην κυβέρνηση – τσίρκο Μεντράνο – του Παπαδήμου. Περιγράφει την Ευρώπη που οραματίζεται, ξορκίζει τις θεωρίες για επιστροφή στη δραχμή και ζητάει την άδεια όσων διαφωνούν να τον αφήσουμε επιτέλους να διαχειριστεί τον καπιταλισμό.
Να ξεκινήσουμε με κάτι ανώδυνο και απλό. Τι γίνεται στην περιφέρεια;

Γρ. Ψαριανός: Έχει μία διάταξη λόχων, όπως και στη Βουλή. Είναι δηλαδή οι παρατάξεις και ότι πει ο Σγουρός, ότι πει ο Κικίλιας. Αν συμφωνήσουνε κάτι περνάει, αν δεν συμφωνήσουν το περνάει ο Σγουρός μόνος του. Ο περιφερειάρχης προσπαθεί να κάνει κάποιες συγκλίσεις και ανοίγει με όλους τους συμβούλους ένα διάλογο και τελικά κάνει αυτό που έχει στο νου του. Κάποιες φορές ακούει μερικά πράγματα. 
Οι συζητήσεις άλλοτε έχουν ενδιαφέρον άλλοτε είναι ρουτίνας. Πάντα ελπίζεις όμως ότι κάποια πράγματα μπορεί να αλλάξουν. Γιατί αν δεν αλλάξουν θα βυθιστεί και η περιφέρεια και η ευρύτερη περιφέρεια.
Η ΔΗΜΑΡ δεν λαμβάνει κρατική επιχορήγηση, είστε οι μόνοι τέσσερις βουλευτές που παραιτηθήκατε από τις αποζημιώσεις των επιτροπών, τελικά πως βγαίνει το μαγαζί αυτό;

Γρ. Ψαριανός: Αρνηθήκαμε να παίρνουμε την αποζημίωση αυτή με το σκεπτικό ότι είναι στη δουλειά του βουλευτή να μετέχει στις επιτροπές. Επίσης έχουμε σταθερή θέση για το θέμα των επιχορηγήσεων, πιστεύουμε ότι πρέπει να σταματήσουν τα κόμματα να λαμβάνουν χρήματα από την πολιτεία. Θα έπρεπε να βρίσκουν χρήματα από τους ψηφοφόρους, από την εκλογική τους βάση, τα στελέχη, από χορηγούς ή χρηματοδότες, από τους ομίλους συμφερόντων που εκπροσωπούν – κάποια κόμματα ξέρουμε ότι έχουν σοβαρές εισροές κεφαλαίων από εκεί. 
Εμείς με την αποχώρησή μας από το Σύριζα δεν έχουμε καμία συμμετοχή στην κρατική επιχορήγηση. Τα έσοδά μας είναι από τα κουπόνια, τις συνδρομές των φίλων και των κομματικών μελών κλπ. Και οι βουλευτές έχουμε υποχρέωση να δίνουμε μέρος της βουλευτικής αποζημίωσης στο κόμμα. Έτσι βγαίνει το μαγαζί.
Μπορείτε να μας περιγράψετε με λίγα λόγια τις διαφορές της ΔΗΜΑΡ με τον Σύριζα τελικά;

Γρ. Ψαριανός: Είναι ακριβώς οι λόγοι για τους οποίους φύγαμε από τον Σύριζα. Γινόταν μία συζήτηση παρατεταμένη στη διετία 2007-2009 και με την αλλαγή της ηγεσίας από τον Αλέκο Αλαβάνο στον Αλέξη Τσίπρα. Συζητήσεις για την ευρωπαϊκή ή όχι πορεία αυτής της ριζοσπαστικής, ανανεωτικής αριστεράς. 
Στο μεταξύ ο Συνασπισμός, η βασική συνιστώσα, ο κορμός του Σύριζα, είχε καταφέρει μία παγκόσμια πρωτοτυπία. Να κάνει μία συμμαχία στενότερη από τον εαυτό του. Αυτό δεν έχει ξαναγίνει ποτέ. Ο Σύριζα είναι πιο στενός από το Συνασπισμό. 
Έτσι κάποιοι από τον Συνασπισμό δεν χωρούσαν στο Σύριζα. 
Παράλληλα, δεν ήταν και ξεκάθαρο ότι η αριστερά πρέπει να αναλαμβάνει ευθύνες. Ευθύνες διαχείρισης, διακυβέρνησης, συμμετοχής σε κυβερνητικά σχήματα κλπ. Αυτά θεωρητικά συζητιόντουσαν αλλά κάθε φορά που θα μπορούσε να γίνει κάτι, αυτή η παραδοσιακή αριστερά έβγαζε την ουρά της απ’ έξω. Αυτό είναι ένα δεύτερο σημείο στο οποίο εμείς θέλουμε να διαφοροποιηθούμε.
Τελικά όμως στις επιλογές σας στη Βουλή διαφοροποιείστε;

Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012

Η (ελληνική) πάλη των τάξεων




του Θανάση Πολλάτου
Έχω πάψει από καιρό να πιστεύω στη μαρξική θεωρία της πάλης των τάξεων· ίσως μάλιστα να μην την πίστεψα ποτέ. Δεν βλέπω γύρω μου εργάτες να αντιμάχονται τα αφεντικά τους, βλέπω μια κοινωνία να καταφάσκει σύσσωμη τη θεαματική και καταναλωτική της αναπαράσταση. Είναι επειδή, έχοντας διαβάσει τον Καστοριάδη και τον Λεφόρ, αναζητώ την τάξη όχι με βάση τα αντικειμενικά της χαρακτηριστικά, τη θέση των υποτιθέμενων μελών της στην παραγωγή, αλλά με βάση το βαθμό που η συνομάδωση αυτή συμμετέχει σε έναν ανταγωνισμό πολιτικό, φαντασιακό, πολιτισμικό της υπάρχουσας κοινωνικής θέσμισης. 
Η τάξη, έλεγε ο μεγάλος θεωρητικός του εργατικού κινήματος, ο Ε.Π. Τόμσον, δεν είναι ένα πράγμα, αλλά μια σχέση. Οι τάξεις για να είναι τάξεις πρέπει να συμπεριφέρονται σαν τάξεις, να ορίζουν τον εαυτό τους ως τέτοιες μέσα στην πράξη τους, στην διεκδίκησή τους και κυρίως στην τοποθέτησή τους απέναντι στο υπάρχον καθεστώς και στις άλλες τάξεις. 
Η εργατική τάξη υπήρξε, την περίοδο της ακμής του εργατικού κινήματος, μια πραγματική τάξη που αντιπροσώπευε μια νέα κοινωνική θέσμιση, μια άλλη κουλτούρα που βρισκόταν σε αντιπαράθεση με την κυρίαρχη (;) κουλτούρα της αστικής τάξης. 
Αυτό ίσχυε εκείνη την εποχή ως γενική αρχή, πράγμα που έκανε τον Μαρξ να προβάλλει αυτό το σχήμα σε ολόκληρη την ιστορία, γενικευτικά και λανθασμένα νομίζω στο βαθμό που αυτό έτεινε να αποτελέσει απόλυτο δόγμα. Και έγινε πράγματι απόλυτο δόγμα, ιδεολογία, ψευδής συνείδηση, ιδεοληπτική αναπαράσταση που υποκαθιστά την πραγματικότητα στα μυαλά των μαρξιστών που πασχίζουν μέχρι σήμερα να κρατηθούν με νύχια και με δόντια από ένα σχήμα που θέλουν να το βαφτίσουν υπεριστορικό ενώ δεν είναι. 
Συνεπώς, η περίφημη αντίθεση κεφαλαίου και εργασίας που κινεί τη σκέψη πολλών επιγόνων του Μαρξ, ακόμα και των πιο φιλελεύθερων, δεν πρέπει να υποστηρίζεται άκριτα, αλλά να υφίσταται τη βάσανο της αμφισβήτησης για να μπορούμε σε κάθε περίπτωση να ανακαλύπτουμε την αλήθεια της, την πρόσδεσή της στην πραγματικότητα.Δε θέλω όμως να συνεχίσω αυτή τη σκέψη, η οποία έχει αναμφισβήτητα πολλές πτυχές και μπορεί να εγείρει πολλές αντιρρήσεις. Θέλω να σταθώ κάπου αλλού, για να συνδέσω τη θεωρία της τάξης με τη σημερινή κατάσταση. 
Ο Καστοριάδης και ο Λεφόρ, λοιπόν, προσπαθώντας να παραμείνουν μαρξιστές και να αποσυνδεθούν από το υπόδειγμα του κομουνιστικού ολοκληρωτισμού, εισηγήθηκαν πριν από 60 περίπου χρόνια μια νέα θεωρία. Για την ακρίβεια επρόκειτο για την αναθεώρηση μιας παλιάς θεωρίας, της θεωρίας του Μαρξ. Είπαν, λοιπόν, πως πρέπει να εγκαταλείψουμε την αυταπάτη πως η ρωσική κοινωνία ήταν μια αταξική κοινωνία ή μια κοινωνία που βαδίζει έστω προς τον σοσιαλισμό. Η ρωσική κοινωνία είναι μια ταξική κοινωνία όπου το ρόλο της κυρίαρχης τάξης δεν τον έχει η βδελυρή μπουρζουαζία, αλλά η γραφειοκρατική τάξη, η τάξη του Κόμματος. Η ταξικότητα της κοινωνίας και η εκμετάλλευση παραμένει, μόνο που την υπεραξία που παράγεται από την δραστηριότητα της κοινωνίας την καρπώνεται η γραφειοκρατική τάξη
Αυτή η ανάλυση μας επιτρέπει να ανοίξουμε λίγο τους ορίζοντές μας και να δούμε την τάξη εκτός του μαρξικού ιστορικιστικού πλαισίου.

Γιατί τα λέω όλα αυτά τώρα. Μου φαίνεται πως στην ελληνική περίπτωση, εμφανίζεται μερικούς αιώνες καθυστερημένο το φάντασμα μιας τάξης. Και δεν μιλάω για μια τάξη επαναστατική, μια τάξη που θέλει να αλλάξει τα πράγματα. Μιλάω για μια τάξη που είναι κυρίαρχη όπως η ρωσική γραφειοκρατία του Κόμματος. Συλλαμβάνω διαισθητικά, όλους όσους ο φίλος μας ο Λεό έχει ονομάσει παραστατικότατα insiders του συστήματος, ως μέλη μιας τάξης ή "τάξης" αν θέλετε. 
Όλο αυτό το συνονθύλευμα των συνδικαλιστών, των λαϊκιστών πολιτικών, των κομματικών γραφειοκρατιών, των ανθρώπων των μίντια, των ανθρώπων των πανεπιστημίων, των επιχειρηματιών, των αγανακτισμένων, ενοποιείται στα μάτια μου με βάση τη φαντασιακή ένταξή του σε ένα σύστημα και σε μία κουλτούρα. 
Προσοχή: φαντασιακή ένταξη δεν σημαίνει φανταστική ένταξη, όπως συχνά πιστεύεται. Η φαντασιακή ένταξη είναι απολύτως πραγματική, μόνο που αφορά σε μια κοινότητα νόων, τη συνέχει μια πολιτισμική διάσταση. Το φαινόμενο αυτής εδώ της τάξης είναι απόλυτα διακομματικό. Αφορά στην υπεράσπιση του παλιού κόσμου, του κόσμου που δημιουργήθηκε από το ’81 και έπειτα, ενώ οι ρίζες του μπορούν να αναζητηθούν σε παλιότερες εποχές. 

Η "τόνωση της ζήτησης", η "νομοθετική συγκράτηση των μισθών" και άλλοι οικονομικοί μύθοι της κρίσης

*με αφορμή τις απόψεις του Αιμίλιου Ζαχαρέα


του minority opinion

Ενδιαφέρουσα και μεστή θεμάτων η ανάρτηση. Σε ένα δυο σημεία αν μου επιτρέπετε θα σημειώσω μια εναλλακτική και προφανώς μειοψηφούσα άποψη:


1. Η σωτήρια επέμβαση του Ρούσβελτ στην μεγάλη ύφεση του 1929-1940 με την ‘τόνωση’ της ζήτησης

Το γεγονός είναι ότι παρά τις προσπάθειες στην αρχή του Χούβερ και στην συνέχεια του Ρούσβελτ, να τονώσουν την ζήτηση μέσα από την τεχνητή στήριξη των μισθών και των τιμών, η ύφεση κράτησε από το 1929 έως και την έναρξη του Β παγκοσμίου πολέμου. Χαρακτηριστικά, η ανεργία το 1938 ήταν ακόμα στο 19%.
Αντίθετα, στην κρίση του 1920, το ΑΕΠ έπεσε σε ένα χρόνο 17% και η ανεργία ανέβηκε από το 4% στο 12%. Ο τότε πρόεδρος Χάρντινγκ μεταξύ 1920-22 μείωσε τους φόρους και τον κρατικό προϋπολογισμό και αντίστοιχα την δημόσια κατανάλωση κατά 50%. Το 1923 η ανεργία είχε κατέβει στο 2,3% και το ΑΕΠ είχε επανέλθει στα προ κρίσης επίπεδα. Γι’ αυτό και η κρίση του 1920, παρά το ότι ξεκίνησε με πολύ χειρότερους όρους εν σχέση με την κρίση του 1929, δεν έμεινε στην ιστορία, παρά σαν υποσημείωση.
Αντιλαμβάνομαι ότι η μακροοικονομία δεν είναι θετική επιστήμη, οπότε τα συμπεράσματα είναι πάντοτε υποκειμενικά και δεν μπορούν να επικυρωθούν από πειραματικά δεδομένα, αλλά ο ισχυρισμός ότι η κατάσταση της περιόδου 1920-1940 μπορεί να ήταν χάλια αλλά μπορούσε να ήταν και χειρότερη, μου φαίνεται ότι απευθύνεται μόνο σε ανθρώπους που ήδη πιστεύουν στην ορθότητα της θεωρίας, χωρίς να προσθέτει στην αξιοπιστία της θεωρίας καθεαυτής.

Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2012

PSI+: Η Ελλάδα έχει όλους τους άσσους

Η καθυστέρηση που βλέπουμε μάλλον έχει να κάνει με το πως θα χρησιμοποιηθούν οι άσσοι και όχι το αν. Μάλιστα, όσο πιο επιθετικό είναι το «κούρεμα» (με τη χρίση CACs), τόσο πιο μεγάλο μπορεί να γίνει το «κούρεμα» και τόσα λιγότερα νομικά πρόβλημα θα έχουμε. Όποτε δεν βλέπω κανέναν λόγο να μην ενεργοποιηθούν οι ρήτρες συλλογικής δράσης.Καλή τύχη λοιπόν στα hedge funds που σκοπεύουν να προσφύγουν στο Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων εναντίον της Ελλάδος, θα την χρειαστούν.

του Γιώργου Καισάριου*

Για ορισμένα από αυτά που θα γράψω σήμερα, έχω κάνει αναφορά στο παρελθόν. Σήμερα θα ήθελα να τα συμπυκνώσω όλα, για να σας εξηγήσω για ποιο λόγο η Ελλάδα κρατάει όλους τους άσσους και δεν έχει απολύτως τίποτα να φοβηθεί, παρά μόνο να κερδίσει σε αυτές τις διαπραγματεύσεις.

Το πόσοι θεσμικοί θα δεχτούν την πρόταση της Ελλάδος ή όχι δεν έχει και τόση σημασία. Τούτο διότι η πλειοψηφία των ομολογιούχων είναι Ευρωπαίοι. 

Αυτό σημαίνει ότι οι διοικήσεις των τραπεζών που κατέχουν Ελληνικά ομόλογα υπόκεινται σε πολιτικές πιέσεις στα κράτη-μέλη στα οποία εδρεύουν. 
Για ποιο λόγο; 
Διότι απλά οι τράπεζες αυτές είναι είτε κρατικές, είτε εν μέρει κρατικές και σε κάθε περίπτωση, οι πολιτικές διοικήσεις της Ευρώπης έχουν τον τρόπο να πιέσουν για να πάρουν αυτό που θέλουν (ας πούμε ότι μπορούν να βάλουν κάποιο φόρο επί των συναλλαγών αν δεν συμφωνήσουν).

Τώρα αν υποθέσουμε ότι η Ελλάδα καταφέρει να φέρει στο τραπέζι μόνο το 60% των ομολογιούχων, με τους υπολοίπους να μην θέλουν να συναινέσουν, ακόμα και τότε μπορεί το «κούρεμα» να χαρακτηριστεί εθελούσιο.
Για ποιο λόγο; Διότι απλά η Ελλάδα έχει την πολυτέλεια να μην έχει ρήτρες CACs (ρήτρες συλλογικής δράσης) στα ομόλογα της (σε αντίθεση από ό,τι νόμιζα πριν πολλούς μήνες). Αυτό σημαίνει ότι με μια απλή νομοθετική πράξη, μπορεί να τα ενσωματώσει κατόπιν εορτής αναδρομικά.

Οι πατάτες, η Οικολογία και η συσσωρευμένη οργή



του Τάσου Μπάρλα*

Οι ουρές των κατοίκων της πρωτεύουσας που στήθηκαν στο Σύνταγμα για να πάρουν δωρεάν 20 τόνους λαχανικά που εξαντλήθηκαν σε τρεις μόνο ώρες αποδεικνύουν ότι η μείωση του εισοδήματος που έχουν υποστεί τα τελευταία χρόνια είναι τόσο μεγάλη που προσπαθούν να γεμίσουν το καθημερινό τους τραπέζι με οποιονδήποτε τρόπο.
Στέκονται στην ουρά στο κέντρο της Αθήνας, αδιαφορώντας για τις κάμερες και τις φωτογραφικές μηχανές που θα μεταφέρουν το θέαμα όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό γιατί το μόνο ουσιαστικά που τους ενδιαφέρει είναι να φέρουν σπίτι το κάτι παραπάνω για την οικογένεια.

Οι καταγγελίες και οι προειδοποιήσεις της Πολιτείας και των οικολογικών οργανώσεων για μολυσμένα προϊόντα από τις βιομηχανίες της περιοχής δεν τους πτοούν και τους αφήνουν παντελώς αδιάφορους. Θεωρούν πλέον την οικολογία έναν ελιτισμό για τη σημερινή οικονομική κατάσταση της χώρας. 
Όταν έχουν περιορίσει λόγω έλλειψης χρημάτων τις αγορές από τις λαϊκές και τα σουπερ μάρκετ στα απολύτως απαραίτητα, οτιδήποτε τους προσφέρεται δωρεάν το βλέπουν ως μάνα εξ ουρανού αδιαφορώντας για οποιαδήποτε προειδοποίηση.
Οι ουρές στο Σύνταγμα θυμίζουν πλέον άλλες περιόδους της ελληνικής ιστορίας όχι πολλές δεκαετίες πίσω, στο τέλος της δεκαετίας του '40 και στις αρχές αυτής του '50 όταν οι κάτοικοι της πρωτεύουσας έτρεχαν να προλάβουν να πάρουν κάτι τις από την αμερικανική βοήθεια που μοιραζόταν στους δρόμους της πρωτεύουσας.
Για την πλειοψηφία των κατοίκων της πρωτεύουσας αυτά είναι άγνωστα και πρωτόγνωρα, όσοι όμως τα έζησαν τα ξαναφέρνουν στη θύμησή τους και η οργή τους μεγαλώνει καθώς με αυτά που αποκαλύπτονται καθημερινά για την ασυδοσία των μεταπολιτευτικών χρόνων συνειδητοποιούν πόσο διαφορετική θα ήταν η Ελλάδα με μία άλλη διαχείριση.

  • Οι ουρές στο Σύνταγμα αυξάνουν σε επικίνδυνο βαθμό για το πολιτικό σύστημα, τη συσσωρευμένη οργή των πολιτών. Όχι μόνο των συνταξιούχων και των νέων ανέργων που μάζευαν ακόμα και τα υπολείμματα των προϊόντων, αλλά κυρίως και των πολιτών που νιώθουν την κρίση στη τσέπη τους και τρέμουν μήπως φτάσουν και εκείνοι σε αυτή την κατάσταση.
Το πολιτικό σύστημα πρέπει άμεσα να πάρει τις αποφάσεις του για το που θα οδηγήσει τη χώρα. Δεν είμαστε πλέον στο παραπέντε, είμαστε στο και πέντε. 
  • Οι πολιτικοί που έχουν την ευθύνη της χώρας πρέπει να βγουν και να πουν όσες αλήθειες δεν έχουν πει μεταπολεμικά, χωρίς να υπολογίζουν το πολιτικό κόστος, ούτε για τους ίδιους, ούτε για την παράταξή τους.
Εδώ που φτάσαμε για οτιδήποτε άλλο, το κόστος για την Ελλάδα και τους πολίτες της θα είναι τόσο μεγάλο που κανένας δεν το έχει φανταστεί!


*από ΤΟ ΒΗΜΑ

Ας σκουπίσουμε λοιπόν τα δάκρυα μας, ας βάλουμε το μυαλό μας να δουλέψει, ας εργασθούμε να σώσουμε την Πατρίδα μας και τους ανθρώπους της: "Σε κάθε περίσταση σε κάθε δύσκολη στιγμή, μια μεταρρύθμιση, μια αλλαγή είναι δυνατή"

Ενδιαφέρουσα άσκηση αυτογνωσίας (και αισιοδοξίας) ενός κεϋνσιανού αριστερού μεταρρυθμιστή (ΑΣ):


του Αιμίλιου Ζαχαρέα*
Ας επιτραπεί μία εκ προοιμίου δήλωση του γράφοντος. Έως ότου η χώρα απελευθερωθεί από τους καταναγκασμούς και τους εξευτελισμούς, (πολιτικούς, οικονομικούς, κοινωνικούς), που μας επεβλήθησαν από ξένους παράγοντες και εσωτερικούς ανεπαρκείς ηγετίσκους, επιβάλλεται η γραφή να είναι πειστική μεν, ψυχρή όμως, Όχι. Να διατυπωθεί η συναισθηματική ιστορία της αριστεράς των τελευταίων χρόνων. Το απαιτούν οι σημερινές συνθήκες, ιδίως της αριστεράς εκείνης, η αρχική προέλευση της οποίας υπήρξε το Κομμουνιστικό Μανιφέστο του Μαρξ (1848).
Η συζήτηση στην Ελλάδα γύρω από το θέμα των μισθών, συντάξεων, κλπ. ακμάζει. Υποστηρίζουν ορισμένοι την μείωση των επιχειρηματικών φορολογικών συντελεστών προκειμένου να διευκολυνθεί το επενδυτικό κλίμα. Οι συγκρούσεις ανάμεσα σ’ εκείνους που είναι υπέρ (Ν.Δ. και αρκετοί συντηρητικοί οικονομολόγοι), ως σ’ εκείνους του Όχι είναι σφοδρές. Οι τελευταίοι υποστηρίζονται από μαρξιστές τύπου Νεάντερνταλ, (κυρίως του ΚΚΕ) αλλά και από ριζοσπάστες αριστερούς οι περισσότεροι των οποίων έμαθαν οικονομικά είτε από το Πολυτεχνείο, είτε από τη Νομική ή την μαθηματική σχολή. 
Η σοβαρή οικονομική παιδεία είναι για πολλούς είδος εν ανεπαρκεία.

Ο σημερινός διαπληκτισμός μου θύμισε την καμπύλη του Άρθουρ Λάφφερ, αμερικανού καθηγητή, ο οποίος πλησίασε στην αρχή της δεκαετίας του ’80 τον Ρ. Ρήγκαν σχεδιάζοντας πάνω στο γραφείο του την «καμπύλη της καμπάνας» η οποία έλαβε το όνομα από τον δημιουργό της. 
Ο Λάφφερ υποστήριζε πως υπάρχει σχέση ανάμεσα στο ποσοστό του φόρου και στα φορολογικά έσοδα. Το υψηλό ποσοστό φόρου μειώνει τις επενδύσεις και την θέληση για εργασία και ως εκ τούτου η μείωση των φόρων μεγενθύνει την οικονομία και συνεκδοχικά και την είσπραξη εσόδων. 

Πάνω από ένα ύψος η φορολογία μειώνει την είσπραξη φόρων. 
Η σχέση ανάμεσα στο ποσοστό του φόρου και στα έσοδα δεν αποδείχθηκε ποτέ παρ’ όλα αυτά είναι γοητευτική.
Για το ίδιο λόγο θεωρήθηκε λαμπερή και η ιδέα πως ανεργία δεν υπάρχει. 
Να μην έχει κάποιος δουλειά δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ορθολογική επιλογή των ανέργων οι οποίοι θεωρούν κουραστική την εργασία ενώ να είναι με τις πυτζάμες και ν’ απολαμβάνουν τα οφέλη του κοινωνικού κράτους είναι καλύτερο. Δεν πληρώνεται με τίποτα η ηρωική ευτυχία της δολιοφθοράς του επιπέδου της παραγωγικότητας όταν είμαστε αραγμένοι με τις παντόφλες μπροστά στην τηλεόραση και το απόγευμα σε κανένα γήπεδο ή καφενείο. 
Όταν αυξάνει η ανεργία τότε βρισκόμαστε μπροστά σε μια επιδημία ραθυμίας από την πλευρά των εργαζομένων! Η επίθεση αυτή πέρασε με επιτυχία στις δεκαετίες του ’80 και ’90 την ίδια περίοδο που έδυε τελεσίδικα το πείραμα της Σοβιετικής Ένωσης, δηλαδή η πρώτη συνειδητή προσπάθεια του ανθρώπου να προγραμματίσει την Ιστορία του.

Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2012

Ολοκαύτωμα στις ανανεώσεις των αδειών διαμονής: Σιωπηρή εφαρμογή της ακροδεξιάς ατζέντας για την "τελική λύση" για τους μετανάστες; Πόση σχέση έχει με την συμμετοχή του ΛΑΟΣ στην κυβέρνηση;

Καίρια παρέμβαση (εδώ) των Οικολόγων Πράσινων

Ο Νόμος που οι δημόσιες υπηρεσίες αρνούνται να εφαρμόσουν...

Τις μέρες αυτές διεξάγεται ένας υπόγειος ολοκληρωτικός πόλεμος από τις δημόσιες υπηρεσίες ενάντια στους (νόμιμους) μετανάστες. 
Την περίοδο ακριβώς που αρχίζει να πυκνώνει η κατάθεση δικαιολογητικών για την ανανέωση των αδειών διαμονής (και εργασίας) των νομίμων μεταναστών, επέλεξε η κρατική γραφειοκρατία να εκδηλώσει τον παραλογισμό, την αναλγησία της και την αθεράπευτη εχθρότητά της απέναντι στον πολίτη και ειδικά τον "ξένο".

Ως γνωστόν, το καλοκαίρι που πέρασε υπερψηφίστηκε (Αριθμ. 15055/546 - 25 Αυγ 2011) η πρόταση νόμου των υπουργών Νταλάρα -Κουτρουμάνη για μείωση από 200 στα 120 των απαραίτητων ενσήμων για την ανανέωση των αδειών διαμονής και από 80 στα 50 για την ανανέωση του βιβλιαρίου ασθενείας. Η απόφαση ισχύει και αναδρομικά για όσους ανανεώνουν ανά διετία.
Στα γκισέ όμως των αρμοδίων υπηρεσιών των Δήμων ή το μητρώο του ΙΚΑ, ο Νόμος αυτός Δεν Ισχύει!!!

Ζητούν από τους μετανάστες εισόδημα που αντιστοιχεί στις παλιές απαιτήσεις (για 200 ένσημα) πράγμα που ακυρώνει την εφαρμογή του νόμου. Επίσης στα υποκαταστήματα του ΙΚΑ ζητούν ξανά 80 ένσημα για την ανανέωση του βιβλιαρίου υγείας.
Τι συμβαίνει; Αποφασίστηκε σιωπηρά να εξοντωθούν οι νόμιμοι μετανάστες που ζουν και εργάζονται στην χώρα μας με αυτόν τον ύπουλο τρόπο; Να υποχρεωθούν να πληρώσουν από το λιγοστό τους εισόδημα τα ένσημα που δεν κόλλησαν λόγω της κρίσης ή να περάσουν με τις οικογένειές τους στην αναγκαστική παρανομία χάνοντας παροχές υγείας και παιδείας αλλά και το ίδιο το δικαίωμα εργασίας; Είναι κάποιο κρυφό αντάλλαγμα για την συμμετοχή της ακροδεξιάς στην κυβέρνηση; 

Ένα χρόνο μετά την Υπατία η κρυφή ατζέντα της ρατσιστικής ακροδεξιάς ξεδιπλώνεται με τον πιο ελεεινό τρόπο. Ας αντιμετωπίσει αμέσως με κατεπείγουσα εγκύκλιο το υπουργείο εργασίας αυτόν τον παραλογισμό κι ας επιβάλλει ο κ. Κουτρουμάνης την εφαρμογή του νόμου του. Κι ας κινητοποιηθεί η Αριστερά να εξασφαλίσει με όλες τις απαραίτητες κοινοβουλευτικές ενέργειες την αποτροπή του ύπουλου ολοκαυτώματος που επιχειρεί η κρατική γραφειοκρατία και όσοι παρασιτούν το εισόδημα των μεταναστών "εξυπηρετώντας" τους (δικηγόροι διεκπεραιωτές και παρατρεχάμενοι κάθε είδους). 

Δείτε εδώ την καίρια και αναλυτική παρέμβαση των Οικολόγων Πράσινων στο ζήτημα: 

Θέατρο του παραλόγου στην πλάτη των μεταναστών - Μειώθηκαν τα απαιτούμενα ένσημα για την άδεια διαμονής ενώ το ελάχιστο απαιτούμενο ετήσιο εισόδημα παρέμεινε αμετάβλητο!
Παρασκευή, 27 Ιαν. 2012, 09:33
Δεκάδες χιλιάδες νόμιμοι/ες μετανάστες και μετανάστριες οδηγούνται σιωπηρά στην εξαθλίωση. Η ανανέωση των αδειών διαμονής βάσει της μειωμένης απαίτησης σε ένσημα (120) μπλοκάρεται στην πράξη λόγω της διατήρησης του ελάχιστου απαραίτητου ετήσιου εισοδήματος στην παλιά αντιστοίχιση των 200 ενσήμων!
Έχει σχέση η μεθόδευση αυτή με την παρουσία της ακροδεξιάς στην κυβέρνηση; Ή πρόκειται για εγκληματική "αβλεψία" για να δουλεύει ο μηχανισμός των παρατρεχάμενων και των γραφείων που "εξυπηρετούν" τους μετανάστες;


Η γραφειοκρατία γεννά διαφθορά. Η ατελείωτη ταλαιπωρία των νόμιμων μεταναστών/στριών συνεχίζεται.

Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2012

Η δημοσιογραφία της δραχμής


του Σταύρου Τσακυράκη*

Τα ευχάριστα νέα είναι ότι ο κ. Γιάννης Πρετεντέρης δηλώνει ότι είναι με τους καλούς. Τα δυσάρεστα είναι ότι ανακάλυψε πως ο πρωθυπουργός της χώρας κ. Λουκάς Παπαδήμος είναι με τους άλλους, με τους κακούς. 

Ποιοι είναι οι καλοί; Μα φυσικά αυτοί που δεν θέλουν να περικοπούν κι άλλο οι μισθοί και οι συντάξεις, που είναι αντίθετοι στα φορολογικά μέτρα, που θέλουν ανάπτυξη. 
Οι κακοί είναι όσοι ξυπνούν και κοιμούνται πασχίζοντας να βρουν τρόπους για να συρρικνώσουν το εισόδημα των Ελλήνων. 
Ποιοι είναι αυτοί; Οι Ευρωπαίοι, οι δανειστές μας (αυτοί οι τοκογλύφοι που δέχτηκαν το κούρεμα του χρέους μας), κάνας δυο υπουργοί του ΠΑΣΟΚ, μερικοί πολιτικοί, διάφοροι διανοούμενοι και οικονομολόγοι. 
Με δεδομένο ότι στους καλούς περιλαμβάνεται όλο σχεδόν το φάσμα του πολιτικού προσωπικού, από τον Σαμαρά μέχρι τον Τσίπρα, συμπεριλαμβανομένου και του βαθέος ΠΑΣΟΚ, κανονικά δεν θα έπρεπε να ανησυχεί κανείς. Αν, όμως, ο πρωθυπουργός της χώρας είναι με τους κακούς, τότε υπάρχει πρόβλημα.
Πώς κατάλαβε ο έγκριτος κ. Πρετεντέρης ότι ο Παπαδήμος συγκαταλέγεται στους κακούς; Από αυτά που είπε για την ανταγωνιστικότητα. Κατά τον Πρετεντέρη, ο πρωθυπουργός είπε ότι η Ελλάδα
"έχει µείζον πρόβληµα ανταγωνιστικότητας. Ότι η έλλειψη ανταγωνιστικότητας οφείλεται στο μισθολογικό κόστος. Άρα, οι μισθοί “φούσκωσαν και πρέπει να ξεφουσκώσουν”. Για όλα τα άλλα εµπόδια στην ανταγωνιστικότητα της χώρας ο πρωθυπουργός δεν είπε λέξη. ∆εν προσφέρθηκε να µειώσει τη φορολογία των επιχειρήσεων ούτε να βελτιώσει το επιχειρηµατικό περιβάλλον µε τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Άρα, µπορώ να υποθέσω ότι η συνεισφορά του στον εθνικό διάλογο αφορά κυρίως την περικοπή των µισθών. ∆εν ξέρω τι διαφορετικό υποστηρίζει ο πρόεδρος του ΣΕΒ..."
Φυσικά ο κ. Παπαδήμος δεν είπε ποτέ ότι οι μισθοί «φούσκωσαν και πρέπει να ξεφουσκώσουν». Τα εισαγωγικά μάλλον υποδηλώνουν αυτό που κατάλαβε ο δημοσιογράφος και το απέδωσε στην δική του γλώσσα. Ασήμαντη ανακρίβεια, θα πείτε, μολονότι τα εισαγωγικά σημαίνουν κατά λέξη απόδοση. Αλλά υπάρχει και ανακρίβεια ουσίας. Ο Παπαδήμος μπορεί να μη γνωρίζει τα οικονομικά τόσο καλά όσο ο Πρετεντέρης, αλλά ότι υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που επηρεάζουν την ανταγωνιστικότητα το είχε ακούσει. Η σχετική δήλωσή του είναι η εξής:

Οι βασικές ομιλίες στο συνέδριο των Πράσινων στο Βερολίνο "Η Ελλάδα σε κρίση", με μετάφραση

Η σημερινή κρίση στην Ελλάδα είναι πρωτίστως μια χρεοκοπία του πολιτικού συστήματος. Η Ελλάδα δεν είναι φτωχή χώρα, διαθέτει ένα σημαντικό δυναμικό. Αλλά κυβερνιέται πολύ άσχημα. Σε αυτό ευθύνη έχουν και τα κυρίαρχα ΜΜΕ, όπως επίσης και τα μέλη της πολιτικής ελίτ. Οι προσκεκλημένοι στο συνέδριο με θέμα «Η Ελλάδα σε κρίση», ρωτήθηκαν για την πολιτική, οικονομική και πολιτιστική ευθύνη, για τις σημαντικές προκλήσεις που αντιμετωπίζει η ελληνική δημοκρατία και η κοινωνία και τους τρόπους που μπορεί να συμμετέχει επιτυχώς σε μια ενοποιημένη Ευρώπη. 

Κώστας Σημίτης, Daniel Cohn Bendit

Γιώργος Σταθάκης, Νίκος Χρυσόγελος, Νίκος Χαριτάκης κ.ά.

Γιάννης Βούλγαρης, Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, Καλλιόπη Σπανού κ.ά.

Πιτσιρίκος: ένας σύγχρονος αυριανιστής

του Ηλία Κανέλλη*

Πριν ο Παύλος Μπακογιάννης, ως πολιτική προσωπικότητα με ανοιχτό και χωρίς προκαταλήψεις πνεύμα, προωθήσει, το 1989, για λογαριασμό της Νέας Δημοκρατίας, την προσέγγιση για συγκυβέρνηση με την Αριστερά, είχε εργαστεί πολλά χρόνια ως δημοσιογράφος. 

Παρεμβατικός και ουσιαστικός, έγκυρος σχολιαστής και μαχητικός υπερασπιστής της νομιμότητας στην Ελλάδα, υπήρξε το σύμβολο της αντιδικτατορικής πάλης λόγω της εκπομπής του στη Βαυαρική Ραδιοφωνία τα χρόνια της χούντας. Όχι άδικα. 
Ενδεικτικές είναι οι αναφορές που έστελναν στη χούντα οι έλληνες διπλωματικοί υπάλληλοι (στην ουσία υπηρέτες του καθεστώτος) από τη Γερμανία: 
"Ο Π. Μπακογιάννης συνεχίζει τας κακοήθεις και ανθελληνικάς εκπομπάς του. Πρέπει να τεθή θέμα Μπακογιάννη και να ζητηθή η αποπομπή του από του σταθμού" . "Το κακόβουλον τούτο πρόγραμμα ησχολήθη καθ’ ολοκληρίαν εις ανακοινώσεις σχετικώς με την δίκην Παναγούλη και εις διαμαρτυρίας και αντιδράσεις κατά της εκδοθείσης καταδικαστικής αποφάσεως των στρατοδικείων" κ.τ.τ.
Πριν πέσει θύμα των δολοφόνων της 17 Νοέμβρη, στις 27 Σεπτεμβρίου 1989, ο Παύλος Μπακογιάννης είχε τεθεί στο στόχαστρο της ισχυρής, εκείνη την εποχή, εφημερίδας Αυριανή των αξιότιμων κυρίων Γεωργίου και Μάκη Κουρή – ο ιδιότυπος λαϊκισμός της εφημερίδας, κράμα ρατσισμού, χυδαιότητας, προκαταλήψεων και οπισθοδρόμησης, είχε γεννήσει και όρο, που για χρόνια ήταν συνώνυμος του ακραίου κιτρινισμού στον Τύπο: αυριανισμός. 
Η εφημερίδα, επιχειρώντας να αποσείσει την κρατούσα εικόνα της βαρύτατης ευθύνης του Ανδρέα Παπανδρέου στο σκάνδαλο Κοσκωτά, ενορχήστρωσε μια μακρά συκοφαντική εκστρατεία κατά του Παύλου Μπακογιάννη, επιχειρώντας να τον σπιλώσει ηθικά παρουσιάζοντάς τον ως πρωτεργάτη του σκανδάλου (ο Μπακογιάννης είχε συνεργαστεί με τον Κοσκωτά στο στήσιμο της εταιρείας του Κοσκωτά Γραμμή και στα πρώτα δημοσιογραφικά εγχειρήματά του). 
Στις 31 Αυγούστου 1989, η εφημερίδα είχε κυκλοφορήσει με τον «ξύλινο» τίτλο μισής σελίδας: «Κλεπταποδόχος ο Μπακογιάννης». Την επομένη, η εφημερίδα, στην ίδια θέση, έβγαζε και την ετυμηγορία: «Στον Κορυδαλλό ο Μπακογιάννης».
Έπειτα ήρθε η συμμορία του Ξηρού και του Κουφοντίνα να «εκτελέσει» (σύμφωνα με τη δημοσιογραφική ορολογία της εποχής) τον ήδη «καταδικασθέντα» στα πρωτοσέλιδα του κίτρινου Τύπου.


Πέρασε πολύς καιρός από τότε, μια μέρα, πολύ αργά, συνελήφθησαν και δικάστηκαν τρομοκράτες της 17 Νοέμβρη. Εκείνες τις μέρες, στη διάρκεια της δίκης, σε μια διαδήλωση συμπαθούντων της τρομοκρατίας, πρωτογράφτηκε στους τοίχους το αδιανόητο σύνθημα: «Σκατά στον τάφο του Μπακογιάννη». 

Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2012

Για την ομιλία Σημίτη

του minority opinion

Ευπρεπές το κείμενο του κ. Σημίτη αλλά δυστυχώς όχι ειλικρινές.
Ενδεικτικά δυο τρία σημεία:
"Κατά μέσο όρο το διάστημα 2000-07 το ετήσιο έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου της Ελλάδος ήταν -8,4% και της Πορτογαλίας -9,4% ενώ το πλεόνασμα της Γερμανίας ήταν 3,2% και της Ολλανδίας 5,4%. Για να καλύψουν το έλλειμμα αυτό οι περιφερειακές χώρες είναι υποχρεωμένες να δανείζονται όλο και περισσότερο. Το αποτέλεσμα είναι η αύξηση του δημοσίου χρέους τους."
Ακριβώς το αντίθετο από την πραγματικότητα. 

Οι προϋπολογισμοί της ελληνικής κυβέρνησης ήταν συνεχώς ελλειμματικοί για να συντηρούν τον κομματικό στρατό των δύο μεγάλων κομμάτων και τους κομματικούς προμηθευτές και κατασκευαστές
Τα δανεικά που κάλυπταν τα ελλείμματα αυτά, πέφτοντας στην αγορά δημιουργούσαν το έλλειμμα στο ισοζύγιο, γιατί τα δανεικά ξοδεύονταν τελικά σε προϊόντα εισαγωγής.

Χωρίς κρατικό έλλειμμα δεν θα υπήρχαν δανεικά και κατά συνέπεια δεν θα υπήρχε δυνατότητα για δημιουργία ελλείμματος στο εμπορικό ισοζύγιο.
Τα κρατικά ελλείμματα δεν είναι ούτε νομοτελειακά ούτε τυχαία. Αποτελούν πολιτική απόφαση της πολιτικής τάξης, που εξαγοράζει με τον τρόπο αυτό την παραμονή της στην εξουσία.
Για παράδειγμα την τελευταία δεκαετία τα κόμματα πήραν συνολική κρατική επιχορήγηση γύρω στα € 700 εκ. Αν προσθέσουμε και τον τραπεζικό δανεισμό ξεπερνούμε το € 1.2 δις. Έτσι μεγαλώνει το δημόσιο χρέος και όχι λόγω ιστορικών συγκυριών.
"Η Ισπανία βρίσκεται σήμερα σε κρίση, αν και δεν παρουσίαζε ελλείμματα ανώτερα του ορίου του 3% του ΑΕΠ και είχε δημόσιο χρέος που έφτανε μόλις το 31% του ΑΕΠ το 2006. Αιτία της κρίσης ήταν η αλόγιστη ανάπτυξη της οικοδομικής δραστηριότητας, η κατάρρευση των τιμών των ακινήτων, η αδυναμία των τραπεζών να εισπράξουν τα δάνεια που είχαν χορηγήσει και η υποχρεωτική πια παρέμβαση της πολιτείας για να σώσει τις τράπεζες και να περιορίσει τις επιπτώσεις της κρίσης."
Με ποια λεφτά στηρίχθηκε αυτή η αλόγιστη ανάπτυξη; 
Φυσικά όχι των καταθετών. 
Στηρίχθηκε σε δάνεια των τραπεζών από την ECB με τεχνητά χαμηλά έως και μηδενικά επιτόκια, με πολιτική απόφαση της ηγεσίας της ΕΕ, για να πριμοδοτηθεί "η ανάπτυξη" δηλαδή η φούσκα του real estate. 
Φυσικά ο πραγματικός λόγος ήταν η φθηνή χρηματοδότηση των ανά την Ευρώπη κρατικών ελλειμμάτων. Και σαν να μην έφταναν τα χαμηλά επιτόκια, η ECB χαλάρωσε σιωπηρά και την αναλογία μεταξύ καταθέσεων και χορηγήσεων πολύ πιο κάτω από το 10% που από μόνο του αποτελεί σκάνδαλο κολοσσιαίων διαστάσεων.

Για να εξηγούμαστε. 

Χωρίς φτηνό χρήμα από το πουθενά, φούσκες δεν μπορούν να δημιουργηθούν

Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2012

Το ελληνικό πρόβλημα ανέδειξε τις αδυναμίες της μέχρι τώρα οικονομικής διακυβέρνησης της ΕΕ, την ανάγκη ενός νέου προσδιορισμού της. Η έξοδος από την κρίση επιβάλλει "την φυγή προς τα εμπρός"





Η ομιλία Κώστα Σημίτη στην εκδήλωση των Γερμανών Πράσινων για την ελληνική κρίση: 
Είναι ιδιαίτερη τιμή για μένα να είμαι ο κύριος ομιλητής της σημερινής εκδήλωσης. Δέχθηκα την πρόσκληση γιατί μας κατέχει όλους το συναίσθημα ότι είναι μια εποχή κρίσης και καθένας μας οφείλει να συμβάλει στην κατανόηση και επίλυση των προβλημάτων που ταλαιπωρούν την Ευρωπαϊκή Ένωση. Επί δύο χρόνια περίπου η κρίση χρέους αποτελεί το κεντρικό θέμα της ειδησεογραφίας με το ελληνικό πρόβλημα στο επίκεντρό της. 
Ο τίτλος της σημερινής συζήτησης "Griechenland quo vadis?" υπονοεί ότι η πορεία της Ελλάδας έχει καθοριστική σημασία για την οικονομική εξέλιξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τούτο γιατί η κρίση χρέους εκδηλώθηκε πρώτα στην Ελλάδα και η αδυναμία της χώρας να εξοφλήσει τις οφειλές της προκαλεί την σημερινή αναταραχή στην Ένωση. Ευθύνη αποδίδουν στην Ελλάδα και γιατί θεωρούν ότι παραπλάνησε την Ευρωπαϊκή Επιτροπή ως προς το ύψος των ελλειμμάτων και του χρέους της και πέτυχε την ένταξη στην ΟΝΕ χωρίς να έχει εκπληρώσει τις προϋποθέσεις. Ο ισχυρισμός αυτός, ότι η Ελλάδα πέτυχε την είσοδο στην ΟΝΕ ενώ δεν είχε τις προϋποθέσεις, δεν ανταποκρίνεται όμως στην πραγματικότητα.
Η αλήθεια είναι ότι τα κριτήρια ένταξης εγκρίθηκαν με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και αφορούσαν το δημοσιονομικό έλλειμμα (που έπρεπε να είναι κάτω από το 3% του ΑΕΠ), τον πληθωρισμό, τα επιτόκια και τη σταθεροποίηση των συναλλαγματικών ισορροπιών. Τα στοιχεία πιστοποιήθηκαν από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και την Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα (ΕΚΤ), ενώ η απόφαση ελήφθη από τους υπουργούς οικονομικών στο πλαίσιο του ΕCOFIN.

Η Ελλάδα εισήλθε στη ζώνη του ευρώ με βάση την αξιολόγηση των επιδόσεών της του έτους 1999. Στη συνέχεια, το 2004, αμέσως μετά τις εκλογές, η καινούρια κυβέρνηση του κόμματος της Ν. Δημοκρατίας προχώρησε σε αναδρομική αλλαγή των κανόνων που αφορούσαν την εγγραφή των στρατιωτικών δαπανών: αντί της εγγραφής τους κατά τον χρόνο παράδοσης του εξοπλισμού -όπως ήταν ο κανόνας στην πλειονότητα, μάλιστα σήμερα στο σύνολο, των ευρωπαϊκών χωρών- οι δαπάνες μεταφέρθηκαν στο χρόνο κατά τον οποίο πραγματοποιούνταν οι παραγγελίες.
Αυτό είχε ως συνέπεια, σημαντικά ποσά που έπρεπε να περιληφθούν στους μετά το 2004 προϋπολογισμούς να εγγραφούν σαν δαπάνες της προηγούμενης περιόδου -περιλαμβανομένου του 1999- μεταφορά η οποία διόγκωσε τα προηγούμενα ελλείμματα.

Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2012

Όλα τα κόμματα να κάνουν τώρα τις προτάσεις τους για ισοδύναμα μέτρα


...περιμένοντας την ευθύνη να εμφανιστεί...

"Κανείς δεν μας υποχρεώνει για τη φύση και την ποιότητα των μέτρων. Η ιστορία «το λέει η Τρόικα», αφορά υπαλλήλους, προσωπικά δεν με αφορά. Οι όροι αυτοί εάν κάποιοι έχουν να προτείνουν ισοδύναμα, μπορούν να αλλάξουν τώρα και αυτό αφορά το σύνολο των Κομμάτων. Όλα τα κόμματα που πιστεύουν στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό να κάνουν τις προτάσεις τους. Να βοηθήσουν αυτή την κοινή προσπάθεια που είναι η συνεργασία με τους δανειστές μας, υπεύθυνα. Αν δεχόμαστε την ανάγκη των 139 δισ. και το θεωρούμε ότι δεν γίνεται χωρίς αυτά, είναι η στιγμή όλα τα Κόμματα όχι μόνο αυτά που είναι στην Κυβέρνηση αλλά και τα Κόμματα που έχουν ευρωπαϊκό προσανατολισμό δηλαδή και η Δημοκρατική Αριστερά και η Δημοκρατική Συμμαχία, να κάνουν τώρα, πριν υπογράψουμε, τις προτάσεις τους." 
[Άννα Διαμαντοπούλου -μεταξύ άλλων- στην εκδήλωση των "18" στην παλιά Βουλή]

Πράγματι, υπάρχει μια ελληναράδικη προσέγγιση στο θέμα του δανείου/μνημονίου από όλο σχεδόν το πολιτικό φάσμα - αλλά και τις προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις: "Θέλουμε τα λεφτά - Δεν θέλουμε την σύμβαση - Τα λεφτά τα δικαιούμαστε"...

Το ανωτέρω τρίπτυχο έχει μπλοκάρει κάθε θετική δομική αλλαγή που περιεχόταν στα μέχρι τώρα μνημόνια και έχει αφήσει να εφαρμοστούν μόνο τα εισπρακτικά μέτρα έκτακτης ανάγκης πριν την είσπραξη της κάθε δόσης - οριζόντια πάντα επί δικαίων και αδίκων χωρίς καμία διάκριση. Και το γεγονός αυτό αποτελεί μεγάλη επιτυχία του πελατειακού πολιτικού συστήματος. 
Έχει αφήσει αλώβητες τις δομές του, διαλυμένο τον κρατικό μηχανισμό και απείραχτους τους insiders (και ωφελημένους) του συστήματος. Έχει κατακρημνίσει τα έσοδα, εξαντλήσει τις αντοχές και τα "έτοιμα" κάθε νοικοκυριού και έχει ρίξει την αγορά και την παραγωγή στην υφεσιακή άβυσσο. 
Όσες επιχειρήσεις υπάρχουν ακόμα, υπάρχουν είτε επειδή μετανάστευσαν στο εξωτερικό είτε γιατί ζουν από τις εξαγωγές τους - κι όσοι στον ιδιωτικό τομέα έχουν ακόμη δουλειά είναι για αντίστοιχους λόγους. Το σύστημα των ελίτ, οι ωφελημένοι της μεταπολίτευσης, οι συντεχνίες και όσοι πλούτισαν ενώ ήταν υπάλληλοι του κράτους  ή κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες  μετρούν ελάχιστες απώλειες - απλά "έπεσαν" οι δουλειές...

Μέσα στη χρεοκοπημένη μας χώρα, όσοι προσπαθούμε να αποφύγουμε την τελική πτώση -με την έξοδο και από το ευρώ και την απώλεια της κοινοτικής αλληλεγγύης στο δύσκολο δρόμο της εξόδου από την κρίση- ακούμε με απογοήτευση τους πολιτικούς της προοδευτικής "παράταξης" να μην αναλαμβάνουν καμία ευθύνη και να μην διατυπώνουν προτάσεις ισοδύναμων μέτρων με αυτά της τρόικας ή και εναλλακτικής δανειακής σύμβασης ακόμα. Ο αντιμνημονιακός τους αγώνας είναι ένα παραλήρημα λαϊκισμού, πελατειασμού, ανικανότητας και ανευθυνότητας. 
Από την αρχή έπαιξαν αυτό το παιχνίδι: χάρηκαν με την φθορά του αντιπάλου, αδιαφόρησαν για την καταστροφή της οικονομίας και την ανεργία στον ιδιωτικό τομέα, 'εκλείσαν το μάτι στα ισχυρά λόμπι που επηρεάζουν μεγάλους αριθμούς ψήφων. 
Είναι όλοι τους συνυπεύθυνοι με την στην πράξη ...αντιμνημονιακή κυβέρνηση των συντεχνιών της "αλλαγής". Και ειδικά όσοι διατυμπανίζουν ως μότο τους και διακριτικό τους χαρακτηριστικό την ..."ευθύνη".

Σήμερα, όσοι διαθέτουν έστω και λίγο την κοινή λογική, αρχίζουν να διατυπώνουν απόψεις σαν και της εισαγωγής μας. Δεν γνωρίζω ποιοι και πόσοι τις εννοούν κιόλας. Αλλά αρκετά με την αντιμνημονιακή τρομοκρατία.
Το μνημόνιο δεν ήταν ούτε κατάρα ούτε ευλογία. Ήταν μια απόπειρα με συνεχή δάνεια να μπορέσουμε να βγούμε από την τρύπα που μας έριξε το ελληνικό πελατειακό διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα. Μια απόπειρα, συχνά χωρίς γνώση αλλά και συνεργασία των ενδιαφερομένων. Με επιβολή αποτυχημένων υφεσιακών μοντέλων αλλά και πολλά χρήσιμα μέτρα δομικών αλλαγών για λειτουργία σε άλλη βάση του αποτυχημένου μας συστήματος. 
Όμως δεν πρέπει να αρνούμαστε να παραδεχτούμε ότι το μνημόνιο Δεν-Εφαρμόστηκε! Εφαρμόστηκε μια παραφθορά του με μέτρα που επέλεξαν οι δανειστές ελλείψει αντιπροτάσεων ενώ μάθαιναν την ελληνική πραγματικότητα. Μέτρα που ελλείψει ακόμη και υποδομών μηχανογράφησης για να βρεθούν πχ οι γκρίζες περιουσίες ή πόσους και ποιους μισθοδοτεί το Δημόσιο, έπεφταν οριζόντια επί των δυστυχισμένων κεφαλών όσων διαθέτουν ΑΦΜ... Ενώ ακόμη διατηρούνται οι υψηλές αμυντικές δαπάνες, το αφορολόγητο της εκκλησιαστικής περιουσίας, τα προνόμια των συντεχνιών, οι χωρίς αντικείμενο -πέραν των διορισμών- εκατοντάδες οργανισμοί του Δημοσίου, οι υψηλές και πρόωρες συντάξεις των τροφοδοτών ψηφοφόρων του καθεστώτος.
Τέρμα λοιπόν η υποκρισία: 
"Αν δεχόμαστε την ανάγκη των 139 δισ. και το θεωρούμε ότι δεν γίνεται χωρίς αυτά, είναι η στιγμή όλα τα Κόμματα όχι μόνο αυτά που είναι στην Κυβέρνηση αλλά και τα Κόμματα που έχουν ευρωπαϊκό προσανατολισμό δηλαδή και η Δημοκρατική Αριστερά και η Δημοκρατική Συμμαχία ( και οι Οικολόγοι Πράσινοι θα προσθέταμε - ΑΣ ), να κάνουν τώρα, πριν υπογράψουμε, τις προτάσεις τους."

Έτσι ακριβώς. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο.




Δείτε σχετικά: Η εκδήλωση διαλόγου της κίνησης των "18" στην παλιά Βουλή (22/1/12) σε βίντεο:
Blod | Αλιβιζάτος Νίκος , Διαμαντοπούλου Άννα , Μπουτάρης Γιάννης , Τσούκαλης Λουκάς , Χατζηδάκης Κωστής | Για την Ελλάδα, τώρα!


Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2012

Πράσινο Κοινωνικό Συμβόλαιο (Green New Deal), διέξοδος στην Ελληνική κρίση

Από την οργή, σε μια συνειδητή πράσινη μεταρρύθμιση

Τα κύρια σημεία της εισήγησης του Νίκου Χρυσόγελου, ευρωβουλευτή των Οικολόγων Πράσινων* στο συνέδριο του Βερολίνου για την ελληνική κρίση, 23-24 Ιανουαρίου 2012

Η δημοσιονομική κρίση στην Ελλάδα έχει μετατραπεί σε βαθιά οικονομική και κοινωνική κρίση λόγω τόσο των σοβαρών διαθρωτικών προβλημάτων της χώρας (σε επίπεδο κοινωνικής οργάνωσης, διοίκησης, μοντέλου ανάπτυξης-κατανάλωσης, αξιών που επικρατούν κα), των χαρακτηριστικών του ελληνικού πολιτικού συστήματος, των άστοχων κι αναποτελεσματικών πολιτικών των κυβερνήσεων των τελευταίων δεκαετιών όσο όμως και των διαρθρωτικών προβλημάτων της ευρωζώνης και της απουσίας ευρωπαϊκής ηγεσίας που έγκαιρα, αποτελεσματικά και οραματικά θα ανέπτυσσε και θα εφάρμοζε μια ευρωπαϊκή στρατηγική αντιμετώπισης της κρίσης στην ευρωζώνη και τις χώρες του νότου. 
Οι πολιτικές συνταγές της τρόικα αποδεικνύονται αναποτελεσματικές κι αντί να βοηθήσουν στην αντιμετώπιση της δημοσιονομικής κρίσης την έχουν μετατρέψει σε βαθιά οικονομική και κοινωνική.

Η διέξοδος της Ελλάδας από την κρίση απαιτεί αλλαγές σε τρία επίπεδα:

- Ευρωπαϊκό επίπεδο: μεταρρύθμιση της ΕΕ και της ευρωζώνης, διαμόρφωση κοινής οικονομικής πολιτικής και διακυβέρνησης, επίδειξη πραγματικά ευρωπαϊκής αλληλεγγύης ώστε να προωθηθούν οι αναγκαίες αλλαγές, πολιτική ολοκλήρωση της ΕΕ, παροχή των κατάλληλων εργαλείων για αναζωογόνηση της οικονομίας (ευρωομόλογα, αύξηση προϋπολογισμού ΕΕ, παροχή τεχνικής βοήθειας κα). 
Στήριξη των χωρών του νότου για να πετύχουν σε λογικό χρονικό διάστημα τις αναγκαίες πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές και δημοσιονομικές μεταρρυθμίσεις, με την κοινωνία σύμμαχο και όχι στόχο.

- Εθνικό επίπεδο: αλλαγή της σημερινής καταστροφικής πολιτικής και διαμόρφωση, μέσα από διάλογο με την κοινωνία, ενός σχεδίου μεταρρυθμίσεων που θα πετύχει ταυτοχρόνως 
τη στροφή της οικονομίας προς πράσινη κατεύθυνση, 
τη βιωσιμότητα (αειφορία) και την κοινωνική συνοχή, 
τη βελτίωση των δημοσιονομικών, 
τη δημιουργία σημαντικού αριθμού θέσεων εργασίας. 
Αυτό απαιτεί ενεργοποίηση των ζωντανών δυνάμεων της κοινωνίας, επανα-ιεράρχηση αξιών, πράσινη και κοινωνική καινοτομία καθώς και ορθολογική χρήση των ευρωπαϊκών πόρων.

- Περιφερειακό-τοπικό επίπεδο: Διαμόρφωση ενός Στρατηγικού Σχεδίου Βιωσιμότητας, Κοινωνικής Συνοχής, Σύγκλισης και Απασχόλησης 2012-2020, που θα επεξεργαστεί ΚΑΘΕ περιφέρεια και θα συνθέσουν το συνολικό εθνικό σχέδιο.

Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2012

Για τους Οικολόγους Πράσινους: Ίσως έφτασε η ώρα για τα μεγάλα ναι και κυρίως για τα μεγάλα όχι



του Θανάση Πολλάτου*

Στο διεστραμμένο μυαλό μου, το συνέδριο που διοργανώνουν τις επόμενες ημέρες στο Βερολίνο οι Γερμανοί Πράσινοι είναι ένα τράβηγμα του αυτιού στους Έλληνες Πρασίνους. 

Το Γερμανικό Πράσινο Κόμμα αναλαμβάνει να κάνει ό,τι οι Έλληνες Πράσινοι δεν θέλησαν ή δεν μπόρεσαν να κάνουν: να συνδέσουν το αίτημα για τον οικολογικό μετασχηματισμό της κοινωνίας με τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό, με το σχέδιο της πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης και με τον εκσυγχρονισμό του κράτους. 
Η επιλογή τριών τουλάχιστον εκ των ομιλητών του συνεδρίου είναι χαρακτηριστική. Πρώτα και κύρια ο Κώστας Σημίτης, έπειτα ο Γιάννης Βούλγαρης και τέλος ο Γιώργος Παγουλάτος. Και οι τρεις αποτελούν θερμούς υποστηρικτές της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας, του εκσυγχρονισμού και του εξορθολογισμού της κοινωνίας. Ο τελευταίος, μάλιστα, διατελεί σύμβουλος του πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου.

Δεν ξέρω αν οι Έλληνες Πράσινοι συνετέλεσαν και σε ποιο βαθμό στη συμβολική επιλογή των ομιλητών. 
Ξέρω όμως ότι στο ελληνικό πολιτικό σύστημα παίζουν ως τώρα το ρόλο ενός πράσινου ΣΥΡΙΖΑ, αρνούνται να αντιμετωπίσουν τον εαυτό τους ως συστημικό κόμμα -όπως έχει παρατηρήσει πολύ σωστά η Βασιλική Γεωργιάδου-, αρνούνται να πάρουν θέση στα επώδυνα ζητήματα, πετάνε τη μπάλα στην εξέδρα, αρέσκονται σε κοινοτοπικές δηλώσεις, θαλασσοδέρνονται για τα μάτια του "κινήματος", αριστερίζουν ακατάπαυστα, καρκινοβατούν, αποφεύγουν τη ρήξη με τα ανορθολογικά κομμάτια στο εσωτερικό τους που θεωρούν την πολιτική οικολογία ένα new age lifestyle ή αμφιταλαντεύονται μεταξύ της μιας ή της άλλης θεωρίας συνωμοσίας. 

Δεν ξέρω αν οι Έλληνες Πράσινοι δεν θέλουν ή δεν μπορούν να ενηλικιωθούν, αν φοβούνται τη λαϊκιστική λαίλαπα ή αν δεν ξέρουν και οι ίδιοι ποιοι είναι. 
Ξέρω όμως ότι ένα διογκούμενο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας αναζητά εκλογική διέξοδο προς μία υγιή και ειλικρινή μεταρρυθμιστική δύναμη που ασπάζεται τα αιτήματα για τον οικολογικό μετασχηματισμό, τον εκσυγχρονισμό και τον εξορθολογισμό και την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας. 

Μου φαίνεται δηλαδή πως τα νταραβέρια με την κοινωνία των πολιτών, με τις ΜΚΟ, με τις ομάδες του οικολογικού φονταμενταλισμού και της οικοχονδρίας, με τον λάιτ εξαρχειωτισμό κ.λπ. δεν είναι πλέον αρκετά. 
Ίσως έφτασε η ώρα για τα μεγάλα ναι και κυρίως για τα μεγάλα όχι. 

Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2012

Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2012

ΕΞΟΠΛΙΣΤΙΚΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ: ΟΜΟΡΦΑ ΟΠΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Την ώρα που χύνεται αίμα για να "βγει" ο περιορισμός του ελλείμματος και να μπει η χώρα μας στην νέα δανειακή σύμβαση και ενώ η ύφεση κλείνει δουλειές και στέλνει τους Έλληνες ξανά μετανάστες, το στρατιωτικοπολιτικό κατεστημένο των εξοπλισμών συνεχίζει απτόητο, εν μέσω της ομερτά των ΜΜΕ, το καταστροφικό του έργο, συνεπικουρούμενο από την ασίγαστη εθνικιστική υστερία των ακροδεξιών λαϊκιστών που μετέχουν και στην κυβέρνηση. 
  • Κούρεμα γουλί των εξοπλιστικών δαπανών τώρα! 
  • Εγγύηση των συνόρων μας από την ΕΕ και επιστροφή των εξοπλιστικών δισ στην κοινωνία! (ΑΣ)


Άρθρο της Γερμανικής εφημερίδας Zeit για τα συνεχιζόμενα εξοπλιστικά προγράμματα της Ελλάδας - από τους  ecogreens-gr:

Φρεγάτες, Τεθωρακισμένα και Υποβρύχια: Με το ελληνικό εξοπλιστικό πρόγραμμα ακυρώνονται όλα τα πακέτα εξοικονόμησης πόρων. Και η Γερμανία αποκομίζει κέρδη από αυτό. 

Οι επιθυμίες του έλληνα υπουργού άμυνας κυριαρχούν στο μυαλό του ανθρώπου μας : μέχρι 60 μαχητικά αεροσκάφη τύπου Eurofighter για περίπου 3,9 δις ευρώ, γαλλικές φρεγάτες αξίας πάνω από 4 δις ευρώ, περιπολικά σκάφη θαλάσσης για 400 εκατ. ευρώ και άλλα τόσα για τον απαραίτητο εκσυγχρονισμό του ελληνικού στόλου. 
Επίσης θα χρειασθούν πυρομαχικά για τα τεθωρακισμένα Leopard και αντικατάσταση των δύο αμερικανικών ελικοπτέρων τύπου Apache. 
 Α ναι, θα θέλαμε και γερμανικά υποβρύχια συνολικής αξίας 2 δις ευρώ.

Αυτά που περιγράφει ο άνθρωπος αυτός σε μια καφετερία της Αθήνας ακούγονται τουλάχιστον παράλογα, όμως είναι ο ίδιος άνθρωπος που συχνά-πυκνά μπαινοβγαίνει στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας της Ελλάδας. Μια χώρα που βρίσκεται στα πρόθυρα χρεοκοπίας και λαμβάνει βοήθεια δισεκατομμυρίων από την ΕΕ, θέλει να κάνει μαζικές αγορές πολεμικού εξοπλισμού;
 Τον άνθρωπο αυτό τον βλέπουμε συχνά να φωτογραφίζεται δίπλα στον Υπουργό Εθν. Άμυνας ή με στρατηγούς του ελληνικού στρατού, μιλάει συχνά στο τηλέφωνο μαζί τους, εν συντομία γνωρίζει καλά την κατάσταση. Γνωρίζει, επίσης, πόσο κρίσιμο είναι το θέμα αυτό και έτσι δεν θέλει να δώσει το όνομά του στην εφημερίδα, όπως άλλωστε πράττουν και οι περισσότεροι ανάλογοι συνομιλητές. 
Θεωρεί ότι προγράμματα αγοράς εξοπλισμού δεν μπορούν να δημοσιοποιηθούν το διάστημα αυτό. Όμως αυτό μπορεί να αλλάξει πολύ σύντομα, σημειώνει ο ίδιος. 
"Αν η Ελλάδα πάρει τον Μάρτιο την επόμενη δόση της οικονομικής βοήθειας των 80 δις ευρώ, τότε υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να υλοποιηθούν νέες εξοπλιστικές συμβάσεις".  
Και ένα δις να περισσέψει, συνεχίζει, θα επικυρωθούν παραγγελίες για Eurofighter ή φρεγάτες.

Είναι πραγματικά απίστευτο
Τους επόμενους μήνες θα καθορισθεί, αν η Ελλάδα θα παραμείνει στην ζώνη του ευρώ ή θα γυρίσει στην δραχμή. 
 Την στιγμή που συζητάμε στο καφέ της Αθήνας με τον άνθρωπό μας, τα νοσοκομεία της δέχονται μόνο επείγοντα περιστατικά, απεργούν οι οδηγοί των λεωφορείων, τα σχολεία ακόμη δεν έχουν πάρει βιβλία, χιλιάδες άνθρωποι που οδηγούνται στην εφεδρεία διαδηλώνουν στους δρόμους και η Ελληνική Κυβέρνηση ανακοινώνει νέο πρόγραμμα λιτότητας, από το οποίο θεωρητικά κανείς Έλληνας δεν μπορεί να ξεφύγει.
Η πραγματικότητα, όμως, είναι ότι όποιος δουλεύει για τον Στρατό ή την Εξοπλιστική Βιομηχανία, δεν έχει αντιληφθεί καμία απολύτως λιτότητα.

Το διακύβευμα της επόμενης περιόδου, οι διαθέσιμες επιλογές και ο κοινός νους


του Μάνου Ματσαγγάνη*

Όλες οι ευρωπαϊκές χώρες (κάτω από τις Άλπεις) έχουν προβλήματα (μερικές σοβαρά). 
Καμμιά χώρα όμως δεν έχει τα δικά μας προβλήματα: 
  • μεγάλο χρέος (το μεγαλύτερο στην ΕΕ), 
  • μεγάλα ελλείμματα του κρατικού προϋπολογισμού (10% του ΑΕΠ, μετά από οδυνηρή λιτότητα δύο ετών), 
  • και ταυτόχρονα μεγάλο έλλειμμα του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών (εμπορικό + υπηρεσιών). 
Τα ελλείμματα αλληλοσυνδέονται: η πλαστή ευημερία (με δανεικά) δεν επιβάρυνε μόνο το δημόσιο έλλειμμα, διόγκωνε επίσης (τεχνητά) τη ζήτηση, αυξάνοντας τις εισαγωγές και αφαιρώντας από τις επιχειρήσεις το κίνητρο για εξαγωγές.
Μια χώρα που βρίσκεται σε μια τέτοια κατάσταση δεν έχει παρά δύο (και μόνο δύο) επιλογές. 
  • Η μια είναι η κανονική υποτίμηση, ενδεχομένως με στάση πληρωμών, τύπου Αργεντινής το 2001 – αν και η Αργεντινή είχε εμπορικό πλεόνασμα (άρα είχε τρόφιμα και καύσιμα όσο διαρκούσε ο αποκλεισμός της από τις διεθνείς αγορές), καθώς και πρωτογενές πλεόνασμα του κρατικού προϋπολογισμού (άρα μπορούσε να πληρώνει μισθούς ή συντάξεις και να εγγυάται τη λειτουργία του κράτους). 
  • Η άλλη είναι η λεγόμενη "εσωτερική υποτίμηση": λιτότητα αλλά και μείωση των τιμών, ώστε να προστατευθεί η αγοραστική δύναμη των (μειωμένων) μισθών και ταυτόχρονα να τονωθεί η ανταγωνιστικότητα των ελληνικών προϊόντων. Ο Daniel Gros σε παλαιότερη ομιλία του στην Αθήνα είχε υπολογίσει το μέγεθος της απαιτούμενης μείωσης (κατ’ αρχήν των μισθών) σε 25%. Μια εξαγωγική ώθηση θα μείωνε το μέγεθος αυτό, μια υστέρηση θα το αύξανε. Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΤτΕ, η μείωση των μέσων ακαθάριστων αποδοχών την διετία 2009-2011 (σε πραγματικές τιμές) ήταν 12%, δηλ. το μισό περίπου της απαιτούμενης προσαρμογής (κατά Gros).
Η "εσωτερική υποτίμηση", για να αποδώσει, έχει ορισμένες (απαιτητικές) προϋποθέσεις. 
  • Πρώτον, δίκαιη κατανομή των βαρών της προσαρμογής + κοινωνικό δίχτυ ασφαλείας
  • Δεύτερον, συμφωνία των κοινωνικών εταίρων, ώστε οι μειώσεις μισθών αφενός να μεταφραστούν σε μειώσεις τιμών και αφετέρου να είναι πρόσκαιρες (όσο διαρκεί η κρίση) και να αναπληρωθούν από ανάλογες αυξήσεις στο μέλλον (ώστε δηλ. να πιάσουν τόπο οι θυσίες των εργαζομένων). 
  • Τρίτον, εξυγίανση των θεσμών: καταπολέμηση της διαφθοράς, της φοροδιαφυγής, της κακοδιοίκησης, της στρέβλωσης της αγοράς – ώστε η επιχειρηματικότητα να πάψει να βασίζεται στη διαπλοκή με πολιτικούς, στη συμπίεση των μισθών, στην παραβίαση της (εργατικής, ασφαλιστικής, φορολογικής, περιβαλλοντικής, πολεοδομικής κ.ά.) νομοθεσίας.
Ήταν το Μνημόνιο μονόδρομος; Και ναι και όχι. 

Ελλάδα, quo vadis; Συνέδριο στο Βερολίνο για την ελληνική κρίση, 23-24 Ιανουαρίου 2012 με συζήτηση Κώστα Σημίτη - Daniel Cohn Bendit

και συμμετοχή του Έλληνα πράσινου ευρωβουλευτή Νίκου Χρυσόγελου
Από το Πολιτικό Ινστιτούτο των Γερμανών Πρασίνων, Heinrich-Böll-Stiftung, Schumannstr. 8, 10117 Berlin

Η Ελλάδα σε κρίση - Προοπτικές στον ευρωπαϊκό δρόμο


Η κρίση στην οποία έχει σήμερα υπεισέλθει η Ελλάδα καθιστά ορατή την αναγκαιότητα μιας σειράς αλλαγών στο κράτος, την οικονομία και την κοινωνία. Στην προοπτική της ευρωπαϊκής ενοποίησης η χώρα ωθείται σε βαθύς εκσυγχρονιστικούς μετασχηματισμούς ώστε να ελέγξει την κρίση χρέους και να αποκαταστήσει την οικονομική ισχύ και τη διεθνή ανταγωνιστικότητά της.

Την ίδια στιγμή ωστόσο η πολιτική της αυστηρής λιτότητας και της δημοσιονομικής προσαρμογής οξύνει περαιτέρω την οικονομική κρίση και θέτει σε κίνδυνο την κοινωνική συνοχή. Τα μέτρα που λαμβάνονται συναντούν την αντίσταση πλατιών στρωμάτων της κοινωνίας και θεωρούνται –στη βάση αρκετά διαφορετικών αιτιάσεων και κινήτρων– κοινωνικά άδικα. Ετερόκλητες και ασυμβίβαστες μεταξύ τους κατευθύνσεις συνθέτουν έτσι τη σημερινή εικόνα της Ελλάδας. Θα βρει η χώρα τη δύναμη να υπερβεί την πολύπλευρη κρίση κάτω από την πίεση της αγανάκτησης στους δρόμους, των προσδοκιών των εταίρων της στην Ευρώπη και των δανειστών της παγκοσμίως και να προχωρήσει σε μία αυτοδύναμη κοινωνική ανάκαμψη; Πώς μπορεί η Ευρώπη να στηρίξει αυτή την ανάκαμψη προς όφελος της ευρωπαϊκής ενοποίησης;

Η σημερινή οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα σηματοδοτεί και την πτώχευση του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Η Ελλάδα δεν είναι μια φτωχή χώρα, η χώρα εχει πολλές δυνατότητες. Είναι όμως μια χώρα που κυβερνήθηκε πάρα πολύ άσχημα. Αυτό το παραδέχονται πλέον και πολιτικοί ηγέτες που κυβέρνησαν τα προηγούμενα χρόνια.

Στο συνέδριο θα συζητηθούν ερωτήματα σχετικά με τις πολιτικές, οικονομικές και πολιτιστικές ευθύνες των καιρών, με τις κρίσιμες προκλήσεις για την ελληνική δημοκρατία και κοινωνία καθώς και με τις δυνατότητες που οι κίνδυνοι που απειλούν την περιφέρεια, θέτουν στο προσκήνιο για να προωθηθεί η ευρωπαϊκή ενοποίηση.

Πρόγραμμα
Δευτέρα, 23.01.2012

17.00 Εγκαίνια της έκθεσης «Αλφάβητο» του Γιάννη Ψυχοπαίδη στη Heinrich Böll Stiftung
Ralf Fücks, Προεδρείο του Ιδρύματος Heinrich Böll
Prof. Stefanie Endlich, Ιστορικός τέχνης, Βερολίνο

Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2012

Για τους "εξαφανισμένους" από τα ΜΜΕ και τους "καθηλωμένους" από τις δημοσκοπήσεις Οικολόγους Πράσινους…




του Κώστα Καραμάρκου 
από το endea neos

Αυτό το Σαββατοκύριακο, οι Οικολόγοι Πράσινοι της Ελλάδας, η μόνη "νέα" πολιτική δύναμη που έχει μετρηθεί στην κοινωνία, με σχετική επιτυχία, στις τρεις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, διοργανώνουν στην Αθήνα το εκλογικό τους συνέδριο.
Κι όμως…
Σε αυτό το ρευστό πολιτικό τοπίο, κανείς δεν "παίζει" την πολιτική οικολογία στην Ελλάδα.
Τα μεγάλα ΜΜΕ την έχουν "εξαφανισμένη"… 

Συγκρίνετε τη στάση τους για παράδειγμα σε σχέση με τη Δημοκρατική Αριστερά, ή ακόμη και σε σχέση με τη Δημοκρατική Συμμαχία…
Τα κυρίαρχα ΜΜΕ τους έχουν "εξαφανισμένους" τους Οικολόγους Πράσινους και οι δημοσκοπήσεις τους παρουσιάζουν καθηλωμένους…

Ναι, η πολιτική οικολογία, με συνολική πρόταση (σωστή ή λάθος κατά την άποψή του καθενός μας είναι άλλη υπόθεση) για τη διευθέτηση των πολιτικών, των κοινωνικών, των οικονομικών μας πραγμάτων, ποτέ δεν είχε δυνατή φωνή στην Ελλάδα:

  • Μια εξατομικευμένη και πατερναλιστική ταυτόχρονα κοινωνία της εξάρτησης, εξάρτηση από κόμματα, από επιδοτήσεις, από "φεουδάρχες", κ.λπ.... 
  • Μια κοινωνία που δε σέβεται το αστικό και φυσικό της περιβάλλον...
  • Μια κοινωνία όπου η οικοδομική της δραστηριότητα ασκείται όπως ασκείται εδώ και δεκαετίες, αποτελώντας ένα πολύ σημαντικό κομμάτι του ΑΕΠ της χώρας... 
Μια τέτοια κοινωνία, όπως η νεοελληνική, δύσκολα μπορεί να πλησιάσει την πολιτική οικολογία, που συν τοις άλλοις μιλάει και λειτουργεί με όρους μεγαλύτερης συλλογικότητας από ό,τι άλλα κόμματα, αλλά...
Να μην μπορεί να την "ακούσει" κιόλας ρε αδερφέ;
Από το "φόβο" μήπως κάτι "τσιμπήσει" κι αυτή, στη νέα εποχή που γεννιέται…

Σε κάθε περίπτωση, επειδή έτσι ασκείται η πολιτική παγκοσμίως, με όρους "power politics" and "vested interests", για να ακουστεί η πολιτική οικολογία στην Ελλάδα, πέρα από τις δικές της προσπάθειες, χρειάζεται να τη "βοηθήσουν" και τα γεγονότα, με έμφαση στα περιβαλλοντικά, δυστυχώς…
Χρειάζεται όμως και μεγαλύτερη οργανωτική προσπάθεια και από την ίδια.


Κείμενο δημοσιογράφων της ΕΡΤ για τις συνεχιζόμενες απεργίες χωρίς ...πρόγραμμα: “Φτάνει πια”

Ποιος κρατά κλειστή την ΕΡΤ;
Οι 126 υπογραφές δημοσιογράφων της ΕΡΤ κάτω από το κείμενο με τίτλο “Φτάνει πια” που ακολουθούν, συγκεντρώθηκαν το τελευταίο 24 ωρο και αφορούν τις απεργίες στην ΕΡΤ και όχι προφανώς τη 48ωρη απεργία της ΠΟΕΣΥ.
Η συλλογή υπογραφών συνεχίζεται.

ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ

Μετά από βδομάδες κινητοποιήσεων, οι οποίες, –ανεξαρτήτως των διαφορετικών απόψεων για την τακτική- οδήγησαν στην ικανοποίηση του μεγαλύτερου μέρους των αιτημάτων μας, περάσαμε, πλέον σε κινητοποιήσεις … έτσι, χωρίς πρόγραμμα.
Κι αυτές οι κινητοποιήσεις “συνδικαλιστικής γυμναστικής” πραγματοποιούνται σε μια περίοδο πελώριας κρίσης και δοκιμασίας της ελληνικής κοινωνίας, σε μια εποχή μεγάλης όξυνσης της κρίσης και στο χώρο των media. Σ’ αυτή τη συγκυρία, λοιπόν, κάποιοι/ες έχουν επιλέξει να διατηρούν, για μεγάλο διάστημα, κλειστή την ΕΡΤ, παρότι προτάθηκαν εναλλακτικές μορφές διεκδίκησης των αιτημάτων.
Δημιουργείται έτσι η εντύπωση ότι είμαστε ένα “περιούσιο” τμήμα εργαζομένων κι ότι αδιαφορούμε για την περιρρέουσα κοινωνική ατμόσφαιρα. Ταυτόχρονα, αυτοχειριαζόμαστε, καθώς από τη μια αποξενώνουμε ακροατές και τηλεθεατές, δηλαδή, δωρίζουμε τους “φυσικούς μας συμμάχους” στους “ανταγωνιστές” κι από την άλλη χάνουμε την ευκαιρία να λειτουργήσουμε σαν όαση μέσα σε ένα άνυδρο και σε κρίση ραδιοτηλεοπτικό τοπίο.
Ακόμα χειρότερα ο “φετιχισμός των κινητοποιήσεων” συνοδεύεται από την πλήρη διακωμώδηση των δημοκρατικών διαδικασιών. Γιατί τι άλλο είναι ν’ αποφασίζουν οι ψήφοι 50, περίπου, ανθρώπων για τους πάνω από 600 δημοσιογράφους της ΕΡΤ στην Αθήνα και τους πάνω από 700, αν συνυπολογισθούν οι δημοσιογράφοι των περιφερειακών ραδιοφωνικών σταθμών; Και, μάλιστα, ν’ αποφασίζουν μέσα από διαδικασίες που δεν προβλέπονται από το καταστατικό της ΕΣΗΕΑ ούτε είναι θεσμισμένες. Διαδικασίες, δηλαδή, συχνών, πολύωρων και βασανιστικών συνελεύσεων στις οποίες, ακόμα κι όσοι/ες κατόρθωναν να παρευρεθούν, συχνά δεν άντεχαν να παραμένουν ως το τέλος.
Για όλους αυτούς τους λόγους, όσοι και όσες υπογράφουμε αυτό το κείμενο λέμε φτάνει πια. Το ποτήρι ξεχείλισε. Η κατάσταση δεν πάει άλλο. Ιδιοκτήτες της ΕΡΤ είναι οι φορολογούμενοι πολίτες. Ο τόπος δεν έχει ανάγκη μια ΕΡΤ κρατικό κομματικό μαγαζί των εκάστοτε κυβερνώντων αλλά ούτε και μια ΕΡΤ “ιδιωτική επιχείρηση” των εργαζομένων σε αυτήν.
Ο τόπος χρειάζεται μια σύγχρονη, δυναμική και υγιή δημόσια ραδιοτηλεόραση. Πάνω και πριν απ’ όλα, όμως, αυτές τις κρίσιμες στιγμές που βιώνουμε όλοι/ες, χρειάζεται μια ανοιχτή και λειτουργούσα δημόσια ραδιοτηλεόραση.

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΥΠΟΓΡΑΦΟΥΝ:
1) Αγγελοπούλου Αγγελική – ΝΕΤ
2) Αδαμόπουλος Ανδρέας – ΕΡΑ Πάτρας
3) Αλαφογιώργος Αντώνης – ΝΕΤ
4) Αλεβίζου Έλενα - ΝΕΤ FM
5) Ανανιάδης Νότης - ΕΡΑ ΣΠΟΡ
6) Αναργύρου Δήμητρα – ΕΡΑ Πάτρας
7) Ανδριώτης Γιάννης – ΕΡΑ Κέρκυρας
8) Ανυφαντή Αγγελική – ΕΡΑ Πάτρας
9) Αρπλιάς Αλέκος – Διεύθυνση Περιφερειακών Σταθμών
10) Αρσένη Δέσποινα – ΕΡΑ Τρίπολης
11) Βαγιάνος Άγης - ΝΕΤ FM
12) Βασιλάκης Κώστας - ΕΡΑ Ηρακλείου
13) Βασιλόπουλος Βασίλης –Πολυμέσα
14) Βενιανάκη Ρένα - ΕΡΑ Ρόδου
15) Βοτζάκης Σήφης – ΕΡΑ ΣΠΟΡ
16) Γαβριλιώτη Μαριέττα – ΕΡΑ Ρόδου
17) Γαλανόπουλος Γιάννης – ΕΡΑ Τρίπολης
18) Γαλάτσης Γιώργος – ΕΡΑ ΣΠΟΡ
19) Γάτας Άρης – ΕΡΑ ΣΠΟΡ
20) Γεωργακόπουλος Θανάσης –ΝΕΤ FM