Κυριακή 29 Απριλίου 2012

Νηφάλιοι στην κάλπη...


Το πολιτικό σύστημα της χρεοκοπίας έχει μόλις μια εβδομάδα καιρό να μας "φτιάξει" για τελευταία φορά με τα κατ΄επάγγελμα ψεύδη του. Υπόσχονται για λίγες μέρες ακόμη, τα πάντα. Ό,τι θα ήθελε να ακούσει, έστω και για λίγο, ο προδομένος λαός. Μοιράζουν πάλι "ναρκωτικά".
Επί τριάντα ολόκληρα χρόνια έστηναν την "παράγκα", έκλεβαν τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, σπαταλούσαν τον πλούτο της χώρας, χρέωναν τις επόμενες γενιές και έφτιαχναν στρατιές από υποτακτικούς με επιδοτήσεις, διορισμούς, συντεχνιακά δικαιώματα, κλειστά επαγγέλματα, ευγενή ταμεία, μισθολογικά ρετιρέ. Μέχρι που η κρίση τίναξε την μπάνκα στον αέρα...

Παρέμειναν όμως στην εξουσία και οι επιβεβλημένες αλλαγές πνίγηκαν μέσα στα οριζόντια μέτρα και τα φορολογικά χαράτσια. Τίποτα δεν άλλαξε για το "σύστημα" παρά την απονέκρωση της οικονομίας και την απώλεια εργασίας για την πλειοψηφία των ανθρώπων που κατοικούν στην πρώην "ισχυρή Ελλάδα". 

Τώρα, παίζουν τα ρέστα τους. 
Και πιστεύουν ακράδαντα ότι το κόλπο της νάρκωσης θα πιάσει για μια ακόμη φορά. Ποντάρουν στο φόβο, ποντάρουν και στο ψέμα που είναι πιο εύπεπτο από την αλήθεια. Αλλά πιάνει πάντα η ίδια συνταγή; 
Πως θα ανταμείψουν τώρα τους υποτακτικούς; Δεν μπορούν να διορίσουν, δεν μπορούν να μοιράσουν επιδόματα. Πόσο ακόμη μπορούν να προστατέψουν τις αγαπημένες τους συντεχνίες και τα ακριβοπληρωμένα τους στελέχη στους υπό κατάργηση οργανισμούς; Πόσο ακόμη μπορούν να ξεγελούν τους δανειστές "δίνοντας στεγνά" το λαό τους ως συνυπεύθυνο στο πάρτι του "μαζί τα φάγαμε";
Και το χειρότερο; Όλοι πια είναι υποψιασμένοι. 
Μόνο μια μικρή κομματική νομενκλατούρα μπορεί πια να ωφεληθεί από τα υπολείμματα του πελατειακού συστήματος. Όλοι γνωρίζουν την αδυναμία του - και δρυός πεσούσης πας ανήρ (και γυνή...) ξυλεύεται...

Που ποντάρουν λοιπόν; 
Μόνο -και αποκλειστικά- στη δύναμη της συνήθειας... 
Στην ελπίδα της επανάληψης της ελαφρότητας των προηγούμενων εκλογικών αναμετρήσεων, της πλαστικής γιορτής και της κάποιας ανάπαυλας από τα προβλήματα μέσα από την συνειδητή συμμετοχή στην τζάμπα διασκέδαση που προσφέρουν τα ξεκατινιάσματα στα κανάλια. Αλλά και στην φαντασίωση ότι οι νάνοι των υποψηφιοτήτων θα ξυπνήσουν, σαν από θαύμα, γίγαντες την επομένη των εκλογών. Σαν ξαφνικά να μην υπάρχει κρίση ούτε κίνδυνος χρεοκοπίας, αλλά ένα σύστημα που φορά τα γιορτινά του και δουλεύει ρολόι...
Οι νεοναζί θα φορέσουν γραβάτα και θα μεταμορφωθούν σε αρνάκια, οι συριζαίοι θα ξεχάσουν την δραχμή και την στάση πληρωμών και ο Καμμένος Ρώσους και Κινέζους σωτήρες, ο Φώτης θα γίνει επιτέλους μεταρρυθμιστής και η Αλέκα δημοκρατική. Οι ευρωπαίοι θα υποταχτούν στο οργίλο βλέμμα του Σαμαρά και το λάγνο λόγο του Βενιζέλου και ο Στρως Καν θα εφαρμόσει με την εκλογή Ολάντ, τα σχέδια στήριξης της Ελλάδας που του έκλεψε η καμαριέρα...
Ετοιμάζουν  κερνώντας τοξικές υποσχέσεις ένα ακόμη προεκλογικό μεθύσι θεωρώντας την εξάρτηση από τα ναρκωτικά τους δεδομένη και τους πολίτες ακόμη πελάτες. Ελπίζουν ότι στον πρωινό πονοκέφαλο της Δευτέρας, αυτοί θα είναι πάλι στην εξουσία και ο λαός θα ξυπνά ταπεινωμένος για άλλη μια φορά.
Γι αυτό λίγη προσοχή. Απλά βεβαιωθείτε ότι θα φτάσετε νηφάλιοι/ες στην κάλπη... Τίποτε άλλο.

Γιώργος Παπασπυρόπουλος, υποψήφιος στην περιφέρεια Αττικής με τους Οικολόγους Πράσινους

Σάββατο 28 Απριλίου 2012

"Είμαστε Ευρωπαίοι χωρίς υποσημειώσεις"

Γιώργος Παπασπυρόπουλος: συνέντευξη στα arguments.gr

Σε ποιο βαθμό θεωρείς ότι οι Οικολόγοι Πράσινοι, είναι ικανοί και πρόθυμοι να συμβάλλουν στην πολιτική σταθερότητα και στην παραμονή της Ελλάδας στην Ε.Ε συμμετέχοντας σε μια κυβέρνηση συνεργασίας; Πόσο σημαντική είναι η πολιτική σταθερότητα μετά τις εκλογές για το κόμμα;

Οι Οικολόγοι Πράσινοι δεσμευόμαστε ήδη καταστατικά να συμβάλλουμε στην πολιτική σταθερότητα και την παραμονή της Ελλάδας στην ΕΕ. «Είμαστε Ευρωπαίοι χωρίς υποσημειώσεις» λέει ένα από τα μότο μας.

Γνωρίζουμε καλά ότι η χαρά του πελατειακού συστήματος –που πρέπει να ανατραπεί επειγόντως αν θέλουμε να επιβιώσουμε μέσα στην Ευρώπη- είναι η «ακυβερνησία», δηλαδή η ανυπαρξία συναινέσεων για υλοποίηση μεταρρυθμίσεων και αλλαγών ζωτικών για την ανασυγκρότηση της χώρας σε μια βιώσιμη κατεύθυνση.

Έτσι, οι ΟΠ έχουμε αποφασίσει, εάν είμαστε στη Βουλή και κληθούμε σε συνομιλίες για συμμετοχή ή ανοχή σε κυβέρνηση συνεργασίας, να συζητήσουμε προγραμματικές συγκλίσεις, ελάχιστες μεν βιώσιμες δε. Και να κρίνουμε, εφόσον υπάρξει συμφωνία, με ποιον τρόπο θα υποστηρίξουμε, πάντα κριτικά, ένα τέτοιο σχήμα. 
Ελπίζουμε ότι η κοινωνία θα κοντύνει την αλαζονεία και τις φιλοδοξίες του δικομματισμού αλλά και των αορίστως δημοκοπούντων την ψήφο μας και θα επιτρέψει ένα νέο και νηφάλιο σκηνικό μετεκλογικά, όπου οι αοριστίες δεν έχουν θέση και οι συγκεκριμένες προτάσεις θα πρέπει να επικρατήσουν των ιδεολογικών προσχημάτων.

Το Μνημόνιο είναι μια δεξιά πολιτική ατζέντα; Αν ναι, πως θα ήταν ένα «αριστερό» Μνημόνιο δεδομένης της αφερεγγυότητας της χώρας, της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και των στρεβλώσεων του ελληνικού παραγωγικού μοντέλου;


Το Μνημόνιο, είναι πρώτα το αποτέλεσμα μιας δανειακής συμφωνίας. Υποχρεωτικής, εφόσον χρεοκοπήσαμε λόγω της διαχείρισης που έκαναν τα δυο κόμματα μεταπολιτευτικά. 
Το Μνημόνιο αυτό φέρνει λοιπόν την σφραγίδα της τρόικας και του πελατειακού συστήματος: δηλαδή όσων το διαπραγματεύτηκαν. Περιέχει μέτρα που θα έπρεπε να είχαν εφαρμοστεί από μας τους ίδιους, πολλά χρόνια πριν, ανακατωμένα με ρυθμίσεις πελατειακού χαρακτήρα –σαν τις οριζόντιες περικοπές και τα φορολογικά χαράτσια- για να μην αλλάξει τίποτα. 
Έτσι, έχει δυσφημίσει τις μεταρρυθμίσεις ως εφαρμογές ανάλγητων δεξιών πολιτικών. 
Κι όμως:

"ΗΛΙΟΣ": Μην το κάνεις όπως ο Τσαουσέσκου!

του Κωνσταντίνου Κατώπη

Στη δεκαετία του 1980, ο Τσαουσέσκου διέταξε την εξαγωγή του μεγαλύτερου μέρους της γεωργικής και βιομηχανικής παραγωγής της χώρας, προκειμένου να εξοφλήσει το εξωτερικό χρέος της. Το αποτέλεσμα ήταν να εμφανιστούν εγχώριες ελλείψεις σε βασικά αγαθά που έκαναν την καθημερινή ζωή των Ρουμάνων έναν αγώνα για επιβίωση. Επιβλήθηκε δελτίο στα τρόφιμα ενώ οι διακοπές θέρμανσης, φυσικού αερίου και ηλεκτρισμού έγιναν ο κανόνας. 

Υπάρχει άραγε κίνδυνος το πρόγραμμα ΗΛΙΟΣ που αποσκοπεί στην εξαγωγή ενέργειας από φωτοβολταϊκά, κυρίως στη Γερμανία, να εξελιχθεί στο ενεργειακό αντίστοιχο της εξαγωγικής πολιτικής του Τσαουσέσκου; Να μας οδηγήσει δηλαδή στην ενεργειακή «πείνα» της μη επίτευξης του δεσμευτικού στόχου για 40% ΑΠΕ στην τελική κατανάλωση ηλεκτρικής ενέργειας το 2020;
Πριν επιχειρήσουμε να απαντήσουμε οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι η εξαγωγή πράσινης ενέργειας είναι καλό πράγμα και η ανάπτυξη δικτύων μεταφοράς της από την Ελλάδα στην Κεντρική Ευρώπη ακόμα καλύτερο καθώς αυτό μακροπρόθεσμα μπορεί να ωφελήσει όλες τις ΑΠΕ πέραν των φωτοβολταϊκών.

Συνεπώς υπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις που προγράμματα όπως το ΗΛΙΟΣ θα πρέπει να πληρούν ώστε να διατηρήσουν το θετικό πρόσημο τόσο ως προς την ανάπτυξη των ΑΠΕ στην Ελλάδα, όσο και συνολικά ως προς την εθνική οικονομία. 
Οι προϋποθέσεις αυτές είναι δύο: 
  • Πρώτο ότι το ΗΛΙΟΣ και τα έργα του θα έχουν αποκλειστικά εξαγωγικό χαρακτήρα και δε θα ανταγωνίζονται με οποιονδήποτε τρόπο τα έργα ΑΠΕ του Εθνικού Σχεδίου Δράσης δεδομένου ότι τυχόν αποτυχία επίτευξης των δεσμευτικών εθνικών στόχων για το 2020 θα έχει τεράστιο κόστος για τη χώρα. 
  • Δεύτερο ότι θα επιδιωχθεί και θα επιτευχθεί μεγιστοποίηση του εθνικού οφέλους ή αλλιώς της εγχώριας προστιθέμενης αξίας. 
Θεωρητικά η πρώτη προϋπόθεση καλύπτεται ήδη από το εισαγωγικό άρθρο του νέου νόμου για το ΗΛΙΟΣ, όχι όμως επαρκώς, ενώ οι επόμενες διατάξεις αφήνουν σαφή περιθώρια για ανησυχία. 
Το πρώτο πρόβλημα είναι ότι το ΥΠΕΚΑ δεν φρόντισε να διασφαλίσει νομοθετικά ότι η ενέργεια από το ΗΛΙΟΣ που θα παράγεται στην Ελλάδα θα διοχετεύεται αποκλειστικά για φυσική εξαγωγή, δηλαδή θα μεταφέρεται πραγματικά και θα καταναλώνεται στη Γερμανία. Αντιθέτως τόσο από το νόμο όσο και από τις μετέπειτα επίσημες ενημερώσεις είναι σαφές ότι τουλάχιστον η πρώτη φάση του έργου στηρίζεται στη δυνατότητα στατιστικής μεταφοράς βάσει του σχετικού μηχανισμού της Οδηγίας 2009/28. 
Σύμφωνα με αυτόν, η ενέργεια που παράγεται από έργα του ΗΛΙΟΣ στην Ελλάδα δε θα εξάγεται, αλλά θα καταναλώνεται εδώ, θα μετράει όμως στατιστικά στο στόχο ΑΠΕ της Γερμανίας. 
Αυτό όμως σημαίνει ότι η ενέργεια αυτή ως φυσικό μέγεθος θα περνάει στο ελληνικό ηλεκτρικό σύστημα αξιοποιώντας τους ίδιους πεπερασμένους πόρους, όπως καλώδια, υποσταθμοί κλπ με τα «εθνικά» έργα ΑΠΕ. Δεδομένου μάλιστα ότι ο νόμος δίνει στα έργα του ΗΛΙΟΣ απόλυτη προτεραιότητα σε όλες τις φάσεις ανάπτυξης τους, είναι εύλογο να προκαλείται μια ανασφάλεια σε όλους τους άλλους επενδυτές ΑΠΕ.
Ανησυχία όμως δημιουργεί και ο βασικός μηχανισμός με τον οποίο σχεδιάζεται να λειτουργήσει το ΗΛΙΟΣ, αυτός των Κοινών Έργων μεταξύ κρατών – μελών.

Παρασκευή 27 Απριλίου 2012

Γιατί κατεβαίνω με τους Οικολόγους Πράσινους...

της Λενιώς Μυριβήλη
Εκτίθεμαι για άλλη μια φορά με τους Οικολόγους Πράσινους στην Α’ Αθήνας.
Κατεβαίνω στις εκλογές με τους Οικολόγους Πράσινους για έναν βασικό λόγο. Μόνον μέσα από αυτόν τον πολιτικό χώρο βλέπω να διαμορφώνεται ένα όραμα και μια στρατηγική για το μέλλον της χώρας, τέτοιο που να λαμβάνει υπόψη τις επόμενες γενιές.

Εμείς οι πολίτες πρέπει να συμμετέχουμε στις πολιτικές αποφάσεις.
Πιστεύω ότι χωρίς φόβο και θυμό, με ανοιχτό μυαλό, πρέπει ν’ αντέξουμε το βάρος της συνδιαμόρφωσης μια νέας Ελλάδας που θα μπορεί να συμβάλει και στις εξελίξεις της Ευρώπης.
Θέλω να δω μια Ελλάδα που θα βγει από το βουλιμικό καταναλωτικό μοντέλο που τρώει τα έτοιμα και τα δανεικά, μια χώρα που δεν θα καταχράται, δεν θα απαξιώνει και δεν θα κατασπαταλάει ότι είναι δημόσιο αγαθό και αξίωμα.

Σήμερα που έχουμε ένα εκατομμύριο άνεργους και που ζούμε με την αγωνία για το πώς θα τα βγάλουμε πέρα αύριο χρειαζόμαστε ένα όραμα που θα καθορίσει τις δύσκολες πολιτικές αποφάσεις που θα καθορίσουν το μέλλον μας. 
Εκτός από έναν ανοιχτό και συνεχή πόλεμο με τις πολλές πλευρές του πελατειακού συστήματος, από εδώ και πέρα όλες οι πολιτικές πρέπει να είναι συνεκτικές και να βασίζονται στους εξής γνώμονες: την κοινωνική αλληλεγγύη, την διασφάλιση των δημόσιων αγαθών και την υποστήριξη των καινοτόμων και παραγωγικών επιχειρήσεων.
Για να αντιμετωπίσουμε άμεσα την φτώχεια και την ανεργία πρώτη δουλειά είναι να ενδυναμωθεί ο τρίτος τομέας της οικονομίας: η κοινωνική οικονομία και οι πρωτοβουλίες πολιτών (π.χ. συνεταιρισμοί παραγωγών καταναλωτών, κοινωνικές επιχειρήσεις και υπηρεσίες, οικοκοινότητες, κτλ). 
Το δεύτερο και σημαντικότατο είναι η διασφάλιση και ενίσχυση των κοινών και δημόσιων αγαθών, για να αντέξουμε τις μειώσεις των μισθών μας. Αυτά περιλαμβάνουν το περιβάλλον και τις κοινωνικές υποδομές και παροχές.

Είναι τεράστιας σημασίας, ό,τι χρήμα επενδύεται από εδώ και στο εξής να είναι μέρος γενικότερης στρατηγικής, να έχει να κάνει με το μέλλον που θέλουμε να φτιάξουμε για την χώρα και να απευθύνεται στο δυναμικό των νέων ανθρώπων: για ενεργειακή αυτονομία με ΑΠΕ, για αναζωογόνηση της υπαίθρου με βιολογικές και ποιοτικές καλλιέργειες, προσεγμένο και εναλλακτικό τουρισμό, και κυριότερο για παιδεία και καινοτομία.

ΔΕΝ ΕΜΑΘΑΝ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΕΧΑΣΑΝ ΤΙΠΟΤΑ


του Δημήτρη Στασινόπουλου*


Τα δύο μεγάλα κόμματα, «δεν έμαθαν τίποτα και δεν ξέχασαν τίποτα». Ρητορεύουν, σαν να μην πέρασε σαν λαίλαπα η κρίση. Ισχυρίζονται ότι θα τα αλλάξουν όλα. Δεν καταλαβαίνουν αυτό που βλέπουμε όλοι: Τέλος εποχής, τέλος του δικομματισμού, κυβερνήσεις συνεργασίας. Οι πολίτες επιβάλλουν την απλή αναλογική.
Τα μεγάλα κόμματα ήταν συνασπισμοί για την νομή της εξουσίας. Δεν βασίζονταν σε Γεγονότα και δεν επέμεναν σε Αξίες.
Τις εποχές που έρρεαν τα δανεικά, ήξεραν να κάνουν πολιτική. Αλλά η φύση τους δεν τους επέτρεψε να αντιμετωπίσουν την κρίση. 
Το ΠΑΣΟΚ δεν κατανόησε τι συνέβαινε. Όταν αναγκάστηκε από τις εξελίξεις και άρχισε να καταλαβαίνει, έμοιαζε με ποδήλατο που δεν πάει ούτε μπρος , ούτε πίσω. Μοιραία έπεσε. Καταλάβαινε ότι χρειάζονται μεταρρυθμίσεις, αλλά δεν ήθελε να δυσαρεστήσει τους πελάτες του, κυρίως τη δημοσιουπαλληλία και τμήματα των μικροαστών. Έτσι, η αμηχανία του κατέληξε σε οριζόντιες περικοπές που έκαναν το χειρότερο κακό: Διέλυσαν το μέτωπο των κοινωνικών δυνάμεων που τις συμφέρει η μεταρρύθμιση της χώρας. Τώρα, συντρίβεται, έχοντας χάσει το κάποτε πλεονέκτημά του, την αποτελεσματικότητα. 
Η Ν.Δ., δέσμια μιας απίθανης ηγετικής ομάδας, επί δύο χρόνια πολεμούσε κάθε μεταρρύθμιση, για … να μην «ισχυροποιηθεί η Αριστερά». Αφού εξόργισε τους ομοϊδεάτες της στην Ευρώπη, με την πίεσή τους και οβιδιακές μεταμορφώσεις, αποδιοργανώθηκε. 
Και οι δύο είναι μέρος του προβλήματος.
Τα κόμματα της Αριστεράς επενδύουν στην οργή και τον θυμό. Αντί να μιλήσουν για τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, προτείνουν σχηματισμό «αντιμνημονιακής κυβέρνησης». Αντί για επαναστατικές και ρεαλιστικές προτάσεις, αναλώνονται σε αδιέξοδες καταγγελίες. 
Αποφεύγουν να αναλάβουν την ευθύνη μιας εξήγησης για τα μέτρα που απαιτούνται, για πώς θα γίνει η ανάπτυξη, τι κατεύθυνση θα έχει, λαμβάνοντας υπόψη τις Διεθνείς Συμφωνίες της χώρας. Δεν υπερασπίζονται το Ευρώ και δεν ζητάνε –Εδώ και Τώρα- Πολιτική και Οικονομική Ενοποίηση της Ευρώπης. 
Όλα είναι μέρος του προβλήματος.
Τα διάσπαρτα Φιλελεύθερα κόμματα, ζητάνε μεταρρυθμίσεις στο Κράτος, στρεφόμενα σε βάρος των (υπεράριθμων είναι αλήθεια) Δημοσίων Υπαλλήλων, αλλά δεν άκουσαν τίποτα για κρατικοδίαιτες επιχειρήσεις, που φοροδιαφεύγουν συστηματικά και απομυζούν τα Δημόσια συμβόλαια εκμεταλλευόμενες την Διαφθορά, προωθώντας την πιο ακραία συναλλαγή με τους διεφθαρμένους της Δημόσιας Διοίκησης και του Κράτους. 
Όλα είναι μέρος του προβλήματος.

Πέμπτη 26 Απριλίου 2012

Αντιμέτωποι με την πολύ δύσκολη κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα μας

της Ελένης Παρασκευοπούλου* 

Δύο λόγια για το πώς φτάσαμε ως εδώ.
Αναποτελεσματικές κυβερνήσεις που δημιούργησαν ένα μεγάλο κράτος το οποίο δεν μπορεί να προσφέρει ούτε τις βασικές υπηρεσίες στους πολίτες, καλλιέργησαν τις πελατειακές σχέσεις ανάμεσα στους πολιτικούς και στους πολίτες, θεσμοθέτησαν την αναξιοκρατία, κάλυψαν τη διαφθορά, άφησαν ατιμώρητη τη φοροδιαφυγή, καλλιέργησαν την νοοτροπία της ανυπακοής στους νόμους, εξυπηρέτησαν συγκεκριμένα συμφέροντα και επωφελήθηκαν από αυτό για να παραμείνουν στο παιχνίδι της εξουσίας τα τελευταία τριάντα χρόνια. 
Όλα πήγαιναν καλά όσο η χώρα μπορούσε να δανείζεται από τις αγορές. 
Κανείς μέχρι τότε δεν προσπάθησε να βάλει ένα φρένο σε αυτή την ξέφρενη πορεία της χώρας προς την καταστροφή. 
Κανείς από τους κυβερνώντες τα τελευταία χρόνια δεν προσπάθησε να εξορθολογήσει τις δαπάνες του κράτους, να το θέσει στην υπηρεσία του πολίτη, να σταματήσει τις αργομισθίες, να στηρίξει τις υγιείς επιχειρήσεις και να διαρρήξει τις σχέσεις του με τις κρατικοδίαιτες επιχειρήσεις οι οποίες συνέβαλαν στην εικόνα της πλασματικής ανάπτυξης που γνώρισε η χώρα μας τα τελευταία χρόνια. 

Και όμως σημαντικά κονδύλια έρρεαν στη χώρα από την Ευρωπαϊκή Ένωση όλα αυτά τα χρόνια για έργα υποδομής, διαρθρωτικές αλλαγές στην κατεύθυνση της οικοδόμησης ενός σύγχρονου κράτους που θα συνέβαλλε στην αναβάθμιση των λειτουργιών της δικαιοσύνης, στη διαμόρφωση σοβαρής εκπαιδευτικής πολιτικής με σχολεία και πανεπιστήμια που να είναι εφάμιλλα εκείνων που υπάρχουν στην υπόλοιπη Ευρώπη, στην αύξηση της υγιούς ανταγωνιστικότητας.
Τίποτα από όλα αυτά δεν έγιναν. Και τώρα οι ίδιοι άνθρωποι, οι ίδιοι συνασπισμοί συμφερόντων, ζητούν την ψήφο μας για να κάνουν όλα αυτά που επί τόσα χρόνια δεν έκαναν. Γιατί να τους εμπιστευτούμε ξανά;
Οι Οικολόγοι Πράσινοι επειδή θέλουμε να είμαστε μέρος της λύσης και όχι μόνο να καταγγέλλουμε τα κακώς κείμενα υποστηρίζουμε ότι:

Α) Η χώρα μας πρέπει να μείνει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο Ευρώ.

Οι προσανατολισμοί και οι συσχετισμοί θα πρέπει να αλλάξουν σε Ευρωπαϊκό επίπεδο στην κατεύθυνση της αντιμετώπισης του δημοκρατικού ελλείμματος και της βιώσιμης ανάπτυξης. Θα πρέπει να επιδιώξουμε βελτίωση των συνθηκών για την έξοδο από την κρίση μέσα από τις κατάλληλες συνεργασίες με άλλες ευρωπαϊκές δυνάμεις. 
Οι εξελίξεις στην Ευρώπη, οι διεργασίες στο Ευρωκοινοβούλιο, τα κινήματα που αναπτύσσονται σε όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες δείχνουν ότι οι δυνάμεις αυτές υπάρχουν και πρέπει να αξιοποιηθούν. 
Για εμάς η Ευρώπη αποτελεί ένα δυναμικό πεδίο μέσα από το οποίο είναι δυνατό να υπάρξει λύση και για τη χώρα μας, αν φυσικά και εμείς καταφέρουμε να ανατρέψουμε τα κατεστημένα συμφέροντα στον τόπο μας και να προχωρήσουμε στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις.
Β) Η όποια έξοδος από την κρίση πρέπει να αφήνει αλώβητο το περιβάλλον και να είναι στην κατεύθυνση της βιώσιμης ανάπτυξης.

Διακαναλική συνέντευξη των Οικολόγων Πράσινων - Εκλογές 2012

Για όσους/ες δεν την παρακολούθησαν στα κανάλια:
1. το βίντεο του ANT1 από το enikos.gr (λείπει λίγο στην αρχή και το μέρος μετά το κλείσιμο του link της ΕΡΤ)


2. το link του ANT1: http://www.antenna.gr/webtv/watch?cid=_l_uc_k79q9l9w%3D&p=1 (το μόνο που ξεκινά από την αρχή αλλά λείπει το τέλος)

3. το link του ecogreens web tv: http://www.livestream.com/ecogreenstv/video?clipId=pla_a0970775-2d4a-4542-922e-6e54b7144f79&utm_source=lslibrary&utm_medium=ui-thumb (το μόνο που έχει όλες τις απαντήσεις και μετά το κλείσιμο του link της ΕΡΤ)

Η επιλογή δική σας.

Τετάρτη 25 Απριλίου 2012

"Η επόμενη κυβέρνηση έχει πάρα πολλά να υλοποιήσει και πάνω απ’όλα να καταστρώσει ένα εθνικό σχέδιο απασχόλησης"

Σκέψεις για τις εκλογές 2012

της Έλενας Μπότση*

1. Η σημερινή κρίση πέρα από τις δραματικές της διαστάσεις, έχει και θετικές πλευρές που πρέπει να διαγνώσουμε και να αξιοποιήσουμε. Η πιο σημαντική ίσως είναι η κατάρρευση του δικομματισμού και η ανάδυση κοινωνικών κινημάτων. Αυτή την εξέλιξη πρέπει να κεφαλαιοποιήσουμε, να διεκδικήσουμε αλλαγή του εκλογικού νόμου και, επιτέλους, ψήφιση της απλής αναλογικής και απόδοση της λαϊκής ετυμηγορίας.

2. Θεωρώ πρώτη προτεραιότητα τη στήριξη και προώθηση της νέας γενιάς και των γυναικών που πλήττονται περισσότερο από την κρίση (45% ανεργία σε νέους κάτω των 30 ετών). Πρέπει να παρθούν συγκεκριμένα μέτρα όπως πχ η απαγόρευση της πολυθεσίας, η διευκόλυνση των νέων στην αγορά εργασίας που φέρνουν νέες ιδέες, επικαιροποιημένες επιστημονικές γνώσεις, νέες νοοτροπίες και είναι ο πλούτος της χώρας. 
Το ελληνικό κράτος και οι ελληνικές οικογένειες έχουν επενδύσει τεράστια ποσά για την εκπαίδευσή τους, που όμως με τη νέα μετανάστευση καρπώνονται οι χώρες υποδοχής.

3. Αναβάθμιση του συστήματος παιδείας και έρευνας, εξυγίανση των Πανεπιστημίων με εκδημοκρατισμό και αξιοκρατία που δεν θα παρέχει υποβαθμισμένα πτυχία. Επείγουσα είναι γι’αυτό η μεταρρύθμιση για όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης και ειδικά η αναβάθμιση της τεχνολογικής εκπαίδευσης. Υπάρχει σοβαρό έλλειμμα παιδείας για ώριμους και υπεύθυνους πολίτες.

4. Ενίσχυση της καινοτομίας, άνοιγμα στο καινούργιο (η ελληνική κοινωνία είναι βαθιά συντηρητική όπως αποδεικνύει η θρησκευτική και εθνικιστική αναβίωση των τελευταίων ετών). Τόνωση της ευρεσιτεχνίας, σύνδεση εκπαίδευσης και παραγωγής, παραγωγή εγχώριων προϊόντων.

5. Η προστασία του φυσικού περιβάλλοντος και της πολιτιστικής κληρονομιάς πρέπει να είναι στις πρώτες προτεραιότητες των κυβερνήσεων, διότι είναι ό,τι πολυτιμότερο διαθέτει η χώρα μας. Αντ’ αυτού καταστρέφονται και υποβαθμίζονται χρόνο με το χρόνο.

6. Αναβάθμιση κοινωνικών δικτύων, χτύπημα της αισχροκέρδειας και των μονοπωλίων που διατηρούν τεχνητά υψηλές τιμές αναντίστοιχες της ποιότητας, όπως και του κόστους διαβίωσης.

7. Επανεκτίμηση των ελληνικών παραδοσιακών αξιών όπως το φιλότιμο, η αλληλεγγύη, που περιθωριοποιήθηκαν από νέες, όπως ο ατομικισμός, η ημιμάθεια, το βόλεμα, η ‘μαγκιά’, ιδιότητες απαραίτητες για να πετύχει κανείς.

8. Πρωτίστης ανάγκης είναι η εμπιστοσύνη στη νέα γενιά που θα γυρίσει σελίδα στον εκφυλισμό, το νεποτισμό, τη διαφθορά, το νεοπλουτισμό, το κιτς και θα φέρει νέες αξίες, ποιότητες, ηθική.

9. Σημαία μας θα πρέπει να είναι η ευλαβική τήρηση των νόμων και ο ‘συνταγματικός πατριωτισμός’, ο μόνο τρόπος που θα μας προστατεύσει από την εκτεταμένη ανομία, την αυθαιρεσία και την αδικία των αδυνάτων.

10. Γιατί ψηφίζω Οικολόγους Πράσινους: Γιατί η Πολιτική Οικολογία υιοθετεί μια σφαιρική και ολιστική θεώρηση της Οικονομίας, της Πολιτικής, της Κοινωνίας, του Περιβάλλοντος θέτοντας στο επίκεντρο τον Άνθρωπο.

Ιωάννα Κοντούλη: "Το μνημόνιο είναι η κορυφή του παγόβουνου - και φυσικά δεν είναι η αιτία, αλλά το αποτέλεσμα μιας οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής και πολιτισμικής παρακμής"

Συνέντευξη στην Ελευθερία και στον Δημήτρη Πλεμμένο
"Η ελληνική κοινωνία οδηγείται στην αυτογνωσία. Οδηγείται στο να καταλάβει τι είναι αυτό που την έφερε σε αδιέξοδο και την υπέταξε στο μνημόνιο. Ομως το μνημόνιο είναι η κορυφή του παγόβουνου - και φυσικά δεν είναι η αιτία, αλλά το αποτέλεσμα μιας οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής και πολιτισμικής παρακμής". 
Αυτά σημειώνει μεταξύ άλλων η επικεφαλής των Οικολόγων Πράσινων για τις εκλογές της 6ης Μαΐου, Ιωάννα Κοντούλη - η οποία μιλάει στην “Ε” για τον πραγματικό οικολόγο, για την πολιτική κατάσταση, την τοπική αυτοδιοίκηση, αλλά και το λιγνιτωρυχείο στο Χωματερό και τη Μεσσηνία. Αφήνει δε -υπό προϋποθέσεις- ανοιχτό το ενδεχόμενο συμμετοχής του κόμματός της σε μια κυβέρνηση συνεργασίας.
- Πολύ συχνά με τον όρο “οικολόγος” δημιουργείται σύγχυση, με αποτέλεσμα να θεωρούν πολλοί ότι όλοι οι οικολόγοι είναι “αντιρρησίες” και “βαρίδια” σε κάθε αναπτυξιακή προοπτική. Θα θέλαμε τη γνώμη σας για τον πραγματικό οικολόγο.

«Θα ήθελα να ρίξετε μια ματιά γύρω σας και να δείτε ποια είναι η αναπτυξιακή προοπτική που έχει δοθεί σήμερα στον τόπο μας. Κοιτάξτε την αναπτυξιακή προοπτική της Μεσσηνίας για παράδειγμα. Εχετε την εντύπωση ότι αυτή ανταποκρίνεται στις θεμελιακές ανάγκες της τοπικής κοινωνίας ή έχει ως στόχο να εξυπηρετήσει συγκεκριμένα ατομικά, πελατειακά συμφέροντα; Νομίζω ότι η απάντηση δεν είναι δύσκολη. 

Η ανάπτυξη που είχαμε ήταν πλασματική - και βέβαια δεν ήταν για την κοινωνία, δηλαδή για μας. Σε αυτήν την ανάπτυξη εμείς, οι Οικολόγοι Πράσινοι, είπαμε πολλές φορές "όχι". Και καλά κάναμε. Και αποκτήσαμε εχθρούς. 
Το ξέραμε ότι δεν θα ενθουσιάζαμε αυτούς που ήθελαν με κάθε τρόπο, πολλές φορές ιδιοτελή, να επωφεληθούν. 
Αλλά δεν είμαστε εδώ για να λέμε τα εύκολα. 
Αλλιώς θα επιζητούσαμε καριέρες στην πολιτική. Εμείς λοιπόν είμαστε άνθρωποι απλοί, που νοιαζόμαστε για το καλό του πλανήτη. Σκεφτόμαστε παγκόσμια και δρούμε τοπικά. 
Από αυτόν τον πλανήτη έζησαν εκατομμύρια γενιές. Δεν θα τον σπαταλήσουμε για να ζουν καλύτερα μόνο οι λίγοι. Μπορούμε να κάνουμε πολλά, που να είναι συμβατά με τον ρόλο του ανθρώπου στη φύση, με την κοινωνικότητά του, με την αγωνία του για τα παιδιά του, για τις επόμενες γενιές, για όσους θα ζήσουν μετά από μας. Σίγουρα μπορούμε».
- Η απαξίωση του πολιτικού συστήματος και η οικονομική κρίση πνίγουν καθημερινά τους πολίτες. Πού πιστεύετε ότι οδηγείται η ελληνική κοινωνία;

«Η ελληνική κοινωνία οδηγείται στην αυτογνωσία. Οδηγείται στο να καταλάβει τι είναι αυτό που την έφερε σε αδιέξοδο και την υπέταξε στο μνημόνιο. Ομως το μνημόνιο είναι η κορυφή του παγόβουνου - και φυσικά δεν είναι η αιτία, αλλά το αποτέλεσμα μιας οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής και πολιτισμικής παρακμής. 

Δηλαδή, ζούσαμε καλά πριν από τον Απρίλιο του 2010; Ζούσαμε καλά σπαταλώντας τους πόρους μας; Ορισμένοι θα πούνε ότι ζούσαμε καλά κι απολαμβάναμε την ευημερία. Είναι αυτοί που δεν κατάλαβαν -ή κάνουν πως δεν κατάλαβαν- την παγίδα. Βλέπετε, αυτοί που κυβερνούσαν φρόντιζαν να "ποτίζεται κι η γλάστρα". Πέρα από το σύστημα της διαπλοκής, είχαν στήσει κι ένα σύστημα κοινωνικής συνενοχής.

Δευτέρα 23 Απριλίου 2012

Οι Πολυεθνικές και ... το εγχώριο βοτανικό ολοκαύτωμα

...πλήρης παράδοση της ελληνικής βιοποικιλότητας στα μονοπώλια


του Αλέξανδρου Λαλάκου* 

Οι σφοδρές και «βίαιες» εξελίξεις που έφερε η τεχνολογική επανάσταση των πολυεθνικών εταιρειών, η λεγόμενη πράσινη ανάπτυξη στον αγροτικό χώρο διατάραξαν και μείωσαν δραματικά, τη βιοποικιλότητα σε όλο τον κόσμο και στην Ελλάδα. Η μαζικοποίηση και εντατικοποίηση της γεωργίας συνετέλεσε στην εξαφάνιση ντόπιων φυτών ή ζώων και στην αντικατάστασή τους από υβρίδια και μεταλλαγμένους οργανισμούς υψηλών αποδόσεων. 
Η επιβολή των υβριδίων στην αγροτική φύση, είχε σαν αποτέλεσμα την απώλεια του γενετικού δυναμικού, που χαρακτηρίστηκε επιστημονικά ως «Γενετική Διάβρωση». Στην ουσία όμως πρόκειται για ένα βοτανικό ολοκαύτωμα
Πρόσφατες έρευνες έδειξαν ότι μόνο το 1% των ντόπιων ποικιλιών σιταριού και το 2-3% των ποικιλιών λαχανικών, που υπήρχαν πριν από 50 χρόνια στην Ελλάδα, καλλιεργούνται ακόμη. Και πώς αλλιώς θα μπορούσε να συμβαίνει, όταν ένα σημαντικό μέρος των ειδών διατροφής μας, όπως τα οπωροκηπευτικά, το σιτάρι και το καλαμπόκι, παράγονται από φυτά κατασκευασμένα σε εργαστήρια ξένων χωρών, από τα λεγόμενα δηλαδή βελτιωμένα φυτά ή υβρίδια. 
Η προσπάθεια παραγωγής όμορφων στην όψη προϊόντων, αλλά όχι απαραίτητα και στη γεύση από τα εργαστήρια, οδήγησε στον παραγκωνισμό των μυρωδάτων και γευστικών οπωροκηπευτικών μας. Το αποτέλεσμα είναι εμφανές: οι πάγκοι γεμίζουν με ντομάτες Ολλανδίας ή κάποιας άλλης χώρας με δυνατότητα παραγωγής σπόρων, οι οποίες επιβαρύνονται με μεγάλες ποσότητες φυτοφαρμάκων, προκειμένου να επιβιώσουν στο νέο περιβάλλον. Παράλληλα, η νέα τακτική εξαφανίζει την ποικιλομορφία και τη διαφορετικότητα μέσα στη φύση, με αντάλλαγμα την παραγωγή 30 μόνο ποικιλιών καλαμποκιού αντί 200, που καλλιεργούνταν παλαιότερα στην Ελλάδα..

Τεράστιες μονοπωλιακές εταιρείες, στην προσπάθειά τους να δημιουργήσουν νέες «βελτιωμένες» ποικιλίες, εκτόπισαν το τεράστιο γενετικό δυναμικό της φύσης και υπερχρησιμοποίησαν λίγους «εκλεκτούς» γονείς με αποτέλεσμα την έκλειψη πολλών παραδοσιακών ποικιλιών. 
Από τις εκατοντάδες ποικιλίες μήλων που υπήρχαν κάποτε στην Ελλάδα, όλες σχεδόν έχουν εξαφανισθεί. Μόνο στο Πήλιο καταγράφηκαν το 1889 τριάντα δύο είδη. Σήμερα τέσσερις, το πολύ πέντε ποικιλίες στοιβάζονται στους πάγκους των μαναβικών. 
Προκλητικά ομοιόμορφοι οι καρποί, μοιάζουν πλέον περισσότερο σαν να βγήκαν από μηχανή παρά από δέντρο. Έτσι αθόρυβα και χωρίς εμφανείς συνέπειες η παραδοσιακή καλλιέργεια έδωσε τη θέση της στην μονοκαλλιέργεια ορισμένων ποικιλιών που υπαγόρευσε η αγορά. 
Σήμερα το μεγαλύτερο μέρος των σπόρων έχει μεταφερθεί, έχει υποστεί επεξεργασία, έχει καταχωρηθεί ως πατέντα των παγκόσμιων εταιρειών και κρατείται με τη μορφή πνευματικής ιδιοκτησίας. Οι αγρότες είναι σε μεγάλο βαθμό εξαρτημένοι από την πρόσβαση σε αυτές τις ίδιες εταιρείες, στις οποίες πρέπει να πληρώσουν ένα αντίτιμο για να χρησιμοποιήσουν αυτό που αποτελούσε κοινό πλούτο, πριν από λίγο χρονικό διάστημα. 

Μια χώρα στην κατάψυξη, μια οικονομία νεκρή, μια δανειακή στον αέρα και υμείς άδομεν προεκλογικές μπαρούφες

του Γιώργου Παπασπυρόπουλου*

Απορώ...

Οι επικεφαλής clown: Μοιραίοι και αμετανόητοι, κρύβουν την γενική κατάρρευση για μετά τις εκλογές...

Ο πολιτικός λόγος που ξετυλίγεται στην προεκλογική εκστρατεία δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από την ακατάσχετη μπουρδολογία των περασμένων αναμετρήσεων. 
Άσχετοι έως το πολύ ημιμαθείς υποψήφιοι, με ναπολεόντια σιγουριά εκστομίζουν τις βεβαιότητές τους χωρίς την παραμικρή επίγνωση της επείγουσας κατάστασης της χώρας και των ανθρώπων της. 
Και όπως πάντα, το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Οι αρχηγοί των δυο πρώην πυλώνων του καταστροφικού δικομματισμού, υπόσχονται με βροντερή φωνή την απόσυρση προοδευτικά όλων των εισπρακτικών μέτρων, την αποκατάσταση των οριζόντιων περικοπών και των έκτακτων φορολογικών μέτρων με την θρασύτητα του επαγγελματία ψεύτη - προσθέτοντας χαμηλόφωνα -για τον φόβο των ιουδαίων- ότι όλα αυτά θα γίνουν μόλις επανεκκινήσει η οικονομία...
Λες και δεν φτάσαμε ως εδώ ακριβώς επειδή απέτυχαν να τιθασεύσουν τον πελατειακό τους εαυτό και την κατασπατάληση των λιγοστών εσόδων του Δημοσίου κομματικού τους λάφυρου, πνίγοντας με το βάρος της ληστρικής τους διαχείρισης κάθε οικονομική δραστηριότητα... 
Μιλούν για ένα εκατομμύριο ανέργους την στιγμή που πρακτικά όλοι είμαστε άνεργοι, αφού οι επιχειρήσεις είναι καταχρεωμένες και χωρίς δανεισμό και τα νοικοκυριά χρεοκοπημένα. Όσοι δεν έχουν δημόσιο υπάλληλο στην οικογένεια δεν αντέχουν ούτε μέχρι αύριο και τα αναμενόμενα φορολογικά έσοδα, στα οποία όλοι τους ποντάρουν, δεν πρόκειται να εμφανιστούν καν τους επόμενους μήνες. Πόθεν άλλωστε;
Αντιπολίτευση: Τρεις σκοτωμένους έχω ξεκάνει...

Την ίδια στιγμή οι λαϊκιστές αριστεράς και δεξιάς πολεμούν μια δανειακή σύμβαση εκ των πραγμάτων αποτυχημένη λόγω παγώματος της οικονομίας και υπερασπίζονται μισθούς και δικαιώματα που κανείς δεν έχει να πληρώσει ούτε από το κράτος ούτε από την συντριπτική πλειοψηφία των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Σκιαμαχούν με φανταστικούς αντιπάλους αφού αυτό οδηγεί την οργή στην κάλπη τους και την χώρα στην καταστροφή. Μήπως νοιάζονται όμως;

Οι λύσεις είναι απαιτητές αύριο το πρωί. Και οι λύσεις απαιτούν συναινέσεις, συνεργασίες. Και οι συναινέσεις προϋποθέτουν διάλογο επί των προβλημάτων, των επειγόντων και αληθινών.
Πως μπορεί να γίνει αυτός όταν οι υποψήφιοι, μοιραίοι μέσα στον κομματικό τους οίστρο και την μικροπολιτική τους νοοτροπία, δεν μπορούν να συμφωνήσουν ούτε στο ποιο είναι το επιτόκιο της δανειακής σύμβασης την οποία καταπολεμούν ή υπερασπίζονται; 
Που άρα δεν είναι σε θέση να το συγκρίνουν με τα επιτόκια που δανείζονται άλλες χώρες που μας δανείζουν και που συλλήβδην ονομάζονται "τοκογλύφοι"; 
Που δεν γνωρίζουν πόσο είναι το χρέος και από που προέρχεται, ποια είναι η διαφορά της υπερχρέωσης μεταξύ Ελλάδας, Ιαπωνίας, ΗΠΑ ή Ιρλανδίας αλλά πετούν την μια ανοησία μετά την άλλη διαγκωνιζόμενοι/ες στην μπούρδα; 
Που δεν καταλαβαίνουν τι θα πει επανεκκίνηση της οικονομίας στην Ελλάδα χωρίς θεσμούς και δημοκρατία, αλλά ανακαλύπτουν εχθρούς στο εξωτερικό που θέλουν να λεηλατήσουν πολεμικά τη χώρα; 
Πως θα ξαναστηθεί η παραγωγή; Τι δουλειές πρέπει να κάνουν οι Έλληνες; Πως πρέπει να λειτουργεί το κράτος για να διευκολύνει και όχι να παρασιτεί τα προηγούμενα; 
Και κυρίως: πως θα γίνει ένα θεσμικό σύνολο και όχι ένα ξέφραγο αμπέλι στις ομάδες συμφερόντων, τις πολιτικές συμμορίες και τα τοπικιστικά συμφέροντα. 
Μια θεσμική επανάσταση απαιτείται λοιπόν, αύριο το πρωί. 
Και η σκέψη αυτή μας επαναφέρει στους φιλέλληνες - γιατί από το παντελώς αμετανόητο πολιτικό μας προσωπικό και τον τυφλά οργισμένο λαό που θα ψηφίσει κόμματα διαμαρτυρίας και όχι λύσεων, λίγα μπορεί κανείς να περιμένει...


*υποψήφιος στο υπόλοιπο Αττικής με τους Οικολόγους Πράσινους

"Μια ισχυρή πράσινη παρουσία στην επόμενη Βουλή, θα μας επιτρέψει να λειτουργήσουμε ως καταλύτης για διάλογο και συγκλίσεις"

Το δίλημμα (;) της ακυβερνησίας, και τι άλλους φόβους κρύβει

του Γιάννη Παρασκευόπουλου*

Με εξαίρεση την περίοδο 1989-90, η Ελλάδα των τελευταίων δεκαετιών είχε πάντα αυτοδύναμες μονοκομματικές κυβερνήσεις με ισχυρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Αυτό φυσικά δεν εμπόδισε τη χώρα να φθάσει σε καταστάσεις που ελάχιστα απέχουν από ακυβερνησία, στον απόηχο μάλιστα της ισχυρότερης κοινοβουλευτικά κυβέρνησης που είχαμε ποτέ: μόλις τον περασμένο Νοέμβριο, η κυβέρνηση Παπαδήμου είχε ξεκινήσει με πάνω από 250 βουλευτές.

Το ότι, σε μια τέτοια συγκυρία, επισείεται ο κίνδυνος της… μετεκλογικής ακυβερνησίας, δείχνει ότι μάλλον έχουμε χάσει την ουσία των λέξων. 
Κυβέρνηση εκ των πραγμάτων θα υπάρξει, έστω και μόνο γιατί θα είναι απαγορευτικό το πολιτικό τίμημα για όποιους αναλάβουν την ευθύνη για επαναπροκήρυξη εκλογών σε μια τέτοια συγκυρία. Ζητούμενο όμως δεν είναι τόσο να αποκτήσουμε πρωθυπουργό και υπουργούς, όσο να έχουμε σχέδιο διακυβέρνησης που να μην εξαντλείται στην απλή προσυπογραφή προαποφασισμένων εξελίξεων, και μάλιστα προς το χειρότερο.
Σε αυτές λοιπόν τις εκλογές, οι Οικολόγοι Πράσινοι επενδύουμε σε ευρύτερη ανατροπή του πολιτικού σκηνικού και δηλώνουμε ανοικτοί στη συμμετοχή μας σε ενδεχόμενες νέες μετεκλογικές πλειοψηφίες, ικανές να οικοδομήσουν εναλλακτικές λύσεις και να χαράξουν μια διαφορετική πορεία για τη χώρα.

Με τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, που ακόμη και τώρα κοιτούν να συνεχίσουν ό,τι μπορούν από τις χειρότερες πελατειακές τους πρακτικές, είμαστε εκ των πραγμάτων σε αντίθετες όχθες από άποψη κυβερνητικής φιλοσοφίας. 
Μαζί τους θα μπορούσαμε ίσως να αναζητήσουμε κοινούς τόπους σε επιμέρους θέματα όπως η δίκαιη κατανομή των βαρών, οι διέξοδοι για την ανεργία, η μεταρρύθμιση των πολιτικών θεσμών ή συγκεκριμένοι τομείς περιβαλλοντικής πολιτικής: μέχρι στιγμής, όμως, κανένα από τα δύο αυτά κόμματα δεν έχει δείξει ενδιαφέρον για κάτι τέτοιο.
Κύριο εμπόδιο σε μια εναλλακτική προοπτική είναι δυστυχώς προς το παρόν το έλλειμμα προτάσεων της Αριστεράς και η απροθυμία των κομμάτων της να συζητήσουν ουσιαστικά μεταξύ τους. Το συμφέρον της χώρας απαιτεί όμως αυτό να αλλάξει, έστω μετεκλογικά. 

Κυριακή 22 Απριλίου 2012

Μια εξαιρετική πραγματεία για τον M.C.Escher

 της Βασιλίκας Σαριλάκη  από το art noise:

Ποιά είναι η δημοφιλέστερη έκθεση στον κόσμο; Και γιατί;


Τον περασμένο μήνα, προς έκπληξη πολλών εμπειρογνωμόνων τέχνης, η εφημερίδα Τhe Art Newspaper ανακοίνωσε ότι το Rio’s Centro Cultural Banco do Brasil (CCBB) ήταν το μουσείο που φιλοξένησε τρείς από τις 10 δημοφιλέστερες εκθέσεις του 2011. Ήταν η έκθεση της γιαπωνέζας Mariko Mori, της πρωτοποριακής Laurie Anderson και το νούμερο ένα, ήταν η έκθεση "Ο Μαγικός Κόσμος του Escher", που έφτασε στο απίστευτο νούμερο των 10.000 επισκεπτών την μέρα ( ! ),δηλαδή 1.500 περισσότερων καθημερινών επισκεπτών από την έκθεση-υπερπαραγωγή "Alexander McQueen" που διοργάνωσε το Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέα Υόρκης !!
Αλλά πώς ο M.C. Escher έγινε ο δημοφιλέστερος καλλιτέχνης του κόσμου; Και πώς η λατινοαμερικάνικη Βραζιλία έφτασε στην κορυφή της λίστας; Τα συμπεράσματα μπορεί να βοηθήσουν και τα δικά μας μουσεία..Να πως το είδαν κάποιοι άνθρωποι της τέχνης..

"Η έκθεση προσέλκυσε ένα νέο κοινό επειδή είναι διαδραστική, διασκεδαστική, γοητευτική, φθηνή. Οι άνθρωποι που την επισκέφθηκαν έστειλαν μηνύματα και φωτογραφίες στους φίλους τους, και μεταφέρθηκε από στόμα σε στόμα.  Τα κοινωνικά δίκτυα έπαιξαν καθοριστικό ρόλο. Το μουσείο πρωτοπόρησε, και κέρδισε επάξια νέους θεατές " 
Pieter Tjabbes, επιμελητής και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Σάο Πάολο και πρώην διεθνής διευθυντής της Μπιενάλε του Σάο Πάολο
"Αυτή η έκθεση με έκανε να εκτιμήσω μια λέξη που είχα υποτιμήσει: την διαδραστικότητα. Η επιτυχία της έκθεσης προέρχεται από την τόλμη να αναμίξει κανείς έννοιες τέχνης και ψυχαγωγίας. Ο επισκέπτης θυμάται πολύ περισσότερο μια έκθεση όπου έπαιξε με τα έργα, ή ασχολήθηκε με προσομοιώσεις που εξηγούν την έννοια του έργου τέχνης. "
- Μάρκος Mantoan, διευθυντής του CCBB του Ρίο όταν έγινε η έκθεση στον «μαγικό κόσμο του Escher," και τώρα διευθυντής του CCBB του Σάο Πάολο
  "Σε μια εποχή εξάπλωσης της ψηφιακής οφθαλμαπάτης στο διαδίκτυο, και 3D στο σινεμά, ένας καλλιτέχνης που χρησιμοποιώντας παραδοσιακά μέσα, δηλ. ζωγραφική και χαρακτική δημιούργησε παρόμοια αποτελέσματα το 1920, ήταν φυσικό να προκαλέσει την προσοχή των ΜΜΕ και τη φαντασία του κοινού. "
- Douglas de Freitas, επιμελήτρια του Chapel of Morumbi στο Sao Paulo, έναν χώρο αφιερωμένο στα site-specific projects.
"Ο Escher αποτελεί ένα όνομα-κλειδί στην ιστορία της τέχνης.. Το δυστύχημα είναι ότι δόθηκε μεγάλη έμφαση στις διαδραστικές εγκαταστάσεις χωρίς να συζητηθεί αρκετά το έργο του καλλιτέχνη. Οι θεατές τελικά ενδιαφέρονται περισσότερο για τις εικαστικές τέχνες, ή πήγαν απλώς εκεί για να διασκεδάσουν; "
- Mario Gioia, κριτικός τέχνης και ανεξάρτητη επιμελήτρια

Άλλη γεύση...

η ελπίδα πεθαίνει τελευταία... Αλλαγή στην Γαλλία;

"Πάντοτε ήμουν σοσιαλιστής. 
Εντάχθηκα από νωρίς στη σοσιαλδημοκρατική τάση, τη μόνη που συνδυάζει την ισότητα με την ελευθερία. 
Γνωρίζω ότι, για να υπάρξει κατανομή του πλούτου, πρέπει πρώτα εκείνος να παραχθεί. Αλλά είμαι βαθύτατα πεπεισμένος ότι η αγορά δεν πρέπει να παραμείνει ανεξέλεγκτη.
Σήμερα η αυτοκρατορία του χρήματος τίθεται ξανά στο εδώλιο. Το χρήμα κυριαρχεί. Ήταν εργαλείο, έγινε αφεντικό.

Ενώ το χρήμα θα έπρεπε να υπηρετεί την πραγματική οικονομία, ανάγεται σε μέτρο των πάντων, σε κριτήριο της ανθρώπινης ζωής. 
Έχετε χρήμα; Έχετε τα πάντα. 
Δεν έχετε; Δεν αξίζετε τίποτα. 
Το χρήμα είναι ο νόμος και οι προφήτες. Δεν τρέφω την ψευδαίσθηση ότι μπορώ να θέσω τέρμα στην εξουσία του. 
Αλλά μπορώ να προτείνω ισχυρά αντίβαρα: 
να επικρατήσουν η παραγωγική οικονομία και όχι το χρηματοοικονομικό σύστημα, 
οι επιχειρήσεις και όχι οι τράπεζες, 
οι επενδυτές και όχι οι εισοδηματίες, 
η εργασία και όχι το κεφάλαιο, 
η πολιτική και όχι οι αγορές, 
το γενικό συμφέρον και όχι το γρήγορο κέρδος, 
η αξιοκρατία και όχι τα εκ γενετής προνόμια, 
η κοινωνική ανέλιξη και όχι η κληρονομιά, 
η αξιοπρέπεια και όχι η απληστία, 
η δικαιοσύνη και όχι η ανισότητα, 
η Δημοκρατία [Republique] και όχι τα επιμέρους συμφέροντα. "

François Hollande

Σχόλιο ΑΣ: Ακριβώς τα ίδια πιστεύει κι ο Βαγγέλης, ο σύντροφός σου, Francois... (ελπίζω να μην σε προσέβαλα μέρα που είναι)

Σάββατο 21 Απριλίου 2012

"Εγγυώμαι την οριστική υπέρβαση της κρίσης"



του Γιώργου Παπασπυρόπουλου*

Σαμαράς και Βενιζέλος, οι δυο βασικοί πυλώνες του παλαιού πολιτικού συστήματος που θα αντιμετωπίσουμε με το ερώτημα του ...εξοστρακισμού σε αυτές τις εκλογές, γυρνούν την Ελλάδα και εγγυώνται την υπέρβαση της κρίσης. Ο πρώτος, πιο πονηρός, μόνο εφόσον του δοθεί αυτοδυναμία (κάτι που γνωρίζει ότι δεν θα συμβεί - το λέει όμως για να δείξει ότι δεν του περνά καν από το μυαλό ότι το ποσοστό του δεν φτάνει ούτε στο μισό της αυτοδυναμίας) - ενώ του δεύτερου του φτάνει να είναι το ΠΑΣΟΚ μέσα στην κυβέρνηση. Για να μπορεί να "παίξει"... κι αυτός.
Και οι δυο, άμεσα συνυπεύθυνοι ως στελέχη και επικεφαλής του δικομματισμού, για την χρεοκοπία της χώρας και την λεηλασία του εθνικού αλλά και του ευρωπαϊκού πλούτου μεσω του πελατειακού παρασιτικού σύστηματος που έστησαν και τελειοποίησαν τρεις δεκαετίες τώρα τα κόμματά τους, "εγγυώνται"
Εγγυώνται το οτιδήποτε. 
Μαγική ανάπτυξη σε μια χώρα χωρίς θεσμούς με το κόμμα τους έτοιμο να κατασπαράξει τα δανεικά και την όποια προστιθέμενη υπεραξία σε τομείς που ακόμη δεν έχουν σβήσει εντελώς ή λεηλατώντας τις προσπάθειες της μικρής υγιούς επιχειρηματικότητας. 
Ρευστότητα στην αγορά, κάτι που δεν κατάφεραν και οι δυο μαζί αλλά μπορεί ο ...καθένας ξεχωριστά. 
Στήριξη των μικρομεσαίων (που εξαφανίζονται ήδη για φυσικούς και αφύσικους λόγους με ρυθμούς καταιγιστικούς) και μείωση της ανεργίας, όταν στην ατζέντα τους βρίσκεται ως πρώτη επιλογή η στήριξη των συντεχνιών και του μη ελέγχου της δημόσιας σπατάλης και διαφθοράς (ακόμη και η ανανέωση της θητείας του δημόσιου επιθεωρητή Ρακιντζή αναβάλλεται συνεχώς, κι εκείνος λειτουργεί ...άτυπα - γιατί άραγε;). 
Ισοδύναμα μέτρα, όταν οι ίδιοι εφηύραν τις οριζόντιες περικοπές για να μην περικοπεί η ανισότητα, τα επιδοτούμενα ευγενή ταμεία και οι γκρίζες περιουσίες των "δικών" τους πελατών, πείθοντας σχετικά ακόμη και την τρόικα στις μεταξύ τους "σκληρές" διαπραγματεύσεις. Εδώ ακόμη και η εξόφληση των υποχρεώσεων του δημοσίου προς τους ιδιώτες (6-8 δις) που θάδινε ανάσα στην αγορά, καρκινοβατεί αν και περιλαμβάνεται στα άμεσα μέτρα του μνημονίου. 

Παρασκευή 20 Απριλίου 2012

Δημιούργησε πριν σε φάει η απώλεια της συνήθειας…

του Χρήστου Πουλάκη*
Στη ζωή της είχε υπάρξει μια αξιόλογη παιδαγωγός. Με όχημα τον Ελύτη, το Σεφέρη,τον Όμηρο,τον Πλάτωνα,είχε καταφέρει να μεταδώσει φώς, γνώση, ερεθίσματα σε καμιά τριανταριά φουρνιές μαθητών.Τα πράγματα στην Ελλάδα του μνημονίου είχαν ζορίσει όμως … Η κρίση και η απόγνωση γονέων ζωγραφιζόταν στα βλέμματα των μαθητών… Από εκπαιδευτικός καθημερινά καλούνταν να γίνει κάτι που δεν ήξερε… Ψυχολόγος που θα απάλυνε τον πόνο …Κοινωνική λειτουργός που θα ταχτοποιούσε άμεσα οικονομικά προβλήματα, προβλήματα με το φαϊ της ημέρας ή τα φάρμακα που χρειάζονταν πολλές φορές… Τα βιβλία έλειπαν… Η βαρυχειμωνιά έκανε το κρύο πιο βαρύ, αφού ένεκα μνημονίου και ο προϋπολογισμός για το πετρέλαιο είχε κοπεί…
‘Αυτό έμαθα να κάνω, αυτό μπορώ να κάνω’… Αναφώνησε κοφτά, ξεφυσώντας με ορμή τον καπνό από το πέμπτο τσιγάρο που έκαιγε στο τασάκι της σε μισή ώρα. Προσπάθησα να της σηκώσω το βλέμμα ψηλά… Εκείνη αρνείτο… 
Ανέφερε τη μαυρίλα που βλέπει παντού, το πώς οι άνθρωποι έχουν χαθεί στους φόβους τους, τις ανασφάλειές τους, επιβεβαιώνοντας πως το ίδιο μάτι που βλέπει το χειρίζεται μια ψυχή που λαμβάνει αποφάσεις και ενεργεί, μια ψυχή που στέλνει σημεία και τα κοινωνεί…
Μα δεν ήταν μόνη της… Και ο υδραυλικός δίπλα σε μια θάλασσα με το καλύτερο ψάρι του κόσμου τα ίδια έλεγε… Και η κομμώτρια που μεγάλωσε και έμενε στα πιο εύφορα λιβάδια της Μεσογείου αναμασούσαν την ίδια επωδό. Ένας κόσμος είχε χαθεί από γύρω τους, χωρίς να έχουν τα εφόδια να χτίσουν τον επόμενο… Εγκλωβισμένοι στο δέντρο, είχαν χάσει την επαφή με το δάσος που τους περιέβαλε…
Εγώ πάλι είχα μάθει αλλιώς από μικρός. Το αίσθημα ανησυχίας, ανικανοποίητου και περιέργειας με ώθησε να θέλω να εντρυφήσω στα πάντα. Αναπόφευκτα, αυτό προκαλούσε θαυμασμό σε λίγους, οργή και απορία στους οδοιπόρους των πεπατημένων. Είχε τύχει να έρθω σε μια κοινωνία που είχε αφεθεί στους λωτούς που σέρβιραν τα κανάλια των νταβατζήδων της διαπλοκής, της αδράνειας ,του παρασιτισμού… 
Μια κοινωνία που το’ριχνε στην αρπαχτή, το χρήμα που δεν ανταποκρινόταν σε ό,τι παρήγαγε η γη και η ψυχή των ανθρώπων, αλλά σε δάνεια, μετοχές φούσκες, από την ανάγκη της για επίδειξη και όχι από την ανάγκη για αξιοπρεπή διαβίωση…

Πέμπτη 19 Απριλίου 2012

Ευάγγελος Βενιζέλος, ο πολιτικός που μας θεωρεί ηλίθιους

από την παραπολιτική

Η χθεσινή συνέντευξη του προέδρου του ΠΑΣΟΚ στον τηλεοπτικό σταθμό Mega αποτελεί μεταπολιτευτικό μνημείο θράσους, κοροϊδίας κι αλαζονείας.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, δίχως ίχνος ντροπής, υποστήριξε λίγο-πολύ ότι είναι εκείνος ο άνθρωπος που είχε πάντοτε τη σωστή γνώμη για όλα, εκείνος που διαφωνούσε από την αρχή με όσα αργότερα αποδείχθηκαν λάθη της κυβέρνησης Παπανδρέου. Ξεκίνησε ζητώντας γενικά κι αόριστα μια συγνώμη την οποία όταν ο Παύλος Τσίμας του ζήτησε να εξηγήσει, την όρισε απλά ως μια "πολιτική πράξη", προφανώς κενή περιεχομένου.

Συνέχισε τονίζοντας ότι ήταν απλά ένας Υπ.Εθνικής Άμυνας κι ως εκ τούτου δεν είχε ιδέα για το 1ο Μνημόνιο για το οποίο μάλιστα κατάλαβε ότι ήταν "ένα απλό δάνειο". Δεν παρέλειψε φυσικά να επαναλάβει ότι τότε ήταν κατά της προσφυγής στο ΔΝΤ και υπέρ της λήψης άμεσων μέτρων, κάτι που ένιωσε την ανάγκη να κοινοποιήσει στους πολίτες, μόλις δυο χρόνια μετά.
Σχολιάζοντας την ...αυτοθυσία του, παρατήρησε ο ίδιος για τον εαυτό του ότι μπήκε στη φωτιά "για να σώσει την πατρίδα" κι έπειτα ασχολήθηκε με τις ...φιλοδοξίες του Αντώνη Σαμαρά τον οποίο και κατηγόρησε ότι θέλει να γίνει πρωθυπουργός! Ναι, δεν είναι πλάκα, ο άνθρωπος που διεκδίκησε 2 φορές την αρχηγία ενός κόμματος εξουσίας και υπονόμευσε τον Γιώργο Παπανδρέου, ενοχλήθηκε από τις φιλοδοξίες ...τρίτων!

Παρουσίασε μάλιστα ως πράξη μεγαλοψυχίας το ότι δεν αποτελεί γι' αυτόν προτεραιότητα η ανάληψη της πρωθυπουργίας, ξεχνώντας ότι οι δημοσκοπήσεις καθηλώνουν σταθερά το ΠΑΣΟΚ σε ποσοστά χαμηλότερα του 20%.

Δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στην ιστορία του περίφημου δημοψηφίσματος το οποίο και καταδίκασε ως πολιτική επιλογή, ξεχνώντας ότι τότε ήταν από τους πρώτους που το χαρακτήρισαν ως "ευκαιρία λύτρωσης" για τη χώρα. Δικαιολογήθηκε τονίζοντας ότι αιφνιδιάστηκα με την εξαγγελία που έγινε για το δημοψήφισμα και προσπάθησε "μέσα σε δέκατα του δευτερολέπτου" να διαμορφώσει ένα πλαίσιο. Δεν μας είπε γιατί ένας υπεύθυνος πολιτικός θα πρέπει να αποφασίσει μέσα σε δέκατα του δευτερολέπτου κι όχι λίγη ώρα αργότερα, σταθμίζοντας με προσοχή τα δεδομένα.

Ολοκλήρωσε την αφήγηση του προσωπικού του μεγαλείου με μια διαπίστωση που έχω την αίσθηση ότι αξίζει να την παραθέσω αυτούσια:

Ό. Τρέμη: Αυτή δεν ήταν από τις καλύτερες στιγμές πάντως, όταν δηλαδή διώξατε τους εκπροσώπους της τρόικας, διότι για να γυρίσουν μας στοίχισε και κάτι παραπάνω.
Ευ. Βενιζέλος: Πολύ καλή στιγμή. Όχι, δε μας στοίχισε τίποτα. Μας στοίχισε πολύ λιγότερα απ’ ό,τι θα μας στοίχιζε αν υποχωρούσα και ήμουν το «καλό παιδί». Δεν είμαι το καλό παιδί.
Με λίγα λόγια, χθες ο κ.Βενιζέλος πρότεινε στον ελληνικό λαό να τον ψηφίσει γιατί είναι ακριβώς εκείνος ο τέλειος πολιτικός που όλοι μάταια αναζητούμε εδώ και χρόνια αλλά επειδή είμαστε ηλίθιοι, δεν το καταλαβαίνουμε.
Συνοψίζοντας, αποτελεί ιστορική κατάντια για τη χώρα ότι η ευρωπαϊκή προοπτική της εξαρτάται από την εκλογική επίδοση του ΠΑΣΟΚ του Βαγγέλη Βενιζέλου και της Νέας Δημοκρατίας του Αντώνη Σαμαρά.
Αντώνης Σαμαράς: ο πολιτικός που μας θεωρεί τρελούς

* η εικονογράφηση είναι της ΑΣ

Τετάρτη 18 Απριλίου 2012

Γιατί υποψήφιος στις εκλογές, γιατί με τους Οικολόγους Πράσινους

του Γιώργου Παπασπυρόπουλου*


Η επόμενη εκλογική αναμέτρηση έχει για τη χώρα μας και για τον καθένα μας προσωπικά καθοριστική σημασία.
Μπροστά μας παρατάσσεται, για άλλη μια φορά, το πολιτικό προσωπικό που ευθύνεται για την μεγαλύτερη χρεοκοπία ευρωπαϊκής χώρας και μέλους της ευρωζώνης, μεταπολεμικά.
Το σύστημα της μεταπολίτευσης, ο πελατειασμός και ο συντεχνιασμός που αντικατέστησαν τους ανέκαθεν ασθενείς θεσμούς του «κράτους της δεξιάς», οδήγησαν την Ελλάδα στην κατασπατάληση του εθνικού πλούτου, την αποπαραγωγικοποίηση της χώρας και την ψευδή ανάπτυξη με δανεικά και υπερχρέωση των επόμενων γενεών. Το ίδιο σύστημα αφομοίωσε την πρώην Αριστερά των αγώνων και της δικαιοσύνης με την επιδοματική του πολιτική αντί κοινωνικού κράτους και την ευνόηση των ισχυρών κρατικοδίαιτων συντεχνιών αντί της υγιούς παραγωγικής και βιώσιμης, μικρής και μεγάλης, τοπικής και διεθνούς, επιχειρηματικότητας και καινοτομίας.
Οι πράσινες πολιτικές εξαφανίστηκαν έναντι της εξυπηρέτησης των συμφερόντων, η αυθαιρεσία, οι επίορκοι, οι εξοπλισμοί, η φορολογική εύνοια στην εκκλησία και η ασυλία των κυκλωμάτων παρασιτισμού πλημμύρισαν την επικράτεια. Ζώνες ανομίας με την σφραγίδα του κράτους, κομματικού λάφυρου, απλώθηκαν παντού και η αυτοδυναμία του κάθε πυλώνα του δικομματισμού έγινε το πλυντήριο αξιών και ικανοτήτων έναντι των «δικών μας παιδιών».
Σήμερα, οι ίδιοι άνθρωποι έρχονται να μας ξανασώσουν.
Και μαζί τους κόμματα υποδοχής της δυσαρέσκειας, από αναπαλαιωμένα, πλην όμως τοξικά, υλικά που συμμετείχαν στο μεταπολιτευτικό κατασκεύασμα και παριστάνουν τώρα τον αρνητή του. 
Εκλογικές φούσκες κατασκευασμένες την τελευταία στιγμή σαν τους "Ανεξάρτητους Έλληνες" του Καμμένου ή μεταλλαγμένα μορφώματα, σαν την πρώην μεταρρυθμιστική "Δημοκρατική Αριστερά" του Κουβέλη, που συγκεντρώνουν ανερυθρίαστα στις τάξεις τους κάθε καρυδιάς καρύδι με μόνο επίδικο την άγρα ψήφων και την μετέπειτα κομματική τους διαχείριση.
Κόμματα αρχηγικά, χωρίς εναλλακτικές προτάσεις και κυρίως χωρίς την καλή μαρτυρία της υπεύθυνης στάσης την κρίσιμη ώρα, συνωθούνται για την υπεξαίρεση της ψήφου και της εντολής.
Μπροστά μας βρίσκεται η πιο σημαντική περίοδος για αυτήν τη χώρα. Η περίοδος της αλλαγής μοντέλου, οικονομίας και διακυβέρνησης. Της αντικατάστασης του συστήματος παρασιτικού καταναλωτισμού με μια θεσμική επιτέλους λειτουργία ενός κράτους προσανατολισμένου στην βιωσιμότητα της απασχόλησης και την αειφορία.
Και αυτήν την στιγμή, ότι καλύτερο διαθέτουμε σε ανθρώπινο δυναμικό, είτε μεταναστεύει ξανά στο εξωτερικό για να επιβιώσει είτε νοιώθει αποκλειμένο στο πολιτικό περιθώριο. 
Ο κίνδυνος να αφήσουμε πάλι την εκπροσώπησή μας και στους «επαγγελματίες» είναι που με κάνουν να συμμετέχω ως υποψήφιος σε αυτές τις εκλογές –και να παρακινώ όσους αξιόλογους ανθρώπους γνωρίζω να συμμετάσχουν επίσης δίνοντας μια εναλλακτική λύση στους ψηφοφόρους ακόμη και αμφίβολων για την χρησιμότητά τους κομμάτων.

"Keynes: Επιστροφή στη διδασκαλία του": ένα βιβλίο που έρχεται την κατάλληλη στιγμή


Τώρα που γίναμε όλοι -και εξ ανάγκης- οικονομολόγοι (ειδικά κατά την προεκλογική περίοδο, όπου έκπληκτοι διαπιστώνουμε την πλήρη ασχετοσύνη υποψηφίων αλλά και πολιτικών επιτελείων και αρχηγών που υπόσχονται λύσεις που οι ίδιοι δεν ...καταλαβαίνουν) είναι καιρός να ...τσεκάρουμε τις γνώσεις μας. Ποια είναι τελικά η μέθοδος ανάλυσης του Κέϋνς; Πόσο μέσα στην φιλοσοφία του είναι όσοι τον επικαλούνται; Πόσα του χρωστά η τριακονταετία πλήρους απασχόλησης στη Δύση; Υπάρχουν ελπίδες για την επαναφορά στα οικονομικά του Μέσου Δρόμου; Βιώνουμε μια συνήθη κρίση του καπιταλισμού ή την πρώτη συστημική κρίση της παγκοσμιοποιημένης φάσης της οικονομίας; Όλα αυτά και άλλα πολλά στο φοβερά χρήσιμο βιβλίο που κυκλοφόρησε αυτές τις μέρες από τις εκδόσεις ΚΡΙΤΙΚΗ.

Ας δούμε στο μεταξύ τι λένε οι μαθητές του*:
"...  Στόχος η βιώσιμη απασχόληση

– Πώς εκτιμάτε ότι θα αξιολογούσε ο Κέινς την τρέχουσα κρίση;
– Πιστεύω ότι θα συμφωνούσε με την Τζόαν Ρόμπινσον, η οποία είχε χαρακτηρίσει τον νεοφιλελευθερισμό ως μια προ-κεϊνσιανή θεωρία που όμως διαδόθηκε μετά τον Κέινς. 

Ο Κέινς πάντοτε προσάρμοζε τη σκέψη και τις πολιτικές του προτάσεις ανάλογα με τις μεταβαλλόμενες συνθήκες
Αλλά εκτιμώ ότι θα παρέμενε προσηλωμένος στον κεντρικό στόχο του, που ήταν να διατηρηθεί η εσωτερική ισορροπία σε όλες τις περιοχές, δηλαδή με ελεγχόμενο πληθωρισμό και τα υψηλότερα δυνατά επίπεδα απασχόλησης. 
Ετσι, μολονότι δεν ανθίστατο στην απελευθέρωση του εμπορίου μακροπρόθεσμα, εν τούτοις θα ανέμενε στην εισαγωγή μόνιμων μηχανισμών ελέγχου σε όλες τις οικονομίες και θα επιχειρούσε να σχεδιάσει θεσμούς και εργαλεία ικανά να οδηγήσουν στη δημιουργία ενός ενιαίου διεθνούς νομίσματος. 
Οι πιστώτριες χώρες θα ήταν εκείνες που θα επωμίζονταν το κύριο βάρος της προσαρμογής, επιτρέποντας έτσι την άμβλυνση των αποπληθωριστικών και συσταλτικών τάσεων που είναι εγγενείς στην παγκόσμια οικονομία. 
Ο Κέινς αναγνώριζε ότι, σε εθνικό επίπεδο, η επίτευξη του στόχου της βιώσιμης απασχόλησης προϋποθέτει την κατάρτιση μόνιμων εισοδηματικών πολιτικών σχεδιασμένων σύμφωνα με τις ιστορικές εμπειρίες και τα κοινωνιολογικά χαρακτηριστικά της κάθε οικονομίας. 
Από τη φιλοσοφία του, επίσης, θα προέκυπτε η ανάγκη καθορισμού χαμηλών επιτοκίων σε συνδυασμό με ποσοτικούς ελέγχους της προσφοράς πίστωσης από όλες τις πηγές, καθώς και η διοχέτευση κυβερνητικών δαπανών σε «πράσινες» υποδομές που υπαγορεύονται από τις μακροπρόθεσμες ανάγκες της κάθε οικονομίας. Παράλληλα, θα αξιοποιούνταν οι μεταβολές στο φορολογικό συντελεστή, προκειμένου να επηρεασθούν τα βραχυπρόθεσμα επίπεδα δραστηριοποίησης.

Τα μέτρα αυτά συγκλίνουν απόλυτα με τους βασικούς στόχους του Κέινς και προσιδιάζουν στις φιλελεύθερες αρχές από τις οποίες εμφορείτο. Αρχές που δεν απέβλεπαν μόνο στην εδραίωση ενός δημοκρατικού καπιταλιστικού συστήματος με ανθρώπινο πρόσωπο, αλλά αντιμετώπιζαν τα οικονομικά γι’ αυτό που είναι - ένας κλάδος της ηθικής, κι οπωσδήποτε όχι των φυσικομαθηματικών επιστημών."

* Από
συνέντευξη  του μαθητή του και καθηγητή του Κέμπριτζ, Τζεφ Χάρκορτ, στον Γιώργο Kαλπαδάκη και την Καθημερινή*
Η μεγαλύτερη συνεισφορά του Keynes ήταν ότι έσωσε τον καπιταλισμό από τους καπιταλιστές…  Με τις ιδέες του, ο καπιταλισμός απέκτησε πιο ανθρώπινο πρόσωπο και η ελεύθερη οικονομία μεγαλύτερη σταθερότητα. Όμως, η θεωρία του ξεχάστηκε… και πλέον βλέπουμε τις συνέπειες. Η διδασκαλία του Keynes είναι  απαραίτητη σήμερα για να σώσουμε ξανά τον καπιταλισμό από τους καπιταλιστές.
Joseph Stiglitz, London Review of Books

Η Αριστερή Στρουθοκάμηλος στον 9.84 και την εκπομπή "Αθήνα το φελέκι σου"

του Γιώργου Παπασπυρόπουλου  
                                                                                                                             
Αθήνα το φελέκι σου
Κάθε Σάββατο, 12-2
στον Αθήνα 9,84
Η συνέντευξή μου στην εκπομπή "Αθήνα το φελέκι σου" στον Αθήνα 9,84 το (Μ) Σάββατο 14/4: μιλήσαμε για την Αριστερή Στρουθοκάμηλο, την δημιουργία της Μεταρρυθμιστικής Αριστεράς, το δίλημμα μνημόνιο/αντιμνημόνιο και την πορεία των μεταρρυθμίσεων, τον συντεχνιασμό και την απογοητευτική πορεία της ανανέωσης της Αριστεράς μέχρι και την υποψηφιότητά μου με τους Οικολόγους Πράσινους στην Περιφέρεια (Υπόλοιπο) Αττικής.
Για να βρείτε την συνέντευξη (στην εκτάκτως τρίωρη εκπομπή) ξεκινήστε το αρχείο και σύρετε τον μετρητή ως το 1:41:30 περίπου:

BLOGGERS TOY FELEKI. GR. (14-4-2012)

  • Length: 172:40 minutes (39.53 MB)
  • Format: Mono 22kHz 32Kbps (CBR)

...εναλλακτικά εδώ: http://www.athina984.gr/node/185288


Καλή ακρόαση ... 

Ευχαριστώ τους συναδέλφους bloggers του feleki και τον συνεργάτη της εκπομπής, Δημήτρη Φύσσα, της Athens Voice για τις εύστοχες ερωτήσεις και την πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση.

Τρίτη 17 Απριλίου 2012

Η φθορά του πολιτικού συστήματος και η άφθαρτη Αριστερά

του Ανδρέα Γιάνναρου*


Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για την φθορά του πολιτικού συστήματος, για την απαξίωση των θεσμών, των κομμάτων και των διαφόρων κοινωνικών φορέων...Η αναφορά αυτή εξειδικεύεται σε πρόσωπα που άσκησαν εξουσία είτε μέσα από κόμματα, είτε μέσα από συνδικάτα , είτε μέσα από άλλες συλλογικότητες και αντιμετωπίζουν και το μεγαλύτερο μέρος της κριτικής για την σημερινή κατάσταση της χώρας.
Πράγματι στην Ελλάδα ιδίως μετά την μεταπολίτευση, ο εκδημοκρατισμός του πολιτεύματος δεν επέφερε και τον αναγκαίο εκδημοκρατισμό στους θεσμούς, στο κράτος, τα κόμματα, τα συνδικάτα, όλους τους κοινωνικούς φορείς που το απαρτίζανε, με λίγα λόγια τον εκδημοκρατισμό της νοοτροπίας της κοινωνίας. 
Αντί αυτού δημιουργήθηκε ένα μοντέλο που στηρίχθηκε στην γιγάντωση του κράτους μέσα από τις πελατειακές σχέσεις μεταξύ κομμάτων και των ψηφοφόρων, το ρουσφέτι, τις συναλλαγές, την ψηφοθηρία, την διαφθορά και την διαπλοκή, την ανομία, την εκταταμένη φοροδιαφυγή, και συντέλεσε στην δημιουργία μίας εθνικής πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας που απαρτιζόταν από πολιτικούς-συνδικαλιστές και επιχειρηματίες, μία κρατικοδίαιτη αστική και εργατική τάξη που απομυζούσε τον δημόσιο πλούτο, ήλεγχε την οικονομία της χώρας και είχε ως στόχο όχι την εκμετάλλευση της μίας από την άλλη, αλλά την ανακατανομή της εξουσίας τους, την αύξηση της πελατείας τους και τελικά την απαραγωγή τους.
Θύμα αυτής της καχεκτικής πολιτικής ένα μεγάλο μέρος των πολιτών, που υποεκπροσωπούνταν τόσο στο πολιτικό πεδίο όσο και στο κοινωνικό, χωρίς ομογενοποιημένη έκφραση και πρόσβαση στο κράτος, στους θεσμούς, και άρχισε να απομακρύνεται από τα κοινά, και να προτιμάει την ιδιώτευση. 
Έτσι τα χρόνια της μεταπολίτευσης η κύρια αντίθεση δεν ήταν ανάμεσα "στο κεφάλαιο και την εργασία", αλλά ανάμεσα σε όσους είχαν πρόσβαση στο κράτος, συντεχνίες, πολιτικούς, κρατικοδίαιτους επχειρηματίες, αεριτζήδες, κομπιναδόρους δημοσίους υπαλλήλους και όσους ήταν εκτός, τους ανέργους, τους μετανάστες, τους εργαζομένους στον ιδιωτικό τομέα, τους αυτοαπασχολούμενους, τους καινοτόμους επιχειρηματίες.
Σήμερα πλέον είναι φανερό ότι αυτό το μοντέλο οργάνωσης της κοινωνίας έχει χρεοκοπήσει την χώρα και αν δεν ξεπεραστεί τότε καμία εθνική στρατηγική και καμία συναίνεση δεν μπορεί μας πάει μπροστά.

Δευτέρα 16 Απριλίου 2012

Το πελατειακό κράτος ζητά την ψήφο μας και το θεσμικό επίσης. Τι θα επιλέξουμε;



Πως θα προχωρήσουμε; Με ένα κράτος πελατειακό, ξανά λάφυρο των κυβερνώντων ή με ένα επιτέλους θεσμικό κράτος, ανεξάρτητο από τα κόμματα και τις συντεχνίες, ικανό να εμπνεύσει ξανά εμπιστοσύνη στους πολίτες του και τους ευρωπαίους φίλους μας;

Η προεκλογική περίοδος άρχισε. Μαζί της επανήλθε και η γνωστή προεκλογική λογική της μεταπολίτευσης: προεκλογικά προγράμματα γραμμένα στο πόδι χωρίς μέτρο και λογική, που θα ξεχαστούν την επομένη και αστέρες της showbiz και του ποδοσφαίρου στα ψηφοδέλτια. Άλλον τρόπο δεν ξέρει το σύστημα του δούναι και λαβείν, της εξαγοράς ψήφων με υποσχέσεις και λαϊκισμό. Επαναλαμβάνει τον εαυτό του.
Μα και εν μέσω κρίσης; Ναι, και εν μέσω κρίσης. 
Παραμερίζει το φθοροποιό γι αυτό ερώτημα "πως θα βγούμε από την κρίση" με το πραγματικά χρήσιμο ερώτημα "πως θα βγούμε στις εκλογές". 
Γιατί το επίδικο δεν είναι οι λύσεις - είναι το κράτος
Η άλωσή του, το βόλεμα των ανθρώπων μας και των συμφερόντων τους. Η μακροημέρευση της συντεχνίας μας, το να κατευθύνουμε εμείς και όχι οι άλλοι, τον κλεφτοπόλεμο με τις τρόικες και την ΕΕ για νέα δάνεια και υπερχρέωση και καμία αλλαγή στο παρασιτικό σύστημα. Κι αν είναι απαραίτητο κι ένα βολικό δίλημμα που να μας εξυπηρετεί σε αυτό το επίδικο, νάτο το ένα και μοναδικό: "με το μνημόνιο ή κατά;"
Δυο χρόνια τώρα το πελατειακό σύστημα, κάνει ότι μπορεί για να διατηρηθεί. Στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές ( γιατί υπάρχει διαπραγμάτευση και είναι πολύ σκληρή, ασχέτως αν προσχηματικά αυτό αμφισβητείται σβήνοντας μαζί ευθύνες και υπεύθυνους ) αρνείται πάντα τα έσοδα από διαρθρωτικές αλλαγές και καταπολέμηση του πελατειασμού/συντεχνιασμού και επιβάλλει πάντα στο τέλος, ως έσχατη λύση "δημοσιονομικής προσαρμογής" τα οριζόντια μέτρα φόρων και περικοπών. Ναι, τα επιβάλλει στην τρόικα! Την τρόικα καθρέφτη του... Τόσο απλά -αν και όχι για πάντα - η επιτροπεία είναι μια ιδέα που επανέρχεται ακριβώς γι αυτόν το λόγο: πως να ελέγξεις τα λαμόγια του ελληνικού πολιτικού συστήματος όταν έχεις απολέσει και την ανοχή του λαού εφαρμόζοντας τα μέτρα που εκείνα σου προτείνουν;

Σήμερα, με τις εκλογές αυτές, βρισκόμαστε μπροστά σε μια ιστορική ευκαιρία.