Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012

Αυτές θα έπρεπε να είναι οι κόκκινες γραμμές

Με τα νέα μέτρα, οι μισθωτοί υποφέρουν αλλά η επιχειρηματικότητα πεθαίνει...
Τι θα περιμέναμε από την ΔΗΜΑΡ και όσους άλλους ομνύουν στον μεταρρυθμισμό, την ανάπτυξη της υγιούς επιχειρηματικότητας και την επαναφορά της οικονομίας σε τροχιά ανάπτυξης ή έστω επιβίωσης; Να βάλουν κόκκινες γραμμές στην προστασία της εναπομείνασας παραγωγικής βάσης της κοινωνίας μας και κυρίως του 95% των επιχειρήσεων που καταδικάζονται στον αφανισμό με τα νέα μέτρα (εκείνων των αυτοαπασχολούμενων ή και με έως 10 εργαζόμενους). Και όχι για την προσχηματική υποστήριξη διατάξεων στα εργασιακά που τελικά αφορούν ελάχιστους υπό απόλυση, υψηλόμισθους των ΔΕΚΟ και των τραπεζών. Όταν στο αξιακό φορτίο της Αριστεράς μπει και η προστασία της επιχειρηματικότητας, όταν η Αριστερά αποδεχθεί επιτέλους ότι ο πλούτος μιας κοινωνίας δεν παράγεται μόνο από τον εργαζόμενο, αλλά και από εκείνους που ρισκάρουν για να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας και ανταγωνιστικά προϊόντα ή υπηρεσίες, και ότι προλετάριοι χωρίς εργοστάσια δεν υπάρχουν, θα έχει αποεθιστεί από τον κρατισμό και θα υπάρχει ελπίδα ανανέωσης της Αριστεράς και συνεπώς οικονομικής ανάκαμψης της κοινωνίας μας. Μέχρι τότε, ελπίδα από εκεί δυστυχώς δεν διαφαίνεται...(ΑΣ)
*Δημοσιεύουμε ενδεικτικό σχόλιο από την σχετική συζήτηση στην Μεταρρυθμιστική Αριστερά (σχόλιο του φοροτεχνικού ΓΑ):

Τελευταία παρατηρώ πολλά πoστ σχετικά με τη φοροδιαφυγή των επιτηδευματιών σε σύγκριση με τους μισθωτούς. Απαντώ λοιπόν με Απλά μαθηματικά. 

Ελεύθερος επαγγελματίας ή επιτηδευματίας (ατομική επιχείρηση ) έστω πως για το Οικ. έτος 2013 έχει καθαρά κέρδη 10.000 ευρώ . 
Αναλογούν φόρος 10.000Χ28%=2.800 ευρω πλέον προκαταβολή επόμενου έτους 55% ήτοι 2.800 Χ55% = 1.540 ευρώ. Μείον προκαταβολή προηγούμενου έτους ( έστω ότι το Οικ. 2012 είχε δηλώσει πάλι 10.000 ευρω, η προκαταβολή ήταν 500 Χ55%= 275 ευρώ. 
Άρα για 10.000 καθαρό εισόδημα το σύνολο του φόρου θα ανέρχεται σε 2800+1540-275=4.065 ευρώ. 
Για αυτό το καθαρό εισόδημα έχει επίσης αποδοθεί Φ.Π.Α 10.000 χ 23% = 2.300 ευρώ. 
Για ΟΑΕΕ και λοιπές υποχρεωτικές εισφορές έχουν αποδοθεί στη χαμηλότερη ασφαλιστική κλάση τουλάχιστον 530Χ6 (δίμηνα)= 3.180 ευρώ.
Δηλαδή για καθαρό εισόδημα 10.000 ευρω το Ελληνικό κράτος θα εισπράξει Φόρο Εισοδήματος 4.065 ευρώ (ποσοστό 40,65%) ,
Φ.Π.Α 2.300 ευρω (ποσοστό 23%) και ασφαλιστικές εισφορές min ποσό 3.180 ευρώ (ποσοστό 31,80% ).
Αν όντως αυτό δεν είναι αντικίνητρο για κάποιον να επιχειρήσει ή να διατηρήσει την επιχείρησή του στη χώρα τούτη τότε τι είναι;
Και δεν υπολόγισα πως η επιχείρηση έχει έστω έναν εργαζόμενο!
Εσείς με τέτοια ποσοστά φορολογίας θα ανοίγατε επιχείρηση;Υπάρχει μέσος μισθωτός που φορολογείται με τέτοια επαχθή ποσοστά;

*Το παράδειγμα είναι υποθετικό για να φανεί η αποδιδόμενη φορολογική ποσόστωση. Οι ασφαλιστικές εισφορές αφαιρούνται μόνο κατά το 20% έως το Οικ. 2012 όχι στα βιβλία αλλά στην ετήσια Δ.Φ.Ε. Αυτά είναι τα ποσοστά όσο πιο απλά δοσμένα για να είναι κατανοητά για όλους. Για τα υπόλοιπα έχω ποστάρει πολλάκις τι πρέπει να γίνει. Πλήρη ανάλυση θα δώσει ίσως χειρότερα φορολογικά αποτελέσματα δεδομένου πως θα μπω σε καθαρά φοροτεχνικά θέματα που έτσι κι αλλιώς είναι δυσνόητα για τους περισσότερους (αυτοπεραίωση , μοναδικούς συντελεστες καθαρου κέρδους κλπ.). Πάντως σε γενικές γραμμές τα ανωτέρω πού έγραψα είναι αληθή. Τα νούμερα στη απλή αυτή περίπτωση έχουν έτσι.
(ΓΑ)

*Σχόλιο ΑΣ: 1. Η συνήθης ασφαλιστική κλάση του ΟΑΕΕ (για όχι νέους επαγγελματίες) είναι πάνω από 800 ευρώ το δίμηνο και περνά τα χίλια, αν κάνεις προσωρινό διακανονισμό (κανένα έλεος για τον επαγγελματία παρά τις διακηρύξεις). Και το κόστος της πολλαπλασιάζεται αντίστοιχα όπου υπάρχουν περισσότεροι του ενός εταίροι (ΕΕ, ΟΕ).
2. Οι δουλειές πια (λόγω γενικευμένης ύφεσης) δεν μπορούν να στηρίξουν ένα κατώφλι τζίρου που θα "σήκωνε" κάπως τις νέες επιβαρύνσεις και θα άφηνε κάτι στον επαγγελματία εκτός από νέα χρέη - τα αναμενόμενα φορολογικά έσοδα βρίσκονται έτσι στην φαντασία των εισηγητών των μέτρων (όπως και από το πετρέλαιο θέρμανσης...) και η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής επίσης. 
3. Όλα αυτά αφορούν φυσικά όσους δεν φοροδιαφεύγουν ή δεν μπορούν να φοροδιαφύγουν -δηλ. τα συνήθη κορόϊδα που διατηρούν και μερικές θέσεις εργασίας από πείσμα που τους κοστίζει - "λίγο ακόμα". Αντί για ήρωες αντιμετωπίζονται ως ηλίθιοι από το παρασιτικό πελατειακό κράτος των ημετέρων και τα δημοσιοϋπαλληλικά κόμματα.



Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2012

Ποιες μεταρρυθμίσεις;

Άγιε Τσακ Νόρις είσαι η τελευταία μας ελπίδα...
Φωτιά και τσεκούρι στο πελατειακό κράτος (ακόμα και οι κουτόφραγκοι μας πήραν χαμπάρι - ΑΣ)

Δυο χρόνια ακόμα για να μην γίνει τίποτα

της Julia Amalia Heyer, από την Αθήνα για το Spiegel 24/10/12, μτφρ Έλενα Μπότση

Η επιμήκυνση για το πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων της Ελλάδας είναι πρακτικά αποφασισμένη. Μισό λεπτό όμως. Ποιες μεταρρυθμίσεις;
Μέχρι στιγμής η κυβέρνηση της Αθήνας παίζει με το χρόνο και εξοικονομεί χρήματα μόνο από αυτούς που αντιδρούν λιγότερο. Ακριβώς έτσι θα συνεχίσει να γίνεται.
Δεν υπάρχει λόγος να αρνηθεί κανείς την ελάφρυνση του βάρους της κρίσης για τους Έλληνες. Για τους Έλληνες όμως, για την ταμία, τον γραφίστα, την καθηγητή, τη νοσοκόμα για παράδειγμα. Διότι είναι αυτοί που υποφέρουν από την ύφεση, την ανεργία.
Η επιμήκυνση που αρνούνται για την ώρα οι διεθνείς δανειστές, ελαφρύνει κυρίως την ύπαρξη ενός επαγγέλματος: των πολιτικών. Ακριβέστερα την κυβέρνηση των Αθηνών, και δεν το αξίζει.
Για την πλειοψηφία των Ελλήνων δεν παίζει κανένα ρόλο αν τα επώδυνα μέτρα, οι περικοπές μετατεθούν για 2 χρόνια ή όχι. Έτσι ή αλλιώς είναι επώδυνα. Την ώρα που το επίπεδο ζωής μιας κοινωνίας συρρικνώνεται τόσο βίαια, ακόμα κι αν η πλειοψηφία των Ελλήνων δε θα στέκεται στην ουρά για τα μαζικά συσσίτια.
Για την πλειοψηφία η επιμήκυνση των δύο χρόνων δεν παίζει κανένα ρόλο, κι αυτό γιατί δεν θα αλλάξει τίποτα στην αδικία των περικοπών, των οριζόντιων, δίχως καμία μέριμνα για τις απώλειες. Διότι περικόπτεται σε αυτούς, στους οποίους το κράτος έχει την ευκολότερη πρόσβαση. Γιατί; Διότι είναι τόσο απλό για τους κατέχοντες την εξουσία στην Αθήνα, τους οποίους δεν πονάει τίποτα.

Απέναντι στη δημόσια αγανάκτηση δείχνουν προς την τρόικα. 
Κοιτάξτε! 
Ιδού ο διεθνής αποδιοπομπαίος τράγος! 
Είναι πολύ πιο εύκολο για τους αθηναίους πολιτικούς να καταργήσουν αναπηρικές συντάξεις από το να θίξουν τα προνόμια των ομάδων συμφερόντων με μεγάλη επιρροή όποιες κι αν είναι αυτέςΤων δικαστών των γιατρών η της δημόσιας διοίκησης. 
Η πελατεία είναι πελατεία και είναι διάχυτη σε όλη την Ελλάδα. 
Γι’αυτό θα χαρούν ιδιαίτερα οι κυβερνώντες, οι οποίοι μπορούν να σπρώξουν ακόμα λίγο τις απαραίτητες δομικές μεταρρυθμίσεις. Εξάλλου εδώ και δυόμισι χρόνια τις έχουν ήδη παγώσει.
Ένα είναι δεδομένο: Το ελληνικό κράτος πρέπει να αναδομηθεί εκ νέου
Είναι εκ των ου άνευ ότι την αποστολή μαμούθ που λέγεται και ‘ηράκλειος άθλος’ δεν μπορούν να τη βγάλουν σε πέρας εκείνοι που έκτισαν και οικοδόμησαν το κράτος στα μέτρα τους και προς το συμφέρον τους.
Οι ευρωπαίοι θα μπορούσαν να λειτουργήσουν διορθωτικά, κάτι που ουκ ολίγοι Έλληνες θα το ευχόντουσαν.
Ακόμη περισσότερο, οι Ευρωπαίοι θα έπρεπε να λειτουργήσουν διορθωτικά. 
Αντί να αφεθεί για 2,5 χρόνια στις κοροϊδίες και στα παράτολμα και επαναλαμβανόμενα ψέματα των ελλήνων πολιτικών, θα έπρεπε η ΕΕ, μαζί με την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, να επιμείνουν ώστε καταρχήν να αντιμετωπίσουν τον παρηκμασμένο κρατικό μηχανισμό με όλες τους τις εκβλαστήσεις και ύστερα, αν και όταν αυτό είναι αναγκαίο, να κάνουν θυσίες οι ανάπηροι.
Όπου λείπει η πολιτική βούληση, λείπει η πολιτική αλλαγή

Πώς δικαιολογείται το γεγονός ότι εξακολουθούν να υπάρχουν ακόμα 4.500 κρατικοί, δηλαδή από το δημόσιο χρηματοδοτούμενοι, «οργανισμοί», των οποίων ο προορισμός είναι λίγο πολύ ασαφής; Ένα παράδειγμα: ο Οργανισμός για την οργάνωση της νόμιμης τοποθέτησης πάγκων για την λαϊκή αγορά της Θεσσαλονίκης; 
Ακούγεται σαν από το Μόντι Πάιθον βγαλμένο είναι όμως θλιβερή ελληνική πραγματικότητα: όπως και νά’χει 9 υπαλλήλους πληρώνει ο Οργανισμός Λαϊκών Θεσσαλονίκης δηλ. το κράτος. Σε αυτούς προστίθενται ακόμα 15 προϊστάμενοι που δεν εργάζονται εθελοντικά.

Το ότι πολλά πράγματα βρίσκονται ακόμα σε στραβό δρόμο δεν εκπλήσσει κανέναν, αν κοιτάξει κανείς εκείνους που έχουν αναλάβει την αναδιάρθρωση του κράτους: Ο Κωστής Χατζηδάκης για παράδειγμα, υπουργός οικονομικής ανάπτυξης επιβαρύνει τον προϋπολογισμό του υπουργείου του με ένα σώμα 58 έμπιστων προσωπικών συμβούλων. Μάλιστα πρόσφατα είχε επαινεθεί για την ταπεινότητα και μετριοπάθειά του από το Task Force.
Δυστυχώς έτσι έχουν τα πράγματα: 
Οι Ευρωπαίοι αρκούνται μέσα από όλες τις θέσεις να ωραιοποιούν το στάσιμο και αναλλοίωτο. Όμως αυτό θα βοηθάει τις μεταρρυθμίσεις και την κρατική αναδιάρθρωση να προχωρήσουν, όσο και η διετής επιμήκυνση. Διότι εκεί που δεν υπάρχει πολιτική βούληση δεν υπάρχει αλλαγή.
Διαφορετικά θα είχαν εδώ και καιρό προχωρήσει τα πράγματα, από τις προγραμματισμένες (αλλά έως σήμερα ανεκπλήρωτες) ιδιωτικοποιήσεις μέχρι το άνοιγμα της αγοράς εργασίας. 
Εάν η τωρινή κυβέρνηση ήθελε πραγματικά κάτι ν’ αλλάξει, δεν θα ήταν η επιμήκυνση το πρώτο πράγμα που θα έπαιζε μετά την ανάληψη των καθηκόντων της αλλά θα έπιανε αμέσως δουλειά για την εφαρμογή αυτών των αλλαγών.

"Οι γενναίοι θα σώσουν την Ελλάδα" έλεγε ο Σαμαράς, πρόεδρος της Κυβέρνησης το απόγευμα της Τρίτης σε τηλεοπτικό του διάγγελμα. 
Θα ήταν ευχής έργο κάποιος να του φώναζε: «Γίνετε επιτέλους γενναίος κύριε Σαμαρά. Διαρρήξτε τις σχέσεις σας με το παλιό σύστημα, ξεχάστε τις παλιές μεθόδους». 
Αλλά κάτι τέτοιο θα ήταν μεγάλη απαίτηση. 
Θα ήταν ένα κάλεσμα για πολιτική αυτοκτονία.

Εύκολη, όψιμη, επιλεκτική ευαισθησία

Μαύρη πολιτική τρύπα interactive μπροστά μας... (ΑΣ)
Γιατί, πράγματι, συζητείται 
η επιμήκυνση, 
ένα τρίτο πακέτο στήριξης, 
αναδιάρθρωση του χρέους με συμμετοχή του δημόσιου τομέα, 
μείωση επιτοκίων των δανείων, 
καθυστέρηση ωριμάνσεων, 
μετάθεση του στόχου για χρέος 120% επί του ΑΕΠ από το 2020 στο 2022, 
συζητούνται σχεδόν τα πάντα για μια τελική λύση, που όμως δεν θα είναι αρκετά όσο ο κάθε πολιτικός αρχηγός που τον σήκωσε το κύμα, κοιμάται με το άγχος των δημοσκοπήσεων και ξυπνάει με την αγωνία της εκλογικής μαγειρικής.

της Αγγελικής Σπανού*


Τα διεθνή ειδησεογραφικά δίκτυα μετέδιδαν έναν καταιγισμό ειδήσεων σχετικά με τις διεργασίες για τη συνολική λύση του ελληνικού προβλήματος, όταν πρώτα το Reuters σημείωσε στο τηλεγράφημά του ότι έχει ανοίξει και πάλι στην Ελλάδα ένας κύκλος πολιτικής αστάθειας. Τα νέα έφτασαν γρήγορα από τη μια άκρη του κόσμου ως την άλλη: Η Δημοκρατική Αριστερά, ένας από τους τρεις κυβερνητικούς εταίρους, προαναγγέλλει καταψήφιση του “πακέτου”, δηλαδή των όρων εκταμίευσης της επόμενης δόσης. Η βλάβη που έχει υποστεί η αξιοπιστία της κυβέρνησης, είναι ήδη εξαιρετικά σοβαρή και η συζήτηση για το αν είναι ιάσιμη η ελληνική περίπτωση, τείνει να γίνει μη αναστρέψιμη.

Ο Φώτης Κουβέλης δεν μπόρεσε να αντέξει την κατάργηση του επιδόματος γάμου για τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα και της επεκτασιμότητας των συλλογικών συμβάσεων (να ισχύουν δηλαδή και έναντι των εργοδοτών που δεν τις υπογράφουν). 
Μπορεί ένα κόμμα της αριστεράς να υπογράψει την ακύρωση του εργατικού δικαίου στο σύνολό του; 
Είναι πραγματικά βασανιστικό το ερώτημα, μόνο που είναι και βαθιά προσχηματικό. Γιατί η Δημοκρατική Αριστερά, πριν φτάσει στο βέτο για τα εργασιακά, είχε αποδεχθεί χωρίς καυτά δάκρυα, ρυθμίσεις που θα εξουθενώσουν μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας και οι οποίες είναι εξωφρενικά άδικες, αναποτελεσματικές, ανυπόφορες και σίγουρα απολύτως ξένες προς τον αξιακό κώδικα οποιασδήποτε Αριστεράς, κυβερνώσας ή διαμαρτυρόμενης. 
Ειδικότερα:

-Τα τρία κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνηση επέλεξαν την περικοπή όλων των συντάξεων από τα χίλια ευρώ και πάνω για να μη βάλουν πλαφόν στις υψηλές συντάξεις, να μην καταργήσουν τις διπλές και τριπλές συντάξεις (ανάμεσα στις οποίες και εκείνες των βουλευτών), για να μην αγγίξουν τις πρόωρες συντάξεις που δόθηκαν με ρουσφετολογικούς όρους σε σαραντάρες και πενηντάρηδες, για να μην εξαφανίσουν ούτε καν τις αδιανόητες συντάξεις στις άγαμες θυγατέρες.

-Επέλεξαν επίσης την περικοπή όλων των μισθών στον στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα για να μην απολύσουν υπαλλήλους που προσλήφθηκαν την τελευταία δεκαετία εκτός διαδικασίας ΑΣΕΠ, δηλαδή με αδιαφανείς συναλλαγές.

-Συμφωνούν στην πράξη ότι ο εκπαιδευτικός και ο νοσοκομειακός γιατρός, πρέπει να αμείβονται λιγότερο από έναν υπάλληλο ΔΕΚΟ.

-Αποφάσισαν οριζόντιες παρεμβάσεις, επί δικαίων και αδίκων, για να μην κάνουν μια ουσιαστική κάθετη παρέμβαση και να μην κόψουν το ένα τρίτο του αντιπαραγωγικού, ανορθολογικού και σαδιστικού κράτους, το οποίο έχτισε ο δικομματισμός της μεταπολίτευσης. Άφησαν, με άλλα λόγια, άθικτες τις δομές του πελατειακού συστήματος, με την ελπίδα ότι, όταν αποκατασταθεί η δημοσιονομική ισορροπία, θα μπορέσουν να τις ενεργοποιήσουν.

-Προχωρούν σε υπερφορολόγηση μισθωτών και συνταξιούχων, εκδικούνται δηλαδή όσους δηλώνουν τα εισοδήματά τους, για να συγκαλύψουν τη μαζική φοροδιαφυγή των ελευθέρων επαγγελματιών και του μεγάλου κεφαλαίου, με την προσχηματική επίκληση της ανεπαρκούς λειτουργίας του φοροελεγκτικού μηχανισμού.

-Δρομολογούν τη διάλυση της δημόσιας υγείας και της δημόσιας παιδείας, για να μην πάρουν το δύσκολο δρόμο της πραγματικής εξυγίανσης που προϋποθέτει σύγκρουση με συμφέροντα και ισχυρές επαγγελματικές ομάδες. Οι έχοντες θα ζουν περισσότερο και τα παιδιά τους θα κάνουν καλύτερες σπουδές, για να μην εκλείψει το όργιο γύρω από τη φαρμακευτική δαπάνη και τις πολυτελείς πρυτανικές τουαλέτες.

-Δεν επείγονται για την εισαγωγή της έννοιας της αξιολόγησης στη δημόσια σφαίρα, γιατί δεν τους ενδιαφέρει να επιβραβευτούν και να ενθαρρυνθούν οι καλύτεροι, παρά μόνο να διατηρηθεί ο ψηφοθηρικός κώδικας επικοινωνίας. Με το ίδιο σκεπτικό, δεν επείγονται για την τιμωρία των επίορκων, που και αυτοί είναι χρήσιμοι την ώρα της κάλπης. Πόσο μάλλον, δεν αγωνιούν για την καταπολέμηση της γραφειοκρατίας, αφού αυτή και αν είναι χρήσιμη για τη συντήρηση της συντεχνιακής νομενκλατούρας.

-Εμφανίζονται να αγωνιούν για την τύχη των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα που έχουν πληρώσει το μάρμαρο της ανεργίας. Όμως, δεν έχουν κάνει ούτε μία φιλική κίνηση προς την επιχειρηματικότητα, σε ό,τι αφορά στη φορολόγηση και τις ρυθμίσεις οφειλών προς το Δημόσιο, την ώρα που υγιείς εταιρείες καταστρέφονται επειδή το κράτος-μπαταχτσής δεν ξεπληρώνει τα χρέη του.

Δεδομένου ότι ο Φώτης Κουβέλης πρωταγωνίστησε στη δημιουργία αυτού του “πακέτου”, ενώ αντίθετα οι αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές που συμπεριλαμβάνονται, επιβλήθηκαν από την τρόικα, δύσκολα μπορεί να κατανοήσει κανείς την όψιμη και επιλεκτική ευαισθησία του σε σχέση με τα εργασιακά του ιδιωτικού τομέα. 
Λόγω του ξαφνικού συνειδησιακού του ξεσπάσματος, η εθνική εκκρεμότητα παρατείνεται και αυτό από μόνο του λειτουργεί διαλυτικά. 
Εάν η δόση είχε εκταμιευθεί το καλοκαίρι, εάν δηλαδή οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί είχαν την υπευθυνότητα να προχωρήσουν ταχύτερα, η εικόνα σήμερα θα ήταν εντελώς διαφορετική. 
Γιατί, πράγματι, συζητείται 
η επιμήκυνση, 
ένα τρίτο πακέτο στήριξης, 
αναδιάρθρωση του χρέους με συμμετοχή του δημόσιου τομέα, 
μείωση επιτοκίων των δανείων, 
καθυστέρηση ωριμάνσεων, 
μετάθεση του στόχου για χρέος 120% επί του ΑΕΠ από το 2020 στο 2022, 
συζητούνται σχεδόν τα πάντα για μια τελική λύση, που όμως δεν θα είναι αρκετά όσο ο κάθε πολιτικός αρχηγός που τον σήκωσε το κύμα, κοιμάται με το άγχος των δημοσκοπήσεων και ξυπνάει με την αγωνία της εκλογικής μαγειρικής.
Μια καλύτερη κυβέρνηση θα είχε καταλήξει σε ένα ορθολογικότερο, δικαιότερο και αποτελεσματικότερο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής, θα είχε ήδη δρομολογήσει ένα εθνικό σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης, θα έδειχνε μεταρρυθμιστική δυναμική. Και θα είχε την ευαισθησία να προστατεύσει τους οικονομικά ασθενέστερους και να σεβαστεί τους έντιμους φορολογούμενους, κυνηγώντας το μαύρο χρήμα που βρίσκεται παντού και πουθενά.
Η συγκεκριμένη κυβέρνηση αυτά μπορεί, αυτά ξέρει, αυτά έκανε. 
Τουλάχιστον, ας μην καθυστερήσει άλλο προβάροντας στην κουίντα τη φούστα μίας ακόμη εθνικής σωτηρίας.


*από την Μεταρρύθμιση

Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

ΔΗΜΑΡ, ΔΗΜΑΡ, τι θα γίνει φίλε μου με μας;


Θα ρίξει η ΔΗΜΑΡ την κυβέρνηση για τα εργασιακά; Δεν το πιστεύω...
Θα υποχωρήσει η τρόικα ή θα παρθεί "πολιτική απόφαση" να διερευνηθεί αργότερα η διαφωνία αυτή; Πιθανότερο. Όχι το πρώτο, το δεύτερο.
Είναι λιγότερο άδικα τα οριζόντια μέτρα φορολογίας και περικοπών που περιλαμβάνονται στο πακέτο από τα μέτρα στα εργασιακά που δεν αφορούν και τους πάντες; Όχι...
Εκείνα γιατί η ΔΗΜΑΡ θα τα ψήφιζε αν κατέβαιναν ξεχωριστά; Τρέλα...
"Έξω απ' την τρέλα δεν είχε κάτι να πιαστεί, γιατί του το 'χαν διαλύσει" λέει ο ποιητής... Είναι όμως έτσι με την Δημοκρατική Αριστερά;
Αυτό που συμβαίνει στην ΔΗΜΑΡ έχει να κάνει περισσότερο με την ίδια και λιγότερο με την τρόικα και τις απαιτήσεις της, την τρικομματική κυβέρνηση και την συνοχή της ή την ίδια την πορεία των διαπραγματεύσεων. Έχει να κάνει με το έλλειμμα μεταρρυθμισμού ολόκληρης της Αριστεράς και της Δημοκρατικής Αριστεράς ειδικότερα. 

Η ΔΗΜΑΡ πολύ καλά έκανε και μπήκε στην κυβέρνηση. Άλλαξε την πορεία των πραγμάτων. Της έδωσε την νομιμοποίηση της εθνικής συνεργασίας. Της έδωσε την πρωτοβουλία κινήσεων εφόσον κάθε πράξη της θα είχε τον προέλεγχο από μια δημοκρατική αριστερή σκοπιά. Της έδωσε αξιοπιστία αφού δεν ήταν μια νέα μεταμφίεση του παλαιού δικομματισμού αλλά μια ελεγχόμενη ιστορία. Της έδωσε ελπίδα και προοπτική να πετύχει με συστράτευση την παραμονή μας στην ευρωζώνη και να περάσει χωρίς ανθρωπιστική καταστροφή "τον κάβο".
Γι αυτό και υποστηρίχθηκε κριτικά από δυνάμεις του μεταρρυθμισμού και της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. 
Αυτό που συχνά όμως παραβλέπεται σε αυτό το συμβάν, είναι ότι η ΔΗΜΑΡ παρόλα αυτά, δεν είχε τα φόντα να συμβάλλει και προωθητικά στο μεταρρυθμιστικό έργο της νέας κυβέρνησης, ούτε στην επιτάχυνση των διαρθρωτικών αλλαγών/κλειδιών για την αλλαγή του παραγωγικού προτύπου αυτής της χώρας και την επαναφορά της σε τροχιά ανάπτυξης. Δεν ήταν έτοιμη. Γι αυτό και την τιμά ακόμη περισσότερο το ρίσκο που πήρε και η ευθύνη που ανέλαβε.
Δεν ήταν έτοιμη. 
Παρόλη την ανανεωτική της κληρονομιά, παρόλη την μεταρρυθμιστική ζέση πολλών μελών και φίλων της, η ίδια παρέμενε δέσμια του συνασπισμικού της παρελθόντος. Της συμμετοχής της για δεκαετίες σε μιαν Αριστερά που ποτέ δεν ξεπέρασε τον εθισμό της στον κρατισμό, την νοσταλγία της για τον υπαρκτό και την προσκόλλησή της στο καθεστώς του δημοσιοϋπαλληλικού κρατικοδίαιτου "σοσιαλισμού" των αγώνων για επιδόματα χωρίς αξιολόγηση ικανοτήτων και προσφοράς - "για όλους". 
Παρά την διαφοροποίησή της από τον αριστερισμό και την επαναστατική γυμναστική των συνιστωσών αλλά και τον λαϊκισμό των αδιαφοροποίητα και απολιτικά, αγανακτισμένων, η ίδια δεν προσχώρησε ποτέ ολοκληρωτικά στο μεταρρυθμιστικό στρατόπεδο. Οι συμμετοχές της στην νέα κυβέρνηση το έδειξαν: άχρωμες, συντεχνιακές, του μη μεταρρυθμιστικού "κλίματος". Οι πράξεις της επίσης άτολμες, αναβλητικές, υποχωρητικές στην αντιμεταρρύθμιση. Στην παιδεία, την δικαιοσύνη, το δημόσιο κανένα καθαρό μέτωπο δεν αναπτύχθηκε. Ακόμη κι αν δεχθούμε ότι γίνεται προετοιμασία για κάτι τέτοιο. Ούτε ως διακήρυξη.
Η πρωτοβουλία έγειρε αναπόφευκτα στην πλευρά Σαμαρά, την ατζέντα συνέχισε να την βάζει η τρόικα.  
Το "δικό μας μνημόνιο", η εθνική εναλλακτική πρόταση στις πολιτικές της τρόικας δεν εμφανίστηκε ποτέ. 
Προτάσεις ισοδυνάμων μέτρων στην άμυνα, την εκκλησία, τις γκρίζες περιουσίες, ή η απαίτηση διαφάνειας με το σαρωτικό πόθεν έσχες των δημόσιων λειτουργών και δικαιοσύνης στην κατανομή των βαρών με εισοδηματικά κριτήρια, εγκαταλείφθηκαν πριν προλάβουν καν να εκφραστούν. Στοχευμένα μέτρα στην θέση των τυφλών οριζοντίων, δεν παλεύτηκαν ως αληθινές κόκκινες γραμμές αλλά υποτονικά. Η φορολογία των μικρομεσαίων αφέθηκε να ανεβεί σε απαγορευτικά επίπεδα, σαν να μην απασχολεί κανέναν από την Αριστερά η υπαρκτή παραγωγική δομή της κοινωνίας μας αλλά μόνο οι ΔΥ και η μονιμότητά τους.
Σήμερα, η αγκύρωση στα εργασιακά δεν πείθει ούτε τους δικούς της ανθρώπους. Είναι μια προσπάθεια εκβίασης μια νίκης για την τιμή των όπλων ή μιας "αριστερής" δικαιολογίας απεγκλωβισμού από μια προσπάθεια που σώζει την χώρα αλλά καταστρέφει το κόμμα... Ένα απονενοημένο διάβημα χωρίς αλεξίπτωτο. Ένα τρελό φορτηγό...
Υπάρχει βέβαια και ο από μηχανής Θεός. Που θα σώσει τα προσχήματα για την ΔΗΜΑΡ και την χώρα επίσης: η υποχώρηση δια της αναβολής, της τρόικας στα εργασιακά. 
Και είναι μάλλον και το πιθανότερο σενάριο. Γιατί υπάρχει αρκετή ακόμη λογική και υπομονή ανάμεσα στους "δανειστές τοκογλύφους" εταίρους μας. 
Ελπίζω δηλαδή...
Αλλιώς,  "ΔΗΜΑΡ, ΔΗΜΑΡ τι θα γίνει φίλε μου με μας;"


(του Γιώργου Παπασπυρόπουλου)

Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

Διυλίζοντας τον κώνωπα (στις διαπραγματεύσεις) και καταπίνοντας την κάμηλο (του ΣΥΡΙΖΑ);

του Γιώργου Παπασπυρόπουλου

Μετά Παπαρήγα προφήτης;
Την ώρα που στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα το πολιτικό προσωπικό της κυβέρνησης συνεργασίας "τρέχει και δεν φτάνει", ρίχνοντας στο τραπέζι το ένα μετά το άλλο κάθε διαπραγματευτικό μέσο - την ώρα που η ριψοκίνδυνη στάση της ΔΗΜΑΡ απασχολεί και αναλύεται ενδελεχώς από καθέναν καθεμιά που ζουν την αγωνία του αν "θα περάσουμε τον κάβο" τις επόμενες ημέρες, κάποιος κάνει περιοδείες ...αντιπολίτευσης, προφητεύει δεινά, χρησιμοποιεί την κατάθλιψη ενός ολόκληρου λαού για ψηφοθηρία και όταν φτάνει στο δια ταύτα, στο "εσείς τι προτείνετε;", μας ταΐζει με παραμύθια για μικρά παιδιά.
  
Συνέντευξη στο Reuters:
"Στην ερώτηση, τι θα έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ αν ήταν στην κυβέρνηση ο κ. Τσίπρας, δήλωσε ότι θα ακύρωνε το Μνημόνιο και θα επαναδιαπραγματεύονταν δανειακή σύμβαση, διεκδικώντας μια συνολική ευρωπαϊκή λύση, με συμμαχίες με χώρες του ευρωπαϊκού νότου, στην κατεύθυνση της λύσης που δόθηκε για το δημόσιο χρέος της Γερμανίας το 1953. Δηλαδή μια ευρωπαϊκή διάσκεψη με στόχο τη διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους όλων των χωρών της ευρωζώνης, με μορατόριουμ στην αποπληρωμή των τόκων, ρήτρα ανάπτυξης, ώστε να αποπληρώνεται το χρέος από οικονομία που βρίσκεται σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης, και ταυτόχρονα θα διεκδικήσουμε ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ για την Ευρώπη."
Όλα ωραία και καλά. Ακόμη καλύτερη θα ήταν η Σεισάχθεια, να χαριστεί δηλαδή ολόκληρο το χρέος και να ξεκινήσουμε από την αρχή, άμωμοι και καθαροί, όπως προτείνουν κάποιοι άλλοι (τόχε κάνει και ο Σόλων στην αρχαία Αθήνα),
Επίσης κάθε ανακούφιση δεκτή, από όπου και αν προέρχεται. Δεν είμαστε ...αχάριστοι!
Όμως αυτό δεν αποπειράται να κάνει η τρικομματική κυβέρνηση με τα λάθη, τις ιδεολογικές κόντρες, τις εσωτερικές συγκρούσεις; 
Εκεί που αυτή "έφαγε πόρτα", τι καλύτερο μπορεί να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ; Και με τι συμμαχίες; 
Αν υποθέσουμε ότι τώρα που η κυβέρνηση έχει την συμπαράσταση των φιλελευθέρων (πλην Γερμανίας), των σοσιαλδημοκρατών, των Πράσινων, του Μόντι, του Πάπα κλπ και καταφέρνει αυτά που καταφέρνει (ακόμη και εκβιάζοντας "λελογισμένα" όπως η ΔΗΜΑΡ), τι περισσότερο θα μπορούσε να πετύχει ο ΣΥΡΙΖΑ με τις δικές του (;) συμμαχίες;

Τι λείπει από τις προθέσεις των άλλων που το έχει ο ΣΥΡΙΖΑ; Ούτε καν σχέδιο δεν διαθέτει ακόμη (γι αυτό και δεν δέχτηκε να ρίξει τώρα την κυβέρνηση όπως του ζήτησε ο Καμμένος), ούτε επιτελείο που να συμφωνεί στοιχειωδώς μεταξύ του (οι τάσεις άλλωστε ενδιαφέρονται περισσότερο για τους εσωκομματικούς συσχετισμούς ενόψει του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ - το ίδιο και οι συνιστώσες).
Λείπει η "πολιτική βούληση" απαντά ο Πάνος Σκουρλέτης, "που εμείς την έχουμε". Προεκλογικό μου ακούγεται... Με την έννοια "πολιτική βούληση", εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν εννοούν ένα πλήρες και ρεαλιστικό σχέδιο εξόδου από την κρίση (που δεν υπάρχει ούτε μπορεί να υπάρξει μεταξύ τελείως ανομοιογενών δυνάμεων) αλλά έναν επιπλέον "τσαμπουκά" που η τρικομματική "δεν έχει" και έναν ωμό εκβιασμό με όπλο το πιθανό ντόμινο και τις επιπτώσεις του σε ολόκληρη την ΕΕ: 
"Για το ενδεχόμενο καταψήφισης των μέτρων και την πρόκληση χρεοκοπίας της χώρας, ο κ. Τσίπρας αναφέρει ότι η Ελλάδα είναι ήδη μια χρεοκοπημένη χώρα και προσθέτει ότι δεν έχουν ακόμα χρεοκοπήσει οι τράπεζές της διότι «αν χρεοκοπήσουν οι ελληνικές τράπεζες θα απειληθεί με χρεοκοπία συνολικά το Ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα. Και οι ελληνικές τράπεζες είναι ζόμπι. Δεν είναι πραγματικές τράπεζες. Είναι ανοιχτές και μπορούν τα ΑΤΜ να δίνουν χρήματα, ακριβώς διότι η ΕΚΤ μπορεί να τους δίνει ρευστότητα. Και τους δίνει ρευστότητα όχι από φιλευσπλαχνία, από φιλανθρωπία απέναντι στην Ελλάδα, αλλά γιατί ξέρουν παρά πολύ καλά ότι το ρίσκο της κατάρρευσης του ελληνικού τραπεζικού συστήματος είναι δυσανάλογο με το όφελος μιας τέτοιας προοπτικής»."
"Απωθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων" δηλαδή ως πολιτική πρόταση - αυτή είναι  η συνόψιση της εναλλακτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Μια εναλλακτική που συγκινεί φυσικά κάθε αγανακτισμένο και απελπισμένο συμπολίτη μας, αλλά δεν είναι εναλλακτική - είναι απλή ρητορεία...

Όλοι ξέρουν πια ότι δεν υπάρχει κανένας διαθέσιμος να μας δανείσει χωρίς ανταλλάγματα - ακόμη και οι Ρώσοι ζήτησαν από την "αγαπημένη" τους Κύπρο δικαιώματα στους υδρογονάνθρακες που πρόκειται να εξορύξει...
Κανείς δεν πρόκειται - ειδικά στην ΕΕ - να δώσει δανεικά στον Νότο χωρίς μνημόνιο.  Αυτό είναι ένα παραμύθι που κυκλοφορεί ο ΣΥΡΙΖΑ με την ευκολία ενός μαυρογυαλούρου της πολιτικής.
Θα ήταν πολύ χρησιμότερο, αν στήριζε, άρθρο το άρθρο, βήμα το βήμα, πρόταση την πρόταση τις διαπραγματεύσεις που κάνει τώρα η τρικομματική με την τρόικα - διαπραγματεύσεις που ούτως ή άλλως θα κληθεί να κάνει -από πολύ δυσμενέστερη θέση - και ο ΣΥΡΙΖΑ, εάν η τρικομματική αποτύχει, η συμφωνία ακυρωθεί (μαζί με την χρηματοδότηση) και στις εκλογές που θα ακολουθήσουν έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα. Που και πάλι για να κυβερνήσει, θα χρειαστεί πολυκομματική συνεργασία πράγμα που σημαίνει πιθανότατα, συνεργασία με την ΔΗΜΑΡ και το ΠΑΣΟΚ!! 
Δηλαδή, "πίσω στην αφετηρία", αλλά με μια χώρα στο μεταξύ βυθισμένη κανονικά κάτω από το νερό, όχι όπως τώρα που ψιλοαναπνέει ακόμη.
Όπως και στην επιμονή για δεύτερες εκλογές - που μας χρέωσαν αρκετά δις ακόμη -, έτσι και τώρα, η στόχευση του ΣΥΡΙΖΑ είναι μικροκομματική. Να κυριαρχήσει έστω επί των ερειπίων...
Εάν νοιαζόταν για την χώρα και αυτόν τον λαό, θα έβαζε πλάτη τώρα. Τώρα που πράγματι παίζονται πολλά και υπάρχουν βάσιμες ελπίδες και δυνάμεις για μια στροφή. 
Γιατί "μετά" θα βρίσκεται στην δεινή θέση που περιγράφει και ο ποιητής: "Τι να το κάνω τ΄όχημα μετά από τέτοιο τράκο;"


Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2012

Οι "κόκκινες γραμμές" φέρνουν ανεργία

 first thing first...
του Στέλιου Σταυρίδη*
Με «τρικολόρ» σημαία τον λαϊκισμό, την παραπληροφόρηση και την ανευθυνότητα, σταθερά επιλέγουμε να εξοντώνουμε εργαζόμενους και επιχειρήσεις, αντί να εξορθολογήσουμε την εργατική νομοθεσία.
Ουδέποτε στο παρελθόν πολιτικά κόμματα και συνδικαλιστικές ενώσεις εργοδοτών και εργαζομένων θέλησαν να αντιμετωπίσουν το εξαιρετικά λεπτό αλλά και καίριο αυτό θέμα. 
Ακόμα και σήμερα, που η ανεργία έφτασε σε αδιανόητα ύψη, που λαμπροί νέοι πτυχιούχοι, αντί για την προοπτική της δημιουργίας, βιώνουν την απόγνωση της αβεβαιότητας, κανείς δεν φαίνεται να έχει το σθένος να ακουμπήσει το "πυρακτωμένο κάστανο" μιας αναχρονιστικής και αποτρεπτικής εργατικής νομοθεσίας, που τροφοδοτεί ύφεση και ανεργία.

Η προσπάθεια τιθάσευσης των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και αντιμετώπισης του χρέους με την ατολμία, την καθυστέρηση και τις ανορθόδοξες πρακτικές, έφερε ασφυξία στην αγορά και -για 5η συνεχόμενη χρονιά- ύφεση. Όλοι ελπίζουμε ότι η Ελλάδα θα περάσει επιτυχώς τον τελευταίο κάβο (όπως τόνισε o πρωθυπουργός) και αλώβητη θα συνεχίσει το ταξίδι της ανάκαμψης και της προόδου.
Ο πρώτος δείκτης που το πρόσημό του θα γίνει θετικό και θα σηματοδοτήσει την ανάκαμψη, δεν θα είναι το εισόδημα, ατομικό και εθνικό (ΑΕΠ), αλλά o δείκτης της ανεργίας. Η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και η απορρόφηση ανέργων, είναι επομένως ύψιστος εθνικός στόχος για το πολυπόθητο «φως στο τούνελ». Η ύπαρξη ανέργων είναι κοινωνικά δυσβάσταχτη, εθνικά επικίνδυνη και ψυχολογικά αφόρητη για όλη την οικογένεια.
Για να δημιουργηθούν όμως θέσεις εργασίας, χρειάζονται επενδύσεις, δηλαδή επιχειρήσεις και επιχειρηματίες που θα τολμήσουν και θα ρισκάρουν πόρους, χρόνο και προσπάθεια. Και όπως κατά κόρου έχει τονισθεί από την "Εστία", με το υφιστάμενο καθεστώς, ο εργοδότης αναλαμβάνει δυσανάλογα μεγάλες δεσμεύσεις έναντι των εργαζομένων. Και ενώ σε περιόδους ανάπτυξης το γεγονός αυτό είχε μικρότερη σημασία, σήμερα είναι τεράστιο αντικίνητρο.
Χώρες με χαμηλό δείκτη ανεργίας, όπως π.χ. Αυστρία, Δανία, Γερμανία, έχουν εργασιακούς νόμους που εμείς εδώ χαρακτηρίζουμε "εργασιακό μεσαίωνα"! 
Δεν είναι καθόλου συμπτωματικό ότι η Ελλάδα καταλαμβάνει τις τελευταίες θέσεις στην παγκόσμια λίστα ανταγωνιστικότητας, όσον αφορά την, απόλυτα ξεπερασμένη, εργατική της νομοθεσία, που ...

Η Δημοκρατική Αριστερά στο μάτι του κυκλώνα

η σχοινοβασία έχει και τους κινδύνους της... (ΑΣ)

 του Λεωνίδα Καστανά*
Υπάρχει ένα σοβαρό επιχείρημα, ότι σε μια διαλυμένη οικονομία σαν την ελληνική τα εργασιακά δικαιώματα του ιδιωτικού τομέα είναι ένα πουκάμισο αδειανό. Οι συλλογικές συμβάσεις δεν τηρούνται εδώ και χρόνια, οι απολύσεις προφανώς και δεν προειδοποιούνται 4 μήνες πριν, οι μειώσεις στις αποζημιώσεις αφορούν τους μεγαλόμισθους. 
Έτσι είναι. Υπάρχουν και άλλες αλήθειες. 
Η ανασφάλιστη εργασία τείνει να γίνει καθεστώς ειδικά στις εποχιακές δουλειές και στην απασχόληση των νέων, το ωράριο είναι πλέον ελαστικό, οι υπερωρίες δεν πληρώνονται. Σε μια ασθενή οικονομία δεν παράγεται αρκετός πλούτος και συνεπώς οι εργοδότες μπορούν να ισχυρίζονται ότι δεν έχουν δυνατότητα να καταβάλουν τα νόμιμα στους υπαλλήλους τους. 
Παραδόξως όμως σε αυτήν τη σχεδόν χρεοκοπημένη χώρα, οι άνθρωποι συνεχίζουν να τρέφονται, να κινούνται, να ζεσταίνονται, να επιδιορθώνουν τις μηχανές τους, να στέλνουν τα παιδιά τους φροντιστήριο, να χρησιμοποιούν computer και αναλώσιμα. Να ζουν. Δε νομίζω να έχει μηδενιστεί το ΑΕΠ. Δε νομίζω ότι στη χώρα αυτή έχει μηδενιστεί το κέρδος. Έχει μειωθεί αναμφισβήτητα, αλλά δεν έχει μηδενιστεί.

Κάποιοι όμως εννοούν ότι όταν μειώνεται ο τζίρος τα κέρδη πρέπει να μένουν σταθερά. Και πως επιτυγχάνεται αυτό; Ας είναι καλά η «νόμιμη» παρανομία. Δηλαδή, η αύξηση της φοροδιαφυγής και το ρίξιμο των εργαζομένων. Το γεγονός ότι ακόμα και στα χρόνια της αφθονίας πολλά από τα εργασιακά δικαιώματα ήταν στα χαρτιά ήταν και ο λόγος που γράφαμε για τους αδικημένους outsiders του ιδιωτικού σε σχέση με τους προνομιούχους insiders του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Ήταν το αποτέλεσμα μια γενικευμένης ανομίας που έθιγε πρώτα και κύρια τους αδύναμους και τους ακάλυπτους.

Μια άλλη αλήθεια είναι ότι σε ένα παγκόσμιο οικονομικό περιβάλλον ύφεσης, όπου όλα αλλάζουν δραματικά είναι αδύνατο, οι εργασιακές σχέσεις να μένουν αλώβητες. Σίγουρα θα πρέπει να επανεξεταστούν ή και να αναθεωρηθούν στα πλαίσια της νέας πραγματικότητας αλλά και με σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα. Η ευρωπαϊκή οικονομία πρέπει να διασωθεί, αλλά και οι εργαζόμενοι πρέπει να ζήσουν σαν Ευρωπαίοι.
Με τα δεδομένα αυτά θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί όταν σχεδιάζουμε την ανατροπή των ευρωπαϊκών κεκτημένων, όταν νομοθετούμε την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και τη δυνατότητα της διαπραγμάτευσης μεταξύ των παραγωγικών τάξεων. Σε μια εποχή που η παγκόσμια οικονομία ρέπει προς την πλήρη απελευθέρωση, φαντάζει παράταιρο οι κυβερνήσεις να καθορίζουν τον ελάχιστο μισθό.
Νομίζω ότι οι επιχειρούμενες αλλαγές στα εργασιακά δεν είναι προς την φιλελεύθερη κατεύθυνση αλλά αντιθέτως προς την κρατικιστική. Είναι απόρροια μιας ταξικής διαμάχης, στην οποία η τρόικα έρχεται να επιβάλει ανακωχή εις βάρος όμως των εργαζομένων. 
Αν η οικονομία βρίσκεται σε ύφεση, αυτό επιβάλει τόσο στους εργοδότες όσο και στους εργαζόμενους να αναζητήσουν λύσεις που θα συμφέρουν και τους δύο. Μπορούν να τα βρουν μόνοι τους, κανείς δεν είναι ...

Μια θλιβερή σύγκριση...

η είδηση από ΤΑ ΝΕΑ:
"Στο εδώλιο ο Νίκι Βέντολα
Σε δίκη για κατάχρηση εξουσίας Ιταλός περιφερειάρχης και αρχηγός κόμματος
Ποινή φυλάκισης για υπόθεση κατάχρησης εξουσίας πρότειναν οι εισαγγελείς στο Μπάρι κατά του περιφερειάρχη της Απουλίας και επικεφαλής του κόμματος "Αριστερά, Οικολογία και Ελευθερία", Νίκι Βέντολα, με αφορμή διορισμό ενός ιατρού σε δημόσιο νοσοκομείο.
Ο Βέντολα διακήρυξε την πλήρη αθωότητά του και επισήμανε ότι, αν καταδικαστεί, θα εγκαταλείψει την δημόσια ζωή. "Περιμένω με ηρεμία την απόφαση", πρόσθεσε.
Σύμφωνα με το κατηγορητήριο, ο Βέντολα φέρεται να ευνόησε παράτυπα το διορισμό, σε συνεργασία με την επικεφαλής του τοπικού Εθνικού Συστήματος Υγείας, Λέα Κοζεντίνο. Η ετυμηγορία αναμένεται ανακοινωθεί την 31η Οκτωβρίου. Σε περίπτωση καταδίκης ο Βέντολα αντιμετωπίζει ποινή είκοσι μηνών φυλάκισης.
Ως σήμερα, ο Βέντολα συμμετείχε στην κούρσα για το χρίσμα του υποψήφιου πρωθυπουργού της κεντροαριστεράς με τις δημοσκοπήσεις να τον φέρνουν να συγκεντρώνει έως και το 18% των προτιμήσεων των προοδευτικών ψηφοφόρων.
Η απουσία του Βέντολα από την πολιτική σκηνή μπορεί να επηρεάσει καθοριστικά το μετεκλογικό αποτέλεσμα καθώς το κόμμα του συγκεντρώνει περίπου 5% οπότε θα ήταν εταίρος σε έναν κεντροαριστερό κυβερνητικό συνασπισμό υπό το Δημοκρατικό Κόμμα, το οποίο προηγείται στις δημοσκοπήσεις.
Στρέφεται δε κατά του πρωθυπουργού Μάριο Μόντι κατηγορώντας τον για τις πολιτικές του που όπως υποστηρίζει στρέφονται κατά των πολιτών και βαθαίνουν την ύφεση."


Το κόμμα sinistra ecologia liberta του Νίκι Βέντολα είναι ότι έχει απομείνει ζωντανό από την κληρονομιά του πανίσχυρου κάποτε Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος του Μπερλιγκουέρ και του ρεύματος του ευρωκομμουνισμού. Μάχεται να ενώσει δημιουργικά τα ρεύματα της οικολογίας, της αριστεράς και του πολιτικού φιλελευθερισμού και να απελευθερώσει την συμμετοχή των πολιτών με αυτοοργάνωση και μακριά από τον κομματισμό. 
Ο ίδιος εκλέγεται με άνεση κυβερνήτης της Απουλίας και έχει μεγάλη επιρροή στο σύνολο της ιταλικής κεντροαριστεράς. Είναι τώρα υποψήφιος πρόεδρος της εκλογικής συμμαχίας (με το Δημοκρατικό Κόμμα και άλλες δυνάμεις) που θα διεκδικήσει την "μετά Μόντι" κυβερνητική διαχείριση  της Ιταλίας. 
Αλλά η είδηση για μας δεν βρίσκεται στα παραπάνω. Βρίσκεται στο κράτος δικαίου που λειτουργεί στην Ιταλία και μας αφήνει έκθετους ως το τελευταίο άπαρτο προπύργιο της κρατικής διαφθοράς υπό επίσης διεφθαρμένο πολιτικό προσωπικό, στην Ευρώπη.
Ο Βέντολα κατηγορείται - σωστά ή λάθος θα αποδειχθεί - για ΕΝΑΝ (!) παράτυπο διορισμό στο Δημόσιο... 
Φανταστείτε, αν το ελληνικό πελατειακό σύστημα έμπαινε στο στόχαστρο της δικαιοσύνης, πόσες θα ήταν οι αντίστοιχες κατηγορίες για κάθε έλληνα ή ελληνίδα διεφθαρμένο/η πολιτικό. Σε μια χώρα που ο διορισμός ακόμη θεωρείται "κοινωνική πολιτική", το κράτος, λάφυρο του πρώτου εκλογικά κόμματος και η δικαιοσύνη όχι και τόσο τυφλή ή ανεξάρτητη. 
Μια επιχείρηση "καθαρά χέρια" θα σάρωνε το πολιτικό προσωπικό της μεταπολίτευσης, κεντροδεξιό και κεντροαριστερό και θα συγκρουόταν με το "αξιακό φορτίο" της, που μας οδήγησε κατευθείαν στην χρεοκοπία και την υποθήκευση του μέλλοντος των επόμενων γενεών. 
Μια επιχείρηση "καθαρά χέρια" θα απάλλασσε τις διαπραγματεύσεις με την τρόικα από την επιρροή του πελατειακού ελληνικού πολιτικού προσωπικού και της συνήθους εναλλακτικής οριζοντίων μέτρων και φορολογίας αντί μεταρρυθμίσεων. Από την από δω πλευρά του τραπεζιού δεν θα κάθονταν όσοι μας οδήγησαν στην χρεοκοπία για να θρέψουν το κρατικοδίαιτο σύστημά τους και τώρα παζαρεύουν με την τρόικα παράταση της εξουσίας τους με όσο λιγότερες απώλειες για το σύστημά τους. Θα κάθονταν μεταρρυθμιστές, εκπρόσωποι των αναγκών μιας νέας δημιουργικής και παραγωγικής γενεάς που τώρα ακόμη συμπιέζεται και ασφυκτιά στο περιθώριο και ψάχνει ελπίδα στην μετανάστευση.
Στην Ιταλία, ο Μπερλουσκόνι έχει ήδη καταδικαστεί 4-5 φορές και του έχει απαγορευτεί η άσκηση κρατικών καθηκόντων για τα επόμενα πέντε χρόνια. Ο ταλαντούχος, ανερχόμενος και πιθανός διεκδικητής της πρωθυπουργίας ως υποψήφιος της κεντροαριστεράς Βέντολα, ελέγχεται επίσης από την δικαιοσύνη. Μήπως εμείς είμαστε ακόμη έτη φωτός πίσω; Μήπως όλη η ουσία της υπέρβασης της κρίσης βρίσκεται ακριβώς στις καταδυσφημισμένες στην χώρα μας διαρθρωτικές αλλαγές που έκαναν την Ιταλία να μπορεί να διαχειρίζεται μόνη της τα του οίκου της;
(ΑΣ)

Το αξιακό φορτίο της ΔΗΜΑΡ και η πραγματικότητα

κατάσταση fluxus...
"Η στάση της ΔΗΜΑΡ στα εργασιακά είναι μια υπεύθυνη και συγχρόνως μαχητική θέση. Τα εργασιακά και εννοώ κυρίως τη προστασία του κατώτατου μισθού και των συλλογικών συμβάσεων είναι εμβληματικές αντιλήψεις ενός κόμματος της Αριστεράς στα οποία δεν μπορεί να κάνει εύκολα πίσω. Φαντάζομαι για το δικό της κώδικα αξιών και η ΝΔ δεν θα δεχόταν εύκολα ένα συμβιβασμό του τύπου "Βόρεια η Άνω Μακεδονία" αν επρόκειτο να λυθεί οριστικά το θέμα των σχέσεων με τη γειτονική χώρα. Επομένως δεν έχει νόημα να πιέζει με διάφορα μεγαλόσχημα επιχειρήματα τη ΔΗΜΑΡ. Αλλά και από τη σκοπιά του ρεαλισμού η υπόθεση των εργασιακών δεν έχει άμεση σχέση με τη δημοσιονομική προσαρμογή των 11,5 δις για την οποία η ΔΗΜΑΡ -με αλλαγές που επιδιώκει μέχρι τη τελευταία στιγμή- ανέλαβε το πολιτικό κόστος να τα στηρίξει γιατί αφορούν τις δανειακές υποχρεώσεις της χώρας και το "εισιτήριο" για την επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου (επιμήκυνση κλπ) και τη δόση-μαμούθ των 31,5 δις.Η ΔΗΜΑΡ νομίζω, ότι με διακριτό τρόπο στηρίζει τη κυβέρνηση -όπως γίνεται και σε άλλα παραδείγματα κυβερνήσεων συνεργασίας σε όλη την Ευρώπη- επιδιώκοντας ταυτοχρόνως και τους δυο στόχους. Τη παραμονή της χώρας στο ευρώ και την επαναδιαπραγμάτευση των δυσμενών όρων του μνημονίου Με απλά λόγια, την εντολή του πλειοψηφικού ρεύματος της ελληνικής κοινωνίας από τις πρόσφατες εκλογές! "
Θόδωρος Μαργαρίτης, ηγετικό στέλεχος της ΔΗΜΑΡ

Προς το τελευταίον εκβάν…
"Ο δικός μας φόβος είναι μήπως η ΔΗΜΑΡ εξαντλήσει την -στρατηγικής για εκείνη και τη χώρα- δυναμική της απόφασής της να συμμετάσχει στη διακυβέρνηση. Είναι ένα ιστορικής σημασίας δύσκολο βήμα, που έκαναν άνθρωποι οι οποίοι έχουν μάθει για χρόνια να ασκούν πολιτική με όρους καταγγελίας των αποφάσεων άλλων. Και πιέζονται αφόρητα (κυρίως από τους πρώην εταίρους τους) να επιστρέψουν στον εύκολο δρόμο. Η εγκατάλειψη δηλαδή τώρα της κυβέρνησης, θα οδηγήσει άμεσα σε πτώση της και σε εθνική καταστροφή, θα υπονομεύσει την ύπαρξη Δημοκρατικής Αριστεράς στη χώρα μας για χρόνια. Οι ώρες είναι τόσο δύσκολες και τα ατυχήματα πιο εύκολο να συμβούν…"
του Δημήτρη Καλουδιώτη*

Πολλοί από όσους υποστηρίζουμε τη Δημοκρατική Αριστερά (ΔΗΜΑΡ) είχαμε καταλήξει ήδη από καιρό ότι τα δύο «κυβερνητικά» κόμματα, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, δεν μπορούν να διαχειριστούν τις τύχες της χώρας. Μάλιστα, είχαμε επισημάνει ότι μέσα στις συνθήκες της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, στο σκέλος «ανανέωση και απόσυρση πολιτικών προσώπων και μηχανισμών», η προτεραιότητα πρέπει να είναι στην απόσυρση.

Η αδυναμία των δύο κομμάτων φάνηκε ακόμα περισσότερο με τη διαχείριση της κρίσης μετά το 2009. Και γι’ αυτό πιστεύουμε ότι η παρουσία της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση, είναι εκ των ων ουκ άνευ. Η πίστη μας αυτή ενισχύθηκε ακόμα περισσότερο σ’ αυτήν την τρίμηνη διακυβέρνηση. Η είσοδος δυνάμεων άφθαρτων και μόνο αποτέλεσε στοιχείο εξυγίανσης, έδωσε ελπίδες στην κοινωνία, παρά τις κραυγές των δημαγωγών ένθεν και ένθεν.

Το δεύτερο είναι ότι αυτή η διαπραγμάτευση με την τρόικα, έτσι κι αλλιώς είναι η κρισιμότερη (μέχρι την επόμενη) και θα ήταν ουτοπία να πιστεύει κανείς ότι θα κυλούσε ομαλά. Οι αντιφάσεις ...

Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2012

Ας μιλήσουμε τώρα για την προειδοποίηση απόλυσης

του Ανδρέα Πετρουλάκη

Το άλλο περιβόητο "αγκάθι" των εργασιακών (για το οποίο ο κ. Κουβέλης έχει επίσης βγει στο κλαρί): 

του Ιωάννη Ληξουριώτη*

Θα διηγηθούμε μια μικρή ιστορία (που δεν είναι παραμυθάκι): Κάποτε, πολύ πίσω στο παρελθόν, ένας καλός νόμος (Ν. 3198/1955) προέβλεψε την υποχρέωση των εργοδοτών να καταβάλλουν στους εργαζόμενους που απολύουν αποζημίωση σε συνάρτηση με το χρόνο υπηρεσίας τους. Προέβλεψε όμως επίσης ότι ο εργοδότης είχε την δυνατότητα, αντί να καταβάλει την πλήρη αποζημίωση, να προειδοποιεί τον εργαζόμενο που ήθελε να απολύσει και στην περίπτωση αυτή να μειώνεται η οφειλόμενη αποζημίωση στο μισθό της κανονικά οφειλόμενης.
Θα έλεγε κάποιος: "τι χαρά για τους εργοδότες !!! Θα κάνουν μια ωραία προειδοποίηση στον εργαζόμενο που πρόκειται να απολύσουν και αντί να καταβάλλουν π.χ. έξη μήνες μισθούς αποζημίωση θα του δίνουν τρεις μισθούς". Εμπρός λοιπόν πρόσω ολοταχώς για προειδοποιήσεις !!!. (αυτά θα σκέφθηκε το 1955 ο παππούς του κ. Τσίπρα που δεν συμπαθούσε τους εργοδότες).

Αμ δε !! Επί εξήντα περίπου χρόνια ΟΙ ΕΡΓΟΔΟΤΕΣ ΔΕΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΑΝ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΥΧΕΡΕΙΑ ΟΥΤΕ ΚΑΤ' ΕΛΑΧΙΣΤΟ. Σε τέτοιο μάλιστα σημείο που η σχετική διάταξη είχε περιπέσει σε πλήρη αχρησία (επιφυλάσσομαι για τις απόψεις του κ. Αυτιά).
Πρόσφατα ήλθε εκ νέου στην επιφάνεια το ζήτημα της προειδοποίησης. Για κάποιους λόγους που ούτε εγώ έχω καταλάβει, θεωρήθηκε από την τρόικα ότι εάν μειωνόταν ο χρόνος προειδοποίησης θα ελαφρώνονταν τα κόστη των εργοδοτών κατά τις απολύσεις. Ποια κόστη όμως, τη στιγμή που κανένας εργοδότης δεν χρησιμοποιούσε την προειδοποίηση για να απολύσει εργαζομένους;

Ας εξετάσουμε λοιπόν ποιος ήταν ο λόγος που οι εργοδότες δεν εκμεταλλεύτηκαν αυτό το "κελεπούρι" που τους πρόσφερε ο νόμος και κατά τη γνώμη μου ούτε τώρα πρόκειται να το εκμεταλλευτούν, ακόμη και με μειωμένο κόστος.

Ας πάρουμε ένα παράδειγμα: Με βάση το ισχύον δίκαιο, εάν ένας εργαζόμενος έχει εργαστεί σε έναν εργοδότη 10 συμπληρωμένα χρόνια και αυτός θέλει να τον απολύσει χωρίς προειδοποίηση θα πρέπει να του καταβάλει ως αποζημίωση μισθούς έξη (6) μηνών. Εάν τον απολύσει με προειδοποίηση 4 μηνών (δηλαδή του λέει σήμερα ότι θα απολυθεί σε 4 μήνες) οφείλει να του καταβάλει αποζημίωση τριών (3) μηνών. Δηλαδή ο εργοδότης θα κερδίσει τρεις (3) μισθούς αποζημίωση.
Από πρώτη προσέγγιση εμφανίζεται (αυτό θα μπορούσε να υποστηριχθεί με οργίλες κραυγές σε κάθε αξιοπρεπές πρωινάδικο) ότι ο εργοδότης με το "κόλπο" αυτό επωφελείται 3 ολόκληρους μισθούς !!!

Για να δούμε όμως, υπάρχει πραγματικό κέρδος για τον εργοδότη; Θα τολμήσω να προφέρω το "σατανικό στίχο" μου:

ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΕΡΔΟΣ ΑΛΛΑ ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΟΣΤΟΣ.
Για να το καταλάβουμε δεν είναι σκόπιμο να χρησιμοποιήσουμε λογική ΣΥΡΙΖΑ και λοιπών "δημοκρατικών" δυνάμεων, αλλά την κοινή λογική με βάση την οποία οι εργοδότες επί εξήντα χρόνια προτίμησαν να μην πλησιάσουν τη δυνατότητα προειδοποίησης που τους παρείχε ο νόμος.
Εδώ ο λαός λέει "τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι ..." και γι' αυτό λέω και εγώ:

Τι σημαίνει ουσιαστικά προειδοποίηση απόλυσης; Ότι ενώ θέλει ο εργοδότης σήμερα να απολύσει έναν εργαζόμενο (προφανώς γιατί δεν τον χρειάζεται), προκειμένου να κερδίσει τη διαφορά της αποζημίωσης, τον κρατά στην εργασία και του λέει ότι θα τον απολύσει, κατά το παράδειγμά μας, μετά 4 μήνες. Άρα: α) Τον πληρώνει άλλους 4 μήνες ενώ δεν τον χρειάζεται και β) (ίσως το χειρότερο) τον έχει 4 μήνες μέσα στην επιχείρηση και (πολύ λογικά) όχι μόνο αυτός δεν έχει κανέναν λόγο (μάλλον και αντικείμενο) να εργαστεί (αφού είναι προφανές ότι ενώπιον απόλυσης δεν φοβάται μη του χαλάσουν τη διαγωγή), αλλά έχει και όλη την ευχέρεια να δημιουργεί εργασιακά προβλήματα και να υπονομεύει την επιχείρηση.
Ποιο είναι λοιπόν το λάδι και ποιο είναι το ξύδι;
Με την προειδοποίηση απόλυσης, ο εργοδότης κερδίζει μεν 3 μισθούς από την αποζημίωση και χάνει 4 μισθούς ως αμοιβή σε έναν εργαζόμενο που δεν δουλεύει και που υπονομεύει και το εργασιακό κλίμα. Δηλαδή έχει καθαρή χασούρα έναν μισθό, συν το μπάχαλο που δημιουργείται στην επιχείρηση από τους υπό προθεσμία απολυμένους !!!!

ΝΑ ΛΟΙΠΟΝ ΓΙΑΤΙ ΕΠΙ 60 ΧΡΟΝΙΑ ΔΕΝ ΕΦΑΡΜΟΣΤΗΚΕ Η ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ ΑΠΟΛΥΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΡΓΟΔΟΤΕΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΤΕΙ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΟΥΤΕ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Το αθώο ερώτημα:
ΠΟΤΕ ΘΑ ΣΟΒΑΡΕΥΤΟΥΜΕ ΟΤΑΝ ΣΥΖΗΤΑΜΕ ΕΡΓΑΣΙΑΚΑ (ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΟΛΛΑ) ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ;;
ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΔΙΝΟΥΜΕ ΑΞΙΑ ΣΕ ΑΧΡΗΣΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ; ΜΑ ΑΚΡΙΒΩΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΣΥΖΗΤΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΧΡΗΣΙΜΑ.

Με την αγάπη μου


*ο Ιωάννης Ληξουριώτης είναι καθηγητής εργατικού δικαίου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Η ΔΗΜΑΡ σε ρόλο ΣΥΡΙΖΑ;

Όλοι πια στην Ευρώπη αναρωτιούνται: "Ποιος άραγε είναι αυτός δίπλα στον Φώτη;"
Διαβάζουμε στον Τύπο και τα social media:

Η ΔΗΜΑΡ διατηρεί την αρνητική της τοποθέτηση για τις ρυθμίσεις στα εργασιακά και ζητά να αποσύρει η τρόικα της απαιτήσεις της. (http://news.in.gr/greece/article/?aid=1231219364)

Μικρό, χρονικό περιθώριο στους τρεις πολιτικούς αρχηγούς, προκειμένου να γεφυρώσουν τις εσωτερικές διαφορές και συμφωνήσουν πάνω στο πακέτο των μέτρων έδωσε το συμβούλιο Euro Working Group, το οποίο συνεδρίασε απόψε και διέκοψε τις εργασίες του, οι οποίες αναμένεται να επαναληφθούν την ερχόμενη Δευτέρα.

Η ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη επιβεβαίωσε τη στάση της να μην υπερψηφίσει το πακέτο μέτρων αν δεν υπάρξουν τροποποιήσεις στα εργασιακά ενώ απευθυνόμενη στους ευρωπαίους εταίρους, ζητά την απόσυρση των αξιώσεων της τρόικας.(http://tvxs.gr/news/ellada/anaboli-sto-euro-working-group-gia-na-gefyrothoyn-oi-diafores-ton-kybernitikon-etairon)

Το σκηνικό ρήξης με τη ΔΗΜΑΡ αιφνιδίασε το Μέγαρο Μαξίμου, όπως αιφνιδίασε την Αγίου Κωνσταντίνου και το «τελεσίγραφο» του Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος διεμήνυσε ότι θα προχωρήσει «με όσους τολμήσουν».
Μέσα από συνεχείς παρασκηνιακές διαβουλεύσεις αναζητείται από προχθές μια συμβιβαστική λύση που θα αποτρέψει την οριστική ρήξη (http://www.tanea.gr/ellada/article/?aid=4763209)

Οι πέντε αλλαγές στα εργασιακά: Τι ζήτησε η τρόικα και τι κλείδωσε η κυβέρνηση
Φθηνότερες αποζημιώσεις σε περίπτωση απόλυσης, κατώτατους μισθούς χωρίς επίδομα γάμου (αν δεν το συμφωνήσουν οι εργοδοτικές οργανώσεις και η ΓΣΕΕ) και ελαστικά ωράρια εργασίας που θα εξαφανίσουν τις έξτρα αμοιβές, φέρνει το νέο Μνημόνιο.
Το σχέδιο συμφωνίας της κυβέρνησης με την τρόικα για τα εργασιακά που οριστικοποιήθηκε χθες, ύστερα από αλλεπάλληλες διαβουλεύσεις των υπουργών Εργασίας Ι. Βρούτση και Οικονομικών Ι. Στουρνάρα, υπό την εποπτεία του ίδιου του πρωθυπουργού Α. Σαμαρά, απέχει από τις ακραίες απαιτήσεις ...

Το πρόσωπο του θηρίου σε ζωντανή μετάδοση

της Εβίτας Λύκου*

Η αποψινή βραδιά έτυχε ιδιαίτερης έντασης στα social media –δεν μπορώ να πω τί έγινε στον εκτός οθόνης κόσμο καθώς οι μόνοι αλαλαγμοί που άκουσα από τη γειτονιά μου ήταν προγενέστεροι και αφορούσαν σε γκολ του Ολυμπιακού. 

Η ηλεκτρονική όμως ένταση είχε να κάνει με την πρεμιέρα της εκπομπής Ευθέως του Κωνσταντίνου Μπογδάνου στον ΣΚΑΙ, και τον καλεσμένο αυτής της πρώτης εκπομπής, Νίκο Μιχαλολιάκο, αρχηγό του Λαϊκού Συνδέσμου-Χρυσή Αυγή. Τα πληκτρολόγια πήραν φωτιά από αρκετά νωρίτερα μέσα στην ημέρα με κατά κύριο λόγο βιτριολικές προσεγγίσεις οι οποίες δεδομένων των συνθηκών δεν ήταν τη στιγμή που διατυπώθηκαν απαραιτήτως άτοπες, και εξηγούμαι:

Η Χρυσή Αυγή είναι ένα φαινόμενο αντιδραστικό που δεν μπορεί να αφομοιωθεί κοινωνικά –παρά μόνο την έσχατη στιγμή και με καταστροφικό τρόπο. 
Γι’ αυτό το λόγο η κοινωνία δεν έχει καταφέρει να βρει τη μέθοδο να το αντιμετωπίσει σε κανένα απολύτως επίπεδο –από το θεσμικό του πράγματος μέχρι την εκ του σύνεγγυς συναναστροφή με ανθρώπους που γνωρίζουμε ή γνωρίζαμε από παλιά και ξαφνικά εκτοξεύουν προς πάσα κατεύθυνση αηδιαστικές αντιλήψεις στις οποίες συχνά δεν ξέρουμε πώς ν’ αντιδράσουμε με αποτέλεσμα να μένουμε παγωμένοι και να κοιτάμε όπως ο λαγός που τυφλώνεται από τα φώτα διερχόμενου ΙΧ, δευτερόλεπτα πριν καταλήξει αλοιφή στην άσφαλτο. 

Αν τόση δυσκολία υπάρχει σε προσωπικό επίπεδο καταλαβαίνετε πόσο πιο δύσκολο είναι να αντιμετωπίσουμε το φαινόμενο σε επίπεδο media, έναν χώρο όπου πρέπει διαρκώς να ισοσταθμίζεται το δημόσιο συμφέρον (ως προς την ενημέρωση) με το ιδιωτικό κέρδος (ως προς τον επιχειρηματία) όχι πάντα προς όφελος του πρώτου. 
Το θέμα είναι απλό: δεν ξέρουμε τί να κάνουμε. Να τους δώσουμε τηλεοπτικό χρόνο; Να μην τους δώσουμε; Να προσποιηθούμε ότι δεν υπάρχουν; Να προσπαθήσουμε να τους ξεμπροστιάσουμε; Και οι τηλεθεάσεις; Όλα δοκιμάστηκαν και όλα απέτυχαν παταγωδώς, όπως δείχνουν οι τελευταίες δημοσκοπήσεις, με τη Χρυσή Αυγή να σκαρφαλώνει στο 14% της πρόθεσης ψήφου και κατά τα φαινόμενα να μπαστακώνεται για τα καλά στο Ελληνικό Κοινοβούλιο και την Ελληνική συνείδηση.
Η προσωπική μου άποψη για το θέμα εν γένει είναι η εξής: η Χρυσή Αυγή έπρεπε μην έχει λάβει έγκριση από τον Άρειο Πάγο να συμμετέχει στις εκλογές του Μαΐου (όπως συνέβη με άλλα τέσσερα κόμματα που κατέθεσαν αίτηση ενώ για ένα ακόμα ο Άρειος Πάγος αποφάνθηκε ότι δεν μπορεί να συμμετέχει με το όνομα Τυραννοκτόνοι καθώς ο τίτλος του «καταδεικνύει πρόθεση αξιόποινης πράξης»). Από τη στιγμή που αυτό δεν συνέβη ...

Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2012

Πως να κάνεις τον χρυσαυγίτη, πύραυλο...

Ο δημοσιογράφος Κωνσταντίνος Μπογδάνος, κατάφερε να αποκαλύψει το απεχθές πρόσωπο της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής, υπομένοντας χωρίς όμως και να ενδίδει, τις απειλές, την λεκτική βία, τις προκλήσεις, τις συνεχείς διακοπές, τις ύβρεις, τις προσβολές, τον απροκάλυπτο φασισμό με λίγα λόγια του "αρχηγού" της, Ν.Μ. Σε αντίθεση με τις "πολιτικά ορθές" συνεντεύξεις άλλων γνωστών δημοσιογράφων που έχτισαν προφίλ στον Μιχαλολιάκο αντί να τον στριμώξουν στα σχοινιά, ο Κ. Μπογδάνος κατάφερε με την υπομονή του να εκθέσει ολοκληρωτικά το project "ελληνικός εθνικοσοσιαλισμός". Όποιος/όποια θέλουν να δουν τις πραγματικές διαστάσεις του φαινομένου Χρυσή Αυγή, ας δουν το βίντεο της εκπομπής: (και καλό κουράγιο...)



Όταν δημιουργείς στην Ελλάδα, στην πραγματικότητα τρολλάρεις το σύστημα

We The Misfits, χαρτογραφώντας την Terra Incognita

του Βαγγέλη Δαβιτίδη

Περιοδικό Υποβρύχιο νο 65


Χαρτογραφώντας την terra incognita που απλώνεται µπροστά σου αναπόφευκτα νοιώθεις δέος, ενίοτε φόβο, κανείς δε σε προετοίµασε γι αυτό. Χρυσαυγίτες σε ρόλο Λαιστρυγόνων, ξεπερασµένοι πολιτικοί σχηµατισµοί και οι υποστηρικτές τους σε ρόλο Λωτοφάγων, βρίσκοµαι στην Οδύσσεια; Ή µήπως στη Μόρντορ;

Μια κατάσταση χωρίς σταθερές, απρόβλεπτη, ανεξερεύνητη. Μήπως όµως όλος ο κόσµος δεν ακολουθεί ένα µονοπάτι έξω από την “comfort zone” του; 

Από το Occupy Wall St movement µε σύνθηµα «είµαστε το 99%» µέχρι την «αραβική άνοιξη» ο παλιός κόσµος τρίζει συθέµελα. Και πόσο άραγε διαφέρει το κρατικίστικο µοντέλο της Γαλλίας από της Ελλάδας; Πόσο ικανοποιηµένοι είναι οι Βρετανοί που ιδιωτικοποίησαν σχεδόν τα πάντα;
Κάθε περίπτωση έχει τις ιδιαιτερότητές της. Στην περίπτωση της Ελλάδας ωστόσο δε µιλάµε απλά για ιδιαιτερότητες. Γιατί εδώ όταν δηµιουργείς στην πραγµατικότητα τρολάρεις το σύστηµα. Ένα κλειστό για τους νέους σύστηµα όπου η καινοτοµία αποθαρρυνόταν ή στην περίπτωση εκείνων που είχαν «πρόσβαση» νεκρωνόταν στο Δηµόσιο.
Σε µια κοινωνία που αναγκαστικά εισέρχεται σε φάση επανεκκίνησης έχεις την ευκαιρία οι αδυναµίες σου να µετατραπούν σε πλεονεκτήµατα. 
Είναι άπειρα τα πράγµατα που λείπουν από την Ελλάδα; Οκ, ευκαιρία να τα φτιάξουµε λοιπόν. 
Έχουµε το πιο µορφωµένο ανθρώπινο δυναµικό που είχε ποτέ αυτή η χώρα. Και ακόµα πιο σηµαντικό νέους ανθρώπους που έχουν ταξιδέψει περισσότερο απ’ όσο ποτέ. Έχουν παραστάσεις, δεν µπορείς να τους πουλάς φούµαρα για µεταξωτές κορδέλες πια. Μόνη προϋπόθεση να συνειδητοποιήσουµε ότι δεν έχουµε να περιµένουµε τίποτα από κανέναν.
Οι δηµιουργικές δυνάµεις που ήταν στο περιθώριο όλα αυτά τα χρόνια µακριά από τους «προβολείς της δηµοσιότητας», σπούδαζαν ή εργάζονταν αθόρυβα, οι misfits που το σύστηµα αγνοούσε την περίοδο των παχιών αγελάδων, οι αποκλεισµένοι από ένα υπερτροφικό σύστηµα που το µόνο που γνώριζε είναι να καταναλώνει, θα αποτελέσουν την επόµενη µέρα για την Ελλάδα. Το κατεστηµένο του hangover παραδίδει τη σκυτάλη στους “doers”.
Και αυτό δε θα συµβεί άµεσα και νοµοτελειακά στην Ελλάδα µόνο. Είναι µια παγκόσµια τάση. Ένα αυτάρεσκο σύστηµα καταρρέει σαν τραπουλόχαρτο σε µια κοινωνία γνώσης όπου η πληροφορία διαδίδεται µέσω του διαδικτύου αστραπιαία. 
Η έµπνευση πλέον την οποία απεγνωσµένα ψάχνουν οι πιο προηγµένες οικονοµίες τους κόσµου στη στασιµότητα στην οποία έχουν περιπέσει (δες τη συνέντευξη που µας είχε δώσει ο vice president της Ogilvy UK, Rory Sutherland στο περιθώριο του περσινού TEDxAthens για ένα από τα πιο ενδιαφέροντα βιβλία της εποχής µας, “The great Stagnation” του Tyler Cowen, σηµείωση: δεν τυπώθηκε ποτέ, είναι e-book http://www.ypovrixio.gr/article.php?issues_no=62&contents_id=1043) δεν προέρχεται από τεχνοκράτες αλλά από τον αναπτυσσόµενο κόσµο και τις γκρίζες ζώνες του δυτικού. 

Στο βασικό µας άρθρο στο παρόν τεύχος στο οποίο χαρτογραφούµε αυτή τη νέα terra incognita, µια απόφοιτος του LSE, η Kyra Maya Phillips και µια απόφοιτος της Οξφόρδης, η Alexa Clay υποστηρίζουν ότι οι πειρατές, οι τροµοκράτες, οι χάκερς και οι συµµορίες του Λος Άντζελες είναι εξίσου καινοτόµοι µε τη Silicon Valley. Στο βιβλίο τους “Misfit Economy” που θα κυκλοφορήσει το 2013 υποστηρίζουν ότι υπήρχε πολύ περισσότερη δηµοκρατία σε ένα πειρατικό πλοίο του 18ο αιώνα παρά σε ένα ευρωπαϊκό βασίλειο και αντλούν σύγχρονα παραδείγµατα καινοτοµίας από χώρες της Λατινικής Αµερικής, της Ασίας και της Αφρικής. Ωστόσο το πιο σηµαντικό είναι ότι ετοιµάζουν την ίδρυση της Misfit Academy όπου αυτό το «περιθώριο» θα κληθεί να διδάξει νέους αλλά και παραδοσιακούς επιχειρηµατίες στο πως να καινοτοµούν.

“Extreme times require extreme measures.”

Οι misfits είναι το µέλλον. 
Το θέµα είναι ότι το ίδιο πιστεύουν και οι Χρυσαυγίτες… Και δυστυχώς όσοι τους κλείνουν το µάτι. Που δεν είναι άλλοι από αυτούς που εξισώσουν τα άκρα. 
Όπως λέω από τότε που ξεκίνησε η κρίση, η ευτυχία µας θα είναι η εκδίκησή µας.




*misfits/απροσάρμοστοι


Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2012

Ας μιλήσουμε για την αποζημίωση των απολύσεων

του Ιωάννη Ληξουριώτη*

Το άρθρο θα μπορούσε να έχει τίτλο "Πως ακόμη μια φορά τα συμφέροντα των υψηλόμισθων των ΔΕΚΟ, είναι πιο ιερά από τα συμφέροντα του τόπου". Ας δούμε γιατί.
Το ρεπορτάζ:
"Την κατηγορηματική αντίθεσή τους σε συζήτηση για περαιτέρω αλλαγές στα εργασιακά εξέφρασαν Ευάγγελος Βενιζέλος και Φώτης Κουβέλης αμέσως μετά την ολοκλήρωση της σύσκεψης με τον πρωθυπουργό".

Ποιο είναι λοιπόν το κύριο πρόβλημα των εργασιακών, για τα οποία οι κ.κ. Κουβέλης και Βενιζέλος απειλούν να τινάξουν τη συμφωνία με την τρόικα στον αέρα;
Προφανώς το ζήτημα των απολύσεων.
Για να δούμε λοιπόν, όσο μπορούμε απλούστερα, πώς έχουν τα πράγματα:

Ο καθορισμός της αποζημίωσης απόλυσης βασίζεται σε δύο συντελεστές: αφενός στις αποδοχές που παίρνει ο εργαζόμενος τον τελευταίο μήνα εργασίας του και αφετέρου στα χρόνια προϋπηρεσίας που έχει στον εργοδότη που τον απολύει.
Όσα περισσότερα χρόνια υπηρεσίας έχει ο εργαζόμενος τόσο μεγαλύτερη αποζημίωση παίρνει, αφού ο μισθός του τελευταίου μήνα απασχόλησης πολλαπλασιάζεται με μεγαλύτερο συντελεστή (ο συντελεστής αυτός δεν είναι ακριβώς όσα και τα χρόνια προϋπηρεσίας αλλά κατά τι μικρότερος : π.χ. 10 χρόνια υπηρεσίας = 6 μισθοί αποζημίωση, 12 χρόνια υπηρεσία = 8 μισθοί αποζημίωση, 16 χρόνια υπηρεσίας = 12 μήνες αποζημίωση, κ.ο.κ. μέχρι 28 χρόνια υπηρεσίας που υπάρχει δικαίωμα 24 μηνών αποζημίωσης.

Τι έχουν λοιπόν συμφωνήσει ο κ. Βρούτσης με την Τρόικα και οι κ.κ. Κουβέλης και Βενιζέλος τροχίζουν τα σπαθιά τους;

Α) Για όσους αμείβονται μέχρι 1.800 ευρώ δεν προκύπτει καμιά αλλαγή. Δηλαδή ένας εργαζόμενος που εργάζεται 28 χρόνια και πάνω στον ίδιο εργοδότη και παίρνει μέχρι 1.800 ευρώ μισθό δεν επηρεάζεται καθόλου από την περιβόητη αλλαγή. Θα λάβει αποζημίωση 1.800 ευρώ Χ 24 έτη = 43.200 ευρώ (τα ίδια θα έπαιρνε και χωρίς την αλλαγή).
Β) Για όσους εργάζονται στον ίδιο εργοδότη μέχρι 16 χρόνια, ανεξαρτήτως από τον μισθό που λαμβάνουν, δεν προκύπτει καμιά αλλαγή. Δηλαδή ένα εργαζόμενος που εργάζεται μέχρι και 16 χρόνια στον ίδιο εργοδότη θα λάβει ακριβώς αποζημίωση όση θα έπαιρνε μέχρι σήμερα. Για παράδειγμα ο εργαζόμενος των 4.000 ευρώ που έχει 16 χρόνια υπηρεσίας στον ίδιο εργοδότη, αν απολυθεί θα λάβει αποζημίωση 4.000 Χ12 = 48.000 ευρώ.
Ποιους, λοιπόν, θίγει η προτεινόμενη αλλαγή; Εάν λάβουμε υπόψη τη συνθηματολογία των κομμάτων της αντιπολίτευσης περί μισθών Βουλγαρίας, προφανώς κανέναν.
Δεν ξέρω κανέναν Βούλγαρο να αμείβεται με μισθό πάνω από 1.800 ευρώ τον μήνα.
Για να σοβαρευτούμε όμως και επειδή πρέπει να λέμε την αλήθεια (όχι στο «λαό» αλλά στους ίδιους τους εαυτούς μας).
ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΘΙΓΕΙ ΚΑΠΟΙΟΥΣ.
Ποίοι είναι αυτοί;

Οι υψηλόμισθοι μισθωτοί των ΔΕΚΟ και των Τραπεζών. Μόνο εκεί από ό,τι ξέρω υπάρχουν μισθοί μεγαλύτεροι των 1.800 ευρώ.Μα ούτε αυτούς τους θίγει όλους.
Κατ' αρχήν δεν θίγει, όπως είπαμε, όσους αμείβονται μέχρι 1.800 ευρώ το μήνα. Επίσης δεν θίγει όσους απολύονται πριν συμπληρώσουν 16 χρόνια υπηρεσίας στον ίδιο εργοδότη ΔΕΚΟ ή ΤΡΑΠΕΖΑ ανεξάρτητα από το μισθό που παίρνουν.

Θα πρέπει, λοιπόν, να τα βάψουμε «μαύρα» και να διαλύσουμε τη συγκυβέρνηση, να χάσουμε τη δόση και ότι άλλο προκύψει, εάν ένας υψηλόμισθος εργαζόμενος σε ΔΕΚΟ ή Τράπεζα που εργάζεται (π.χ. με μισθό 4.000 ευρώ μηνιαίως για 17 χρόνια στον ίδιο εργοδότη, απολυθεί και λάβει αποζημίωση 49.800 ευρώ -12χ4.000=48.000 +1.800=49.800- αντί να λάβει με τα σημερινά δεδομένα 52.000 ευρώ; - 13χ4.000=52.000).

Πολύ περισσότερο όταν ο αντίστοιχος εργαζόμενος του ιδιωτικού τομέα με μέσο μισθό 1.000 ευρώ και τα ίδια χρόνια υπηρεσίας ελάμβανε και θα λαμβάνει ως αποζημίωση απόλυσης το …ιλιγγιώδες ποσό των 13.000 ευρώ; (Δηλαδή, 13χ1.000= 13.000).Κι όχι μόνο αυτό.Οφείλουμε να λάβουμε υπόψη μας ότι ο μισθωτός του ιδιωτικού τομέα, είναι πιο ευάλωτος σε περίπτωση απολύσεων, απ’ ότι ο υψηλόμισθος των ΔΕΚΟ και των Τραπεζών.
Αυτή την ολοκληρωμένη αλήθεια, δεν την λέει ούτε ο κ. Τσίπρας, ούτε δυστυχώς οι κ.κ. Βενιζέλος και Κουβέλης.
Δυστυχώς, ούτε η κυβέρνηση βρίσκει τον τρόπο να την επικοινωνήσει και να καταδείξει ότι όλα γίνονται εξ αιτίας μιας φούχτας μισθωτών των ΔΕΚΟ που….αν απολυθούν θα λάβουν αποζημιώσεις λιγότερες κατά μερικά εκατοστάρικα ευρώ…


* Ο Ιωάννης Ληξουριώτης είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας

*από το grpost

Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2012

Τρόικα και εργασιακά: Τι ακριβώς συμβαίνει;



του Γιώργου Προκοπάκη*


Δεδομένου ότι η πληροφόρηση των πολιτών είναι από διαρροές από διάφορες πηγές, η Δημοκρατική Αριστερά οφείλει να ξεκαθαρίσει την κατάσταση:
1. Να ενημερώσει ποιες είναι οι απαιτήσεις της τρόικας στα εργασιακά 
2. Ποιές είναι οι απαιτήσεις της τρόικας στα εργασιακά που δεν έχουν δημοσιονομικές επιπτώσεις 
3. Ποιες είναι οι τοποθετήσεις της ΔΗΜΑΡ στις απαιτήσεις της τρόικας 
4. Με ποιο τρόπο θα γίνει δυνατή η καταψήφιση των συγκεκριμένων μέτρων εκτός πακέτου - υπάρχει δηλαδή η επιλογή "ψηφίζω τα δημοσιονομικά αλλά όχι τα εργασιακά"; 
5. Κατά πόσον είναι συνδεδεμένη η πολυαναμενόμενη (θετική) έκθεση της τρόικας από τα εργασιακά;
Πρέπει κάποιοι να καταλάβουν πως με ελλειπτική και ελλιπή πληροφόρηση, ο πολιτικός κίνδυνος είναι τεράστιος. Θα γίνω συγκεκριμένος:

α. Το ζήτημα των τριετιών και ωριμάνσεων

Υποτίθεται πως εγείρεται από υπαναχώρηση της ελληνικής πλευράς από τα συμφωνηθέντα του Μαρτίου. Δημοσιονομικά, αυτό που τελικά νομοθετήθηκε τον Μάρτιο δεν έχει διαφορά από την υποτιθέμενη απαίτηση της τρόικας, η οποία είναι "επί της αρχής". Στο συγκεκριμένο είναι παραλογισμός να μην υπάρξει σύγκλιση. Αμφότερες οι πλευρές έχουν οδούς διαφυγής.

β. Η διευθέτηση του ωραρίου και εξαήμερο
Από τις διαρροές, δεν φαίνεται να υπάρχει ζήτημα 40ώρου. Μ' αυτό ως δεδομένο, η προφανής επίπτωση είναι στην οργάνωση του χρόνου (και του ελεύθερου) του εργαζομένου. Οικονομική επίπτωση έχει στον περιορισμό των εσόδων από υπερωρίες (όχι στις βασικές μισθολογικές απολαβές) σε κάποιες κατηγορίες εργαζομένων (κυρίως μεγάλες επιχειρήσεις). Υπάρχει κάτι άλλο;

γ. Οι συλλογικές, κλαδικές και ατομικές συμβάσεις
Αν δεν κάνω λάθος, όλα είναι ήδη νομοθετημένα, κάποια από την υπουργία Παναγιωτόπουλου το 2004, άλλα από Κατσέλη, Λοβέρδο, Κουτρουμάνη. Το ζήτημα βέβαια είναι πως αυτή η κατηγορία προβλημάτων δίνει τα επιχειρήματα στην ελληνική πλευρά περί "ευρωπαϊκού κεκτημένου". Μιλάμε λοιπόν για ακύρωση προηγούμενων ρυθμίσεων (θα ήταν επιθυμία της ελληνικής πλευράς) ή κάποια πρόσθετη απαίτηση;

δ. Νομοθέτηση του κατώτατου μισθού
Είναι ρητή υποχρέωση της ελληνικής πλευράς στο πλαίσιο των ¨προαπαιτούμενων δράσεων".

ε. Οι αποζημιώσεις απόλυσης
Οι διαρροές θέλουν την ύπαρξη πρότασης από την ελληνική πλευρά η οποία μάλλον γίνεται αποδεκτή. Με την πρόταση αυτή υπήρξε η εκτόνωση της προηγούμενης Τρίτης με τις δηλώσεις Τόμσεν και μ' αυτήν την πρόταση στις αποσκευές του πήγε ο πρωθυπουργός στις Βρυξέλλες (ΚΑΙ μ' αυτή). 
Φαίνεται για τη ΓΣΕΕ/ΟΤΟΕ αυτό να είναι το κύριο πρόβλημα, λόγω των αναμενόμενων (σε ένα με δύο χρόνια) απολύσεων στον τραπεζικό κλάδο. Το συγκεκριμένο (εάν είναι τόσο επικεντρωμένο όπως ισχυρίζεται ο Παναγόπουλος), δυστυχώς, έχει διπλό δημοσιονομικό αντίκτυπο. Τόσο ως μέτρο, όσο και ως πρόβλεψη στους τραπεζικούς ισολογισμούς, άρα στην ανακεφαλαιοποίηση. 
Δηλαδή, εάν το πρόβλημα είναι αυτό, βρισκόμαστε σε σημείο στραγγαλισμού: 
(α) αν γίνει, οι μελλοντικοί απολυμένοι των τραπεζών υφίστανται σημαντική ζημία (το πόσο σημαντική λόγω του ειδικού ασφαλιστικού καθεστώτος είναι άλλης τάξεως ζήτημα), 
(β) αν δεν γίνει, οι κεφαλαιακές ανάγκες των τραπεζών αυξάνονται και οι επιπτώσεις περνάνε στο χρέος και μοιράζονται σε όλους τους πολίτες.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως το όλο πλαίσιο των εργασιακών που διαμορφώνεται είναι εντελώς διαφορετικό και σαφώς χειρότερο από αυτό πριν μερικά χρόνια. Επειδή εδώ έχουμε φθάσει με σειρά μέτρων (κάποια προ Μνημονίου) το ερώτημα είναι "τι είναι συνδεδεμένο με τη συγκεκριμένη διαπραγμάτευση;".
Υποτίθεται πως όλα πρέπει να έχουν λήξει μέχρι τις 29/10 - σε τέσσερις ημέρες δηλαδή. Διαφορετικά, μπορούμε να αποχαιρετήσουμε την εκταμίευση πριν τις 16/11. Θεωρώ πως είναι υποχρέωση η πλήρης και χωρίς τρύπες ενημέρωση της κοινωνίας.


* από σχόλιο στο fb
* ο τίτλος της ΑΣ