Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2013

Η ηθική και η αισθητική της "απεργίας"

του Σακελλάρη Σκουμπουρδή*

Απεργίες πολλές ακούμε, αλλά σπάνια απεργίες βλέπουμε. Βλέπουμε κατά κόρον, όμως, πολλές "απεργίες", οι οποίες καμιά σχέση δεν έχουν με απεργία


Και σε αυτή την περίσταση ισχύει το εμμένον πρόβλημα της άρρωστης κοινωνίας μας. Έχει καμένο λογισμικό, δεν σκέφτεται, δεν αντιμετωπίζει με απλή λογική τα θέματά της, όλα δρομολογούνται βάσει ενός σαλεμένου αυτόματου πιλότου παλιάς κοπής και τεχνολογίας. Λέξεις, έννοιες, λόγος, ατάκτως εριμμένοι. Άλλα σημαίνουν διεθνώς, άλλα στην καθ’ ημάς διαλυμένη άλογη δημόσια σφαίρα και ορίζουν την ό,τι να ’ναι συνολική εθνική και κοινωνική μας δραστηριότητα.
Από συστάσεως των εργασιακών σχέσεων, ο εργαζόμενος, ως ο ανίσχυρος στη σχέση με τον εργοδότη του, ανέκαθεν προσπαθούσε να μειώσει τη διαφορά δυναμικού, που διαμορφωνόταν πάντα υπέρ του ισχυρού αφεντικού. 
Έτσι επινοήθηκε η απεργία, ως μηχανισμός αποσυμπίεσης των εργαζόμενων. Κάτι σαν βαλβίδα, που όταν ανοίγει, μειώνει την υψηλή πίεση εντός της χύτρας (όπου αυτοί βρίσκονται «εγκλωβισμένοι») και τείνει να την εξισώνει με την πίεση του εξωτερικού (εργοδοτικού) περιβάλλοντος. Έτσι ο εργαζόμενος συνεννοείται καλύτερα με τον εργοδότη και δικαιώνεται ευκολότερα, εφόσον αισθάνεται πως αδικείται και αν η ζωή το επιβεβαιώνει. 

Αυτό το στάτους ενισχύθηκε αρκετά μετά τη βιομηχανική επανάσταση, ακόμα περισσότερο δε μετά την επικράτηση του Κεϋνσιανισμού, που αποκάλυψε κι ότι το χορτάτο αρκούδι χορεύει καλύτερα απ’ το νηστικό. Δηλαδή, ο καλοπληρωμένος και ευχαριστημένος εργαζόμενος είναι και καλύτερος καταναλωτής και προθυμότερος δημιουργός, άρα συμφέρει διπλά και το αφεντικό.

Έρχονται, λοιπόν, διά της απεργίας πιο κοντά οι δύο πλευρές και λύνουν τις διαφορές τους. Τότε ο εργαζόμενος «υποκείμενο» «εκβιάζει» τον εργοδότη «αντικείμενο» και τον καθιστά όμηρο: σου δίνω την εργασία μου, μου δίνεις αμοιβή, θεωρώ άδικη τη συναλλαγή, έλα να την εξορθολογίσουμε. Βρίσκεται η λύση, απεγκλωβίζεται από την ομηρεία ο εργοδότης και πάμε παρακάτω. 
Δηλαδή, η απεργία είναι ένας απολύτως ορθολογικός και δίκαιος εξομαλυντής των εργασιακών σχέσεων. Εξισορροπεί τη χαμένη ισορροπία τους, όταν για κάποιους λόγους έχει διαταραχθεί ανάμεσα στους πρωταγωνιστές της σχέσης (και μόνο αυτούς), χωρίς να διαταράσσει την ευρύτερη κοινωνική ισορροπία.
Αυτά ισχύουν διεθνώς. 
Στη σοβιετική Ελλάδα, όμως, όπου σχεδόν παντού αναμειγνύεται το κράτος ως εργοδότης, ψάχνοντας ο εργαζόμενος να βρει τον «τελικό» εργοδότη πάντα τον βλέπει στο κράτος
Αυτό αρχίζει να δημιουργεί προβλήματα δημοκρατίας. Ας δούμε πώς.
Μετά το καλοκαίρι του 1991, μεσούσης της Δίκης στο Ειδικό Δικαστήριο, πιεζόμενος από το άγχος της αναμενόμενης Ετυμηγορίας, ο Ανδρέας Παπανδρέου επινόησε δύο τρόπους αποσυμπίεσης. 
Αφενός, την (όχι και τόσο θεσμική) απειλή ότι έτσι και καταδικαστεί «θα βγει ο λαός στους δρόμους να ανατρέψει το πραξικόπημα εις βάρος της δημοκρατίας». 
Αφετέρου, στο πλαίσιο εξοντωτικού απεργιακού μπαρράζ, προκάλεσε μια άνευ προηγουμένου «απεργία», που ήταν ουσιωδώς κατάληψη της πρόσβασης στο λιμάνι της Πάτρας και πνίξιμο της ελληνικής εξαγωγικής οικονομίας. 

Ήταν τότε ακριβώς, όταν η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας είχε κλείσει ...

Εναντίον των εργαζόμενων

Είναι ένας δικηγόρος, εργαζόμενος; Ένας έμπορος; Ένας γιατρός; 

του Νίκου Δήμου*
"Σας διαβάζω – σας διαβάζω" μου είπε ο άγνωστος κύριος στο ταχυδρομείο. "Καλά τα λέτε, αλλά με τους εργαζόμενους είστε λίγο σκληρός". 
Τον κοίταξα με απορία. Δεν θυμάμαι να έχω γράψει κάτι για τους "εργαζόμενους". Αυτός ο όρος μου φαίνεται εντελώς αόριστος. 
Ποιοι είναι οι εργαζόμενοι; 

Αν εξαιρέσουμε μερικούς εισοδηματίες (και πόσοι είναι αυτοί;), όλοι εργαζόμενοι είμαστε. Πώς θα μπορούσε κανείς να γράψει κάτι που να περιλαμβάνει από τον σκουπιδιάρη μέχρι τον βιομήχανο και από τη νοικοκυρά ως τον Πρόεδρο του Αρείου Πάγου; 
Όμως, σε δεύτερη σκέψη νομίζω πως ο όρος, όπως τον χρησιμοποιεί η Αριστερά, πάει να υποκαταστήσει την παλιά έννοια του προλεταριάτου. Οπότε, βέβαια, δεν μπορείς να αποκαλέσεις τον εργοστασιάρχη "εργαζόμενο", κι ας εργάζεται μερικές φορές πιο σκληρά και από τον τελευταίο του εργάτη. 
Πάντα θεωρούσα άδικη αυτήν τη διάκριση, διότι υπονοεί ότι στην πραγματικότητα μόνον οι εργάτες, οι χειρώνακτες και οι ακτήμονες αγρότες εργάζονται πραγματικά, ενώ όλοι οι άλλοι πλουτίζουν άκοπα. 
Είναι ένας δικηγόρος εργαζόμενος; Ένας έμπορος; Ένας γιατρός; 
 
Το ότι αυτήν τη στιγμή οι διευθυντές κλινικών του ΕΣΥ παίρνουν 60 ευρώ μεροκάματο και κάνουν εικοσιτετράωρες εφημερίες χωρίς να πληρώνονται (διότι δεν υπάρχουν μεν κονδύλια, αλλά δεν μπορούν να αφήσουν τους αρρώστους να πεθάνουν) τους τοποθετεί πού; 
Άκουσα προχθές στο ραδιόφωνο κάποιον που απολύθηκε να λέει: "Και καλά, εγώ θα γυρίσω στο χωριό μου. Εκείνο το αφεντικό μου σκέφτομαι, που έμεινε μόνο στο μαγαζί και τον κυνηγάει η εφορία, το ΙΚΑ, η Τράπεζα...". Είναι αυτό το αφεντικό εργαζόμενος; Ή ως αφεντικό ανήκει αυτονόητα στους κεφαλαιοκράτες κι εκμεταλλευτές; 
Πολλοί έχουν γράψει ύμνους στην εργατιά. 
Αλλά το δράμα του μικρομεσαίου, του ελεύθερου επαγγελματία που περιμένει μάταια τον πελάτη, του ιδιοκτήτη που πληρώνει χαράτσια για δύο ξενοίκιαστα διαμερίσματα, του εμπόρου που πουλάει κάτω από το κόστος για να δει μετρητό – ποιος το έχει περιγράψει; 

Οι μόνοι για τους οποίους αμφιβάλλω αν είναι εργαζόμενοι –παρόλο που προβάλλονται έτσι– είναι οι εργατοπατέρες
Αυτοί, περισσότερο και από τους καπιταλιστές, αποζούν από την εργασία των άλλων. 
Κι έχουν μεταβάλει την Ελλάδα σε ένα δίκτυο συντεχνιών που βραχυκυκλώνει και εμποδίζει κάθε αλλαγή. 
Αν ο άγνωστός μου κύριος εννοούσε αυτούς, τότε είχε δίκιο. Εναντίον αυτών των (δήθεν) εργαζόμενων και έγραψα, και γράφω και θα γράφω. 


Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013

ΣΥΡΙΖΑ: Ο δύσκολος δρόμος προς μια αριστερά του Κυρίου και των νοικοκυραίων

"Υποτίθεται πως θα καταργήσει μονομερώς το Μνημόνιο, μα δε μας έχει πει πως θα αντιδράσει αν οι Ευρωπαίοι μας γυρίσουν την πλάτη"

του Χρήστου Παπανίκου
του alepoudrakoula
Πριν μία-δύο εβδομάδες εκεί που έψαχνα στις κυριακάτικες εφημερίδες, βλέπω προσφορά στην "Αυγή της Κυριακής' την «Ομιλία προς τους πλουτούντας» του Μέγα Βασιλείου. Έκλεισα τα μάτια, τα ξανάνοιξα, τσιμπήθηκα, τίποτα δεν άλλαξε. Η "Αυγή της Κυριακής" εκεί, με το βιβλίο του Μ. Βασιλείου να φιγουράρει μέσα στη ζελατίνα. Για δες είπα, ακόμα και οι σύντροφοι τα Χριστούγεννα το γυρνάνε στη θρησκευτική παράδοση.
Χθες εκεί που περιπλανιόμουν άσκοπα στο διαδίκτυο (φοβάμαι πως περίπου το 70-80% του χρόνου που δαπανώ χάνεται σε άσκοπα πράγματα), πέφτω πάνω σε συνέδριο που διοργανώνει η Θεολογική Σχολή του Α.Π.Θ. με θέμα «Εκκλησία και Αριστερά». Ανάμεσα στους συμμετέχοντες ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος, ο δημοσιογράφος κ. Κούλογλου, ο βουλευτής Θεσσαλονίκης του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ Τάσος Κουράκης, το μέλος του Π.Γ. του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ Χρήστος Λάσκος και το μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ Ανδρέας Καριτζής (για όσους ενδιαφέρονται το πλήρες πρόγραμμα του συνεδρίου εδώ : http://leftpoliticaltheology.blogspot.gr/2013/01/blog-post.html)
Προφανώς δεν είναι ασυσχέτιστα τα δύο γεγονότα. Υπάρχει μια αμοιβαία διάθεση προσέγγισης μεταξύ Συριζα και Εκκλησίας, που ίσως δεν έγινε τόσο αντιληπτή (τουλάχιστο σε μένα σίγουρα) μέσα στον ορυμαγδό των εξελίξεων και των «πολεμικών ανακοινωθέντων» μεταξύ ΝΔ-Σύριζα των τελευταίων ημερών. 
Η Εκκλησία της Ελλάδος γιατί θέλει να διασφαλίσει τα συμφέροντα της σε πιθανή επικράτηση του κόμματος του κ. Τσίπρα στις επόμενες εκλογές. Ο Σύριζα, ή μάλλον το επιτελείο του Αλέξη, γιατί ξέρει πως στην Ελλάδα αν δεν τα έχεις καλά με την Εκκλησία δεν πας μπροστά.
Ο κ. Τσίπρας από το Γενάρη του 2012, όταν έκανε λόγο για «κυβερνώσα αριστερά», έδειξε πως τα καταφέρνει καλά στους τακτικισμούς και στο παιχνίδι εντυπώσεων εντός της χώρας (γιατί εκτός της χώρας αρχικά τα θαλάσσωσε!). Μη ξεχνάμε πως έχει κοντά του συμβούλους με μεγάλη εμπειρία στην εγχώρια πολιτική σκακιέρα, όπως ο πρώην συνεργάτης του κ. Τσοχατζόπουλου κ. Κοτσακάς. 

Όμως, έχει αρχίσει να φαίνεται πως η αύξηση της εκλογικής επιρροής μέσω τακτικισμών έχει πιάσει ταβάνι και ήρθε η ώρα η ηγεσία του Σύριζα να ξεκαθαρίσει τις θέσεις της σε μια σειρά ζητημάτων.
Γιατί γίνεται πλέον όλο και πιο φανερή η αντίθεση ανάμεσα στον πυρήνα εξουσίας του κόμματος γύρω από τον κ. Τσίπρα και τις κομμουνιστογενείς συνιστώσες, τους ακτιβιστές, τους αναρχικούς και τους «μονιμάδες» της κοινοβουλευτικής αριστεράς όπως οι κ.κ. Στρατούλης και Λαφαζάνης. 
Από τη μία λοιπόν βλέπουμε τον κ. Τσίπρα να ετοιμάζεται για τη συνάντηση με τον κ. Σόιμπλε και να μας πληροφορεί πως «Είμαστε και εμείς νοικοκυραίοι.» Από την άλλη ανακαλύπτουμε κοινοβουλευτικά «λουλούδια» όπως οι κ. Διαμαντόπουλος και Καραγιαννίδης σε δηλώσεις μάλλον περισσότερο φαιδρές παρά επικίνδυνες, σχετικά με την ανομία που καλύπτεται από το μανδύα μιας υποτιθέμενης αριστεροσύνης και επαναστατικής έκφρασης.
Φαίνεται λοιπόν ξεκάθαρα πως πλέον η ιδεολογική πολυσυλλεκτικότητα (για να το θέσω όσο πιο…κομψά γίνεται!) δε μπορεί να προσφέρει στο Σύριζα περαιτέρω αύξηση της εκλογικής του δύναμης. Καλείται σε αυτή την κρίσιμη στιγμή ο κ. Τσίπρας να ξεκαθαρίσει τη φυσιογνωμία του κόμματος του. Θα τα καταφέρει, όπως τα κατάφερε το πρώτο εξάμηνο του 2012 να καρπωθεί τη δυσαρέσκεια των ψηφοφόρων από το δίπολο Πασόκ-ΝΔ και να φτάσει στο εντυπωσιακό 27% ;
Η άποψη μου είναι πως όχι. 

Έχει καλλιεργήσει τόσο υψηλές προσδοκίες ο κ. Τσίπρας, που όσο προσεγγίζει (αναγκαστικά) την πραγματικότητα τόσο θα απογοητεύει μέρος του ακροατηρίου και θα προκαλεί φυγόκεντρες δυνάμεις στην «αριστερή» πτέρυγα του κόμματος του. Επιπλέον, η ιδιαίτερα ετερόκλητη σύσταση του κόμματος του καθιστά δύσκολο να βρεθεί η συνισταμένη. Πως βλέπουν άραγε η Ρόζα και η ΔΕΑ τα συνέδρια με τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο και τη σταδιακή άμβλυνση της αντιμνημονιακής ρητορείας; Πως αντιμετωπίζουν οι Πασοκογενείς ψηφόφοροι του Σύριζα, τις δηλώσεις τύπων όπως ο Ιφικράτης Αμυράς και ο Βαγγέλης Διαμαντόπουλος;

Αλλά έστω πως το επιτελείο του Σύριζα καταφέρνει να ελέγξει τις ακραίες φωνές χωρίς σοβαρές απώλειες και να οδηγήσει το κόμμα σε μια εκλογική νίκη και το σχηματισμό κυβέρνησης (με ποιους εταίρους είναι ένα άλλο θέμα, ας το αφήσουμε στην άκρη προς το ...

Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2013

Ο σύριζας δεν έχει πολιτικό σχέδιο. Δεν έχει κανέναν τρόπο να πραγματοποιήσει αυτά που έχει υποσχεθεί και υπόσχεται συνεχώς

του Δημήτρη Χαντζόπουλου

Ουρακοτάγκοι

του techie chan
Καθώς από τον ιούλη και μετά δεν έχουν υπάρξει ειδήσεις, η πολιτική συζήτηση τριγυρνά γύρω από τις μηνιαίες δημοσκοπήσεις που είναι φτιαγμένες για την τέρψη ενός τηλεοπτικού κοινού που διψάει για νέα. Η στατιστικά τυχαία αλλαξοκωλιά μεταξύ σύριζα και νδ βαφτίζεται ανάκαμψη, νέα ελπίδα, ανατροπή και μερικές ακόμα ευφάνταστες λέξεις στο τηλεοπτικό τοπίο. Άκουσα με ταυτάκια μου “έγκυρο” στατιστικολόγο από αυτούς τους μηνιάτικους να εξηγεί πως υπάρχει μια ανατροπή στο κλίμα καθώς σήμερα πια μόνο το 79% των ερωτηθέντων πιστεύει πως τα πράγματα πάνε σκατά σε σχέση με το 92% που το πίστευε πριν τις εκλογές.
Και σε αυτό το θέατρο του παραλόγου παίζει μπάλα και ο σύριζας που ψάχνει να βρει διάφορους επικοινωνιακούς τρόπους να πείσει τα παππούδια να τον ψηφίσουν και ταυτόχρονα να μη δυσαρεστήσει καμία από τις κοινωνικές ομάδες που “χειμάζονται” από τη “λαίλαπα” του μνημονίου. Κι ύστερα αναρωτιόνται γιατί τα ποσοστά τους δεν αυξάνονται και κανείς δεν τον θεωρεί ικανό να κυβερνήσει.
Η απάντηση του σύριζα σε αυτό είναι πως ούτε οι άλλοι ξέρουν να κυβερνήσουν, κάτι το οποίο είναι απολύτως αληθές, αλλά προσωπικά δεν με κάνει να νιώθω καθόλου καλύτερα. Κι όταν τους ρωτάς για την καυτή πατάτα του τι θα κάνετε ρε παιδιά, η απάντηση που αντηχεί είναι ακριβώς η ίδια που έδινε ο σαμαράς πριν κάνει την κωλοτούμπα να συμμετάσχει στην κυβέρνηση παπαδήμου. Ο σύριζας θα πάει στην ευρώπη και θα διαπραγματευτεί σκληρά.
Το οποίο υπονοεί λίγο πολύ πως οι ευρωπαίοι θα ανοίξουν τα πόδια τους και θα αρχίσουν να μοιράζουν χρήμα στους συριζαίους (που δεν τους θεωρούν και πολιτικούς τους συμμάχους), προκειμένου ο σύριζας να πραγματοποιήσει όλα αυτά τα αντιφατικά που υπόσχεται στον κάθε πικραμένο. Πραγματικά πικραμένο ή σε εισαγωγικά.
Κι έτσι στη χθεσινή συνέντευξη στη στάη, άκουσα τον πρόεδρα τσίπρα να λέει πως είναι στο πλευρό των μεροκαματιάρηδων μετρατζήδων. Και φυσικά η συστημική στάητον προστάτεψε και δεν του έκανε την απλή ερώτηση στην οποία δεν μπορούσε να απαντήσει: Δηλαδή θα είστε υπέρ της επέκτασης του ενιαίου μισθολογίου στους εργαζόμενους των συγκοινωνιών? Διότι αν η απάντηση είναι ναι, οι μετρατζήδες καθόλου δεν θα συμφωνήσουν πως ο τσίπρας είναι στο πλευρό τους. Αν η απάντηση είναι όχι, τότε γιατί οι υπόλοιποι ΔΥ να θεωρήσουν πως αυτοί θα πρέπει να αμοίβονται με βάση το ενιαίο μισθολόγιο?
Λίγες μέρες πιο πριν, ένα στέλεχος του σύριζα έκανε μερικές πολύ λογικές και απλές προτάσεις για το μισθολόγιο των κληρικών, προτάσεις που είμαι σίγουρος ότι δεν βρίσκουν κανέναν στο σύριζα να διαφωνεί. Κατά την πάγια τακτική της ηλιθιότητας, η νδ μαζί με διάφορα μμε πήραν τις προτάσεις κι άρχισαν να λένε αρλούμπες. Και η απάντηση του σύριζα σε αυτές τις αρλούμπες ήταν να αδειάσουν μεγαλοπρεπώς το στέλεχος που πρότεινε τις αλλαγές στη μισθοδοσία των κληρικών. Τόσο μεγαλοπρεπές ήταν το άδειασμα του κ.βούτση για παράδειγμα που ...

Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2013

Μπορεί να πραγματοποιηθεί η απεξάρτηση από το κράτος, με την κοινωνία όρθια;

Ζητείται ελληνικό new deal 
Εδώ βρίσκεται ο γρίφος της ζητούμενης σύγκλισης φιλελευθερισμού-σοσιαλδημοκρατίας σε βιώσιμη μεταρρυθμιστική πολιτική 
Η ελληνική οικονομία είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση. Εδώ το κράτος είναι επιχειρηματίας, επενδυτής και εργοδότης για το μεγαλύτερο μέρος της οικονομίας. Γύρω του, ως προμηθευτές των ΔΕΚΟ και των κρατικών μονάδων Υγείας, Παιδείας, Άμυνας κλπ δραστηριοποιούνται οι εκλεκτοί του συστήματος ιδιώτες επιχειρηματίες ως αποκλειστικά "κρατικοδίαιτοι" - κι αυτοί με την σειρά τους δίνουν δουλειά σε μικρότερες μεταποιητικές ή κατασκευαστικές μονάδες βάσει των αναγκών τους, τις οποίες εκμεταλλεύονται άγρια ως οι μόνοι που "παίρνουν" άρα και "δίνουν", δουλειές. Ένα άλλο μικρό σχετικά μέρος της οικονομίας ζει από τον τουρισμό και τις εξαγωγές και έχει μια σχετική ανεξαρτησία στην κρίση.
Σήμερα, πληρώνουμε με εξαντλητική φορολογία και απευθείας εισοδηματικές περικοπές τα ελλείμματα του κράτους
Εκείνο χρεοκόπησε
Η σκιά της χρεοκοπίας του όμως είναι βαριά όχι μόνο επειδή είναι ο απευθείας εργοδότης κοντά ενός εκατομμυρίου ΔΥ αλλά και επειδή είναι ο βασικός πελάτης των μεγαλύτερων ιδιωτικών ελληνικών εταιρειών, προμηθευτικών και κατασκευαστικών. Απευθείας το πρόβλημά του μεταφέρεται σε όλη την οικονομία που η δομή της δεν είναι κλασσικά καπιταλιστική: πρόκειται για κρατικό καπιταλισμό περισσότερο παρά για μια οικονομία που λειτουργεί με ανταγωνισμό για την ποιότητα και τις τιμές, δηλαδή ελεύθερη αγορά. 

Η μετάβαση λοιπόν στην ελεύθερη αγορά που επιχειρείται εν μέσω ύφεσης έχει δυο αντιφατικά χαρακτηριστικά: είναι τελείως απαραίτητη για να επέλθει η απεξάρτηση της οικονομίας από το κράτος - και συνεπώς από το πελατειακό πολιτικό προσωπικό - και ταυτόχρονα επικίνδυνη γιατί με τέτοια ανετοιμότητα, ως προς την απαραίτητη δομή της οικονομίας, επιδεινώνει την ύφεση μέχρι του σημείου μηδέν. 
Η μετάβαση αυτή έτσι, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με κλασσικές φιλελεύθερες ή σοσιαλδημοκρατικές συνταγές. Χρειάζεται μια ισορροπία ανάμεσα στα μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής και ταυτόχρονης απεξάρτησης από το κράτος εργοδότη. Γιατί δουλειές δεν προκύπτουν αυτόματα με ...

Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2013

Πρώτα η παραγωγή και μετά οι φόροι

φορομούτζα στην ελληνική επιχείρηση;
Κεφάλαιο που έχει πατρίδα

του Αρίστου Δοξιάδη*
Κάθε τόσο υπάρχει ένα καινούργιο ζητούμενο, που υποτίθεται ότι αν το πετύχουμε, θα μπορέσει να ορθοποδήσει η οικονομία. Τους τελευταίους μήνες το ζητούμενο είναι να αυξηθούν τα φορολογικά έσοδα. Βραχυπρόθεσμα, η κυβέρνηση προσπαθεί να το πετύχει αυξάνοντας φορολογικούς συντελεστές. Μεσοπρόθεσμα, λέει η τρόικα, πρέπει να το πετύχουμε περιορίζοντας τη φοροδιαφυγή. 
Φοβάμαι ότι το κυνήγι φορολογικών εσόδων είναι χίμαιρα, και μας απομακρύνει από τον πιο σημαντικό στόχο, που πρέπει να είναι, σε απόλυτη προτεραιότητα, η δημιουργία θέσεων εργασίας σε διεθνώς ανταγωνιστικές επιχειρήσεις.

Η τρόικα κάνει το μεγάλο λάθος να νομίζει ότι η φοροδιαφυγή και η φοροαποφυγή στην Ελλάδα μπορεί να αντιμετωπιστούν στον ελληνικό μικροκαπιταλισμό όπως αντιμετωπίζεται στον βορειοευρωπαϊκό εξωστρεφή κορπορατισμό. 
Περίπου το ίδιο λάθος κάνει και ο ΣΥΡΙΖΑ, που ζητάει να αυξηθούν στα επόμενα τρία χρόνια τα φορολογικά έσοδα κατά τέσσερις ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ. 
Η δε κυβέρνηση, πιεσμένη από την τρόικα και μην μπορώντας να κόψει περισσότερο τις δαπάνες, καταφεύγει σε φορολογικούς νόμους «έκτακτης ανάγκης», γνωρίζοντας μάλλον ότι δεν μπορούν να αποδώσουν.

Ας δούμε ποιο είναι το πρόβλημα. Αν οποιοδήποτε κράτος βάλει στόχο να συγκεντρώσει ένα μεγάλο ποσό φόρων είναι πιθανό να αποτύχει για τέσσερις διαφορετικούς λόγους: 
  • Πρώτον, οι επιχειρήσεις και οι πολίτες ίσως να φοροδιαφύγουν (παράνομα). 
  • Δεύτερον, ίσως να φοροαποφύγουν (νομότυπα) δηλώνοντας τα εισοδήματα σε άλλες χώρες, φορολογικά καταφύγια. 
  • Τρίτον, ίσως να μεταφέρουν την πραγματική παραγωγική τους δραστηριότητα σε άλλες χώρες. 
  • Τέταρτον, ίσως να κλείσουν κάτω από το βάρος της νέας φορολογίας. 
Όλες αυτές οι αντιδράσεις περιορίζουν το ποσό των φόρων που μπορεί να συγκεντρωθεί.

Για να πιάσει τους στόχους μια νέα φορολογική πολιτική, θα πρέπει να μη συμβεί τίποτε από τα τέσσερα. 
Δεν αρκεί, για παράδειγμα, να συλλάβεις τη φοροδιαφυγή, αν πετυχαίνοντας αυτό ωθήσεις πολλές επιχειρήσεις να κλείσουν. Πρέπει να υπάρχουν αρκετές επιχειρήσεις και επαγγελματίες που θα συνεχίσουν να δουλεύουν στη χώρα ακόμα και αν πληρώνουν πολύ περισσότερους φόρους.
Στην Ελλάδα συγκρίνουμε το ποσοστό των φόρων στο ΑΕΠ με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, και καταλήγουμε ότι είναι χαμηλό επειδή φοροδιαφεύγουμε. Και ότι ευθύνονται η διαφθορά και ο κακός ελεγκτικός μηχανισμός. 
Η εξήγηση είναι επιφανειακά σωστή, αλλά παραπλανητική. 
Ο πιο βασικός περιορισμός για τη συλλογή φόρων στην Ελλάδα δεν είναι η φοροδιαφυγή. Είναι η έλλειψη επιχειρήσεων που θα επιλέξουν και θα μπορέσουν να πληρώσουν τους φόρους αντί να κλείσουν ή ...

Ο Έλληνας ανακάλυψε επιτέλους την Αμερική

Πολεμώντας για 2 χρόνια μνημονιακούς ανεμόμυλους αντί την κρατική χρεοκοπία...
του Ευθύμη Μαραμή*

Παρά τις δυσκολίες, η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων πολιτών σε ποσοστό 76,5% υποστηρίζει την παραμονή της χώρας στο ευρώ.

Οι περισσότεροι είναι υπέρ των μεταρρυθμίσεων και των διαρθρωτικών αλλαγών.
Το 62,5% υποστηρίζει τόσο τις αποκρατικοποιήσεις, όσο και την αξιοποίηση της περιουσίας του Δημοσίου, ενώ ανάλογο ποσοστό θεωρεί ότι οι δημόσιες επιχειρήσεις θα λειτουργούσαν καλύτερα ως ιδιωτικές.
Όσο για τη συγχώνευση φορέων του Δημοσίου, τις επιθυμεί το 86,6%, ενώ οι δύο στους τρεις (66,7%) βλέπουν θετικά το μέτρο της διαθεσιμότητας των υπαλλήλων που προσελήφθησαν στην Τοπική Αυτοδιοίκηση εκτός ΑΣΕΠ.
Αυτά τα ευρήματα παρουσιάστηκαν σε δημοσκόπηση, η οποία διεξήχθη από την Κάπα research για το ΒΗΜΑ πριν ένα μήνα.

Είναι πραγματικά εντυπωσιακή η συσπείρωση των πολιτών σε επιμέρους θέματα, ανεξάρτητα από τις κομματικές τους προτιμήσεις.
Δηλαδή, το 63% των πολιτών που επιθυμούν αποκρατικοποιήσεις, αθροιστικά, είναι το ποσοστό που καταλαμβάνουν τα πέντε πρώτα κόμματα του κοινοβουλίου μαζί.
Έγραψα πρόσφατα ότι η στροφή 180 μοιρών του Αλέξη Τσίπρα προς τις ευρωπαϊκές ηγεσίες, καθώς επίσης και η επίσκεψη του στην Αμερική, έχουν εμφανώς προκύψει από αυτά τα συντριπτικά στοιχεία, τα οποία είναι ουσιαστικά πολύ πιο ενδιαφέροντα από τις προθέσεις ψήφου προς τα κόμματα.
Είναι μια αν θέλετε καθαρή απόδειξη ότι την πολιτική, ειδικά των κομμάτων εξουσίας, ανέκαθεν την καθορίζουν οι πολίτες.


Μετά τον Αντώνη Σαμαρά λοιπόν, πήρε σειρά και κύριος Τσίπρας, ο οποίος από την Αμερική (όχι τη νότια) διαβεβαίωσε ότι θα σεβαστεί τις συμβάσεις που υπέγραψε η χώρα, καθώς και ότι το ευρώ είναι και θα παραμείνει το εθνικό μας νόμισμα.
Έστω λοιπόν και αργά κάποιοι ανακάλυψαν, κυριολεκτικά, την Αμερική.

Ο μέχρι πριν 7 μήνες σκληρός αντιμνημονιακός οπλαρχηγός ανακάλυψε επίσης, ότι τα επώδυνα μέτρα με τις οριζόντιες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις και την τυφλή και προς πάσα κατεύθυνση υψηλή φορολόγηση, δεν την επιβάλανε το Δ.Ν.Τ και η Ε.Ε. αλλά οι Ελληνικές κυβερνήσεις.
Για τα μνημόνια έχω γράψει ήδη αναλυτικά σε άλλα άρθρα την άποψή μου. Δεν έχουν τηρηθεί ως προς τους βασικούς άξονες τους, με αποτέλεσμα να λαμβάνονται συνεχώς μέτρα εις βάρος των μη προνομιούχων ανένταχτων σε κρατικά και "ιδιωτικά" σοβιέτ.
Φυσικά είναι ευθύνη των Ελλήνων και των κυβερνήσεων τους μοιραία, το ότι δεν τηρείται το δημοσιονομικό πρόγραμμα εδώ και δύο χρόνια.

Έστω και τώρα, ας θυμηθούμε τις μούντζες, τις κρεμάλες, τις ταρζανιές Σαμαρά, Τσίπρα, ταξιτζήδων, αγανακτισμένων και πάσης φύσης επαναστάτη της κακιάς ώρας.
Τις απεργίες της ΠΝΟ, το ξύλο ανάμεσα σε κομμουνιστές-αναρχικούς-χρυσαυγίτες-αστυνομικούς, μέσα στην καρδιά της τουριστικής περιόδου.
Την απεργία στη χαλυβουργία, τα ψωμιά και τις φρατζόλες στη βουλή, τις εκκλήσεις του Πάνου Καμμένου σε σύμπραξη του ΕΛΑΣ και του ΕΔΕΣ κατά του τέταρτου ράιχ και πολλά άλλα.
Ο τσιφτετελισμός του νεο-Έλληνα, τα μαύρα μεσάνυχτα των νέων για το τι θα πει πολιτική-οικονομία-παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα και η πλήρης απαξίωση των πιο βασικών θεσμών τα τελευταία 30 χρόνια, αυτό το αποτέλεσμα είχαν.

Πώς να τηρηθεί το μνημόνιο όταν δεν ξέρουν καν οι Έλληνες τι περιλαμβάνει;Όταν ο Χρυσοχοίδης δεν το έχει διαβάσει, όταν ο Σαμαράς, ο Τσίπρας και οι λοιποί στηρίξανε το απέραντο «εγώ» τους για να αναρριχηθούν στην εξουσία, βασισμένοι σε αντιμνημονιακές κορώνες και ψευτο-τσαμπουκάδες ...

Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2013

Το κράτος δεν αφήνει ούτε "σπυρί" να φτάσει στην ανάπτυξη

Η κυβέρνηση με πράξεις (φορολογικό) και παραλείψεις (καθυστέρηση ουσιωδών μεταρρυθμίσεων και χρηματοδότησης της ανάπτυξης) καταστρέφει την οικονομία. Τα δανεικά απ΄ότι φαίνεται επαρκούν μόνο για την κάλυψη της μισθοδοσίας του Δημοσίου –για λίγο καιρό ακόμη πριν ζητηθούν νέα- ενώ ο ιδιωτικός τομέας εγκαταλείπεται στην τύχη του
Η ακαμψία του συστήματος (αργή δικαιοσύνη, άρνηση συμψηφισμών κλπ) και η γραφειοκρατία σκοτώνουν ότι πάει να κινηθεί και η βαριά φορολογία –που δεν είναι προσωρινή- αποτελειώνει τα εισοδήματα και την μικροϊδιοκτησία.

Πόσο νομίζουν ότι θα αντέξει αυτή η κατάσταση; 
Δεν βλέπουν ότι από την άνοιξη οι προβλέψεις τους για τα έσοδα θα καταρρεύσουν; 
Δεν βλέπουν ότι εξαντλούνται τα διαθέσιμα στα νοικοκυριά και ταυτόχρονα καμιά δουλειά δεν ανοίγει αντίθετα 500 περίπου άτομα χάνουν την δική τους καθημερινά;
Δεν βλέπουν ότι ήδη εξαντλήθηκε η όποια φοροδοτική ικανότητα πολιτών και επιχειρήσεων με το τέλος του 2012;
Δεν καταλαβαίνουν ότι οι τελευταίοι φόροι πληρώθηκαν - από δω και πέρα, κάθε πολίτης θα έχει ληξιπρόθεσμα χρέη;
Που το πάνε;

Η "προτεραιότητα ανάπτυξη" πόθεν θα χρηματοδοτηθεί όταν το κράτος απλά καταναλώνει φόρους και περικοπές χωρίς να προσθέτει τίποτα; Παραμένοντας παρασιτικό;
Και οι επενδύσεις πως θα έρθουν όταν ακόμη και τώρα η επιχειρηματικότητα τιμωρείται, ο ΟΑΕΕ ζητά άκαμπτα τις ίδιες εισφορές από φυτοζωούντες μικροεπιχειρηματίες σπρώχνοντάς τους στο κλείσιμο και το ΦΠΑ μειώνεται όσο και οι ανύπαρκτες συναλλαγές;
Σε μια χώρα μικρών επιχειρήσεων και αυτοαπασχολούμενων, τι περιμένουν; Να γίνει βίαια η αναπροσαρμογή της αγοράς με παράπλευρες απώλειες εκτός από τους πολίτες και την κατακρήμνιση των όποιων εσόδων του κράτους;
Και ποιος θα βρεθεί να ξαναδανείσει  αυτό το κράτος; 
Η Ευρώπη συγκλονίζεται από την ύφεση. Οι Ολλανδοί θέλουν να μπορεί κράτος να φύγει από την ΕΕ, οι Άγγλοι προτιμούν την έξοδο, οι Νότιοι δεν έχουν ελπίδα. Όσο αργεί η οικονομική ένωση και η ομοσποδιοποίηση της Ευρώπης, τόσο μειώνεται η αντοχή της και ο ρόλος της ως εγγυητή χρεών και ανταγωνιστικότητας.

Συμπέρασμα: Όταν δεν έχεις οικονομία καταρρέεις. Πριν τις γερμανικές εκλογές. Αν δεν αλλάξει η φορολογία, δεν υπάρχει περίπτωση ανάπτυξης όσες επενδύσεις κι αν έρθουν – γιατί δεν υπάρχει πια χρόνος και αντοχές μέχρι αυτές να υλοποιηθούν.

Τι πληρώνουμε; 
Τον αμετανόητο κρατισμό κυβέρνησης και αντιπολίτευσης.
Την ανοησία ολόκληρου του πολιτικού συστήματος και του πολιτικού προσωπικού που συνεχίζουν να θεωρούν ότι υπάρχει βιωσιμότητα με δανεικά, χωρίς ισχυρό παραγωγικό ιστό.
Την ηγεμονία μιας στρεβλής «αριστερής» αντίληψης που θεωρεί ότι οι "κακοί" επιχειρηματίες πάντα μπορούν να βγάζουν λεφτά και η κυβέρνηση να τα «αναδιανέμει».
Που πιστεύει ακόμη ότι το κράτος μπορεί να κάνει επενδύσεις, να ανοίγει δουλειές και να προσλαμβάνει όποιον δεν έχει εργασία – απομεινάρι του κρατικού καπιταλισμού του «υπαρκτού» (εκείνος κατέρρευσε, οι ιδέες του στην Ελλάδα παραμένουν!!).
Τον δογματισμό ένθεν κακείθεν, σοσιαλδημοκρατών και φιλελεύθερων, που δεν μπορούν να πετάξουν από πάνω τους τις Απόλυτες Αλήθειες τους και να συνεργαστούν στο μίγμα οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής που απαιτεί η ελληνική πραγματικότητα. Έρμαιο αυτού του δογματισμού είναι και ο μεταρρυθμιστικός χώρος που χάνει τις ώρες του σε απανωτά φόρουμ και σε χωρίς ουσιαστική κατάληξη συζητήσεις.

Τέλος, πληρώνουμε την δική μας αναποφασιστικότητα, ως πολίτες, που περιμένουμε από τους άλλους να λύσουν το πρόβλημα, ενώ βλέπουμε μήνες και χρόνια την ανικανότητά τους. Αλλά συνεχίζουμε να παραμένουμε πιστοί στην φαντασιακή πολιτική γεωγραφία που κληρονομήσαμε από την μεταπολίτευση και η οποία μας έφερε ως εδώ με τις ποδοσφαιρικές σκιαμαχίες της στην λογική φοιτητικού αμφιθεάτρου, όπου θήτευσαν τα λαμόγια της πολιτικής εξαπάτησης.
Περαστικά μας!


 Γιώργος Παπασπυρόπουλος

υγ: Μην ρωτήσετε τι προτείνουμε, ειδικά οι οικολόγοι, οι αριστεροί μεταρρυθμιστές και οι προοδευτικοί φιλελεύθεροι. Ρωτήστε τον εαυτό σας.

Το κατόρθωμα της μεταπολίτευσης: Έλλειψη στοιχειωδώς λογικού πολιτικού συστήματος

του Χρήστου Παπανίκου
του Αλέξανδρου Καραγιάννη*

Όποιος έχει διοικήσει ακόμη και την μικρότερη επιχείρηση (ακόμη και το περίπτερο της γειτονιάς του) ξέρει ότι τα πάντα είναι έσοδα-έξοδα. Τα έσοδα πρέπει να είναι μεγαλύτερα από τα έξοδα ώστε να είναι βιώσιμη.
Μπορεί φυσικά για μια μικρή περίοδο τα έξοδα να είναι μεγαλύτερα από τα έσοδα και η διαφορά να καλύπτεται με δανεισμό, αλλά αν αυτό συνεχίζεται διαρκώς κάποια μέρα η επιχείρηση θα χρεοκοπήσει. 
"αρκεί να έχουμε τις παροχές που θέλουμε"
Αυτά τα απλά μαθηματικά τα οποία τα εφαρμόζει και στο σπίτι της η πιο αγράμματη νοικοκυρά της χώρας, δυστυχώς πολλοί αδυνατούν να κατανοήσουν ότι ισχύουν και σε επίπεδο χώρας. Φυσικά τα κράτη έχουν μεγαλύτερη δυνατότητα πρόσβασης σε πιο μακροχρόνιο δανεισμό αλλά και αυτός ΔΕΝ είναι απεριόριστος όπως ανακαλύψαμε τα τελευταία τρία χρόνια. Άρα πρέπει να έχουν σε έλεγχο τα οικονομικά τους και να επιτυγχάνουν κατά το δυνατόν ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς.

Επί χρόνια υπήρχε μια αντίληψη στην ελληνική κοινωνία που έλεγε ότι μας είναι αδιάφορο το ύψος που θα φτάσουν οι κρατικές δαπάνες, ας πάνε και στον ουρανό αρκεί να έχουμε τις παροχές που θέλουμε, να παίρνουμε τους μισθούς μας οι ΔΥ, να εξασφαλίζουμε το επίπεδο διαβίωσης που νομίζουμε πως μας αξίζει επειδή είμεθα περιούσιος λαός ή έθνος ανάδελφον. 
Τώρα που γίνεται εμφανές ότι το κράτος αδυνατεί να καλύψει τα έξοδα του το τροπάρι άλλαξε ελαφρώς. 
Να φορολογήσουμε τον πλούτο λένε τώρα. Ωραία λέω εγώ... όταν όμως έρχεται η ώρα της φορολόγησης όλοι θέλουν να φορολογηθεί ο άλλος και όχι εμείς. Και τελικά καταλήγουμε στην κυριαρχία της άποψης ότι άμα τα πάρουμε από 100 επιχειρηματίες θα τρώμε όλοι με χρυσά κουτάλια, θα μας τα παρέχει όλα το κράτος δωρεάν και θα ζούμε τέλεια. 

Και άντε τα πήραμε σου λέω εγώ τους τα δημεύσαμε όλα, σε ένα εξάμηνο θα τα έχουμε φάει και μετά άντε πάλι από την αρχή, δεν θα έχουμε ούτε καν να φορολογήσουμε (διότι τα "κορόιδα" θα την κάνουν για το εξωτερικό).

Κάποια στιγμή σε αυτήν εδώ την χώρα πρέπει στοιχειωδώς να σοβαρευτούμε, να σταματήσουμε διαρκώς να ζητάμε πίσω τα κλεμμένα (των άλλων πάντα), να σταματήσουμε να αναζητούμε ευθύνες σε θεωρίες συνωμοσίας και αεροψεκασμούς και να φτιάξουμε ένα στοιχειωδώς λογικό πολιτικό σύστημα:
Που οι σοσιαλδημοκράτες θα ζητάνε υψηλή φορολογία για να υπάρξει ένα κράτος λελογισμένων παροχών (νοσοκομεία-σχολεία-επιδόματα ανεργίας), οι φιλελεύθεροι θα ζητάνε χαμηλή φορολογία και λιγότερο κράτος (σε όλες του τις εκφάνσεις) και η Αριστερά θα ζητάει φορολόγηση της ιδιοκτησίας (ακόμη και της μικρής  και αναδιανομή προς όφελος όσων πραγματικά βρίσκονται στο περιθώριο (και όχι των βυσματιών του Αττικό Μετρό).
Αν συμβούν κάποτε όλα αυτά ΙΣΩΣ αυτή η χώρα αποκτήσει μια προοπτική... διαφορετικά θα βολοδέρνουμε με συντεχνιακές απεργίες, επιστρατεύσεις, πολιτική αντιπαράθεση των άκρων και στο βάθος του τούνελ την ναζιστική εκτροπή....

*από σχόλιο στο fb
*τίτλος της ΑΣ

Μεταρρυθμισμός και Οικολογία

του Μάριο Τριφουότζι*
Δεν θα είχε άδικο όποιος θα υποστήριζε ότι το οικολογικό ζήτημα, που αποτελεί κεντρικό θέμα από την δεκαετία του ’70, χρησιμοποιείται συχνά και καταχρηστικά για να "πρασινίσει" τις επαναστατικές προσδοκίες των αντικαπιταλιστών. 
Η μαξιμαλιστική προσέγγιση - της θυσίας του "καλού" στο όνομα του "εξαιρετικού" - πρέπει να αποφεύγεται σε αυτές τις περιπτώσεις για να μην επαναληφθούν λάθη του παρελθόντος και για να μην χάσει ο διάλογος την αναγκαία του σοβαρότητα. Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι προκύπτει απαραίτητη μία μεταρρυθμιστική προσέγγιση στο πρόβλημα, είναι αναγκαία μία σύντομη ανάλυση της σοβαρότητας των αλλαγών που θα προκαλέσει στο μέλλον μία παρόμοια πρόκληση.
Οι επιτυχίες του σοσιαλδημοκρατικού αιώνα, που περιέγραψε ο Ντάρεντορφ, με τους μεταρρυθμιστές σε πρώτο πλάνο στην προαγωγή της κοινωνικής προόδου μέσω της καπιταλιστικής οικονομικής ανάπτυξης, οφείλουν να ενταχθούν στο πλαίσιο μιας ιστορικής φάσης διακριτής από εκείνη της δυτικής ανάπτυξης που ακολούθησε αιώνες ουσιαστικής οικονομικής ισορροπίας από την οποία ο πολιτισμός δεν είχε κατορθώσει να χειραφετηθεί. Η ανάπτυξη που διέκρινε την νεωτερικότητα, εξηγεί ο γάλλος οικονομολόγος Ζαν Φουραστιέ, συνιστά την φάση της μετάβασης από την παραδοσιακή κοινωνία σε εκείνη της τεχνολογίας: η βιομηχανική επανάσταση αντέστρεψε την σχέση δύναμης μεταξύ ανθρώπου και φύσης υποτάσσοντας την τελευταία στους κύκλους της ανθρώπινης δραστηριότητας για πρώτη φορά στην ιστορία. 
Έτσι, πιστέψαμε σταθερά ότι η ανάπτυξη δεν αποτελούσε παρά φυσική συνθήκη έως ότου η υποβάθμιση του περιβάλλοντος και η κλιματική αλλαγή έδειξαν ότι και η οικονομία, όπως κάθε άλλη ανθρώπινη δραστηριότητα, ενεργεί στο πλαίσιο του πλανητικού οικοσυστήματος και, κατά συνέπεια, υπόκειται στους νόμους της φυσικής και της βιολογίας. 
Οι νόμοι της φυσικής και της βιολογίας μας προειδοποιούν ότι εκμεταλλευόμαστε τον πλανήτη περισσότερο από το 150% των βιοπαραγωγικών δυνατοτήτων του
Με λίγα λόγια, καταναλώνουμε τους φυσικούς πόρους που τροφοδοτούν την παγκόσμια οικονομία με ένα ρυθμό πολύ μεγαλύτερο από εκείνο με τον οποίο ανανεώνονται. 
Η υπέρβαση των φυσικών ορίων της ανάπτυξης, όπως τεκμηριώθηκαν το 1972 από την ομώνυμη έκθεση του Κλαμπ της Ρώμης, έχει δύο κατηγορίες καταστροφικών συνεπειών: υπερμεγενθύνει την φούσκα μιας μυωπικής ανάπτυξης, που στηρίζεται σε πόρους που δανείζονται από τις μελλοντικές γενιές και μολύνει το περιβάλλον υποθηκεύοντας την οικοσυστημική ισορροπία και τις βιολογικές βάσεις της υγείας μας όπως στην περίπτωση της υπερθέρμανσης του πλανήτη και της δραματικής μείωσης της βιοποικιλότητας.

Όπως κατά την διάρκεια του σοσιαλδημοκρατικού αιώνα, απαιτείται σήμερα η προαγωγή ενός νέου, βιώσιμου, μοντέλου κοινωνικής προόδου μέσω της οικονομικής και τεχνολογικής ανάπτυξης. Μόνο ο προσανατολισμός της τεχνολογικής καινοτομίας σε αυτό τον στόχο, παράλληλα με την υιοθέτηση ενός άλλου στυλ ζωής, μπορεί να εγγυηθεί την συμπόρευση υλικής προόδου και προστασίας του περιβάλλοντος σαν εναλλακτική πρόταση σε μια επώδυνη οπισθοδρόμηση, εκούσια η ακούσια λόγω της βίαιας εξάντλησης των πόρων. Παρά ταύτα, από την στιγμή που η παγκοσμιοποίηση συνδράμει στην εξάλειψη των φυσικών ορίων της ανάπτυξης, όπως την ξέραμε, απαιτείται η ...

Ξεφουσκώνει η φούσκα των ναζί;

Πριν τα Χριστούγεννα, είχαμε γράψει για την «Ατυχή μαύρη προπαγάνδα», τονίζοντας ότι εκ γενετής το ιδεολόγημα του ναζισμού είναι προβληματικό. Μάλιστα, λέγαμε πως ιδιαίτερα η μαύρη προπαγάνδα του ελληνικού ναζισμού είναι δύο φορές προβληματική: «Ελληνολογεί, αλλά ελληνοξεχνάει, όπως και χριστιανολογεί, αλλά χριστιανοξεχνάει».
Θεωρούσαμε ότι αργά ή γρήγορα, όπως όλες οι Απόλυτες Αλήθειες καταρρέουν, έτσι θα καταρρεύσει και αυτή των ναζί. Γιατί η κεντρική ιδέα ενός παρανοϊκού ιδεολογήματος κάποια στιγμή θα αποδιοργανώσει τον φορέα της. Και όταν κυκλοφορήσει και ‘μαθευτεί’ αυτή η δομική ανεπάρκεια του πυρήνα της, τότε καλπάζοντας έρχεται η κατάρρευση. Δεν είχαμε όμως ενδείξεις ότι αυτό θα συμβεί σύντομα. Να, λοιπόν, που φαίνεται πως η μέρα κείνη δεν θ’ αργήσει. Γιατί και το ‘σταφ’ ήτανε μάπα, αλλά και η έπαρσή του το οδηγεί μαθηματικά στο να αυτοκαταστραφεί, αν και είχε αντικειμενική συγκυρία ευνοϊκή και άνεμο ούριο…
Τώρα έχουμε μια απεχθή καραμπινάτη αποκάλυψη, αλλά και τρεις καλές ενδείξεις ότι ‘ο βασιλιάς ήταν γυμνός’. Και από αυτά συνάγεται ότι το μέλλον δεν θα είναι ρόδινο για τους ναζί.
Η συγκλονιστική δολοφονία του νεαρού Πακιστανού Σαχτζάτ Λουκμάν στα Πετράλωνα είναι η πρώτη και ξεκάθαρη δολοφονία, που συνδέεται ευθέως με τη Χρυσή Αυγή. Έως τώρα συνέβαιναν πολλές παρόμοιες, όλες όμως διέφεραν κατά τούτο: Η επίσημη Χρυσή Αυγή έβγαινε και διέψευδε κατηγορηματικά κάθε σχέση με το έγκλημα. Και η κοινωνία μας, δεν το πίστευε, αλλά το δεχόταν σιωπηλά. 
Αυτή τη φορά, όμως, ίσχυσε το γνωστό, μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρεις και τον τσακώσανε. Οι δύο σεσημασμένοι για κλοπή νεαροί δολοφόνοι, πιάστηκαν λόγω του ότι αισθάνονταν ‘άτρωτοι’, λίγο πιο κάτω από τον τόπο του εγκλήματος. Και στη συνέχεια, μετά από έρευνα στα σπίτια τους, βρέθηκαν 50 προεκλογικά φυλλάδια της Χρυσής Αυγής. Μαζί βέβαια με τρία στιλέτα τύπου πεταλούδα, ένα σουγιά, μια μαύρη λεπίδα με ειδική λαβή, ένα αεροβόλο πιστόλι, μια σιδηρογραφία, μεταλλικά σφαιρίδια, δύο σφαίρες πολεμικού τυφεκίου, δύο ξύλινα ρόπαλα και μια σφεντόνα. 
Μάλιστα…

ΠΡΟΣΟΧΗ! Αυτό δεν σημαίνει ότι ήτανε εντεταλμένοι από το κόμμα τους να διαπράξουν το συγκεκριμένο φόνο. Όμως, από την άλλη, και όχι μόνο για αυτή την δολοφονία, είναι αδιαμφισβήτητο πολιτικά ότι έχουν λάβει το γενικό μήνυμα «Ο Άλλος πρέπει να φύγει από τη μέση!». Γιατί, εννοείται, ο Άλλος είναι συλλογικά υπεύθυνος για τον αποτρόπαιο βιασμό της 15χρονης στην Πάρο, για τον απεχθή φόνο του 40χρονου στην Γ’ Σεπτεμβρίου για μια φωτογραφική μηχανή, όπως και για πολλά άλλα δεινά εις βάρος Ελλήνων από αλλοδαπούς… Για ό,τι άθλιο έχουν διαπράξει κάποιοι εγκληματίες λαθρομετανάστες.
Οι αρμόδιοι εισαγγελείς, όπως και κάθε άλλος ενδιαφερόμενος, μπορούν ενδεχομένως, με απλή νομική ανάγνωση αυτών των εγκλημάτων, να ‘διαβάσουν’ την ηθική αυτουργία, που κρύβεται πίσω από αυτούς τους φόνους. Ένας πολιτικά υπανάπτυκτος πτωχοπρόδρομος εκ του λαϊκισμένου οχλοπολτού, αγόμενος και φερόμενος από τέτοια πολιτική ηγεσία, γιατί να μην πειστεί να διαπράξει ένα τέτοιο ποινικό έγκλημα; 
Όταν μάλιστα ...

Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2013

Η αποθέωση του πελατειακού κράτους. Αυτό υπερασπίζεται η Αριστερά;

http://www.gedd.gr/article_data/Linked_files/72/%CE%91%CE%9C%CE%95%CE%9B%20%CE%91%CE%95.pdf
Η πρόταση του Γενικού Επιθεωρητή ∆ηµόσιας ∆ιοίκησης:

"Να καταγγελθούν οι παρακάτω συµβάσεις εργασίας, σύµφωνα µε τις σχετικές διατάξεις του Εργατικού ∆ικαίου, δεδοµένου ότι εµφανίζουν συγκεκριµένες παρατυπίες, καταρτίστηκαν κατά παράβαση των κανόνων που διέπουν τη συνετή άσκηση της διαχειριστικής εξουσίας σε µία ανώνυµη εταιρία, τη χρηστή διαχείριση του δηµοσίου χρήµατος και δεν συνδέονται µε το Στρατηγικό και Επιχειρησιακό Σχεδιασµό της εταιρίας απειλώντας ευθέως τη βιωσιµότητά της, η οποία θα απαιτήσει στο άµεσο µέλλον µεγάλα κεφάλαια για την κάλυψη των ελλειµµάτων της."
Η πρόταση της Αριστεράς;

Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2013

Η συνάντηση των "άκρων": Μια ευχή που έγινε πραγματικότητα...

του Χρήστου Παπανίκου
Προανακριτική: Κάμερες στην εξέταση των μαρτύρων ζήτησε ο ΣΥΡΙΖΑ

Να καταγράφεται με κάμερες η εξέταση των μαρτύρων για να αποτυπώνονται οι αντιδράσεις τους και η βιολογική τους εικόνα στις ερωτήσεις και τις απαντήσεις, πρότεινε η  βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Ζωή Κωνσταντοπούλου, κατά τη χθεσινή πρώτη συνεδρίαση της προανακριτικής για τη Λίστα Λαγκάρντ. 
Ζωή Κωνσταντοπούλου
Ζωή Κωνσταντοπούλου

Με την πρόταση συμφώνησε και ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής Ηλίας Κασιδιάρης. 
Πηγή: skai.gr

Σχόλιο ΑΣ: Μόνο κάμερες; Γιατί όχι και ορό της αλήθειας; Και καλύτερες αντιδράσεις θα είχαν οι μάρτυρες στην ανάκριση και πολύ ...καλύτερη βιολογική εικόνα  - έπειτα και οι καταθέσεις τους θα είναι 99% ειλικρινείς και δεν θα χρειάζονται το πολύωρο "στρίμωγμα" της Ζωής και του Ηλία... Είμαστε τώρα να πληρώνουμε υπερωρίες στην προανακριτική;
Έλα Μαλκοτσόγλου! 


Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2013

"Επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου": τι κρύβει η πολυπαιγμένη σαπουνόπερα;

του Χρήστου Παπανίκου
Μετά την προσχώρηση και του Αλέξη Τσίπρα στην "επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης", ολοκληρώνεται η πάγια τακτική του "συστήματος της μεταπολίτευσης" απέναντι στον λαό. Με λίγα λόγια, της απόσεισης ευθυνών για τα κάθε λογής οριζόντια μέτρα που παίρνει το ντόπιο πολιτικό σύστημα και όχι βέβαια η τρόικα, αποδίδοντάς τα στην τελευταία και στις "αντιστάσεις" της στην "επαναδιαπραγμάτευση"...
Τα μέτρα δηλαδή που παίρνουν όσοι εκπρόσωποί του πλησιάσουν ή φτάσουν στην εξουσία, στέλνοντας τον λογαριασμό της κρίσης στο λαό, αφού "κάνουν ότι μπορούν" για να επαναδιαπραγματευτούν την δανειακή σύμβαση...

Πόση κοροϊδία...
Η δανειακή σύμβαση στις λεπτομέρειες είναι δημιούργημά τους - στις γενικές γραμμές μόνο, είναι απαίτηση της τρόικας. 
Όταν η τρόικα ζητά νοικοκύρεμα του κράτους και σταμάτημα της σπατάλης των φόρων των πολιτών, τα πελατειακά κόμματα εξαιρούν τις συντεχνίες τους, τους διορισμένους τους, τους αναξιολόγητους δημοσίους υπαλλήλους, τους συμβούλους τους, την εκκλησία τους, τις "αμυντικές" δαπάνες τους, τις αναθέσεις τους - εξαιρούν το παρασιτικό Δημόσιο που έστησαν στην μεταπολίτευση, κυβερνώντες και συνδικαλιστές, κρατικοδίαιτα κόμματα και "επιχειρηματίες", σύντεχνοι στην τέχνη του πελατειασμού...
Και η Αριστερά, κάθε απόχρωσης, αμετανόητη ζηλώτρια του κρατισμού, τρέχει ως ασθμαίνων αρωγός  στο "σύστημα", ορθώνοντας "κόκκινες γραμμές" στην απόλυση των επιζήμιων βυσμάτων της στο Δημόσιο, στην κατάργηση της κρατικής επιδότησης των κομμάτων της όσο και υπέρμαχος της προώθησης των ανθρώπων της στον κρατικό μηχανισμό (όσο και οι άλλοι άλλωστε)  - και ταυτόχρονα, ζητά εντολή να "επαναδιαπραγματευτεί"... 

Το έργο το είδαμε: το έπαιξε το ΠΑΣΟΚ, το έπαιξε ο Φώτης (ο αριστερός), το έπαιξε ο Αντώνης (ο δεξιός), τώρα θα το παίξει και ο Αλέξης (ο ριζοσπάστης). Με το καρότο των "ισοδυνάμων" και το μαστίγιο των φόρων...
Κι όταν η τρόικα πει στον αρμόδιο Υπουργό Οικονομικών για πολλοστή φορά, "δεν με νοιάζει από που και πως, αλλά μειώστε τα ελλείμματά σας και παράξτε πλεονάσματα για να δούμε τα χρήματά μας ξανά", οι περήφανοι διαπραγματευτές του ελληνικού κρατισμού θα ξανα-αναφωνήσουν: "λαέ μας, κάναμε ότι μπορούσαμε - οι μισθοί των ΔΥ θα καταβληθούν κανονικά χάρη στην σθεναρή μας διαπραγμάτευση - ότι σας στέλνουμε ξανά τον λογαριασμό είναι προσωρινό, δεν γινόταν αλλιώς".
Ωραία σαπουνόπερα αλλά χιλιοπαιγμένη. Πελατειακό κράτος και οικονομία, είναι δυο εντελώς διαφορετικά πράγματα: εκείνοι που το έστησαν δεν μπορούν να φέρουν τώρα ανάπτυξη - γιατί δεν γνωρίζουν πως. Ξέρουν μόνο πως να στραγγίζουν με φόρους τα εισοδήματα για να καλύπτουν τα ελλείμματά τους.

Όταν γράφουμε σε αυτό το ιστολόγιο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η τελευταία εφεδρεία του συστήματος, αυτό εννοούμε - κι ότι η εναπόθεση των όποιων ελπίδων μας σε αυτόν είναι αυτό ακριβώς που ελπίζει το πελατειακό σύστημα για να μην καταρρεύσει εντελώς. 
Και να μην αλλάξει αυτή η χώρα με αληθινές μεταρρυθμίσεις, αναγκαίες και προοδευτικές, που στέλνουν τον λογαριασμό εκεί που πρέπει: στο παρασιτικό πελατειακό σύστημα των κρατικοδίαιτων λειτουργών του ελληνικού κρατικού καπιταλισμού - που μαζί τα έφαγαν είτε ως επίορκοι δημόσιοι λειτουργοί, είτε ως ημέτεροι "επιχειρηματίες", είτε ως συνδικαλιστικά λαμόγια, είτε ως κομματικοί υπάλληλοι. 
Που τώρα στραγγίζουν με αφόρητους φόρους σε ότι κινείται, ότι χλωρό υπάρχει ακόμη στην οικονομία μας μαζί με τα ξερά (και εγκαίρως αποδημήσαντα εις Εσπερίαν) του παρασιτικού πλουτισμού.

Επαναδιαπραγμάτευση των τυφλών οριζόντιων περικοπών και της υπερφορολόγησης της παραγωγής και των μικρών εισοδημάτων και περιουσιών πρέπει να γίνει και όχι των γενικών στόχων της δανειακής σύμβασης: κι αυτά τα μέτρα είναι δικά σας δημιουργήματα πολιτικοί μας: με ποιον λοιπόν θα τα επαναδιαπραγματευτείτε;
Έ, Αλέξη;

Γιώργος Παπασπυρόπουλος

Καλοδεχούμενη κωλοτούμπα ή παραμύθια ειδικά για "αμερικανάκια";

"Οι κινδυνολόγοι θα σας πουν ότι το κόμμα μας, αν έρθει στην κυβέρνηση, θα σκίσει τη δανειακή σύμβαση με την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ, θα βγάλει τη χώρα έξω από την ευρωζώνη, θα διακόψει τους δεσμούς της Ελλάδας με την πολιτισμένη Δύση, ότι η Ελλάδα θα γίνει μια νέα Βόρεια Κορέα."
(από την ομιλία Τσίπρα στο Ινστιτούτο Brookings, ΗΠΑ)
"Μόλις έρθει ο Σύριζα στην εξουσία, θα καταργήσει την δανειακή σύμβαση, και το μνημόνιο, με ένα μόνο άρθρο, σε ένα και μόνο νομοσχέδιο!" 
(η βασική προεκλογική υπόσχεση του ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογές)

Σχόλιο ΑΣ: Όχι τίποτε άλλο, αλλά συγχύζετε και τους συντρόφους και απομακρύνεται η πιθανότητα για "κυβέρνηση της αριστεράς"...

Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2013

Η επανάσταση ξεκίνησε από το Μετρό: εμπρός της γης τα βύσματα...

Ουδείς πιο αχάριστος του ευεργετηθέντος


Οι κατά μέγα μέρος κομματικά διορισμένοι στο Μετρό δεν θέλουν ενιαίο μισθολόγιο... όπως άλλωστε και οι συνάδελφοί τους, υπάλληλοι της Βουλής... Όπως οι 700 δημόσιοι υπάλληλοι από τους 3200 του ΤΤ με τις διαφορετικές αποδοχές... 
Και για αυτούς ταλαιπωρούνται 1,5 εκατομμύριο πολίτες καθημερινά, για μια "απεργία" που συνεχίζεται ενώ έχει κηρυχθεί παράνομη. 
Τυχαίο; Ο πρόεδρος του σωματείου ανήκει στην αριστερίστικη ΑΝΤΑΡΣΥΑ και έχει φυσικά την υποστήριξη του ΣΥΡΙΖΑ... 
Αυτήν την επανάσταση μας υπόσχεται η "ριζοσπαστική αριστερά": των πρώην ευεργετηθέντων του πελατειακού συστήματος - με επικεφαλής τους εκπροσώπους του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού - με "αντισυστημικές" απεργίες που όμως οι απεργοί ...πληρώνονται!!!
Τα στοιχεία από τα χθεσινά ΝΕΑ:

Απεργία 17/1/13

Εργαζόμενοι σε μετρό: 1.300
Απεργοί: 430
Ποσοστό απεργών: 33%
Ρεπό, άδειες, ασθένεια: 790
Προσωπικό ασφαλείας: 80

Απεργία 18/1/13

Εργαζόμενοι σε μετρό, ΗΣΑΠ, τραμ: 2.522
Απεργοί: 967
Ποσοστό απεργών: 38%
Ρεπό, άδειες, ασθένεια: 1.310
Προσωπικό ασφαλείας: 181

Απεργία 19/1/13
Εργαζόμενοι σε μετρό: 1.300
Απεργοί: 210
Ποσοστό απεργών: 16%
Ρεπό, άδειες, ασθένεια: 1.010
Προσωπικό ασφαλείας: 80

Απεργία 20/1/13

Εργαζόμενοι σε μετρό: 1.300
Απεργοί: 190
Ποσοστό απεργών: 14%
Ρεπό, άδειες, ασθένεια: 1.030
Προσωπικό ασφαλείας: 80

απόκλιση +/- 5%

Πηγή: Υπουργείο Μεταφορών

υγ Η Δημοκρατική Αριστερά επιμένει ακόμη στην κόκκινη γραμμή, "καμιά απόλυση δημοσίου υπαλλήλου"; Ακόμη και όταν η παραμονή του στερεί την εργασία από δυο τρεις πραγματικά εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα και στοχοποιεί το σύνολο των ΔΥ; Ακόμη κι όταν η ζημιά στο δημόσιο συμφέρον είναι παραπάνω από φανερή; 

Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2013

Κι άλλα κόλπα με τις στατιστικές


του Φώτη Κοκοτού*

Ένας γνωστός από το fb, προσπαθεί να πείσει ότι οι επιχειρήσεις πληρώνουν λίγους φόρους. Μου στέλνει, λοιπόν, το Στατιστικό Δελτίο του ΥΠ.ΟΙΚ. με τους δύο πίνακες (δείτε φωτό), και μου αναφέρει μόνο τον δεύτερο: οι μισθωτοί και συνταξιούχοι πληρώνουν το 55% των φόρων εισοδήματος, οι επιχειρήσεις το 30%, και οι υπόλοιποι (ελεύθεροι επαγγελματίες, εισοδηματίες, κλπ.) πληρώνουν το 15%.

Κοιτάω όμως τον πρώτο και βλέπω ότι οι επιχειρήσεις αποτελούν μόλις το 11% των εισοδημάτων. Αν κάνετε μία απλή πράξη, να διαιρέσετε τους φόρους με το εισόδημα, θα δείτε ότι οι επιχειρήσεις πληρώνουν με συντελεστή 23% (3δις στα 12,8) ενώ οι μισθωτοί/συνταξιούχοι με συντελεστή 7% (5,7 στα 81,8). Και φανταστείτε, όταν οι μισθωτοί στενάζουν υπό το βάρος του 7%, τι πρόβλημα έχουν οι επιχειρήσεις με το 23%.

Προφανώς, και σε αυτό συμφωνούμε, το ουσιαστικό πρόβλημα της φοροδιαφυγής είναι που οι «υπόλοιποι» αποκρύπτουν εισοδήματα. Αλλά το να λες ότι οι μισθωτοί πληρώνουν πολλά (7%) και οι επιχειρήσεις λίγα (23%) είναι απλώς ένα χοντροκομμένο ψέμα. Αφήστε που εκτός από τους φόρους, οι επιχειρήσεις πληρώνουν και όλες τις ασφαλιστικές εισφορές, τόσο του «εργοδότη» όσο και του «εργαζόμενου».

Πείτε, τώρα, ότι οι επιχειρήσεις μοιράζουν όλα τα κέρδη στους μισθούς και προσλαμβάνουν ανέργους. Αυτό δε θέλουν και οι ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, και λοιποί λαϊκιστές; Δηλαδή, τότε θα πλήρωναν οι επιχειρήσεις μηδέν φόρο και οι μισθωτοί ακόμη περισσότερο. Άρα, το να λες ότι οι επιχειρήσεις πληρώνουν λίγους φόρους και να πληρώνουν παραπάνω είναι και "αντι-λαϊκό" υπό αυτό το πρίσμα.

Είναι σαφές: οι επιχειρήσεις είναι οι θέσεις εργασίας, κι όσο εξαντλείς τις επιχειρήσεις τόσο καταστρέφεις τις θέσεις εργασίας.
Χωρίς τις επιχειρήσεις δεν υπάρχει οικονομία.

Όταν, λοιπόν, ακούτε από συνδικαλιστές να σας λένε "φορολογείστε τις επιχειρήσεις" (αντί να σας λένε, πιάστε τη φοροδιαφυγή των "υπολοίπων") να περιμένετε κάποιο κάλπικο στατιστικό επιχείρημα.
*από το fb

Η διετία που εκτίναξε το χρέος

Η παράλυση κράτους και εισπρακτικού μηχανισμού, το όργιο προσλήψεων και οι εκτός δυνατοτήτων αυξήσεις


του Γιώργου Παπαϊωάννου από το ΒΗΜΑ
"Tα πράγματα βγήκαν εντελώς εκτός ελέγχου την περίοδο 2008-2009" είπε ο υπουργός Οικονομικών κ. Γιάννης Στουρνάρας στη συνέντευξή του στο κρατικό κανάλι και οι συνεργάτες του τότε πρωθυπουργού κ. Κώστα Καραμανλή κκ. Προκόπης Παυλόπουλος και Ευριπίδης Στυλιανίδης αντέδρασαν έντονα υπερασπίζοντας το έργο των κυβερνήσεων της περιόδου και κατηγορώντας τον κ. Στουρνάρα για «τεχνοκρατική έπαρση». Κανείς όμως δεν μπορεί να αμφισβητήσει τα νούμερα και τα οικονομικά μεγέθη, τα οποία με όποιον τρόπο και αν τα διαβάσει θα καταλήξει στο ίδιο συμπέρασμα με τον υπουργό Οικονομικών.
Από την είσοδο της χώρας στην ΟΝΕ ως το 2007, κάθε χρόνο, το χρέος αυξανόταν λιγότερο απ' ό,τι το ΑΕΠ. Ετσι η σχέση χρέους προς ΑΕΠ υποχωρούσε και η Ελλάδα εξυπηρετούσε τις υποχρεώσεις της με αξιοπιστία. Τη διετία 2008-2009 όμως προστέθηκε χρέος 57 δισ. ευρώ, σχεδόν τριπλάσιο απ' ό,τι συνήθως. Την ίδια στιγμή το ΑΕΠ παρέμεινε στάσιμο εξαιτίας της ύφεσης. Ετσι το δημόσιο χρέος άρχισε να αυξάνεται ως ποσοστό του ΑΕΠ και διογκώθηκε σε σημείο που η χώρα βρέθηκε εκτός αγορών.

Αν και η διόγκωση του χρέους κατά 23 δισ. ευρώ το 2008 ήταν συγκρίσιμη με ό,τι έγινε και σε άλλες χώρες που χρηματοδότησαν πακέτα διάσωσης και ενίσχυσης των τραπεζών, η εκτίναξη του χρέους το 2009 κατά 34 δισ. ευρώ που επέφερε το τελειωτικό πλήγμα στην ελληνική οικονομία ήταν αδικαιολόγητη.

Το κοινωνικό σοκ που προκάλεσαν τα γεγονότα του Δεκεμβρίου του 2008, η αδρανοποίηση της κυβέρνησης Καραμανλή από τα σκάνδαλα και η αίσθηση της επερχόμενης εκλογικής συντριβής οδήγησαν στην παράλυση του κράτους και ειδικότερα του εισπρακτικού μηχανισμού και σε ένα όργιο προσλήψεων και ικανοποίησης πελατειακών αιτημάτων για να σταματήσει η δημοσκοπική κατρακύλα.

Σε μια χρονιά που τα περισσότερα κράτη άρχισαν να μαζεύουν τις ζημιές τους από την κρίση και να ξαναβρίσκουν κάποιους ρυθμούς ανάπτυξης, στην Ελλάδα ...

Δημόσιος τομέας: ένα από τα τελευταία οχυρά της παλιάς τάξης πραγμάτων χάρις και στην πεισματική άρνηση περιορισμού του από την Αριστερά

*παρουσιάζεται σήμερα Δευτέρα 21 Ιανουαρίου,
ώρα 19.00, στο αμφιθέατρο του 9.84 στο Γκάζι. 

Διλήμματα και προκλήσεις για τη νέα Αριστερά (και όχι μόνο)

του Ηλία Ευθυμιόπουλου*

Το ζήτημα της λειτουργίας του κράτους και της ανάγκης μιας διοικητικής μεταρρύθμισης, έρχεται και ξανάρχεται στο προσκήνιο, με ή χωρίς τους εξωτερικούς εξαναγκασμούς που μας επιβάλλει η συγκυρία. 

Όμως ο δημόσιος τομέας φαίνεται πως είναι ένα από τα τελευταία οχυρά της παλιάς τάξης πραγμάτων και οι προτάσεις περιορισμού (τόσο για λόγους κόστους όσο και για λόγους αποτελεσματικότητας) πέφτουν συνεχώς στο κενό. 
Η πεισματική μάλιστα άρνηση της αριστεράς (καμιά απόλυση στο δημόσιο) είναι η ίδια με τη συνταγή της ομελέτας χωρίς σπασμένα αυγά. Η συνέχιση όμως της ανακολουθίας μεταξύ εξαγγελιών και πράξεων, σε συνδυασμό με την περικοπή των μισθών, οδηγεί τον κλάδο του δημοσίου σε μια περίοδο παρατεταμένης ανασφάλειας και σε μια σχεδόν λευκή απεργία που παρασύρει ολόκληρο το πρόγραμμα της παλιάς ή της καινούργια ανάπτυξης.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της περιόδου η πλήρης αδυναμία της λειτουργίας των μηχανισμών διαχείρισης του ΚΠΣ. Σε ένα ήδη μισοπεθαμένο σύστημα, αυτό ήταν ίσως το θανάσιμο πλήγμα. 
Παρά τα αντιθέτως λεγόμενα, η περίφημη έλλειψη απορροφητικότητας, δεν ήταν αποτέλεσμα αδυναμίας, ανικανότητας ή παρεκτροπής. Ήταν προϊόν σχεδιασμού όπου η εγκαθίδρυση μιας πολυπληθούς ενδιάμεσης γραφειοκρατίας ως μοναδικό σκοπό είχε την αναπαραγωγή της δια της στεγανότητας στη ροή των πληροφοριών και της εν κρυπτώ διαχείρισης. 
Η γενική ιδέα ήταν ότι αυτά μένουν εντός του κλειστού κυκλώματος της πολιτικο-διαχειριστικής γραφειοκρατίας ώστε να είναι δυνατός ο απόλυτος έλεγχος ή η διαβλητή διαδικασία του κατεπείγοντος στο τέλος της περιόδου. 
Η επιτάχυνση των διαδικασιών δεν είναι προφανώς λύση γιατί θα οδηγήσει σε προχειρότητες, σε έργα μαϊμού, σε εικονικές πραγματικότητες, σε κατασκευασμένες και προσχηματικές ανάγκες. Η πραγματική οικονομία, αυτή που συνδέεται με την καινοτομία, τις παραγωγικές επενδύσεις, τις εξαγωγές, θα περιμένει. Την νέα τετραετία ή το επόμενο ΚΠΣ.
Και βέβαια μια από τις λύσεις είναι η τόνωση της αγοράς. Όμως κι αυτό μπορεί να είναι αέρας κοπανιστός χωρίς σοβαρή συζήτηση για το περιεχόμενο της ανάπτυξης. 
Η άποψη ρίξτε χρήμα στην αγορά (μεγάλα οδικά έργα, οικοδομή) είναι και ξεπερασμένη και ανιστόρητη. Είναι αυτό που ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης ονόμαζε φτηνή ανάπτυξη. Γιατί είναι προφανές ότι έτσι δεν δημιουργείται προστιθέμενη αξία ή πολλαπλασιαστικά οφέλη ούτε σταθερές θέσεις εργασίας. 
Η άποψη όμως αυτή είναι ακόμα κυρίαρχη. Τόσο στη δεξιά όσο και στην αριστερά. Οι επιχειρήσεις υψηλής τεχνολογίας, η καινοτομία, η νέα αγροτική οικονομία, τα ολοκληρωμένα έργα τοπικής ανάπτυξης, η εγχώρια παραγωγή τεχνολογικού εξοπλισμού και εν τέλει οι εξαγωγές είναι άγνωστη χώρα.

Τα αυτά ισχύουν και για την "πράσινη ανάπτυξη". 
Όσοι οικολογούντες ή μη την ταυτίζουν αφελώς με μερικές ακόμη ανεμογεννήτριες, είναι βαθιά νυχτωμένοι. Γιατί ακόμα και οι πιο απλές από τις νέες αυτές εφαρμογές, απαιτούν εύρυθμη αγορά, αξιόπιστο τραπεζικό σύστημα, εταιρείες με την αντίστοιχη ικανότητα, ενημερωμένη και συμμετέχουσα αυτοδιοίκηση, ειδικευμένα ...