Κυριακή 30 Ιουνίου 2013

"Και όλα αυτά, γιατί η ηγετική ομάδα της ΔΗΜΑΡ είναι η Ανανεωτική Πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ"

του Χρήστου Παπανίκου

Μας σπρώχναν προς τη θάλασσα με τόξα οι Παταγόνες 

του Λεωνίδα Καστανά*

Το πιο φυσιολογικό και αναμενόμενο πολιτικό γεγονός των τελευταίων μηνών είναι η αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από το κυβερνητικό σχήμα και η δημιουργία της δικομματικής κυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ.
Πριν ένα χρόνο ο Φώτης Κουβέλης έκανε την πιο σωστή και θαρραλέα επιλογή της Αριστεράς τα τελευταία 40 χρόνια. Στήριξε έμπρακτα και συμμετείχε σε μια κυβέρνηση συνεργασίας για τη σωτηρία της πατρίδας. Η επιλογή αυτή, απεκάλυπτε ένα υψηλό αίσθημα εθνικής ευθύνης, συνιστούσε  το πρώτο απτό δείγμα γραφής μιας κυβερνώσας Αριστεράς και έριχνε το σπόρο για τη γέννηση μιας κουλτούρας πολιτικής συνεργασίας. 
Η συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ έδωσε την απαραίτητη ηθική νομιμοποίηση σε μια κυβέρνηση της οποίας οι άλλοι δυο εταίροι ήταν αυτοί που οδήγησαν τη χώρα στο αδιέξοδο, αλλά η λαϊκή εντολή τους ήθελε πρωταγωνιστές στην προσπάθεια σωτηρίας της.  

Έκανε όμως και ένα λάθος. 
Δέχτηκε να αναλάβει τα υπουργεία Δικαιοσύνης και  Διοικητικής Μεταρρύθμισης, δυο υπουργεία κλειδιά για την τύχη των μεταρρυθμίσεων που είχε ανάγκη η χώρα για να βγει από το τέλμα. Έτσι αποκαλύφθηκε με τον πιο κραυγαλέο τρόπο η μεταρρυθμιστική της ένδεια.

Απαραίτητη προϋπόθεση για την απαλλαγή της χώρας από τα μνημόνια είναι η δημιουργία πλεονασμάτων. Και αυτά επιτυγχάνονται με την αύξηση των εσόδων από φόρους και εισφορές και την ταυτόχρονη μείωση των εξόδων. 
Με τη φοροδιαφυγή να αυξάνεται αλματωδώς λόγω κυρίως της βαθιάς οικονομικής  ύφεσης, τι απομένει; Η μείωση των εξόδων. Μετά από το καταιγιστικό μπαράζ των οριζόντιων μέτρων που προηγήθηκε, ήρθε και η ώρα του κράτους. Ενός κράτους που πρέπει να αλλάξει όχι μόνο για να γίνει πιο οικονομικό αλλά κυρίως για να γίνει πιο παραγωγικό.

Είναι εδώ που αρχίζει ο εφιάλτης του πολιτικού συστήματος. 
Κλείσιμο κάποιων, πάλαι ποτέ, εκλεκτών οργανισμών (ΕΡΤ, ΕΑΒ, ΕΒΟ κλπ), αναδιάρθρωση και σμίκρυνση άλλων και φυσικά μερικές χιλιάδες απολύσεις μόνιμων ή μη δημοσίων υπαλλήλων. 
Η αποψίλωση του κράτους απόμεινε τελευταία γιατί όλοι είχαν την ελπίδα ότι κάτι θα γίνει και στο τέλος θα την αποφύγουν. Αλλά από τη μια η τρόικα και τα μνημόνια που έχουμε υπογράψει, από την άλλη η ίδια η ζωή ( η ανάγκη πλεονασμάτων) επιβάλλουν να μπει μαχαίρι και στις ιερές αγελάδες. Για να διασωθούν οι υπόλοιποι. Αν η ελληνική κυβέρνηση συνεχίσει να υπεκφεύγει θα ακολουθήσουν νέα σκληρά δημοσιονομικά μέτρα με απρόβλεπτες συνέπειες.

Θες να είναι επίορκοι και κοπανατζήδες, θες να είναι γυμναστές που πλεονάζουν, συμβασιούχοι των ΟΤΑ που παραμένουν με δικαστικά κόλπα, μυστήριοι ΙΔΑΧ, πελάτες που βολεύτηκαν εντός αλλά εκτός ΑΣΕΠ, ήρθε η ώρα κάποιοι να φύγουν. Ήρθε η ώρα να πληρώσει και το δημόσιο τον κεφαλικό φόρο που του αναλογεί. Και από πίσω έρχονται οι ιδιωτικοποιήσεις των ΔΕΚΟ, ο εξορθολογισμός των οποίων ίσως σημάνει και νέες απολύσεις.

Φυσικά και όλα αυτά  θα μπορούσαν να γίνουν με κάποιο οργανωμένο και ευφυές σχέδιο, μετά από δίκαιη αξιολόγηση, χωρίς να υπεισέλθουν κομματικά κριτήρια. Φυσικά και το σχέδιο θα έπρεπε να περιλαμβάνει αντισταθμιστικά μέτρα τόνωσης της απασχόλησης και επιδοματικής ενίσχυσης των ανέργων. 
Αλλά απολύσεις θα γίνουν. 
Για τα άλλα μέτρα που αναφέραμε δεν παίρνουμε όρκο. H παρούσα κυβέρνηση δεν αποτελεί εγγύηση. Το κράτος πρέπει να γίνει μικρότερο και πιο οικονομικό. Άγνωστο είναι αν θα γίνει και πιο παραγωγικό.

Ποια είναι τα προαπαιτούμενα αυτής της πρωτόγνωρης επιχείρησης; 
Νομοθετικές ρυθμίσεις που θα λύνουν τα χέρια και σαρωτική διοικητική αναδιάρθρωση που θα περιλαμβάνει και απολύσεις. 
Με τους αριστερούς, Ρουπακιώτη και Μανιτάκη στα υπουργεία κλειδιά αυτό ήταν αδύνατο. Γιατί και οι δύο υπερασπίστηκαν με τον πιο εμφατικό τρόπο όλο το άθλιο νομικό πλέγμα που έκανε άτρωτο το φαύλο πελατειακό κράτος σε κάθε απόπειρα μεταρρύθμισης. 
Συνεπώς, έπρεπε να φύγουν και έφυγαν. 
Το τι θα κάνουν αυτοί που απέμειναν θα το δούμε.

Η Αριστερά με ή χωρίς επιθετικούς προσδιορισμούς συνέβαλε με τον τρόπο της στη δημιουργία αυτού του υδροκεφαλικού κράτους. Πως θα μπορούσε τώρα να βάλει την υπογραφή της στην καταστροφή του όταν μάλιστα ...

Μια ολική κατάρρευση του συστήματος μπορεί να είναι και η μοναδική μαγική λύση για τη χώρα

ή τουλάχιστον να επισπεύσει την ολική κατάρρευση...
Φλερτάροντας με την έκρηξη

του Τάσου Μελετόπουλου*
Η πολιτική εξουσία φοβάται την άτακτη χρεοκοπία περισσότερο απ’ ό,τι την τρέμουμε εμείς. Φοβάται πως αν δεν καταφέρει σύντομα τη λεγόμενη ανάπτυξη θα γκρεμιστεί και θα αναγκαστεί να λογοδοτήσει στον κόσμο που την ανέχεται και που ακόμα σιωπά. Αν όμως το καταφέρει γνωρίζει ότι έχει μεγάλες πιθανότητες να γλιτώσει μια και καλή από τις πολιτικές ευθύνες που τη βαραίνουν από το παρελθόν.
Μεγάλο το στοίχημα: 400.000 πολίτες σκέφτονται να μεταναστεύσουν του χρόνου στο εξωτερικό. Το μεγαλύτερο μέρος του ενεργού πληθυσμού είναι απελπισμένο γιατί απολύθηκε, είτε θα απολυθεί και χιλιάδες άνεργοι νεαροί, απόφοιτοι σχολείων και Πανεπιστημίων, δανείζονται καθημερινά χαρτζιλίκι από τους οικονομικά στριμωγμένους γονείς τους για έναν καφέ ή για να μεταφερθούν με το αστικό λεωφορείο σε κάποια δημόσια παραλία να δροσιστούν. 
Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά παρακολουθούμε τους πολιτικούς με πλατιά χαμόγελα να υπόσχονται για μια ακόμη φορά ότι θα δώσουν τέρμα στο παλαιοκομματικό παιχνίδι που κατέστρεψε τη χώρα. Ότι θα εκσυγχρονίσουν τη δημόσια διοίκηση φέρνοντας το «φως», με ό,τι αυτό σημαίνει.
Είναι η τελευταία προσπάθεια ανασυγκρότησης του διαλυμένου κράτους. 
Αν αποτύχουν, θα αναγκαστούν να πάνε σύντομα σε εκλογές που δεν τους συμφέρει καθόλου. 
Είναι αξιοθαύμαστο πώς ένας λαός με τόσα μεγάλα οικονομικά προβλήματα υπομένει, δίχως να αντιδρά, τη συνεχιζόμενη πολιτική φαρσοκωμωδία. Αναρωτιέμαι για πόσο ακόμη διάστημα θα αποθηκεύεται όλη αυτή η καταπίεση και ο θυμός χωρίς να σπάσουν όλα τα αυγά στο καλάθι.

Θέλω να πετύχει τους στόχους της η κυβέρνηση του κυρίου Σαμαρά. 

Όσο όμως συνεχίζεται το ίδιο παιχνίδι με τους ίδιους παίχτες σε όλους τους σημαντικούς τομείς του κράτους με κερδίζει η ακραία άποψη ότι μια ολική κατάρρευση του συστήματος μπορεί να είναι και η μοναδική μαγική λύση για τη χώρα. Τότε και μόνο τότε οι πολιτικοί που μας έφεραν έως εδώ θα εξαφανιστούν σαν τα φοβισμένα ποντίκια που τα κυνηγούν γάτες πεινασμένες. 
Βέβαια θα υποφέρουμε, και θα ταλαιπωρηθούμε ακόμη πιο πολύ, αλλά σίγουρα θα δούμε «φως», όπως βλέπει το «φως» του κάποιος που τον τρομάζουν απότομα και συνέρχεται από τη βλακεία που τον είχε κυριεύσει.

Έτσι όπως επιμένουν να μας πηγαίνουν βόλτα, ξένοι δανειστές, ντόπια διαπλοκή και πολιτική εξουσία, η ελπίδα της πολυπόθητης ανάπτυξης θα παρασυρθεί πίσω από μια επώδυνη κατηφόρα ύφεσης, ανεργίας και οικονομικού μαρασμού. Είναι γεγονός ότι καθημερινά βάζουμε όλο και πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη, που σημαίνει ότι γινόμαστε ολοένα και πιο φτωχοί. 

Αν αποτύχουν να μας σώσουν, η μελλοντική άτακτη χρεοκοπία θα μας βρει ακόμη πιο αδύνατους οικονομικά. Με συνέπεια η ακραία κοινωνικοοικονομική κατάσταση που θα δημιουργηθεί να είναι εκρηκτικά βίαιη και αβάσταχτη για όλους. 

* protagon.gr
* εικόνα του άρθρου ny times/only-syriza-can-save-greece
 

Γιάννης Βούλγαρης: "Kάντε το όπως ο ΣΥΡΙΖΑ"

Ο τρίτος πόλος στο νέο σκηνικό
του Γιάννη Βούλγαρη*

Το βασικό χαρακτηριστικό αυτής της κυβέρνησης είναι ότι η εθνική ανάγκη παρατεταμένης πολιτικής σταθερότητας ταυτίζεται με το κομματικό συμφέρον των δύο συνεργαζόμενων κομμάτων να κερδίσουν χρόνο, να φέρουν αποτέλεσμα, ώστε να παρουσιαστούν στο εκλογικό σώμα με αξιώσεις. 
Κανένας από τους δύο εταίρους δεν μπορεί να κερδίσει ρίχνοντας τον άλλον, και οι δύο έχουν ελπίδες αν παραδώσουν τη χώρα με θετικό ρυθμό ανάπτυξης και αρχινισμένες μεταρρυθμίσεις στη δημόσια διοίκηση, στο κοινωνικό κράτος και στο παραγωγικό μοντέλο. Τα κριτήρια με τα οποία θα την αντιμετωπίσει ο κόσμος είναι, πρώτον, η ενεργητικότητα με την οποία θα κινηθεί για να ανακόψει την ύφεση και, δεύτερον, κάποια έστω δείγματα πρακτικής αυτοκριτικής για τις πελατειακές και αναξιοκρατικές επιλογές που το παραδοσιακό σύστημα της μεταπολιτευτικής Ελλάδας έχει καθιερώσει. 
Για όλα αυτά χρειάζονται χρόνο.

Είναι αυτό που έδωσε η ΔΗΜΑΡ στον εαυτό της. 
Αρχικά συνέβαλε με γενναιοφροσύνη στη διάσωση της χώρας, κάνοντας με τη συμμετοχή της στην κυβέρνηση ένα βήμα που δεν ήταν ούτε αυτονόητο ούτε εύκολο. Στο τέλος δεν άντεξε. 
Οχι την πίεση του εκλογικού της σώματος. Εφυγε σε μια στιγμή που οι κομματικοί συσχετισμοί έδειχναν στάσιμοι, άρα μελλοντικά παιζόμενοι. 
Ο μεγάλος από τα αριστερά ανταγωνιστής, ο ΣΥΡΙΖΑ, ήταν εμφανώς μπλοκαρισμένος χωρίς ικανότητα κινητοποίησης του κόσμου και τον ηγέτη του κουραστικά μονότονο. Από την άλλη, ο Πρωθυπουργός είχε υποχρεωθεί ήδη σε αναδίπλωση. 
Τελικά, η ΔΗΜΑΡ δεν άντεξε τον εαυτό της. Αυτοεγκλωβίστηκε στον μικρόκοσμο του κόμματος, τη στιγμή που η θέση της στη γενική πολιτική σκηνή και το «λευκό» παρελθόν έδιναν τη δυνατότητα να γίνει σημείο αναφοράς ευρύτερων προοδευτικών δυνάμεων και ζυμώσεων. Τώρα έχει εισέλθει σε φάση υπαρξιακής αγωνίας, με εμφανή τον κίνδυνο να δει τις δυνάμεις της να σκορπίζονται. Είναι αναμενόμενο. 
Η συμμετοχή της στην κυβέρνηση αποτελούσε το πιο δυναμικό στοιχείο της ταυτότητάς της, ενώ την ίδια στιγμή λειτουργούσε ως φράγμα προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα είναι εκτεθειμένη στη λεηλασία ενός μέρους της βάσης της. 
Το ότι τα στελέχη που πρωτοστάτησαν στην άτακτη φυγή από την κυβερνητική ευθύνη στέλνουν ήδη μηνύματα στον ΣΥΡΙΖΑ επιταχύνει την αποδιάρθρωση. Συντεταγμένη όμως πορεία προς τον ΣΥΡΙΖΑ είναι μάλλον απίθανη στις παρούσες συνθήκες, καθώς υπάρχει ένα άλλο εξίσου αν όχι μεγαλύτερο μέρος του κοινού της, το οποίο είναι σταθερά στρατευμένο στον αριστερό ευρωπαϊσμό και στις παραδόσεις της Ανανεωτικής Αριστεράς. 

Η ΔΗΜΑΡ αιφνιδίασε μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων της, στοιχειώδης υποχρέωσή της είναι να τηρήσει τουλάχιστον την προεκλογική υπόσχεση ότι η κοινοβουλευτική παρουσία της στοχεύει πρωτίστως να διασφαλίσει την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας.

Σε κάθε περίπτωση, η παραίτηση της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση ενισχύει την τάση προς τον δικομματισμό ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ, με σημαίνουσα επίσης παρουσία της ΧΑ. 
Εχω υποστηρίξει και υποστηρίζω ότι θα πρόκειται για αρνητική εξέλιξη του κομματικού συστήματος ότι υπό τις παρούσες συνθήκες ο δικομματισμός ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ θα είναι εμφυλιοπολεμικός και στείρος. 
  • Πρώτον, γιατί ενθαρρύνει τα πιο αρνητικά στοιχεία των δύο παρατάξεων. 
  • Δεύτερον, γιατί αμβλύνει τις πιέσεις στον ΣΥΡΙΖΑ να εξελιχθεί σε κυβερνητική δύναμη με δημοκρατικές, μεταρρυθμιστικές και ευρωπαϊκές προδιαγραφές. 
  • Τρίτον, γιατί η παρουσία της ΧΑ πιέζει τη ΝΔ επί το αυταρχικότερον και τον ΣΥΡΙΖΑ, σιωπηλά, επί το «αντισυστημικότερο». 
  • Τέταρτον, γιατί το ευρωπαϊκό πλαίσιο δεν είναι σήμερα αρκετά ισχυρό ώστε να λειτουργεί ως πόλος έλξης που θα αφομοιώνει τις φυγόκεντρες τάσεις της «ελληνικής περίπτωσης». Γεγονός που καθιστά πιθανό ένα «ιστορικό ατύχημα» καθώς η διεθνής κρίση είναι ακόμα σε εξέλιξη και δεν αποκλείεται να κρύβει νέες δυσάρεστες εκπλήξεις.
Η έξοδος της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση αλλάζει τους όρους της συζήτησης για τη συσπείρωση των δυνάμεων του δημοκρατικού σοσιαλισμού και της ...

Σάββατο 29 Ιουνίου 2013

H ΔΗΜΑΡ ΣΕ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ: Ένα κείμενο που υπογράφουν 174 μέλη της ΔΗΜΑΡ με διαφορετική άποψη

 Η ΔΗΜΑΡ ΣΕ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ
Πάμε μπροστά για τη δημοκρατική μεταρρυθμιστική αριστερά ή επιστρέφουμε στην πεπατημένη της «προγραμματικής αντιπολίτευσης»;
Πριν από ένα χρόνο, το κόμμα μας, η Δημοκρατική Αριστερά, έκανε ένα μεγάλο βήμα, πρωτόγνωρο στην πολιτική ζωή του τόπου αλλά και στην ιστορία της ελληνικής αριστεράς. Αντιλαμβανόμενη την κρισιμότητα των στιγμών, την αναγκαιότητα να αποφευχθεί πάση θυσία η χρεωκοπία και η έξοδος της Ελλάδας από τη ζώνη του ευρώ, αποφάσισε τη συμμετοχή της σε μία κυβέρνηση ευρύτερης συνεργασίας για τη σωτηρία αλλά και την ανασυγκρότηση σε υγιείς βάσεις της χώρας. Η επιλογή αυτή αποκάλυπτε υψηλό αίσθημα εθνικής ευθύνης, συνιστούσε το πρώτο απτό δείγμα γραφής μιας κυβερνώσας Αριστεράς και έριχνε το σπόρο για την αλλαγή κουλτούρας της ελληνικής κοινωνίας, σχετικά με την αναγκαιότητα των κυβερνήσεων συνεργασίας.
Η ως χθες συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ, στην κυβέρνηση συνιστά σημαντικό πολιτικό κεφάλαιο, το οποίο οφείλουμε να διαφυλάξουμε.
 

Ωστόσο, η ΔΗΜΑΡ με την απόφασή της να «εγκαταλείψει το καράβι» εμφανίστηκε να κάνει ένα άλμα στο κενό.
Μεγεθύνοντας αδικαιολόγητα μια διαφωνία της ως προς το εργασιακό καθεστώς στη Δημόσια Ραδιοτηλεόραση, εγκατέλειψε την κυβέρνηση. Η κίνηση αυτή φοβόμαστε πως επικαλείται τον αδιαμφισβήτητο πολιτικό τυχοδιωκτισμό της ΝΔ ως πρόσχημα για την απόσειση του βάρους των κυβερνητικών ευθυνών. 


Ακριβώς τη στιγμή που η κρίσιμη κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα επιβάλλει ενεργότερη συμμετοχή και επιτάχυνση των μεταρρυθμίσεων, η ΔΗΜΑΡ, αντί για «επισπεύδουσα δύναμη», εμφανίζεται να εγκαταλείπει την εθνική προσπάθεια εξόδου της χώρας από την κρίση, με αποτέλεσμα να αποδομεί την ιδέα της αριστεράς της ευθύνης, επιστρέφοντας ουσιαστικά στα ειωθότα του αριστερού αρνητισμού. Το αφήγημα της ανοχής και της προγραμματικής αντιπολίτευσης, που στη συνέχεια επιχειρείται να προβληθεί ως εναλλακτική στην κυβερνητική συμμετοχή, εκτιμούμε ότι δεν έχει ακροατήριο και θα είναι αυτοκτονικό ως προς τα αποτελέσματά του.

Θεωρούμε ότι η απόσυρση της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση, αν και συνδέεται με αυθαίρετες συμπεριφορές της Νέας Δημοκρατίας και με υπαρκτά προβλήματα της τρικομματικής συνεργασίας, στηρίχτηκε σε λανθασμένες εκτιμήσεις, δείχνει έλλειψη πολιτικού σχεδιασμού και συνιστά πλήρη ανατροπή της στρατηγικής του κόμματός μας. Αναιρεί την πρόσφατη πορεία μας και τη θετική συνεισφορά μας, μοιάζει να ακυρώνει το ηθικό και πολιτικό κεφάλαιο της ΔΗΜΑΡ, ως χρήσιμης για τον τόπο δύναμης, και να την απομακρύνει από τους πολίτες εκείνους που εξακολουθούν να ελπίζουν σε μια έξοδο της χώρας από την κρίση προς όφελος όλης της κοινωνίας
 

Και τώρα τι κάνουμε;

Το σημαντικότερο είναι να ξαναπιάσουμε το νήμα.
Με δεδομένο ότι το δεύτερο εξάμηνο της χρονιάς που διανύουμε θα είναι κρίσιμο για τη χώρα και την Ευρώπη, οφείλουμε να δυναμώσουμε και να κάνουμε πιο ευδιάκριτο το πολιτικό μας στίγμα, εκείνο που από την ίδρυσή μας προσδιορίσαμε, ως φιλοευρωπαϊκή μεταρρυθμιστική αριστερά. 
Να αναζητήσουμε σχέδιο και στρατηγική, να επαναλάβουμε την άρνησή μας και την αντίθεσή μας στον στείρο αντιπολιτευτισμό και στις επικίνδυνες πρακτικές του λαϊκισμού.
 

Για την ανασυγκρότηση της χώρας δεν υπάρχει άλλος δρόμος από αυτόν των δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων. 
Η δημοσιονομική εξυγίανση, η παραγωγική αναδιάρθρωση, η αναδιοργάνωση και ο εξορθολογισμός της διαλυμένης δημόσιας διοίκησης, η αποκατάσταση του κύρους και της αξιοπιστίας των θεσμών, η επιβολή του κράτους δικαίου και της νομιμότητας παντού, η ισονομία, η αξιοκρατία, τελικώς η δημοκρατία.
Να ανανεώσουμε την επαφή μας με τον κόσμο που πίστεψε στο μήνυμά μας, να συσφίξουμε τις σχέσεις μας με τις άλλες φιλοευρωπαϊκές μεταρρυθμιστικές δυνάμεις, τις δυνάμεις της πολιτικής οικολογίας, να επιμείνουμε σε πρωτοβουλίες για την ανασυγκρότηση του ευρύτερου μεταρρυθμιστικού χώρου, τον χώρο ανάμεσα στη συντηρητική δεξιά και στον επικίνδυνο δήθεν ριζοσπαστισμό.
Πάνω απ’ όλα, είναι αναγκαίο να ξαναβρούμε τον ενθουσιασμό με τον οποίο δοθήκαμε στο δύσκολο πολιτικό εγχείρημα της αριστεράς της ευθύνης, και την εμπιστοσύνη με την οποία το περιέβαλαν οι πολίτες.
 

Η ΔΗΜΑΡ είναι το κόμμα μας. Την αγαπήσαμε γιατί αποτελεί ένα μεγάλο βήμα προς τα μπρος. Δεν θα το αφήσουμε να μείνει μετέωρο και θα αγωνιστούμε να μην ακυρωθεί.


 Οι μέχρι στιγμής υπογραφές:

"Πρέπει να είναι ο μοναδικός νεοφιλελευθερισμός της ιστορίας που διπλασίασε το κράτος και τις αποδοχές των δημοσίων υπαλλήλων, ενώ αφάνισε τον ιδιωτικό τομέα"

του Φώτη Γεωργελέ*
Αν περάσεις μια βόλτα από τη Μεσογείων, θα νομίσεις ότι οι συγκεντρωμένοι άνθρωποι εκεί κάνουν κάποιο τεράστιο λάθος. Κάτω από πλακάτ "δεν πληρώνω" διαδηλώνουν υπέρ της κρατικής τηλεόρασης της οποίας ...αρνούνται να πληρώσουν την υποχρεωτική εισφορά για να λειτουργήσει. Η αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία λίγες μέρες πριν κατήγγελλε την ΕΡΤ ως προπαγανδιστικό μηχανισμό της κυβερνητικής πολιτικής των μνημονίων, τώρα φρίττει μπροστά στο ενδεχόμενο να μειωθεί και κηρύσσει ανένδοτο αγώνα. Ώστε να συνεχίσει προφανώς ...την προπαγάνδα των μνημονίων. Ακόμα και ομάδες αναρχικές, αντιεξουσιαστικές, που σε κάθε ευκαιρία φώναζαν το σύνθημα "αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι", τώρα δίνουν αγώνα υπέρ εκείνων των "ρουφιάνων" που αμείβονται άμεσα από το κράτος.
Στην πραγματικότητα δεν κάνουν κανένα λάθος
Ασχέτως πώς ονομάζονται και τι ταμπέλα κρατάνε, δεξιά ή αριστερή αναλόγως με τα ακροατήρια, στ’ αλήθεια ένα πράγμα τους ενδιαφέρει. Να μη θιγεί ο τροφοδότης λογαριασμός, το κράτος. 
Είναι οικολόγοι, δίνουν μάχες ακόμα και με τα όπλα για να μη γίνει μια επένδυση στα ορυχεία της Χαλκιδικής. Η ΔΕΗ είναι η πιο ρυπογόνος βιομηχανία, όχι της Ελλάδας, της Ευρώπης ολόκληρης. 

Κανείς ποτέ δεν σκέφτηκε να διαδηλώσει στην Πτολεμαΐδα ή τη Μεγαλόπολη.

Όλη η Ελλάδα είναι μια ατελείωτη χωματερή, στη Φυλή υποβαθμίζεται η υγεία των κατοίκων επί δεκαετίες, στα νησιά καταστρέφεται ο τουρισμός από τις ανοιχτές χωματερές, πληρώνουμε πρόστιμα στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα. 

Διαδηλώσεις όμως κάνουν στην Κερατέα για να μη γίνει ένα σύγχρονο εργοστάσιο επεξεργασίας απορριμμάτων. 

Επί δεκαετίες η δημόσια περιουσία του κράτους καταπατείται, στην Ηλεία έχει δημιουργηθεί μια ολόκληρη πόλη αυθαιρέτων, το Ταμείο που σχηματίστηκε για την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας δηλώνει ότι το 1/3 των εκτάσεων, οι πιο καλές και ακριβές, έχουν καταπατηθεί. Διαδηλώνουν όμως όταν προκύπτει μια τουριστική επένδυση στην Κέρκυρα, φωνάζουν ότι ξεπουλάμε τα ασημικά του κράτους. 

Οι λίγες εναπομείνασες ελληνικές βιομηχανίες δηλώνουν ότι θα κλείσουν, πληρώνουν την ακριβότερη ενέργεια στην Ευρώπη, δουλεύουν αναγκαστικά με παθητικό.

Η ΔΕΗ έχει κάνει 17 αυξήσεις τα τελευταία χρόνια στους λογαριασμούς, φωνάζουν όμως ότι οι ιδιωτικοποιήσεις είναι αυτές που θα αυξήσουν τις τιμές. 

Είναι οι υπερασπιστές του χρεοκοπημένου συστήματος, αυτοί που εισπράττουν κέρδη, προσόδους και προνόμια από το ήδη ιδιωτικοποιημένο από τους ίδιους κράτος. 

Αρνούνται να αλλάξει οτιδήποτε στις δομές του, στο κόστος λειτουργίας του, γιατί το κράτος είναι η δικιά τους επιχείρηση. Κόμματα και προνομιούχες επαγγελματικές ομάδες υπερασπίζονται το δικό τους μαγαζί. Έστω κι αν η διατήρησή του, έτσι όπως είναι, οδηγεί μαθηματικά στη χρεοκοπία για όλους.

Η περίπτωση της κρατικής τηλεόρασης είναι ένα καθαρό παράδειγμα του τι συνέβη στο κράτος τα τελευταία χρόνια. 
Το 2000 πληρώναμε για την ΕΡΤ 185 εκατομμύρια το χρόνο. 
Το 2009 είχε φτάσει στα 302. 
Μπορεί ένα χρεοκοπημένο κράτος που δεν έχει να διαθέσει χρήματα ούτε για τα φάρμακα των καρκινοπαθών, να πληρώνει 300 εκ. το χρόνο για δημόσια Μέσα Ενημέρωσης; 
Κάθε σοβαρή χώρα το πρώτο πράγμα που θα έλεγε θα ήταν, χρεοκοπήσαμε, δεν έχουμε λεφτά, μπορούμε να διαθέσουμε 100 εκατομμύρια. Αυτά είναι, κάντε το ...

Παρασκευή 28 Ιουνίου 2013

Στη μετασοβιετική δημοκρατία

του Τάκη Θεοδωρόπουλου
Προχθές, στη μετασοβιετική δημοκρατία μας, συνέβη κάτι πρωτοφανές. Μερικές δεκάδες περίεργοι άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στην οδό Ακαδημίας και κάτι φώναζαν για κάποιον ΟΑΕΕ. Προσπάθησα να βρω κάποιο πανό, το οποίο θα πιστοποιούσε τη γνησιότητα της διαμαρτυρίας, όπως ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΠΑΜΕ ή έστω ΕΡΤ, πλην όμως δεν υπήρχε τίποτε εκεί γύρω. Επειδή μάλιστα οι άνθρωποι αυτοί δεν είχαν το θάρρος να κλείσουν έστω για λίγο, "συμβολικά" που λένε, την οδό Ακαδημίας, άρχισα να υποψιάζομαι πως κάτι δεν πάει καλά με το αγωνιστικό ποιόν τους. 
Οι υποψίες μου επιβεβαιώθηκαν εντός ολίγου. Επρόκειτο για ελεύθερους επαγγελματίες, μικροεπιχειρηματίες και λοιπά παράσιτα που τρώνε ό,τι αγριόχορτα αφήνει ελεύθερα η ιερή αγελάδα του υπέροχου, ανυπέρβλητου, μοναδικού και θαυματουργού ελληνικού Δημοσίου.

Πώς τόλμησαν να εμφανιστούν, ουδείς γνωρίζει. Υποθέτω ότι, αν το είχαν πάρει είδηση οι τοποτηρητές της διαμαρτυρίας, η οποία ανήκει αποκλειστικά στον στενότερο και ευρύτερο δημόσιο τομέα, ως επίσης και στους βιομηχανικούς εργάτες της ανύπαρκτης βιομηχανίας μας, θα είχαν φροντίσει να τους περιμαζέψουν. 

Αυτοί, για να καταλάβετε, είναι οι άνθρωποι που έχουν δημιουργήσει την ανεργία στη χώρα μας. Κλείνουν τα μαγαζιά τους και τις επιχειρήσεις τους το ένα μετά το άλλο, χωρίς να σκέφτονται ότι, εκτός του ότι απολύουν υπαλλήλους, στερούν και από το δημόσιο ταμείο έσοδα. 
Διότι, ως γνωστόν, στη μετασοβιετική δημοκρατία μας ο μόνος λόγος για να λειτουργεί η αγορά είναι γιατί συνεισφέρει στο δημόσιο ταμείο. Οποιαδήποτε άλλη άποψη είναι ειδεχθώς φιλελεύθερη και ως εκ τούτου καταδικαστέα και μακριά από εμάς. 
Ισχυρίζονται ότι αυτό συμβαίνει εξαιτίας της κρίσης, φωνάζουν ότι η αγορά στενάζει και υποφέρει, όμως επειδή όλοι το ίδιο λένε –ακόμη και ο κ. Σόιμπλε–, δεν πείθουν κανέναν. 
Δεν λέω ότι και αυτοί, ένα μεγάλο μέρος τους, δεν είχαν συνυπογράψει το κοινωνικό συμβόλαιο που σου επέτρεπε να πληρώνεις την εφορία μόνον όποτε δεν μπορούσες να κάνεις αλλιώς. 
Δεν ισχυρίζομαι ότι είναι αθώοι του αίματος τούτου και ότι ανάμεσά τους ορισμένες τάξεις επιλέκτων δεν απολάμβαναν συντεχνιακά προνόμια, ή ότι δεν διαθέτουν και αυτοί, όσοι έχουν απομείνει ζωντανοί εξ αυτών, τα υπέροχα προστατευτικά αντανακλαστικά της σοβιετικής δημοκρατίας μας. 

Οι μεταφυσικοί τόνοι που έχει πάρει η συζήτηση για το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές είναι μία ακόμη απόδειξη ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα έτοιμη να ανταποκριθεί στις προκλήσεις των καιρών – ποιων καιρών είναι άλλο θέμα. 
Και για να σοβαρευτούμε. 
Το πτωχευμένο και βουλιμικό κράτος, η κουρελού των συντεχνιών, δεν μπορεί ούτε να ανοίξει τα μαγαζιά τους ούτε να υποχρεώσει τους πελάτες να μπουν μέσα και να αγοράσουν. Μπορεί όμως να τους ελαφρύνει μειώνοντας δραστικά τις εισφορές, προσαρμόζοντάς τες στον κύκλο εργασιών, πείθοντάς τους για την ανταποδοτικότητά τους – κάτι που δεν ισχύει. Όσοι δε δηλώσουν ότι δεν επιθυμούν σύνταξη, να απαλλαγούν από την υποχρέωση. 
Το ζήτημα της ιατρικής περίθαλψης, του ΕΟΠΥΥ δηλαδή, το αφήνω ασχολίαστο ως ευκόλως εννοούμενο. Όμως  επειδή ο ΟΑΕΕ πριν από όλα μεριμνά για την υγεία των ασφαλισμένων του, ούτε αυτό το ευκόλως εννοούμενο τους παρέχει σε περίπτωση που χρωστούν. Προφανώς τους λυπάται και δεν θέλει να υποστούν την κακομεταχείριση του ΕΟΠΥΥ.

Μην ανησυχείτε. Τίποτε από όλα αυτά δεν πρόκειται να γίνει. Διότι η μετασοβιετική δημοκρατία μας μπορεί να διακρίνεται από τη σοβιετική πρόγονό της επειδή ουρλιάζει απ’ το πρωί ώς το βράδυ πως θέλει μεταρρυθμίσεις, όμως, ως μετασοβιετική, δεν ξεχνάει ορισμένες βασικές αρχές. 
Και η πρώτη βασική είναι ότι το Δημόσιο υποχρεούται, για ιστορικούς λόγους, να εφευρίσκει διάφορες μηχανές βασανιστηρίων, όπως ο ΟΑΕΕ, ώστε οι πολίτες να το σέβονται και να το εκτιμούν.

*από την kathimerini.gr

Η δυσανεξία της Αριστεράς στους ...αριστερούς

Γράφει σχολιαστής στο fb, σε συζήτηση για τα "της ΔΗΜΑΡ":

"Είναι αξιοπρόσεκτο και λέει πολλά το ότι το 95% (ίσως να λέω και λίγο) αναλόγου ενδιαφέροντος και επιπέδου απόψεων προέρχεται από ανθρώπους είτε εκτός κομμάτων είτε εντός αλλά χωρίς αξιόλογη επιρροή."
Και πέφτει διάνα: η συζήτηση για την κυβερνώσα αριστερά, την κεντροαριστερά, την ανανεωτική και μεταρρυθμιστική, την φιλελεύθερη αριστερά κλπ που συνεχίζεται αενάως από την ημέρα που ανακοινώθηκε η χρεοκοπία του ελληνικού κράτους πριν τρία χρόνια, καρκινοβατεί. Και κάθε λογικός άνθρωπος αναρωτιέται: "καλά τόσο δύσκολοι είναι οι αριστεροί στο να συναινέσουν, να τα βρουν και να κυβερνήσουν όπως κάνουν οι δεξιοί, οι πασόκοι, οι συριζαίοι τόσον καιρό;" Που κολλάει συνεχώς "το πράγμα";

Αν "το πράγμα" είναι η πολιτική σύγκλιση, προφανώς δεν κολλάει πουθενά. Εδώ και πολύ καιρό, οι κεντροαριστεροί έχουν συμφωνήσει στο 90% των θέσεων και των προγραμμάτων τους. Οι διακηρύξεις τους, μαζί και των κινήσεων του ριζοσπαστικού κέντρου, είναι πανομοιότυπες. Στα φόρουμ και τις ομάδες στο facebook που συνωστίζονται, ο ένας συμπληρώνει τον άλλο και η μία την άλλη. Όλα δείχνουν έτοιμα για τον μεγάλο συνασπισμό των δυνάμεων μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τίποτα δεν γίνεται τελικά.

Γιατί; Cherchez la femme...; Όχι βέβαια. Cherchez Fotis, Benny, etc

Γιατί όμως άνθρωποι "αναλόγου ενδιαφέροντος και επιπέδου απόψεων " βρίσκονται εκτός κέντρου αποφάσεων, "είτε εκτός κομμάτων είτε εντός αλλά χωρίς αξιόλογη επιρροή";
Γιατί πρέπει να περιμένουν τον Φώτη, τον Βαγγέλη (τον Θάνο, τον Θόδωρο, τον Ανδρέα, τον Μιχάλη κλπ) για να γίνει το αυτονόητο; Το συμφωνημένο από καιρό; Αυτό που καθημερινά συζητούν και συμφωνούν στα φόρουμ της κεντροαριστεράς;

Υπάρχει πρόβλημα ηγεσίας, θα πουν μερικοί. Δημοκρατίας, θα πουν άλλοι. Είτε έχουμε δηλαδή ικανούς ανθρώπους και δεν μπορούν να βγουν μπροστά είτε δεν έχουμε οπότε πάλι καταλήγουμε στους ίδιους: άρρενες, κάποιας περασμένης ηλικίας, συντηρητικούς και "σιγουράντζες", με ιστορία στο κουρμπέτι, ικανότατους στους κομματικούς χειρισμούς, μέτριους για την σωτηρία της χώρας, καχύποπτους σε οποιαδήποτε ανανέωση ανθρώπων και θεσμών, ανοιχτών διαδικασιών και συνεργασιών. 
Ωραία. 
Κι έτσι καταλήγουμε ξανά και ξανά να επιλέγουμε απλά το "μικρότερο κακό" - και αναπολούμε ήδη τις ημέρες που η ΔΗΜΑΡ πχ ήταν στην κυβέρνηση κι ας μην έκανε τίποτα ιδιαίτερο... "Ήταν όμως στην κυβέρνηση", πράγμα ιστορικό για την Ελλάδα, λένε πολλοί φίλοι.
Την ίδια στιγμή που η κεντροαριστερά χτενίζεται, η χώρα αδυνατεί να κάνει ένα βήμα μπροστά, ζει με δανεικά -που τελειώνουν- χωρίς να πλησιάζει ούτε κατά διάνοια την προοπτική της ανάκαμψης με δικές της ενέργειες και το κράτος παρασιτεί με ανυπόφορη πια φορολογία οτιδήποτε πάει να σαλέψει μόνο και μόνο για να συντηρηθεί "έτσι όπως είναι", αντιπαραγωγικό, παρασιτικό, πελατειακό, αντιαναπτυξιακό, μια δεξιά σοβιετία (όπως λέει κι ο Μπουτάρης) που πίνει το αίμα των υπηκόων της.
Νοσταλγούμε την μετριότητα μπροστά στην καταστροφή. Νοσταλγούμε συντηρητικούς ηγέτες μπροστά στους επερχόμενους χαοτικούς. Νοσταλγούμε την λιτότητα περασμένων δεκαετιών μπροστά στην πείνα του σήμερα. Νοσταλγούμε την μετανάστευση όσοι/ες δεν μπορούμε πια να την χρησιμοποιήσουμε. Και καταπίνουμε την δυσανεξία της Αριστεράς στους αριστερούς, τους ανανεωτικούς, τους μεταρρυθμιστές. 

Τάχουμε χάσει όλα. Και την ηρεμία μας ακόμη. Όσοι όσες δεν ήσαν ενεργοί τόσα χρόνια θέλουν να μιλήσουν και δεν έχουν ...στόμα. 
Είναι αργά; 
Πρέπει να αφήσουμε την ιστορία της κυβερνώσας κεντροαριστεράς στους επαγγελματίες; 
Και μεις να παρακολουθούμε από τον καναπέ;
Όχι δεν νομίζω - γιατί σε λίγο δεν θάχουμε ούτε κεντροαριστερά, ούτε καναπέ. 

Πρέπει επειγόντως να αποκατασταθεί ένα πραγματικά συμμετοχικό, ανοιχτό κλίμα μεταξύ των ανθρώπων της κεντροαριστεράς και της οικολογίας - με ευθύνη όσων έχουν την κομματική εξουσία σε όλα τα κόμματα και κινήσεις του χώρου. Να μπορέσει να συμμετέχει ο καθένας και η καθεμιά μας - να ακουστεί η γνώμη όλων κι ας αργήσουν λίγο οι αποφάσεις. Να καλεστούν όλοι και όλες, να ανατραπεί η σειρά: πρώτα οι έξω μετά οι μέσα τελευταίες οι ηγεσίες. Να ξεχαστούν οι προειλλημένες αποφάσεις που έρχονται για επικύρωση. Να κάνουν όλοι και όλες ένα βήμα πίσω και να ακούσουν τους άλλους. Και οι μηχανισμοί να παύσουν για λίγο να χτυπούν προσοχή στους "ηγέτες" - αφού θα χαθούν κι αυτοί μαζί μας - ας παίξουν λίγο και τον έξυπνο τάρανδο διαβάζοντας σωστά τις δημοσκοπήσεις...

Είναι η τελευταία ώρα. Ασυγχώρητη η αλαζονεία και οι θεωρίες των παιγνίων κάθε είδους και έμπνευσης. Οι αριστεροί πρέπει να μπουν στο παιχνίδι της Αριστεράς. όχι ως χρήσιμοι ηλίθιοι των μηχανισμών - αλλά ως νοικοκύρηδες στο σπίτι τους. Και όλοι όλες να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων παραιτούμενοι/ες, για λίγο, των (κομματικών) προνομίων τους

Τρόποι υπάρχουν. 
Η Αριστερά θέλει;

Γιώργος Παπασπυρόπουλος

Πέμπτη 27 Ιουνίου 2013

Ψευδαισθήσεις και συνείδηση του: "Άλλο Κατσέλη, άλλο ΕΡΤ"


από τις Ροϊδη και Λασκαράτου Εμμονές
Το "Μόνο, το Δημόσιο σας ενδιαφέρει;" του Νάσου Αθανασίου, χωρίς ο ίδιος να το λέει, απευθύνεται σε όλον τον πολιτικό κόσμο, ιδιαίτερα στην Αριστερά.
27_aug_Amnoerif
Διαβάζουμε εδώ κι εκεί ότι οι ξένοι τροϊκανοί επίσης "εξεπλάγησαν για τις πολιτικές διαστάσεις που έλαβε το ζήτημα της ΕΡΤ' – Το ίδιο και τα κόμματα, το αυτό ισχύει και σε μεγάλο μέρος του ευρύτερου κοινού. 

Όλοι εξεπλάγησαν, διαμαρτυρήθηκαν. Τα συνδικάτα των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ ξύπνησαν, το κρεσέντο του θορύβου κορυφώθηκε με συναυλίες, επιτροπές συμπαράστασης, από καλούς κακούς καλοπροαίρετους τραγελαφικούς και γραφικούς –όλα ως γνωστόν διαθέτει ο μπαξές. Ορισμένα δε κόμματα –ιδιαίτερα αυτά της αριστεράς-άνοιξαν τις αγκάλες προστασίας προς την ΕΡΤ και όλα αυτά αλλά και πολλά άλλα  «επέβαλλαν» πολιτικές εξελίξεις που μας έφεραν –λένε πολλοί και έγκριτοι- στο «χείλος της ακυβερνησίας» -βλέπε γκρεμού. 

Εμείς σε δύο αναρτήσεις μας εδώ  και εδώ είπαμε πως όλος αυτός ο θόρυβος κι η βαβούρα έπρεπε να γίνει όχι λόγω της αμαρτωλής, και πάντα, κυβερνητικής ραδιοτηλεόρασης, αλλά για την ξαφνική, αυταρχική και δικτατορική Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου. 
Αλλά εμείς είμαστε εμείς, είμαστε ασήμαντοι, ποιος μας ακούει. Σιγά.

Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Νάσος Αθανασίου,  έκανε στο facebook την ακόλουθη δήλωση:
"Η Κυβέρνηση υποδεικνύει τις απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα, όταν της μιλούν για τις απολύσεις στο Δημόσιο. Η μόνιμη επωδός της είναι: Μόνον, το Δημόσιο σας ενδιαφέρει;
Τώρα, ένα εργοστάσιο παραγωγής ελληνικών προϊόντων στο Μενίδι βάζει λουκέτο και περισσότεροι από 800 άνθρωποι χάνουν τη δουλειά τους.
Γιατί; Διότι, οι τράπεζες που εδώ και μήνες ανακεφαλαιώνονται και κεφάλι δεν σηκώνουν, αδυνατούσαν να την χρηματοδοτήσουν.
Ένα μεγάλο εύγε, αξίζει σε αυτούς που φροντίζουν τόσο πολύ για τον ιδιωτικό τομέα.
Κύριε Στουρνάρα, τόσο επιχειρηματοκτόνες τράπεζες δύσκολα θα βρει κανείς σε άλλη χώρα…"
Ο συμπαθής βουλευτής έχει δίκιο, όμως η δήλωση ΔΕΝ λέει όλη την αλήθεια. Διότι δεν στηρίζει μόνο η κυβέρνηση τον δημόσιο τομέα εις βάρος του ιδιωτικού αλλά όλα τα κόμματα του κοινοβουλίου.
Το "Μόνο, το Δημόσιο σας ενδιαφέρει;" του Νάσου Αθανασίου, χωρίς ο ίδιος να το λέει, απευθύνεται σε όλον τον πολιτικό κόσμο, ιδιαίτερα στην Αριστερά.
Η κρίση ήταν/είναι ωφέλιμη μας απογύμνωσε μύθους και μας ξεκαθάρισε πολλά ευτυχώς στερεότυπα. Μάθαμε ότι και η επίσημη Αριστερά είναι κι αυτή, όσο και οι άλλοι, κούφια, γυμνή.

Ναι, ξέρω, ο Τσίπρας πρόκειται να επισκεφτεί το εργοστάσιο Κατσέλη, δεν αποκλείεται να το κάνει και το ΚΚΕ –αν δεν το έχει κάνει ακόμη.
Όμως, η ελαφρότητα της συμβολής τους, η συμμετοχή τους, στις κακόφωνες, στις δυσανάλογες διαστάσεις σε σχέση με το κοινωνικό της βάρος, που πήρε το ζήτημα της ΕΡΤ, προσωπικά δεν μου αφήνουν κανένα περιθώριο να τους πάρω στα σοβαρά.

Ας πούμε αντίο, σε αυτήν, την κατ’ επίφαση Αριστερά

Μια ΔΗΜΑΡ στο ρόλο του "μικρότερου κακού", σε ποιον ακριβώς είναι χρήσιμη;

Αν (και) η ΔΗΜΑΡ ενσωματωθεί οριστικά στον βολικά προτεινόμενο, λόγω συγκυρίας, ρόλο του μικρότερου κακού, που θα πάει η πολιτική σε αυτόν τον τόπο; 
Εάν λόγω "ρεαλισμού" (ακόμη και) το κόμμα της "ανανεωτικής αριστεράς" υιοθετεί μια ασφαλή μεν, μη-πολιτική δε, συμπεριφορά, και συντηρεί την θέση του στο πολιτικό σκηνικό ως μπαλαντέρ, δεν χάνει κάθε προωθητικό ρόλο στην ανανέωση της αριστεράς και του τόπου;
Τι χρειαζόμαστε σήμερα; 
Να εκμεταλλευτούμε αυτοαναφορικά την συγκυρία ή να ανατρέψουμε την ακινησία του ελληνικού πολιτικού συστήματος; 
Να απαλύνουμε τις οξείες γωνίες της τυχοδιωκτικά πελατειακής πολιτικής -είτε της δεξιάς ή είτε της αριστεράς- ή να ανατρέψουμε με σαρωτικές μεταρρυθμίσεις το χρεοκοπημένο σύστημα της μεταπολίτευσης που εμποδίζει κάθε πραγματική αλλαγή; 
Να παραμείνουμε και παρατείνουμε παθητικά (σε) μια αδιέξοδη επαιτεία στο κατώφλι της Ευρώπης, άλλοτε απειλώντας και άλλοτε παρακαλώντας, ή να βγούμε από την υπανάπτυξη και το κρατικοδίαιτο και κλειστό σύστημα της οικονομίας των ημετέρων; 
Και πως θα γίνει αυτό, όταν εγκαταλείπεται η πολιτική παρέμβαση -και οι κίνδυνοί της- για την ασφάλεια ενός ρόλου που δεν χρειάζεται να κάνει πολλά (αφού τα κάνουν οι άλλοι);
Γράφουμε τα παραπάνω γιατί όπως λέει (και σωστά) ο Παναγιώτης Κωστούλας -και πολλοί άλλοι/ες-  η κοινοβουλευτική ύπαρξη της ΔΗΜΑΡ είναι από μόνη της αντικειμενικά χρήσιμη. Ως το μικρότερο κακό ή ως συνιστώσα μιας λίγο λιγότερο κακής λύσης. Ελπίζουμε τα στελέχη της ΔΗΜΑΡ που κρίνουν το Σαββατοκύριακο το μέλλον αυτού του σχηματισμού, να σκεφτούν σοβαρά το ζήτημα της χρησιμότητάς τους απλά στο "κέντρο"  μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. (ΑΣ) 


H ΔΗΜΑΡ έχει φάει το ξύλο του αιώνα τις τελευταίες μέρες και δικαίως. Πιθανόν να έπρεπε να φάει ακόμα περισσότερο. Επειδή όμως στην πολιτική οφείλει κανείς να σκέφτεται μακροπρόθεσμα έχω την εκτίμηση ότι δεν είναι προς το συμφέρον της χώρας το σβήσιμό της από τον κοινοβουλευτικό χάρτη. Στο συμπέρασμα αυτό καταλήγει κανείς σκεπτόμενος τα εξής δεδομένα:
Καλώς ή κακώς (κατά τη γνώμη μου κάκιστα) ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η αξιωματική αντιπολίτευση της χώρας. Η πολιτική πείρα λέει ότι όποιο κόμμα βρέθηκε στη θέση αυτή, κάποια στιγμή, έστω και καθυστερημένα αναλαμβάνει κυβερνητικές ευθύνες. Πράγματι ο ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη στιγμή δεν έχει δυναμική εξουσίας και κατά πάσα πιθανότητα θα χάσει τις εκλογές όποτε γίνουν.
Από την άλλη μεριά ο συνασπισμός ΝΔ-ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να κυβερνάει στο διηνεκές. Κάποια στιγμή θα υπάρξει κυβερνητική αλλαγή (ευτυχώς ως φαίνεται σε χρονικό σημείο που το ζήτημα μνημόνιο-αντιμνημόνιο θα στερείται πρακτικής αξίας) με κορμό προφανώς το ΣΥΡΙΖΑ. Επειδή η αυτοδυναμία μάλλον είναι όνειρο απατηλο ο ΣΥΡΙΖΑ θα αναγκαστει να ψαξει συμμάχους. Δύο είναι οι επιλογές του (ΑΝΕΞΕΛ και ΔΗΜΑΡ).

Με μια ΔΗΜΑΡ εκτός κοινοβουλευτικού παιχνιδιού η χώρα κινδυνεύει να κυβερνηθεί με πρωθυπουργό Τσίπρα και αντιπρόεδρο Καμμένο. Είναι προφανές ότι μια συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΔΗΜΑΡ είναι προτιμότερη. Κι ακόμα κι αυτή η ΔΗΜΑΡ μέσα σε μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα λειτουργήσει ως εμπόδιο σε αριστερίστικους εξωφρενισμούς. 
Προφανώς δεν μιλάμε για μια κυβέρνηση μεταρρυθμιστική. Μπορεί όμως το κόμμα Κουβέλη να επιδράσει στοιχειωδώς εκλογικευτικά σε μια πολιτική ΣΥΡΙΖΑ ή ακόμα χειρότερα σε ένα συνδυασμό πολιτικής ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΞΕΛ.

Τετάρτη 26 Ιουνίου 2013

Γιάννης Μπουτάρης: Και η Δεξιά στην Ελλάδα είναι... σοβιετικού τύπου

«Σαφώς και θα υποστηρίξω ένα κεντροαριστερό εγχείρημα, αλλά δεν έχω φιλοδοξίες να ηγηθώ», λέει ο Γιάννης Μπουτάρης.
από το ethnos.gr
Ειμαι παρών στην ανασύνθεση της Κεντρο-αριστεράς

Ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης δηλώνει παρών και θα υποστηρίξει ένα νέο σχήμα της Κεντροαριστεράς, σηκώνει όμως το γάντι λέγοντάς ότι αυτή πρέπει να απαλλαγεί από «σοβιετικού τύπου» αντιλήψεις που υπάρχουν ακόμη αναφορικά με τον ρόλο του κράτους, ενώ δεν διστάζει να πει ότι η ελληνική Δεξιά έχει συχνά πιο «σοβιετική» αντίληψη και από το ΠΑΣΟΚ.
Τονίζει ότι σε ένα κεντροαριστερό σχήμα θα πρέπει να τιθασευτούν τα «εγώ» και οι προσωπικές φιλοδοξίες και να υπάρξουν συμβιβασμοί, γιατί αλλιώς υπάρχουν μόνο χαμένοι.
Για το «μαύρο» της ΕΡΤ του Αντ. Σαμαρά τονίζει πως ήταν πολύ κακός χειρισμός και ότι εκλογές σήμερα θα ήταν καταστροφικές.


Προτίθεστε να μπείτε μπροστά μαζί με άλλους σε ένα εγχείρημα για την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς, όπως σας θέλουν κάποιοι;


Κατ' αρχάς είναι δεδομένο ότι ανήκω στον λεγόμενο χώρο της Κεντροαριστεράς. Είναι λίγο δύσκολο να το περιγράψω, αλλά προσωπικά δεν μου αρέσουν καθόλου οι ταμπέλες Κεντροαριστερός, Κεντροδεξιός κ.λπ. Πάντως αυτό που μπορώ να πω είναι ότι οι αντιλήψεις μου και οι πρακτικές μου κατατάσσονται σε αυτόν τον χώρο.

Πράγματι σήμερα έχω πάρα πολλά ερεθίσματα και προκλήσεις να ανακατευτώ στην κεντρική πολιτική σκηνή. Ομως, είναι ξεκάθαρο στη συνείδησή μου ότι, τουλάχιστον για μένα, η δική μου συνεισφορά στην πολιτική ζωή αυτού του τόπου είναι να είμαι ένας καλός δήμαρχος.

Οποιοδήποτε κίνημα που θα στοχεύει στη δημιουργία ενός χώρου ευρύτερου, ενός σχήματος το οποίο θα καλύψει το χάσμα ανάμεσα στους σημερινούς υπάρχοντες πόλους, δηλ. ανάμεσα στη ΝΔ και στον ΣΥΡΙΖΑ, για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, οποιοδήποτε τέτοιο σχήμα που θα είναι απαλλαγμένο από άλλου τύπου φιλοδοξίες και καταστάσεις, σαφώς θα το υποστηρίξω, αλλά δεν έχω φιλοδοξίες να ηγηθώ.

Ποιες είναι οι πρωτοβουλίες που πρέπει να αναληφθούν σε έναν χώρο που σας ενδιαφέρει, αλλά δείχνει κατακερματισμένος και περισσεύουν οι εγωισμοί;

Κατ' αρχάς πρέπει να εγκαταλειφθεί αυτή η σοβιετικού τύπου αντίληψη που υπάρχει ακόμη ότι το κράτος τα κάνει όλα. Οπως και οι κομματικές και πελατειακές αντιλήψεις. Αυτά είναι παρωχημένα πράγματα. Πρέπει να αντιληφθούμε ότι στη βάση του κάθε πράγματος είναι ο άνθρωπος. Τα «εγώ» και οι φιλοδοξίες πρέπει να τιθασευτούν.

Για να προχωρήσουν οι κοινωνίες πρέπει να υπάρχουν συμβιβασμοί, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα χωρίς συμβιβασμούς. Αν εγώ προσπαθώ να επιβάλλω το δικό μου, έχασα. Πρέπει να βρω πού και πώς προσαρμόζεται αυτό που θέλω εγώ με τα θέλω των άλλων. Αλλιώς υπάρχουν μόνο χαμένοι. Το μυστικό σε αυτήν την ιστορία είναι να συγκινήσεις την κοινωνία των πολιτών και να την πείσεις ότι συμμετέχει.

Το ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου καταποντίστηκε, το ΠΑΣΟΚ του Ευ. Βενιζέλου προς τα πού πάει;


Εχω πει παλιότερα και με έχουν ψέξει γι' αυτό, ότι εγώ είμαι πιο ΠΑΣΟΚος από τους ΠΑΣΟΚους, εννοώντας προφανώς ότι έχω μία σοσιαλδημοκρατική αντίληψη ευρωπαϊκού τύπου. Θεωρώ ότι το ΠΑΣΟΚ έκλεισε τον κύκλο του. Και σαν όνομα πλέον δημιουργεί πολλά προβλήματα σε πάρα πολύ κόσμο. Δεν υπάρχει ΠΑΣΟΚ του Παπανδρέου ή του Βενιζέλου ή του Σημίτη Είναι ένα το ΠΑΣΟΚ, όλοι το χρησιμοποίησαν, όλοι το υπηρετήσαν, όμως πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι το ΠΑΣΟΚ όπως το ξέραμε τελείωσε.

Πρέπει να υπάρξει μία νέα κατάσταση σήμερα. Το ΠΑΣΟΚ τότε, όταν ξεκίνησε, προφανώς και συγκινούσε όλο τον κόσμο. Τώρα, όμως, δεν συγκινεί σχεδόν κανέναν. Πρέπει να βρούμε τι είναι αυτό που θα μπορεί να συγκινήσει σήμερα τον κόσμο και θα δώσει άλλες ωθήσεις.

Ο Αντώνης Σαμαράς έβαλε αυτογκόλ με το «μαύρο» στην ΕΡΤ και όσα ακολούθησαν;

Δεν ξέρω αν έβαλε αυτογκόλ ή όχι, αλλά ήταν ένας κακός χειρισμός. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η ΕΡΤ, όπως και άλλοι οργανισμοί θέλουν αναδιοργάνωση. Η ΕΡΤ ήταν ένα κακό παράδειγμα κακής κομματική πελατειακής διαχείρισης σε βάθος χρόνου.

Το αρχικό λάθος που έγινε σε αυτήν την κυβέρνηση είναι αυτό το περίφημο 4-2-1. Δηλαδή το μοίρασμα των θέσεων του κρατικού τομέα ανάμεσα στα κόμματα της συγκυβέρνησης σε αυτήν την αναλογία. Δείχνει πόσο βαθιά ριζωμένη είναι η κομματική αντίληψη στη διαχείριση των πραγμάτων.

Για μένα θα έπρεπε όταν κάθισαν οι αρχηγοί και συμφώνησαν για την τρικομματική κυβέρνηση να συμφωνήσουν και ότι οι αναδιαρθρώσεις και οι διορισμοί θα γίνουν μόνο με αξιοκρατικά κριτήρια. Τα οποία θα τα κρίνουν τρίτοι και όχι οι κομματικοί.

ΟΥΤΕ Ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΙΝΑΙ ΙΚΑΝΟΣ ΝΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙ ΣΗΜΕΡΑ - Και η Δεξιά στην Ελλάδα είναι... σοβιετικού τύπου

Πολλοί αυτές τις ημέρες είπαν ότι παίχτηκε η τύχη της χώρας στα ζάρια. Νομίζετε ότι τέθηκε σε κίνδυνο η σταθερότητα του πολιτικού συστήματος;

Παρακολουθούμε όλοι με αγωνία τις εξελίξεις. Και δεν είναι μόνο η στάση των ηγεσιών των τριών κομμάτων της κυβέρνησης με τις μεγάλες ευθύνες τους. Είναι και τα υπόλοιπα κόμματα που πρέπει να αντιληφθούν ότι με τις υστερικές κραυγές που ...

Τρίτη 25 Ιουνίου 2013

Ερντέμ Γκιουντούζ: "Ο Όρθιος Άνθρωπος" - Το παγκόσμιο κίνημα Duran Adam είναι μία σιωπηλή αντίσταση

της Βασιλίκας Σαριλάκη*  ( art noiseAthens Voice )


The standing man... Μέχρι την περασμένη Δευτέρα ήταν σχεδόν άγνωστος. Και ξαφνικά, κατά τις έξι το απόγευμα της Δευτέρας εμφανίστηκε στο κέντρο της πλατείας Ταξίμ ο λεγόμενος «Όρθιος Άνθρωπος». Ο όρθιος άνθρωπος, κατά κόσμoν χορογράφος και καλλιτέχνης Ερντέμ Γκιουντούζ έμελλε μέσα σε λίγες μέρες να γίνει ο νέος ήρωας αφού όλα τα social media και τα κανάλια του κόσμου διέδωσαν την αποτελεσματική, ειρηνική του διαμαρτυρία.



Duran Adam είναι λοιπόν το νέο σύνθημα. Αυτό και το παράδειγμα. Μοιάζει με ύστατη ικεσία. Μοιάζει με σιωπηλή ιεροτελεστία. Μοιάζει με σιωπηλή προσευχή. Μοιάζει με προσωπική θυσία. Μοιάζει με δήλωση αξιοπρέπειας. Μοιάζει με αλληλεγγύη. Και ψυχή.

Ο Ερντέμ δεν έκανε τίποτα άλλο παρά να σταθεί όρθιος, με τα χέρια στις τσέπες, ακίνητος κι αμίλητος, με το σακίδιό του στην πλάτη, στο ίδιο σημείο για 8 συνεχείς ώρες, ατενίζοντας το γιγαντιαίο πορτρέτο του Κεμάλ Ατατούρκ, κρεμασμένο στο υπό κατεδάφιση πολιτιστικό κέντρο, που φέρει το όνομα του ιστορικού ηγέτη.



Κι ενώ οι τουρκικές αρχές εξαπέλυαν απανωτά κύματα συλλήψεων εναντίον των ακτιβιστών που πρωταγωνίστησαν στις πρόσφατες ταραχές, ξαφνικά η φιγούρα ενός ακίνητου, σιωπηλού και αποφασισμένου άνδρα έκανε τον γύρο του κόσμου ως σύμβολο ειρηνικής αντίστασης στον αυταρχισμό της κυβέρνησης Ερντογάν. Κι αυτό έγινε ακριβώς ύστερα από τη βίαιη διάλυση των διαδηλωτών στην κεντρική πλατεία Ταξίμ της Κωνσταντινούπολης.



Ο όρθιος άνθρωπος, αρχικά ήταν μόνος. Ωστόσο κατάφερε όχι μόνον να δημοσιοποιήσει την δική του αντίδραση παγκοσμίως αλλά δημιούργησε ταυτοχρόνως μια νέα στάση ειρηνικής διαδήλωσης αφού πολλοί ήρθαν αυθόρμητα και στάθηκαν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο αλληλέγγυοι δίπλα του. Την ίδια ώρα ξεδιπλώθηκε ένα νέο trend έξυπνης αντίδρασης απέναντι στην εξουσία.

Τα πράγματα για αυτόν τον νέο άνθρωπο που στεκόταν εκεί ακίνητος σαν να κάνει όρθιος Ζα-Ζεν διαλογισμό ήταν αυτονόητο ότι θα είχαν περίεργη εξέλιξη. Στην αρχή διάφοροι περαστικοί άρχισαν να τον περιεργάζονται ή να τον αγγίζουν περιμένοντας κάποια έστω αντίδραση. Αλλά ο άντρας δεν αντιδρούσε. Στην συνέχεια ήρθαν οι αστυνομικοί με πολιτικά. Άρχισαν να τον «ανακρίνουν» σχετικά με την ταυτότητα του, το επάγγελμα και τις προθέσεις του. Τέσσερις αστυνομικοί άρχισαν να τον παρενοχλούν κι ύστερα του έβγαλαν το σακίδιό του, το άνοιξαν κι άρχισαν να το ψάχνουν επιδεικτικά.

Δεν περιορίστηκαν μόνο σ΄ αυτό. Δεν το ανίχνευσαν π.χ μόνον για βόμβες ή παράνομο υλικό. Το ξεψάχνισαν κανονικά προσπαθώντας να προκαλέσουν την αντίδραση του νέου. Εκείνος δεν αντιδρούσε αν και καταλάβαινε εμφανώς τι έκαναν. Εκείνοι συνεχίζοντας την πρόκληση άνοιξαν μέχρι και το πορτοφόλι του. Το σακίδιο του περιείχε πλαστικές κάρτες, μια μάσκα αερίων, ένα μπουκάλι νερό, γυαλιά και ένα πακέτο μπισκότα. Ύστερα τον ρώτησαν αν περίμενε κάποιον. Εκείνος προς στιγμήν όταν άρχισαν να του κάνουν και σωματική έρευνα άδειασε τις τσέπες μόνος του και πετάχτηκε ένα κέρμα. Ύστερα παραλίγο να βγάλει το παντελόνι του αλλά έκλεισε το φερμουάρ. Αυτό ήταν . Οι αστυνομικοί δεν τον χτύπησαν. Άλλωστε δεν έκανε τίποτα. Δεν μπορούσαν γιατί δεν έδινε καμία αφορμή.



Τις επόμενες ώρες, καθώς οι φωτογραφίες του ξεχείλιζαν στα media και τα blogs όλου του κόσμου και αφού το μυστηριώδες ψευδώνυμό του («ο όρθιος άνθρωπος») εξαπλώθηκε στο Twitter, άρχιζαν να μαζεύονται άνθρωποι. Σιγά-σιγά, δεκάδες κι ύστερα πάνω από ...

Ακόμα ένα ρέκβιεμ για τη ΔΗΜΑΡ;

Διδάγματα για μικρά, καλοπροαίρετα κόμματα

της Αντιγόνης Λυμπεράκη*
Είναι σίγουρο ότι χωρίς τη ΔΗΜΑΡ και την απόφασή της να συμμετάσχει στην τρικομματική κυβέρνηση πριν από έναν χρόνο, δεν θα μπορούσαμε ούτε να σκεφτούμε για κυβερνητική σταθερότητα και ακόμα λιγότερο για success story αντί του Grexit. Είναι, όμως, επίσης σίγουρο πως αυτή η «εθνική επιτυχία» καταγράφεται -και πρώτα από τους ίδιους τους ΔΗΜΑΡίτες- κυρίως ως κομματική αποτυχία και ήττα της ΔΗΜΑΡ. Πώς γίνεται αυτό;
Α. Η εθνική επιτυχία
Η ΔΗΜΑΡ έκανε σημαντικές και γενναίες υπερβάσεις. Τις έκανε συλλογικά αλλά αρκετά στελέχη της τις έκαναν και ατομικά. Στην πρόσφατη φιλολογία κριτικής στη ΔΗΜΑΡ συχνά ξεχνιέται πως πρόκειται για ένα μικρό κόμμα που γεννήθηκε σαν μειοψηφικό ρεύμα στο εσωτερικό ενός επίσης μικρού κόμματος της Αριστεράς, χωρίς προηγούμενη κυβερνητική θητεία και, εν πολλοίς, χωρίς καν τέτοιες βλέψεις και προσδοκίες.
Θεωρητικά, δικομματική κυβέρνηση χωρίς τη ΔΗΜΑΡ θα ήταν δυνατή και αμέσως μετά τις εκλογές πέρσι. Θα ήταν «αριθμητικά» δυνατή. Αλλά όχι πολιτικά. Το ΠΑΣΟΚ (ο μεγάλος τιμητής των τελευταίων ημερών) δεν ήταν έτοιμο να συγκυβερνήσει, και απαιτούσε τη συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ (αρχικά, θυμηθείτε, απαιτούσε και συμμετοχή ΣΥΡΙΖΑ). Η ΔΗΜΑΡ ανταποκρίθηκε, με τον τρόπο που μπορούσε. Άρα, η επιτυχία της κυβερνητικής σταθερότητας, το success story του κυρίου Σαμαρά, προέκυψε χάρη στη διαμεσολάβηση (και στην αυτοθυσία της ΔΗΜΑΡ). Η ΔΗΜΑΡ έπαιξε την Ιφιγένεια, έτσι ώστε το κατ’ εξοχήν κυβερνητικό κόμμα, το ΠΑΣΟΚ, να ωριμάσει αλλά και να ξεχαστεί το αντί-μνημονιακό παρελθόν της Νέας Δημοκρατίας...
Β. Η κομματική αποτυχία
Η ΔΗΜΑΡ προσπάθησε. Επωμίστηκε σημαντικό μερίδιο στο βάρος της μεταρρυθμιστικής διάσωσης της χώρας, πρωτίστως στη Διοικητική Μεταρρύθμιση και στη Δικαιοσύνη, αλλά και στην Υγεία και στην Εκπαίδευση... Επωμίστηκε μερίδιο δυσανάλογο του εκλογικού της ποσοστού, χρησιμοποίησε ονόματα πρώτης γραμμής και αναμφίβολα προσπάθησε. Όμως το μεταρρυθμιστικό αποτέλεσμα ήταν κατώτερο των περιστάσεων. Το αποτύπωμα της προσπάθειας παρέμεινε χλωμό. Ακόμα και οι πιο καλοπροαίρετοι θα συμφωνήσουν ότι η κυβερνητική συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ συνέβαλε στο «να γίνουν τα ίδια, λίγο-πολύ, πράγματα, ίσως με λίγο καλύτερο τρόπο». Η Δημοκρατική Αριστερά δεν είχε την κυριότητα (ή την ιδιοκτησία) ενός διακριτού μεταρρυθμιστικού στόχου (ώστε να τον χρεωθεί και στη συνέχεια να πιστωθεί την επιτυχία).
Δύο παραδείγματα εδώ:
Πρώτον, η ιστορία με την ΕΡΤ. Εκεί που θα έπρεπε η παρουσία της ΔΗΜΑΡ να συσχετιστεί με επιμονή να τεθεί συνολικά το θέμα των συχνοτήτων, των κανόνων και της λειτουργίας της ράδιο-τηλεοπτικής αγοράς (δημόσιας και ιδιωτικής), η ΔΗΜΑΡ παραδίδεται στην κριτική ότι προσπαθεί τελικώς να υπερασπιστεί τα δικαιώματα των κηφήνων (εκείνων που ήταν διπλοθεσίτες και εκείνων που προσελήφθησαν μέσα στους τελευταίους 12 μήνες) που κάνουν τη διαφορά ανάμεσα στους 2.500 εργαζόμενους που υποστήριζε και στους 2.000 που διασφάλιζε η αναθεωρημένη πρόταση Σαμαρά...
Δεύτερον, η αναμόρφωση της δημόσιας διοίκησης. Εδώ οι καλές προθέσεις, η «θεσμική προσήλωση» και η προσπάθεια Μανιτάκη για μια συντεταγμένη και συστηματική προσέγγιση με ενιαία λογική και κριτήρια, διαστρεβλώθηκαν από τους υπόλοιπους υπουργούς ως δείγματα κωλυσιεργίας... Από τη μια αρνιόντουσαν να κάνουν την οποιαδήποτε προσαρμογή στο δικό τους προσωπικό, και από άλλη περίμεναν να πληρώσει ο υπουργός της ΔΗΜΑΡ το λογαριασμό της δικής τους υποκριτικής και προσχηματικής στάσης.
Στους άλλους δύο τομείς (Υγεία και Παιδεία) η ΔΗΜΑΡ αρκέστηκε στο να προτείνει στελέχη της χωρίς κάποια διακριτή μεταρρυθμιστική πρόταση, ελπίζοντας απλώς σε διαχειριστική βελτίωση.
Αποτέλεσμα, η διάχυτη επιτυχία χρεώνεται ως κομματική αποτυχία.
Γ. Διδάγματα συνεργασίας για μικρά, υπεύθυνα και καλοπροαίρετα κόμματα
Η ΔΗΜΑΡ έκανε αυτό που έπρεπε, και θυσιάστηκε στην πορεία. Αν αυτό ήταν μονόδρομος, τα μικρά κόμματα στις κυβερνητικές συνεργασίες (σε χώρες όπως η Ολλανδία, το Βέλγιο, η Αυστρία και το Ισραήλ) θα ήταν αυστηρά κόμματα μιας χρήσης. Υπάρχει άλλος δρόμος; Υπάρχει.
Το μικρό υπεύθυνο κόμμα σπρώχνει στις κεντρικές επιλογές τους κυβερνητικούς του εταίρους. Στηρίξει υπεύθυνα τις επιλογές στα μεγάλα θέματα, αν και γνωρίζει ότι θα χρεωθεί τα λάθη χωρίς να είναι σε θέση να πιστωθεί τις επιτυχίες. Γι αυτό, για να μακροημερεύσει, καταθέτει ΠΡΙΝ από τη συμφωνία συνεργασίας τις δικές του διακριτές πολιτικές-σφραγίδες. Τις πολιτικές αυτές, το μικρό κόμμα τις διαπραγματεύεται ως προϋπόθεση εισόδου, διεκδικεί να τις προωθήσει το ίδιο, και μετά διεκδικεί και τις δάφνες. Αυτό σημαίνει (παραδόξως) περισσότερη και συστηματικότερη απαίτηση δουλειάς για το μικρό κόμμα - που πρέπει να προϋπάρχει της εκλογικής κινητοποίησης. Χωρίς επεξεργασμένες, αναγνωρίσιμα δικές του προτάσεις σε 2-3 θέματα, το μικρό κόμμα θα αποδειχθεί είτε Ιφιγένεια, είτε εκλογική φούσκα.
Η ΔΗΜΑΡ δε χρειάζεται άλλα ρέκβιεμ, ούτε δάκρυα. Η κυβερνητική της πορεία τον τελευταίο χρόνο αποτελεί κατάκτηση στην πολιτική ιστορία της χώρας μας. Δεν της ταιριάζει το πένθος. Η διακυβέρνηση τώρα περνάει στα χέρια των δύο μεγάλων ενόχων της μεταπολίτευσης. Είναι χρέος όλων εκείνων που πιστεύουν στις μεταρρυθμίσεις, να ενώσουμε δυνάμεις μέσα και έξω από τη Βουλή, ώστε η Οβιδιακή μεταμόρφωση των κυρίων Σαμαρά και Βενιζέλου από άρχοντες του δικομματισμού σε μεταρρυθμιστές, να μην καταλήξει σε οφθαλμαπάτη.
*protagon.gr -  Η Αντιγόνη Λυμπεράκη είναι Αντιπρόεδρος της Δράσης.

Η δεξιά αγαπάει σύριζα (αλλά ο σύριζας πέρα βρέχει)

του techie chan
Για αρχή να δηλώσω πως είμαι κατά των άδειων τελετουργιών της μεταπολίτευσης. Οπότε δεν πρόκειται να κριτικάρω κανέναν επειδή δεν έκανε πρόταση μομφής. Η πρόταση μομφής γίνεται μόνο όταν έχεις πιθανότητες να την κερδίσεις, διότι αν χάσεις στην ουσία νομιμοποιείς την κυβέρνηση. Το ίδιο έγινε και με τις τροπολογίες του κκε που στόχο είχαν να ανατρέψουν το προεδρικό διάταγμα. Ωραία ιδέα, αλλά όλοι γνώριζαν από την πρώτη μέρα πως για να προστεθεί μια τροπολογία θα πρέπει να συμφωνήσει αυτός που καταθέτει το νομοσχέδιο, δηλαδή η κυβέρνηση και άρα δεν μας χέζεις πολυχρόνη που δεν γίναμε ευζώνοι.
Αντίθετα είμαι άνθρωπος της αιώρας δηλαδή τεμπέλης, γιαυτό θέλω οι δράσεις μου να πιάνουν τόπο διότι διαφορετικά είναι χαμένος χρόνος από την αιώρα. Και με την ιστορία της ερτ για μια ακόμη φορά είδαμε, όχι μόνο πόσο ανίκανη είναι η κυβέρνηση, αλλά και πόσο προβληματική είναι η αντιπολίτευση. Πόσο παγιδευμένη βρίσκεται στα ίδια άδεια τελετουργικά της μεταπολίτευσης και στην τακτική του ώριμου φρούτου που με λίγα λόγια λέει πρακτικά, αφήστε την κυβέρνηση να πέσει μόνη της, κανείς δεν βιάζεται να κυβερνήσει.
Αυτή η τακτική πάει πακέτο με την τακτική των δημοσκοπήσεων, όπου οι ψηφοφόροι αντιμετωπίζονται ως πελάτες ενός πολυκαταστήματος τους οποίους πρέπει να ικανοποιήσουμε για να μας προτιμήσουν. Ο σύριζα μάλιστα έχει αποκτήσει εδώ και κάποιο καιρό το δικό του δημοσκοπικό μαγαζί (τη VPRC) προκειμένου να υπάρχει κάποιος που να λέει ότι πηγαίνει 2% καλύτερα από τη νδ την ώρα που οι άλλοι λένε ότι πηγαίνει 2% χειρότερα από τη νδ. Περιττό να πω ότι όλες αυτές οι δημοσκοπήσεις δεν κάνουν ούτε για κωλόχαρτο από τη στιγμή που ούτε οι μισοί από τους ερωτώμενους δεν απαντάνε στην πρόθεση ψήφου.
Το γιατί δεν δουλεύει η τακτική του ώριμου φρούτου έχω προσπαθήσει να το εξηγήσω πολλές φορές και δεν θα το ξανακάνω. Αυτό που θα προσπαθήσω να κάνω θα είναι να δείξω πόσο εύκολο θα ήταν να χρησιμοποιηθεί μια άλλη τακτική, μια τακτική που θα μπορούσε να δουλέψει και να δημιουργήσει κοινωνικές συμμαχίες, αντί να περιμένει τους πελάτες να προτιμήσουν το “άλλο” πολυκατάστημα του νέου δικομματισμού.
Φοβάται ο γιάννης το θεριό
Μετά την σουπερ-βιοχλαπάτσα που έφαγαν οι συριζαίοι το 2009 με τον ολπ, σταμάτησαν ευτυχώς την παλιά κασσέτα που αντιμετωπίζει όλους τους εργαζόμενους σαν να είναι το ίδιο. Εγκατέλειψαν δηλαδή εν μέρη την καρικατούρα μαρξιστικής ανάλυσης που λέει όλοι είμαστε εργαζόμενοι/προλετάριοι και έχουμε απέναντί μας το κεφάλαιο. Τη χρησιμοποιούν ακόμα όταν τους βολεύει (πχ με το γνωστό αφορολόγητο των 300.000ευρώ), αλλά είναι ξεκάθαρο πως πρόκειται για σύνθημα τύπου “έξω από το νάτο”, δηλαδή ας κοροϊδέψουμε τα γίδια να μας ψηφίσουν. Είναι στην ίδια παραπάνω τακτική του παίζω αντιπολίτευση μέχρι να έρθει η σειρά μου, όχι πολύ διαφορετική από το ζάππειο του σαμαρά το 2011.
Όμως με τους εργαζόμενους της ερτ είχαν ένα πρόβλημα. Από τη μία ανέβηκαν με την πρώτη αυθόρμητα στην αγία παρασκευή, διότι όλα αυτά τα πράγματα είναι πράγματα που καταλαβαίνουν, κατανοούν και νιώθουν. Από την άλλη όμως όταν έπιασαν τον τσίπρα από τη μύτη και τον τράβηξαν επάνω στο στούντιο (παρά την αρχική του άρνηση), ο τσίπρας σε ύφος χαλαρό αρνήθηκε να αποκαλύψει την τακτική του κόμματος πανελλαδικά στην πειρατική ερτ. Σωστό και σεβαστό, αλλά σύμφωνα με αυτά που είδαμε τις επόμενες μέρες, είχαμε μια ανυπαρξία τακτικής. Το ίδιο βαρετό γαϊτανάκι στη βουλή για να νιώσουμε λίγο γαμάτοι που κάναμε τον στουρνάρα να τραβλίζει, αλλά ακόμα κι όταν το στε δημιούργησε εξελίξεις, η αντίδραση του σύριζα ήταν το ίδιο χλιαρή με την αντίδραση της δημαρ, αν διαβάσετε τα δελτία τύπου, μόνο σε κάτι κόμματα διέφεραν.
Και στην περίπτωση της ερτ, δεν υπήρχαν οι τακτικές αντιρρήσεις που υπήρχαν στην περίπτωση των καθηγητών. Το μαύρο στις οθόνες δημιούργησε ένα μεγάλο σοκ και μια μεγάλη συμπάθεια, ο ανήθικος της αντιπαράθεσης ήταν από την αρχή το κράτος κι όχι οι εργαζόμενοι και η ίδια η φύση του “εργοστασίου” ερτ ήταν ένα τεράστιο πλεονέκτημα στην όλη υπόθεση. Κάτι που φάνηκε από την αρχή. Μια τεράστια μηχανή προπαγάνδας λειτουργούσε εναντίον της κυβέρνησης, την ίδια στιγμή που ο άδωνης ούρλιαζε πως ...

Δευτέρα 24 Ιουνίου 2013

Μεγάλο πνεύμα σε μικρή συσκευασία (η ΔΗΜΑΡ και οι συμβουλές του Κον Μπεντίτ)

Λέει ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ στο μικρό βιβλιαράκι - πολιτικό μανιφέστο* που μόλις κυκλοφόρησε
- Μπούρδες...
και στα ελληνικά:
"Ωστόσο είναι ξεκάθαρο ότι θα ήταν παράλογο να συνεχίσουμε να μετράμε τον βαθμό εμπλοκής (στην κοινωνική αλλαγή ή μεταμόρφωση) σε σχέση με τον χρόνο που έχουμε κερδίσει, χάσει ή περάσει σε συνεδριάσεις και συνδιασκέψεις αγωνιστών μέσα στις αίθουσες." Και λίγο παραπάνω:
"Η δημοκρατία είναι ένα ρίσκο που μοιράζονται οι πολιτικές δυνάμεις και οι πολίτες".
Δυο πράγματα προκύπτουν ευθέως από τα παραπάνω αποσπάσματα - και είναι εξόχως συγχρονισμένα με την τρέχουσα ελληνική συγκυρία:

1 Ότι η πολιτική δεν είναι επάγγελμα και κακώς συνδέεται με τις ώρες παραμονής στα κομματικά γραφεία και τις ατελείωτες συνεδριάσεις των διαφόρων επιτροπών και υποεπιτροπών του κομματικού αντιδημοκρατικού συγκεντρωτισμού. Ότι δηλαδή,  
"Ένα κόμμα είναι μια πανοπλία, μια κλειστή δομή, σχεδόν γενετικά ερμητικά κλειστή στην κοινωνία. Η πολιτική διαμάχη στο εσωτερικό του περιορίζεται ουσιαστικά σε ζητήματα οργάνωσης του κόμματος, κατανομής εξουσίας, στρατηγικής και διαχείρισης διαφόρων λιγότερο ή περισσότερο δημοκρατικών διαδικασιών στις οποίες πρέπει να καταφεύγουμε. Και προφανώς εδώ έγκειται το πρόβλημα: ένα κόμμα καταληστεύει την ενέργεια των αγωνιστών για να ρυθμίσει εσωτερικά προβλήματα." 
Πόσες ατελείωτες ώρες άλλωστε έχουν αναλώσει οι φίλοι αγωνιστές της ΔΗΜΑΡ σε τομείς και ολομέλειες για να περάσει τελικά η προειλλημένη άποψη της ηγετικής ομάδας; 
Τι νόημα έχει να αναζητούν τώρα τι έφταιξε και το κόμμα αυτό απέτυχε να υλοποιήσει τις πργραμματικές του διακηρύξεις; 
Τι νόημα έχει να αναζητήσει κανείς τα λάθη του Φ Κουβέλη, λες και το πρόβλημα είναι πόσο τέλειος είναι ο αρχηγός και όχι το γεγονός ότι ο "αντιδημοκρατικός συγκεντρωτισμός" του επιτρέπει να κάνει ότι θέλει; 
Προφανώς ο καθένας θα κάνει λάθη. Το ζήτημα δεν είναι εκεί. Γι αυτό υπάρχουν οι συλλογικότητες. Ή μήπως τελικά τα συλλογικά υποκείμενα, απλά δεν υπάρχουν; Δεν λειτουργούν; Και κυριαρχούνη οι επαγγελματίες και οι μέθοδοί τους;

Θεωρώ την συζήτηση για το τι τρέχει "στο μυαλό του Φ Κουβέλη", άσχετη και παραπλανητική. 
Η μόνη σοβαρή συζήτηση που μπορεί να γίνει τώρα είναι τι τρέχει "στο μυαλό της αριστεράς". Της ευρωπαϊκής, σύγχρονης, μεταρρυθμιστικής, ανανεωτικής, πείτε όπως θέλετε, αριστεράς. 
Έβγαλε κάποιο συμπέρασμα από την κατάληξη του εγχειρήματος της ΔΗΜΑΡ; 
Για το πως τόσος κόσμος, αξιόλογος και επιπέδου,  επέτρεψε σε μια μικρή ομάδα, πρώτον να πάρει την κομματική εξουσία με σκονάκια στο ιδρυτικό συνέδριο και δεύτερον να οδηγήσει το εγχείρημα ανεξέλεκτη στα βράχια;
Γιατί με ποιο κουράγιο, οι άνθρωποι του χώρου αυτού θα κληθούν αύριο σε κάποια νέα "επανεκκίνηση"; Και εδώ περνάμε στο δεύτερο ζήτημα που ...

Κυριακή 23 Ιουνίου 2013

ΟΑΕΕ: Όταν η ασχετοσύνη συναντά την ανοησία: "Ρυθμίσεις" μόνο για όσους ...δεν τις χρειάζονται!

Τετάρτη 26 Ιουνίου: Η μητέρα των μαχών για τους ελεύθερους επαγγελματίες

Επιτέλους κινητοποιήσεις -με αίτημα την ...λογική:
  • Αυτήν που λείπει από τους συντάξαντες τις προϋποθέσεις για τις ρυθμίσεις των χρεών των ελεύθερων επαγγελματιών στον ασφαλιστικό τους φορέα. 
  • Αυτήν που λείπει από όσους αποφάσισαν ότι, οι ΕΕ που δεν μπορούν πια να πληρώνουν τις εισφορές τους λόγω της ύφεσης - αλλά και της ανυπαρξίας ευελιξίας και αναλογικότητας του ύψους της εισφοράς σε σχέση με τα πραγματικά έσοδά τους όπως πχ συμβαίνει στους ασφαλισμένους του ΙΚΑ - θα μπορέσουν ως εκ θαύματος και ξαφνικά και να τις πληρώνουν και με καπέλο (την δόση)...
  • Αυτήν που λείπει από όποιους αποφάσισαν ότι, για να μπεις στην ήδη επαχθή ρύθμιση πρέπει να έχεις εξοφλήσει όλες τις τρέχουσες εισφορές του 2013 - πράγμα που αποκλείει με το καλημέρα την πλειοψηφία των ασφαλισμένων.
  • Αυτήν που λείπει τέλος από όσους εμπνεύστηκαν 100 δόσεις για όσους χρωστούν λίγα και το πολύ 48 σε όσους χρωστούν πολλά!!
Υποτίθεται ότι οι ρυθμίσεις γίνονται για να βοηθήσουν τις επιχειρήσεις και τους αυταπασχολούμενους να επιβιώσουν και το κράτος να εισπράξει ότι είναι δυνατόν να εισπράξει. Ο σχεδιασμός των ρυθμίσεων οδηγεί στο ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα: κι έχει αποτύχει πριν καν ξεκινήσει. 
Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος: αυτήν την απλή αλήθεια αγνοούν οι φωστήρες του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης. 
Και επίσης αδιαφορούν, όχι μόνο για την βιωσιμότητα του ασφαλιστικού (που χρειάζεται επειγόντως ριζική αναθεώρηση) αλλά και της ίδιας της οικονομίας που εξαρτάται απόλυτα από την επιβίωση των επιχειρήσεων - που και αυτή με την σειρά της εξαρτάται απόλυτα από την μείωση του λειτουργικού τους κόστους και των πάγιων εξόδων τους. 

Είναι άσχετοι ή το κάνουν επίτηδες για να περιφέρουν την χρεοκοπημένη μικρομεσαία επιχειρηματικότητα ως δικαιολογία επαιτείας στην ΕΕ; Ως δικαιολογία για να ανανεώνουν τα δάνειά τους που μετά κατευθύνουν εκεί όπου θα υπήρχαν έσοδα από ένα βιώσιμο ασφαλιστικό; Με το οποίο είναι απρόθυμοι ή ανίκανοι να ασχοληθούν;

Ότι και να ισχύει, οι ελεύθεροι επαγγελματίες δίνουν μάχη επιβίωσης. Και είναι μόνοι. Καμιά σχεδόν πολιτική δύναμη δεν στέκεται πραγματικά στο πλευρό τους, καμιά κινητοποίηση δεν έγινε για λογαριασμό τους, καμιά συναυλία συμπαράστασης για να μην τους κλείσουν τα χαράτσια του ΤΕΒΕ/ΟΑΕΕ. Και κλείνουν κατά χιλιάδες. Και φουντώνει η ανεργία κατά εκατοντάδες κάθε μέρα που περνά. Και βυθίζονται τα έσοδα που εξαρτώνται από την δραστηριότητά τους.

Κι όμως προτάσεις έχουν κατατεθεί επανειλημμένα από τους ίδιους τους ελεύθερους επαγγελματίες και τις επαγγελματικές τους ενώσεις. Πριν, στην διάρκεια αλλά και μετά την "διαπραγμάτευση" με την τρόικα. 
Και ρηξικέλευθες προτάσεις αλλαγών στο ασφαλιστικό σύστημα με βάση την ευρωπαϊκή εμπειρία και άλλα πετυχημένα πρότυπα, από διάφορες πλευρές. 
Φωνή βοώντος εν τη ερήμω... 
Η εμμονή του οικονομικού επιτελείου σε μια εκ των προτέρων αποτυχημένη "ρύθμιση" και η ταυτόχρονη εμμονή στην ποινικοποίηση των οφειλών που ταυτίζονται με ...φοροδιαφυγή, έχουν φέρει τους ε.ε. στα πρόθυρα της απελπισίας. Αντέχουν όσοι αντέχουν και όπως όπως την κρίση και τους κλείνει ο ...ΟΑΕΕ. Το ασφαλιστικό τους ταμείο. Το οποίο ειρήσθω εν παρόδω, τους έχει κόψει αντισυνταγματικά και την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη επειδή ...