Τετάρτη 31 Ιουλίου 2013

Εγγυημένο Ελάχιστο Εισόδημα στην Κύπρο από το 2014 - μοναδική χώρα της ΕΕ χωρίς καθόλου ΕΕΕ η Ελλάδα

Όχι!!! Μην μας παίρνετε και το εγγυημένο εισόδημα... Κράτα Στουρνάρα!
Σήμερα, προγράμματα ελαχίστου εγγυημένου εισοδήματος εφαρμόζονται σε 23 χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε εθνικό επίπεδο, ενώ υλοποιούνται σε περιφερειακό ή τοπικό επίπεδο στις υπόλοιπες τρεις (Ιταλία, Ισπανία, Ουγγαρία). Η Ελλάδα παραμένει η μοναδική χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπου το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα δεν ισχύει ούτε καν σε τοπικό επίπεδο.
Από "Το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα: δημοσιονομικές και διανεμητικές επιδράσεις" των Μάνου Ματσαγγάνη & Χρύσας Λεβέντη 

Εξαγγελία για εγγυημένο ελάχιστο εισόδημα στην Κύπρο από τον Ιούνιο του 2014

Η νέα κοινωνική πολιτική του κράτους θα στηρίζεται στην αρχή της διασφάλισης του Εγγυημένου Ελάχιστου Εισοδήματος, όπως εξήγγειλε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Νίκος Αναστασιάδης. Όπως εξήγγειλε ο πρόεδρος, δικαιούχοι θα είναι όσοι συμπολίτες μας έχουν εισοδήματα κάτω από αυτό που μπορεί να τους διασφαλίσει μια αξιοπρεπή διαβίωση, ανεξάρτητα από την ηλικία, την τάξη ή την επαγγελματική τους κατάσταση.
Το ύψος του Εγγυημένου Ελάχιστου Εισοδήματος θα λαμβάνει υπόψη τις ανάγκες του κάθε πολίτη και του κάθε νοικοκυριού που αφορούν τη διατροφή, την ένδυση, την κατανάλωση ηλεκτρικού ρεύματος και άλλων ειδών πρώτης ανάγκης.

Ταυτόχρονα, θα διασφαλίζει το δικαίωμα των οικονομικά ασθενέστερων ομάδων του πληθυσμού για στέγαση. Αυτό θα γίνεται είτε με την επιδότηση του ενοικίου εάν οι δικαιούχοι δεν διαθέτουν ιδιόκτητη κατοικία, είτε με την επιχορήγηση των τόκων των στεγαστικών δανείων στις περιπτώσεις που οι συμπολίτες μας διαθέτουν ιδιόκτητη κατοικία αλλά αντιμετωπίζουν προβλήματα στην αποπληρωμή των δόσεων τους.
«Θα καλύπτονται επίσης και απρόβλεπτα έξοδα, που δυστυχώς προκύπτουν σε κάθε νοικοκυριό, όπως για παράδειγμα απαραίτητες κατασκευές και επιδιορθώσεις σε οικίες, δημοτικές φορολογίες, κλπ.», σημείωσε.
Οι συμπολίτες μας και τα νοικοκυριά με εξαρτώμενα άτομα θα γίνονται λήπτες μεγαλύτερου επιδόματος.

Το Εγγυημένο Ελάχιστο Εισόδημα θα παρέχεται και σε χιλιάδες συμπολίτες μας που παρά τις ανάγκες τους, δεν καλύπτονταν μέχρι σήμερα από το υφιστάμενο σύστημα και δεν λάμβαναν καμιά ουσιαστική βοήθεια από το κράτος. Όπως για παράδειγμα:
1. Οι άνεργοι απόφοιτοι σχολών και πανεπιστημίων
2. Οι εργαζόμενοι με ιδιαίτερα χαμηλά εισοδήματα
3. Οι αυτοεργοδοτούμενοι που μπήκαν στην ανεργία.

Πολλοί από τους χαμηλοσυνταξιούχους χωρίς επαρκείς συνεισφορές στο Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων, θα λαμβάνουν επίσης υψηλότερες απολαβές από αυτές που λαμβάνουν σήμερα.
"Η γενική αρχή του σχεδίου είναι να μην υπάρξει συμπολίτης μας που να μην έχει εξασφαλισμένες τις ελάχιστες ανάγκες μιας αξιοπρεπούς διαβίωσης σε μια Ευρωπαϊκή Χώρα", σημείωσε ο Πρόεδρος.
Το Εγγυημένο Ελάχιστο Εισόδημα θα αντικαταστήσει, και θα χρηματοδοτηθεί, από μεγάλο αριθμό αστόχευτων μέχρι σήμερα επιδομάτων που, συχνά αυθαίρετα, δίδονταν από διαφορετικά Υπουργεία και ...

Για το μεταρρυθμιστικό κόμμα νέου τύπου!

του Θόδωρου Ζαρέτου*
Οι οικονομικές συνθήκες της κρίσης ενεργοποίησαν πολιτικές και κομματικές ανακατατάξεις που έφεραν στο προσκήνιο τα παθογενή χαρακτηριστικά του δημοκρατικού αντιπροσωπευτικού μας συστήματος.
Μέσω του λαϊκιστικού λόγου που υπήρξε κοινός τόπος έκφρασης όλων των κομμάτων, σε όλη τη μεταπολίτευση, εγκαταστάθηκε στην συλλογική/πολιτική μας συνείδηση ένας υπαρκτός μεν κοινωνικός διπολισμός, αλλά ιδεολογικά στρεβλωμένος με έκφραση δικομματική, δομικά στοιχεία της οποίας ήταν η συναισθηματική πρόσληψη της πραγματικότητας, η αδυναμία ερμηνείας των νέων φαινομένων και διαδικασιών σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης, η «εθνική» άρνηση προσαρμογής στις νέες συνθήκες παραγωγής, εμπορίου και επικοινωνίας, η επιστροφή μεγάλου μέρους πολιτών στα προνεωτερικά ιδεολογικά καταφύγια, του εθνικισμού, της μονοπολιτισμικότητας και του τοπικού πατριωτισμού.
Στις ασφυκτικές συνθήκες που επέβαλλε η κρίση, ο δικομματισμός, συνεχίζοντας να αποτελεί μέθοδο άσκησης και κατανόησης της πολιτικής από κόμματα και πολίτες, δημιούργησε διάδοχα χαρακώματα κομματικής «άμυνας» μπροστά στην εισβολή των νέων δεδομένων που ανατρέπουν τις χθεσινές μας βολικές βεβαιότητες και καλεί σε έναν «αγώνα» συντήρησης του χθεσινού μας ατομικού και συλλογικού/εθνικού εποικοδομήματος, με το οποίο φθάσαμε στην κρατική χρεοκοπία για άλλη μία φορά. 

Σε όλη σχεδόν τη μεταπολίτευση και ενώ οι κοινωνικές συνθήκες ευνοούσαν την ανάπτυξη του αυθεντικού αντιθετικού δίπολου εκσυγχρονισμός-συντήρηση, υπό την επίδραση του λαϊκιστικού λόγου, του οικονομικοπολιτικού μας μοντέλου και άλλων ιστορικών παραμέτρων και παρ’ όλο που υπήρξαν σημαντικές αλλά ατελείς εκσυγχρονιστικές «μάχες», ο εννοιολογικός χώρος σύλληψης του παραπάνω δίπολου, αντικαταστάθηκε από τη βολική θολούρα του Πασοκογενούς φώς-σκότος. Βολική για όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα, που μετέτρεψαν αργά μα σταθερά την κοινοβουλευτική, την κυβερνητική και την εκλογική διαδικασία, τον πυρήνα δηλαδή της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, σε γήπεδο όπου ο καθείς διεκδικούσε ως τρόπαιο την ανακήρυξή του σε εκπρόσωπο του «φωτός» και τον υποβιβασμό όλων των άλλων στην κατηγορία του «σκότους». 
Ένα απίθανα μεγάλο ποσοστό πολιτών κουνώντας πλαστικά κομματικά σημαιάκια, οχυρωνόταν κάθε τέσσερα χρόνια (ή νωρίτερα αν έτσι αποφάσιζε ότι συμφέρει το μονοκομματικό αφεντικό του κοινοβουλίου) στα πρασινογαλαζοκόκκινα ιδεοληπτικά χαρακώματα, προκειμένου να τελειώσει άλλος ένας «γύρος» όπου έβγαιναν όλοι νικητές, όλοι αυθεντικοί εκπρόσωποι της προόδου, όλοι το «φως το αληθινό».
Κι ύστερα ήρθε η κρίση. 

Χαλαρά στην αρχή με αναλύσεις κομματικών επιτελείων για την απόσταση ασφαλείας απ’ αυτήν αφού μας χώριζε ένας αληθινός ωκεανός και φυσικά με την πασίγνωστη πια «ιδιομορφία μας» που θα εμπόδιζε την κρίση να μεταναστεύσει εδώ. 
Στη συνέχεια, ενώ μπροστά στα μάτια μας και στα μάτια των κομματικών επιτελείων σωριάζονταν τα δημοσιονομικά μας ερείπια και ενώ γινόταν όλο και πιο φανερό ότι ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε, οι κοινοβουλευτικές δυνάμεις δεν πείθουν ότι μπορούν να αλλάξουν, ότι μπορούν να συνεννοηθούν σε ένα πρόγραμμα σωτηρίας του χρεοκοπημένου κράτους μας που απειλεί να πάρει μαζί του στον πάτο ολόκληρη την οικονομία μας (ενώ έχει ήδη πάρει τις οικονομίες μας) επιμένοντας εγκληματικά να συντηρεί τον παρασιτικό και διεφθαρμένο εαυτό του, διαπλεκόμενο μ’ αυτές.
Στη διάρκεια της κρίσης οι νέες συμβολιστικές ανάγκες του λαϊκισμού των δεξιών και αριστερών συντηρητικών, επέβαλλαν σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας το εξ ίσου εξωπραγματικό δίπολο μνημόνιο-αντιμνημόνιο.
Ως εργαλείο κατανόησης της πραγματικότητας έχει αναζωπυρώσει τα πιο συντηρητικά και φοβικά αντανακλαστικά μας.
Ως μέτρο αξιολόγησης του κομματικού μας συστήματος έχει ευνοήσει τον κοινωνικό συντηρητισμό, ακραίες εκδοχές πολιτικού ταλιμπανισμού και λαϊκισμού, καταλήγοντας να πριμοδοτεί αντικειμενικά την φασιστική Χρυσή Αυγή.
Ως όχημα βιώσιμης (επαν)ένταξής μας στο Ευρωπαϊκό και το Διεθνές περιβάλλον μας «στέλνει αδιάβαστους» έξω απ’ αυτό αφού έχει ως μία από τις κύριες εκφράσεις του τον Αντιευρωπαϊσμό.
Οι καταστροφικές αυτές επιπτώσεις του διπόλου μνημόνιο-αντιμνημόνιο έχουν ήδη δημιουργήσει κλίμα εθνικού διχασμού μέσω της γνωστής ορολογίας προδότες-πατριώτες, προσκυνημένοι-επαναστάτες και άλλων παρόμοιων αντιθετικών ιδεοληπτικών ακισμών, στους οποίους βέβαια πρωτοστατούν οι φασίστες αυτοπροβαλλόμενοι ως οι μόνοι original αντιμνημονιακοί σωτήρες, σε αντίθεση δηλαδή με τα αντιμνημονιακά «κουμμούνια» που τα θεωρούν γιαλαντζί!
Δικαιολογημένα όσοι διατηρούν την αναλυτική δυνατότητα του νου τους και ταυτόχρονα δεν είναι ούτε πολιτικοί τυχοδιώκτες, ούτε τρωκτικά (με νόμιμο ή παράνομο τρόπο) του παραγόμενου πλούτου στη χώρα μας, έχουν από καιρό αντιληφθεί ότι είναι εξαιρετικά επείγουσα η ανάγκη ανατροπής αυτού του βαθειά διχαστικού κλίματος. 
Αν εξαιρέσουμε το φασιστικό κόμμα της ...

Η καταστροφή και η ανάπτυξη...

Όταν όλες οι ομάδες πιέζουν για κάτι που δεν υπάρχει, η "αναδιανομή" δημιουργεί βαθύτερες ανισορροπίες, οι οποίες, όταν εκδηλωθούν, έχουν το χαρακτήρα μιας μη δημιουργικής καταστροφής, σαν αυτή που βιώνουμε σήμερα.
Ανάπτυξη – Πόσο αλήθεια τη θέλουμε;

του Χριστόφορου Σαρδελή*


Εναντίον της επένδυσης... (από προσκυνητάρι του Αιγαίου)
Σε μια οικονομία που έχει υποστεί μια σωρευτική απώλεια του εθνικού προϊόντος κατά 25% και με την ανεργία να προσεγγίζει το 30%, θα ήταν περίεργο να μην θεωρείται η ανάπτυξη ως η πρώτη προτεραιότητα. Το ερώτημα όμως είναι τι εννοεί ο καθένας με τον όρο "ανάπτυξη" και τι είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε ως οργανωμένη κοινωνία για να διασφαλίσουμε μια σταθερή αναπτυξιακή πορεία

Προφανώς πρέπει να διαλέξουμε δρόμο διαφορετικό απ’ αυτόν που, έπειτα από πολλά χρόνια «ανάπτυξης», οδήγησε στη σημερινή τραγωδία.

Με τον εθισμό στην επί δεκαετίες τόνωση της εγχώριας ζήτησης, το πολιτικό αίτημα για άμεση μεταφορά πόρων από τα κοινοτικά ταμεία για τα έργα του ΕΣΠΑ, όπως και η ενίσχυση της ρευστότητας είναι εύλογο, αλλά και πολιτικά ανώδυνο . Η σημερινή κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, με το πραγματικό ΑΕΠ να υπολείπεται κατά 14,4% του δυνητικού σύμφωνα με τη Eurostat, πληροί όλα τα βασικά κριτήρια για μια κλασική Κεϊνσιανή παρέμβαση. Ένα τέτοιο αίτημα μπορούν να προσυπογράψουν οι οικονομολόγοι των περισσοτέρων σχολών σκέψης και, φυσικά, όλες οι πολιτικές παρατάξεις. Όμως, παρεμβάσεις αυτού του είδους ανήκουν στην κατηγορία της σταθεροποιητικής πολιτικής, όχι της αναπτυξιακής. 


Η ατζέντα της ανάπτυξης φέρνει στο προσκήνιο άλλους δρόμους σκέψης, σχεδόν ξένους με τις πολιτικές παραδόσεις που επικράτησαν τα τελευταία χρόνια.

Ας πάρουμε για παράδειγμα μια κεντρική έννοια, αυτή της "δημιουργικής καταστροφής" του Schumpeter, σύμφωνα με την οποία η ανάπτυξη σχετίζεται με τους ρυθμούς με τους οποίους οι παραγωγικοί πόροι μεταφέρονται από παρωχημένους σε καινοτόμους κλάδους ή μονάδες και από θέσεις χαμηλής παραγωγικότητας σε υψηλής. Ακούγεται καλό, αλλά, όπως έλεγε ο Μακιαβέλλι, σε κάθε αλλαγή οι θιγόμενοι έχουν ονοματεπώνυμο ενώ οι δυνητικά ωφελούμενοι είναι ανώνυμοι. Εδώ αναδύονται, επομένως, πολιτικά διλήμματα και οι ιδεολογικοπολιτικές παραδόσεις κάθε χώρας παίζουν σημαντικό ρόλο ως το ποιος δρόμος θα ακολουθηθεί. 


Η πολιτική της ανάπτυξης δεν είναι πολιτικά ουδέτερη. Δίνονται μάχες εμπροσθοφυλακής και μάχες οπισθοφυλακής.

Υπάρχουν χώρες που μέσα από ένα καλό κοινωνικό σχεδιασμό ξεπέρασαν αυτά τα διλήμματα. Το χαρακτηριστικότερο ιστορικό παράδειγμα είναι οι Σκανδιναβικές, όπου βασική μέριμνα της αναπτυξιακής πολιτικής ήταν το πώς θα επιταχυνθεί η διαδικασία της «δημιουργικής καταστροφής». 

Δεν πρόκειται δηλαδή για χώρες που υπηρετούσαν υποτακτικά τις ανάγκες του κεφαλαίου, αδιαφορώντας για τα θύματα των αλλαγών, ή με αδύναμο συνδικαλισμό.

Τουναντίον μάλιστα, αναγνωρίζοντας ότι η κατάργηση υπαρκτών θέσεων εργασίας επιφέρει οικονομικό και ψυχολογικό βάρος στον εργαζόμενο, με την ενεργό συνδρομή του εργατικού κινήματος αναπτύχθηκαν πολιτικές που ...

Τρίτη 30 Ιουλίου 2013

Kανείς δεν μπορεί να πείσει την επιχειρηματικότητα να "αναστηθεί"...

...επειγόντως...!
Δουλεύουν ανοικτά επαγγελματίες και μικρομεσαίους με δήθεν κοινά προγράμματα ενισχύσεων από το ΕΣΠΑ και Γερμανική Τράπεζα που προσφέρεται να βοηθήσει όταν γνωρίζουν πολύ καλά πρώτον ότι κανείς μικρομεσαίος δεν έχει ρευστό για να βάλει το μερτικό του δεύτερον ότι το τέρας της γραφειοκρατίας παραμένει αρνητικό για κάθε επένδυση και τρίτο ότι το κόστος παραγωγής με τα χαράτσια που του έχουν επιβάλλει δεν κάνει ανταγωνιστική καμία μορφή μεταποιητικής δράσης.
Στεγνώσαμε από ρευστό. Το καταλαβαίνετε;

του Γιώργου Κράλογλου*

Εφόσον (στην πράξη) επιμένετε σε ελεγχόμενη οικονομία για να βολεύονται ο κομματικός στρατός και η διαπλοκή με τους μεσάζοντες και τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες φροντίστε τουλάχιστον να μην στεγνώνει από ρευστό η αγορά. Κάντε κάτι επιτέλους. Ξεχρεώστε όλα τα φέσια. Επιστρέψτε το ΦΠΑ που χρωστάτε. Και προγραμματίστε έστω και κρατικές επενδύσεις.
Οι επιταγές, οι δόσεις, οι μεταχρονολογημένες συναλλαγές και τα «κουρέματα» στα ιδιωτικά χρέη είναι η καθημερινότητα που οδηγεί κατευθείαν στο ντουβάρι.
Και οι πέτρες από το ντουβάρι γυρίζουν πίσω...

Οι μισθωτοί εκατοντάδων επιχειρήσεων πληρώνονται με καθυστέρηση και με δόσεις. Βιοτέχνες και επαγγελματίες όλης της χώρας στεγνώνουν από ρευστό. Οι εκτός Ελλάδος προμηθευτές συνεχίζουν να απαιτούν μετρητά και δεν δέχονται καμία εγγύηση. Μικρομεσαίοι επιχειρηματίες πωλούν δικές τους εγκαταστάσεις και πάνε στο νοίκι... Και όποιος διαθέτει ένα 5χίλιαρο ευρώ το βγάζει σε δημοπρασία...
Τι κάνει η κυβέρνηση;
Μάζεψε τους Τραπεζίτες σε μια περισπούδαστη σύσκεψη και τους υπέδειξε να ρίξουν ρευστό στην αγορά από τα κεφάλαιά τους (!!) και από τα κοινοτικά προγράμματα (ΕΣΠΑ) για να κινηθεί η οικονομία!!!
Είστε, μωρέ, με τα καλά σας ή δουλεύετε τον κόσμο;
Υπάρχει επιχειρηματίας που θα πάει σήμερα σε Τράπεζα και θα σηκωθεί κάποιος από την καρέκλα του να τον χαιρετήσει;
Οι μισοί επιχειρηματίες έχουν καταγραφεί στον "Τειρεσία" και δεν περνάνε ούτε απ΄ έξω από την Τράπεζα. 

Οι άλλοι μισοί έχουν υποθηκευμένα ακίνητα και δεν τολμούν να ζητήσουν δάνεια. 
Και όσοι έχουν ξεγλιστρήσει από τις Τράπεζες χρωστάνε ασφαλιστικές εισφορές, δόσεις εφορίας, την ΔΕΗ, την ΔΕΠΑ ή τους Δήμους.

Και όλα αυτά γιατί;

Γιατί όλες οι κυβερνήσεις, μέχρι και σήμερα, για να θρέψουν το κράτος και να πληρώσουν τα χρέη, πάλι για το κράτος, γονατίζουν τους πάντες στους φόρους, τις εισφορές, τα χαράτσια και τις αυξήσεις στα ...

Η χαμένη ευκαιρία του ΣΥΡΙΖΑ

"Μόνος τρόπος να βρεθεί χρήμα είναι η περαιτέρω αύξηση της φορολογίας" -  "Λεφτά υπάρχουν" αλλά έξω από την χώρα πλέον... Πως θα φορολογηθούν οι "παράδεισοι" και τα "δικά μας παιδιά" χωρίς διεθνείς συνεργασίες; (ΑΣ)
Μια εύλογη κριτική στην ουσία των αποφάσεων του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ: (ΑΣ)


της Γεωργίας Πανοπούλου*
Σε πρόσφατο άρθρο μου αναφέρθηκα στις προτάσεις που κατέθεσε στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ η κομμουνιστική τάση του κόμματος. Στον σχολιασμό που ακολούθησε, κάποιοι επεσήμαναν ότι η τάση αυτή είναι πολύ μειοψηφική μέσα στο κόμμα και ότι οι προτάσεις της ουδόλως εκφράζουν το σύνολο. Ας δούμε λοιπόν την πολιτική απόφαση του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, και κατά πόσο αυτή, έστω, είναι ρεαλιστική και επίκαιρη. Όπως και την άλλη φορά, θα εστιάσω στις προτάσεις για την οικονομία.
"Η επιβολή του νεοφιλελευθερισμού στην Ελλάδα αρχίζει από την εποχή των κυβερνήσεων Μητσοτάκη και Σημίτη", αναφέρεται στο κείμενο. Στη συνέχεια, στην ίδια μάλιστα παράγραφο, λέει ότι "τα χρόνια των μνημονίων χάθηκαν 850.000 θέσεις εργασίας που χρειάστηκαν για να δημιουργηθούν 17 χρόνια, με μέση ετήσια αύξηση του ΑΕΠ 4%". Δηλαδή, συμπεραίνουμε, τα χρόνια κατά τα οποία σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ εφαρμόστηκαν νεοφιλελεύθερες πολιτικές, δημιουργήθηκαν 850.000 θέσεις εργασίας και η ανάπτυξη έτρεχε με 4% ετησίως. Σήμερα, που επίσης εφαρμόζονται νεοφιλελεύθερες πολιτικές, αυτές οι θέσεις εργασίας εξαφανίζονται και έχουμε ύφεση. Βρείτε την αντίφαση!
Η αλήθεια είναι βεβαίως ότι ουδέποτε εφαρμόστηκαν νεοφιλελεύθερες πολιτικές στη χώρα μας, και σε καμία περίπτωση δεν εφαρμόζονται σήμερα. 
Με (μερική) εξαίρεση την κυβέρνηση Μητσοτάκη, όλες οι κυβερνήσεις αύξαιναν το μέγεθος του κράτους, τον δανεισμό και τη φορολογία. 
Ταυτόχρονα, διατηρούσαν κλειστά πολλά επαγγέλματα και μοίραζαν προσόδους στα "δικά τους παιδιά/πελάτες", με τη μορφή αθρόων προσλήψεων στο δημόσιο, φόρων υπέρ τρίτων (π.χ. αγγελιόσημο), εγγυημένων εισοδημάτων (π.χ. υποχρεωτικές παρουσίες δικηγόρων σε μία σειρά πράξεων), χαριστικών ρυθμίσεων (π.χ. υποχρεωτικές δημοσιεύσεις ισολογισμών), πρόωρων συντάξεων και δεν συμμαζεύεται. Ακριβώς δηλαδή τα αντίθετα από αυτά που πρεσβεύουν τα κόμματα που χαρακτηρίζονται ως (νέο)φιλελεύθερα (Δράση, Φιλελεύθερη Συμμαχία): λιγότεροι φόροι, καλύτερο και όχι κομματικό κράτος, κοινωνική πρόνοια για τους πιο αδύναμους. 
Σήμερα, φτάσαμε στο σημείο πολλοί συμπολίτες μας να μην έχουν καν πρόσβαση σε βασικές υπηρεσίες υγείας και να πρέπει να πληρώνουν από την τσέπη τους, ενώ ακόμα και ο Φρίντριχ Χάγιεκ ήταν υπέρ της παροχής από το κράτος προς τα πιο αδύναμα μέλη της κοινωνίας ενός ελαχίστου εισοδήματος και υπηρεσιών υγείας. 

Αυτό που υφιστάμεθα σήμερα δεν είναι (νέο)φιλελεύθερη πολιτική.

Ας επανέλθουμε όμως στον ΣΥΡΙΖΑ. Η κυβέρνηση της αριστεράς θα πορευθεί "με στόχο την κατάργηση των μνημονίων, τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους και την εφαρμογή ενός προγράμματος κοινωνικής και παραγωγικής ανασυγκρότησης"


Και αλλού: "Ακυρώνουμε τα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους. […] Πρώτο βήμα αποτελεί η αποκατάσταση στα προ του μνημονίου επίπεδα των εργασιακών σχέσεων, των συλλογικών διαπραγματεύσεων, του κατώτερου μισθού, της κατώτερης σύνταξης, του επιδόματος ανεργίας και των οικογενειακών επιδομάτων. Δεν θα αναγνωρίσουμε τις συνταγματικές και παράνομες ενέργειες της κυβέρνησης που οδήγησαν το τελευταίο διάστημα σε διαθεσιμότητα χιλιάδες δημοσίων υπαλλήλων και σε κατάργηση σημαντικών υπηρεσιών του δημόσιου τομέα. Στη δική μας προσέγγιση του δημόσιου ως μοχλού ανασυγκρότησης της χώρας όλοι οι εργαζόμενοι που απολύθηκαν έχουν ρόλο και θα επαναπροσληφθούν". Επίσης, θα ακυρωθούν όλες οι ιδιωτικοποιήσεις και η πώληση ακίνητης περιουσίας του κράτους από το ΤΑΙΠΕΔ.

Το πρόβλημα με αυτή τη θέση είναι ότι δεν είναι καθόλου ρεαλιστική. Στην προ των μνημονίων εποχή, το ελληνικό κράτος ξόδευε περίπου 20 δισ. ευρώ τον χρόνο περισσότερα από τα χρήματα που μάζευε μέσω των φόρων. Ακόμα και σήμερα, με τη φοροκαταιγίδα που υφιστάμεθα όλοι, το ελληνικό κράτος δεν καταφέρνει να ...

Δευτέρα 29 Ιουλίου 2013

O Τρίτος Δρόμος με τον Τρίτο Τομέα

του Γιάννη Μπουτάρη*
Πρόσφατα το Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος οργάνωσε ένα υψηλού επιπέδου συνέδριο για τον ρόλο του μη-κερδοσκοπικού τομέα, γνωστού και ως Τρίτου Τομέα, στη δημιουργία μιας κοινωνίας πρόνοιας. Μιας κοινωνίας πρόνοιας που συμπληρώνει και συνυπάρχει με το κράτος πρόνοιας. 
Η συζήτηση αυτή όμως για την κοινωνία πρόνοιας ξεπερνά την πρωτοβουλία του συγκεκριμένου Ιδρύματος. Διότι είναι μια συζήτηση που αφορά τη συλλογική μας ικανότητα να παράγουμε, σε βιώσιμο κόστος και αποδεκτή ποιότητα, τα δημόσια αγαθά που τόσο έχουμε ανάγκη. Είναι μια συζήτηση που πρέπει να έχει τα χαρακτηριστικά του δημόσιου διαλόγου και της αναπόφευκτης πολιτικής αντιπαράθεσης.
Θα αρχίσω λέγοντας ότι ναι μεν έχουμε εμφανώς αποτύχει να κατασκευάσουμε ένα αποτελεσματικό κράτος πρόνοιας, έχουμε αποδείξει όμως στο πρόσφατο παρελθόν την ικανότητα να κατακτήσουμε υψηλό βαθμό συλλογικής πρόνοιας σε αναρίθμητες ελληνικές κοινότητες.
Αυτό που σήμερα αποκαλείται Τρίτος Τομέας υπήρξε παλαιότερα, σε πόλεις σαν την Κωνσταντινούπολη, την Αλεξάνδρεια, τη Φιλιππούπολη αλλά και τη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα, η κύρια μορφή συλλογικής οργάνωσης του Ελληνισμού. Γνωρίζουμε τους μεγάλους ευεργέτες όπως τον Παπάφη, τον Μαρασλή, τον Ζάππα. Ξεχνούμε όμως ότι αυτοί οι ευεργέτες λειτούργησαν μέσα σε ένα πλαίσιο συλλογικής οργάνωσης που αποτελούνταν από φορείς -αναφέρω ενδεικτικά τον Ελληνικό Φιλολογικό Σύλλογο Κωνσταντινουπόλεως και τη Φιλόπτωχο Αδελφότητα Ανδρών Θεσσαλονίκης- με διαχρονική αποτελεσματικότητα. Στην περίπτωση της Θεσσαλονίκης, και άλλων πόλεων της σημερινής ελληνικής επικράτειας, μετά την ανεξαρτησία του 1912, το ελληνικό κράτος επέλεξε τη διάλυση αυτού του Τρίτου Τομέα μέσα από την ενσωμάτωσή του στον κρατικό μηχανισμό.

Δεν έκαναν άλλες χώρες το ίδιο λάθος. Το Ισραήλ μετά την σύστασή του διατήρησε τον ανάλογο Τρίτο Τομέα. Στο Ισραήλ τα πανεπιστήμια, τα ερευνητικά κέντρα, τα μουσεία, τα νοσοκομεία, τα κέντρα πρόνοιας, ανήκουν στον Τρίτο Τομέα. Οι οργανισμοί του Τρίτου Τομέα παραγάγουν βασικά δημόσια αγαθά -παιδεία, υγεία, έρευνα- έχοντας ως κύριο χρηματοδότη τους το κράτος και βασιζόμενα για ένα 10-20% των δαπανών τους σε ιδιωτικές χορηγίες. Αυτό το μοντέλο, με όλα τα προβλήματά του, έχει αποδώσει αποτελεσματικότητα, χρηστή διαχείριση και ικανότητα ανάληψης πρωτοποριακής δράσης σε ισραηλινά ιδρύματα και οργανισμούς σε επίπεδα που παραμένουν όνειρο θερινής νυκτός για την Ελλάδα.

Τι προτείνω; 
Τη μετατροπή ερευνητικών κέντρων, νοσοκομείων, μουσείων, θεάτρων και άλλων τέτοιων οργανισμών σε μη-κερδοσκοπικά ΝΠΙΔ. Τον διορισμό των μελών των διοικητικών τους συμβουλίων από τα υπεύθυνα υπουργεία και κυρίως την Τοπική Αυτοδιοίκηση. 
Την υποχρέωση αυτών των Δ.Σ. να διορίζουν τις διοικήσεις αυτών των οργανισμών μέσα από διεθνείς, ανοιχτούς διαγωνισμούς. 
Τη διατήρηση του Δημοσίου ως του κύριου χρηματοδότη αυτών των οργανισμών, αλλά και την καταστατική δέσμευση να αναζητήσουν συμπληρωματική χρηματοδότηση από ιδιώτες χορηγούς. 
Την άσκηση διαχειριστικού ελέγχου ex post, και όχι ex ante, από το Ελεγκτικό Συνέδριο ή όποιον άλλο αξιόπιστο μηχανισμό.

Τι πιστεύω ότι θα συμβεί με μια τέτοια αλλαγή; 
Οι οργανισμοί αυτοί θα αποκτήσουν πρωτοφανή διοικητική ευελιξία. Θα πάψουν να καταναλώνουν το 30% και πάνω του χρόνου και της ενέργειάς τους στην ικανοποίηση απηρχαιωμένων διοικητικών προβλέψεων και ...

Η Αριστερά και οι απολύσεις ( #ΑΠΟΧΩΡΩ ΑΠΟ ΤΟ "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ"... )

του Κώστα Γρηγοριάδη
Η γλώσσα που χρησιμοποιεί ο Κ. Γρηγοριάδης, μέχρι χθες σκιτσογράφος του Ριζοσπάστη (που αποχωρεί διαμαρτυρόμενος για τις απολύσεις στην εφημερίδα του ΚΚΕ), ίσως ξενίσει του αναγνώστες μας, απεξαρτημένους/ες καιρό από την δογματική πίστη στο "Κόμμα" και την "Αριστερά". Όμως θέτει επί τάπητος ένα κεφαλαιώδες ζήτημα για την Αριστερά (όλη την Αριστερά όχι μόνο εκείνη του ΚΚΕ): του πως πολεμάμε τις απολύσεις και την ανεργία...
Πρόσφατα, η ΔΗΜΑΡ, είχε - συγκυβερνώσα -  θέσει ως κόκκινη γραμμή "να μην απολυθεί κανείς ΔΥ". Ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται σε όλους τους τόνους ότι θα επαναπροσλάβει όλους τους απολυμένους (στο Δημόσιο πάντα). Τέλος, όλες οι αριστερές δυνάμεις, όταν κλείνει μια επιχείρηση του ιδιωτικού τομέα, απαιτούν την επαναπρόσληψη όλων των απολυμένων, ακόμη και όταν ο πρώην εργοδότης τους έχει αποζημιώσει κανονικά.

Τi δείχνουν όλα αυτά; Ότι η Αριστερά σε όλες μα όλες τις εκφάνσεις της, καταλαβαίνει μόνο από Δημόσιο, από κρατική επιχείρηση, από κρατικό καπιταλισμό και κρατικό μονοπώλιο. Δεν έχει ιδέα πως λειτουργεί μια ελεύθερη οικονομία, τι σημαίνει καν μικτή οικονομία, τι σχέση έχει ο δημόσιος και ο ιδωτικός τομέας μιας οικονομίας, ποιος χρηματοδοτεί ποιον, πως παράγονται τα δημόσια έσοδα, ποιοι πληρώνουν τους φόρους και από που. 
Νομίζει ότι οικονομική πολιτική είναι να κόβεις το χρήμα που σου λείπει στο κρατικό νομισματοκοπείο... 
Νομίζει ότι επιχειρηματίας σημαίνει λαμόγιο, ότι το κέρδος είναι αμαρτία και το εμπόριο ανακάλυψη των ...εβραίων (κι εκεί συναντάται με τους καμένους δεξιούς συνομωσιολόγους). Κι όταν η πραγματικότητα προσφοράς ζήτησης έρχεται να επιβάλλει μείωση εξόδων και απολύσεις στις ίδιες τις δικές της επιχειρήσεις, ρίχνει την μπάλα στην εξέδρα... Η επίσημη απάντηση του ΚΚΕ είναι ότι "έχουμε καπιταλισμό άρα η επιχείρησή μας δεν μπορεί να λειτουργήσει αλλιώς - γι αυτό ζητάμε σοσιαλισμό". Ωραία, το "τρώμε" το επιχείρημα... τότε γιατί οι άλλοι επιχειρηματίες έχουν άδικο που απολύουν; Μήπως εκείνοι ζουν στον σοσιαλισμό;

Η κατάσταση στα κόμματα της Αριστεράς είναι η ίδια με εκείνη των υπαλλήλων στο Δημόσιο. Όταν η ύφεση απαιτεί συρρίκνωση παλεύουν με νύχια και με δόντια να μην απολυθεί κανείς και καμία - από το κόμμα. Έλα που τα έσοδα των κομμάτων της Αριστεράς προέρχονται από την κρατική επιδότηση (που κανένα δεν έχει αρνηθεί), έλα που η πλειοψηφία των επαγγελματικών της στελεχών είναι είτε αποσπασμένοι ΔΥ είτε μισθοδοτούμενοι/ες από την κρατική επιδότηση... 
Πρόκειται λοιπόν για απόλυση Δημοσίου Υπαλλήλου. Γι αυτό και η μεγάλη ευαισθησία στο ζήτημα. 
Πως όμως πληρώνονται όλοι/ες αυτοί/ές; Μα από τους φόρους των επιχειρήσεων που παρουσιάζουν κερδοφορία! Η φορολογία των ΔΥ είναι κρατήσεις στον μισθό τους κι όχι μέρος εισοδημάτων που προκύπτουν από κερδοφορία.

Όταν λοιπόν κλείνουν επιχειρήσεις η Αριστερά ...χάνει έσοδα όσα και το Δημόσιο. Αυτό δεν το καταλαβαίνει... Όταν η βαριά φορολογία κλείνει επιχειρήσεις, η Αριστερά (όπως και το Δημόσιο) χάνει έσοδα. Όταν η γραφειοκρατία που συντηρεί το πελατειακό κράτος μειώνει την κερδοφορία και την ίδια την επιχειρηματικότητα, η Αριστερά (όπως και το Δημόσιο) χάνει έσοδα. Όταν οι επενδυτές δεν έρχονται στην Ελλάδα λόγω της ταλαιπωρίας που υφίστανται από τον Δημόσιο Τομέα, το Δημόσιο χρεοκοπεί και η Αριστερά απολύει. Τι δεν καταλαβαίνουν; 

Τις απολύσεις λοιπόν και την ανεργία, τις πολεμάμε με λειτουργικό κράτος στο μέγεθος που χρειάζεται, με χτύπημα της γραφειοκρατίας, με προσέλκυση επενδύσεων, ευνοϊκό σταθερό φορολογικό σύστημα για την ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας, με λίγα λόγια με ότι ευνοεί την ανάπτυξη. Εκεί που η Αριστερά θα έπρεπε να εστιάζεται στην τήρηση των κανόνων, στην περιφρούρηση του δημοσίου και δικού της- συμφέροντος και στην εξασφάλιση της αειφορίας του παραγωγικού οικοσυστήματος της χώρας, την βλέπουμε να εστιάζει σε μια υποσχεσιολογία θρησκευτικής μεταφυσικής προσέγγισης για ένα μέλλον χωρίς προβλήματα για κανέναν. Θα μπορούσε αυτά να τα αφήσει στους παπάδες και να ασχοληθεί με την πραγματική πραγματικότητα και το καθυστερημένο υπαρκτοσοσιαλιστικό μυαλό της που τερμάτισε απ΄ ότι όλα δείχνουν στο ΄89 μην καταφέρνοντας να ξεπεράσει ποτέ το "Σοκ της Κατάρρευσης". Πράγμα που την συνθλίβει θεωρητικά οδηγώντας την υποχρεωτικά σε όλο και πιο συντηρητικές επιλογές και την άρνηση του παρόντος κραυγάζοντας μαζί με τους συντηρητικούς κάθε προέλευσης ένα τεράστιο "Όχι" σε οποιαδήποτε αλλαγή και μεταρρύθμιση - είτε καλή είτε κακή... (ΑΣ)

ΑΠΟΧΩΡΩ ΑΠΟ ΤΟ "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ" ΑΡΝΟΥΜΕΝΟΣ ΝΑ ΚΟΡΟΪΔΕΥΩ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΜΟΥ

του
Κώστα Γρηγοριάδη

Ημέρα Παρασκευή 26-7-13, δύσκολη μέρα για μένα γιατί μετά από 23 ολόκληρα χρόνια καθημερινής δημοσίευσης γελοιογραφιών στο "ριζοσπάστη" έκλεισα ένα σημαντικό κύκλο προσωπικής δημιουργίας και πολιτικής έκφρασης μέσω του σκίτσου, αποχωρώντας από την εφημερίδα της ΚΕ του ΚΚΕ.

Απόφαση εξαιρετικά δύσκολη, γιατί η παρουσία μου εκεί σηματοδοτούσε και τη προσωπική μου, στο μέτρο του δυνατού, μέσα από το σκίτσο, συμβολή σε ένα καλύτερο αύριο για την εργατική τάξη και γενικότερα τα λαϊκά στρώματα που μάχονταν με την ταξική πάλη να πάνε λίγο ψηλότερα.

Μεγάλος καθοδηγητής σε αυτήν την υπόθεση για μένα ήταν ο ιστορικός ρόλος που έπαιζε πάντα το τιμημένο ΚΚΕ, που με τις αποφάσεις του σηματοδοτούσε πάντα ...

Σάββατο 27 Ιουλίου 2013

Πόσοι είναι τελικά οι δημόσιοι υπάλληλοι;

του Τάσου Αβραντίνη*
Γράφουν όλα τα sites και έγκυροι δημοσιογράφοι, ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι μετρήθηκαν και είναι 614.053 (Καθημερινή: Οι υπάλληλοι μετρήθηκαν και είναι 614.053).
Μέγα και ασυγχώρητο λάθος. Οι δημόσιοι υπάλληλοι, όπως πολλές φορές σας έχω γράψει αγγίζουν -μάλλον ξεπερνούν- τις 900.000.

Αλλά όσοι μιλούν για 614 χιλ. αναφέρονται μόνο στους μονίμους και στους υπαλλήλους αορίστου χρόνου (ΙΔΑΧ) και δεν υπολογίζουν -ασυγχώρητα- τους μισθοδοτούμενους από το δημόσιο αιρετούς, συμβασιούχους (συμβάσεις έργου), υπαλλήλους με συμβάσεις ορισμένου χρόνου κλπ. που σύμφωνα με τα στοιχεία του Υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης ανέρχονται σε 68.656.
(
Αριθμός Μισθοδοτούμενων - Μη Τακτικό Προσωπικό).

Έτσι σύνολο 614.053 + 68.656= 682.709

(Αριθμός Μισθοδοτούμενων - Τακτικό & Μη Τακτικό Προσωπικό)

Επίσης, δεν υπολογίζονται ακόμη οι απασχολούμενοι στις δημόσιες επιχειρήσεις, στις δημοτικές επιχειρήσεις και στα νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου (ΝΠΙΔ) υπό τον έλεγχο του δημοσίου.
Σε μια μελέτη της Γενικής Γραμματείας Πληροφοριακών Συστημάτων (Έκδοση 1.0, Οκτώβριος του 2010) αυτοί ανέρχονται σε 215.000 περίπου. Η μελέτη αυτή (ΤΟ ΒΗΜΑ: Στοιχεία υπαλλήλων ΝΠΙΔ του Δημοσίου) έχει αρκετά λάθη (υπολογίζει εσφαλμένα λ.χ. τους υπαλλήλους του ΟΤΕ ή της Ε.Τ.Ε. ενώ την ίδια στιγμή λείπουν στοιχεία 880 φορέων του δημοσίου, λείπουν δημοτικές επιχειρήσεις κλπ.) ωστόσο μας δίνει μια μάλλον μετριοπαθή εκτίμηση για τον αριθμό των απασχολουμένων στο ευρύτερο δημόσιο. 


Πάντως ο αριθμός αυτών των υπαλλήλων ξεπερνά κατά πολύ τις 200.000.


Σχόλιο ΑΣ: Σύμφωνα με το site Αυτοδιοίκηση η απογραφή των απασχολούμενων στα ΝΠΙΔ ακόμη δεν έχει ολοκληρωθεί επισήμως ( για την ώρα υπάρχει μόνο η μελέτη της ΓΓΠΣ που αναφέρεται στο παραπάνω κείμενο του Τ. Αβραντίνη και δημοσιεύτηκε πρόσφατα στο ΒΗΜΑ όπου και αναφέρονται και οι κατά κανόνα υπέρογκες αποδοχές των εκεί απασχολουμένων - πράγμα που εξηγεί και την καθυστέρηση απογραφής τους τα 4 χρόνια της κρίσης, αν και μισθοδοτούνταν κανονικά...):
"Στην εκκίνηση της διαδικασίας απογραφής όλων των Νομικών Προσώπων και των Δημόσιων (και Δημοτικών) Επιχειρήσεων (πλην ΔΕΚΟ) που είχε προβλεφθεί από ΚΥΑ του Σεπτεμβρίου του 2012 προχωράει με διαδικασίες εξπρές το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης. Πρόκειται για διαδικασία που ξεκινάει ενόψει των υπόλοιπων 12.500 διαθεσιμοτήτων του 2013 αλλά και των υπόλοιπων απολύσεων του τρέχοντος έτους μέχρι τις 4.000 και των 11.000 του 2015.
Συγκεκριμένα, με σημερινή εγκύκλιο του το υπουργείο ζητά να σταλούν μέχρι τέλος Αυγούστου όλα τα στοιχεία των υπαλλήλων των ΝΠΙΔ και των Δημόσιων (και Δημοτικών) Επιχειρήσεων.
...
 Να σημειωθεί ότι αντίστοιχη διαδικασία είχε ξεκινήσει και τον περασμένο Μάιο από τον Α. Μανιτάκη με την καταγραφή των υπαλλήλων που εργάζονται στα υπουργεία, στα εποπτευόμενα Ν.Π.Δ.Δ. και στους ΟΤΑ α” και β” βαθμού."
Όπως λέει και ένας φίλος του ιστολογίου, " Διαβάστε και θαυμάστε και δείτε γιατι δεν αλλάζει το δημόσιο... Όλο το πελατειακό σύστημα παίζει καθυστέρηση 4 χρόνια τώρα για να μη θιγούν αυτά τα καλόπαιδα... Και κοντά σ'αυτούς,  βολεύονταν και στο στενό δημόσιο τομέα, που είναι κατα βάση χαμηλότερης στάθμης στην πελατειακή ιεραρχία... Οχι ενάμισυ εκατομμύριο θα φτάσουν οι άνεργοι, όλοι άνεργοι θα μείνουν."
  
*ο Τάσος Αβραντίνης είναι έγκριτος νομικός και αντιπρόεδρος της Δράσης

Πολύ φιλελεύθερος για αριστερός, πολύ αριστερός για φιλελεύθερος (# Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα)

Υπάρχουν λέξεις που αποκτούν μεγαλύτερη δύναμη από το νόημα που εκφράζουν. Είναι γνωστό και έχει εξηγηθεί από φιλοσόφους στο παρελθόν. Παρόλα αυτά υπάρχουν λέξεις που μας ταλαιπωρούν ακόμα και σήμερα, κάτι λογικό γιατί οι άνθρωποι αλλάζουν και κάθε γενιά επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη. 
...νεοφιλελεύθερο κουμμούνι!
Στην χώρα μας σήμερα υπάρχουν δύο λέξεις που έχουν την πρωτοκαθεδρία της δύναμης, η λέξη «νεοφιλελεύθερος» και η λέξη «σοβιετία», και οι δύο με αρνητική έννοια. Η αριστερά οτιδήποτε δεν μπορεί να αντιπαρατεθεί επί τους ουσίας το βαφτίζει «νεοφιλελεύθερες πολιτικές» και ξεμπερδεύει, οι δε φιλελεύθεροι αντίστοιχα χρησιμοποιούν τη λέξη «σοβιετία». Υπερβάλουν και οι δύο.
                
Αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές οφείλουμε να βλέπουμε πέρα από τη δύναμη των λέξεων και να στεκόμαστε στην ουσία των πράξεων. Πέρα δε από τις συνθήκες πόλωσης που δημιουργούν αυτές οι κατηγορίες, ουσιαστικά περιορίζουν τις δυνατότητες εξεύρεσης λύσεων σε πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα και εξόδου από τη κρίση. Πρακτικά όποιος και αν έχει την εξουσία σήμερα θα πρέπει να εφαρμόσει ένα μιγμα αριστερών και φιλελεύθερων πολιτικών χωρίς προαπαιτούμενα και προκαταλήψεις βάζοντας ως γνώμονα το συμφέρον της κοινωνίας. Δεν είναι δεδομένο ότι τέτοιου είδους πολιτική θα την ακολουθήσει η τρικομματική κυβέρνηση ή μια κυβέρνηση με πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ ή ενδεχομένως κάποια τρίτη. Είναι θέμα πολιτικού ρεαλισμού.
                
Οι οπαδοί των κομμάτων προφανώς διαφωνούν, δεν είναι δυνατόν ούτε για τη ΝΔ να ασκήσει αριστερή πολιτική ούτε για το ΣΥΡΙΖΑ φιλελεύθερη. 

Κι όμως, υπάρχουν άπειρα παραδείγματα που δείχνουν το αντίθετο, θα σταθώ όμως σε ένα που είναι χαρακτηριστικό και σχετίζεται με άλλο κράτος. Σε άρθρο του στους New York Times ο Paul Krugman (Missing Richard Nixon, 30/08/2009) αναφέρεται στη πολιτικη του προέδρου Nixon - o οποίος έχει αφήσει κακή υστεροφημία για την προεδρία του - για το Αμερικάνικο Ασφαλιστικό και το σύστημα υγείας. Σύμφωνα με τον Krugman οι μεταρρυθμίσεις που πρότειναν τότε οι Ρεπουμπλικάνοι ήταν όχι απλά παρόμοιες με αυτές που πρότείνει σήμερα ο πρόεδρος Ομπάμα αλλά στην ουσία πιο αριστερές! Ο Nixon είχε προτείνει η ασφάλιση των εργαζομένων να είναι υποχρεωτική για όλες τις επιχειρήσεις, μικρές και μεγάλες (κάτι δεδομένο στην Ευρώπη) όταν οι συζητήσεις αφορούσαν μόνο την υποχρεωτική ασφάλιση των εργαζομένων των μεγάλων επιχειρήσεων (σημ. Στις ΗΠΑ μέχρι 500 εργαζόμενοι θεωρείται μεσαία επιχειρηση!). Όταν κρίνουμε πολιτικές δεν έχει σημασία ποιος τις λέει ούτε τι πρεσβέυει αλλά ποια είναι η ουσία και το νόημα της πρότασης.
                
Και ερχόμαστε στα δικά μας. Θα χρησιμοποιήσω ένα παράδειγμα χαρακτηριστικό του πως αγνοούμε την ουσία των πραγμάτων επικεντρώνοντας στις λέξεις. Αναγνωρίζοντας ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα που βιώνει σήμερα η χώρα μας είναι η ανεργία και η φτώχεια θα περίμενε κανείς ότι προτεραιότητα όλων των κομμάτων θα ήταν η εφαρμογή του «Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος». 

Όλα τα κόμματα από τη φιλελεύθερη δράση και τη Νέα Δημοκρατία μέχρι ...

Το πραγματικό ''σημείο μηδέν''

του Γιώργου Αγαλιώτη, οικονομολόγου
iPod Dakini by Frank Olinsky
Η οικονομική δυσπραγία και η αδυναμία πληρωμής παντός είδους οφειλών είναι κάτι παραπάνω από εμφανής για τη πλειοψηφία των συμπολιτών μας οδηγώντας μαθηματικά και με ακρίβεια, σε κατάρρευση των εσόδων της πολιτείας. Η μάστιγα της ανεργίας και της εξαθλίωσης της αξιοπρέπειας συνεχίζεται αμείωτη. Όσες μεγάλες επιχειρήσεις έχουν απομείνει αρθρώνουν κραυγές απόγνωσης ,ενώ περισσότερες από 170.000 μικρές επιχειρήσεις βρίσκονται στο κόκκινο, δίνοντας το σήμα για το επόμενο κύμα λουκέτων που θα ακολουθήσει και θα επιδεινώσει όλα τα οικονομικά μεγέθη.
Είναι κάτι παραπάνω από εμφανές πως μετά τα ''μπάνια του λαού'' και λίγες μέρες ανεμελιάς, το ορόσημο των εκλογών στη Γερμανία και το όποιο αποτέλεσμά τους θα ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου για τη χώρα.
Η ευρωπαϊκή οικογένεια ταλανίζεται από την οικονομική κρίση και η νέα Γερμανική ηγεσία της ταλαντεύεται προσπαθώντας να ισορροπήσει πολιτικά μεταξύ των εσωτερικών της αναγκών και των αναγκών για βήματα στην ευρωπαϊκή ενοποίηση. 


Αχτίδα αισιοδοξίας, πως παρά τη λάθος εφαρμοζόμενη πολιτικο-οικονομική επιλογή της λιτότητας και εσωτερικής υποτίμησης, γνωρίζουν πως κατάρρευση της Ελλάδας ακόμη και τώρα θα πυροδοτήσει ''ντόμινο'' καταρρεύσεων στο Νότο αλλά και μετάσταση του καρκινώματος στις επίπλαστα ισχυρές τους οικονομίες. Έτσι μόνη επιλογή τους προς το παρόν, παραμένει η στήριξη της χώρας με νέα δάνεια αλλά και η επιμονή στη στρατηγική των μεταρρυθμίσεων.
Παρόλα αυτά, σύντομα η ανοχή των ''δανειστών'' αλλά και η ανοχή η δική μας θα δοκιμαστούν στα έσχατα όριά τους και ίσως να ζήσουμε εικόνες Εθνικού παραληρήματος και αλληλοσπαραγμού.
Η κοινωνία αδύναμη ακόμη να κατανοήσει και συνειδητοποιήσει τι έχει συμβεί ίσως να προσπαθήσει να βρει διέξοδο σε πολιτική εκτροπή. Ο ''πάτος'' φαντάζει ''άπατος'' και τα εφιαλτικά σενάρια θα επανέλθουν αργά ή γρήγορα σκορπίζοντας το φόβο, ο οποίος μαζί με τη κατάθλιψη μεγάλης μερίδας του πληθυσμού ίσως οδηγήσουν σε Εθνικές καταστροφές.
Η αδυναμία της Πολιτείας για ανάληψη δράσεων αναστροφής εμφανής.
Μεμονωμένες ενέργειες γίνονται αλλά τα βήματα είναι πολύ αργά και πραγματοποιούνται μόνο κατόπιν πιέσεων των δανειστών.
Βέβαια θα επιχειρηθεί βελτίωση του κλίματος επικοινωνιακά και με έξωθεν στήριξη, λόγω ανησυχίας. Όμως όσο η οικονομία θα βυθίζεται περισσότερο στην ύφεση,οι στρατιές των ανέργων θα μεγαλώνουν και οι επιχειρήσεις θα αδυνατούν να επιβιώσουν, οι κοινωνικές εντάσεις θα αυξάνονται, η προσφυγή στις κάλπες θα μοιάζει αναπόφευκτη και η έξοδος από το ''σπιράλ θανάτου'' άσκηση προσομοίωσης.
Όμως ούτε τότε (με τις εκλογές) θα τελειώσει αυτό το ''μαρτύριο της σταγόνας''. Δε θα τελειώσει γιατί απλά οι νοοτροπίες δεκαετιών οι οποίες μας έφεραν σε αυτό το σημείο δεν έχουν ακόμα αλλάξει. Η αλλαγή και η ανατροπή πρέπει πρώτα να συντελεσθεί στους ίδιους μας τους εαυτούς. Ο Έλληνας γνωρίζει πως πρέπει να γίνει, αλλά αρνείται πεισματικά να το αναγνωρίσει και να το πράξει. Σε τελική ανάλυση ίσως μια ολική κατάρρευση μας αξίζει μήπως και συνειδητοποιήσουμε τι κάναμε λάθος τόσα χρόνια.
Η ολική κατάρρευση της δημιουργικής καταστροφής ίσως να είναι τελικά το πραγματικό ''σημείο μηδέν'', το σημείο από όπου θα ξεκινήσει πραγματικά ο επόμενος ''ενάρετος'' κύκλος για τη κοινωνία, την οικονομία και τη χώρα!

Παρασκευή 26 Ιουλίου 2013

Θα υπάρχουν στο μέλλον μικρομεσαίες επιχειρήσεις;

"Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις είναι ένα από τα πολλά θύματα του τυφλού ξεσαβουρώματος. Ενώ συνιστούν βασικό πυλώνα της εγχώριας οικονομίας και πηγή απασχόλησης, η μεταχείριση που τους επιφυλάσσεται θυμίζει σχέδιο εξόντωσης."
του Νίκου Ξυδάκη*

H πτώση κάποτε θα τελειώσει. Το 2014 ή το 2015. Θα βρεθούμε σε κάποιο ιστορικό χαμηλό, που θα μετρηθεί τότε. Σημασία έχει λοιπόν να σκεφτόμαστε και να αποφασίζουμε τώρα, διαρκώς, μαζί φυσικά με την αδιάλειπτη φροντίδα για ανακούφιση των πληττομένων, πώς θα είναι η χώρα που φτιάχνουμε. 

Η κρίση, μαζί με όλα τα δεινά, έδειξε τουλάχιστον με ενάργεια τις αδυναμίες και τα κενά, στη διοίκηση, στην οικονομία, στη δημόσια σφαίρα, στον μακρόπνοο σχεδιασμό. Και η συντριβή έδειξε ότι δεν μπορούμε να πορευόμαστε πλέον με τυχαίες αναπηδήσεις και σκεδασμούς.
Η πανικόβλητη συρρίκνωση κρατικών δομών και λειτουργιών, ο βίαιος μετασχηματισμός του κοινωνικσού ιστού, η εξίσου βίαιη αναδιάρθρωση της οικονομίας μέσω της εσωτερικής υποτίμησης, όλα αυτά συμβαίνουν υπό την πίεση της χρεοκοπίας και σύμφωνα με τα μάνιουαλ των δανειστών. 
Οι δανειστές κάνουν σωστά τη δουλειά τους και υπηρετούν τα συμφέροντά τους. 
Οι Ελληνες τι κάνουν; 
Ποια χώρα οραματίζονται; 
Με ποιες δομές οικονομικές και κοινωνικές; 
Ποια παιδεία; 
Ποια συλλογική αφήγηση για το μέλλον, η οποία θα τους χωράει όλους, και θα τους κινητοποιεί;
Αυτή η έγνοια δεν φαίνεται πουθενά στις αλλεπάλληλες συρρικνώσεις, αλλαγές, αναδιαρθρώσεις και εξαρθρώσεις της δημόσιας σφαίρας που συμβαίνουν τα τελευταία τρία. Αντιθέτως, η σπουδή, η προχειρότητα και το συχνά παράλογο των μετασχηματισμών δείχνουν ότι οι αλλεπάλληλες κυβερνήσεις εκτελούν εντολές εν πανικώ, χωρίς κανέναν μεσοπρόθεσμο ή μακροπρόθεσμο σχεδιασμό. 
Ξεσαβουρώνουν το πληγωμένο πλοίο, πετώντας στη θάλασσα ό,τι βρουν μπροστά τους, αδιαφορώντας για το πώς το πλοίο θα ξαναταξιδέψει, με ποια πορεία, για ποιο σκοπό.
Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις είναι ένα από τα πολλά θύματα του τυφλού ξεσαβουρώματος. Ενώ συνιστούν βασικό πυλώνα της εγχώριας οικονομίας και πηγή απασχόλησης, η μεταχείριση που τους επιφυλάσσεται θυμίζει σχέδιο εξόντωσης. 
Οταν η ζήτηση έχει βυθιστεί και η εικόνα της χώρας συνοψίζεται στα μυριάδες κλειστά, φαλιρισμένα μαγαζιά, και στους εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρηματίες που αδυνατούν πλέον να επιστρέψουν ΦΠΑ και να πληρώσουν ΤΕΒΕ, οποιαδήποτε καθυστέρηση ή ολιγωρία σε δρομολογημένη βοήθεια συνιστά εξόντωση. Ενα τρομακτικό παράδειγμα: η εισφορά αλληλεγγύης την οποία υποχρεώθηκαν να πληρώσουν όλοι οι φορολογούμενοι για την ανακούφιση των μικρομεσαίων επιχειρηματιών, δεν έφτασε σε αυτούς. Ποτέ.

Δεύτερο παράδειγμα. Προχθές ο Ευρωπαίος Επίτροπος Περιφερειακής Πολτικής, Γιοχάνες Χαν, μετά τη συνάντησή του με τον υπουργό Ανάπτυξης Κ. Χατζηδάκη, είπε: «Εχουμε διαθέσει σημαντικά κοινοτικά κονδύλια για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, τα οποία δεν έχουν φθάσει ακόμη στο σύνολό τους στους αποδέκτες. Αντιλαμβάνομαι τι ανάγκες ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, αλλά τα χρήματα πρέπει να πάνε στους τελικούς αποδέκτες τους».

Δηλαδή, ο Επίτροπος ωμά και απερίφραστε είπε ότι τα κονδύλια για τις ΜΜΕ λιμνάζουν στις διαμεσολαβήτριες τράπεζες, οι οποίες κωλυσιεργούν και τα παρακρατούν για δικούς τους σκοπούς, την ώρα που η πραγματική οικονομία πεθαίνει. Ογδόντα εκατομμύρια τουλάχιστον από ένα πρόγραμμα διαφημίζει το ΕΤΕΑΝ ότι δανείζει στις ΜΜΕ με ευνοϊκούς όρους. Ποιος τα έχει δει; Οι τράπεζες ζητούν υπέρογκες εγγυήσεις ακόμη και για μικροδάνεια, εξουδετερώνοντας τον κατεπείγοντα χαρακτήρα της σωστικής ρευστότητας.

Θέλει η Ελλάδα να υπάρχουν μικρομεσαίες επιχειρήσεις που θα παράγουν πλούτο και θα προσφέρουν εργασία; Δεν ξέρουμε. Οϋτε ο υπουργός το ξέρει: Ο κ. Χατζηδάκης απλώς εξέφρασε την ελπίδα η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών να λειτουργήσει θετικά κ.ο.κ. Σαν διπλωματικός παρατηρητής τρίτης χώρας.

* πηγή:  βλέμμα - ο Νίκος Ξυδάκης είναι αρχισυντάκτης της Καθημερινής 
* επιλογή και τροποποίηση σκίτσου: ΑΣ

Πέντε δήμαρχοι για το σοσιαλδημοκρατικό κενό

από το tvxs
Αποστάσεις από την κυβέρνηση αλλά και από τον ΣΥΡΙΖΑ, που δεν κατονομάζουν, παίρνουν με κοινή ανακοίνωση τους οι πέντε δήμαρχοι από τους μεγαλύτερους δήμους της χώρας (Καμίνης, Μπουτάρης, Δημαράς, Σκοτινιώτης, Φίλιος). Αφορμή είναι τα πρόσφατα μέτρα και η "συντηρητική αναδίπλωση" της κυβέρνησης. Αλλά στο βάθος υπάρχει πάντα το σχέδιο  κάλυψης του κενού στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, που δημιουργήθηκε από την δεξιά στροφή και την συμμαχία του ΠΑΣΟΚ με την ΝΔ αλλά και την αδυναμία της ΔΗΜΑΡ να καλύψει τον χώρο.
Το "σχέδιο Μπουτάρη", να ηγηθεί δηλαδή ο δήμαρχος της Θεσσαλονίκης ενός σοσιαλδημοκρατικού μετώπου που θα πάρει μέρος στις ευρωεκλογές, υπήρχε πριν την διάλυση της τρικομματικής. Η ιδέα ήταν να πειστεί ο Ε. Βενιζέλος να περιοριστεί σε ένα ρόλο επίτιμου προέδρου, μιας εκλογικής συμμαχίας ή και ενός κόμματος που θα είχε ως κορμό το ΠΑΣΟΚ και την ΔΗΜΑΡ. Αν το ένα πρόβλημα ήταν ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ να αποδεχθεί την πραγματικότητα, το γεγονός δηλαδή ότι παραμένει εξαιρετικά αντιδημοφιλής στην μεγάλη μερίδα των ψηφοφόρων, το άλλο αφορούσε τον δημοφιλή Φ. Κουβέλη, του οποίου ο πιο ενεργός ρόλος στο νέο σχήμα, δεν είχε  πλήρως διευκρινιστεί. 
Η μετατροπή του ΠΑΣΟΚ σε ένα είδος συνιστώσας της ΝΔ αλλά και η διαφαινόμενη συρρίκνωση της ΔΗΜΑΡ που μετά την αποχώρηση της από την τρικομματική στερείται στρατηγικής, ξανάφερε το σχέδιο Μπουτάρη στην επικαιρότητα. Οι επιλογές αλλά και οι ηγετικές ικανότητες του Φ. Κουβέλη αμφισβητούνται πλέον τόσο μέσα όσο και έξω από το κόμμα του, ενώ ο χώρος ανάμεσα στην ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ θα δεχθεί ισχυρότατες πιέσεις σε περίπτωση εκλογών . Αυτό το κενό επιδιώκουν να καλύψουν οι 5 δήμαρχοι, με την παρέμβαση και την απόπειρα δημιουργίας ενός μεταρρυθμιστικού μπλοκ.

Το κείμενο των πέντε δημάρχων:
Μεταρρύθμιση στην Αυτοδιοίκηση Τώρα

Tην ώρα που τα προβλήματα της καθημερινής λειτουργίας των πόλεων πολλαπλασιάζονται και γίνονται πιο σύνθετα, ο σύγχρονος διεθνής τρόπος διακυβέρνησης και πολιτικής αντιπροσώπευσης υποδεικνύει την ενδυνάμωση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Με περισσότερες αρμοδιότητες, πόρους και μεγαλύτερη αυτονομία. Κυρίως γιατί η Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι ο εγγύτερος, ο πιο προσβάσιμος και ο αποτελεσματικότερος θεσμός για τον πολίτη και τα προβλήματά του.

Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει στη χώρα μας, με τελευταίο παράδειγμα την απόφαση για την κατάργηση υπηρεσιών και την απόλυση εργαζομένων (δημοτική αστυνομία, σχολικοί φύλακες), που θίγει τον σκληρό πυρήνα των αποκλειστικών αρμοδιοτήτων των Δήμων και προσδίδει νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά στην επίθεση που δέχεται η Τοπική Αυτοδιοίκηση από την κυβέρνηση. Ο τρόπος αντιμετώπισης των Δήμων και των Δημάρχων από την κεντρική εκτελεστική εξουσία αποτελεί συντηρητική αναδίπλωση και γεννά έντονες ανησυχίες για τις επιδιώξεις και τους στόχους της.

Η Τοπική Αυτοδιοίκηση αντιμετωπίζεται σαν επαίτης, σαν φτωχός συγγενής του Κεντρικού Κράτους, το οποίο αυθαίρετα και αιφνιδιαστικά, χωρίς κανένα σχέδιο, υφαρπάζει αρμοδιότητες, αφαιρεί πόρους, απολύει εργαζόμενους

Το Κράτος αμφισβητεί απροκάλυπτα την Τοπική Αυτοδιοίκηση ως θεσμό δημόσιας τοπικής εξουσίας. Από την άλλη πλευρά, ανθεί ο λαϊκισμός και η αντιμεταρρυθμιστική στάση πολιτικών δυνάμεων που χαϊδεύουν αυτιά και ενώ κόπτονται υπέρ των ...

Πέμπτη 25 Ιουλίου 2013

Η ναζιστική απειλή της ΧΑ δεν έχει όρια

Ο δάσκαλος ναζί και η πιστή μαθήτρια 
ΛΕΓΕ ΛΕΓΕ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΚΑΤΙ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙΓιόζεφ Γκαίμπελς
Δεν είναι ένα απλό περιστατικό ανάμεσα στα άλλα. Η ΧΑ ανασύρει ένα δημοσίευμα του 2007, με προδικαστικές κατηγορίες, αποκρύπτει την συνέχεια (που την γνωρίζει απ΄ευθείας, λόγω "κονέ", από την ΚΥΠ - δεν χρειάζεται το "Πρώτο Θέμα" του "κομιστή") και χρησιμοποιεί την περιπέτεια συγγενικού προσώπου του πολιτικού της αντιπάλου για να "λερώσει" το κοινοβουλευτικό του αξίωμα (αντιπρόεδρος της Βουλής) και τις πολιτικές του απόψεις. Τίποτα δεν συγκρατεί πια τους νεοναζί. Στην σύγκρουση μαζί τους οι δημοκρατικές δυνάμεις θα είναι ενωμένες. Δημοσιεύουμε το παρακάτω κείμενο, ακριβώς για να μην μείνει τίποτα στο τέλος, απ΄όσα επιθυμούν οι νεοναζί: (ΑΣ)

Η κ. Δραγασάκη ελεύθερη, "καθαρή" και εργαζόμενη

του Δημήτρη Φύσσα από την 
athens voice

Η λεκτική επίθεση που έκανε η κ. Ζαρούλια (ΧΑ) στον κ. Δραγασάκη (ΣΥΡΙΖΑ) στη Βουλή, βασισμένη στο πρόσφατο δημοσίευμα του "Πρώτου Θέματος", ότι η κόρη του είναι φυλακή ως «πρεζού και έμπορος όπλων», δεν ήταν απλά «ad hοminem και απαράδεκτη».

Όπως προέκυψε από συζήτησή μας με την κ. Μαριάννα Δραγασάκη, η πραγματικότητα είναι η εξής:

1. Η ιστορία αυτή είχε γίνει πριν τρία χρόνια και βάλε

2. Είναι άγνωστο γιατί το "Πρώτο Θέμα" την επανέφερε πρόσφατα

3. Η κ. Δραγασάκη μπήκε πράγματι στη φυλακή

4. Η κ. Δραγασάκη όχι μόνο δεν είναι προφυλακισμένη, δεν είναι καν στη φυλακή. Η εμπλοκή της με τη δικαιοσύνη έχει λήξει.

5. Η κ. Δραγασάκη είναι «καθαρή» και από ναρκωτικά

6. Η κ. Δραγασάκη εργάζεται σήμερα, τώρα που μιλάμε, στον ΟΚΑΝΑ, βοηθώντας άλλους χρήστες να ξεφύγουν από την εξάρτηση.

Είναι προφανές ότι η κ. Ζαρούλια χρωστάει μια συγνώμη και στην κ. Δραγασάκη και στον πατέρα της. Θα τη δώσει;

(Σ.Σ. Ευχαριστούμε τον αναγνώστη μας κ. Πρόδρομο Τσ. για την επαφή με την κ. Δραγασάκη).

Στην ορκωμοσία της ως βουλευτή της ελληνικής δημοκρατίας, η Ζαρούλια προσέρχεται με τα ναζιστικά σύμβολα... 

Τετάρτη 24 Ιουλίου 2013

Ένα έθνος αυτοκτονεί για καλό σκοπό, όμως...

"Όταν το τέρας χρειαστεί και τα υπόλοιπα θα καταργήσει ακόμη και τα ελάχιστα προσχήματα και θα αφαιρέσει κάθε πόρο που θα βρει διαθέσιμο"
Υπάρχουν πολλοί καλοπροαίρετοι συμπολίτες που θεωρούν ότι αυτή η διακυβέρνηση προσφέρει ελπίδες σωτηρίας. Φοβούνται τον βίαιο κλονισμό που φαντάζονται ότι θα φέρει στο σύστημα ο Τσίπρας, -έτσι ισχυρίζονται-, και παραδίδονται αυτόβουλα στον αργό και βασανιστικό θάνατο, στον οποίο οδηγεί η επιμονή στην μέρα με την μέρα και με απουσία οποιαδήποτε προοπτικής και σχεδιασμού συντήρηση μιας ακραία παράλογης πραγματικότητας.
από τον Ermippo Ermippiou 

Επιχείρηση υγιής και μάλιστα εξαγωγική. Έχουν μείνει ακόμη μερικές τέτοιες, για να έχει προφανώς να θανατώνει με αργό ρυθμό ο Στουρνάρας.

Η επιχείρηση δεν χρωστάει ούτε ένα ληξιπρόθεσμο ευρώ στην εφορία. Η μόνη οφειλή της είναι δύο ενήμερες δόσεις του φόρου υπεραξίας ακινήτων (αυτού που φορολογεί τις βιομηχανικές αποθήκες σαν βίλες με πισίνα στην Μύκονο). Ποσά που το ίδιο το δημόσιο καθόρισε ότι πληρώνονται με συγκεκριμένες δόσεις. Δόσεις που δεν ζήτησε η ίδια η εταιρεία, αλλά της κοινοποιήθηκαν από την ΔΟΥ.

Η εταιρεία πηγαίνει να πάρει φορολογική ενημερότητα για να εισπράξει κάποια λίγα χρήματα που της οφείλει από συναλλαγή ένας δημόσιος οργανισμός. Ο έφορος δεν δίνει την φορολογική ενημερότητα επειδή ισχυρίζεται ότι η εταιρεία φαίνεται να χρωστά. Το γεγονός ότι το χρέος δεν είναι ούτε ληξιπρόθεσμο ούτε προέρχεται από ρύθμιση ληξιπρόθεσμης οφειλής δεν έχει καμία σημασία. Υπό τις συνθήκες αυτές η φορολογική ενημερότητα μπορεί να δοθεί μόνον αν η εταιρεία προκαταθέσει στην εφορία, ως εγγύηση, σε μετρητά, το 20% του ποσού που πρόκειται να εισπράξει, ακόμη και αν αυτό το 20% είναι μεγαλύτερο από το ποσό των δόσεων του φόρου που εκκρεμούν νόμιμα και ενήμερα. Αξίζει να σημειωθεί ότι το 20% αυτό δεν συναρτάται με το ποσό των εκκρεμών οφειλών, αφού μπορεί θαυμάσια να τις υπερβαίνει κατά πολύ, αλλά είναι ταρίφα. Και όταν έρθει η ώρα της καταβολής της δόσης, λέει, τότε θα γίνει συμψηφισμός και θα αποδοθεί το τυχόν υπόλοιπο.

Το γεγονός ότι η επιχείρηση μπορεί να μην έχει την άμεση ρευστότητα να προκαταβάλει στο ταμείο της εφορίας το 20% του ποσού που δικαιούται να εισπράξει νόμιμα από ένα άλλο ταμείο του δημοσίου δεν απασχολεί διόλου το κράτος. Ακόμη και αν δεχθούμε ότι η απαίτηση του δημοσίου να μην σε πληρώνει σήμερα αυτά που σε χρωστάει, επειδή θέλει να διασφαλιστεί για το υποθετικό ενδεχόμενο να μην πληρώσεις εσύ αύριο τυχόν οφειλές σου, που ακόμη δεν έχουν καταλογισθεί, είναι λογική (ο πολίτης βλέπετε θεωρείται εξ ορισμού ως απατεών και ασυνεπής), αυτή η ιδιόμορφη εγγύηση θα μπορούσε να αποκτηθεί με παρακράτηση στην πηγή. Η δημόσια υπηρεσία, με άλλα λόγια, θα μπορούσε να αποδώσει μόνον το 80% της οφειλής της και να ενημερώσει σχετικά την εφορία. Όχι όμως. Η εφορία θέλει μετρητά τώρα, σήμερα.

Όλα αυτά (συνοδευόμενα από πολλά άλλα που καθημερινά εφευρίσκουν οι ευφάνταστοι μάγοι που κυβερνούν την χώρα) ισοδυναμούν με προληπτική δήμευση περιουσιών εν όψει οφειλών που θα δημιουργηθούν στο μέλλον, ανάλογα με τις ανάγκες του κράτους, οι οποίες δεν ελέγχονται και ισχύουν εξ ορισμού και πέρα από κάθε αμφισβήτηση. Όποιος δεν το καταλαβαίνει είναι απλά αφελής. 

Όταν το τέρας χρειαστεί και τα υπόλοιπα θα καταργήσει ακόμη και τα ελάχιστα προσχήματα και θα αφαιρέσει κάθε πόρο που θα βρει διαθέσιμο. Η δήμευση των λίγων καταθέσεων που έχουν μείνει είναι σχεδόν βέβαιη. Μετά, αν προλάβει, αν κρατιέται ακόμη ζωντανό, θα αρχίσει το ίδιο να ξεπουλάει κατασχεθείσες με συνοπτικές διαδικασίες ιδιωτικές περιουσίες στο εξωτερικό, επειδή εδώ δεν θα υπάρχει κανείς να τις αγοράσει. 
Θα το κάνει χωρίς σχέδιο και προοπτική, μόνο και μόνο για να ...

Τρίτη 23 Ιουλίου 2013

Το εφαρμοζόμενο φορολογικό σύστημα ...απλά δε πρόκειται να αποδώσει, όσες επιχειρήσεις κι αν κλείσουμε, όσους και αν βάλουμε στη φυλακή, όσους κι αν οδηγήσουμε στην εξαθλίωση!

του Γιώργου Αγαλιώτη, φοροτεχνικού
Με τη λήψη σπασμωδικών διοικητικών μέτρων ή με περισσότερη αστυνόμευση της αγοράς, με τη χρησιμοποίηση ενός μηχανισμού που νοσεί πραγματικά, δεν είναι δυνατόν να έχουμε αποτελέσματα στο μέτωπο της φοροαποφυγής. Χρειάζεται εκ βάθρων ανάλυση και αλλαγή του εφαρμοζόμενου φορολογικού συστήματος.
Ο επιχειρηματίας που πνίγεται από τη μείωση του κύκλου εργασιών και της κερδοφορίας του (λόγω ύφεσης και υπερφορολόγησης), οι οποίες απειλούν πλέον την επιβίωσή του, αλλά και ο καταναλωτής που λόγω δραματικής μείωσης του διαθέσιμου εισοδήματός του, αναζητά καλύτερη τιμή στο όποιο προϊόν αγοράζει , εμπλέκονται κατά το ίδιο σχεδόν ποσοστό σε μια μη φορολογημένη συναλλαγή δεδομένου πως υπάρχει κοινό όφελος.

Η συλλογή αποδείξεων και η έκπτωσή τους από το εισόδημα είναι ο τρόπος που τα σύγχρονα φορολογικά συστήματα καταπολεμούν τη φοροαποφυγή. Υπάρχουν φυσικά και άλλοι τρόποι, οι οποίοι είναι ανεφάρμοστοι στην ελληνική αγορά λόγω διαφοροποίησης. Διαβάζω φερειπείν για σκέψεις περί λοταρίας αποδείξεων και άλλα προτεινόμενα, από τα συστήματα της Άπω Ανατολής και με πιάνουν τα γέλια. Όποιος έχει απλή επίγνωση του τρόπου που λειτουργούν οι ταμειακές και οι φορολογικοί μηχανισμοί στη χώρα γνωρίζει πως είναι ανέφικτο .
 
Άρα λοιπόν μόνη λύση η επανεξέταση από μηδενική βάση του συστήματος και καθολικές εφαρμογές μέτρων αφού οικονομετρηθούν τα αποτελέσματα μέσω ανάλυσης, μέσω ενός απλούστερου, δικαιότερου και ηθικότερου φορολογικού πλαισίου. 
Μη λησμονούμε επίσης το πλήθος των πρόσθετων επιβαρύνσεων επιχειρήσεων και καταναλωτών (φόροι, τέλη, άχρηστες εισφορές κλπ.) για να κατανοήσουμε γιατί το σύστημα ......απλά δε πρόκειται να αποδώσει, όσες επιχειρήσεις κι αν κλείσουμε ,όσους και αν βάλουμε στη φυλακή, όσους κι αν οδηγήσουμε στην εξαθλίωση!
Η ρίζα του αποστήματος ξεκινά πρωτίστως από την ‘ηθική’ του απαξίωση στα μάτια όλων των πολιτών - φορολογουμένων. 

Το Ελληνικό φορολογικό σύστημα και τα ηθικά του όρια

 
Τα τελευταία τρία έτη οι Έλληνες πολίτες δέχονται ένα καταιγισμό νέων τακτικών και έκτακτων φορολογικών μέτρων καλούμενοι να εισφέρουν όλο και μεγαλύτερα χρηματικά ποσά (φόρους) προκειμένου να είναι δυνατή η απρόσκοπτη λειτουργία της χρεοκοπημένης ελληνικής πολιτείας-κράτους ,της λεγόμενης δηλαδή δημοσιονομικής προσαρμογής.
 

Στο κείμενο αυτό δε θα εξετάσω την πολιτικο-οικονομική αυτή επιλογή και την ορθότητά της, για τη κάλυψη του τεράστιου δημοσιονομικού ελλείμματος της χώρας αλλά τη σχέση των επιβαλλόμενων νέων τακτικών και έκτακτων φορολογικών βαρών στους πολίτες της χώρας μας, σε σχέση με τα ηθικά της όρια.
 

Τα λεγόμενα «χρηστά συναλλακτικά ήθη» δηλαδή οι άτυποι και ηθικοί κανόνες, οι οποίοι διέπουν τις συναλλαγές που λαμβάνουν χώρα σε μία οικονομία, είναι το κλειδί για τη δημιουργία κλίματος εμπιστοσύνης μεταξύ των συναλλασσομένων μερών, συνεπικουρούμενα βέβαια και από ένα νομοθετημένο, θεσμικά δίκαιο πλαίσιο συναλλαγών.
 

Η ηθική μαζί με τη δικαιοσύνη είναι δύο έννοιες οι οποίες έχουν το πιο σημαντικό ρόλο και καθορίζουν τη σχέση κράτους – πολίτη. Είναι δεδομένο με βάσει πολλές οικονομικές έρευνες πως υπάρχει σαφής συσχέτιση μεταξύ των ηθικών κοινωνικά αποδεκτών ορίων στη φορολόγηση των πολιτών και μιας πιθανής ...

Δευτέρα 22 Ιουλίου 2013

Ρομπέρτο Ουνγκέρ: Καμία πολιτική δύναμη στη χώρα σας δεν εκφράζει σήμερα μια εναλλακτική. Λένε “θα κάνουμε το ίδιο, αλλά σε πιο ήπια εκδοχή”. Και φυσικά, υπόσχονται δαπάνες

"Ξεπεράστε τη σημερινή Ευρώπη και αποκτήστε εθνικό σχέδιο"
Ο φιλόσοφος, καθηγητής της Νομικής του Χάρβαρντ και γκουρού των προοδευτικών της Λατινικής Αμερικής μιλάει για την Ελλάδα, την Ευρώπη και το μέλλον της Σοσιαλδημοκρατίας

Συνέντευξη στον Παναγιώτη Βλάχο*
η προσέγγιση left liberal στα ελληνικά
Οι διαλέξεις του Ρομπέρτο Μανγκαμπέιρα Ουνγκέρ για την πολιτική οικονομία μετά την κρίση και τους προοδευτικούς θεσμούς μοιάζουν με θρησκευτική λειτουργία, όπου η πολιτική επιστήμη συναντά την οικονομία, τη φιλοσοφία και τη νομική θεωρία. Καθηγητής για τέσσερις και πλέον δεκαετίες στη Νομική Σχολή του Χάρβαρντ, φιλόσοφος, γκουρού των προοδευτικών στη Λατινική Αμερική και ανά τον κόσμο, και πρώην υπουργός στην κυβέρνηση του βραζιλιάνου προέδρου Λουίς Ινάσιο Λούλα ντα Σίλβα, προκάλεσε τη φιλελεύθερη αμερικανική κοινή γνώμη καλώντας την να καταψηφίσει το νυν πρόεδρο Ομπάμα ως μη αρκετά προοδευτικό. Δέχθηκε με προθυμία να συζητήσει με το ΒΗmagazino για την Ελλάδα, την Ευρώπη και το μέλλον της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Χωρίς περιστροφές, επικρίνει τη σύγχρονη ευρωπαϊκή Κεντροαριστερά για έλλειψη σχεδίου, για ατολμία και συντηρητισμό. Καλεί την Ελλάδα να διαλέξει ανάμεσα σε ένα δικό της εθνικό σχέδιο αναγέννησης που θα τη φέρει αντιμέτωπη με τη σημερινή Ευρώπη ή τη συνέχεια της παρακμής της ως αποτέλεσμα της οικονομικής της εξάρτησης από την ΕΕ και της ανεπάρκειας του ελληνικού πολιτικού συστήματος.
Κύριε καθηγητά, πριν από ακριβώς έναν χρόνο, όλοι στην Ευρώπη έκαναν λόγο για «Grexit» (σ.σ.: έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη). Σήμερα όλοι επαινούν την Ελλάδα για τη βελτίωση των μακροοικονομικών της δεικτών. Ποιο είναι το μέλλον της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ενωση; 
«Η επικρατούσα άποψη υπαγορεύει την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη και στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Το αντίτιμο είναι οι περιορισμοί που επιβάλλουν το κοινό νόμισμα και η "απαγορευτική" υποτίμηση της συναλλαγματικής ισοτιμίας. Ομως αυτή η θεώρηση δεν λαμβάνει υπ’ όψιν το κόστος της παραμονής της Ελλάδας στην ΕΕ. Πρώτον, η Ελλάδα μετατρέπεται σε αντικείμενο της άτεγκτης κανονιστικής ενοποίησης της ΕΕ, στόχος της οποίας είναι να επιβάλει σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες έναν ενιαίο χάρτη κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης. Δεύτερον, για την Ελλάδα και για άλλες χώρες στην Ευρώπη, η συμμετοχή στην ΕΕ και στην ευρωζώνη αποτελεί δικαιολογία για την απουσία εθνικής στρατηγικής. Αν ρωτήσουμε τους πολιτικούς σας “ποια είναι η ελληνική στρατηγική;”, είναι ξεκάθαρο ότι η απάντηση θα είναι μονολεκτική: “Ευρώπη”».
Αρα ποιες είναι οι επιλογές για την Ελλάδα; 
«Η Ελλάδα έχει δύο δρόμους. Μία επιλογή είναι να φύγει από την ευρωζώνη και την ΕΕ, ώστε να ταρακουνηθεί και να επιστρέψει αργότερα υπό διαφορετικές συνθήκες. Αν η Ελλάδα επέλεγε την έξοδο, όχι μόνο θα απελευθερωνόταν από τον ασφυκτικό κλοιό της συναλλαγματικής ισοτιμίας και τους κανονιστικούς περιορισμούς, αλλά ταυτόχρονα θα βρισκόταν σε ένα αναγκαστικό σοκ να ανακαλύψει το δικό της μονοπάτι. Οσο, λοιπόν, η Ελλάδα παραμένει στην ευρωπαϊκή φωλιά είναι σαν να ομολογεί στον εαυτό της ότι δεν μπορεί να χαράξει τον δικό της δρόμο. Η άλλη επιλογή είναι να παραμείνει στην ΕΕ, αλλά να επαναστατήσει σε συμμαχία με τις υπόλοιπες περιφερειακές και νότιες χώρες, ώστε να πετύχει την αλλαγή πλεύσης της Ενωσης».
Ομως η Ευρωπαϊκή Ενωση για την Ελλάδα, όπως και για άλλες χώρες, έχει αποτελέσει τον μόνο αξιόπιστο μοχλό ανάπτυξης και μεταρρυθμίσεων. Αν αφαιρέσουμε την Ευρώπη από την Ελλάδα, τι θα απομείνει; 
«Είναι απολύτως μη ρεαλιστικό ότι η Ελλάδα θα επιστρέψει στο προευρωπαϊκό παρελθόν της. Αν κάποτε η Ευρώπη ήταν για την Ελλάδα μια πηγή κινήτρων και μιμητισμού, σήμερα έχει μετατραπεί σε ναρκωτικό, σε υποκατάστατο για την απουσία εθνικού σχεδίου. Το μεγάλο ερώτημα για την Ελλάδα, ως μια σχετικά μικρή χώρα χωρίς σημαντικό φυσικό πλούτο, αλλά με μεγάλες δυνατότητες λόγω των ανθρώπων της, είναι πώς θα γίνει ένας μαγνήτης φιλοδοξίας και ταλέντου, πώς θα πετύχει μια επαναστατική αλλαγή που θα συνοδεύεται από μια πνευματική αναγέννηση. Αυτό θα συμβεί μόνο μέσα από την επαναδιατύπωση της εθνικής ιδέας. Το ευρωπαϊκό εγχείρημα δεν μπορεί καν να λύσει τα προβλήματα των μεγαλύτερων οικονομιών της Κεντρικής Ευρώπης, πολύ περισσότερο τα προβλήματα των χωρών της περιφέρειας».
Για να επαναστατήσει η Ελλάδα, όπως λέτε, χρειάζεται συμφωνίες με τα κράτη-μέλη του ευρωπαϊκού Νότου με κοινό πολιτικό και οικονομικό ορίζοντα. Πέρα από ένα κοινό αφήγημα της κρίσης, οι ηγεσίες τους δεν φαίνεται να το πολυπιστεύουν...
«Ας πάρουμε το παράδειγμα της Ισπανίας που έχει αρκετά κοινά χαρακτηριστικά με την Ελλάδα: οικονομία με αποκεντρωμένη ιδιοκτησία και κοινωνία με σχετική ισότητα. Ομως το ισπανικό κατεστημένο, τα πολιτικά κόμματα – συμπεριλαμβανομένου του σοσιαλιστικού κόμματος –, η ακαδημαϊκή ελίτ, οι επιχειρηματίες, η μοναρχία, είναι όλοι μέρος της διαπλοκής με μεγάλες επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται εκτός της χώρας, στη Λατινική Αμερική. Ο πραγματικός πλούτος της Ισπανίας έχει εγκαταλειφθεί και το ισπανικό κράτος ασχολείται αποκλειστικά με το να συντηρεί τον ισπανικό πλουτοκρατικό μερκαντιλισμό. Τώρα, στην κρίση, παρακαλούν την Ευρώπη. Και το τίμημα είναι υποταγή και παράδοση. Εκείνο που με λυπεί ως φίλο και θαυμαστή της Ελλάδας είναι η διαπίστωση ότι καμία πολιτική δύναμη στη χώρα σας δεν εκφράζει σήμερα αυτή την εναλλακτική, οπότε αυτό, σε συνδυασμό με την απροθυμία για αυτοθυσία, ρεαλιστικό πατριωτισμό και αναζήτηση θεσμικής φαντασίας, είναι ακριβώς ό,τι λείπει».
Ισως αυτό εξηγεί γιατί η Κεντροαριστερά συρρικνώνεται εκλογικά. 
«Σήμερα οι προοδευτικοί δεν έχουν σχέδιο. Ή, μάλλον, το σχέδιό τους είναι η εξανθρωπισμένη εκδοχή του προγράμματος των αντιπάλων τους. Λένε “θα κάνουμε το ίδιο, αλλά σε πιο ήπια εκδοχή”. Και φυσικά, υπόσχονται δαπάνες. Αυτή είναι μια ηττοπαθής στάση απέναντι στην Ιστορία και στην πολιτική. Η Ιστορία γράφεται από αυτούς που δρουν για τη ριζική αλλαγή, για τη δημιουργία του νέου. Κάθε έλληνας πολίτης έχει συμφέρον να αποκτήσει η χώρα του μια διαφορετική εθνική πολιτική οικονομία που δεν θα επιτρέψει την Ελλάδα να μετατραπεί σε μια χώρα περιθωριοποιημένων σερβιτόρων και εξαρτημένων από τα ευρωπαϊκά ταμεία».
Υπό ποιες συνθήκες μπορεί η Ελλάδα να αποκτήσει τη δική της αναπτυξιακή στρατηγική και ποια χαρακτηριστικά πρέπει αυτή να έχει; 
«Παρά τα προνόμια που απολαμβάνουν λίγες πλούσιες οικογένειες, στην πραγματικότητα η ελληνική οικονομία είναι αποκεντρωμένη και βασίζεται σε ένα ευρύ φάσμα μικρομεσαίας επιχειρηματικής δραστηριότητας, η οποία μπορεί να γίνει η βάση για μια δραματική αναγέννηση και αναδιάρθρωση της εθνικής οικονομίας. Η δεύτερη προϋπόθεση ανάτασης αφορά τον ελληνικό λαό, την ενέργειά του, την εκπαίδευσή του, το επιχειρηματικό πνεύμα του, το οποίο, παρά τη σημερινή έλλειψη αναπτυξιακών εργαλείων και ευκαιριών, μπορεί να αποτελέσει το μέσο για έναν προοδευτικό, δομικό μετασχηματισμό της χώρας. Γι’ αυτό προτείνω μια συμμαχία μεταξύ του κράτους, των υφιστάμενων και αναδυόμενων μικρομεσαίων επιχειρήσεων, με στόχο τη δημιουργία ενός νέου συγκριτικού πλεονεκτήματος για τη χώρα, τη δημιουργία ευέλικτης και υψηλού επιπέδου μεταποίησης σε περισσότερους κλάδους».
Ποιες είναι οι προϋποθέσεις της αναπτυξιακής συμμαχίας που προτείνετε; 
«Απαιτεί δύο μεγάλα κύματα καινοτομίας: πρώτον, έναν αποκεντρωμένο στρατηγικό σχεδιασμό και συντονισμό μεταξύ της κυβέρνησης, νέων υποστηρικτικών θεσμών, ταμείων και μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Δεύτερον, το κράτος πρέπει να διευκολύνει τη δημιουργία δικτύων συνεργασίας και ανταγωνισμού μεταξύ των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, δίνοντάς τους τη δυνατότητα να αντλήσουν πόρους, οικονομικούς, τεχνολογικούς, εμπορικούς ώστε να αναπτύξουν οικονομίες κλίμακας. Ο μεγάλος εθνικός στόχος είναι η νέα οικονομία που υπάρχει πέρα από τη μαζική παραγωγή, χωρίς κοινωνικές εξαιρέσεις. Ο,τι ισχύει για τη μεταποίηση αφορά και τις υπηρεσίες και την αγροτική παραγωγή, τη μεταμόρφωση των Ελλήνων σε μια πανευρωπαϊκή ελίτ υπηρεσιών υψηλού επιπέδου και την παραγωγή αγροτικών προϊόντων υψηλής προστιθέμενης αξίας. Η Ελλάδα δεν είχε ποτέ μαζική βιομηχανική παραγωγή, γι’ αυτό η βασική πρόκληση είναι η μετάβασή της από τον ...

Πόσο απέχει ο ΣΥΡΙΖΑ από τον ρεαλισμό;

Ας ξεχάσουμε για λίγο τις διαφορές στο λεξιλόγιο που χρησιμοποιούν οι μονίμως αμφισβητούσες αλλήλους δυνάμεις της ελληνικής Αριστεράς και ας δεχτούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η σημερινή "νέα μεγάλη υπαρκτή Αριστερά" - (κάτι που πλέον δεν αμφισβητείται ούτε από την ΔΗΜΑΡ ούτε από τους Οικολόγους Πράσινους ούτε από τις "άλλες προοδευτικές δυνάμεις") - χάριν της συζήτησης. Η συζήτηση είναι πόσο προετοιμασμένο είναι το κόμμα αυτό -που σπρώχνεται σχεδόν στην εξουσία από την δεξιά αυταρχική στροφή της κυβέρνησης συνεργασίας που επιδεικνύει τόση δυσανεξία στις μεταρρυθμίσεις όση προσκόλληση στα οριζόντια υφεσιακά μέτρα και τις τυφλές απολύσεις- για ότι ακολουθήσει. Το θέτουν ήδη με ειλικρίνεια και αγωνία οι δυνάμεις της λογικής και του ρεαλισμού μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ (ναι, υπάρχουν και τέτοιες και κανείς δεν μπορεί να δει τώρα το μέγεθός τους καθώς ο λελογισμένος λαϊκισμός ενός κόμματος πριν την εξουσία ανακατεύεται με τον παλαβό "φαικόκκινο" λαϊκισμό και τις επικίνδυνες ακρότητες των νεοκομσομόλων "πατριωτών" νοσταλγών του υπαρκτού). Ας τις παρακολουθήσουμε: (ΑΣ)

Η αξιοπιστία της νέας μεγάλης Αριστεράς

του Χρήστου Παπανίκου
του Δημήτρη Χρήστου*
Σήμερα το πρόβλημα δεν είναι η αποδόμηση των πολιτικών αποφάσεων της κυβέρνησης και των σαπισμένων δουλικών δυνάμεων που την συνθέτουν. Το πρόβλημα είναι η ενότητα και η αποτελεσματικότητα της νέας μεγάλης Αριστεράς
Στις μέρες μας, ξεφορτώνονται τους ανθρώπους στεγνά, χωρίς όπλα. Τους στέλνουν στην κόλαση της ανεργίας, στην απελπισία μέχρι θανάτου. Οι νεώτεροι, που αντέχουν περισσότερο, δραπετεύουν, όπου γης, για να επιβιώσουν. Ούτε τεχνική κατάρτιση δεν τους επιτρέπουν να ολοκληρώσουν στα τεχνικά λύκεια ώστε οι 15.000 μαθητές που μένουν στον δρόμο να μεταναστεύσουν έχοντας τουλάχιστον κάποιο επαγγελματικό εφόδιο! Ας σταματήσουμε εδώ. Ερώτηση: Σε αυτές τις συνθήκες, όπου η πραγματική ανεργία έχει φτάσει τα 2.000.000 άτομα, γιατί η μοναδική πολιτική δύναμη που υπερασπίζεται με αγωνιστικότητα τον λαό και τα συμφέροντα της πατρίδας δεν έχει απογειωθεί εκλογικά και οργανωτικά; Οι συνθήκες, όπως μας μαθαίναμε στις νεολαίες της Αριστεράς το '74, είναι ώριμες. Γιατί οι υποκειμενικές δεν λένε να ωριμάσουν και έχουν καθηλωθεί εκλογικά στο ποσοστό του Ιουνίου του '12;
ΕΠΙΜΕΝΩ στα ζητήματα που αφορούν τον ενιαίο (θεωρητικά) ΣΥΡΙΖΑ, διότι, όπου και αν βρεθώ, δεν ακούω πολίτη που να μην καταλαβαίνει τι κάνουν και πού το πάνε Σαμαράς και Βενιζέλος, ενώ ακούω πολλούς να διστάζουν -ακόμα- να εμπιστευθούν τον ΣΥΡΙΖΑ. Επιμένω, γιατί σήμερα το πρόβλημα δεν είναι η αποδόμηση των πολιτικών αποφάσεων της κυβέρνησης και των σαπισμένων δουλικών δυνάμεων που την συνθέτουν. Το πρόβλημα είναι η αξιοπιστία της νέας μεγάλης Αριστεράς, που όχι μόνο δεν ωριμάζει βίαια, αλλά ούτε κανονικά, ώστε να καταφέρει να αντιμετωπίσει τα κυριολεκτικά τεράστια, σύνθετα, απόλυτα αλληλοσυνδεδεμένα εσωτερικά και εξωτερικά προβλήματα στις συνθήκες του πολυπολικού, αλλά καπιταλιστικού κόσμου. Πώς θα αποκτηθεί σοβαρός ενιαίος λόγος και κοινή δράση;
ΤΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕ το Ιδρυτικό Συνέδριο επ' αυτού; Μια μερίδα κρίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καθηλωθεί εκλογικά διότι δεν είναι τόσο ριζοσπαστικός όσο απαιτεί το λαϊκό κίνημα. Ας μην χάνουμε χρόνο ρωτώντας ποιο ακριβώς είναι σήμερα το λαϊκό κίνημα που μετά τις εκλογές του Ιουνίου είχε καθηλωθεί στον καναπέ, όπως κάποιοι έλεγαν. Και γιατί το ΚΚΕ, που είναι πιο ριζοσπαστικό, που τα τρία τελευταία χρόνια καλεί κάθε μέρα από την πρώτη σελίδα του "Ριζοσπάστη" τον λαό να ξεσηκωθεί, να συμμαχήσουν τα πλατιά λαϊκά στρώματα με τη μικρομεσαία αγροτιά, να ανατρέψουν την αστική ξεπουλημένη κυβέρνηση και να πάρουν τηλέφωνο τον γραμματέα Κουτσούμπα να κατέβει στο μέγαρο Μαξίμου για να του αναθέσουν την κυβέρνηση, όχι μόνο έχει καθηλωθεί, αλλά και φθίνει; Γιατί ο Αλέκος Αλαβάνος, που και αυτός είναι ριζοσπαστικός και αντικαταπιταλιστής και σφόδρα αντίθετος με το ευρώ, δεν συγκινεί τις ...