Ο Μάκης Ανδρονόπουλος δεν είναι συνωμοσιολόγος. Το σενάριο που περιγράφει παρακάτω άλλωστε, δεν είναι πια σενάριο - γίνεται ήδη πραγματικότητα. Όσοι/ες δουλεύουμε στον ιδιωτικό τομέα το βλέπουμε να εκτυλίσσεται μπροστά μας.
Αλλά έχουμε ένα πρόβλημα: ...δεν το πιστεύουμε! Ή αλλιώς δεν πιστεύουμε αυτό που βλέπουμε!
Προτιμούμε παρηγορητικές ερμηνείες τύπου "κάτι γίνεται όμως...", "δεν φαίνεται αμέσως η βελτίωση", "κι άλλοι τα περάσανε αλλά βγήκαν αλώβητοι από τα μνημόνια", "δημιουργική καταστροφή για να έρθει το καινούργιο", κλπ κλπ.
Οι προειδοποιήσεις ότι η μη ύπαρξη εθνικής αστικής τάξης θα αποβεί μοιραία στην κρίση ως η ελληνική μοιραία ιδιαιτερότητα, δεν παίρνονται όσο σοβαρά θα έπρεπε. Επίσης, η δαιμονοποίηση όσων πολιτικών δυνάμεων τα λένε αυτά αλλά υπάρχει σκεπτικισμός για τις επιδιώξεις τους ή την ικανότητά τους να παρουσιάσουν πειστικό εναλλακτικό σχέδιο, δεν βοηθά στην ανάπτυξη εθνικής στρατηγικής άμυνας.
Η πραγματικότητα δαγκώνει "εκεί έξω" αλλά τα μαλακά μαξιλάρια της αυταπάτης επιτρέπουν στο "σύστημα" να κάνει την δουλειά του μεθοδικά και απερίσπαστα.
Πολύ θα θέλαμε να μην είναι έτσι. Αλλά ακόμη και η αντίδραση των ντόπιων αστικών φιλελεύθερων δυνάμεων στις μεθοδεύσεις της συγκυβέρνησης, αυτό δείχνει...
(ΑΣ)
Το άρθρο αυτό αναρτήθηκε στο koutipandoras.gr στις 28 Νοεμβρίου. Στις δύο μέρες που μεσολάβησαν είχα την ευκαιρία να επιβεβαιώσω τον τίτλο του άρθρου τόσο από μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση, αλλά και ένα συνέδριο που παρακολούθησα. Αν και στις δύο περιπτώσεις το θέμα ήταν άλλο, προέκυπτε σαφώς η εκτίμηση και στις δύο περιπτώσεις ότι στην ευρωζώνη ειδικά, αλλά και στην ΕΕ γενικότερα, συντελείται μια βίαια ανακατονομή των έργων και της παραγωγής προς όφελος μεγάλων οργανισμών υπό την επικυριαρχία των αγορών και χρηματοοικονομικού τομέα, με παράλληλη κατάλυση του κοινωνικού κράτους. (M.A.)
Του Μάκη Ανδρονόπουλου*
Είναι πια ξεκάθαρο ότι ο ιδιωτικός τομέας στην Ελλάδα, όπως λειτούργησε μεταπολεμικά από τις τράπεζες, το μεγάλο κεφάλαιο, τη βιομηχανία, τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και τους αυτοαπασχολούμενους, τελειώνει. Και αυτό που θα «φυτευτεί» στη θέση του δεν προβλέπει κανένα ρόλο γι΄ αυτόν.
Με δυο λόγια, στο αμέσως επόμενο 12μηνο θα εκθεμελιωθεί ότι έχει απομείνει από το ελληνικό παραγωγικό δυναμικό και θα υποκατασταθεί από εισαγωγές προϊόντων του Βορρά και της Ασίας.
Η χώρα θα ελέγχεται από μερικές δεκάδες «πολυεθνικές» που θα την διαφεντεύουν και θα μετατραπεί σε ένα μεγάλο «ξενώνα», με γκαρσόνια των 300 ευρώ το μήνα και δομική ανεργία γύρω στο 20%. Ταυτόχρονα θα είναι εξαγωγέας επιστημονικού δυναμικού και ενέργειας, τομείς που θα ελέγχονται επίσης από ξένα συμφέροντα.
Η στρατηγική βίαιης αλλαγής του παραγωγικού μοντέλου στο πλαίσιο ενός νέου ευρωπαϊκού καταμερισμού εργασίας που καθορίζει το Βερολίνο, οριοθετείται από την κατάλυση των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, από τη δημιουργία ενός στοκ 1,5 εκατ. ανέργων που λειτουργεί ως μοχλός καθυπόταξης, από την εκθεμελίωση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και από την ουσιαστική απαγόρευση της αυτοαπασχόλησης, από τον επικείμενο άμεσο έλεγχο των τραπεζών, των ιδιωτικοποιήσεων και των κονδυλίων του ΕΣΠΑ από άτυπα μορφώματα του Βερολίνου κ.ο.κ.
Στην πράξη, μόλις πριν λίγες μέρες ο ΣΕΒ εξέδωσε μια ανακοίνωση – καταπέλτη κατά της απουσίας εθνικής βιομηχανικής πολιτικής η οποία κατέληγε ως εξής: «Ας γίνει επιτέλους συνείδηση ότι η παραγωγική βάση της χώρας καταρρέει. Το όριο της ανήκεστης βλάβης είναι κοντά. Τούτη την ώρα που η Ευρώπη αναζητεί μια νέα βιομηχανική στρατηγική ως εφαλτήριο για την έξοδο από την κρίση, καλούμε την κυβέρνηση και ...