Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2014

Οι εισφορές είναι ένας βαρύς φόρος πάνω στην εργασία (#η "φορολογική σφήνα")

Η κοινωνική αλληλεγγύη επιβάλλει να περάσουμε σε ένα δημόσιο σύστημα υγείας ισότιμης και καθολικής πρόσβασης, χωρίς ασφαλιστικά ταμεία υγείας, όπως ήταν και η αρχική σύλληψη το 1982, μέχρι να την αλλοιώσουν οι ισχυρές συντεχνίες.
Ο πιο βαρύς φόρος

του Αρίστου Δοξιάδη*

Με πολλούς νέους φόρους και με αυξημένους συντελεστές, με μεγάλες οριζόντιες περικοπές δαπανών, αλλά με ελάχιστο περιορισμό της φοροδιαφυγής, φθάσαμε επιτέλους σε δημοσιονομικό πλεόνασμα. Σύμφωνα με τη Eurostat, τα έσοδα του κράτους ως ποσοστό του ΑΕΠ αυξήθηκαν από 38,4% το 2009 σε 44,6% το 2012 και έχουν φθάσει πολύ κοντά στον μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Με τα στοιχεία του 2013, ίσως να τον έχουν ξεπεράσει.

Για μερικούς, π.χ. την κυβέρνηση, αυτό σημαίνει ότι έχουμε σχεδόν ολοκληρώσει τη δημοσιονομική προσαρμογή. Για άλλους, π.χ. τον ΣΥΡΙΖΑ, θα πρέπει οι φόροι να αυξηθούν ακόμα περισσότερο. Για άλλους, οι φόροι είναι πολύ υψηλοί, και με πρώτη ευκαιρία θα πρέπει να μειωθούν. Η Δράση, για παράδειγμα, κάνει εκστρατεία κατά των νέων φόρων στα ακίνητα. Η δική μου γνώμη είναι ότι δεν μπορούν να μειωθούν σημαντικά οι φόροι στο ορατό μέλλον. Γιατί πρέπει να μειωθούν δραστικά οι ασφαλιστικές εισφορές.

Είναι φυσικό να μας φαίνεται πιο βαριά η πρόσφατη επιδρομή του κράτους στο πορτοφόλι μας. Αυτή έχει πολλές μορφές, από το πετρέλαιο θέρμανσης μέχρι τον φόρο κατοχής σε ακίνητα που δεν αποδίδουν. Εχοντας ζήσει επί δεκαετίες χωρίς αυτά, όταν συμβαίνουν, και μάλιστα σε μειωμένα εισοδήματα, είναι οδυνηρά. Αλλά, αν επικεντρωθούμε σε αυτά, αφήνουμε άθικτο το σύστημα που μας έφερε στην κρίση. Ηταν τα βάρη που είχαμε, όχι αυτά που δεν είχαμε, που στρέβλωναν την οικονομία της μεταπολίτευσης. Αυτά είναι που πρέπει να μειωθούν, για να μπούμε σε μια διαφορετική τροχιά ανάπτυξης.

Επί δεκαετίες, ενώ η κατανάλωση μεγάλωνε, η νόμιμη απασχόληση στον ιδιωτικό τομέα έμενε στάσιμη, η «μαύρη» εργασία επεκτεινόταν, οι επιχειρήσεις παρέμεναν πολύ μικρές και η παραγωγικότητα της εργασίας στους εμπορεύσιμους κλάδους ήταν χαμηλή. Σε αυτό συντέλεσε πολύ το πλέγμα των επιβαρύνσεων πάνω στη νόμιμη παραγωγική δραστηριότητα. 
Πέρα από τη γραφειοκρατία, τη διαφθορά και μερικούς παράλογους περιορισμούς της εργατικής νομοθεσίας, το κύριο βάρος ήταν η λεγόμενη "φορολογική σφήνα". Πρόκειται για τη διαφορά ανάμεσα στον καθαρό μισθό που παίρνει ο εργαζόμενος και στο κόστος για την επιχείρηση που τον απασχολεί. 
Τα συστατικά της σφήνας είναι, κυρίως, οι ασφαλιστικές εισφορές και ο παρακρατούμενος φόρος εισοδήματος. Στην Ελλάδα ήταν εξαιρετικά υψηλή συγκριτικά με τις άλλες χώρες της Ε.Ε. Ημασταν στη δεύτερη ή την τρίτη θέση.
Ηρθε η κρίση και η ανεργία εκτινάχθηκε. Εγινε επιτακτική η ανάγκη να μπορούν να προσλάβουν περισσότερους εργαζόμενους οι επιχειρήσεις που πασχίζουν να σταθούν στον διεθνή ανταγωνισμό. 
Αυτό προϋποθέτει, ανάμεσα σε άλλα, να είναι μικρότερο το κόστος ανά εργαζόμενο, μέχρι τουλάχιστο να βελτιωθεί η παραγωγικότητα. 
Από την πίεση της ανεργίας ...

Η Αργεντινή του Βορρά...

"Μην γίνουμε Αργεντινή", ήταν η κραυγή των "μνημονιακών" τα χρόνια που πέρασαν - και οι επιλογές τους ανάλογες (ξανά ΝΔ ΠΑΣΟΚ)
"Καλύτερα να γινόμασταν Αργεντινή - θάχαμε τουλάχιστον αξιοπρέπεια", ήταν η κραυγή των "αντιμνημονιακών" απέναντι στην ύφεση που έφερε η λιτότητα των μνημονίων - και επέλεγαν ανάλογα (ΣΥΡΙΖΑ από 4% στο 30%)
Τελικά γίναμε Αργεντινή... Αργεντινή του Βορρά αντί για Δανία του Νότου... Και με μνημόνιο.

Φαίνεται ότι για να γίνεις Αργεντινή δεν χρειάζεσαι ούτε άρνηση του χρέους και "δεν πληρώνω" ούτε μνημόνιο και "πληρώνω". Απλά χρειάζεσαι ανίκανους και διεφθαρμένους πολιτικούς, ένα πελατειακό κομματικό σύστημα να παρασιτεί το κράτος και να κατακλέβει τον δημόσιο πλούτο και δανειστές ανίκανους να καταλάβουν ότι δεν παίρνεις τα λεφτά σου πίσω αν συνεργάζεσαι με την τοπική κλεπτοκρατία. Απλά δημιουργείς μια αποικία χρέους, μια μπανανία, μια χώρα χωρίς μέλλον με δυστυχισμένους ανθρώπους υπό τον ζυγό των τοπικών φεουδαρχών και της διαφθοράς που τρέφεις με τα δάνειά σου.

Σήμερα, κάθε σχεδόν Έλληνας βρίσκεται με αρνητικό εισόδημα. Χρωστά περισσότερα από όσα εισπράττει, αν εισπράττει, και οι μόνοι έλληνες ελληνίδες που αντέχουν ακόμη είναι οι πελάτες του κόμματος κράτους είτε είναι ΔΥ είτε είναι ιδιωτικοί υπάλληλοι ή επιχειρηματίες και επίλεκτα μέλη των συντεχνιών. Και οι πολιτικοί... το πιο ανθεκτικό και αρχαίο επάγγελμα μαζί με τους παπάδες.

Φυσικά και δεν γίνονται λεηλασίες στα σούπερ μάρκετ. Φυσικά και τοπικές συμμορίες δεν αποκλείουν ολόκληρες περιοχές για να διανέμουν την βοήθεια που έχουν ήδη καταχραστεί. 
Αλλά τα χρέη, η πείνα, οι κατασχέσεις, ο φόβος, η ψυχολογική κατάρρευση, η απελπισία δεν λείπουν ούτε στον αντιμνημονιακό Νότο ούτε στον μνημονιακό Βορρά. 

Απλά εμείς είμαστε "Ευρώπη" - σβήνουμε ήσυχα χωρίς γιατρούς και αντιιικά αναπολώντας τις μέρες που "μαζί τα τρώγαμε", πεινάμε με αξιοπρέπεια (ε δεν θα γίνουμε και αντιμνημονιακοί), μας κόβουν το ρεύμα και ανάβουμε μαγκάλια, μας κλείνουν το μαγαζί και στρώνουμε στο πάτωμα του συγγενή. 

Περίεργοι σιωπηλοί αργεντίνοι του βορρά.

Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2014

Αριστερά και επιχειρηματικότητα (οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ)

Η σχέση της αριστεράς με την επιχειρηματικότητα έχει περάσει από πολλά κύματα. Εξ αιτίας της δογματικής ανάγνωσης του μαρξισμού και της επιρροής των "ορθόδοξων" κρατικιστικών ιδεών του υπαρκτού σοσιαλισμού, η αριστερά υπήρξε ανέκαθεν καχύποπτη απέναντι στην επιχειρηματικότητα και την ιδιωτική πρωτοβουλία. Ακόμη και όταν κατέρρευσε το πείραμα του κρατικού μονοπωλίου και η έννοια της αγοράς και του ανταγωνισμού έγιναν αναγκαστικά αποδεκτές με την βοήθεια της ανανεωτικής/μεταρρυθμιστικής αριστεράς που επανέκαμψε (οι παλιοί ρεφορμιστές), η καχυποψία έμεινε. Ο εργοδότης είναι ακόμη κατ΄αρχήν ύποπτος ως προς τα κίνητρά του ακόμη κι όταν προσφέρει δουλειές με τις επιχειρηματικές του πρωτοβουλίες, η έννοια του κέρδους οριακά ανεκτή  ενώ ο εργαζόμενος έχει όλα τα δίκια του κόσμου ακόμη κι όταν αποτυγχάνει σε μια αντικειμενική αξιολόγηση ή απλά κατακρατά μια θέση για την οποία δεν έχει καν τα ουσιαστικά προσόντα: ποιος παράγει τελικά τον πλούτο; Όσο κι αν η απάντηση βρίσκεται όπως συνήθως στην μέση, είναι δηλαδή ζήτημα σύνθεσης και αρμονίας, το ζήτημα συνεχίζει να διαχωρίζει "παραδοσιακά" τις αντιλήψεις φιλελευθέρων και αριστερών όπως για το κράτος και την αγορά. 

Η κρίση στις ΜμεΕπιχειρήσεις όμως αφορά πλέον τους πάντες και δεν σηκώνει γενικότητες και αοριστίες - είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για εκατοντάδες χιλιάδες ελεύθερους επαγγελματίες αλλά και την ίδια την ελληνική οικονομία. Έτσι χθες είχαμε δυο ταυτόχρονες ημερίδες για το ίδιο θέμα: χοντρικά, "Αριστερά και μικρομεσαίες επιχειρήσεις - ο ρόλος της βιωσιμότητας των ΜμεΕ στην ανάπτυξη" ή απλούστερα "Αριστερά και Επιχειρηματικότητα". Η μία ήταν της ΔΗΜΑΡ η άλλη του ΣΥΡΙΖΑ. 
Για την πρώτη δεν έχουμε ακόμη τις θέσεις που διατυπώθηκαν.Στην χθεσινή ημερίδα που διοργάνωσε ο ΣΥΡΙΖΑ/Τμήμα ΜμεΕ, ανακοινώθηκαν πολύ ενδιαφέρουσες θέσεις για την επιχειρηματικότητα και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, για την υποστήριξη της επιβίωσης όσων υπάρχουν ακόμη και όσων νέων δυναμικών και καινοτόμων θα αποπειραθούν να εμφανιστούν σε ένα τόσο αρνητικό υφεσιακό περιβάλλον. Οι θέσεις αυτές όπως ανακοίνωσαν ο Γ Δραγασάκης, υπεύθυνος προγράμματος και ο Γ Σταθάκης υπεύθυνος του τομέα ανάπτυξης, στοχεύουν σε ευρύτερη διαβούλευση με τους κοινωνικούς εταίρους σε μια συνεχή διαδικασία "συνδιαμόρφωσης". Ακολουθεί ολόκληρο το κείμενο όπως ακριβώς δόθηκε στους συμμετέχοντες στην ημερίδα:

ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΙΚΡΟΜΕΣΑΙΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ & ΤΗΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

ΒΑΣΙΚΟΙ ΑΞΟΝΕΣ  ΤΩΝ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΩΝ ΘΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ  ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ   2014



1.  ΕΙΣΑΓΩΓΗ.

2.  ΥΦΙΣΤΑΜΕΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ-ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ.

3.  ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

4.  ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΡΟΛΟ ΤΩΝ ΜμΕ ΣΤΗΝ ΕΛΛ. ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ- ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΚΑΙ  ΜμΕ.

5.  ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗΣ ΤΩΝ ΜμΕ

6.   ΑΞΟΝΕΣ ΑΜΕΣΩΝ ΜΕΤΡΩΝ

1. ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Σκοπός του παρόντος κειμένου,  είναι  να συμβάλλει στην αναγκαία ευρύτερη διαβούλευση του ΣΥΡΙΖΑ,  με όλους όσους  δραστηριοποιούνται   και «επιχειρούν» μέσα από πολύ μικρές ,μικρές  ή μεσαίες  επιχειρήσεις (ΜμΕ) . Επίσης με τους κοινωνικούς φορείς που τους εκπροσωπούν σε τοπικό , περιφερειακό ή Εθνικό  επίπεδο.

Συγχρόνως   η παραπάνω διαδικασία  εντάσσεται  στη γενικότερη προσπάθεια  διαρκούς  εμβάθυνσης  και εξειδίκευσης  του Προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ.  Ξεπερνά τα «παραδοσιακά όρια» του μέχρι σήμερα εννοούμενου ως  χώρου των μικρομεσαίων,  εντάσσοντας   τους νέους κλάδους και τομείς, όπου τα τελευταία  χρόνια αναπτύσσονται  πολύ μικρές και μικρομεσαίες επιχειρήσεις.  Όπως για παράδειγμα, των νέων τεχνολογιών, βιολογικών προϊόντων, αγροτουρισμού, ΑΠΕ κ.α)

Ιδιαίτερη επιδίωξη, είναι η διαβούλευση και παράλληλη  έκφραση  των  νέων  μικρομεσαίων  επιχειρηματιών, οι οποίοι κατά κανόνα διαθέτουν γνώσεις και τυπικά προσόντα ανώτερου ή ανώτατου επιπέδου και  δραστηριοποιούνται επιχειρηματικά, με μικρές επιχειρήσεις   υψηλού βαθμού  καινοτομίας στα προϊόντα και στη μορφή λειτουργίας τους.

Τελικός σκοπός μας  είναι, η διατύπωση των  βασικών διαπιστώσεων για την υφιστάμενη κατάσταση στις μικρομεσαίες  επιχειρήσεις, η χάραξη στρατηγικής για το ρόλο τους σε μια οικονομία που υπηρετεί πρώτα απ’ όλα τις κοινωνικές ανάγκες. Στα πλαίσια  αυτά,  καταγράφονται οι βασικοί   άξονες και  τ’ άμεσα μέτρα πολιτικής,  για  ανακοπή της οικονομικής και παραγωγικής καταστροφής . 

Όλα τα παραπάνω, εναρμονίζονται και  εμπλουτίζουν το κεντρικό  σχέδιο για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και ιδιαίτερα, οι άξονες άμεσων ...

Στο υπέδαφος της κοινωνίας κοχλάζουν μάγματα αναστοχασμού (#fast track ελιές και αντιμνημόνια)

Unbelievably fast

από τον left liberal synthesis

H χθεσινή εξέλιξη της διαφωνίας 58 – Πασοκ αναμφίβολα αποτελεί μια θετική εξέλιξη.Ουσιαστικά σηματοδοτεί την αλλαγή στόχευσης από τα «υψηλά» του κομματικού παιγνίου στα «χαμηλά» της αυτοδιοίκησης και του συνδικαλισμού. 
Το ακατανόητο της πρωτοβουλίας ήταν ότι διοχέτευε ένα υπαρκτό δυναμικό σε ένα αστήρικτο πολιτικό επίδικο, διακινδυνεύοντας τη δεδομένη ισχυρή υπόσταση στην ραχοκοκαλιά της κοινωνικής οργάνωσης. Το ευρύ ρεύμα, το οποίο ήθελαν οι 58 να εκφράσουν, αναμένεται να πρωταγωνιστήσει στις δημοτικές εκλογές, κερδίζει κρίσιμα συνδικάτα ( Εσηεα, Δσα κλπ). Ωστόσο δεν υπάρχει κανενός είδους αυτοματισμός ο οποίος να επιβάλει να συγκροτηθεί ως κόμμα. Το ρεύμα συγκροτείται πάνω σε μερικές κοινές παραδοχές:

-Το μνημόνιο σηματοδοτεί μια περίοδο λιτότητας, αλλά δεν είναι παρά μια λανθασμένη διαχείριση χρεοκοπίας. Δεν είναι η χρεοκοπία.

-Για την χρεοκοπία έχουν ευθύνη οι κυβερνητικές ελίτ, αλλά υπήρξε μια εκτεταμένη ανοχή σε πρακτικές κατακερματισμού , κρατικής ιδιοτέλειας στα μεσαία στρώματα.

-Η έξοδος δεν μπορεί παρά να είναι μια δύσκολη διαδικασία , αναδιάταξης δομών, παροχών και πρακτικών μέσα στο Ευρωπαϊκό πλαίσιο

Με ένα παράδοξο τρόπο οι 58 απλοποίησαν τις παραδοχές του ρεύματος σε μια πλατφόρμα τοπολογικού ορισμού ενός «κέντρου» σε απόσταση από την Συριζαική ευκολία του αντιμνημόνιου. Απέναντι στην Συριζαική ευκολία όμως αντέταξε μια άλλη ευκολία. Τα αποτελέσματα είναι εύλογα και εξηγήσιμα

Το ρεύμα κερδίζει διαρκώς θέσεις στην κοινωνία, επιβάλει την ατζέντα στις δημοτικές εκλογές αναγκάζοντας τον Συριζα να σταματήσει την παρωδία του τριπλού δημοψηφίσματος, αλλά οι 58 αδρανοποιούνται. Δεν πρόκειται για αποτυχία μιας κοινωνικής δυναμικής αλλά για ένα άστοχο χειρισμό διαχείρισης της δυναμικής.

Η εξέλιξη είναι πολλαπλά ωφέλιμη
  • Θα διοχετεύσει ένα υπαρκτό δυναμικό στις πραγματικές μεταρρυθμιστικές δυνάμεις πέριξ του σχήματοςPrv5

  • Θα εξοικειώσει την κοινωνία με σενάρια σύνθετης πλοκής με πολλούς πόλους ισχύος τόσο οριζόντια ( πολλά κόμματα) αλλά και κάθετα ( κυβέρνηση με αντιπολιτευόμενες περιφέρειες, μεγάλους δήμους κλπ)

  • Θα απομακρύνει τελειωτικά τον κίνδυνο του αναχρονιστικού οράματος για την αυτοδύναμη διακυβέρνηση Συριζα.
Ανεξάρτητα από τις θεατρικές μπαλαφάρες , ήδη 18 μήνες μετά τις εκλογές είναι φανερό πως στο υπέδαφος της κοινωνίας κοχλάζουν μάγματα αναστοχασμού, σύνεσης και λελογισμένης διεκδίκησης. Η διάχυτη λύπη και ο πόνος δεν τροφοδοτούν τις απελπισμένες εκφράσεις του 09-12. Τα διάφορα αντιμνημόνια fast track δεν μπορούν να σηματοδοτήσουν καμία διέξοδο γιατί είναι too fast, unbelievably fast. Όσοι προσπάθησαν να κατασκευάσουν ισοδύναμες fast track ελιές θα έπρεπε να ξέρουν ότι η ελιά θέλει χρόνο και υπομονή.

Ο Σταύρος Θεοδωράκης και η Κόπρος του Πολιτικού Συστήματος (#Το Ποτάμι)

Για την κίνηση του δημοσιογράφου Σ Θεοδωράκη είναι νωρίς να "τοποθετηθεί" κανείς - ακόμη είναι ένας, με ένα συμπαθητικό κείμενο διακήρυξη και μερικές χιλιάδες υπογραφές ή like πολιτών. Ούτως ή άλλως, όλοι και όλες ξερόλες είμαστε, ξέρουμε πως να κυβερνήσουμε, ξέρουμε τι να κάνουμε αν γίνουμε για μια βδομάδα πρωθυπουργοί, αλλά... το άτιμο το σύστημα μας στερεί την αναγνωρισιμότητα! Εκείνος, καλώς ή κακώς, την έχει - ας δοκιμάσει την τύχη του στο πιο αγαπημένο "ελληνικό όνειρο". 
Σίγουρα, δεν δεσμεύει κανέναν σε προδιαγεγραμμένη κατεύθυνση (όπως πχ οι 58 που ζητούσαν συνεργασία υπό το ευρωπαϊκό σοσιαλιστικό κόμμα), σίγουρα όσα λέει είναι γεμάτα κοινή λογική. Θα δούμε τι μπορεί να κάνει ο άνθρωπος και που το πάει. Και σίγουρα θα κάνει δύσκολο τον δρόμο των "πολιτικών χωρίς σχέδιο", των "πολιτικών χωρίς απαντήσεις" που έχουν πλημμυρίσει την πολιτική σκηνή με σκέτο θράσος  - θα πρέπει τώρα να τοποθετηθούν στα δημοφιλή θέματα που σίγουρα θα αναδείξουν οι χιλιάδες υπογραφές γύρω από λύσεις κοινής λογικής.

Αυτό που σίγουρα διαθέτει το "Ποτάμι" είναι ο ισχυρός συμβολισμός. Θυμίζει κατευθείαν την μέθοδο του Ηρακλή για τον καθαρισμό της κόπρου του Αυγεία - η οποία μάλιστα είχε συσσωρευτεί σε διάστημα 30 χρόνων... τόση περίπου ήταν και η περίοδος που επώασε την ελληνική χρεοκοπία και την διαμόρφωση της κόπρου του πολιτικού συστήματος που την προκάλεσε και από το οποίο - το πελατειακό κομματικό κράτος - δεν μπορούμε να απαλλαγούμε ακόμη σήμερα:
Αντιγράφουμε από την ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ:
Η Κόπρος του Αυγεία ήταν η κοπριά που είχε συγκεντρωθεί στους τεράστιους στάβλους του βασιλιά της Ήλιδος Αυγεία με τα 3.000 βόδια, οι οποίοι δεν είχαν καθαρισθεί επί πολλά (αναφέρεται και 30) χρόνια. Το καθάρισμα αυτών των στάβλων από όλη την κοπριά μέσα σε μία μόνο ημέρα ήταν ο πέμπτος άθλος του ΗρακλήΟ Ηρακλής παρουσιάσθηκε στον Αυγεία και, αποκρύπτοντας τη διαταγή του Ευρυσθέα για τον άθλο, προσφέρθηκε να καθαρίσει τους στάβλους σε μία ημέρα με αντάλλαγμα το ένα δέκατο του κοπαδιού. Ο Αυγείας κορόιδεψε τον ήρωα για την προσφορά του, όμως δέχθηκε τη συμφωνία και έθεσε τον πρωτότοκο γιο του, τον Φυλέα, ως μάρτυρα. Ο Ηρακλής καθάρισε την κοπριά σκάβοντας δύο χαντάκια στα θεμέλια των στάβλων και στρέφοντας μέσα από αυτά τα νερά του Πηνειού και του Αλφειού προς τους στάβλους. Τα νερά των δύο αυτών ποταμών (κατ' άλλους μόνο του Πηνειού) παρέσυραν όλη την κοπριά. Αφού τελείωσε το έργο του μέσα στην προκαθορισμένη προθεσμία, ο Ηρακλής ζήτησε από τον βασιλιά την αμοιβή του, όμως εκείνος αρνήθηκε να του τη δώσει, επειδή στο μεταξύ είχε πληροφορηθεί ότι ο ήρωας στην πραγματικότητα εκτελούσε τις διαταγές του Ευρυσθέα. Στη δίκη που ακολούθησε για να λυθεί η διαφορά, ο Φυλέας κατέθεσε υπέρ του Ηρακλέους αναφέροντας την υπόσχεση του πατέρα του.  Πριν ανακοινωθεί η απόφαση, ο Φυλέας και ο Ηρακλής εκδιώχθηκαν από την Ήλιδα με βασιλική διαταγή του Αυγεία. Ο πρώτος πήγε στο νησί Δουλίχιο και ο ήρωας στην πόλη Ώλενο. Αρκετά χρόνια αργότερα ο Ηρακλής επέστρεψε στην Ήλιδα, κατέκτησε την πόλη και θανάτωσε τον Αυγεία.
Ο συμβολισμός λοιπόν είναι σαφής και επιτυχής: ένα ποτάμι πρέπει να στραφεί στα θεμέλια του πολιτικού συστήματος της χρεοκοπίας και να διώξει την συσσωρευμένη κόπρο. Το ποτάμι αυτό για να έχει δύναμη πρέπει να είναι μεγάλο σαν τον Πηνειό και τον Αλφειό μαζί. Νάχει δηλαδή θέσεις συγκεκριμένες, μια σύνθεση φιλελεύθερων και σοσιαλιστικών ιδεών και όχι ευχές και γενικολογίες. Νάχει επίσης δημοκρατία και όχι πελάτες, κομματικούς και αρχηγισμό. Νάχει τέλος καθαρά νερά, να μην ξεχάσει δηλαδή την οικολογική στόχευση της αειφορίας σε ένα θολό "αναπτυξιακό" προκείμενο απλής αραίωσης της κόπρου.

Αυτά ευχόμαστε στο Ποτάμι. Να συμβάλλει στην απαλλαγή από την κόπρο του πολιτικού μας συστήματος. Έστω και ως σαφή στόχευση.

Αριστερή Στρουθοκάμηλος

Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου 2014

Η έκθεση της BlackRock και τα 20 δισ. που λείπουν (#Η έκθεση που δεν είδαμε ποτέ)

του Βαγγέλη Παπαβασιλείου
Τον τελευταίο καιρό είχε διαρρεύσει στο τύπο πως οι επιπλέον ανάγκες σε κεφάλαια των Ελληνικών τραπεζών θα κυμαίνονταν γύρω στα 5 με 6 δισεκατομμύριαΈνα ποσό που είναι διαχειρίσιμο αν είναι το σωστό με δεδομένο πως από τα 50 δισ. που δανείστηκε το Ελληνικό δημόσιο για να ανακεφαλαιοποιήσει τις τράπεζες έχουν μείνει αδιάθετα περί τα 10 δισ.Σύμφωνα όμως με διεθνή δημοσιεύματα (Φαινάσιαλ Τάιμς) το τελικό ποσό που θα χρειαστεί δεν είναι 5 άλλα 20 δισ. Η διαφορά είναι πολύ μεγάλη και δεν συμβιβάζεται εύκολα.Ποιος λέει την αλήθεια και ποιος ψεύδεται;
Η αλήθεια είναι πως πριν από λίγο καιρό οι ανέκδοτες φήμες μιλούσαν για πάνω από 10 δισ. παραπάνω κεφαλαιακές ανάγκες και το ποσό των 5 δισεκατομμυρίων, αν είναι αληθινό θα ήταν μια ευχάριστη έκπληξη, αν όχι ένα καλό προεκλογικό νέο για την κυβέρνηση.
Ας δούμε όμως πως φτάσαμε ως εδώ. 

Μέρος της συμφωνίας για το κούρεμα των Ελληνικών ομολόγων, το λεγόμενο PSI, ήταν και η ανακεφαλαιοποίηση των Ελληνικών τραπεζών που υπέστησαν ζημίες περίπου 43 δισ. από το κούρεμα.
Το γιατί να κουρέψεις ομόλογα και μετά να επιστρέψεις τα κουρεμένα είναι άξιο απορίας αλλά εξηγείται αν θέλεις να περάσεις το ελληνικό χρέος από τις αγορές στον επίσημο τομέα και αν θέλεις να το μετατρέψεις από ελληνικό σε αγγλικό δίκαιο.
Με άλλα λόγια αν θέλεις να απασφαλίσεις την βόμβα που λέγεται ελληνικός εκβιασμός.
Στον απόηχο λοιπόν του PSI οι Ελληνικές τράπεζες, βρέθηκαν με αρνητικά κεφάλαια και για να λειτουργήσει ένα τραπεζικό σύστημα χρειάζεται κεφάλαια. Επιπλέον για να λειτουργήσει σωστά μια οικονομία χρειάζεται υγιείς τράπεζες και τραπεζικό σύστημα.
Αυτά τα γνώριζαν και η Ελληνική κυβέρνηση αλλά και η Τρόικα. Έτσι λοιπόν, η Τρόικα απαίτησε να γίνει μελέτη για τις κεφαλαιακές ανάγκες των τραπεζών από ανεξάρτητη εταιρεία. Η Blackrock είχε ήδη κάνει την ίδια δουλειά στην Ιρλανδία και έτσι επιλέχτηκε.

Η έκθεση που δεν είδαμε ποτέ

Από τον Ιούλιο του 2011 έως τον Δεκέμβριο οι έμπειροι αναλυτές της Blackrock μελέτησαν τα δανειακά χαρτοφυλάκια των τραπεζών και αξιολόγησαν όχι μόνο την ποιότητα τους αλλά και τους τρόπους με τους οποίου δόθηκαν, τις καλύψεις που πήραν και την πρακτική των τραπεζών. Η έκθεση της Blackrock παραδόθηκε στις αρχές του 2012 και θα ήταν αποκαλυπτική.
Λέω θα ήταν αποκαλυπτική γιατί η έκθεση αυτή δεν δόθηκε ποτέ μα ποτέ στην δημοσιότητα.
Η Blackrock είχε κάνει την εκτίμηση των ζημιών με βάση τις μακροοικονομικές προβλέψεις της ΤτΕ σε δυο σενάρια.
Το βασικό σενάριο της ΤτΕ για παράδειγμα, εκτιμούσε ότι η ανεργία στην Ελλάδα δεν θα ξεπεράσει το 17% ενώ στο αντίξοο, ήταν στο 18%. Δεν κάνουν λοιπόν μόνο λάθος εκτιμήσεις οι ξένοι αλλά και οι δικοί μας.
Η ανεργία βρίσκεται στο 27% και οι εκτιμήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν βλέπουν αποκλιμάκωση.
Όσο για τις τιμές των ακινήτων η εκτίμηση ήταν το 2012 οι τιμές θα ανέκαμπταν. Η πραγματικότητα στην αγορά των ακινήτων είναι ζοφερή χωρίς ίχνος ελπίδας για το προσεχές μέλλον. 

Όσο για το ΑΕΠ το 2013 η εκτίμηση ήταν στο -3% περίπου έναντι -3.7% που φαίνεται να κλείνει.
Είναι απολύτως φυσικό λοιπόν το γεγονός πως οι εκτιμήσεις για τα κεφάλαια που θα χρειαστούν οι τράπεζες να πέσουν έξω. Ο λόγος είναι οι ζημίες από το δανειακό χαρτοφυλάκιο των τραπεζών.
Οι διοικήσεις των τραπεζών θέλοντας να διατηρήσουν τα προνόμια τους, επικαλέστηκαν την παρατεταμένη ύφεση και το PSI για την πολύ κακή κατάσταση τους. Δεν έφταιξαν αυτές αλλά ήταν θύματα του κράτους το οποίο ...

"Κεντροαριστερά": η πλήρης αποσύνθεση... (#όταν το πασοκ και η δημαρ τα ξαναβρίσκουν με τον ..εαυτό τους αναλώμασι των 58)











*η εικόνα είναι επεξεργασμένο κολλάζ πάνω σε γελοιογραφία του Πάνου Μαραγκού (πηγή)

Σας τα λέγαμε. Μάλλιασε η γλώσσα μας από τον Οκτώβριο: δείτε τα "κείμενα επί κειμένων" για την κίνηση των 58 στην ΑΣ. 
Για να σπάσει η νέα πολιτική φούσκα τρεις μόλις μήνες πριν τις εκλογές...
Έχοντας διαλύσει τα (φυσιολογικά, ανταγωνιστικά του ΠΑΣΟΚ) εγχειρήματα συγκρότησης του ριζοσπαστικού μεταρρυθμιστικού κέντρου αλλά μαζί, και τις αυταπάτες για την "εναλλακτική πρόταση" της "κεντροαριστεράς". Το colpo 58 του ΠΑΣΟΚ επέτυχε τον στόχο του και εγκαταλείπεται από τον κομματικό μηχανισμό ενώ τα καλόπιστα μέλη του "πέφτουν από τα σύννεφα" - καθώς η κεντροαριστερά συνεχίζει να βυθίζεται στον πασοκικό της μεταπολιτευτικό βάλτο αύτανδρη. 
Οι 58 θα εγκαταλείψουν έστω και τώρα τις αυταπάτες για "υπερβατικούς Βενιζέλους" και άλλα όχι πια (μ)πιστη-κά παραμύθια;
Γιατί σημασία έχει, "Τώρα τι λες!"
ΑΣ


Τρίτη 25 Φεβρουαρίου 2014

Ο θαμπός καθρέφτης του καπιταλισμού (#Ελλάδα-Ουκρανία)

του Γιώργου Γιαννούλη Γιαννουλόπουλου*
Οι περιπέτειες της Ουκρανίας φωτίζουν όχι μόνο τους λόγους της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης αλλά αποκαλύπτουν κάτι σημαντικό για τη Δύση: Η κατάρρευση ενός καθεστώτος αντιπαραγωγικού, αυταρχικού και συγκεντρωτικού, το οποίο εμπόδιζε την ανάπτυξη της παραγωγικής διαδικασίας που πετυχαίνει η ελεύθερη αγορά και ο ανταγωνισμός, έρχεται τώρα να αποκαλύψει νέα και να υπενθυμίσει παλιά και ξεχασμένα οριακά παράδοξα του καπιταλισμού, που είχαν κρυφτεί πίσω από την ψυχροπολεμική αντιπαλότητα με το ολοκληρωτικό αυτό καθεστώς
Η υπερσυγκέντρωση πλούτου και ισχύος σε λίγα χέρια διαπλεκόμενων με το κράτος μαφιόζικων ελίτ, που έλαβε χώρα σε δύο δεκαετίες στην Ρωσία και στα άλλα πρώην Σοβιετικά κράτη, εμπόδισε το ρίζωμα της Δημοκρατίας, τη δημιουργία κράτους δικαίου, την καθιέρωση της ισχύος των ανεξάρτητων εξουσιών.

Με τη διαπλοκή και τη διαφθορά, έθρεψε η λαϊκή οργή. Εξωθήθηκαν οι θεσμοί σε παράλυση. Οδηγήθηκε η πολιτική τάξη σε πλήρη διάσπαση, σε μια κατάσταση όπου όλα τα μέσα έγιναν θεμιτά (κυνήγι μαγισσών των πολιτικών για "φοροδιαφυγές", φυλακίσεις πολιτικών αντιπάλων, εξευτελισμοί, ακόμη και δηλητήρια και δολοφονίες).

Η κατάσταση αυτή ανέστησε τους εθνικισμούς, αποπροσανατόλισε τους πολίτες με έναν ανεμοστρόβιλο γενικευμένης καχυποψίας, διέρρηξε την εμπιστοσύνη, σκότωσε επανειλημμένα τη νεογέννητη ελπίδα, ευνόησε το παράλογο και το αυτοκαταστροφικό.

Κατά παράδοξο τρόπο η Δύση, ξεκινώντας από τις ΗΠΑ, αλλά και η Ευρώπη, ακολουθεί τα τελευταία είκοσι χρόνια μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού, μια πορεία αντίστροφη. Αναπτύσεται ένας τυχοδιωκτικός καπιταλισμός που μεγαλώνει το χάσμα ανάμεσα στο συγκεντρωμένο πλούτο και την μεσαία και κατώτερη τάξη, δηλαδή τις δημιουργικές δυνάμεις, τη ραχοκοκαλιά της Δημοκρατίας.

Η αδυναμία των κυβερνήσεων να προωθήσουν ενεργητικές πολιτικές αποσυγκέντρωσης του πλούτου, η ανάδειξη νέων τυχοδιοκτικών στρωμάτων που πλούτισαν εύκολα μέσα από την σπεκουλαδόρικη κίνηση κεφαλαίων που αφαιμάσσει την παραγωγική οικονομία, οδηγεί στο ίδιο αποτέλεσμα με τη σοβιετική κατάρρευση, από αντίστροφο μονοπάτι. Φέρνει την άνοδο του παραλόγου, την επικράτηση φανατικών στοιχείων στα πιο ευάλωτα ή ευαίσθητα κοινωνικά στρώματα, σε μια γενικευμένη συνωμοσιολογία κατά της ακατανόητης "συμπεριφοράς των τραπεζών", κι ύστερα δεν αργεί μη βρίσκοντας έλλογη διέξοδο, να θρέψει αντιφατικούς κι επικίνδυνους εθνικισμούς, σε μια γενικευμένη δυσπιστία των λαών απέναντι στη λειτουργία των Δημοκρατιών τους.
Η άνοδος της μηδαμινότητας και η άνοδος της εξουσίας των διαπλεκόμενων ολιγαρχών είναι κατά βάθος το ίδιο πράγμα.

Σαν τις ανισορροπίες της ύστερης Ρώμης με τη θηριώδη υπερσυγκέντρωση πλούτου και τον ευτελισμό της έννοιας του πολίτη, αντίστοιχες βαθειές ανισορροπίες εκκολάπτονται στο υπογάστριο του καπιταλισμού των αρχών του 21ου αώνα.

Η χώρα μας μοιάζει να σχοινοβατεί σαν διπλή σκιά πάνω σε ένα μπερντέ, μια σκιά που προκαλείται από δυο εστίες.

Οι κινήσεις της διαγράφονται από την κατάρρευση ενός σοβιετικού τύπου διαπλεκόμενου κρατισμού από την μια. Ενώ από την άλλη φωτίζονται από την εύκολη κι άδικη υπερσυγκέντρωση πλούτου σε μαφίες που κινούν μια αρρύθμιστη και στρεβλή καπιταλιστική αγορά, που ουσιαστικά στερεί την ελπίδα κοινωνικής προόδου από μεγάλα δημιουργικά στρώματα πολιτών. Οι οποίοι έτσι, στην απόγνωσή τους, απεμπολούν και καταριούνται το ίδιο το πολιτικό τους δικαίωμα, το μόνο όπλο που τους έχει απομείνει.
Οι δυο αυτές ...

Θελω να ειμαι κανονικος πολιτης σε μια κανονικη χωρα (#με αφορμή τα κειμενα των 58)

τα κειμενα των 58 που διαβασα χθες αποτελουν μνημειο πολιτικης ασυνειδησιας που δεν μπορουν να εμπνευσουν κανεναν κανονικο πολιτη... και κειμενα ακρατου λαικισμου αφου αρχισαν με την καταργηση της τροικας σαν ο κοσμος να τρωει κουτοχορτο....
Να καταδικασουμε το παλιο ....με πραξεις οχι λογια

του Γιάννη Ρετετάγκου*
Διεκδικω το δικαιωμα μου να ειμαι ενας κανονικος πολιτης σε μια κανονικη χωρα..... ειναι πολλα στην δημοσια ζωη που προσβαλλουν την νοημοσυνη μου και την αισθητικη μου...
Παρτε πχ το πλεονασμα...
ΠΑΣΟΚ-ΝΔ συμφωνησανε να μην εξοφλει το δημοσιο τις οφειλες του προς ιδιωτες,ουτε να επιστρεφει ΦΠΑ... συμφωνησαν να μην δωθει συνταξη σε οσες υποθεσεις εκκρεμουν και πολυ μα πολυ βασικο να μην προχωρησει το προγραμμα δημοσιων επενδυσεων(το οποιο ομως θα εδινε δουλειες στον κοσμο)...
την ιδια στιγμη ο ''μονος αφοσιωμενος στην δουλεια του κ.Στουρναρας'' κατα τον κ.Παγουλατο υπερφορολογει.... πληρωνουν ακομα και οι ανεργοι που δεν εχουν εισοδημα, οι παρανομοι φοροι υπερ τριτων παραμενουν (προς οφελος ενος κρατους πατερουλη)....
Τα νοικοκυρια χρεωκοπουν και οι παραγωγικες ελληνικες επιχειρησεις φυτοζωουν μην μπορωντας να παραγουν και να φερουν χρημα στην στεγνωμενη οικονομια μας....
αυτο εντεχνα το ονομαζουν θυσιες του ελληνικου λαου και φυσικα προκυπτει .....
ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ.... ενα πλεονασμα το οποιο το παρων πολιτικο συστημα ενοψη εκλογων το δινουν σε προεκλογικες παροχες.... παροχες οπως για παραδειγμα οι φετινες προσληψεις 10.000 ανθρωπων στο δημοσιο (μονο το φεβρουαριο 2.800)

πρεπει να εισαι τροικα για να πεις οτι το ''πλεονασμα'' δεν πρεπει να δωθει πουθενα??
ντροπη....

Διεκδικω το δικαιωμα να ειμαι ενα κανονικος πολιτης σε μια κανονικη χωρα, αλλα τι βλεπω γυρω μου??
βλεπω εναν απεραντο λαικισμο με φοντο τις εκλογες.... 
ποιος ειναι αυτος κυριοι των 58 που εφερε το ελλειμμα ανταγωνιστικοτητας στην ελληνικη οικονομια?
ειναι τα καρτελ,το αδικο φορολογικο,το συνταξιοδοτικο συστημα,το κομματικο κρατος με την γραφειοκρατεια και την αρνηση του να αξιολογηθει...

ποιοι ειναι ολοι αυτοι οι πολιτικοι παραγοντες που σαμποταρουν τις δομικες προσαρμογες?... ονοματεπωνυμο παρακαλω....

Το δικαιωμα μου να ειμαι ενας κανονικος πολιτης σε μια κανονικη χωρα σαμποταρεται απο ενα κομματικο κρατος το οποιο πρεπει να καταρρευσει και να στηθει παλι εκ νεου..
θα το κανει αυτο η ΝΔ,το ΠΑΣΟΚ? μπορουν να το κανουν οι σφιχταγκαλιασμενοι με το ΠΑΣΟΚ κυριοι των 58....?
μια παρεουλα ανθρωπων περιξ του πολιτικου συστηματος του παλαιου που μας οδηγησαν εδω και τωρα στεναχωριουνται που γκρεμιστηκε ο μεσαιος χωρος, αλλα την ιδια στιγμη δεν αναρωτηθηκαν ποιο ειναι το δικο τους μεριδιο ευθυνης στην δημιουργια του κρατους αυτου... οι 58 με την ολοφανερη δυσκολια να καταδικασουν το πολιτικο κατεστημενο και την ιδια στιγμη εχουν την αμετροεπεια να νομιζουν οτι ...

Σταματήστε το δούλεμα με τον ΟΑΕΕ

Ενάμιση εκατομμύριο Έλληνες έχουν θυματοποιηθεί από την κρατική μηχανή.
Το πρόσωπο του Κτήνους είναι γνώριμο και οικείο. Είναι αυτό που αρνείται να σφραγίσει το βιβλιάριο, εκείνο που ζητάει χρήματα που δεν οφείλονται, και εκείνο που δίνει την εντολή να αρνείται ο γιατρός περίθαλψη σε ανθρώπους που είναι άρρωστοι αλλά δεν έχουν να πληρώσουν τις σημερινές δαπάνες τους που όμως υπερκαλύπτονται από το κεφάλαιο συνταξιοδότησης που έχει συσσωρεύσει.
Σύντομα το θέμα θα λυθεί οριστικά με μηδενισμό των χρεών και κάνοντας τους οργανισμούς αυτούς προαιρετικούς, ή καταργώντας τους τελείως, με το καλό ...ή με το νόμιμο.
του Άγη Βερούτη*

Πριν μια βδομάδα περίπου βγήκε η γνωμοδότηση για τον ΟΑΕΕ, αναφορικά με τη αντισυνταγματικότητα και την στρεβλότητα των χρεώσεων, της λειτουργίας και των μεθόδων εισπράξεων με ποινική διαδικασία νόμου της δικτατορίας, των δήθεν οφειλών των ελευθέρων επαγγελματιών, μικρομεσαίων επιχειρηματιών και εμπόρων, από τους νομικούς επιστήμονες Αντώνη Μανιτάκη και Ακρίτα Καϊδατζή.

Η μελέτη αυτή συντάχθηκε με τη χρηματοδότηση μιας ομάδας πολιτικά-ενεργών θυμάτων του ΟΑΕΕ, με προεδρεύοντα αυτών το Γιώργο Φλωρά, ο οποίος κατέθεσε τη γνωμάτευση στη βουλή και αναμένεται σύμφωνα με τον κανονισμό της βουλής να λάβει απάντηση με την αντίκρουση των νομικών επιχειρημάτων από τον υπουργό κ. Βρούτση, ενώ σε περίπτωση που δεν λάβει εγκαίρως απάντηση, εντός 25 ημερών, θα θεωρούνται αποδεκτά τα πορίσματα αυτής από το κράτος, και εκείνο θα υποχρεούται να επανορθώσει αυτομάτως.
Είναι παρανόμως εγγεγραμμένα χρέη άνω των 4 δις ευρώ εναντίον των θυμάτων του ΟΑΕΕ, που θεωρούνται λανθασμένα ως οφειλές προς τον Οργανισμό, ενώ στην πραγματικότητα θα έπρεπε να είναι οφειλές προς τον εαυτό του κάθε ασφαλιζόμενου.
Οι δε χρεώσεις για υπηρεσίες υγείας που δεν παρασχέθηκαν στους ασφαλισμένους κατά απαγόρευση του ΟΑΕΕ (ως εισπρακτικό μέτρο πίεσης) είναι καταχρηστικές και παράνομες.
Η ίδια η πράξη απαγόρευσης παροχής ασφάλισης προς τους ασφαλισμένους, με δήθεν δικαιολογία την μη πληρωμή κάποιων δόσεων, είναι ποινικά κολάσιμη, καθώς τόσο ο υπάλληλος του ΟΑΕΕ που αρνείται να σφραγίσει το βιβλιάριο του θύματος, όσο και ο προϊστάμενος που του έδωσε την εντολή να μη το σφραγίσει (φτάνοντας ως το ανώτατο επίπεδο της κυβέρνησης), διαπράττουν έγκλημα κατά του καθενός ασφαλισμένου, και κατά της ελληνικής κοινωνίας συνολικά, αφήνοντας ανασφάλιστους τους δικαιούχους και τα παιδιά τους και τις γυναίκες τους, ενώ ο ΟΑΕΕ έχει τα προηγούμενα χρήματα του ασφαλισμένου στη διάθεσή του για να λογίσει τα κόστη της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, αυτά που ο ασφαλισμένος έχει καταθέσει ως κεφάλαια συνταξιοδότησης στα προηγούμενα χρόνια.
Στην πραγματικότητα, ο ΟΑΕΕ όφειλε να μειώσει το συνταξιοδοτικό κεφάλαιο του κάθε ασφαλισμένου συμψηφιστικά με το κόστος της υγειονομικής περίθαλψης που ο ασφαλισμένος αδυνατούσε να καταβάλει.
Εφόσον ο ΟΑΕΕ δεν το έκανε, και αντί αυτού στέρησε τους ασφαλισμένους του από πρόσβαση στο σύστημα υγείας, ενώ είχε στη διάθεσή του δικά τους χρήματα στη διαχείρισή του, αποτελεί αδίκημα του οργανισμού των υπαλλήλων που διέπραξαν αυτά τα αδικήματα της στέρησης πρόσβασης στο σύστημα υγείας, που κατ’επέκτασης είναι κατά της ζωής και της αξιοπρέπειας των θυμάτων του.

Γνωρίζοντας τόσο τις προθέσεις πολλών ομάδων Ασφαλισμένων που έχουν υποστεί τα εγκλήματα αυτά κατά της ζωής τους, όσο και των εξαρτώμενων προσώπων τους, περιμένω ραγδαίες εξελίξεις στο θέμα, με μαζικές αγωγές κατά των υπευθύνων και υπαλλήλων του Οργανισμού που ...

Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2014

ΣΥΡΙΖΑ: η μαγική εικόνα και η εσωτερική επίγνωση

1. Η μαγική εικόνα

Όλα είναι τόσο γλυκά στο μαγικό κόσμο του Βήματος

από τον left liberal synthesis

Στο σημερινό Βήμα δημοσιεύθηκε μια συνέντευξη του Α.Τσίπρα
(πηγή). Η καταπληκτική καλειδοσκοπική προσαρμοστικότητα της Συριζαικής αφήγησης παρέδωσε ένα υψηλό δείγμα αφηγηματικής τεχνικής όπου ο αναγνώστης διαβάζει ακριβώς αυτά , τα οποία πρέπει να διαβάσει. Ως γνωστόν ο αναγνώστης του Βήματος είναι τεχνοκράτης και με αίσθηση του εθνικού συμφέροντος. No problem. Οι επεξεργασμένες και αμοιβαίες συμφωνημένες απαντήσεις έχουν την κατάλληλη μορφή έτσι ώστε να μη διαταραχθεί και αφού απολαύσει την εφημερίδα του ήσυχος, νηφάλιος να συναινέσει στην επερχόμενη αλλαγή.

Πχ Το πραγματικό ,τραυματικό επίδικο της Συριζαικής υπόσχεσης είναι τι γίνεται στην ρευστή ενδιάμεση φάση μετά την «ακύρωση» του μνημονίου.
  • Πόση χρονική διάρκεια θα έχει αυτή η φάση;
  • Ποια είναι τα τεχνικά και ποια τα πολιτικά σημεία τριβής ή σύγκρουσης;
  • Μήπως η Συριζαική ακύρωση τελικά «αυτοακυρωθεί» από την ένταξη της ως τεχνικό επίδικο εντός του υφιστάμενου νομικού διεθνούς πλαισίου;
Σε όλα αυτά τα ερωτήματα ο Α.Τσίπρας είναι καθησυχαστικός και πληροφορεί τον τεχνικά ενημερωμένο αναγνώστη ότι όντως έχει βρεθεί η κατάλληλη τεχνική win win πρόταση. Πρόκειται μια μόχλευση χωρίς πολιτικές τριβές η οποία μάλιστα προέρχεται από το ΔΝΤ και το μόνο που λείπει είναι κάποιος να την προτείνει!

Ακολουθεί το απόσπασμα:

-Μα δεν είναι απόλυτα σαφές ότι η περικοπή διακρατικού χρέους είναι κάτι εξαιρετικά δύσκολο; Πώς θα ψηφιστεί από τα Κοινοβούλια των εταίρων;

Το ελληνικό χρέος, που μετά το PSI έχει μετατραπεί σε διακρατικό, στην πραγματικότητα έχει χρηματοδοτηθεί από τις αγορές που δανείζουν τον Μόνιμο Μηχανισμό. Οι ευρωπαίοι φορολογούμενοι δεν έχουν επιβαρυνθεί. Μόνο εγγυήσεις έχουν δοθεί. Τα νέα ελληνικά ομόλογα τελούν υπό διαπραγμάτευση στις παγκόσμιες αγορές δημιουργώντας διαρκώς κέρδη για τους διαπραγματευτές. Η διαδικασία της περικοπής τους κατά 40-60%, όπως προτείνει το ΔΝΤ, μπορεί να οργανωθεί με ασφάλεια, ενδεχομένως με τροποποιήσεις στον Μόνιμο Μηχανισμό και με πρωτοβουλίες της ΕΚΤ που θα ενισχύσουν συνολικά τη διεθνή πίστη στην ευρωζώνη. Το όφελος θα είναι τεράστιο για την Ευρώπη.

-Η Γερμανία δεν τα γνωρίζει όλα αυτά;

Η Γερμανία τα γνωρίζει όλα αυτά και γι’ αυτό έχει ήδη στα συρτάρια του υπουργείου οικονομικών το σχέδιο του κουρέματος του ελληνικού χρέους, δηλαδή το plan B για τη διαπραγμάτευση με τη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό αποκάλυψε ο υφυπουργός του κου Σόιμπλε, Στέφεν Κάμπετερ, σε πρόσφατη ερώτηση βουλευτών του Die Linke. Ωστόσο δε πρόκειται να το υλοποιήσει αν δεν υπάρξει κάποιος να το διεκδικήσει.


Όσον αφορά τις εθνικές ευαισθησίες του «αναγνώστη» έχουμε ενδιαφέρουσες επισημάνσεις.

Εδώ κατ’ ευθείαν με copy paste από το Alter και τα προγράμματα του Χαρδαβέλα έχουμε τον αυτονόητο ροζ κόσμο της γεωπολιτικής μας υπεροχής.Σε μόνο έξι χρονάκια, το 2020 θα είμαστε ο ισχυρός εταίρος της Ευρώπης. Εκμεταλλεύσιμοι ενεργειακοί πόροι στο Ιόνιο το Αιγαίο την Κρήτη μας καθιστούν μοναδικούς. Σε γεωπολιτικό χρόνοnanoseconds έχουμε βρει τα κοιτάσματα, έχουν καμφθεί οι περιβαλλοντικές ανησυχίες, έχουν εκτιμηθεί οι πραγματικές αξίες , οι γεωπολιτικές σταθμίσεις και voila ! είμαστε τόσο ισχυροί που με αυτό το ισχυρό χαρτί θα διαπραγματευτούμε με σίγουρη τη νίκη

Ακολουθεί το απόσπασμα:

Σε μια ευρωπαϊκή διαπραγμάτευση πρέπει να διαθέτεις «ισχυρά χαρτιά». Ποια είναι τα δικά σας;

Η Ευρώπη γνωρίζει ότι η Ελλάδα είναι ο ισχυρός ενεργειακός εταίρος του 2020. Γνωρίζουν οι υπόλοιποι εταίροι ότι η χώρα μας δεσπόζει στην ζωτικής σημασίας για την Ευρώπη ενεργειακή ζώνη της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, που ξεκινά από το Ισραήλ, περνά από την Κύπρο και περιλαμβάνει το Αιγαίο, το Λιβυκό, το Ιόνιο. 


Μα τι όμορφος, τι αρμονικός είναι αυτός ο κόσμος του Βήματος;
Σύντροφε Τσίπρα βάλε με μέσα σε παρακαλώ απάλλαξε με από συγκρούσεις , εθνικά διλήμματα, αγωνιώδη ερωτήματα.
Πόσο πιο σύνθετος , δυσάρεστος, προβληματικός είναι ο κόσμος εκτός Βήματος

2. Η εσωτερική επίγνωση

Το 27% δεν χωράει σε τσέπες...


του Δημήτρη Χρήστου από την ΑΥΓΗ

Παρακολουθώντας τις διεργασίες για την ανάδειξη υποψηφίων του ΣΥΡΙΖΑ στις προσεχείς εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης, γίνεται αντιληπτό ότι το τεράστιο άνοιγμα της κοινωνίας προς τον ΣΥΡΙΖΑ, που τον έφερε στο ιστορικό 27% και συγκλόνισε την Ευρώπη (και όχι μόνο), δεν έχει αναλυθεί σοβαρά και κατά συνέπεια δεν βρίσκει την αντίστοιχη ανταπόκριση από τους μηχανισμούς του κόμματος. 
Ενός κόμματος χωρίς κουλτούρα και ικανότητες διακυβέρνησης χώρας, με ανεπτυγμένα σύνδρομα αντιπολίτευσης και κινηματικών αντιδράσεων. 
Χρήσιμη προίκα, δεν λέω, αλλά μόνο με αυτά, χωρίς ικανότητα κατάρτισης κυβερνητικού προγράμματος, σε αυτές μάλιστα τις διεθνείς συνθήκες, την πιθανή εντολή διακυβέρνησης που θα λάβεις δεν θα μπορέσεις να την κρατήσεις για πολύ. Το να σε ψηφίσουν 1.655.042 πολίτες το 2012 σε σχέση με τους 313.231 το 2009 (άλμα 528%!) και ο κομματικός σου μηχανισμός να μην αντιλαμβάνεται ότι πρέπει να συναντήσει όσο περισσότερους από αυτούς τους πολίτες μπορεί, ώστε να ...

Οι φορολογικές "αρπαχτές" είναι μεταρρύθμιση;

του Χρήστου Παπανίκου
του Κώστα Καλλίτση*
Με σημαία (από νάιλον) την Ανάπτυξη, ωθείται να διαλυθεί ό,τι έχει αντέξει μέχρι σήμερα
Διότι, παράλληλα με μια (φιλοαεριτζίδικη) ενεργειακή πολιτική που καθιστά απαγορευτική την παραγωγή στην Ελλάδα, έρχεται τώρα η φορολογική πολιτική (της οποίας υποτίθεται ότι έχει ολοκληρωθεί η μεταρρύθμιση!..) για να δώσει τη χαριστική βολή σε χιλιάδες ατομικές και άλλες μικρές επιχειρήσεις αφενός και, αφετέρου, σε μεγάλες επιχειρήσεις που έχουν αντέξει, δεν επέλεξαν να φύγουν εκτός ελληνικής επικράτειας ούτε πήραν θαλασσοδάνεια. Εξηγούμαι:

Όσον αφορά τις ατομικές και άλλες μικρές επιχειρήσεις, όσες είχαν εισόδημα μικρότερο από 40.000 ευρώ ετησίως σύρονται σε πνιγμό με τα (εξόχως οριζόντια...) φορολογικά μέτρα που ισχύουν από την 1η Ιανουαρίου. 

Εχω σημειώσει, ως παράδειγμα, ότι οι δύο εταίροι μιας ομόρρυθμης εταιρείας που έκανε εισόδημα 40.000 ευρώ, το 2012 πλήρωσαν φόρο 2.000 ευρώ καθένας ενώ, φέτος, με την επιβολή φόρου 26% από το πρώτο ευρώ (λόγω κατάργησης του αφορολογήτου) και την προκαταβολή φόρου 55%, θα κληθούν να πληρώσουν 6.750 ευρώ έκαστος. Ενας μικρός επαγγελματίας, μια ατομική επιχείρηση με εισόδημα 10.000 ευρώ, πλήρωνε 500 ευρώ φόρο. Φέτος θα πληρώσει φόρο 2.600 ευρώ και, μαζί με την προκαταβολή, 4.000 ευρώ περίπου.

Ερώτηση (ρητορική): Υπάρχει κάποιος με εισόδημα 10.000 ή 15.000 ευρώ τον χρόνο, που έχει την ευχέρεια να καταβάλει 4.000 ή τα 6.000 ευρώ φόρο, και δη σε ένα τόσο σκληρό έτος όσο είναι το 2014 και οι προοπτικές του;... Η απλή αριθμητική οδηγεί στο συμπέρασμα ότι θα "εκκαθαριστούν" χιλιάδες επαγγελματίες και πολύ μικρές επιχειρήσεις.

Θα επιβιώσουν, άραγε, οι μεγάλες; Ισως, αν έχουν πολύ μεγάλη τύχη. Μεταξύ αυτών που δεν έχουν τύχη, συγκαταλέγονται εκείνες που έκαναν το «λάθος» να δανειστούν προσφέροντας ως εγγύηση την πιο ισχυρή εξασφάλιση, όσες δανείστηκαν με «sale and leaseback».

Αυτό λειτουργεί ως εξής: Η επιχείρηση «πουλά» ένα περιουσιακό στοιχείο (κτιριακές εγκαταστάσεις της) σε κάποιον από τους μεγάλους χρηματοδοτικούς οργανισμούς (σε μία τράπεζα) και την ίδια στιγμή, αυτομάτως, το επαναγοράζει συνάπτοντας δάνειο με καθορισμένη χρονική διάρκεια. Ετσι, αποκτά ρευστότητα για να μπορέσει να κινηθεί στην αγορά, με εγγύηση το ακίνητό της. Οταν αποπληρωθεί το δάνειο, πληρώνει μια πρόσθετη τελική αμοιβή στην τράπεζα και το κτίριο ξαναπερνά στην κυριότητά της. 
Αυτή η μορφή επιχειρηματικού δανείου θεωρείται ως η πλέον ασφαλής για τον πάροχο δανειοδότηση. Πρώτον, γιατί συνήθως ...

Γ Δραγασάκης: η κρίση προϋπήρχε των μνημονίων - θα συνεργαστούμε για προοδευτικές μεταρρυθμίσεις

Αν υπάρχει κάποιος που δεν τίθεται εν αμφιβόλω ότι εκπροσωπεί την πλειοψηφική πολιτική κατεύθυνση του ΣΥΡΙΖΑ, είναι φυσικά ο Γιάννης Δραγασάκης (είναι σύνηθες για την συμπολίτευση πχ να αρνείται ότι ο Γ Σταθάκης εκπροσωπεί πραγματικά τον ΣΥΡΙΖΑ, όταν λέει τα ίδια πράγματα). 
Σε αυτήν την ενδιαφέρουσα συνέντευξη στο Αθηναϊκό Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων και τον Μιχάλη Ψύλο, ο Γ Δ απαντά σε όλα τα συνήθη ερωτήματα για την επόμενη μέρα με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Και κατά την γνώμη του ιστολογίου μας επιβεβαιώνει την αγωνία και προσήλωση της ηγετικής ομάδας του κόμματος αυτού στην αναζήτηση ρεαλιστικών προσεγγίσεων και δυνατοτήτων εξόδου από την κρίση, μέσα στην ΕΕ και το ευρώ αλλά έξω από την πολιτική της λιτότητας όπως εφαρμόζεται απέναντι σε ένα γιγαντωμένο και κατά κοινή παραδοχή μη βιώσιμο χρέος που "εξυπηρετείται" καταστροφικά για την παραγωγική δομή του τόπου
Ενδιαφέρον επίσης είναι ότι η συνέντευξη κλείνει με κάλεσμα στις άλλες πολιτικές δυνάμεις για συναίνεση σε συγκεκριμένες "προοδευτικές μεταρρυθμίσεις" αν δεν σταθεί δυνατή μια κανονική κυβερνητική συνεργασία. 
Την αναπαράγουμε ως αυθεντική πληροφόρηση από πρώτο χέρι για κρίσιμες επιλογές της "ριζοσπαστικής αριστεράς" χωρίς την μεσιτεία των κυβερνητικών ΜΜΕ. Και για να υπενθυμίσουμε τις δυνατότητες της μεταρρυθμιστικής αριστεράς για διάλογο έστω και στο παρά πέντε με την ρεαλιστική πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ για το καλό του τόπου.
ΑΣ

Ποιοι προτιμούν -και επιβάλλουν- την σύγκρουση αντί ενός αναγκαίου ιστορικού συμβιβασμού;

του Γιώργου Παπασπυρόπουλου

Η πολιτική στην Ελλάδα έχει τους δικούς της κανόνες - κι αυτοί συχνά κινούνται αντίθετα με τα συμφέροντα της κοινωνίας. Τα "συμφέροντα" στην ιδιότυπα βαλκανική μεταοθωμανική αυτή χώρα είναι συμφέροντα μεταπρατών που συνήθως κυριαρχούν επί των ντόπιων αστικών και "αστικών" δυνάμεων. Όπως τα "εισαγόμενα" είναι πιο φθηνά από τα "ντόπια" έτσι και η εισαγόμενες πολιτικές και ιδεολογίες είναι πιο εμπορεύσιμες από τις ντόπιες. Η έλλειψη εθνικής αστικής τάξης έκανε την χώρα πρότυπο εξάρτησης, κατέστρεψε τον παραγωγικό της ιστό και την έκανε "αντιπροσωπεία" και σε επιχειρηματικό και σε πολιτικό επίπεδο. Βάσει όλων αυτών, η μετέωρη ανάγκη ενός ιστορικού εθνικού συμβιβασμού δεν αφορά τόσο τα κόμματα ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, όσο τις καταπιεσμένες σε όλα τα κόμματα μειοψηφικές δυνάμεις της εθνικής παραγωγικής ανασυγκρότησης. Δεν είναι ιδεολογικό ζήτημα αλλά εθνικό: αφορά το τέλος της εξάρτησης και την αρχή της αυτόνομης διαχείρισης.

Ποιοι δεν θέλουν κάτι τέτοιο; Μα οι συντηρητικοί όλων των πολιτικών δυνάμεων... Όσοι και όσες έχουν ήδη διαμορφωμένα, συχνά διαχρονικά, συμφέροντα, ελέγχουν την οικονομία με τζάκια και λόμπι, νταβατζήδες και άλλες διαταξικές συσσωματώσεις συμφερόντων και διαθέτουν ικανούς αριθμούς διορισμένων στο Δημόσιο "δικών τους" ή υπεσχημένη πρόσβαση σε αυτό για άλλους που βρίσκονται στην σειρά αναμονής. 
Αυτό το καταστροφικό πρότυπο είναι που δεν άλλαξε, ακόμη και εν μέσω ανθρωπιστικής κρίσης και συνεχίζει να καθορίζει τις μοίρες μας. Η δυνατότητα αλλαγής του είναι το κλειδί για την "παραγωγική ανασυγκρότηση" που δεξιά, αριστερά και πράσινοι αναζητούν στην αλλαγή του "συσχετισμού δυνάμεων" - αλλά που δεν βρίσκεται εκεί...
Η αλλαγή βρίσκεται στην κατίσχυση επί των μηχανισμών αναδιανομής υπέρ των μεταπρατικών συμφερόντων. Η όποια παραγωγή πλούτου και τα δάνεια, είτε από τις αγορές είτε από την τρόικα αναδιανέμονται μέσω  του παρασιτικού κομματικού μηχανισμού που ελέγχει το κράτος - όλοι οι πολίτες επιβαρύνονται, λίγοι ωφελούνται. Όσο η διαχείριση περνά μέσα από τα κομματικά μαγαζιά και όχι ένα θεσμικό κράτος, η μεταπολίτευση θα αναπαράγεται αενάως και η χρεοκοπία θα επανέρχεται άλλοτε σφοδρή και ανεξέλεγκτη άλλοτε "ελεγχόμενη".

Εν όψει εκλογών βλέπουμε ξανά τα πράγματα να παίρνουν την ίδια ροή: αποτυχημένα κόμματα υπέυθυνα για την χρεοκοπία επανακάμπτουν και μεταμφιέζονται σε δυνάμεις "αλλαγής", ηγετίσκοι με ακέραιες ευθύνες για την αποτυχία εξόδου από τα μνημόνια "αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες", δογματικές δυνάμεις με άγνοια κινδύνου εκβιάζουν τα κόμματά τους να αποφύγουν τον οποιονδήποτε ρεαλισμό. Όλος ο εσμός των συντηρητικών, δημοσιοϋπαλληλικής νοοτροπίας στελεχών και οπαδών, κομματικών πατριωτών και γραναζιών των σκουριασμένων μηχανισμών, επανέρχονται στο προσκήνιο. Όσοι και όσες δεν είχαν τίποτα εναλλακτικό να προτείνουν όλα αυτά τα χρόνια, διεκδικούν την εξουσία ξανά με μοναδική προίκα την κομματική πελατειακή τους δύναμη και επιρροή. Πρόκειται για την εαρινή εκλογική αντεπίθεση των παρασιτικών.

Είναι δεινή η θέση των προοδευτικών όλων των παρατάξεων. Εκείνων που προκρίνουν τον εθνικό διάλογο για αναζήτηση συμπτώσεων, συγκλίσεων, προωθητικών συμβιβασμών έως την διατύπωση ενός εθνικού συναινετικού σχεδίου "παραγωγικής ανασυγκρότησης". Γιατί έχουν απέναντί τους υπέρτερες δυνάμεις του παλιού υποδείγματος με δύναμη στα ΜΜΕ, διεισδυτικότητα στα κόμματα και τις κινήσεις και δύναμη πελατειακής υπόσχεσης ακόμη και τώρα. Έτσι η παρέμβαση του ΠΑΣΟΚ στον μεταρρυθμιστικό χώρο διέλυσε πρόσφατα κάθε ελπίδα αυτόνομης συγκρότησης του ριζοσπαστικού κέντρου, οι αρχηγικές φιλοδοξίες και ο έλεγχος των μηχανισμών διέλυσαν ως πολιτικά σχέδια ΔΗΜΑΡ, Δράση και Δημιουργία Ξανά, οι ακροδεξιοί πατριώτες της λαϊκής δεξιάς ό,τι φιλελεύθερο είχε η ΝΔ και οι δογματικοί επαναστάτες χωρίς αιτία νοσταλγοί του υπαρκτού κομματάρχες απειλούν να εκμηδενίσουν την όποια ρεαλιστική προσαρμογή της αριστεράς στις σημερινές συνθήκες. 

Ήδη η σύγκρουση "ή εμείς ή αυτοί" προετοιμάζεται με πύκνωση των αντιπαραθέσεων φανατικών ομάδων, με τους πολίτες βασανισμένους και σε σύγχυση από την ένταση της ανθρωπιστικής κρίσης να μην έχουν καμιά καθαρή εικόνα ποιοι είμαστε εμείς και ποιοι είναι αυτοί...

Φυσικά είναι πιο εύκολο για το παλιό να σκιαμαχεί, να παίζει το θεατρικό έργο ο καλός ο κακός και ο άσχημος αντί να επιζητεί διάλογο με το καινούργιο, με την πραγματικότητα, με τις ανάγκες. Και αν δει κανείς τους υποψήφιους καταλαβαίνει... Πρόκειται για απόπειρα ολικής επαναφοράς ότι πιο πρόστυχου, πελατειακού, παρασιτικού έχει βγάλει η ελληνική κοινωνία τα τελευταία τριάντα χρόνια: με ...

Σάββατο 22 Φεβρουαρίου 2014

Τι γίνεται στην Κύπρο με το σχέδιο Αναστασιάδη Ερόγλου;

Από τον ΠΟΛΙΤΗ: "Το εκτελεστικό γραφείο του ΔΗΚΟ αποφάσισε χθες την αποχώρηση από την κυβέρνηση με ψήφους 22 υπέρ, 15 κατά και δύο αποχές.  Η Κεντρική Επιτροπή θα κληθεί να οριστικοποιήσει την απόφαση την ερχόμενη Τετάρτη (26 Φεβρουαρίου). Η παραίτηση όμως των υπουργών του κόμματος, με βάση την απόφαση θα ισχύει από τις 4 Μαρτίου! Κι αυτό, προφανώς, για να δικαιούνται οι υπουργοί του το φιλοδώρημα που προβλέπεται εφόσον η θητεία τους υπερβεί (έστω και για μια μέρα) τον ένα χρόνο.
Σημειώνουμε ότι ανέλαβαν καθήκοντα την 1η Μαρτίου 2013. Το ποσό που αναμένεται να πάρει ο κάθε υπουργός ως φιλοδώρημα, υπολογίζεται στις 11 χιλιάδες ευρώ. 

Ωστόσο η διαρροή στο διαδίκτυο του προσχεδίου απόφασης χθες βράδυ την ώρα της συνεδρίας και η βροχή επικριτικών και χλευαστικών σχολίων που προκάλεσε, οδήγησε τους υπουργούς στο να... εκφράσουν την έντονη απαρέσκειά τους αλλά και την πρόθεσή τους, εάν τελικά η εισήγηση περάσει στην Κεντρική Επιτροπή να παραιτηθούν αυθημερόν."  
(σημείωση της ΑΣ: η αποχώρηση έγινε λόγω διαφωνίας με το Κοινό Ανακοινωθέν Αναστασιάδη Ερόγλου για την επανέναρξη των συνομιλιών Ε/Κ Τ/Κ... ο πολύς πατριωτισμός τους μάρανε...)

Το στοίχημα της υπέρβασης του κυπριακού αδιεξόδου

της Ρένας Χόπλαρου από τον ΠΟΛΙΤΗ
Μα θα στηρίξουμε τους δεξιούς, τους «αιώνιους εχθρούς», τους υποστηρικτές των ιδιωτικοποιήσεων, τους νεοφιλελεύθερους;, λέει μια φωνακλάδικη μειοψηφία μέσα στο ΑΚΕΛ. Όχι. 
Όποιος το λέει αυτό νομίζω ότι επιμένει να κοιτάει την πραγματικότητα μόνο μέσα από το στενά κομματικό συμφέρον. Αυτά τα λόγια είναι πάλι υπεκφυγές, άλλος ένας τρόπος άσκησης πίεσης για να μην αναλάβει το ΑΚΕΛ τις ευθύνες του, μια εύκολη διέξοδος για να μεταθέσει το πρόβλημα στο μέλλον (μια εκδοχή τού «ασ’ το για αργότερα», «χωρίς ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα»). Έχουμε κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Ας κάνουν το επόμενο διάστημα αυτό που πρέπει στο Κυπριακό. Αν δεν το κάνουν τώρα, γιατί θα το κάνουν αργότερα;
"Ηγεσία ευθύνης με στόχο την επανένωση του τόπου" δεν σημαίνει να διαγράψουν τα δύο μεγάλα κόμματα τις διαφορές τους. Σημαίνει να συμφωνήσουν στον στόχο της επανένωσης του τόπου και στη συνέχεια να συζητήσουν ειλικρινά και επί της ουσίας, με αίσθημα ευθύνης. Πώς μπορεί να γίνει αυτό.
Σε αυτή την περίπτωση, οι διαφορετικές επεξεργασίες για το κάθε κεφάλαιο είναι πλούτος, δυναμική εμπλοκή στη διαδικασία, ακόμα και επιβολή θέσεων από πλευράς ΑΚΕΛ. Θα είναι ενθαρρυντικό αν τα πολιτικά κόμματα μιλήσουν ειλικρινά στους πολίτες, σε όλους εμάς, για τα προβλήματα, εξηγώντας τις διάφορες επιλογές με τις συνέπειες που αυτές έχουν, όχι με πνεύμα εριστικό ή συγκρουσιακό, αλλά με ένα πνεύμα μέριμνας για το κοινό συμφέρον. Αν πάψουν να μιλούν με στερεότυπα, ας επιχειρήσουν έναν νέο θαρραλέο λόγο, όχι δειλή ή χαλαρή υποστήριξη.
Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν καχύποπτοι με το ΑΚΕΛ. "Με την πρώτη ευκαιρία θα μας τη φέρει το ΑΚΕΛ. Θα κάνει συμμαχία με τον Παπαδόπουλο ή τον Λιλλήκα ή τον Ομήρου και θα έχουμε μια επανάληψη του 2004", λένε. 

Δεν είναι η ώρα για τέτοια. Είναι η ώρα της συνεννόησης. Ας αφήσουμε πίσω μας τα Ναι και τα Όχι του παρελθόντος. Από αυτή εδώ τη στήλη έχω ασκήσει επανειλημμένα οξύτατη κριτική στο ΑΚΕΛ, γιατί κατά τη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας στις κρίσιμες στιγμές ήταν πάντα με το λάθος στρατόπεδο ή δεν προασπίστηκε σθεναρά κάποιες παραγωγικές θέσεις του. Τώρα όμως ελπίζω ξανά ότι το ΑΚΕΛ δεν θα κάνει πίσω στο Κυπριακό. Ότι θα πάρει την πρωτοβουλία των ιδεολογικών και πολιτικών εξελίξεων, για να υπερβεί, όπως άλλωστε το οφείλει, το κλίμα ηττοπάθειας που χαρακτηρίζει τον λόγο περί επανένωσης στο νησί.
Επιπλέον, αυτό που ελπίζουμε να πετύχουμε είναι πιο μεγάλο από το παρελθόν. Κομμάτι της υπέρβασης είναι η οικοδόμηση πολιτικής εμπιστοσύνης. Μεγάλη υπόθεση. Χωρίς αυτή δεν πάμε πουθενά. Τι κοινό κράτος θα φτιάξουμε με τους Τ/Κ όταν τα δύο μεγάλα κόμματα των Ε/Κ δεν εμπιστεύονται στοιχειωδώς το ένα το άλλο; Όπου να'ναι εξάλλου θα τα δούμε όλα να συμβαίνουν μπροστά μας και ο καθένας θα κριθεί. Δεν γίνεται όμως να κυριαρχεί η καχυποψία πριν καν ξεκινήσουμε.
Η γνώμη μου είναι ότι εδώ που φτάσαμε, ούτε το ΑΚΕΛ ούτε ο ΔΗΣΥ έχουν πολλές επιλογές για ...

Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2014

Η γνωμοδότηση Μαντιτάκη - Καϊδατζή που ανατρέπει τις παράνομες χρεώσεις του ΟΑΕΕ και την άρνηση παροχής ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης σε εκατοντάδες χιλιάδες ασφαλισμένους οφειλέτες

Αναδημοσιεύουμε την καταλυτική γνωμοδότηση σε χρηστική μορφή, υιοθετώντας την παραίνεση του Γ Φλωρά και της ομάδας των ασφαλισμένων που την ζήτησαν, για ένταση προεκλογικά των προσπαθειών να φτάσει παντού και να συμβάλλει στην αλλαγή της καταστροφικής πολιτικής του υπουργείου εργασίας απέναντι στους ελεύθερους επαγγελματίες και την μικρομεσαία επιχειρηματικότητα:
"Πέραν της νομικής οδού στο ζήτημα του ΟΑΕΕ θα πρέπει όλες οι τοπικές κοινωνίες, οι Ομοσπονδίες, οι Εμπορικοί Σύλλογοι, όποιος μπορεί, να πιέσει τους τοπικούς Βουλευτές να καταθέσουν ερώτημα, ακόμα και επίκαιρες ερωτήσεις (για άμεση απάντηση) στον Βρούτση σχετικά με τα συμπεράσματα της Γνωμοδότησης Μανιτάκη-Καϊδατζή για τον ΟΑΕΕ.
Οι φορείς των ασφαλισμένων του ΟΑΕΕ θα πρέπει να είναι αυστηροί στους βουλευτές, ιδίως ενόψει εκλογών. Να απαντήσει αμέσως ο Βρούτσης αν έχει δίκιο η Γνωμοδότηση και αν έχει δίκιο γιατί δεν αλλάζει τώρα πολιτική."
Ήδη έχει κατατεθεί ερώτηση στην Βουλή: εδώ
Αναμένουν οι εκατοντάδες χιλιάδες "ασφαλισμένοι ανασφάλιστοι" τις απαντήσεις/τοποθετήσεις των κομμάτων!
ΑΣ


Ο υπαρκτός μεταρρυθμιστικός χώρος+η υπαρκτή κοινωνία πολιτών αντιμέτωπες με τον πολιτικό αναχρονισμό

Ποιοι ξέρουν που είναι τα "Γερμανικά";

από το left liberal synthesis


Για όσους έχουν την παραμικρή σχέση με τα ποδοσφαιροπολιτικά δίκτυα η ανακάλυψη του πλέγματος πετρελαϊκής απάτης δεν είναι έκπληξη. Όσοι γνωρίζουν τα τοπωνύμια «Γερμανικά», «Άσπρα Χώματα» κλπ τότε ξέρουν ότι ο πατέρας του φερόμενου ως αρχηγού του πλέγματος , κυκλοφορούσε φυγόποινος επί χρόνια με την ανοχή τοπικών πολιτικών και αστυνομικών αρχών. Η αποκάλυψη του δικτύου αυτού είναι αποτέλεσμα μιας σημαντικής αλλαγής στο εσωτερικό της εξουσίας. Το ίδιο ακριβώς δίκτυο, με την οικογενειακή συνέχεια λειτουργούσε ανενόχλητο επί δεκαετίες με την βοήθεια της τυπικής ελληνικής διαπλοκής. Τελικά η λεγόμενη «μνημονιακή» πολιτική δεν είναι μόνο βάναυση ταπείνωση εισοδημάτων, αλλά ταυτόχρονη επιταγή προς τις κλεπτοκρατικές ομάδες να προσχωρήσουν προς ένα πιο «ηθικό» καπιταλισμό δυτικού τύπου. Όποιος δεν συμμορφώνεται θα συλλαμβάνεται. Πολύ εύστοχα ο Σ.Σκουμπουρδής έχει περιγράψει την ιδιαίτερη αυτή συνθήκη εδώ, με το "Είναι το μνημόνιο ηλίθιε".

Η εγγενής ηθικολογία των εξ’ ευωνύμων διανοουμένων τους αποτρέπει να δουν πως η πολιτική προσαρμογής της τελευταίας περιόδου είναι ταυτόχρονα προσταγή λιτότητας, βίαιης ανισοκατανομής αλλά και «ορθολογικοποίησης» του ελληνικού καπιταλισμού. Τόσο η νομικά οριακή αντιμετώπιση της ΧΑ όσο και μια σειρά συλλήψεων δείχνουν πως η κατεύθυνση δεν χαρτογραφείται μέσω των αδρών αντιπλουτοκρατικών ερμηνευτικών σχημάτων που διακινεί μαζικά μια αριστερή δημοσιολογία. Το project Σαμαρά είναι πολύ πιο ευρύ από ότι φαίνεται και δεν αντιμετωπίζεται με τις λαικομετωπικές αντιλήψεις a la thirties που εισηγείται η Συριζαική αριστερά.

Οι δύο εναλλακτικές πολιτικές της συγκυρίας έχουν ως κοινό πρόταγμα ένα «καπιταλιστικό μοραλισμό εντός της ΕΕ». Αυτό όμως εκφράζεται σε δύο εκδοχές : ή ως τρέχουσα αυταρχική δημοσιονομική προσαρμογή (Σαμαράς) ή ως υπόσχεση για δημοκρατική ήπια προσαρμογή (Τσίπρας). Επομένως η συγκυρία είναι πολύ πιο «υγιής» από ότι φαίνεται από πρώτης όψεως: 
Η Συριζαική πίεση επιταχύνει κάποιες «μοραλιστικές» τάσεις οι οποίες ενυπάρχουν στο λεγόμενο «μνημόνιο». Ο Συριζα δεν βραχυκυκλώνει τελικά την κυβέρνηση, αλλά και η κυβέρνηση έχει μάλλον ανάγκη τον «Σύριζα» της. Οι όποιες μεταρρυθμιστικές αρρυθμίες οφείλονται περισσότερο στις «προμημονιακές» αδράνειες παρά σε αντιπολιτευτικό ζήλο.
Μέσα στην συνθήκη αυτή οι επερχόμενες εκλογές έχουν αντίστροφη αρχιτεκτονική από ότι δημοσιοποιείται. Το πρωτείο είναι στις Δημοτικές και όχι στις Ευρωπαϊκές.

Οι εξωφρενικές ρητορείες για ένα δημοψήφισμα είναι θεατρικές. Εντός των ευρωπαϊκών θεσμών δεν υπάρχουν ρήξεις αλλά δύστροπες συναινέσεις. 

Η υποτιθέμενη Συριζαική διαπραγμάτευση θα εξουδετερωθεί στο πι και φι όχι με την αντίρρηση αλλά με την μερική συναίνεση και αναβολή: «Έχετε μάλλον δίκιο, αλλά ας το συζητήσουμε στο προσεχές Eurogroup, και ας πάρουμε την τεχνική γνωμάτευση της δείνα επιτροπής» etc etc etc. στο μεταξύ «business as usual please, αλλιώς θα τα βάλετε και με αυτούς που σας κατανοούν».

H Συριζαική αντίρρηση θα εξαχνωθεί από την «τεχνική» αντιμετώπιση της και όχι την πολιτική της απόρριψη. Αυτή είναι άλλωστε και η σημασία της δήλωσης Σταθάκη όπου δεν «προβλέπονται ακραίες καταστάσεις» και της ολύμπιας αφασίας των Ευρωπαίων συμμάχων του Σαμαρά . Όταν ο veto holder προσέρχεται με αυτή την πρόβλεψη στην «σκληρή διαπραγμάτευση» και οι σύμμαχοι του υποτιθέμενου αντιπροσώπου των δανειστών, τον αδειάζουν διά της αφασίας, τότε οι αναλύσεις περισσεύουν.

Άρα το ευνοϊκότερο προσεχές περιβάλλον είναι, ο Συριζα να ...

Πέμπτη 20 Φεβρουαρίου 2014

Συγκλίσεις και αποκλίσεις: η κρίση πέρασε πάνω από τις συνθέσεις και οδηγεί στην σύγκρουση


Την ώρα της μάχης  δεν κοιτάζεις ποιος είναι δίπλα σου, μόνο ποιος είναι απέναντι (κι είναι αυτό επικίνδυνο)*   -Σύγχρονη ουκρανική παροιμία
του Γιώργου Παπασπυρόπουλου
- Εσύ πλήρωσες τους φόρους σου;
Η σύγκρουση μοιάζει πια σαν επιλογή παράδοσης στην μοίρα - αφού η σύνθεση έγινε "παιχνίδι στα χέρια των παιδιών"...
Κάτι σαν την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία για την οποία αγωνιούσαμε και επιλέξαμε την μακρόσυρτη, αιώνια και οδυνηρή καθημερινότητα που ανέτρεψε τα πάντα αφαιρώντας την δυνατότητα αντίδρασης όσων είχαν κάτι να προτείνουν: δια της αναμονής... "Όχι τώρα, είναι νωρίς", "Όχι τώρα, δεν έχει πια νόημα" - δυο καθοδηγητικές (μη) ιδέες που έδωσαν στο σύστημα όλο τον απαιτούμενο χρόνο να επαναφέρει τον έλεγχο στον δικό του πύργο ελέγχου.

Όταν το 2012 ο δικομματισμός κατέρρευσε και εκλογικά ενώ απέναντί του φούσκωσε ένα θολό αντιμνημονιακό ποτάμι με επικεφαλής έναν απροετοίμαστο Συριζα και μια αριστερά που σε όλες της τις εκδοχές ήταν το πολύ, από συμβιβασμένη με την πασοκική της "υπαρκτότητα" και τίποτα παραπάνω έως αραχνιασμένη στις ονειροπολήσεις της χαμένης της επανάστασης, προς στιγμήν φάνηκε να χάνεται ο έλεγχος. Τότε η ίδια η αριστερά πρόσφερε την λύση: δεύτερες εκλογές!

Μια παραδοσιακή δογματικά φοβική στάση που κρατάει η αριστερά από τα πέτρινα χρόνια του κράτους της δεξιάς και τον ψυχρό πόλεμο είναι η αγωνία της μη ενσωμάτωσης στο "σύστημα" (του οποίου βέβαια ατομικά ελάχιστα μέλη της βρήκαν το θάρρος να μην αποτελέσουν πασοκικό μέρος μετά δεκαετιών αδικίας - αυτήν την σχεδόν υποχρεωτική υποκρισία αξιοποίησε κάποτε το επιτελείο Λαλιώτη για να εκπορνεύσει τις αριστερές συνειδήσεις αλλά αυτό είναι ένα θέμα που μας περιμένει στην γωνία). Έτσι, όταν παρουσιάστηκε η μοναδική ευκαιρία να μπει στο πιλοτήριο και να υποχρεώσει το "σύστημα" σε ελεγχόμενη υποχώρηση , εκείνη προτίμησε να διεκδικήσει ένα άλλο καθαρό όχημα - το δικό της. Και η καραμπόλα επανέφερε με μικροκραδασμούς τον παλιό δικομματισμό έστω και συρρικνωμένο στα πράγματα, έστω και παρατρίχα. 

Ο δεξιός ρεβανσισμός συνδυαζόμενος με την πολύτιμη ασυλία που είχε άμεση ανάγκη το πολυπλόκαμο σύστημα υπεξαίρεσης δημοσίου πλούτου των σοσιαληστών, δημιούργησε το τέρας των "ελληνικών μεταρρυθμίσεων": της καταστροφικής αντεστραμμένης εφαρμογής τους σε ακατάλληλο χρόνο και τρόπο ίσα ίσα για μια επόμενη δόση και λίγους ακόμη μήνες ζωής στην κυβερνητική συμμαχία των σε κάποια προσωρινή δίαιτα, κρατικοδίαιτων. Είναι ενδεικτικό ότι στα πρώτα αστέρια της 'μεταρρύθμισης" συγκαταλέγονται ακροδεξιοί και εκατομμυριούχοι ΔΥ...(ενός παραχωμένου "Πόθεν").

Οι μεταρρυθμιστικές συγκλίσεις, οι προσπάθειες συγκρότησης ενός πόλου "παραγωγικής ανασυγκρότησης", "δίκαιης λιτότητας", "ελληνικού μνημονίου", "ριζοσπαστικού κέντρου" κατέρρευσαν από το διπλό χτύπημα: από την μια η υπονόμευση από το πλέγμα ΝΔΠΑΣΟΚ που εκβίαζε βάζοντας απέναντι τα χειρότερα και περνούσε τις μοιραίες επιλογές του που κατασυκοφάντησαν ακόμη και τον όρο "μεταρρύθμιση" και από την άλλη η τοποθέτηση επικεφαλής όλων σχεδόν των εναλλακτικών σχημάτων ανθρώπων επαγγελματιών καριέρας με προσωπικές φιλοδοξίες και ανάγκη ελέγχου του "μαγαζιού" πρώτα και ελάχιστες δυνατότητες συνθετικών "υπερβάσεων". 

Σήμερα όλα οδηγούν στην σύγκρουση, στην τελική αναμέτρηση. Από την μια ένα θολό ακόμη συνονθύλευμα δικαίων αιτημάτων, κούρασης από την ανθρωπιστική κρίση και το αρνητικό εισόδημα αλλά και ξεβολεμένων  που αναπολούν τις παλιές μέρες ή θέλουν να κρυφτούν στις φτερούγες της νέας εξουσίας - κι από την άλλη, το κτηνώδες πελατειακό σύστημα και οι άνθρωποί του που δεν έχουν κανένα σχέδιο πέραν της παραμονής στην εξουσία. Ο μεσαίος χώρος σκόρπιος, χωρίς εναλλακτικό σχέδιο, σε σύγχυση προτεραιοτήτων και διλημμάτων σέρνεται σαν χαμένος - και δέχεται πλιατσικολογικές επιθέσεις από ένα χορό μεταμφιεσμένων "μεταρρυθμιστών" κληρονόμων του επίσης δήθεν "εκσυγχρονισμού" που τις πομπές του ακόμη δεν έχουμε καν προσμετρήσει στο άρρωστο σώμα μας  - αφού "αυτή είναι η Ελλάδα" σύμφωνα με τους καλύτερους ανάμεσά τους...

Η ριζοσπαστική αριστερά δεν έχει συνομιλητή. Περιχαρακώνεται στην προετοιμασία για την σύγκρουση αφήνοντας τον μετέωρο ρεαλισμό της για μετά την "νίκη", συνεχίζοντας την διπλή γλώσσα για την επόμενη μέρα, αφήνοντας ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα στον "συσχετισμό δυνάμεων" που δεν απέχει πολύ σαν έννοια και από την ρεαλιστική κωλοτούμπα αλλά και από την καταφυγή στον λαϊκιστικό τσαβικό αυταρχισμό της εξουσίας. Αν συνυπολογίσει κανείς ότι στην αυριανή εξουσία προστρέχει πάντα και το χειρότερο και ιδιοτελές κομμάτι όσων "ασχολούνται με τα κοινά", τα πράγματα οιωνίζονται δύσκολα. Πόσο μάλλον που η επιστροφή Λαλιώτη στο προσκήνιο συνδυάζεται με πρόταση συνεργασίας με τον Συριζα...! Αυτός είναι ο πιο επικίνδυνος ρεαλισμός που θα προτείνει το σύστημα στο σενάριο νίκης του Συριζα: την ενσωμάτωση.

Οι συζητήσεις έχουν παραχωρήσει ήδη την θέση τους στις μάχες  - κι έχουμε ακόμη τρεις μήνες μπροστά μας. Σε όλους τους πολιτικούς χώρους αλληλοϋποβλέπονται μεταξύ τους και ψάχνουν ανοιχτά ζωτικό χώρο και εναλλακτικές επιλογές - με ιδιοτελή κριτήρια. 
Η κρίση συνέθλιψε στην αγωνία της επιβίωσης την αλληλεγγύη, το κοινό συμφέρον - παντού οι υποψήφιοι είναι πολλαπλάσιοι των θέσεων και στη δουλειά και στην πολιτική. Και η τελευταία δείχνει πια να είναι μια ακόμη δουλειά και τίποτα παραπάνω - μια από τις λίγες καλές δουλειές που απέμειναν για την οποία αξίζει και να... (βάλτε την λέξη που προτιμάτε). 
Σημασία έχει ότι όλοι κατά βάθος αναμένουν ή έχουν παραδοθεί στην αναμονή της "δημιουργικής καταστροφής", τώρα και στην πολιτική. Δημιουργική καταστροφή ή και σκέτη καταστροφή αφού το πλήθος των αδικημένων δεν βλέπει έναν φωτισμένο δρόμο παρά μόνο κακοφωτισμένα ή σκοτεινά τούνελ υποσχέσεων - αλλά δεν αντέχει και άλλο. Και οι νηφάλιοι θα πρέπει για άλλη μια φορά να περιμένουν τον επόμενο γύρο ευκαιρίας.


Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου 2014

Το κουβάρι των ιδεολογιών και η νέα κατάρρευση του φιλελευθερισμού (#Οι ελβετοί και το πουλόβερ)

Η ελλάδα ήταν πραγματικά μια εξαίρεση θετικών απόψεων, ακριβώς γιατί στην ελλάδα η βρυξέλλα μαζί με τον φιλελευθερισμό έφερε και αρκετά θετικά απότοκα, μερικά από τα οποία εξηγήσαμε παραπάνω. Κάθε οικογένεια μπορούσε να αποκτήσει έναν σκλάβο για το σπίτι πια, όχι μόνο οι πλούσιοι που έφερναν τους δικούς τους από τις φιλιππίνες. Κάθε οικογένεια μπορούσε με το ευρώ να αποκτήσει 2 και 3 αυτοκίνητα, ίσως να στείλει τα παιδιά στο ιδιωτικό, να αγοράσει μεγάλο σπίτι, να αποκτήσει φτηνούς υπαλλήλους για το μαγαζί, όλα αυτά ακριβώς που μέχρι το 90 ήταν προσβάσιμα μόνο στους πλούσιους.

έργο του Τάσου Παυλόπουλου

Το πουλόβερ που ξηλώνεται

από τον techie chan

Δεν θέλω να σας χαλάσω τη φαντασίωση της μοναδικότητάς σας, αλλά το 2008 δεν ήταν η μοναδική φορά που ο φιλελευθερισμός τα σκατώνει δραματικά. Κι όπως συμβαίνει κάθε φορά που μια θρησκεία τα σκατώνει δραματικά, το πουλόβερ που έπλεκε τόσα χρόνια ξηλώνεται.

Δεν θα ήταν μεγάλη υπερβολή να πούμε ότι δύσκολα μπορούμε να βρούμε πιο δραματικό ξήλωμα από αυτό της ελλάδας, από το 2008 και μετά. Αυτό που το κάνει τόσο δραματικό δεν είναι μόνο η σφοδρότητα αυτού του ξηλώματος, αλλά και το σημείο εκκίνησης. 
Διότι η ελλάδα του 2008 ήταν βουτηγμένη στην επιτυχία του πλεγμένου πουλόβερ, μεθυσμένη από το αθάνατο κρασί του πλουτισμού, των ολυμπιακών, του γιούρο και γενικά των επιτυχιών. Στα βαλκάνια συμπεριφερόταν σαν μια μικρή αμερική, αλλά αυτή η συμπεριφορά επεκτεινόταν και στο εσωτερικό της ισχυρής ελλάδας, που μετά το 1990 έγινε τόπος υποδοχής αρκετών μεταναστών από την ανατολική ευρώπη. Οπότε το χρήμα (και δη το ευρώ) απέκτησε ακόμα μεγαλύτερη ισχύ στις ζωές μας, καθώς μια μεγάλη στρατιά από “πεινασμένους” ήταν διατεθειμένη να κάνει τα πάντα με ένα μικρό για εμάς αντίτιμο. Δεν χρειάζεται (αν και βοηθά) να είναι ο παππούς σου ταγματασφαλίτης για να καταλάβεις ότι υπάρχει πράγματι μια κατηγορία υπανθρώπων. Πόσο μάλλον όταν αυτοί οι υπάνθρωποι είναι ξανθοί, ψηλοί και με γαλάζια μάτια.
Η ισχυρή ελλάδα λοιπόν, η χώρα που είχε το μεγαλύτερο ποσοστό ευρωαγάπης σε όλες τις στατιστικές (κι όχι άδικα), μέσα σε 5 χρόνια δραματικών αλλαγών έχει γίνει μια άκρως ευρωσκεπτικιστική χώρα. Γιαυτό και μιλάω για τη δραματικότερη αλλαγή. Διότι σε καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα του πυρήνα δεν υπήρχε τόσο ομόθυμη υποστήριξη του ευρωπαϊκού μαγαζιού. Αν λοιπόν το ελληνικό πουλόβερ έχει ξηλωθεί τόσο δραματικά, μη φανταστείτε πως και τα άλλα τα μισοξηλωμένα πάνε πολύ πίσω.
Το τέλος της παγκοσμιοποίησης

Η ευρωζώνη δεν είναι το μοναδικό εγχείρημα του φιλελευθερισμού που σέρνεται προς το τέλος του. Το ίδιο ισχύει λίγο πολύ και για το άλλο παιδί της μετα90ς φιλελεύθερης ελίτ, την παγκοσμιοποίηση. Αυτή δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα δημοφιλής και αντιδράσεις μπορούμε να βρούμε από πολύ νωρίς, όπως θυμούνται οι μεγαλύτεροι από τις ταραχές στο σιάτλ. Ούτε αυτό ήταν τυχαίο. Η παγκοσμιοποίηση του 1990 προσπάθησε να συνεχίσει με πιο ειρηνικά μέσα την παγκοσμιοποίηση του 19ου αιώνα κάτω από τα όπλα της βρετανικής αυτοκρατορίας. Όπως και τον 19ο αιώνα η παγκοσμιοποίηση αφορούσε κυρίως τα αγαθά και τα κεφάλαια. Οι άνθρωποι παρέμεναν λίγο πολύ δεσμευμένοι στον τόπο τους, σε αυτό το ιδιότυπο καθεστώς δουλοπαροικίας που δημιούργησε ο εθνικισμός και οι συνθήκες. Δεν αφορούσε λοιπόν την ελευθερία των ανθρώπων αλλά των πραγμάτων.

Τον 19ο αιώνα η μη μετακίνηση των πληθυσμών ήταν εύκολη υπόθεση. Τεράστια τμήματα της ευρώπης ήταν πρακτικά απροσπέλαστα πριν τον σιδηρόδρομο, ο οποίος ήρθε αρκετά αργά στο 19ο αιώνα. Μόνο τα καράβια εξασφάλιζαν μια άλφα μετακίνηση γιαυτό και οι έλληνες ήταν γνωστοί ως έμποροι/πειρατές (οι δύο ιδιότητες μπλέκονταν πολύ πιο συχνά απ’ ό,τι θα βόλευε την ιστορική μας αφήγηση). Ταυτόχρονα γλωσσικά και άλλα πολιτισμικά εμπόδια έκαναν τις μετακινήσεις αν όχι αδύνατες τουλάχιστον πολύ δύσκολες. Δεν νομίζω ότι πολλοί κινέζοι από αυτούς που πήγαν στις δυτικές ακτές των ηπα τον 19ο αιώνα, μίλησαν (αν ποτέ τα κατάφεραν) με πολύ κολακευτικά λόγια γι’ αυτή τη μετανάστευση στους κοντοχωριανούς τους.

Όμως το 1990 δεν ήταν 1860. 
Τα μέσα μετακίνησης -μαζικά και προσωπικά- έχουν διαδοθεί τόσο πολύ στον κόσμο που ακόμα και για τους πιο κατατρεγμένους υπάρχει τρόπος διαφυγής. Αλλά η παγκοσμιοποίηση επισήμως παρέμενε λειψή. Τα iphone μπορούσαν να περνάνε τα σύνορα με τη μεγαλύτερη ευκολία του κόσμου, τη στιγμή που οι άνθρωποι (ειδικά οι πιο μαυριδεροί από δαύτους) έπρεπε να διασχίζουν ναρκοπέδια. Όχι ότι για το φιλελεύθερο πρότζεκτ υπήρχε κανένα πρόβλημα σε αυτό.

Η ιδέα της δημιουργίας ενός τρίτου κόσμου μέσα στον πρώτο ήταν μια ιδέα φερμένη από τις ηπα και άρχισε να εφαρμόζεται με ζέση και στην ευρώπη των βρυξελλών. 
Διότι η ευρωπαϊκή ιδέα από το 1990 και μετά απέκτησε τόσο μεγάλη φιλελεύθερη ορμή, που πρακτικά αποτελούσε τον μοναδικό επίσημο θιασώτη της. Όλη η γραφειοκρατία χόρευε στο ρυθμό της φιλελεύθερης μεταφυσικής. Κάθε φορά που μια κυβέρνηση ήθελε να πάρει ένα μέτρο που θα κατέστρεφε τις παλιές συμφωνίες με τους πολίτες της, ένα μέτρο ξεκάθαρα βλαπτικό για την κοινωνία, σήκωνε τους ώμους και έλεγε ότι ήταν θέμα εναρμόνισης με τις βρυξέλλες. Στην ελλάδα μάλιστα χρησιμοποιούσαν και τον όρο εκσυγχρονισμό ή/και εξευρωπαϊσμό. Οι βρυξέλλες λοιπόν ήταν η αιχμή της φιλελεύθερης ελίτ στην ευρώπη.

Στις ίδιες τις βρυξέλλες, μια μικρογραφία της αμερικάνικης πρωτεύουσας άρχισε να δημιουργείται από έναν μικρόκοσμο που ζούσε γύρω από τη καλοπληρωμένη και μονωμένη γραφειοκρατία. 
Μια γραφειοκρατία όχι πολύ ανώτερη του επιπέδου ενός παιδιού της σαν τη διαμαντοπούλου, για να μη φανταστείτε κάτι το εξαιρετικό. Το λόμπινγκ και οι μίζες δίνουν και παίρνουν, οι λογαριασμοί στο διπλανό λουξεμβούργο φούσκωναν, την ίδια στιγμή που οι συμμετέχοντες πίεζαν όλο και περισσότερο για τις ηνωμένες πολιτείες της ευρώπης που θα τους πρόσφερε ακόμα μεγαλύτερη εξουσία. Αυτή η διαδικασία αποξένωνε όλο και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού από την ιδέα της ευρωπαϊκή ενοποίησης με τα όμορφα χρώματα που είχε παρουσιαστεί στα 80s .

Η ελλάδα ήταν πραγματικά μια εξαίρεση θετικών απόψεων, ακριβώς γιατί στην ελλάδα η βρυξέλλα μαζί με τον φιλελευθερισμό έφερε και αρκετά θετικά απότοκα, μερικά από τα οποία εξηγήσαμε παραπάνω. 
Κάθε οικογένεια μπορούσε να αποκτήσει έναν σκλάβο για το σπίτι πια, όχι μόνο οι πλούσιοι που ...