Δευτέρα 31 Μαρτίου 2014

Κομματικό κράτος και κρατικοδίαιτες ελιτ πίσω από το τσουβάλιασμα στο πολυνομοσχέδιο; (#εύλογα ερωτήμτα προς Κ.Χατζηδάκη)

Robert Doisneau - Paris, 1940
Όσο περνούν οι μέρες, όλο και θα μαθαίνουμε (και μαζί μας και ...οι βουλευτές) τι κρυβόταν πίσω από την αναίτια σπουδή του "κατεπείγοντος" στην ψήφιση του πολυνομοσχεδίου και τον φερετζέ των ευνουχισμένων μεταρρυθμίσεων στο φάρμακο και το γάλα. Ήδη μάθαμε για την μετατροπή των κακουργημάτων δημοσίων λειτουργών σε πλημμελήματα (και την συνεπώς ενδεχόμενη παραγραφή τους), το χάρισμα των τραπεζών στους παλιούς μεγαλομετόχους "με ένα άρθρο" και την αναιτιολόγητη σπουδή εφόσον η δόση θα καταβληθεί την ...Μεγάλη Πέμπτη.
Τώρα βλέπουμε να διατυπώνονται εύλογα ερωτήματα από την αξιωματική αντιπολίτευση, για ιδιοτέλεια στην υιοθέτηση -όπως και όσων υιοθετήθηκαν- κάποιων μέτρων από την "εργαλειοθήκη" του ΟΟΣΑ και όχι άλλων.
Τι πραγματικά συμβαίνει πίσω από το προφίλ του "κεντροδεξιού μεταρρυθμισμού" του κου Χατζηδάκη; Μόνο πελατειακό κομματικό σύστημα και ανθρώπους των κρατικοδίαιτων "ιδιωτικών" ελίτ θα βρίσκουμε πάντα; Και είναι το τσουβάλιασμα το ανώτερο στάδιο της ύποπτης κοινοβουλευτικής σπουδής; (ΑΣ) 

Ιδιοτέλεια στις "αναδιαρθρώσεις" εντοπίζει ο ΣΥΡΙΖΑ και θέτει 17 ερωτήματα στον Κ. Χατζηδάκη

«Με αφορμή την υιοθέτηση από το Υπουργείο Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας της εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ ο αρμόδιος Υπουργός κ.Κωστής Χατζηδάκης πρέπει να απαντήσει στα παρακάτω δεκαεφτά (17) ερωτήματα, πριν ή μετα την ψηφοφορία για το Σχέδιο Νόμου του Υπουργείου Οικονομικών με τίτλο «Μέτρα στήριξης και ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας στο πλαίσιο εφαρμογής του ν. 4046/2012 και άλλες διατάξεις» :
1. Πόσο έχουν κοστίσει μέχρι σήμερα στους φορολογούμενους οι "Επιτροπές Υψηλού Επιπέδου" και οι "Συντονιστές Έργου" των Κυβερνήσεων Παπαδήμου και Σαμαρά, αντίστοιχα;
2. Με ποια κριτήρια επιλέγονται τα μέλη των «Επιτροπών Υψηλού Επιπέδου» και οι «Συντονιστές Έργου»; Υπήρξε δημόσια πρόσκληση για την επιλογή τους;
3. Με ποια μέσα ελέγχεται ότι τα μέλη των «Επιτροπών Υψηλού Επιπέδου» και οι «Συντονιστές Έργου» δεν έχουν κωλύματα ή ασυμβίβαστα; Πως είναι σίγουρο το Υπουργείο Ανάπτυξης ότι δεν εξυπηρετούν παράλληλα επιχειρηματικά συμφέροντα;
4. Υποβάλουν τα μέλη των «Επιτροπών Υψηλού Επιπέδου» και οι «Συντονιστές Έργου»δήλωση πόθεν έσχες;
5. Είναι αλήθεια ότι ο προκάτοχος του κ. Κωστή Χατζηδάκη κ. Μιχάλης Χρυσοχοϊδης είχε εξαιρέσει το γάλα και τα φάρμακα από το αντικείμενο μελέτης για την ενίσχυση του «ανταγωνισμού»;
6. Πότε και από ποιόν δόθηκε εντολή να ...

Τι ψηφίστηκε για τις τράπεζες (#και η αρνητική ψήφος ΓΑΠ)

του Κωνσταντίνου Αλεξάκου*

Το 2011 το δημόσιο έσωσε τις τράπεζες για τα θαλασσοδάνεια/διακοποδάνεια τους, και έλαβε έναντι μετοχές. Το ζήτημα των μετοχών, ίσως, ήταν αυτό που ξεχείλισε το ποτήρι της τραπεζικής και μηντιακής διαπλοκής το 2011 που απαίτησαν την ανατροπή Παπανδρέου.

Η διαφωνία ήταν πως ο τότε Πρωθυπουργός επέμενε πως ενόψει PSi οι μετοχές έπρεπε να είναι "κοινές", ούτως ώστε να υπάρχουν τα αναμενόμενα δικαιώματα του (κρατικού πλέον) μεγαλομετόχου και να πωληθούν σε τιμή αγοράς όταν οι τράπεζες ανακάμψουν μέσα από αναγκαστικές συγχωνεύσεις και εξυγιάνσεις στα χαρτοφυλάκια τους.

Ο κ. Βενιζέλος ως υπουργός Οικονομικών Παπαδήμου επιχείρησε να πείσει για "προνομιούχες μετοχές" (μειωμένων δικαιωμάτων έναντι των κοινών), αλλά δεν κατάφερε να πείσει την τότε κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ. Έτσι, τον Φεβρουάριο του 2012 ψηφίστηκε το PSi με την δέσμευση ότι οι μετοχές θα ήταν κοινές. Η σχετική σελίδα έλειπε από τον προϋπολογισμό λόγω "τεχνικής δυσκολίας".

Ακολούθησε μία μακρά και αδιαφανής πορεία, συμπεριλαμβανομένης της ανάστασης της Τράπεζας Πειραιώς μετά την περιπέτεια της Κύπρου, και φτάσαμε στο χθεσινοβραδινό όπου το σχέδιο νόμου Στουρνάρα/Σαμαρά/Βενιζέλου άνοιξε το δρόμο για την πώληση των τραπεζικών μετοχών του δημοσίου με κόστος αντί για κέρδος. Αυτό, το ονόμασαν "διευκόλυνση εισροής ιδιωτικών κεφαλαίων στο τραπεζικό σύστημα".

Τί είναι στην πραγματικότητα: οι τραπεζικοί μεγαλομέτοχοι θα πάρουν πίσω τις μετοχές τους με κέρδος. Κέρδος που θα προέλθει από τη χασούρα του δημοσίου - του πολίτη, δηλαδή, που έχουν αφαιμάξει φορολογικά την τελευταία πενταετία. Αυτό ψηφίστηκε. Συνεχίστε τώρα την συζήτηση σας περί "σταθερότητας" της χώρας, και ξεχάστε κάθε αναφορά των διεθνών και ευρωπαϊκών εκθέσεων που μιλάνε για την εξυπηρέτηση "ειδικών συμφερόντων" σε βάρος των πολλών και της ανάκαμψης από αυτή την κυβέρνηση.

Και ναι, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ το ανέδειξε - κάθε άλλο· με τις αστειότητες του κέρδισε άλλοθι για το μέλλον ("εμείς κάναμε πρόταση μομφής"), ενώ βοήθησε κυβέρνηση και τραπεζικό τομέα να αποκρύψουν το πραγματικό διακύβευμα της χθεσινής ψηφοφορίας.


πηγή Πολίτης

Σχετικά (επίσης από τον Πολίτη):  

Ναι, είναι "πολιτική αλητεία" Βαγγέλη

Ήταν πολιτική αλητεία ότι χρησιμοποίησες τις Κάννες και την πρόταση για δημοψήφισμα για να καταφέρεις το μόνο που σε ενδιέφερε σε όλη τη διάρκεια της προεδρίας Παπανδρέου - να γίνεις αρχηγός στη θέση του αρχηγού. Ακόμα και την ώρα που η χώρα λύγιζε κάτω από το χρέος που άφησαν οι κυβερνήσεις Καραμανλή, το μόνο που σε ενδιέφερε ήταν το πώς θα επωφεληθείς εσύ. Δεν εργάστηκες ποτέ για κάτι πέρα από το προσωπικό συμφέρον.

Δεν στήριξες τίποτα, μέχρι που εκβίασες με τους πολιτικούς ογκόλιθους επιπέδου Φλωρίδη, Καϊλή, Αποστολάκη και Λιάνη, στο περιστύλιο της Βουλής. Και μετά, οδήγησες τη χώρα σε κρίση, όταν ...

Κυριακή 30 Μαρτίου 2014

Η πρόταση μομφής κατά του Στουρνάρα και το "βαπόρι από την τρόικα"

Εξαρτημένοι από την "ουσία"
Με την πρόταση μομφής κατά του Στουρνάρα ο κ. Τσίπρας επιχείρησε τρικλοποδιά στα ‘βαποράκια’. 
Να χαλάσει μια κανονισμένη ‘δουλειά’.
Να ‘σκαλώσει’ ένα ‘αλισβερίσι’.

Όμως ο αιφνιδιασμός δεν πέρασε. 
Η ‘εξαρτημένη’ κυβέρνηση με το κουρελονομοσχέδιο παραμάσχαλα περίμενε με αγωνία ένα ολόκληρο ‘φορτίο’ για να ‘φτιαχτεί’ εκλογικά.
Χωρίς το ‘βαπόρι από την τρόικα’ θα κατέρρεε το “success story με το ‘πέτσινο’ πλεόνασμα. 
Σιγά να μην άφηναν τον Τσίπρα να τους κόψει τον εφοδιασμό.
Τότε θα έπρεπε να βρεθεί εκ των έσω ‘καβαντζωμένο πράμα’ για να ‘σπάσουν’ προς τους στερημένους ολίγα ‘τρίματα’ από τα προεκλογικά ‘φούμαρα’ που έταξαν. 
Εκ του αποτελέσματος προέκυψε ότι το ‘στερητικό σύνδρομο’ είναι ποιό ισχυρό από το πολίτευμα.

[του Γιώργου Πασχαλίδη ]



Άλλα είναι τα σοβαρά θέματα κι όχι το γάλα και τα φάρμακα στο πολυνομοσχέδιο

Αθωώνουν τους μαφιόζους μιζαδόρους υπαλλήλους με το πολυνομοσχέδιο; Τεράστιο σκάνδαλο καταγγέλλει η Ζωή Κωνσταντοπούλου του ΣΥΡΙΖΑ

του Ανδρέα Σταματόπουλου* 

H μόνη διαφωνία που έχω σχετικά με τις ρυθμίσεις για το γάλα και τα φάρμακα είναι ότι άργησαν πολλά χρόνια. Θέλει πολύ δουλειά για να γίνει η πατρίδα μας σύγχρονο Ευρωπαϊκό κράτος και μόλις πάει να γίνει ακόμα κι ένα μικρό βήμα ξεσηκώνονται οι συντεχνίες με τους ελεγχόμενους βουλευτές τους να το σταματήσουν. 

Το σκάνδαλο και η αιτία καταψήφισης του πολυνομοσχεδίου είναι αν αληθεύουν τα όσα αποκαλύπτει η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Ζωή Κωνσταντοπούλου (δείτε εδώ) περί αλλαγών στα άρθρα 235 κ 236 του ποινικού κώδικα και οδηγούν σε παραγραφή υποθέσεις μαφιόζων κρατικών υπαλλήλων που κατηγορούνται για μίζες ακόμη κι άνω των 120 χιλιάδων ευρώ. Γι αυτό το θέμα δεν μιλάει κανείς, ούτε καν ο ΣΥΡΙΖΑ ενώ για το δήθεν συμφέρον 3500 χιλιάδων αγελαδοτρόφων έχει ξεσηκωθεί το σύμπαν.

Στην Ελλάδα τη γαλακτοκομική χρονιά του 2013 παρήχθησαν συνολικά 627.481 τόνοι γάλακτος. Η ετήσια κατανάλωση αγελαδινού σε διάφορες μορφές (δηλαδή γιαούρτια, τυριά, επιδόρπια κ.λπ.) είναι περίπου 1,2 εκατ. τόνοι. Εξ αυτών οι 400.000 - 500.000 τόνοι είναι νωπό - εν ολίγοις, οι παραγόμενες ποσότητες τυπικά επαρκούν για να καλύψουν τη ζήτηση γι’ αυτό. Παράγουμε 627 χιλιάδες τόνους γάλα και καταναλώνουμε 1,2 εκατ. τόνους (νωπό και γαλακτοκομικά). Μένουν λοιπόν περίπου 600.000 τόνοι προϊόντων που είναι αδύνατον να είναι φτιαγμένα από ελληνικό γάλα, γιατί αυτό απλώς… δεν φτάνει! Η ποσόστωση μάλιστα από την Ευρωπαϊκή Ένωση μας δίνει τη δυνατότητα για 900χιλιάδες τόνους ετήσια παραγωγή την οποία δεν καλύπτουμε.
Η κυβέρνηση με την εφεύρεση του γάλακτος 2 ημερών δίνει ουσιαστικά ένα μεγάλο μπόνους σε τοπικούς παραγωγούς και συνεταιρισμούς να πουλήσουν απ ευθείας το δικό τους γάλα στις περιοχές τους καθώς έχουν ανταγωνιστικό πλεονέκτημα έναντι των μεγάλων γαλακτοβιομηχανιών.
Κι εδώ έρχεται το ερώτημα: όσοι κόπτονται δήθεν για τα δικαιώματα των αγελαδοτρόφων μήπως στο βάθος ανησυχούν για τα κέρδη των μεγάλων γαλακτοβιομηχανιών που έχουν δεσπόζουσα θέση στην Ελληνική αγορά αποκρύπτοντας από τους καταναλωτές ότι χρησιμοποιούν εισαγόμενο γάλα;
Την ίδια ώρα o κ.Χαρακόπουλος υποβάλει παραίτηση γιατί δεν μπορεί να θίξει τα συμφέροντα μερικών εκατοντάδων κτηνοτρόφων της περιοχής του (ή μήπως όχι;) ενώ έχει αρνηθεί επί πάνω από ένα έτος έστω και να συναντήσει την ΠΕΠΤΕΓ που εκπροσωπεί δεκάδες χιλιάδες πτυχιούχους γεωπόνους τεχνολογικής εκπαίδευσης .

Εύχομαι λοιπόν και ελπίζω οι βουλευτές του Ελληνικού κοινοβουλίου να πράξουν τα αυτονόητα υπερψηφίζοντας τις συγκεκριμένες διατάξεις, και θέτοντας το βέτο τους και την πίεση τους στα σοβαρά θέματα της αλλαγής των άρθρων του ποινικού κώδικα, αν επαναλαμβάνω όσα έχει αποκαλύψει η κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου είναι αλήθεια.

*πηγή logiastarata  
Ο Ανδρέας Σταματόπουλος είναι γεωπόνος Τ.Ε. - Οικονομολόγος, ΜΒΑ, Msc statistics ,
Αντιπρόεδρος ΚΔΣ ΠΕΠΤΕΓ


Ακολουθεί η συνέντευξη της κας Κωνσταντοπούλου στο tvxs:

Βιομηχανία ασυλίας για μιζαδόρους το πολυνομοσχέδιο
TVXS ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
«Για πραγματική βιομηχανία χορήγησης ασυλίας για μεγάλες υποθέσεις διαφθοράς» μιλά η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ,Ζωή Κωνσταντοπούλου, αναφορικά με διάταξη του πολυνομοσχεδίου που ορίζει ότι τα ποινικά αδικήματα της δωροδοκίας και της δωροληψίας υπαλλήλου μετατρέπονται από κακουργήματα σε πλημμελήματα εφόσον δεν «αντίκεινται στα καθήκοντα του υπαλλήλου». Η διάταξη καθ’ ότι ευμενέστερη θα ισχύσει αναδρομικά «ανοίγοντας την πόρτα της παραγραφής» για υποθέσεις όπως η Siemens και τα εξοπλιστικά προγράμματα.
«Επιχειρείται μια ευθεία, ωμή παρέμβαση στη δικαιοσύνη και στις εκκρεμείς υποθέσεις» τονίζει μεταξύ άλλων η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Μιλώντας στο tvxs.gr αναφέρεται και στη διαδικασία ψήφισης του πολυνομοσχεδίου σημειώνοντας ότι οι βουλευτές καλούνται να λειτουργήσουν σε ασφυκτικό χρονοδιάγραμμα. Αφήνει πάντως αιχμές σημειώνοντας ότι κάποιοι έχουν προσχωρήσει στο «μοντέλο Χρυσοχοΐδη» και υπερψηφίζουν αδιάβαστοι, πράξη που «συνιστά προδοσία της λαϊκής εντολής». 
Της Αγγελικής Δημοπούλου* 

Μιλάτε για διατάξεις στο νέο πολυνομοσχέδιο που οδηγούν σε παραγραφή σωρείας ποινικών υποθέσεων διαφθοράς. Με ποιον τρόπο δρομολογείται κάτι τέτοιο και σε τι είδους υποθέσεις αναφέρεστε;

Πρόκειται για μια πραγματική βιομηχανία αμνηστίας, ασυλίας και ατιμωρησίας για υποθέσεις μεγάλης κλίμακας διαφθοράς και διαπλοκής. Μιλάμε για τα ποινικά αδικήματα της δωροδοκίας και της δωροληψίας υπαλλήλου. Αυτά τα αδικήματα ενώ μέχρι σήμερα τιμωρούνταν ως κακουργήματα όταν υπήρχε περιουσιακή ζημία άνω των 120.000 ευρώ - και ανεξαρτήτως του αν επρόκειτο για πράξη σιωπής που αντίκειται ή ανάγεται στα καθήκοντα του υπαλλήλου - τώρα πια γίνονται πλημμελήματα. Πλημμελήματα ανεξαρτήτως του ποσού αν δεν αποδειχτεί ότι η πράξη για την οποία δόθηκε το «δώρο», το παράνομο όφελος, η μίζα δηλαδή, αντίκειται στα καθήκοντα του υπαλλήλου.

Τι σημαίνει «δεν αντίκειται στα καθήκοντα του υπαλλήλου»;

Σημαίνει ότι ...

Ελεύθερη αγορά: Δεν είναι αυτό που νομίζεις…

του Θάνου Παπαδημητρίου*
"Σε μας η κυβέρνηση επιλέγοντας να αρπάξει τη ρευστότητα 
από τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, 
αυτές δηλαδή που στηρίζουν την Ελληνική οικονομία, 
στην ουσία τις συνθλίβει
Μάλιστα κάποιες στιγμές ακούστηκε ως άλλοθι 
ότι στην Ελλάδα έχουμε πολλές μικρές επιχειρήσεις 
και αυτό δεν είναι καλό!" 
(γελοιογραφία του Βαγγέλη Παπαβασιλείου)

Θα ξεκινήσω με ένα ερώτημα που έχω να απευθύνω προς όλους σας. Θα ήθελα να φέρετε στο μυαλό σας τους μεγάλους συλλόγους σε Ευρωπαϊκό επίπεδο που πρωταγωνιστούν τα τελευταία χρόνια στο βόλεϊ. Πόσους θυμάστε, έναν, δύο ή μήπως κανένα γιατί απλά δεν ασχολείστε; Ας αφήσουμε λοιπόν το βόλεϊ και ας πάμε σε κάτι πιο εύκολο, το ποδόσφαιρο. Θα ήθελα να σκεφτείτε σε κάθε κράτος της Ευρώπης που έχει μεγάλες ομάδες, πόσες κατηγορίες ποδοσφαίρου έχει, πόσες οι επαγγελματικές και πόσες οι ερασιτεχνικές; Δύσκολο ερώτημα, ε; Ωραία ας πάμε στο εύκολο. Ποιες είναι οι μεγάλες ομάδες του ποδοσφαίρου σήμερα σε επίπεδο συλλόγων στην Ευρώπη; Είναι μια ερώτηση που και ο πλέον αδαής μπορεί να απαντήσει. Δεν είναι και δύσκολο να γνωρίζεις ότι η Μπαρτσελόνα, η Ρεάλ, η Μάντσεστερ, η Μίλαν, η Μπάγιερν πρωταγωνιστούν εδώ και πολλά χρόνια.
Μάλιστα οι περισσότεροι έχουμε και άποψη, καθώς για παράδειγμα κάποιοι προτιμούν το Ισπανικό ποδόσφαιρό, γιατί είναι περισσότερο εντυπωσιακό ενώ άλλοι το Γερμανικό γιατί είναι πιο συγκροτημένο. Αντίστοιχα στο βόλεϊ, όπου πρακτικά ελάχιστα πράγματα ξέρει ο μέσος φίλαθλος, ακούμε ότι προτιμάει τις Ιταλικές ή τις Ρώσικες ομάδες. Μέχρι εκεί.
Όλα αυτά μας φαίνονται φυσιολογικά προφανώς. Πόσοι είναι σε θέση να έχουν στο μυαλό τους την μεγάλη εικόνα του ποδοσφαίρου, για παράδειγμα; Με τις δεκάδες χιλιάδες ομάδες όλων των κατηγοριών και ηλικιών σε κάθε γωνιά της Ευρώπης που ανανεώνουν τους παίκτες πρώτης γραμμής, που δημιουργούν ταλέντα, που δοκιμάζουν νέες τεχνικές, που αναδεικνύουν όχι μόνο ποδοσφαιριστές αλλά και προπονητές; Πόσοι έχουν στο μυαλό τους τα χιλιάδες παιδιά που ξεκινάνε στο ποδόσφαιρο για να καταλήξουμε στο τέλος να ξέρουμε 5-6 ονόματα; Παιδιά που άλλα εγκατέλειψαν, άλλα βρήκαν τη θέση τους σε μικρές κατηγορίες ή σε μεγαλύτερες, άλλα που τραυματίσθηκαν ή που κάποια στιγμή κατάλαβαν ότι απλά το ποδόσφαιρο δεν τους γεμίζει.
Είναι πολύ λυπηρό λοιπόν, που μόλις η κουβέντα πάει στο άνοιγμα των επαγγελμάτων, στην απελευθέρωση της αγοράς και στη διευκόλυνση της επιχειρηματικότητας, οι περισσότεροι αναθεματίζουν την ώρα και τη στιγμή φωνάζοντας ότι θα φέρει τις μεγάλες πολυεθνικές και τον κακό καπιταλισμό στη χώρα μας. 
Είναι σα να λέμε ότι όπου υπάρχουν λύκοι ή λιοντάρια δεν μπορεί να ζήσει κανένα άλλο ζώο. Η ίδια η φύση τους διαψεύδει. Κανένας δεν έχει την ίδια δύναμη με τον διπλανό του, αλλά κανένας δεν έχει γεννηθεί μόνο με ελαττώματα ενώ κάποιοι άλλοι μόνο με προτερήματα. 

Ναι, υπάρχουν χαρισματικοί άνθρωποι, ναι υπάρχουν άνθρωποι που χαρακτηριστικά τους ονομάζουμε «ανεπρόκοπους» αλλά πρόκειται για μικρές μειοψηφίες σε σχέση με το σύνολο των ανθρώπων.

  • Πόσοι λοιπόν πραγματικά ξέρουν από ελεύθερη αγορά; 
  • Πόσοι ξέρετε ποιο είναι το ποσοστό συμμετοχής των μικρομεσαίων επιχειρήσεων ως ποσοστό του ΑΕΠ στις ΗΠΑ που θεωρείται ο παράδεισος των πολυεθνικών και του νεοφιλελευθερισμού; 
  • Πόσοι ξέρετε ποια είναι η συμβολή των μικρομεσαίων επιχειρήσεων στην Ελλάδα ως ποσοστό του ΑΕΠ; 
  • Πόσοι ξέρετε πόσο είναι το ποσοστό των εξόδων κάθε πολυεθνικού κολοσσού που καταλήγει στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις τις οποίες οι μεγάλες χρησιμοποιούν ως προμηθευτές τους; 
  • Πόσοι ξέρετε αν η παρουσία των πολυεθνικών σε μια οικονομία οδηγεί υποχρεωτικά σε συρρίκνωση της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας;
Όλοι όμως έχουμε στο στόμα μια κουβέντα έτοιμη για τις μεγάλες πολυεθνικές που θα έρθουν στη καλή Ελλάδα να μας πιουν το αίμα. Γιατί όλα αυτά; 
Γιατί πολύ απλά ο Έλληνας σε γενικές γραμμές δεν γνωρίζει από επιχειρηματικότητα. Πολύ περισσότερο δε, δεν γνωρίζει από παραγωγή, από μεταποίηση, από ενδοεπιχειρηματικές συναλλαγές
Έτσι, στην πραγματικότητα, όσοι συζητούν για το κακό κεφάλαιο ή τις κακές πολυεθνικές, στην ουσία είναι σαν οπαδοί του βόλεϊ που κριτικάρουν ομάδες χωρίς να γνωρίζουν ούτε τα βασικά. Και ενώ θα περίμενε κανείς ότι τέτοιου είδους καφενειακές συζητήσεις θα παρέμειναν καφενειακές συζητήσεις, δυστυχώς στην Ελλάδα διαμορφώνουν πολιτική. Ο λόγος είναι απλός. 
Όταν τόσο αυτός που μιλάει, όσο και αυτοί που ακούν, δεν έχουν γνώση, όλοι θα συμφωνήσουν σε οτιδήποτε τους πει αυτός που θέλει να διαμορφώσει απόψεις. Όπως στην εξέδρα στο γήπεδο. Ένας έχει το θάρρος να βρίσει έναν παίκτη για ένα χαμένο σουτ και να τον κρίνει ως άσχετο επιθετικό και οι υπόλοιποι που δεν έχουν απλά το θάρρος να φωνάξουν, θα συμφωνήσουν με αυτόν που φωνάζει.
Και ενώ η κυριαρχούσα αντίληψη είναι ότι οι πολυεθνικές επιχειρήσεις είναι αυτές που κλείνουν τις μικρές εταιρίες, η παγκόσμια τράπεζα εδώ και χρόνια σε αναφορές της γράφει ότι ο περισσότερο ανασταλτικός παράγοντας για την επιχειρηματικότητα, ειδικά για τις μικρές επιχειρήσεις, είναι τα εμπόδια που δημιουργεί το κράτος σε παγκόσμιο επίπεδο. Επίσης φαίνεται ότι σε χώρες με μεγάλο κατά κεφαλήν εισόδημα ως ποσοστό του ΑΕΠ οι μικρές και οι μεγάλες επιχειρήσεις συμβιώνουν με τις πρώτες μάλιστα να είναι ιδιαίτερα δυναμικές (1).

Σε έκθεση της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδας αναφέρεται ότι οι Ελληνικές μικρομεσαίες επιχειρήσεις συνεισφέρουν στις εξαγωγές κατά 35% όταν ο ευρωπαϊκός μέσος όρος βρίσκεται στο 24%. Δηλαδή στην Ελλάδα οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις είναι πολύ πιο εξωστρεφείς. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι Ελληνικές επιχειρήσεις σύμφωνα με την έκθεση είναι: 
Το βασικό εμπόδιο που αντιμετωπίζουν οι δυνητικά εξωστρεφείς ΜμΕ είναι η έλλειψη ενημέρωσης (είτε για τις αγορές είτε για τις απαιτούμενες διαδικασίες), που αποτελεί κύριο εμπόδιο για το 28% των εταιρειών (25% των μικρών και του 32% των μεσαίων εταιρειών). Επιπλέον, σημαντικά εμπόδια για τις μεσαίες επιχειρήσεις είναι η έλλειψη πρόσβασης σε δίκτυα προώθησης (24% έναντι 10% των μικρών), η αβεβαιότητα των αγορών εξωτερικού και η ανεπαρκής πρόσβαση σε ειδικές χρηματοδοτήσεις εξαγωγών. Οι μικρές επιχειρήσεις εκτός από τα άνω προβλήματα, αναγνωρίζουν σε μεγαλύτερο βαθμό βασικά εμπόδια από παράγοντες όπως η γραφειοκρατία και η ανεπαρκής στήριξη από κρατικούς φορείς.(2)
Και για να δώσουμε κάποιες απαντήσεις, στη Γερμανία των μεγάλων πολυεθνικών εργοστασίων το 75% του ΑΕΠ της δημιουργείται από τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, ενώ αυτές έχουν και το ρεκόρ να παράγουν τα 2/3 των πατεντών! Στη Νότιο Κορέα των γνωστών κολοσσών της Hyundai και της Samsung οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις δίνουν το ...

Σάββατο 29 Μαρτίου 2014

Αλητείες (#Η παρακμή της ελληνικής δημοσιογραφίας έχει ξεπεράσει κάθε όριο)

του Στέλιου Κούλογλου 
 από την lifo

Η ελληνική δημοσιογραφία είναι να την κλαίνε οι ρέγκες. Δεν είναι μόνο ότι απέκρυψε ή έχασε την είδηση του 21ου αιώνα –ότι η χώρα χρεοκοπεί και όπου να’ ναι η Τρόικα έρχεται– με αποτέλεσμα εφημερίδες και περιοδικά να κατρακυλούν, ακόμα κι όταν μοιράζουν στους ιθαγενείς μπιχλιμπίδια, ή τα τηλεοπτικά δελτία να σπάνε όλα τα ρεκόρ αναξιοπιστίας. Δεν είναι μόνο ότι οι περισσότεροι δημοσιογράφοι, από αυτούς που δίνουν τον τόνο, κανακεύουν τους ισχυρούς και περιφρονούν τους αδύνατους, δεν λένε ποτέ όχι στα αφεντικά και στις κάθε λογής εξουσίες, παίζουν ανενδοίαστα πολιτικά παιχνίδια (δεν υπάρχει καμία άλλη χώρα που στα δελτία ειδήσεών της να εμφανίζονται ρεπόρτερ οι οποίοι παπαγαλίζουν τις επίσημες θέσεις των κομμάτων που δήθεν «καλύπτουν») ή εκτελούν και συμβόλαια σαν κοινοί δολοφόνοι με πένα. Είναι και ότι καταστρέφουν ό,τι καλό πάει να γίνει. 

Τελευταία, αποφάσισαν να πυροβολήσουν και τα ντοκιμαντέρ. Στο πρόσφατο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης παρουσιάστηκε ένα φιλμ (Στο Νήμα) του οποίου οι δημιουργοί είχαν εξασφαλίσει απρόσκοπτη πρόσβαση στην προεκλογική εκστρατεία του Αλ. Τσίπρα ανάμεσα στις πρώτες και τις δεύτερες εκλογές του 2012, καταγράφοντας τις σκέψεις, τις αντιδράσεις και τα συναισθήματα του επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ αλλά του επιτελείου του. Είναι ένα είδος ντοκιμαντέρ στη σχολή του cinema verité που καταγράφει, χωρίς να σχολιάζει άμεσα, τη δραστηριότητα των ανθρώπων που παρακολουθεί. Συχνά «πρωταγωνιστούν» και πολιτικοί σε χώρες όπου οι τελευταίοι δεν νομίζουν ότι έχουν πιάσει τον Πάπα από τα γεννητικά όργανα ή δεν φοβούνται ότι θα τους προδώσει και o ίσκιος τους. 

Στις ΗΠΑ το είδος εμφανίστηκε στην προεκλογική εκστρατεία του 1960 (τότε, δηλαδή, που οι κινηματογραφικές κάμερες είχαν γίνει πιο ελαφριές, μπορούσαν να μετακινούνται αλλά και να γράφουν ήχο), αλλά το πιο γνωστό παράδειγμα είναι το περίφημο Τhe war room: κατέγραφε για περισσότερο από έναν χρόνο τη ζωή και τη δράση των δύο πολιτικών συμβούλων (Τζέιμς Κάρβιλ και Τζωρτζ Στεφανόπουλος) και της ομάδας τους που κατάφεραν να νικήσουν την αδίστακτη προπαγανδιστική μηχανή του μπαμπά Μπους στις εκλογές του 1992, αναδεικνύοντας για πρόεδρο τον Μπιλ Κλίντον. 

Στην ελληνική περίπτωση, οι δύο σκηνοθέτες είχαν εξασφαλίσει την πρόσβαση στον Αλ. Τσίπρα με τον όρο ότι θα άφηναν απ’ έξω την οικογένειά του και ο τελευταίος είχε δεχθεί να προβληθεί η ταινία χωρίς να περάσει από την έγκρισή του. Η εκλογική μάχη του 2012 ήταν, έτσι κι αλλιώς, συναρπαστική και ήταν η πρώτη φορά που ένας πολιτικός αρχηγός δεχόταν να συμμετέχει σε κάτι παρόμοιο. Nα επιτέλους ένα θέμα για το οποίο οι Έλληνες δημοσιογράφοι θα μπορούσαν να κάνουν ρεπορτάζ: πώς ήρθε η ιδέα στους δημιουργούς, πώς εξασφάλισαν πρόσβαση και κατάφεραν τον Τσίπρα; Ήταν δύσκολα τα γυρίσματα; Υπήρξαν συγκινητικές στιγμές ή άλλες από τις οποίες αποκλείστηκαν; Toυς ζητήθηκε να αφαιρέσουν κάποιες σκηνές; Θα το συνεχίσουν; Το πρότειναν ή θα το προτείνουν σε κανέναν άλλο πολιτικό αρχηγό; Αλλά η συνήθεια είναι δεύτερη φύση: προτίμησαν τη ...

Μπορούν τα υπάρχοντα κόμματα να χρησιμοποιηθούν από τον Πολίτη και όχι να τον χρησιμοποιήσουν για άλλη μια φορά;

του Γιώργου Παπασπυρόπουλου
Τα προεκλογικά κόλπα μαζί με την πόλωση είναι στο αποκορύφωμα: παίζεται ξανά το κράτος, παίζεται ξανά η εξουσία σε αυτές τις εκλογές. Είναι η μικρή εκείνη στιγμή που τα κόμματα έχουν ανάγκη τον Πολίτη - εξαρτώνται από αυτόν - γι αυτό και τον μπουκώνουν υποσχέσεις και απειλές για ένα ολόκληρο τρίμηνο τουλάχιστον πριν την δύσκολη στιγμή... Τις εκλογές.
Είναι αλήθεια ότι οι αναποφάσιστοι μοιάζουν πολλοί - και οι αποφασισμένοι. Οι τελευταίοι είναι και αόρατοι/ες. Αλλά μόνο αν κοιτάς από κοντά - αν δεις την γενική εικόνα είναι ορατοί: είναι εκείνοι που έχουν πρόβλημα με τις πολιτικές της δικομματικής και τα αποτελέσματα στην ζωή τους - και κυρίως όσοι όσες ζουν ένα αφόρητο άγχος για το αύριο, την οικογένειά τους, την επιχείρησή τους - για την δουλειά που δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει αν δεν αλλάξει κάτι ριζικά. Για την μικρή τους επιχείρηση που θα κλείσει αργά ή γρήγορα αφήνοντάς τους μόνο χρέη, αν δεν αλλάξει κάτι ριζικά. Για το σπίτι τους που θα χάσουν αργά ή γρήγορα αν δεν αλλάξει κάτι ριζικά.

Η σημερινή κυβέρνηση πήρε απλά την πλειοψηφία και μετά έκανε ότι ήθελε. Φόρτωσε με χρέη και προβλήματα τους πάντες και δεν έφερε πουθενά ελπίδα και καλυτέρευση, μόνο σύγχυση, πόνο, απόγνωση, φόβο για το αύριο και σοκ από το απόλυτο κενό - κενό πολιτικής, ιδεών, σχεδίου. Ούτε η τρόικα έχει σχέδιο: εφαρμόζει τυφλά κάθε γραμμή από το manual του υπερφιλελευθερισμού αφού πρώτα το περάσει από το φίλτρο του ντόπιου κρατισμού - αποτέλεσμα; Το μεταλλαγμένο τέρας που ζούμε καθημερινά. Ούτε μεταρρύθμιση, ούτε και συντήρηση του χθες - μόνο τυφλή απορρύθμιση των πάντων.

Παλιά, όταν υπήρχαν ακόμη οράματα και ιδεολογίες, τέτοια προβλήματα λυνόντουσαν με την επιλογή κάποιου κόμματος που συμπύκνωνε στις εξαγγελίες του την εκπλήρωση των αναγκών και των ονείρων του Πολίτη - κι αν διαψεύδονταν οι υποσχέσεις κάτι έφταιγε που έπρεπε να διορθωθεί: προέκυπταν ανανεωτικές πτέρυγες, ανασυγκροτήσεις, επανεκκινήσεις, αλλαγή ηγεσίας κλπ κλπ. Αυτή ήταν η δημοκρατία μας με τα καλά της και τα κακά της.
Σήμερα αυτά δεν υπάρχουν - η παγκοσμιοποίηση διέλυσε κάθε εθνική πολιτική, κάθε σχέση της πολιτικής επιλογής με την διαχείριση της εξουσίας - έτσι δεν υπάρχουν καν επαρκή κόμματα: Όλα εξαγγέλλουν πράγματα που δεν μπορούν να κάνουν - δεν έχουν την εξουσία ούτε τους πόρους πια. Αυτά ανήκουν στις διεθνείς αγορές, τα spreads, τα επιτόκια, τους επενδυτές και τους δανειστές. Κι από άποψη "οράματος", κανένα πια δεν είναι το κόμμα των ονείρων μας - ακόμη κι αν σε επίπεδο θέσεων κάποιο κόμμα είναι επαρκές, σίγουρα η νομενκλατούρα του και η πελατεία του έχουν το πρώτο λόγο - όχι ο Πολίτης. Και το πελατειακό του πλαίσιο δεν χωρά πολλούς πλέον.

Έχουν όμως και αυτά την χρησιμότητά τους. Μπορούν να γίνουν εργαλεία απόρριψης και υποχρεωτικής αλλαγής πορείας, αρνητικής ψήφου σε εμμονικούς ανορθολογισμούς, προειδοποίησης για μια καταστροφική για τις ζωές μας πολιτικής. Κι αυτό δεν απαιτεί πολλά πράγματα - ούτε οράματα, ούτε ιδεολογίες: μόνο πρακτικό πνεύμα.
Το ίδιο πνεύμα με το οποίο το κόμματα σχεδιάζουν την καθημερινή τους αποτελεσματικότητα, το ίδιο πνεύμα μπορεί να χρησιμοποιήσει και ο Πολίτης. Ξεπερνώντας την δραματοποιημένη εικόνα με την οποία περιγράφουν τα κόμματα τις μεταξύ τους συχνά ανύπαρκτες διαφορές - την δαιμονοποίηση που μεθοδικά οργανώνει το ένα για το άλλο - τις σκιαμαχίες δήθεν ιδεολογικών συγκρούσεων για να κάνουν τον Πολίτη συμμέτοχο στο παιχνίδι τους που στο τέλος έχει ως ανταμοιβή το κράτος και
την εξουσία για τους ημετέρους: όπως γράφει και ο Μιχάλης Πιτσιλίδης σε προηγούμενη ανάρτηση κανένα σύστημα δεν είναι 100% υπερφιλελεύθερο ή κρατικιστικό (πια) - για μείγματα μιλάμε.
Και το δικό μας είναι ένα άσχημο αφύσικο μείγμα κρατισμού και υπερφιλελευθερισμού - υπάρχουν πολύ καλύτερα και πολύ πιο λειτουργικά.
Το δικό μας μείγμα δεν λέει να κλείσει τον ιστορικό του κύκλο παρότι έχει χειρότερες επιδόσεις από την χρεοκοπημένη Αργεντινή, μεγαλύτερη φτώχεια από την διχασμένη Βενεζουέλα, λιγότερους ανεξάρτητους θεσμούς από την Τουρκία... Κάτι πρέπει να συμβεί ακόμη -που θα σταματήσει την ανακύκλωση του ίδιου κομματικού πελατειακού συστήματος, που θα βάλει τέλος στα ψεύτικα διλήμματα και τις αυταπάτες που θολώνουν την εικόνα του τι πρέπει να αλλάξει τελικά και επιτρέπουν στην παρασιτική ελίτ να συνεχίζει να απομυζά τον πλούτο αυτού του τόπου.
Να ολοκληρωθεί επιτέλους η μεταπολίτευση και να ανοίξει ο δρόμος για μια θεσμική δημοκρατία. Να ολοκληρωθεί η αστική επανάσταση σε αυτήν την χώρα για να ξεκινήσει η "παραγωγική ανασυγκρότηση" πριν είναι πολύ αργά.

Όλα αυτά σημαίνουν ένα μόνο πράγμα: όχι ψευτοδιλήμματα - κάτι πρέπει να αλλάξει και να αλλάξει τώρα. Και σε αυτό, τα υπάρχοντα κόμματα μπορούν να χρησιμοποιηθούν από τον Πολίτη και όχι να τον χρησιμοποιήσουν για άλλη μια φορά. Και υπάρχουν πολλοί τρόποι γι αυτό.

Πέμπτη 27 Μαρτίου 2014

Ζίγκμουντ Μπάουμαν: Έχει το μέλλον, Αριστερά;

Ένα χειμωνιάτικο απόγευμα στο σπίτι του στο χιονισμένο Leeds, ο επίτιμος καθηγητής κοινωνιολογίας Ζίγκμουντ Μπάουμαν μάς μίλησε για την κρίση, τον καταναλωτισμό, τις μορφές αντίστασης, την ανάγκη αλλαγής νοοτροπίας και το πώς βλέπει το μέλλον.
από την Εποχή, 12/1/2014 
Ζίγκμουντ Μπάουμαν: Είμαι βραχυπρόθεσμα
απαισιόδοξος αλλά μακροπρόθεσμα αισιόδοξος
Τη συνέντευξη πήραν η Ντίνα Δαβάκη και ο Δημήτρης Μπούκας*

Οι οικονομικές κρίσεις έχουν να κάνουν όχι με καταστροφή του πλούτου, αλλά με αναδιανομή του

Η Ελλάδα και η Νότια Ευρώπη διέρχονται μια παρατεταμένη οικονομική κρίση και δέχονται συνέχεια σκληρά μέτρα λιτότητας. Ποια είναι η γνώμη σας για αυτά που συμβαίνουν;

Τα μέτρα συνδέονται με τα δάνεια που ζητούνται. Είναι σημαντικό όμως να δει κανείς για ποιο σκοπό χρησιμοποιούνται τα δάνεια που δίνονται στην Ελλάδα. Αν χρησιμοποιούνται για ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, τότε απλά τρέφεται η ρίζα του προβλήματος και οι πολιτικές λιτότητας θα συνεχιστούν αμείωτες. 

Οι οικονομικές κρίσεις έχουν να κάνουν όχι με καταστροφή του πλούτου, αλλά με αναδιανομή του. Σε κάθε κρίση υπάρχουν πάντα κάποιοι που κερδίζουν περισσότερα χρήματα σε βάρος των άλλων. Στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, μετά την κρίση έχει παρατηρηθεί μια αργή ανάκαμψη, όμως το 93% του επιπλέον ΑΕΠ που δημιουργήθηκε κατέληξε μόνο στο 1% του πληθυσμού.

Αυτό που γίνεται στην Ελλάδα τώρα είναι ότι η χώρα επενδύει σε φαντάσματα

Στα βιβλία σας έχετε πολλές φορές αναφερθεί στον καταναλωτισμό της σύγχρονης, μετανεωτερικής κοινωνίας. Σε τι βαθμό υπάρχει συμβατότητα μεταξύ καταναλωτισμού και μέτρων λιτότητας; 

Μέχρι το 1970, υπήρχε μια κυρίαρχη κουλτούρα αποταμίευσης και οι άνθρωποι δεν ξόδευαν χρήματα αν δεν τα είχαν προηγουμένως κερδίσει. Μετά το 1970, και με τη συνδρομή πολιτικών, όπως ο Ρέϊγκαν, η Θάτσερ και θεωρητικών όπως ο Φρίντμαν, το καπιταλιστικό σύστημα αντιλήφθηκε ότι υπήρχε παρθένο έδαφος που μπορούσε να κατακτηθεί. Η Ρόζα Λούξεμπουργκ ήταν αυτή που είχε πει ότι ο καπιταλισμός αναζωογονείται μέσω νέων παρθένων περιοχών. Αλλά προέβλεψε λανθασμένα ότι όταν το σύστημα κατακτήσει όλα τα παρθένα εδάφη θα καταρρεύσει. Αυτό που δεν προέβλεψε ήταν ότι ο καπιταλισμός θα αποκτούσε την ικανότητα να δημιουργεί τεχνητές παρθένες περιοχές και να τις κατακτά. Μία από αυτές είναι οι άνθρωποι που δεν έχουν χρέη. Έτσι εφευρέθηκαν οι πιστωτικές κάρτες.

Διαμορφώθηκε λοιπόν μια κουλτούρα διαφορετική από αυτή της αποταμίευσης. Τώρα πλέον μπορούσε κανείς να ξοδεύει χρήματα που δεν είχε αποκτήσει. Η φάση μεγάλης οικονομικής ανάπτυξης, που διήρκεσε από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 μέχρι τις αρχές του 21ου αιώνα, βασίστηκε σε αυτήν ακριβώς την πίεση για δανεισμό. Κι όταν κανείς χρωστούσε η αντίδραση των τραπεζών δεν ήταν, όπως παλιότερα, να στείλουν τον κλητήρα, αλλά το αντίθετο: έστελναν ένα πολύ ευγενικό γράμμα, με το οποίο προσέφεραν ένα νέο δάνειο για να αποπληρωθεί το προηγούμενο χρέος! 

Αυτό συνεχίστηκε για τριάντα χρόνια, μέχρι που ο Κλίντον εισήγαγε τα ενυπόθηκα δάνεια υψηλού κινδύνου που σήμαινε ότι ακόμη και οι άνθρωποι που δεν μπορούσαν να καλύψουν τα έξοδά τους με τα έσοδα μπορούσαν να πάρουν στεγαστικά δάνεια κλπ. Τελικά αυτή η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο και έτσι δημιουργήθηκε η χρηματοπιστωτική κρίση. Παρόλα αυτά, η καπιταλιστική οικονομία φαίνεται να αντέχει. 
Είχαμε, για παράδειγμα, το κίνημα Καταλάβετε τη Wall Street, το οποίο έτυχε μεγάλης προσοχής από τα ΜΜΕ σε όλον τον κόσμο. Στο μόνο μέρος που δεν έγινε αισθητό ήταν στην ίδια τη Wall Street, η οποία λειτουργεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο! Και αυτό είναι το πρόβλημα. 
Κυριαρχεί η ιδέα, στο μυαλό της κας Μέρκελ και των άλλων πολιτικών, ότι ο μόνος τρόπος είναι να υποστηρίζονται οι τράπεζες για να μπορούν να δίνουν περισσότερα δάνεια. Αλλά αυτή είναι μια πολύ κοντόφθαλμη πολιτική, αφού αυτή η παρθένα περιοχή του καπιταλισμού έχει πια εξαντληθεί: Οποιοσδήποτε μπορούσε να χρεωθεί έχει χρεωθεί! Ακόμα και τα εγγόνια σας είναι ήδη χρεωμένα, δεν υπάρχει αμφιβολία. Θα πληρώνουν αυτά τα τριάντα χρόνια καταναλωτικού οργίου. 

Κι ενώ στην αρχή η παρθένα περιοχή των ανθρώπων που χρεώνονται απέφερε τεράστια κέρδη, βαθμιαία τα κέρδη αυτά λιγόστεψαν και τώρα είναι μηδαμινά, σύμφωνα με το νόμο της φθίνουσας απόδοσης. Αυτό που γίνεται στην Ελλάδα τώρα είναι ότι η χώρα επενδύει σε φαντάσματα, αυτό ακριβώς είναι οι τράπεζες που δίνουν δάνεια!


Ο κόσμος ψηφίζει από απογοήτευση


Ποια είναι η διέξοδος, αν, όπως είπατε σε μια ομιλία σας, «έχει το μέλλον Αριστερά»;

Μου ζητάτε να απαντήσω ένα ερώτημα το οποίο πολύ πιο έξυπνοι άνθρωποι, όπως ο Στίγκλιτς, δυσκολεύονται να απαντήσουν. Είναι πολύ δύσκολο να βρεθούν ριζικές λύσεις. Κι εκείνο που με ανησυχεί, είναι ότι μεταξύ των πολιτικών θεσμών που έχουμε στη διάθεση μας δεν υπάρχει ούτε ένας που να είναι σε θέση να ...

Νεο- ή Υπερ-Φιλελεύθεροι και Κομμουνιστές: Δυο Όψεις του ίδιου νομίσματος;

του Μιχάλη Πιτσιλίδη*

1. Με το ίδιο δογματικό πάθος, τόσο οι ΥΦ όσο και οι Κ θεωρούν εαυτούς ως κατόχους της μόνης αλήθειας, με έτοιμες, απλές και ξεκάθαρες λύσεις για κάθε πρόβλημα που απορούν πώς οι "αλλοι" δεν τις αντιλαμβάνονται.


2. Και οι δυο επικαλούνται πεφωτισμένα πρόσωπα, ιδεολογικούς ταγούς, όπως π.χ. ο Μίλτον Φρίντμαν για τους ΥΦ και ο Καρλ Μαρξ για τους Κ.

3. Και οι δυο υπόσχονται την "εκτός τόπου και χρόνου ευτυχία": στην απελευθέρωση της αγοράς οι ΥΦ, στον πλήρη κρατισμό οι Κ. Στο πλαίσιο αυτό, όσα ζούμε σήμερα αποτελούν συνέπειες του ερμαφρόδιτου πολιτικού-κοινωνικού συστήματος που δεν είναι ΥΦ ούτε Κ.

4. Και οι δυο συγκεντρώνουν στους κόλπους τους εκείνους που θεωρούν εκλεκτή την ιδεολογίας τους, λοιδωρώντας τους λοιπούς ως "σοσιαλίζοντες" (οι ΥΦ) ή "νεοφιλελεύθερους" (οι Κ).

5. Και οι δυο αποσιωπούν σαν να ντρέπονται, τις πολλές κοινές τους θέσεις π.χ. σε ζητήματα ατομικών ελευθεριών, ρατσισμού, μειονοτήτων, εθνικισμού κλπ.

6. Οι ΥΦ αποθεώνουν την πρωτοβουλία του ατόμου σε ένα καθεστώς ελεύθερου ανταγωνισμού, αγνοώντας επιδεικτικά τα αλλεπάλληλα κρούσματα οικονομικών εγκλημάτων (φούσκες κλπ) που όλα αυτά συνεπάγονται. Οι Κ αποθεώνουν την προστασία του ατόμου από τα αδηγάφα τέρατα της αγοράς και του ανταγωνισμού, μέσω κατάργησης του ιδιωτικού πλούτου και κεντρικά σχεδιαζόμενης οικονομίας, αγνοώντας επιδεικτικά ότι το μοντέλο κατέρρευσε όπου εφαρμόστηκε.

7. Ο ΥΦ χρεώνουν στον καθένα την προσωπική του τύχη, αγνοώντας ότι δεν υπάρχει ισότητα ευκαιριών ούτε ισότητα πόρων, ούτε ισότητα ικανοτήτων, ώστε τα άτομα να κριθούν αντικειμενικά. Ο φτωχός είναι φτωχός γιατί δεν υπήρξε ανταγωνιστικός και μαχητικός. Οι Κ χρεώνουν στους πλουτοκράτες, στην κλοπή, τη φοροδιαφυγή, τη διαφθορά κλπ της αγοράς, την ύπαρξη φτωχών και ανήμπορων ανθρώπων, αποσιωπώντας ότι υπάρχουν πράγματι φιλόδοξοι και ικανοί άνθρωποι που θέλουν και μπορούν περισσότερα. Στον ΥΦ χάνεται ο φτωχός, στον Κ χάνεται ο φιλόδοξος.

8. Οι ΥΦ αποσιωπούν το γεγονός ότι η αγορά εξ ορισμού απευθύνεται στους έχοντες και κατέχοντες, μεταξύ των οποίων ανήκουν οι περισσότεροι ΥΦ, ως οπαδοί ή ...

Τετάρτη 26 Μαρτίου 2014

Η απάντηση του Κωνσταντίνου Τζαμιώτη στον Νίκο Δήμου (#"Τόσες μισές αλήθειες στην σειρά συνιστούν ένα πραγματικά μεγάλο ψέμα")

του Κωνσταντίνου Τζαμιώτη*
Τόσες μισές αλήθειες στην σειρά, σαν αυτές που διαβάσαμε από τον Νίκο Δήμου, για την ελληνική επανάσταση, συνιστούν ένα πραγματικά μεγάλο ψέμα. 
Η στάση του μου θύμισε μια παλιότερη έρευνα για τους μαθητές ενός σχολείου της Νέας Υόρκης που δικαιολογημένα έφριξαν (μες στην παιδική αθωότητά τους) σαν έμαθαν πως τα χάμπουργκερ που σέρβιρε το κυλικείο τους προέρχονταν από ζώα που σφάχτηκαν και τεμαχίστηκαν. Απλώς τους φαινόταν αδιανόητο ότι μασούσαν κομμάτια από όμορφα ζώα που είχαν μάθει να αγαπούν μέσα από τις εικόνεςτων βιβλίων τους. Το θέμα είναι πως η ίδια έρευνα μετά από μερικά χρόνια απέδειξε πως εννιά στους δέκα από εκείνους τους μαθητές προτίμησαν να λησμονήσουν την «οδυνηρή» αλήθεια και παρέμειναν και ως ενήλικες, κρεατοφάγοι. Τα κάνει κάτι τέτοια ο χρόνος.

Από κοντά στον ενήλικα εδώ και δεκαετίες κύριο Δήμου και την εκλεκτική ευαισθησία του και κάμποσοι άλλοι που καθώς φαίνεται ούτε αυτοί θα είναι του διαβάσματος αν και «αποδεδειγμένα πολιτισμένοι». 
Ως εκ τούτου, αδυνατούν να αναγνωρίσουν έστω και λίγο δίκιο σ’ εκείνους τους αμόρφωτους, ξεβράκωτους, αγροίκους πολεμιστές και στις πράγματι σκληρές πρακτικές τους. Στην καλύτερη περίπτωση (όταν δεν περιγράφουν ανθρωπόμορφα τέρατα), απλώς υποβιβάζουν τον ρόλο τους..
Αν θέλουμε όμως να είμαστε ακριβείς, η επιχειρηματολογία, γενικά η αποδομητική διάθεση του Νίκου Δήμου και των ομοϊδεατών του, καθώς επιμένει να αγνοεί ή εσκεμμένα παραβλέπει όλες τις πτυχές, τις συνθήκες και τα γεγονότα της εποχής στην οποία αναφέρεται, ομοιάζει επικίνδυνα, έστω και διά της αντιστροφής, με τον εξίσου «ανιστόρητο» και γι’ αυτό κίβδηλο πατριωτισμό του τελευταίου φασιστάκου που καπηλεύεται εκ του μακρόθεν, αγώνες άλλων, για να χρυσώσει την ασημαντότητά του και να νομιμοποιήσει την αυθαίρετη και ρατσιστική κοσμοθεωρία του. 
Ο μεν μορφωμένος, παρακάμπτει την οροσειρά του Αίμου και ονειρεύεται πως κατάγεται κατευθείαν από την πένα του Ντιντερό, ο δε αμόρφωτος φαντασιώνει πως κάτω από την φουστανέλα των προγόνων του κρύβονται γεννητικά όργανα αντάξια μια ηράκλειας φυλής. Πρόκειται για καθαρό καιροσκοπισμό ή αν προτιμάτε, σκέτη ηλιθιότητα. Διαλέγει κανείς και παίρνει.

Ωστόσο όλο αυτό μου θύμισε και κάτι ακόμη. 
Διαβάζω από το βιβλίο του Κ. Σιμόπουλου η γλώσσα και το εικοσιένα, Αθήνα 1971:
«Υπήρχε και μια κατηγορία ετερόχθονων λογιωτάτων…που κατέβηκαν στην Ελλάδα με τυχοδιωκτικές φιλοδοξίες: να εξασφαλίσουν γοργή σταδιοδρομία, θέσεις και αξιώματα. Άνθρωποι χωρίς ενδοιασμούς, χωρίς ηθικούς φραγμούς. Ποιος απ’ αυτούς είχε καιρό να μιλήσει για τα αίματα, τις θυσίες και τη δόξα των αγωνιστών και τα λαϊκά ολοκαυτώματα;"
Ο Δημήτρης Αινιάν καταγράφει μια συνομιλία (στο Ναύπλιο το 1825) με δύο τέτοιων νέων: Τον Ιωάννη Σούτσο και τον Δ. Χρηστίδη. Οι δυο τους συνομιλούσαν για το τι θα έκαναν αν η Ελλάδα απελευθερωνόταν ή καταστρεφόταν.
«Εγώ», είπε πρώτος ο Σούτσος, «Εάν η Ελλάς καταστραφεί, θέλω μεταβή εις Τούνεζη ή Αλγέριον, θέλω δεχθεί τον ισλαμισμόν και θέλω προσκολληθεί εις τον Μπέην του τόπου εκείνου, προσφέρων εμαυτόν όργανον, εις οιουσδήποτε σκοπούς ήθελε με μεταχειρισθεί, εάν δε η Ελλάς σωθεί και αποκατασταθεί, βεβαίως θα γίνει βασίλειον· εγώ θέλω υπανδρευθή μιαν ωραία γυναίκα, διά της οποίας θα κατορθώσω να είμαι πάντοτε εις τα πράγματα και να μεταχειριστώ όλας τας ...

Υπερφορολόγηση: απόδοση συλλογικής ευθύνης ("μαζί τα φάγαμε") για την διαφθορά των ημετέρων;

του Χρήστου Παπανίκου


Υπερφορολόγηση για καταπολέμηση της διαφθοράς (και άλλα παραμύθια...)

του Άγη Βερούτη*
Πριν αρκετό καιρό συμμετείχα σε μια διαδικτυακή συζήτηση όπου οι συνομιλητές μου έλεγαν ούτε λίγο ούτε πολύ πως η υπερφορολόγηση της ακίνητης ιδιοκτησίας ήταν η επιλεγμένη μέθοδος για να βάλει χέρι το κράτος στα αποθέματα του μαύρου χρήματος που μετατράπηκε σε ακίνητα.
Δηλαδή, έλεγε το σκεπτικό, όσοι πήραν μαύρο χρήμα από μίζες ή φακελάκια ή φοροδιαφυγή, έβαλαν τα χρήματα αυτά σε ακίνητα, και κάνοντας την κατοχή όλων των ακινήτων ασύμφορη στην Ελλάδα θα τιμωρούσε το κράτος τους απατεώνες.

Αυτό είναι ως να λέμε ότι όποιος φοράει μαύρο κοστούμι είναι νεκροθάφτης, ή ότι όποια φοράει ακριβό ρολόι είναι κλέφτρα κοσμηματοπωλείου, και άρα πρέπει να τη συλλάβει η αστυνομία και να την τιμωρήσει το δικαστήριο.

Ακόμα χειρότερα, η ακίνητη ιδιοκτησία είναι εξαιρετικά διαδεδομένη στη χώρα μας για ιδιοκατοίκηση, και άρα οι παράλογοι νόμοι υπερφορολόγησης του διαμερίσματος του καθενός πολίτη υποβιβάζουν το βιοτικό επίπεδο όλων των πολιτών της χώρας.
Ακόμα ένα έγκλημα απόδοσης συλλογικής ευθύνης εναντίον ολόκληρου του ελληνικού Λαού συντελέστηκε δήθεν στο όνομα της απόδοσης δικαιοσύνης.
Η διαφθορά είναι πραγματικά το μεγαλύτερο πρόβλημα που μαστίζει την ελληνική κοινωνία. Είμαστε οι χειρότεροι στην Ευρωπαϊκή Ένωση στη διαφθορά, και τα φαινόμενα πάμπλουτων δημοσίων λειτουργών που δεν έχουν όμως ποτέ τους εργαστεί τα γνωρίζουν όλοι εκτός από τη δικαιοσύνη και τον επιθεωρητή δημόσιας διοίκησης.

Η διαφθορά εξειδικεύεται, δεν είναι τυχαία ούτε διάχυτη. Αν ήταν διάχυτη, τα αποτελέσματα της υποβάθμισης της οικονομικής ζωής της χώρας κάπως θα αλληλοαναιρούνταν. Όμως δεν συμβαίνει αυτό.
Η διαφθορά επικεντρώνεται σε εκείνους τους κρατικούς υπαλλήλους που η πολυνομία και η υπερβολική ελευθερία ερμηνείας του νόμου και ελευθερία επιβολής κυρώσεων στον πολίτη τους δίνει τη δυνατότητα να ανταλλάσσουν την ευνοϊκή μεταχείριση από πλευράς τους προς τον πολίτη με χρηματικό αντάλλαγμα.
Αν κάποιος πραγματικά ήθελε να καταπολεμήσει τη διαφθορά και να τιμωρήσει τα φαινόμενα συγκέντρωσης μαύρου χρήματος, σήμερα στον έβδομο χρόνο της μεγαλύτερης ύφεσης που έχει βιώσει ποτέ οικονομία, θα είχε συστήσει ειδικό τμήμα εσωτερικών ελεγκτών που θα ξετίναζε όποιον βρέθηκε ποτέ σε θέση συναλλαγής και εκβίασης πολίτη, λόγω δικαιοδοσίας και πεδίου ευθύνης.

Αντί αυτού, οριζόντια μέτρα υπερφορολόγησης. Η φορολογία των ακινήτων ως ποσοστό επί της αξίας τους και επί των συναλλαγών ήταν από τις μεγαλύτερες μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ (η φορολογία μέχρι τον Δεκέμβριο).

Συλλέγαμε λιγότερους φόρους συνολικά ως ποσοστό του συνόλου της φορολογίας, αλλά αυτό οφείλεται στην έλλειψη ελέγχων που ανέφερα πιο πάνω.
Έχουμε κακής ποιότητας και αναξιόπιστα φορολογικά δεδομένα στην Ελλάδα είναι η αλήθεια. Όμως δεν είναι λύση η εξοντωτική φορολόγηση επί δικαίων και αδίκων όπως εφαρμόζεται σήμερα, που έχει οδηγήσει χιλιάδες σε ατομική χρεοκοπία και σε απόγνωση.
Δεν είναι σοβαρό ένα κράτος που φορολογεί υποθετικό πλούτο, όπως κάνει σήμερα με τα ακίνητα, με την φορολόγηση αν κάποιου του λείπουν αποδείξεις, με τα τεκμήρια, και με τα υπόλοιπα. Το ότι κάποιοι φοροδιαφεύγουν δεν σημαίνει ότι μπορούν να θεωρούνται όλοι ένοχοι, ούτε μειώνεται η διαφθορά με κανένα τρόπο παίρνοντας από πολλούς περισσότερα από όσα αντέχουν ή ...

Κατασκευάζοντας Αισιοδοξία ή Ποιος δουλεύει Ποιον... (#"αυξήσαμε το πλεόνασμα και τώρα το επιστρέφουμε")

Ο Γιώργος Σταθάκης και ο Χαρίδημος Τσούκας γράφουν για τον πολιτικαντισμό και τις μπαρούφες που ανίκανοι πολιτικοί του κομματικού κράτους διαδίδουν προεκλογικά και ψηφοθηρικά, με την βοήθεια των ΜΜΕ και της τρόικας που σφυρίζει αδιάφορα, για το πλεόνασμα, την βιωσιμότητά του και την έξοδο από την ύφεση ενώ κινούνται σταθερά και οδηγούν την χώρα στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση:


Ο λαός πληροφορείται για το "πρωτογενές πλεόνασμα" και τις αλλαγές που θα φέρει στη ζωή του (εκ της εθνικής κυβερνήσεως)






Περί πλεονάσματος

του Γιώργου Σταθάκη*
Το Μνημόνιο τελειώνει τον Μάιο του 2016. Η τελευταία δόση από τα χρήματα των Ευρωπαίων εταίρων θα δοθεί τον Μάιο του 2014. Στη συνέχεια, υπάρχει δανεισμός μόνο από το ΔΝΤ και τα χρήματα αυτά είναι δεσμευμένα για την αποπληρωμή αποκλειστικά των δανείων του ΔΝΤ. Από τα δημοσιονομικά μέτρα προβλέπεται η εφαρμογή του 75% την περίοδο 2012-13 και των υπόλοιπων την περίοδο 2014-16.
Με βάση το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα 2014-2020, η Ελλάδα καλείται να πληρώσει περίπου 80 δισ. σε τόκους, 20 δισ. προερχόμενα από ιδιωτικοποιήσεις και 60 δισ. από το πλεόνασμα του προϋπολογισμού, την περίοδο αυτή. Το πλεόνασμα θα έπρεπε να είναι μηδέν για το 2013 και σταδιακά να αυξηθεί στο 4,5% του ΑΕΠ το 2016 ή περίπου 9 δισ. ετησίως και εκεί να παραμείνει μέχρι το 2020. Ακόμα υπάρχει ένα κενό χρηματοδοτικό, της τάξης των 11 δισ., για το 2014-15, που μένει να αποφασιστεί πώς θα καλυφθεί. Η αναθεώρηση του Μεσοπρόθεσμου έχει ορισθεί για τον Μάιο του 2014.

Με βάση τη συμφωνία του Νοεμβρίου του 2011 σχετικά με οτιδήποτε πετυχαίνει πάνω από τον στόχο της σε πλεόνασμα η Ελλάδα, αν θεωρητικώς μία χρονιά πετύχει 6% πλεόνασμα έναντι στόχου 4,5%, τότε μπορεί να ανακυκλώσει το 70% του 1,5% από αυτό για εσωτερικές ανάγκες και το υπόλοιπο να διατίθεται για την πληρωμή του τόκου. Επίσης, η συμφωνία προβλέπει την ελάφρυνση του χρέους, εφόσον επιτευχθεί πλεόνασμα, προκειμένου να βελτιωθούν οι όροι αποπληρωμής του, κάποια δηλαδή επιμήκυνση ή κάποια περαιτέρω μείωση των επιτοκίων.

Η κυβέρνηση από τον Οκτώβριο του 2013 θριαμβολογεί ότι, αντί για ισοσκελισμένο προϋπολογισμό που είχε την υποχρέωση να επιτύχει, έχει πετύχει πρωτογενές πλεόνασμα, το οποίο στη συνέχεια αυξάνει κάθε μήνα, αρχικά οριοθετημένο στα 700 εκατομμύρια, στη συνέχεια στα 3 δισ. Τούτου δοθέντος ισχυρίζεται ότι το Μνημόνιο τελείωσε, ότι δεν θα ληφθούν άλλα μέτρα, ότι τα επόμενα χρόνια δεν υπάρχει πρόβλημα δημοσιονομικού κενού και ακόμα ότι το χρηματοδοτικό κενό μπορεί να καλυφθεί με προσφυγή, έστω μερική, στις αγορές. Ταυτόχρονα, προαναγγέλλει τη στροφή σε ανάπτυξη το 2014 και φυσικά αναθέρμανση της οικονομίας με προσέλκυση ξένων κεφαλαίων, κυρίως από τις ανακεφαλαιοποιημένες τράπεζες, αλλά και άλλες πρωτοβουλίες των ακραίων ιδιωτικοποιήσεων που επιχειρεί.

Πρόκειται αναμφίβολα για το πιο ευφάνταστο success story που θα μπορούσε να διανοηθεί κανείς. Παρακάμπτω το πόσο πραγματικό είναι το πλεόνασμα και τι περιθώρια δημιουργικής λογιστικής ενέχει. 
Το σημαντικό είναι άλλο. Εάν αυτό είναι επιθυμητό. 
Διότι, κατά γενική ομολογία πλέον, για κάθε μία μονάδα του προϋπολογισμού (μείωσης του ελλείμματος ή αύξησης του πλεονάσματος), χρειάζονται πολλαπλάσια μέτρα, καθώς επηρεάζεται η πραγματική οικονομία (ο περίφημος πολλαπλασιαστής είναι 1,8 πλέον μετρημένος). Το οποίο σημαίνει σε απλά ελληνικά ότι η βελτίωση κατά 1 δισ. του προϋπολογισμού προκαλεί διπλάσια απομείωση της οικονομίας. Τα τελευταία 4 χρόνια μειώσαμε το έλλειμμα του προϋπολογισμού κατά 12 μονάδες του ΑΕΠ και προκαλέσαμε συσσωρευτικά ύφεση κατά 28 μονάδες του ΑΕΠ. 
Συνεπώς, καθώς συρρικνώνεται η βάση, η πραγματική οικονομία, εάν θέλουμε να βελτιώσουμε κατά 1 δισ. τον προϋπολογισμό, λαμβάνουμε μέτρα -μείωση δαπανών ή αύξηση εσόδων- πολλαπλάσια του 1 δισ.
Η διακήρυξη ότι "αυξήσαμε το πλεόνασμα και τώρα το επιστρέφουμε" από τη σκοπιά της οικονομικής θεωρίας είναι μια καινοφανής ηλιθιότητα, διότι το όφελος για την οικονομία θα ήταν πολλαπλάσιο εάν δεν είχαμε δημιουργήσει το πλεόνασμα και απλώς δεν είχαμε περικόψει ή απλώς είχαμε από την αρχή αναδιανείμει τις δαπάνες υπέρ όποιου σκοπού θέλαμε. 
Η εγγραφή της καινοφανούς οικονομικής ηλιθιότητας στο Μνημόνιο αποτελεί από μόνη της ποταπή δέσμευση για τη χώρα και η αναπαραγωγή της από την κυβέρνηση υποδηλώνει την έκταση της αλόγιστης συγκάλυψης της ουσίας του μνημονιακού εγχειρήματος στην Ελλάδα.
Τούτου δοθέντος η κυβέρνηση καλείται να εφαρμόσει τα συμφωνηθέντα. Πρέπει να δημιουργήσει πλεόνασμα 9 δισ. μέχρι το 2016, άρα καλείται να λάβει τα επιπρόσθετα μέτρα που αυτό απαιτεί. Υπενθυμίζω ότι το ...

Τρίτη 25 Μαρτίου 2014

Υπάρχει δίκαιη λιτότητα; Η περίπτωση της Ισλανδίας (# τι κάνει μια αριστερή κυβέρνηση στην κρίση;)

Επί τω έργω...
Ο υπουργός Οικονομικών της Ισλανδίας από το 2009 ως το 2013 μιλάει στην "ΑΥΓΗ" - Συνέντευξη στην Αναστασία Γιάμαλη*

Στέινγκριμουρ Σίγκφουσον: Η Ισλανδία σώθηκε επειδή είχε αριστερή κυβέρνηση
Είναι ο άνθρωπος που κλήθηκε να μαζέψει τα συντρίμμια της κατάρρευσης των ισλανδικών τραπεζών και που προσπάθησε από τη θέση του υπουργού Οικονομικών από το 2009 μέχρι το 2013 να ανορθώσει, "σωστά αυτή τη φορά", την ισλανδική οικονομία και να την κάνει να σταθεί πάλι στα πόδια της. Τον συναντήσαμε και μας εξήγησε τι έκανε, τι κατάφερε, γιατί το κόμμα του έχασε τις εκλογές και τι πρέπει να κάνει μια αριστερή κυβέρνηση στην Ελλάδα.
* Η Ισλανδία, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες που βρέθηκαν στη δίνη της κρίσης, αρνήθηκε να επωμιστεί το κόστος των τραπεζών. Έξι χρόνια μετά, θεωρείτε ότι η επιλογή αυτή δικαιώθηκε;

Νομίζω είναι υπερβολικό να πει κανείς ότι κάναμε μια ελεύθερη επιλογή, η αλήθεια είναι πως ήταν αδύνατον για την Ισλανδία να διασώσει τον υπερδιογκωμένο τραπεζικό της τομέα, ήταν αδύνατο και δεν το επιχειρήσαμε καν. 
Η Ισλανδία έχει δικό της νόμισμα, είχαμε περιορισμένο αποθεματικό και τα χρέη των τραπεζών ήταν τεράστια, σχεδόν 10 φορές το μέγεθος της οικονομίας μας, και δούλευαν πολύ με το εξωτερικό. Έπρεπε να καταρρεύσουν. 

Το να αφήσουμε τις τράπεζες να πτωχεύσουν ήταν καλύτερο από μια απέλπιδα προσπάθεια να τις σώσουμε. Ωστόσο μην νομίζετε ότι αυτό ήταν εύκολο, παρά την κατάρρευση των τραπεζών, η διαδικασία ήταν κοστοβόρα και συνεχίζει να είναι. Όμως υπάρχουν και άλλες πιο σημαντικές δαπάνες από το να ρίχνεις ατέλειωτα νέα κεφάλαια στο βαρέλι δίχως πάτο των τραπεζών. 
Έπρεπε να ξαναφτιάξουμε από την αρχή τον χρηματοπιστωτικό τομέα και να τον αναχρηματοδοτήσουμε, οπότε ανεξάρτητα από τη χρεοκοπία των τραπεζών η κρίση κόστισε στην Ισλανδία. Ίσως τελικά να ανακάμψουμε πιο γρήγορα διότι έχουμε ξεμπερδέψει με τις ζημιογόνες τράπεζες, έχουμε οικοδομήσει έναν νέο χρηματοπιστωτικό τομέα κατάλληλο για την ισλανδική οικονομία, δύο φορές το μέγεθος του ΑΕΠ, έχουμε ανακεφαλαιοποιήσει τις νέες τράπεζες. 

Υπάρχουν κάποιες ομοιότητες με την κρίση της Ισλανδίας και την ελληνική ή την ιρλανδική, σε όλες τις περιπτώσεις ο τραπεζικός τομέας αποτελούσε μέρος του προβλήματος, όμως είναι αρκετές και οι διαφορές.

* Πράγματι, υπάρχουν διαφορές. Oι ιδιαιτερότητες της Ισλανδίας (μικρή χώρα με εθνικό νόμισμα) ήταν καθοριστικές για την πορεία την οποία ακολούθησε; Θα μπορούσε να ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο και κάποια χώρα εντός του ευρώ;

Προφανώς η αντιμετώπιση - αν μια χώρα ανήκει στη ζώνη του ευρώ - θα είναι διαφορετική, καθώς δεν γίνεται να υποτιμηθεί το νόμισμα, ο κίνδυνος είναι η οικονομία να υιοθετήσει το μέτρο προκαλώντας υψηλότερη ανεργία κ.λπ. 

Στην περίπτωση της Ισλανδίας, η υποτίμηση της κορώνας βοήθησε διότι δούλεψε υπέρ της ανταγωνιστικής μας εξαγωγικής βιομηχανίας και απέτρεψε τη μεγάλη άνοδο της ανεργίας. Ωστόσο, κατά τη γνώμη μου, η Ισλανδία ήταν τυχερή που είχε μια αριστερή κυβέρνηση από τις αρχές του 2009, στην οποία συμμετείχα ως υπουργός Οικονομικών και η οποία προσπάθησε να έχει ισχυρό κοινωνικό προφίλ σε κάθε μέτρο και να διατηρήσει το ισλανδικό σύστημα πρόνοιας, αυτό που ονομάζουμε σκανδιναβικό μοντέλο.

* Ποιο ήταν το κόστος της κρίσης στην κοινωνία; Tι μέτρα πήρατε για να προστατεύσετε τους χαμηλόμισθους;

Αλλάξαμε το σύστημα φορολογίας δραστικά. Πριν το σύστημά μας - αυτό της δεξιάς περιόδου - ήταν νεοφιλελεύθερο οριζόντιο. 

Φτιάξαμε ένα σύστημα τριών βαθμίδων εισοδήματος, το χαμηλό, το μεσαίο και το υψηλό ώστε να ...

Δευτέρα 24 Μαρτίου 2014

Κάτι σε Μωυσή έχετε ??


του Γιώργου Πίτσου*

Ο άνθρωπος που έβλεπε τα κόμματα να περνούν. Κι εκατοντάδες νοματαίοι, γραμμάτων τεχνών και τεκνών βγήκαν από τη χειμέρια νάρκη τους και μου κάνουν άγριο κόρτε. Και σελίδες κατεβατά υπογραφών επωνύμων που κόπτονται επιτέλους ! για τα δίκαια ημών των ανωνύμων. Και το φετινό must σε όλα τα πολιτικά ντεφιλέ είναι το casual nazi.

Η νυχθημερόν καταδίκη και απαξίωση του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος έχει κουράσει. Τα΄παμε, τα μιλήσαμε, τα συμφωνήσαμε. Άιντε να πάμε παρακάτω.
Κι έτσι μας προέκυψαν νέα φιντανάκια , άλλα φρέσκα κι άλλα μπαγιάτικα.
Η αλήθεια είναι όμως ότι όλοι ζητούσαμε ανανέωση πέρα κι έξω από τα υπάρχοντα κόμματα. Αν δεν ικανοποιούν τις προσδοκίες του καθενός μας είναι υποκειμενική ιστορία.
Επειδή όμως είναι σαφές ότι το ταγκό θέλει δυο, τι είδους νέο κόμμα θα ζητούσε ένα κοινό που έχει γαλουχηθεί με ΛΑΖΟΠΟΥΛΕΙΑ ΛΟΓΙΚΗ ?? Ένα κοινό που νοιώθει μονίμως αδικημένο και είναι άμοιρο ευθυνών ? Με πεποίθηση ότι πάντα φταίνε κάποιοι άλλοι σκοτεινού και διαπλεκόμενοι ? Λες και στην κάλπη που έκανε κυβέρνηση τους Σαμαράδες, Βορίδηδες και Βενιζέλους πήγανε οι άλλοι οι κακοί ??

Το σύστημα λοιπόν, λέξη που μυρίζει μασονία και προκαλεί δέος κι απέχθεια συνάμα, θα εξυφάνει πολλά κόλπα καθότι παλιά πουτάνα στο κουρμπέτι.
Κατ αρχήν θα μακιγιάρει όπως όπως τα υπάρχοντα κόμματα με κορώνες εκδημοκρατισμού, ψευτοανταρσίες ( γάλα, φάρμακα κλπ) .
Επιδόματα ψίχουλα, και παραμύθα προσλήψεις. 

Σχέδιο Β ( όχι του Αλαβάνου του πρόεδρα) *** πόσους πονεμένους κουβαλήσαμε στην πλάτη μας τόσα χρόνια*** είναι η δημιουργία νέων (?) κομμάτων θυγατρικών για να λειτουργήσουν ως ανάχωμα διαρροών και μαξιλάρι στις μετέπειτα εξελίξεις.
Μια ΕΛΙΑ να πούμε . Ο Λοβέρδος κι Μοσιαλος δεν είναι ΠΑΣΟΚ είναι η δημοκρατικη προοδευτική διεύρυνση.( εδώ μπαίνει ο Σεφερλής ).

Ακόμα και στον χώρο της Οικολογίας γίνεται το έλα να δεις. Ο πολυτεμαχισμός της φακής. Άλλο ένα παράδειγμα φιλοι και φίλες ότι η πολιτική δεν είναι απολιτίκ.
Η πολιτική ΕΧΕΙ ΠΡΟΣΗΜΟ ( διδακτικό point). Για να μην κυνηγάς την ουρά σου πρέπει πρώτα να δείξεις ΠΟΥ θέλεις να πας και μετά να ξεχορταριάσεις το μονοπάτι , αλλιώς θα σε πνίξουν τα βάτα και τα βούρλα!

Μέσα λοιπόν σ αυτό το πολύχρωμο μπουλούκι των ευρωεκλογών που σιμώνει, ανάμεσα σε αρλεκίνους, κολομπίνες ( φουλ ), χατζημαρκακηδες και νικολοπουλους , θα σκάσουν και ντεκοντρακτέ θίασοι .
Κάτι αυθόρμητο, πηγαίο ,ανεπιτήδευτο, ακηδεμόνευτο , ατημέλητο και one size fits all. Η έξυπνη σήτα στην πολιτική. Stavros, με πορδές δεν βάφουν αυγά. Και το γεγονός πως οι γενίτσαροι bloggers και τα εξαπτέρυγα των 58 σούρχονται κατακεί να το προσέξεις. Πρέπει όμως να πιστώσουμε στο ποτάμι πως έσπασε αυτό το παλιομοδίτικο savoir vivre της αριστεράς. Μην μπει κανείς μπροστά, όλα όλοι μαζί και τίποτα, συλλογικότητες ,επιτροπές και σεβαστές μειοψηφίες . Αυτές οι αναστολές μην βγούμε μπροστά και κατηγορηθούμε για καισαροπαπισμο κλπ.

Από ένα κακομαθημένο κοινό τι περιμέναμε να προκύψει ως δια μαγείας ? εμείς αναζητάμε έναν ΝΕΟ ΜΩΥΣΗ. Να κατέβει απ το βουνό κρατώντας τις 10 εντολές μετάβασης σε έναν αριστερό παράδεισο. Ναχει έτοιμες λύσεις και να σκίζει τα αφρισμένα ποτάμια του χρέους πριν μας πνίξουν. Να ξέρει σπιθαμή προς σπιθαμή το δρόμο του αξιοπρεπούς κοινωνικού εκδημοκρατισμού ( έγραψα ).

Μια παραστρατημένη μεταπολίτευση που έζησε μοιραία και λαθραία, μια χλιδάτη παστρικιά που τρεκλίζει κι αυτογελοιοποιειται δεν θεραπεύεται με υπόθετα. Πρέπει να τελειώνει με τη μαχαιριά της Στέλλας. Και το χέρι του Φούντα θα το κρατήσουμε όλοι μαζί.
Αν νομίζετε ότι την κόπρο που φτιάξαμε τόσα χρόνια θα την καθαρίσουμε με ελιές και ποτάμια, είστε γελασμένοι. Ουδεμία αγορά εξέρχεται ανεξόφλητος εκ του καταστήματος.

Ας πιάσουμε και την ταμπακιέρα. Την επιδερμική πιασάρα ερώτηση για το ΤΙ θα ψηφίσεις ρε φίλε στις εκλογές ?
Θα ψηφίσω με βαρύ χέρι και κρύα καρδιά.
Κατ΄ οικονομίαν που λένε οι σπουδαγμένοι.

Οι ανασφάλιστοι και διωκόμενοι από ΝΔ,ΠΑΣΟΚ, αντεπιτίθενται! (#το αίσχος του ΤΕΒΕ/ΟΑΕΕ)

ΚΑΛΟΥΜΕ ΣΕ ΚΟΙΝΟ ΑΓΩΝΑ 

ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ,

ΣΥΛΛΟΓΟΥΣ, ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΕΙΑ, 
ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΥΤΟΑΠΑΣΧΟΛΟΥΜΕΝΩΝ .

ΟΙ ΑΠΕΙΛΕΣ ΤΟΥ ΟΑΕΕ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΕΑΟ 
ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ.

ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΛΕΥΚΟ ΠΥΡΓΟ 
ΚΥΡΙΑΚΗ 4 ΜΑΙΟΥ ΣΤΙΣ 11:00


"Ως εδώ": Το τσουνάμι μόλις ξεκίνησε:

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που δημιούργησε αυτή η κυβέρνηση και αφορά πάνω από 1.000.000 (+ασφαλισμένα/ανασφάλιστα μέλη οικογενειών) πολίτες, είναι το αίσχος των διώξεων των ασφαλισμένων στο ΤΕΒΕ/ΟΑΕΕ από το ίδιο το Ταμείο τους με την συνδρομή του ΚΕΑΟ (ιδιοφυούς συλλήψεως μηχανισμού κατασχέσεων του υπουργού ανεργίας Γ. Βρούτση).

Οι ανασφάλιστοι καλούνται να πληρώσουν ως εισφορά, έναν κατώτατο μισθό (κοντά στα 500 ευρώ) κάθε μήνα για την ασφάλισή τους επειδή η ανάλγητες κυβερνήσεις των χρόνων της ύφεσης αλλά και μετά την είσοδο σε μνημόνια, άφησαν τους αυτοαπασχολούμενους επιχειρηματίες, μικρομεσαίους ελεύθερους επαγγελματίες να βασανίζονται από τα χαράτσια του ΤΕΒΕ/ΟΑΕΕ τα οποία αυξήθηκαν κιόλας κατά 25% ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ!

Η αδιαφορία ειδικά της σημερινής κυβέρνησης έφτασε στο μη περαιτέρω: κατάργησε ΚΑΙ τις ρυθμίσεις των ΑΔΙΚΩΝ χρεώσεων...

Επικαλούμενοι όπως πάντα την τρόικα, οι ημέτεροι αντιπρόσωποι της κρατικοδίαιτης ελληνικής ολιγαρχίας (και όχι των ψηφοφόρων τους στους οποίους υποσχέθηκαν δίκαιη λιτότητα και ανάκαμψη) χαρίζουν ψηφοθηρικά μέρος του πρωτογενούς λογιστικού πλεονάσματος που προέκυψε με τα γνωστά μέσα και το αίμα των επιχειρούντων, "ξεχνώντας" τα ταμεία που καταρρέουν υπ΄ευθύνη τους και αρνούμενοι να δεχτούν οποιαδήποτε συζήτηση γύρω από τις λογικές και πρακτικότατες λύσεις που όλες οι συλλογικότητες, οι θεσμικοί εκπρόσωποι και οι ομάδες των ανασφάλιστων μαζί με όλα σχεδόν τα αντιπολιτευόμενα κόμματα έχουν συμφωνήσει  -γιατί; Γιατί προφανώς η υγιής επιχειρηματικότητα δεν είναι στα σχέδιά τους.

Οι ελεύθεροι επαγγελματίες δεν έχουν ιατρική περίθαλψη όταν στο ΙΚΑ αυτή ανανεώνεται με 50 ένσημα για ένα χρόνο! Έχουν πληρώσει δεκάδες χιλιάδες ευρώ ήδη και βρίσκονται στα δικαστήρια κατηγορούμενοι με φυλάκιση και απειλούμενοι με κατασχέσεις επειδή δεν μπορούν να αντέξουν ΑΛΛΟ τον ζυγό των παράλογων αυθαίρετων χρεώσεων (ανωτάτης κατηγορίας ...super lux σε οποιαδήποτε ιδιωτική ασφάλιση).

Έχουν θεμελιώσει ΝΟΜΙΚΑ τις θέσεις και τα αιτήματά τους (πχ γνωμοδότηση Μανιτάκη) αλλά οι συνδικαλιστικοί τους εκπρόσωποι (πχ Β. Κορκίδης ΕΣΕΕ) προτιμούν να κατέβουν για ευρωβουλευτές με τα υπεύθυνα για την κατάντια του ταμείου τους κόμματα (εδώ ΝΔ) παρά να μηνύσουν τον ΟΑΕΕ για τις παρανομίες του και να διασώσουν τους εντολείς τους από έστω την ποινικοποίηση των άδικων οφειλών...
Οι ελεύθεροι επαγγελματίες προσφεύγουν πλέον μαζικά στα δικαστήρια κατά του ΤΕΒΕ/ΟΑΕΕ με ομάδες και συλλόγους που έχουν φτιάξει και σε λίγο και στο ευρωπαϊκό δικαστήριο - τέτοιες διατάξεις και διώξεις δεν ισχύουν σε καμιά ευρωπαϊκή χώρα! 
Τώρα θα κατέβουν και στους δρόμους, με ή χωρίς τους συνδικαλιστές εκπροσώπους τους στην διοίκηση του ΟΑΕΕ (5 στα 12 μέλη του ΔΣ - μερικοί ήδη παραιτούνται μερικοί όχι) που ξεφούσκωσαν τις περασμένες κινητοποιήσεις ελέγχοντάς τις. Ξεκινούν από την Θεσσαλονίκη και τον Λευκό Πύργο στις 4 Μαΐου, Κυριακή και θα ακολουθήσουν παρόμοια συλλαλητήρια σε όλη την Ελλάδα.
Θα δράσουν τέλος και ως ψηφοφόροι: μαύρο στα κόμματα που στέκονται ενάντια ή αδιάφορα στην καταστροφή της ελληνικής επιχειρηματικότητας, της ελεύθερης δραστηριότητας των επαγγελματιών από τα αυταρχικά χαράτσια και την αφαίρεση της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης των αυτοαπασχολούμενων ασφαλισμένων και των οικογενειών τους. 
Στην ποινικοποίηση της αδυναμίας να ανταποκριθούν σε παράνομα και καταχρηστικά ύψη εισφορών που καθορίζονται με φασιστικό τρόπο. 
Στις φυλακίσεις και τις κατασχέσεις περιουσιών από την "λαϊκή δεξιά" της ΝΔ και την "κεντροαριστερά" του ΠΑΣΟΚ/Ελιάς. 

Ως εδώ: Το τσουνάμι μόλις ξεκίνησε!

Κυριακή 23 Μαρτίου 2014

Αντώνης Λιάκος: Η Αριστερά δεν μπορεί να εφησυχάζει ότι έχει λύσεις (#η πειρατεία του όρου "μεταρρύθμιση", τι μπορεί να είναι η Αριστερά σήμερα)

"Η Αριστερά και πώς να την σκεφτούμε
σε κρίσιμους καιρούς"
"Η Αριστερά πρέπει να δώσει προοπτική. Δεν αρκεί πλέον να διεκτραγωδούμε την κρίση. Ούτε πείθουν οι εύκολες απαντήσεις." 
Η επιστροφή της Κοκκινοσκουφίτσας: η Αριστερά σε κρίσιμους καιρούς
Με αφετηρία το πρόσφατο βιβλίο του, ο Αντώνης Λιάκος μιλάει για τις "βαριές σκουριές της Αριστεράς", τον εκσυγχρονισμό, την πολιτισμική Αριστερά, την τεχνολογία, τον ΣΥΡΙΖΑ. Η Επιστροφή της Κοκκινοσκουφίτσας, με υπότιτλο "Η Αριστερά και πώς να την σκεφτούμε σε κρίσιμους καιρούς" μόλις κυκλοφόρησε από τη Νεφέλη. Περιέχει πέντε πολιτικά δοκίμια του Αντώνη Λιάκου, παλιότερα και νεότερα, που απαντούν –με ερεθιστικό τρόπο– στο αγωνιώδες και βασικό ερώτημα: Τι σημαίνει Αριστερά τον 21ο αιώνα;
Η συνέντευξη του Αντώνη Λιάκου στον Στρατή Μπουρνάζο*:

Η "Κοκκινοσκουφίτσα", όπως μαθαίνουμε από τον τίτλο του βιβλίου, επιστρέφει. Πού και πώς επιστρέφει;

- Aπο το παραμύθι στην πραγματικότητα · από τις μαγικές λύσεις στα προβλήματα. 

O μύθος επιτρέπει μια αναπνοή, μια απόσταση. Είναι μια πολυτέλεια. Σοκολατάκι εν ώρα εργασίας. 
Η Kοκκινοσκουφίτσα επιστρέφει από μια εξαφάνιση δεκαετιών. 
Έχει κάνει τα μαθήματά της; 
Έμαθε καινούρια πράγματα για να μας πει; 
Το τι μπορεί να είναι η Αριστερά σήμερα, καθώς η κρίση παγιώνεται σε καθεστώς, είναι το αντικείμενο αυτού του μικρού βιβλίου.

Υπάρχει μια νοσταλγική αναβίωση που δημιουργεί τον πειρασμό ανάγνωσης της εποχής μας με όρους παλαιότερων. Το σύνθημα "Η χούντα δεν τελείωσε το ’73", τα μνημόνια ως νέα γερμανική κατοχή, η αναζήτηση "νέου ΕΑΜ" είναι μερικά χτυπητά παραδείγματα. 
Η σκέψη με αναλογίες δημιουργεί ένα χάρτη: εξάρτηση, υποτέλεια, ραγιαδισμός από εδώ, μικρός λαός που πολεμά από εκεί — έναν χάρτη νοητικό και συναισθηματικό. Το "όπως τότε – έτσι και τώρα" δημιουργεί ένα ηρωικό τύπο αντίληψης, προσωποποιεί πολύπλοκες δυνάμεις και διαδικασίες, αποδίδει οικονομικά και κοινωνικά φαινόμενα σε εθνικές στρατηγικές. 
"Μας επιβουλεύονται". "Αποικία χρέους". Αλάτισμα με συνωμοσιολογία. Δε λέω, εύπεπτος τρόπος σκέψης, αλλά είναι σαν να υπνοβατείς διασχίζοντας λεωφόρο.
Υπάρχουν και άλλες "σκουριές" στην Αριστερά, όπως η παράδοση του σταλινισμού. Δεν μένω εδώ, μου φαίνεται αυτονόητο. Ας σταθούμε στην παράδοση του "εκσυγχρονισμού", ως πολιτικό πείραμα και εργαλείο. Πώς την αποτιμάς;

- O εκσυγχρονισμός δεν είναι υπόθεση της δεκαετίας του 1990. Με διαφορετικές λέξεις και όρους, εκφράζει ένα πλαίσιο στην ελληνική πολιτική από τότε που η Ελλάδα έγινε κράτος. Και οι επαναστάτες που μαζεύτηκαν στην Επίδαυρο, και ο Καποδίστριας, και οι Βαυαροί, επεδίωκαν ένα κράτος όπως τα ευρωπαϊκά. Αυτό ήταν το πρότυπο. 

Στο βαθμό δηλαδή που άλλαζαν τα πρότυπα στη Δυτική Ευρώπη, η Ελλάδα έτεινε, ή ήταν υποχρεωμένη, να τα ακολουθεί. Βέβαια, πρόκειται για πρότυπα διαφορετικά, περισσότερο ή λιγότερο αυταρχικά ή φιλελεύθερα. Και διαφορετικά κατά εποχές. 
Στη δεκαετία του 1930, πολλοί προσέβλεπαν σε έναν εκσυγχρονισμό μουσολινικής ή χιτλερικής έμπνευσης. Ο εκσυγχρονισμός επίσης ήταν εκλεκτικιστικός. 
Μεταπολεμικά η Αριστερά μιλούσε για τον εκσυγχρονισμό της παιδείας, την απαλλαγή της από σκοταδιστικές, καθαρευουσιάνικες και εθνοθρησκευτικές αγκυλώσεις. 
Στη μεταπολίτευση ο εκσυγχρονισμός γίνεται θεωρία ερμηνείας της νεοελληνικής Ιστορίας: από τη μια οι δυνάμεις της συντήρησης και της αδράνειας, από την άλλη της προόδου και της αλλαγής.

Ο Όμιλος Παπαναστασίου, πριν τη δικτατορία, η Δημοκρατική Άμυνα, στα χρόνια της δικτατορίας, ο σημιτικός εκσυγχρονισμός στα χρόνια του ΠΑΣΟΚ συγκροτούν γενεαλογία ιδεών. Γενεαλογία αλλά και μεταλλαγή. 
Η θεωρία για τις δυο κουλτούρες, την εκσυγχρονιστική και την underdog, άδειασε τον εκσυγχρονισμό από το κοινωνικό του περιεχόμενο. Ο εκσυγχρονισμός έγινε ελκυστικός για πολλούς διανοούμενους της Aριστεράς –και δεν εξαιρώ βέβαια τον εαυτό μου–, όταν το παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ ξεδίπλωσε την ελληνορθόδοξη ιδεολογία του. Ο σημερινός αρχηγός του υποστήριζε τον Χριστόδουλο στο θέμα των ταυτοτήτων, έναντι του τότε πρωθυπουργού. 
Τη δεκαετία του ’90, λοιπόν, το πασοκικό μοντέλο της δεκαετίας του ’80 αφενός είχε αποδιοργανωθεί και εμφανίσει όλες τις αντινομίες και τα προβλήματά του (θυμηθείτε το «βρόμικο» ’89), αφετέρου φαινόταν πλέον ασύμβατο με το νέο οικονομικο-κοινωνικό υπόδειγμα που άρχισε να γίνεται κανόνας στην Ευρώπη. 
Στο ρεύμα του εκσυγχρονισμού, λοιπόν, εκείνο που πρώτευε ήταν ...

Σάββατο 22 Μαρτίου 2014

Η "εξέγερση" των ασφαλισμένων του ΟΑΕΕ …που έρχεται αλλά κάποιοι δεν την βλέπουν!

"Πολιτικά σας εύχομαι τα χειρότερα. Αλλά άθελα σας προσφέρατε μια μεγάλη υπηρεσία στο κίνημα των Ανασφάλιστων μικρομεσαίων. 
Ρίξατε την μάσκα των Συνομοσπονδιών που τάχα μας εκφράζουν.   Έτσι εμμέσως  πλην σαφώς βοηθάτε το κίνημα να λάβει τις οριστικές του αποφάσεις για το πως θα οργανώσει από δω και πέρα την συγκρότηση του σε επίπεδο νέας Ομοσπονδίας. 
Κατά τα αλλά ως άνθρωπο να σας ευχηθώ υγεία κι οικονομική ευμάρεια. Ούτως η άλλως εμείς την χάσαμε η θα την χάσουμε λίαν προσεχώς , εκτός αν σηκωθούμε - και θα σηκωθούμε -  από  τους καναπέδες.
ΕΝΑΣ ΑΝΑΣΦΑΛΙΣΤΟΣ ΤΟΥ ΟΑΕΕ" (*)
Πολιτικά κόμματα, επιμελητηριακοί και συνδικαλιστικοί φορείς* συνεχίζουν να υποτιμούν τον κόσμο των επαγγελματιοβιοτεχνών εμπόρων και επιτηδευματιών, που στενάζει όχι μόνο από τον βραχνά της οικονομικής ύφεσης αλλά πάνω απ όλα από το «ασφαλιστικό» χαράτσι του ΟΑΕΕ .
Όποιος στην Ελλάδα θέλει να στήσει μια δουλίτσα να ζήσει …πρέπει να υπολογίζει, πάνω απ όλα, ότι πρέπει να περάσει από ένα υποχρεωτικό ασφαλιστικό ταμείο που θα του στοιχίζει μηνιαίος το 500ευρώ . Δηλαδή όσο το μηνιάτικο ενός μνημονιακού έλληνα «εργαζόμενου».
Αν βάλεις φόρους και επιτήδευμα ξεπερνά το 1000ευρώ . Τώρα αν συνυπολογίσεις νοίκια, πάγια έξοδα, προμηθευτές κλπ έχεις πτωχεύσει από χθες. Δηλαδή πριν ανοίξεις ! Και με χρέος .


Και όμως το πολιτικό και όχι μόνο σύστημα θέλει να στηρίξει έναν ασφαλιστικό οργανισμό υποχρεωτικής αυτασφάλισης που το κράτος το μόνο που εγγυάται, στον «καταναγκαστικά» ασφαλισμένο, από το 2015 είναι μόνο 360 ευρώ σύνταξη. Όταν θα έχει πληρώσει μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ. Που αν τα είχε στην ιδιωτική ασφάλιση θα ήταν ένας μικρομεσαίος Τσουκαλάς με 500.000 ευρώ εφάπαξ .
Την ίδια ώρα, του λέει, αν δεν πληρώνεις κάθε μήνα κάλυψη υγείας δεν έχεις . Την ίδια στιγμή το ασφάλιστρο της υγείας τρέχει και με τόκο ! Δηλαδή πληρώνεις με τόκο για κάτι, σε αυτόν που το πληρώνεις, που δεν θα ξοδέψει ούτε μισό ευρώ για να σου ανταποδώσει την συγκεκριμένη παροχή.
Πρόκειται για παγκόσμια πατέντα …που ούτε την οικονομία βοηθά, ούτε την ανάπτυξη, ούτε την αντιμετώπιση της ανεργίας.

Αν κάνεις μια βόλτα στις πιάτσες των ταξί που περιμένουν με τις ώρες τον πελάτη …θα ακούσεις τους μισούς να αναστενάζουν και να αναρωτιούνται… πόσο κοντά στην φυλακή είναι !
Το ίδιο συμβαίνει σε πολλά μικρομάγαζα , σε όσα έχουν απομείνει και όχι μόνο.
Και όσο ο κόμπος φτάνει στο κτένι …όλος αυτός ο κόσμος θα ξεσηκωθεί και τότε άντε να τον μαζέψει … με όσα 500ευρα από το «πλεόνασμα» και να του τάζεις .
Φανταστείτε τι θα έχει να γίνει στην χώρα …όταν όλος αυτός ο κόσμος (Ταξιτζήδες , φουρναραίοι, φορτηγατζήδες , κομμωτές , καφετζήδες , μοδίστρες , περιπτεράδες , ψιλικατζήδες… ) αγανακτήσει και δει πλέον ότι απειλείται η επιβίωση του, η περιουσία του , η υγεία του η ελευθερία του. Για την σύνταξη δεν το συζητάμε. Αποτελεί πλέον ανέκδοτο.

Δέκα ΑΔΕΔΥ και πέντε ΓΣΕΕ μαζί θα κάνουν…
Γιατί αυτοί είναι νυχθημερόν στον κυνήγι του μεροκάματου και δεν ξέρουν τι θα πεί απεργώ , οκτάωρο , τριήμερο κλπ . Και ποτέ δεν θα λάβουν τσεκ μισθού στις 31 η στις 15 του μήνα, βρέξει χιονίσει.
Οπότε, το πολιτικό σύστημα ας δει αυτό το θέμα ΟΑΕΕ αλλιώς. Δεν μπορεί να σταθεί αυτός ο Οργανισμός με πολιτικές που ασκήθηκαν και ασκούνται ή με την τακτική «ανεμομαζέματα ανεμοσκόρπισμα» και μόνιμα «κερατάδες και οι ζημιωμένοι» αυτοί που με το έτσι θέλω υποχρεούνται να τον συντηρήσουν με τέτοιες υπέρογκες εισφορές , με ελλιπείς και ανύπαρκτες υπηρεσίες και ψίχουλα συντάξεις.

Από ανέκαθεν συνταξιούχος του ΤΕΒΕ (νυν ΟΑΕΕ) σήμαινε «φτωχο..νές», με «άρχοντες» του δημοσίου-ΔΕΚΟ Τραπεζών και μικρομεσαίους του ΙΚΑ .
Αν θέλουν να δώσουν ώθηση στην απασχόληση , στην ιδιωτική πρωτοβουλία και στην ανάπτυξη πρέπει με κάθε τρόπο να βγάλουν αυτό το «καρκίνωμα» …! Πρέπει να γίνει ένας άλλος οργανισμός , πρέπει να ενταχθεί στο ΙΚΑ , πρέπει να έχουν το δικαίωμα επιλογής σε δημόσιο ή ιδιωτικό φορέα ασφάλισης , πρέπει οι εισφορές να πηγαίνουν με βάση το τζίρο και το είδος της επιχειρηματικής δραστηριότητας , πρέπει, πρέπει …ας το δουν.
Όσο θα συνεχίζεται η υπάρχουσα κατάσταση η “έκρηξη” θα είναι σύντομη, εκκωφαντική και μεγάλου βεληνεκούς.

πηγή asfalisinet.gr

(*)  από την ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΜΙΚΡΟΜΕΣΑΙΟ ΣΤΟΝ ΕΝΤΙΜΟΤΑΤΟ κ ΚΟΡΚΙΔΗ ΠΡΟΕΔΡΟ ΕΣΕΕ ΚΑΙ ΥΠΟΨ.ΕΥΡΩΒΟΥΛΕΥΤΗ ΤΗΣ ΝΔ - εδώ)