Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2015

Ο αντίπαλος δεν αντέχει την ανοιχτή διαπραγμάτευση! #τα συμπεράσματα από την κόντρα Βαρουφάκη Ντάισελμπλουμ

... "εκεί όμως που έγινε το σόου, ήταν στη συνάντηση βαρουφ νερομπλούμ.
Δεν ξέρουμε τι είπαν στη συνάντηση αλλά η συνέντευξη τύπου ήταν απολαυστική.
Ο βαρουφ κάνει διάφορα λάθη στην εκφορά του λόγου του και επαναλαμβάνεται,
αλλά το σημαντικό είναι ότι λέει συνεχώς τις λέξεις κλειδιά που θα ενεργοποιήσουν τα ρομπότ".
Ωδή προς τη μελλοντική λεωφόρο Γιάνη Βαρουφάκη (ντουζ πουαν)
Μια απολαυστική ανάλυση των "χθεσινών" από τον techie chan:
Επειδή πολύ μαλακία έχει ακουστεί ήδη και θα ακουστεί και σήμερα. Ας βάλουμε τα πράγματα σε μια μικρή σειρά.
1. Ο αλεξικέραυνος με το που μπήκε στο μαξίμου βρήκε το πρωτογενές πλεόνασμα περίπου στα -4δις από τον προκάτοχό του. Δεν πρόκειται για μαθηματικό λάθος αλλά για ειρωνεία. Το περίφημο πρωτογενές πλεόνασμα ήταν φυσικά έλλειμμα. Αυτό δεν είναι κάτι πρωτοφανές, ίσα ίσα ήταν αναμενόμενο. Κανείς πραγματικά δεν πίστευε τις παπαριές σαμαρά χαρδούβελη.
2. Μετά τις πρώτες επικοινωνιακές κινήσεις κλπ κλπ, ο αλεξικέραυνος πήγε και συνάντησε τον αγγελειοφόρο της γερμανικής κυβέρνησης, κ.σουλτς. Ο κ.σουλτς σαν τυπικός σοσιαλιδημοκράτης τρέλανε τον αλεξικέραυνο στα γλωσσόφιλα και τον διαβεβαίωσε πως μεταξύ συντρόφων θα βρεθούνε λύσεις. Την επόμενη μέρα ο σούλτς έδωσε μια συνέντευξη στη γερμανία, όπου τρίζει τα δόντια. Αν διαβάσετε όμως λίγο προσεκτικά θα παρατηρήσετε πως απλά διαπραγματεύεται. Δώστε βαση:
«Αν η ελληνική κυβέρνηση αντί να μιλάει για “κούρεμα” χρέους προχωρήσει με τη φορολόγηση των δισεκατομμυριούχων που εν μέσω κρίσης έβγαλαν τα λεφτά τους σε φορολογικούς παραδείσους, θα έχει όλη την Ευρώπη στο πλευρό του – και σε κάθε περίπτωση εμένα. Αν το κάνει αυτό, μπορεί να υπολογίζει στην αλληλεγγύη μας».
Αν πιστεύει «ότι μπορεί να πραγματοποιήσει τις υποσχέσεις και να τις χρηματοδοτήσει μέσω των παροχών αλληλεγγύης που δίδονται από τα προγράμματα βοήθειας, ότι κάποια μέτρα που υλοποιήθηκαν θα ακυρωθούν, με άλλα λόγια ότι οι Ευρωπαίοι θα χρηματοδοτήσουν τις προεκλογικές υποσχέσεις, αυτό δεν θα γίνει»,
και δώστε βάση και στην παρακάτω πιρουέτα:
«Η κυβέρνηση στην Αθήνα πρέπει να κατάλαβε ότι με αυτού του είδους τις πολιτικές δεν θα μπορέσει να προχωρήσει. Ναι, έχουμε λάβει υπόψη μας ότι η Ελλάδα είχε εκλογές, ότι εξέλεξε μια καινούργια κυβέρνηση – αυτό συμβαίνει συχνά – και ότι μια νέα κυβέρνηση έχει νέες ιδέες, αλλά δεν μπορεί κανείς να τις υλοποιήσει με τρόπο ώστε να πιστεύει ότι η ΕΕ είναι μια διευρυμένη Ελλάδα και ότι αυτό που αποφάσισε η Αθήνα θα υλοποιηθεί γρήγορα, έτσι απλά. Αυτό γίνεται μόνο μέσω συμβιβασμών και αυτοί μερικές φορές είναι δύσκολοι και δεν μπορείς να τους πετύχεις εμμένοντας στη στάση ότι “εμείς το αποφασίσαμε εδώ και εσείς τώρα παρακαλώ υλοποιήστε το”, και είχα μετά από δύο ώρες την εντύπωση ότι σε αυτό σημειώσαμε κάποια πρόοδο».
Αυτά λοιπόν ο κ.σούλτς. Πάμε τώρα στον γνωστό κ.σόιμπλε και το γερμανικό υποικ. Τι λένε αυτοί οι δύο? Το γερμανικό υποικ λέει ότι δεν μπορούμε να αναγκάσουμε κανέναν να πάρει βοήθεια. Ο σόιμπλε λέει ότι αν οι έλληνε νομίζουν ότι θα τους κόψουμε το χρέος είναι γελασμένοι. Αυτά είναι εκτός πραγματικότητας.
Πάμε και στον κ.μοσκοβισί επίτροπο περί οικονομικών. Τι λέει το άλλο σοσιαλιστικό αγόρι? Ότι η τρόικα είναι τζιζ κακά και τελοσπάντων θα πρέπει να σκεφτουμε να την αντικαταστήσουμε με κάτι πιο δημοκρατικά εκλεγμένο.
Βγάλατε καθόλου άκρη? Αν όχι είναι γιατί οι δηλώσεις ακούγονται αντικρουόμενες. Αλλά στην ουσία δεν είναι. Αν διαβάσατε το script που είχα φτιάξει προεκλογικά (υποκεφάλαιο και η σύγκρουση με την πραγματικότητα) λίγο πολύ όλα βγάζουν νόημα. Οι ευρωπαίοι λένε ξεχάστε τις μαλακίες για το χρέος. Το ελληνικό και όλα τα υπόλοιπα χρέη ειναι μια χαρά και μη μιλάτε για σχοινί στο σπίτι του κρεμασμένου. Άλλωστε φτιάξαμε ολόκληρο QE μην μας το χαλάτε τώρα με συσκέψεις και μαλακίες. Βάλανε λοιπόν την κόκκινη γραμμή τους.
Τι άλλο λένε όμως? Πως εντάξει τα υπόλοιπα ας τα συζητήσουμε, αλλά για το καλό σας να ακούτε τι λέει η θεία τρόικα. Εμείς όμως δεν μπορούμε να σας αναγκάσουμε. Ααα και τώρα που το θυμηθήκαμε πλιζ σταματήστε και τις μαλακίες στο ουκρανικό, οκ καταλάβαμε ότι πετάξατε την φωτοβολίδα για να διαπραγματευτείτε.
Ο σουλτς μάλιστα φτάνει στο σημείο να ζητήσει από τον τσίπρα να κάνει αριστερή πολιτική (να φορολογήσει τους πλούσιους), που μπορεί να γίνει η επόμενη παράπλευρη απώλεια της ελληνικής περιπέτειας (ελπίζω ο αλεξικέραυνος να υποκύψει σε αυτή την απαίτηση του σουλτς).
Με λίγα λόγια συζήτηση για χρέος κομμένη (τι περίεργο), συζήτηση για τα υπόλοιπα εδώ είμαστε παιδιά. Τι όμως σημαίνει αυτό?
3. Το βαθύ λαρρύγγι από τη βρυξέλλα την προηγούμενη βδομάδα (διαβάζετε τας γραφάς του irc) έλεγε πως οι εταίροι είναι διατεθειμένοι να δώσουν χρόνο στην κυβέρνηση, φτάνει να φιλήσει το δαχτυλίδι της τρόικα. Δηλαδή να δηλώσει η ελληνική κυβέρνηση πως θα εφαρμόσει το πρόγραμμα αλλά όχι αμέσως. Αυτή τη δουλειά ήρθε να κάνει ο κ.νερομπλούμ εχθές παρασκευή. Η ελληνική κυβέρνηση δια του αλεξικέραυνου δήλωσε πως χίλια συγνώμη αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε μια τέτοια δήλωση υποταγής.
Προσωπικά ίσως και να την έκανα (χωρίς να εφαρμώσω τίποτα) για να έχω 6μήνες ηρεμίας, αλλά προσωπικά δεν είμαι ούτε πρωθυπουργός , ούτε υποικ. Ο αλεξικέρευνος εδώ κερδίζει ουιτ ποιν μόνο και μόνο επειδή θα σούφρωσε τα φρυδάκια του και θα του είπε με απόλυτο πόνο στα μάτια: Νερομπλούμ μου θέλω πάρα πολύ αλλά δυστυχώς δεν δύναμαι.
4. εκεί όμως που έγινε το σόου, ήταν στη συνάντηση βαρουφ νερομπλούμ. Δεν ξέρουμε τι είπαν στη συνάντηση αλλά η συνέντευξη τύπου ήταν απολαυστική. Ο βαρουφ κάνει διάφορα λάθη στην εκφορά του λόγου του και επαναλαμβάνεται, αλλά το σημαντικό είναι ότι λέει συνεχώς τις λέξεις κλειδιά που θα ενεργοποιήσουν τα ρομπότ.
α.Δώστε βάση εδώ. Μεταρρυθμίσεις, έσοδα, χωρίς φόβο και πάθος, ανταγωνιστικότητα, εγγύηση, ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς για πάντα, όχι άλλη κρίση.
β. Και εδώ αρχίζουν τα νταούλια. Αποδέχεστε την τρόικα, θέλετε παράταση? θα την παρακαλέσετε να σας τη δώσει? Το ρομπότ νερομπλούμ αισθάνεται εξίσου άσχημα και κομπιάζει λέγοντας πως εμεις ...

Le Monde: Πιο αναγκαίο από ποτέ ένα σχέδιο Μάρσαλ για την Ευρώπη


"Η αναδιάρθρωση του χρέους συναντά μεγάλες
αντιδράσεις στη Γερμανία. Θα πρέπει όμως
να θυμούνται οι Γερμανοί ότι 
το σχέδιο Μάρσαλ,
όπως και μια σειρά άλλες μείζονες επιταχύνσεις
του μεταπολεμικού "γερμανικού θαύματος",
 γεννήθηκε από τη συμφωνία που υπεγράφη
στο Λονδίνο το 1953 και προέβλεπε κούρεμα
του γερμανικού χρέους κατά 50% και
επιμήκυνση της αποπληρωμής του υπολοίπου
."
"Tο σχέδιο Μάρσαλ γεννήθηκε από τη συμφωνία που υπεγράφη στο Λονδίνο το 1953 και προέβλεπε κούρεμα του γερμανικού χρέους κατά 50% και επιμήκυνση της αποπληρωμής του υπολοίπου"
Από την αρχή της οικονομικής κρίσης στην Ευρώπη, πολιτικοί και σχολιαστές αναφέρονται συχνά στο σχέδιο Μάρσαλ που επέτρεψε μετά το 1948 την ανοικοδόμηση των οικονομιών της δυτικής Ευρώπης.

Μέχρι τώρα, η πολιτική στιγμή δεν φαινόταν κατάλληλη. Όπως γράφει όμως ο Μπιλ Έμοτ στην εφημερίδα Le Monde, τα πράγματα έχουν αλλάξει.
του 

Η σημερινή κατάσταση της Ευρώπης παρουσιάζει πολλές ομοιότητες με εκείνη της δεκαετίας του ΄40. Έχοντας λυγίσει κάτω από το βάρος του δημοσίου χρέους, οι κυβερνήσεις της ευρωζώνης έχουν επίγνωση αυτού που έχουν ανάγκη. Όμως η αμοιβαία δυσπιστία είναι μεγάλη και δεν επιτρέπει μια πραγματική συνεργασία. Κανείς φορολογούμενος δεν θέλει να πληρώσει για τις υπερβολές των άλλων: το ενιαίο νόμισμα, άλλωστε, δεν επιβάλλει το μοίρασμα των ευθυνών. Όσο οι δανειστές - με πρώτη τη Γερμανία - δεν καταβάλλουν παρά τις ελάχιστες δυνατές προσπάθειες για τη διατήρηση του ευρώ στη ζωή, άλλο τόσο οι χώρες που δανείζονται διαμαρτύρονται για την επιμονή της Γερμανίας στη δημοσιονομική λιτότητα.

Παρ΄ όλα αυτά, σημειώνει ο αρθρογράφος, μετά τις εξελίξεις στην Ελλάδα, την Ισπανία και τη Βρετανία θα μπορούσε να διαφανεί μια συναίνεση. Η πορεία που ακολούθησαν άλλωστε οι δανειζόμενες χώρες δεν έχει κατά γενική ομολογία οδηγήσει σε αποτελέσματα. Το Βερολίνο επιμένει ότι η χορήγηση δανείων γίνεται μόνο με αντάλλαγμα τη δημοσιονομική πειθαρχία, τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και τη μείωση των δαπανών που σχετίζονται με τους μισθούς και τις συντάξεις. Μόνο έτσι, λέει, θα υπάρξει ανάπτυξη. Αν όμως η ανάπτυξη ήρθε στην Ιρλανδία, τα αποτελέσματα ήταν μικρότερα στην Ισπανία και την Πορτογαλία, κι ακόμα μικρότερα στην Ελλάδα. Γιατί αυτό που φρενάρει την ανάπτυξη είναι η μικρή ζήτηση σε ολόκληρη την ευρωζώνη.

Αυτός είναι ο λόγος που καθίσταται αναγκαία η υιοθέτηση μιας σύγχρονης εκδοχής του σχεδίου Μάρσαλ. Θα ήταν καλύτερα μάλιστα να αναλάμβανε σχετική πρωτοβουλία η ίδια η καγκελάριος Μέρκελ, παρά να αναγκαστεί να προβεί σε παραχωρήσεις σε νεοεκλεγόμενες κυβερνήσεις της Ελλάδας, της Ισπανίας ή άλλων χωρών. Ακόμη καλύτερα θα ήταν με την πρωτοβουλία αυτή να συντάσσονταν και οι Φρανσουά Ολάντ και Ντέιβιντ Κάμερον.

Ένα σύγχρονο σχέδιο Μάρσαλ θα περιλάμβανε τρία σκέλη. 

  • Πρώτον, την αναδιάρθρωση των χρεών στην ευρωζώνη, ώστε να ανακουφιστούν οι πληθυσμοί της Ελλάδας και της Ισπανίας. 
  • Δεύτερον, ένα δημόσιο πρόγραμμα επενδύσεων που θα χρηματοδοτηθεί συλλογικά και θα έχει επίκεντρο την ενέργεια και τις υποδομές. 
  • Τρίτον, την οργάνωση της φιλελευθεροποίησης της ενιαίας αγοράς, κυρίως στους τομείς των υπηρεσιών και της ψηφιακής οικονομίας.
Η αναδιάρθρωση του χρέους συναντά μεγάλες αντιδράσεις στη Γερμανία. Θα πρέπει όμως να θυμούνται οι Γερμανοί ότι το σχέδιο Μάρσαλ, όπως και μια σειρά άλλες μείζονες επιταχύνσεις του μεταπολεμικού «γερμανικού θαύματος», γεννήθηκε από τη συμφωνία που υπεγράφη στο Λονδίνο το 1953 και προέβλεπε κούρεμα του γερμανικού χρέους κατά 50% και επιμήκυνση της αποπληρωμής του υπολοίπου.

Η αναδιάρθρωση ενός σημαντικού μέρος του ευρωπαϊκού δημοσίου χρέους μπορεί να γίνει μέσω της αναχρηματοδότησής του με ευρωομόλογα μεγαλύτερης διάρκειας. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι να γίνει κάτι τέτοιο για όλα τα μέλη της ευρωζώνης, και όχι μόνο για ένα κράτος.

Με την προσθήκη των δημοσίων επενδύσεων και την ολοκλήρωση της ενιαίας αγοράς, αυτό το «σχέδιο Μάρσαλ» θα μπορούσε να τονώσει την οικονομική ανάπτυξη, μέσω της βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας. Η εφαρμογή ενός τέτοιου σχεδίου, βέβαια, θα προσέκρουε σε ένα τείχος επιφυλάξεων και αντιθέσεων από ομάδες εθνικών συμφερόντων. Εάν όμως δράσουν ενιαία, οι ευρωπαίοι ηγέτες θα μπορέσουν να κερδίσουν αυτή τη μάχη.

πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

ολόκληρο το άρθρο: lemonde.fr και project-syndicate.org

Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2015

Με την πρώτη ρήξη, το Ποτάμι "εκδηλώνεται" υπέρ Ντάισεμπλουμ/Σόιμπλε...


από το enallaktikos.gr


Ο υπεύθυνος Υγείας του Ποταμιού τάσσεται υπέρ Ντάισελμπλουμ 


Ο υπεύθυνος Υγείας του Ποταμιού Λυκούργος Λιαρόπουλος έγραψε στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook μετά τη συνάντηση Βαρουφάκη - Ντάισελμπλουμ:



από το hitandrun.gr


Πως τα συμφέροντα σχεδίαζαν να μετατρέψουν τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ σε εφιάλτη – Ο βρώμικος ρόλος του «Ποταμιού»



του Δημήτρη Κυριακόπουλου

Η δημόσια δήλωση προτίμησης στο »Ποτάμι» για κυβερνητική συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ από πλευράς Μάρτιν Σουλτς στην ουσία προδίδει το βρώμικο σχέδιο των ξένων και του ντόπιου συστήματος για την αριστερή παρένθεση.

Ο πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου στη χθεσινή συνάντησή του με τον αρχηγό του «Ποταμιού» Σταύρο Θεοδωράκη είπε επί λέξει:
«Θα προτιμούσα ο ΣΥΡΙΖΑ να συνεργαζόταν στην κυβέρνηση με το «Ποτάμι» και όχι με τους Ανεξάρτητους Έλληνες».
Ο ίδιος, μια μέρα νωρίτερα σε συνέντευξή του στην ZDF δήλωνε για την κυβερνητική συνεργασία μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ:
«Πρέπει να πω ότι δεν εξεπλάγην απλώς, αλλά σοκαρίστηκα. Ο συνασπισμός ο οποίος σχηματίζεται στην Αθήνα θα ήταν σαν να συνασπιζόταν στην Γερμανία η Αριστερά (Die Linke) με την «Εναλλακτική για την Γερμανία»(AfD). Δεν πιστεύω ότι αυτό είναι καλό για τη χώρα. Αν κοιτάξω προσεκτικά, πιστεύω ότι ο κοινός παρονομαστής των δύο κομμάτων, τα οποία κανονικά είναι ιδεολογικοί εχθροί, είναι η απόρριψη της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Έχω την εντύπωση ότι αυτό θα οδηγήσει μακροπρόθεσμα σίγουρα σε εντάσεις εσωπολιτικά και μεταξύ των κυβερνητικών εταίρων. Σίγουρα όμως δεν αποτελεί αποκλιμάκωση στις σχέσεις με τους εταίρους και με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς».
Υπενθυμίζεται ότι ο Σταύρος Θεοδωράκης στην πρώτη συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής του ομάδα είχε εξαπολύσει σφοδρή επίθεση στους ΑΝΕΛ, αναφέροντας χαρακτηριστικά:
«Να μην πάει μόνος του ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ευρώπη, συνοδευόμενος από τους φοβικούς αντιευρωπαϊστές των ΑΝΕΛ. Θα είναι μια κακή αρχή, ένα λάθος σήμα στην Ευρώπη που μπορεί να στοιχίσει πάρα πολλά στη χώρα».
Όλη αυτή η αναστάτωση των καθεστωτικών δυνάμεων εντός και εκτός Ελλάδας για τον κυβερνητικό συνασπισμό ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ μαρτυρά ακριβώς το σχέδιό τους για την χειραγώγηση και την ανατροπή της κυβέρνησης Τσίπρα.

Δηλαδή, ήθελαν μη κατακτώντας την αυτοδυναμία ο ΣΥΡΙΖΑ (θα τους βόλευε ιδιαίτερα η διαφορά με τη ΝΔ να ήταν μικρή) να υποχρεωθεί σε συνεργασία με το «Ποτάμι», μη έχοντας άλλη εναλλακτική, εφόσον οι ΑΝΕΛ δεν έμπαιναν στη Βουλή, κάτι το οποίο προσπάθησαν με κάθε τρόπο. Το «Ποτάμι» όντας απαραίτητος κυβερνητικός εταίρος θα αφαιρούσε τον ριζοσπαστικό χαρακτήρα από την κυβερνητική πολιτική. Θα υποχρέωνε την κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ να ακολουθήσει μια καθαρά διαχειριστική πορεία και να προχωρήσει σε lightδιαπραγμάτευση με τους εταίρους, ώστε «να μην διακινδυνεύσουμε τη θέση μας στο ευρώ». 
Και τότε ο ΣΥΡΙΖΑ θα είχε δύο επιλογές: Ή να συμβιβαστεί με τις βουλές του συστήματος και να γίνει μέρος του, προδίδοντας τον ελληνικό λαό ή να αντιδράσει. Στη δεύτερη περίπτωση η κυβέρνηση θα έπεφτε από το «Ποτάμι» σε διάστημα δύο – τριών μηνών. Στις επικείμενες νέες εκλογές, που θα γίνονταν σε περιβάλλον έντονης καταστροφολογίας, η καραδοκούσα ΝΔ θα είχε πολλές πιθανότητες να καταλάβει την πρώτη θέση και στη συνέχεια θα σχημάτιζε εθελόδουλη κυβέρνηση με το «Ποτάμι». Ταυτόχρονα, οι αντιμνημονιακές δυνάμεις θα υφίσταντο ανεπανόρθωτο πλήγμα και θα ετίθεντο στο περιθώριο. 
Ευτυχώς, ο ελληνικός λαός με την ψήφο του ακύρωσε τα σκοτεινά σχέδια του συστήματος, αφού δεν έδωσε μεν την αυτοδυναμία στον ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο από τη μία του χάρισε μεγάλη διαφορά από τη ΝΔ και από την άλλη έβαλε τους ΑΝΕΛ με αξιόλογο ποσοστό στη Βουλή. Έτσι επέβαλλε την κυβερνητική συνεργασία των μοναδικών συνεπών αντιμνημονιακών κομμάτων, που πέρα από τις ιδεολογικές διαφορές τους, εγγυώνται την πραγματική αλλαγή πορείας σε όλα τα επίπεδα. Και άφησε στα «κρύα του λουτρού» τους υπηρέτες – φανερούς και κρυφούς – των δανειστών και των συμφερόντων.

Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2015

Όταν το ΚΚΕ κρύβεται στην τουαλέτα...

Για το λαό ή για τον εαυτό του;
Διαφωνούμε πάντως σε κάτι με τον καλοπροαίρετο ΑΣ, ψηφοφόρο του ΚΚΕ και το τελείως σαφές κείμενό του: Κατά την γνώμη του ιστολογίου, το ΚΚΕ, είναι ήδη "ένα ιδιότυπο κλαμπ υπάκουων, που ασκούν το κομματικό τους καθήκον και ονειρεύονται μια εκτός πραγματικότητας αλλαγή. Και βέβαια επιβεβαιώνονται από την ασφάλεια που προσφέρει η αποστασιοποίηση από τη δοκιμασία".
Το ΚΚΕ με το μάτι τού …απέξω

του Άρη Σκιαδόπουλου*

Όποιες σκέψεις ακολουθούν ανήκουν σ έναν πολίτη, που εδώ και εξήντα χρόνια ψηφίζει το ΚΚΕ από τότε που ήταν ΕΔΑ. Τότε, τον Αύγουστο του 1958, που έφτασε να γίνει αξιωματική αντιπολίτευση, για να ακολουθήσει η διάσπαση και η κατρακύλα. Είναι σκέψεις ενός που δεν είναι μέλος του Κόμματος και συνεπώς δεν δεσμεύεται από τις υποχρεώσεις που απορρέουν απ´ αυτήν την ιδιότητα κι ούτε απολαμβάνει της προστασίας του Κόμματος. Ωστόσο τιμήθηκε από σχέση αμφίπλευρης εκτίμησης τόσο από τον ιστορικό ηγέτη Χαρίλαο Φλωράκη, όσο κι από την Αλέκα Παπαρήγα.

Οι σκέψεις τώρα: Το ΚΚΕ είναι ένα ιστορικό Κόμμα που το διακρίνει η γενναιότητα ν΄ αναγνωρίζει τα λάθη του αλλά και η κατάρα να τα διαπράττει. Ανέδειξε το Ζαχαριάδη, αποκαθήλωσε το Ζαχαριάδη και τον έστειλε στό Σουργκούτ…δασάρχη, για να τον αποκαταστήσει μετά θάνατον. Ανέδειξε μια λαμπερή προσωπικότητα, τον Πλουμπίδη, για να τον στείλει ως χαφιέ στό απόσπασμα και να τον αποκαταστήσει μετά θάνατον. Αποκήρυξε το Βελουχιώτη, που σκοτώθηκε ατιμασμένος, για να τον αποκαταστήσει μετά θάνατον. Είναι και μια σειρά άλλων, περισσότερο σημαντικών η ολιγότερο, δεν είναι όμως αυτό το θέμα. Απλά, μέσα απ´ αυτή την πολιτική διαχείριση, το Κόμμα στερήθηκε των υπηρεσιών πολύτιμων προσωπικοτήτων κι έχασε πολιτικό χρόνο.

Σήμερα ωστόσο δε μιλάμε με όρους του 1946, ή τού 1950. Σήμερα μιλάμε για ταχύτητες που ξεπερνούν το φως. Τα νιτρίνα που ανακάλυψε το Σερν έχουν σπάσει το φράγμα φωτός και κάνουν σ ένα δευτερόλεπτο εφτάμιση φορές το γύρο της γης. Το Ίντερνετ είναι μια ασύλληπτη πραγματικότητα, που διαχέει την πληροφορία σε κλάσματα δευτερολέπτου. Η παγκοσμιοποίηση αποτελεί γεγονός κι ως τέτοιο δεν αντιμετωπίζεται με όρους αυτοαπομόνωσης. Η Ευρωπαϊκή Ένωση με αυτό πού εκφράζει, τη στήριξη δηλαδή των μονοπωλίων έχει κερδίσει σε πρώτη φάση το παιχνίδι. Και το ΚΚΕ δεν είναι εκτός. Πολύ σωστά διαθέτει ευρωβουλευτές που δίνουν τη δική τους μάχη μέσα από τους κανόνες του Ευρωκοινοβουλίου, τους οποίους έχει αποδεχτεί. Άρα, έστω και διαφωνών είναι παρών.

Σήμερα, στην Ελλάδα, για πρώτη φορά ένα αριστερό κόμμα, που έχει τις ρίζες του στό ΚΚΕ βρίσκεται στην εξουσία και ζητά τη συνεργασία του ΚΚΕ. Είναι μια ιστορική ευκαιρία για την Αριστερά, να δώσει τη δική της απάντηση. Άρνηση στην πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει άγονη πολιτική. Αυτό δεν σημαίνει ότι το ΚΚΕ πρέπει ντε και καλά να συμφωνήσει με το ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι όμως πολιτικά ορθό να αρνείται το διάλογο. Ας προσέλθει στο διάλογο και αν προκύψει ασυμφωνία, τότε ας αποχωρήσει καταγγέλλοντας. Όχι όμως να αρνείται το διάλογο.

Αυτή η πολιτική της άρνησης περιθωριοποιεί το Κόμμα. Το καθηλώνει σε ποσοστά θλίψης. Γιατί είναι τραγικό το ΚΚΕ να εμφανίζεται πίσω από το φασιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής και ένα ευκαιριακό τυχοδιωκτικό κομματίδιο, όπως είναι το Ποτάμι. Και είναι αρκετοί εκείνοι που πιστεύουν σ ένα σύγχρονο ΚΚΕ, που θα απελευθερωθεί από την ομφαλοσκόπηση και θα σταματήσει πλέον να ασχολείται με…«εικονομαχίες» και «εικονολατρίες»… Δεν έχει ανάγκη από ιεροεξεταστές, αλλά από την προσφορά φωτισμένων στελεχών που πάντα διέθετε και διαθέτει. Κι ούτε είναι αποδεκτό οι φιλοδοξίες του να στοχεύουν σε ένα μισό τοις εκατό. Διαφορετικά θα συρρικνωθεί σ ένα ιδιότυπο κλαμπ υπάκουων, που θα ασκούν το κομματικό τους καθήκον και θα ονειρεύονται μια εκτός πραγματικότητας αλλαγή. Και βέβαια θα επιβεβαιώνονται από την ασφάλεια που προσφέρει η αποστασιοποίηση από τη δοκιμασία. Αυτό όμως είναι ένας ακαδημαϊσμός, δεν είναι πολιτική. Γιατί η πολιτική προϋποθέτει ρίσκο και το ρίσκο άμεση συμμετοχή στο γίγνεσθαι. Και σήμερα, το ΚΚΕ έχει μια ιστορική πρόκληση μπροστά του. Μέσα από το διάλογο με τον ΣΥΡΙΖΑ να αποδείξει ότι είναι παρόν σ αυτό το στοίχημα της Αριστεράς, κι ότι αποτελεί εγγυητή των προσδοκιών του ελληνικού λαού. Έστω αποκαλύπτοντας μέσα από το διάλογο υπόγειες και σκοτεινές σκοπιμότητες τού ΣΥΡΙΖΑ.

*πηγή imerodromos.gr
ο υπέρτιτλος της ανάρτησης είναι της ΑΣ

Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2015

Joseph E. Stiglitz: Γιατί η ανόητη πολιτική είναι η αιτία των οικονομικών μας προβλημάτων

"Ζήτηση, ζήτηση, ζήτηση"

του Joseph E. Stiglitz, νομπελίστα οικονομολόγου*

Το 2014, η παγκόσμια οικονομία παρέμεινε εγκλωβισμένη στο ίδιο τέλμα στο οποίο ήδη είχε βρεθεί από τη στιγμή που ξέσπασε η οικονομική κρίση το 2008. Παρά τη φαινομενικά ισχυρή κυβερνητική δράση σε Ευρώπη και Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, και οι δύο οικονομίες υπέφεραν από βαθιά και παρατεταμένη ύφεση. Το χάσμα ανάμεσα στο πού βρίσκονται και στο πού θα μπορούσαν να είναι εάν η κρίση δεν είχε ξεσπάσει είναι τεράστιο. Στην Ευρώπη αυξήθηκε μάλιστα κατά τη διάρκεια του έτους.
Οι αναπτυσσόμενες χώρες τα πήγαν καλύτερα, αλλά και εκεί τα νέα ήταν ζοφερά. Η μεγαλύτερη επιτυχία των οικονομιών αυτών, έχοντας βασίσει την ανάπτυξή τους στις εξαγωγές, συνέχισε να επεκτείνεται στον απόηχο της ευρωπαϊκής κρίσης, ακόμη κι αν οι αγορές των εξαγωγών τους αντιμετώπιζαν δυσκολίες. Αλλά και οι επιδόσεις αυτών άρχισαν να μειώνονται σημαντικά το 2014.
Το 1992, ο Μπιλ Κλίντον βάσισε την επιτυχημένη του προεκλογική καμπάνια για τον προεδρικό θώκο σε ένα απλό μότο: «Η οικονομία είναι ανόητη». Από μία σημερινή οπτική γωνία, τα πράγματα τότε δεν έδειχναν τόσο άσχημα. Το εισόδημα σε ένα μέσο αμερικανικό νοικοκυριό είναι σήμερα χαμηλότερο. Αλλά μπορούμε να εμπνευστούμε από το παράδειγμα της προσπάθειας Κλίντον. Το αρρωστημένο κλίμα το οποίο ταλανίζει την παγκόσμια οικονομία σήμερα θα πρέπει ίσως να περιγραφεί με δύο απλά μότο: «Είναι η πολιτική, ανόητε» και «Ζήτηση, ζήτηση, ζήτηση».
Η χαμηλή οικονομική ανάπτυξη σχεδόν σε όλο τον κόσμο η οποία καταγράφηκε το 2014 είναι συνέπεια χειρισμών. Είναι συνέπεια της πολιτικής (politics) και πολιτικών (policies) σε αρκετές μεγάλες οικονομίες - πολιτική και πολιτικές οι οποίες έπνιξαν τη ζήτηση. Όταν η ζήτηση απουσιάζει, επενδύσεις δεν υλοποιούνται και θέσεις εργασίας δεν δημιουργούνται. Είναι τόσο απλό.
Αυτό δεν είναι πουθενά πιο ορατό από ότι είναι στην Ευρωζώνη, η οποία έχει επισήμως υιοθετήσει την πολιτική της λιτότητας - περικοπές στις κυβερνητικές δαπάνες οι οποίες αυξάνουν τις αδυναμίες στις ιδιωτικές δαπάνες. Η δομή της ζώνης του ευρώ μπορεί να κατηγορηθεί εν μέρει για την παρεμπόδιση της προσαρμογής στο σοκ το οποίο δημιουργήθηκε από την κρίση. Εν απουσία της τραπεζικής ένωσης δεν αποτελεί έκπληξη ότι τα χρήματα τα οποία διέφυγαν αποτέλεσαν χτύπημα για τις χώρες, αποδυναμώνοντας τα οικονομικά τους συστήματα και περιορίζοντας τη δυνατότητα δανεισμού και τις επενδύσεις.
Στην Ιαπωνία, ένας από τους τρεις άξονες του προγράμματος του πρωθυπουργού της χώρας Σίνζο Άμπε για την οικονομική ανάκαμψη άρχισε στη λάθος κατεύθυνση. Η μείωση του ΑΕΠ η οποία ακολούθησε την αύξηση του φόρου κατανάλωσης τον Απρίλιο παρείχε περισσότερα στοιχεία υπέρ των οικονομικών συνταγών του Κεϋνσιανισμού, λες και δεν υπήρχαν πολλά ήδη.
Οι ΗΠΑ εισηγήθηκαν λιγότερες δόσεις λιτότητας και απολαμβάνουν καλύτερη οικονομική απόδοση. Αλλά ακόμη και στις ΗΠΑ υπάρχουν περίπου 650.000 δημόσιοι υπάλληλοι λιγότεροι εν συγκρίσει με την περίοδο πριν την κρίση. Κανονικά θα αναμέναμε να είναι κατά 2 εκατομμύρια περισσότεροι. Ως αποτέλεσμα και οι ΗΠΑ υποφέρουν επίσης με την ανάπτυξη να είναι τόσο αναιμική που οι μισθοί να παραμένουν ουσιαστικά στάσιμοι.
Το μεγάλο μέρος της επιβράδυνσης στις αναδυόμενες οικονομίες και αναπτυσσόμενες χώρες αντικατοπτρίζεται στην οικονομική επιβράδυνση της Κίνας. Η Κίνα είναι σήμερα η μεγαλύτερη οικονομία (σε όρους ισοτιμίας αγοραστικής δύναμης - PPP) και είναι εδώ και καιρό εκείνη η οποία συνεισφέρει περισσότερο στην παγκόσμια ανάπτυξη. Ωστόσο, η πιο αξιοσημείωτη επιτυχία της Κίνας έχει δημιουργήσει τα δικά της προβλήματα, τα οποία πρέπει να αντιμετωπιστούν τώρα παρά αργότερα. 
Η μετάβαση της κινεζικής οικονομίας από την ποσότητα στην ποιότητα είναι ευπρόσδεκτη - σχεδόν απαραίτητη. Και, μολονότι η πάλη του προέδρου Σι Τζινπίνγκ κατά της διαφθοράς μπορεί να προκαλέσει την περαιτέρω επιβράδυνση της οικονομικής ανάπτυξης, καθώς η παράλυση εμποδίζει την πρόοδο για τα δημόσια έργα, δεν συνίσταται λόγος ο Σι Τζινπίνγκ να τα παρατήσει. Εν αντιθέσει, άλλες δυνάμεις υπονομεύουν την εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση του- εκτεταμένα περιβαλλοντολογικά προβλήματα, υψηλά και αυξανόμενα επίπεδα ανισότητας και η υπεξαίρεση στον ιδιωτικό τομέα, πρέπει να αντιμετωπιστούν με τον ίδιο ζήλο.
Με λίγα λόγια, η παγκόσμια κοινότητα δεν θα πρέπει να περιμένει την Κίνα να καλύψει την παγκόσμια συνολική ζήτηση το 2015. Αν μη τι άλλο, θα υπάρξει ένα ακόμη μεγαλύτερο κενό να καλύψει. 
Εν τω μεταξύ, στη Ρωσία, μπορούμε να αναμένουμε νέες κυρώσεις από τη Δύση με σκοπό να επιβραδυνθεί η ανάπτυξη της, με δυσμενείς επιπτώσεις και στην ήδη αποδυναμωμένη Ευρώπη. (Αυτό δεν αποτελεί ένα επιχείρημα ενάντια στις κυρώσεις: Ο κόσμος πρέπει να ανταποκριθεί στην εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, και οι CEOs στη Δύση οι οποίοι υποστηρίζουν το αντίθετο, προκειμένου να προστατεύσουν τις επενδύσεις τους, επιδεικνύουν μία ανησυχητική έλλειψη αρχής).
Τα τελευταία έξι χρόνια, η Δύση πιστεύει ότι η νομισματική πολιτική αποτελεί τη λύση. Η οικονομική κρίση έχει οδηγήσει σε τεράστια δημοσιονομικά ελλείμματα και σε ολοένα αυξανόμενο χρέος, και η ανάγκη για απομόχλευση (deleveraging) σημαίνει ότι η δημοσιονομική πολιτική πρέπει να μείνει στην άκρη.
Το πρόβλημα είναι ότι τα χαμηλά επιτόκια δεν θα αποτελέσουν κίνητρο για τις επιχειρήσεις να επενδύσουν εάν δεν υπάρχει ζήτηση για τα προϊόντα τους. Ούτε τα χαμηλά επιτόκια θα εμπνεύσουν τους πολίτες να δανειστούν ώστε να καταναλώσουν εάν αισθάνονται ανασφαλείς για το μέλλον τους (για το οποίο όντως θα έπρεπε να ανησυχούν). Αυτό που θα μπορούσε να κάνει η νομισματική πολιτική θα ήταν να δημιουργήσει φούσκες αξιών. Θα μπορούσε ακόμη να στηρίξει και τις τιμές των κρατικών ομολόγων στην Ευρώπη, προλαμβάνοντας έτσι μία κρίση χρέους. Είναι όμως σημαντικό να είμαστε σαφείς: η πιθανότητα οι χαλαρές πολιτικές να αποκαταστήσουν την παγκόσμια ευημερία είναι μηδενική.
Αυτό μας φέρνει πίσω στη συζήτηση για την πολιτική και τις πολιτικές. Η ζήτηση είναι αυτό που χρειάζεται περισσότερο ο κόσμος. Ο ιδιωτικός τομέας - ακόμη και με τη γενναιόδωρη υποστήριξη των νομισματικών αρχών- δεν μπορεί να τη διοχετεύσει. Η δημοσιονομική όμως πολιτική μπορεί. Στη διάθεσή μας έχουμε άφθονες επιλογές για δημόσιες επενδύσεις οι οποίες θα αποφέρουν υψηλά κέρδη - ακόμη μεγαλύτερες αποδόσεις από ότι το πραγματικό κόστος του κεφαλαίου - και αυτό θα μπορούσε να ισχυροποιήσει τους ισολογισμούς των χωρών που τις αναλαμβάνουν.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα το οποίο αντιμετωπίζει ο κόσμος το 2015 δεν είναι οικονομικό. Ξέρουμε τον τρόπο για να δραπετεύσουμε από το αρρωστημένο κλίμα. Το πρόβλημα είναι η ανόητη πολιτική.

*πηγή: huffingtonpost.gr

"Οι τρελοί αριστεροί της Ελλάδας έχουν μία καλή ιδέα" #Editorial του Bloomberg View

"Τα πρόσωπα της λογικής" αναφέρεται στη λεζάντα της φωτογραφίας που απεικονίζει πανηγυρισμούς μελών και φίλων του ΣΥΡΙΖΑ



από το left.gr
"Μεταξύ της φιλολαϊκής ρητορικής που ώθησε το ακρο-αριστερό κόμμα ΣΥΡΙΖΑ στην νίκη στις βουλευτικές εκλογές της Ελλάδας υπάρχει μία ιδέα που η Γερμανία συγκεκριμένα θα πρέπει να σκεφτεί σοβαρά: να αναζωογονήσει την ανάπτυξη στην ευρωζώνη δίνοντας στις χώρες που έχουν πληγεί σκληρότερα μία ανάσα για τα χρέη τους». Αυτό υποστηρίζει στο κεντρικό του άρθρο το Bloomberg View.
Ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος ορκίστηκε τη Δευτέρα ως ο νέος πρωθυπουργός της Ελλάδας, είχε ζητήσει από καιρό μία «ευρωπαϊκή διάσκεψη χρέους» - μία συνάντηση κορυφής στην οποία οι ηγέτες της περιοχής θα μείωναν τις εξουθενωτικές υποχρεώσεις της Ελλάδας και άλλων οικονομικά προβληματικών κυβερνήσεων της ευρωζώνης. «Σε αντίθεση με το υπόλοιπο πρόγραμμα του κόμματος, αυτή η ιδέα έχει λογική» αναφέρει το άρθρο. 

Η Ελλάδα έχει ήδη πετύχει κάποια ελάφρυνση χρέους, αλλά όχι αρκετή για να καταστήσει τη δημοσιονομική της θέση βιώσιμη. Ο Α. Τσίπρας ζητά μία διαγραφή του ενός τρίτου. 

«Υπάρχουν αρκετά ιστορικά προηγούμενα για ανακούφιση χρέους αυτής της κλίμακας. Μία περίπτωση ειδικότερα, θα έπρεπε να έχει απήχηση στους Γερμανούς αξιωματούχους, που συγκαταλέγονται μεταξύ των πιο ακλόνητων αντιπάλων της ελάφρυνσης χρέους. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο οι πιστωτές της Γερμανίας συνειδητοποίησαν ότι η πλήρης αποπληρωμή των χρεών της χώρας θα καθιστούσε την αναβίωση δυσκολότερη και θα μπορούσε να αποσταθεροποιήσει το σύνολο της Ευρώπης. Το 1953, συμφώνησαν να διαγράψουν περίπου το 50% των χρεών της Δυτικής Γερμανίας και συνέδεσαν το υπόλοιπο με τις οικονομικές επιδόσεις. Οι πιστώτριες χώρες αναγνώρισαν τότε ότι η ανακούφιση χρέους ήταν προς το συμφέρον τους» σημειώνει το άρθρο. 

Σήμερα, η Γερμανία είναι το πιο ισχυρό έθνος – πιστωτής στην ευρωζώνη. Σύμφωνα με το Bloomberg View, μία παρατεταμένη χρηματοπιστωτική και οικονομική κρίση – σε συνδυασμό με την δημοσιονομική και ρυθμιστική κακοδιαχείριση σε όλες τις πλευρές – έχει αφήσει την Ελλάδα και άλλους σε οικονομική απελπισία. Με την ανησυχία ότι η περαιτέρω ελάφρυνση χρέους θα ενθάρρυνε την «ασωτία», η Γερμανία αντιτίθεται στις διαγραφές χρέους κι επιμένει στην βαριά δημοσιονομική λιτότητα. Τα αποτελέσματα έχουν υπάρξει καταστροφικά. Στην Ελλάδα ένας στους τέσσερις εργαζόμενους είναι άνεργος και – κατά μία εκτίμηση – σχεδόν ο μισός πληθυσμός τώρα ζει σε συνθήκες φτώχειας. 

Αυτή η επιβεβλημένη κακουχία δεν βελτιώνει την ικανότητα των χωρών να πληρώσουν τα χρέη τους ούτε βοηθά τις οικονομικές προοπτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η αργή ανάπτυξη έχει διαβρώσει τα δημοσιονομικά οφέλη της λιτότητας. Παρά τις περικοπές των δαπανών και την αύξηση των φόρων, η Ελλάδα, η Ιταλία, η Πορτογαλία, η Ισπανία ακόμη και η Γαλλία, δεν θα είναι σε θέση να μειώσουν την αναλογία χρέους προς ΑΕΠ στο επιτρεπόμενο ανώτατο ευρωπαϊκό όριο του 60% στο ορατό μέλλον, σημειώνει το Bloomberg View.  

Η διαγραφή χρέους σε συνδυασμό με οικονομικές μεταρρυθμίσεις υπέρ της ανάπτυξης θα βοηθούσαν. Σε κάποιες χώρες, το κόστος εξυπηρέτησης του χρέους ξεπερνάει το 10% των κρατικών δαπανών. Ορισμένα από αυτά τα χρήματα θα ήταν προτιμότερο να χρησιμοποιηθούν για δαπάνες που θα έβαζε τους πίσω στην αγορά εργασίας. Η υψηλότερη απασχόληση και η ταχύτερη ανάπτυξη θα καθιστούσε πιο εύκολο για τις κυβερνήσεις να αποπληρώσουν τις εναπομείνασες υποχρεώσεις τους. Αυτός είναι ο λόγος, σε συνθήκες τόσο δεινές όσο αυτές, το πραγματικό κόστος της ελάφρυνσης χρέους για τους πιστωτές είναι χαμηλό, στην χειρότερη και σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να είναι ακόμη και αρνητικό. 

«Θα υπάρξουν και άλλα οφέλη επίσης – πάνω από όλα, η χαλάρωση της ταλαιπωρίας που υφίσταται ήδη η Ελλάδα και άλλοι, και η αποκατάσταση της λαϊκής υποστήριξης στο ευρωπαϊκό project. Ως κύριο ενδιαφερόμενο μέρος σε αυτό το σχέδιο, η Γερμανία έχει να κερδίσει πολλά. Η άρνησή της να ανεχθεί περαιτέρω ελάφρυνση χρέους είναι οικονομικά επιζήμια και πολιτικά επικίνδυνη. Για το δικό της καλό, η Γερμανία θα πρέπει να το ξανασκεφθεί» καταλήγει το άρθρο.  
  πηγή:  left.gr

Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2015

Κρούγκμαν: Το τέλος του εφιάλτη στην Ελλάδα

Ο οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν μιλά για το τέλος του εφιάλτη στην Ελλάδα με άρθρο του στο blog του. Τι συμβουλεύει τον Τσίπρα και τον καλεί να μην είναι "υπεύθυνος"...


Ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ είναι έτοιμος να γίνει ο πρωθυπουργός της Ελλάδας. 
Θα είναι ο πρώτος ευρωπαίος ηγέτης που θα έχει εκλεγεί με βάση την υπόσχεση να αμφισβητήσει τις πολιτικές λιτότητας που επικράτησαν από το 2010
Και φυσικά θα υπάρξουν πολλοί που θα τον προειδοποιήσουν να εγκαταλείψει την υπόσχεσή του και να συμπεριφερθεί «υπεύθυνα». Πως όμως λειτούργησε αυτή η υπευθυνότητα μέχρι σήμερα;

Για να γίνει απόλυτα κατανοητός ο πολιτικός σεισμός στην Ελλάδα, θα πρέπει κανείς να ανατρέψει στον Μάιο του 2010 τότε που η Τρόικα έδωσε τα πρώτα δάνεια και ως αντιστάθμισμα απαίτησε μεταρρυθμίσεις συνδυασμένες με λιτότητα. 
Ενώ οι δανειστές προσποιούνταν τους έξυπνους και τους ρεαλιστές στην πραγματικότητα πλάσαραν μια οικονομική φαντασία. Ο ελληνικός λαός πλήρωσε το τίμημα της αυταπάτης που είχε η οικονομική ελίτ. 
Ομως δεν τελείωσε εκεί η κατάπτωση της Ελλάδας. Η Τρόικα πίστευε πως η σκληρή λιτότητα θα είχε μικρή επίδραση στην ανάπτυξη και την απασχόληση. Το θέμα είναι ότι η Ελλάδα βρισκόταν ήδη σε φάση ύφεσης όταν μπήκε στο μνημόνιο και οι δανειστές υποστήριζαν πως θα υπάρξει μια μικρή συρρίκνωση το 2011 και το 2012 η χώρα θα επιστρέψει στην ανάκαμψη. Οι αναλύσεις έλεγαν πως η ανεργία από το 9,4% το 2009 θα εκτιναχθεί στο 15% το 2012, αλλά στη συνέχεια θα πέσει.

Ομως αυτό που έγινε στην πραγματικότητα ήταν ένας οικονομικός και ανθρωπιστικός εφιάλτης
Η ελληνική ύφεση αντί να λήξει το 2011 επιταχύνθηκε. Η Ελλάδα έφτασε στον πάτο το 2014, η ανεργία άγγιξε το 28%, ενώ στους νέους έφτασε στο 60%. Στο μεταξύ, σημειώνει ο Κρούγκμαν, δεν υπάρχει προοπτική επιστροφής στα προ κρίσης πρότυπα διαβίωσης στο άμεσο μέλλον. 
Τι πήγε στραβά; Όπως αναφέρει στο άρθρο του οι επικριτές της Ελλάδας αναφέρουν πως απέτυχε να προχωρήσει στις περικοπές που υποσχέθηκε. Κι όμως, στην πραγματικότητα η Ελλάδα επέβαλλε άγριες περικοπές στο δημόσιο. στους μισθούς των δημόσιων υπαλλήλων και προκάλεσε αλλεπάλληλα κύματα λιτότητας, ενώ οι δημόσιες δαπάνες μειώθηκαν αισθητά. 
Το πρόβλημα του χρέους της Ελλάδας είναι τώρα, αν μη τι άλλο χειρότερο από την έναρξη του προγράμματος και ένας λόγος είναι η βουτιά στα έσοδα. Η ελληνική κυβέρνηση συνέλεξε σημαντικά μεγαλύτερο ποσοστό του ΑΕΠ σε φόρους από ότι στο παρελθόν, αλλά το ΑΕΠ έπεσε τόσο γρήγορα που συμπαρέσυρε και τους φόρους.
Γιατί λοιπόν οι αρχικές προβλέψεις ήταν υπερβολικά αισιόδοξες; Οι έξυπνοι Ευρωπαίοι ασχολούνταν με τα οικονομικά της φαντασίας τους. Η ΕΕ και η ΕΚΤ θέλησαν να πιστεύουν στη «νεράιδα της εμπιστοσύνης», σε αντίθεση με το ΔΝΤ που ήταν πιο προσεκτικό. 
Τι θα μπορούσε να είχε συμβεί; 
Αν η Τρόικα ήταν πραγματικά ρεαλιστική, θα αναγνώριζε πως αυτά που ζητά είναι αδύνατα. Δύο χρόνια μετά την επιβολή των μέτρων στην Ελλάδα, το ΔΝΤ προσπάθησε να βρει άλλα ιστορικά παραδείγματα που να μοιάζουν με την περίπτωση της Ελλάδας και δεν βρήκε κανένα.

Τι θα συμβεί με την έλευση του Τσίπρα; Αυτοί που συμβουλεύουν τον Τσίπρα να παρακάμψει τις υποσχέσεις του και να ενεργήσει υπεύθυνα, δεν είναι αξιόπιστοι. 
Το πρόγραμμα που επιβλήθηκε στην Ελλάδα δεν έχει καμία πιθανότητα να λειτουργήσει. Το πρόβλημα είναι ότι ίσως το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τόσο ριζοσπαστικό. 
Η ελάφρυνση του χρέους και η χαλάρωση της λιτότητας θα μειώσουν τον ανθρώπινο πόνο, αλλά δεν φτάνουν για να δώσουν ισχυρή ανάκαμψη. Από την άλλη δεν είναι ξεκάθαρο τι άλλο μπορεί να κάνει μια ελληνική κυβέρνηση, από τη στιγμή που ο λαός δεν είναι διατεθειμένος να εγκαταλείψει το ευρώ.
Όσοι κάνουν λόγο για μεγάλη αλλαγή βλέπουν πως ο Τσίπρας είναι πολύ πιο ρεαλιστής από τους αξιωματούχους που ζητούν να συνεχιστεί η λιτότητα. 

Η υπόλοιπη Ευρώπη θα πρέπει να δώσουν την ευκαιρία στον Τσίπρα να τελειώσει τον εφιάλτη της χώρας του.


*πηγή thetoc.gr

Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2015

Δεν ψηφίζουμε για να "ζήσουμε καλά" αλλά, για να φρενάρει η κάθοδος στον Άδη

"Προτιμώ χίλιες φορές να «απογοητευτώ» από τον ΣΥΡΙΖΑ παρά να συνεισφέρω στην επαναφορά του θλιβερού διδύμου που κομμάτιασε τον τόπο τα τελευταία χρόνια."

Field of Poppies by Vincent Van Gogh


ΣΥΡΙΖΑ; ΣΥΡΙΖΑ.

του Γιώργου Πήττα*

Όσοι έτυχε να διαβάσουν κάποια παλαιότερα άρθρα μου, γραμμένα και δημοσιευμένα πριν από το 2010 και το ξέσπασμα της κρίσης στην ελληνική της εκδοχή, ίσως και να θυμούνται πως διαισθητικά θεωρούσα την-κάποια στιγμή- αναπόφευκτη κατάρρευση του ελληνικού "μοντέλου".
Αυτό, γιατί εδώ και πολλά χρόνια, καλώς ή κακώς, καταστάλαξα στην αντίληψη πως η Ελλάδα είναι ένα «λάθος» από εποχής συστάσεως κράτους.
Με δυο λόγια, κατά τη γνώμη μου, η δολοφονία του Καποδίστρια με την σχεδόν ταυτόχρονη περιθωριοποίηση του Κοραή και του ευρύτερου κύκλου των φορέων του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού κλείδωσαν την διαδρομή της χώρας στο πνεύμα των Κοτζαμπάσηδων από τη μια και στην κανοναρχούσα ή και δικτατορεύουσα τον δημόσιο βίο εκκλησία από την άλλη.  
Μία κατά βάση αγράμματη ή και γραφική αρχαιολατρία συνδυασμένη με το ανιστόρητο και τραγικά αντιφατικό δόγμα του Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού καθιερωμένο από τον Παπαρρηγόπουλο που «σφήνωσε» στην Ιστορία του Ελληνικού Έθνους το Βυζάντιο, που μέχρι τότε εθεωρείτο ως περίοδος εκφυλισμού, ξένη από την ουσία της Ελληνικής Ιστορίας.  
Αυτό το θλιβερό πακέτο, ένα ρεσιτάλ ανορθολογισμού βρίσκει την αποθέωση του στα 7 χρόνια της δικτατορίας 1967-1974 με το Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών από τη μια και τα πανηγύρια στο Καλλιμάρμαρο για την Πολεμική Αρετή των Ελλήνων.  
Η Ελλάς πορεύθηκε στο χρόνο με συνθήματα, παραμυθίες και με την «βολή των ημετέρων» που κατέστη νόμος άγραφος πλην όμως απαράβατος.
Εκπαιδεύτηκε στο μίσος προς το Κάλλος και εντέλει οι Έλληνες μίσησαν τον εαυτό τους αντικαθιστώντας την Εθνική Υπερηφάνεια με την Εθνική Κομπορρημοσύνη και τα μεγάλα λόγια.
Η μοίρα όσων επέμειναν να παράγουν πραγματικά, σε οποιοδήποτε επίπεδο, και δεν εννοώ αποκλειστικά τον Πολιτισμό τις Τέχνες και τις Επιστήμες, υπήρξε τραγική διαχρονικά.
1981 η «Αλλαγή» που δεν έγινε ποτέ.
Το έγκλημα  του Ανδρέα Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ ήταν-κατά τον γράφοντα- πως όταν βρέθηκαν στην εξουσία με εκείνο το συμπαγές 48% του 1981 σε συνδυασμό με την για τουλάχιστον δύο χρόνια απεριόριστη ανοχή που εισέπραξε από την Αριστερά και όχι μόνο, δεν συγκρούστηκαν ουσιαστικά με τίποτα.
Η ΠΑΣΟΚική διακυβέρνηση, αντί  να «εκμεταλλευτεί» τη δύναμη και τη στήριξη που απολάμβανε προκειμένου να χτυπήσει κατακέφαλα –όχι τη… «δεξιά» αλλά τις ιστορικές εθνικές παθογένειες, έπραξε όλα τα αντίθετα:

  • αντί να εξαλείψει, καλλιέργησε στο έπακρο την κουλτούρα των κολλητών
  • αντί να δημιουργήσει συνθήκες αξιοπρέπειας στη δημόσια ζωή, δηλαδή βασικούς κανόνες αξιοκρατίας παντού, μετέτρεψε την κομματική ταυτότητα σε επαγγελματικό προσόν
  • αντί να απελευθερώσει τη Δημόσια Υπηρεσία την Παιδεία και την Υγεία από την κομματοκρατία, παρέδωσε τους Θεσμούς σε άσχετους και τιποτένιους που ξεχαρβάλωσαν τα πάντα καταλύοντας κάθε έννοια Δημοκρατίας
  • αντί να συνθέσει ένα πραγματικά αποκεντρωμένο κράτος με Περιεκτική Αυτοδιοίκηση στηριγμένη στον Αυτάρκη Κοινοτισμό μετέτρεψε Δήμους και Κοινότητες σε κέντρα κακοδιαχείρισης και πλουτισμού των «φίλων»
  • αντί να επιβάλλει αυστηρούς ελέγχους στην αξιοποίηση του πακτωλού των Ευρωπαϊκών Κονδυλίων, προκειμένου αυτά να αποδώσουν στο σύνολο (ως όφειλαν) διευκόλυνε την εκτροπή τους σε εισόδημα ανεξάρτητο από την παραγωγική διαδικασία.

Αμέτρητα είναι τα αντί που μπορώ, μπορούμε να βρούμε. Εν κατακλείδι θα πύκνωνα:
Επένδυσε ακούραστα και επίμονα σε όλες τις Ελληνικές παθογένειες, μηδέ μίας εξαιρουμένης για να συνθέσει τα περίφημα και τελείως αντιπαραγωγικά δικά της τζάκια, μία τελείως λούμπεν δήθεν αστική τάξη που συμπεριφέρθηκε ως λυσσασμένο αρπακτικό απολύτως αντικοινωνικό και εχθρικό προς οτιδήποτε θεωρούσε ως «ανατρεπτικό» για την κοινωνία της αλλοτρίωσης και του εφησυχασμού.
Το απολύτως χειρότερο, το πραγματικά «ιδιαζόντως ειδεχθές» έγκλημα του ΠΑΣΟΚ:
  • Η δια στόματος Ανδρέα Παπανδρέου επικύρωση της εφημερίδας Αυριανή ως αυθεντικού φορέα του λαού. Με άλλα λόγια, η προαγωγή της χυδαιότητας ως επίσημης γλώσσας της «Δημοκρατικής Παράταξης».
  • Η επικυριαρχία της σκυλάδικης τσιφτετελοειδούς μπόχας που μαζί με το στρας του life style της δεκαετίας του 90 «εκσυγχρόνισαν» το Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών και τις Πολεμικές Αρετές της Χούντας καθιστώντας τον «χαβαλέ» σε Εθνική αντίληψη.

(Είμαι Έλληνας και το γουστάρω «ρε μαλάκα» γιατί να’ ουμ όταν οι άλλοι τρώγανε βαλανίδια εμείς κάναμε την Ακρόπολη)  
Κάπου εδώ, είναι που πέφτει η ταφόπλακα στη χώρα, αν τη δούμε όχι ως απλό γεωγραφικό πλαίσιο, αλλά ως Έθνος με αξιακό περιεχόμενο.
25 Ιανουαρίου 2015
«Αν οι εκλογές μπορούσαν πραγματικά να αλλάξουν τα πράγματα θα ήταν παράνομες» λέει ένα δημοφιλές σε αρκετούς κύκλους ευφυολόγημα, που χαϊδεύει επαρκώς τα ευήκοα προς επαναστατικά συνθήματα ώτα. Τα οποία όμως, μάλλον αγνοούν την ιστορία καθώς, κακά τα ψέματα, μέσα από τον κοινοβουλευτισμό πολλά πράγματα είναι που θεσμοθετήθηκαν και έκαναν τη ζωή των πολιτών καλύτερη. Ή, για να είμαι πιο σωστός, το μείγμα ήταν πάντα ο κοινοβουλευτισμός με τους επίμονους και συχνά αιματηρούς κοινωνικούς αγώνες.  
Η τελική σπρωξιά προς την άρση των επιφυλάξεων μου για τον ΣΥΡΙΖΑ προέκυψε από την πρωτοφανούς επιπέδου κινδυνολογία των αντιπάλων του.
Συνέτειναν δε, δραστικά και κάποιοι φίλοι που εκτιμώ (ειλικρινά) προερχόμενοι κυρίως από την ευρεία φιλελεύθερη αντίληψη που συνειδητά ή ασυνείδητα – χωρίς να το θέλουν εννοώ το «ασυνείδητα» έχουν εμπλακεί σε αυτό το κινδυνολογικό μότο που κάνει ακόμα και την ρητορεία του Tea Party να… εκπέμπει μετριοπάθεια.
Από το «θα μας πάρουν τα σπίτια μας» μέχρι τις εξωφρενικές ολονυκτίες των ορθόδοξων ταλιμπάν από τη μια και η εμφανής αδυναμία ορισμένων να κατανοήσουν την απέραντη αγωνία των πολλών για την ανάκτηση κάποιας ελπίδας προς ανάκτηση των στοιχειωδών όρων αξιοπρέπειας του καθημερινού βίου από την άλλη, ξεκαθάρισαν το τοπίο μέσα μου.
Τελικά, το «δια ταύτα ψηφίζω/ στηρίζω (ή δεν…)  ΣΥΡΙΖΑ» που αναζητούσα το τελευταίο διάστημα το βρήκα περπατώντας επίμονα στην Αθήνα, κουβεντιάζοντας με ανθρώπους, ερχόμενος πρόσωπο με πρόσωπο με την πλήρη αποσύνθεση των ελάχιστων που μέχρι πριν από λίγα χρόνια συνιστούσαν την Κοινωνία, Κοινωνία.
Και βέβαια, τα όσα γράφω αυτή τη στιγμή δεν αίρουν πουθενά τις όποιες επιφυλάξεις είχα και έχω, ούτε ακυρώνουν την κριτική που έχω ασκήσει δημόσια για διάφορες επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ.
Δια ταύτα λοιπόν, θεωρώ κρίσιμα αναγκαία την αυτοδύναμη εκλογή του και μάλιστα με ικανή διαφορά. Σε τελική ανάλυση, προτιμώ χίλιες φορές να ...

Νίκος Παππάς: Κράτος πρόνοιας και αξιοπρέπεια για όλους

"Σήμερα ακόμη και στις Βρυξέλλες προσπαθούν να βγάλουν από πάνω τους την καυτή πατάτα του μνημονίου και ο ίδιος ο Μπαρόζο πετάει το γάντι των ευθυνών στις ελληνικές κυβερνήσεις για τις ψευδο-μεταρρυθμίσεις που εφάρμοσε"
Ο διευθυντής του γραφείου του Αλέξη Τσίπρα και υποψήφιος βουλευτής στην Β Αθηνών Νίκος Παππάς μιλά στο koutipandoras.gr και στον Γιάννη Παναγιωτόπουλο για τα σχέδια του ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση:
 Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει διακηρύξει πως θα βάλει τέλος στη λιτότητα, ανεξάρτητα από την πορεία των διαπραγματεύσεων με τους πιστωτές. Μπορείτε να δώσετε τρεις από τις κύριες πηγές από τις οποίες θα βρείτε χρήματα που θα σας επιτρέψουν να πραγματοποιήσετε μέτρα όπως η επαναφορά της 13ης σύνταξης στις συντάξεις κάτω των 700 ευρώ κι η επαναπρόσληψη όσων απολύθηκαν μέσω του μέτρου της διαθεσιμότητας;

Στο Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης παρουσιάζουμε με σαφές και απόλυτα κοστολογημένο τρόπο το τί θα κάνουμε την επόμενη ημέρα και το πώς θα βρούμε τους πόρους να χρηματοδοτήσουμε το σχέδιο καταπολέμησης της ανθρωπιστικής κρίσης. 

Πρέπει να τονίσω ότι το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης δεν δημιουργεί ελλείμματα και δεν προκαλεί ανάγκες εξωτερικού δανεισμού.

Στο πλαίσιο αυτό θα ασκήσουμε πολιτικές πάταξης της φοροδιαφυγής και φοροαποφυγής επιβάλλοντας μέτρα που διασφαλίζουν τις συνταγματικές αρχές όσον αφορά στη  φορολόγηση των πολιτών, δηλαδή την αρχή της καθολικότητας του φόρου και στην αρχή της φοροδοτικής ικανότητας σύμφωνα με την οποία κάθε πολίτης πρέπει να συνεισφέρει στα δημόσια βάρη ανάλογα με τις οικονομικές του δυνατότητες.
  • Από τα μέτρα πάταξης της φοροδιαφυγής και του οικονομικού εγκλήματος προσδοκούμε την αύξηση των κρατικών εσόδων κατά 3 δις ευρώ. 
  • Προβλέπονται επίσης 6 δισ. από την ανακατανομή των εξασφαλισμένων κονδυλίων του ΕΣΠΑ και του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. 
  • Τέλος από τη ρύθμιση χρεών των μικρών και μεσαίων και επαγγελματιών για βεβαιωμένες φορολογικές υποθέσεις προσδοκούμε 3 ακόμη δις ευρώ κατα έτος μέχρι το 2020.
Οι δεσμεύσεις που απορρέουν από το πρόγραμμα μας είναι απαράβατες και θα έχουν πολλαπλασιαστικές και άμεσες επιδράσεις στην κατεύθυνση τόνωσης της οικονομίας και αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης και των φαινομένων κοινωνικής παθογένειας που βρίσκονται σε έξαρση. Πρόκειται για δράσεις που ενισχύουν την οικονομία, όπως η δημιουργία για παράδειγμα 300.000 νέων θέσεων εργασίας και η αύξηση του κατώτατου μισθό από τα 586 ευρώ σε 751 ευρώ.
Η αύξηση της εγχώριας κατανάλωσης, η αύξηση των φορολογικών εσόδων και των ασφαλιστικών εισφορών θα δημιουργήσουν πρόσθετες θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα και θα διευκολύνουν σε όρους δαπανών την επαναπρόσληψη όσων αντισυνταγματικά απολύθηκαν από το Δημόσιο τα μαύρα χρόνια του Μνημονίου.

 Έχετε πει πως έρχεστε για να εμπιστευτείτε τη δημόσια διοίκηση και να τοποθετήσετε δημόσιους υπαλλήλους σε καίριες θέσεις συντονισμού του κυβερνητικού έργου. Πώς θα κινηθείτε απέναντι σε υπαλλήλους που θα δείξουν απροθυμία να συνεργαστούν με μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ;

Κανένας δεν είναι υπεράνω της λαϊκής εντολής και του νόμου. Ο Σύριζα δεν είναι δικαστήριο, αλλά έχει δεσμεύσεις και σχέδιο για τη διαμόρφωση ενός λειτουργικού και δίκαιου κράτους. 

Αν κάποιοι δημόσιοι λειτουργοί δεν εφαρμόσουν το ισχύον θεσμικό πλαίσιο τότε μοιραία θα πρέπει να αντιμετωπίσουν τις κυρώσεις που προβλέπονται περί επίορκων δημοσίων υπαλλήλων.
Σκοπεύουμε να απλοποιήσουμε τις διαδικασίες απονομής δικαιοσύνης, ώστε να μην υπάρχουν παράθυρα και ρήγματα μέσα από τα οποία μπορεί να περάσει η διαφθορά στο δημόσιο.

Νομίζω ότι υπάρχει μεγάλη διάθεση από το στελεχιακό δυναμικό της δημόσιας διοίκησης να μπει μια τάξη και να γυρίσουμε επιτέλους σελίδα. Αν οι δημόσιοι υπάλληλοι αισθανθούν ότι μπορούν να ασκήσουν τα καθήκοντα τους χωρίς άτυπες και παράτυπες πιέσεις από υπουργούς, προϊσταμένους και οικονομικά συμφέροντα τότε τα φαινόμενα διαφθοράς θα περιοριστούν σε μεγάλο βαθμό.

 Κατά τη διάρκεια του 2015 χώρες όπως η Ιταλία κι η Γαλλία αναμένεται να ζητήσουν από τις Βρυξέλλες χαλάρωση των δημοσιονομικών κανόνων, ενώ στην Ισπανία θα γίνουν και γενικές εκλογές. Θα επηρεάσουν τη στρατηγική μιας κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ αυτές οι παράμετροι;

Ζούμε μια χρονική εποχή, όπου ανοίγει πλέον σοβαρά και πανευρωπαϊκά η συζήτηση για την αναδιάρθρωση του χρέους. Και αυτό όχι μόνο γιατί μέχρι το 2020 λήγουν τα ομόλογα χρέους της Γαλλίας και της Ιταλίας, δύο εκ των μεγαλύτερων οικονομιών της Ευρώπης, αλλά και εξαιτίας του ότι η Ευρωζώνη πάσχει σήμερα από αναιμική ανάπτυξη, επικίνδυνα χαμηλό πληθωρισμό και υψηλή ανεργία, ειδικά για τους νέους.
Οι επιπτώσεις του αποπληθωρισμού στο χρέος είναι δραματικές. Το χρέος δεν μπορεί να μειωθεί σε συνθήκες αποπληθωρισμού, γεγονός το οποίο επέβαλλε και την πρόσφατη δυναμική παρέμβαση της ΕΚΤ με την παροχή ρευστότητας μέσω των αγορών κρατικών ομολόγων με το μπαζούκας του 1,3 τρις ευρώ.
Ο εκρηκτικός αυτός συνδυασμό ύφεσης, υπερχρέωσης και αποπληθωρισμού που οδηγεί σε πολιτικά αδιέξοδα και ας μην ξεχνάμε ότι το 2015 έχουμε εκλογές στην Ελλάδα, αλλά και σε 7 ακόμη χώρες της Ευρωζώνης. Στο πλαίσιο αυτό το ζητούμενο σε ολόκληρη την Ευρώπη είναι η ύπαρξη συνθηκών πολιτικής σταθεροποίησης, το οποίο συνεπάγεται αλλαγή πολιτικής και σταδιακή εγκατάλειψη των πολιτικών του μνημονίου και της λιτότητας.

Με άλλα λόγια η ευρωζώνη δεν έχει άλλη επιλογή από το αντιμετωπίσει επιτακτικά το πρόβλημα του χρέους. Και αυτό ασφαλώς και δεν μπορεί να γίνει με το δημοσιονομικό κορσέ που επιβάλλει η Μέρκελ. 

Στη φάση αυτή ο ελληνικός λαός πρωτοπορεί με την απόφαση του να εκλέξει μια αυτοδύναμη κυβέρνηση ή μια κυβέρνηση με βασικό κορμό τον Σύριζα, ο οποίος επιδιώκει να διεθνοποιήσει το πρόβλημα του χρέους.

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει πει πολλές φορές πως ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να επαναφέρει την πολιτική πάνω από την οικονομία. Πρακτικά, πώς μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο, ειδικά σε ένα κόσμο όπου οι μεγάλες πολυεθνικές και τα φαντς προωθούν νομοθετικά πλαίσια που διασφαλίζουν τα συμφέροντά τους εις το διηνεκές;

Τα οικονομικά προβλήματα και οι οικονομικές λύσεις δεν προκύπτουν από το κενό. Πατούν σε ένα πολιτικό εποικοδόμημα και βάση. 

Οι πολυεθνικές και τα διεθνή funds συμπεριφέρονται σαν τακτικοί θαμώνες εστιατορίων που απολαμβάνουν το ακριβό τους γεύμα, αλλά φεύγοντας αφήνουν το λογαριασμό στους εργαζόμενους. Και το κάνουν αυτό γιατί οι πολιτικοί συσχετισμοί τους το επιτρέπουν. 

Όταν τα πολιτικά πράγματα αλλάζουν τότε και οι συμπεριφορές αυτές θα αλλάξουν.

 Έχετε δεσμευτεί ότι θα προωθήσετε την επανεξέταση συμβάσεων αποκρατικοποιήσεων κι έχετε δηλώσει επανειλημμένα πως το κράτος πρέπει να έχει τον έλεγχο στρατηγικών θέσεων της οικονομίας. Από πού θα βρείτε τους πόρους για να υλοποιήσετε μια τέτοια πολιτική και πώς σκοπεύετε να κινηθείτε έναντι σε ιδιώτες που ενδεχομένως διεκδικήσουν υπέρογκες αποζημιώσεις;

Η δέσμευση μας είναι ότι θα επανεξετάσουμε συμφωνίες που έγιναν με το δεκαετές απόρρητο του ΤΑΙΠΕΔ και οδήγησαν στην παραχώρηση του εθνικού πλούτου σε ιδιώτες με σκανδαλώδες και εξαιρετικά χαμηλό τίμημα. Στόχος μας είναι η διασφάλιση του δημόσιου συμφέροντος και θα κινηθούμε στα πλαίσια που ορίζει το Σύνταγμα και το ισχύον θεσμικό πλαίσιο.
Έχουμε ζητήσει επανειλημμένως από την κυβέρνηση να φέρει στη Βουλή τα πρακτικά συνεδριάσεων και τα στοιχεία που αφορούν διαγωνισμούς για τις δημόσιες υποδομές. Δεν μας απάντησαν ποτέ. 

Υπάρχουν πολλά νομικά κενά και ασάφειες από τις συμβάσεις παραχώρησης σε ιδιώτες και όλες σχεδόν οι συμβάσεις οδηγούν στη διαμόρφωση μονοπωλιακών συνθηκών στην αγορά. Για παράδειγμα σε πολλές περιπτώσεις δεν υπήρχε μελέτη σκοπιμότητας που να αποδεικνύει την ανάγκη πώλησης. Πρόσφατα δόθηκαν σε μια κοινοπραξία 14 αεροδρόμια, δηλαδή ο ανταγωνισμός πήγε περίπατο.

Δεν είναι τυχαίο που η διοίκηση του ΤΑΙΠΕΔ έχει αλλάξει πέντε φορές μέσα σε τρία χρόνια.
Σε τελική ανάλυση μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση που ενδιαφέρεται για το καλό της χώρας και των πολιτών της έχει το δικαίωμα να θέτει ερωτήματα.
Για παράδειγμα γιατί η Γερμανία (και η Τρόικα) επιβάλλει το μοντέλο των ιδιωτικοποιήσεων στην Ελλάδα αλλά αρνούνται να το εφαρμόσουν στη χώρα τους; Γνωρίζετε ότι στην Ευρώπη παρατηρείται κύμα μεταφοράς της ιδιοκτησίας πολλών εταιριών στους δήμους και στο κράτος σε διάφορους τομείς, όπως η ενέργεια, η μεταφορές, ο τομέας της ανακύκλωσης και αποκομιδής απορριμμάτων κτλ.
Γιατί το Γαλλικό δημόσιο έχει στα χέρια του το 80% της Γαλλικής ΔΕΗ, αλλά στην Ελλάδα πρέπει να ξεπουλήσουμε τη ΔΕΗ σε ιδιώτες;

Υπάρχουν ζητήματα εξυπηρέτησης του εθνικού συμφέροντος από την πώληση 14 περιφερειακών αεροδρομίων σε ένα κονσόρτσιουμ, το οποίο ελέγχεται κατά 70% από μια άλλη κρατικών συμφερόντων γερμανική εταιρία. 
Σε απλά λόγια ένα κράτος δηλαδή αγοράζει ένα άλλο κράτος με αποικιοκρατικού χαρακτήρα προνόμια και τίμημα.
Εγείρονται επίσης πολύ σοβαρά ερωτήματα, όπως τί θα γίνει με ζητήματα εθνικής άμυνας αν οι υποδομές σου ανήκουν σε ιδιώτες και μπορούν στα επόμενα 50 χρόνια να μεταβιβαστούν σε άλλους ιδιώτες γειτονικών χωρών.

Επιπλέον οφείλουμε να αναρωτηθούμε, υπάρχει περίπτωση να εξυπηρετούν στόχοι περιφερειακής ανάπτυξης και κοινωνικής συνοχής από έναν ιδιώτη; Τί θα γίνουν οι πολίτες των νησιωτικών περιοχών, που κατοικούν στις λεγόμενες άγονες γραμμές;
Ποια ιδιωτική εταιρία θα κρατήσει χαμηλά τα τέλη χρήσης ή και θα τα μηδενίσει προκειμένου να ακολουθηθεί μια εθνική τουριστική πολιτική; 
Ήταν άραγε πετυχημένο το παράδειγμα εκμετάλλευσης του αεροδρομίου των Σπάτων από τη Hochtief με τα υψηλά τέλη και φόρους; 

Θα χρησιμοποιήσουμε όλα τα νόμιμα μέσα για να αποτρέψουμε συμφωνίες που δεν βοηθούν τη χώρα να χαράξει μια βιώσιμη και ισόρροπη ανάπτυξη.

 Σε περίπτωση αυτοδυναμίας, ποια θα είναι η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ εντός του Κοινοβουλίου; Θα επιδιώξετε συναινέσεις κι αν ναι, σε ποιο πλαίσιο;

Εμείς θέτουμε στην κρίση του ελληνικού λαού ένα Πρόγραμμα σωτηρίας, το οποίο είναι απόλυτα κοστολογημένο και ρεαλιστικό. Εμείς ζητάμε από τον ελληνικό λαό να δώσει το βήμα στο Σύριζα, ο οποίος δικαιώθηκε για τις θέσεις του απέναντι στο μνημόνιο και στο χρέος. 
Σήμερα ακόμη και στις Βρυξέλλες προσπαθούν να βγάλουν από πάνω τους την καυτή πατάτα του μνημονίου και ο ίδιος ο Μπαρόζο πετάει το γάντι των ευθυνών στις ελληνικές κυβερνήσεις για τις ψευδο-μεταρρυθμίσεις που εφάρμοσε. 
Σε καμία περίπτωση δεν θα θέσουμε σε δοκιμασία το Πρόγραμμα μας δηλαδή το πρόγραμμα που ψήφισε ο ελληνικός λαός. Θέλουμε το λαό και τη νεολαία στο πλάι μας, χρειαζόμαστε την κοινωνία και τους νέους ανθρώπους συμμέτοχους και όχι απλούς θεατές ή παρατηρητές των εξελίξεων.

 Δέχεστε από τα δεξιά του πολιτικού φάσματος κριτική πως στο πλαίσιο των διεθνιστικών θέσεων που διαχρονικά σας διακρίνουν, δε θα χειριστείτε με πυγμή τα εθνικά θέματα, με βασικότερα αυτό του Κυπριακού κι αυτό της ονομασίας των Σκοπίων. Πώς τους απαντάτε;

Η απάντηση μας είναι ότι η εθνική ασφάλεια αποτελεί βασικό συνταγματικό δικαίωμα και εμείς δεν πρόκειται να διολισθήσουμε σε επιλογές που αμφισβητούν το δικαίωμα αυτό. 
Τα μεγάλα λόγια και η επίκληση του πατριωτικού συναισθήματος για ψηφοθηρικούς λόγους και η ταυτόχρονη συμμετοχή σε σκάνδαλα και μίζες για εξοπλιστικά προγράμματα δεν ...