Σάββατο 28 Φεβρουαρίου 2015

Αντώνης Λιάκος: Η αλλαγή υποδείγματος σημαίνει αναπόφευκτα μια σφοδρή πολιτική σύγκρουση (ή, τι μεταρρυθμίσεις χρειαζόμαστε)

Συμβιβασμός και Μεταρρυθμίσεις
Κι όμως αυτό είναι το παράθυρο ευκαιρίας ανάμεσα σε δύο εποχές
του Αντώνη Λιάκου*

Την (περασμένη) Παρασκευή επιτεύχθηκε στο Eurogroup ένας συμβιβασμός. 

Η ελληνική κυβέρνηση πήρε και έδωσε. Ο συμβιβασμός ήταν μια ουσιαστική επιτυχία. Ας μη χάνουμε καμιά στιγμή από τα μάτια μας ότι η ελληνική κυβέρνηση είναι μια αριστερή κυβέρνηση την οποία και οι δύο μεγάλες οικογένειες της Ευρώπης, η κεντροδεξιά και η κεντροαριστερή, θα πολεμήσουν έως εσχάτων και με διάρκεια. Το γεγονός ότι στάθηκε, ότι ακύρωσε τις προεκλογικές δεσμεύσεις τής τότε συγκυβέρνησης (το ιμέιλ Χαρδούβελη), ότι πήρε μια τετράμηνη παράταση, είναι τα ουσιώδη, παρά το γεγονός ότι κάθε στιγμή και σε κάθε βήμα η σύγκρουση θα είναι εκεί. Η κυβέρνηση δεν πρέπει να χάσει τον προσανατολισμό της.

Βέβαια κάθε γεγονός περιγράφεται με πολλές εκδοχές. 

Ήδη το βράδυ της Παρασκευής, το γεγονός το περιέγραφαν διαφορετικά ο Ντάισελμπλουμ ο Σώυμπλε και ο Βαρουφάκης, και βέβαια ακολούθησαν διαφορετικές περιγραφές στον διεθνή τύπο και από τα ελληνικά κόμματα. Υπάρχει μια εκδοχή σωστή ή everything goes, «έτσι είναι αν έτσι νομίζετε»; Ούτε το ένα ούτε το άλλο. Τα λόγια με τα γεγονότα δεν σχετίζονται όπως η ζάχαρη άχνη με τον κουραμπιέ. Οι λόγοι που περιγράφουν ένα γεγονός έχουν στόχο να ιδιοποιηθούν το γεγονός, να του αλλάξουν σημασία, και αλλάζοντάς τη να αλλάξουν το ίδιο το γεγονός, εκμηδενίζοντάς το ή διογκώνοντάς το ή εντάσσοντάς το ο καθένας στη φαρέτρα του ως όπλο. Για τον λόγο αυτό άλλωστε και η έρις για την ορολογία στην Ευρωομάδα.

Στις περιπτώσεις αυτές, εκείνο που χρειαζόμαστε είναι η σαφήνεια που έχει να κάνει με το να προσπαθήσουμε να διακρίνουμε το περίγραμμα των γεγονότων πέραν και διαμέσου των σκιών και των εκλάμψεων, να το δούμε δηλαδή στην ιστορική του διάσταση. Δύσκολο βέβαια όταν έχεις να κάνεις με γεγονότα που δεν τα παρακολουθείς από απόσταση αλλά τρέχεις μαζί τους. Ενδεχομένως δεν θα καταλήξεις σε ένα και μοναδικό συμπέρασμα. Ωστόσο ας προσπαθήσουμε:

Ο άξονας της σημερινής πολιτικής είναι η αναδιαπραγμάτευση των σχέσεων ανάμεσα στην Ελλάδα και την Ε.Ε. Αυτές οι σχέσεις περνούν μέσα από μια δανειακή σύμβαση, η οποία συνοδεύεται από ένα μνημόνιο. Η ελληνική κυβέρνηση θέλει να διαχωρίσει τα δύο, η Γερμανία και οι εταίροι αντιδρούν. 

Το μνημόνιο ως πολιτική μεταρρυθμίσεων, για τους μεν, λιτότητας για τους δε, έχει περιγραφεί συχνά ως «αλλαγή υποδείγματος για την Ελλάδα» (λ.χ. από τον Γιάννη Στουρνάρα επανειλημμένα). Ο όρος (paradigm shift) προέρχεται από την επιστημολογία (T.S. Kuhn) και περιγράφει τις επαναστατικές μεταβολές στην ιστορία των επιστημών οι οποίες δεν είναι σωρευτικές και βαθμιαίες αλλά απότομες οδηγώντας από τη μία φάση σε μία άλλη εντελώς διαφορετική. Η εργαλειοθήκη των μεταρρυθμίσεων επομένως οδηγεί σε μια αλλαγή κοινωνικοοικονομικού υποδείγματος, άρα είναι αποτέλεσμα πυκνής επεξεργασίας μιας ολόκληρης ιστορικής περιόδου. Σύμφωνα με την υπόθεση αυτή, η Ελλάδα μπήκε στην κρίση επειδή δεν προσαρμόστηκε σε αυτή την αλλαγή υποδείγματος. Η θεωρία ότι η Ελλάδα είναι το τελευταίο «σοβιετικό καθεστώς» στην Ευρώπη ήθελε να τονίσει αυτή τη τη διαφορά. Η κρίση επομένως ήταν ένα παράθυρο ευκαιρίας για μεταρρυθμίσεις που θα μεταμόρφωναν την Ελλάδα, όπου η χώρα θα άλλαζε κοινωνικό υπόδειγμα.

Οι μεταρρυθμίσεις αυτές, οι περισσότερες από τις οποίες προβάλλονταν και πριν από την κρίση, δημιουργήθηκαν για να αντιμετωπίσουν την οικονομική ύφεση που εμφανίστηκε στη δεκαετία του ’70. Τότε η μέση ανάπτυξη στην Ευρώπη, από 4,8% ετησίως στη δεκαετία του ’60, επιβραδύνθηκε στο 3,4%, και στα 1974-76 σχεδόν εκμηδενίστηκε. 

πρόβλημα περιγράφηκε ως συνδυασμός πληθωρισμού, που δεν μπορούσε να παίξει πλέον αναπτυξιακό ρόλο, και στασιμότητας, η οποία δημιουργούσε ανεργία (στασιμοπληθωρισμός), και οδήγησε στην αναθεώρηση των παλιών οικονομικών εργαλείων κεϊνσιανής έμπνευσης. Η αναθεώρηση αυτή σήμαινε μεγάλες μετατοπίσεις ιδεολογικές και πολιτικές γιατί αφορούσε την ανάγκη συνολικής αναδόμησης της οικονομίας και κατ’ επέκταση της ίδιας της κοινωνίας και του ρόλου του κράτους. Στην αρχή οι ιδέες αυτές εμφανίστηκαν ως ρηξικέλευθες (νεοφιλελευθερισμός, νεοκλασικό παράδειγμα), και με τη σταδιακή υιοθέτησή τους από την Κεντροδεξιά και την Κεντροαριστερά, έγιναν ορθοδοξία με αξιώσεις αυτονόητου τρόπου σκέψης. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο δημιουργήθηκαν οι «δομικές μεταρρυθμίσεις», άλλαξε η ορολογία της πολιτικής και της οικονομικής επιστήμης, δημιουργήθηκε ένα νέο εννοιολογικό σύμπαν. Π.χ. αντί «ανάπτυξη» (development) επικράτησε ο όρος «αύξηση» (growth), αντί «παραγωγικότητας», η «ανταγωνιστικότητα», τα «δημόσια αγαθά» όπως παιδεία και υγεία έγιναν «υπηρεσίες», οι σχέσεις κράτους-πολιτών, σχέσεις προσφοράς-ζήτησης κ.ο.κ. Το μνημόνιο που συνόδευσε τη δανειακή σύμβαση με την Ελλάδα, αυτές τις «δομικές μεταρρυθμίσεις» και αυτή τη φιλοσοφία ήλθε να επιβάλει. Τα αποτελέσματα, γνωστά. Αρνητική ανάπτυξη επί σειρά ετών, το χρέος τώρα μεγαλύτερο από το αρχικό, η χώρα έχασε το ένα τέταρτο του εθνικού της εισοδήματος και το ένα τρίτο της απασχόλησης. Σαν να εξέρχεται από έναν καταστροφικό πόλεμο. Το αμείλικτο ερώτημα είναι γιατί αυτά τα εργαλεία δεν λειτούργησαν; Φταίει η ξεροκεφαλιά των Ελλήνων και ο εθνολαϊκισμός τους;

Αν παρατηρήσουμε την ευρωπαϊκή οικονομική συγκυρία βλέπουμε ότι επί μία δεκαετία, ο μέσος ευρωπαϊκός όρος ανάπτυξης κυμάνθηκε πάνω από τη μονάδα έως το 2008, βουτιά υπό το μηδέν το 2008-09, και γύρω από τη μονάδα τα επόμενα χρόνια έως σήμερα. 

Δηλαδή ρυθμοί πολύ χαμηλότεροι από αυτούς της δεκαετίας του ’70. Η διαφορά είναι ότι τότε υπήρχε συνδυασμός πληθωρισμού και στασιμότητας, τώρα αποπληθωρισμού και στασιμότητας, με αποτέλεσμα μια ενδημική αλλά διογκωμένη μετά το 2008 ανεργία. Βρισκόμαστε δηλαδή σε μια διαμετρικώς αντίθετη κατάσταση κρίσης από εκείνη της δεκαετίας του ’70. Τότε στασιμοπληθωρισμός, τώρα στασιμοαποπληθωρισμός. Το ερώτημα είναι γιατί τα εργαλεία που χρησιμοποιήθηκαν τότε εναντίον του στασιμοπληθωρισμού, συνεχίζουν να χρησιμοποιούνται στην εποχή του στασιμοαποπληθωρισμού;

Το πρόβλημα αυτό είναι το παράθυρο ευκαιρίας της νέας κυβέρνησης: οι μεταρρυθμίσεις σε σχέση με τη φάση της ευρωπαϊκής οικονομίας σήμερα. Το ερώτημα επομένως, πέρα από την άμεση αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, είναι τι είδους μεταρρυθμίσεις χρειάζονται σήμερα. 

Ποιες μεταρρυθμίσεις που δεν ενισχύουν την ύφεση, αλλά προωθούν την ανάπτυξη; Ο σχεδιασμός των μεταρρυθμίσεων δεν είναι κάτι απλό ή τεχνοκρατικό. Όπως συνέβη και στην προηγούμενη ιστορική φάση, η επινόηση των μεταρρυθμίσεων σημαίνει την επινόηση της κοινωνίας, δηλαδή το τι είδους οικονομία, τι είδους κοινωνία, τι είδους κράτος, ποιες δημόσιες πολιτικές επιδιώκουν τα υποκείμενα των μεταρρυθμίσεων. Οι σημερινές δυτικές κοινωνίες, άλλες περισσότερο, άλλες λιγότερο, διαμορφώθηκαν μέσα από ...

Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2015

Πολ Κρούγκμαν: Ξεκίνησε η πρώτη πραγματική εξέγερση οφειλετών κατά της λιτότητας ακόμη και αν κανείς δεν το πιστεύει

 "Τι κέρδισε η Ελλάδα"
"What Greece won", ο τίτλος του άρθρου του Πολ Κρούγκμαν στην εφημερίδα The New York Times, στο οποίο κάνει λόγο για την επιτυχία της ελληνικής κυβέρνησης στη συμφωνία με τους πιστωτές της, επιτυχία κατά της πολιτικής της λιτότητας προς όφελος της Ελλάδας αλλά και ολόκληρης της Ευρώπης . 
Ο αρθρογράφος επισημαίνει ότι μετά τη συμφωνία της Ελλάδας με τους πιστωτές της, αν κάποιος διαβάσει τα δημοσιεύματα και τα άρθρα γνώμη θα πιστέψει ότι πρόκειται για καταστροφή, για υποχώρηση εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο, ο ίδιος εκτιμά ότι δεν είναι έτσι. Αντιθέτως, η Ελλάδα εξήλθε των διαπραγματεύσεων σε καλή κατάσταση, αν και θα ακολουθήσουν μεγάλες μάχες. Και πηγαίνοντάς τα καλά, η Ελλάδα έκανε χάρη και στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Ως επιχείρημα της άποψής του, o Paul Krugman επικαλείται το πρωτογενές πλεόνασμα. 

Η συμφωνία που πέτυχε η ελληνική κυβέρνηση να μην καθορίζεται το πρωτογενές πλεόνασμα--δεδομένης της μεγάλης ύφεσης και των επιπτώσεών της στα έσοδα--αποτελεί αξιοσημείωτο επίτευγμα και αποτέλεσμα απίστευτων θυσιών. Ωστόσο, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταστήσει σαφές ότι σκοπεύει σε ένα ικανό πρωτογενές πλεόνασμα. Επομένως εάν κάποιος δεν είναι ικανοποιημένος επειδή οι διαπραγματεύσεις δεν άφησαν περιθώριο για πλήρη αντιστροφή της λιτότητας, δεν έχει προσέξει μία στροφή προς ένα δημοσιονομικό κίνητρο τύπου Κέινς.

Το ζήτημα αντιθέτως που προέκυψε είναι εάν η Ελλάδα θα αναγκαζόταν να επιβάλλει επιπλέον λιτότητα. Η προηγούμενη ελληνική κυβέρνηση είχε συμφωνήσει σε ένα πρόγραμμα που το πρωτογενές πλεόνασμα θα έπρεπε να τριπλασιαστεί τα επόμενα χρόνια, με τεράστιο κόστος για την οικονομία και το λαό της Ελλάδας.

Γιατί μία κυβέρνηση να συμφωνήσει σε κάτι τέτοιο; Εξαιτίας του φόβου. 

Οι διαδοχικοί ηγέτες στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες δεν τόλμησαν να αμφισβητήσουν τις παράλογες απαιτήσεις των πιστωτών από φόβο μήπως τιμωρηθούν--οι πιστωτές θα κόψουν την παροχή ρευστότητας ή ακόμη χειρότερα θα προκληθεί εκ των έσω κατάρρευση του τραπεζικού τους συστήματος σε περίπτωση άρνησης για αυστηρότερες δημοσιονομικές περικοπές.

Αντιθέτως η νέα ελληνική κυβέρνηση δεν υποχώρησε και δεν συμφωνησε για υπέρογκα πρωτογενή πλεονάσματα. Στην πραγματικότητα κέρδισε ευελιξία για το τρέχον έτος ενώ η διατύπωση για τα μελλοντικά πλεονάσματα ήταν ασαφής. Θα μπρούσε να σημαίνει τα πάντα ή και τίποτε.

Και οι πιστωτές δεν τράβηξαν τη πρίζα. Αντιθέτως, συνέχισαν να παρέχουν χρηματοδότηση για να συνεχίσει η Ελλάδα τους επόμενους μήνες. Ο αρθρογράφος βεβαίως επισημαίνει ότι θα ακολουθήσουν σκληρές μάχες, εντούτοις η ελληνική κυβέρνηση δεν υπέκυψε και αυτό αποτελεί ένα είδος νίκης.

Γιατί λοιπόν όλα αυτά τα αρνητικά δημοσιεύματα; για να είμαστε δίκαιοι η δημοσιονομική πολιτική δεν είναι το μόνο ζήτημα. Υπήρχαν και υπάρχουν διαμάχες για τις ιδιωτικοποιήσεις, όπου ζητήθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ να μην αναστρέψει συμφωνίες που ήδη έχουν γίνει αλλά και στα εργασιακά ζητήματα όπου κάποιες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις της εποχής της λιτότητας θα παραμείνουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ επίσης συμφώνησε να πατάξει τη φοροδιαφυγή αν και ο αρθρογράφος δεν μπορεί να κατανοήσει γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν ήττα για την αριστερή κυβέρνηση.

Ωστόσο, τίποτε από ό,τι συνέβη δεν δικαιολογεί τη ρητορική της αποτυχίας. 

Στην πραγματικότητα, η αίσθηση του Paul Krugman είναι ότι υπάρχει μία ανίερη συμμαχία ανάμεσα στους αριστερούς αρθρογράφους με μη ρεαλιστικές προσδοκίες και τον τύπο των επιχειρήσεων, που αρέσκεται σε μια ιστορία ελληνικής πανωλεθρίας γιατί αυτό πρέπει να παθαίνουν οι αλλαζόνες οφειλέτες. Αλλά δεν υπήρξε πανωλεθρία. Η Ελλάδα φαίνεται ότι τερμάτισε το κύκλο της πιο σκληρής λιτότητας.

Και όπως είπα, συνεχίζει ο αρθρογράφος, έκανε χάρη στην υπόλοιπη Ευρώπη. Θυμηθείτε ότι πίσω από το ελληνικό δράμα υπάρχει η ευρωπαίκή οικονομία, η οποία παρά τα θετικά στοιχεία ακόμη φαίνεται να βυθίζεται στην παγίδα του αποπληθωρισμού. Η Ευρώπη στο σύνολό της απεγνωσμένα επιζητά τον τερματισμό της παράνοιας της λιτότητας και αυτή τη βδομάδα υπήρξαν ελαφρώς θετικές ενδείξεις. Η Ευρωπαίκή Επιτροπή αποφάσισε να μην επιβάλει ποινές στη Γαλλία και την Ιταλία γαι το πρωτογενές πλεόνασμα. Η επιβολή τέτοιων ποινών θα ήταν παράλογη δεδομένης της πραγματικότητας στις αγορές. Αλλά έχουμε δει αναλογες παράλογες ενέργειες στο παρελθόν. Και θα πρέπει να αναρρωτηθεί κανείς εάν η ελληνική ιστορία έπαιξε ρόλο στο ξέσπασμα της λογικής.

Στο μεταξύ, ξεκίνησε η πρώτη πραγματική εξέγερση οφειλετών κατά της λιτότητας ακόμη και αν κανείς δεν το πιστεύει. Πώς λέγεται στα ελληνικά "Κρατήστε την ψυχραιμία σας και συνεχίστε", καταλήγει ο έγκριτος οικονομολόγος.

Ελένη Παπακωνσταντίνου
Πηγή:
stokokkino.gr

Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2015

Βαρουφάκης στο Charlie Hebdo: Η Ευρώπη συνταγογραφεί τη λιτότητα όπως οι γιατροί παλιά εφάρμοζαν τις αφαιμάξεις


"Όσο αποτυγχάνει η λιτότητα, τόσο περισσότερη λιτότητα συνταγογραφείται"
Κατά τη διάρκεια της πρώτης σας συνάντησης με το Γερούν Ντάισελμπλουμ, τον Ολλανδό υπουργό Οικονομικών και πρόεδρο του Eurogroup, είχε πει “μόλις σκοτώσατε την τρόικα”. Το πιστεύετε αυτό;
Πιστεύω όντως πως έχουμε σκοτώσει την τρόικα, τουλάχιστον ως ομάδα τεχνοκρατών που ερχόταν στην Αθήνα σα μονάδα αποικιακής ελίτ που στέλνει τους εντεταλμένους της ώστε αυτοί να επιβάλουν όρους εντελώς ανεφάρμοστους σε ένα πληθυσμό που είναι αιχμάλωτος. Τώρα, η ιστορία μας προστάζει να αναχαιτίσουμε το πνεύμα της τρόικα, να εξαφανίσουμε την αντίληψη ελέγχου που έχει για την Ευρώπη, όχι μόνο για την Ελλάδα.
Η συζήτηση σήμερα επικεντρώνεται γύρω από την ελάφρυνση του χρέους. Αλλά οι Έλληνες δεν πρέπει να πληρώσουν όσα οφείλουν;
Αυτός ο τρόπος να παρουσιάζονται τα πράγματα στηρίζεται σε δύο προβληματικές έννοιες: αυτή της συλλογικής ευθύνης κι αυτή της συλλογικής τιμωρίας. Θα τολμούσα να θυμίσω πως αυτές οι έννοιες απαγορεύονται από τις συμβάσεις της Γενεύης. 
Πριν την κρίση, μόνο μια μειοψηφία Ελλήνων κέρδιζε από αυτή την ανάπτυξη που στηριζόταν στο δανεισμό, ενώ ταυτόχρονα η πλειοψηφία του πληθυσμού δυσκολευόταν να τα βγάλει πέρα. Και μετά την κρίση, ποιός σήκωσε το βάρος; Για άλλη μια φορά, όχι πάνω σε αυτές κι αυτούς που είχαν επωθεληθεί της ψεύτικης ανάπτυξης και των οποίων τα χρήματα έχουν τοποθετηθεί στη Γενεύη, το Λονδίνο ή τη Φρανκφούρτη, αλλά σε αυτούς που δεν είχαν αποκομίσει κανένα κέρδος. 
Λέγοντας σήμερα πως “οι Έλληνες πρέπει να πληρώσουν” - που ακούγεται λογικό – ισοδυναμεί με το να λέμε πως τα συνήθη θύματα πρέπει να υποφέρουν ακόμη περισσότερο. Είναι η λογική του “οφθαλμός αντί οφθαλμού, οδόντα αντί οδόντος”, ένα είδος βιβλικής οικονομίας που αφήνει όλη την Ευρώπη ευάλωτη κι ακυβέρνητη.
Είναι δυνατόν να υπερβούμε την αντιμαχία ανάμεσα σε δανειστές και οφειλέτες στην Ευρώπη;
Είναι απολύτως δυνατό. Αρκεί να σκεφτούμε για το κοινό μας καλό ως πολίτες της ενωμένης Ευρώπης των οποίων οι ανθρώπινες ανάγκες και τα πολιτικά δικαιώματα είναι ίσα. Έτσι εμφανίστηκε η αστική δημοκρατία, εγκαταλείποντας τη φρικιαστική ιδέα σύμφωνα με την οποία μόνο οι έχοντες περιουσία μπορούν να ψηφίζουν και γυρίζοντας την πλάτη στην ακόμη πιο φρικιαστική ιδέα σύμφωνα με την οποία όσοι κι όσες έχουν χρεοκοπήσει πρέπει να φυλακισθούν και να χάσουν τα πολιτικά τους δικαιώματα.
Τί έχετε να πείτε στο Γάλλο ή το Γερμανό φορολογούμενο;
Θα ξεκινούσα λέγοντάς του πως σε κάθε ανεύθυνο δανειζόμενο αντιστοιχεί ένας ανεύθυνος δανειστής. Πριν το 2010, άφθονα κεφάλαια δημιούργησαν ένα τσουνάμι αρπακτικών δανείων στην Ελλάδα. Το 2010 τα πράγματα πήραν κακή τροπή κι η Ευρώπη αποφάσισε να μας βάλει να πληρώσουμε, εσάς κι εμάς, τους φορολογούμενους, τις απώλειες του χρηματοπιστωτικού τομέα. Το βάρος που πέφτει σήμερα στους ώμους των Ελλήνων φορολογουμένων είναι πολύ απλά ασήκωτο. 
Για να ξεπληρώσει η Ελλάδα ό, τι οφείλει, η Ευρώπη πρέπει να κάνει κάτι ώστε η Ελλάδα να επανέλθει στην ευημερία. Αυτό συνεπάγεται το τέλος αυτής της τιμωρητικής και παράλογης λιτότητας. Στο Μεσαίωνα, οι “γιατροί” συνιστούσαν τις αφαιμάξεις που συχνά προκαλούσαν την επιδείνωση της κατάστασης της υγείας του ασθενούς στην οποία ο “γιατρός” απαντούσε με επιπλέον αφαιμάξεις. Ιδού το είδος της “λογικής” που περιγράφει τέλεια σήμερα τη στάση της Ευρώπης: όσο αποτυγχάνει η λιτότητα, τόσο περισσότερη λιτότητα συνταγογραφείται.    
Εάν θέλουμε να διευκολύνουμε την επιστροφή του ελληνικού προϋπολογισμού στην ισορροπία, δε θα έπρεπε να πληρωθούν οι φόροι από την Ορθόδοξη Εκκλησία και τους εφοπλιστές και να μειωθούν οι στρατιωτικές δαπάνες;
Οι στρατιωτικές δαπάνες έχουν ήδη μειωθεί ουσιαστικά. Αλλά αν η Ευρώπη αντιλαμβανόταν τα ελληνικά σύνορα σαν ευρωπαϊκά σύνορα (όποια κι αν είναι αυτά), θα μπορούσαμε να τις μειώσουμε έτι περαιτέρω. 
Είναι ωστόσο ακριβές ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία θα μπορούσε να συνεισφέρει. Το πρόβλημα είναι πως η τεράστια περιουσία που κατέχει δεν της προσφέρει κάποιο υψηλό εισόδημα που θα μπορούσε να φορολογηθεί. 
Τέλος οι εφοπλιστές οφείλουν να δώσουν αυτό που τους αναλογεί. Αλλά η εφαρμογή μιας τέτοιας φορολογίας είναι δύσκολη: οι εφοπλιστές είναι ευκίνητοι κι είναι πιθανό ότι τα έσοδά τους θα έφευγαν από τη χώρα αν ήταν να φορολογηθούν. 

Ορισμένοι Ευρωπαίοι ηγέτες δηλώνουν πως ο ΣΥΡΙΖΑ απειλεί τη σταθερότητα στην Ευρώπη. Τί λέτε γι' αυτό;
Λέγοντας αυτό, ασχολούμαστε με τις συνέπειες κι όχι με τις βαθιές αιτίες που έχουν φέρει το ΣΥΡΙΖΑ στα πράγματα. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε στην εξουσία, είναι επειδή η κεντροδεξιά κι η κεντροαριστερά υπήρξαν ανίκανοι να δημιουργήσουν μια αειφόρο οικονομική και νομισματική αρχιτεκτονική και κυρίως γιατί δεν κατάφεραν να αντιδράσουν συντεταγμένα μπροστά στην κατάρρευσή τους. Έτσι λοιπόν οι σπασμοί της ιστορίας έφεραν στο ΣΥΡΙΖΑ τη θλιβερή τιμή να πρέπει να επισκευάσει τις διαρροές που δημιούργησαν τα κόμματα και οι θεσμοί του “συστήματος”. 
Αλλά αν οι φιλο-ευρωπαϊκές και δημοκρατικές κυβερνήσεις, σε μία τέτοια ανήκω κι εγώ, τεθούν υπό ασφυξία, κι αν οι άνθρωποι που τις εξέλεξαν ωθηθούν προς την απελπισία, οι μόνοι που θα επωφεληθούν από την κατάσταση θα είναι οι φανατικοί, οι ρατσιστές, οι εθνικιστές, κι όλοι όσοι ζουν από το φόβο και το μίσος. Αυτό που λέω στους ομολόγους μου είναι το εξής: Αν πιστεύετε πως σας συμφέρει να ρίξετε προοδευτικές κυβερνήσεις σαν τη δική μας, λίγες μόνο μέρες μετά την εκλογή μας, τότε οδεύετε προς τα χειρότερα.  

Mail Χαρδούβελη ή λίστα Βαρουφάκη;

του Πέτρου Ζερβού 

Το mail που είχε στείλει ο Γκ. Χαρδούβελης προ των εκλογών

Ας θυμηθούμε τα μέτρα που περιλαμβάνονταν στο mail Χαρδούβελη που εστάλη τον Δεκέμβριο στους δανειστές - και ας τα συγκρίνουμε με την νέα συμφωνία ή λίστα Βαρουφάκη
από το thetoc.gr

Πολύ κουβέντα γίνεται εσχάτως για «λίστα Βαρουφάκη» (η λίστα με τις μεταρρυθμίσεις που έστειλε η ελληνική κυβέρνηση στο Eurogroup) και τις ομοιότητες ή διαφορές της με το email Χαρδούβελη
Ας δούμε όμως τι περιελάμβανε το email Χαρδούβελη και συγκεκριμένα τα 10 μέτρα:

1. Η Αθήνα δεσμεύεται χωρίς κανέναν όρο για πρωτογενές πλεόνασμα 3% του ΑΕΠ το 2015 και 4,5% του ΑΕΠ το 2016. Στο πλαίσιο αυτό θα μειωθεί το ανώτατο όριο των δαπανών.

2. Μετά την ψήφιση του νέου προϋπολογισμού λήψη και νέων μέτρων, όπως η αύξηση του συντελεστή ΦΠΑ για τα ξενοδοχεία από 6,5% στο 13%.

3. Διεξαγωγή συζητήσεων για κλείσιμο του δημοσιονομικού κενού, συμπεριλαμβανομένων των μέτρων που έχουν προταθεί από τις αρχές σε μόνιμη βάση, όπως αύξηση του φόρου σε αλκοολούχα ποτά και προϊόντα καπνού, κατάργηση όλων των φοροαπαλλαγών και ανατροπή της απόφασης για μείωση 30% στην «εισφορά αλληλεγγύης».

4. Τροποποιήσεις στη ρύθμιση για τα ληξιπρόθεσμα χρέη προς το Δημόσιο που ψηφίστηκε στη βουλή, προκειμένου οι διατάξεις να ευθυγραμμιστούν με τις δεσμεύσεις του προγράμματος, τη διατήρηση της φορολογικής συνείδησης και τη μείωση του δημοσιονομικού κόστους.

5. Περαιτέρω στελέχωση του φοροελεγκτικού μηχανισμού και ειδικά για τις μεγάλες επιχειρήσεις.

6. Τροποποίηση των διαδικασιών αντιμετώπισης των μη εισπράξιμων οφειλών φόρου. Πληροφορίες αναφέρουν ότι προωθείται η επιβολή κατάσχεσης ποσοστού άνω του 25% για μισθούς - συντάξεις άνω των 1.500 ευρώ για τους οφειλέτες του Δημοσίου και των ασφαλιστικών ταμείων.

7. Απλοποίηση του καθεστώτος ΦΠΑ. Δηλαδή μείωση των διαφορών ή και ενοποίηση διαφορετικών συντελεστών ΦΠΑ ("narrow the VAT gap"). Αυτό θα είχε ως αποτέλεσμα ανατιμήσεις που θα φτάνουν ακόμη και το 18% σε τρόφιμα, ηλεκτρικό ρεύμα, φάρμακα, εισιτήρια αστικών συγκοινωνιών, βιβλία, εφημερίδες, εισιτήρια κινηματογράφου και θεάτρου και ακόμη μία μακρά σειρά υπηρεσιών και προϊόντων. Την κατάργηση των μειωμένων κατά 30% συντελεστών ΦΠΑ που ισχύουν στα νησιά του Αιγαίου. Τη μείωση από 23% σε 19% ή 21% των συντελεστών ΦΠΑ σε ένδυση - υπόδηση, τηλεπικοινωνίες, έπιπλα, οικοδομικά υλικά, αυτοκίνητα, τσιγάρα, ποτά, χαρτικά, απορρυπαντικά, κουρεία, κομμωτήρια, ινστιτούτα αδυνατίσματος και αισθητικής, γυμναστήρια κ.λπ. με αποτέλεσμα μείωση τιμών κατά 1,62% έως 3,25%.

8. Επαναξιολόγηση των φορολογικών κινήτρων.

9. Συσχετισμός εισφορών και παροχών σε όλα τα ταμεία ("...establishing close links between contributions and benefits in all funds"). Δηλαδή ρήτρα «μηδενικού ελλείμματος» και στις κύριες συντάξεις, αύξηση των εισφορών των ασφαλισμένων του ΟΓΑ και επανεξέταση του συστήματος καταβολής του «ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος», της βασικής σύνταξης για τους παλιούς και νέους ασφαλισμένους, λαμβάνοντας υπόψη το ύψος των μισθών.

10. Κατάργηση του ΕΚΑΣ από 1.1.2016 χωρίς να αποκλείεται αυτό να συμβεί και από το 2015 σε περίπτωση που οι στρόχοι του προγράμματος έπεφταν έξω.

10. Ενοποίηση των ταμείων κοινωνικής ασφάλισης ("unification of social security funds"). Ήδη έχει προταθεί συγχώνευση όλων των Ταμείων στο ΙΚΑ, με τη δημιουργία ενός Δ.Σ., θέσπιση κοινών υπηρεσιών έως τον Δεκέμβριο του 2015 και εναρμόνιση της βάσης εισφορών έως τον Δεκέμβριο του 2016.

11. Σταδιακή κατάργηση πρόωρης συνταξιοδότησης ("gradual elimination of early retirement privileges"). Η τρόικα έχει ζητήσει κατάργηση όλων των ειδικών καθεστώτων που επιτρέπουν την πρόωρη συνταξιοδότηση, πριν από τα 62 έτη, επιμένοντας στην αναμόρφωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και για τους εργαζόμενους σε βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα.

12. Κατάργηση περιορισμών στις αγορές με άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων και ενέργειας.

13. Επιτάχυνση ιδιωτικοποιήσεων σε σιδηρόδρομους, λιμάνια, τηλεπικοινωνίες και αεροδρόμια.

14. Αναδιάρθρωση της φορολογικής διοίκησης.

15. Υιοθέτηση και περαιτέρω μέτρων από την εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ

16. Ιδιωτικοποιήσεις με τον στόχο μόνο για το 2014 να ήταν 1,5 δισ.

17. Διατήρηση των ονομαστικών συντάξεων στο επίπεδο του 2015 για τα έτη 2016 και 2017.

18. Πιστοποίηση μέσω διασταυρώσεων των οικογενειακών παροχών, που καταβάλλονται στους συνταξιούχους.

19. Απόσυρση της μείωσης της έκτακτης εισφοράς αλληλεγγύης του 30% για το 2015 και το 2016.
20. Επιβολή φόρου πολυτελείας.

21. Αύξηση των φόρων σε καπνό και αλκοόλ.

22. Αύξηση στα έσοδα κλινικών δοκιμών με τη μείωση της γραφειοκρατίας και την έλλειψη εναρμόνισης διοικητικών διαδικασιών (50 εκατ. Ευρώ).

23. Αύξηση στα τέλη που σχετίζονται με τις αιτήσεις για την έκδοση πιστοποιητικών άδειας κυκλοφορίας, κατάργησης ή τροποποίησης για φάρμακα κ.λπ. (15 εκατ.).

24. Επιβολή τελών - τιμολογίου για την υγειονομική περίθαλψη ξένων πολιτών (25 εκατομμύρια).

25. Πολιτιστική κληρονομιά: αύξηση εισιτηρίων στον ευρωπαϊκό μέσο όρο (93 εκατ.).

26. Σύστημα ΦΠΑ στη λαχειοφόρο αγορά.

Αντιπαραβολή: η λίστα Βαρουφάκη που εστάλη και εγκρίθηκε στο eurogroup 

από την avgi.gr
Αγαπητέ πρόεδρε του Eurogroup
Στο Eurogroup της 20ής Φεβρουαρίου 2015, η ελληνική κυβέρνηση κλήθηκε να παρουσιάσει στους Θεσμούς, μέχρι τη Δευτέρα 23η Φεβρουαρίου 2015, μια πρώτη πλήρη (λεπτομερή) λίστα των μεταρρυθμιστικών μέτρων που σχεδιάζει, η οποία θα προσδιοριστεί και θα συμφωνηθεί περαιτέρω μέχρι το τέλος Απριλίου 2015.
Επιπροσθέτως, πέρα από την κωδικοποίηση της μεταρρυθμιστικής ατζέντας, και σύμφωνα με τις προγραμματικές δηλώσεις του πρωθυπουργού κ. Τσίπρα στο ελληνικό κοινοβούλιο, η ελληνική κυβέρνηση δεσμεύθηκε επίσης να εργασθεί σε στενή συνεννόηση με τους Ευρωπαίους εταίρους και θεσμούς, καθώς και με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, και να αναλάβει δράσεις που θα ενισχύουν τη δημοσιονομική βιωσιμότητα, εξασφαλίζουν τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα και προωθούν την οικονομική ανάκαμψη.
Η πρώτη πλήρης λίστα των μεταρρυθμίσεων ακολουθεί παρακάτω, όπως προτείνεται από την ελληνική κυβέρνηση. Είναι πρόθεσή μας να τις εφαρμόσουμε ...

Τρίτη 24 Φεβρουαρίου 2015

Γκάλμπρεϊθ: Με το πέρασμα του χρόνου ο σκοπός της μανούβρας που κερδήθηκε σε αυτή την πρώτη αψιμαχία θα γίνει πιο ξεκάθαρος

Ο Σόιμπλε υποχώρησε στο Eurogroup, γράφει ο Βρετανός καθηγητής - Γιατί είναι κρίσιμος ο όρος "arrangement" - Δεν υπάρχουν ακλόνητες δεσμεύσεις στο ελληνικό κείμενο

Τη δική του ερμηνεία για τη συμφωνία στο Eurogroup της Παρασκευής έδωσε με ανάρτησή του στην ιστοσελίδα Social Europe ο σύμβουλος του Γιάνη Βαρουφάκη καθηγητής Τζέιμς Γκάλμπρεϊθ με τον εύγλωττο τίτλο «Διαβάζοντας σωστά την ελληνική συμφωνία» και διαφωνώντας με την ανάλυση ότι πρόκειται για νίκη της Γερμανίας και ήττα της ελληνικής πλευράς.
Όπως εξηγεί δεν υπήρχε συμφωνία για μια δανειακή συμφωνία που θα μπορούσε να απελευθερώσει πλήρως τα χέρια της Ελλάδας. «Οι δανειακές συμφωνίες έρχονται με όρους» γράφει και προσθέτει ότι οι επιλογές ήταν συμφωνία με όρους, ή καμία συμφωνία με κανέναν όρο. «Καμία συμφωνία θα σήμαινε έλεγχο κεφαλαίων ή πτωχεύσεις τραπεζών, χρεοκοπία και έξοδο από το ευρώ. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εκλέχθηκε για να βγάλει την Ελλάδα εκτός της Ευρώπης. Επομένως για να υπάρξει συμφωνία με την λαϊκή ετυμηγορία, η σχέση Αθήνας-Ευρώπης έπρεπε να επεκταθεί με κάποιον αποδεκτό και από τους δύο τρόπο» γράφει ο καθηγητής.
Κατά τον Γκάλμπρεϊθ η φράση επέκταση της “Master Financial Assistance Facility Agreement” είναι ακόμα καλύτερη από την λιγότερο προβληματική φράση «επέκταση της δανειακής σύμβασης» καθώς «με λίγα λόγια η MFFA επεκτείνεται αλλά οι όροι αναθεωρούνται».
Πολύ σημαντική είναι επίσης κατά τον Βρετανό καθηγητή ο όρος “arrangement” (συμφωνία) χάρη στον οποίο το έγγραφο της συμφωνίας είναι κατά τον Γκάλμπρεϊθ «αριστούργημα» και παραθέτει το ακόλουθο τμήμα της συμφωνίας:

«Στόχος της επέκτασης είναι η επιτυχής ολοκλήρωση της αξιολόγησης, βάσει και της νέας συμφωνίας και μέσω της χρήσης με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις ευελιξίας που υπάρχει και την συμφωνήσαμε από κοινού με τις ελληνικές αρχές και τους θεσμούς. Μέσω αυτής της επέκτασης προσφέρεται χρόνος-γέφυρα για διαπραγματεύσεις για πιθανή επικείμενη συμφωνία, μεταξύ Ελλάδας, Eurogroup και θεσμών. Οι ελληνικές αρχές θα παρουσιάσουν μία πρώτη σειρά μεταρρυθμίσεων, οι οποίες θα βασίζονται στο τρέχον πρόγραμμα έως τη Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου. Οι θεσμοί θα καταθέσουν μία πρώτη άποψη για το εάν τα μέτρα αυτά θα αποτελέσουν μία καλή αρχή προκειμένου να υπάρξει επιτυχής ολοκλήρωση της αξιολόγησης».
«Αν πιστεύετε ότι μπορείτε να βρείτε μια ακλόνητη δέσμευση σε αυτούς τους όρους και προϋποθέσεις του "τρέχοντος προγράμματος" σε αυτό το κείμενο, καλή σας τύχη. Δεν υπάρχει. Επομένως, όχι η τρόικα δεν μπορεί να έρθει στην Αθήνα και να παραπονεθεί για την επαναπρόσληψη των καθαριστριών» υποστηρίζει ο Βρετανός καθηγητής.
Στη συνέχεια ο κ. Γκάλμπρεϊθ αναφέρεται στο άσημο “Memorandum of Understanding” που υπεγράφη από τις προηγούμενες κυβερνήσεις επισημαίνοντας ότι δεν είναι όλα παράλογα όσα αναγράφονται σε αυτό το κείμενο καθώς αντανακλούν τους ευρωπαϊκούς όρους και κανόνες. «Επομένως δεν ήταν τόσο δύσκολο για την νέα κυβέρνηση να δηλώσει ότι δεσμεύεται στο 70% του Μνημονίου» γράφει ο σύμβουλος του υπουργού Οικονομικών.

Ο κ. Γκάλμπρεϊθ επαναλαμβάνει τη ρητορική της κυβέρνησης ότι δεν είναι κάθετα αντίθετη στις ιδιωτικοποιήσεις αλλά διαφωνεί με αυτές που εγκαθιστούν μονοπώλια ή αυτές που έγιναν βιαστικά και δεν απέφεραν έσοδα. Διαφωνεί επίσης με  τις αιτιάσεις ότι η κυβέρνηση υποσχόταν εφαρμογές κεϋνσιανών πολιτικών εξηγώντας ότι δεν υπάρχουν χρήματα στην Ελλάδα και επομένως αυτού του είδους οι πολιτικές δεν ήταν ποτέ στο τραπέζι καθώς θα απαιτούσαν για την εφαρμογή τους έξοδο στο εθνικό νόμισμα.


Απορρίπτει επίσης ότι Τσίπρας και Βαρουφάκης λειτούργησαν υπερφίαλα ζαλισμένοι από τη μεγάλη εκλογική νίκη. «Ο Τσίπρας δεν το κάνει αυτό. Και ο Βαρουφάκης το πρώτο πράγμα που μου είπε όταν συναντηθήκαμε στο υπουργείο Οικονομικών ήταν "καλωσήρθες στο δηλητηριασμένο δισκοπότηρο"».

Υποστηρίζει, επίσης, ότι ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ήταν αυτός που έκανε πίσω την Παρασκευή μετά τη δημόσια διαφωνία του αντικαγκελάριου της Γερμανίας Ζίγκμαρ Γκάμπριελ για την γρήγορη απόρριψη της ελληνικής πρότασης και το τηλεφώνημα Μέρκελ-Τσίπρα που ακολούθησε. «Μπορεί οι κινήσεις να ήταν χορογραφημένες» γράφει αλλά στο τέλος ήταν ο Σόιμπλε που έκανε ένα βήμα πίσω.

Κατά την εκτίμηση του Γκάλμπρεϊθ το όπλο του Τσίπρα που επικράτησε ήταν η επίκληση της λογικής και στο τέλος η Μέρκελ επέλεξε να μην είναι η ηγέτης που θα ευθύνεται για τη ρήξη της Ευρώπης.

«Σύντομα θα υπάρξουν νέα μέτωπα στην Ευρώπη, στην Ισπανία, ίσως στην Ιρλανδία και στη συνέχεια στην Πορτογαλία, χώρες οι οποίες έχουν εκλογές μπροστά τους. Δεν είναι πιθανό η ελληνική κυβέρνηση να καταρρεύσει ή να λυγίσει στις διαπραγματεύσεις και με το πέρασμα του χρόνου ο σκοπός της μανούβρας που κερδήθηκε σε αυτή την πρώτη αψιμαχία θα γίνει πιο ξεκάθαρος. Σε ένα χρόνο από τώρα το πολιτικό τοπίο στην Ευρώπη μπορεί να είναι τελείως διαφορετικό από αυτό που είναι σήμερα» καταλήγει ο Γκάλμπρεϊθ.

πηγή protothema.gr

Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2015

Σοβιετική Ενωση 1985, ευρωζώνη 2015: Ο Σόιμπλε - όπως τότε ο Λιγκατσόφ - ξέρει πολύ καλά ότι το μοντέλο που υπηρετεί δεν μεταρρυθμίζεται...

από την πρόσφατη διαδήλωση που οργάνωσε στην Ισπανία το Podemos κατά της τρόικας

του Τάσου Παππά*
Τηρουμένων των αναλογιών και με μπόλικη δόση αυθαιρεσίας, μπορούμε να ισχυριστούμε πως η σημερινή κατάσταση στην ευρωζώνη θυμίζει τη Σοβιετική Ενωση τη δεκαετία του 1980.
Το σοβιετικό καθεστώς παρουσίαζε σημάδια βαριάς κόπωσης, είχε χάσει προ πολλού την αίγλη του όχι μόνο στο εσωτερικό της χώρας, αλλά παντού στον κόσμο, και η ηγετική ομάδα του κόμματος βρέθηκε μπροστά σ’ ένα μεγάλο δίλημμα: Συνεχίζουμε να πορευόμαστε με τον ίδιο τρόπο και όσο αντέξουμε ή προσπαθούμε να αλλάξουμε προωθώντας κάποιες μεταρρυθμίσεις στην οικονομία και στο πολιτικό σύστημα που θα εξωραΐζουν την εικόνα της χώρας, θα βελτιώνουν κάπως τα πράγματα για τους πολίτες, θα δίνουν χώρο και σε άλλες δυνάμεις να εκφραστούν, αλλά δεν θα θίγουν τις βάσεις πάνω στις οποίες ακουμπά το σύστημα, δηλαδή τα πέδιλα του σπιτιού όπως είχε πει ο Χ. Φλωράκης σε μια ανάλογη, κρίσιμη για το κόμμα του, στιγμή;
Η σκληροπυρηνική πτέρυγα της σοβιετικής νομενκλατούρας υπό τον Λιγκατσόφ υποστήριζε ότι οποιαδήποτε χαλάρωση στην οικονομία και τους θεσμούς θα προκαλούσε παρενέργειες, θα απελευθέρωνε φυγόκεντρες τάσεις που δεν θα ήταν δυνατόν να ελεγχθούν και θα έθετε σε αμφισβήτηση τις σταθερές του οικοδομήματος. Αγωνίστηκε με φανατισμό να μη συμβεί αυτό. Εχασε στα όργανα του κόμματος και του κράτους.
Από την άλλη πλευρά, οι εκσυγχρονιστές υπό τον Γκορμπατσόφ πίστευαν ότι το σύστημα σηκώνει μεταρρυθμίσεις, ότι έχει την ικανότητα να απορροφήσει τους κραδασμούς και να ενσωματώσει τις ελεγχόμενες από τα πάνω τομές, με άλλα λόγια ότι μπορεί να καλλωπιστεί και να μεταμφιεστεί χωρίς όμως να κινδυνεύσει.
Κέρδισαν την εσωκομματική μάχη. Προσπάθησαν με ενέσεις δημοκρατίας (περεστρόικα) και διαδικασίες διαφάνειας (γκλάσνοστ) να πετύχουν τον στόχο τους. Σήμερα ξέρουμε ότι δίκιο είχε ο ηττημένος Λιγκατσόφ. Αυτό που φοβόταν συνέβη. Ο άνεμος αλλαγής που μπήκε από τη χαραμάδα γρήγορα απλώθηκε παντού και διέλυσε μέσα σε λίγα χρόνια κάθε αντίσταση. Ακόμη και ένα πραξικόπημα που εκδηλώθηκε με καθυστέρηση.
Το συμπέρασμα είναι ότι τα κλειστά συστήματα δεν είναι μεταρρυθμίσιμα. Είτε καταρρέουν υπό το βάρος των αποτυχιών τους είτε σαρώνονται από δυνάμεις που μπαίνουν δυναμικά στο προσκήνιο. Το ερώτημα «Ποια θα ήταν η εξέλιξη αν την περίοδο εκείνη κατίσχυαν στην ΕΣΣΔ οι συντηρητικοί;» δεν είναι δυνατόν να απαντηθεί. Ενδεχομένως να παρατεινόταν ο βίος του υπαρκτού «σοσιαλισμού», όχι όμως για πολύ ακόμη.
Στον ρόλο του Λιγκατσόφ είναι σήμερα ο Σόιμπλε. Ο, κατά Βαρουφάκη, διανοούμενος υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας (διάβαζε της ευρωζώνης), ξέρει πολύ καλά ότι το μοντέλο που υπηρετεί δεν μεταρρυθμίζεται.
Η διατηρείται ως έχει με μερικές ήσσονος σημασίας τροποποιήσεις που θα δίνουν την εντύπωση ότι είναι ευπροσάρμοστο, αλλά δεν θα απειλούν τη συνοχή του ή ανατρέπεται. Θεωρεί εχθρική κάθε πρόταση που δεν συνάδει με την κυρίαρχη γερμανική αντίληψη και κάνει τα πάντα προκειμένου να μην αμφισβητηθεί στον πυρήνα του, γιατί τότε θα κλονιστούν οι ισορροπίες και έτσι δεν θα υπάρχει κανένας λόγος να μείνει η χώρα του σε μια συλλογικότητα όπου οι συσχετισμοί θα είναι αρνητικοί γι’ αυτήν.
Η Γερμανία ευνοείται και οικονομικά και πολιτικά από τη διαιώνιση της παρούσας κατάστασης. Οι επιχειρήσεις της κερδίζουν από την κρίση γιατί δανείζονται με μικρότερα επιτόκια σε σχέση με τις ανταγωνιστικές επιχειρήσεις των άλλων κρατών της ευρωζώνης, τα πλεονάσματά της (για τα οποία δεν έχει τιμωρηθεί, όπως επιτάσσουν οι ιερές κατά τα άλλα συνθήκες και συμφωνίες) οφείλονται στα ελλείμματα των άλλων χωρών, συγκεντρώνει σχεδόν τζάμπα το χρήμα που κυκλοφορεί λόγω της ασφάλειας που προσφέρουν τα κρατικά ομόλογα της, μαζεύει φτηνό επιστημονικό προλεταριάτο από τις χειμαζόμενες χώρες του Νότου, πιέζοντας ασφυκτικά για ιδιωτικοποιήσεις ανοίγει τον δρόμο στις μεγάλες γερμανικές εταιρείες να αποσπάσουν φιλέτα των χρεωμένων κρατών σε εξευτελιστικές τιμές και ταυτοχρόνως κραδαίνοντας τις συμφωνίες για το έλλειμμα και το χρέος –αυτές που δεν πρέπει να επηρεάζονται από εκλογικά αποτελέσματα, όπως λένε Γιούνκερ και οι λοιποί θεματοφύλακες της ευρωπαϊκής ιδέας– εξαναγκάζει τις κυβερνήσεις να χορεύουν στον ρυθμό που τους χτυπάει διαφορετικά θα έρθει η χρεοκοπία.
Αν υπάρχει κάποια βάση στην αναλογία τότε μπορούμε να οδηγηθούμε στην εκτίμηση πως η ευρωζώνη θα έχει την τύχη της Σοβιετικής Ενωσης; Ισως.
Ωστόσο, το τι θα γίνει στη συνέχεια είναι αδύνατον να προβλεφθεί.
Οι εξεγέρσεις δεν διατάζονται. Προκύπτουν από κρίσεις και η έκβασή τους είναι αβέβαιη.


πηγή efsyn.gr

Τα μετεκλογικά πάθη του ΣΥΡΙΖΑ

Nikos Charalambidis,
Rietveld's Red Blue Chair blocked in a traditional loom, 2006
του Μιχάλη Καστρινάκη*

Δεν γνωρίζω αν οι αντιδράσεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ για την συμφωνία της 20/2 θα ξεπεράσουν το επίπεδο της γραφικότητας (Κομμουνιστική Τάση, Γλέζος κλπ.). Ακόμα όμως και αν τα σοβαρά και έμπειρα στις εσωκομματικές τακτικές στελέχη που διαφωνούν με την συμφωνία κρίνουν πως το timing δεν είναι το κατάλληλο και αναβάλουν την έναρξη των εσωτερικών εχθροπραξιών για αργότερα (ακόμα και αν δεν φτάσουν ποτέ στην κήρυξη πολέμου και περιοριστούν στην γκρίνια) έχω την υποψία πως το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ θα δυσκολεύεται όλο και περισσότερο να παρακολουθεί την πορεία της κυβέρνησης.

Σε αντίθεση με τις επιδερμικές αναλύσεις των δημοσιογράφων και πολιτικών του εξτρεμιστικού κέντρου αυτό δεν οφείλεται σε υποτιθέμενες αντιφάσεις της προεκλογικής γραμμής με την μετεκλογική πραγματικότητα. Για να καταλάβουμε την ουσία του φαινόμενου της τεράστιας δυσαρμονίας του κόμματος με την κυβέρνηση του πρέπει να πάμε πολύ πιο βαθιά και να ξεκινήσουμε λίγο πιο πίσω χρονικά.

ΚΑΙ ΞΑΦΝΙΚΑ, ΗΡΘΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ
ΓΙΑ ΝΑ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΑ

Το μνημόνιο άλλαξε τις ζωές σχεδόν όλων και συντάραξε τις συνειδήσεις και τον εγκέφαλο πάρα πολλών. Αυτό οδήγησε σε πολιτικές ανατροπές σε όλους σχεδόν τους κοινωνικούς και πολιτικούς χώρους, με την εξαίρεση της μεγάλης πλειοψηφίας των στελεχών της Αριστεράς και της οργανωμένης της βάσης. Αυτοί ένιωσαν πως δικαιώθηκαν, και το μόνο που μένει είναι να προσχωρήσει ο πλανημένος λαός στη δικιά τους λέσχη. Κάπως έτσι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΚΚΕ έκοψαν κάθε νήμα σύνδεσης με αυτό τον μάταιο κόσμο και η ΔΗΜΑΡ επιχείρησε να γίνει η Κεντροαριστερά που συναινεί στην Ακροδεξιά. Ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να δείξει την λιγότερο αυτιστική συμπεριφορά και αυτός είναι ένας από τους λόγους που συνέβαλαν στην απογείωση του.

Όμως, για παράδειγμα τα ανοίγματα (όπως η συνεργασία με τον Μητρόπουλο το 2010, οι φιλικές σχέσεις με την Κατσέλη, κ.λ.π.) αποφασίστηκαν σε ανώτατο και ανώτερο ηγετικό επίπεδο και δεν εμπεδώθηκαν ούτε από τα μεσαία στελέχη, ούτε πολύ περισσότερο από την βάση.

Η εκλογική εκτόξευση του 2012 δημιούργησε επιπρόσθετες δυσκολίες . Ο κινητοποιημένος λαός των πλατειών αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τον ΣΥΡΙΖΑ σαν εργαλείο πολιτικής ανατροπής, με κύριους άξονες της επένδυσης του το πρόσωπο του Τσίπρα (και λίγων στελεχών δίπλα του που ενέπνεαν εμπιστοσύνη) και την αγωνία του για τη πατρίδα και την οικονομία. Ο ΣΥΡΙΖΑ του μαχητικού αντιεθνικισμού, της διεθνιστικής αλληλεγγύης στους μετανάστες, της διαρκούς αντιαυταρχικής αντιπαράθεσης με την Αστυνομία, βρέθηκε στην ανάγκη να παίξει το ρόλο της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας που σώζει την πατρίδα από την αναξιοπρέπεια και την απροσχημάτιστη εξάρτηση και την οικονομία από την καταστροφή.

Αυτά ζητούσε η κοινωνία στο αναπάντεχο ραντεβού της με τον άγνωστο της ΣΥΡΙΖΑ

ΟΣΑ ΜΕ ΦΤΙΑΧΝΑΝ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΑ,
ΕΜΕΝΑ, ΠΟΥ ΕΙΧΑ ΑΓΩΝΙΑ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΠΑΝΤΑ ΣΤΗ ΓΩΝΙΑ

Ο οργανωμένος κόσμος της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς πραγματικά έδειξε χαρακτήρα σε δύσκολους καιρούς.. Συνέχιζε να ψηλαφεί το όνειρο της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης σε εποχές που η μόνη αξία ήταν τα φράγκα και η πάρτι μας. Είπε όχι σε όλα τα μεγάλα παραμύθια που σαγήνευσαν μια κοινωνία χαμένη στην ψευδαίσθηση των προτύπων του life style . Από την τρέλα του εύκολου πλουτισμού στο χρηματιστήριο, μέχρι τους Ολυμπιακούς.

Με συνέπεια να αποτελεί αντίβαρο, κιβωτό του μέλλοντος, όαση. Το εσωτερικό τίμημα για αυτή την μεγάλη συνεισφορά της στην Ελλάδα της απόλυτης ηγεμονίας της ιδεολογίας του νεοφιλελευθερισμού ήταν η εσωτερική φθορά. Η αναγωγή της πολιτικής αποκλειστικά σε Ηθική. Η ροπή προς το κούνημα του δάχτυλου στην κοινωνία που δεν καταλαβαίνει, που συμμετέχει στη διαφθορά, που δεν έρχεται στις πορείες κ.λ.π. Και μέσα από αυτά, η παράδοση στον δαίμονα της αλαζονείας , στην αίσθηση πως αποτελεί το άλας της γης.

Συνήθως οι νικητές είναι αλαζονικοί και οι χαμένοι μίζεροι. Ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί εξαίρεση αυτού του κανόνα. Είχε βιώσει με τόση αλαζονεία την ήττα που ήταν επόμενο να αντιμετωπίσει την νίκη με μιζέρια.

Ο αστικός μύθος για τις ορδές των ΠΑΣΟΚων που τάχα εισέβαλαν στις γραμμές του κόμματος, ο φόβος αρκετών μεσαίων στελεχών πως αν ο ΣΥΡΙΖΑ ανοίξει στην κοινωνία θα χάσουν το ρόλο τους, οι χειρισμοί κάποιων ομαδαρχών που ενδιαφέρονται για την αναπαραγωγή τους ως διευθύνουσα γραφειοκρατία συνέβαλαν στο να αποφασιστούν μνημειώδους σεχταρισμού επιλογές, κυρίως εκεί που η ηγεσία δεν μπορούσε να κάνει τίποτα, στον συνδικαλισμό και στην αυτοδιοίκηση.

Μπορεί όλα τα παραπάνω να αποτελούσαν την εποχή της αντιπολιτευτικής ανόδου ανώδυνες εσωτερικές λεπτομέρειες. Στη δύσκολη εποχή της πραγματικότητας μιας αριστερής κυβέρνησης που λειτουργεί ως απομονωμένη dream team, όλα αυτά μπορούν να προκαλέσουν ανεπανόρθωτες βλάβες, τραυματίζοντας την δημόσια εικόνα του κόμματος, καθιστώντας αδύνατη τη συμβολή του στην αναγκαία λαϊκή κινητοποίηση, θέτοντας σε κίνδυνο τον αγώνα για την αποκομματικοποίηση της δημόσιας διοίκησης

Η πρώτη μεγάλη ευκαιρία για να περάσουμε από τον τιμημένο, αλλά ανεπαρκή στη νέα συγκυρία, ΣΥΡΙΖΑ σε κάτι εξίσου ριζοσπαστικό αλλά πολύ πιο ανοιχτό, χάθηκε αμέσως μετά τις εκλογές του 12.

Σήμερα, το τεράστιο ρεύμα κοινωνικής στήριξης που προσφέρει το αγωνιζόμενο τμήμα της κοινωνίας προσφέρει μια δεύτερη μεγάλη ευκαιρία για τον μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα του λαού. Είναι στο χέρι της ηγεσίας του να τολμήσει. Τώρα που έκανε την αρχή με τον Σόιμπλε…


*πηγή tvxs.gr

Ο Μιχάλης Καστρινάκης είναι μέλος της Νομαρχιακής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ Μαγνησίας, πρώην μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ.

Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2015

Handelsblatt: Η ευρωπαϊκή συμφωνία είναι επωφελής για την Ελλάδα και σηματοδοτεί το τέλος της λιτότητας

Ο οικονομικός αναλυτής της γερμανικής εφημερίδας Handelsblatt Νόρμπερτ Χάρινγκ, κάνει μια ενδιαφέρουσα σύγκριση: Εντοπίζει τις διαφορές μεταξύ του κειμένου που παρουσίασε ο Ντάισελμπλουμ στις 16 Φεβρουαρίου και απέρριψε η κυβέρνηση και εκείνου που συμφωνήθηκε στις 20 Φεβρουαρίου. Και επειδή όπως λέγεται «ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες», ο Χάρινγκ ερμηνεύει παράγραφο προς παράγραφο την αρκετά δυσνόητη σε έναν απλό αναγνώστη ευρωπαϊκή συμφωνία και καταλήγει ότι είναι επωφελής για την Ελλάδα. Μάλιστα, το πάει και ένα βήμα παραπέρα: Εντοπίζει τη φράση που σηματοδοτεί το τέλος της λιτότητας.
Δήλωση Eurogroup 20ης Φεβρουαρίου
Το Eurogroup σημειώνει, στο πλαίσιο της υπάρχουσας διευθέτησης, το αίτημα των ελληνικών αρχών για την παράταση της Κύριας Σύμβασης Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης (Master Financial Assistance Facility Agreement, MFFA), η οποία θεμελιώνεται σε ένα σύνολο δεσμεύσεων.

Ερμηνεία: Η Ελλάδα ζητά την παράταση της οικονομικής βοήθειας που είναι απαραίτητη για να αποπληρώσει ομόλογα που λήγουν. Το Eurogroup το θέτει όλο αυτό στο πλαίσιο της «υπάρχουσας διευθέτησης», έναν ασαφή όρο, που αποφεύγεται να χαρακτηριστεί πρόγραμμα αλλά αναδεικνύει με κάποιο τρόπο ότι ένα πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων είναι συνδεδεμένο με αυτή την οικονομική βοήθεια.
Αλλαγές: Στο κείμενο που απορρίφθηκε ζητείτο από την Ελλάδα μια εξάμηνη «τεχνική παράταση» του υπάρχοντος προγράμματος. Στην τελική δήλωση η εξάμηνη παράταση αντικαταστάθηκε με «το πολύ 4 μήνες». Τώρα δεν είναι «τεχνική» παράταση του «προγράμματος», αλλά παράταση της δανειακής σύμβασης, εξίσου ασαφής όρος. Ο όρος «τεχνική» τείνει να συνδέεται με τα τεχνικά κλιμάκια. Έτσι, το θέμα έχει ανέβει στο επίπεδο όπου τα πράγματα μπορούν να αποφασιστούν και να αλλάξουν, όχι απλά να εκτελεστούν.
Δήλωση Eurogroup 20ης Φεβρουαρίου
Ο σκοπός της παράτασης αυτής είναι η επιτυχής ολοκλήρωση της αξιολόγησης στη βάση των όρων της τρέχουσας διευθέτησης, με την καλύτερη δυνατή χρήση της δεδομένης ευελιξίας η οποία θα εξετασθεί από κοινού με τις ελληνικές αρχές και τους θεσμούς. Αυτή η παράταση θα γεφυρώσει το χρόνο που θα απαιτηθεί για τις συζητήσεις για μια ενδεχόμενη διάδοχη διευθέτηση ανάμεσα στο Eurogroup, τους θεσμούς και την Ελλάδα.
Ερμηνεία: Ούτε το πρόγραμμα προσαρμογής ούτε η αξιολόγηση του δεν έχει ολοκληρωθεί εγκαίρως, πράγμα που σημαίνει ότι η ΕΚΤ δεν θα μπορούσε να συνεχίσει να χρηματοδοτεί τις ελληνικές τράπεζες μετά τη λήξη του προγράμματος. Η παράταση αποτρέπει τέτοιες επιπτώσεις.
Αλλαγές: Δεν υπάρχει πουθενά η αναφορά «επιτυχής ολοκλήρωση του προγράμματος» ούτε ο όρος «πρόγραμμα» στο κείμενο. Αντ' αυτού, ο νέος όρος είναι η επιτυχής ολοκλήρωση της αξιολόγησης «των όρων της τρέχουσας διευθέτησης». Αυτό επιτρέπει στην ελληνική κυβέρνηση να συνεχίσει να λέει ότι το παλαιό πρόγραμμα δεν είναι επιτυχημένο. Επιπλέον επιτρέπει αλλαγές στο πρόγραμμα, καθώς το «όροι της διευθέτησης» είναι επί τούτου αόριστη διατύπωση.
Δήλωση Eurogroup 20ης Φεβρουαρίου
Οι ελληνικές αρχές θα παρουσιάσουν έναν πρώτο κατάλογο μεταρρυθμιστικών μέτρων, επί τη βάση της τρέχουσας συμφωνίας, ως το τέλος της Δευτέρας 23ης Φεβρουαρίου (2015). Οι θεσμοί θα εκφέρουν μια πρώτη άποψη για το εάν αυτή είναι επαρκώς συνεκτική ώστε να αποτελέσει ένα έγκυρο σημείο εκκίνησης για την επιτυχή ολοκλήρωση της αξιολόγησης. Ο κατάλογος αυτός θα διευκρινιστεί περαιτέρω και κατόπιν θα συμφωνηθεί με τους θεσμούς ως τα τέλη του Απριλίου.
Ερμηνεία: Τα μέτρα που ήδη είχαν συμφωνηθεί με την Τρόικα δεν είναι πλέον... ιερά. Η Αθήνα μπορεί να σκεφτεί και να προτείνει τη δική της λίστα, παίρνοντας την υπάρχουσα «διευθέτηση» μόνο ως βάση. Αυτή η «διευθέτηση» δεν ισοδυναμεί με πρόγραμμα, αφού πρόκειται για έναν πιο ασαφή όρο.
Η νέα ελληνική κυβέρνηση γίνεται συνεπώς δεκτή ως εταίρος των διαπραγματεύσεων, και όχι ως παθητικός εκτελεστής όλων των μέτρων που έχουν συμφωνηθεί από την προηγούμενη κυβέρνηση. Γίνεται αποδεκτό ότι ο κατάλογος των μέτρων, εάν γίνουν δεκτά από τους «θεσμούς», θα είναι η βάση για την επιτυχή ολοκλήρωση της αξιολόγησης.
Το πρόγραμμα δεν χρειάζεται να ολοκληρωθεί, μόνο να αξιολογηθεί. Η Αθήνα είναι υπεύθυνη να καθορίσει τη λίστα με τις μεταρρυθμίσεις, και οι θεσμοί θα αποφανθούν εάν τα εγκρίνουν ή όχι στο τέλος του Απριλίου, καθιστώντας σαφές ότι τα θεσμικά όργανα δεν είναι εκείνα που θα καταρτίζουν τον κατάλογο των μέτρων.
Αλλαγές: Το κείμενο που απορρίφθηκε στις 16 Φεβρουαρίου περιείχε τη λέξη «πρόγραμμα» και επέτρεψε στην ελληνική κυβέρνηση να εφαρμόσει τα σχέδιά της και τις προτεραιότητές της μόνο στο βαθμό που αυτά επέτρεπαν την εκτέλεση του εν λόγω προγράμματος στο πλαίσιο μιας «ενσωματωμένη ευελιξία» που επέτρεπε αυτό.
Έτσι, δεν υπήρχε καμία αναφορά σε λίστα μεταρρυθμιστικών μέτρων, αλλά μόνο σε προσυμφωνημένα μέτρα που θα έπρεπε να εκτελεστούν.
Δήλωση Eurogroup 20ης Φεβρουαρίου
Μόνο η έγκριση της ολοκλήρωσης της αξιολόγησης της προταθείσας διευθέτησης από τους θεσμούς θα επιτρέψει με τη σειρά του την οποιαδήποτε εκταμίευση της εναπομείνασας δόσης από το τρέχον πρόγραμμα του ΕΤΧΣ και την μεταφορά των κερδών του 2014 από το πρόγραμμα SMP. Αμφότερες υπόκεινται στην έγκριση του Eurogroup.
Ερμηνεία: Το Eurogroup θα αποφασίσει αλλά μόνο αφού οι «θεσμοί» δώσουν ή αποσύρουν την δική τους έγκριση.
Δήλωση Eurogroup 20ης Φεβρουαρίου
Ενόψει της αξιολόγησης από τους θεσμούς η Ευρωομάδα συμφωνεί ότι τα κεφάλαια, τα οποία είναι ως τώρα διαθέσιμα στο ΤΧΣ, θα πρέπει να διακρατηθούν από τον ΕΤΧΣ, άνευ δικαιώματος τρίτων, για τη διάρκεια της παράτασης της MFFA. Τα κεφάλαια θα συνεχίσουν να είναι διαθέσιμα κατά τη διάρκεια της παράτασης της MFFA και να μπορούν να χρησιμοποιηθούν μόνο για τα κόστη ανακεφαλαιοποίησης και εκκαθάρισης τραπεζών. Θα μπορούν να εκταμιευθούν κατόπιν αιτήματος με απόφαση της ...

Εξάψεις ενός αριστερίστικου πολιτικού αυτισμού #case study: Γ Δελαστίκ

του Γιώργου Παπασπυρόπουλου


Ο αριστερισμός με γοήτευσε στην εφηβεία μου - τον γνώρισα συμμετέχοντας στις σπουδαστικές παρατάξεις του ΕΚΚΕ στο Λύκειο και το Πανεπιστήμιο. Σαν νεανικό ρεύμα είναι κατανοητός αφού περιέχει την ασυμβίβαστη ορμή που θέλει να αλλάξει την κοινωνία και χαρακτηρίζεται από ανυπομονησία, απολυτότητα και έντονο ιδεαλισμό. Σαν γεροντικό ρεύμα όμως, έμπειρων με την πολιτική ανθρώπων, σε ανατριχιάζει: για τον δογματισμό του, την αδυναμία ανάλυσης, προσαρμογής, συνδιαλλαγής, την έλλειψη στοιχειώδους ρεαλισμού και επαφής με την πραγματικότητα - τους πραγματικούς συσχετισμούς, τα αληθινά βήματα εμπρός ή πίσω, την ουσία των πραγμάτων.

Σήμερα ο αριστερισμός εκπροσωπείται από το ΚΚΕ (το σημερινό ΚΚΕ που δεν έχει καμιά σχέση με εκείνο που δημιούργησε τον Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου το 1989) κοινοβουλευτικά και με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ εξωκοινοβουλευτικά - αλλά επίσης με τις πρώην συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ που κινούνται ακόμη εντός της κυβερνώσας αριστεράς (ΔΕΑ, ΚΟΕ κλπ). Ο γεροντικός αριστερισμός επιδιώκει μονίμως την ρήξη ασχέτως συνθηκών και συσχετισμών, επαγγελματικά σχεδόν. Ζει και αναπαράγεται από το όχι του που υποδύεται ως νεανικότητα ενώ είναι κάτι βαθιά συντηρητικό και ακοινώνητο...

Η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έρχεται να φωτίσει την πλευρά αυτή της ελληνικής μεταπολίτευσης και να ολοκληρώσει τις διεργασίες της στο ιστορικό πολιτικό της πλαίσιο - τα λόγια πια αντικαθίστανται από πραγματικότητες και ο κάθε κατεργάρης πάει στον πάγκο του:
Ένα δείγμα έχουμε ήδη από τον Γ. Δελαστίκ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που ακολουθεί τις αναλύσεις της ομάδας Κουτσούμπα στο ΚΚΕ - αναμένεται follow up από τις πρώην συνιστώσες μετά την έγκριση του ελληνικού σχεδίου μεταρρυθμίσεων από το eurogroup...
Το αναδημοσιεύουμε ως case study - Θαυμάστε φρασεολογία!


Τους έλιωσαν οι Γερμανοί!   

πηγή ΠΡΙΝ

Posted: February 21, 2015 / in: Γιώργος ΔελαστικComments Off

Τους έλιωσαν οι Γερμανοί!
Υπόδουλοι στο Δ΄ Ράιχ θα παραμείνουν οι Έλληνες και με την κυβέρνηση Τσίπρα – και μάλιστα χωρίς να πάρουν ούτε καν ανάσα ανακούφισης στο αστικό πλαίσιο που εκπροσωπούσαν οι προεκλογικές υποσχέσεις του Προγράμματος της Θεσσαλονίκης. Αυτό είναι το συμπέρασμα της παράδοσης άνευ όρων της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στην ευρωομάδα τη νύχτα της Παρασκευής. Μέχρι και να νομοθετούν οποιοδήποτε φιλολαϊκό μέτρο τους απαγόρευσαν οι Γερμανοί και οι του ΣΥΡΙΖΑ το αποδέχθηκαν! Ούτε ένα μήνα δεν κατόρθωσαν να αντισταθεί η κυβέρνηση στις πιέσεις του Βερολίνου!
Η επίσημη τελετή παράδοσης της κυβέρνησης Τσίπρα θα ολοκληρωθεί αύριο, όταν προς μεγάλη χαρά των σύγχρονων «γερμανοτσολιάδων» και των πάσης φύσεως συνεργατών των γερμανικών αρχών κατοχής η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα υποβάλει ευπειθώς και γονατιστή τον πλήρη κατάλογο των αντιλαϊκών μέτρων και θα προσπαθήσει να επιβάλει εναντίον του ελληνικού πληθυσμού. Η καγκελαρία του Βερολίνου θα αποφασίσει πόσα ακόμη μέτρα αντιλαϊκού χαρακτήρα θα συμπεριλάβει στη λίστα του τετραμήνου, κατά τη διάρκεια του οποίου η γερμανική κυβέρνηση θα αποφασίσει και θα επιβάλει στην κυβέρνηση Τσίπρα το νέο τετραετές Μνημόνιο, με νέες περικοπές μισθών και συντάξεων, νέες περικοπές στην παιδεία και στην υγεία, νέες περικοπές στα κοινωνικά επιδόματα σε όλους τους τομείς. «Στον Καιάδα οι γέροι και οι σακάτηδες Έλληνες!» είναι το πασίγνωστο δόγμα των Γερμανών και αυτό θα κληθεί να εφαρμόσει η κυβέρνηση Τσίπρα, όσο κι αν δεν συμφωνεί με αυτό. Εξάλλου, μετά τη μοιραία παράδοση της Παρασκευής, μοναδικός στόχος της κυβέρνησης Τσίπρα δεν είναι άλλος από την παραμονή της στην εξουσία, οποιοδήποτε κόστος κι αν έχει αυτό για το λαό.
Η κυβέρνηση Τσίπρα είχε ήδη παραδοθεί προτού καν αρχίσει η ευρωομάδα, με το περιεχόμενο της επιστολής Βαρουφάκη που ...