Παρασκευή 31 Ιουλίου 2015

Η χώρα χρειάζεται σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης και ο ΣΥΡΙΖΑ, συνέδριο παραγωγικής ανασυγκρότησης

Το παρακάτω (δίκαια αυστηρό) κείμενο κριτικής - εκ των ένδον - στην κυβέρνηση της Αριστεράς, γράφτηκε λίγο πριν το δημοψήφισμα του Ιουνίου. Λόγω της φόρτισης των ημερών πέρασε σχεδόν απαρατήρητο. Κι όμως θέτει χωρίς περιστροφές το βασικό πρόβλημα της χώρας πέραν ψευδών και εύκολων διλημμάτων καθαρότητας, αντιμνημονιακότητας και άλλων ...λόγων της πλώρης (ή και της ...πλατφόρμας): 
παραγωγική ανασυγκρότηση ή θάνατος! 
Και μάλιστα ενδογενής, όχι "περιμένοντας τους επενδυτές"... 
Τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να κάνει συνέδριο απολογισμού και εκ νέου σχεδιασμού της πορείας της χώρας - μετά την αναγκαστική συνθηκολόγηση σε νέο μνημόνιο με τους ευρωπαίους εταίρους μας - καλόν είναι να ασχοληθεί με την ουσία και όχι με τις κομματικές ισορροπίες: με τον σχεδιασμό και την εφαρμογή της παραγωγικής ανασυγκρότησης στην ρωγμή του χρόνου που έχει διαφανεί μεταξύ grexit και υποταγής! 
Οποιαδήποτε άλλη προσυνεδριακή ενασχόληση φαντάζει εκτός τόπου και χρόνου. 
Με αυτήν την έννοια, καταθέτουμε ως ιστολόγιο, το κείμενο του Ανδρέα Κυράνη ως "κατεπείγον" προσυνεδριακό κείμενο προβληματισμού και αναπροσανατολισμού στην ζέουσα πραγματικότητα της έκλειψης των παραγωγών και της κυριαρχίας των εξωγενών σχεδίων χειρισμού και εξάρτησης της οικονομίας μας και της αφαίμαξης με καταναλωτικές εισαγωγές του όποιου παραγόμενου πλούτου της. 
Όχι άλλο "Λαφαζάνη" λοιπόν αυτό το καλοκαίρι: η χώρα χρειάζεται σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης και ο ΣΥΡΙΖΑ, συνέδριο παραγωγικής ανασυγκρότησης - κι όποιος δεν το καταλαβαίνει...

η αριστερή στρουθοκάμηλος

Ένα καλοκαίρι που θυμίζει βαρύ χειμώνα 

του Ανδρέα Κυράνη

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, ή ο ορισμός στην πράξη της φυγής προς τα μπρος

Ιστορικό


Ανήκω σε εκείνους που είχαν επιφυλάξεις για την ορθότητα της επιλογής της εκλογικής αναμέτρησης του περασμένου Ιανουαρίου. Γνωρίζαμε ήδη από τότε οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ πως, τουλάχιστον στο κομμάτι "παραγωγική ανασυγκρότηση", πόσο μάλλον "ενδογενής" αντίστοιχη, υπήρχε από τα καθ ύλη αρμόδια πολιτικά μας όργανα πλήρης σιγή ασυρμάτου. 
Παντελής έλλειψη συγκροτημένου σαφούς σχεδίου και στρατηγικής, πόσο μάλλον ενδογενούς εθνικής στρατηγικής. Αυτή η έλλειψη στρατηγικής και από μόνη της, συνιστούσε εκ των πραγμάτων, και πέρα από τις όποιες καλές προθέσεις, την αποδοχή της στρατηγικής των όποιων ξένων κέντρων έχουν την δύναμη να παρεμβαίνουν στον γεωπολιτικό μας χώρο.
Όταν κάποτε ρωτήσαμε τον σ. Δραγασάκη σε ανοικτή συγκέντρωση για το ζήτημα, εισπράξαμε την φοβερή απάντηση πως το ζήτημα θα το επιλύσει "η ίδια η ελληνική κοινωνία". 
Επρόκειτο άραγε για εκδήλωση αυξημένης δημοκρατικής ευαισθησίας, πλήρους αμηχανίας η και, ακόμη χειρότερα, πλήρους υποτίμησης και αδιαφορίας για το μόνο αληθινό ζήτημα που ταλανίζει την ελληνική κοινωνία; Πλήρους υποτίμησης και αδιαφορίας δηλαδή για την μητέρα όλων των προβλημάτων που καταστρέφουν την όποια εναπομείνασα αυθυπαρξία, ταυτότητα και παραγωγική υπόσταση αυτής της χώρας;

Ο πολιτικός μας χώρος, "μιμούμενος" την "ιατρική βιομηχανία", αναλώθηκε με την αντιμετώπιση των συμπτωμάτων της "κρίσης", τον μαρασμό της δημόσιας σφαίρας, τους χαμηλούς μισθούς και συντάξεις κτλ, υποτιμώντας παντελώς τα αληθινά αίτια της ασθένειας, την αληθινή ρίζα του κακού. Με μοναδικό "εργαλείο παγίδα" τον "ευρωπαϊσμό" μας, το ιδεολόγημα "της Ευρώπης των λαών", οδηγηθήκαμε, παντελώς άοπλοι και απροετοίμαστοι επί της ουσίας, σαν κοινωνία και λαϊκό σώμα, σε μια κατά μέτωπο ανοιχτή σύγκρουση με το φάντασμα των "θεσμών" και την πραγματικότητα των κυνικών και ανεγκέφαλων ευρωπαϊκών μηχανισμών εξουσίας.

Οι μέρες και τα έργα της μικρής κυβερνητικής θητείας, επιβεβαίωσαν πέραν πάσης αμφιβολίας τους φόβους μας. Και δεν μιλάμε μόνο για τα δύσκολα, τις κατανομές των ελαχίστων διαθέσιμων κονδυλίων και πόρων. 
Πέρα από τα όποια μέτρα πρόσκαιρης αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης, βοηθήματα, 100 δόσεις κτλ., δεν καταγράφηκε το παραμικρό δείγμα πνοής μιας άλλης βούλησης, υπέρ ενός άλλου παραγωγικού μοντέλου και υποκειμένου. 
Η παραγωγικη ανασυγκρότηση έτσι συνιστά το πιο πικρό ανέκδοτο. Στις σπάνιες περιπτώσεις που ο δημόσιος διάλογος υπερβαίνει την "διαπραγματευτική" κοινοτυπία, οι αμήχανοι εκπρόσωποι της κυβερνητικής πλειοψηφίας αναμασούν την ξαναζεσταμένη πραμάτεια της ίδιας αδιέξοδης "αναπτυξιακής" συνταγής με σαντιγί περί δήθεν ανακατανομών και αριστερότροπης διαχείρισης. 
Μιλάμε και για τα εύκολα, την ΕΡΤ για παράδειγμα. Που στην νέα ΕΡΤ μιλά ο παλμός της εξαναγκασμένης σε πλήρη βουβαμάρα ελληνικής κοινωνίας; Που βρίσκεται η όποια υγεία και ικμάδα της; Τα ίδια η αντίστοιχα πρόσωπα, η ίδια γλυκανάλατη και επί της ουσίας αδιάφορη αντιμετώπιση και αποσιώπηση της σκληρής πραγματικότητας μιας βαθειά πληγωμένης ελληνικής κοινωνίας. Η ίδια παντελής απουσία ενός εναλλακτικού, οραματικού, πειστικού και ελπιδοφόρου αφηγήματος. Μια υποβόσκουσα μιζέρια, μια από τα ίδια και διαφυγή καμιά.

Η διαλεκτική μιας εύκολης ελπίδας

Η πρώτη ομιλία του πρωθυπουργού στην Βουλή, μέσα στην ειλικρινή της συγκίνηση, αναπτέρωσε ηθικό και συνειδήσεις. Για κάποιες λίγες μέρες όλοι οι έλληνες ένοιωσαν γεμάτοι εθνική υπερηφάνεια αρκετούς πόντους ψηλότεροι. Σύντομα όμως αποκαλύφθηκε με τον πιο οδυνηρό τρόπο η "γύμνια του βασιλέα".
Στις μέρες μας έρχεται και το κλείσιμο της πρώτης αυλαίας του δράματος. Μέσα σε ένα απόλυτο αδιέξοδο, μέσα σε ένα απόλυτο "μπρός γκρεμός και πίσω ρέμα", μέσα σε μια ακόμη χειρότερη σύγχυση και απελπισία από εκείνην της αρχικής πολύχρωμης και πολύβουης παράστασης, "συσκευάζεται" ο κατ αρχήν λογαριασμός. Η χώρα άβουλη, ανήμπορη και μοιραία, οδηγείται σε μια φυγή προς τα μπρος, φυγή η οποία χάρη στην απουσία κάποιου στρατηγικού σχεδίου, έχει ήδη την οσμή μιας πλήρους υποταγής στους σχεδιασμούς και τις βουλές των ξένων κέντρων εξουσίας. 
Εκείνα διαθέτουν δεκάδες εναλλακτικά σενάρια πίεσης και επιβουλής, ιδιαίτερα όσον αφορά στα οικονομικά και τα ανοικτά εθνικά μας θέματα. Εμείς άραγε ποιες από τις εφεδρείες μας έχουμε εγκαταστήσει σε θέση μάχης πέρα από έναν υπαρκτό αλλά απονευρωμένο υπονομευμένο και θολό από την περιρρέουσα σύγχυση πατριωτισμό;
Το ΝΑΙ η στο ΟΧΙ στο τί;

Η όψιμη επίκληση στην λαϊκή κυριαρχία μέσω ενός θολού διλήμματος, μέσω ενός ΝΑΙ η ΟΧΙ, στις προτάσεις των "θεσμών", στα χρονικά όρια των ορίων, χωρίς την παραμικρή σαφή και ειλικρινή περιγραφή "του πως" και "του τι" της "επόμενης μέρας", δεν συνιστά παρά έναν ακόμη αδιέξοδο αλλά και απολύτως επικίνδυνο τακτικισμό, είδος στο οποίο από ότι φαίνεται διαθέτουμε ιδιαίτερο τάλαντον. Αναρωτηθήκαμε άραγε το τι πολιτικά και θεσμικά θα σήμαινε ένα, όχι μεγάλο, αλλά οριακό 50,1 ΝΑΙ; Είναι δυνατόν σε αυτή την τόσο επικίνδυνη για τη χώρα συγκυρία, μια στοιχειωδώς σώφρων κυβέρνηση, να θέτει ένα δίλλημα με μια υποβόσκουσα υπόσταση τόσο επικίνδυνα διχαστική; 
Την ίδια φυσικά ευαισθησία δεν επιδείξαμε στο θέμα της ιθαγένειας. Ένα τέτοιο ζήτημα δεν αφορούσε φαίνεται στον ελληνικό λαό. Ο πρωθυπουργός της ελπίδας αποδεικνύεται καθηλωμένος από τα οραματικά και πραγματικά όρια, τόσο του ίδιου, όσο και του κεντρικού κυβερνητικού πυρήνα που τον περιστοιχίζει, από ένα ανάπηρο δυτικότροπο νεωτερικό φαντασιακό που αυταπατάται και αδυνατεί να διακρίνει τα αληθινά διακυβεύματα.
Ο Δαυίδ δεν θα νικούσε ποτέ τον Γολιάθ αν δεν διέθετε σφενδόνη. Και η σφενδόνη στην περίπτωση μας θα ήταν ένα συγκροτημένο εναλλακτικό στρατηγικό σχέδιο που απουσιάζει.
 Το μόνο που φαίνεται είναι κάποιες αίολες νεοκεϋνσιανές διακηρύξεις, εργαλεία εις χείρας τρίτων, με πολύ φτωχά έως ανύπαρκτα ερείσματα στο ίδιο το πραγματικό της εποχής μας, με φτωχά έως ανύπαρκτα ερείσματα στην ίδια την γεωπολιτική μας πραγματικότητα.

Η ανυπαρξία ενδογενούς στρατηγικού παραγωγικού σχεδίου

Ποιο είναι άραγε το υπ αρ. ένα πρόβλημα της χώρας, πρόβλημα που αρνείται πεισματικά να αντιμετωπίσει το υφιστάμενο πολιτικό προσωπικό της; Δεν είναι άλλο από την ενδογενή η όχι δυνατότητα της να παράξει πλούτο. 
Η μέγιστη δυστυχία του τόπου προκύπτει από το γεγονός του ότι η μέγιστη πλειοψηφία αυτού του πολιτικού προσωπικού δεν πιστεύει στην ύπαρξη μιας τέτοιας ρεαλιστικής δυνατότητας. 
Όλοι ψάχνουν την λύση των προβλημάτων μας μέσω και μόνο ...

Τετάρτη 29 Ιουλίου 2015

Α. Τσίπρας: Είναι μια πύρρειος νίκη των εταίρων και δανειστών, μια μεγάλη ηθική νίκη της Ελλάδας και της Αριστεράς, κι ένας συμβιβασμός στην πολιτική και την οικονομία

...και η απάντηση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στους μηχανισμούς εντός κόμματος:  
"Η πρότασή μου είναι η πρόταση της λογικής. Θα πρέπει τα μέλη μας συντεταγμένα και δημοκρατικά να δώσουν απαντήσεις, στο πλαίσιο μιας διαδικασίας συγκροτημένης, σε ένα έκτακτο συνέδριο, σύντομα, αμέσως μετά τις διακοπές, αρχές Σεπτέμβρη, να τεθούν όλα τα ερωτήματα και να απαντήσουν τα μέλη. 
Τώρα, αν υπάρξει απαίτηση της ΚΕ να τοποθετηθεί το κόμμα πριν τη συμφωνία, με τη βόμβα στα χέρια, σαν να σου λέει εμείς θα σε αναγκάσουμε να σκάσει στα χέρια σου η βόμβα, τότε θα πρέπει να αποτανθούμε στα μέλη, όχι στο επίπεδο μόνο της ΚΕ ή της ΠΓ, αλλά να αποφασίσουν να μέλη σε ένα δημοψήφισμα."




Το σχετικό ρεπορτάζ όπως αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα του ραδιοφώνου Στο Κόκκινου 105,5 stokokkino.gr :

Ο πρωθυπουργός έφτασε στον ρ/σ Στο Κόκκινο, λίγα λεπτά μετά τις 12.00, ευδιάθετος, και η συνέντευξη ξεκίνησε με την πρώτη ερώτηση να αφορά την εξάμηνη διαπραγμάτευση με τους θεσμούς.

«Θα πρέπει να κάνουμε την αποτίμηση, αλλά δεν θα πρέπει να υποτιμάμε και τους εαυτούς μας και να μην μηδενίζουμε. Βγήκαν στην επιφάνεια όλα τα συναισθήματα αυτό το εξάμηνο, αλλά στο τέλος της ημέρας μόνο περήφανοι μπορούμε να είμαστε γιατί δώσαμε αυτή τη μάχη, γιατί οι μόνοι χαμένοι αγώνες είναι αυτοί που δεν δίνονται», σημείωσε ο πρωθυπουργός στην αρχή της συνέντευξής του στο Κόκκινο, στον Κώστα Αρβανίτη.

Ερωτηθείς τι απέδωσε η εξάμηνη διαπραγμάτευση, ο πρωθυπουργός είπε:

«Πολλά πράγματα. Δεν θα πρέπει να υποτιμούμε τους ίδιους μας τους εαυτούς, ούτε να τους μαστιγώνουμε (…). Σε αυτούς τους μήνες βγήκαν στην επιφάνεια όλα τα συναισθήματα, αλλά στο τέλος της ημέρας θα πρέπει να νιώθουμε υπερήφανοι. Δώσαμε τη μάχη υπό εξαιρετικά δυσμενείς συνθήκες (…). Αυτό που μένει είναι το δίκιο ενός λαού που αγωνίζεται. Όταν ο ίδιος ο Χάμερμπας λέει πως η Γερμανία τίναξε στον αέρα μια στρατηγική 50 ετών, μία στρατηγική που βασιζόταν στην πειθώ και όχι στον εξαναγκασμό, τότε είναι φανερό πως κάτι κινείται, κάτι αλλάζει».

Απαντώντας στην ερώτηση κατά πόσο η κυβέρνηση ήταν προετοιμασμένη για μια διαπραγμάτευση με «θεσμούς που δεν αποδείχθηκαν θεσμοί», ο Αλ. Τσίπρας σημείωσε πως ήταν η πρώτη φορά που έγινε διαπραγμάτευση και μάλιστα σκληρή.

«Στο τραπέζι βρίσκονταν δυο αντικρουόμενες στρατηγικές, δεν σχεδιάζαμε από κοινού με τους δανειστές πώς θα ξεγελάσουμε το λαό», τόνισε ο Αλ. Τσίπρας, κάνοντας προφανή αντιδιαστολή με τα πεπραγμένα των ...

Δευτέρα 27 Ιουλίου 2015

Slavoj Žižek: Το Όχι του ελληνικού δημοψηφίσματος μπορεί να επιβιώσει στον τρόπο με τον οποίο η Ελλάδα θα θεσπίσει την υποχρεωτική της παράδοση, διεξάγοντας έναν υπομονετικό ανταρτοπόλεμο ενάντια στην οικονομική κατοχή

Grexit: Σωστό ή λάθος;

"το αληθινό θάρρος είναι να παραδεχθούμε ότι το φως στο τέλος του τούνελ πιθανώς να είναι το φως ενός άλλου τρένου που μας πλησιάζει από την αντίθετη κατεύθυνση"

  • Όπως το έθεσε ο Κρούγκμαν, "η ουσιαστική παράδοση δεν είναι αρκετή για τη Γερμανία, η οποία θέλει αλλαγή καθεστώτος και τη συνολική ταπείνωση - υπάρχει δε μια σημαντική φατρία που θέλει μόνο να εκδιώξει την Ελλάδα και θα καλωσόριζε λίγο ώς πολύ ένα αποτυχημένο κράτος ως προειδοποίηση για τους υπόλοιπους"
  • Ζητείται τώρα από τους Έλληνες να πληρώσουν το υψηλό τίμημα, αλλά όχι για μια ρεαλιστική προοπτική ανάπτυξης. Το τίμημα που τους ζητείται να πληρώσουν είναι για να διατηρηθεί το όνειρο άλλων (των ευρωκρατών)
  • Δεν υπάρχει καμία ψευδαίσθηση δημοκρατικής συνεργασίας και αλληλεγγύης στην Ε.Ε.: οποιαδήποτε σοβαρή ανάλυση έχει αποκλειστεί, η Ελλάδα βάναυσα εκβιάστηκε σε υποταγή και ήταν μια ηρωική πράξη από μόνη της να το δηλώσει αυτό δημοσίως.
  • Τι πρέπει να κάνει κάποιος μπροστά σε μια τέτοια απελπιστική κατάσταση; Πρέπει να αντισταθεί ιδιαίτερα στον πειρασμό ενός Grexit, μιας μεγάλης ηρωικής πράξης απόρριψης περαιτέρω ταπεινώσεων και εξόδου - προς ποια κατεύθυνση, αλήθεια; Σε τι είδους θετική τάξη μπαίνουμε; H επιλογή του Grexit εμφανίζεται ως το "πραγματικά αδύνατον", ως κάτι που θα οδηγούσε σε άμεση κοινωνική αποσύνθεση
  • Ένα απότομο Grexit τώρα θα οδηγούσε σε απόλυτη οικονομική και κοινωνική καταστροφή. Εκείνοι που χαράσσουν την οικονομική στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζουν καλά πως μια τέτοια χειρονομία θα προκαλούσε άμεση περαιτέρω πτώση του βιοτικού επιπέδου κατά 30% (στην καλύτερη περίπτωση), προκαλώντας δυστυχία σε νέο δυσβάσταχτο επίπεδο, με την απειλή της λαϊκής αναταραχής, ακόμη και της στρατιωτικής δικτατορίας. Η προοπτική τέτοιων ηρωικών πράξεων είναι λοιπόν πειρασμός στον οποίο πρέπει να αντισταθούμε.
  • Υπάρχουν και εκκλήσεις για επιστροφή του ΣΥΡΙΖΑ στις ρίζες του: o ΣΥΡΙΖΑ δεν θα έπρεπε να μετατραπεί σε ένα ακόμη κυβερνητικό κοινοβουλευτικό κόμμα, η πραγματική αλλαγή μπορεί να έρθει μόνο από τα κάτω, από τον ίδιο τον κόσμο, από την αυτοοργάνωσή του, όχι από τους κρατικούς μηχανισμούς... Άλλη μια περίπτωση κενού κομπασμού, αφού αποφεύγει το καίριο πρόβλημα, που είναι το πώς θα διαχειριστείς τη διεθνή πίεση αναφορικά με το χρέος ή, γενικά, πώς θα ασκήσεις εξουσία και θα διοικήσεις το κράτος
  • Ερχόμαστε λοιπόν να απαιτήσουμε κάτι περισσότερο από την πολιτική δημοκρατία - τον εκδημοκρατισμό της κοινωνικής και οικονομικής ζωής
  • Σε αυτήν ακριβώς τη συγκυρία, η ριζοσπαστική χειραφετητική πολιτική αντιμετωπίζει τη μεγαλύτερη πρόκλησή της: πώς να σπρώξει τα πράγματα πριν τελειώσει το πρώτο ενθουσιώδες στάδιο, πώς να κάνει το επόμενο βήμα χωρίς να υποκύψει στην καταστροφή του "ολοκληρωτικού" πειρασμού - εν ολίγοις, πώς να πάει πιο πέρα από τον Μαντέλα χωρίς να γίνει Μουγκάμπε.
  • Το Όχι του ελληνικού δημοψηφίσματος μπορεί να επιβιώσει στον τρόπο με τον οποίο η Ελλάδα θα θεσπίσει την υποχρεωτική της παράδοση, διεξάγοντας έναν υπομονετικό ανταρτοπόλεμο ενάντια στην οικονομική κατοχή.
Slavoj Žižek: Το θάρρος της απελπισίας
του Slavoj Žižek
Ο Giorgio Agamben δήλωσε σε συνέντευξή του ότι "η σκέψη είναι το θάρρος της απελπισίας" - εικόνα ιδιαίτερα σημαντική για την ιστορική μας στιγμή, για την οποία ακόμη και τα πιο απαισιόδοξα διαγνωστικά κατά κανόνα τελειώνουν με κεφάτο υπαινιγμό σε κάποια εκδοχή του παροιμιώδους φωτός στο τέλος του τούνελ. Το αληθινό θάρρος δεν είναι να φανταστείς μια εναλλακτική λύση, αλλά να δεχθείς τις συνέπειες του γεγονότος ότι δεν υπάρχει ξεκάθαρη, ευδιάκριτη εναλλακτική λύση: το όνειρο μιας εναλλακτικής λύσης είναι σημάδι θεωρητικής δειλίας, λειτουργεί ως φετίχ που μας εμποδίζει να σκεφτούμε μέχρι τέλους το αδιέξοδο της κατάστασής μας. Εν ολίγοις, το αληθινό θάρρος είναι να παραδεχθούμε ότι το φως στο τέλος του τούνελ πιθανώς να είναι το φως ενός άλλου τρένου που μας πλησιάζει από την αντίθετη κατεύθυνση. Δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα της ανάγκης ενός τέτοιου θάρρους από την Ελλάδα σήμερα.
Η διπλή αναστροφή που έκανε η ελληνική κρίση τον Ιούλιο του 2015 παρουσιάζεται ως βήμα όχι απλώς από την τραγωδία στην κωμωδία αλλά, όπως σημείωσε ο Στάθης Κουβελάκης, από τραγωδία γεμάτη κωμικές ανατροπές απευθείας σε ένα θέατρο του παραλόγου. Υπάρχει άλλος τρόπος να χαρακτηρίσουμε την πρωτοφανή αντιστροφή ενός άκρου στο αντίθετό του, που θα άφηνε έκθαμβο ακόμα και τον πιο δογματικό εγελιανό φιλόσοφο;
Κουρασμένος από τις ατελείωτες διαπραγματεύσεις με τους αξιωματούχους της Ε.Ε., στις οποίες η μια ταπείνωση ακολουθούσε την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ εξήγγειλε το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου ρωτώντας τους Έλληνες πολίτες αν υποστηρίζουν ή απορρίπτουν την ευρωπαϊκή πρόταση των νέων μέτρων λιτότητας. Παρ' ότι η κυβέρνηση μόνη της ξεκάθαρα δήλωσε ότι υποστηρίζει το Όχι, το αποτέλεσμα ήταν και για την ίδια την κυβέρνηση έκπληξη: η εκπληκτικά συντριπτική πλειοψηφία άνω του 61% ψήφισε Όχι στον ευρωπαϊκό εκβιασμό. Φήμες άρχισαν να κυκλοφορούν ότι το αποτέλεσμα -νίκη για την κυβέρνηση- ήταν μια δυσάρεστη έκπληξη για τον ίδιο τον Τσίπρα, που κρυφά ήλπιζε ότι η κυβέρνηση θα χάσει, έτσι ώστε μια ήττα να του επιτρέψει να γλιτώσει τον εξευτελισμό τού να υποκύψει στις απαιτήσεις της Ε.Ε. («πρέπει να σεβαστούμε τη φωνή των ψηφοφόρων»).
Ωστόσο, στην κυριολεξία το επόμενο πρωί, ο Αλέξης Τσίπρας ανακοίνωσε ότι η Ελλάδα είναι έτοιμη να συνεχίσει τις διαπραγματεύσεις και μέρες μετά η Ελλάδα διαπραγματεύθηκε μια πρόταση της Ε.Ε. που ήταν βασικά η ίδια με αυτήν που οι ψηφοφόροι απέρριψαν (σε κάποιες λεπτομέρειες ακόμα σκληρότερη) - εν ολίγοις έπραξε λες και η κυβέρνηση είχε χάσει, όχι κερδίσει, το δημοψήφισμα.

Το δημοψήφισμα και το θέατρο του παραλόγου

Πώς είναι δυνατόν ένα συντριπτικό Όχι στις μνημονιακές πολιτικές λιτότητας να ερμηνευθεί ως πράσινο φως για νέο Μνημόνιο; Η αίσθηση του παραλόγου δεν είναι μόνο προϊόν αυτής της απροσδόκητης ανατροπής. Προέρχεται κυρίως από το γεγονός ότι όλο αυτό εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας σαν να μην έχει συμβεί τίποτα, σαν το δημοψήφισμα να ήταν κάτι σαν συλλογική ψευδαίσθηση που ξαφνικά τελείωσε, αφήνοντάς μας να συνεχίσουμε ελεύθερα ό,τι κάναμε πριν. Αλλά επειδή δεν έχουμε γίνει όλοι λωτοφάγοι, ας δώσουμε τουλάχιστον μια σύντομη σύνοψη των όσων έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια των τελευταίων ημερών. Από το πρωί της Δευτέρας, πριν ακόμα σβήσουν τελείως οι κραυγές νίκης στις πλατείες της χώρας, το θέατρο του παραλόγου ξεκίνησε.
Ο λαός, ακόμα στη χαρούμενη ομίχλη της Κυριακής, παρακολουθεί πώς ο εκπρόσωπος του 62% υποκύπτει στο 38% αμέσως μετά από μια θριαμβευτική νίκη για τη δημοκρατία και τη λαϊκή κυριαρχία. Αλλά το δημοψήφισμα συνέβη. Δεν ήταν μια ψευδαίσθηση από την οποία ο καθένας έχει πλέον συνέλθει. Αντιθέτως, η ψευδαίσθηση είναι η προσπάθεια να υποβαθμιστεί σε ένα προσωρινό ξέσπασμα πριν τη συνέχιση της πτωτικής πορείας προς το τρίτο Μνημόνιο.
Και τα πράγματα πήγαν προς αυτή την κατεύθυνση. Το βράδυ της 10ης Ιουλίου, το ελληνικό Κοινοβούλιο έδωσε στον Αλέξη Τσίπρα την εξουσιοδότηση να διαπραγματευθεί μια νέα συμφωνία διάσωσης, με 250 ψήφους υπέρ, κατά 32, αλλά 17 βουλευτές της κυβέρνησης δεν υποστήριξαν το σχέδιο, που σημαίνει ότι έλαβε περισσότερη υποστήριξη από τα κόμματα της αντιπολίτευσης από ό,τι από το δικό του κόμμα.
Έπειτα από ημέρες, η Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ, που κυριαρχείται από την αριστερή πτέρυγα του κόμματος, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι τελευταίες προτάσεις της Ε.Ε. είναι «παράλογες» και «υπερβαίνουν τα όρια αντοχής της ελληνικής κοινωνίας» - αριστερός εξτρεμισμός; Αλλά το ίδιο το ΔΝΤ (σε αυτήν την περίπτωση η φωνή ενός ελάχιστα ορθολογικού καπιταλισμού) υποστήριξε ακριβώς την ίδια άποψη: Μελέτη του ...

Η ...ανταρσύα της Αριστερής Πλατφόρμας και η τύχη της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας

σκίτσο του Γιάννη Καλαϊτζή
από το tvxs

του Γιώργου Παπασπυρόπουλου

Στην πραγματικότητα όλους και όλες αυτό το ερώτημα είναι που μας απασχολεί και όχι πόσοι ακολουθούν τον Παναγιώτη Λαφαζάνη στο απονενοημένο του διάβημα κατά της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ: ο ώριμος πλέον διχασμός ανάμεσα σε δυο διακριτά πολιτικά σχέδια εντός κόμματος, θα ξεκαθαρίσει προωθητικά ή θα θολώσει ακόμη περισσότερο - μέσα σε μια ισορροπιστική αμφισημία όπως γινόταν μέχρι σήμερα - την βούληση και την ικανότητα της κυβέρνησης της Αριστεράς να ανασυγκροτήσει παραγωγικά την χώρα;

Και αν για κάποιο λόγο έχουμε περιέργεια πως θα διαχειριστεί ο ΣΥΡΙΖΑ το πρόβλημα της ανταρσίας (ή και ανταρσύας) της πλατφόρμας, δλδ με κοινωνικό (πολιτικό, ηθικό, θεσμικό) ή κομματικό (πελατειακό) τρόπο, είναι γιατί οι δυνάμεις που "εξεγέρθηκαν" απέναντι στην αληθώς μη έντιμη και αναπτυξιακά ακόμη αμφίσημη συμφωνία αλλά και απέναντι στην κυβέρνηση που προσπαθεί να την διαχειριστεί, και που διαχωρίζονται στο όνομα της καθαρότητας και της συνείδησης, είναι ακριβώς οι δυνάμεις που εμποδίζουν με τα ιδεολογήματά τους τον ΣΥΡΙΖΑ να ασχοληθεί με την πραγματική οικονομία και την ανάπτυξη
η πλατφόρμα πρόσκειται ιδεολογικά κυρίως στις δυνάμεις του δημοσιοϋπαλληλικού σοσιαλισμού, του υπαρκτού κρατισμού και των συντεχνιακών δομών του ελληνικού συνδικαλισμού με τα ισχυρά συνδικάτα των ΔΕΚΟ, του Δημοσίου και των ευγενών επαγγελμάτων. Οι υπουργοί της όσο κυβέρνησαν, λάτρεψαν το κάρβουνο στην ενέργεια, το κυνήγι στο περιβάλλον, τον ΟΑΕΕ στα υπαρκτά χαράτσια, το πρόστιμο ρεκόρ του Βρούτση στην ανασφάλιστη εργασία - δεν έχουν και μεγάλη ιδέα από πραγματική οικονομία, δεν βλέπουν με καλό μάτι την κάθε είδους επιχειρηματική δραστηριότητα - ίσως μόνο την αυτοαπασχόληση, θεωρούν τους μικρομεσαίους "αφεντικά" και μικροαστούς και νομίζουν ότι ο πλούτος παράγεται από κρατικές επενδύσεις  - η ιδιωτική πρωτοβουλία είναι γι αυτούς μια λίγο πολύ κακόφημη ιδέα που κι αν πετύχει κάποιο λάκκο θα έχει η φάβα γι αυτό και πρέπει να φορολογηθεί βάναυσα και έκτακτα. Οι μόνοι τίμιοι χωρίς δεύτερη κουβέντα εργαζόμενοι είναι οι ΔΥ (γι αυτό και τους συγχωρούν εύκολα τις όποιες παρασπονδίες τους με τις οποίες καταπατούν τον όρκο τους - εξ ορισμού σπάνιες και μάλλον συκοφαντικές - η δε αντιμετώπιση από τα συνδικάτα είναι συνήθως ελαστική και αποκρυπτική πχ Φωτόπουλος κλπ)
Όλα αυτά μαζί με το περιτύλιγμα της τιμημένης εργασίας που γνώρισαν ως συνδικαλιστές και στελέχη της πασοκικής era της συνδιοίκησης ή ως επαγγελματίες της πολιτικής, μονιμάδες στην καχυποψία κάθε ανανέωσης, κάνουν δύσκολη την επαφή της πλατφόρμας με κάθε πραγματική αναπτυξιακή ή αειφόρα ιδέα - αντίθετα κάνουν προνομιακή την όσμωσή της με νεοκομμουνιστικές γκρούπες και τροτσκιστικά ή μαοϊκά απομεινάρια της εποχής του ΣΥΡΙΖΑ των συνιστωσών πουαποθεώνουν τα Όχι και την Αντίσταση γενικώς και μέμφονται ως συμβιβασμό και ξεπούλημα τις συγκεκριμένες προτάσεις ειδικώς... 

Οι άνθρωποι αυτοί καβάλησαν το αντιμνημονιακό ρεύμα και νόμισαν ότι αυτό αρκεί για να εκφράσουν το "κίνημα" - συμπορεύτηκαν με τον ΣΥΡΙΖΑ της βίαιης ωρίμανσης χωρίς να πολυκαταλαβαίνουν ποιες ανάγκες εκαλείτο να υπηρετήσει αυτή η ωρίμανση και έπαιξαν ακόμη και με τα υπουργεία που τους ανατέθηκαν ως ιδιότυποι υπουργοί "της αντιπολίτευσης στην αντιπολίτευση": και τώρα που καλούνται να κυβερνήσουν πραγματικά, αναλαμβάνοντας ευθύνες μιας πραγματικής πραγματικότητας, δραπετεύουν με ιδεολογήματα - και είναι ικανοί ακόμη και να ρίξουν την κυβέρνηση που μέχρι χθες συμμετείχαν αποδεικνύοντας ότι ποτέ δεν πίστεψαν στην κυβερνώσα αριστερά ή έστω στην ικανότητα της αριστεράς να κυβερνήσει - τους αιφνιδίασε η ταχύτητα των εξελίξεων μέσα στην προγραμματική τους αφωνία και συμμετείχαν σχεδόν ως λαθρεπιβάτες στο τραίνο της "πρώτη φορά αριστερής" κυβέρνησης. 
Τώρα που παίζονται όλα για την χώρα και τις προοπτικές της για παραγωγική ανασυγκρότηση μέσα σε ένα κλονιζόμενο και βαλτώδες ευρωπαϊκό πλαίσιο, τώρα βρήκε η "αριστερή πλατφόρμα" να "πάρει τα βουνά" της καθαρότητας... Είναι η κλασική αντίδραση κάποιου που η πραγματικότητα τον ξεπερνά αλλά δεν θέλει ή δεν τον συμφέρει να το παραδεχθεί: η άρνηση... 
Αλλά αυτό είναι - και θα ...παραμείνει από ότι βλέπουμε - πρόβλημα της πλατφόρμας και όχι της κοινωνίας ή της πραγματικής οικονομίας: και είναι χάσιμο χρόνου, χρόνου πυκνού και ζωτικού το να αφήσει ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση, τα καμώματα της πλατφόρμας να απασχολήσουν δυνάμεις που πρέπει να ανασκουμπωθούν για να δώσουν άμεσα απαντήσεις, συγκεκριμένες και "κοστολογημένες" σε ερωτήματα ζωτικά για την κοινωνία. 

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ γυρίσει την πλάτη στην κοινωνία για να ασχοληθεί με τα αδιέξοδα της πλατφόρμας, της ΔΕΑ και της ΚΟΕ, θάχει χάσει την μια ιστορική ευκαιρία που του αναλογεί να υπηρετήσει την προοδευτική αλλαγή - η χώρα οριστικά την ευκαιρία να βγει από την εξάρτηση και την υποτέλεια και η οικονομία από τον παρασιτισμό και το πελατειακό σύστημα. 

Διαλέγει και παίρνει...

ISKRA στα μπατζάκια μας;

σκίτσο του Jacques Tardi
Ρεφορμιστές, Πλατφορμιστές και Drachmas Inside

του Δημήτρη Βεντούρη

Γιορτή για τα πέντε χρόνια της ιστοσελίδας ΙΣΚΡΑ διοργανώνει την Δευτέρα η αριστερή πλατφόρμα του ΣΥΡΙΖΑ με τίτλο "το ΟΧΙ δεν νικήθηκε". Τυπικά τουλάχιστον, ο ακήρυχτος πόλεμος για τον έλεγχο του κόμματος διεξάγεται εκτός οργάνων και έτσι κανείς δεν μπορεί να πει τίποτε για το αίμα που χύνεται στο όνομα της δήθεν ...ενότητας...
Εισηγητής της εκδήλωσης μεταξύ άλλων ο αειθαλής συνταγματολόγος Γιώργος Κασιμάτης με τον οποίο δηλώνω πως δεν έχω τίποτα προσωπικό. Απλά εντυπωσιάζομαι για την επιλογή του ως κεντρικού ομιλητή και εξηγούμαι.
Ο ίδιος γράφει στο βιογραφικό του κατά λέξη:

Δράση Δημόσιου Λειτουργού

Από το 1981 μέχρι το 1988 υπήρξε Διευθυντής του Νομικού Γραφείου Πρωθυπουργού και Νομικός Σύμβουλος Πρωθυπουργού. . Δεν λέει ποιου. Γι΄αυτό να βοηθήσω λίγο. Αντρέα τον λέγανε.
Μετά το σκάνδαλο Κοσκωτά πάντα με βάση το βιογραφικό που ο ίδιος υπογράφει, τον βρίσκουμε, το 2005-2006 Αντιπρόεδρο της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων υπό τον Πρωθυπουργό όπως λέει για τη Δημόσια Διοίκηση.
Πάλι δεν λέει το όνομα του πρωθυπουργού. Κωνσταντίνος Καραμανλής ο Β. Εκείνος ντε που εξήγγειλε την κρατική επανίδρυση, στο τέλος παρέδωσε κρίση και από τότε δεν ξαναμίλησε. Μόνο ψήφιζε.
Ο πρώην Ανδρεϊκός κος καθηγητής προφανώς ενίσχυε τον τότε πρωθυπουργό να εφαρμόσει το πολιτικό σχέδιο, αέρα αέρα να φύγει η χολέρα. Μετά τα δυο μέρη ως γνωστόν κυβέρνησαν μαζί με τα γνωστά αποτελέσματα.
Σήμερα τον βλέπω κεντρικό νομοπαρασκευαστικό εισηγητή του δόγματος DRACHMAS INSIDE παρέα με τον κο Νταβανέλο του αντικαπιταλιστικού φόρουμ ΔΕΑ, ΚΟΚΚΙΝΟ, ΑΠΟ, RPROJECT, και τον κο Παπακωνσταντίνου εκφραστή του βαθύτατα αντιευρωπαϊκού εξελιγμένου πολιτικού σχήματος ΚΚΕ, ΝΑΡ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΜΑΡΣ.
Όλοι αυτοί μαζί προφανώς εκφράζουν το πολιτικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ εντός και εκτός βουλής και πιο πολύ απ΄όλους ο κος καθηγητής που σαν αυθεντικός ΠΑΣΟΚΟΣ παλαιάς κοπής έχει συνεργαστεί με όλους και με όλα.
Πολύτιμος σαν το παλαιωμένο κρασί, ταιριάζει γάντι με την πολιτική πρωτοβουλία της ΙΣΚΡΑ που ο αναγραμματισμός των ψηφίων της μας δίνει την λέξη κρασί και όχι μόνο. Πέρα από το λογοπαίγνιο, ΙΣΚΡΑ σημαίνει σπίθα και επί της ουσίας ο τίτλος διεκδικεί να προσομοιώνει πολιτικά τις θέσεις που εκφράζονται στην ιστοσελίδα μ΄αυτές που εξέφρασε στην παράνομη εφημερίδα της εποχής του ο Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν.

Ερωτήματα


Κλείνω με κάποια ερωτήματα που ο καθένας απαντάει κατά την κρίση του. 
Πριν φτάσουμε ...στην επιλογή νομίσματος... μήπως πρέπει να κουβεντιάσουμε ξανά ποιο τμήμα της αριστεράς εκτιμά ότι μπορεί και θέλει να λειτουργήσει εντός του πλαισίου μιας αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας ευρωπαϊκού τύπου καλής, κακής ή κάκιστης με τους όποιους συμβιβασμούς προκύπτουν κάθε φορά να διευθετούνται καλώς ή κακώς με ... ρεφορμιστική-μεταρρυθμιστική διάθεση ...

Και ποιοι και πόσοι επιθυμούν επανάσταση και ρήξη με προσανατολισμό την εφαρμογή του τέως σοβιετικού δόγματος, μαρξισμός λενινισμός, ταξική πάλη, προλεταριακός διεθνισμός, δημοκρατικός συγκεντρωτισμός, δικτατορία του προλεταριάτου;
Αν δεν πιστεύουν σε μια τέτοια κατεύθυνση των πραγμάτων σε ιδεολογικό επίπεδο τουλάχιστον, τότε γιατί ζητούν διαρκές συνέδριο χωρίς την εγγραφή νέων μελών; Τι φοβούνται; Απώλεια πλειοψηφίας; Αδυναμία επιρροής; Δεν καταλαβαίνω:
Σε ποιο πολιτικό όργανο έθεσαν θέμα πλήρους (όχι προσωρινής αλά Σόιμπλε) επιστροφής στο εθνικό νόμισμα αντί να κατηγορούν την κυβέρνηση ότι δεν είχε plan B, δηλαδή την εφαρμογή της δικής τους πολιτικής πρότασης με μόνο κριτήριο την μη υπογραφή μνημονίου που βρίσκεται εκτός προεκλογικών δεσμεύσεων όπως υποστηρίζουν.

Όταν ο υποψήφιος ακόμα πρωθυπουργός έθετε υποψηφιότητα για πρόεδρος της κομισιόν ήταν καλά; 

Γνώριζαν ασφαλώς ότι μια τέτοια κίνηση έδινε σιγουριά και ασφάλεια σε ένα άλλο εκτός αριστεράς πολυάριθμο κοινό και έφερνε πολλούς ψήφους υπέρ μιας κυβέρνησης ... πρώτη φορά αριστερά ... αλλά δεν μίλησαν ίσως γιατί τότε δεν βόλευε.

Ήδη υποβόσκει μια τεραστίων διαστάσεων πολιτική κρίση παρά τα ρεκόρ θετικών ψήφων που λαμβάνει ο πρωθυπουργός για την ώρα σε κάθε του πρωτοβουλία. 
Επειδή μάλιστα υπάρχουν ακόμα αρκετοί πολιτικά κορυφαίοι εκπρόσωποι που ακόμα και μετά τα 60 τους χρόνια εξακολουθούν να μην καταλαβαίνουν πόσο επικίνδυνο είναι να παίζεις με τα σπίρτα, ελπίζω η ίσκρα, σπίθα ήθελα να πω, που θα πέσει κάτω, να μην βάλει κυριολεκτικά φωτιά στα μπατζάκια μας.

πηγή Μεταρρυθμιστική Αριστερά

Κυριακή 26 Ιουλίου 2015

Η αριστερά της πράξης είναι καταδικασμένη να κάνει ότι δεν μπόρεσαν οι υπηρέτες του πελατειακού κράτους

Τα πέρασαν κι άλλοι και βρήκαν λύσεις...
(αφίσα από το αμερικάνικο New Deal)
Στην πραγματικότητα όλους και όλες το παρακάτω* ερώτημα είναι που μας απασχολεί και όχι πόσοι ακολουθούν τον Παναγιώτη Λαφαζάνη στο απονενοημένο του διάβημα κατά της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. 
Και αν για κάποιο λόγο έχουμε περιέργεια πως θα διαχειριστεί ο ΣΥΡΙΖΑ το πρόβλημα της ανταρσίας (ή και ανταρσύας) της πλατφόρμας, δλδ με κοινωνικό (πολιτικό, ηθικό, θεσμικό) ή κομματικό (πελατειακό) τρόπο, είναι γιατί οι δυνάμεις που "εξεγέρθηκαν" απέναντι στην αληθώς μη έντιμη και αναπτυξιακά ακόμη αμφίσημη συμφωνία αλλά και απέναντι στην κυβέρνηση που προσπαθεί να την διαχειριστεί, και που διαχωρίζονται στο όνομα της καθαρότητας και της συνείδησης, είναι ακριβώς οι δυνάμεις που εμποδίζουν με τα ιδεολογήματά τους τον ΣΥΡΙΖΑ να ασχοληθεί με την πραγματική οικονομία και την ανάπτυξη
η πλατφόρμα πρόσκειται ιδεολογικά κυρίως στις δυνάμεις του δημοσιοϋπαλληλικού σοσιαλισμού, του υπαρκτού κρατισμού και των συντεχνιακών δομών του ελληνικού συνδικαλισμού με τα ισχυρά συνδικάτα των ΔΕΚΟ, του Δημοσίου και των ευγενών επαγγελμάτων. Οι υπουργοί της όσο κυβέρνησαν, λάτρεψαν το κάρβουνο στην ενέργεια, το κυνήγι στο περιβάλλον, τον ΟΑΕΕ στα υπαρκτά χαράτσια, το πρόστιμο ρεκόρ του Βρούτση στην ανασφάλιστη εργασία - δεν έχουν και μεγάλη ιδέα από πραγματική οικονομία, δεν βλέπουν με καλό μάτι την κάθε είδους επιχειρηματική δραστηριότητα - ίσως μόνο την αυτοαπασχόληση, θεωρούν τους μικρομεσαίους "αφεντικά" και μικροαστούς και νομίζουν ότι ο πλούτος παράγεται από κρατικές επενδύσεις  - η ιδιωτική πρωτοβουλία είναι γι αυτούς μια λίγο πολύ κακόφημη ιδέα που κι αν πετύχει κάποιο λάκκο θα έχει η φάβα γι αυτό και πρέπει να φορολογηθεί βάναυσα και έκτακτα. Οι μόνοι τίμιοι χωρίς δεύτερη κουβέντα εργαζόμενοι είναι οι ΔΥ (γι αυτό και τους συγχωρούν εύκολα τις όποιες παρασπονδίες τους με τις οποίες καταπατούν τον όρκο τους - εξ ορισμού σπάνιες και μάλλον συκοφαντικές - η δε αντιμετώπιση από τα συνδικάτα είναι συνήθως ελαστική και αποκρυπτική πχ Φωτόπουλος κλπ)
Όλα αυτά μαζί με το περιτύλιγμα της τιμημένης εργασίας που γνώρισαν ως συνδικαλιστές και στελέχη της πασοκικής era της συνδιοίκησης ή ως επαγγελματίες της πολιτικής, μονιμάδες στην καχυποψία κάθε ανανέωσης, κάνουν δύσκολη την επαφή της πλατφόρμας με κάθε πραγματική αναπτυξιακή ή αειφόρα ιδέα - αντίθετα κάνουν προνομιακή την όσμωσή της με νεοκομμουνιστικές γκρούπες και τροτσκιστικά ή μαοϊκά απομεινάρια της εποχής του ΣΥΡΙΖΑ των συνιστωσών που αποθεώνουν τα Όχι και την Αντίσταση γενικώς και μέμφονται ως συμβιβασμό και ξεπούλημα τις συγκεκριμένες προτάσεις ειδικώς... 
Οι άνθρωποι αυτοί καβάλησαν το αντιμνημονιακό ρεύμα και νόμισαν ότι αυτό αρκεί για να εκφράσουν το "κίνημα" - συμπορεύτηκαν με τον ΣΥΡΙΖΑ της βίαιης ωρίμανσης χωρίς να πολυκαταλαβαίνουν ποιες ανάγκες εκαλείτο να υπηρετήσει αυτή η ωρίμανση και έπαιξαν ακόμη και με τα υπουργεία που τους ανατέθηκαν ως ιδιότυποι υπουργοί "της αντιπολίτευσης στην αντιπολίτευση": και τώρα που καλούνται να κυβερνήσουν πραγματικά, αναλαμβάνοντας ευθύνες μιας πραγματικής πραγματικότητας, δραπετεύουν με ιδεολογήματα - και είναι ικανοί ακόμη και να ρίξουν την κυβέρνηση που μέχρι χθες συμμετείχαν αποδεικνύοντας ότι ποτέ δεν πίστεψαν στην κυβερνώσα αριστερά ή έστω στην ικανότητα της αριστεράς να κυβερνήσει - τους αιφνιδίασε η ταχύτητα των εξελίξεων μέσα στην προγραμματική τους αφωνία και συμμετείχαν σχεδόν ως λαθρεπιβάτες στο τραίνο της "πρώτη φορά αριστερής" κυβέρνησης. 
Τώρα που παίζονται όλα για την χώρα και τις προοπτικές της για παραγωγική ανασυγκρότηση μέσα σε ένα κλονιζόμενο και βαλτώδες ευρωπαϊκό πλαίσιο, τώρα βρήκε η "αριστερή πλατφόρμα" να "πάρει τα βουνά" της καθαρότητας... Είναι η κλασική αντίδραση κάποιου που η πραγματικότητα τον ξεπερνά αλλά δεν θέλει ή δεν τον συμφέρει να το παραδεχθεί: η άρνηση... 
Αλλά αυτό είναι - και θα ...παραμείνει από ότι βλέπουμε - πρόβλημα της πλατφόρμας και όχι της κοινωνίας ή της πραγματικής οικονομίας: και είναι χάσιμο χρόνου, χρόνου πυκνού και ζωτικού το να αφήσει ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση, τα καμώματα της πλατφόρμας να απασχολήσουν δυνάμεις που πρέπει να ανασκουμπωθούν για να δώσουν άμεσα απαντήσεις, συγκεκριμένες και "κοστολογημένες" σε ερωτήματα ζωτικά για την κοινωνία και την χώρα όπως αυτό που ακολουθεί. 

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ γυρίσει την πλάτη στην κοινωνία για να ασχοληθεί με τα αδιέξοδα της πλατφόρμας, της ΔΕΑ και της ΚΟΕ, θάχει χάσει την μια ιστορική ευκαιρία που του αναλογεί  να υπηρετήσει την προοδευτική αλλαγή - η χώρα οριστικά την ευκαιρία να βγει από την εξάρτηση και την υποτέλεια και η οικονομία από τον παρασιτισμό και το πελατειακό σύστημα. 
Διαλέγει και παίρνει...

εισαγωγή: Γιώργος Παπασπυρόπουλος

Μπορεί να κάνει ανάπτυξη η αριστερά;

του Μάκη Ανδρονόπουλου*


Το ερώτημα είναι επείγον, αφορά την κυβέρνηση Τσίπρα και είναι καίριας εθνικής σημασίας. Απασχολεί όλη την εγχώρια πραγματική οικονομία, τους ξένους επενδυτές που έβαλαν το 2013 πολλά δισ. ευρώ στις τράπεζες και τα έχασαν με τη φυγή των καταθέσεων, τους επίδοξους νέους επενδυτές και φυσικά, το 1,5 εκατ. ανέργους, τα εκατ. των αυτοαπασχολούμενων, τις χιλιάδες επιχειρήσεις που είναι σε διαδικασία μετανάστευσης και τους χιλιάδες συνταξιούχους που θεωρούν ότι ενδεχομένως θα μπορούν να επιβιώσουν στη Σόφια ή τα Σκόπια.

Το ερώτημα είναι επείγον και προς το παρόν εξακολουθεί να απαντιέται αρνητικά. Όχι μόνο γιατί τοποθετήθηκε ο κ. Χαϊκάλης στην ηλεκτρική καρέκλα του ασφαλιστικού, ή γιατί θα χρειαστούν ακόμα δέκα μέρες οι εξαγωγικές εταιρείες για να επανακτήσουν ομαλή λειτουργία, ούτε γιατί τίποτε δεν μαρτυρά ότι η κυβέρνηση έχει πραγματική αίσθηση των επιπτώσεων των κάπιταλ κοντρόλ στην οικονομία και στην κοινωνία. Το ότι άνοιξαν οι τράπεζες είναι μεν σημαντικό, αλλά απέχουμε πολύ από την ομαλοποίηση και αυτή δεν έχει να κάνει με τα 60 ευρώ…

Το ερώτημα επειδή είναι επείγον και δεν μπορεί να απαντηθεί εύκολα και πειστικά, πρέπει να αρχίσει να απαντιέται σταδιακά από …χθες! Τα εσωκομματικά προβλήματα του ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ σοβαρά, αλλά υπό τις παρούσες συνθήκες, οι διαδικασίες και το συνέδριο θα είναι σπατάλη δυνάμεων και κρίσιμου πολιτικού χρόνου, ακόμη κι αν αυτό γινόταν ένα «αναπτυξιακό συνέδριο».

Στο μεταξύ, η κυβέρνηση της αριστεράς μέχρι να μας φέρει το «εθνικό σχέδιο ανάπτυξης», μπορεί να εκπέμπει συνεχώς «σήματα ανάπτυξης» και προς τα μέσα και προς τα έξω.

1. Το ξαναγράφουμε. Ο πρωθυπουργός αυτοπροσώπως πρέπει να βγει να ...

Σάββατο 25 Ιουλίου 2015

"Αυτές δεν ήταν διαπραγματεύσεις αλλά ένα είδος θρησκευτικού πολέμου!"

του Pavel Constantin

Στέφαν Σουλμάιστερ: "Η Ελλάδα είναι αποδιοπομπαίος τράγος"


"Η Ευρώπη χρειάζεται New Deal"

μια συνέντευξη του Stephan Schulmeister στη Ruth Fulterer 
ελληνική πηγή/μετάφραση Μετά την κρίση
Φέρει η ίδια η Ελλάδα στο ακέραιο την ευθύνη για τη δυστυχία της; Ο οικονομολόγος Stephan Schulmeister δεν συμφωνεί: Αυτό ισχυρίζονται οι πιστωτές της από τις χώρες της ΕΕ, γιατί θέλουν να αποσπαστεί η προσοχή από τα δικά τους και τα ευρύτερα προβλήματα.
SZ: Κύριε Σούλμάιστερ, έχετε προτείνει να υποστηριχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Διαπραγματεύτηκε με έξυπνο τρόπο η ελληνική κυβέρνηση ; 

Stephan Schulmeister: Αυτές δεν ήταν διαπραγματεύσεις! Στις διαπραγματεύσεις ανταλλάσσονται επιχειρήματα, όμως στο Eurogrοup η συζήτηση εξελίχθηκε σε ένα είδος θρησκευτικού πολέμου. Ακριβώς επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν περιορίστηκε να ασκήσει κριτική μόνον εναντίον της λιτότητας στην δική του χώρα, στο τέλος όλο και περισσότερο ερχόταν στο επίκεντρο της σύγκρουσης η«δογματική», τα βασικά. 
    

SZ: Η συζήτηση γύρω από τα ελληνικά χρέη και την ενοχήτων Ελλήνων είναι ηθικά φορτισμένη. Είναι δίκαιο; 

Φυσικά είναι θεμιτό να απαιτεί κανείς την αποπληρωμή των χρεών. Αλλά σε μια χρέωση συμμετέχουν δύο: αυτός που παίρνει την πίστωση και αυτός που την χορηγεί. Στο οικονομικό σύστημα, σε κάθε έλλειμμα αντιστοιχεί ένα πλεόνασμα. Άν αυτό το παραβλέψουμε, είναι πολιτικό λάθος και λάθος της οικονομικής επιστήμης. Αν πούμε «όποιος έχει ελλείμματα είναι ο ένοχος», αυτό είναι πολύ μεγάλη αστοχία της σκέψης.

Ποσοστά ανεργίας στην ΕΕ
Τι εννοείτε;

Στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι εύκολο να καταλάβουμε. Η περίοδος 2000 έως 2007 ήταν για τη Γερμανία η πιο δύσκολη φάση της μεταπολεμικής εποχής. Πέντε εκατομμύρια άνεργοι! Σ' αυτή τη δύσκολη στιγμή, η γερμανική οικονομία στηρίχτηκε επειδή στις χώρες της Νότιας Ευρώπης, στην Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία και Ιταλία, οι εισαγωγές αυξήθηκαν πολύ έντονα. Από το γεγονός ότι οι Νοτιοευρωπαίοι κατανάλωναν αυτή την περίοδο περισσότερο από αυτό που επέτρεπαν οι δυνατότητές τους, ωφελήθηκε προπάντων η γερμανική οικονομία. 
   
Ποιος θα έπρεπε να είχε προβλέψει πόσο επικίνδυνη ήταν αυτή η άνιση σχέση;


Αν μπορούμε να κατηγορήσουμε μια επαγγελματική ομάδα, αυτοί είναι οι οικονομολόγοι, εκείνοι που πληρώνονται καλά για να αναλύουν τα οικονομικά συστήματα. Όμως σπάνια το κάνουν σωστά. Βλέπουν μόνο τα συμπτώματα της νόσου και δεν ψάχνουν για τα γενεσιουργά αίτια. Αποτέλεσμα αυτής της επιπολαιότητας είναι ανοησίες όπως αυτή: «Όποιος έχει τα χρέη είναι ο ένοχος», «όποιος έχει ελλείμματα πρέπει να εξοικονομήσει», «άν η ανεργία αυξάνεται, η αιτία είναι οι μισθοί που είναι υπερβολικά υψηλοί». Όμως η πραγματικότητα είναι πιο περίπλοκη. 
  
Τα διαρθρωτικά προβλήματα της Ελλάδας είναι αναμφισβήτητα. Δεν πρέπει και η Ελλάδα να εναρμονιστεί με τα πρότυπα άλλων χωρών, έτσι ώστε η οικονομία της να αναπτύσσεται και πάλι;  


Η Ελλάδα έχει τεράστια διαρθρωτικά προβλήματα, όμως αυτά είναι εντελώς άσχετα με την καταστροφή που επήλθε μετά το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης το 2008. Τα στοιχεία δείχνουν το εξής: Αν δείτε την εξέλιξη μετά τη δεκαετία του 1950, δηλαδή σε μια διάρκεια 65 χρόνων, είναι φανερό ότι επί 58 χρόνια η ελληνική οικονομία αυξανόταν πολύ πιο γρήγορα από τη γερμανική οικονομία λόγου χάρη. Και αυτό συνέβαινε παρά τη διαφθορά και το πελατειακό σύστημα που υπάρχουν στην Ελλάδα. Αυτό σημαίνει ότι την αιτία της κρίσης πρέπει να την αναζητήσουμε αλλού.

Αμφισβητείτε λοιπόν ότι τα νέα μέτρα λιτότητας θα σπρώξουν την Ελλάδα προς σωστή κατεύθυνση; 


Ας δούμε ένα παράδειγμα: Στην Ελλάδα υπάρχει υπερβολικός αριθμός δημοσίων υπαλλήλων. Σαφώς είναι επακόλουθο του διεφθαρμένου συστήματος. Αλλά το να απολυθούν στις σημερινές συνθήκες εκατοντάδες χιλιάδες δημοσίων υπαλλήλων προκειμένου να λυθεί ένα μέρος του διαρθρωτικού προβλήματος, θα επιφέρει ακριβώςτο αντίθετο αποτέλεσμα: θα ρίξει τη χώρα σε ακόμη πιο βαθειά οικονομική ύφεση, θα έχει ως επίπτωση ακόμη πιο πολλούς ανέργους, η εσωτερική ζήτηση θα πέσει ακόμη περισσότερο, η ανασφάλεια θα εξαπλωθεί και άλλο και η κρίση θα ενταθεί. 
  
Επομένως, το υπερδιογκωμένο χρέος της Ελλάδας έπρεπε να αντιμετωπισθεί πριν ξεσπάσει η κρίση. 

Προφανώς. Πρέπει όμως να δούμε ότι το δημόσιο χρέος, εδώ και περισσότερα από 30 χρόνια, με μικρά διαλείμματα, αυξάνεται διαρκώς σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Όταν το χρέος αυξάνεται σε 28 χώρες, επόμενο είναι να υπάρχει μια χώρα όπου το χρέος αυξάνεται γρηγορότερα από όλες τις άλλες. Το να κατηγορούμε τώρα αυτή τη χώρα ότι είναι ο μεγαλύτερος ένοχος, αυτό μας εξυπηρετεί απλά για να ανακουφίζουμε την συνείδησή μας: Η Ελλάδα έχει γίνει μια κλασική περίπτωση αποδιοπομπαίου τράγου, όπως περιγράφεται στην Παλαιά Διαθήκη. Να τη διώξουμε λοιπόν από τον Παράδεισο, να την αφήσουμε μόνη στη δυστυχία της, με ευρώ ή χωρίς ευρώ; Αυτό που θα επιφέρουν τα υποτιθέμενα μέτρα διάσωσης, είναι η περαιτέρω επιδείνωση - γι' αυτό δεν έχω καμία απολύτως αμφιβολία. 

  
Ωστόσο, τέτοιου είδους μέτρα που εφαρμόστηκαν σε άλλες χώρες, δεν τις οδήγησαν πάλι στην ανάκαμψη ;

Πρόκειται για άποψη που διαστρεβλώνει την πραγματικότητα. Στην Ισπανία και την Πορτογαλία οι δημόσιες δαπάνες μεταξύ 2008 και 2015 έχουν αυξηθεί. Μείωσή τους έγινε μόνο στην Ελλάδα. Κατά την ίδια περίοδο, ο αριθμός των ανέργων στην Ελλάδα αυξήθηκε πολύ περισσότερο από ό,τι στις δύο αυτές χώρες. Τα αριθμητικά στοιχεία δείχνουν πως υπάρχει άμεση σχέση: Όσο πιο πολλή λιτότητα εφαρμόστηκε, τόσο περισσότερο έχει επιδεινωθεί η κατάσταση. Το πρόβλημα στην Ελλάδα αντιμετωπίστηκε με ειδική μεταχείριση: Ήταν το πιο ριζοσπαστικό πρόγραμμα περικοπών και λιτότητας στην ιστορία της ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης. 




Ένα New Deal για την Ευρώπη  

Τι συνέπειες θα έχει για τους Έλληνες αυτή η ριζοσπαστική λύση ; 

Τα δεινά του λαού θα αυξηθούν. Όμως αυτό αφήνει αδιάφορη την πολιτική στη Γερμανία και σε άλλες χώρες. Αυτό με συγκλόνισε προσωπικά. Κανείς δεν ενδιαφέρεται αν εκατομμύρια άνθρωποι σε μια ευρωπαϊκή χώρα δεν έχουν πια ασφάλιση υγείας. Έτσι, το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο βαθμιαία αυτοκαταστρέφεται. Σε τελική ανάλυση βέβαια, αυτό ήταν σκοπός της νεοφιλελεύθερης οικονομικής θεωρίας. Είχε πάντα ως στόχο να εξαλειφθεί το κοινωνικό κράτος και εξασθενήσει η δύναμη των συνδικάτων. Αυτές τις προθέσεις της τις προώθησε ανοιχτά. Αυτές οι θεωρίες μοιάζουν με τμήμα ενός πολέμου που θα συνεχίζεται μέχρι να καταλήξει σε γενικευμένη κοινωνική κρίση. Αυτό θα συμβεί και την περίπτωση της κρίσης στην ευρωζώνη. 
  
Και τι θα γίνει μετά; 

Τότε θα συμβεί αναγκαστικά κάτι νέο. Γιατί κάποια στιγμή θα φτάσουμε στο τέλος ενός αδιεξόδου και τότε θα πρέπει να αναστρέψουμε την πορεία μας. Τότε δεν θα μπορεί να γίνει τίποτε άλλοΗ Ευρώπη έχει ανάγκη από ένα New Deal, Νέο Κοινωνικό Συμβόλαιο: Χρειάζεται νέους κανόνες, έτσι ώστε η χρηματοπιστωτική οικονομία να υπηρετεί την πραγματική οικονομία και όχι το αντίστροφο. Χρειάζεται επίσης επενδύσεις που θα κατευθυνθούν προς την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής και γενικότερα προς τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης.  
  
Έχει τη δύναμη η πολιτική για να αλλάξει εξ θεμελίων το πλαίσιο και τους όρους μέσα στα οποία λειτουργεί το σύστημα;

Εξυπακούεται ότι ένα μεμονωμένο κράτος δεν μπορεί να επιβάλλει New Deal. Ωστόσο δεν θα ήταν δύσκολο για την Ευρωπαϊκή ΈνωσηΗ Ευρώπη έχει τη δύναμη να δράσει και να διαμορφώσει έναν πολύ καλύτερο κόσμο. 
    
* Στη γερμανική γλώσσα die Schulden (στον πληθυντικό) σημαίνει τα χρέη, ενώ die Schuld (στον ενικό, θηλυκό), είναι η ενοχή.


index

"Η καταψήφιση σημαίνει και άρση της εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση"

Ο Νίκος Παππάς αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο εκλογών

Ο υπουργός Επικρατείας, Νίκος Παππάς, δήλωσε ότι η χώρα δεν μπορεί να πορεύεται με κυβέρνηση μειοψηφίας για πολύ, αφήνοντας έτσι ανοικτό το ενδεχόμενο εκλογών
Σε συνέντευξη που παραχώρησε στην εφημερίδα "Επένδυση", ο κ. Παππάς μίλησε για το ρήγμα εντός του ΣΥΡΙΖΑ που, όπως αναφέρει, έχει επιβεβαιωθεί σε τρεις ψηφοφορίες και τόνισε πως «η χώρα δεν μπορεί να πορεύεται με κυβέρνηση μειοψηφίας για πολύ», προσθέτοντας πως χρειάζονται «καθαρές, συμπαγείς και σταθερές λύσεις».

Αναφερόμενος σε όσους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ δεν στήριξαν με τη ψήφο τους στη Βουλή την κυβέρνηση, ο υπουργός Επικρατείας ξεκαθάρισε ότι «η καταψήφιση σημαίνει και άρση της εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση».

Ερωτηθείς για τα σενάρια περί εκλογών, δήλωσε πως «είναι λογικό να ανακυκλώνονται, όταν το κυβερνητικό κόμμα έχει τόσες κοινοβουλευτικές απώλειες».

Τέλος, σε ερώτηση που του έγινε για τον αν μέλη της Αριστερής Πλατφόρμας του κόμματος θα βρεθούν στα ψηφοδέλτια, σε περίπτωση εκλογών, ο Ν. Παππάς απάντησε εμμέσως πλην σαφώς. «Αν πάμε σε εκλογές, θα πάμε για να εξασφαλιστούν η απολεσθείσα σταθερότητα και η πλειοψηφία»


the press project