Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2015

Χωρίς αντιπολίτευση: η ελληνική αριστερά και τα πάντα όλα

Η ιδιόμορφη κοινωνικοπολιτική συγκρότηση του ελληνικού κράτους που αποκρυσταλλώθηκε δυστυχώς θριαμβευτικά και κατά την διάρκεια της μεταπολίτευσης, έχει εντοπισθεί ξανά και ξανά ως η "ελληνική ασθένεια". 
Φορέας της τις τελευταίες δεκαετίες ήταν δυστυχώς η επίσης ιδιόμορφη "ελληνική σοσιαλδημοκρατία": η "αλλαγή" αποθέωσε την διάχυση της διαφθοράς και την απόλυτη κυριαρχία του κόμματος κράτους σε όλες τις εκφάνσεις του δημοσίου βίου. Εκείνοι/ες που ήρθαν για να μεταρρυθμίσουν το "κράτος της δεξιάς" απλά έφτιαξαν το "κράτος του ΠΑΣΟΚ". 
Εκείνοι που έφυγαν προσωρινά, έμαθαν τις νέες τεχνικές του πελατειακού συστήματος και της κατασκευής συναίνεσης που δίδαξαν οι "σοσιαλιστές" και τα επανέλαβαν πιστά όποτε εναλλάχτηκαν μαζί τους στην εξουσία: αποκορύφωμα της όσμωσης του χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος ήταν η "μνημονιακή" συγκυβέρνηση του 4-2-1 όπου μαζί με την "ανανεωτική αριστερά της επετηρίδας", απλά μοιράστηκαν ...ακριβοδίκαια το κράτος αντί να το μεταρρυθμίσουν. 
Και έτσι ήρθε η ώρα της Αριστεράς. Τελευταία ελπίδα να γίνουν όλα όσα δεν έγιναν για πολλές πολλές δεκαετίες σε αυτόν τον τόπο. 

Η αριστερά δεν ήρθε να παραλάβει ένα συντηρητικό δημόσιο και να το κάνει προοδευτικό - ούτε μια οικονομία δυτικού καπιταλιστικού τύπου για να την κάνει αναδιανεμητική προς όφελος των εργαζομένων τάξεων. Όχι! Παρέλαβε ένα παρασιτικό πελατειακό δημόσιο που διορίζει ψηφοφόρους και δίνει δουλειές στους ημετέρους χωρίς καμία ορθολογική λογική αναγκών και απόδοσης. Επίσης μια τριτοκοσμική κρατικοδίαιτη οικονομία όπου οι μεταπρατικές ελίτ εκπροσωπούν συνήθως τους εισαγωγείς και όχι κάποια ενδογενή παραγωγή.

Η αριστερά έχει μπροστά της να εκτελέσει καθήκοντα αστικού εκσυγχρονισμού (που οι ανύπαρκτες πολιτικά εθνικές αστικές δυνάμεις του τόπου δεν θέλησαν ή δεν μπόρεσαν να πραγματοποιήσουν κυνηγώντας το εύκολο μεταπρατικό κέρδος), καπιταλιστικής ολοκλήρωσης της "ελεύθερης αγοράς", σοσιαλδημοκρατικού κράτους πρόνοιας, ενδογενούς αύξησης της παραγωγής, μείωσης της ανεργίας και "αριστερής" αναδιανομής εισοδημάτων. Κι όλα αυτά με μια κατεστραμμένη παραγωγική μηχανή που η μνημονιακή διαχείριση της τελευταίας πενταετίας αποτελείωσε αντί να "μεταρρυθμίσει". 

Έτσι δεν είναι καθόλου παράξενο που η αριστερά καλείται να ορθολογικοποιήσει το φορολογικό σύστημα, να μεταρρυθμίσει το ασφαλιστικό ειδικά των ελεύθερων επαγγελματιών και να αντιστοιχίσει τις εισφορές με το ...εισόδημα (κάτι απόλυτα αυτονόητο στην "Δύση"), να αποδυναμώσει τις συντεχνίες, να καθαρίσει την δικαιοσύνη, να αξιολογήσει τους ΔΥ και να ελέγξει το πόθεν έσχες των ελεγκτών του δημοσίου κάθε τύπου, να περιορίσει την γραφειοκρατία, να φτάσουν οι επιδοτήσεις στους δικαιούχους και όχι στους ενδιάμεσους, να έχουν ρεύμα και πρόσβαση στην υγεία οι άνεργοι και ανασφάλιστοι, να ξεκαθαρίσουν οι κατ΄επάγγελμα αγρότες, να ενισχυθούν οι νεοεισερχόμενοι/ες στην επιχειρηματικότητα, να βοηθηθεί η καινοτομία και οι startups, να γίνει το κτηματολόγιο, το περιουσιολόγιο, να ελεγχθούν οι λίστες της φοροδιαφυγής και οι ψευδοεπενδύσεις και τα θαλασσοδάνεια των ημετέρων, να εξυγιανθεί το τραπεζικό σύστημα κλπ κλπ κλπ...

Όλα αυτά μπορούν να ονομασθούν "αστικός εκσυγχρονισμός", "αστική μεταρρύθμιση", "επανίδρυση του κράτους", "αστική ολοκλήρωση"... λέξεις και έννοιες που θεωρητικά δεν αφορούσαν την αριστερά που θα προτιμούσε να βρει ένα έτοιμο και λειτουργικό αστικό καπιταλιστικό σχηματισμό για να εφαρμόσει τις αριστερές ανανεωτικές και ριζοσπαστικές της αλλαγές. Όμως αυτό που είναι μπροστά της δεν είναι άλλο από την "ελληνική ασθένεια": την τριτοκοσμική καπιταλιστική υπανάπτυξη και τις γραπωμένες από το κράτος οικονομικές ελίτ που η ίδια η ευρωπαϊζουσα δεξιά αποκαλεί "νταβατζήδες". 

Το καλοκαίρι που πέρασε οι χρεοκοπημένες πολιτικές δυνάμεις ξεφορτώθηκαν την ελληνική μεταρρύθμιση στις πλάτες της αριστεράς, υπερψηφίζοντας το νέο μνημόνιο που εκείνη υποχρεώθηκε να συνάψει με τους δανειστές πληρώνοντας τις αμαρτίες δεκαετιών κάθετης οικονομικής πτώσης - και τώρα καταψηφίζουν τις μεταρρυθμίσεις που παρουσιάζει η αριστερή κυβέρνηση μη έχοντας τίποτε να αντιπροτείνουν! 

Προϊόντα της σήψης του πολιτικού συστήματος, οι κατ΄εξοχήν εκπρόσωποι της "ελληνικής ασθένειας" ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι, ασχολούνται με τα εσωκομματικά τους αφού πολιτικά δεν έχουν να αρθρώσουν κανένα λόγο εκτός από μικροπολιτική, τσαμπουκάδες, απειλές και εξυπνάδες. Αφού βύθισαν το πλοίο με την διαχείρισή τους, περιμένουν από την αριστερά να ξαναστήσει το κράτος και την οικονομία αφού εκείνοι/ες δεν μπορούν - και δεν έχουν πια τίποτα να παρασιτήσουν...

Η σύγχρονη ελληνική αριστερά είναι και αυτή παιδί της μεταπολίτευσης. Κρατήθηκε μεν μακριά από το φαγοπότι των όρνεων του παρασιτισμού αλλά ανέπτυξε αντανακλαστικά στους κόλπους της - ίσως ως αντιρρόπηση - έναν όχι πάντα λελογισμένο, αριστερό εξαγγελτικό λαϊκισμό και μια πολιτική σωτηριολογία -  και ταυτόχρονα στελέχη της έπαιξαν προσωπικά παιχνίδια με τις συντεχνίες του δημοσίου και των ευγενών επαγγελμάτων και γενικά τον επιδοτούμενο συνδικαλισμό ξεχνώντας την δύσκολη δουλειά των σωματείων στον ιδιωτικό τομέα αλλά και της ανάπτυξης και βιωσιμότητας της μΜ επιχειρηματικότητας και των αυτοαπασχολούμενων. Ως αποτέλεσμα, η αναγκαστικά βίαιη ωρίμανση του κυβερνητικού πλέον ΣΥΡΙΖΑ έφερε την επιστροφή των "αριστερών της σωτηριολογίας" στην "επαναστατική" τους μήτρα και συμπεριφορά: η ΛΑΕ συγκέντρωσε τις δυνάμεις αυτές - ισχυρές στον κομματικό ιστό του ΣΥΡΙΖΑ αλλά ασθενείς μπροστά στην λαϊκή εντολή - και κρίθηκε ήδη από τους αριστερούς ψηφοφόρους αρνητικά. Ο δρόμος της θεραπείας της αριστεράς από τον ιό της "ελληνικής ασθένειας" και της επικράτησης της "αριστεράς της πράξης" είναι πλέον ανοιχτός. Θα μπορέσει άραγε με μόνο αντίπαλο τον χρόνο να τα καταφέρει;

Χωρίς αντιπολίτευση η ανανεωτική ριζοσπαστική αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ καλείται να πραγματοποιήσει τα πάντα όλα. Κυρίως καλείται να κάνει την δουλειά ολόκληρου του ελληνικού μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος και να ολοκληρώσει επιτέλους και υπό τις δυσμενέστερες μνημονιακές συνθήκες την για τέσσερις δεκαετίες επαγγελλόμενη αλλά σταθερά μετέωρη ελληνική μεταρρύθμιση. Και μαζί της να αλλάξει τον ίδιο της τον εαυτό απαντώντας, μαζί ίσως με τους πορτογάλους, ισπανούς και ιρλανδούς αριστερούς συντρόφους στο ερώτημα: ποια είναι και τι θέλει η Νέα Αριστερά;

Γιώργος Παπασπυρόπουλος

tvxs

Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2015

Αριστερά της πράξης ...και ο μύθος της αντισυστημικότητας

Διαδηλωτές της μη κυβερνώσας αριστεράς στην φετινή πορεία του Πολυτεχνείου αποδοκιμάζουν την κυβερνώσα...

Όταν δεν έχεις κυβερνήσει, κοιμάσαι και ξυπνάς με τα όνειρα και τις αναλύσεις σου για μια καλύτερη κοινωνία. Αυτή ήταν μέχρι τις αρχές του 2015 η περίπτωση της Αριστεράς που ακόμη και όντας στην αντιπολίτευση διαφωνούσε έντονα στους κόλπους της για το ποια είναι η ορθή αριστερή ανάλυση και ποιο είναι το πιο καθαρό αριστερό πρόγραμμα. Εκεί στα ορεινά του κοινοβουλίου και στους δρόμους, μαζί με την αδυναμία να περάσεις απόψεις ως αντιπολίτευση, αναπτύσσεται και μια ελπιδοφόρα αναμονή για αλλαγές που επιτέλους θα έρθουν όταν γίνεις κυβέρνηση. Συχνά υπερβολική - είναι εκεί που τα όνειρα ανακατεύονται με τις αναλύσεις.... Και να σου αίφνης στην κυβέρνηση!

Η Αριστερά είναι πλέον κυβέρνηση και μάλιστα για δεύτερη φορά, έχοντας κερδίσει ένα δημοψήφισμα στο μεταξύ και έχοντας υπογράψει ένα νέο μνημόνιο. Έχει εκλεγεί δημοκρατικότατα, πέραν πάσης αμφιβολίας, συνειδητά και ξεκάθαρα. Έχει εντολή σαφή να προστατεύσει τον λαό από τα μέτρα που εκπονούν οι δανειστές και να βρει δρόμο να βγει από την οικονομική εξάρτηση. Σε συνθήκες δύσκολες από τον βίο και την πολιτεία των προηγούμενων στην διαχείριση της ελληνικής πολιτείας, από τις υποχρεωτικές συμφωνίες με τους δανειστές αλλά και ένα περιβάλλον παγκοσμιοποίησης όπου δύσκολα βαδίζει κανείς ανεξάρτητο δρόμο πια. Οι αναλύσεις δοκιμάζονται στην πράξη την ώρα που τα όνειρα παραμένουν. Η πραγματικότητα ανοίγει δρόμους και κλείνει άλλους. Η αμηχανία είναι σαφής: έχει σχέση η πραγματικότητα της κυβερνώσας αριστεράς με τα όνειρα και τις επιθυμίες της πολιτικής αριστεράς;

Χάνει η Αριστερά τον μύθο της; 

Η πρώτη απώλεια όταν αναλαμβάνεις την διαχείριση του κράτους είναι εκείνη της "αντισυστημικότητάς" σου. Όχι ότι η Αριστερά υπήρξε ποτέ αντισυστημική (εξ ου και τα εισαγωγικά) - αλλά το υπονοούσε σαφώς. Στις εσωτερικές έριδες μεταξύ των συνιστωσών αυτός ήταν ο αγαπημένος διαχωρισμός: το "σύστημα", οι μέσα και οι έξω. Η αντιπολίτευση έδινε την πολυτέλεια να αναπτύσσονται θεωρήματα και στρατηγικές αντισυστημικότητας - σχέδια επί χάρτου. Και να καταγγέλλονται με ευκολία οι αριστερές μεταρρυθμιστικές απόψεις, ακόμη και η άρθρωση ρεαλιστικού λόγου ως ιδέες ενσωμάτωσης στο σύστημα, ως πολιτικές επισκευαστικές του συστήματος, ως συνηγορίες υπέρ του καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο... Και ω του θαύματος: η εξουσία απέδειξε ότι η Αριστερά είναι και συστημική και μεταρρυθμιστική. Ότι οι έννοιες που παραμένουν θολές όταν συζητάς θεωρητικά, ξεκαθαρίζουν όταν φωτίζονται από την πραγματικότητα και τις συγκεκριμένες ανάγκες της. Κι ότι όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό ή έστω αρνείται να το δεχθεί, δεν μπορεί να υπηρετήσει καμιά συγκεκριμένη πολιτική - ούτε συστημική ούτε αντισυστημική. Μόνο να μελαγχολήσει ίσως...

Πράγματι η Αριστερά έρχεται στην εξουσία για να λύσει προβλήματα. Συσσωρευμένα προβλήματα πολλών δεκαετιών. Εντός συστήματος. Να κάνει την "δημοκρατία", δημοκρατία, την "δικαιοσύνη", δικαιοσύνη, την "ισονομία", ισονομία. Έρχεται να πάρει ένα ατελές σύστημα από τα χέρια των παρασίτων και να το κάνει θεσμικό, λειτουργικό, νόμιμο και ηθικό, όσο είναι αυτό δυνατόν στις σημερινές συνθήκες. Να περιορίσει την αδικία απέναντι στην πλειοψηφία, να περιορίσει τις οικονομικές ελίτ στα πλαίσια της νομιμότητας, να ανοίξει μη πελατειακούς ή κρατικοδίαιτους δρόμους ανάπτυξης. Να ανασυγκροτήσει τον ελληνικό καπιταλισμό σε πιο υγιείς βάσεις, μη παρασιτικές, μη πελατειακές - να δώσει χώρο στην μικρή και μεσαία επιχειρηματικότητα, στην καινοτομία και την παραγωγή-μεταποίηση. Στην διατροφική αυτάρκεια, στις εξαγωγές της νέας ελληνικής παραγωγής, στις αποδοτικές υπηρεσίες του δημοσίου τομέα. Να ανασυγκροτήσει και επανεκπαιδεύσει το εξ αρχής πελατειακό σύστημα του δημοσίου, να το απομακρύνει από τον έλεγχο του κόμματος εξουσίας και να το κάνει βιώσιμο, οικονομικό και αποδοτικό στην εξυπηρέτηση και εποπτεία της ιδιωτικής οικονομίας: να έχει έσοδα από την παραγωγή και την απασχόληση και όχι από το στράγγισμα των όποιων εισοδημάτων. Ένα δημόσιο που να υπηρετεί την ανάπτυξη και όχι την αυτοσυντήρησή του. Όλα τα παραπάνω είναι εντελώς συστημικά. Δεν πρόκειται για ανατροπή του καπιταλισμού αλλά για διαχείρισή του. Και ειδικά στην χώρα μας, διαχείριση που δεν έκαναν ως όφειλαν οι ανύπαρκτες αστικές δυνάμεις του τόπου. 

Είναι αντισυστημική η Αριστερά;

Αριστερά αντισυστημική στην εποχή μας πέραν του αντάρτικου των πόλεων, της κομμουνιστικής επανάστασης και της αναρχίας δεν υπάρχει γιατί δεν μπορεί να υπάρξει. Όταν κατεβαίνεις στις εκλογές, είσαι ήδη συστημικός. Ότι και να λες. 
Όταν κατεβαίνεις στις ευρωεκλογές είσαι ευρωπαϊστής. Ότι και να λες. 
Η εξωκοινοβουλευτική αριστερά που ονειρεύεται να γίνει κοινοβουλευτική, είναι συστημική. Η Ανταρσυα, το ΚΚΕ, η ΛΑΕ, τα μ-λ ΚΚ είναι συστημικά. Βγάζουν ή δεν βγάζουν βουλευτές, συμμετέχουν στο κοινοβούλιο και στο ευρωκοινοβούλιο, υπερψηφίζουν ή καταψηφίζουν δεν έχει σημασία. Και αν αύριο γίνουν εξουσία σαν τον ΣΥΡΙΖΑ, ίσως γίνουν και ...συστημικότερα του βασιλέως - όπως έγιναν οι σύντροφοι του Λένιν και του Τρότσκι στην Ρωσία, οι σύντροφοι του Μάο στην Κίνα ή του Τσε στην Κούβα: κράτος σημαίνει σύστημα. Ακόμη και οι αναρχικοί πήραν υπουργεία στην δημοκρατική κυβέρνηση της Ισπανίας το 1936 για να διαχειριστούν τον εμφύλιο.  
Κυβερνώσα Αριστερά σημαίνει διαχείριση του κράτους. Δλδ του συστήματος. Για να τελειώνουμε με τα στερεότυπα.

Τι σημαίνει σήμερα Αριστερά στη εξουσία;

Ότι σήμαινε πάντα. Διαχείριση για το κοινό καλό. Έτσι ξεκίνησαν όλα τα ρεύματα της αριστεράς, αυτή ήταν η κοινή τους μήτρα η σοσιαλιστική. Η εξουσία στους πολλούς, στην κοινωνία. Ουτοπία ή ρεαλισμός, ο αγώνας συνεχίζεται και δοκιμάζει όλες τις μορφές που είναι δυνατές: από τις αυτόνομες κοινότητες έως την κυβερνώσα αριστερά.

Η ιστορική σοσιαλδημοκρατία σήμερα είναι υποταγμένη στον νεοφιλελευθερισμό. Κάποτε είχε επαφή με την αριστερά, μικρότερη ή μεγαλύτερη - και με τα εργατικά συνδικάτα. Η σημερινή της κατάσταση δείχνει τα όρια της συστημικότητας ενός κινήματος που είναι σκεπτικιστικό απέναντι στον καπιταλισμό: είναι άλλο να διαχειρίζεσαι το σύστημα στα όρια και τα περιθώρια που έχεις προς όφελος των πολλών - και να διαπιστώνεις συχνά πόσο στενά είναι αυτά. Και άλλο να εγκαταλείπεις τον αγώνα και να ενσωματώνεσαι 100% έναντι παγίωσης της συστημικής σου θέσης. Το τελευταίο απηχεί συνήθως την ολοκλήρωση μιας συναλλαγής με τις ελίτ από την γραφειοκρατική εκπροσώπηση των εργατικών συνδικάτων και των στελεχών των κομμάτων της αριστεράς - το είδαμε έντονα στα ευρωπαϊκά σοσιαλιστικά κόμματα τις τελευταίες δεκαετίες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στην αιχμή της νέας αριστεράς - αλλά και αποτελεί στην πράξη αυτό που θα λέγαμε σήμερα "νέα αριστερή σοσιαλδημοκρατία"  - είναι η συστημική απόπειρα αριστερής διαχείρισης του ελληνικού κράτους: είναι δυνατόν; Είναι. Η ιστορία έχει δείξει ότι είτε τα καταφέρνεις και γίνεσαι ας πούμε Σουηδία ή αποτυγχάνεις και γίνεσαι ας πούμε γερμανική σοσιαλδημοκρατία. Αν η αριστερή διαχείριση δεν σε ενδιαφέρει, επιστρέφεις στην αντιπολίτευση - αλλά αυτό δεν σε κάνει αυτόματα αντισυστημικό. Μπορεί επαγγελματία πολιτικό, μπορεί επαγγελματία εκπρόσωπο των άλλων - αλλά με τίποτα αντισυστημικό. Στην παράδοση της αριστεράς αγωνιστής είναι αυτός που παιδεύεται να λύσει το πρόβλημα - είτε κρατώντας το τουφέκι, είτε λύνοντας μια διαχειριστική εξίσωση - αλλά όχι τεμπελιάζοντας ή παίρνοντας τα βουνά (ή τα καφενεία).

Η μεγάλη πρόκληση της Αριστεράς είναι η διαχείριση της πραγματικότητας - κι αυτή είναι η καλύτερη Αριστερά, η χειροπιαστή. Αυτή που θα επιχειρήσει να ανακατέψει τα όνειρα με την πραγματικότητα. Σκορπώντας αμηχανία και μελαγχολία - αφού η πραγματικότητα είναι πολύ δύσκολη. Και δίνοντας όσες περισσότερες λύσεις αντέχει. Θα κριθεί από τις πράξεις. Πόσους προστάτευσε, πόσους εγκατέλειψε. 

Γιώργος Παπασπυρόπουλος


Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2015

Τρομοκρατία: το όχημα της νέας αποικιοκρατίας


"Αυτή η τόσο τέλεια δημοκρατία κατασκευάζει η ίδια τον μυστηριώδη εχθρό της, την τρομοκρατία. Στην πραγματικότητα, προτιμάει να κριθεί σε σχέση με τους εχθρούς της παρά σε σχέση με τα αποτελέσματά της. Η ιστορία της τρομοκρατίας είναι γραμμένη από το κράτος. Επομένως είναι διδακτική. Οι πληθυσμοί-θεατές δεν είναι βέβαια σε θέση να ξέρουν τα πάντα για την τρομοκρατία αλλά πάντοτε ξέρουν αρκετά για να έχουν πεισθεί ότι, σε σχέση με την τρομοκρατία, όλα τα άλλα θα πρέπει να τους φαίνονται μάλλον αποδεκτά, ή εν πάσει περιπτώσει πιο εύλογα και πιο δημοκρατικά." 
Γκυ Ντεμπόρ, Παρίσι Απρίλιος 1988* 


Latuff
Η ιστορία επαναλαμβάνεται;
"Για πρώτη φορά χτύπησαν σήμερα οι ΗΠΑ τα βυτιοφόρα με το πετρέλαιο που χρηματοδοτεί τον ISIS"
Αλέξης Παπαχελάς στην Σία Κοσιώνη, δελτίο ΣΚΑΙ των 9, 17/11/2015
Η σφαγή στο Παρίσι θα είναι τελικά το όχημα της εισβολής των δυτικών και στην Συρία, τελευταίο κοσμικό κράτος της Μέσης Ανατολής και ταυτόχρονα μετά την Ουκρανία, τελευταία αναμέτρηση επί σφαιρών επιρροής με την Ρωσία. 

Με το ίδιο όχημα  - την τρομοκρατία - εκτελέστηκε ο αρχηγός των κοσμικών αφγανών ανταρτών Μασούντ και επικράτησαν οι ταλιμπάν υπό ...αμερικανική κατοχή, ο Σαντάμ στο Ιράκ, ο Καντάφι στην Λιβύη. Προηγούμενα είχε καταστραφεί με την ίδια μέθοδο ο Λίβανος και η Παλαιστίνη και είχε παραδοθεί η Αίγυπτος στους αδελφούς μουσουλμάνους και την δικτατορία. 


Η "αραβική άνοιξη" χρησιμοποιήθηκε κυνικά από την νέα αποικιοκρατία για να ολοκληρωθεί η αποκοσμικοποίηση της Μέσης Ανατολής με όχημα την τρομοκρατία των ισλαμιστών: το μήνυμα είναι "για να αντιμετωπισθούν οι ισλαμιστές τρομοκράτες απαιτείται, ή δικτατορία σαν της Αιγύπτου ή εισβολή των δυτικών". Με μια κρίσιμη λεπτομέρεια να ξεχνιέται από σύμπαντα τα συστημικά προπαγανδιστικά χρηματοδοτούμενα ΜΜΕ: τους ισλαμιστές δημιούργησαν και συντηρούν (επιτρέποντας ελεγχόμενα την χρηματοδότησή τους και τον εξοπλισμό τους) οι δυτικοί νεοαποικιοκράτες.


Η χώρα μας σοφά αντιστέκεται στην εμπλοκή της στον "πόλεμο" κατά της τρομοκρατίας: ας κυνηγήσουν τις φανατικές ισλαμιστικές συμμορίες που εξόπλισαν - άμεσα, έμμεσα ή χάρη στην ανοχή τους, δεν έχει σημασία - οι ΗΠΑ και σιγόνταραν Άγγλοι, Γάλλοι και τώρα είτε έχασαν τον έλεγχό τους (κατά την συστημική αφήγηση) είτε απλά αυτές χτύπησαν σκόπιμα για να επιταχυνθεί η εισβολή στην Συρία, όπως στο Ιράκ (κατά την αντισυστημική αφήγηση). 


Σημασία έχει ότι μόνιμα θύματα της "δημοκρατίας" και της "τρομοκρατίας" του σύγχρονου θεάματος είναι οι λαοί, που ξεκληρίζονται, εκδιώκονται, δολοφονούνται, είτε ως πρόσφυγες είτε ως πολίτες χωρών υποδοχής είτε ως παράπλευρες απώλειες της μάχης του "καλού" και του "κακού" δλδ των θεαματικών αναγκών του καπιταλισμού της καταστροφής. 


Κατά τα άλλα η CIA αποφάσισε ξαφνικά να χτυπήσει τον ανεφοδιασμό του ISIS συγκινημένη από την σφαγή στο Παρίσι  - τύπου "έ, τα παιδιά το παρατράβηξαν"...


η αριστερή στρουθοκάμηλος


*από το βιβλίο "Σχόλια πάνω στην κοινωνία του θεάματος", Θέση 9, σ.25 στην ελληνική μτφ από τον Ελεύθερο Τύπο


Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2015

Συντεχνιακός και χρηματοδοτούμενος συνδικαλισμός: η άλλη όψη του ελληνικού πελατειακού συστήματος

"Στις φωνές μας για άμεση ανάκληση της ...παράνομης απόφασης που μας οδήγησε στην ανεργία έχουμε στο πλευρό μας και την ΓΣΕΕ." - από την συμπαράσταση του Παναγόπουλου στην "Ελληνικός Χρυσός" και την κατευθυνόμενη απεργία...

Για ποιο συνδικαλιστικό κίνημα μιλάμε;
του Δημήτρη Χρήστου*
Όταν βλέπω τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ, αυτόν τον Παναγόπουλο, να με καλεί στις απεργίες, παίρνω ανάποδες και μετά από λίγο αναρωτιέμαι: Καλά, πώς στην ευχή αυτός ο τύπος κρατιέται πρόεδρος στη Γενική Συνομοσπονδία εδώ και 15 χρόνια; 

Ποιος είναι, ο Μπρέζνιεφ; Και καλά τότε που το ΠΑΣΟΚ άντεχε και κρατούσε την πελατεία του, κυρίως στον χώρο του Δημοσίου και των ΔΕΚΟ. Σήμερα πώς καταφέρνει να μένει στην καρέκλα του προέδρου; Η απάντηση είναι απλή: Εδώ στην Ελλάδα ποτέ δεν καταφέραμε να δημιουργήσουμε μαζικό, αξιόπιστο και σοβαρό συνδικαλιστικό κίνημα.

ΤΟ ΚΚΕ μετά το 1990, δηλαδή μετά τη διάσπαση, ως αποτέλεσμα της κατάρρευσης του υπαρκτού και της απουσίας πλέον καθοδηγητικού κέντρου όπως ήταν η Μόσχα, εγκλωβίστηκε σε σεχταριστικές λογικές και αριστερίστικες αντιλήψεις. Μέχρι τότε η γραμμή, και μάλιστα αυστηρή, ήταν ένα σωματείο, μια ομοσπονδία, μια ΓΣΕΕ. Μάλιστα πρότυπο ταξικής οργάνωσης του συνδικαλιστικού κινήματος στα αχτίφ που τακτικά γίνονταν στο ΚΚΕ ήταν αυτό της (τότε) Δυτικής Γερμανίας. Κάμποσα μάλιστα στελέχη του κόμματος είχαν εμπειρίες ως συνδικαλιστές όταν εργάζονταν εκεί. 

Αυτά μέχρι το 1990, γιατί μετά το ΚΚΕ έστηνε κομματικά μαγαζιά με πλατιές ταμπέλες.

ΑΠΟ την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε σοβαρή οργανωτική δομή και ανάλογο προσανατολισμό για να δουλέψει προς την ενίσχυση του συνδικαλιστικού κινήματος. Τα περισσότερα στελέχη του κόμματος προέρχονταν από τους πολυτελείς συντεχνιακούς οργανισμούς του Δημοσίου. Δύσκολα θα έβρισκες στο ανώτερο στελεχικό δυναμικό πραγματικά εργαζόμενους στη βιομηχανία, τις κατασκευές ή σε νέους τομείς της οικονομίας. 

Και παρότι σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα εξουσίας, με ποσοστό 35%, η επιρροή του στα σωματεία που έχουν απομείνει ενεργά είναι περιορισμένη έως ανύπαρκτη καθώς κυριαρχούσε η συντεχνιακή αντίληψη. Ό,τι υπήρχε, ελεγχόταν οργανωτικά από το Αριστερό Ρεύμα και μετακόμισε, στο μεγαλύτερό του μέρος, στη ΛΑΕ.


ΠΩΣ τα καταφέρνει τελικά ο Παναγόπουλος; 
Τα καταφέρνει διότι η ΓΣΕΕ είναι πλέον μια σφραγίδα και το σύνολο της νομενκλατούρας βολεύεται από τους μηχανισμούς των αρχαιρεσιών και ζει πλουσιοπάροχα με όλες τις ανέσεις. 
Πάνω από 300 εργαζόμενους, όλοι συγγενείς και φίλοι των συνδικαλιστών, έχει η χρηματοδοτούμενη διοίκηση της ΓΣΕΕ. Δύο όμως εργάτες να κολλήσουν μια αφίσα ή να κρατήσουν ένα πανό είναι αδύνατον να βρει.

ΔΕΙΤΕ για παράδειγμα τι συμβαίνει με το συνδικαλιστικό κίνημα στις βιομηχανικά ανεπτυγμένες χώρες της Ευρώπης. 
  • Μπορεί στην Ιταλία να εξαϋλώθηκε το περίφημο PCI, αλλά τα συνδικάτα της επιρροής του υπάρχουν και παραμένουν ισχυρά και και ως προς τις διεκδικήσεις τους και ως προς το έργο αλληλεγγύης προς τα μέλη, εργαζόμενα ή άνεργα. Γι' αυτό η αλληλεγγύη δεν μετατρέπεται σε φιλανθρωπία. 
  • Το ίδιο φυσικά συμβαίνει και με τη Γαλλία, όπου το γνωστό αριστερό συνδικάτο της CGT όχι μόνο συνεχίζει να υπάρχει, αλλά και λειτουργεί άριστα. Πήραμε μια γεύση όσοι είδαμε την ταινία "Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο". 
  • Το ίδιο φυσικά συμβαίνει και στη Γερμανία αλλά και στη Βρετανία, όπου τα συνδικάτα ως μέτοχοι του Εργατικού Κόμματος, αντέδρασαν και εξέλεξαν στην ηγεσία του κόμματος τον αριστερό Τζέρεμι Κόρμπιν.
ΥΠΕΡΑΡΙΣΤΕΡΟΥΣ ασυμβίβαστους επαναστάτες έχουμε άφθονους στα πενήντα τόσα πολιτικά σχήματα που υπάρχουν σήμερα σε αυτόν τον τόπο. Δεν βρίσκουμε όμως επαναστάτες που να έχουν, για παράδειγμα, καταφέρει με αφοσίωση και υπομονή να οργανώσουν σοβαρά σωματεία στον δύσκολο ιδιωτικό τομέα, όπου όλα τα σκιάζει η εργοδοτική απειλή.

ΝΑ ΑΝΑΡΩΤΗΘΟΥΜΕ πόσο καλά πηγαίνει το λεγόμενο φοιτητικό κίνημα; Και μόνο το ότι εδώ και 35 χρόνια δεν έχουν καταφέρει οι συνδικαλιστικές κομματικές παρατάξεις να συμφωνήσουν στην ανάδειξη διοίκησης στο ανώτατο συνδικαλιστικό όργανο, την ΕΦΕΕ, αρκεί και περισσεύει για να αντιληφθούμε πόσο αυτό το κομμάτι της μορφωμένης νεολαίας έχει ικανότητες και διάθεση να ξεπεράσει τα εμπόδια που θέτουν οι άνωθεν καθοδηγητές. 
Θα είναι άδικο να εξαιρέσω τον κλάδο των δημοσιογράφων, που ακόμα και τη σημερινή εποχή αρνείται να δεχτεί ως κανονικά μέλη τούς δημοσιογράφους του διαδικτύου. 
Η γνωστή ΕΣΗΕΑ λοιπόν, εδώ και έξι μήνες από τις τελευταίες εκλογές δεν μπορεί ακόμα να συγκροτήσει τη διοίκησή του! Τι ακριβώς έχουν να χωρίσουν;

ΑΝ ΣΥΝΥΠΟΛΟΓΙΣΟΥΜΕ στο συνδικαλιστικό χάος και το χάος αντιπροσώπευσης και δημοκρατικής λειτουργίας σε όλες σχεδόν τις βαθμίδες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, κατανοούμε πόσο δύσκολες είναι οι συνθήκες για να καταφέρει ο ελληνικός λαός να βγει σώος και αβλαβής από αυτήν την παρατεταμένη κρίση. Και αφού ο λαός ανέθεσε την κυβερνητική ευθύνη στον ΣΥΡΙΖΑ, οφείλει αυτός να σοβαρευτεί και να ιεραρχήσει τις πολιτικές του υποχρεώσεις.

Δεν είναι δυνατόν να κερδίζεις τη μεγάλη εμπιστοσύνη των πολιτών στο κυβερνητικό διακύβευμα και να μην μπορείς να βρεις καν σοβαρούς υποψήφιους στους περισσότερους δήμους της χώρας, όπου οι συνδυασμοί που υποστηρίχθηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ πάτωσαν. 
Δεν μπορεί να μας λένε οι "53" στην πρώτη τους εμφάνιση μετά τις δημοτικές εκλογές πως στην Αθήνα έγινε καταπληκτική προεκλογική δουλειά, αλλά χάσαμε από τον κ. Τίποτα, και σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ να μην διαθέτει στην ουσία ούτε έναν (!) δημοτικό σύμβουλο στον οποίο να μπορούν να απευθυνθούν οι ψηφοφόροι που τον εμπιστεύθηκαν. 
Κάντε μια βόλτα στο Πεδίον του Άρεως και θα καταλάβετε πολλά για την αριστερή Περιφέρεια.


πηγή Η ΑΥΓΗ

Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2015

Τα όρια του ελληνικού πολιτικού συστήματος και η θυσία του ΣΥΡΙΖΑ

Με αφορμή την συνεργασία σοσιαλιστών, ριζοσπαστών αριστερών και κομμουνιστών στην Πορτογαλία


Ξεχνάμε συνεχώς στην ελληνική πολιτική σκηνή τον "έλληνα ασθενή" - το πολιτικό σύστημα που ταυτίζει διαχρονικά κόμμα και κράτος - που χρησιμοποιεί την εξουσία πελατειακά και που "αγοράζει" την ψήφο, όχι πολιτικά αλλά με υπόσχεση διορισμού ή δουλειών στο κράτος ή από το κράτος. Και ξεχνάμε τον "έλληνα ασθενή" γιατί κατά βάθος πιστεύουμε ότι δεν πρόκειται να θεραπευθεί ποτέ γιατί "πάντα έτσι ήταν και πάντα έτσι θάναι" - αρκεί να ξαναβρέξει χρήμα...

Κι όμως όλες οι προοδευτικές μεταρρυθμίσεις προσκρούουν διαχρονικά στο πλέγμα της διαπλοκής, στις συμμορίες των κρατικοδίαιτων, στις συντεχνίες των ευνοημένων, στους "κρατικούς" συνδικαλιστές, στους κομματικούς υπαλλήλους και σε ότι καθρεφτίζει δεκαετίες (ή αιώνες κατ΄άλλους) λειτουργίας ενός καλολαδωμένου (κυριολεκτικά) παρασιτικού πελατειακού συστήματος διαπλοκής κόμματος κράτους!

Το ελληνικό πολιτικό σύστημα είναι γνήσια αποτύπωση του πελατειακού συστήματος - η οργάνωσή του σε συντεχνίες συμφερόντων και κομματικές μασονίες έχει διαφθείρει πλήρως την θεσμική ή ιδεολογική του υπόσταση και το έχει καταστήσει "δήθεν", "νομότυπο", "απομίμηση", έως και τύποις "νόμιμο"-αλλά ποτέ ηθικό. Μας κάνει εντύπωση η διήθηση της διαπλοκής βαθιά μέσα στην κοινωνία όταν συγκρινόμαστε με άλλους ευρωπαϊκούς λαούς: κι εκεί υπάρχει διαφθορά στα υψηλά κλιμάκια, στις μεγάλες επιχειρήσεις και τις ελίτ - αλλά στην σχέση με το κράτος, η σχέση των πολιτών είναι δομημένη περισσότερο σε θεσμικές σχέσεις παρά σε προσωπικές. Ο μπάρμπας στην Κορώνη, το βύσμα, ο κομματικός διορισμός, η κυριαρχία των κρατικοδίαιτων "επιχειρηματιών" δεν είναι ο κανόνας αλλά η εξαίρεση. Και είναι σκάνδαλο όταν αποκαλύπτεται, όχι αυτονόητη καθημερινότητα.


Η ελληνική εξαίρεση (που για να αποφύγουμε την "εθνική" ταπείνωση όλο και την απωθούμε στο υποσυνείδητο...) υπάρχει, κι έχει δραματικά χειροπιαστά αποτελέσματα στα κόμματα που απαρτίζουν το ελληνικό πολιτικό σκηνικό. Που εξηγούν την τεράστια διαφορά νοοτροπίας που διαπιστώνουμε σε σύγκριση με άλλους ευρωπαϊκούς λαούς ακόμη και του Νότου. Παράδειγμα η Πορτογαλία αλλά και η συνεργασία του Αλέξη Τσίπρα με δυνάμεις της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας αλλά όχι τις εντόπιες...


Στην Πορτογαλία σοσιαλιστές, ριζοσπάστες αριστεροί (Μπλόκο) και κομμουνιστές όχι μόνο έριξαν από κοινού μια κυβέρνηση μειοψηφίας της δεξιάς αλλά έχουν προσυμφωνήσει και σε κυβερνητική συνεργασία - πράγμα αδύνατον να συμβεί αντίστοιχα μεταξύ ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα για λόγους που έχουν να κάνουν ακριβώς με τον "έλληνα ασθενή". Επίσης ο ΣΥΡΙΖΑ σχεδόν δέχθηκε πρόταση συμμετοχής στο ευρωπαϊκό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα κατά τις διαπραγματεύσεις του καλοκαιριού με την τρόικα και οι εκπρόσωποί του εντυπωσιάζονται που ο ΣΥΡΙΖΑ και στις δυο κυβερνήσεις προτιμά να συνεργάζεται με τους Ανεξάρτητους Έλληνες και όχι με το "σοσιαλιστικό" ΠΑΣΟΚ ή το "σοσιαλφιλελεύθερο" Ποτάμι. Και αυτό όμως εξηγείται από την "ελληνική εξαίρεση".


Τα μεταλλαγμένα ελληνικά κόμματα


Εξαιτίας της μεγάλης χρονικής παραμονής σε συνθήκες συντεχνιακής πελατειακής οργάνωσης της κοινωνίας, τα ελληνικά κόμματα μόνο κατ΄όνομα απηχούν τις γενικότερες ιδεολογικές αρχές που υποτίθεται τα συγκροτούν σε σαφείς και διακριτές συλλογικότητες


Έτσι η ΝΔ δεν είναι φιλελεύθερο κόμμα ως προς την πολιτική της ιδεολογία, αν και την επικαλείται: πρόκειται για ένα κόμμα ακραία πελατειακό που στηρίχθηκε στον μετεμφυλιακό διαχωρισμό των ελλήνων, οργάνωσε το "κράτος της δεξιάς", απέκλεισε κάθε άλλη "ιδεολογία" αληθινή ή υποθετική από το καθαρό της κράτος και ευνόησε τους δικούς της επιχειρηματίες πολλούς από τους οποίους δημιούργησε κυριολεκτικά η ίδια. Έτσι ο διδαγμένος από τα λάθη του Κ.Καραμανλής και ο φιλελεύθερος υπουργός οικονομικών του Π.Παπαληγούρας κατηγορήθηκαν για σοσιαλμανία όταν αποπειράθηκαν να εφαρμόσουν λίγο φιλελευθερισμό στο ελληνικό κράτος. Και ανέλαβε η λαϊκή δεξιά του Έβερτ - η συνέχεια είναι γνωστή. Σήμερα επιλέγουν αρχηγό μεταξύ του καφενείου, του νεοφολελεύθερου λόμπι και της ακροδεξιάς...


Το ΠΑΣΟΚ δεν είναι σοσιαλιστικό κόμμα. Είναι μια συμμορία κρατικοδίαιτων, ένα υπόλειμμα της εξουσίας που αντί να διαλύσει το κράτος της δεξιάς, έκανε την διαφθορά συνώνυμο της ελληνικής πολιτικής ζωής, τον κομματικό διορισμό πασατέμπο, το 70-30 (της μοιρασιάς με την Δεξιά) "αρχή" της κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας και την εκπόρνευση των αριστερών συνειδήσεων επάγγελμα. Αφού έβαλε την χώρα στα μνημόνια τον καιρό που υπήρχαν εναλλακτικές για να σώσει τις τράπεζες, κατέρρευσε εκλογικά αλλά όχι ως μηχανισμός - το ΠΑΣΟΚ "ξέρει την δουλειά" και "είναι παντού" - αναμένει ευνοϊκότερες συγκυρίες για να αλλοιώσει ξανά προς ίδιον όφελος τον προοδευτικό μεταρρυθμιστικό χώρο. Αυτοί που δεν τους ήξερε ούτε ο θυρωρός τους πλούτισαν, "πρόκοψαν" και άφησαν τον λογαριασμό στον ελληνικό λαό.


Το Ποτάμι δεν είναι σοσιαλφιλελεύθερο κόμμα. Είναι ένα κόμμα χωρίς μέλη, δικτατορικής σύλληψης για να κάνει την δουλειά - κόμμα εργαλείο. Φτιάχτηκε για να ανακόψει την ριζοσπαστική αριστερά, φτιάχτηκε μετά τις αποτυχημένες αποτυχίες του χώρου του ΠΑΣΟΚ να ανασυνταχθεί και των νεοφιλελεύθερων να αποκτήσουν πολιτική στέγη μεγαλύτερη από του Τζήμερου. Και απέτυχε αφού χρησιμοποίησε ότι πιο φθαρμένο και διαπλεκόμενο υπάρχει στον πάγκο της πολιτικής, καθαρά "πουλώντας" τις αρχικές του διακηρύξεις. Τώρα είναι αντιμέτωπο με την εξαφάνιση.


Το ΚΚΕ δεν είναι αριστερό κόμμα. Είναι μια μικρή σέκτα που αντλεί από την ισχυρή κομμουνιστική παράδοση της χώρας μεν, αλλά δεν έχει καμία σχέση με το πνεύμα αλληλεγγύης και αυτοθυσίας της αριστεράς: δεν συμμετέχει πουθενά, δεν συμφωνεί με κανένα και τίποτα, δεν έχει προτάσεις διαχείρισης παρά μόνο αν του δοθεί πλειοψηφία και λευκή επιταγή να κάνει ότι θέλει. Και το χειρότερο είναι ότι αυτό που θέλει είναι μια μονοκομματική δικτατορία στο όνομα του λαού. Σταλινικού τύπου. Γιατί όποιος δεν έχει τίποτα να προτείνει ασχολείται περισσότερο να κλείνει το στόμα των άλλων που "προδίδουν" την ανικανότητά του. Καμιά σχέση το σημερινό κατά τίτλο ΚΚΕ με εκείνο που δημιούργησε τον Συνασπισμό την Αριστεράς ή αυτό που σήμερα δοκιμάζει την συμμετοχή του σε κυβέρνηση στην Πορτογαλία.


Και ο ΣΥΡΙΖΑ;


Στον ΣΥΡΙΖΑ εν τοις πράγμασι έπεσε ο κλήρος της ανανέωσης του ελληνικού πολιτικού προσωπικού ως "η τελευταία ευκαιρία" (όπως αντίστοιχα και στους ΑΝΕΛ από την άλλη πολιτική πλευρά). 


Όχι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει μέσα του απόψεις και δυνάμεις που αντανακλούν την "ελληνική εξαίρεση" και τον "έλληνα ασθενή" - κάτι τέτοιο θα ήταν εξωπραγματικό. Άλλωστε η πρώτη του κυβέρνηση έπεσε από την δράση τέτοιων δυνάμεων, των νεοκομσομόλων της "αριστερής πλατφόρμας" σήμερα ΛΑΕ, δλδ της "αντίληψης ΚΚΕ", όπως περιγράφηκε παραπάνω. Επίσης διαθέτει δυνάμεις - μεταξύ των πολλών πασοκογενών στελεχών του - της "αντίληψης ΠΑΣΟΚ" όπως επίσης περιγράφηκε παραπάνω - ο Α.Μητρόπουλος και κυρίως η πολιτική συμπεριφορά του ήταν ένα χαρακτηριστικό τέτοιο παράδειγμα. Ακόμη υπάρχουν τεχνοκράτες της φιλελεύθερης άποψης που δεν βρήκαν αλλού στέγη αλλά και "ποταμίσιοι" αναρριχητές της εξουσίας που δοκιμάζουν την τύχη τους στο "μεγάλο μαγαζί". Όλα αυτά είναι αναπόφευκτα αφού και ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ είναι μέρος αυτής της κοινωνίας και δεν ήρθε από τον Άρη... 


Αλλά υπάρχει μια θεμελιώδης διαφορά με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις: ο ΣΥΡΙΖΑ έχει περάσει πολλές φορές από την βάσανο της αυτοαμφισβήτησής του και αντέχει να το ξανακάνει


Έχει δοκιμάσει τα όρια της ανανεωτικής προγραμματικής παρέμβασης στην ελληνική κοινωνία. Την συνεργασία με τις αφομοιώσιμες αλλά και τις μη αφομοιώσιμες δυνάμεις της παλιάς ή παραδοσιακής αριστεράς κάθε ιδεολογικής προέλευσης. Έχει λειτουργήσει δημοκρατικά, συνθετικά με ανοχή στην διαφορετικότητα και έμαθε την διαχείριση με διάλογο και σύνθεση απόψεων στο εσωτερικό του πρώτα. Είναι το πρώτο ελληνικό κόμμα που έβαλε με επιτυχία στην άκρη τις υπέρμετρες ατομικές φιλοδοξίες και όρια στα εσωτερικά λόμπι και τις συντεχνίες χάρη του κοινού καλού.


Έχει απαλλαγεί από τα κόμπλεξ της "ιδεολογικής καθαρότητας" και της μη ανάληψης κυβερνητικών ευθυνών διαχείρισης (την ώρα που το ΚΚΕ δεν συνήλθε ποτέ από την συγκυβέρνηση του 89-90 ή την συνύπαρξή του με άλλους αριστερούς στον ΣΥΝ). Έχει ήδη κυβερνητική εμπειρία αλλά και διαπραγματευτική γνώση από τα λάθη και τις επιτυχίες του ως συμμέτοχος σε κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας. Μαθαίνει τι είναι το μείζον (η χώρα και οι άνθρωποί της) και το έλασσον (το κόμμα). Και ψηφίζεται γι αυτό.


Η μεγάλη του υποθήκη είναι ότι ανέλαβε την διαχείριση μιας κατάστασης ημικατοχής (με το τρίτο μνημόνιο) που πρακτικά κληρονόμησε από τους προηγούμενους και δεν κατάφερε να ανατρέψει - κατάλαβε ήδη ότι ο δρόμος της απεμπλοκής είναι ελικοειδής απέναντι (υποχρεωτικά) σε ολόκληρη την νεοσυντηρητική Ευρώπη που μέχρι στιγμής έχει τους συσχετισμούς συντριπτικά με το μέρος της.

Η τομή του ΣΥΡΙΖΑ στο ελληνικό πολιτικό σύστημα έχει ήδη γίνει. Δεν εγκατέλειψε τους ανθρώπους ξανά στην δεξιά επειδή απέτυχε στις πρώτες μάχες. Ακόμη και αν αυτό του κοστίσει κομματικά - ήδη του στοίχισε. Προτιμά να περάσει απέναντι ακόμη κι αν "καεί" στην προσπάθεια. 
Το ρίσκο που ανέλαβε, με το συγκεκριμένο πολιτικό προσωπικό που διαθέτει, με τα εσωτερικά και εξωτερικά εμπόδια που έχει μπροστά του και κυρίως την άσχημη συγκυρία να είναι ο πρώτος που άνοιξε το ρήγμα στην γερμανική κυριαρχία, είναι μεγάλο. 
Αλλά αν κάνεις στα δύσκολα συνέχεια πίσω, η "ελληνική εξαίρεση" αντί να μειώνεται θα δυναμώνει - και ο "έλληνας ασθενής" θα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο

Η μοίρα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ίσως να καεί στην πορεία προς το φως και να γίνει θυσία για να γίνει η κάμπια πεταλούδα. Στην πορεία για την εξυγίανση του ελληνικού πολιτικού συστήματος μαζί με την έξοδο από την εξάρτηση από το χρέος - την ανασυγκρότηση, ιδεολογική και παραγωγική της ελληνικής κοινωνίας που δέχθηκε ισχυρό πλήγμα τις περασμένες δεκαετίας από τους διαφθορείς του παρασιτισμού και σταμάτησε να παράγει και να είναι ανεξάρτητη. Πλέον κανείς δεν έχει σήμερα εύκολες λύσεις και ειδικά ένα "έτοιμο" συνδυαστικό πλαίσιο εξοικονόμησης πόρων, δίκαιης ανακατανομής των υπαρχόντων, ανάπτυξης με δικαιοσύνη, υγιούς επιχειρηματικότητας και επενδύσεων και ενδογενούς παραγωγικής ανασυγκρότησης. Αναγκαστικά θα μάθουμε από τα λάθη μας.


Αλλαγή στην Πορτογαλία - συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Και στην Ελλάδα;


Κανονικά όλες οι προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις θα έπρεπε να βοηθήσουν το τιτάνιο αυτό έργο "εξόδου" από την εξάρτηση από τον δανεισμό και από τον παρασιτισμό επί της ενδογενούς ανάπτυξης.


Αλλά είπαμε: είναι "δήθεν".



Γιώργος Παπασπυρόπουλος



Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2015

Σύγχρονοι ήρωες και ηρωίδες οι whistleblowers: Stephanie Gibaud: "Είμαι τυχερή που είμαι ζωντανή"

Έχοντας πολεμήσει την UBS για 8 χρόνια, έχασα τα πάντα: την καριέρα μου, την υγεία μου, τα χρήματά μου, τους φίλους μου, την οικογένειά μου, την ιατροφαρμακευτική μου περίθαλψη, τις διακοπές μου, την σύνταξή μου. Για να μην αναφέρω τα παιδικά χρόνια των παιδιών μου.
της Stephanie Gibaud*

Ο τίτλος της ημερίδας "Is tax justice possible?"* (Είναι δυνατή η φορολογική δικαιοσύνη;), το ερώτημα πώς μια μειονότητα σφετερίζεται τον πλούτο και αυξάνει τις κοινωνικές αδικίες, είναι ένα θέμα ύψιστης σημασίας. Ειδικά για μένα, ως πληροφοριοδότρια (whistleblower).
Για όσους από εσάς δεν γνωρίζετε την ιστορία μου, είμαι αυτή που αποκάλυψε τις παράνομες πρακτικές της τράπεζας UBS, της πρώην εργοδότριας μου στη Γαλλία και στην Ελβετία, σχετικά με το φαινόμενο της φοροδιαφυγής και του ξεπλύματος μαύρου χρήματος. Ξεκίνησα τον αγώνα το 2008 -και από τότε είναι ένας πόλεμος. Ίσως να θυμάστε ότι κανείς, ούτε τα μέσα ενημέρωσης, μιλούσαν για τη μαζική φοροδιαφυγή εκείνη την εποχή. Σήμερα στη Γαλλία, η UBS έχει παραπεμφθεί σε δίκη 4 φορές και πρέπει να καταβάλει το μεγαλύτερο πρόστιμο που επιβλήθηκε ποτέ, ύψους 1,1 δις ευρώ, στη Γαλλική Δικαιοσύνη. Το Υπουργείο Οικονομικών, θεωρεί ότι 19 δις ευρώ Γάλλων πολιτών έχουν "κρυφτεί" στην Ελβετία.
Όντας πληροφοριοδότρια σημαίνει πως με κάποιον τρόπο είμαι τυχερή που είμαι ζωντανή. Έκαναν τα πάντα για να με λιώσουν σαν έντομο: απομόνωση, παρενοχλήσεις, δυσφήμηση, πιέσεις. Με στόχο να κρατηθεί μυστικό και στην αφάνεια το σκάνδαλο.
Δεν επιθυμώ να απαριθμήσω όλα τα σκάνδαλα που έχουν έρθει στο φως της δημοσιότητας τα τελευταία χρόνια, ωστόσο μπορούμε να  αναγνωρίσουμε ότι αφορά μια ολόκληρη βιομηχανία: HSBC, Swissleaks, Luxleaks, Julius Baer, Credit Suisse, UBS, για να αναφέρουμε  μόνο ορισμένα σκάνδαλα.
Σύμφωνα με τον Gabriel Zuckmann, $7.6 τρις περιουσιακών στοιχείων κρύβονται σε offshore, ενώ ο James Henry, επικεφαλής οικονομολόγος στο McKinsey, κάνει λόγο για $21 τρις. Όποια κι αν είναι τα στοιχεία, τα ποσά είναι τεράστια.
Είναι μια βιομηχανία. Η offshore τραπεζική είναι πράγματι η πιο εγκληματική βιομηχανία στον κόσμο.
Ήμουν στην Ισπανία την περασμένη εβδομάδα, διότι ένα ντοκιμαντέρ παίχτηκε στη Βαρκελώνη για την ιστορία μου και το σκάνδαλο της USB. Επαναλαμβάνω, επομένως, ότι αυτό που συνέβη στη Γαλλία  έχει επίσης συμβεί σε Βέλγιο, Πορτογαλία, Ισπανία, Γερμανία, Ολλανδία, Ελλάδα και έχω όλα τα αποδεικτικά έγγραφα για όσα σας αναφέρω.
Στην Αργεντινή έχω συνεργαστεί στενά με το Υπουργείο Οικονομικών και την αρμόδια Νομοθετική Επιτροπή. Ήμουν στο τηλέφωνο χθες με έναν από τους Αργεντινούς ανακριτές για μία από τις περιπτώσεις τους: Το Ομοσπονδιακό Υπουργείο Δικαιοσύνης της Ελβετίας μόλις απέρριψε ένα αίτημα για έναν πελάτη "ύποπτο για απάτη" με το επιχείρημα ότι λείπουν επαρκή αποδεικτικά στοιχεία. Μιλάμε τώρα για έναν offshore πελάτη αξίας περίπου $ 22 εκατ.
Η χειραγώγηση  της ελβετικής Δικαιοσύνης είναι σαφής σε 2 διάσημες περιπτώσεις:
α. Ο Rudolf Elmer, πρώην διευθύνων σύμβουλος της Julius Baer στα Caiman Islands,  πήγε φυλακή για παραβίαση του ελβετικού τραπεζικού απορρήτου δίδοντας στη δημοσιότητα πληροφορίες που ανήκουν στη θυγατρική της Julius Baer στα Caiman. Tο δικαστήριο αποφάνθηκε ότι δεν είναι βρισιά να αποκαλέσει κάποιος τον κ. Elmer κλέφτη, και οι δημοσιογράφοι "ενθαρρύνονται να χρησιμοποιούν αυτό το όνομα όταν αναφέρονται σε αυτόν". Ο Rudolf Elmer ήταν σε επαφή με τον Julian Assange των Wikileaks ώστε να φέρουν στη δημοσιότητα την ιστορία.
β.  Ο Herve Falciani, ο υπεύθυνος πληροφορικής της HSBC στη Γενεύη που έχει αποκαλύψει την παγκόσμια φοροδιαφυγή, δεν θα παραβρεθεί στην δίκη του. Διότι  η δίκη είναι άδικη και εξαγοράστηκε  από την Ελβετική HBSC. Όπως ίσως γνωρίζετε, στην Ελβετία είναι πιο σοβαρή η παραβίαση του τραπεζικού απόρρητου από ότι να σκοτώσεις κάποιον. Ωστόσο, ας υπενθυμίσω σε όλους, ότι ο πρώτος που παραβίασε το τραπεζικό απόρρητο ήταν η UBS. Το 2009, η UBS έδωσε στη δικαιοσύνη των ΗΠΑ τα ονόματα των 4.450 ΗΠΑ πολιτών που είχαν αποφύγει, μέσω των υπηρεσιών της, την αμερικανική υπηρεσία φορολογίας (IRS).
Τι κάνει η δικαιοσύνη στην Ευρώπη; Πόσο δύσκολο είναι να καταδικαστούν οι τράπεζες; Και τι γίνεται με τους Διευθύνοντες Συμβούλους και τα ανώτατα διευθυντικά στελέχη που εφάρμοσαν τις παράνομες στρατηγικές; Ο Διευθύνων Σύμβουλος και ανώτατα διευθυντικά στελέχη της Credit Suisse έχουν δηλώσει στην αμερικάνικη δικαιοσύνη «Είμαστε υπεύθυνοι, αλλά δεν είμαστε ένοχοι». Ε, τότε ποιος είναι ;
Είναι αστείο, αλλά στην Ευρώπη διώκονται όσοι αποκαλύπτουν τις παρανομίες, οι whistleblowers: ο Herve Falciani ήταν φυλακή στην Ισπανία. Η Lutz Otte ήταν στη φυλακή.
Η Διεθνής Διαφάνεια δημοσίευσε τις προάλλες μια έκθεση σχετικά με την αδιαφάνεια στις ΗΠΑ, που είναι πρώτη σε όλο τον κόσμο. Στην Ευρώπη, το Ηνωμένο Βασίλειο κατατάσσεται πρώτο και η Ελβετία τρίτη, για τρίτη συνεχόμενη φορά. Αυτές οι δύο είναι οι πιο αδιαφανές χώρες.  Τι περιμένει  η Ευρώπη για να αλλάξει τους κανόνες ; Πόσο σημαντικό είναι αυτό για το Ηνωμένο Βασίλειο για να κρατήσει την αδιαφάνεια;
Και κάτι ακόμη για την ατιμωρησία:
Η UBS έχει κάνει έφεση για την υπόθεση της στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων(ΕΔΑΔ). Δεν θα έπρεπε το Δικαστήριο αυτό να με προστατεύει –τους πληροφοριοδότες γενικά- αντί για αυτούς; Η UBS έχει παραπεμφθεί σε δίκη στη Γαλλία, το ίδιο και στο Βέλγιο και έχουν πληρώσει πολλά στη Γερμανία για φοροδιαφυγή και ξέπλυμα χρήματος. Παρ όλα αυτά, τολμάνε να προσφύγουν στο ΕΔΑΔ. Τελικά, δεν είναι φτιαγμένη πολύ καλά η δικαιοσύνη για αυτούς τους απατεώνες;
Πέρυσι, ένας ανώτατος σύμβουλος της UBS στην Γαλλία ορίστηκε από τον υπουργό Οικονομικών της Γαλλίας στην Επιτροπή των κυρώσεων - Autorité des Marches Financiers.
Στην Ελβετία, ο Mark Branson - το κορυφαίο στέλεχος της UBS που είχε ζητήσει συγγνώμη στην αμερικανική δικαιοσύνη - τώρα είναι επικεφαλής της Ελβετικής εποπτικής αρχής χρηματοπιστωτικής αγοράς (FINMA).
Όπως γνωρίζετε, οι Σνόουντεν και Ασάνζ είχαν ζητήσει άσυλο στη Γαλλία, αλλά οι αιτήσεις τους απορρίφθηκαν από τον Πρόεδρο Ολάντ. Την άνοιξη του τρέχοντος έτους, 450 Γάλλοι βουλευτές από τους 500 ψήφισαν ένα νόμο μαζικής παρακολούθησης, ένα αντίγραφο του αμερικανικού Patriot Act. Η λεγόμενη χώρα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ιδρυτικό μέλος της Ευρώπης, έγινε το παράδειγμα αποφυγής στην προστασία των πολιτών.
Μιας και βρισκόμαστε στον τόπο του εγκλήματος ήθελα επίσης να αναφέρω τον Antoine Deltour, τον whistleblower του σκανδάλου Luxleaks. Ας θυμηθούμε ότι ο ίδιος είναι αντιμέτωπος με μια 5ετή ποινή φυλάκισης.
Έχοντας πολεμήσει την UBS για 8 χρόνια, έχασα τα πάντα: την καριέρα μου, την υγεία μου, τα χρήματά μου, τους φίλους μου, την οικογένειά μου, την ιατροφαρμακευτική μου περίθαλψη, τις διακοπές μου, την σύνταξή μου. Για να μην αναφέρω τα παιδικά χρόνια των παιδιών μου.
Έχουμε “φορολογικούς παραδείσους” εντός Ευρώπης. Πώς είναι αποδεκτό από τους Ευρωβουλευτές;  Για να ονοματίσουμε και να αναφέρουμε μερικά:  το Μονακό για τους πολίτες του Ηνωμένου Βασιλείου, η Ανδόρρα για τους Ισπανούς πολίτες, το Λουξεμβούργο για πολυεθνικές εταιρίες, η Αυστρία με το τραπεζικό της απόρρητο, η Κύπρος για τους Ρώσους…
Πρόκειται για κάτι εντελώς παράλογο. Πότε οι κανόνες θα γίνουν οι ίδιοι για κάθε παίχτη; Πότε οι κοινωνικοί φόροι, το  ΦΠΑ, οι φόροι εισοδήματος θα συζητηθούν εκτεταμένα; Πώς μπορούν οι πολίτες ορισμένων χωρών, ας σκεφτούμε σαν παράδειγμα τους Έλληνες, να προστατευτούν στην περίπτωση που ορισμένα κράτη “τρώνε” στην πλάτη κάποιων άλλων κρατών; Για παράδειγμα, το Λουξεμβούργο είναι ένα πλούσιο κράτος, όμως η Ιταλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ελλάδα είναι χρεοκοπημένα κράτη.
Η πλουτοκρατία βρίσκεται στο κέντρο των πάντων στην Ευρώπη. Οι πληροφορίες είναι καλύτερα προστατευμένες από ότι είναι οι πολίτες, από ότι είναι η ίδια η ζωή. Οι πληροφορίες προστατεύονται από το απόρρητο που παρέχει αδιαφάνεια και οδηγεί στην ατιμωρησία.
Για εμάς, τους πληροφοριοδότες, η ζωή μας βρίσκεται σε κίνδυνο. Πρόκειται για ένα ζήτημα αξιοπρέπειας. Ένα ζήτημα που δεν  αφορά μόνο τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά και μια καλύτερη ζωή για όλους μας.

* Η Stephanie Gibaud είναι μια από τους 3 whistleblowers, που προτάθηκε από την Ευρωπαϊκή Αριστερά για το βραβείο Ζαχάρωφ. Το παραπάνω κείμενο είναι αποσπάσματα από την ομιλία της, σε σύσκεψη της Ευρωπαϊκής αριστεράς που πραγματοποιήθηκε την προηγούμενη εβδομάδα στο Λουξεμβούργο.
πηγή tvxs.gr

Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2015

Η πρόταση του τμήματος Βιομηχανίας του ΣΥΡΙΖΑ για τον Νέο Αναπτυξιακό Νόμο



Σύντομη παρουσίαση από τον Αλέξανδρο Οικονομίδη*:

Ενσωματωμένη εικόνα 1
Με αφορμή τη δημοσιοποίηση από την Εφημερίδα Συντακτών των βασικών μερών της πρότασης του τμήματος Βιομηχανίας του Σύριζα με θέμα τον Νέο Αναπτυξιακό Νόμο (εδώ) σας στέλνουμε την πρόταση που έχει κατατεθεί στο Υπουργείο Οικονομίας.

Αυτή η πρόταση δεν περιορίζεται μόνο στον Νέο Αναπτυξιακό Νόμο, αλλά κατατίθεται και ως κορμός ενός γενικότερου σχεδίου στρατηγικής για την ανάπτυξη όχι μόνο της Εγχώριας Βιομηχανίας αλλά και  γενικότερα της Οικονομίας της χώρας μας. 

Ο βασικός στόχος και κατεύθυνση της πρότασης αυτής, είναι η μεγιστοποίηση της παραγώμενης Εγχώριας Προστιθέμενης Αξίας (ΕΠΑ).

Είναι γνωστό ότι οι διάφοροι αναπτυξιακοί νόμοι που εφαρμόσθηκαν μέχρι σήμερα, αντί να στοχεύουν και σκοπεύουν στο ζητούμενο, που είναι η δημιουργία ενός ελληνικού διεθνώς εμπορεύσιμου τελικού προϊόντοςπεριορίζονται στην ενίσχυση των «προθέσεων», επιδοτώντας κυρίως δαπάνες κτιριακού και μηχανολογικού εξοπλισμού (πάντα εισαγόμενου μια που δεν υπάρχει η δυνατότητα έκδοσης πιστοποιητικού για τα εγχωρίως κατασκευαζόμενα!), και πάσης φύσεως υπηρεσίες (ταξίδια, εκθέσεις, υπηρεσίες εξωτερικών συμβούλων και μιας βαριάς βιομηχανίας υπηρεσιών «δημιουργίας» business plan -«paper-ρολογίας» και όχι μόνο).

Το τελικό αποτέλεσμα όλων αυτών δεν είναι άλλο από τη διόγκωση του παρασιτισμού και της διαφθοράς.

Οι βασικοί στόχοι της πρότασης είναι

α) η επικέντρωση στην δημιουργία προιόντων με δείκτη Εγχώριας Προστιθέμενης Αξίας (ΕΠΑ) μεγαλύτερης του 35%,
β) Η πρότασή μας αφορά ΜΟΝΟ τη δημιουργία τελικού προϊόντος, αποκλείοντας τις κάθε φύσης υπηρεσίες, ανεξάρτητες από το προϊόν,
γ) Οι έμμεσες ενισχύσεις θα υλοποιούνται, από τις ίδιες τις επιχειρήσεις, μέσω των λογιστικών τους βιβλίων,
δ) η έμμεση ενίσχυση που βασίζεται σε αντικειμενικά κριτήρια και δεν εξαρτάται από εξωτερικούς παράγοντες, π.χ. το χρόνο της καταβολής της ενίσχυσης, ώστε αυτή να παράγει άμεσα αποτελέσματα στη λειτουργία της επένδυσης,
ε) η εξάλειψη της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς, και τέλος
στ) ενίσχυση που δεν θα επιβαρύνει άμεσα τη δημοσιονομική θέση της χώρας, ενώ η ίδια παροχή των ενισχύσεων δεν θα επηρεάζεται από την κατάσταση ρευστότητας του δημοσίου.


Αλέξανδρος Οικονομίδης
Μέλος του συντονιστικού της γραμματείας του τμήματος Βιομηχανίας του ΣΥΡΙΖΑ


Τμήμα Βιομηχανίας του ΣΥΡΙΖΑ

Πρόταση για τον Νέο Αναπτυξιακό Νόμο


ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Όταν ένας Νόμος ονομάζεται «Αναπτυξιακός Νόμος» αναμένεται μέσα από τα άρθρα του να ορίζεται, διακρίνεται ή έστω τεκμαίρεται το Αναπτυξιακό Σχέδιο για τις οικονομικές δραστηριότητες της χώρας που αυτός αφορά.

Ωστόσο, όπως είχαν διατυπωθεί οι Αναπτυξιακοί Νόμοι την τελευταία εικοσαετία, δεν ήταν δυνατόν να διακριθεί ή αναδειχθεί οποιοδήποτε σχέδιο! Αυτό είναι το πρώτο και βασικό πρόβλημα.

Η εφαρμογή των προηγούμενων αναπτυξιακών νόμων, τελικά βοήθησε στη μεγέθυνση των υπηρεσιών (σύμβουλοι-βιομηχανίες υπηρεσιών δημιουργίας business plan και όχι μόνο), του παρασιτισμού, της αθρόας εισαγωγής μηχανολογικού εξοπλισμού και του αυξημένου διαχειριστικού κόστους, με αποτέλεσμα την κατασπατάληση σημαντικών πόρων σε βάρος των πραγματικά δικαιούχων.

Από την είσοδο της χώρας στην ΕΟΚ και μέχρι το 2008, που άρχισε η διεθνής κρίση, η μαζική εισροή χρήματος μέσω ευρωπαϊκών κονδυλίων (τα οποία διαχειριζόταν η κυβέρνηση) και η εύκολη χρηματοδότηση με εξωτερικό δανεισμό του γενναιόδωρου κράτους, έστρεψε τους ανθρώπινους και μη πόρους της οικονομίας μακριά από την παραγωγή και προς δραστηριότητες που εξασφάλιζαν την πρόσβαση σε αυτά τα χρήματα. Η εισροή αυτών των χρημάτων οδήγησε σε μια όλο και αυξανόμενη διάβρωση των θεσμών.

«Η Ελλάδα που παράγει» έφθινε, παρόλο που η κατανάλωση σαν ποσοστό του ΑΕΠ αυξανόταν κατά πολύ πάνω από τον αντίστοιχο ευρωπαϊκό μέσο όρο, τροφοδοτούμενη από τις σημαντικές εισροές που δεν βρίσκανε απέναντί τους μια υγιή παραγωγική βάση. (1)

Ως προς τα αίτια της ελληνικής κρίσης, ο καθ. Κωνσταντίνος Γάτσιας (2) αναφέρει τα εξής:
  • Η Ελληνική κρίση είναι αυτοτελής και ενδογενής σε μεγάλο βαθμό. Αυτό σημαίνει ότι θα είχαμε κρίση ανεξάρτητα από την παγκόσμια ή την Ευρωπαϊκή
  • Την περίοδο 1999-2009, δηλαδή περίοδο που είμαστε στην Ενωμένη Νομισματική Ένωση ΟΝΕ, δεν είχαμε καθόλου ανάπτυξη αλλά υποανάπτυξη και απόκλιση, ΟΧΙ σύγκλιση.
  • Οι εξαγωγές μας κυριαρχούνταν από λιγότερο σύνθετα, χαμηλής προστιθέμενης αξίας προϊόντα. Δηλαδή, πήγε άσχημα, όχι μόνο σχετικά με τα σύνθετα προϊόντα (μηχανολογικό εξοπλισμό, χημικά προϊόντα, μέταλλα κλπ, αλλά και με τα λιγότερο σύνθετα προϊόντα (ανεπεξέργαστες πρώτες ύλες, ξυλουργικά προϊόντα, αγροτικά προϊόντα κλπ).
  • Αυτή η συρρίκνωση της παραγωγικής ικανότητας της χώρας σε διεθνώς εμπορεύσιμα προϊόντα και η καθήλωση της σε τεχνολογίες και προϊόντα μεσαίας και χαμηλής εξειδίκευσης, είναι τελικά εκείνη που καθορίζει τι θέσεις εργασίας μπορεί να προσφέρει η οικονομία, τι μισθούς μπορεί να πληρώνει, τι εισόδημα μπορεί να δημιουργεί και να αναδιανείμει.
Χαρακτηριστικά προσθέτει: Αν σήμερα έπεφταν χρήματα από ελικόπτερο, θα διογκώνονταν οι παρασιτικοί χώροι της αγοράς.

Συνέπεια των παραπάνω ήταν η πτώση της συμμετοχής της μεταποίησης στη δημιουργία της Προστιθέμενης Αξίας της οικονομίας στα χρόνια προ της κρίσης, όπως φαίνεται στο παρακάτω διάγραμμα:



Επίσης, στο διάγραμμα που ακολουθεί καταγράφεται η χαμηλή́ «πολυπλοκότητα» των προϊόντων που εξάγει η χώρα μας, με τη μικρή συμμετοχή́ της μεταποίησης στο (προ κρίσης) ΑΕΠ της χώρας: (3)




Τέλος, στα έτη της κρίσης 2008 έως 2013, σύμφωνα με την Eurostat (4), η συνολική Ακαθάριστη Προστιθέμενη Αξία της χώρας (σε εκατ. Ευρώ) μειώθηκε κατά 25% (από 213.933 εκ σε 160.544 εκ.).

Ο πρωτογενής τομέας (Α) ενώ μειώθηκε από 6.624 εκ. σε 6.106 εκ. εμφανίζεται σε ποσοστό αυξημένος (από 3,1% σε 3,8%) λόγω της μείωσης του ΑΕΠ. Η μεταποίηση (C) υπέστη τη μεγαλύτερη μείωση κατά 30% από 19.428 εκ. το 2008 σε 13.622 εκ. το 2013 (αντίστοιχα από 9,1% του ΑΕΠ σε 8,5%). Oι δε υπηρεσίες παντός είδους εκτινάχθηκαν σε ποσοστό 88%.

Όλα τα ανωτέρω βέβαια δεν συνέβησαν τυχαία. Είναι η απολύτως προδιαγραμμένη συνέπεια της οικονομικής πολιτικής, όλων των περασμένων κυβερνήσεων.



Οι διάφοροι αναπτυξιακοί νόμοι μέχρι σήμερα, υπηρετούν απόλυτα αυτήν την καταστροφική πορεία της χώρας μας.

Αντί να στοχεύουν και σκοπεύουν στο ζητούμενο, που είναι η δημιουργία ενός ελληνικού διεθνώς εμπορεύσιμου τελικού προϊόντος, περιορίζονται στην ενίσχυση των «προθέσεων», επιδοτώντας κυρίως δαπάνες κτιριακού και μηχανολογικού εξοπλισμού (πάντα εισαγόμενου μια που δεν υπάρχει η δυνατότητα έκδοσης πιστοποιητικού για τα εγχωρίως κατασκευαζόμενα!), και πάσης φύσεως υπηρεσίες (ταξίδια, εκθέσεις, υπηρεσίες εξωτερικών συμβούλων και μιας βαριάς βιομηχανίας υπηρεσιών «paper-ρολογίας»), με τελικό αποτέλεσμα τη διόγκωση του παρασιτισμού και της διαφθοράς.

Με αυτές τις συνθήκες, δεν ωφελείται σε τίποτα η επιχείρηση διότι πρέπει αυτή με ίδιες δυνάμεις να υλοποιήσει ΠΡΩΤΑ την επένδυση και στο τέλος, μετά από έλεγχο, να εισπράξει την ενίσχυση. Ακόμα και αν χρησιμοποιηθεί τραπεζικός δανεισμός για την υλοποίηση, η επιχείρηση, εκτός από την σύμβαση, πρέπει να καταβάλει πλήρεις εγγυήσεις στην τράπεζα, κάτι που την κάνει την ενίσχυση αχρείαστη για την επιχείρηση έτσι και αλλιώς.

Τελικά, μέχρι σήμερα, λειτούργησε αντιαναπτυξιακά, αντιεπιστημονικά και ως προϊόν διαπλοκής, η επιχορήγηση δραστηριοτήτων που δεν προωθούσαν την επιχειρηματικότητα, δημιουργούσαν έλλειμμα στο εμπορικό ισοζύγιο της χώρας, και πρόσφεραν μηδενικές θέσεις εργασίας (πχ φωτοβολταϊκά), εμποδίζοντας τη ροή πόρων σε πραγματικά παραγωγικές επενδύσεις.

Το αποτέλεσμα ήταν να απευθύνεται η ενίσχυση μόνο σε αυτούς που δεν την είχαν ανάγκη, δηλαδή σε αυτούς που είχαν οικονομικούς πόρους για να ξεκινήσουν.

Ένας αναπτυξιακός νόμος μπορεί να υπηρετήσει την αναγκαία οικονομική και κοινωνική βελτίωση επικουρικά, δεν μπορεί, όμως από μόνος του να την ικανοποιήσει. Θα πρέπει να ενταχθεί σε ένα ολοκληρωμένο αναπτυξιακό σχέδιο, δεκαετούς τουλάχιστον χρονικού ορίζοντα και να υπηρετεί τους στόχους του. Διαφορετικά υπάρχει κίνδυνος να αναπαραχθεί ένας αποσπασματικός τρόπος ανάπτυξης και να υπάρξει μια ακόμη σπατάλη πόρων.

Είναι εξαιρετικής σημασίας, η συσχέτιση του αναπτυξιακού νόμου με τα υπόλοιπα χρηματοδοτικά εργαλεία και τις δράσεις του ΕΣΠΑ καθώς και με το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων και τις υποδομές. Η χρηματοδότηση του αναπτυξιακού νόμου πρέπει να είναι συμπληρωματική προς τη χρηματοδότηση των υποδομών και όχι να γίνει σε βάρος των τελευταίων. Θα ήταν εξαιρετικά αντιφατικό να επιχορηγούμε τις ιδιωτικές επενδύσεις σε βάρος των δημόσιων υποδομών όταν είναι δεδομένη η σημασία των τελευταίων στη βελτίωση της κοινωνικής παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας.

Ανάλογης σημασίας είναι και η εναρμόνιση του αναπτυξιακού νόμου με τη λειτουργία συνολικά του χρηματοπιστωτικού συστήματος, αφού κανένας αναπτυξιακός νόμος δεν μπορεί να υποκαταστήσει το τελευταίο. Η αποδοτική εφαρμογή του αναπτυξιακού νόμου προϋποθέτει και απαιτεί και ένα χρηματοπιστωτικό σύστημα το οποίο θα υπηρετεί και θα στηρίζει την πραγματική οικονομία και τις παραγωγικές επενδύσεις.

Μια ισχυρή παραγωγική, μεταποιητική βάση, τελικά είναι απαραίτητη για να διασφαλίσει σε μια οικονομία την ύπαρξη μιας επαρκούς ποικιλίας δραστηριοτήτων που μεταξύ τους αναπτύσσουν συνέργειες, επιτυγχάνουν μη φθίνουσες οικονομίες κλίμακας και συνεπώς είναι βιώσιμες.

Αυτή είναι και η κρίσιμη παράμετρος για να αντιμετωπισθεί η μακροχρόνια επίπτωση της αποβιομηχάνισης μιας χώρας.

Τα κύρια προτάγματα λοιπόν ενός άλλου αναπτυξιακού σχεδίου είναι:

Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2015

Η αγορά του σεξ δεν θα έπρεπε να είναι νόμιμη




*αφιερωμένο στα ελληνικά ιδιωτικά κανάλια και την νόμιμη (;) μεταμεσονύκτια τηλεαγορά του σεξ που φιλοξενούν επ΄ αμοιβή (ΑΣ)

της Rachel Moran*

ΔΟΥΒΛΙΝΟ - ΕΔΩ στην πόλη μου, νωρίτερα αυτόν το μήνα, η Διεθνής Γενική Συνέλευση της Διεθνούς Αμνηστίας ενέκρινε μια νέα πολιτική η οποία ζητάει ουσιαστικά την αποποινικοποίηση της παγκόσμιας εμπoρίας του σεξ. Οι θιασώτες αυτής της πολιτικής υποστηρίζουν ότι η αποποινικοποίηση της πορνείας είναι ο καλύτερος τρόπος να προστατευθούν «τα ανθρώπινα δικαιώματα των ιερόδουλων» παρόλο που αυτή θα εφαρμοζόταν εξίσου στους προαγωγούς, ιδιοκτήτες οίκους ανοχής και στους πορνοπελάτες[1].
Ο δεδηλωμένος στόχος της Αμνηστίας είναι να απαλλάξει τις εκδιδόμενες γυναίκες από το κοινωνικό στίγμα έτσι ώστε να γίνουν λιγότερο ευάλωτες στην κακοποίηση από εγκληματίες που λειτουργούν στις σκιές. Η Αμνηστία μάλιστα καλεί τις κυβερνήσεις «να εξασφαλίσουν ότι οι εργαζόμενοι/ες στην βιομηχανία του σεξ[2] θα έχουν πλήρη και ισότιμη νομική προστασία από την εκμετάλλευση, το trafficking και τη βία».
Η ψήφιση αυτής της πολιτικής από την Αμνηστία συμβαίνει στο πλαίσιο μιας παρατεταμένης, διεθνούς συζήτησης σχετικά με το πώς πρέπει να αντιμετωπιστεί η πορνεία και να επιτευχθεί η προστασία των συμφερόντων των λεγόμενων εργαζόμενων στη βιομηχανία του σεξ. Είναι μια συζήτηση στην οποία έχω προσωπική ανάμειξη-και πιστεύω ότι η Αμνηστία κάνει ένα ιστορικό λάθος.
Μπήκα στην πορνεία-όπως κάνουν οι περισσότερες- πριν καν γίνω γυναίκα. Στην ηλικία των 14, είχα τεθεί υπό κρατική φροντίδα αφού αυτοκτόνησε ο πατέρας μου και η μητέρα μου υπέφερε από ψυχική ασθένεια.
Μέσα σ’ ένα χρόνο είχα καταλήξει στο δρόμο χωρίς σπίτι, χωρίς καμία μόρφωση ή προσόντα να δουλέψω κάπου. Το μόνο που είχα ήταν το σώμα μου. Στα 15 μου γνώρισα ένα νέο άνδρα ο οποίος θεώρησε ότι ήταν καλή ιδέα να εκπορνευτώ. Ως «φρέσκο κρέας» λοιπόν ήμουν εμπόρευμα σε υψηλή ζήτηση.
Για επτά χρόνια, με αγόραζαν και με πουλούσαν. Όταν δουλεύεις στο δρόμο, αυτό σημαίνει τουλάχιστον 10 φορές το βράδυ. Είναι δύσκολο να περιγράψω τον αντίκτυπο που είχε πάνω μου αυτός ο ψυχολογικός εξαναγκασμός και πόσο βαθιά διέβρωσε την εμπιστοσύνη μου στους άλλους. Ώσπου να φτάσω το τέλος της εφηβείας μου, είχα ήδη αρχίσει να κάνω χρήση κοκαΐνης για να μουδιάζω τον πόνο.
Ανατριχιάζω όταν ακούω τις λέξεις «εργασία του σεξ». Το να πουλάω το σώμα μου δεν ήταν βιοπορισμός. Δεν υπάρχει καμία σχέση ανάμεσα σε μια συνηθισμένη πρόσληψη σε καθημερινή δουλειά και τον τελετουργικό ξεπεσμό όταν άγνωστοι χρησιμοποιούσαν το σώμα μου για να χορτάσουν τις ορμές τους. Η εκμετάλλευση μου ήταν διπλή-και από αυτούς που με εξέδιδαν και από αυτούς που με αγόραζαν.
Γνωρίζω ότι υπάρχουν συνήγοροι της πορνείας που υποστηρίζουν ότι οι εκδιδόμενες πουλάνε σεξ ως συναινούντες ενήλικες. Όμως αυτές που ανήκουν σε αυτή την κατηγορία είναι μια σχετικά προνομιούχα μειοψηφία-κυρίως λευκές, μεσοαστές, δυτικές γυναίκες σε πρακτορεία συνοδών-η οποία ούτε κατά διάνοια δεν έχει σχέση με την παγκόσμια πλειοψηφία. Το δικαίωμα τους να πουλάνε δεν υπερέχει του δικού μου δικαιώματος όπως και άλλων να μηνπωλούνται σε ένα «επάγγελμα» που θηρεύει γυναίκες οι οποίες είναι ήδη περιθωριοποιημένες λόγω τάξης και φυλής.
Η απόπειρα αποποινικοποίησης της πορνείας παγκοσμίως δεν αποτελεί ένα προοδευτικό κίνημα. Η εφαρμογή της απλά θα αποτυπώσει και νομικά την αξίωση των ανδρών να αγοράζουν σεξ ενώ η αποποινικοποίηση της μαστροπείας θα προστατεύει μόνο τους προαγωγούς. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, η πορνεία εκτιμάται ότι αξίζει τουλάχιστον 14 δισεκατομμύρια το χρόνο. Τα περισσότερα από αυτά τα χρήματα δεν προορίζονται για εκδιδόμενα κορίτσια σαν εμένα. Η εμπορία ανθρώπων είναι η δεύτερη μεγαλύτερη επιχείρηση του οργανωμένου εγκλήματος παγκοσμίως, μετά τα καρτέλ των ναρκωτικών, και στην ίδια θέση με το λαθρεμπόριο όπλων.
Στις χώρες όπου έχει αποποινικοποιηθεί η πορνεία, το νόμιμο έχει προσελκύσει το παράνομο. Στο Άμστερνταμ, και μάλιστα με την λαϊκή στήριξη, οι τοπικές αρχές έκλεισαν την πλειοψηφία των μαγαζιών της διάσημης περιοχής με τα Κόκκινα Φανάρια καθώς αυτή είχε μετατραπεί σε μαγνήτη για κάθε είδους εγκληματική δραστηριότητα.
Στην Γερμανία, όπου η πορνεία νομιμοποιήθηκε το 2002, η βιομηχανία του σεξ έχει εκτοξευθεί στα ύψη. Εκτιμάται ότι ένα εκατομμύριο άνδρες πληρώνουν για να χρησιμοποιούν450.000 κορίτσια και γυναίκες κάθε μέρα. Οι τουρίστες που ψάχνουν για πληρωμένο σεξ συρρέουν μαζικά, ενισχύοντας τα «μεγα-πορνεία», που φτάνουν σε ύψος μέχρι και 12 ορόφους.
Στην Νέα Ζηλανδία, όπου η πορνεία αποποινικοποιήθηκε το 2003, κάποιες νέες γυναίκες, που δουλεύουν στους οίκους ανοχής, μου είπαν ότι οι άνδρες τώρα ζητάνε περισσότερες υπηρεσίες από ποτέ πληρώνοντας όμως λιγότερα από ποτέ. Και ακριβώς επειδή το επάγγελμα είναι κοινωνικά επιτρεπτό, η κυβέρνηση δεν έχει κάποιο λόγο ή κίνητρο να παράσχει κάποιο σχέδιο εξόδου σ’ εκείνες που θέλουν να ξεφύγουν. Αυτές οι γυναίκες είναι παγιδευμένες.
Υπάρχει μια εναλλακτική: μια προσέγγιση, που προέρχεται από τη Σουηδία και η οποία έχει υιοθετηθεί και από άλλες χώρες όπως η Νορβηγία, η Ισλανδία και ο Καναδάς και ενίοτε αποκαλείται το «Σκανδιναβικό μοντέλο».
Η βασική ιδέα είναι απλή: αφενός νομιμοποίηση της πώλησης του σεξ αφετέρου όμως ποινικοποίηση της αγοράς του σεξ-έτσι ώστε οι γυναίκες να μπορούν να λάβουν βοήθεια χωρίς να συλλαμβάνονται, να παρενοχλούνται ή ακόμη χειρότερα, και ο ποινικός κώδικας να χρησιμοποιείται για να αποθαρρύνει τους αγοραστές, γιατί αυτοί ουσιαστικά τροφοδοτούν την αγορά. Υπάρχουν διάφορες τεχνικές αποθάρρυνσης όπως αστυνομικές επιχειρήσεις σε ξενοδοχεία, χρήση ψεύτικων διαφημίσεων για να περιορίζουν τους «πελάτες» και αποστολή δικαστικής κλήτευσης στα σπίτια των κατηγορουμένων όπου οι σύζυγοι τους μπορούν να τη δουν.
Από τότε που η Σουηδία πέρασε το νόμο, το ποσοστό των ανδρών που παραδέχεται ότι έχει αγοράσει σεξ έχει κυριολεκτικά κατρακυλήσει. (Το ποσοστό αυτό είναι 7,5 %, μετά βίας δηλαδή το μισό του αναφερόμενου των Αμερικάνων αντρών πορνοπελατών). Αντίθετα, στην γειτονική Δανία αφού αποποινικοποιήθηκε εντελώς η πορνεία, η εμπορία αυξήθηκε κατά 40% μέσα σε επτά χρόνια.
Παρά τα στερεότυπα, ο πορνοπελάτης δεν είναι ούτε μοναχικός ούτε κοινωνικά αποτυχημένος. Στην Αμερική, μια σημαντική μερίδα των πορνοπελατών που αγοράζουν συστηματικά σεξ έχουν ετήσιο εισόδημα πάνω από 120.000 δολάρια και είναι παντρεμένοι. Οι περισσότεροι είναι απόφοιτοι κολλεγίου και αρκετοί έχουν μάλιστα και παιδιά. Γιατί λοιπόν να μην επιτρέψεις στα πρόστιμα, που μπορείς να βάλεις σε αυτούς τους προνομιούχους άνδρες, να αποτελέσουν την οικονομική βάση για την συμβουλευτική βοήθεια, εκπαίδευση και στέγαση νέων γυναικών; Είναι αυτοί που έχουν πιστωτικές κάρτες και επιλογές και όχι οι εκδιδόμενες γυναίκες και κορίτσια.
Η Διεθνής Αμνηστία προτείνει ένα σεξουαλικό εμπόριο απελευθερωμένο από «βία, απάτη και εξαναγκασμό», όμως γνωρίζω, από όσα έχω ζήσει και έχω δει με τα μάτια μου, ότι η πορνεία δεν μπορεί να διαχωριστεί από τον εξαναγκασμό. Πιστεύω ότι η πλειοψηφία των αντιπροσώπων της Αμνηστίας που ψήφισαν στο Δουβλίνο επιθυμούσαν πραγματικά να βοηθήσουν τις εκδιδόμενες γυναίκες και κορίτσια και λανθασμένα αφέθηκαν να πειστούν ότι η αποποινικοποίηση των μαστροπών και των πορνοπελατών θα εξυπηρετούσε κάπως αυτήν ακριβώς την επιθυμία.  Αλλά αυτό που ψήφισαν τελικά εις το όνομα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ήταν στην πραγματικότητα η αποποινικοποίηση της παραβίασης των δικαιωμάτων αυτών, σε παγκόσμια κλίμακα.
Το ψήφισμα αυτό θα τεθεί στο Διεθνές Διοικητικό Συμβούλιο της Αμνηστίας για την τελική απόφαση το φθινόπωρο. Πολλοί από τους επικεφαλής και τα μέλη της Αμνηστίας συνειδητοποιούν ότι διακυβεύεται η αξιοπιστία και η ακεραιότητα της οργάνωσης. Υπάρχει ακόμη χρόνος να σταματήσουν αυτή την καταστροφική πολιτική πριν βλάψει γυναίκες και παιδιά παγκοσμίως.
*Η Rachel Moran είναι ιδρύτρια του Space International, που υπερασπίζεται την κατάργηση της εμπορίας του σεξ, και συγγραφέας του απομνημονεύματος Επί πληρωμή: το ταξίδι μου στην πορνεία.
Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύτηκε στις 28 Αυγούστου 2015 στη στήλη Opinion Pages στην εφημερίδα NY TIMES και μπορείτε να το βρείτε εδώ.

Μετάφραση: Γεωργία Μανώλη - για το φύλο συκής


Σημειώσεις της μεταφράστριας:
[1] Στο πρωτότυπο john (και όχι client) ο οποίος είναι ο πελάτης που πληρώνει την πόρνη για σεξ
[2] Στο πρωτότυπο στ’ αγγλικά «sex workers»: η έκφραση δεν αφορά μόνο τις εκδιδόμενες αλλά όλα τα άτομα που απασχολούνται στην βιομηχανία του σεξ  π.χ. για συνοδούς, άτομα που απασχολούνται στις λεγόμενες ροζ γραμμές κ.τλ. Για περισσότερες πληροφορίες: http://sti.bmj.com/content/81/3/201.full.pdf+html


Ενημερωτικό Σημείωμα 
Η Διεθνής Αμνηστία και η αποποινικοποίηση της πορνείας
Στις 11 Αυγούστου στο Δουβλίνο η Διεθνής Γενική Συνέλευση της Διεθνούς Αμνησίας πρότεινε την αποποινικοποίηση της πορνείας με στόχο την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των εργαζόμενων του σεξ. Το βασικό επιχείρημα της ΔΑ είναι ότι αυτοί/αυτές είναι στο περιθώριο της κοινωνίας και καθημερινά αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο διακρίσεων, βίας και κακοποίησης. Πάνω από 400 γυναικείες οργανώσεις όπως ο Συνασπισμός κατά της Διακίνησης Γυναικών (CATW) καθώς επίσης και διάσημες γυναίκες από την βιομηχανία του, θεάματος, όπως η Meryl Streep, η Angela Basset, η Emma Thompson και άλλες διαμαρτύρονται δυναμικά κατά της πρότασης αυτής και καλούν τα μέλη της Διεθνούς Αμνηστίας να αναθεωρήσουν και να την καταψηφίσουν. Όσον αφορά το ελληνικό Τμήμα της Διεθνούς Αμνηστίας, αφού ήρθαμε σε τηλεφωνική επικοινωνία με το Γραφείο Τύπου μας επιβεβαίωσαν την στήριξη τους στην πρόταση αυτή διευκρινίζοντας ότι δεν υποστηρίζουν ότι η πορνεία είναι ανθρώπινο δικαίωμα αλλά ότι ωστόσο πρέπει να προστατευθούν τα δικαιώματα των εργαζομένων του σεξ.
Για περισσότερες πληροφορίες εδώ και εδώ
Διαβάστε ακόμα:
Απροστάτευτες: πώς η νομιμοποίηση της πορνείας απέτυχε
Να είσαι και να πωλείσαι: μια συνέντευξη με την Κάισα Έκις Έκμαν
BBC: «Είναι η Γερμανία το μεγαλύτερο μπουρδέλο της Ευρώπης;»

*Αναδημοσίευση από το φύλο συκής