Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2019

ΣΥΡΙΖΑ: Και προοδευτική παράταξη, και ριζοσπαστική αριστερά και πράσινη συμμαχία μαζί, δεν γίνεται...


Για τις διεργασίες στον ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία

του Γιώργου Παπασπυρόπουλου

Οι (αναμενόμενες και επιβεβλημένες) αλλαγές στο κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ μπορούν να ειδωθούν με πολλούς τρόπους. Κάθε τρόπος όμως έχει ένα επίδικο

Όταν γίνεται συζήτηση και κάθε συμμετέχων έχει άλλο επίδικο στο μυαλό του, λογικά αυτή καταλήγει στο χάος. Βαβέλ. Κανείς δεν καταλαβαίνει τον διπλανό του και καμιά δεν θέλει να συνεχίσει μια τέτοια κουβέντα.
Α) Αλλαγές με επίδικο την έκφραση της προοδευτικής παράταξης:

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον ένα συστημικό άρα αστικό κόμμα της κυβερνώσας αριστεράς και η μία συνιστώσα του νέου δικομματισμού. Δικαίως μπορεί να αποκαλείται και "προοδευτική" ή και "δημοκρατική παράταξη" στο πλαίσιο αυτό. Λογικά, οφείλει να εγγράψει χιλιάδες νέα μέλη από το προοδευτικό κέντρο έως τις παρυφές της ριζοσπαστικής αριστεράς, να καλύψει οριστικά τον χώρο της κεντροαριστεράς και να εκφράσει την συστημική εναλλαγή στην εξουσία σκοπεύοντας σε προοδευτικές θεσμικές μεταρρυθμίσεις σε κάθε επόμενη κυβερνητική του θητεία.
Τα συστημικά κόμματα βέβαια δεν έχουν αυστηρές δημοκρατικές διαδικασίες, οι ηγέτες τους έχουν στην πράξη αρκετές υπερεξουσίες θεσμισμένες ή όχι και τα εγγεγραμμένα μέλη είναι σχεδόν ότι είναι οι οπαδοί ή οι ψηφοφόροι.

Β) Αλλαγές με επίδικο την έκφραση της ριζοσπαστικής αριστεράς:


Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι; (ή ήταν) κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς, αντιμνημονιακό και γι αυτό αντισυστημικό. Το καλοκαίρι του 2015 υπέστη ήττα λόγω συντριπτικού εχθρικού συσχετισμού και επέλεξε να διαχειριστεί μνημόνιο με σκοπό την οριστική έξοδο από αυτό μετά την υλοποίησή του "με την κοινωνία όρθια". Στο διάστημα αυτό, το κόμμα - που παρέμενε αντιμνημονιακό παρά την μνημονιακή διακυβέρνηση, είχε παγώσει την κριτική του και ανέμενε την έξοδο και μετά την υλοποίηση του αυθεντικού αριστερού προγράμματος. Σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται επανεκκίνηση ως κόμματος της ριζοσπαστικής αριστεράς με διεύρυνση της στελεχιακής του βάσης, αύξηση των μελών και ηγεμονία όχι αφομοίωση στον προοδευτικό χώρο από τις παρυφές της κεντροαριστεράς έως τις παρυφές της ελευθεριακής αριστεράς.

Γ) Αλλαγές με επίδικο την κοινωνική και την κλιματική δικαιοσύνη:


Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε πάντα στο πρόγραμμά του στοιχεία οικολογίας όπως και ο πρόγονός του Συνασπισμός. Στο μεταξύ και ειδικά στην κυβερνητική του περίοδο, υπέγραψε συμφωνίες εξόρυξης υδρογονανθράκων σε στεριά και θάλασσα, άφησε τις ΑΠΕ στα χέρια του άναρχου καπιταλιστικού σχεδιασμού, επέτρεψε το κυνήγι, δεν απέτρεψε την επέκταση της Eldorado ή τα σχέδια μερικής εκτροπής του Αχελώου και γενικά δεν είχε προτεραιότητα την ανάσχεση της κλιματικής αλλαγής ή την οικολογία. 

Σήμερα βλέπει τα οικολογικά κινήματα ως έμπνευση και την οικολογία ως "την αριστερά της εποχής μας". Διακηρύσσει ότι θα κάνει πράσινη στροφή και θα διεκδικήσει να εκφράσει το σύγχρονο κίνημα κλιματικής δικαιοσύνης. Για να το κάνει αυτό θα πρέπει να κάνει προγραμματική κριτική στην θρησκεία της "ανάπτυξης", αυτοκριτική για τις άδειες εξόρυξης υδρογονανθράκων και οικολογικό σχεδιασμό ΑΠΕ και "πράσινης οικονομίας".
Στην σχετική συζήτηση μπαίνουν και τα τρία επίδικα μαζί!Γι αυτό και ήδη οι σχεδιαζόμενες αλλαγές σχολιάζονται από πολλές πλευρές σαν απόπειρα ίδρυσης "κόμματος super market".

Πράγματι ενώ στον χθεσινό ΣΥΡΙΖΑ χώρεσαν και αφομοιώθηκαν όλες σχεδόν οι τάσεις της αριστεράς αφού υπήρχε κοινό έδαφος αλλά και μέθοδος, με την επίλυση ιστορικών διασπάσεων και παρεξηγήσεων μέσα στην ευρύτερη αριστερά, σήμερα τι κοινό υπάρχει στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ;

Άλλοι ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ για να μην έρθει ξανά η Δεξιά, άλλες γιατί είδαν σε αυτόν το νέο ΠΑΣΟΚ, οι αριστεροί γιατί είναι αριστεροί, οι απογοητευμένοι οικολόγοι γιατί περιμένουν χειρότερα από την Δεξιά και δεν είχαν και κόμμα να ψηφίσουν, οι ελευθεριακοί γιατί δεν θέλουν επιχειρήσεις αρετής, σκληρούς νόμους και αστυνόμους και καθόλου δικαιώματα, οι μη πολιτικοποιημένοι γιατί θεωρούν ιστορικό ηγέτη τον Τσίπρα, οι αντιεθνικιστές γιατί υπέγραψε την Συμφωνία των Πρεσπών, οι οπαδοί του κοσμικού κράτους γιατί είχε τον Φίλη κλπ κλπ
Τι κοινά έχουν όλοι αυτοί;
Εκτός του ότι αποτελούν το προοδευτικό κομμάτι της κοινωνίας (όχι όλο), ελάχιστα...!

Και μπορούν όλοι αυτοί μεν, δυνητικά, να ψηφίσουν το ίδιο κόμμα, τον ΣΥΡΙΖΑ, αν νοιώσουν ότι διαθέτει την ηγεμονία στον προοδευτικό χώρο και αποτελεί την μοναδική κυβερνητική εναλλακτική στην (ακρο)Δεξιά του σήμερα, αλλά δεν χωρούν και στο ίδιο κόμμα. Κι αυτό το εκλογικό κίνητρο το έχει ήδη υπέρ του ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ. Και έχει και τους ριζοσπαστικοποιημένους προοδευτικούς πλέον μαζί του ως Προοδευτική Συμμαχία. Είναι ήδη μια σεβαστή αριστερή σοσιαλδημοκρατία.

Πάμε στις απαραίτητες αλλαγές ανάλογα τα επίδικα:

Α) Ναι, ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να διευρυνθεί στον χώρο της αντινεοφιλελεύθερης σοσιαλδημοκρατίας. Δεν χρειάζεται να γίνει όμως super market... αν θέλει φυσικά να διατηρήσει κάποιον σαφή αριστερό χαρακτήρα - από αυτό που κινδυνεύει είναι να ξεχειλώσει "ιδεολογικά" καταργώντας κάθε φίλτρο στην εγγραφή μελών και αντικαθιστώντας τα ζητούμενα προσόντα των μελών με την λατρεία του ιστορικού ηγέτη.

Β) Όχι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πια "ριζοσπαστική αριστερά". Αυτό τελείωσε κατά την διάρκεια της μνημονιακής του διακυβέρνησης, όχι από προδοσία αλλά από τις πρακτικές ανάγκες της επιλογής του να ζητήσει ψήφο διαχείρισης των μνημονίων. Και το κόμμα ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πια το ίδιο: έμαθε να μην λειτουργεί κριτικά στην κυβέρνησή του, συνήθισε να υλοποιεί πρακτικές δουλειές ή να συνδράμει υπουργούς στην υλοποίηση συχνά αντιαριστερών πολιτικών. Επανεκκίνηση δεν προκύπτει παρά μόνο ως νοσταλγία του τι θα γινόταν "αν ο ΣΥΡΙΖΑ το καλοκαίρι του 2015 προχωρούσε σε ρήξη με την ΕΕ και το ΔΝΤ". 

Αλλά με υποθέσεις δεν βάφεις αυγά... πλέκεις όνειρα μόνο.

Γ) Ωραία θα ήταν ο νέος ΣΥΡΙΖΑ να είναι πράσινος. Θα έδινε δυνάμεις στο κίνημα κλιματικής δικαιοσύνης και σωτηρίας του πλανήτη. Αλλά πράσινος δεν γίνεσαι με μια τσόντα στο πρόγραμμα ή τον τίτλο. Ειδικά όταν εσύ έβαλες τη χώρα στην περιπέτεια των υδρογονανθράκων. Ή της επιδότησης άναρχα των ανεμογεννητριών όταν οι γερμανοί τις σταματούν... όταν συνέχισες να δίνεις προσωρινές άδειες στην Eldorado όταν ήταν στα σχοινιά... ή άδειες στους κυνηγούς να εξαφανίζουν την βιοποικιλότητα... ή άλλα πολλά αντιοικολογικά. Ποιος θα σε πιστέψει τώρα; 

Χρειάζεται χρόνος και ειλικρίνεια - συνέπεια λόγων πράξεων και κατάλληλα στελέχη με license to kill τον αναπτυξιακό φονταμενταλισμό.

Συμπερασματικά

Τα μεγάλα άλματα προς τα μπρός όπως γνωρίζουμε από τον ...σύντροφο Μάο, καταλήγουν στην τάφρο της ιστορίας.

Αυτό που χρειάζεται σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι να παραδεχθεί τι είναι, αυτό που τώρα του συμβαίνει που λέει και το τραγούδι...
Να κοιταχθεί στον καθρέφτη, να δει τι έκανε 5 χρόνια στην κυβέρνηση, που τα έκανε καλά που τα έκανε λάθος και γιατί. 
Μέσω συλλογικών συμμετοχικών διαδικασιών των ενεργών πολιτών και όχι μέσω "ειδικών"
Αποκαθιστώντας την πληγωμένη δημοκρατία στο εσωτερικό του και την ισότητα των μελών μεταξύ τους. 

Αντί να σκεπάσει βιαστικά τα λάθη του, επείγον είναι να αποκαταστήσει τις δημοκρατικές συνελεύσεις και να ακούσει την κοινωνία - όχι να ακούει η κοινωνία τα βαρετά στελέχη του.

Και να καταλήξει κάπου στο συνέδριό του: αποτιμώντας την "πρώτη φορά αριστερά" - δεν ήταν και λίγο 5 χρόνια κυβερνητικής εμπειρίας... εδώ για την διάσπαση του 68 και του 89 χτες τελείωσε αν τελείωσε η συζήτηση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να είναι και Κόρμπιν και Podemos και "Αριστερά" (της Γερμανίας) και Πράσινοι ταυτόχρονα. 


Μοιραία μπορεί να γίνει αυτό που ήδη είναι από την ώρα που έγινε συστημική δύναμη, δλδ ΕΔΑ, ΠΑΣΟΚ του 81, αριστερή αντινεοφιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία άντε με πολλή δουλειά και αυτοκριτική, πράσινη αριστερά. 

Σε κάθε περίπτωση να γίνει "δημοκρατική αριστερά". 
Αν ολοκληρώσει αυτό που εννοούν αυτές οι δυο λέξεις θα αξίζει και τον κόπο να ασχοληθεί κανείς μαζί του πέραν των εκλογών.








Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2019

Οι ερωτικές φαντασιώσεις στα χρόνια της (μιντιακής) χολέρας


του Βασίλη Παππά

Πρώτη ημέρα αντιμέτωπος με τους μαθητές. Θέλει να σπάσει τον «πάγο», να εκμαιεύσει απαντήσεις για το πώς νιώθουν, τι κάνουν, τι σκέπτονται, πως περνούν τον ελεύθερο χρόνο τους οι μικροί δυνάστες που έχει απέναντί του. Ανάμεσα στα άλλα, η συζήτηση για το τι βλέπουν στην τηλεόραση. 

Προβοκατόρικη ερώτηση: «Βρε παιδιά ποια πέρασε στο επόμενο στάδιο για να γίνει μοντέλο? Δεν πρόλαβα να το δώ!». Ως ελατήρια 22 (είκοσι δύο) χέρια σηκώνονται αυθόρμητα και απονήρευτα για να απαντήσουν: « η τάδε και η δείνα κύριε. Πως δεν το είδατε»? Εκπληκτος ο εκπαιδευτικός ρωτά: «καλά σας άφησαν μέχρι στις 12 το βράδυ να δείτε την εκπομπή»? «όχι κύριε, δεν το βλέπουμε μόνοι/ες μας, το βλέπει όλη η οικογένεια!!!»

Πράγματι, τον τελευταίο καιρό η νεοελληνική οικογένεια, αυτή η ραχοκοκαλιά της μεσαίας τάξης, ονειρεύεται, φαντασιώνεται και αποχαυνώνεται με τα οπίσθια καλλίπυγων νεαρών που προσφέρουν το σώμα τους στην κρεατομηχανή των top models σε μια χώρα που δεν έχει να επιδείξει πλέον κανέναν, ή σχεδόν κανέναν παγκοσμίου φήμης οίκο μόδας , δεν έχει να επιδείξει κανέναν παγκοσμίου φήμης σχεδιαστή, παρά άτομα που σαν διάττοντες αστέρες έχουν το δικό τους πεντάλεπτο στα πρωινάδικα και τα αντίστοιχα μεσημεριανά με τις «γκλάμουρους» αποχρώσεις του γκρι μέσα από χαζοχαρούμενες εκπομπές.

Την αρχή, αν θυμάστε την έκαμνε το παιδί του Λαλιώτη, με το «ΚΛΙΚ» που έφερε την κλειδαρότρυπα εντός των τειχών. Τα εξώφυλλα με τα πλούσια μπούστα, τα σαρκώδη χείλη και όχι μόνο υπήρχαν σε κάθε είδους χώρους αναμονής, επιμελώς τακτοποιημένα παρουσιάζοντας τον «πετυχημένο» άνδρα με το ρολόι “rolex” (μπορεί και απομίμηση) στο ένα χέρι, το πούρο Αβάνας στο άλλο (παρέπεμπε στην άλωση του τελευταίου προπυργίου του κομμουνισμού) και περιστοιχιζόμενος από καλλίγραμμες πολλά υποσχόμενες , όπως αυτές που οι διάφοροι «φλώροι» τιτίβιζαν στη Μύκονο. Η κυρία αναπολούσε το πάλαι πότε νεανικό και σφριγηλό σώμα της, ο δε κύριος φαντασιωνόταν τον επιτυχημένο «επιχειρηματία».

Ο κύκλος αυτός τελείωσε. Το ρόλο αυτόν τον συνεχίζουν πλέον τα ΜΜΑ (μέσα μαζικής αποβλάκωσης). Η μικροαστική ηθική της δεκαετίας του 60, που ακόμη βλέπουμε στις ταινίες του ελληνικού σινεμά, με τους τίμιους και τίμιες νέους και νέες που με την σκληρή δουλειά θα προκόψουν, με το πηλοφόρι, το μυστρί, τον αργαλειό, το κέντημα τελείωσε. Η ανέλιξη τώρα θα γίνει μέσα από τις «μπίζνες», από τα «ντιλς» - συμφωνίες κατά την ελληνικήν, με το χρήμα να κατακλύζει τα πάντα και τους πάντες. Και με την κρεατομηχανή να κάνει τα κοριτσάκια να ονειρεύονται μεγάλη ζωή και τα αγοράκια την επιτυχημένη καριέρα. Η «τάξις και η ηθική» ισχύει μόνο στο εργοστάσιο, στους χώρους εργασίας των πολυεθνικών, στις «άναρχες» γειτονιές της Αθήνας , στους χώρους συγκέντρωσης των προσφύγων, στις απαγορευμένες διαδηλώσεις .

Όταν πέφτει το σούρουπο, με το άλλοθι του καθημερινού κάματου, η οικογένεια θα έχει να ασχοληθεί με τους αγώνες της κλειδαρότρυπας και του θεαθήναι. Είναι τυχαίο που στην ελληνική τηλεόραση δεν υπάρχει ούτε μια σειρά που να αναφέρεται σε κοινωνικούς αγώνες? Μην φανταστείτε αναρχοάπλυτους, με ταγάρια κατά δήλωση της Παναγιωταρέας (του εκπροσώπου τάφου) αλλά ένας Θεοτόκης, ένας Μυριβήλης, ένας Βενέζης, ένας Τσίρκας? Ένας Λάνθιμος, βρε παιδί μου, ένας Γαβράς (ποιος είναι αυτός)?
Ζητάει πολλά τελικά αυτός ο εκπαιδευτικός εν μέσω κανονικότητας!!!

Βασίλης Παππάς – εκπαιδευτικός


Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2019

Rastaman Vibration yeah, ...κι όχι κανονικότητα της Παναγιωταρέα!


Πολιτικός Πολιτισμός είπατε; (Η "αναρχοάπλυτη" υπουργός Πολιτισμού της Σουηδίας)

Της Βασιλίκας Σαριλάκη* //
Η Amanda Sofia Margareta Lind, 38 ετών είναι η νέα υπουργός Πολιτισμού και Δημοκρατίας της Σουηδίας εδώ και μισό χρόνο. Είναι οικολόγος (μέλος των Miljöpartiet δλδ των Πράσινων της Σουηδίας), έχει ντοκτορά στην ψυχολογία κι ο άντρας της είναι καλλιτέχνης και περφόρμερ. Βλέποντας την εικόνα αυτής της γυναίκας καταλαβαίνουμε ότι στην Ελλάδα όχι μόνον δεν θα γινόταν ποτέ αποδεκτή ως υπουργός απ΄το πατριαρχικό και συντηρητικό κατεστημένο της χώρας αλλά θα της έκαναν σίγουρα λεκτικό bullying.
Θα την χαρακτήριζαν «αναρχοάπλυτη» για να μην πω τους χαρακτηρισμούς του «πεφωτισμένου» βουλευτή της ΝΔ, Κ. Μπογδάνου που χρησιμοποιεί τον όρο vegan μπαχαλοσατανίστριες. Ήδη ένα ελληνικό site ανέβασε μια “ιδιαίτερη φωτο” απο performance του συζύγου της..

Η πρόσφατη αναφορά της κας Παναγιωταρέα, συμβούλου της Υπουργού Πολιτισμού στον Ελεύθερο Τύπο είναι ενδεικτική των παραπάνω αντιλήψεων: «Πρώτη φορά παρατηρώ τους συμπολίτες μας πιο χαλαρούς, λιγότερο επιθετικούς, πιο φροντισμένους, σε πλήρη απόρριψη των αμπέχονων και του αφάνα style μαλλί των γυναικών, δηλαδή όσα αποτελούσαν ενός είδους σήμα κατατεθέν συριζαϊκό».
•Πόσο πολιτικό πολιτισμό κρύβουν τέτοιες κατηγοριοποιήσεις και στοχοποιήσεις του άλλου; Είναι δυνατόν μια σύμβουλος της υπουργού πολιτισμού της Ελλάδας να στοχοποιεί την αντιπολίτευση λέγοντας πως οι συριζαίοι είναι «αφρόντιστοι» και κακοντυμένοι δλδ περίπου αναρχοάπλυτοι και να ασκεί λεκτικό bullying συλλήβδην; Δεν υποφώσκει «ταξικό μίσος» σε μια τέτοια δήλωση; Και είναι άραγε πολιτικός πολιτισμός να κυβερνάει στην Ελλάδα μια κυβέρνηση με πάνω από 95% άντρες και οι γυναίκες της κυβέρνησης να έχουν τέτοιες συμπεριφορές;
Είμαστε άραγε εμείς οι πολιτικά πολιτισμένοι κι οι Σουηδοί απολίτιστοι;
Αριστερά η υπουργός Πολιτισμού κα Μενδώνη και δεξια η συμβουλος της κα Παναγιωταρέα
Οι Έλληνες πολιτικοί, βουλευτές και υπουργοί, όχι μόνον έχουν προνόμια αλλά κυβέρνησαν με μίζες και λαμογιές, με offshore κα απέκτησαν πακτωλό χρημάτων ακινήτων και τραπεζικών λογαριασμών δίνοντας ασυλία στον εαυτό τους ώστε να μην τιμωρηθούν ποτέ για τα εγκλήματά τους. Χρεοκόπησαν την χώρα, διασπάθισαν το δημόσιο χρήμα κι εξάρτησαν την χώρα απ΄το εξωτερικό με τα μνημόνια σπέρνοντας φτώχεια και δυστυχία στους Έλληνες τους οποίους φτωχοποίησαν στον μέγιστο βαθμό χάρις στην διάσπαρτη διαφθορά.
Οι Έλληνες βουλευτές συνεχίζουν να ζούν πολυτελώς κι ο υψηλός μισθός τους δεν έχει καμμία σχέση με των άλλων πολιτών.
•Η Σουηδία, δεν προσφέρει πολυτέλειες ή προνόμια στους πολιτικούς της, καθώς ζουν όπως όλοι οι άλλοι απλοί πολίτες της χώρας. Οι Σουηδοί πολιτικοί δεν έχουν μεγάλο μισθό, καθώς οι μισθοί τους είναι σχεδόν διπλάσιοι από τους μισθούς ενός καθηγητή δημοτικού σχολείου. Οι Σουηδοί δημοτικοί σύμβουλοι πληρώνονται ακόμη χειρότερα δεν έχουν γραφείο κι εργάζονται από το σπίτι.
Η Σουηδία είναι μια χώρα χωρίς αριστεία καθώς αντιμετωπίζει τους δημόσιους υπαλλήλους της ως απλούς, καθημερινούς πολίτες χωρίς προνόμια. Αντιθέτως η «αριστεία» που προβάλλεται συνεχώς απ΄ την ελληνική κυβέρνηση προφανώς έχει μια υποκρυπτόμενη έννοια «αποκλεισμού» της πλειονότητας των πολιτών που προφανέστατα η κυβέρνηση δεν θεωρεί “αρίστους”. Αυτή η υπεροπτική αντίληψη είναι πολιτικός πολιτισμός;
Είναι άραγε τα προνόμια των «αρίστων» πολιτικός πολιτισμός; Οι Σουηδοί πολιτικοί δεν έχουν επίσημα αυτοκίνητα, γραφεία ή άλλα προνόμια και χρησιμοποιούν δημόσια μέσα μεταφοράς. Οι υπουργοί της Σουηδίας και οι βουλευτές δεν έχουν υπηρεσιακά αυτοκίνητα ή ιδιωτικούς οδηγούς, ταξιδεύουν και μετακινούνται όπως όλοι οι άλλοι σε γεμάτα δημόσια λεωφορεία και τρένα, γράφει ο Guardian.
Επίσης, οι υπουργοί της Σουηδίας δεν έχουν καμία κοινοβουλευτική ασυλία και δικάζονται κανονικά στα δικαστήρια, όπως όλοι οι άλλοι. Δεν έχουν ιδιωτικούς γραμματείς στα γραφεία τους και το γραφείο τους είναι μικρό, 8m2 περίπου.
“Είμαι αυτός που πληρώνει τους πολιτικούς και δεν βλέπω κανένα λόγο να τους δώσω μια πολυτελή ζωή”, δήλωσε ο Σουηδός πολίτης Joakim Holm στην Guardian.
Οι πολιτικοί που δαπανούν δημόσιους πόρους για μεταφορές με ταξί αντί να χρησιμοποιούν το δημόσιο τρένο καταλήγουν να κατάγγελονται στις ειδήσεις! Στην Ελλάδα όλοι απομυζούν τον κρατικό κορβανά δίχως έλεος και μένουν ατιμώρητοι!
•Στην Σουηδία μόνον ο πρωθυπουργός, έχει την πολυτέλεια να χρησιμοποιεί υπηρεσιακό αυτοκίνητο συνοδευόμενο από τις δυνάμεις ασφαλείας.
H Σουηδική κυβέρνηση δέχεται, φιλοξενεί και φροντίζει την υγεία πολλών χιλιάδων μεταναστών. Ο υπουργός Υγείας Β. Κικίλιας με νέα εγκύκλιο ξηλώνει το νόμο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ το 2016, που επέτρεπε την ελεύθερη πρόσβαση όλων στο ΕΣΥ, θέτοντας όρους που εμποδίζουν τους αλλοδαπούς ασφαλισμένους σε χώρες εκτός ΕΕ και κατ’ επέκταση αλλοδαπούς μη ασφαλισμένους, να έχουν δωρεάν πρόσβαση σε νοσοκομειακή περίθαλψη. Όταν ένας φτωχός πρόσφυγας πεθάνει χωρίς περίθαλψη είναι αυτό πολιτικός πολιτισμός;
Κάποτε πρέπει να άλλάξει το ύφος αλλά κυρίως το ηθος της πολιτικής εξουσίας. Κάποτε πρέπει να φύγει η διαφθορά απο την χώρα. Κάποτε πρέπει να γίνουν σεβαστοί οι θεσμοί, να εξυγιανθεί το Κράτος και να σταματήσουν οι αποκλεισμοί και οι διαχωρισμοί σε πατρίκιους και πληβείους. Κάποτε πρέπει να επανέλθει η αξιοκρατεία και η σεμνότητα στην πολιτική. Τότε θα έχουμε πολιτικό πολιτισμό κι ανάπτυξη.