Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2019

Πρόεδρε είδα φως. Να μπω ;



Σύντροφε Πρόεδρε,

Τον τελευταίο καιρό «αλωνίζεις» όλη τη χώρα για την ανασυγκρότηση του χώρου της αριστεράς με ολίγον άρωμα αριστερής σοσιαλδημοκρατίας, ώστε αυτός ο χώρος να γίνει το ανάχωμα στην ακροδεξιά θύελλα. Οι όποιες αντιρρήσεις που πιθανόν να έχουν κάποιοι για το εγχείρημα κάμπτονται από το 32% που έφερε ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές και το οποίο 32% είναι μια προσωπική σου επιτυχία.

΄Ηλθες και στην μικρή μας πόλη στα δυτικά όρια του θεσσαλικού κάμπου.

Το εγχείρημα εδώ ήταν εύκολο, αφού προσπάθησε πολύ γι΄ αυτό, ο 80-χρονος πολιτευτής της περιοχής που έφερε (κατά δήλωσή του) 2000 ψηφοφόρους στη Ν.Δ. και περίμενε να υλοποιηθεί η υπόσχεση του Κούλη!

Πλήθος λοιπόν πολύ για να ακούσει και να συστρατευθεί στη νέα προσπάθεια. Πολλοί από τα παλαιά κόμματα της κεντρο-αριστεράς , του ΠΑΣΟΚ κυρίαρχα. Ουδέν το μεμπτόν. Πολλοί αναζητούν ένα νέο όραμα, μια καινούργια ελπίδα, γιατί εκείνη η «περίεργη» κολλεγιά με τους ΑΝΕΛ, μάλλον δεν μας βγήκε σε καλό. Και αποτύχαμε να δώσουμε τις σωστές απαντήσεις σε πολλά και μικρά καθημερινά που καταδυναστεύουν τον πολίτη.

Αλλά Πρόεδρε ο απλός κόσμος, αυτός που αυτοπροσδιορίζεται αριστερός ή σοσιαλδημοκράτης, αυτός που για πολλούς λόγους του πήραν τα οράματα της αλλαγής κάτι μάγκες της ίντριγκας και της συναλλαγής, βλέπει έκπληκτος τις πρώτες θέσεις να τις έχουν «καπαρώσει» κάποιοι και κάποιες από το παλιό κατεστημένο! 
Και επαναλαμβάνεις τα ίδια λάθη. 
Δεν μπορεί αυτός που βγάζει ωραίες selfies να γίνεται ευρωβουλευτής (επειδή κατά δήλωσή του πέρασε και από την Κουμουνδούρου) αφήνοντας έξω από το ευρωκοινοβούλιο τον Μουζάλα ή τώρα στην Κεντρική Επιτροπή Ανασυγκρότησης να συνωστίζονται ηθοποιοί και τρακτερο-δήμαρχοι (βγάζουν μια βαρβατίλα λόγω των πολιτικών τους θέσεων και στάσεων πώς να το κάνουμε!) και πιο πίσω να βρίσκονται αυτοί που πράγματι αγωνιούν για τη χώρα και τον ΣΥΡΙΖΑ και όχι για την νέα διανομή της εξουσίας.
Πρόεδρε, αν στη κεντρική πολιτική σκηνή οι γραμμές είναι ξεκάθαρες, στην επαρχία πέρα από τις θέσεις και τα οράματα υπάρχει και η προσωπική διαδρομή και στάση του καθενός. 
Ρητορικό ερώτημα: Μπορείς να έλθεις σε έντιμο συμβιβασμό ή ρήξη με τη θεσμική εκκλησία, όταν αρκετοί σε τοπικό επίπεδο κολάκευαν ή αλληθώριζαν στις καταπατήσεις και πολεοδομικές παραβάσεις χώρων λατρείας για τις οποίες παραβάσεις ο Συνήγορος του Πολίτη ήταν καταπέλτης; Τότε που βρίσκονταν όλοι αυτοί; ΄Η ξέρεις στον τόπο που επισκέφθηκες εκτός των υπέργηρων πολιτευτών κυκλοφορούσαν και άλλοι με το σύνθημα « Σ… για μια θεσούλα», και αυτοί που έχασαν τη θεσούλα προσπαθούν να την ξαναβρούν στον νέο ΣΥΡΙΖΑ!

Πρόεδρε,
Όσοι θέλουν από τα παλιά καλώς να κοπιάσουν. 
Αλλά αφού θέλουν τόσο πολύ να προσφέρουν και αγωνιούν για τον τόπο, ας δώσουν τη θέση τους στους νέους αγρότες, τους νέους εργάτες, στις νέες γυναίκες, στους νέους και νέες επιστήμονες σε εκείνους που από 18 έως 30 ετών έδωσαν την υπεροχή στο όραμα της αριστεράς στις τελευταίες εκλογές.

Γιατί Πρόεδρε, μην ξεχνάς και τη δική σου πορεία, νεαρός διεκδίκησες τη δημαρχία, τον ΣΥΡΙΖΑ, την πρωθυπουργία μέσα από τα κοινωνικά κινήματα, και τα οράματα μιας κοινωνίας που ασφυκτιούσε. Διπλό λάθος θα ήταν ολέθριο.




με αγωνιστικούς χαιρετισμούς

Βασίλης Παππάς – Πρωτοβουλία καθηγητών Τρικάλων





Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2019

Αριστερά είναι η υπέρβαση αυτής της πραγματικότητας και όχι η προσπάθεια προσωπικής και κυβερνητικής αναπαραγωγής μέσα στα διαμορφωμένα όρια της





Τον Αύγουστο του 2015 πολλά μέλη, στελέχη και απλοί ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ έχασαν τη γη κάτω από τα πόδια τους. Μια συντριπτική ήττα δημιούργησε μια συνθήκη μελαγχολίας. 

Το δίλημμα της κάλπης εκείνου του Σεπτέμβρη, ανάμεσα σε μια Αριστερά που θα κάνει ό,τι μπορεί και μια Δεξιά που θα κάνει ό,τι θέλει ήρθε να απομακρύνει άμεσα τη μελαγχολία θυμίζοντας αυτό που είχε πει ο Μπρεχτ για τον ράφτη του Ουλμ. Μπορεί λοιπόν ο ονειροπόλος Γερμανός τεχνίτης να γκρεμοτσακίστηκε και να παραδόθηκε στη χλεύη όσων περίμεναν να τους αποδείξει ότι βρήκε τη μηχανή που θα κάνει τον άνθρωπο να πετάει, 
όμως οι άνθρωποι μερικά χρόνια μετά κατάφεραν τελικά να πετάξουν!

Ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνησε τη χώρα 4,5 χρόνια. Όχι στις συνθήκες που ήθελε, με τις δυνατότητες που επιθυμούσε και έναν ευρωπαϊκό και διεθνή συσχετισμό κοντά στα μέτρα του. Ενδεχομένως όμως αν υπήρχαν τα τρία προηγούμενα ο ΣΥΡΙΖΑ να μην κυβερνούσε ούτε δύο ώρες τη χώρα. Σε έναν αγώνα, από θέση κυβέρνησης μάζεψε εμπειρίες πρωτοφανείς για την Αριστερά, εμπειρίες που παράλληλα είναι αρκετά χρήσιμες πολύ πέρα από τα σύνορα της Ελλάδας. Συσσώρευσε μικρές νίκες και τεράστιες ήττες, λάθη, παραλείψεις και ολιγωρίες.

5 χρόνια μετά, έπειτα από μια συντριπτική ήττα από τη Νέα Δημοκρατία, μια ήττα που δεν αποκρυσταλλώνεται μόνο στο επίπεδο ενός πρόσκαιρου εκλογικού ποσοστού, η ηγεσία φαίνεται ότι έβαλε τη σφραγίδα σε αυτό που δειλά, αργά αλλά σταθερά προετοιμαζόταν. Την κρατικοποίηση του κόμματος.

Τα ιστορικά εγχειρήματα, ιστορικά χρεοκοπούν λοιπόν. Αναμφίβολα. Μια τέτοια ιστορική χρεοκοπία είναι και αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, ως κόμμα της ριζοσπαστικής και ευρύτερης Αριστεράς.
Μια νέα ιστορία ξεκινάει σίγουρα.
Ένα παντοδύναμο και καλά οχυρωμένο αστικό κράτος, 15 οικογένειες που κυβερνούν- όντως- την Ελλάδα και κυβερνητικά κόμματα που κινούνται μέσα σε συγκεκριμένα όρια. Αυτό το πλαίσιο αποδέχθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο που Αριστερά είναι η υπέρβαση αυτής της πραγματικότητας και όχι η προσπάθεια προσωπικής και κυβερνητικής αναπαραγωγής μέσα στα διαμορφωμένα όρια της. Αυτό δεν είναι αριστερό και μακροπρόθεσμα δεν μπορεί να είναι καν έστω και προοδευτικό. Μπορεί εν ολίγοις «να βγει το άθροισμα» και σε 4 ή 6 ή 8 χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι κυβέρνηση ξανά. Κάποια στιγμή ωστόσο αυτό το σχήμα το ξεβράζει η ιστορία. Απεδείχθη.

Στη συζήτηση της επόμενης μέρας μετά το αποτέλεσμα των εκλογών κυριάρχησε ένας στείρος οργανωτισμός. Από την ηγεσία της κυρίαρχης τάσης αλλά και από όλες τις τασικές γραφειοκρατίες. Το βλέμμα στην κοινωνία με στόχο τη μαζικοποίηση του κόμματος, ήταν απλά ένας χαρισματικός και επικοινωνιακός ηγέτης που απευθυνόταν στους απλούς ψηφοφόρους, την ώρα που συμφωνούσε κάτω από το τραπέζι με τους πρώην πασοκικούς μηχανισμούς των συνδικάτων, της αυτοδιοίκησης, των συλλόγων, τους μηχανισμούς αυτούς που αποκαλούσε διεφθαρμένους, χρεοκοπημένους και υπαίτιους για την αποστροφή του κόσμου απέναντι στην πολιτική σύσσωμος ο ΣΥΡΙΖΑ, μερικά χρόνια πριν. Από την άλλη, οι τάσεις που τοποθετούσαν τον εαυτό τους στην πιο "καθαρή αριστερά" έχοντας αυτοαναγορευτεί εγγυητές της αριστερής ταυτότητας του ΣΥΡΙΖΑ, πάσχιζαν να κρατήσουν όσα περισσότερα πόστα και μικροεξουσίες μπορούσαν, για να διατηρήσουν ένα πλαίσιο γραφειοκρατικής αναπαραγωγής την επόμενη μέρα.

Σιγά σιγά ξεπήδησαν και οι νέοι δελφίνοι. Αυτοί που στήθηκαν στον Τύπο, ανέπτυξαν σχέσεις με δημοσιογράφους, ώστε να μας ενημερώνουν κάθε μέρα για το τι λένε, τι πιστεύουν, που θα παρευρεθούν και ποιο είναι το παρασκήνιο που τους περιλαμβάνει.
Αριστερά λοιπόν δεν μπορεί στο δικό μου το μυαλό να είναι κάτι άλλο πέρα από υπέρβαση. Πάνω από όλα υπέρβαση του εαυτού μας. Υπέρβαση της σκιάς μας, που δεν είναι ποτέ το μπόι μας! Αριστερά πρέπει να είναι και συνέπεια. Συνέπεια απέναντι στον στόχο μας, τον στόχο μας που δεν κινδυνεύει από τους συσχετισμούς και τις συνθήκες, που δεν είναι στατικές αλλά δυναμικές καταστάσεις, δεν κινδυνεύει από τη μαζικοποίηση προς θεού, αλλά κινδυνεύει πολύ από εμάς τους ίδιους. Από τους σκληρούς γραφειοκρατικούς μηχανισμούς που δημιουργούνται μοιραία σε όλα τα μικρά και μεγάλα κέντρα εξουσίας, αυτά που κάνουν τους συμμετέχοντες να πιστεύουν ότι στοργγυλεύοντας κάθε μέρα και από λίγο τον στόχο, θα παραμείνουν σε αυτά τα κέντρα. Μόνο που ο στόχος δεν είναι η δική τους παραμονή, γιατί αυτοί «είναι καλύτεροι από τους άλλους, οπότε κάτι καλό θα κάνουν». 

Στη γραφειοκρατία κυριαρχεί πάντα ο πιο ευέλικτος. Αυτός που μπορεί να επαινέσει καλύτερα τον χαρισματικό ηγέτη- που όντως είναι-, αυτός που θα διαφωνήσει λιγότερο, αυτός που θα θέσει τον γραφειοκρατικό μηχανισμό στον μικρότερο δυνατό κίνδυνο αλλά και αυτός που ενδεχομένως δεν θα κάνει κάτι από τα τρία, όχι όμως με διάθεση να υπερβεί τη γραφειοκρατία, αλλά μοναχά για να τη φέρει στα μέτρα του.

Η γραφειοκρατία διαβρώνει γιατί πρώτα από όλα κάνει το κόμμα αυτοσκοπό αντί για μέσο. Και όταν το κόμμα γίνεται αυτοσκοπός πρέπει να μεγαλώσει το άθροισμα με κάθε τρόπο, να εξασφαλίσει και τη στήριξη από κάποιες εκ των 15 οικογενειών που συγκροτούν τον ελληνικό καπιταλισμό με έναν ενδεχομένως πολύ διαφορετικό, οριακά αποικιακό, τρόπο και στη συνέχεια να ενσωματώσει τις ανάγκες των κοινωνικών τάξεων που θέλει να εκπροσωπεί στα όρια και τις επιθυμίες των κυρίαρχων αστικών δυνάμεων. Παλιό φαγητό, με μια πιο επικαιροποιημένη συνταγή γιατί όλα αλλάζουν σε έναν κόσμο που διαρκώς κινείται. Φαίνεται όμως μια συνταγή αναμφίβολα αδιάφορη για τον σοσιαλισμό του 21ου αιώνα, για την Αριστερά του 21ου αιώνα. Και κάνει και τον ΣΥΡΙΖΑ πλέον αντίστοιχα, όπως θα έλεγε ο Ελεφάντης, αδιάφορο από τη σκοπιά του σοσιαλισμού.

Ένα όργανο 700 στελεχών κατάφερε να χωρέσει λοιπόν τα πάντα. Μπορεί να μοιάζει δυσλειτουργικό, αλλά δεν συγκροτήθηκε για να λειτουργήσει, μην κοροϊδευόμαστε. 
Χώρεσε "τις χρεοκοπημένες γραφειοκρατίες του χθες με τις πελατειακές πρακτικές", τις γραφειοκρατίες του σήμερα που είναι αριστερές, προοδευτικές, δημοκρατικές, τον Απόστολο Γκλέτσο, έναν σφοδρό επικριτή μιας ιστορικής συμφωνίας που θεωρητικά στάθηκε ως η αφορμή της σύμπλευσης των δυο προηγούμενων αλλά και ανθρώπους εξαιρετικούς- από τους πιο όμορφους που μπορεί κανείς να γνωρίσει- που ειλικρινώς προσβλέπουν σε κάτι διαφορετικό, στρογγυλεύοντας ωστόσο μέρα με τη μέρα τις ενστάσεις, τις ανησυχίες και τις διαφωνίες τους, εν είδει δυστυχώς συνήθειας και συναισθηματισμού. Στα μάτια μου όλο αυτό πιθανώς να συνθέτει τη νέα χρεοκοπημένη γραφειοκρατία του αύριο. Έχει τουλάχιστον όλες τις προϋποθέσεις.

Στην ιστορία δεν υπάρχουν νομοτέλειες. Ούτε αισιόδοξες ούτε και απαισιόδοξες. Και δεν υπάρχουν και ειδικοί, αλάνθαστοι αναλυτές και μέντιουμ. Οι πιο διορατικοί πέφτουν έξω, γιατί οι καταστάσεις αλλάζουν και από παράγοντες αστάθμητους. Οφείλεις όμως πάντα να κρίνεις με τα δεδομένα που έχεις στη διάθεση σου, όχι με τις κρυφές και φανερές σου επιθυμίες.

Και όταν τα δεδομένα φαίνεται πως διαψεύδουν τις επιθυμίες σου πρέπει να την αποδέχεσαι τη διάψευση. Είναι στενάχωρο πράγμα, πολύ στενάχωρο, αλλά είναι πάντα προτιμότερο από την ψευδαίσθηση. Γιατί διαψεύδονται οι άνθρωποι που προσπαθούν να δουν πέρα από τον εαυτό τους. Οι άλλοι δεν διαψεύδονται ποτέ. Αλλά οι άλλοι δεν μας αφορούν και καθόλου.

Ένα κρίμα, αρκετή απογοήτευση, αλλά ο άνθρωπος εν τέλει πέταξε ακόμα και αν δεν τα κατάφερε ο ράφτης του Ουλμ.



*Η φωτογραφία αποτυπώνει τη στιγμή μιας μεγάλης νίκης που δεν είχε έρθει η ώρα της. Αποτυπώνει όμως και τους πόρους που χρειάζεται η Αριστερά για να υπερβεί τα εκάστοτε όρια. Τους πόρους που την κάνουν να μην έχει ανάγκη χρεοκοπημένους του χθες, καναλάρχες, δημοσιογράφους, επιχειρηματίες, κομματικούς ειδήμονες που τριγυρνούν σε διαδρόμους. Δεν είναι φυσικά ολόκληρη η συνταγή της νίκης- ηττήθηκε άλλωστε- είναι όμως η πιο σοβαρή και απαραίτητη προϋπόθεση.