Σάββατο 9 Δεκεμβρίου 2023

Το πρώτο βήμα δεν αρκεί



Γιώργος Γιαννουλόπουλος
Ο βίαιος χωρισμός είναι μια επώδυνη εμπειρία. Ακόμα και στις περιπτώσεις όπου επιβάλλεται, η διάρρηξη της αρχικής ενότητας προκαλεί έντονες και αντικρουόμενες συναισθηματικές αντιδράσεις. Από τη νοσταλγία μέχρι την οργή. Κι αυτό επιτείνεται όταν δεν πρόκειται για μια ιδιωτική υπόθεση, αλλά για πολιτική σύγκρουση, η οποία διαδραματίζεται υπό το φως της δημοσιότητας με τα μάτια του κόσμου καρφωμένα επάνω στους διαπληκτιζόμενους.
Για να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν μονόδρομος. Ενώ κανείς και καμία δεν αμφισβήτησαν το αποτέλεσμα των εσωκομματικών εκλογών, αυτό που έκαναν οι απελθόντες, και είχαν κάθε δικαίωμα να το κάνουν, ήταν να πουν ότι ο νέος ΣΥΡΙΖΑ, υπό την ηγεσία ενός γιάπη αυτοαποκαλούμενου «το Φως», με προϋπηρεσία στην Goldman Sachs και χειροκροτητή του Μητσοτάκη μέχρι πρότινος, ο οποίος πήγε στη Μακρόνησο για να «προσκυνήσει» και ο οποίος πιστεύει ότι η άμεση επαφή με τον λαό γίνεται μέσω selfies, όλα αυτά δεν έχουν την παραμικρή σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ που ήξεραν. Το παράδοξο, για να μην πω το ανέντιμο, θα ήταν να παραμείνουν.

Η όλη υπόθεση μονοπώλησε το ενδιαφέρον του φιλοθεάμονος κοινού, αλλά επισκίασε το εξής προϋπάρχον πρόβλημα που δεν έχει σχέση με τον Κασσελάκη: πώς εξηγείται η σταθερή συρρίκνωση των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ που ο Αλέξης Τσίπρας τα άφησε στο 17%;

Για τους εναπομείναντες το πιο πιθανό σενάριο είναι η σχετική συζήτηση να αναβληθεί μέχρι το συνέδριο του κόμματος. Οποτε και εάν γίνει. Στην αντίπερα όχθη της Νέας Αριστεράς όμως -και μέχρι στιγμής, τουλάχιστον- η «υπόθεση Κασσελάκη» κυριαρχεί, δεδομένου ότι ο κύριος στόχος είναι να προσελκύσουν όσο γίνεται περισσότερους από εκείνους που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογές, όπως φάνηκε καθαρά στη συνέντευξη που έδωσε πρόσφατα η Εφη Αχτσιόγλου στην «Εφημερίδα των Συντακτών». Κι αυτό, θα έλεγα, δεν είναι καλός οιωνός. Διότι η ιστορία μάς διδάσκει πως όταν οι αριστεροί ερίζουν για το ποιος είναι «πιο αριστερός» από κάποιους άλλους, ανασύρονται στην επιφάνεια όλες οι παλιές και γνωστές παθογένειες. Δηλαδή η εύκολη και αυτάρεσκη πλειοδοσία αριστεροσύνης, οι απλουστεύσεις, τα βροντερά και κούφια «όχι» στα πάντα, η εξωστρέφεια που μας απαλλάσσει από την υποχρέωση να διαβάσουμε κριτικά και τον δικό μας λόγο.

Μέχρι στιγμής δεν υπάρχουν ενδείξεις για την κατεύθυνση που θα ακολουθήσει τελικά η Νέα Αριστερά. Αξίζει όμως να αναλογιστούμε ότι η ανάγκη γι’ αυτή τη μεγάλη και τη δύσκολη συζήτηση ήταν προφανής και επείγουσα πριν εμφανιστεί στο προσκήνιο ο Κασσελάκης με το σκυλάκι του. Οταν, υπό την ηγεσία του Αλέξη Τσίπρα, υφίστασαι τη μια ήττα μετά την άλλη, το μόνο που δεν μπορείς να κάνεις είναι να μην κάνεις τίποτα. Κι αυτό σημαίνει ότι η αυτοκριτική του τύπου «να αφουγκραστούμε τον κόσμο» ή ότι «δεν συντονίστηκαν και δεν λειτούργησαν καλά τα όργανα» αποτελούν προφάσεις εν αμαρτίαις.

Κατά τη γνώμη μου, το κύριο πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα λάθος, πολύ ανθρώπινο θα έλεγα, επειδή οι περισσότεροι από μας το έχουμε διαπράξει: παραμένουμε νοσταλγικά «κολλημένοι» σε μια εμπειρία που κάποτε μας χάρισε την απόλυτη ευτυχία, αρνούμενοι να δεχτούμε ότι αυτή η χρυσή εποχή ήταν προϊόν μιας συγκυρίας η οποία έπαψε να ισχύει. Δηλαδή μιλάμε το 2023 με τη γλώσσα του 2015. Κι επειδή ολοένα και περισσότεροι δεν μας ακούνε, επιρρίπτουμε την κύρια ευθύνη στη λίστα Πέτσα, στις στημένες δημοσκοπήσεις ή σε κάποιον άλλο Χατζηπετρή.

Ετσι προέκυψε η έλλειψη σοβαρότητας και αξιοπιστίας. Οσον αφορά την πρώτη, η Νέα Αριστερά θα μπορέσει εύκολα να την αποσείσει γιατί το συγκεκριμένο ελάττωμα παρέμεινε στον ΣΥΡΙΖΑ. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς. Την επίδειξη σωματικής ευλυγισίας του Κασσελάκη στο σχολείο για ανάπηρα παιδιά, το αντριλίκι του Πολάκη, την πολιτική ευφυΐα του Αντώναρου, τις ειρωνικές ατάκες του Λαζόπουλου κ.ο.κ.

Η ανάκτηση της αξιοπιστίας από τη Νέα Αριστερά θα αποδειχθεί δύσκολη. Κατ’ αρχάς, είναι μεγάλος ο πειρασμός για την όποια αντιπολίτευση να καταστροφολογεί, να δίνει υποσχέσεις χωρίς την υποχρέωση να τις τηρήσει, να ισχυρίζεται ότι τα πράγματα είναι απλά και εύκολα ενώ ξέρει ή οφείλει να ξέρει ότι δεν είναι, ή να χαϊδεύει αυτιά. Στην περίπτωση της ελληνικής Αριστεράς όμως, η σοβαρότητα και η αξιοπιστία απαιτούν και μια κριτική ανάγνωση κάποιων κοινών τόπων, οι οποίοι καθιερώθηκαν στη μεταπολίτευση αλλά έχουν πάψει να θεωρούνται αυτονόητοι και για τους νεότερους απηχούν ένα μακρινό και απρόσιτο παρελθόν. Οπως λ.χ. η δήλωση «είμαι αριστερός, άρα έχω δίκιο» και η επίκληση του περιβόητου ηθικού πλεονεκτήματος που απονέμει η Αριστερά εις εαυτόν όταν ξεμείνει από επιχειρήματα.

Θέλω να πιστεύω ότι η ίδρυση της Νέας Αριστεράς είναι μια νέα και καλή αρχή. Ελπίζω να υπάρξει και συνέχεια.


πηγή efsyn.gr


Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2023

Βασιλεύ, ιδού οι υπήκοοι σου…


Καθώς αποχαιρετάς τα εγκόσμια πένης και άστεγος, πένης διότι τι να σου κάνουν 13,7 ψωρο-εκατομμύρια ευρώ που έλαβες ως αποζημίωση από το ελληνικό κράτος και άστεγος αφού μόνον μια σουίτα στη Μεγάλη Βρετανία σου απέμεινε, οι υπήκοοί σου κλείνουν το γόνυ με θλίψη και απόγνωση.

Προφανώς στο Τατόι θα παραστεί ο Σαμαράς ο μακεδονομάχος, αφού ονειρευόταν ότι μαζί σου θα παίρνατε από Σκόπια μέχρι Κόκκινη Μηλιά…

Θα παραστεί ο τσεκουράτος Βορίδης, ο άνθρωπος που διαδέχτηκε με τις ευλογίες και την εντολή του δικτάτορα Γεώργιου Παπαδόπουλου τον Νίκο Μιχαλολιάκο της Χρυσής Αυγής στην ηγεσία της νεολαίας της χουντικής ΕΠΕΝ.

Θα παραστεί η υπουργός Πολιτισμού Μενδόνη, τιμώντας τον βασιλέα του μπολιτισμού σιγοψιθυρίζοντας το «ψωμί , ελιά και Κώτσο Βασιλιά – σύνθημα στην επάνοδο του Κωνσταντίνου του Α΄, το 1920». Η υπουργός που «ξέχασε να παραστεί στην κηδεία του ευγενούς καλλιτέχνη Νότη Μαυρουδή (αυτός δεν γεννήθηκε στα ανάκτορα του Παλαιού Ψυχικού, αλλά στις φυλακές Αβέρωφ, από μαμά αναρχοκομμουνίστρια).

Θα παραστεί η κα Μανωλίδου. Η αντ’ αυτού, πωλητή νανογιλέκων και μονίμως κραυγάζοντος Γεωργιάδη. Είναι κολλητοί φίλοι με την οικογένεια, λέγουν. Ως φίλοι δεν θα έπρεπε να τους συμβουλεύσουν τόσα χρόνια να μην φέρουν τίτλους ευγενείας, αφού το ελληνικό Σύνταγμα δεν αναγνωρίζει τέτοιους τίτλους, και να αποδεχθούν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος? Εκτός και αν η ελπίδα της παλινόρθωσης «πεθαίνει τελευταία».

Θα παραστούν οι πένητες Έλληνες εφοπλιστές. Προφανώς. Ο ιστιοπλόος και ολυμπιονίκης (αυτό με την αξία του) βασιλεύς, μπαινόβγαινε στα γραφεία τους στο Σίτυ του Λονδίνου. Το κοινό τους πάθος για τη θάλασσα τους έδενε, με το αζημίωτο προφανώς . Με μια μικρή λεπτομέρεια. Στην «ανταρσία «του Βέλους», εκεί που ο πλοίαρχος Παππάς και οι αξιωματικοί και ναύτες «έπαιζαν» το κεφάλι τους κυριολεκτικά, ματαίως περίμεναν μια φωνή ενίσχυσης του διαβήματός τους. Και εκεί κρυπτόμενος, όπως και στην αντίσταση οπερέτα κατά της χούντας.

Θα παραστεί ο γνωστός Ζαμπούνης. Οι μη γαλαζοαίματοι μπορούν να εντρυφήσουν στο savoir vive, των βιβλίων του, για το πώς θα συμπεριφερόμαστε μπροστά στον άνακτα. Χάσαμε και τον Ζάχο (Χατζηφωτίου) και δεν μπορεί να μας διαφωτίσει.

Θα παραστούν και ευγενείς από τας Ευρώπας. Ο κος Πατούλης καθ’ οδόν προς το Τατόι θα τους ξεναγήσει υποθέτουμε και στο πέριξ καμένο τοπίο, καταπατητών, αυθαιρέτων και αντι-οικολογικών πολιτικών.

Εμείς μόνον έναν πρίγκιπα ξέρουμε. Τον «Μικρό Πρίγκιπα» του Σαιντ Εξυπερύ. Τον πρίγκιπα που συμβολίζει τον αγνό, καθαρό άνθρωπο που αντιστέκεται στην πλεονεξία , στη ματαιοδοξία που αντιλαμβάνεται τα πράγματα με την ψυχή και όχι με τα μάτια και που προσπαθεί να ανακαλύψει το νόημα της ζωής που χτίζεται με κόπο, καλή διάθεση, κατανόηση, αφοσίωση και εμπιστοσύνη και που δίνει αξία στη ζωή.

Δεν διδάσκουμε για πρίγκιπες , αλλά για τον μικρό πρίγκιπα…

Σημ. Προφανώς αν ο άνθρωπος Κων/νος Γλίξμπουργκ αναπαυόταν κάτω από τον αττικό ουρανό με την ταπεινότητα που αρμόζει στην περίσταση, τότε δεν θα υπήρχε ανάγκη για το κείμενο αυτό.

Βασίλειος Παππάς - εκπαιδευτικός



Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2022

Οι 213 "κύριοι"



του Βασίλη Παππά - εκπαιδευτικού

Η ελληνική κοινωνία συγκλονίζεται άλλη μία φορά από βορβορώδη σκάνδαλα. Να υποθέσουμε για την οικονομία της συζήτησης ότι στους φερόμενους κατηγορούμενους θα αποδειχθεί η ενοχή τους, με την δικαιοσύνη να επιτελεί το έργο της. Προφανώς όχι σαν τους Λιγνάδηδες ή τους Γεωργιάδηδες.

Οι τελευταίοι έχουν δημιουργήσει και καλλιεργήσει πρότυπα σεξουαλικών συμπεριφορών αποδεκτών σε μέρος του ανδρικού πληθυσμού (θέλουμε να πιστεύουμε ολίγων). Μόνο που οι 213 «κύριοι» είναι πολλοί για να τους ανεχθεί και να τους αντέξει η κοινωνία μας. Καλοί οικογενειάρχες, ακόμη καλύτεροι επαγγελματίες, ίσως και σεβαστά πρόσωπα στους πολιτικούς τους χώρους.

Τιμούν την σύντροφό τους, τη μάνα των παιδιών τους, την οποία ως μάνα μόνο υπολογίζουν. Ως ερωτική σύντροφο μάλλον όχι. Μετά η σκέψη τους και το μυαλό τους αναζητά κάτι διαφορετικό σε ερεβώδη μονοπάτια. Κάποτε η οδός Αθηνάς πρόσφερε τον αγοραίο έρωτα, τις μεταμεσονύκτιες ώρες σε βασανισμένα κορμιά μεταξύ φόβου, ενοχών, αγωνίας, λύπησης. Μιας φευγαλέας ηδονής στον ερωτικά μοναχικό και όχι μόνον, άνθρωπο.

Μετά αναβαθμιστήκαμε. Στην εποχή του «ΚΛΙΚ» αιθέριες υπάρξεις κοσμούσαν τα εξω-εσώφυλλα γκλαμουράτων περιοδικών και οι «κύριοι» με τα 12ρια ουίσκι στο ένα χέρι και τα κοχίμπα στο άλλο έκαναν «παιγνίδι» στα πάρτι της αφθονίας. Ε κάτι μπορούσε να καταλάβει και η κυρία, αλλά το «στάτους» που προσέφερε ο «σύζυγος» ήταν πολύ δυνατό, ώστε να το απεμπολήσει.
Και μετά η παρακμή. 
Κοχίμπα τέλος. 
Τέλος και οι καλλίπυγες υπάρξεις. 
Το trafficking των ασυνόδευτων παιδιών προσφυγόπουλων πέριξ της Πατησίων και στο Μεταξουργείο ήταν μια κάποια λύση. 
Το πρωί όλοι αυτοί οι «κύριοι» διαδηλώνουν να φύγουν τα λαθρο-προσφυγάκια, το βράδυ όμως με τον φθηνό «παρά» αναζητούσαν και αναζητούν την παιδική σάρκα λευκή ή μελαψή, κανένα πρόβλημα. 

Μετά ως καλοί οικογενειάρχες, το δήλωσε άλλωστε και ο ειδικός φρουρός – τηλεμαϊντανός, άσπιλοι και αμόλυντοι, καλλιεργούν με μέγιστη στοχοπροσήλωση το τρίπτυχο «Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια». Η όλο και αυξανόμενη θρασύτητα των «κυρίων» αυτών σε κλειστές ομάδες αναζήτησης της λείας τους τους κάνει όλο και περισσότερο επικίνδυνους για το κοινωνικό σύνολο.

Και ο «γείτονας» για άλλη μια φορά μένει έκπληκτος, «καλό παιδί, καλός οικογενειάρχης, δεν έδειχνε …» και άλλα φαιδρά παρόμοια. Δεν «έβλεπαν» τα παιδάκια στη γκαρσονιέρα του διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, δεν είχαν «ακούσει» για την καταδίκη στη Μολδαβία του στελέχους (δεν το είπαν και τα πρωινάδικα»)
, δεν τους αφορά που δωδεκάχρονο παιδάκι υποτίθεται ότι εργαζόταν σε σούπερ μάρκετ, ενώ θα έπρεπε να βρίσκεται σχολείο. 

Ίσως και κάποιοι να αναρωτήθηκαν και αναζήτησαν κοινωνικές δομές. Αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο ανέκδοτο για την ύπαρξη και στελέχωση των κοινωνικών δομών με ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς που θα ενσκήψουν στο πρόβλημα, θα θεραπεύσουν ή θα καταφύγουν στη Δικαιοσύνη.

Αυτοί οι «κύριοι» λοιπόν στους σκοτεινούς δρόμους του διαδίκτυου αισθάνονταν ατρόμητοι. Αυτοί οι «213» και ίσως πόσοι άλλοι με το «δικέ μου, έχω κάτι καλό» ευτελίζουν κάθε έννοια ανθρώπινης και πολύ περισσότερο παιδικής ζωής, για την ικανοποίηση του βορβορώδους εγώ τους.

Ας συντρέξουμε τα θύματα. Δεν φθάνει το «Χαμόγελο του Παιδιού», η «Κιβωτός του Κόσμου». 

Ας αφουγκραστούμε με έγνοια και όχι με περιέργεια τι συμβαίνει γύρω μας, στον μικρόκοσμό μας. 

Ας προσεγγίσουμε στην αίθουσα παιδιά αγέλαστα και ας προσπαθήσουμε να ξεκλειδώσουμε τον ψυχικό τους κόσμο. 

Ας διδάξουμε τους μαθητές και τις μαθήτριες μας ότι το ερωτικό σκίρτημα και η έλξη είναι αποτέλεσμα του νου και της καρδιάς (ίσως και χημικών μεταβολών του εγκεφάλου), και όχι αγοραίο δούναι και λαβείν. 

Ας τους κάνουμε να προσεγγίσουν το ωραίο της Αφροδίτης της Μήλου και της Αφροδίτης του Μποτιτσέλι.

Τελικά θέλει πολύ δουλειά ώστε οι 213 «κύριοι» να μην γίνουν «214» , για
να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα και να δούμε τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο,
κατά τον ποιητή.


Βασίλειος Παππάς – μέλος Πρωτοβουλίας Καθηγητών Τρικάλων