Σάββατο 4 Φεβρουαρίου 2006

Ή ο ΣΥΝ ή ο ΣΥΡΙΖΑ περισσεύει



Στο κείμενο που ακολουθεί θα προσπαθήσω να αποδείξω ότι πηγή της σχιζοφρένειας που βιώνουμε στον Συνασπισμό είναι η σύγχυση που προέρχεται από την μεταβατική ιδέα του «κόμματος πολιτικής ενότητας» γύρω από την οποία διατηρήθηκε ο ΣΥΝ μετά τη διάσπαση/αποχώρηση του ΚΚΕ, που όμως έγινε μόνιμη επιλογή και μπλοκάρει κάθε υγιή πρόταση και διεργασία προς τη Μεγάλη Αριστερά.

Τα χαρακτηριστικά της σχιζοφρένειας:


1. Ο ΣΥΝ αποτελείται από Τάσεις οι οποίες εκλέγουν μέλη τους στη διοίκηση του κόμματος, έχουν οριζόντιες και κάθετες διασυνδέσεις στο εσωτερικό τους, κάνουν δημόσιες εκδηλώσεις, έχουν ηγεσία και συνέρχονται για να αποφασίσουν για τη στάση τους αλλά ισχυρίζονται (και όλοι το ισχυριζόμαστε στον ΣΥΝ) ότι παρ΄όλα αυτά δεν είναι κόμματα μέσα στο κόμμα!

2. Ο ΣΥΝ συμμετέχει στον ΣΥΡΙΖΑ μαζί με άλλα κόμματα και κινήσεις της αριστεράς και μεταφέρει εκεί σαν άποψη του κόμματος την πλειοψηφούσα στο εσωτερικό του, με αποτέλεσμα οι απόψεις των μειοψηφησάντων τάσεων να μην συμμετέχουν, είτε το θέλουν είτε όχι στον ΣΥΡΙΖΑ, παρ΄ότι εκφράζουν μεγάλα κομμάτια του ΣΥΝ και πάντως μεγαλύτερα από πολλά σχήματα που συμμετέχουν ισότιμα μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ!

3. Ο ΣΥΝ τυπικά δεν έχει βουλευτές στο κοινοβούλιο, αυτοί είναι του ΣΥΡΙΖΑ, όμως ως εκ θαύματος όχι μόνο είναι όλοι μέλη του ΣΥΝ αλλά είναι και εκπρόσωποι διαφορετικών τάσεων του ΣΥΝ που όμως δεν εκφράζονται απ΄ευθείας μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ !

4. Όσοι στον ΣΥΝ δεν ανήκουν σε τάσεις έχουν πρόβλημα εκπροσώπησης αφού είναι αναγκασμένοι να συγκροτούν αν και έχουν ποικιλία απόψεων, κοινό και από τη φύση του αδύναμο ψηφοδέλτιο ανεξαρτήτων που κι αν ακόμα εκλέξει κάποιους στη διοίκηση του κόμματος δεν εκφράζει κανέναν αφού για να γίνει αυτό πρέπει με το ζόρι να συμπεριφερθεί και άρα οργανωθεί σαν τάση!

5. Οι εσωτερικές διαφωνίες στον ΣΥΝ δεν μπορούν να μείνουν ατομικές ούτε να αφομοιωθούν με τον διάλογο αφού αμέσως ταυτίζονται με μία τάση, συσπειρώνουν όλα τα μέλη στα στρατόπεδά τους και ο εσωτερικός διάλογος γίνεται πόλεμος χαρακωμάτων και αμοιβαία καχυποψία που βέβαια μεταφέρεται πιπεράτα στα ΜΜΕ και αντικαθιστά την όποια επικοινωνιακή πολιτική του κόμματος, καλή ή κακή δεν έχει σημασία!

6. Την ίδια στιγμή όλοι μας στον ΣΥΝ προσπαθούμε να δείξουμε στην ελληνική κοινωνία το ιδιαίτερο (και αγωνιωδώς αναζητούμενο) στίγμα μας στην πολιτική σκακιέρα κι εκείνη βλέπει Παπαγιαννάκη και Αλαβάνο, Κωνσταντόπουλο και Γλέζο, Χατζησωκράτη και Λαφαζάνη. Άντε να βγάλει συμπέρασμα! Στο μεταξύ ποιος έχει καιρό για τον ΣΥΡΙΖΑ (που αν μη τι άλλο έχει και 6 βουλευτές, θυμίζω..); Μα ..οι άλλοι!

Από τα παραπάνω προκύπτει, ευελπιστώ αβίαστα, η σχιζοφρένεια και ο στρουθοκαμηλισμός μας.

Το κόμμα πολιτικής ενότητας που με περηφάνεια ανανεώνουμε στα συνέδριά μας (για να νοιώθουν ασφαλείς οι τάσεις) μπορεί να ήταν μια ανάγκη για να γνωριστούμε τότε μεταξύ μας και να παραμείνουμε στον ίδιο πολιτικό χώρο αλλά σήμερα που έχουμε ξεπεράσει το σοκ των χρόνιων διαχωρισμών και της κατάρρευσης του όποιου σοσιαλιστικού πειράματος και γνωριζόμαστε καλά μεταξύ μας, δεν είναι παρά ένας αναχρονισμός, ένα εμπόδιο!

Ο ΣΥΝ όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια ομοσπονδία κομμάτων, μόνο που στον ΣΥΝ το κρύβουμε ( από ποιόν άραγε; ) ενώ στον ΣΥΡΙΖΑ το παραδεχόμαστε.

Κι έτσι έχουμε δύο ομοσπονδίες σαν το φλοιό του κρεμμυδιού τη μία μέσα στην άλλη – και περιμένουμε να λειτουργήσει είτε η μία είτε η άλλη.

Και τσακωνόμαστε μεταξύ μας γιατί κάποιος πρέπει να φταίει βέβαια που τα μέλη έχουν λαλήσει και δεν ξέρουν που ανήκουν : στο κόμμα και την Πολιτική τους Κίνηση, την τάση τους, τον ΣΥΡΙΖΑ, το Φόρουμ, που;

Γιατί τα ΜΜΕ βρίσκουν τα θέματά τους από τις διαφωνίες μας κι όχι τις συμφωνίες (;) μας.

Γιατί οι σύμμαχοί μας ακόμα δεν μας εμπιστεύονται.

Γιατί φάσκουμε και αντιφάσκουμε συνεχώς και παρά τις παραινέσεις χαμηλών τόνων με το παραμικρό επιστρέφει το κλίμα καχυποψίας και ανταγωνισμού.

Όλοι δεχόμαστε ότι ιδεολογική ενότητα με το στανιό δεν γίνεται και η μονολιθικότητα δεν είναι πια χαρακτηριστικό της αριστεράς κι ότι οι τάσεις/ρεύματα ιδεών εκφράζουν πραγματικότητες και απόψεις που κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει.

Ότι είναι πλούτος και δύναμη κι όχι αδυναμία. Ότι είναι τα λουλούδια που πρέπει να ανθήσουν μέσα στην αριστερά, ανεμπόδιστα!

Τι θα πει λοιπόν τώρα «κόμμα πολιτικής ενότητας»;

Θα πει ούτε μαζί ούτε χώρια. Θα πει μια αφύσικη κατάσταση αλληλοεπικάλυψης αλλά και γραφειοκρατίας στη σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ. Η σχιζοφρένεια που νοιώθει ο καθένας μας, εντός ή εκτός του κόμματος.

Προτάσεις θεραπείας ή ένα νέο οργανωτικό μοντέλο σε τρία βήματα

Βήμα πρώτον: Απελευθέρωση των Τάσεων

  • αναγνώριση αυτού που πραγματικά είναι
  • δυνατότητα πλήρους έκφρασης και αντιπροσώπευσής τους (στον ΣΥΡΙΖΑ, τα ΜΜΕ κλπ)

Βήμα δεύτερον: Απελευθέρωση του κόμματος από τις τάσεις

  • είτε αναγνώριση του ΣΥΝ σαν ομοσπονδίας κομμάτων (αν τόχαμε κάνει έγκαιρα δεν θα χρειαζόταν η δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ για να βρεί στέγη η όποια κίνηση της αριστεράς-θα γινόταν τάση στην ομοσπονδία)
  • είτε κατάργησή των τάσεων στο εσωτερικό του οπότε και θα βρούν την ιδιαίτερη έκφρασή τους, εφόσον αληθινά την χρειάζονται, αυτόνομα πλέον όπου νομίζουν ότι εκφράζονται καλύτερα (στον ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ, σαν νέα κόμματα)

Βήμα τρίτον: Απελευθέρωση του ΣΥΡΙΖΑ από τις εσωτερικές αντιφάσεις του ΣΥΝ ( της μεγαλύτερης συνιστώσας του )

  • είτε οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να γίνουν συνιστώσες του ΣΥΝ
  • είτε τα κόμματα/τάσεις του ΣΥΝ συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ

Και προφανώς πιο εφικτό φαίνεται σήμερα το δεύτερο που πρακτικά σημαίνει αφομοίωση του ΣΥΝ στον ΣΥΡΙΖΑ κι όχι το αντίστροφο.

Σε κάθε περίπτωση κάποιος περισσεύει και εμποδίζει τον άλλο.

Αυτή είναι μια αρκετά σαφής, πιστεύω, οργανωτική ιδέα για τη Μεγάλη Αριστερά.

Που επιτρέπει να είμαστε πάλι μαζί, φυσιολογικά, χωρίς να διεκδικούμε κάτι ο ένας από τον άλλο, για να ξεμπλοκάρει η μορφοποίηση του νέου, ολοκληρωμένου και συνεκτικού Μύθου/Οράματος της νέας αριστεράς με τη φυσική και απελευθερωμένη συμβολή όλων των συνιστωσών της και του αυθεντικού τους Λόγου.