Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009

Προσέξτε...σύντροφοι...

*από το ιστολόγιο ΕΔΩ ΕΙΜΑΣΤΕ :

Η είδηση από την εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ [αναφέρεται στη συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ]:

[...] Ένταση προκλήθηκε στη συνεδρίαση του οργάνου όταν στελέχη του Αριστερού Ρεύματος ανακοίνωσαν ότι ο ΣΥΝ θα πάρει μέρος σε διαδήλωση στις 6 Δεκεμβρίου στα Προπύλαια, για την επέτειο από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου μαζί με οργανώσεις της Αριστεράς: «Μα δεν καταλαβαίνετε τίποτα; Θυμάστε τι έγινε πέρυσι; Είναι δυνατόν να διαδηλώνουμε μαζί με γκρουπούσκουλα», αντέδρασαν στελέχη της Ανανεωτικής Πτέρυγας, ενώ εκφράστηκαν διαφωνίες και από εκφραστές του Ρεύματος. [...]

Παλιότερα - και πάλι σε μια συζήτηση για τη δική μας αριστερά - είχα γράψει:

Ας ανακαλύψουμε λοιπόν νέες φύτρες παλιών αξιών... ως αντίδοτο σε έναν κυρίαρχο, επί του πολιτικού λόγου της αριστεράς, λαϊκισμό, που μπορεί μεν να παρηγορεί τις "μάζες" αλλά δεν διαπαιδαγωγεί, δεν συνθετεί σε πολιτικό σχέδιο τις αντιφάσεις της σημερινής πραγματικότητας, δεν έχει τη δυνατότητα του μετασχηματισμού...

Σήμερα, οφείλω να συμπληρώσω ότι αυτός ο λόγος φαντασιώνεται εξεγέρσεις... Το κόμμα του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ - κάτω από την ηγεσία αριστεριστών και την πίεση των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ - γίνεται συνοδοιπόρος του " μπάχαλου " και της βίας...

Προσέξτε...σύντροφοι...

Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009

Ως εδώ ήταν σύντροφε Αλαβάνο... Η Αριστερά δεν υπάρχει για να παίζει με τα συναισθήματα και τις ανάγκες του κόσμου αλλά για να έχει αποτελέσματα!


Ένας Προφήτης, μα τι Προφήτης..!

Είπε ο Αλέκος Αλαβάνος στην πολυαναμενόμενη (επιτέλους πολιτική) τοποθέτησή του στην χθεσινή Σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ: "Για τελευταία φορά: Γνωρίζω ότι κανείς άλλος μέσα στην αίθουσα δεν έχει τόση ευθύνη όσο εγώ. Για πρωτοβουλίες μετά τις εκλογές του 2007. Για την υποτίμηση των μηχανισμών."
Αυτό για κάποιους ακούγεται ως αυτοκριτική. Για άλλους όμως δεν είναι παρά μια ακόμη υπεκφυγή.
Θυμίζω ότι αυτό που είχε αρχίσει να υλοποιείται το 2007 ήταν μια στροφή του Συνασπισμού στην κοινωνία και μια ενωτική εμφάνιση του δεύτερου ΣΥΡΙΖΑ. Και ποιος έχυσε αμέσως μετά την καρδάρα με το γάλα;

Οι πρωτοβουλίες

Το στυλ του Α.Α., ενώ συχνά είναι μεγαλοφυές εμπεριέχει ένα πολύ επικίνδυνο στοιχείο: είναι καθαρά ατομικιστικό με το στίγμα της αυθεντίας έντονο μέσα του. Έτσι αναιρούνται στην πράξη όλα τα πιθανά οφέλη από το χάρισμα της στιγμιαίας σύλληψης της (πολιτικής) στιγμής.
Έτσι και η ανάγκη για "Το πλατύ άνοιγμα στη νεολαία και τα πρωτοποριακά της στοιχεία" μεταφράστηκε σε αιφνιδιασμό με την παραίτηση του Α.Α. από την ηγεσία του ΣΥΝ και την προώθηση με συνοπτικές διαδικασίες του Αλέξη Τσίπρα στην θέση του Προέδρου του ΣΥΝ. Ο Α.Α. πέτυχε σε αυτόν του τον αιφνιδιασμό (όπως και στον προηγούμενο της δικής του υποψηφιότητας) γιατί έχοντας συλλάβει καλά την συγκυρία έπιασε τους υπόλοιπους στο ύπνο.

Πέτυχε λοιπόν αλλά εις βάρος πολλών πραγμάτων:
Κατ΄αρχήν δεν υπήρξε καμία προετοιμασία και ωρίμανση της ιδέας. Ούτε όμως και συλλογική κατάκτησή της και επεξεργασία από την ηγεσία και τα μέλη του Συνασπισμού. Ο ίδιος ο Τσίπρας ζήτησε ένα χρόνο αναβολή για να προετοιμαστεί και πήρε την απάντηση "ή τώρα ή ποτέ".
Τι χάσαμε λοιπόν; Χάσαμε την συνέχεια, χάσαμε την συλλογικότητα και αυτές οι απώλειες σε καθοριστικούς τομείς έκαναν όλην την Αριστερά ευάλωτη στις επιθέσεις που ακολούθησαν τα αναμενόμενα λάθη μιας άπειρης ηγεσίας...
Κάθε θαύμα τρεις ημέρες που λέει και ο λαός.
Ο Α.Α. έχει το σύνδρομο του "τρελού καλλιτέχνη" που μπορεί να είναι ατομικά μεγαλοφυές αλλά δεν συνάδει με συλλογικότητες. Κι όπως μας λέει η ιστορία του ουδέποτε υπήρξε ιδιαίτερα συλλογικός.
Οι πρωτοβουλίες του λοιπόν μετά τις εκλογές του 2007 έγιναν μπούμερανγκ για την απροετοίμαστη Αριστερά και τον λόγο, ο Α.Α., δεν φαίνεται ακόμη να τον συνειδητοποιεί λόγω της εμπάθειας που έχει αναπτύξει με συγκεκριμένα πρόσωπα : δεν έφταιγε η σύλληψη της ιδέας, έφταιγε η πεισματικά ατομικιστική εφαρμογή της με καταπάτηση κάθε συλλογικότητας και συνέχειας.
Τι μας κληροδότησε ακόμη αυτή η μέθοδος; Την νέα άνθιση των μηχανισμών...

Οι μηχανισμοί

Μαζί με την ανεξέλεγκτη προώθηση μιας μη έτοιμης νέας ηγεσίας (για να δέσει επικοινωνιακά η ιδέα;) μας "κατσικώθηκε" στον Συνασπισμό εν ονόματι της νεολαίας και μια ολόκληρη παρέα άγνωστων και άπειρων αριστεριζόντων των αμφιθεάτρων, που αυτοχρεώθηκε την εφαρμογή της "αριστερής στροφής" μέσα στο κόμμα.
Με τις πλάτες της νέας ηγεσίας δημιούργησαν έναν καινούργιο μηχανισμό, έβαλαν τους ανθρώπους τους στα πόστα, έκαναν επαγγελματικά στελέχη ακατάλληλα άτομα με μόνο κριτήριο την πίστη στην "ομάδα" και στην συνέχεια επιδόθηκαν, προεξάρχοντος του τότε εκπροσώπου τύπου, σε επιθετικό καθεστωτισμό απέναντι στους παλαιότερους ακόμη και της μητρικής τους τάσης.

Δεν πρόκειται λοιπόν για "υποτίμηση των μηχανισμών" αλλά για δημιουργία των καταλληλότερων συνθηκών για ανεξέλεγκτη άνθιση των μηχανισμών και μάλιστα σε ένα κόμμα που έκανε καιρό να αφομοιώσει κάποιες (έστω παραλυτικές κάποτε, αλλά κάποιες...) ισορροπίες.
Και νάταν μόνον αυτό;
Μαζί με την εγκατάσταση των νεοκομσομόλων στον Συνασπισμό, ήρθε και η Δυαρχία, σύστημα καθαρής έμπνευσης Α. Αλαβάνου. Μια νέα πραγματικότητα στα μέτρα του που έμοιαζε λογική στους άπειρους ( "εγώ αντιπολίτευση, εσύ ανανέωσε το κόμμα...") αλλά δυσοίωνη σε όσους γνώριζαν... εκ πείρας, τι σημαίνει κάτι τέτοιο.
Και σήμαινε, εκτός από την σύγχυση στην κοινωνία, άνθιση νέων μηχανισμών.
Την φορά αυτή μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ:
οι συνιστώσες ένιωσαν ότι ξαφνικά έχουν τον άνθρωπό τους, την δική τους ηγεσία απέναντι στην παραδοσιακή του Συνασπισμού και τους μπήκαν ιδέες επικράτησης και ελέγχου του συμμαχικού σχήματος.
Και δεν είναι να σου μπουν ιδέες: αμέσως άρχισαν οι προετοιμασίες για την αυτονόμηση του ΣΥΡΙΖΑ με την μετατροπή του σε κόμμα, με τις ευλογίες αρχικά και της ομάδας των νεοκομσομόλων του ΣΥΝ, που είδαν σε αυτήν την προοπτική την ευκαιρία να στριμώξουν άσχημα ανάμεσα στους αριστεριστές φίλους τους, τους ανανεωτικούς και να τους εκδιώξουν κακήν κακώς από το "μαγαζί" τους.
Από τότε λοιπόν, βασανιζόμαστε από την εσωστρέφεια της διαπάλης των μηχανισμών, τις χωρίς αρχές συμμαχίες και την πλήρη πολιτική σύγχυση σε επίπεδο θέσεων με αποτέλεσμα την γνωστή εκλογική συρρίκνωση και την ακύρωση της όποιας προοπτικής "αλλαγής του τοπίου".

Δεν είναι λοιπόν αυτοκριτική αυτή του Α.Α., μόνο καθαρή αποφυγή των ευθυνών του.
Και κυρίως πρόκειται για άρνηση συνειδητοποίησης του μείζονος: ότι το στυλ Αλαβάνου διέλυσε και απαξίωσε κάθε συλλογικότητα στην Αριστερά, έφερε τους μηχανισμούς και τους ηγετίσκους στα πράγματα, απαξίωσε την συνέπεια και συνέχεια στις πολιτικές της επεξεργασίες και - το χειρότερο -μετά από ένα διάστημα ελπίδας την έκανε και τελείως ανυπόληπτη ως εναλλακτική λύση.

Οι πολιτικές θέσεις του Α.Α.

Με αυτές δεν βλέπω λόγο να ασχοληθεί κανείς. Είναι τελείως παιδαριώδεις παρά τον ποιητικό και προφητικό οίστρο που τις συνοδεύει. Αριστεριστής στα γεράματα ρε Αλέκο; Αντισυστημικός εσύ που είσαι ένα σύστημα μόνος σου; Πάλι παίζεις με τις επιθυμίες του κόσμου, αυτήν την φορά των ανένταχτων του ΣΥΡΙΖΑ για να επιστρέψεις κάποτε εν δόξει και τιμή;

Ως εδώ λοιπόν σύντροφε Αλέκο.
Η Αριστερά δεν είναι παιχνίδι στα χέρια παικτών, όσο ταλαντούχοι κι αν είναι, δεν είναι αντικείμενο προσωπικών εμπνεύσεων ούτε όχημα ατομικής δικαίωσης.
Μας κληροδότησες με τις παλινωδίες σου μια ζοφερή κατάσταση από την οποία θα βγούμε δύσκολα και επώδυνα, εάν και εφόσον μπορέσουμε να επουλώσουμε τα τραύματα στην συλλογικότητα που προκάλεσαν οι "πρωτοβουλίες" σου - πράγμα στο οποίο προφανώς δεν επιθυμείς να συμβάλλεις, αντίθετα προκαλείς και νέα...
Καληνύχτα λοιπόν και καλή τύχη - γιατί η υπόθεση ανανέωσης της Αριστεράς θα συνεχιστεί και χωρίς εσένα.

Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2009

Πανελλαδική ΣΥΡΙΖΑ: απευθείας μετάδοση των εργασιών...στο διπλανό δωμάτιο




(η παραπάνω εικόνα είναι στην πραγματικότητα ακίνητη παρότι δείχνει να κινείται. Πρόκειται για ένα οπτικό σφάλμα. Όπως αποδεικνύει η νευροφυσιολογία αυτό που "βλέπει" δεν είναι το μάτι αλλά ο εγκέφαλος. Την ίδια εικόνα παρουσιάζει και η Πανελλαδική του ΣΥΡΙΖΑ: ενώ μοιάζει να κινείται στην πραγματικότητα είναι ακίνητη - το μόνο που κινείται είναι οι μηχανισμοί στο διπλανό δωμάτιο. Η ίδια η Σύσκεψη είναι απλά μια κακοστημένη οφθαλμαπάτη συμμετοχής...)

Λεωνιδας Κυρκος: Να μπει τελος στο πειραμα του ΣΥΡΙΖΑ

Να μπει ένα τέλος στο «πείραμα» του ΣΥΡΙΖΑ ζητεί για πρώτη φορά ευθέως ο Λεωνίδας Κύρκος, παροτρύνοντας τους συντρόφους του στην Κουμουνδούρου να απαλλάξουν την Ανανεωτική Αριστερά από την καταστροφική της συνύπαρξη με το συγκεκριμένο «μόρφωμα» (συνέντευξη στα ΝΕΑ)



Αλέκος Αλαβάνος Σε τελείως αντίθετη κατεύθυνση : αντιευρωπαϊστής, αντισυστημικός, συγκρουσιακός, αντιΜάαστριχ, κατά ΣΥΝ, υπέρ εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς (ομιλία στην Πανελλαδική του ΣΥΡΙΖΑ)

Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2009

Πανελλαδική ΣΥΡΙΖΑ: έξι παραινετικές ερωτήσεις...


Πολιτική βία, φόβος, ελπίδες και απελπισίες


Joseph Beuys, performans I like America and America likes me, New York

Της Άννας Δαμιανίδη


Οι νόμοι είναι για να προστατεύουν κυρίως ανθρώπους σαν εμένα, αδύναμους, δειλούς, αγύμναστους, που δεν θέλουν να παίζουν ξύλο, παιδιά, γριές και γέρους. Θέλουμε νόμους, σύνταγμα, δημοκρατία, ισότητα, τέτοια πράγματα για να συνεννοηθούμε. Όχι επαναστάσεις, όχι πολυτεχνεία. Όχι άλλα πολυτεχνεία. Δεν υπάρχει λόγος για τόση απελπισία.

Τετάρτη βράδυ πήγα να ακούσω τις ομιλίες των Μανδραβέλη, Ψυχογιού και Δαφέρμου στη Νομική Σχολή. Πρώτη φορά πήγαινα στο καινούργιο κτίριο, από τον πεζόδρομο της Μασσαλίας, αλλά και στο παλιό είχα πολλά χρόνια να πάω Μόλις μπήκα στο αμφιθέατρο, μετάνιωσα. Έχω γκρίζα μαλλιά, κι εκεί μέσα είχε μόνο φοιτητές και φοιτήτριες, μέσος όρος ηλικία τα 20. Ντρεπόμουν όμως και να φύγω, ήμουνα στην πρώτη σειρά. Έμεινα.

Το θέμα ήταν η πολιτική βία. Οι τρεις ομιλητές είχαν τις απόψεις τους ο καθένας, ο Μανδραβέλης μίλησε για τη γλωσσική σύγχυση που ξεχειλώνει την έννοια της βίας και κατά κάποιον τρόπο νομιμοποιεί κάθε είδους αναίτια βία σαν απάντηση σε αυτά που ονομάζονται βία. Ο Ψυχογιός είπε ότι καλλιεργούμε υπερβολικά το θαυμασμό στη βία στην παιδεία και στις παραδόσεις μας. Και ο Δαφέρμος είπε ότι η βία είναι διάχυτη, υπάρχει ψυχολογική βία, εργατική βία, οικογενειακή βία κλπ, δηλαδή κατά κάποιο τρόπο έκανε περίπου αυτό που είχε υποστηρίξει ο Μανδραβέλης, ότι τα βαφτίζουμε όλα βία.
Ύστερα κουβέντιασαν με τα παιδιά, τα οποία βεβαίως ήταν ρομαντικά και αναφέρονταν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου με πολύ ενθουσιασμό. Ο Δαφέρμος είπε ότι το Πολυτεχνείο ήταν μια εντελώς ειρηνική εξέγερση σε βίαιες συνθήκες. Ο Ψυχογιός προσπάθησε, όπως κάνει συχνά, να τους εξηγήσει ότι δεν πρέπει να το ζηλεύουν το Πολυτεχνείο και την έξαρσή του γιατί έγινε μετά από μια περίοδο μεγάλης καταπίεσης. Περνούσαμε άσχημα στη χούντα, είπε. Ναι, αλλά είχαμε ελπίδες, είπε ο Δαφέρμος πολύ χαμογελαστός, και τα παιδιά χειροκρότησαν.
Κι αυτό με πίκρανε, ίσως επειδή ήταν και ο γιος μου στο ακροατήριο. Αυτή η φράση και αυτή η αντίδραση πιστεύω ότι είναι στη βάση μιας παρεξήγησης που ερμηνεύει και όσα συνέβησαν σε λίγο.


Γιατί χειροκροτήσανε τα παιδιά; Δεν έχουν αυτά ελπίδες; Είχαμε εμείς περισσότερες; Σκέφτηκα να σηκωθώ να πω ότι δεν είχαμε όλοι ελπίδες, ότι τώρα περνάνε καλύτερα, ότι εμείς πλήτταμε θανάσιμα, ότι δεν θέλαμε ψωμί κι ας φωνάζαμε Ψωμί Παιδεία Ελευθερία -ψωμί υπήρχε- τους Ρολινγκ Στόουνς θέλαμε, τα ενδιαφέροντα πράγματα που συνέβαιναν στον κόσμο. Κι ότι δεν ήταν και τόσο μη βίαιο το Πολυτεχνείο, γιατί είχαμε σπάσει ένα σωρό αντικείμενα, δεν είχαμε αφήσει πόδι σε καρέκλα ή τραπέζι. Τα σκεφτόμουνα, αλλά δεν μιλούσα, θυμόμουνα πόσο γκρίζα είναι τα μαλλιά μου και πόσο σαν τη μύγα μες στο γάλα ήμουνα εκεί μέσα.
Τότε περίπου μπήκανε μέσα οι τραμπούκοι, κάτι τύποι με μαύρα ρούχα και κράνη στο χέρι, κι άρχισαν να βρίζουν. Θέλουμε να διαβάσουμε ένα κείμενο, είπαν, έπιασαν το μικρόφωνο κι έλεγαν κάτι για εικοσάχρονα παιδιά που μπήκαν φυλακή, κι ότι έφταιγε ο Πάσχος. Ξεφτίλες, λέγανε στα παιδιά, καλέσατε εδώ τον υπονομευτή του ασύλου! Δηλαδή κατηγορούσαν όλους εκεί μέσα για αυτό που έκαναν οι ίδιοι, γιατί αυτοί και καταργούσαν και υπονόμευαν το άσυλο.
Μερικοί νεαροί τους είπαν να περιμένουν τη σειρά τους να μιλήσουν. Κι ένα παιδί τυφλό άρχισε να ουρλιάζει: Γιατί το κάνετε αυτό; γιατί χαλάτε αυτή τη συζήτηση; Είχε τόση ένταση που με πήρανε τα κλάματα. Ντρεπόμουνα να κλαίω έτσι στην πρώτη σειρά με τα γκρίζα μαλλιά μου, αλλά καλύτερα που έκλαιγα παρά να κατουριέμαι από φόβο.
Φοβήθηκα. Αυτό το φριχτό αίσθημα που σου σφίγγει χαμηλά την κοιλιά, κατουριέσαι πάνω σου, αυτό με είχε πιάσει στην αρχή. Αυτό ήθελαν κι εκείνοι. Να φοβηθούμε. Εντάξει λοιπόν, εγώ τουλάχιστον ανταποκρίθηκα. Ίσως επειδή δεν ήμουνα και στα νερά μου.
Τον αναγνώρισα το φόβο. Τον είχα ξανανιώσει πολλά χρόνια πριν, εκεί στη Νομική, Αθήνας και Θεσσαλονίκης, γιατί έμενα στην Αθήνα αλλά σπούδαζα στη Νομική Θεσσαλονίκης, και στα Πολυτεχνεία αμφοτέρων. Τότε που μας κυνηγούσαν οι μπάτσοι, επί χούντας.. Φοβόμουν πολύ. Μια μέρα είχα κοντέψει να κατουρηθώ από φόβο. Είχαμε πάρει ταξί για να το σκάσουμε από κάποιους που μας πλησίαζαν απειλητικά, και πόση αγωνία είχα μη μυρίσει ο ταξιτζής κάτι...
Αυτός ο φόβος λοιπόν. Τόσα χρόνια μετά, στο ίδιο μέρος κατά κάποιο τρόπο, με το ίδιο θέμα. Οι τύποι απείλησαν λοιπόν καμπόσο, μέχρι που πέταξαν αυγά στον Πάσχο, κι έφυγαν. Κι όταν είδα τα αυγά να πέφτουν, μαζί με το ξάφνιασμα και το σοκ, ένιωσα και ανακούφιση, αυτό ήταν λοιπόν, τέλος, γλιτώσαμε τα χειρότερα.
Σκουπίσαμε τον Πάσχο και τον πιάσανε αγκαζέ, ο Αλιβιζατος που ήταν σαν οικοδεσπότης συντετριμμένος, να τον πάνε όλοι μαζί σε μέρος ασφαλές. Δηλαδή, συγγνώμη, ποιο είναι το ασφαλές; Πού δεν έχει κράτος και εξουσία κάποια φασιστική ομάδα; Μπουλούκι ανεβήκαμε τη Μασσαλίας, μπουλούκι πήγαμε στη Σόλωνος και μπήκαμε σε ένα μπαρ, και πίναμε και πίναμε, και δεν συνερχόμασταν. Ήπια τρία πορτό, κι έμεινα και κουβεντιάσαμε ώρες, αλλά παρόλ' αυτά τη νύχτα έμεινα ξύπνια, δεν μπορούσε να μου περάσει η ταραχή. Στριφογύριζα στο κρεβάτι και εκρήγνυνταν στο μυαλό μου φράσεις αγανάκτησης, και κυρίως η αίσθηση της αδικίας που επιφυλάσσει αυτή η χώρα σε ανθρώπους οι οποίοι κάνουν το έγκλημα να δημοσιεύουν κείμενα. Να πασχίζουν για τη σκέψη, να βάζουν την τέχνη τους, τα δυνατά τους, και η ανταμοιβή, αυγά στα μούτρα. Να πρέπει να φοβούνται να μιλήσουν. Να πρέπει να είναι ήρωες για να μπορούν να γράφουν. Κι έχουμε Δημοκρατία υποτίθεται. Πρέπει να είμαστε ευτυχείς που δεν είναι οι τύποι καθεστώς επίσημο.
Ξαγρυπνούσα και μου έρχονταν στο μυαλό εικόνες από τις γιορτές της Πολεμικής Αρετής των Ελλήνων. Αυτά μας έβαζαν να κάνουμε στη χούντα. Τέτοια θεάματα τραγάνιζαν τα νιάτα μας. Ακούγαμε τραγούδια και μαθαίναμε για κινήματα στην Ευρώπη, την αμφισβήτηση των πάντων, ιδέες καινούργιες, ανατρεπτικές, συγκλονιστικές, κι εδώ είχαμε τον Πατακό. Πώς να πείσουμε τα σημερινά παιδιά να μη νοσταλγούν τις εξεγέρσεις μας; Οι γονείς μας τα κατάφεραν καλύτερα. Τον πόλεμο που έζησαν κανείς δεν τον ζήλεψε, κι ας είχε πολλούς ηρωισμούς. Αλλά βλέπεις άλλη η γοητεία της επανάστασης. Τρομάρα μας. Πώς να εξηγήσουμε ότι χάσαμε τόσα πράγματα που δεν αναπληρώθηκαν με το Πολυτεχνείο.
Εγώ θα ήθελα να είμαι τώρα νέα. Να κάνω χορό, να μπορώ να διαβάζω και να ακούω ό,τι θέλω, να ντύνομαι όπως θέλω, να πηγαίνω σε μικτό σχολείο, να ξέρω ανθρώπους από την Αφρική και την Ασία. Να ταξιδεύω, να πηγαίνω Εράσμους, να μαθαίνω ξένες γλώσσες, να ψάχνομαι, να γνωρίζω παρέες από το Ίντερνετ, να μη φοβάμαι μήπως πέσω σε χαφιέδες που θα με προδώσουν και θα με καλέσει ο ασφαλίτης να με χτυπήσει και να με βιάσει. Να μην ασχολούμαι όπως τότε με την πολιτική, από απελπισία. Απελπισία είχαμε, όχι ελπίδα, γιατί δεν τα λες όλα κύριε Δαφέρμο;
Αλλά ίσως εσύ να έλπιζες περισσότερο, δεν ξέρω. Ήσουν στέλεχος, στην Επιτροπή κατάληψης, μπορεί να ένοιωθες πολλές ελπίδες. Κι εγώ κείνη τη μέρα είχα ελπίδες, αλλά την επόμενη, για θυμήσου; Δεν είχες ενοχές ποτέ; Δεν σκέφτηκες ποτέ τους επόμενους μήνες ότι είχαμε κάνει λάθος με το Πολυτεχνείο; Εγώ το σκεφτόμουνα συνέχεια...
Βέβαια εσείς στην Αθήνα ήσασταν αλλιώς. Πιο ηρωικοί και περήφανοι. Εγώ θα μπορούσα να είμαι εδώ, Τετάρτη έφυγα για μια ηλίθια άσκηση στο Ποινικό, και μου είπε ο Ντένης καθώς έμπαινα στα ΚΤΕΛ, μην πας, έλα στο Πολυτεχνείο, έγινε κατάληψη. Ε, καλά άσε να φύγω τώρα, θα γυρίσω το Σάββατο...
Έμεινα στη Θεσσαλονίκη και κάναμε κι εμείς κατάληψη το πρωί της Παρασκευής στο Πολυτεχνείο. Λέγαμε να πάμε στην Οδοντιατρική που ήταν κεντρικά, τελικά προτιμήθηκε η μίμηση. Είχε από τότε την επικοινωνιακή του σημασία και το μύθο του, το Πολυτεχνείο.
Μείναμε μέχρι τα χαράματα του Σαββάτου. Η μεγαλύτερη ευτυχία ήταν η ώρα της πορείας ως εκεί, της τρεχάλας. Αυτή η ζηλευτή έξαρση,εντάξει, υπήρξε για καποιες ώρες. Αυτό είναι που θέλουν όλοι να ξαναζήσουν. Και το παιχνίδι με το φόβο τους αρέσει άραγε; Δεν έχουν τίποτε καλύτερο στη ζωή τους; Ύστερα περιφερόμουν στις αίθουσες και τις συνελεύσεις και ομολογώ ότι συχνά δεν καταλάβαινα την υπερβολικά επαναστατική γλώσσα, και δεν συμφωνούσα με το σπάσιμο των καρεκλών. Κυκλοφορούσαν όλοι με ένα κομμάτι ξύλο, από πόδια τραπεζιών. Εσύ γιατί δεν έχεις, με ρώτησαν. Εγώ δεν μπορώ να παίξω ξύλο, είχα πει. Και με στεναχωρούσε αυτή η καταστροφή. Είναι κάτι που το σκέφτομαι συχνά. Δεν κατάφερα να πείσω κανέναν εκείνη τη νύχτα ότι δεν χρειαζόταν να σπάμε τις καρέκλες. Το προσπάθησα, αλλά μάταια.
Ωστόσο έκαναν κάτι πολύ σωστό, η επιτροπή που είχαμε εκλέξει. Όταν έμαθαν τι είχε γίνει στο Πολυτεχνείο της Αθήνας, αποφάσισαν να παραδοθούμε. Εν ολίγοις. Αυτό. Να μη χυθεί αίμα. Δεν γίναμε ήρωες. Ας είναι καλά τα παιδιά. Το λέω και το ξαναλέω, αν και έτσι όπως συνταχθήκαμε να βγούμε ήταν πολύ ταπεινωτικό. Στριμωγμένοι, στη σειρά, κι έλεγα μέσα μου, ηττηθήκαμε, ας έχω τουλάχιστον ψηλά το κεφάλι.
Μπροστά είχε ένα τανκς με αναμμένους προβολείς, στρατιώτες με το όπλο προτεταμένο, και μόλις βγαίναμε μας σκόρπιζαν αστυνομικοί με σπρωξιές. Το κεφάλι ψηλά εσύ, έλεγα μέσα μου, και βγήκα κρατώντας αγκαζέ σφιχτά την Κατερίνα και προχωρούσαμε σαν αυτόματα. Κι όπως προχωρούσαμε αποφεύγαμε όσο μπορούσαμε τους αστυνομικούς που ήταν σκόρπιοι σε όλο το δρόμο, κι ένας είχε πιάσει ένα παιδί, που έφτασε σε μας, γαντζώθηκε πάνω μου, και μαζί γαντζωμένος πάνω του ο μπάτσος το κρατούσε και πήγαμε λίγα λεπτά έτσι, τραβώντας ο ένας τον άλλον, αλλά δεν άπλωσα το χέρι να βοηθήσω, να σπρώξω το μπάτσο, να κρατήσω το αγόρι κοντά μου, που εκλιπαρούσε με μια κλαψιάρικη φωνή, καθόλου ηρωικό κι αυτό, συνέχισα να προχωράω σα μηχανή με κύριο στόχο να ξεφύγω.
Αυτή ήταν η ηρωική έξοδος... Αλλά εγώ τουλάχιστον το ήξερα, και δεν είχα οπλιστεί με κανένα ξύλο. Είμαι δειλή, ήθελα να ζήσω, και μάλιστα αρτιμελής, κι ας είχαμε ιδιαιτέρως και αστόχαστα κινδυνεύσει επί ώρες. Κατουριόμασταν από το φόβο μας, και ουρλιάζαμε όταν μας χτυπούσαν, και τρέχαμε να γλιτώσουμε. Δεν θα σας άρεσε, πιστέψτε με. Σε κάνει να νιώθεις πολύ άσχημα, ο φόβος σε αποβλακώνει, σου φτωχαίνει τη ζωή, σου μαραίνει τα νιάτα. Δεν θέλω να χρειάζεται ηρωισμό τίποτα. Θέλω να ζω ασφαλής σε ελεύθερη χώρα, όπως τώρα. Σύμφωνα με τους νόμους. Οι νόμοι είναι για να προστατεύουν κυρίως ανθρώπους σαν εμένα, αδύναμους, δειλούς, αγύμναστους, που δεν θέλουν να παίζουν ξύλο, παιδιά, γριές και γέρους. Θέλουμε νόμους, σύνταγμα, δημοκρατία, ισότητα, τέτοια πράγματα για να συνεννοηθούμε. Όχι επαναστάσεις, όχι πολυτεχνεία. Όχι άλλα πολυτεχνεία. Δεν υπάρχει λόγος για τόση απελπισία.
Τα γράφω αυτά όλα μετά από τόσα χρόνια, γιατί διαρκώς καταλαβαίνω ότι έχει γίνει παρεξήγηση. Ακούστε πάλι τη φωνή του σταθμού. Ακούστε την αγωνία των εκφωνητών. Δεν ήθελαν να πεθάνουν και να γίνουν ήρωες. Δεν ζούσαμε σε εποχές μαύρες, δεν θέλαμε να θυσιαστούμε. Θέλαμε να ζήσουμε, να χαρούμε τα νιάτα μας, τις ευρωπαϊκές κατακτήσεις. Να ζούμε όπως εσείς οι νέοι τώρα. Να βρίσκουμε τον εαυτό μας, όχι να ασχολούμαστε με τους καραβανάδες και να μας βασανίζουν. Τρελαίνομαι όταν ακούω νέους να μου λένε πως είχαμε το προνόμιο της εξέγερσης: Που είχαμε κάθε μέρα να κάνουμε με τα κατακάθια της κοινωνίας, και τα κατακάθια της δικής μας ψυχής, το φόβο μας. φρίκη, και πλήξη, και απόγνωση, και αδιέξοδα! Τώρα έχετε το προνόμιο της εξέγερσης. Πρέπει να είναι οπωσδήποτε με καδρόνια; Τώρα μπορείτε να κάνετε τόσα πράγματα για να αλλάξετε τον κόσμο. Υπάρχουν εθελοντικές οργανώσεις, γιατροί χωρίς σύνορα, ομάδες για τους μετανάστες, δενδροφυτεύσεις, πράγματα που δεν τα φανταζόμασταν. Ελάτε στην ομάδα μας, να κάνουμε μαθήματα ελληνικών στους μετανάστες. Μάθετε το ελληνικό αλφάβητο σε έναν αφρικανό που δεν πήγε σχολείο ποτέ του, και θα δείτε ότι θα αλλάξει ο κόσμος. Πηγαίνετε στην Ουρουγουάη με τους Ινδιάνους, στο Γκάζι με τα τσιγκανάκια, στη Σιέρα Λεόνε με τα παιδιά πολεμιστές, στον Κολωνό με το Κυριακάτικο σχολείο, ελάτε σε μας, στην Αγορά της Κυψέλης, ο κόσμος σας περιμένει να τον αλλάξετε. Και το μυαλό σας μπορεί να δουλέψει ελεύθερα. Να ακούει ελεύθερα, να διατυπώνει ελεύθερα, να ζει τη συγκλονιστική εμπειρία της ελεύθερης σκέψης. Είναι πιο συνταρακτικό από κάθε άλλη συγκίνηση, δεν αναπληρώνεται με τίποτα.
Αυτό το προνόμιο έχουμε τώρα. Εκτός κι αν επιτρέψουμε στους τραμπούκους να μας το αφαιρέσουν.


Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2009

Η θηλιά στο λαιμό των τυπογραφείων ή Δύο μύθοι και το ... παραμύθι

Οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις του "ασυμβίβαστου", "ταξικού" ΚΚΕ και ο αθέμιτος ανταγωνισμός της Τυποεκδοτικής ΑΕ, που σβήνει τον τυπογραφικό κλάδο με τις επιδοτήσεις της "επάρατης" ΕΕ του "προδοτικού" ευρωμονόδρομου...

Αναδημοσιεύουμε* από το typografeio.blogspot.com ένα τελευταίο άρθρο (στο ιστολόγιο υπάρχει πληθώρα καταγγελιών για το θέμα) και επί την ευκαιρία βάζουμε και ένα ερώτημα προς τους συντρόφους μας που ήταν κάποτε στο ΚΚΕ και βρίσκονται σήμερα στον Συνασπισμό ή τον ΣΥΡΙΖΑ:

Είναι γνωστό θέμα συζήτησης και ταυτόχρονα σκανδαλώδες ότι το ΚΚΕ εκτός από τις γνωστές κομματικές επιχειρήσεις, διαθέτει μετοχές, ποσοστά ή και εξ ολοκλήρου ιδιοκτησία σε πλειάδα άλλων επιχειρήσεων με τα έσοδα των οποίων συντηρεί εκτός των άλλων και τηλεοπτικό σταθμό, πράγμα που βρίσκεται στην σφαίρα της φαντασίας για οποιοδήποτε άλλο, ακόμα και κατά πολύ μεγαλύτερο αριστερό κόμμα, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και πανευρωπαϊκά.
Γιατί τόσα χρόνια οι σύντροφοι που αποχώρησαν από το ΚΚΕ και γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα, δεν μιλούν για την περιουσία και τις (καπιταλιστικές) επιχειρήσεις του ΚΚΕ;

Φοβούνται μήπως τους πουν αντικομμουνιστές οι κόκκινοι καπιταλιστές του Περισσού;
Νοιώθουν ότι έτσι θίγουν την προσωπική τους ιστορία ως αγωνιστές σε αυτό το κόμμα;
Ή τους "κρατά" το ΚΚΕ με εκβιασμούς και απειλές;

Δεν θα ήταν χρήσιμο στην αριστερά να βγουν όλα αυτά τα πράγματα στην φόρα και να διαχωριστεί πλήρως και καθαρά από τέτοιες πρακτικές που επιβιώνουν μέχρι σήμερα στην νομενκλατούρα τύπου "υπαρκτού σοσιαλισμού"; Δεν πρόκειται άλλωστε για κάτι ανάλογο με την εκκλησιαστική περιουσία που τρέφει μιαν άλλη νομενκλατούρα εις βάρος του εργαζόμενου λαού;
Με την ίδια λογική άλλωστε που η πιστή ηλικιωμένη, πληρώνει το κεράκι από την πενιχρή σύνταξη του ΟΓΑ, πιστεύοντας ότι συντηρεί την εκκλησία κι ο άνεργος οικοδόμος, αγοράζει το κουπόνι του ΚΚΕ πιστεύοντας ότι ενισχύει την δύναμη που θα του λύσει τα προβλήματα στον "σοσιαλιστικό" παράδεισο...

Μιλήστε λοιπόν σύντροφοι! Αποδείξτε πια ότι έχετε απαλλαγεί από τα δογματικά σύνδρομα κι ότι δεν ονειρεύεστε τα ίδια για την υπό ανανέωση ακόμη, σημερινή αριστερά...


* Μήπως τελικά πρέπει να βγάλουμε κουπόνια και εμείς;;;
(κλικ στη φώτο)
ΤΣΑΜΠΑ ΧΡΗΜΑ....
Η λεηλασία συνεχίζεται!!!
Μας δουλεύουν χοντρά, μας νομίζουν αφελείς, μας περνάνε για άβουλα φοβισμένα ανθρωπάκια που τρέμουν μπροστά στους μηχανισμούς και στο κομματικό μένος του κκε, του ΠΑΜΕ και της ΤΥΠΟΕΚΔΟΤΙΚΗΣ.

...οι επιχειρήσεις που έχει το ΚΚΕ είναι «εκδοτικές στον ιδεολογικό τομέα και μέσα ενημέρωσης για την προπαγάνδα. Αυτές δεν είναι κερδοσκοπικές επιχειρήσεις.
Τις ταΐζεις, δε σε ταΐζουν».
ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ

Οι εργαζόμενοι του κλάδου να περάσουν στην αντεπίθεση. Έχουν να αντιμετωπίσουν τα συνδυασμένα πυρά της ΤΥΠΟΕΚΔΟΤΙΚΗΣ και του κκε που την στηρίζει. Το ένα τυπογραφείο κλείνει μετά το άλλο. Η ανεργία πλήττει τον κλάδο. Οι πρώτοι που πληρώνουν της κόκκινες μπίζνες της ΤΥΠΟΕΚΔΟΤΙΚΗΣ είναι οι εργαζόμενοι και τα μικρά τυπογραφεία.

Ταξική απάντηση χωρίς καθυστέρηση.
Να διασφαλιστεί για όλους το δικαίωμα στη σταθερή και πλήρη εργασία.
Στην Ελλάδα επιτρέπονται τα πάντα.
Το μόνο που δεν επιτρέπεται είναι να μιλάς και να γράφεις για τα οικονομικά συμφέροντα
και τις μπίζνες του κκε και της ΤΥΠΟΕΚΔΟΤΙΚΗΣ.
Πετάξτε έξω από την τυπογραφία τα κομματόσκυλα και τα τσιράκια τους.

Να ενημερωθούν όλοι οι εργαζόμενοι του κλάδου.

Κίνημα Τυπογράφων
Δύναμη αντίστασης, διεκδίκησης και πάλης

Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009

Πανελλαδική (;) του ΣΥΡΙΖΑ: τρία πουλάκια κάθονταν...


Την Παρασκευή θα ξεκινήσει το Ετήσιο Παζάρι του πολιούχου ΣΥΡΙΖΑ. Τα μαγαζάκια της αριστεράς θα είναι ξανά εκεί φορώντας τα καλά τους.

Υπάρχουν ακόμη κάποιες τελευταίες ενστασούλες για το χώρο, τον τίτλο (σύσκεψη των αγροφυλάκων ή συνδιάσκεψη των τσοπαναραίων) αλλά όλα θα διευθετηθούν τελευταία στιγμή ως συνήθως.

Η σεπτή τελετή των εγκαινίων θα αρχίσει με ευχέλαιο του Γέροντα Αλέξανδρου του Συριζίτη, που θα κατέβει ειδικά γι αυτό από το αναχωρητήριό του στην Πεντέλη.


Έπειτα θα λάβουν τον λόγο οι αμαρτωλές συνιστώσες εξομολογούμενες στους προσκυνητές τις πολλές αμαρτίες τους από Ιούνη και δώθε.

Το κλου της βραδιάς θα είναι σε κάθε περίπτωση η εμφάνιση του ασώτου υιού Αλέξη που θα προσφέρει στην συνάντηση τα δώρα του από το μακρινό Τσιπριστάν.

Θέμα είναι πως θα αντιδράσουν τα απολωλότα πρόβατα, οπαδοί και πασαδόροι.
Αποφάσεις δεν θα παρθούν.

Πάντως, αργά την νύχτα αναμένεται Μυστικός Δείπνος τάσεων και συνιστωσών, όπου θα αποφασιστεί ποιος θα φαγωθεί συμβολικά και αυτήν την φορά (πιθανότατα πάλι τα αφελή πρόβατα...) στην θέση της ατυχούς και μονίμως θυσιαζομένης κορασίδος Ανανέωσης που θα διασωθεί ως εκ θαύματος στο παρά πέντε αφού της παρασχεθούν πάραυτα οι πρώτες βοήθειες.

Σπονδή στον Πατερούλη εφέτος δεν προβλέπεται - επρόκαμαν οι εκ περισσού!
Άλλα θαύματα δεν προβλέπονται... από Δευτέρα αναλαμβάνει ξανά η αριστερή ανακύκλωση για να παραδώσει τον χώρο στην προτεραία κατάσταση.
Ευλόγησον!

ΥΓ: ξανά φθινόπωρο στην Αριστερά... ποιος θα μαζέψει τα πεσμένα φύλα των ελπίδων μας;

Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2009

Από αναχωρητής προφήτης;























Ο Αλέκος Αλαβάνος έφερε την αριστερά στο προσκήνιο δίνοντας το προσωπικό του στυλ στις εντυπωσιακές κινήσεις αντιπολίτευσης στην ΝΔ.
Αρνήθηκε ως "κάθοδο στον Άδη" οποιαδήποτε συζήτηση συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ.
Άνοιξε τον δρόμο στην εσπευσμένη άνοδο στην ηγεσία του Συνασπισμού της ομάδας περί τον Αλέξη Τσίπρα.
Κατήγγειλε την ομάδα αυτή και παραιτήθηκε μετά την ήττα των ευρωεκλογών.
Αναίρεσε για λίγο την παραίτηση κατ΄απαίτηση των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ. Εξαφανίστηκε προεκλογικά.
Επανεμφανίστηκε σε παρουσίαση βιβλίου πρόσφατα δηλώνοντας ότι το αποτέλεσμα των βουλευτικών ήταν ήττα για την αριστερά...

Κι εκεί που όλοι περιμένουμε να μας τα κάνει λιανά επιτέλους, να μας εξηγήσει γιατί και πως, γιατί έσπρωξε αιφνιδιαστικά τους άπειρους και επιρρεπείς στον αριστερισμό νεολαίους στην κομματική εξουσία, γιατί μετά μετάνοιωσε και παραιτήθηκε, γιατί προτίμησε τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ από το κόμμα του, ποιους εννοεί στις ομάδες και τα παράκεντρα αποφάσεων που κατήγγειλε τον Ιούνιο, και τι προτείνει για την συνέχεια ... εκείνος στρίβει δια των παραινέσεων.
Το "μέλος του ΣΥΡΙΖΑ" όπως θέλει να τον αποκαλούν λοιπόν θα κρατήσει τα χαρτιά του κλειστά και θα μας απευθύνει τις δέκα εντολές ή τις επτά παραινέσεις από το αναχωρητήριό του στην Πεντέλη;
Είπε άλλωστε στην προηγούμενη παρουσίαση, ποιητική αδεία: "και γιατί να μιλήσω;"

Γιατί το χρωστάς Αλέκο στους ανθρώπους που σε στήριξαν, σε όσους σε εξέλεξαν στην προεδρία ενός κόμματος και ψήφισαν με εμπιστοσύνη περισσότερο παρά με κρίση τις προτάσεις σου.
Το χρωστάς στην αριστερά γιατί με τις κινήσεις σου της κληροδότησες μιαν άπειρη ηγεσία που τρέχει στα ιδιαίτερα και μια νεοσταλινική ομάδα που έχει κοντέψει να βουλιάξει την ανανεωτική αριστερά στα απόνερα του αριστερισμού.
Για όλα αυτά και άλλα πολλά δεν δικαιούσαι να το παίζεις ούτε Πυθία ούτε ο Κόκκινος Προφήτης.
Άσε τα μισόλογα και τις βολικές γενικότητες και τοποθετήσου!
Ύστερα κάνε ότι νομίζεις...τότε πια θα το δικαιούσαι!

Ακολουθεί το κείμενο της ομιλίας του* στην Θεσσαλονίκη:

Παρουσίαση της «Μεγάλης Εποχής» της Νάντιας Βαλαβάνη στη Θεσσαλονίκη
ΕΠΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΙΝΕΣΕΙΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, 20-11-2009, Α. Αλαβάνος:

Ο Καρλ Μαρξ έγραψε τρεις τόμους, πάνω από 1500 σελίδες για το «Κεφάλαιο». Άλλες τόσες για τις « Θεωρίες για την υπεραξία». Πάνω από 40 τόμους είναι τα Άπαντα του ιδίου και του Ενγκελς. Και δεν θα βρει κανείς στα Άπαντα ένα ολοκληρωμένο βιβλίο- ανάλυση για τον Σοσιαλισμό.

Αυτή η προσέγγιση – να μιλάς για το αύριο μέσα από το σήμερα κι όχι κατευθείαν για το ίδιο το αύριο - έχει σφραγίσει σε μεγάλο βαθμό την πρόδρομη αριστερή σκέψη. Η κριτική στο καπιταλιστικό σήμερα είναι το σπέρμα για ιδέες, προτάσεις, στοχασμούς για το σοσιαλιστικό αύριο. Έτσι αφήνεται ένα μεγάλο πεδίο ελευθερίας, ευθύνης, ευρηματικότητας, έμπνευσης για τον σύγχρονο ή τον μεταγενέστερο αναγνώστη. Όταν η σύλληψη του καινούριου γίνεται εκ των προτέρων, εγχειριδιακά, εγκεφαλικά, στις λεπτομέρειες – κι αυτό το είδαμε στη Ρωσία – τότε αντί να υπάρξει ένα συγκροτημένο πλαίσιο αναδεικνύεται ένα πνιγηρός θεωρητικός εναγκαλισμός που μπορεί να οδηγήσει στο θάνατο.

Αν αυτή την ανάδυση της θέσης μέσα από την αντίθεση, της πρότασης μέσα από την κριτική, τη συναντάμε συχνά σε οικονομικές αναλύσεις ή σε πολιτικά κείμενα, είναι σχεδόν ο κανόνας στο χώρο της λογοτεχνίας με εξαίρεση τον «σοσιαλιστικό ρεαλισμό».

Σε αυτό τον κανόνα υπόκειται και η ποιητική συλλογή της Νάντιας Βαλαβάνη «Μεγάλη Εποχή». Ελεγεία γραμμένη για το τέλος εποχής του παγκόσμιου σοσιαλιστικού εγχειρήματος του 20ου αιώνα , τότε που βρέθηκε :

«Μέσα από την πιο πικρή
από όλες τις ήττες
παραδομένο στη χλεύη
νικητών και νικημένων
το απελευθερωτικό όνειρο
της ανθρωπότητας»

Υπάρχει μια αίσθηση όπως με τα Εγκώμια της Μεγάλης Παρασκευής. Μέσα από το μοιρολόγι το γαμήλιο τραγούδι. Μέσα από τον χειμώνα να ξεμυτίζει ντροπαλά η άνοιξη. Μέσα από το αδιέξοδο του σήμερα, ο δρόμος για το αύριο.

Σε ελάχιστη κλίμακα συγκριτικά με το μεγαλοπρεπές θέαμα της πλανητικής σχεδόν σοσιαλιστικής κατάρρευσης, υπαινικτικές προτάσεις και στοχασμοί αυτής της ποιητικής συλλογής συνηχούν με καταστάσεις της αριστεράς του σήμερα στην πατρίδα μας. Γιατί όπως είναι γνωστό στην ποίηση κανείς, ούτε ο ίδιος ο δημιουργός, δεν μπορεί να θέτει περιορισμούς μεγέθους, τόπου ή χρόνου. Η ποίηση είναι πάντα ακραία και εκτός ορίων.

Με αυτή την έννοια ξαναδιαβάζοντας και παρουσιάζοντας για δεύτερη φορά μέσα σε λίγες μέρες τούτο το βιβλίο, εντόπισα επτά πολιτικές παραινέσεις προς την Αριστερά.

Πρώτο : Η αριστερά ως κομματικός σχηματισμός ή ακόμη κι ως πολιτική προσπάθεια δεν είναι παρά ένα μικρό κλάσμα ενός καθολικών διαστάσεων εγχειρήματος. Η πολιτική αριστερά δεν μπορεί να υπάρξει από μόνη της ως σχηματισμός ή είναι ένα κακέκτυπο, ένα φτερό στον άνεμο, μια άγονη, εφήμερη και ανάξια λόγου παρουσία εφόσον δεν συνδέεται οργανικά με την επιστήμη, τη λογοτεχνία, τις εικαστικές τέχνες, τη φιλοσοφία, τον κόσμο των ιδεών. Με λίγα λόγια αν δεν είναι οργανικό στοιχείο μιας πολιτιστικής επανάστασης. Με ακόμη λιγότερα λόγια, με μια λέξη, αν δεν είναι ποίηση. Είναι λάθος αν νομίζει κανείς ότι η μεγάλη προειδοποίηση για την κατακρήμνιση του σοσιαλιστικού εγχειρήματος ήρθε από τον Τρότσκι. Ήρθε από τον Μαγιακόφσκι, με το έργο και την αυτοκτονία του. Η ποίηση , πάντα σχεδόν απούσα, επιμένει να υπενθυμίζει ενοχλητικά στην αριστερά την παρουσία της.

Αφού παραθέτει ένα δίστιχο του Λόρκα : «Το τραγούδι που ποτέ δεν θα πω/ κοιμήθηκε πάνω στα χείλη μου», γράφει η Νάντια Βαλαβάνη, στη «Μεγάλη Εποχή»:

«Λοιπόν, τότε που ξεκινούσαμε εμείς
ωραίοι και αθώοι
διαβάζαμε Λένιν και Μαρξ
αλλά καθόλου W.B. Yeats
« οι αθώοι κι οι όμορφοι
άλλο εχθρό δεν έχουν από το χρόνο»

Δεύτερο : Ο κίνδυνος για την αριστερά είναι κυρίως εντός των τειχών. Ο ζωγραφικός πίνακας που έχουμε από τις πρώτες μεγάλες στιγμές του παγκόσμιου σοσιαλιστικού εγχειρήματος είναι η έφοδος στα Χειμερινά Ανάκτορα. Η αριστερά επιτίθεται να καταλάβει τα τείχη των ισχυρών της αντιπάλων. Αντίστοιχα μπορεί να φαντασθεί κανείς την αριστερά να υπερασπίζεται τα δικά της τείχη. Η μάχη δεν κρίνεται πάντα με το ποιος θα καταλάβει τα τείχη του άλλου , όπως στις ταινίες του Κουροσάβα. Και παγκόσμια και στην Ελλάδα, η αριστερά στάθηκε απέναντι σε πανίσχυρους αντιπάλους, έπεσε όμως γιατί απαξιώθηκε και αποδομήθηκε μέσα στο πύργο της. Εδώ κυριάρχησαν πολλές φορές ιδέες, αξίες, κώδικες του αντίπαλου κόσμου. Αυτό βιώθηκε άλλες φορές με επικό τρόπο, άλλες φορές με την ακύρωση αξιόλογων τοπικών πολιτικών εγχειρημάτων. Αυτό νομίζω ότι συνέβηκε και κατά τη φάση της τελευταίας διακυβέρνησης της δεξιάς στην Ελλάδα, όταν η ενωμένη ριζοσπαστική αριστερά δυνάμωνε αντί να τραυματίζεται από τον αμείλικτο ολοκληρωτικό πόλεμο του συστήματος, τελικά όμως για εσωτερικούς λόγους χάνει τους τρεις μεγάλους στόχους. Την ακύρωση του δικομματισμού. Την αλλαγή των συσχετισμών στην ιστορική αριστερά. Την προσέγγιση της νεανικής πρωτοπορίας που προσχωρεί στον αντιεξουσιαστικό χώρο

Γράφει :
« Χρόνια αργότερα μέσα από διαδικασίες πολυδαίδαλες
συνειδητοποιήσαμε ότι πλησιάζαμε σε κάτι
που θύμιζε επικίνδυνα στειρότητα
-γνωστή, ψεύτικη, καλλιεργημένη
από συνήθεια και στενούς ορίζοντες-
και προπαντός υπεκφυγή
οι καταπιεστές κυριαρχούσαν τελικά
και στο στρατόπεδο των καταπιεσμένων»

Τρίτο : Η αριστερά δεν υποτάσσεται στην επίκληση της καθημερινότητας όπως οι άλλες πολιτικές δυνάμεις. Αυτή η δύναμη των μεγάλων μετασχηματισμών δεν εκπίπτει σε εφήμερες συντεχνιακές δραστηριότητες. Δεν την εκφράζουν οι φευγαλέες ατάκες δευτερόλεπτων χωρίς ίχνη στα δελτία ειδήσεων των ιδιωτικών καναλιών. Αντίθετα μέσα από το μικρό βλέπει το μέγα. Στο καθημερινό φόντο του Πακιστανού που φορτικά πουλάει ένα μπουκέτο με τριαντάφυλλα στο φανάρι διακρίνει τις βρετανικές και αμερικάνικες στρατιές κατοχής, τα χωριά της Νότιας Ασίας που καίγονται , την ακραία φτώχεια του Ισλαμαμπάντ, τα χιλιάδες παιδιά που κατασκευάζουν χαλιά. Και πιο πέρα βλέπει ένα κήπο έξω από τον Άγιο Παντελεήμονα με πολύχρωμες τριανταφυλλιές όπου μεταναστόπουλα και ελληνόπουλα παίζουν κρυφτό και χορεύουν.

Γράφει :
« Εμείς νεαροί γευτήκαμε μια δόση νίκης
καθόλου πλέρια
και κάθε άλλο παρά τελειωτική
Αυτό μας έκανε γενναιόδωρους
και λίγο αφελείς
Η καθημερινότητα απειλεί
να μας συντρίψει»

Τέταρτο : Η αριστερά είναι απλή. Όσο πιο βαθιές οι επεξεργασίες της κι όσο πιο σύνθετη και δύσκολη η πραγματικότητα τόσο πιο απλή οφείλει να είναι. Γιατί αυτή είναι η φύση της. Γιατί η πλατιά επαφή της με την κοινωνία είναι το οξυγόνο της. Γιατί αν είναι αριστερά, δεν της χρειάζονται τα ψέματα, τα προσχήματα, τα επινοήματα, τα σοφίσματα. Ο Λένιν έλεγε απλά : «Σοβιέτ συν εξηλεκτρισμός». Οι Ισπανοί κομμουνιστές και αναρχικοί : “ No Passaran”. Οι αριστερές πρωτοπορίες στο Πολυτεχνείο : «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία». Σήμερα βλέπουμε αυτό το μοναδικό εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό το απλό αίτημα «μέλη» κι ότι αυτό συνεπάγεται, να εμπλέκεται σε βυζαντινολογίες, σε περιπτώσεις και υποπεριπτώσεις, σε σχέδιο Ανάν, σε μια αργκό ακατανόητη από την κοινωνία, σε κόλπα. Όταν μπορείς απλά να πεις «μέλη» και μαγικά να ανοίξουν διάπλατα τα παράθυρα στον ήλιο.

Γράφει :
«Οι κούφιοι άνθρωποι είναι εδώ…
αποκλεισμένοι σε συσκέψεις, σε συνεργασίες…
δουλεύουνε εντατικά με ντιρεκτίβες
με κανονισμούς, με πλαίσια
να εξασφαλίσουν πλειοψηφίες
μειοψηφίες, συμβιβασμούς
συσχετισμούς δυνάμεων ικανούς
για αποφάσεις που μετά ένα χρόνο
ίσως στερούνται σημασίας»


Πέμπτο : Για την αριστερά η αντίσταση και η ανατροπή, η ρήξη δεν είναι απλοί κανόνες σε ένα στρατηγικό της σχέδιο για μια λαϊκή εξουσία. Είναι κυρίως κώδικες αξιών, κριτηρίων και νοηματοδοτήσεων. Είναι η ικανότητα της αριστεράς να αντιπαραθέτει σε ένα σύστημα ιεραρχήσεων που στηρίζεται στη λογική του εύκολου κέρδους και του ατομισμού τις δικές της προτεραιότητες στη βάση της αλληλεγγύης και της ισότητας. Το σύστημα θέλει τους νέους επιτυχημένους, life style, γιάπι, άνετους, επικοινωνιακούς, survivors. Η αριστερά βυθίζεται μέσα στο βούρκο της κοινωνίας , συναντά αυτούς που φοβούνται, αυτούς που σπάσανε, αυτούς που κλαίνε, αυτούς που είναι μοναχικοί, αυτούς που κάνουν άρνηση, αυτούς που είναι αυτοί και το διαδίκτυο, φτάνει σε χώρους ακραίους σα να βρίσκεται σε ταινίες Αλμοδοβάρ. Έχει τη δική της κοινωνική «Επί του Όρους ομιλία».

Γράφει :
«Εμπρός οι ανεκπαίδευτοι
αστικοί νομάδες
παιδιά των Ρομ
διεθνική πανσπερμία…
Εμπρός του κόσμου οι διχασμένοι
ανάμεσα σ’ αυτά που λαχταρούν
κι αυτό που κάνουν…
Εμπρός της γης οι άσκημοι
οι όχι ιδιαίτερα έξυπνοι και νέοι
οι φτωχοί
οι μετανάστες
οι άρρωστοι
οι ξένοι»

Έκτο : Για την αυτοσυντήρησή μας πρέπει να ζούμε στη γη κι όχι να ονειροπολούμε. Για την αριστερά ισχύει κάτι πολύ διαφορετικό.Η αριστερά για να ζήσει πρέπει να ονειρεύεται. Να σαρώσει τις συνταγές για ρεαλισμό, εκσυγχρονισμό, ευρωπαϊσμό που της επιβάλλουν το σαβουάρ βιβρ του συστήματος. Να συμπυκνώσει στη δράση της και να εκφράσει τα μεγάλα οράματα και τις ουτοπίες από την αρχαιότητα και την Αναγέννηση μέχρι τον Μαρξ και την εποχή μας για ένα πλανήτη φιλίας και ειρήνης. Επειδή μπορούσαν να ονειρεύονται ένα κόσμο χωρίς πόλεμο, βγήκαν στον δρόμο δισεκατομμύρια ενάντια στην αμερικανική εισβολή στο Ιράκ. “Imagine all the people – Living life in peace”. Η ουτοπία δεν είναι φυγή από την πραγματικότητα αλλά όρκος ζωής για την αλλαγή της. Λέει ο Λιούις Μαμφορντ στην Ιστορία των Ουτοπιών : «Τα πράγματα που ονειρευόμαστε, τείνουν συνειδητά ή ασυνείδητα να εξελίσσονται στα πρότυπα της καθημερινής μας ζωής.»

Γράφει :
«Τις νύχτες βλέπω στα όνειρά μου
τους παλιούς συντρόφους μου
σαν τίποτα να μην έχει αλλάξει
ποτέ δεν μου ζητούν τον λόγο για τη ζωή μου
αντίθετα κάνουμε όλα όσα
δεν μπορέσαμε ποτέ
οργανώνουμε εξεγέρσεις και επαναστάσεις
μας κυνηγούν σ’ έρημους δρόμους
και κτίρια φλεγόμενα»

Έβδομο : Αριστερά είναι η ιστορία σε εξέλιξη.. Οι σημερινοί κυρίαρχοι όταν μίλησαν μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης για το «τέλος της ιστορίας» δεν αναφέρονταν μόνο στο μέλλον. Αυτό γρήγορα το εγκατέλειψαν με το Ιράκ, το Αφγανιστάν, την οικονομική κρίση. Αναφέρονται κύρια στο παρελθόν. Γι’ αυτούς κανείς , και ιδιαίτερα η αριστερά, δεν έχει δικαίωμα να έχει ιστορία. Οι σημερινοί ανηλεείς νόμοι τους έχουν τη σφραγίδα της αιωνιότητας και όλοι στο όνομα του ρεαλισμού πρέπει να κινηθούν στα πλαίσια τους. Η αριστερά όταν διαρρηγνύει με θράσος αυτό το ανιστορικό πλαίσιο, όταν ανοίγει τις πόρτες για να εισβάλει η ιστορία ανατρέποντας τις καπιταλιστικές βεβαιότητες ως χάρτινους πύργους, όταν έχει τη δύναμη να βιώνει το παρελθόν, από τον Σπάρτακο μέχρι τους Παλαιστίνιους, μπορεί να είναι υπερήφανη για την υπερηφάνια της και μπορεί να μη ντρέπεται για όσα πρέπει να την κάνουν να ντρέπεται. Σε κάθε εικόνα που βλέπουμε εμείς έχει θέση η ιστορία. Πάνω από τα αγόρια κορίτσια του Δεκέμβρη με φτερά στην πλάτη υπερίπτανται οι παρέες της ΕΠΟΝ, οι εκδρομείς των Λαμπράκηδων, οι φοιτητές στην πύλη του Πολυτεχνείου.

Γράφει :
«ο κήπος μικρός και χωριάτικος
καμμιά αίσθηση κηποτεχνικής
Τα δέντρα δεν είναι περήφανα
χαρακωμένα, χρήσιμα
φέρνουνε πάνω τα σημάδια
από την ιστορία του σπιτιού
Το σκίσιμο στον κορμό της μουριάς
είναι από το μουλάρι που τη δοκίμασε
ακόμα τότε νεαρή.
Οι χαρακιές στα πιο χοντρά κλαδιά
από το σύρμα
που χρόνια ολόκληρα κρατούσε
η μπουγάδα που έσταζε»

*από την ΕΟΣ (Ένωση Οπαδών ΣΥΡΙΖΑ), enosy.blogspot.com

Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2009

Περί ΣΥΡΙΖΑ: τι ακριβώς μαγειρεύεται;


Το άλλο σαββατοκύριακο θα γίνει η πανελλαδική σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ. Κι απ ότι φαίνεται, από συμβουλευτική σύσκεψη θα μεταβληθεί σε ιδρυτική πράξη ενός νέου κόμματος στην θέση της μέχρι σήμερα γνωστής πολιτικής συμμαχίας. Φαίνεται έτσι, γιατί οι προτάσεις Φλαμπουράρη (ΣΥΝ) και Μπανιά-Σαπουνά (υπόλοιπες συνιστώσες) επί της ουσίας δεν διαφέρουν σε τίποτα: και οι δύο προβλέπουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κάρτες μελών και αποφάσεις με (ενισχυμένη) πλειοψηφία.
Ότι λοιπόν και να επιλεγεί ένα νέο κόμμα γεννιέται...
Το ερώτημα είναι: ΓΙΑΤΙ;

Δεν προηγήθηκαν γόνιμες διαδικασίες πολιτικής ανασύνθεσης μέσα στην Αριστερά, δεν κατέληξε κάπου κάποιος διάλογος ανάμεσα στις δυνάμεις που συνιστούν τον ΣΥΡΙΖΑ. Η όσμωση των ιδεών τα τελευταία χρόνια βάθυνε μάλλον τις διαφορές, έδειξε τις αποστάσεις που χωρίζουν τα οράματα και τις στρατηγικές των διαφόρων ρευμάτων και απέδειξε ότι τουλάχιστον σε επίπεδο ηγεσίας το μόνο που είναι δυνατό και χρήσιμο είναι η ενότητα στη δράση και η εκλογική τους συμμαχία. Επίσης το ρεύμα των ανένταχτων που θα μπορούσε να σπάσει τα στεγανά και να επιβάλλει την αριστερή ανασύνθεση από τα κάτω, συρρικνώθηκε συν τω χρόνω και ελαχιστοποιήθηκε τελικά στην σημερινή μηδαμινή συμμετοχή.

Γιατί λοιπόν νέο κόμμα και κυρίως γιατί τώρα;

Πιστεύω ότι είναι αφελείς οι ανένταχτοι που πέφτουν στην παγίδα που συστηματικά έχουν υφάνει οι κομματικές γραφειοκρατίες.
Οι αποκλειστικά οργανωτίστικες προτάσεις τους αποτελούν μια καρικατούρα δημοκρατίας, απόλυτα ελεγχόμενης από τις μεταξύ τους συνεννοήσεις: με το δικό τους μέτρο, απόλυτα προσαρμοσμένο στην ανάγκη ελέγχου κάθε χειραφετικής κίνησης των "μελών", με ενισχυμένες πλειοψηφίες προσαρμοσμένες στους στατικούς συσχετισμούς ανάμεσά τους και κυρίως χωρίς καμιά σοβαρή πολιτική επεξεργασία σε σύγχρονη αριστερή κατεύθυνση, αναρωτιέται κανείς αν όλη αυτή η ιστορία έχει κανέναν άλλο σκοπό εκτός του να ξεγελάσουν τον κόσμο και διασκεδάσουν το πιεστικό του αίτημα για συμμετοχή και συνδιαμόρφωση της αριστερής πολιτικής.

Κι όμως, η ίδια διαδικασία αποτελεί και μια ανομολόγητη απόπειρα διολίσθησης σε νέο πολιτικό φορέα από την ομάδα των νεοσταλινικών που έχει διαμορφωθεί στα πλαίσια του Ρεύματος στον Συνασπισμό, και που έχουν επιλέξει εδώ και καιρό να εξοντώσουν τους εσωκομματικούς τους αντιπάλους (Πτέρυγα, υπόλοιπο Ρεύμα, ανεξάρτητους) χρησιμοποιώντας ως αντίβαρο τους ομοϊδεάτες τους στις συνιστώσες.
Κι ότι δεν κατάφεραν στον ίδιο τον Συνασπισμό με μετωπική σύγκρουση, παρά τις άοκνες προσπάθειές τους (πχ προκλήσεις ομάδας Καρίτζη με τις θητείες και την "δεύτερη " αριστερή στροφή) και τον πρόσκαιρο προσεταιρισμό των κοκκινοπράσινων, προσπαθούν τώρα να το κάνουν από την πίσω πόρτα με χρήση των συνιστωσών και όσων αφελών έχουν "τσιμπήσει" ότι το πρόβλημα στην Αριστερά είναι η ...Πτέρυγα.

Έτσι, κάθε εξέλιξη προς την δημιουργία ενός μεταλλαγμένου νεοσταλινικού ΣΥΡΙΖΑ-κόμματος απλά θα προσθέσει στην ήδη προβληματική κατάσταση στην Αριστερά ένα νέο πρόβλημα και καμία προωθητική λύση.
Η δημοκρατία απλά θα μείνει στο ακουστικό της για μια ακόμη φορά και οι μηχανισμοί θα έχουν απομακρύνει ξανά από το προσκήνιο τον κόσμο της Αριστεράς.

Έχουν δίκιο λοιπόν όσοι προειδοποιούν ότι αυτή η διαδικασία, όπως γίνεται κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της κομματικής γραφειοκρατίας, δεν είναι ούτε χειραφετική ούτε απελευθερωτική αλλά μια ύπουλη εφαρμογή ανομολόγητων προθέσεων εξασφάλισης με πλάγια μέσα της κομματικής εξουσίας. Δείτε σχετικά και το σημερινό άρθρο στην Αυγή, του Χρήστου Κολιδά - Τσακόπουλου με τον ενδεικτικά δηκτικό τίτλο
Ανομολόγητες προθέσεις στη συρροή προτάσεων για τον ΣΥΡΙΖΑ:

Παρακολουθούμε με ενδιαφέρον τις διάφορες τοποθετήσεις συλλογικοτήτων, παραγόντων συνιστωσών και αυτοαποκαλούμενων ανένταχτων του ΣΥΡΙΖΑ καθώς και τα τεκταινόμενα στις τάσεις και τις ομάδες του ΣΥΝ.

Ορισμένα φαινόμενα είναι έως τραγελαφικά κατά τη γνώμη μου και θα προσπαθήσω να παρουσιάσω την κατάσταση όπως πραγματικά είναι και όπως αποκαλύπτεται το ιδεολογικό και πολιτικό υπόβαθρο των αντιθέσεων στον ΣΥΝ και στον ΣΥΡΙΖΑ. Το υπόβαθρο αυτό δεν είναι ενδημικό της δικιάς μας μόνο αριστεράς αλλά περιέχει τα γενικότερα θεωρητικά ζητήματα της νέας αριστεράς, που πήραν δραματικό χαρακτήρα μετά τις καταρρεύσεις των καθεστώτων του «υπαρκτού», που έχουν σαφή οριοθέτηση με τα παλιά σταλινικά και άλλα δογματικά πρότυπα και τείνουν να συγκροτήσουν τη νέα ανανεωτική στρατηγική.

Θα προσπαθήσω να πω τα πράγματα με το όνομά τους, με σκοπό να γίνει ο διάλογος όχι με ανομολόγητες προθέσεις και τακτικισμό αλλά στην ουσία των θεωρητικών, ιδεολογικών και πολιτικών επιλογών.

Βλέπουμε την ιστορία να επαναλαμβάνεται, με ορισμένους παράγοντες που έπαιξαν μοιραίο ρόλο στις διάφορες, ιστορικά, διασπάσεις της αριστεράς, με επίδικο τη νέα φυσιογνωμία και στρατηγική της, να διεκδικούν πάλι σήμερα πρωταγωνιστικό ρόλο, λειτουργώντας με τον ίδιο τακτικίστικο και αποϊδεολογικοποιημένο τρόπο.

Συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, σταλινικής, τροτσκιστικής ή μαοϊκής προέλευσης, με συγκροτημένη αντίστοιχη ιδεολογία, προγραμματική πλατφόρμα, στρατηγική και οργανωτική δομή κόμματος νέου τύπου, κάνουν προτάσεις οργανωτίστικου χαρακτήρα για τον ΣΥΡΙΖΑ, στην κατεύθυνση οιονεί κόμματος, αποσιωπώντας συστηματικά τα σοβαρά θεωρητικά ζητήματα στρατηγικού χαρακτήρα, όπως το θέμα του δρόμου προς τον σοσιαλισμό, των κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών, της φύσης της εξουσίας σ' αυτόν (π.χ. δικτατορία του προλεταριάτου;), της κοινωνικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής (π.χ. κρατικισμός;) κ.ά. Ζητήματα που συνδέονται άμεσα με την χάραξη της τρέχουσας πολιτικής, πράγμα που εκφράστηκε έντονα πριν τις ευρωεκλογές και τις βουλευτικές και εξακολουθεί να εκφράζεται και σήμερα στην πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. (Βλέπε 15 προγραμματικά σημεία, πολιτική συνεργασίας με το σταλινικό ΚΚΕ, εναλλακτική πρόταση κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, στάση απέναντι στην Ε.Ε. και την ευρωπαϊκή πολιτική, συντεχνιακή πολιτική, στάση απέναντι στην τυφλή βία κ.ά.).

Η αποσιώπηση γίνεται, πιστεύω, γιατί έχουν τη λογική της πρωτοπορίας στον μετωπικό χαρακτήρα που θέλουν να δώσουν στον ΣΥΡΙΖΑ και τον δογματισμό της θεολογικής αξίας της ιδεολογίας και της κατοχής της απόλυτης αλήθειας στα θέματα θεωρίας και στρατηγικής.

Αυτό αν δε λέγεται τακτική διολίσθησης του ΣΥΡΙΖΑ σε πολιτικό φορέα με φυσιογνωμία και στρατηγική τα παλιά δογματικά πρότυπα, τότε τι είναι;

Η ιστορία των διαφόρων παραγόντων που αυτοονομάζονται «ανένταχτοι του ΣΥΡΙΖΑ», που θέλουν να παίξουν ηγετικό ρόλο ως εκπρόσωποι χωρίς ιδεολογία της «συνιστώσας» των ανένταχτων και που δεν έχουν καμιά σχέση με απλούς συντρόφους της βάσης, που απλώς δεν είναι πουθενά οργανωμένοι αλλά αισθάνονται αριστεροί και πρόσκεινται ιδεολογικά σε κάποιο από τα ρεύματα της αριστεράς, αποτελεί ένα άλλο ανέκδοτο στα διαδραματιζόμενα στον ΣΥΡΙΖΑ.

Οι σύντροφοι των ιστολογίων, του διαδικτύου και της αντισυστημικής αριστεράς, που θέλουν τον ΣΥΡΙΖΑ ενιαίο πολιτικό φορέα, αντικαπιταλιστικής κατεύθυνσης, με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, πρέπει να καταλάβουν ότι αυτοί που προωθούν σήμερα τη διολίσθηση του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο κόμμα είναι εξουσιαστές και υπερσυγκεντρωτικοί παλαιού τύπου και ότι ο κινηματικός, αμεσοδημοκρατικός χαρακτήρας του κόμματος της ανανεωτικής αριστεράς είναι και παραμένει το ζητούμενο.

Η κατάσταση στο ΣΥΝ

Ο σ. Τσίπρας, που θεωρεί τον ΣΥΡΙΖΑ ως στρατηγική επιλογή, έχει κάνει πρόσφατα δύο ντρίπλες, μία προς τα «αριστερά» και μία προς τα «δεξιά» του: -Ενιαίο πολυτασικό κόμμα; ρωτάει. Και απαντάει : Ναι, αλλά με τη δημοκρατία να λειτουργεί από τη βάση ως την κορυφή και όχι στην κορυφή να υπάρχει ο συγκεντρωτισμός των συνιστωσών. Και προσθέτει:

- Το κόμμα αυτό να είναι ευρωπαϊκού προσανατολισμού, με συμμετοχή στο Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ), τον ευρωπαϊκό πολιτικό σχηματισμό, με τον οποίο φαίνεται να διαφωνούν οι συνιστώσες, μιας και συμμετέχει σ' αυτόν μόνο ο ΣΥΝ και είναι παρατηρητής η ΑΚΟΑ. Άμεσα προτείνει να εφαρμοστεί η πρόταση Φλαμπουράρη. Όσον αφορά τη φυσιογνωμία και τη στρατηγική του ενιαίου αυτού πολυτασικού κόμματος, το θέμα μεταφέρεται στις ελληνικές καλένδες του έργου μιας επιτροπής. Η όλη ιστορία φαντάζει σαν παιχνίδι κορυφών.

Ο σ. Λαφαζάνης και άλλοι του Ρεύματος διαφωνούν, συμφωνώντας μαζί του στην πρόταση Φλαμπουράρη και φαίνεται να ταυτίζονται με τις συνιστώσες, στη γραμμή της άμεσης διολίσθησης, χωρίς «σημαίες ευκαιρίας», όπως είπε ο σ. Λεουτσάκος.

Οι σύντροφοι στην Π.Γ. της Ανανεωτικής Πτέρυγας, δια του κειμένου του σ. Λυκούδη, φαίνεται να υπερεκτιμούν την τακτική της αριστερής προγραμματικής αντιπολίτευσης στο ΠΑΣΟΚ, ξεχνούν, στην πρότασή τους, τα σοβαρά προβλήματα στρατηγικής, που συνδέονται με τον δημοκρατικό δρόμο προς τον σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία, που υπάρχουν εξ αρχής στη συμμαχία του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και στο ΣΥΝ και προτείνουν ως λύση την καταγραφή των ανένταχτων στις πολιτικές κινήσεις του ΣΥΡΙΖΑ.

Συμπέρασμα:

Το πρόβλημα και στον ΣΥΝ και στον ΣΥΡΙΖΑ είναι ιδεολογικό. Το ποια στρατηγική θα υπερισχύσει.

Η τριτοδιεθνιστική των μετώπων και των σταδίων, που ακολουθεί και το ΚΚΕ, παραπέμπει σε καθεστώτα τύπου «υπαρκτού σοσιαλισμού» και καθηλώνει την αριστερά στο περιθώριο της κοινωνίας και που κυριαρχεί στη γραμμή της διολίσθησης του ΣΥΡΙΖΑ σε οιονεί κόμμα ή η στρατηγική του δημοκρατικού δρόμου, που περιλαμβάνει την άρνηση της βίας για την κατάληψη της εξουσίας, την άμεση δημοκρατία, τις δομικού χαρακτήρα μεταρρυθμίσεις με τη συναίνεση της πλειοψηφίας του λαού, την αυτοδιαχείριση, τον κινηματικό, αμεσοδημοκρατικό χαρακτήρα του κόμματος και την πολιτική κοινωνία των πολιτών;

Στρατηγική που συνδέεται με τη χάραξη αντίστοιχης πολιτικής κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών και πολιτικών θέσεων για την άσκηση της τρέχουσας πολιτικής στη χώρα μας, στην Ευρώπη και διεθνώς, αντινεοφιλελεύθερης κατεύθυνσης, στη βάση των σύγχρονων προβλημάτων μιας κοινωνικής πραγματικότητας και ενός συστήματος που βρίσκεται σε συνθήκες κρίσης.

Φυσιογνωμία, στρατηγική και πολιτική που θα αναδείξει τον ηγεμονικό, κινηματικό, πλειοψηφικό ρόλο της αριστεράς, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες αυτής της παγκόσμιας κρίσης, που δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά και κοινωνική, πολιτισμική και ηθική.

e-mail: synthms@gmail.com