Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011

Ο άγγελος στις λεπτομέρειες: Τι παρέχει στη χώρα η δανειακή σύμβαση με στοιχεία και αριθμούς


η Αριστερά ενωμένη επενδύει (;) κατά της δανειακής σύμβασης*

του Γιώργου Προκοπάκη*
Μόλις αποκτήσαμε[1] κυβέρνηση με πρωθυπουργό ευρύτατης κοινωνικής αποδοχής, και με βασική εντολή να φέρει εις πέρας τα της δανειακής σύμβασης, όπως αυτή προκύπτει από τις αποφάσεις της 27/10. Ακούσαμε πολλά: «αναπόφευκτη» και «αναγκαίο κακό» από όσους ακόμη εισπράττουν μερίσματα από την ανέξοδη και αδιέξοδη αντιμνημονιακή επένδυση ενάμισι χρόνου, μέχρι την απολύτως ανεύθυνη καταγγελία του «αναγκαστικού περαιτέρω δανεισμού» της χώρας. Κανείς δεν έχει μιλήσει για τα οικονομικά μεγέθη της ίδιας της δανειακής σύμβασης. Ας δούμε εμείς τον άγγελο (αλλά και τον διάβολο) στις λεπτομέρειες.
Σε γενικές γραμμές, η απόφαση της 27/10 αφορά δύο παρεμβάσεις: 
(α) μια «στιγμιαία», που αποσκοπεί στη μείωση του ονομαστικού χρέους (το κούρεμα των ιδιωτών ομολογιούχων) και 
(β) μια «μακροχρόνια», με την παροχή δανείου συνολικού ύψους 168 δισ. ευρώ (38 δισ. το υπόλοιπο του αρχικού Μνημονίου και 130 δισ. νέου δανεισμού). Η τελευταία είναι το αντικείμενο της δανειακής σύμβασης.
Δεν είναι γνωστές οι ακριβείς λεπτομέρειες, πλην όμως από τις πρώτες μέρες η ΕΕ έκανε σαφές ότι θα ακολουθηθεί η φιλοσοφία της απόφασης της 21/7, έχουν δε φροντίσει να διαρρεύσουν σχετικοί αριθμοί. 
Γι' αυτούς που το ξεχνούν, να θυμίσω ότι η απόφαση της 21/7 προέβλεπε δανεισμό, μέρος του οποίου θα κάλυπτε νέα ελλείμματα (38,5 δισ.) και θα διευθετούσε όλες τις εκκρεμότητες του παρελθόντος (37,5 δισ.). Αντίστοιχη φιλοσοφία ακολουθεί η νέα δανειακή σύμβαση. 

Ας δούμε πώς προβλέπεται η κατανομή του δανεισμού των 168 δισ. ευρώ:

Η Αμερική σώζοι το ευρώ. Μια φανταστική ιστορία

το αφεντικό τρελάθηκε...

του Νίκου Γεωργιόπουλου*

Ο Πρόεδρος Ομπάμα καθόταν σκεπτικός στο Οβάλ Γραφείο. Ήταν η πρώτη φορά μετά από χρόνια που ο Πρόεδρος Ομπάμα κάλεσε τους εναπομείναντες ζώντες προέδρους. Ο Τζίμι Κάρτερ, ο Τζορτζ Μπους πατήρ και υιός και ο Μπιλ Κλίντον βρίσκονταν στην σύσκεψη. Στην Pennsylvania Avenue μαύρες λιμουζίνες από το Georgetown έφερναν τον Χένρι Κίσσινγκερ, τον Τζέιμς Μπέικερ, την Κοντολίζα Ραις, τον Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι και εμπειρογνώμονες από το American Enterprise Institute. Λίγο πιο κάτω στην 17η οδό η Κριστίν Λαγκάρντ και ο Ρόμπερτ Ζέλικ από το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα αντίστοιχα κατευθύνονταν στον Λευκό Οίκο. Ο Μπεν Μπερνάνκε έφτασε τελευταίος με το μαύρο παλτό του βρεγμένο από την βροχή.

Ο Μπάρακ Ομπάμα ετοιμαζόταν να κάνει το μεγαλύτερο πολιτικό βήμα στην καριέρα του. Η κρίση της ευρωζώνης είχε φτάσει στο απροχώρητο. Η ανικανότητα άλλα και η απουσία θέλησης της Γερμανίας να αφήσει την ΕΚΤ να δράσει ως δανειστής της τελευταίας στιγμής είχαν φέρει την παγκόσμια οικονομία στο χείλος της καταστροφής. Η άτακτη διάλυση του ευρώ θα είχε ως αποτέλεσμα μια νέα μεγάλη ύφεση ανάλογη με αυτήν του 1929. Οι καταρρεύσεις των τραπεζών και των κρατών θα είχαν αποτέλεσμα την γενικευμένη απώλεια εμπιστοσύνης στον καπιταλισμό. Νέα εθνικιστικά και λαϊκιστικά κινήματα θα αναλάμβαναν τις τύχες των λαών. Η παγκοσμιοποίηση θα κατέρρεε υπό το βάρος της αποτυχίας του καπιταλισμού και οι εθνικισμοί θα άνοιγαν την πόρτα στους πολέμους του παρελθόντος. Το ευρώ έπρεπε να ζήσει με κάθε κόστος.

Για αυτό και μετά το πέρας της συνεδρίασης ο Πρόεδρος Ομπάμα σε έκτακτο διάγγελμα στον αμερικανικό λαό δήλωσε πως οι ΗΠΑ σε συνεργασία με την Ομοσπονδιακή Αποθετική Τράπεζα, το ΔΝΤ, την Παγκόσμια Τράπεζα και τα αποθέματα χρυσού του Fort Knox ετοιμάζονται να εγγυηθούν μονομερώς τα χρέη της Ιταλίας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, της Ιρλανδίας και της Ελλάδας.

Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011

Ξαφνικά η Ελλάδα κάνει όλα τα σωστά!

του Γιώργου Προκοπάκη*
Ο Κώστας Ανδρέου μας ενημέρωσε για το status των διαπραγματεύσεων για το PSI μεταφέροντας τα νέα: η ελληνική πλευρά ζητάει από τους ιδιώτες ομολογιούχους, τα νέα χαρτιά να έχουν παρούσα αξία στο 25% των παλιών - δηλώνει δε ότι εμμένει (η Ελλάδα) στο πνεύμα της απόφασης της 27/10. Στην ειδησεογραφική ενημέρωση αναφέρεται ότι η Ελλάδα ψιλοπαρακάμπτει το IIF και μιλάει απ' ευθείας με τους ομολογιούχους.Εκφράζει την αγωνία του (ο Κώστας) μπας και πάμε κατ' ευθείαν για χρεοκοπία. Ας το δούμε.
Τεχνικές λεπτομέρειες πρώτα

1. Η μείωση της ονομαστικής αξίας του χρέους και η ζημία που καταγράφει ο ομολογιούχος είναι δύο διαφορετικά πράγματα. 

Η ζημία του ομολογιούχου εξαρτάται από την παρούσα αξία των χαρτιών (τη διαφορά ανάμεσα στην προ και μετά την ανταλλαγή). Εδώ παίζει το επιτόκιο (κουπόνι) και ο χρόνος λήξης των νέων ομολόγων, αλλά κυρίως το προεξωφλητικό επιτόκιο (discount rate) που χρησιμοποιεί ο κάτοχος των ομολόγων. 
Η ζημία που εγγράφεται είναι θέμα κανονιστικό, επηρεάζεται από το "φορολογικό όφελος" από τη ζημιά - άρα από την κτά χώρα νομοθεσία και την κατάσταση κερδοφορίας κάθε ομολογιούχου. Για την πραγματική ζημία, ο ομολογιούχος έχει και εργαλεία να τη μειώσει (π.χ., εγγράφεται η παρούσα αξία με κάποιο ψηλό discount rate και το χαρτί διασφαλίζεται με εργαλείο με πολύ πιο φθηνό discount rate).

2. Τον Ιούλιο, με κούρεμα που δεν έθετε ζήτημα επανακεφαλαιοποίησης τραπεζών αφ' ενός, και με την Ελλάδα παρατηρητή από την κερκίδα, όλοι ήταν μια παρέα: η ευρωζώνη, το ΔΝΤ, το IIF. 

Οι επιλογές του PSI δεν ήταν άσχημες, αν και θα μπορούσαν να είναι καλύτερες. 
Τον Ιούλιο το IIF είχε θεωρήσει discount rate 9% με ένα επιτόκιο (κουπόνι) 5% (περίπου - μεσοσταθμισμένο αν έπαιζε το PSI σύμφωνα με τον προγραμματισμό). 
Τώρα προτείνει επιτόκιο (κουπόνι) 8% και discount rate 12%!!! 

Οι φόβοι της γερµανίδας νοικοκυράς


του Νίκου Μουζέλη*

Για να καταλάβουµε την εντεινόµενη ευρωπαϊκή κρίση, καθώς και πού αυτή µας οδηγεί, πρέπει να επικεντρωθούµε στην κυρίαρχη γερµανική πολιτική έναντι των υπερχρεωµένων οικονοµιών της ευρωζώνης.

Το κράτος ως νοικοκυριό

Κατά τη γερµανίδα καγκελάριο, όπως ο νοικοκύρης δεν πρέπει να ξοδεύει περισσότερα από αυτά που κερδίζει, το ίδιο ισχύει και για το κράτος. Μια «σώφρων» κυβέρνηση πρέπει πάντα να ισορροπεί έσοδα και έξοδα. 

Η παραπάνω ιδέα ακούγεται προφανής αλλά είναι άκρως παραπλανητική. Γιατί αγνοείται η έννοια του χρόνου, πιο συγκεκριµένα του timing στα αγγλικά. 
Οταν ο κύριος στόχος δεν είναι η νοικοκυροσύνη αλλά η υπέρβαση της ύφεσης, ο Keynes είναι πιο χρήσιµος από τον Friedman. 
Βέβαια και η νοικοκυροσύνη και η ανάπτυξη είναι επιθυµητές αξίες. Το πρόβληµα όµως είναι πότε πρέπει να δίδεται περισσότερη έµφαση στην πρώτη και πότε στη δεύτερη. 
Οπως βλέπουµε σήµερα, η έµφαση στη νοικοκυροσύνη, δηλαδή στο «σφίξιµο της ζώνης», µειώνει τη ζήτηση, συρρικνώνει την οικονοµία και εντείνει την ανεργία. 
Η κυρία Μέρκελ, ως τυπική γερµανίδα νοικοκυρά, επιµένει ότι η ανάπτυξη προϋποθέτει δηµοσιονοµική πειθαρχία. Πρώτα επιβολή λιτότητας στους «σπάταλους» Νοτιοευρωπαίους και µετά ανάπτυξη. Είναι ακριβώς αυτή η νεοφιλελεύθερη µυθολογία που εντείνει την ύφεση στην ευρωζώνη. 

Ώρα να πληρωθούν γερμανικές αποζημιώσεις!



του Sebastian Mallaby 
από FT.com - euro2day
Τους τελευταίους 18 μήνες, η Γερμανία έχει δοκιμάσει όλα τα κόλπα για να περιορίσει τη συμμετοχή της στις ευρωδιασώσεις
Έχει επιβάλει εξοντωτικές λιτότητες σε χρεοκοπημένες χώρες. Έχει βάλει στη μέση το ΔΝΤ. Έχει προσπαθήσει να πετάξει το μπαλάκι στην Κίνα. Έχει ανακαλύψει μια απίθανη και μάταιη εμμονή με τη μόχλευση του European Financial Stability Facility. 
Όλα αυτά τα κόλπα έχουν αποτύχει παταγωδώς και η ήπειρος πλησιάζει την άβυσσο, ενώ και η ίδια η Γερμανία υφίσταται την ταπείνωση μιας αποτυχημένης δημοπρασίας ομολόγων. 

Έχει έρθει η στιγμή να αποφασίσει μια και καλή: πόσα χρειάζεται να πληρώσει για να σώσει την Ευρώπη; 

Οι Γερμανοί θα φτάσουν σε μια λογική απάντηση μόνο αν εγκαταλείψουν τον μύθο που διατρανώνει σχεδόν όλη η βόρεια Ευρώπη ότι οι περιφερειακές χώρες του νότου είναι οι ανάξιοι ευεργετημένοι μιας φιλανθρωπικής «ένωσης μεταβιβάσεων πληρωμών». 
Είναι εύκολο να δούμε από πού προήλθε ο μύθος: Έλληνες που βγαίνουν στη σύνταξη στα 50, που λένε ψέματα για τους προϋπολογισμούς, που ζητάνε διασώσεις σερί και τσατίζονται κι από πάνω. Ομως, όσες αεροφωτογραφίες με αφορολόγητους Αθηναίους που κολυμπάνε στις πισίνες τους κι αν τυπωθούν, η μνησικακία για τους τεμπέληδες νότιους είναι υπερβολική.

Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011

Quo vadis Δημοκρατική Αριστερά;

Στην Δημοκρατική Αριστερά υπάρχει μια ασθένεια. Κοινή σε όλη την Αριστερά. 
Ο συγκεντρωτισμός.
Το κόμμα αυτό που θεωρητικά ανήκει στην ανανεωτική αριστερά, δεν έχει καταφέρει να γίνει δημοκρατικό εργαστήριο. Αντίθετα, το προφίλ του είναι αρχηγικό: ο Φώτης Κουβέλης και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις. 
Καθημερινά, τα μέλη του "κρέμονται" από το στόμα του αρχηγού. 
Αν οι δηλώσεις του είναι καλές, ευφορία και δικαίωση πλημμυρίζει τον κόσμο της Δημαρ. Αν είναι κακές, αναντίστοιχες με τον κοινό τόπο του χώρου αυτού, πέφτει κατάθλιψη και αμφιβολίες: τελικά που το πάει ο ΦΚ; Παίζει μόνος του; Γιατί είπε αυτό ή εκείνο;

Καιρό τώρα, αμέσως μετά το ιδρυτικό συνέδριο απ' όπου ο ΦΚ εκλέχτηκε πρόεδρος χωρίς αντίπαλο, η καθημερινότητα της Δημαρ χρωματίζεται από τις δηλώσεις του. Συχνά πάντως διαψεύδοντας θέσεις μεταρρυθμιστικές (άνοιγμα επαγγελμάτων, εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, δανειακές συμβάσεις κλπ). Αυτό όμως που έδειξε πόσο ασταθής είναι η πολιτική διαμεσολάβηση του χώρου από τον αδιαφιλονίκητο αρχηγό του, ήταν η άρνηση συμμετοχής στην κυβέρνηση Παπαδήμου από τον ΦΚ, η βεβιασμένη απόφαση καταψήφισής της σε μια οριακή ΚΕ και η παραίνεση στον Σαμαρά να μην υπογράψει την συμφωνία της 26/10. 
Σοκ στο πλήρωμα του σκάφους της ανανέωσης.

Όταν, σωστά, την απαιτείς (την Απλή Αναλογική) και λες όχι στις συνεργασίες, είσαι διαταραγμένη φύση!

Συνέντευξη του Γρηγόρη Ψαριανού στο περιοδικό informer 24/11/11 
του  Γιώργου ΚΑΤΣΙΓΙΑΝΝΗ

Είχαμε την εντύπωση πως θα δίνατε ψήφο ανοχής στην κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου. Τι μεσολάβησε και αλλάξατε στάση;

-Τίποτα δεν άλλαξε. 
Η ψήφος ανοχής εκφράζεται με το ''παρών'' στην ψηφοφορία ή με την αποχή. Προτίμησα το δεύτερο για προσωπικούς και πολιτικούς λόγους. 
Όσο για την ''διάσταση απόψεων εντός της Δημοκρατικής Αριστεράς'' που διάφοροι καλοθελητές περιφέρουν στα ΜΜΕ ή στο διαδίκτυο είναι για τους περιφέροντες Ευσεβείς Πόθοι! 
Δεν υπάρχει καμία ''διάσταση''. 
Είμαστε Ελεύθεροι Άνθρωποι σ' ένα Ελεύθερο Κόμμα χωρίς ''δημοκρατικούς συγκεντρωτισμούς'', στρατιωτικές πειθαρχίες και κοινοβουλευτική συμπεριφορά λόχου. 
Ο βουλευτής ψηφίζει ΚΑΤΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, ως γνωστόν, κι εμείς ως Δημοκρατικό κόμμα το έχουμε κάνει πράξη και είναι και καταστατικά κατοχυρωμένο. 
Προσωπικά, δεν υπήρχε θέμα παροχής ''ψήφου εμπιστοσύνης'' ή ''καταψήφισης'' μιας κυβέρνησης '' ειδικού σκοπού πριν δούμε τις προγραμματικές της δηλώσεις, το προϋπολογισμό ή τους σχεδιασμούς της. 
Είναι αυτονόητο ότι θα καταψηφίζουμε άδικα μέτρα που διαλύουν ή επιβαρύνουν την κοινωνία και θα στηρίζουμε - και με δικές μας προτάσεις την Δίκαιη Κατανομή των βαρών και προγράμματα εξορθολογισμού και Ανάπτυξης. 
Θα είμαστε παρόντες στον αγώνα και μέσα και έξω απ' τη Βουλή. Για την δημοκρατική ομαλότητα και την διασφάλιση της Ευρωπαϊκής Πορείας της χώρας. Χωρίς δογματισμούς και ιδεολογήματα.

Κατά τη γνώμη σας ο νέος πρωθυπουργός θα φέρει σε πέρας την αποστολή που του ανέθεσαν οι πολιτικοί αρχηγοί ή θα δεχτεί υπονόμευση στο έργο του;

- Εύχομαι να φέρει σε πέρας το δύσκολο έργο της διάσωσης της χώρας, ανεξάρτητα απ' τις διαφορετικές οπτικές αρχηγών και κόμματων που δεν είμαι σίγουρος πως κάποιοι ''αρχηγοί'' πραγματικά επιθυμούν περισσότερο απ' το προσωπικό ή κομματικό τους συμφέρον. 
Και το έχουν δείξει ήδη αυτό το παράδοξο και φοβάμαι πως θα συνεχίσουν το ίδιο βιολί, υπονομεύοντας ίσως το έργο της κυβέρνησης. 
Και το βλέπει κι ο κόσμος, ο οποίος ελπίζω να το θυμάται όταν, με το καλό, γίνουν εκλογές. Όποτε και αν γίνουν.

Συμφωνείτε με την άποψη ότι πρέπει να παραταθεί ο βίος αυτής της κυβέρνησης ή να γίνουν εκλογές στις 19 Φεβρουαρίου;

- Σιγά μη γίνουν στις 19 Φεβρουαρίου! 

Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2011

Ζητείται Αριστερά


του Ανδρέα Γιάνναρου

Είναι λυπηρό και απογοητευτικό η κατεξοχήν δύναμη προόδου,το πολιτικό υποκείμενο που εξέφραζε τις εργαζόμενες αλλά και όλες τις παραγωγικές δυνάμεις της κοινωνίας, η Αριστερά όλων των τάσεων και των αποχρώσεων, να έχει ταυτιστεί με την συντήρηση και την καταγραφή των γεγονότων και να έχει αφήσει το πεδίο της παρέμβασης στην ακροδεξιά και τις λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις.

Και όμως όλα αυτά τα χρόνια, η μεταπολιτευτική αριστερά, η κατεξοχήν δύναμη μεταρρυθμίσεων και διαρθρωτικών αλλαγών εναντιώθηκε σε κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού και αναγκαίας αστικοποίησης της κοινωνίας. 

Έτσι με μια μπολσεβίκικη νοοτροπία του στυλ όλα ή τίποτα κατήγγειλε το νομοσχέδιο του Γιαννίτση ως νεοφιλελεύθερο, την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση ως αντιδραστική, την απόρριψη του ευρωπαικού συντάγματος ως επικράτηση κατά των δυνάμεων της αγοράς, ζήτησε την πρόσληψη 100.000 ατόμων στο δημόσιο, απαίτησε τη νομιμοπόίηση των stage και των συμβασιούχων, δηλαδή την νομιμοποίηση του ρουσφετιού, ενώ εναντιώθηκε σε κάθε ατελή μεταρρύθμιση που επιχειρήθηκε να γίνει στο κράτος και την δημόσια διοίκηση προσπερνώντας έτσι και τις δικές της αναλύσεις περί ριζικού μετασχηματισμού του κράτους. 
Δυστυχώς η χρεοκοπία του δημοσίου φανέρωσε και τη χρεοκοπία της μεταπολιτευτικής κρατικιστικής Αριστεράς.

Το πιο σημαντικό όμως πρόβλημα είναι ότι σήμερα όχι μόνο δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο αλλά ούτε να τον ερμηνεύσει.
Έτσι εδώ και δύο χρόνια που μπήκαμε στην εποχή του μνημονίου προτίμησε την εύκολη και καθόλα αποδεκτή επιλογή της απόρριψης του μνημονίου.
Το πρόβλημα είναι όμως ότι ποτέ δεν αποπειράθηκε να εξηγήσει με τεκμηριωμένο τρόπο ποια εναλλακτική προτείνει, αντίθετα επένδυσε στην συνθηματολογία, την καταστροφολογία και τον λαϊκισμό.

Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

Να γκρεμίσουμε το παλιό, να χτίσουμε το καινούργιο!


του Γιάννη Στουρνάρα*

Η τρέχουσα δύσκολη οικονομική και κοινωνική συγκυρία οφείλεται κυρίως: 

Πρώτον, στην κατάρρευση του αναπτυξιακού και κοινωνικού προτύπου της χώρας, η οποία επί 35 συναπτά έτη δαπανά ετησίως 5% έως 10% περίπου περισσότερα απ’ ότι παράγει, κυρίως μέσω της αλόγιστης επέκτασης ενός αναποτελεσματικού, ισοπεδωτικού, κομματοκρατούμενου και διαχειριστικά εντόνως ελλειμματικού κράτους. Το διαρκές και μεγάλο έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών οφείλεται σχεδόν εξ’ ολοκλήρου στο διαρκές, άλλοτε μικρό και άλλοτε μεγάλο, συνήθως όμως μεγάλο, έλλειμμα του δημόσιου τομέα.
Δεύτερον, στο παράδοξο της κοινωνικής πολιτικής στην Ελλάδα: Υψηλές κοινωνικές δαπάνες ως % του ΑΕΠ, κοντά στο 25%, όσο περίπου και στην υπόλοιπη Ευρωζώνη, συνυπάρχουν με ένα σχετικά (με την υπόλοιπη Ευρωζώνη) υψηλό ποσοστό φτώχειας, περίπου 20%. 
Τα αίτια είναι συνοπτικά τα εξής: Σπατάλη της τάξης των αρκετών δις. ευρώ το χρόνο στις κύριες συντάξεις (π.χ. 30.000 συνταξιούχοι ΙΚΑ μη απογραφέντες), υψηλό ποσοστό αναπηρικών συντάξεων, μεγάλη εισφοροδιαφυγή, ‘ευγενή’ ταμεία που χορηγούν υψηλές συντάξεις χωρίς αντίστοιχες εισφορές, αλόγιστη συνταγογράφηση φαρμάκων, κρατικά νοσοκομεία χωρίς διπλογραφικά λογιστικά συστήματα και μηχανοργάνωση, κρατικά περιφερειακά νοσοκομεία που λειτουργούν με πληρότητα κάτω του 50%, υπερτιμολόγηση αναλώσιμων ιατρικών υλικών και συσκευών, έλλειψη συστημάτων ελέγχου, διοίκησης και οργάνωσης, συνδιοίκηση με συνδικάτα, υψηλά ποσοστά κέρδους φαρμακείων.
Τρίτον, στην υψηλή παράνομη φοροδιαφυγή, αλλά και τη νόμιμη φοροαπαφυγή λόγω των ποικίλων εξαιρέσεων, φοροαπαλλαγών χωρίς κοινωνικό περιεχόμενο, λαθρεμπορίου καυσίμων (και λόγω του ‘διπλού’ φόρου), ειδικού καθεστώτος ΦΠΑ στα νησιά, καθυστερήσεων στην εκδίκαση υποθέσεων φοροδιαφυγής και, τελικά, λόγω της έλλειψης επαρκούς πολιτικής βούλησης για την πάταξη του φαινομένου.
Τέταρτον, στις υψηλές αμυντικές δαπάνες (λόγω του περιβάλλοντος ασφαλείας αλλά και της έλλειψης συντονισμού –διακλαδικότητας- μεταξύ των τριών Όπλων, καθώς και της απουσίας μεταρρυθμίσεων στην οργάνωση και λειτουργία των ενόπλων δυνάμεων).

Τελικά υπέγραψε (το πολιτικό του τέλος) ο παρολίγον πρωθυπουργός της δραχμής



Τζάμπα μαγκιές τέλος. Με μια επιστολή στα όρια της ...συγγνώμης και της απολογίας, ο ήρωας της δραχμής υπέκυψε. Όσο και να στριφογύρισε τις λέξεις στο ασφυκτικό πλαίσιο του ναι ή του όχι, το νόημα είναι σαφές. 
Ναι στο ευρώ, ναι στο νέο δανειακό πρόγραμμα. Ό,τι αλλαγή ζητηθεί θα βρίσκεται "αυστηρά εντός του πλαισίου". 
Τέλος η "επαναδιαπραγμάτευση", άξονας της "εθνικά υπερήφανης" πολιτικής της ΝΔ. Τέρμα η "εθνικά κυρίαρχη" στάση του "δεν υπογράφω". Τέρμα και σε μια πολιτική καριέρα που χτίστηκε πάνω στον εθνολαϊκισμό και την ακροδεξιά ρητορική. 
Στο καλό...


Η επιστολή,  μνημείο κωλοτούμπας:
Όπως αναφέρθηκε στη συνάντηση των τριών Πολιτικών Αρχηγών υπό την αιγίδα του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Κ. Παπούλια: "συμφωνήθηκε ότι το έργο της νέας κυβέρνησης είναι η υλοποίηση των αποφάσεων της Συνόδου Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης της 26ης Οκτωβρίου 2011 και η εφαρμογή της οικονομικής πολιτικής που συνδέεται με τις αποφάσεις αυτές."
Ο νέος Πρωθυπουργός έχει ήδη δεσμευτεί να εκπληρώσει αυτό το έργο.
Η Νέα Δημοκρατία δεσμεύεται να στηρίξει το νέο Πρωθυπουργό.

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011

Όσα δεν φτάνει ο Σαμαράς... και η Οικο-Αριστερά


Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί αριστεροί και οικολόγοι* μπαίνουμε στον κόπο (του) ή και βάζουμε και πλάτη ακόμα με δηλώσεις, στον Σαμαρά και το show του γύρω από την άρνηση υπογραφής των δεσμεύσεών του για συμφωνία στη νέα δανειακή σύμβαση. 
Είναι άραγε εξευτελιστικό και για ποιον, το να υπογράψει ο Σαμαράς, μια συμφωνία που -από πολλούς θεωρείται πια βέβαιο, ότι- υποκριτικά αποδέχτηκε μόνο και μόνο για να μην κλείσει ο δρόμος του  προς την εξουσία;
Μήπως η υπογραφή του προσβάλλει αυτόν τον λαό, που ήδη έχει πληρώσει ακριβά τις επόμενες δόσεις και ζητά με μεγάλη πλειοψηφία να εξασφαλιστεί η συνέχεια της πορείας μας μέσα στην ΕΕ; Μάλλον όχι...
Μήπως προσβάλλει όσους θέλουν καθαρές δεσμεύσεις και όχι παιχνιδάκια "είπα ξείπα" από τους τυχοδιώκτες πολιτικούς τύπου Σαμαρά; Σίγουρα όχι...
Μήπως προσβάλλει όσους ελπίζουν ότι ο Παπαδήμος θα τα καταφέρει παρά τις τρικλοποδιές των κομματικών ισορροπιών; Αυτούς οπωσδήποτε όχι!

Ποιος άραγε επιθυμεί, ο πρωθυπουργός της χώρας να καταναλώνει το κρίσιμο πολιτικό του κεφάλαιο για να βρει τρόπο να ξεγλιστρήσει ο Σαμαράς και η ΝΔ από τις δεσμεύσεις τους;
Ποιος άραγε επιθυμεί οι δυνάμεις της δραχμής και της χρεοκοπίας να επιβάλλουν για άλλη μια φορά την διάψευση των ελπίδων μας ότι θα παραμείνουμε τελικά σε ευρωπαϊκή πορεία και σε κοινή στρατηγική με τους εταίρους μας -παρότι εκείνοι "μέχρι να κάνουν το σωστό, θα δοκιμάσουν όλα τα άλλα";

Ας πιει λοιπόν η ΝΔ το πικρό ποτήρι μέχρι το τέλος. Ας πληρώσει για την διγλωσσία της.
Ας πέσουν εδώ και τώρα οι μάσκες κι ας αποκαλυφθούν οι πραγματικές της προθέσεις. 
Αρκετά έπαιξε με τις τύχες μας. 

Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2011

Μέρες του ’36

Ομοιότητες και διαφορές δύο θλιβερών εποχών της ελληνικής πολιτικής Ιστορίας

του Αριστείδη Ν. Χατζή*

Όλοι όσοι έχουμε ασκήσει κριτική στην ελληνική πολιτική τάξη για τον καιροσκοπισμό της, το χαμηλό επίπεδο ανθρώπινου κεφαλαίου που την χαρακτηρίζει και κυρίως για την αναποτελεσματικότητά της δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε ποτέ πόσο επιεικής ήταν ακόμα και η πλέον αυστηρή κριτική μας. 
Η φαρσοκωμωδία που οδήγησε στην εντολή σχηματισμού κυβέρνησης από τον Λ. Παπαδήμο έδωσε την ευκαιρία σε όλους σχεδόν τους «πονηρούς πολιτευτές» να αυτοεξευτελιστούν μέχρι αηδίας. 
Αν μάλιστα έχει κάποιος την υπομονή να καταγράψει και να μελετήσει τα πολιτικά παιχνίδια των αρχηγών, των κομματικών επιτελείων και των ανησυχούντων για την επιβίωσή τους βουλευτών ενόψει των πρόωρων εκλογών θα αισθανθεί ίλιγγο. Όχι από την πολυπλοκότητα των πολιτικών διεργασιών αλλά από την απλοϊκότητα της αυτοκτονικής ανοησίας που αυτή τη φορά θα έχει τρομακτικές συνέπειες.

Ο σχηματισμός μας κυβέρνησης 50 ατόμων (!) με Πρωθυπουργό τεχνοκράτη και με σύνθεση πολιτικά τόσο ανομοιογενή που περιορίζει τις δυνατότητες επιτυχίας της δεν επιτρέπει αισιοδοξία. Η ίδια η σύνθεση της νέας κυβέρνησης θα πρέπει αντίθετα να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου. 
Για ποιον λόγο επελέγη η συνεργασία με ένα κόμμα της Ακρας Δεξιάς, ενώ αντίθετα δεν μετέχουν σημαντικοί εκπρόσωποι της Κεντροδεξιάς και της Κεντροαριστεράς
Ποιο ήταν το σκεπτικό των αρχηγών των δύο μεγάλων κομμάτων όταν αποφάσισαν με ποιους θα συνεργαστούν και με ποιους όχι; 
Ποιοι είναι οι υπεύθυνοι (στα μεγαλύτερα αλλά και στα μικρότερα κόμματα) για την αποτυχία συνεργασίας των δημοκρατικών και φιλελεύθερων δυνάμεων;

Εξουσία με χρεοκοπία ή δεσμευτική υπογραφή και bye bye Antonis dear...;



Το δίλημμα του Σαμαρά: 
"Ή δεν υπογράφω και παρασύρω με ευθύνη μου τη χώρα στη χρεοκοπία ή υπογράφω και δεν με χρειάζονται πια ( οι δυνάμεις της δραχμής ), ούτε καν για μετά ( δηλαδή χάνω και τις εκλογές..! ). 
Τι κάνω;"

Και η απάντηση ( η εκδίκηση σερβίρεται κρύα ):
"Ο λαός θέλει καθαρές κουβέντες. 
Ή συμφωνείς και υπογράφεις ή διαφωνείς και βγαίνεις και το λες"
Ντόρα Μπακογιάννη

Παράπονο ΑΣ: Γιατί ρε συ Ντόρα τον εκθέτεις τον άνθρωπο; 
Ακόμα και η Αριστερά τον καλύπτει σ' αυτήν την δύσκολη ώρα που περνά! ( ...ραγίζει το αντιμνημονιακό μέτωπο... )



Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011

Ο Αριστερός Ευρωπαϊσμός του Τζόρζιο Ναπολιτάνο


του Πέτρου Παπασαραντόπουλου

Η σύγκριση ανάμεσα στην Ελλάδα και Ιταλία για το πως αντιμετώπισαν την οικονομική κρίση, σίγουρα δεν είναι καθόλου κολακευτική για τη χώρα μας. Η ταχύτητα και η αποτελεσματικότητα του πολιτικού συστήματος στην Ιταλία, μετά την παραίτηση της κυβέρνησης Μπερλουσκόνι, δείχνουν έναν διαφορετικό πολιτικό πολιτισμό και μια αίσθηση της Ιστορίας, που δυστυχώς απουσιάζουν από το ελληνικό πολιτικό σύστημα.
Καθοριστικό ρόλο σε όλες αυτές τις διεργασίες διαδραμάτισε ο πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας Τζόρτζιο Ναπολιτάνο. Το γεγονός δεν είναι τυχαίο. Ιστορικό στέλεχος του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, ηγέτης της «δεξιάς» πτέρυγάς του (μαζί με τον πολιτικό του μέντορα Τζόρτζιο Αμέντολα) στα χρόνια του Ενρίκο Μπερλινγκουέρ, προσωποποιεί όλη την ιστορική και διανοητική παράδοση του ιταλικού αριστερού κινήματος που θεμελιώθηκε από τον Αντόνιο Γκράμσι.
Πρόσφατα εκφώνησε μια ιστορική ομιλία στο Κολέγιο της Ευρώπης, στην Μπριζ, όπου συμπύκνωσε σε λίγες σελίδες όλο το όραμα τού αριστερού ευρωπαϊσμού. Παραθέτω μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα αλλά και το πλήρες κείμενο αυτής της ομιλίας:

… Όταν σήμερα όσοι από εμάς είχαν θεσμικούς ή κυβερνητικούς ρόλους στην Ένωση λένε ηχηρά ότι το ευρώ αποτελεί ζωτικής σημασίας πυλώνα της ενωμένης Ευρώπης, αναφέρονται πρώτα και κύρια στην ιστορική αξία της εισαγωγής του στο πνεύμα μιας ομοσπονδιακής Ευρώπης. Αξίες που θα εκτιμούσε ο Altiero Spinelli, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο, αν ήταν ακόμα ζωντανός, επιστεγάζοντας τις προφητικές του προσπάθειες…

…Για να το θέσω ξεκάθαρα: κάθε κράτος μέλος της ευρωζώνης πρέπει να παίξει το ρόλο του, πρέπει να αναλάβει πλήρως τις ευθύνες του. Και αυτές βεβαιότατα αφορούν την Ιταλία: η κουλτούρα της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας έχει έγκυρους και συνεπείς υποστηρικτές στη χώρα μας στην άσκηση των δημόσιων λειτουργιών μας, αλλά για πολλά χρόνια τώρα δεν κυριαρχεί αυτή η κουλτούρα…

Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2011

Ο ήρωας Σαμαράς

Ο γνωστός οικονομολόγος Νουριέλ Ρουμπινί μέσω Twitter:
"Η διεφθαρμένη Νέα Δημοκρατία, που διόγκωσε το έλλειμμα στο 15% του ΑΕΠ και ξεδιάντροπα είπε ψέματα για αυτό τώρα θέλει να ξαναγίνει κυβέρνηση της Ελλάδας… η ελληνική αλεπού, η οποία λεηλάτησε το κοτέτσι, τώρα ισχυρίζεται ότι θέλει να το 'φρουρήσει' ξανά. Η αξιοπιστία τους είναι πιο βρώμικη από τη λάσπη."
Ο ήρωας Σαμαράς δεν υπογράφει! Δεν δίνει εγγυήσεις στους δανειστές μας ότι θα στηρίξει την συμφωνία της 27/10 - αυτήν για την οποία αναγκάστηκε να θυσιάσει προσωρινά το εικοσαετές όνειρο της πρωθυπουργίας... Πίσω από τον Παπαδήμο πολλά τραγούδια λένε οι καιροσκόποι της παρέας Σαμαρά στην ΝΔ.
Θέλει προσοχή η επάνοδος στην εξουσία. Θέλει πρώτα απ' όλα να υπάρχει "εξουσία". Γι αυτό είναι απαραίτητος ένας Παπαδήμος - να κάνει την βρώμικη δουλειά, να πάρει την 6η Δόση, να προχωρήσει τη νέα δανειακή σύμβαση. Χωρίς καμιά ευθύνη της ΝΔ. Όπως καμία ευθύνη δεν φέρει -η σημερινή της ηγεσία- για τον διπλασιασμό του χρέους σε μια πενταετία διακυβέρνησης ΝΔ... και τότε ο Σαμαράς ήταν απασχολημένος: Διάβαζε...
Τις λίστες διορισμών στο υπουργείο Πολιτισμού.
Και δεν είχε χρόνο να ασχολείται με τα "οικονομικά".
Απολάμβανε όμως το εικοσαετές μπλοκάρισμα της λύσης στο Μακεδονικό με την προσωπική του άρνηση αποδοχής κάθε παραγώγου της λέξης Μακεδονία. Με τον ίδιο λαϊκισμό και καιροσκοπισμό που σήμερα αντιμετωπίζει την αποδέσμευση της 6ης Δόσης για την οποία ήδη έχει κάνει βαριές θυσίες ο ελληνικός λαός. Ο ήρωας Σαμαράς...



Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2011

Από την Αριστερά στην Ελευθερία με όχημα την Οικολογία

Κάθε κοινωνία που ξέρει που βαδίζει διαθέτει ένα κοινωνικό συμβόλαιο: ανάμεσα στην πολιτική και τις ανάγκες της, ανάμεσα στην εργασία και την ανάπτυξη, ανάμεσα στην εθνική κοινότητα και την διεθνή θέση. Μια κεντρική ιδέα του ποιοι είμαστε και που πάμε.
Σήμερα στην ελληνική κοινωνία υπάρχουν πολλές κεντρικές ιδέες. Αυτή του ανάδελφου έθνους. Εκείνη του ευρωπαϊκού λαού. Εκείνη του ένδοξου παρελθόντος. Αυτή του οδυνηρού παρόντος.
Η αίσθηση ότι δεν χρωστάμε σε κανέναν. Εκείνη της αποδοχής των υποχρεώσεων και των σφαλμάτων μας. Η τρίτη της συνεργασίας για την υπέρβαση κοινών προβλημάτων με αναλογική στάθμιση των ευθυνών όλων.
Σίγουρα κοινωνικό συμβόλαιο δεν αποτελεί ο …Παπαδήμος. Η κυβέρνησή του εκτός από την δέσμευση της συνέχειας στην ροή των δανεικών, δεν αποτελεί κάποια τομή στα ελληνικά πολιτικά μεγέθη – ίσως μόνο στο στυλ του πρωθυπουργεύοντος μόνο. Οι ίδιοι άνθρωποι στις ίδιες πάνω κάτω θέσεις σε αναμονή των εκλογών. Ήδη έχουν ξεκινήσει την προεκλογική τους εκστρατεία – απλά μοίρασαν το κόστος της παραμονής σε ευρωπαϊκή πορεία.
Η πολιτική υπανάπτυξη και η πελατειακή δημοκρατία έφτασαν στα όριά τους. Πίσω από την αναγκαστική λύση Παπαδήμου οργιάζει το παλιό. 
Ανασυγκροτείται, ελίσσεται, αγκομαχά αλλά δεν εγκαταλείπει. 
Και με ευρώ και με δραχμή. 
Δεν αλλάζει μυαλά γιατί δεν αλλάζει συμφέροντα. Η κεντρική ιδέα του είναι διατήρηση με όλα τα μέσα. 
Με ευρωπαϊκή μεταμφίεση προς τα έξω, με εθνικιστική προς τα μέσα. 
Με εξαιρέσεις και παραθυράκια για τους πελάτες, με εφαρμογή μέτρων εκεί όπου δεν υπάρχει άλλο περιθώριο. 
Με άκριτη αποδοχή των υποδείξεων της επιτροπείας αλλά και εξάντληση των δυνατοτήτων πελατειασμού εκεί που υπάρχουν ακόμη.
Και οι φίλοι του λαού; Η Αριστερά; 
Έχει τουλάχιστον αυτή κάποια κεντρική ιδέα;

Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011

Οι θεσμικές συμμορίες παίζουν το τελευταίο τους χαρτί και τα κόμματα μιλάνε ακόμα στους πελάτες τους, όχι στην κοινωνία


του Φώτη Γεωργελέ*

Αυτές τις μέρες, η Ιταλία βρέθηκε στην ίδια φάση που ήμασταν εμείς πριν ενάμιση χρόνο. 

Τα επιτόκια άρχισαν να φεύγουν προς τα πάνω, το ΔΝΤ έρχεται. 
Η χώρα αντέδρασε ακαριαία. 
Η κυβέρνηση παραιτήθηκε, τα κόμματα, που εκεί είναι και 17, επέλεξαν έναν πρώην κοινοτικό επίτροπο, τον Μάριο Μόντι, του ανέθεσαν την πρωθυπουργία και αυτός σχηματίζει μια «κυβέρνηση μάχης» με 12-14 μόνο υπουργούς πρώτης γραμμής για να βγάλει τη χώρα από τη δίνη. 
Προώθησαν ανάλογες μεταρρυθμίσεις τις οποίες υπερψήφισε όλη η Βουλή με 380 βουλευτές, σε σύνολο 408. Και με την ανοχή των αριστερών συνδικάτων. 
Όλα αυτά σε μια βδομάδα. 
Κι όμως, μετά από 17 χρόνια Μπερλουσκόνι δεν είναι και πολύ πιο σοβαροί από μας. 
Τι είναι αυτό που έκανε την Ιταλία να αντιδράσει αστραπιαία, τι τους έκανε όλους να συνειδητοποιήσουν ότι ζούνε σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης και πρέπει να αντιδράσουν υπεύθυνα και με εθνική συνεννόηση;
Έχουν οικονομία. 
Την τρίτη μεγαλύτερη της Ευρωζώνης. 
Ξέρουν πολύ καλά τι έχουν να χάσουν άμα μπουν στην περιπέτεια.

Σε αντίθεση με τους Ιταλούς, το εδώ σύστημα εξουσίας, δηλαδή ο ελληνικός ληστρικός μικροκαπιταλισμός, ξέρει τι έχει να χάσει άμα «γίνουμε Ευρώπη»

Για δεκαετίες, το κύριο μέσο πλουτισμού σ’ αυτή τη χώρα ήταν η αφαίμαξη του κοινωνικού συνόλου μέσα από ένα περίπλοκο σύστημα αλληλοεξαρτήσεων, κοινωνικών εκβιασμών και υπεξαίρεσης του δημόσιου πλούτου. 

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

Απέναντι στην κρίση


από την ομάδα των arguments

Η κρίση χρέους που ξέσπασε εδώ και δύο χρόνια στη χώρα, και σύντομα εξελίχθηκε σε βαθιά οικονομική και πολιτική κρίση απειλώντας να διαλύσει το κοινωνικό συμβόλαιο, αποκάλυψε την παθολογία του ελληνικού πολιτικού, οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου. 
Έφερε στο φως την πραγματική μας κατάσταση, σε αντίθεση με την πλαστή εικόνα που κατασκευάζαμε για τον εαυτό μας εδώ και δεκαετίες –αν όχι και παραπάνω: το στρεβλό και αντιπαραγωγικό οικονομικό μας μοντέλο που στηριζόταν στον κρατισμό και τον εξωτερικό δανεισμό, την ανεπάρκεια του πολιτικού μας συστήματος που λειτουργούσε στη βάση των πελατειακών σχέσεων, και κυρίως το λαϊκιστικό πνεύμα και τη λαϊκιστική νοοτροπία που κυριαρχούν στο δημόσιο λόγο. 
Η έκταση που καταλαμβάνουν ο λαϊκισμός και η δημαγωγία ακόμα και σε καιρό που η χώρα κινδυνεύει με πλήρη κατάρρευση, συνιστούν τις τρανές αποδείξεις πως σε αυτόν τον τόπο το ατομικό-ιδιωτικό και κομματικό-συντεχνιακό συμφέρον υπέρκεινται του δημόσιου συμφέροντος και της προστασίας των αδυνάμων, πως ο πολιτικός τυχοδιωκτισμός, και όχι η ευθύνη, είναι ο κανόνας, πως η απαίτηση για διάσωση των προνομίων μπορεί να επικρατήσει της κοινής λογικής μέσα από έναν ανορθολογισμό που αρνείται τη σκληρή πραγματικότητα.

Μπορούμε να εντοπίσουμε, grosso modo, δύο λόγους για τους οποίους αυτή η κοινωνία επιθέτει το ατομικό στο δημόσιο συμφέρον, κόντρα στις αδήριτες επιταγές της κοινής λογικής και του ρεαλισμού. 
Οι λόγοι που προτάσσουμε παραπέμπουν σε νοοτροπίες βαθιά ριζωμένες στην νεοελληνική κοινωνία, γι’ αυτό και συνιστούν το ύψιστο διακύβευμα της κρίσης. 
Ο πρώτος είναι ότι η νεοελληνική κοινωνία δε συγκροτήθηκε ποτέ, σε φαντασιακό επίπεδο, ως πολιτική κοινωνία, ως κοινωνία δηλαδή πολιτών που φέρουν ατομικά την πολιτική και ιστορική ευθύνη των πράξεων τους και διεκδικούν συλλογικά τα δημοκρατικά τους δικαιώματα. 
Το αίσθημα της ένταξης σε μια πολιτική κοινότητα, κάτι που συνέβη, κατά το μάλλον ή ήττον, στον κεντροευρωπαϊκό χώρο από τη Γαλλική Επανάσταση και μετά, είναι προϋπόθεση ώστε μια κοινωνία να αποκτήσει δημοκρατικό πολίτευμα και κράτος δικαίου. 
Είναι γι’ αυτό που ο εκσυγχρονισμός των δομών του κράτους παρέμεινε πάντοτε ατελής, σκοντάφτοντας στην ιδιομορφία της «ελληνικής ιδιαιτερότητας»· που ανάμεσα στους κρατικούς θεσμούς και την κοινωνία υπήρχε πάντοτε μια σχέση εχθρότητας –ενώ την ίδια στιγμή το κράτος παρέμενε ο βασικός εργοδότης· που στην ελληνική κοινωνία καλλιεργούνταν πάντα μια ενδόμυχη καχυποψία και αντίθεση απέναντι στο νόμο. 
Αντιθέτως, η νεοελληνική κοινωνία παρέμεινε προσδεμένη σε παραδοσιακές αξίες και θεσμούς της καθ’ ημάς ανατολής όπως ο τοπικισμός, η οικογενειοκρατία και η Εκκλησία. 
Και αυτό δεν επέτρεψε τη δημιουργία ενός πραγματικά νεωτερικού κράτους, όπως τα περισσότερα ευρωπαϊκά, παρά την πρόωρη υιοθέτηση συνταγμάτων και την πρόωρη ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. 
Αυτό λοιπόν που ο Παναγιώτης Κονδύλης αποκαλούσε η καχεξία του αστικού στοιχείου εν Ελλάδι οδήγησε στη δημιουργία ενός κράτους που μόνο κατ’ εικόνα μοιάζει ευρωπαϊκό, αφού οι θεσμοί του δεν ενσαρκώνονται στους πολίτες, ενώ αυτοί οι τελευταίοι δεν είναι φορείς της πολιτικής κουλτούρας που απαιτείται για την εύρυθμη λειτουργία των εν λόγω θεσμών. 
Από αυτήν την άποψη το ουσιαστικό πρόβλημα της χώρας, πέραν της τρέχουσας κρίσης, ήταν και είναι η κυρίαρχη νοοτροπία.

Ο δεύτερος λόγος είναι περισσότερο κοινωνιολογικής υφής, άμεσα όμως συνδεδεμένος με τον πρώτο και εξίσου ανασταλτικός για την αντιμετώπιση της σημερινής κρίσης. 
Αφορά στην ύπαρξη μιας «προνομιούχας τάξης» εντός της ελληνικής κοινωνίας προσδιορισμένης με κριτήριο τόσο την επωφελή γι’ αυτήν οικονομική συνδιαλλαγή της με το κράτος, όσο και τον εξουσιαστικό χαρακτήρα της απέναντι στην υπόλοιπη κοινωνία είτε μέσω της κομματοκρατίας και του συνδικαλισμού είτε μέσω των πελατειακών σχέσεων που διαπερνούν όλα τα επίπεδα επαφής με το κράτος. 
Η τάξη αυτή είναι ετερόκλητη και αποτελείται από τους κομματικούς, συνδικαλιστικούς, εκκλησιαστικούς φορείς έως τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες, τις διάφορες συντεχνίες κι ένα μεγάλο μέρος των δημοσίων υπαλλήλων. 

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011

“ΔΕΚΑ ΕΞΙΜΙΣΗ ΝΟΕΜΒΡΗ” - ΚΑΙ ΑN ΓΙΝΟΤΑΝ ΕΤΣΙ;

Αφωτίστου Φιλέλληνος,  Σχέδιο αφηγήματος “ΔΕΚΑ ΕΞΙΜΙΣΗ ΝΟΕΜΒΡΗ” 

(ΕΝΩ ΕΧΕΙ ΔΙΑΝΥΘΕΙ Η ΜΙΣΗ ΜΕΡΑ ΤΗΣ 16  ΝΟΕΜΒΡΗ
ΚΑΠΟΙΑ ΑΛΛΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΠΡΙΝ ΕΡΘΕΙ Η  17 ΝΟΕΜΒΡΗ 1973)
ΚΑΙ ΑN ΓΙΝΟΤΑΝ ΕΤΣΙ;


Σκηνή πρώτη :
(Παρασκευή απόγευμα 16 Νοεμβρίου 1973)

Μετά από τριήμερη κατάληψη του Πολυτεχνείου, και εξαιτίας της καταπίεσης, της πρωτόγνωρης φτώχειας και των προβλημάτων λόγω της πρώτης ενεργειακής κρίσης, ο λαός της Αθήνας, έχει συγκεντρωθεί στο κέντρο της πόλης και οι πιο επαναστατικοί ήδη έχουν καταλάβει κρατικά κτίρια.

Βέβαια, φάνηκε κάτι περίεργο : ανάμεσα στο επαναστατημένο πλήθος που ήδη από το βράδυ της Πέμπτης  είχε καταλάβει κρατικά κτίρια, είχαν ανακατευτεί και έλληνες φοιτητές από την Ιταλία και την Γαλλία, με μερικούς “φιλέλληνες” επαναστάτες από τον Μάη του 68, φέροντες όπλα που τα είχαν εισάγει σταδιακά και λαθραία τα καλοκαίρια, από το ’70 κι ύστερα,  την περίοδο των διακοπών.
……………………………………………………………………………………………………………..
Δυό μελαχροινές κοπέλες η Μαρίνα και η Αρετή και δύο φοιτητές, o Λάκης με λεπτά χαρακτηριστικά και κατσαρά μαλλιά κι ο Μάκης,  συντοπίτης των δυό φοιτητριών, κοντός με ελάχιστο λαιμό  απ’ όπου φύτρωνε ένα πελώριο κεφάλι, από την κατάληψη του Πολυτεχνείου μιλάνε με έναν αγριεμένο νέο φοιτητή που γυάλιζε το μάτι του, τον Λέοντα.

Ο Λέων, ήταν ο γεροδεμένος μοναχογιός αριστερού μικροεργολάβου, ντυμένος με αμπέχωνο, χοντρό μπουτζίν και άρβυλα, αξύριστος. Έσερνε μια μπετόβεργα μήκους ενός μέτρου, διαμέτρου 12 χιλιοστών, που την είχε προσάγει  για αυτοάμυνα μαζί με τσέρκια  από κοντινή οικοδομή για να κάνει “φιόγκο” τις πόρτες της περίφραξης  του ΕΜΠ.
Πρώτος μίλησε  o Λάκης :

-          “Ο αέρας μυρίζει μπαρούτι , πρέπει να διαλύσουμε την κατάληψη”.
-          “Μα τι λετε τώρα , ο λαός έχει ξεσηκωθεί, δεν μπορούμε να κάνουμε πίσω θα γίνουμε ρεζίλι”, είπε ο Λέων
-          “Είσαι προβοκάτορας”, του είπε προκλητικά o Λάκης.

Ήδη από την Τετάρτη, οι οργανωμένοι φοιτητές προσπαθούσαν να σταματήσει η κατάληψη, γιατί δεν μπορούσαν να ελέγξουν το αυθόρμητο.

Η Μαρίνα, μία νοστιμούλα φοιτήτρια, μέλος της ΑΝΤΙΕΦΕΕ , κόρη αξιωματικού της χωροφυλακής, με ένρινη φωνή του είπε :

-“Συνάδελφε έχει δίκιο ο Λάκης, αν δεν φύγουμε θα χυθεί αίμα.”
-“Πρέπει να κρατήσουμε τις Θερμοπύλες”, είπε ο Λέων και σκέφθηκε ότι έπρεπε να δέσει με πρόσθετους φιόγκους από τσέρκια τις σιδερένιες πόρτες της Στουρνάρη και της Τοσίτσα
-“Είσαι προβοκάτορας”, επανέλαβε ο Λάκης.

Ο Λέων εκνευρίσθηκε, οι φλέβες στο λαιμό του διογκώθηκαν, ένοιωσε κάτι σαν να τον τσίμπησε αλογόμυγα και ουρλιάζοντας «φύγε ρε πούστη μη σε σκοτώσω» πήρε στο κυνήγι τον Λάκη στην αυλή του κτιρίου των Μηχανολόγων-Ηλεκτρολόγων, αλλά ο Λάκης ήταν ταχύτατος και άρχισε να κάνει κύκλους γύρω από τις μπασκέτες. Σύντομα, ο Λέων αντιλήφθηκε το γελοίον του πράγματος και παράτησε το κυνηγητό.

Σκηνή δεύτερη :
(Παρασκευή απόγευμα 16 Νοεμβρίου 1973, 16:17)

Μέχρι το ηλιοβασίλεμα (18:11) οι πιο επαναστατικοί είχαν πλαισιωθεί από αγριεμένους άνεργους οικοδόμους που είχαν πληγεί από την κρίση και αγωνιστικά στοιχεία από το Θριάσιο πεδίο (απόγονους ομόθρησκων αρβανιτών που με τους έλληνες είχαν συμμετάσχει στην ελληνική επανάσταση) .
Οι καταλήψεις  κρατικών κτιρίων, συνέχισαν επιτυχημένα, με εκθετικό ρυθμό, έως το βράδυ, λόγω της ελάχιστης αντίστασης που έδειχναν οι αστυνομικοί και της σφοδρότητας των επιθέσεων από τους αγριεμένους άνεργους οικοδόμους και  από έλληνες φοιτητές εξωτερικού, ενώ οι λίγοι  “φιλέλληνες” επαναστάτες του Μάη του 68, έπαιζαν περισσότερο οργανωτικό ρόλο.

Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2011

Βάσω Κιντή: Γιατί έφυγα από τη Δημοκρατική Αριστερά

Διάλεξα για εισαγωγικό σχόλιο στο κείμενο της Βάσως Κιντή μια σημειολογική παρατήρηση με θέμα την αφίσα του συνεδρίου (ιδρυτικού) της ΔΗΜ.ΑΡ. Απεικονίζει τον Φώτη Κουβέλη ως προαποφασισμένο σήμα κατατεθέν ενός κόμματος, που σε λίγες ημέρες θα έκανε το πρώτο του συνέδριο και θα εξέλεγε ηγεσία και πρόεδρο, αν όλα πήγαιναν καλά... Όλα φυσικά πήγαν καλά, ανθυποψήφιος δεν υπήρξε στον Φ.Κ., και τα ποσοστά εκλογής του θα τα ζήλευε και ο ...Τσαουσέσκου. Παράλληλα ο μηχανισμός γύρω από τον πρόεδρο εξασφάλισε την εκλογή του με την κυκλοφορία  δέκα περίπου λιστών ταυτόχρονα, με οκτώ άτομα η κάθε μία, κόλπο παλαιοκομματικό που στην θεωρία των κομματικών παιγνίων, έχει το όνομα "μπίνγκο" ή "πως να πάρεις την πλειοψηφία με το ένα τέταρτο των συνέδρων"... Τα μέλη, αιφνιδιάστηκαν από την αφίσα, που υπονοούσε αυτοκαθορισμό της ηγεσίας και υπερεξουσίες του προκατ προέδρου αλλά αντέδρασαν χλιαρά και με αυτοσυγκράτηση για να μην "χαλάσουν το κλίμα" και φανούν γκρινιάρηδες με το καλημέρα. Η αφίσα όμως υπήρξε συμβολική. Αυτό που ακολούθησε -και ολοκληρώθηκε στην τελευταία δραματική συνεδρίαση της ΚΕ της ΔΗΜΑΡ για την καταψήφιση Παπαδήμου- ήταν η εφαρμογή μιας, στην πράξη,"προεδρικής δημοκρατίας" με τον ΦΚ επικεφαλής. Το σοκ, που προανήγγειλε η αφίσα, αλλά κανείς δεν ήθελε να πιστέψει ανάμεσα στους τόσους καλοπροαίρετους και εθελοντές του νέου εγχειρήματος, ήταν γεγονός. (ΑΣ)


Γιατί έφυγα από τη Δημοκρατική Αριστερά; Διαφώνησα σε αρκετές περιπτώσεις με αποφάσεις της ΔΑ, όπως παλαιότερα με την καταψήφιση του νομοσχεδίου για την Ανώτατη Εκπαίδευση και τελευταία με την απόφαση να μην δοθεί ψήφος ανοχής στην κυβέρνηση συνεργασίας. Ωστόσο, η απλή διαφωνία, ακόμη και επαναλαμβανόμενη, δεν είναι λόγος για να φύγει κανείς από ένα κόμμα όταν μάλιστα συμμετείχε και συνέβαλε στην ίδρυσή του. Δεν μπορεί ένα κόμμα, ειδικά αν λειτουργεί δημοκρατικά, να βρίσκεται διαρκώς σε συμφωνία με τις απόψεις κάποιων εκ των μελών του. Οπότε το πιο εύλογο θα ήταν να διατηρήσω τις διαφωνίες μου ως μειοψηφία και να προσπαθήσω να πείσω την πλειοψηφία των μελών για την ορθότητά τους. Γιατί όμως δεν το έκανα αυτό; Γιατί αποχώρησα; Για τρεις λόγους:

1. Διότι οι στιγμές είναι πολύ κρίσιμες για τη χώρα και τη ζωή όλων μας. Η ΔΑ δεν ιδρύθηκε για να επαγγελθεί τη σοσιαλιστική επανάσταση (υπάρχουν άλλα κόμματα γι’ αυτό) αλλά για να συμβάλει στην ανασυγκρότηση της χώρας. Ιδρύθηκε για να υποστηρίξει, με την τόλμη και την ευθύνη που έλειπαν από τα άλλα κόμματα, τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που θα κάνουν τη ζωή μας καλύτερη σήμερα και όχι σε ένα απώτατο και αόρατο μέλλον. Εντούτοις, όλο αυτό το κρίσιμο διάστημα, ενώ χρησιμοποιούσε τη ρητορική της μεταρρύθμισης και της υπευθυνότητας, αντιτάχθηκε σε κάθε σοβαρή μεταρρύθμιση, επαναλαμβάνοντας τα γνωστά στερεότυπα της μεταπολίτευσης και συμπλέοντας ακριβώς, αλλά πιο ήπια, με τις δυνάμεις που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία. Με την κατάρρευση επί θύραις, αντί να προσπαθεί να αναλάβει πρωτοβουλίες για να διασφαλιστεί η σωτηρία της χώρας και ο ευρωπαϊκός της προσανατολισμός, είχε το βλέμμα στραμμένο στις εκλογές και στα ποσοστά της. Γι’ αυτό συνήθως σχολίαζε με στρογγυλεμένο λόγο τις εξελίξεις ώστε να μην αναλαμβάνει το κόστος συγκεκριμένων επιλογών. Η πολιτική δηλαδή του κόμματος αναιρούσε, κατά τη γνώμη μου, τον ίδιο τον λόγο της ίδρυσής του.

2. Διότι δεν είμαι επαγγελματίας πολιτικός. Οι επαγγελματίες πολιτικοί μένουν στο κόμμα τους σχεδόν ό,τι κι αν συμβεί επειδή καθένας τους αναλαμβάνει έναν ρόλο. Εγώ όμως συμμετείχα στη ΔΑ γιατί ήθελα να βοηθήσω να γίνουν στη χώρα συγκεκριμένες αλλαγές. Όταν αυτές οι αλλαγές, που είναι αυτή την περίοδο τόσο ζωτικής σημασίας, τίθενται στο περιθώριο εν ονόματι άλλων, όχι σοβαρών κατά τη γνώμη μου, σκοπιμοτήτων, παραβιάζεται το ιδρυτικό συμβόλαιο της πολιτικής μου συμμετοχής καθώς δεν τίθεται ζήτημα κάποιας άλλης συμφωνίας, π.χ., σε έναν απώτατο στόχο. Είμαστε μετά το ’89.

3. Διότι, όπως εξηγώ στην επιστολή παραίτησής μου, η εσωτερική ζωή του κόμματος έχει προσλάβει χαρακτηριστικά που δεν επιτρέπουν την ανταλλαγή και τη σύνθεση των απόψεων. Δεν υπάρχουν οι όροι για να μπορέσει κανείς να συζητήσει και να πείσει. Η διαφωνία περιθωριοποιείται και συναντά ένα τείχος προειλημμένων αποφάσεων.

Η ΔΑ συγκεντρώνει ανθρώπους ανιδιοτελείς που νοιάζονται για τον τόπο τους και την αριστερά. Φοβάμαι όμως πως οι προσδοκίες πολλών από αυτούς ματαιώνονται.

*Η Βάσω Κιντή είναι Αν. καθηγήτρια φιλοσοφίας Πανεπιστημίου Αθηνών

Το κείμενο της παραίτησης:

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011

Ανεμομαζώματα, διαβολοσκορπίσματα - ο δημοσκοπικός πολτός και η Δημοκρατική Αριστερά

Τελικά η ιστορία επαναλαμβάνεται. Πριν μερικά χρόνια η Αριστερά έζησε μια δημοσκοπική άνοδο πρωτόγνωρη για την συνολική της ιστορία, με την εκτόξευση του ΣΥΡΙΖΑ στο 17% (κουρεμένο κιόλας κατά κάποιους δημοσκόπους). Το τι ακολούθησε είναι γνωστό αλλά και μοιραίο για την μετέπειτα πορεία της και ειδικά του ΣΥΡΙΖΑ. Αποκαλύφθηκε η γύμνια του εγχειρήματος, ή έλλειψη εναλλακτικής προτασης και κυρίως η αρνητική απάντηση στο αίτημα των δημοσκοπικών ψηφοφόρων για κυβέρνηση συνεργασίας με το διχασμένο και καταρρέον ΠΑΣΟΚ. Όταν ειδικά το τελευταίο έγινε σαφές με τα επανειλημμένα αποφθέγματα για "κάθοδο στην κόλαση", ξεκίνησε το ξεφούσκωμα και τα πράγματα επανήλθαν στην προτεραία κατάσταση - τον στόχο υπέρβασης του 3%.

Σήμερα, η δημοσκοπική ευφορία αφορά ιδιαίτερα την Δημοκρατική Αριστερά. 
Και πάλι όμως οι δημοσκοπικοί ψηφοφόροι διατυπώνουν ένα αίτημα: "φαινόσαστε οι πιο λογικοί - αναλάβετε πρωτοβουλίες, βγείτε μπροστά, σώστε ότι σώνεται και επιβάλλετε μια δικαιότερη κατανομή των βαρών - όλα αυτά με την συμμετοχή σας!". 
Ποια είναι η απάντηση;
Η δημοσκοπική ευφορία έχει καταλάβει τα στελέχη του νέου κόμματος. Θεωρούν δικαιωμένη την επιλογή τους για αντιμνημονιακό λόγο στα πρότυπα του ΣΥΡΙΖΑ, για την καταψήφιση τελικά όλων των μεταρρυθμίσεων με διάφορες δικαιολογίες -προκρίνοντας βασικά μια πιο διακριτική μεν αλλά σαφή υπεράσπιση των συντεχνιών- μέχρι και την βιαστική ανακοίνωση καταψήφισης της κυβέρνησης Παπαδήμου. 
Ως συνήθως βέβαια-για αριστερό κόμμα- κάνουν λάθος. Μπορεί ο Φώτης Κουβέλης να φαντάζει λογικός και μετριοπαθής μέσα στο πανηγύρι των τρελών του πολιτικού μας συστήματος, αλλά αυτό δεν αρκεί. Ο κόσμος που αγωνιά για την σωτηρία της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας, ο κόσμος των ανανεωτικών και μεταρρυθμιστικών ιδεών δεν θα περιμένει πολύ. Ήδη ταυτόχρονα με την δημοσκοπική άνοδο έχει αρχίσει η συρρίκνωση της μεταρρυθμιστικής βάσης του κόμματος. Μπορεί να μαθαίνουμε επιλεκτικά τις αποχωρήσεις προβεβλημένων μελών της ΚΕ αλλά η αποστασιοποίηση έχει αρχίσει ήδη από το απογοητευτικό ιδρυτικό συνέδριο. Όσο ανεβαίνει σε δυνητικό ακροατήριο (πρώην ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ) τόσο κατεβαίνει σε αποδοχή και συμμετοχή στον ανανεωτικό και οικολογικό κόσμο - σε αυτόν δηλαδή που ιδρυτικά απευθύνθηκε και από τον οποίο στηρίχθηκε.
Που το πάει λοιπόν η Δημοκρατική Αριστερά;

Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2011

Ελληνική κρίση: μια τραγωδία εν τω γίγνεσθαι

του Μιχάλη Τρεμόπουλου
από την ppol.gr
Το παρόν κείμενο δημοσιεύτηκε στα γερμανικά στην ιστοσελίδα του γερμανικού ινστιτούτου Χάινριχ-Μπολ. Ευχαριστώ τον Γ. Παρασκευόπουλο, Ν. Μάντζαρη και Δ. Φουτάκη για τη συμβολή τους στη σύνταξή του ( Μιχάλης Τρεμόπουλος)
Η Ελλάδα όπως και πολλές άλλες χώρες αντιμετωπίζει από το 2009 τη δεύτερη φάση της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. Οι τράπεζες και μεγάλοι βιομηχανικοί όμιλοι αφού διασώθηκαν σε πρώτη φάση με κρατικά χρήματα, στράφηκαν στη συνέχεια εναντίον όσων τις διέσωσαν, περιορίζοντας το δανεισμό για τα αυξημένα κρατικά χρέη που οι ίδιες προκάλεσαν. Η Ελλάδα, ως ο πιο αδύναμος κρίκος της ευρωζώνης, βίωσε πρώτη τις συνέπειες αυτής της δανειακής ασφυξίας και οδηγήθηκε ταχύτατα σε βαθιά οικονομική και κοινωνική κρίση. Τα αίτια της κρίσης αυτής μοιράζονται μεταξύ ενός προβληματικού στο σχεδιασμό και τη λειτουργία του ευρώ και των εσωτερικών αδυναμιών και αντιφάσεων του ελληνικού παραγωγικού μοντέλου και πολιτικού συστήματος.
Το κείμενο εστιάζεται κυρίως στο δεύτερο, δηλαδή την εσωτερική παράμετρο της ελληνικής κρίσης.

Οι αδυναμίες του οικονομικού μοντέλου

Η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 βρήκε την ελληνική οικονομία με μια σειρά από σοβαρές αδυναμίες:
Στήριξη σε «εύκολο χρήμα» (όπως από χρηματιστήριο, υπεραξίες ακινήτων, υπερτιμολογημένα δημόσια έργα και δημόσιες προμήθειες, υποπληρωμένη εργασία μεταναστών, αλλά και από εκτεταμένη διαφθορά και φοροδιαφυγή), καθώς και σε μια υπερδιογκωμένη ιδιωτική κατανάλωση, που τα τελευταία χρόνια στηριζόταν με τη σειρά της σε δάνεια.
Δυσανάλογα κεντρικός ρόλος «ατμομηχανής της οικονομίας» στην οικοδομή και τον κατασκευαστικό τομέα, όπως τη δεκαετία του '60.
Ιδιαίτερα υψηλό δημόσιο χρέος, που παρέμενε αμείωτο, παρά τις εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις της τελευταίας εικοσαετίας.
Υπέρμετρη εξάρτηση από τομείς που επηρεάζονταν ευθέως από τη διεθνή κρίση, όπως τουρισμός και ναυτιλία.
Υπέρμετρη εξάρτηση από το πετρέλαιο, ενεργειακή σπατάλη, ρυπογόνο ενεργειακό μοντέλο και προοπτικές για ακριβά «δικαιώματα εκπομπών» από το 2012 και μετά.
Εγκατάλειψη στις ορεινές και μειονεκτικές περιοχές που αποτελούν τα δύο τρίτα της χώρας, ασφυξία και κορεσμός χρήσεων στο υπόλοιπο ένα τρίτο.
Απουσία ουσιαστικής προστασίας των φυσικών πόρων σε τομείς όπως το νερό, η δασική γη, ο αλιευτικός πλούτος ή οι φυσικές περιοχές και η βιοποικιλότητα.

«Το έλλειμμα στο εμπορικό ισοζύγιο διευρυνόταν σταθερά με ανησυχητικούς ρυθμούς, χωρίς καν να τίθεται ως θέμα στον πολιτικό διάλογο. Η πολιτική ηγεσία πρόβαλλε την εικόνα της "ισχυρής Ελλάδας" και τονιζόταν ότι τη λεγόμενη "ονομαστική σύγκλιση" θα ακολουθούσε η "πραγματική σύγκλιση", με τους μισθούς να εξομοιώνονται με εκείνους της Γερμανίας»

Οι περισσότερες από τις αδυναμίες αυτές συνδέονταν στενά με το μοντέλο οικονομίας που σχεδιάστηκε μεταπολεμικά στην Ελλάδα και ακολουθήθηκε διαχρονικά από όλες τις κυβερνήσεις στην Ελλάδα (συντηρητικές και σοσιαλιστικές). Οι σοσιαλιστικές κυρίως κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης, ειδικά της δεκαετίας του 1990, είχαν οραματιστεί μια δυναμική οικονομία υπηρεσιών, με ορίζοντα αρχικά την εισαγωγή του ευρώ και στη συνέχεια τους ολυμπιακούς αγώνες του 2004. Πυλώνες της οικονομίας αυτής θα ήταν οι τραπεζικοί όμιλοι, ο κατασκευαστικός τομέας και το λιανικό εμπόριο, στηριγμένο κυρίως σε εισαγωγές.

Συγχωνεύσεις και εξαγορές τραπεζών, προγράμματα φαραωνικών δημόσιων έργων, επικεντρωμένα κυρίως στις οδικές και αεροπορικές μεταφορές, είσοδος στη χώρα διεθνών λιανεμπορικών αλυσίδων σε συνεργασία με ελληνικούς ομίλους, παρεκκλίσεις από τον πολεοδομικό σχεδιασμό προς όφελος μεγάλων εμπορικών κέντρων, ενθάρρυνση ελληνικών επενδύσεων σε όλες τις γειτονικές χώρες, επιστρατεύθηκαν ως μοχλοί ανάπτυξης.

Με πρόταγμα τον «εκσυγχρονισμό», επιδιώχθηκε η διασφάλιση κοινωνικών συναινέσεων μέσω ευκαιριών για εύκολο χρήμα σε όσο το δυνατόν ευρύτερα στρώματα, ως μέρισμα και απτή απόδειξη για τα οφέλη του εγχειρήματος.

Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2011

Μυστικά και ψέμματα και η δικαίωση της επουράνιας Αριστεράς

Εάν ο Γεωργιάδης ή ο Βορίδης όντως τελικά αναλάβουν κάποιο υπουργείο, θα οφείλεται και στην απροθυμία της ΔΗΜΑΡ να «λερώσει τα χέρια» της συμμετέχοντας στην προσπάθεια εξεύρεσης μιας θετικής λύσης.
Μάνος Ματσαγγάνης: Η κυβέρνηση Παπαδήμου και η Δημοκρατική Αριστερά

του Ανδρέα Γιάνναρου

Πολλά ακούω και κυρίως πολλά διαβάζω από χθες, ότι η κυβέρνηση Παπαδήμου επιβλήθηκε από εξωθεσμικά συμφέροντα, ότι η τεχνοκρατία αντικαθιστά την πολιτική, ότι το τρίπτυχο ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ- ΛΑΟΣ συγκυβερνά και επίσημα και η Αριστερά δικαιώθηκε για τις προβλέψεις της.
Κανείς δεν μπορεί να προδικάσει και να προεξοφλήσει τίποτα ιδίως σε μια κρίσιμη και ιδιαίτερα ρευστή πολιτική και οικονομική κατάσταση. 
Θεωρώ ότι η κυβέρνηση εκτάκτου ανάγκης ήταν αναγκαία για την αποκατάσταση της δημοκρατικής ομαλότητας και την διατήρηση του ευρωπαικού προσανατολισμού. 
Η επιλογή Παπαδήμου με τις υπάρχουσες συνθήκες και τους δεδομένους σχηματισμούς σε εγχώριο και διεθνές επίπεδο είναι η πιο ενδειδεγμένη λύση που μπορεί να μην προέκυψε από εκλογές αλλά αποτυπώνει την πλειοψηφία της κοινωνίας τουλάχιστον μέχρι σήμερα από τα δύο κόμματα εξούσίας και το ΛΑΟΣ.
Η μη επιλογή ενός πολιτικού προσώπου δεν φανερώνει και το τέλος της πολιτικής αλλά την εξάντληση ενός σάπιου και διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος που βασίστηκε στην οικογενειοκρατία, την κομματοκρατία και την κλεπτοκρατία. 
Άρα το πρόβλημα δεν είναι η αντικατάσταση της πολιτικής από την τεχνοκρατία αλλά το μπόλιασμα της με τεχνογνωσία και τεχνοκρατισμό πράγμα αναγκαίο σήμερα σε μία εποχή πολύπλοκων και πολυσύνθετων προβλημάτων που δεν επιλύνονται μόνο από το παραδοσιακό άξονα αριστερά-δεξιά και κεφάλαιο-εργασία.
Το ζήτημα λοιπόν που ετέθη στις πολιτικές δυνάμεις του τόπου για συμμετοχή σε μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας δεν αφορούσε προγραμματικές, ιδεολογικές ή άλλες συγκλίσεις απλά την διερεύνηση ενός μίνιμουμ δεσμευτικού πλαισίου μέχρι τις εκλογές και από την συμμετοχή ή όχι των δυνάμεων αυτών θα διαμορφωνόταν και το πλαίσιο αυτό.
Δυστυχώς σε μια κρίσιμη στιγμή οι δυνάμεις της αριστεράς παρά τις όποιες διαφοροποιήσεις προέταξαν το κομματικό και κυρίως το παραδοσιακό αριστερό τους λόγο από την αναγκαία προσαρμογή στις συνθήκες και την ανάγνωση της πραγματικότητας.
Αντί να συμμετέχουν στο πρόβλημα και με τις μικρές τους δυνάμεις και χωρίς να μικρομεγαλίζουν, να επιδιώξουν ορθολογική διαχείρηση της κρίσης με προστασία της κοινωνικής συνοχής, δίκαιης κατανομής των βαρών, φάνηκαν για ακόμα μία φορά ανέτοιμες να αναλάβουν την ευθύνη και περιχαρακώθηκαν πίσω από προεξοφλημένες ανακοινώσεις του τύπου "ανασύσταση του δικομματισμού" και "συγκυβέρνηση με την ακροδεξιά" και δεν θέλησαν να θυσιάσουν το πολιτικό και κομματικό όφελος μπροστά στο κοινωνικό.
Δυστυχώς όμως η ανασύσταση του δικομματισμού και η ενίσχυση της ξεονοφοβικής λαϊκής δεξιάς δεν φανερώνει μόνο την ανασύνθεση του αστικού μπλοκ εξουσίας αλλά και την απουσία της Αριστεράς από την κεντρική πολιτική σκηνή, έστω και αν η γραμμή της δικαιωθεί στον επουράνιο παράδεισο.

Πως θα κοπεί το ειρωνικό χαμόγελο του Σόϊμπλε



Είναι εύκολο να πουλάς μούρη και να απαιτείς ασφυκτική συμμόρφωση από τους άλλους, με τα τεράστια χρέη δυο παγκόσμιων πολέμων χαρισμένα -και μάλιστα από τους νικητές- και έχοντας κάνει στάση πληρωμών απέναντι στους δανειστές σου -αρνούμενος να πληρώσεις τις πολεμικές αποζημιώσεις μετά την ενοποίηση του '90 ως όφειλες... Με τον ίδιο τρόπο, ακόμη και το διεφθαρμένο και μη παραγωγικό ελληνικό πελατειακό κράτος θα φάνταζε ως ...οικονομικό θαύμα! Επίσης πολύ θα ήθελα να μάθω την θέση για το ζήτημα της γερμανικής αριστεράς και του κόμματος των πρασίνων. (ΑΣ)


από το WW-II German Reparations
Αγαπητοί φίλοι, αυτές τις μέρες διεξάγεται η Δίκη στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για τα θύματα του Ναζισμού και τις Γερμανικές αποζημιώσεις. Παρακαλώ ζητήσετε από φίλους και γνωστούς σας να πάνε στο http://www.greece.org/blogs/wwii/ και να υπογράψουν το Αίτημά μας:

Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011

Μια ακόμη ψύχραιμη παρέμβαση

H πρόταση που ...μειοψήφισε στην ΚΕ της ΔΗΜΑΡ:

Η ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον Λουκά Παπαδήμο ματαίωσε την τελευταία στιγμή τους «ευσεβείς πόθους» του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ για έναν πρωθυπουργό-μαριονέτα και μια κυβέρνηση-παραβάν. Συνιστά ένα πρώτο ρήγμα στον πολιτικό κοτζαμπασισμό που επικράτησε κατά τις τελευταίες δεκαετίες και οδήγησε τη χώρα και το λαό στο χείλος της χρεωκοπίας.

Η ΔΗΜΑΡ, ως Αριστερά του 21ου αιώνα απελευθερωμένη από τα στερεότυπα και τις αγκυλώσεις του παρελθόντος, στέκεται κριτικά αλλά όχι κατ’αρχήν απορριπτικά απέναντι στη νέα κυβέρνηση. Προτίθεται να την ελέγχει σε κάθε βήμα της και να αγωνίζεται για την δίκαιη κατανομή των βαρών της κρίσης και την προστασία των χαμηλών εισοδημάτων απέναντι στον ορυμαγδό που ζούμε και που θα ζήσουμε. Προτίθεται να συμβάλλει από την πλευρά της ως εγγυητής της Δημοκρατίας και του ευρωπαϊκού κεκτημένου της Ελλάδας.

Η ΔΗΜΑΡ δεν υπερψηφίζει την κυβέρνηση Παπαδήμου. Αρνείται όμως και να προσχωρήσει στο μέτωπο της στείρας και εκτός τόπου και χρόνου «αριστεράς», η οποία δεν νοιάζεται παρά για να καρπωθεί την κοινωνική κατάρρευση. Η ΔΗΜΑΡ επιλέγει την κατ’ αρχήν ανοχή στη νέα κυβέρνηση. Ψηφίζει στη Βουλή «παρόν» και παραμένει μαχητικά και αταλάντευτα παρούσα. Με λογισμό και με όνειρο.


Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2011

Μια ψύχραιμη παρέμβαση

Κρίσιμα ερωτήματα της κοινωνίας συνοδεύουν την κυβέρνηση αυτή στην πορεία προς τις εκλογές:
  • Θα αλλάξει την κατανομή των βαρών στην κοινωνία από τα υφιστάμενα κοινωνικά άδικα μέτρα;
  • Θα απαιτήσει από τους εταίρους μας στην ΕΕ ρεαλιστικούς δημοσιονομικούς στόχους για τη χώρα μας;
  • Θα εξηγήσει στους πολίτες γιατί απέτυχαν οι οδυνηρές θυσίες τους τα τελευταία δύο χρόνια;
  • Θα διαπραγματευτεί με την ΕΕ ένα ευρωπαϊκά συντονισμένο πρόγραμμα επενδύσεων για την τόνωση της οικονομίας και τη στροφή της σε πράσινη κατεύθυνση;
  • Θα είναι ο (εκ των πραγμάτων πριν τις εκλογές) προϋπολογισμός για το 2012 βασισμένος σε πραγματικά δεδομένα και επικεντρωμένος στην αύξηση των δημόσιων εσόδων με πάταξη της παραοικονομίας, αλλά και σε περικοπές περιττών δαπανών με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τους εξοπλισμούς;
  • Θα υιοθετηθεί μια άλλη λογική για την τόνωση της οικονομίας, με έμφαση στην αύξηση της εγχώριας προστιθέμενης αξίας, στην πράσινη οικονομία και καινοτομία, στις υποδομές περιβαλλοντικής και κοινωνικής βιωσιμότητας;
  • Θα δώσει δείγματα γραφής μιας άλλης πολιτικής κουλτούρας ξεκινώντας από την πλήρη ενημέρωση των πολιτών και την προώθηση διαφάνειας σε όλους τους τομείς.στις πρακτικές και στην ενημέρωση των πολιτών;
  • Θα θεσπίσει την απλή αναλογική ως το εκλογικό σύστημα των ερχόμενων εκλογών προκειμένου να ενισχυθεί η διαμόρφωση συναινέσεων;
Από την αναλυτική ανακοίνωση των Οικολόγων Πράσινων για την νέα κυβέρνηση.
Στην σύντομη τοποθέτησή τους οι εκπρόσωποι Τύπου των ΟΠ, Ελεάννα Ιωαννίδου και Τάσος Κρομμύδας, επίσης ξεκαθάρισαν ότι:

"Η νέα κυβέρνηση έχει υποχρέωση να διαχειριστεί αποτελεσματικά τις επείγουσες υποθέσεις της χώρας και να την οδηγήσει χωρίς καθυστέρηση σε εκλογές, καθώς η σημερινή Βουλή δεν έχει νομιμοποίηση για μέτρα ή αποφάσεις που θα μας δεσμεύουν για δεκαετίες.Σε μια ημέρα, όπως η χθεσινή, η Βουλή πέρασε σκανδαλώδεις τροπολογίες για δάση, αυθαίρετα και πετρελαιοκίνηση σε βάρος του περιβάλλοντος. Αυτό και μόνο δείχνει ότι δεν υπάρχουν περιθώρια ανοχής σε αυτό το πολιτικό σύστημα.Ο κος Παπαδήμος οφείλει να διευκρινίσει στους πολίτες το πώς σκοπεύει να χειριστεί τις διαπραγματεύσεις για τη δανειακή σύμβαση και το κούρεμα τη στιγμή που πρόσφατα είχε εκφράσει δημόσια τις επιφυλάξεις του. Τώρα που πια φαίνεται καθαρά ότι οι σημερινές πολιτικές σε ευρωπαϊκό επίπεδο θέτουν σε κίνδυνο όλη την ευρωζώνη, περιμένουμε μια καθαρή τοποθέτησή του για το αν, πού και πως θα αλλάξει πολιτική.Θα περιμένουμε λοιπόν τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης και θα τοποθετηθούμε αναλυτικότερα.."
 Ψυχραιμία λοιπόν, αναμονή των δεσμεύσεων Παπαδήμου ...και τοποθέτηση επί της ουσίας.