Τρίτη 31 Ιουλίου 2012

Όταν η συντήρηση του κομματικού κράτους είναι η πρώτη επιλογή...

Ποια επαναδιαπραγμάτευση;


της Μιράντας Ξαφά* 

Παρά τις προσπάθειες που καταβάλλει η κυβέρνηση να επανεκκινήσει τις μεταρρυθμίσεις, η προσδοκία εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη παραμένει κυρίαρχη. Στην πρόσφατη έκθεσή του, το Citigroup ανεβάζει την πιθανότητα εξόδου της Ελλάδας στο 90% από 50%-75% πριν από τις εκλογές, διαπιστώνοντας ότι "υπάρχει αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ της δημοσιονομικής προσαρμογής και των μεταρρυθμίσεων στις οποίες προσβλέπει η τρόικα και αυτών που είναι πολιτικά και οικονομικά εφικτές στην Ελλάδα".

Αυτό που επείγει δεν είναι η αναδιαπραγμάτευση αλλά αποφασιστικά και άμεσα μέτρα για να συρρικνωθεί το κομματικό κράτος, η πηγή τόσο των ελλειμμάτων και του χρέους όσο και της έλλειψης ανταγωνιστικότητας. 
Οι αλλεπάλληλες φοροεπιδρομές με θύματα συνεχώς τους ίδιους βαθαίνουν την ύφεση και αναβάλλουν την εξυγίανση του Δημοσίου. 
Ο χρόνος έχει λιγοστέψει δραματικά από την αναποφασιστικότητα του πολιτικού συστήματος και τη διεξαγωγή δύο αλλεπάλληλων εκλογικών αναμετρήσεων μόλις πετύχαμε το «κούρεμα» των ομολόγων αλλά πριν εφαρμόσουμε τις περικοπές δαπανών που συμφωνήσαμε. 
Τώρα όλες οι προσπάθειες πρέπει να επικεντρωθούν στην περικοπή των δημόσιων δαπανών, στις αποκρατικοποιήσεις και στην πάταξη της φοροδιαφυγής με την τεχνική βοήθεια της τρόικας, που μέχρι σήμερα δεν έχει αξιοποιηθεί. 
Μόνο έτσι μπορεί να δημιουργηθεί το περιθώριο που χρειάζεται για την επανεκκίνηση του ιδιωτικού τομέα μέσω της μείωσης της φορολογίας, την αποπληρωμή των απλήρωτων υποχρεώσεων του κράτους προς τους ιδιώτες και την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών για να λήξει η πιστωτική ασφυξία.
Η συγχώνευση φορέων του Δημοσίου με μετάταξη του προσωπικού ελάχιστα μειώνει τις δαπάνες. 
Χρειάζεται δραστική μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων με αποζημίωση που ανέρχεται στο 70% του βασικού μισθού τους, όπως έχει προτείνει ...

Δευτέρα 30 Ιουλίου 2012

Η ρεαλπολιτίκ της ΔΗΜΑΡ

Είναι καλό τις κρίσιμες αυτές ώρες να αναγνωρίζουμε την προσφορά όσων -χωρίς να έχουν τίποτα να κερδίσουν - έβαλαν το κεφάλι στον ντορβά του πολιτικού κόστους, απαγορευτικού μέχρι σήμερα στις συνεργασίες και την ανάληψη ευθυνών από τα ελληνικά πολιτικά κόμματα. Παρά τα λάθη, η Δημαρ ανατρέπει μια νοοτροπία δεκαετιών και ανοίγει τον δρόμο σε μιαν εθνική προσπάθεια. Θα μπορούσε να πετάει ανοησίες από την θέση της αντιπολίτευσης, όπως κάνει ο Συριζα - αλλά δεν τόκανε... Αυτό πρέπει να της το αναγνωρίσουμε όπως επίσης και τις ελπίδες που γεννά η συμμετοχή της στην κυβέρνηση. Είθε να επιτύχει στην σωτηρία της χώρας μας (και της ανανεωτικής αριστεράς μαζί) - ΑΣ

του Κίμωνα Χατζημπίρου*


Μπορεί η αριστερά να έχει ξεμείνει από ιδεολογία, δηλαδή σχέδιο για την κοινωνία, η Δημοκρατική Αριστερά όμως ασκεί πολιτική. 
Την δύσκολη εποχή που ζούμε η διακυβέρνηση της χώρας είναι σχεδόν χαμένο στοίχημα. 
Η οικονομική διαχείριση και τα συνακόλουθα κοινωνικά φορτία κινούνται στην κόψη του ξυραφιού, ένα λάθος μπορεί να είναι μοιραίο αλλά και η αποφυγή λαθών δεν εξασφαλίζει γρήγορο ξεπέρασμα του κινδύνου. Θα ήταν μάλλον αδύνατον σε μια κεντροδεξιά συμμαχία να επιβιώσει για ικανό διάστημα μέσα σε θύελλες και σκοπέλους. 
Η συνετή απόφαση της ΔΗΜΑΡ να διακινδυνεύσει την συγκυβέρνηση του σκάφους δίνει στο εγχείρημα μια αίσθηση ισορροπίας και αυξάνει τις πιθανότητες σωτηρίας της χώρας. 
Μπορεί να κατηγορείται σαν αριστερό δεκανίκι μιας συντηρητικής πολιτικής, αλλά χωρίς δεκανίκι το σώμα γκρεμίζεται και μετά την κατάρρευση τα αριστερά δόγματα θα αξίζουν λιγότερο από τα καυσόξυλα.

Η σημαντική συνεισφορά της ΔΗΜΑΡ στην διακυβέρνηση είναι η μη απουσία της από το κυβερνητικό σχήμα
Γιατί να μην είναι και κάτι περισσότερο, π.χ. προσφορά υψηλού επιπέδου κυβερνητικών υπηρεσιών σε τομείς όπου κάποια στελέχη της έχουν διαπρέψει; Φαίνεται ότι πρακτικά αυτό είναι ανέφικτο, αφού προς το παρόν τα «αριστερά» βαρίδια επιβάλλουν την δική τους ατζέντα, με αποτέλεσμα να περιορίζεται ...

Γιατί οι μεταρρυθμίσεις στο πελατειακό κράτος είναι προϋπόθεση ακόμη και μιας προσωρινής (με "άδεια δικαιολογημένης απουσίας") εξόδου από το ευρώ

Μια "άδεια δικαιολογημένης απουσίας" από τη ζώνη του ευρώ προαπαιτεί ένα αξιόπιστο κρατικό σύστημα οικονομικής διακυβέρνησης που δεν θα μετατρέψει το εκδοτικό του προνόμιο (στην έκδοση χρήματος - σημείωση ΑΣ) σε πελατειακές παροχές και ανεξέλεγκτες δαπάνες. Ένα σύστημα ικανό να διαχειριστεί μια υποτίμηση προκειμένου να κατοχυρώσει μόνιμη αύξηση στην ανταγωνιστικότητα υπό συνθήκες εντεινόμενης πίεσης στο πραγματικό βιοτικό επίπεδο. Με λίγα λόγια, απαιτείται ένα κράτος που, αν το είχαμε, δεν θα είχαμε φτάσει ποτέ μέχρι εδώ. Δεδομένου δε ότι δεν καταφέραμε να φτιάξουμε ένα τέτοιο κράτος μέσα σε ευνοϊκή συγκυρία παρατετεμένης οικονομικής μεγέθυνσης, δεν φαίνεται πως είναι πιθανό να το αποκτήσουμε σε συνθήκες αφόρητης οικονομικής στενότητας (Αρίστος Δοξιάδης).

Είναι η ελληνική κρίση ένα ακόμα «παράδοξο της παγκοσμιοποίησης»;
Σημειώσεις στην εφαρμογή του πλαισίου του Rodrik στα διλήμματα του 2012 και στο τι σημαίνουν όλα αυτά για μια χώρα όπως η Ελλάδα 

Με αφορμή το βιβλίο (*) του DANI RODRIK: "Το παράδοξο της παγκοσμιοποίησης" - Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ από τις εκδόσεις ΚΡΙΤΙΚΗ 

της Αντιγόνης Λυμπεράκη*

Ο Dani Rodrik έχει πάντα κάτι ενδιαφέρον να πει, όπως κι αν διαλέξει να το διατυπώσει. Η γοητεία των ακαδημαϊκών του άρθρων εστιάζεται στη διατύπωση νέων ιδεών με επιστημονικά αυστηρό τρόπο. Συνεπώς, τα άρθρα του συνήθως απευθύνονται σε κοινό λίγων και ειδικών. Τα βιβλία του, όμως, είναι μια άλλη υπόθεση. 
Συζητήσιμα και ανοιχτά, τα επιχειρήματά του γίνονται φιλικά προς το ευρύ αναγνωστικό κοινό, που προβληματίζεται για τις μεγάλες ανισορροπίες και αστάθειες της εποχής μας. Η κεντρική του ιδέα είναι απλή και σαφής: η παγκοσμιοποίηση δεν μπορεί να ολοκληρώσει το επαναστατικό έργο του συνολικού μετασχηματισμού του κόσμου σε μια ενιαία μεγάλη αγορά χωρίς σύνορα επειδή προσκρούει μοιραία σε ακλόνητα εμπόδια.
Σημείο εκκίνησης της ανάλυσής του είναι το βασικό αξίωμα του Adam Smith: ο καταμερισμός της εργασίας περιορίζεται από το εύρος (τα όρια) της αγοράς. Με άλλα λόγια, η παγκοσμιοποιημένη αγορά κινείται μέσα στα όρια που της θέτουν οι μηχανισμοί διακυβέρνησης, καθώς και η λειτουργία των θεσμών. 
Οι αγορές δεν είναι ούτε αυτορυθμιζόμενες ούτε αντλούν αυτόματη νομιμοποίηση: προϋποθέτουν τη λειτουργία θεσμών (όπως το κοινωνικό κράτος και η πολιτική δημοκρατία) προκειμένου να διασφαλίσουν την αποδοχή των βασικών κανόνων του οικονομικού παιχνιδιού. Και ακριβώς σε αυτό το σημείο δημιουργούνται πολλές αντιφάσεις και αφόρητες εντάσεις. 
Επειδή η αγορά έχει την τάση να υπερβαίνει το χώρο του εθνικού κράτους (με τους συμφωνημένους κανόνες οικονομικής λειτουργίας και δημοκρατικής νομιμοποίησης), έχει ανάγκη θεσμικών διευθετήσεων άλλης κλίμακας προκειμένου να διασφαλίζεται η βιώσιμη λειτουργία της.
Η συνεισφορά του Dani Rodrik στη συζήτηση περί την παγκοσμιοποίηση σήμερα βρίσκεται ακριβώς εδώ: υποστηρίζει ότι υπάρχει ένα εγγενές παράδοξο στη δυναμική της παγκοσμιοποίησης, ένα παράδοξο που είναι ανεξάρτητο από το μείγμα των συγκεκριμένων επιλογών πολιτικής που μπορεί να επιλέξει κάποιος. 
Η δυναμική της παγκοσμιοποίησης ορίζεται από τρία κεντρικά στοιχεία, τα οποία είναι συμβατά μεταξύ τους μόνο ανά ζεύγηΕιδικότερα, τα τρία στοιχεία είναι: πρώτον, οι ελεύθερες αγορές, δεύτερον, η εθνική κυριαρχία και, τρίτον, η δημοκρατική νομιμοποίηση. 
Μπορεί κάποιος να επιλέξει το πρώτο (ελεύθερη παγκόσμια αγορά) και το δεύτερο (εθνική κυριαρχία), αλλά τότε θα πάσχει αναγκαστικά το τρίτο (η δημοκρατική νομιμοποίηση). 
Μπορεί πάλι να διαλέξει το πρώτο (παγκοσμιοποιημένη αγορά) και το τρίτο (δημοκρατική νομιμοποίηση), αλλά τότε δεν μπορεί να υπάρξει το δεύτερο (η εθνική κυριαρχία). 
Και αν διαλέξει την εθνική κυριαρχία και τη δημοκρατική νομιμοποίηση...

Σάββατο 28 Ιουλίου 2012

Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ ΕΙΝΑΙ ... ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΠΙΛΟΓΗΣ

  του Γιώργου Μπιλλίνη*

Η "στάση πληρωμών" που έχει κηρύξει το δημόσιο προς τους πάσης φύσεως πιστωτές του δεν έχει αφήσει ανέγγιχτο κανένα επιχειρηματικό κλάδο. Το γεγονός δεν αποτελεί, όπως νομίζουν μερικοί, αποτέλεσμα της οικονομικής δυσπραγίας της τελευταίας διετίας. Είναι ένα φαινόμενο που υφίσταται και ολοένα μεγεθύνεται από τα μέσα της περασμένης δεκαετίας. Απλώς το τελευταίο χρόνο έχει λάβει διαστάσεις καθολικότητας.
     Με βάση τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους το σύνολο των οφειλών του δημοσίου προς ιδιώτες πιστωτές στο τέλος του εξαμήνου ανερχόταν σε 11,2 δίς, εκ των οποίων τα 6,8 ληξιπρόθεσμες. 
    Στις επιχειρήσεις που έχουν λαμβάνειν συγκαταλέγονται κατασκευαστικές, φαρμακευτικές, υγειονομικού υλικού, μέχρι συνοικιακές μικροεπιχειρήσεις που προμηθεύουν τα καθημερινά αναλώσιμα δήμων η σχολείων. Σύμφωνα με υπολογισμούς επιμελητηρίων, από τις 780.000 επιχειρήσεις της χώρας, οι 200.000 έχουν κάποιου είδους αξίωση από το κράτος, που μπορεί να αφορά οφειλή για εκτελεσμένο έργο μέχρι για γάζες και σύριγγες και από προμήθεια πετρελαίου για θέρμανση σχολείων ή κίνηση απορριμματοφόρων ενός δήμου μέχρι την επιστροφή ΦΠΑ σε εξαγωγικές επιχειρήσεις. Υπολογίζεται ότι η κατανομή των οφειλών επιμερίζεται σε 6 δίς για τους προμηθευτές των νοσοκομείων, 2,5 δίς για τις κατασκευαστικές εταιρείες και περί τα 2,5 δίς σε υποχρέωση επιστροφής ΦΠΑ προς εξαγωγείς.

Με το άρθρο 27 του Ν. 3867/10 πολλοί πιστωτές του δημοσίου υποχρεώθηκαν να λάβουν για εξόφληση τους ομόλογα μηδενικού επιτοκίου και χωρίς τόκους υπερημερίας για όλα τα τιμολόγια της περιόδου 2007-9. Την εποχή που δόθηκαν τα ομόλογα, η αγορά τα αποτιμούσε στο 65% περίπου της ονομαστικής τους αξίας. Αρκετές επιχειρήσεις, κυρίως ξένες και από το χώρο του φαρμάκου, τα ρευστοποίησαν άμεσα, παίρνοντας τη ζημιά τους. 
Η πλειονότητα των ελληνικών και κυρίως οι εργοληπτικές, που δουλεύουν με πολύ μικρά ποσοστά κέρδους, τα χρησιμοποίησε ως colateral για τραπεζική δανειοδότηση. Αντιλαμβάνεστε τη θέση στην οποία έχουν περιέλθει σήμερα.

Παραθέτω στο σημείο αυτό μια επώδυνη προσωπική μαρτυρία:
     Λίγο μετά το Πάσχα συνομίλησα με φίλο εργολήπτη από τη Θεσσαλονίκη. Βρισκόταν σε άθλια κατάσταση, πρίν μερικές ημέρες είχε αυτοκτονήσει ο αδελφός και συνεταίρος του. Συνιδιοκτήτες και εργαζόμενοι οι δυό τους μιας μικρομεσαίας τεχνικής εταιρείας, που δραστηριοποιούνταν σε όλη τη βόρεια Ελλάδα. Από το 2004 και εντεύθεν τα περισσότερα έργα που παρέδιδαν στον εργοδότη τους-διαφόρους φορείς του στενού και ευρύτερου δημοσίου τομέα-παρέμεναν ανεξόφλητα. Λίγο πρίν το τέλος της θητείας Αλογοσκούφη στο ΥΠΟΙΚ αξιώθηκαν κι εκείνοι ...

Το ΔΝΤ δείχνει τον δρόμο: "ΕΚΤ, κουρέψου τώρα!"

Μην ξεχνάτε, τι είπε ο Δάσκαλος: τα πράγματα είναι πάντα σχετικά... 

Ποιος δεν κουρεύτηκε την Άνοιξη; Μα η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα...
Ποια είναι η μοναδική ελπίδα της σταματημένης μας οικονομίας; Η ανανέωση της βιωσιμότητας του χρέους της με μια νέα αναδιάρθρωση  (αυτή την φορά με κούρεμα των ομολόγων της ΕΚΤ όπως ήδη προτείνει το ΔΝΤ) συνοδευόμενη από επιτέλους πραγματικές μεταρρυθμίσεις στο εσωτερικό αλλά και ευκολίες αποπληρωμής του υπολοίπου με περιόδους χάριτος και επιμηκύνσεις από την ΕΕ...
Ποιος θα πάρει αυτές τις αποφάσεις; 
Μα προφανώς οι πλεονασματικές χώρες της ΕΕ που έχουν να επιλέξουν σύντομα ανάμεσα στην "αναδιανομή" των κερδών της "ανάπτυξής" τους ή την διάλυση της ευρωζώνης...
Γιατί η τρόικα αναβάλλει την αξιολόγηση για τον Σεπτέμβρη; 
Γιατί επίσης προφανώς περιμένει πολιτικές αποφάσεις - grexit ή αναδιάρθρωση... 
Ότι το πρόγραμμα στήριξης ακόμη και αν "ξαναμπεί σε τροχιά" δεν είναι βιώσιμο, το ξέρουν πια όλοι.
Στην χώρα μας η δαμόκλειος σπάθη της παύσης πληρωμών, φαίνεται να κλείνει δυστυχώς μέτωπα πριν καλά καλά ανοίξουν: η εκκλησία την γλυτώνει για άλλη μια φορά, τα ειδικά μισθολόγια επίσης, οι αμυντικές δαπάνες συντηρούνται με μια βόλτα στο Αιγαίο τουρκικών πολεμικών, η παιδεία επιστρέφει στις συντεχνίες της... 
Η ευκαιρία για ανατροπή του πελατειακού συστήματος μοιάζει ξανά να χάνεται με την πλάτη διατήρησής του που βάζει η ανεύθυνη αλλά προ των πυλών αντιπολίτευση, οι απόψεις Στουρνάρα απλά θα συνοδέψουν το πολύ την παραίτησή του, οι διαχειριστές της "επαναδιαπραγμάτευσης" δείχνουν ήδη κουρασμένοι από τις ίδιες τους τις υποσχέσεις κι έτοιμοι για κάθε συμβιβασμό με τους "εκνευρισμένους" ευρωπαίους. 
Η άποψη "πρώτα οι μεταρρυθμίσεις και μετά συζητάμε ότι θέλετε" δεν τους σώζει πια, αφού δεν έχουν τα κότσια και την πολιτική επάρκεια να τις κατευθύνουν εκεί που πρέπει - έστω συμβολικά... Ανόιγοντας την πόρτα σε άλλους ικανότερους. Δεν μπορούν να ικανοποιήσουν την κοινωνία ούτε καν σε επίπεδο ...θεαθήναι. Σε επίπεδο ηθικής, δικαιοσύνης, επίγνωσης. Σε επίπεδο αυτογνωσίας. Κατευθύνονται στην ίδια λογική των οριζόντιων μέτρων και ήδη, η διαχείριση Παπαδήμου φαντάζει θεϊκή μπροστά τους.
Γιατί φυσικά, κάποια στιγμή, όσο και να αναβάλλει κανείς την μοιραία πρόσκρουση στην πελατειακή του βάση, αυτή θα συμβεί. Το Βυζάντιο είναι ακόμη εδώ - σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Σε τέτοιο σημείο που η Ευρώπη να αμφιβάλλει αν και μετά το επόμενο κούρεμα, θα υπάρξει ...

Πέμπτη 26 Ιουλίου 2012

Ο Μαρξ, η αριστερά και η "Χαλυβουργική"

του Κώστα Κούρκουλου*

Περιγράφοντας ο Μαρξ τη σχέση του «τυχοδιώκτη» - δικός του ο χαρακτηρισμός - Λουδοβίκου Βοναπάρτη («18η Μπριμέρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη»), με τη δημοσιοϋπαλληλική γραφειοκρατία, έγραφε: «Είναι αναγκασμένος, δίπλα στις πραγματικές τάξεις, να δημιουργήσει μία τεχνητή κάστα, για την οποία η διατήρηση του καθεστώτος του, είναι ζήτημα καθημερινού ψωμιού. Γι’ αυτό, μία από τις πρώτες οικονομικές πράξεις του, ήταν να ανεβάσει πάλι τις αποδοχές των υπαλλήλων στο παλιό τους επίπεδο και να δημιουργήσει καινούργιες αργομισθίες…». (Όποιος βρει ποιο ελληνικό κόμμα, ταυτιζόμενο με τη συμπεριφορά του «τυχοδιώκτη» Λουδοβίκου Βοναπάρτη, υποσχέθηκε επιστροφή των μισθών του δημοσίου στα επίπεδα του 2009 και 100.000 καινούργιες αργομισθίες, κερδίζει πρώτο βραβείο μελαγχολίας για το μέλλον της χώρας μας).

Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο – συνεχίζει ο Μαρξ – η τεχνητή κοινωνική τάξη των δημοσίων υπαλλήλων, ανάγεται σε «…φρικιαστικό παρασιτικό σώμα, που τυλίγεται σα δίχτυ στο σώμα της …κοινωνίας και φράζει όλους τους πόρους της.»

Απ’ όσα μας λέει λοιπόν ο Μαρξ, εφ’ όσον οι σιτιζόμενοι στο δημόσιο οφείλουν τη σίτισή τους σε συγκεκριμένες κοινωνικές συνθήκες, τυχόν ανατροπή αυτών των συνθηκών, ή ακόμη και μεταρρύθμιση, θα έθετε σε κίνδυνο τη θέση τους. Άρα, έχουν κάθε συμφέρον – και το γνωρίζουν καλύτερα απ’ όλους – να αναχθούν σε στυλοβάτες του καθεστώτος, από το οποίο πηγάζει η κοινωνική τους ύπαρξη.

Ο συντηρητισμός, δηλαδή, της δημοσιοϋπαλληλικής γραφειοκρατίας, εξηγείται «μαρξιστικότατα»: Οι υλικές συνθήκες ύπαρξής της, διαμορφώνουν και τη συνείδησή της.

Και ερχόμαστε στα καθ’ ημάς. Η Μιμίκα Κρανάκη, στο βιβλίο της «Διαβάζοντας τον Φρόιντ», αναφέρει πως η σύγχρονη Ελλάδα, λόγω της ιστορικής της καθυστέρησης, δεν διαθέτει τις πραγματικότητες της Δύσης. Συνέπεια λοιπόν αυτής της απουσίας, είναι η εισαγωγή στη χώρα μας, δίκην νεοαποικιακού ιδιώματος, «εξωτικών» εννοιών και γλωσσικών όρων, που ...

Τετάρτη 25 Ιουλίου 2012

Μια αληθινά αναπτυξιακή και αναδιανεμητική πρόταση: Οι Δημόσιοι Υπάλληλοι να αμείβονται σύμφωνα με τις επιδόσεις της χώρας

Πελατειακό Κράτος αχόρταγο...

Βάσει των φετινών φορολογικών δηλώσεων, ένα συμπέρασμα βγαίνει. Ότι για να μειωθούν τα ελλείμματα του Δημοσίου χρεωκοπεί(ται) οριστικά ο ιδιωτικός τομέας και για να πληρωθούν οι φόροι πρέπει για πρώτη φορά, η μεγάλη πλειοψηφία των φορολογουμένων να δανειστεί... Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι όλα πρέπει να αλλάξουν τώρα στο κράτος παράσιτο που πνίγει την οικονομία για να χορτάσει τις ανελαστικές του ανάγκες που βρίσκονται εκτός κάθε έννοιας χρησιμότητας και παραγωγικότητας. Σε αυτό το σημείο, προτάσεις σαν την παρακάτω, επαναφέρουν την λογική σαν πυξίδα των επειγουσών αλλαγών. Οι άλλες νεφελώδεις "μεταρρυθμίσεις", που δεν αγγίζουν την καρδιά του προβλήματος, ας περιμένουν στα κομματικά γραφεία, γιατί άλλος χρόνος για πειράματα δεν υπάρχει! (ΑΣ)


του Κώστα Ανδρέου 
Πρέπει επειγόντως να βρεθεί τρόπος όχι μόνο να μην βαραίνει την χώρα ο Δημόσιος Τομέας, αλλά να μεταβληθεί σε αυτόν που θα βοηθήσει, που θα γίνει η λοκομοτίβα της ανάπτυξης. 
Για να μεταμορφωθεί, χρειάζεται ένα "Νέο Κοινωνικό Συμβόλαιο". 
Η βάση του , θα πρέπει να είναι απλή: 
 Οι Δημόσιοι Υπάλληλοι, θα πρέπει να αμείβονται σύμφωνα με τις επιδόσεις της χώρας. 
 Αν η χώρα έχει ύφεση 7%, θα πρέπει αυτόματα να μειώνονται οι αμοιβές τους κατά 14%, αφού η φοροδοτική μας ικανότητα μειώνεται, μαζί με το εισόδημά μας. 
Αν έχει ανάπτυξη, θα πρέπει να αυξάνονται κατά το ποσοστό της ανάπτυξης. Θα πρέπει να έχουν δηλαδή, ισχυρό αντικίνητρο στην ύφεση και σεβαστό κίνητρο στην ανάπτυξη. Μόνο έτσι, ο Δημόσιος Τομέας, θα βρεί τον τρόπο και τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις να κάνει και την αποτελεσματικότητά του να ανεβάσει.

*από σχόλιο στο fb

Τρίτη 24 Ιουλίου 2012

Η επιχείρηση "Δημόσιο" δεν θέλει να μειώσει το κόστος της, δεν θέλει να μειώσει τα έσοδά της, δεν θέλει να κάνει δηλαδή εσωτερική υποτίμηση. Η πιο άδικη, η πιο ταξική πολιτική, έχει άλλη μια φορά μεταμφιεστεί σε αντιστασιακή

Στην Ιταλία έχουν κάθε χρόνο άνοδο 22% στον τουρισμό - στην Ισπανία το δωμάτιο σε καλό ξενοδοχείο κάνει 18 ευρώ - στην Ελλάδα χάνουμε τουρίστες... Ποιος εμποδίζει την εσωτερική υποτίμηση των τιμών;

του Φώτη Γεωργελέ*
Μου καίγεται η λάμπα, τη βγάζω και αγοράζω μια καινούργια. Πάω να βάλω την καινούργια, στρίβω, πιέζω, βιδώνω, τίποτα. Προσπαθώ, ιδρώνω, τίποτα. Κατεβαίνω πάλι κάτω και με κατεβασμένα μούτρα, γιατί τι σόι άντρας είσαι αν δεν μπορείς να βιδώσεις μια λάμπα, λέω, ρε φίλε, σε παρακαλώ, έρχεσαι ένα λεπτό να μου την περάσεις γιατί δεν τα καταφέρνω; Έρχεται, τη βάζει στο φτερό, με κοιτάει και λίγο υποτιμητικά, τι σου οφείλω, λέω περισσότερο από ευγένεια, ένα 20άρικο απαντάει αδιάφορα. Βάζει το 20άρικο στην τσέπη, γεια μας. Εγώ Πάκης, κοιτάζω τη λάμπα και κάνω μαθήματα πολιτικής οικονομίας νοερά.
Πάω τρέχοντας στους δικούς μου να το πω. Τους διασκεδάζουν οι ιστορίες μου. Είναι στη χιουμοριστική σειρά «ο Φ. ανακαλύπτει τον έξω κόσμο και μένει άναυδος». Ξέρετε μερικά προηγούμενα επεισόδια, τα έχω γράψει. Για το τσουρέκι που κάνει όσο μια καφετιέρα φίλτρου. Το dvd player που κοστίζει όσο το πάρκινγκ που άφησες το αμάξι για να αγοράσεις τη συσκευή. Την τηλεόραση που πληρώνεις 250 ευρώ και μετά 70 ευρώ στον ηλεκτρονικό για να σου ρυθμίσει τα κανάλια. Το παντελόνι που αγοράζεις φτηνά στις εκπτώσεις και μετά πληρώνεις άλλα τόσα για να το κοντύνεις.

Θέλουμε να στείλουμε ένα φορτίο έντυπα στο Κορωπί, να τα πάρει το φορτηγό το απόγευμα και να τα πάει την άλλη μέρα το πρωί. Κόστος μεταφοράς 240 ευρώ συν ΦΠΑ. Δηλαδή αν 3 ώρες δουλειά πάνε 300 ευρώ, εγώ πόσα πρέπει να ζητήσω γι’ αυτό που γράφω εδώ; Και τότε η απέναντι σελίδα με τη διαφήμιση πόσο πρέπει να κάνει, 6.000; Αν κάνει τόσα, τότε ο καφές θα κάνει 5 ευρώ. Αυτός που νοικιάζει στον καφέ των 5 ευρώ, θα πάει το νοίκι στις 10.000. Ο ηλεκτρονικός που πίνει με 5 ευρώ τον καφέ του θα ζητήσει 70 ευρώ για να μου ρυθμίσει τα κανάλια και ο γιατρός που έκανε και 20 χρόνια στο θρανίο, για να πληρώσει τον ηλεκτρονικό, θα ζητήσει φακελάκι.

Παλιά, όχι πια, τέτοιες μέρες στην εφημερίδα ήταν μέρες χαράς. Σχεδιάζαμε τις διακοπές μας. Είχαμε χάρτη και βάζαμε πινέζες. Την τελευταία μέρα λέγαμε: αύριο η ATHENS VOICE θα είναι στη Βενεζουέλα, το Μεξικό, την Ταϊλάνδη και τη Ζανζιβάρη. Χρόνο με το χρόνο διαπιστώναμε ότι οι προορισμοί ήταν όλο και πιο εξωτικοί. Είχαμε γίνει πλούσιοι; Όχι, είχαμε συνειδητοποιήσει ότι 15 μέρες διακοπές σε 5 αστέρων ξενοδοχείο σε μια εξωτική παραλία ήταν πιο φτηνά από λίγες μέρες στις Κυκλάδες. Τα τελευταία χρόνια πριν την κρίση, οι εφημερίδες επεσήμαιναν το πρόβλημα, τα σχολεία δεν πήγαιναν πια πενταήμερες στη Ρόδο, την Κρήτη, προτιμούσαν την Πράγα και τη Βαρκελώνη. Ήταν πιο φθηνά.

Τι έχει συμβεί; Υπερτιμολογούμε υπηρεσίες ο ένας στον άλλον. Κλέβουμε ο ένας τον άλλον. Και όλοι μαζί το κράτος. Καθώς η Ελλάδα έχανε τη μάχη της παραγωγής, ακριβαίναμε συνεχώς τις υπηρεσίες που στο εσωτερικό παρείχαμε ο ένας στον άλλον. Και όλοι διεκδικούσαμε τα λεφτά του κράτους. Αυτά που το κράτος δανειζόταν απλόχερα για να συντηρήσει το επίπεδο ζωής που θέλαμε. Μόλις τα δανεικά σταμάτησαν, ξαφνικά ήρθαν τα προβλήματα στον παράδεισο.

Λένε τώρα μερικοί ότι ήρθε η τρόικα και μας επιβάλλει «εσωτερική υποτίμηση». Σοβαρά; Η τρόικα το λέει; Δηλαδή, όλη η Ελλάδα τόσα χρόνια ...

Η περεστρόϊκα που άργησε δυο χρόνια...

η περεσ τρόικα είναι εδώ...

του Γιώργου Προκοπάκη*

Αν καταλαβαίνουμε όλοι καλά, αυτά τα οποία βλέπουμε να γίνονται σήμερα, "επίθεση στο βαθύ κράτος", συμμάζεμα συντάξεων, πλαφόν στις ψηλές συντάξεις, εφάπαξ, συγχωνεύσεις και καταργήσεις οργανισμών, αποκρατικοποιήσεις, συμμάζεμα στις ΔΕΚΟ, ..., είναι όλα αυτά τα οποία έπρεπε να έχουν γίνει αμέσως με την υπογραφή του πρώτου μνημονίου. Με δύο χρόνια καθυστέρηση, μπαίνουμε στο πρόγραμμα στήριξης. Το ότι έχει διαλυθεί το σύμπαν είναι απλή λεπτομέρεια.

Το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ αντιμετώπισε τη δανειακή σύμβαση των 110 δισ ως ένα ακόμη Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης. Με το μπίρι-μπίρι και πιρουέτες θα την έβγαζαν καθαρή. Εγκλημάτισαν κατά της ελληνικής κοινωνίας. Μαζί τους και όλοι οι όψιμοι υπεύθυνοι που έρχονται να σώσουν την παρτίδα πάνω στα ερείπια. Όλα αυτά ήταν επέλαση του νεοφιλελευθερισμού, των τοκογλύφων δανειστών, και άλλες τέτοιες σαχλαμάρες.

Απλώς να ευχόμαστε να υπάρχει ακόμη χρόνος.



*από σχόλιο στο fb
*ο τίτλος της ΑΣ

Δευτέρα 23 Ιουλίου 2012

Θυμώνω, ανησυχώ, απελπίζομαι, φοβάμαι... γιατί εάν δεν βάλουμε πλάτη ώστε ότι είναι να γίνει να γίνει μια ώρα αρχύτερα, δεν...


Στέλιος Δελιαλής, λογότυπο ντισκοτέκ, 1969 -από το Αθηναϊκό Underground 


της Κατερίνας Κλαδούχου*

  • Έχω αρχίσει να θυμώνω από τους δήθεν σωτήρες, δήθεν προστάτες και δήθεν αυθεντικούς ερμηνευτές της βούλησης του λαού που υποφέρει και πεινάει, ενώ αυτό που πραγματικά θέλουν είναι να τον παραπλανήσουν και να τον χειραγωγήσουν, ξεκινώντας ‘ανένδοτους αγώνες’ για να προστατέψουν τάχατες τα συμφέροντά του, ενώ στην πραγματικότητα αυτό που θέλουν είναι να δημιουργήσουν προβλήματα και χάος ποντάροντας στην καταστροφή της Ελλάδας για μικροκομματικό όφελος.
  • Έχω αρχίσει να θυμώνω από όλα αυτά που ακούω και βλέπω τις τελευταίες μέρες γιατί φοβάμαι ότι όλοι αυτοί οι βολεμένοι του συστήματος, που μου επέβαλαν για 30 ολόκληρα χρόνια την αναξιοκρατία και την φαυλότητα, έχουν βαλθεί να καταστρέψουν την χώρα και μαζί και την ζωή μου
  • Έχω αρχίσει να θυμώνω με ένα μεγάλο ποσοστό των Ελλήνων, που λειτουργούν για άλλη μία φορά σαν χούλιγκαν που προσέρχονται σε ματς, χωρίς να θέλουν ούτε να ακούσουν, ούτε να μάθουν, ούτε να καταλάβουν τίποτα, απλά μαγεμένοι από τις ιαχές της νίκης, με βλέμμα θολό, καλπάζουν προς το γκρεμό παρασέρνοντας μαζί τους και αυτούς που με σύνεση, ευθύνη και βαθύ προβληματισμό αγωνιούν και πασχίζουν για το αύριο της χώρας.
  • Έχω αρχίσει να ανησυχώ πραγματικά για το τι μας περιμένει, όταν βλέπω γύρω μου κάποια κόμματα με τόση ευκολία να υπόσχονται νέους παραδείσους, μάλιστα αριστερούς αυτήν την φορά, ξεθάβοντας και ανακυκλώνοντας παρωχημένα συνθήματα που δήθεν θα φέρουν τον λαό στην εξουσία.
  • Έχω αρχίσει να ανησυχώ πραγματικά όταν βλέπω με πόση μεγάλη ευκολία ταυτίζονται οι αντιπολιτευτικές κορώνες και των 4 κομμάτων της αντιπολίτευσης. Όταν βλέπω ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝ.ΕΛΛ. & χρυσή αυγή σε μία συγκλίνουσα αντιπολιτευτική συμπεριφορά. Όταν η διαφορά στις ανακοινώσεις τους δεν βρίσκεται στην ουσία των λεγόμενων τους, αλλά στις λέξεις και στο ύφος. Με μοναδική εξαίρεση το θέμα των μεταναστών, σε όλα τα υπόλοιπα οι ανακοινώσεις τους ελάχιστα διαφέρουν μεταξύ τους. 
  • Έχω αρχίσει να απελπίζομαι όσο συνειδητοποιώ ότι ο λαός που υποφέρει και πεινάει είναι αυτός, ο ίδιος, που όλα αυτά τα χρόνια, με τυφλό φανατισμό, στήριζε με τεράστια πλειοψηφία τις προηγούμενες κυβερνήσεις και έκανε τα στραβά μάτια σε όσα έκαναν, μόνο και μόνο γιατί κατάφερε ή ήλπιζε να καταφέρει, αυτός ή κάποιος δικός του να διοριστεί, ή γιατί συμμετείχε στο πάρτι του μαύρου χρήματος γλύφοντας κανένα κοκαλάκι ή έκλεβε όσο μπορούσε την εφορία και πήγαινε κοσμοπολίτικες διακοπές με διακοποδάνεια και πιστωτικές κάρτες. Ότι είναι ο ίδιος λαός, που όλα αυτά τα χρόνια, είχε σαν σημαία του την μαγκιά, το προσωπικό βόλεμα και τις εύκολες και χωρίς προσπάθεια και κόπο λύσεις έχοντας επιλέξει να ζει στο ψέμα και στην πλαστή ευμάρεια με χρήματα που δεν κόπιασε για να αποκτήσει. 
  • Έχω αρχίσει να απελπίζομαι καθώς συνειδητοποιώ ότι ακόμα και τώρα, ένα μεγάλο μέρος του λαού μας αρνείται να αποδεχθεί το δικό του μερίδιο ευθύνης και συμμετοχής σε όλο αυτό το ‘πάρτι’ που μας οδήγησε εδώ που φτάσαμε. Αρνούμενος να αλλάξει την σχέση του με την πολιτική και την κοινωνία, εφευρίσκει ‘εχθρούς’ και ‘ενόχους’ για να ρίξει το ανάθεμα, επιλέγοντας ταυτόχρονα να στηρίξει, με τυφλό και άκριτο φανατισμό οπαδού, αυτούς που του υπόσχονται ότι με έναν μαγικό τρόπο και πολύ τσαμπουκά, θα ξανά φέρουν τα πράγματα στην προηγούμενη κατάσταση, μεθώντας με ανεφάρμοστες υποσχέσεις και τις δήθεν εύκολες και ανώδυνες λύσεις ή τουλάχιστον με ‘λύσεις’ που δεν θα ακουμπάνε τα δικά του κεκτημένα.
  • Φοβάμαι ότι εάν δεν συνειδητοποιήσουμε ότι εκτός από αυτούς που κυβερνούσαν αυτά τα τελευταία 30 χρόνια και έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο των ευθυνών, έχουμε και εμείς ευθύνες γιατί τους επιτρέπαμε και τους δίναμε το δικαίωμα με την ψήφο μας να κάνουν ότι κάνανε συμμετέχοντας και εμείς στο πάρτι με το τσάμπα φαγοπότι, στο μέτρο των δυνατοτήτων μας, εάν δεν αναλάβουμε ο καθένας μας το μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί για όλα αυτά τα στραβά που για χρόνια γινόντουσαν στην χώρα μας και εάν δεν φροντίσουμε να αλλάξουμε πρώτα τον εαυτό μας και την αντίληψη μας για το ποια πρέπει να είναι ή στάση μας και ή θέση μας στην κοινωνία και στην χώρα, εάν δεν αρχίσουμε να λειτουργούμε με υπευθυνότητα έστω και την τελευταία στιγμή, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα απολύτως, παρά μόνο οι φάτσες των «αρχηγών» τα ονόματα των «ομάδων» και ο εκάστοτε «εχθρός» που θα μας εμποδίζει να ‘απολαμβάνουμε’ πράγματα που δεν δημιουργήσαμε.

Εάν δεν συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος του προβλήματος και εάν δεν πάρουμε απόφαση ότι δεν είναι δυνατόν να δοθεί λύση χωρίς να γίνουν ριζικές αλλαγές τόσο σε δομές όσο και στις ζωές όλων μας και εάν δεν βάλουμε πλάτη ώστε ότι είναι να γίνει να γίνει μια ώρα αρχύτερα, δεν θα καταφέρουμε τίποτα.
Και το κακό είναι ότι δεν έχουμε την πολυτέλεια του χρόνου για όλα αυτά … και γι αυτό απλά ΦΟΒΑΜΑΙ….


*από την σελίδα της ΚΚ στο fb

Κυριακή 22 Ιουλίου 2012

Τόσο δύσκολο ήταν να γίνουν οι περικοπές με δίκαιη κατανομή των βαρών; Είναι κανείς έλληνας που δεν ξέρει ότι λίπος υπήρχε, ότι η σπατάλη και η λεηλασία στον χώρο του δημοσίου ήταν απίστευτη;

Προς άνεργη μητέρα 3 παιδιών

του Φώτη Γεωργελέ*

Καμιά φορά όταν διαβάζω τα σχόλια στο site, τρομάζω. Όχι μ’ αυτά που με κατηγορούν, που καταγγέλλουν συνωμοσίες, προδότες, πράκτορες της Μέρκελ και του σιωνισμού. Αυτά τα συνηθίζεις, τα προσπερνάς άλλωστε εύκολα, είναι συνήθως με κεφαλαία και πολλά θαυμαστικά, τα καταλαβαίνεις με μια ματιά, είναι ίδια, πας παρακάτω. Τρομάζω με τα άλλα, τα κανονικά, αυτά που δείχνουν πόσο δύσκολη είναι η επικοινωνία, πόσο η προπαγάνδα τόσων χρόνων κρύβει τις αιτίες των προβλημάτων.
Από πού βρήκατε ότι η μείωση των εισοδημάτων μας είναι 15-20% ρωτάει η αναγνώστρια και πως ακριβώς θα δουλέψω περισσότερο εγώ για να τα αναπληρώσω; Με τιμή, άνεργη μητέρα 3 παιδιών.
Τα γράφει αυτά η αναγνώστρια, γιατί στο κείμενό μου έγραφα, καμία χώρα δεν διαλύεται άμα χάσει 10% του εθνικού της προϊόντος, κανένα νοικοκυριό δεν πεθαίνει, δουλεύει και το ξανακερδίζει. Και θέλει να πει με το γράμμα της, εγώ είμαι άνεργη ρε φίλε, έχασα το 100% του εισοδήματός μου και πώς να δουλέψω περισσότερο, αφού δεν έχω καν δουλειά;
Έχει απόλυτο δίκιο. Αλλά κι εγώ αυτά ακριβώς λέω. Ότι εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις έκλεισαν, 1 εκατομμύριο άνθρωποι βρέθηκαν χωρίς δουλειά, γιατί κάποιοι άλλοι δεν θέλουν να χάσουν τίποτα. Όσοι είχαν το παραμικρό προνόμιο, λυσσασμένα αντιστέκονται σε κάθε περικοπή, σε κάθε αλλαγή, προτιμάνε να διαλυθεί εντελώς ο ιδιωτικός τομέας, να χάσουν οι άνθρωποι τα πάντα για να μην χάσουν αυτοί τίποτα.
Γιατί αυτό συνέβη στην Ελλάδα. 10% ήταν το πρωτογενές έλλειμμα του δημόσιου τομέα. Τα τελευταία χρόνια, 2006-2009, δημιουργήθηκε η μεγάλη φούσκα και εκτινάχτηκαν τα έξοδά του 50% παραπάνω. 
Τόσο δύσκολο ήταν να γίνουν οι περικοπές με δίκαιη κατανομή των βαρών; Είναι κανείς έλληνας που δεν ξέρει ότι λίπος υπήρχε , ότι η σπατάλη και η λεηλασία στον χώρο του δημοσίου ήταν απίστευτη; 
Και όμως, εφαρμόστηκαν οριζόντιες μειώσεις, επιχειρήθηκαν αναγκαστικές εφεδρείες χωρίς αξιολόγηση και κυρίως, επιβλήθηκαν δεκάδες νέοι φόροι που εξόντωσαν την οικονομία και οδήγησαν στην ύφεση διαρκείας. 
Για να μην μειωθεί το κόστος εκεί που έπρεπε.

Τώρα, 3 χρόνια μετά, συζητάμε για το εκλογικό επίδομα των υπαλλήλων της Βουλής...

Παρασκευή 20 Ιουλίου 2012

"Αυτοί που ζήτησαν να επέμβουν τα ΜΑΤ είναι τα διευθυντικά στελέχη του Μάνεση, όλο το χαφιεδολόϊ του και μια ομάδα εργαζομένων που μετριέται στα δάχτυλα του ενός χεριού"*


Χαλυβουργία, ώρα μηδέν...
Η παραπάνω* ανακοίνωση του ΠΑΜΕ, μετά το άνοιγμα της Χαλυβουργίας με εισαγγελική εντολή και βίαιη προστασία όσων ήθελαν να εργαστούν από τα ΜΑΤ, επαναφέρει την αιώνια συζήτηση περί της σύγκρουσης των δικαιωμάτων. 
Δικαίωμα στην απεργία, δικαίωμα στην εργασία, δικαιώματα της εργοδοσίας, δικαιώματα του συνδικάτου, νομιμότητα της χρήσης βίας ένθεν κακείθεν κλπ
Είναι βία η παρεμπόδιση 100 εργαζομένων να εργαστούν από την πλειοψηφία των υπολοίπων εργαζομένων; Ήταν δημοκρατικές οι συνελεύσεις ή υπό των έλεγχο του ΠΑΜΕ; Πως εξηγείται η διαφορετική απόφαση του σωματείου στον Βόλο;
Μπορεί μια απεργία να κλείνει ένα εργοστάσιο; Είναι λογική η πρόταση της εργοδοσίας για μείωση ωρών εργασίας εφόσον μειώνονται οι παραγγελίες ή οφείλει να μπαίνει μέσα μακροχρόνια επειδή "νόμος είναι το δίκιο του εργάτη"; Πρέπει να παρευρίσκονται στις συνελεύσεις ανεξάρτητοι νομικοί για να εξασφαλίζεται η νομιμότητά τους όπως ελέγχεται η νομιμότητα των πράξεων της εργοδοσίας; 

Όλα αυτά είναι δύσκολα να συζητηθούν με μια αριστερά δογματική που κινείται με τον αυτόματο πιλότο - κάπως έτσι... (σε περιγραφή Λεωνίδα Καστανά από το fb):
Χαλυβουργία: To πράγμα μπαγιάτεψε. Οι εργαζόμενοι κόπηκαν στη μέση. Έγιναν και οι συναυλίες συμπαράστασης, μοιράστηκαν τα γάλατα, ήρθαν και οι διάφοροι οπλαρχηγοί και βγήκαν φωτογραφίες, έδωσαν και τα κατοστάρικα. Ο αγώνας όμως έμεινε ακλιμάκωτος. Και εκλογικά δεν βοήθησε αν κρίνουμε από το ποσοστό του κόμματος.
Αλλά πως το μαζεύουμε τώρα σύντροφοι, που θα μας κράξουν όλοι;
Και τότε, στις 5.30 το πρωί, με τη τσίμπλα στο μάτι εμφανίστηκε ο από μηχανής θεός. Ο εισαγγελέας με τα ΜΑΤ.
Ο θεός του κόμματος είναι μεγάλος. Τώρα ξέρουμε τι να κάνουμε. Κλείνουμε το δρόμο, λέμε κάτι ηρωικά, καταγγέλλουμε την κυβέρνηση και πάμε πάλι μέσα. Δουλειά θα έχει;
Όλοι αυτοί οι δήθεν φίλοι του λαού και των εργαζομένων, έχουν κλείσει πολλές επιχειρήσεις, μιλώντας για αξιοπρέπεια, αγώνες, δικαιώματα, χωρίς ποτέ να νοιάζονται για το τι θα απογίνουν οι θέσεις εργασίας, οι επιχειρήσεις και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Γιατί ζουν ως κόμμα από την εξαθλίωση των άλλων. Οι ίδιοι, είναι επαγγελματικά στελέχη και δεν τους απασχολεί αν η επιχείρηση θα προτιμήσει να κλείσει ή να μεταφερθεί στην Βουλγαρία (όπου ήδη οι ελληνικές επιχειρήσεις δημιούργησαν 100.000 θέσεις εργασίας - όσους διορισμούς υπόσχεται ο Τσίπρας στο χρεοκοπημένο ελληνικό δημόσιο...). Δεν ψάχνουν για δουλειά, έχουν...
Το θέμα είναι τι γίνεται με τους υπόλοιπους. Τους λογικούς αριστερούς, τους οπαδούς του εκσυγχρονισμού της ελληνικής κοινωνίας, της μεταρρύθμισης του βυζαντινού κράτους. 
Θα σιγήσουν αφήνοντας να αιωρείται η μπουρδολογία ΠΑΜΕ, ΣΥΡΙΖΑ, Χρυσής Αυγής; Ή θα πουν επιτέλους τα πράγματα με το όνομά τους αφήνοντας έκθετο τον "αγωνιστικό" λαϊκισμό αριστεριστών και ακροδεξιών;
Γιατί επιτέλους, πράγματι το δικαίωμα στην εργασία είναι ιερό κι αυτό δεν είναι άποψη των "δεξιών" αλλά κάθε λογικού ανθρώπου. Και σε μια κοινωνία που αναζητά με αγωνία συναινέσεις και συνεννοήσεις, μόνο σύγχυση μπορεί να προκαλέσει ο λαϊκιστικός χυλός και η συγκινησιακή πανούκλα των επαγγελματιών της επανάστασης. Όσων δηλαδή δεν επιθυμούν καμία λύση.

Ακόμη και "fast track", η ελληνική γραφειοκρατία συνεχίζει να σκοτώνει την επιχειρηματικότητα...


Fast Track Ελλάδος και Βουλγαρίας
του Γιώργου Καισάριου*
Είναι ένα θέμα που έχω αναπτύξει πολλές φορές, αλλά νομίζω ότι τα λόγια κάποιου που μένει στην Βουλγαρία έχουν μεγαλύτερη βαρύτητα, διότι άλλο η θεωρία και άλλο η πράξη. Είναι δε ο λόγος που εκτιμώ ότι στην επόμενη δεκαετία οι Βούλγαροι θα μας περάσουν σε κατά κεφαλήν εισόδημα, αν δεν αλλάξουμε σύντομα, που δεν το βλέπω με τα μυαλά που έχουμε.
Γράφει ο Χρήστος Ν. Μουρούτης, Ελληνας επιχειρηματίας στην Βουλγαρία:

“Θα ήθελα να σας διηγηθώ μιά απλή προσωπική εμπειρία που μου συνέβη την Τετάρτη 5 Ιουλίου στην Θεσσαλονίκη και νομίζω ότι πρέπει να σχολιαστεί. Συνδράμοντας έναν φίλο μου Βούλγαρο επιχειρηματία με διεθνείς επιτυχείς δραστηριότητες, για να ανοίξει μία ελληνική ΕΠΕ εταιρεία, κατέβηκα στην Θεσσαλονίκη για να επισκεφθώ μαζί του έναν δικηγόρο. Εδώ και περίπου 16 χρόνια δεν έχω δραστηριότητες και προσωπικές εμπειρίες με το σύστημα της πατρίδας μας, καθόσον ζω και δραστηριοποιούμαι εκτός της Ελλάδας. 

Ο δικηγόρος με χαρά μας παρουσίασε το λεγόμενο fast track σύστημα εταιρειών με το οποίο, για να ανοίξει κάποιος ξένος εταιρεία, θα πρέπει να έχει 
(α) ταυτότητα, 
(β) διάφορα εκκαθαριστικά ότι πληρώνει τον φόρο στον τόπο του ή να ανοίξει νέο ΑΦΜ ατομικό στην Ελλάδα, 
(γ) να ορίσει υποχρεωτικά αντίκλητο δικηγόρο για να κάνει την εργασία αυτή, 
(δ) να μισθώσει υποχρεωτικά γραφείο και να πάει σε μία ΔΟΥ να το λάβουν υπόψιν τους και να κάνουν θεώρηση, 
(ε) να προσλάβει λογιστή υποχρεωτικά και να καταθέσει μιά σειρά από δικαιολογητικά που σχετίζονται με κωδικούς δραστηριότητας, 
(στ) να καταθέσει κεφάλαιο 4500 ευρώ, 
(ζ) υποχρεωτικά και με ποινικές ευθύνες να αυτασφαλιστεί στον ΟΑΕΕ άσχετα αν είναι ασφαλισμένος στην χώρα καταγωγής, 
(η) υποχρεωτικά να εγγραφεί σε επιμελητήριο και 
(θ) υποχρεωτικά να δώσει πληρεξούσιο σε συμβολαιογράφο για να γίνει γρήγορα... το fast track. 
Και όλα αυτά με ένα κόστος πάνω-κάτω 4000 ευρώ συν λογιστές, υποχρεωτική ενοικίαση γραφείου και υποχρεωτική αυτασφάλιση.
Φυσικά ο δικηγόρος θα πρέπει να περάσει από ΔΟΥ, από δημοσίευση, νομαρχίες, ΟΑΕΕ, επιμελητήριο, να κανονίσει τα μισθωτήρια και άλλα πράγματα και να κάνει δύο με τρεις εβδομάδες για να ξεκινήσει. Φυσικά ο λογιστής πρέπει να πάει να θεωρήσει τιμολόγια και να έχει και πάρε-δώσε με την εφορία. Κάτι ακόμα που έκανε εντύπωση από την συζήτηση με τους δικηγόρους είναι ότι στην περίπτωση που βάλεις μετοχικό κεφάλαιο μιας ΕΠΕ ή μιας ΑΕ, περίπου το 7,5% πάει για διάφορα κόστη υπέρ κράτους, ταμείων, τρίτων κλπ. Δηλαδή αυτός που κάνει επένδυση 1.000.000 € ας πούμε ξεκινά με κεφάλαιο 925.000€ καθόσον το υπόλοιπο έχει διαμοιραστεί πριν ξεκινήσει καν δραστηριότητα.
Εγώ δεν είχα εμπειρία αλλά αποφάσισα να μην κάνω κριτική στη χώρα καταγωγής μου. 
Όμως για τον Βούλγαρο φίλο μου η εμπειρία ήταν πρωτόγνωρη, επειδή ήταν σχεδόν αδύνατον να κατανοήσει τους λόγους για τους οποίους πρέπει να γίνουν τόσες ενέργειες, με τόσους ανθρώπους, με τόσες υπηρεσίες και να πάρουν τόσες πολλές ημέρες και κόστη για να ολοκληρωθούν, όταν το μέσο κόστος μιας εταιρείας ανά την Ευρώπη δεν είναι πάνω από 1000€ και οι ενέργειες είναι περιορισμένες. 
Επίσης αυτό που του έκανε τεράστια εντύπωση ήταν η συμβολαιογράφος ...

Πέμπτη 19 Ιουλίου 2012

Harun Farocki, πολιτική τέχνη με επιδέξια μέσα..

Από την Tate Modern στην Σάμο..  (από τις 20 Ιουλίου)



της Βασιλίκας Σαριλάκη από το 
art noise

Μετά την μεγάλη φετινή αναδρομική του στην Tate Modern στο Λονδίνο, ο Harun Farocki εκθέτει στο Πυθαγόρειο της Σάμου. Θα παρουσιάσει τις βιντεο-εγκαταστάσεις που τον έκαναν διάσημο ως έναν επιφανή κινηματογραφιστή και videoartist που ασκεί πολιτική τέχνη με επιδέξια μέσα. Ο Farocki είναι επίσης, ένας κοινωνικός ηθολόγος της τέχνης. Η απροσδόκητη έκθεσή του στην Ελλάδα, (καθώς του αρέσει να εκθέτει σε μη αναμενόμενα μέρη όπως αναφέρει ο γκαλερίστας του Thaddaeus Ropac), έχει τίτλο «Ανάμεσα στο μάτι και στο χέρι» και θα γίνει στο πρώην ξενοδοχείο Πυθαγόρας ( 20 Ιουλ. - 20 Σεπτ). Η παρουσίαση γίνεται σε συνεργασία με την Galerie Thaddaeus Ropac, στο πλαίσιο του Samos Young Artists Festival, σε επιμέλεια Antje Ehman και με σύμβουλο οργάνωσης τον Αλέξανδρο Ι. Στάνα. Επίσημα θα εγκαινιαστεί στις 4 Αυγούστου το βράδυ παρουσία του καλλιτέχνη.

Ο Harun Farocki είναι συγγραφέας, κινηματογραφιστής, κι επιμελητής εκθέσεων. Γεννήθηκε το 1944 στην Neutitschein (περιοχή της Τσεχοσλοβακίας, που προσαρτήθηκε από τη Γερμανία). Σπούδασε στην Γερμανική Ακαδημία Κινηματογράφου και Τηλεόρασης (DFFB) στο Βερολίνο, από την οποία εκδιώχθηκε το 1968 για πολιτικούς λόγους. Από το 1966 έχει δημιουργήσει πολυάριθμες ταινίες μεγάλου μήκους, ταινίες δοκίμια, ντοκιμαντέρ, και εγκαταστάσεις. Ο Farocki διερευνά την παγκόσμια, οικονομική, κοινωνική, και πολιτιστική εξέλιξη μέσω των έργων του.. Οι ταινίες και τα video που κάνει είναι πολύ ιδιαίτερα. Από το 1995 ασχολείται ολοένα και περισσότερο με εκθέσεις, δημιουργώντας εγκαταστάσεις βίντεο για γκαλερί και μουσεία, έχοντας στο ενεργητικό του πολυάριθμες ομαδικές και ατομικές εκθέσεις.



O Farocki, είναι ένας σκηνοθέτης και καλλιτέχνης του οποίου το έργο επηρέασε πολύ έντονα την ιστορία του πολιτικού σινεμά από το τέλη της δεκαετίας του 1970. Έχοντας κάνει πάνω από 100 παραγωγές για την τηλεόραση και τον κινηματογράφο, ο Farocki έθεσε επί τάπητος, τους προβληματισμούς του για τη σχέση της κοινωνίας των πολιτών, με την πολιτική, τον σύγχρονο πολιτισμό και τα νέα ήθη. Αυτό δεν το έκανε μόνον μέσα από τα έργα του...

η συνέχεια εδώ

Ας βαδίσουμε ως τις Βρυξέλλες για Καλή Τροφή και Καλή Γεωργία!

Η μοίρα της τροφής μας και των αγροτών μας διαπραγματεύεται στις Βρυξέλλες. Για πρώτη φορά, η μεταρρύθμιση της ευρωπαϊκής γεωργίας θα αποφασιστεί από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και από τις εθνικές κυβερνήσεις. Είναι ευκαιρία να απαιτήσουμε μια Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ) η οποία θα προσφέρει καλή τροφή και καλή γεωργία.Ήρθε η ώρα για αλλαγή.
Τα τελευταία 50 χρόνια, οι φόροι μας έχουν χρησιμοποιηθεί για να στηρίξουν τη βιομηχανική παραγωγή τροφίμων. Αυτό το γεωργικό μοντέλο απειλεί την ύπαρξη των αγροτών μας στο Βορά και το Νότο. Από τη μια πλευρά δημιουργεί παγκόσμια διατροφική ανασφάλεια και από την άλλη βουνά από απόβλητα τροφίμων. Καταστρέφει το περιβάλλον διότι βασίζεται στην υπέρ-χρήση χημικών λιπασμάτων, επικίνδυνων φυτοφαρμάκων και ορυκτών καυσίμων. Η βιομηχανική κτηνοτροφία εξαρτάται από εισαγόμενες ζωοτροφές σόγιας. Παραβλέπει την ευημερία των ζώων, επιβαρύνει τις κλιματικές αλλαγές και οδηγεί στην ερήμωση της υπαίθρου. 
Απαιτούμε μια σοβαρή επανεξέταση του διατροφικού και αγροτικού συστήματος. Η ΚΑΠ πρέπει να αλλάξει, ας βαδίσουμε για την αλλαγή!
Αυτό το καλοκαίρι, αγρότες, πολίτες και νέοι άνθρωποι από όλη την Ευρώπη θα βαδίσουν ως τις Βρυξέλλες, με τα πόδια, με ποδήλατα, ή με τρακτέρ. Θα λάβουν μέρος σε εκδηλώσεις, δράσεις και διαμαρτυρίες κατά μήκος όλης της διαδρομής. Προσκαλούμε όλο τον κόσμο να έρθει στις Βρυξέλλες στις 19 Σεπτεμβρίου 2012 να απαιτήσουμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση καλή τροφή και καλή γεωργία.
Θέλουμε μια ΚΑΠ που θα:
  • Προσφέρει ασφαλείς και σταθερές τιμές που θα καλύπτουν το κόστος, για τους αγρότες και δίκαιες τιμές για τους καταναλωτές. Θα εκτιμά τη φυσική πολιτιστική και μαγειρική κληρονομιά
  • Στηρίζει τα οικογενειακά αγροκτήματα, των νέων και των ηλικιωμένων. Δεν μπορούμε να χάσουμε και άλλους αγρότες
  • Συνδέει άμεσα τις επιδοτήσεις με κριτήρια κοινωνικά περιβαλλοντικά και για την ευημερία των ζώων Δημόσια χρήματα για δημόσια αγαθά
  • Αναλαμβάνει παγκόσμια ευθύνη και εξασφαλίζει την αυτάρκεια της Ευρώπης και του Παγκόσμιου Νότου.
  • Μας φέρνει πιο κοντά σε μια πικαι βιώσιμη γεωργία και προωθεί αγρό-οικολογικές γεωργικές μεθόδους
  • Ενδυναμώνει την κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη των κοινοτήτων της υπαίθρου
  • Εξασφαλίζει την καλλιέργεια τοπικών πρωτεϊνούχων φυτών αντί της εισαγωγής σόγιας
  • Μας μεταφέρει προς την διατροφική κυριαρχία
  • Εγγυάται πιο δίκαιη κατανομή ωφελειών ανάμεσα στα παλαιά και τα νέα ευρωπαϊκά κράτη μέλη
  • Απορρίπτει την κερδοσκοπία στα τρόφιμα και θέτει ένα τέλος στις εξαγωγές αγροτικών προϊόντωνσε τιμές κάτω τους κόστους παραγωγής
  • Μαζί μπορούμε να πετύχουμε αυτές τις αλλαγές
Για να συμμετάσχετε στην Πορεία για την Καλή Τροφή και Καλή Γεωργία (Good Food March) επικοινωνήστε με τη Stephanie Roth: info@goodfoodmarch.eu +493028482326.
Οι ομάδες που έχουν υπογράψει το κείμενο της ARC 2020, κατά κατηγορίες:http://www.arc2020.eu/front/arc-signatories/

*πηγή: Ο Τόπος της Οικολογίας

Η άλλη "αξιοποίηση" της δημόσιας περιουσίας


του Πάσχου Μανδραβέλη*

Ενα είναι σίγουρο: αν είχε ενδιαφερθεί επενδυτής για να αξιοποιήσει το παραλιακό μέτωπο του Κατάκωλου στην Ηλεία θα είχαν ξεσηκωθεί και οι πέτρες. 
Οι αριστεροί θα μιλούσαν για «ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας». 
Οι βουλευτές όλων των κομμάτων -«τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι»- θα δήλωναν με τον γνωστό στόμφο «δεν θα επιτρέψουμε τον βιασμό της Ηλείας από ιδιωτικά συμφέροντα». 
Οι οικολόγοι θα ξεσηκώνονταν για τον «φυσικό πλούτο που κινδυνεύει να χαθεί»· δεν μπορεί, κάποια περιοχή Natura θα υπάρχει κι εκεί! 
Οι τοπικοί παράγοντες θα έβρισκαν το δικό τους «Οβριόκαστρο», το οποίο -όπως κάθε πέτρα σ’ αυτήν τη χώρα- άλλαξε τον ρουν της παγκόσμιας ιστορίας. 
Οι ακροδεξιοί θα ανακάλυπταν εβραϊκές ρίζες στα μέλη του Δ.Σ. της επενδυτικής εταιρείας και θα επεσήμαιναν τους «θανάσιμους εθνικούς κινδύνους στο στρατηγικής σημασίας Ιόνιο Πέλαγος»· έχει κι έξω από την Ηλεία «αμύθητης αξίας» πετρέλαια. 
Τέλος, το Συμβούλιο της Επικρατείας θα έδινε τη χαριστική βολή: κάποια δένδρα ή έστω πουρνάρια θα υπήρχαν στην περιοχή, οπότε -με δεδομένο το «άπαξ δάσος, πάντοτε δάσος»- θα απαγόρευε την επένδυση.

Και ενώ, λοιπόν, σύσσωμο το έθνος φυλάει καραούλι μην τυχόν και περάσει κανένας βδελυρός επενδυτής και μαγαρίσει το ελληνικό τοπίο, οι εγχώριοι αετονύχηδες ιδιωτικοποίησαν παρανόμως, αδαπάνως, χωρίς σχέδιο και υποδομές ολόκληρη την ελληνική επικράτεια. 
Σύμφωνα με ρεπορτάζ της «Κ» (15.7.2012) όταν οι τεχνικοί ελεγκτές του Ταμείου Αποκρατικοποιήσεων επισκέφθηκαν την Ηλεία για επιθεώρηση των δημόσιων ακινήτων «όχι μόνον δεν βρήκαν κενή γη, ως όφειλε να υπάρχει, αλλά ανακάλυψαν ολόκληρους οικισμούς με χιλιάδες αυθαίρετες κατοικίες...». Ολόκληρο το παραλιακό μέτωπο ήταν κατειλημμένο: Από 20.000 στρέμματα δημόσιας γης δεν είναι αξιοποιήσιμα ούτε τα 2.000. «Η αξιοποίηση αυτών θεωρείται ιδιαίτερα δύσκολη, καθώς οι μη καταπατημένες εκτάσεις αντιστοιχούν στις... τρύπες μιας γραβιέρας».
Κάπως έτσι γίνεται η μάχη κατά των ιδιωτικοποιήσεων στην Ελλάδα. 
Ενώ οι αριστεροί ταγοί κραυγάζουν για φαντάσματα πολυεθνικών, που δήθεν κάνουν ουρά στα σύνορα για «να μας πιουν το αίμα», εντός της χώρας γίνεται πάρτι της λούμπεν ιδιωτικοποίησης. 
Εμείς, σκιαγμένοι από το «επάρατο Μνημόνιο», αντί να συζητάμε τους όρους αξιοποίησης της κοινής περιουσίας, έχουμε εγκλωβιστεί σε μανιχαϊστικά διλήμματα «ναι ή όχι στις ιδιωτικοποιήσεις». 
Και όσο εμείς φυλάμε τις Θερμοπύλες για να αποκρούσουμε τον «νεοφιλελευθερισμό», στα μετόπισθεν τρώνε τα φιλέτα που κινδυνεύουν. 
Οι αετονύχηδες ιδιωτικοποιούν τις δημόσιες εκτάσεις, οι συνδικαλιστές της ΓΕΝΟΠ κάνουν τα πολυτελή τους ταξιδάκια, οι πρυτάνεις «αξιοποιούν» με τον καλύτερο για τους ίδιους τρόπο τα ερευνητικά κονδύλια, οι γιατροί εμπορευματοποιούν την υγεία με τα φακελάκια κ.λπ.
Εμείς όμως παραμένουμε ακλόνητοι στις Θερμοπύλες. Κραυγάζουμε «Νο Πασαράν» στους ιδιώτες επενδυτές, ίσως για να διευκολύνουμε τους εγχώριους μπαταχτσήδες να ολοκληρώσουν το έργο τους.

*από την Καθημερινή

Όταν βάζεις την συντεχνία να φυλάξει τα πρόβατα...


Επιμένει στα περί αντισυνταγματικότητας των περικοπών για τους δικαστές
ο Αντ.Ρουπακιώτης (οι θλιβερές λεπτομέρειες εδώ)
Λέει η Δράση σχετικά:
 Το Σύνταγμα ως φύλλο συκής
Ο Υπουργός Δικαιοσύνης αρνείται να τα βάλει με τη συντεχνία των δικαστών. Διόλου παράξενο για πρώην επικεφαλής μιας άλλης συντεχνίας, πολύ στενά δεμένης με τους δικαστές, των δικηγόρων. Για να μην πειράξει το ειδικό μισθολόγιό τους επικαλείται το Σύνταγμα. 
Θα ήταν ενδιαφέρον να υποδείξει ο Υπουργός και ποια συνταγματική διάταξη απαγορεύει τη μείωση των αποδοχών των δικαστικών, ιδίως όταν μια τέτοια μείωση είναι σε αρμονία με μια γενικότερη μείωση των αποδοχών στο Δημόσιο – ποια συνταγματική διάταξη εξαιρεί τους δικαστές από τις θυσίες της υπόλοιπης κοινωνίας. 
Η ΔΡΑΣΗ τονίζει ότι το έργο που λέει ότι όλοι πρέπει να συνεισφέρουν, εκτός από τους δικούς μας (ήτοι του εκάστοτε υπουργού) πελάτες-προστατευομένους, είναι χιλιοπαιγμένο. Το αποτέλεσμά του το βιώνουν όλοι οι υπόλοιποι Έλληνες, όσοι δεν ανήκουν σε συντεχνία που διαθέτει το δικό της πολιούχο-πάτρωνα πολιτικό.





ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ 11/07/12


Τετάρτη 18 Ιουλίου 2012

ΑΝΤΙΟ ΓΕΡΜΑΝΙΑ;


των Jan Philipp Albrecht, Franziska Brantner
Η φαινομενικά ατέρμονη κρίση της Ευρωζώνης έχει εξελιχθεί σε μια πρωταρχική επιλογή  -  να κάνει η Ευρώπη  ένα άλμα προς τα εμπρός με μια στενότερη πολιτική ένωση, ή να αντιμετωπίσει μία διάλυση του ενιαίου νομίσματος; Δύο γερμανοί Πράσινοι ευρωβουλευτές σκιαγραφούν τις επιπτώσεις της δεύτερης επιλογής, και το πως μπορεί να πραγματοποιηθεί η πρώτη. Η Franziska Brantner και ο Jan Philipp Albrecht είναι ευρωβουλευτές της "Συμμαχίας 90/Οι Πράσινοι". Η Brantner σπούδασε πολιτικές επιστήμες και προέρχεται από τη Βάδη-Βυρτεμβέργη. Στο 29 του ο Albrecht, είναι ο νεότερος γερμανός ευρωβουλευτής και έχει σπουδάσει τεχνολογία των υπολογιστών. Αυτό το άρθρο αρχικά εμφανίστηκε στα γερμανικά στην Taz (εδώ). 
Στις Βρυξέλλες κανείς δεν καταλαβαίνει γιατί η Γερμανία μόνη ανάμεσα σε όλες τις χώρες, διακινδυνεύει την αποτυχία του ευρωπαϊκού σχεδίου.
Ο συμβιβασμός που διαπραγματεύθηκε η Μέρκελ στη σύνοδο κορυφής της ΕΕ είναι σαφές ότι δεν αρκεί για να ξεπεραστεί η κρίση. 

Είναι καιρός να ενταθεί η συζήτηση: αφήνουμε την Γερμανία να πέσει μόνη της ή την σώζουμε μαζί με την Ευρώπη;


Το τι βιώνουμε στη Γερμανία αυτή τη στιγμή δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια χλιαρή συζήτηση. Κάτω από την ομπρέλα της πλήρους απασχόλησης και της καταγραφής φορολογικών εσόδων μπορούμε προφανώς να χαλαρώσουν οι συζητήσεις μας για το ευρώ. 
Σε συνδυασμό με τη μονόπλευρη αντίληψη ότι οι ίδιοι οι Έλληνες επέφεραν την τύχη τους μέσα από την τεμπελιά τους, ενώ εμείς έπρεπε να εργαστούμε για την επιτυχία μας οι ίδιοι μέσα από την αποτελεσματικότητα, την συγκράτηση των μισθών και τις μεταρρυθμίσεις Σρέντερ, η άνεση αυτής της θέσης μας μάς έχει τυφλώσει σχετικά με την πραγματικότητα. 
Θα πρέπει να είναι το επιτακτικό καθήκον της γερμανικής πολιτικής, αλλά σε κάθε περίπτωση  του Ευρωπαϊκού Κόμματος "Συμμαχία 90/Οι Πράσινοι" να ανοίξουν τα μάτια των ανθρώπων στη Γερμανία στην πραγματικότητα και να απαιτήσουν να περιγράφονται με σαφήνεια οι συνέπειες.
Η πραγματικότητα είναι τόσο επίφοβη όσο και κοινότυπη. 
Η Γερμανία δεν μπορεί να αντέξει μια διάλυση του Ευρώ. Οι χώρες της ΕΕ είναι μακράν οι μεγαλύτεροι καταναλωτές των γερμανικών προϊόντων, πολύ πάνω από την Ασία και τη Βόρεια Αμερική. Εάν το γερμανικό μάρκο εξακολουθούσε να υπάρχει, θα είχε αγρίως ​​ανατιμηθεί εκ νέου εδώ και χρόνια και θα είχε πνίξει τις εξαγωγές μας.
Η κατάρρευση του ευρώ θα κοστίσει στη Γερμανία αμέσως ένα δισεκατομμύριο ευρώ και για τις επόμενες δεκαετίες ανυπολόγιστα ποσά, επίσης. Οι οικονομικές επιδόσεις θα πέσουν αμέσως πάνω από 10%. 
Οι Έλληνες έχουν ελάχιστα ακόμη να χάσουν - εμείς είμαστε που έχουμε! 
Προς το παρόν ...

Τρίτη 17 Ιουλίου 2012

Τί είναι το Αθηναϊκό Underground και τι άφησε πίσω του; Συνέντευξη με τον Θανάση Μουτσόπουλο



έργο του Αλέξη Ακριθάκη

Της Βασιλίκας Σαριλάκη από το  art noise

Τι χαρακτηρίζει το Αθηναϊκό underground; Ποιοί είναι οι κύριοι εκφραστές του και ποιές είναι οι διαφορές του από το διεθνές underground; Ποιούς τομείς της ελληνικής πραγματικότητας επηρέασε και πως εκφράστηκε εικαστικά και λογοτεχνικά; Σε ποιά πολιτική συγκυρία αναπτύχθηκε και ποιούς δρόμους άνοιξε; Συζητήσαμε με τον Θανάση Μουτσόπουλο, επιμελητή της έκθεσης “ Αθηναϊκό underground, 1964-1983” που παρουσιάζεται στο Camp μέχρι τα τέλη Σεπτεμβρίου.. Η έκθεση που έχει μεγάλη επιτυχία, άνοιξε μια μεγάλη συζήτηση. Περιέχει πολύ αξιόλογα καλλιτεχνικά έργα αλλά και σπάνιο αρχειακό υλικό (φωτογραφίες, βιβλία, fanzines, χειρόγραφα) από διάφορες δραστηριότητες εκείνες της εποχής. Συμμετέχουν πολλοί καλλιτέχνες *

Έχει τόσο ιστορικό όσο και παιδευτικό χαρακτήρα, καθώς διαθέτει καλή τεκμηρίωση και διαμεσολάβηση των έργων με επιτόπου επεξηγηματικά κείμενα..Την διοργάνωση πλαισιώνουν διάφορες εκδηλώσεις και συναφείς συζητήσεις αλλά και ένα πολύ διαφωτιστικό, ομότιτλο βιβλίο με κείμενα φυσιογνωμιών του underground από τις εκδόσεις Athens Voice Books. Η έκθεση θα συνεχιστεί μετά τον Σεπτέμβριο με το Β΄ μέρος που αφορά στην διερεύνηση του αθηναϊκού underground από το 1984 μέχρι και σήμερα.
O επιμελητής, Θανάσης Μουτσόπουλος, δίπλα στην εξαιρετική αυτοπροσωπογραφία του Λεωνίδα Χρηστάκη..



Β. Σ. Θανάση, αποφάσισες να κάνεις έναν διαχωρισμό σ΄ αυτήν την έκθεση. Έβαλες κατ’ αρχήν δύο χρονολογίες ορόσημα για το underground, το 1964 και το 1983, ενώ μετά τον Σεπτέμβριο ακολουθεί και το Β' μέρος. Τί σηματοδοτούν αυτές οι χρονολογίες;

Θ. Μ. Το 1964 σηματοδοτεί την έκδοση του περιοδικού Πάλι. Το περιοδικό Πάλι συνδέεται με το κίνημα των Βeat που δεν είναι πολύ παλαιότερο στην Αμερική, άρα είναι up-to-date εκείνη την στιγμή στην Ελλάδα. 


Να σου θυμίσω, ότι την ίδια περίπου εποχή, ο Alain Ginsberg περνάει από την Αθήνα, και εγκαθίσταται για μερικούς μήνες, και θα κυκλοφορήσει μόνο στην Ελλάδα το πρώτο τεύχος του περιοδικού Residue, το οποίο θα συνεκδόσει ο Ginsberg. Άρα βάλαμε συμβατικά το 1964, ως το σημείο εκκίνησης αυτού του φαινομένου.. Βέβαια το 1964, δεν σηματοδοτεί ακριβώς ένα underground όπως θα το ορίσουμε πιο μετά..αλλά είναι αν θέλεις η απαρχή ενός φαινομένου..

Β. Σ. Είναι ένα ορόσημο..

Θ. Μ. Ναι..Το 1983, επίσης, είναι περίπου 20 χρόνια μετά, κάτι που κλείνει έναν κύκλο, αλλά σηματοδοτεί και κάτι άλλο στο δικό μου μυαλό, κι εδώ αρχίζω να γίνομαι πιο υποκειμενικός και βιωματικός.. Είναι λίγο μετά την εκλογή του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Και έχω την αίσθηση ότι η άνοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία σηματοδότησε το τέλος πολλών πραγμάτων στην χώρα, όπως την εγκυρότητα της αριστεράς σε πολλά πράγματα, γιατί φαινομενικά η αριστερά είναι στην εξουσία, και την ίδια εποχή για διάφορους λόγους αρχίζουν σιγά-σιγά να κλείνουν ένα-ένα τα παραδοσιακά έντυπα του underground, οι παραδοσιακές δραστηριότητες της πλατείας Εξαρχείων, και ο χαρακτήρας της. Επομένως γύρω στο 1983 τα πράγματα αλλάζουν.

Β.Σ. Ας δώσουμε Θανάση μερικές συνισταμένες..μέσα από κάποια ερωτηματικά που χρειάζονται απαντήσεις.. Για παράδειγμα, ποιά ήταν η σχέση που είχε το δικό μας underground με το συνολικό φαινόμενο των sixties ... 


η συνέχεια εδώ

Περιβάλλον: μέρος της λύσης. Να αξιοποιηθεί για ισχυρή ανάπτυξη και δημιουργία απασχόλησης

  Το δυνητικό "πράσινο" κέντρο του κόσμου - γιατί πχ μια επιχείρηση υψηλής τεχνολογίας να πάει ...Ιρλανδία; 
του Κίμωνα Χατζημπίρου*
Το περιβάλλον είναι φυσικός πόρος αξιοποιήσιμος για ισχυρή ανάπτυξη και δημιουργία απασχόλησης σε νέους ελπιδοφόρους τομείς, με δυναμικές πράσινες πρωτοβουλίες. Η σημερινή κυβέρνηση οφείλει να διαμορφώσει νέα περιβαλλοντική πολιτική, η οποία να ευνοεί αντί να διώχνει τις ποιοτικές επενδύσεις. 
Το ελληνικό περιβάλλον έχει πολλαπλές φυσικές και πολιτιστικές διαστάσεις: αρχαιολογικοί και ιστορικοί χώροι, πανέμορφοι ορεινοί ή νησιωτικοί οικισμοί, φυσικά τοπία μεγάλης αισθητικής αξίας, χερσαίοι και θαλάσσιοι βιότοποι, τεράστια ποικιλία φυτών, πουλιών, ψαριών κ.λπ., μικροσκοπικοί οργανισμοί, που πολλοί μάλιστα είναι άγνωστοι στην επιστήμη. 
Αποτελεί επίσης ένα γοητευτικό πλαίσιο ζωής, εργασίας και αναψυχής, με μοναδικό φως, κλίμα, θάλασσα, αλλά και παραδοσιακή διατροφή. 
  • Σίγουρα μπορεί να προσελκύσει απεριόριστη πελατεία από ανεπτυγμένες ή ευημερούσες αναπτυσσόμενες χώρες και να στηρίξει έναν πολύμορφο και μακροπρόθεσμα βιώσιμο τουρισμό, αλλά όχι μόνο. 
  • Η υψηλή ποιότητα περιβάλλοντος μπορεί να αποτελέσει ισχυρό πόλο έλξης καινοτόμων επιχειρήσεων υψηλής τεχνολογίας ή παροχής υπηρεσιών σε πόλεις αλλά και σε μικρούς οικισμούς, αρκεί να διατίθενται επαρκή μέσα επικοινωνίας και συγκοινωνίας.
Στην Ελλάδα όμως εμφανίζονται έως τώρα ισχυρά αντικίνητρα, π.χ. γενικευμένη αυθαιρεσία και περιφρόνηση των κανόνων, παρουσία σκουπιδιών παντού, αλόγιστη και επικίνδυνη χρήση αυτοκινήτων κ.λπ. 
Οι τοπικές κοινωνίες, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, έχουν φανεί ανίκανες να διαφυλάξουν και να εκμεταλλευτούν τον φυσικό και πολιτιστικό πλούτο του χώρου τους. 
  • Τραγικό παράδειγμα αποτελεί η Αθήνα, η οποία θα μπορούσε να είναι ένας από τους πιο ελκυστικούς τουριστικούς και επιχειρηματικούς προορισμούς στον κόσμο. 
  • Περιοχές με πασίγνωστα ονόματα, όπως ...

Δευτέρα 16 Ιουλίου 2012

Πράσινη στροφή των ναυπηγείων: Μόνη ελπίδα παράκαμψης της τιμωρητικής απαγόρευσης εμπορικών και ναυπηγικών/επισκευαστικών δραστηριοτήτων και της ανεργίας του κλάδου

"Σχετικά με την τιμωρία των Ελληνικών Ναυπηγείων - λόγω των παράνομων επιχορηγήσεων της δεκαετίας του '90 - που έχει οδηγήσει σήμερα σε απαγόρευση δραστηριοποίησης των ναυπηγείων αυτών σε εμπορικές και ναυπηγοεπισκευαστικές δραστηριότητες και έτσι σε μεγάλη ανεργία στον κλάδο, η μόνη ελπίδα – όπως διαφαίνεται εμμέσως από την απάντηση της Κομισιόν σε σχετική ερώτησή μου προσφάτως αλλά και από τις συζητήσεις στην διημερίδα – είναι η διαμόρφωση ενός σχεδίου πράσινης στροφής του ναυπηγείου, κατά αρχάς σε κατασκευές πράσινων τεχνολογιών και μεσοπρόθεσμα μέσω εξειδίκευσης των ναυπηγείων σε πράσινες τεχνολογίες πλοίων, και η δέσμευση για σταδιακή αποπληρωμή μέρους τους προστίμου μέσα από την εισροή πόρων που θα προέλθουν από την αναζωογόνηση του κλάδου." 


Τα συμπεράσματα Διημερίδας του Νίκου Χρυσόγελου στο Ευρωκοινοβούλιο: Η επιβίωση των ναυπηγείων και των ακτοπλοϊκών συνδέσεων περνάει μέσα από την πράσινη οικονομία. Ευρωπαϊκή υποχρέωση το πρασίνισμα πλοίων και λιμανιών
“Η πράσινη στροφή της οικονομίας, στο πλαίσιο ενός συνεκτικού σχεδίου μεταρρυθμίσεων καθώς και συμφωνίας για συνεργασία μεταξύ των σχετιζόμενων φορέων, μπορεί να προσφέρει λύση στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι ακτοπλοϊκές συνδέσεις των νησιών όσο και τα ναυπηγεία και γενικότερα οι επιχειρήσεις που σχετίζονται με τις ναυπηγοεπισκευές και κατασκευές”. 
Αυτό το συμπέρασμα προέκυψε από το διήμερο συζητήσεων και παρουσίασης των ευρωπαϊκών πολιτικών αλλά και εμπειριών για την "Πράσινη Στροφή της Ναυτιλίας, των Λιμανιών, της Ακτοπλοΐας και της Ναυπηγοεπισκευαστικής Βιομηχανίας. Ακτοπλοϊκές συνδέσεις των νησιών" που διοργάνωσε την Τετάρτη 27 και Πέμπτη 28 Ιουνίου, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ο Νίκος Χρυσόγελος, ευρωβουλευτής των Οικολόγων Πράσινων/ Ομάδα Πράσινων στο Ευρωκοινβούλιο.

Στην διημερίδα συμμετείχε, μεταξύ άλλων, και ομάδα 30 εκπροσώπων ελληνικών επαγγελματικών και κοινωνικών φορέων – εργαζόμενοι στα ναυπηγεία Σύρου, Σκαραμαγκά και Περάματος, συνδικαλιστές από τον χώρο του μετάλλου, επαγγελματίες από τον χώρο των ναυπηγείων, εκπρόσωποι εργατικών κέντρων κι επαγγελματικών επιμελητηρίων, εκπρόσωποι πανεπιστημίων, νησιωτικών αυτοδιοικήσεων αλλά και περιβαλλοντικών οργανώσεων - προσκεκλημένοι του ευρωβουλευτή των Οικολόγων Πράσινων για να επωφεληθούν από την μεταφορά γνώσεων και εμπειριών, να θέσουν τα ερωτήματα και προτάσεις σε εκπροσώπους της Κομισιόν αλλά και για να έρθουν σε επαφή με πανευρωπαϊκούς φορείς και καλές πρακτικές στο πλαίσιο των ενδιαφερόντων τους.

Εισηγητές στη διημερίδα ήταν εκπρόσωποι σχετικών Διευθύνσεων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (Γεν. Διευθύνσεις Επιχειρήσεων και Βιομηχανίας, Μεταφορών, Θαλάσσιων Μεταφορών), προγραμμάτων της ΕΕ σχετικών με τις θαλάσσιες μεταφορές, την ναυτιλία, ευρωπαϊκών ναυπηγείων, του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Θαλάσσιων Λιμανιών καθώς και 3 μεγάλων ευρωπαϊκών λιμανιών, ερευνητικών κέντρων καθώς και ευρωπαϊκών περιβαλλοντικών δικτύων που δραστηριοποιούνται σε θέματα πρασινίσματος της ναυτιλίας. Σημαντική ήταν και η συνεισφορά εκπροσώπων του Ευρωπαϊκού Δικτύου Μικρών Νησιών καθώς και του Οργανισμού Θαλάσσιων Περιφερειών της Ευρώπης. Στην ημερίδα στις 28 Ιουνίου συμμετείχε και η Επίτροπος Θαλασσίων Υποθέσεων και Αλιείας, Μαρία Δαμανάκη.

Στόχος της ευρωπαϊκής διημερίδας και της επίσκεψης της ελληνικής αντιπροσωπείας ήταν η συμβολή στη διαμόρφωση ενός εναλλακτικού σχεδίου ανασυγκρότησης και πράσινης αναζωογόνησης των σχετικών κλάδων, αξιοποιώντας την πλούσια ευρωπαϊκή εμπειρία και καλές πρακτικές που ακολουθούνται σε άλλες χώρες. Οι εισηγήσεις περιέλαβαν ...

Η Ελλάδα Ανθίζει

Παρουσίαση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ταινίας αυστριακών σκηνοθετών για την Ελλάδα της κρίσης. Ενθουσιώδης η υποδοχή από το κοινό.

Δείτε εδώ το βίντεο από την παρουσίαση


Παρουσία του προέδρου του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου κ. Schultz, πολλών ευρωβουλευτών και πλήθος κόσμου έγινε η παρουσίαση της ταινίας αυστριακών σκηνοθετών με τίτλο "Η Ελλάδα Ανθίζει" την Τρίτη 11 Ιουλίου σε αίθουσα του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου. Παρόντες ήταν και οι σκηνοθέτες Fabian Eder και Katharina Stemberger.
"Η ταινία παρουσίασε μια ξεκάθαρη εικόνα αυτών που η κρίση μαστίζει εδώ και πολλά χρόνια και ξεγυμνώνει πολλά κλισέ και διάφορες ιδεοληψίες σχετικά με τους Έλληνες" δήλωσε κατά τη διάρκεια της συζήτησης που ακολούθησε με το κοινό ο επικεφαλής των αυστριακών σοσιαλιστών ευρωβουλευτών Jörg Leichtfried.
Ο αντιπρόεδρος του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου Othmar Karas, αυστριακός χριστιανοδημοκράτης, εξήρε την ταινία λέγοντας πως 
"είναι μια σημαντική υπενθύμιση να μη ξεχνάμε τους ανθρώπους πίσω από τη κρίση. Στην Ευρώπη μιλάμε πολύ ο ένας για τον άλλο και αντί να επαναλαμβάνουμε και να ενδυναμώνουμε τις προκαταλήψεις, πρέπει να βοηθάμε ο ένας τον άλλο να διαβεί το δύσκολο μονοπάτι των μεταρρυθμίσεων άνθρωποι στην Ελλάδα αισθάνονται σήμερα την κρίση πολύ βαθιά και είναι θύματα των λαθών πολλών γενεών πολιτικών από όλες τις πολιτικές παρατάξεις."
Η ευρωβουλευτής Ulrike Lunacek, επίσης από την Αυστρία, επικεφαλής των αυστριακών πράσινων ευρωβουλευτών, εκπροσωπώντας και την ομάδα των Πράσινων κατά την παρουσίαση της ταινίας δήλωσε πως
"Την ταινία αυτή αξίζει να τη δει κανείς για πολλούς λόγους: το έργο κάνει στη πράξη αυτό που η Κομισιόν και η Τρόικα έχουν αμελήσει. Ακούει τους έλληνες και συζητάει μαζί τους, όπως ...