Τρίτη 30 Απριλίου 2013

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του ελληνικού επιχειρείν

"Χωρίς μικρομεσαίες επιχειρήσεις, η ανεργία στον ιδιωτικό τομέα θα φτάσει το 95%, και τα έσοδα του κράτους θα πλησιάσουν ασυμπτωτικά το μηδέν!"

του Άγη Βερούτη*
Δυστυχώς το να επιχειρείς στην Ελλάδα είναι σαν αποτυχημένο ανέκδοτο. Ανυπομονείς να φτάσει στο τέλος του, και όταν φτάσει είναι αναντίστοιχο με τις προσδοκίες του ξεκινήματος.
Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει ιστορίες καθημερινής τρέλας, για όποιον υπέπεσε στο ατόπημα να προσπαθήσει να βιοπορίσει ως μη-υπάλληλος του ελληνικού κράτους;  
Από πού να ξεκινήσω; 
  • Από τον κυκεώνα χαρτιών και παραχαρτιών για να πουλήσει π.χ. μια νοικοκυρά τις μαρμελάδες της που φτιάχνει από τα φρούτα που της περισσεύουν από το περιβόλι της, και της ζητάνε εξέταση κοπράνων από το υπουργείο για να της δώσουν το χαρτί που θα πάει να κάνει έναρξη στην εφορία, να πληρώνει λογιστή για να της κρατάει βιβλία, να πληρώνει ΟΑΕΕ (πρώην ΤΕΒΕ) και στο τέλος να βγαίνει να πληρώνει στο κράτος περισσότερα από όσα εισπράττει;
  • Για το νεαρό που πήγε να ανοίξει ιντερνετικό κατάστημα για να πουλάει στο εξωτερικό ελληνικά προϊόντα όπως λάδι, κρασί και ξηρούς καρπούς, μάθαμε ότι χρειάζεται και εκείνος να κάνει εξέταση κοπράνων. Τελικά το ελληνικό νομοθετικό πλαίσιο για το επιχειρείν δείχνει κοπρολαγνικές τάσεις.
Η τελευταία μόδα καταγγελτικού λόγου για τους “κακούς” επιχειρηματίες είναι, λέει, ότι δηλώνουν εισόδημα χαμηλότερο από τους υπαλλήλους τους! Μα το εισόδημα του μικρομεσαίου επιχειρηματία είναι άμεσα συνδεμένο με την κερδοφορία της επιχείρησής του! 
Όταν το 85% των μικρομεσαίων χάνουν χρήματα, θέλει πολλή σκέψη για να καταλάβει κάποιος, ότι ο επιχειρηματίας που χάνει λεφτά η επιχείρησή του έχει μηδενικά έσοδα, και μάλιστα βάζει και χρήματα ή δανείζεται για να μη την κλείσει
Προφανώς, πρέπει κάποιος να είναι πολύ ηλίθιος για να μη το αντιλαμβάνεται αυτό, και προφανέστερα έχουμε πλειάδα τόσο ή και περισσότερο ηλιθίων με δημόσιο λόγο! Ακόμη και μέσα στη Βουλή! Εκτός αν ξέρουν πολύ καλά τί συμβαίνει, απλά επιτίθενται ακόμη μια φορά στο μίασμα του ιδιωτικού κέρδους. Εμετικό.

Επίσης, όποιος ήταν αρκετά βλαξ ώστε να αποπειραθεί να επιχειρήσει εν Ελλάδι, βρίσκεται αυτή τη στιγμή εγκλωβισμένος. 


   Από τη μια πλευρά ο ΟΑΕΕ (πρώην ΤΕΒΕ) απαιτεί 250-450 ευρώ το μήνα από κάθε επιχειρηματία, είτε η επιχείρησή του κερδίζει 50 χιλιάρικα το χρόνο, είτε χάνει 50 χιλιάρικα. 
Αυτό σημαίνει ότι το 85% των μικρομεσαίων που λειτουργούν μια ζημιογόνο επιχείρηση, πιθανότατα κάπου χρωστάει, άρα και ακόμη για να την κλείσουν θα πρέπει να έχουν χρήματα που ΔΕΝ έχουν
Το 40% των ασφαλισμένων στον ΟΑΕΕ είναι σε καθυστέρηση των εισφορών τους, με αποτέλεσμα να...

Δευτέρα 29 Απριλίου 2013

Τι ορίζει τον νέο Προοδευτισμό σήμερα;

You never change things by fighting the existing reality. To change something, build a new model that makes the existing model obsolete 
Buckminster Fuller, Αμερικανός φιλόσοφος

του Χαράλαμπου Κακολύρη
"Η λιτότητα η ίδια είναι η κρίση", έλεγε αρχηγός πολιτικού κόμματος σε πρόσφατη συνέντευξή του. Άποψη διαδεδομένη σε σημαντική μερίδα ψηφοφόρων στη χώρα, όλο και μεγαλύτερη. 
Ξεχάσαμε γρήγορα πως το 2008 που ξοδεύαμε 10 δις περισσότερα απ τα έσοδα μας -στον αντίποδα προφανώς της λιτότητας- ο ρυθμός ανάπτυξης ήταν αρνητικός, ενώ τον επόμενο χρόνο που το πρωτογενές έλλειμμα (χωρίς τους τόκους) εκτινάχθηκε στα 24 δίς ευρώ (!) η ύφεση αυξήθηκε πάνω από 3%. Άρα, μάλλον δεν είναι τόσο απλό. 
Ξεχάσαμε ακόμα ότι το χρέος αυξανόταν από διαδοχικά μεγάλα ελλείμματα ώσπου να γίνει μη διαχειρίσιμο το 2010, επειδή καταναλώναμε αρκετά πάνω απ τον μέσο όρο την στιγμή που είχαμε μικρότερο του μέσου εισοδήματος κι η παραγωγικότητα της εργασίας μας ήταν πολύ χαμηλότερη της μέσης τιμής στην Ε.Ε.

Ας είμαστε ειλικρινείς: Aπό τη στιγμή που τα επιτόκια δανεισμού έγιναν απαγορευτικά, δεν είχαμε άλλη επιλογή απ το να ισοσκελίσουμε τον προϋπολογισμό μας. Κάποιο χρόνο όμως είχαμε, να συζητήσουμε ποια λιτότητα θα ήταν δικαιότερη, ποιο παραγωγικό μοντέλο ήταν προτιμότερο και τι κοινωνικό κράτος χρειαζόμασταν, δεδομένου πως η Ε.Ε., η Ε.Κ.Τ. και το Δ.Ν.Τ. προσφέρθηκαν να χρηματοδοτήσουν νέα δημοσιονομικά ελλείμματα για λίγα χρόνια. Δεν το κάναμε, κι έτσι -χωρίς σχέδιο- ελάχιστες μεταρρυθμίσεις στην Οικονομία και στο κράτος έγιναν, με αποτέλεσμα αφενός η απαραίτητη προσαρμογή να ναι μεγαλύτερη, άδικη και με τραγικές πολλές φορές επιπτώσεις για τους πιο αδύνατους και αφετέρου τα βήματα προς μια αναγκαία αλλαγή υποδείγματος αμελητέα. Ποίο θα μπορούσε όμως να αποτελέσει ένα προοδευτικό μοντέλο μεταρρυθμίσεων σήμερα;

Στην αρχή της δεκαετίας του ‘80 η Δανία και περίπου μια δεκαετία μετά η Φιλανδία, η Σουηδία και η Νορβηγία αντιμετώπισαν οικονομικά προβλήματα παρόμοια με της Ελλάδας, αλλά και άλλων Ευρωπαϊκών χωρών. 
Στη Σουηδία για παράδειγμα, στην αρχή της δεκαετίας του ’90 οι κρατικές δαπάνες ήταν εξαιρετικά υψηλές (67% του ΑΕΠ) όπως και οι φορολογικοί συντελεστές, ενώ το έλλειμμα ήταν διψήφιο (11%) και ο ρυθμός αύξησης του χρέους ανησυχητικός (70% του ΑΕΠ). Το μοντέλο της βαριάς φορολογίας που συντηρούσε υψηλές δαπάνες προφανώς δε λειτουργούσε πλέον, η Σουηδία -τρίτη πλουσιότερη χώρα το 1970- είχε πέσει έντεκα θέσεις χαμηλότερα. 
Σ’ εκείνο το σημείο, επιστρατεύοντας το πραγματισμό τους οι Σουηδοί, αλλά κι άλλοι Σκανδιναβοί σε μικρότερο βαθμό, αποφάσισαν να προσθέσουν σημαντική δόση οικονομίας της αγοράς στο υπόδειγμα τους, ώστε τελικά να διατηρήσουν το κοινωνικό τους κράτος. 
Ενδεικτικά, οι ιδιώτες άρχισαν να συμμετέχουν και να ανταγωνίζονται στη παροχή υπηρεσιών (π.χ. τότε εισήχθει το καθολικό σύστημα κουπονιών εκπαίδευσης στη Σουηδία, ενώ εταιρείες ανέλαβαν τη διοίκηση δημοσίων νοσοκομείων στη Νορβηγία ή στη Δανία), η Φιλανδία έδωσε έμφαση στην ανάπτυξη της οικονομίας της μέσω venture capital, η Δανία την ίδια περίοδο έκανε πράξη το flexicurity: ευελιξία στις απολύσεις που ενισχύει την επιχειρηματικότητα και φέρνει έσοδα αλλά ταυτόχρονα γενναίες παροχές στους ανέργους και δημόσια συνδρομή στην επανεκπαίδευση τους, η Νορβηγία ξεκίνησε το sovereign wealth fund, Petroleum Fund τότε, The Government Pension Fund of Norway αργότερα, με αποτίμηση περίπου 4 τρις νορβηγικές κορώνες το οποίο κατέχει ένα απ τα μεγαλύτερα μετοχικά χαρτοφυλάκια στην Ευρώπη. 

Σήμερα, οι δαπάνες έχουν μειωθεί εντυπωσιακά στη Σουηδία (49%, χαμηλότερες ακόμα κι απ την Ελλάδα ως ποσοστό του ΑΕΠ!), οι φόροι είναι σημαντικά μικρότεροι, ο μέσος ρυθμός ανάπτυξης της ήταν μεγαλύτερος του μέσου Ευρωπαϊκού για όλο αυτό το διάστημα, ο προϋπολογισμός ισοσκελίστηκε και το χρέος αποκλιμακώθηκε σημαντικά. Κι όχι μόνο αυτό, μελετώντας διαφορετικούς δείκτες, από την παραγωγικότητα και τη καινοτομία έως τη κοινωνική κινητικότητα και την ανισότητα, οι επιδόσεις της χώρας είναι εντυπωσιακές (*) 

Πού οδηγούν όμως όσα αναφέρθηκαν παραπάνω;
Υποστηρίζω ότι αυτό ακριβώς ορίζει αυθεντικά το νέο Προοδευτισμό σήμερα: 
Ο πραγματισμός, η απαγκίστρωση από την ιδεολογική ...

"Φιλελεύθεροι και σοσιαλδημοκράτες, άνθρωποι της πολιτικής οικολογίας, πραγματιστές και μεταρρυθμιστές, προοδευτικοί πολίτες να χαράξουμε έναν νέο δρόμο, περπατώντας τον μαζί"

Δράση: Ανοικτό Συνέδριο στις 25-26 Μαΐου

Ασχολούμενοι, όχι σχολιαστές!

του Αντύπα Καρίπογλου*

 Ένα χρόνο πριν, η Δράση κατέβηκε στις εκλογές με το σύνθημα «πολίτες, όχι πελάτες». Συγκέντρωσε 115.000 ψήφους και ποσοστό 1,8%. Αυτό δεν σημαίνει ότι το υπόλοιπο 98.2% ήταν πελάτες. 

Η μεγάλη του πλειοψηφία ήταν πολίτες, πολλοί από τους οποίους ζητούσαν – και ζητούν – τα ίδια πράγματα που ζητά η Δράση. Μια ανοιχτή, δημοκρατική κοινωνία, κράτος δικαίου, ελεύθερη οικονομία που θα επιτρέψει στους παραγωγικούς Έλληνες του ιδιωτικού τομέα να παράγουν πλούτο και στους παραγωγικούς δημόσιους υπάλληλους να υπηρετούν τον πολίτη αμειβόμενοι αξιοπρεπώς, σύγχρονη παιδεία που θα δώσει στα παιδιά μας τα εφόδια να αντιμετωπίσουν το μέλλον και σε μας να εκμεταλλευτούμε την νέα γνώση, εγγύηση της ελευθερίας, της ασφάλειας και της περιουσίας των πολιτών, ένα κοινωνικό κράτος που δεν θα παίρνει από τους φτωχούς για να επιδοτεί τυφλούς που βλέπουν και κουτσούς που τρέχουν, αλλά θα βοηθά τους πραγματικά αδύναμους, θα στηρίζει τους άτυχους, θα εξασφαλίζει αξιοπρεπή γηρατειά στους απόμαχους. Αυτά, δηλαδή, που αποτελούν τα ελάχιστα για ένα ευρωπαϊκό κράτος.

Παρά την συμφωνία πολλών πολιτών με την Δράση, αυτοί επέλεξαν – όπως είχαν κάθε δικαίωμα, και όχι χωρίς μεγάλη ευθύνη δική μας – άλλους πολιτικούς σχηματισμούς. Οι οποίοι, παρ’ ότι στελεχώνονται και από άξιους πολιτικούς, όταν ήρθε η ώρα, δεν τίμησαν τους πολίτες, αλλά συνεχίζουν να ενδιαφέρονται μόνο για τους πελάτες. Μόλις χθες, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, αντί μεταρρυθμίσεων, αντί να δώσουν μια ανάσα στον ετοιμοθάνατο ιδιωτικό τομέα, επέλεξαν να πουλήσουν ελπίδα στους ανέργους και να δώσουν ευκαιρία για ρουσφέτια στους κομματάρχες τους δημάρχους, «αντιμετωπίζοντας» την ανεργία με πεντάμηνες προσλήψεις εκτός ΑΣΕΠ στους Δήμους. Δέκα μήνες «μεταρρυθμιστικής» κυβέρνησης, απέδειξαν και στον πιο καλόπιστο οπαδό των μεταρρυθμίσεων ότι τα παλιά κόμματα δεν πρόκειται να εγκαταλείψουν τους πελάτες τους για τους πολίτες. Και έκαναν αδήριτη πια ανάγκη την συνεργασία των πολιτών με την συμμετοχή τους σ’ έναν ενιαίο πολιτικό φορέα. Την κοινή προσπάθεια, την ένωση δυνάμεων απέναντι σ’ ένα πολιτικό σύστημα που φαίνεται αποφασισμένο να μας πάρει μαζί του.

Όταν ιδρύσαμε την Δράση, τον Μάρτιο του 2009, την εποχή της «θωρακισμένης οικονομίας» του Κ. Καραμανλή, του «λεφτά υπάρχουν» του Γ.Παπανδρέου και του πάρτυ των διακοποδανείων στην ελληνική κοινωνία, προειδοποιούσαμε για την επερχόμενη οικονομική καταστροφή και τον κίνδυνο για την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Δεν εισακουστήκαμε. Καλέσαμε «…όλους τους πολίτες, που μαζί μας αναφωνούν με αγανάκτηση ‘δεν πάει άλλο’, να απεγκλωβιστούν από τα παρακμιακά κομματικά κατεστημένα και να συστρατευθούν μαζί μας. […] όλους τους προοδευτικούς πολίτες, κεντροαριστερούς και κεντροδεξιούς, σοσιαλδημοκράτες και φιλελεύθερους, εκσυγχρονιστές και πραγματιστές, να συνεργασθούμε, ώστε να αναστρέψουμε την ακάθεκτη πορεία μας προς την παρακμή.», όπως επί λέξει λέγαμε στην ιδρυτική μας διακήρυξη

Δεν το πετύχαμε. Τα εκλογικά αποτελέσματα έδειξαν ότι οι πολίτες που υποστηρίζουν τις ίδιες πολιτικές θέσεις είναι υπεραρκετοί για να συγκροτήσουν μια πολιτική δύναμη ικανή να αλλάξει την πορεία της χώρας. Εμφανιστήκαμε, όμως, μοιρασμένοι σε μικρά και μεγάλα κόμματα. Και μείναμε όλοι απ΄ έξω, όσοι διαλέξαμε τα μικρά λόγω του ορίου του 3% κι όσοι επέλεξαν να δώσουν την μάχη μέσα από τα μεγαλύτερα λόγω των κομματικών μηχανισμών, αφήνοντας να κυβερνούν αυτοί που βολεύονται με την σημερινή άθλια πραγματικότητα και να αντιπολιτεύονται αυτοί που δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Κι αφήσαμε να σπάσει το αυγό και το φίδι να μεγαλώνει κάθε μέρα τρεφόμενο από την αδιαφορία του πελατειακού πολιτικού συστήματος για τους πολίτες.

Δεν υπάρχει πια άλλος χρόνος. Η Δράση, από το καλοκαίρι διακήρυξε πως διαθέτει όλες της τις δυνάμεις, όλα τα θεσμικά της πλεονεκτήματα ως κόμμα που συμμετείχε σε τρεις εκλογικές αναμετρήσεις, όλη την γνώση και εμπειρία που απέκτησε, χωρίς καμιά διάθεση ηγεμονισμού, χωρίς παρασκηνιακές συμφωνίες, παραμερίζοντας προσωπικές φιλοδοξίες και ιδεοληψίες, στην διάθεση όλων όσων συμμερίζονται την ίδια αγωνία κι έχουν την διάθεση να παλέψουν για μια ανοιχτή, δημοκρατική και ευημερούσα κοινωνία. Φιλελεύθεροι και σοσιαλδημοκράτες, άνθρωποι της πολιτικής οικολογίας, πραγματιστές και μεταρρυθμιστές, προοδευτικοί πολίτες να χαράξουμε έναν νέο δρόμο, περπατώντας τον μαζί. 

Ξέρω πως η πρόσκληση αυτή επικρίνεται ως "αποϊδεολογικοποίηση". Διαφωνώ. Είναι πρόσκληση στην πιο σκληρή ιδεολογική μάχη. Γιατί αυτήν την ώρα ...

Κυριακή 28 Απριλίου 2013

Αθάνατο πελατειακό κράτος! Ρουσφέτια ξανά με νέα (ν)τροπολογία νύχτα...


Την ώρα που ο ιδιωτικός τομέας της οικονομίας και η μικρή και μεσαία επιχειρηματικότητα εγκαταλείπονται στην κατάρρευση, την ώρα που όλες οι ρυθμίσεις οφειλών, τα επιδόματα ανεργίας, οι επιδοτούμενες θέσεις εργασίας όπως και οι απαραίτητες ενημερότητες των ελεύθερων επαγγελματιών τίθενται με τέτοιους απαγορευτικούς όρους ώστε να μην αφορούν κανέναν, το κομματικό κράτος επιτρέπει στον εαυτό του κι άλλες ρουσφετολογικές προσλήψεις εκτός ΑΣΕΠ εν μέσω κορύφωσης της κρίσης :

από την drassi.gr 
Οι εποχές άλλαξαν, ο παλαιοκομματισμός όχι

Με τροπολογία την ημερομηνία ψήφισης του πολυ-νομοσχεδίου του Υπουργείου Οικονομικών παρέχεται η δυνατότητα στους Δήμους και τις Περιφέρειες να προσλάβουν προσωπικό με πεντάμηνες συμβάσεις και εκτός ΑΣΕΠ. Πρόσχημα είναι η ανακούφιση ανέργων. Δεν διαφέρει σε τίποτε αυτή η τακτική αντιμετώπισης της ανεργίας από τη διακηρυγμένη πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για 100.000 νέες προσλήψεις στο Δημόσιο.

Αλλά με δεδομένο ότι οι διαδικασίες προσλήψεων εξαιρούνται από το ΑΣΕΠ και τη μέχρι τώρα πρακτική της τρικομματικής για τη στελέχωση του κρατικού μηχανισμού, οι αναλογίες, τα 5-2-1 ή 4-2-1 θα βασιλέψουν, ενώ οι συναλλαγές με τα σωματεία των εργαζομένων στους ΟΤΑ για τα ονόματα των προσληπτέων θα διασφαλίσουν ότι δεν θα υπάρξει συνδικαλιστική αντίδραση. Φυσικά, πρόκειται για κανονικότατα ρουσφέτια, τα οποία φαίνεται ότι εντείνονται εν όψει των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών που θα γίνουν το Μάιο του 2014.

Η Δράση αποδοκιμάζει με τον πλέον έντονο τρόπο αυτή τη ρύθμιση, αλλά και την παλαιοκομματική νοοτροπία που σηματοδοτεί και καλεί τους Δημάρχους που υποστήριξε, τον κ. Γιώργο Καμίνη και τον κ. Γιάννη Μπουτάρη, να μην κάνουν καμμία τέτοια ρουσφετολογική πρόσληψη. Ελπίζουμε ότι οι υγιείς δυνάμεις στην τοπική αυτοδιοίκηση θα σταθούν ανάχωμα στον παλαιοκομματισμό, που υψώνει με περισσή αυθάδεια το κεφάλι του.




Σάββατο 27 Απριλίου 2013

Τα μέλη του ρεύματος της πολιτικής οικολογίας ThinkΠ, αποχωρούν από τους "Οικολόγους Πράσινους" και από τις θέσεις στην ηγεσία τους

Είκοσι και πλέον, και από τα πλέον ενεργά και ιστορικά στελέχη της φιλοευρωπαϊκής πτέρυγας των Οικολόγων Πράσινων, ανακοίνωσαν με κείμενό τους (http://thinkpi.gr/?p=369) πως αποχωρούν από το κόμμα. Ανάμεσά τους ο δεύτερος στο ψηφοδέλτιο επικρατείας των εκλογών του 2012 Νίκος Μυλωνάς, τα εκλεγμένα μέλη του Πανελλαδικού Συμβουλίου Κώστας Κατώπης, Ελένη Παρασκευοπούλου και Αλέκα Μελιάδου και επτά υποψήφιοι βουλευτές του κόμματος στις πρόσφατες εκλογές.

Αν και δηλώνουν πως η χώρα έχει σήμερα «περισσότερο από ποτέ ανάγκη από την πολιτική οικολογία», οι «20» καταγγέλλουν πως οι Οικολόγοι Πράσινοι «σύρονται βήμα-βήμα στην αγκαλιά της αριστεράς». Διαπιστώνουν πως στο «γραφειοκρατικό μηχανισμό της ηγεσίας των Οικολόγων Πράσινων» σοβεί «ένας αγώνας επικράτησης, αφυδατωμένος από την πολιτική... που θα δίνεται σε αίθουσες δικαστηρίων ή στο επίπεδο της κομματικής εξόντωσης του ενός από τον άλλο».

Τέλος δηλώνουν οπαδοί των μεταρρυθμίσεων και της ευρωπαϊκής ομοσπονδοποίησης και διαβεβαιώνουν πως θα είναι παρόντες στους «αγώνες για την αντιμετώπιση της οικονομικής, κοινωνικής και περιβαλλοντικής κρίσης».

Στο πρόσφατο συνέδριο της Λαμίας, που αποφάσισε την «επανεκκίνηση» των Οικολόγων Πράσινων, οι «20» συμμετείχαν στην πλειοψηφία και συνεισέφεραν ενεργά στη σύνταξη της πολιτικής του απόφασης. Οι εσωκομματικές όμως εξελίξεις που ακολούθησαν, με την έμπρακτη αναθεώρηση του πνεύματος της πολιτικής απόφασης της Λαμίας από την ηγεσία των Οικολόγων-Πράσινων, την «περίεργη» και ταραχώδη ομαδική προσχώρηση 184 πρώην στελεχών του ΠΑΣΟΚ στους Οικολόγους Πράσινους και τα διαρκή -και αντίθετα στις πολιτικές αποφάσεις του συνεδρίου της Λαμίας- ανοίγματα του Μιχάλη Τρεμόπουλου στο ΣΥΡΙΖΑ, τους οδήγησαν στην οριστική απόφαση να διακόψουν κάθε πολιτικό τους δεσμό με τους Οικολόγους Πράσινους

Κάποιες τελευταίες σκέψεις πριν τον αποχαιρετισμό
των Νίκου Μυλωνά, Κωνσταντίνου Κατώπη, Αλέξανδρου Αποστόλου, Δημήτρη Νοταρά, Ελένης Παρασκευοπούλου, Καλής Παναγιωτίδου, Δημήτρη Παπακωνσταντίνου, Δημήτρη Μπάρδη, Αθηνάς Κοϊμτσίδου, Γιάννη Καραμήτρου, Κωνσταντίνου Γκαράκη, Αλέκας Μελιάδου, Μιχάλη Αντύπα, Δημήτρη Στασινόπουλου, Λιάνας Κατώπη, Αλέξανδρου Λαλάκου, Αντρέα Κουσουρή, Μιχάλη Ασημακόπουλου, Δημήτρη Μπανάκου, Γιάννη Γεωργίου, Γιώργου Κριμιτσά, Δημήτρη Κουτσουρέλη.

Think Π
Βρισκόμαστε σε ένα κομβικό σημείο για τις εξελίξεις στη χώρα και την Ευρώπη, για τη μορφή που θα πάρει η οικονομική, κοινωνική και περιβαλλοντική ανασυγκρότησή τους. Οι σημερινές επιλογές θα καθορίσουν την εικόνα της χώρας και τη μορφή της Ευρώπης για πολλές δεκαετίες.
Αυτή τη στιγμή η χώρα, εμείς, έχουμε περισσότερο από ποτέ ανάγκη την πολιτική οικολογία. Αν αναζητάμε λύσεις βιώσιμες και κοινωνικά δίκαιες, χρειάζεται να επηρεάσουμε τις εξελίξεις προς την κατεύθυνση των ιδεών, που υπερασπίζεται η πολιτική οικολογία. Χρειαζόμαστε ένα πράσινο κόμμα που:
·        θα υπερασπίζεται την πολιτική του αυτονομία διεκδικώντας τη διαμόρφωση ενός διακριτού πράσινου πόλου. Που δεν θα είναι ουρά εκλογικών ή άλλων σχεδιασμών «δεξιών» ή «αριστερών» σχηματισμών.
·        θα αποτελέσει ένα νέο παράδειγμα πολιτικής λειτουργίας μακριά από γραφειοκρατικούς μηχανισμούς και πελατειακές σχέσεις. Που θα βασίζεται και θα ενθαρρύνει την εθελοντική συμμετοχή των μελών του αξιοποιώντας από τα κρατικά προνόμια και την χρηματοδότηση τα ελάχιστα απαραίτητα για τη λειτουργία του. Όπου τα μέλη θα είναι ενεργά πολιτικά υποκείμενα και όχι υποσύνολα “καρτών” στα χέρια κάποιων “αρχηγών”.
·        οι σχέσεις μεταξύ αυτών που απαρτίζουν την ηγεσία, ο τρόπος που ασκούν την πολιτική όσοι αποτελούν την ηγεσία θα διέπεται από τις αρχές της σύνθεσης, της αμοιβαίας εμπιστοσύνης και της συναίνεσης. Που οι αντιπαραθέσεις θα είναι πολιτικές και οι προσωπικές επιδιώξεις δε θα υπερισχύουν του κοινού συμφέροντος.
Οι Οικολόγοι Πράσινοι (ΟΠ) σήμερα με κύρια ευθύνη της ηγεσίας τους δεν ανταποκρίνονται σε τίποτα από τα παραπάνω αναπαράγοντας τα χειρότερα χαρακτηριστικά των παραδοσιακών κομμάτων. 
Στο εσωτερικό αυτής της ηγεσίας έχει ξεσπάσει ένας άγριος πόλεμος με μόνο διακύβευμα τον έλεγχο του κόμματος. Χωρίς διαφορές στις πολιτικές προτάσεις, χωρίς διαφορές στις πρακτικές, χωρίς αρχές. Όλα επιτρέπονται για να καταληφθεί η εσωκομματική εξουσία.
Σε πολιτικό επίπεδο, ανεξαρτήτως της τελικής έκβασης του αλληλοσπαραγμού και παρά τη σαφή αντίθετη άποψη των μελών τους, οι ΟΠ βήμα – βήμα σύρονται στην αγκαλιά της αριστεράς[i]. Η πορεία φαίνεται ότι θα ολοκληρωθεί μέχρι τις ερχόμενες Ευρωεκλογές.
Η κοινωνία όμως, δεν ενδιαφέρεται για αυτές τις εσωκομματικές «μάχες». Αδιαφορεί για «ηγέτες» που δεν αποδεικνύονται άξιοι να ανοίξουν νέους δρόμους. Οι εξελίξεις στους ΟΠ είναι οδυνηρές για όσους και όσες ενδιαφέρονται για τις προοπτικές της πολιτικής οικολογίας στη χώρα μας.
Λυπούμαστε που δεν μπορέσαμε να αποτρέψουμε αυτές τις εξελίξεις. Που πιστέψαμε ότι μπορούσαν να δοθούν νέες ευκαιρίες. 
Προτείναμε ανοικτά και δημόσια συγκεκριμένα μέτρα για την ανακοπή αυτής της καταστροφικής πορείας. Οι προτάσεις αυτές γίνονταν συχνά δεκτές από τα μέλη στα συνέδρια[ii], όμως πάντα απορρίπτονταν στην πράξη[iii] από το γραφειοκρατικό μηχανισμό της ηγεσίας των ΟΠ, αφού έρχονταν σε ευθεία σύγκρουση μαζί του. Προειδοποιήσαμε πολλές φορές για την πορεία που έχουν πάρει τα πράγματα[iv]
Όλες οι προειδοποιήσεις μας έπεσαν στο κενό. 
Δεν πρόκειται να παρακολουθήσουμε πια έναν αγώνα επικράτησης αφυδατωμένο από την πολιτική. Έναν αγώνα που θα δίνεται σε αίθουσες δικαστηρίων ή στο επίπεδο της κομματικής εξόντωσης του ενός από τον άλλο. Δεν μπορέσαμε να τον αποτρέψουμε. Δεν πρόκειται όμως να συμβάλουμε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στην καταστροφή των προοπτικών της πολιτικής οικολογίας.
Αποχωρούμε από το μόρφωμα των ΟΠ, το οποίο δεν εκπροσωπεί πια την πολιτική οικολογία.
Διαβεβαιώνουμε τις φίλες και τους φίλους που παραμένουν στους ΟΠ ή που αποχώρησαν απογοητευμένοι από το εγχείρημα των ΟΠ, τους φίλους και τις φίλες που ανεξάρτητα από κομματική ένταξη ενδιαφέρονται για ...

Μήπως πρέπει να αλλάξει τώρα το ασφαλιστικό των ελεύθερων επαγγελματιών;

από το Ημερολόγιο κρίσης ενός ελεύθερου επαγγελματία*

Οι Ελεύθεροι Επαγγελματίες θέλουμε να επιβιώσουμε στην κρίση και κάνουμε τα αδύνατα δυνατά γι αυτό. Όμως το πολυνομοσχέδιο κινείται στην αντίθετη κατεύθυνση: με την μη-ρύθμιση που προωθεί στις καταναγκαστικές οφειλές μας στα ταμεία μας και πρώτα απ΄όλα στο ΤΕΒΕ/ΟΑΕΕ μας σπρώχνει στο αδιέξοδο.

  • Μια ανόητη εγκατάλειψη των ΕΕ μόνο και μόνο για να εισπραχθεί η επόμενη δόση. 
  • Μια ανόητη διαπραγμάτευση με την τρόικα στο επίπεδο αριθμού δόσεων και όχι βιωσιμότητας των μικρών επιχειρήσεων και των αυτοαπασχολούμενων. 
  • Μια ανόητη πρόβλεψη για έσοδα που δεν στηρίζεται πουθενά.
Η ρύθμιση θα καταρρεύσει. Οι ΕΕ δεν μπορούν καν να την προχωρήσουν με τους όρους που έχουν τεθεί - έστω και με τον φόβο των δικαστηρίων.
Το επόμενο διάστημα, τα κόμματα της τρικοματικής θα δεχτούν πιέσεις να σταματήσουν τις διώξεις. Αλλά το ασφαλιστικό μας πρόβλημα θα παραμένει άλυτο.
Μήπως είναι καιρός να αλλάξει συνολικά;

Σήμερα, μια εισφορά δίνει μια σύνταξη (με την βοήθεια της κρατικής συνεισφοράς/επιδότησης που όλο και λιγοστεύει). 

Το σύστημα είναι "ανταποδοτικό" και όχι "κεφαλαιοποιητικό" όπως αλλού και όπως στην ιδιωτική αγορά ασφαλίσεων. 
Σε λίγο, ούτως ή άλλως, το ΤΕΒΕ δεν θα μπορεί να δίνει συντάξεις - γι αυτό και θέλουν να τις μειώσουν (προσπάθησαν ήδη στα "μουλωχτά") 35%...
 

Αν καταργηθούν τώρα οι εισφορές και το ΤΕΒΕ και οι συντάξεις δίνονται από τον προϋπολογισμό (από τους φόρους μας) και ταυτόχρονα απελευθερωθεί το σύστημα για όποιον όποια θέλει και μπορεί να έχει και ιδωτική ασφάλιση για σύνταξη και περίθαλψη, η μεν αγορά θα ανασάνει, τα έξοδα συντήρησης των ταμείων θα εξοικονομηθούν και η βασική σύνατξη θα είναι εγγυημένη για όλους. 
Ταυτόχρονα μπορούν να δουλέψουν ιδιωτικά κεφαλαιοποιητικά συστήματα όπου ο ατομικός λογαριασμός σύνταξης θα καθορίζεται από τον/την ασφαλισμένο/η και ανάλογα τις επιπλέον δυνατότητές του/της. 

Δεν είναι καλύτερα; Και εκεί δεν υπάρχουν διώξεις και καταναγκασμοί λες και είμαστε δικατοτορικό καθεστώς...

*κοινότητα στο facebook

Παρασκευή 26 Απριλίου 2013

Η τρικομματική κυβέρνηση δεν "τραβάει"


Προχτές, η αρχιεπισκοπή Αθηνών ανακοίνωσε ότι θα πάρει 3.370.000 (τρία εκατομμύρια τριακόσιες εβδομήντα χιλιάδες ευρώ) από τα ΕΣΠΑ για να φτιάξει καινούργιο site! Μιλάμε για το ακριβότερο site του κόσμου. Και δεν σηκώθηκαν οι πέτρες να δείρουν και την κυβέρνηση και την αρχιεπισκοπή. Ούτε ενδιαφέρθηκε κανένας πάρεδρος του Συμβουλίου Επικρατείας. Λεφτά που υποτίθεται ότι έπρεπε να πάνε για ανάπτυξη. 
του Δημήτρη Φύσσα*


Και ο πιο καλόπιστος υποστηρικτής της θα απέφευγε να χαρακτηρίσει την κυβέρνησή μας "μεταρρυθμιστική", ιδιαίτερα μετά και το τελευταίο κρούσμα παλαιοκομματισμού: εννοώ το διορισμό έξι νέων υπουργών κι ενός υφυπουργού. Σύνολο εφτά νέα μέλη για το υπουργικό συμβούλιο, που έφτασε αισίως τα 48. Εντάξει, δεν είναι το μεγαλύτερο, αλλά αν σκεφτεί κανείς τόσο τις διακηρύξεις περί «ευέλικτου σχήματος» όσο και την οικονομική κρίση κι αν συγκρίνει με τον αριθμό των μελών έναν αιώνα πριν (τα μισά και λιγότερα στις κυβερνήσεις π.χ. του Ελ. Βενιζέλου), τότε απογοητεύεται.
Δεν είναι μόνο ότι θα πρέπει να πληρώσουμε εφτά ανθρώπους για να μην κάνουν απολύτως τίποτα –τι μπορεί να κάνει ο «αναπληρωτής υπουργός Μακεδονίας-Θράκης», τη στιγμή που και ο κανονικός υπουργός είναι παντελώς άχρηστος– στην Ελλάδα των 13 περιφερειαρχών, που είναι σχεδόν τοπικοί πρωθυπουργοί. Είναι ότι ο καθένας απ’ αυτούς θα θέλει γραμματείς και φαρισαίους και αστυνομικούς και λοιπούς παρατρεχάμενους και υπουργικά αυτοκίνητα και έξοδα παραστάσεως και δε συμμαζεύεται. 

Μερικά εκατομμύρια ευρώ θα πάνε στο βρόντο, άσε που όλο και κάποιος απ’ αυτούς θα χωθεί στο δημόσιο για να «σταδιοδρομήσει» σε μόνιμη θέση.

Η κυβέρνησή μας αρνείται να απολύσει έστω κι έναν επίορκο και καταδικασμένο τελεσίδικα δημόσιο υπάλληλο (ας είμαστε δίκαιοι: σ’ αυτό συμφωνούν και οι 300 της Βουλής, στο μόνο). Αρνείται να ψηφίσει έστω την αξιολόγησή τους. 
Δεν προχωρεί σε κανένα θεσμικό εκσυγχρονισμό. Διατηρεί πολλά από τα ειδικά μισθολόγια και συντεχνιακά προνόμια (δικαστές, φαρμακοποιοί, υπάλληλοι βουλής κ.λπ.). Δεν βελτιώνει καν τις εφορείες. 
Δεν την ενδιαφέρει η καταστροφή του ιδιωτικού τομέα, η ανεργία των μισθωτών και των αυτοαπασχολούμενων. Κι αν πιάνει σε κάποιο βαθμό μερικούς από τους στόχους του μνημονίου, αυτό οφείλεται αποκλειστικά στην αύξηση της φορολογίας και σε κάποιες πιέσεις της τρόικας που αποκαλύπτουν π.χ. συνταξιούχους-μαϊμούδες. Και, στο μεταξύ, ψήνεται ο καινούργιος φόρος για τα ακίνητα ή τα νέα χαράτσια όσο οι στόχοι δεν θα βγαίνουν.
Ο πρωθυπουργός κρύβεται αρκούντως, αφήνει τους υπουργούς του να φαίνονται (εύκολο είναι, οι περισσότεροι δεν κάνουν τίποτα απολύτως), ο ίδιος πρέπει να προστατευτεί, υποτίθεται ότι αποτελεί μη αναλώσιμο «εθνικό κεφάλαιο». 
Ο κ. Βενιζέλος, έχοντας επιπλεύσει (προσωρινά;) μετά τη λαίλαπα Λαγκάρντ, μας απειλεί με διάφορες νέες ρητορείες και λεξιλαγνείες που ανακαλύπτει κάθε τόσο. 
Ο κ. Κουβέλης και η ΔΗΜΑΡ του ψάχνονται σ’ ένα θλιβερό παιχνίδι ...

Οι Δ.Υ. ίσως πρέπει να ξανασκεφτούν όσα άκουγαν όλα αυτά τα χρόνια

Αντί να εξηγήσουν στους δημόσιους υπαλλήλους και να τους κινητοποιήσουν στην εξυπηρέτηση της κοινωνίας που χειμάζεται από την κρίση, διέλυσαν τον δημόσιο τομέα πολλαπλασιάζοντας το αντίκτυπο της κρίσης. Καταστρέφοντας συγχρόνως και τους ίδιους τους δημοσίους υπαλλήλους. Τους έκαναν φτωχούς συνταξιούχους, εργαζόμενους με χαμηλό μισθό, τώρα τους απολύουν και στο τέλος. Πάντα για το καλό τους.
Φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι; 


του Φώτη Γεωργελέ*

Εξώθησαν στη σύνταξη δεκάδες χιλιάδες Δ.Υ., οριζόντια, στο σωρό, ανάκατα, αφαιρώντας από το δημόσιο και ανθρώπους πολύτιμους, με πείρα, που έκαναν όλη τη δουλειά. Με αποτέλεσμα να χρεοκοπήσουν ακόμα περισσότερο τα ασφαλιστικά ταμεία και μετά να μειώνουν συνεχώς τις συντάξεις.

Έκοψαν δυο και τρεις φορές τους μισθούς τους με αποτέλεσμα την επικράτηση ενός κλίματος δυσαρέσκειας και λευκής απεργίας. Οριζόντια πάλι. Γιατροί έκαναν εφημερίες με 1 ευρώ την ώρα, τη στιγμή που οι αργόμισθοι πληρώνονταν απλώς λιγότερο την αργομισθία τους.

Απέκρουσαν λυσσασμένα κάθε νύξη για αξιολόγηση προστατεύοντας τους ανίκανους και τους αργόμισθους, επιβραβεύοντας τη μετριοκρατία.

Διατηρούν ακόμα μέχρι σήμερα την επετηρίδα αποκλείοντας τους νέους και τους άξιους από τις θέσεις ευθύνης.
Δεν άγγιξαν τους χιλιάδες άχρηστους φορείς και οργανισμούς που έχουν γίνει μόνο για να παρκάρουν τους ατελείωτους κομματικούς στρατούς.

Αντέδρασαν σε κάθε προσπάθεια για μετατάξεις από άχρηστες θέσεις σε παραγωγικές, που χρειάζονται για τη λειτουργία του κράτους, θέσεις χρήσιμες για τον πολίτη. Αντί γι’ αυτό, ζητούσαν πάλι, όπως πάντα, νέες προσλήψεις για να τις καλύψουν. Δηλαδή μεγαλύτερο κόστος για το κράτος, δηλαδή κι άλλες μειώσεις μισθών και φόρους.

Έδωσαν μάχες για παράλογα επιδόματα που δεν είχαν καμία σχέση με παραγωγικότητα.

Αντέδρασαν σε κάθε απόπειρα να αυξηθούν οι λιγότερες από άλλους, ώρες εργασίας.

Ακόμα δεν έχουν συγχωνεύσει τα τμήματα του δημοσίου που έχουν πολλαπλασιαστεί, για να μας κοστίζει η κρατική γραφειοκρατία τριπλάσια από όλη την υπόλοιπη Ευρώπη. Δεν έχουν καταργήσει το 20% των τμημάτων που διαθέτουν διευθυντές και τμηματάρχες χωρίς υπαλλήλους. Αντιδρούν στη μετακόμιση σε κτήρια ιδιοκτησίας του δημοσίου για να μειώσουν το υπέρογκο κόστος των ενοικίων.

Σε κάθε μείωση μισθών, μεγάλα τμήματα του δημοσίου, ιδίως στις ΔΕΚΟ, μυστηριωδώς απέφευγαν τις μειώσεις. Είτε γιατί οι διοικητές ...

Πέμπτη 25 Απριλίου 2013

Τρια χρόνια μετά, οι μαφίες συνεχίζουν να αλωνίζουν

Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί σχετικά άνετα μετά από αυτά τα τρία χρόνια ότι "τα Μνημόνια δεν βγαίνουν και αποτελούν εμμονή στο λάθος". Τι είναι αυτό που "δεν βγαίνει" όμως; 
από την Τσούγδω
Πέρασαν κιόλας τρια χρόνια από τη μέρα που ο Γιώργος Παπανδρέου ανήγγειλε από το Καστελόριζο την ένταξή μας στον μηχανισμό στήριξης. Την αναγγελία της είδησης την δεχθήκαμε αν όχι με εχθρικότητα, τουλάχιστον με έντονο σκεπτικισμό. Τρια χρόνια μετά υπάρχουν άπειρες διαψευσμένες προβλέψεις, πράγματα που δεν εφαρμόστηκαν ποτέ, δεκάδες αναπάντητα ερωτήματα και εντυπωσιακές αλλαγές στην κοινωνία.
Το κλίμα που επικρατούσε τότε διεθνώς ήταν οτι η Ελλάδα "έπεσε έξω", είχε ξεγελάσει με τα ψευδή στοιχεία που έδινε για το έλλειμμα και οι αγορές έκλειναν. Όσο κι αν προσπαθούσαν κάποιοι να τονίσουν οτι το πρόβλημα δεν είναι τοπικό, αλλά ευρωπαϊκό, φαινόταν σαν να προσπαθούσαν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Η ίδια η Ευρώπη δεν ήταν έτοιμη να δεχθεί μία τέτοια άποψη. Το βάθος του προβλήματος άρχισε να διαφαίνεται σιγά σιγά, όταν την Ελλάδα ακολούθησε σειρά άλλων χωρών. Πλέον όλοι αποδέχονται οτι οι ρίζες του προβλήματος είναι βαθιές, μιλάμε για τεράστιο χάσμα Ευρωπαϊκού Νότου και Ευρωπαϊκού Βορρά. Προς το παρόν έχουμε μείνει σε αυτή τη διαπίστωση και αναμένουμε να ληφθεί κάποιου είδους απόφαση από όλες τις χώρες για το τι μέλλει γενέσθαι...

Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί σχετικά άνετα μετά από αυτά τα τρία χρόνια ότι "τα Μνημόνια δεν βγαίνουν και αποτελούν εμμονή στο λάθος". Τι είναι αυτό που "δεν βγαίνει" όμως; 

Κάθε φορά συζητάμε όλο και αγριότερα, όλο και αγριότερα μέτρα, απότοκο της μη εφαρμογής ήδη ψηφισμένων, των απωλειών στα έσοδα, της μη επαρκούς δημοσιονομικής προσαρμογής. Όλοι συνομολογούμε ότι κάποια στιγμή πρέπει σαν κοινωνία και σαν χώρα να πούμε ένα: φτάνει, ως εδώ ήταν οι αντοχές μας. Και για να πούμε αυτό το "φτάνει" σημαίνει ότι θα έχουμε κάνει τα πάντα, θα βλέπουμε ότι ζητούνται κι άλλα και δεν θα τα κάνουμε.
Γεννάται λοιπόν το ερώτημα: Τι έχουμε κάνει τα τρία αυτά χρόνια σαν χώρα και σαν κοινωνία; Σε ποιους τομείς έχουμε βελτιωθεί, τι θυσίες έχουμε κάνει; Ποια είναι τα γενναία βήματα που έχει κάνει το πολιτικό μας σύστημα;
Σαν κοινωνία έχουμε κάνει θαυμαστή υπομονή. Η ταραγμένη περίοδος που πέρασε η χώρα από το καλοκαίρι του 2011, μέχρι τον Νοέμβρη του 2011, έχει παρέλθει αφήνοντας στο πέρασμά της τέρατα. Έχουμε υπομείνει σχετικά στωικά περικοπές μισθών, επιδομάτων, συντάξεων, παρατηρούμε την όλο και αυξανόμενη ανεργία, έχουμε δεχθεί το ξεχαρβάλωμα των εργασιακών σχέσεων, εν ολίγοις έχουμε υπομείνει όλα εκείνα τα δημοσιονομικά μέτρα που προέβλεπε το Μνημόνιο.

Παρ' όλα αυτά 3 χρόνια τώρα, με 4 κυβερνήσεις (αν μετράω σωστά) να έχουν εναλλαχθεί στην εξουσία υπάρχουν τομείς εντυπωσιακά στάσιμοι, ενδεικτικά:

  • Δεν έχει προχωρήσει η αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων
  • Δεν έχει γίνει σχεδόν καμία μεταρρύθμιση από την πτώση της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου και μετά
  • Δεν έχει εκπονηθεί κανένα σοβαρό αναπτυξιακό πλάνο
  • Δεν έχει προσδιοριστεί το είδος των επενδύσεων που θέλουμε να προσελκύσουμε.
  • Δεν έχει γίνει τίποτα για την πάταξη της γραφειοκρατίας
  • Δεν έχει ακουμπήσει κανείς τις διάφορες εγχώριες μαφίες
Τρία χρόνια μετά, αυτό που η Ελληνική κοινωνία ζητά σε σύγκριση με αυτό που (κατά την άποψή μου) η Ελληνική κοινωνία χρειάζεται, είναι ριζικά διαφορετικό. Η Ελληνική κοινωνία λοιπόν ...

Τετάρτη 24 Απριλίου 2013

Γιώργος Ζογγολόπουλος, “ Να αναπνέει ένα έργο..”


Της Βασιλίκας Σαριλάκη από το 
art noise*
“Ο καλλιτέχνης δεν ήρθε σε αυτή τη ζωή για να πετύχει. Ήρθε για να καεί, για να μάθει, για να μιλήσει ως ανταποκριτής της φωτιάς. Ο καλλιτέχνης είναι ένα φύλλο χαρτί που πέφτει στη φωτιά, καίγεται, αλλά ζει η λευκότητά του αιώνια!». Γιώργος Ζογγολόπουλος

“Να αναπνέει ένα έργο”.. Κάθε φορά που έρχομαι σε επαφή με το έργο του Γιώργου Ζογγολόπουλου, μου έρχεται στον νου σαν mantra αυτή η φράση που μου είπε κάποτε με έμφαση σε μια συνέντευξη. Η αφορμή ήταν το γνωστό γλυπτό “Κυκλαδικό” που είχε πρωτοπαρουσιάσει στην Bernier.. “ Ένας κύκλος ζωής που σπάει για να απελευθερωθεί η ψυχή που φεύγει προς τον ουρανό” είχε προσθέσει.. Κι ότι οι σωλήνες μπορεί να ειδωθούν και ως πουλιά.. Αλλά και οι γνωστές ομπρέλες του στην πόλη..προς τον ουρανό δεν μας κάνουν να στραφούμε; Ποια ποίηση υπηρετούσαν εντέλει τα έργα του λιτού και σοφού αυτού ανθρώπου; Τι τα χαρακτηρίζει; Η χαρά της ζωής, η προσωποποίηση του μέτρου, της ισορροπίας, της φυσικότητας κι ενός λυρισμού, αυτά είναι που μας έδωσαν τελικά αυτό το τόσο καλά συγκερασμένο έργο του Ζογγολόπουλου, όπως το χαρακτήριζε ο Restany, ο διάσημος animateur του μοντερνισμού. 
Ενός μοντερνισμού, του οποίου το ελληνικό άρωμα μυρίσαμε ανοιξιάτικα στην έκθεση- αφιέρωμα που γίνεται για τα 110 χρόνια από τη γέννηση του Γιώργου Ζογγολόπουλου στο Κέντρο Εικαστικών Τεχνών Φιλοθέης - Ψυχικού και που διαρκεί μέχρι τις 28 Απριλίου.. Την έκθεση διοργανώνει το Ίδρυμα Ζογγολόπουλου σε επιμέλεια οργάνωσης Αλέξανδρου Στάνα και φυσικά σας συστήνουμε να πάτε..
Η έκθεση περιλαμβάνει αριθμημένα αντίγραφα γλυπτών του καλλιτέχνη, καθώς και μία σειρά κοσμημάτων εμπνευσμένα από τα γλυπτά του που είναι πιστές μικρογραφίες τους. Μαζί με μοναδικές μεταξοτυπίες που παρήγαγε ο ίδιος ο Ζογγολόπουλος.
* * * * * * * * * * * * * * *
“Μερικούς ανθρώπους πρέπει να τους τιμάμε για μας, όχι γι' αυτούς τους ίδιους. Τιμώντας τέτοιους ανθρώπους τιμάμε τους εαυτούς μας”… Γιώργος Ζογγολόπουλος
Εν αναμονή λοιπόν της μεγάλης αναδρομικής του Ζογγολόπουλου που ετοιμάζεται όπως ακούσαμε στο μουσείο Μπενάκη ας ρίξουμε μια ματιά στην τρυφερή αυτή μικρή έκθεση αλλά και στις μνήμες μας από τον μεγάλο μας γλύπτη, αρχιτέκτονα και ζωγράφο..


Ο Άγγελος Μωρέτης, πρόεδρος του Ιδρύματος λέει “Ο Γιώργος Ζογγολόπουλος έδωσε στα γλυπτά του πνοή ικανή να «ταξιδεύουν» στον χρόνο με την ίδια ευκολία με την οποία ενσωματώνουν το κενό στο χώρο και το καθιστούν αναπόσπαστο μέρος των μορφών τους. Πολλά από τα έργα του συντίθενται από απλά - αρχέγονα γεωμετρικά σχήματα: ευθείες, κύκλοι, τετράγωνα. Όπως έλεγε και ο ίδιος : «Η γλυπτική γίνεται με όγκους πολλούς, γίνεται και με γραμμές. Γλυπτική είναι σήμερα και μια σκιά. Δεν ορίζεται μόνο στον όγκο, στο μασίφ. Υπάρχει κάποια εξέλιξη και σιγά - σιγά φτάνει κάποιος να κάνει πράγματα με γραμμές.». Ο ίδιος ο Ζογγολόπουλος επίσης έλεγε πως δεν νοείται σήμερα γλυπτική χωρίς αρχιτεκτονικό σχεδιασμό..Κι όπως ξέρουμε παρότι ήταν αυτοδίδακτος αρχιτέκτονας, έφτασε να συγχρωτίζεται με τους μεγαλύτερους αρχιτέκτονες του αιώνα, όπως π.χ τον Σουηδό Άλβαρ Άαλτο κλπ..

Αυτοδίδακτος αρχιτέκτονας. Στην αρχιτεκτονική τον μύησε ο Καραντινός που γνώρισε στον στρατό και κάνανε μετά μαζί διαγωνισμούς. Πολύ ενδιαφέρον έχει η συνομιλία του με τον Θανάση Λάλα (9/3/97, Βήμα) σχετικά με την αρχιτεκτονική αλλά και την παρέα του εκείνη την εποχή που αποτελούνταν απο μυθικά ονόματα:

“ Ποιος σας επηρέασε στη ζωή σας περισσότερο; Υπάρχει κάποιος άνθρωπος;
«Οι φίλοι μου, οι παρέες μου. Για μένα οι παρέες είναι το παν για τη ζωή ενός ανθρώπου. Τι άλλο να κάνεις από το να γίνεις ζωγράφος ή καλλιτέχνης αν η παρέα σου ήταν όπως η δική μου. Ο Πικιώνης, ο Μητσάκης, ο Ρουσόπουλος, ο Κόντογλου, ο Παπαλουκάς: αυτοί ήταν η παρέα μου, αυτοί οι επιρροές μου! Εγώ βέβαια ήμουν πιο νέος, αλλά τους βοηθούσα στα πάντα. Τον Πικιώνη τον βοήθησα πολύ να γίνει καθηγητής. Τελειοποιούσα τα σχέδιά του. Σιγά - σιγά μπήκα στη δουλειά μαζί τους και με τον καιρό αναγνώρισαν τις ικανότητές μου και έτσι ...

Τρίτη 23 Απριλίου 2013

Συνέχεια του κομματικού κράτους απλά τώρα 4-2-1;

Η Δράση για τον κομματικό καβγά στον ΟΑΕΔ

 από την drassi.gr
Ο κομματικός καβγάς που ξέσπασε μέσα στην τρικομματική κυβέρνηση για το ποιος θα έχει τον κύριο λόγο στην κατεύθυνση των νέων προγραμμάτων του Οργανισμού (επιδοτούμενης 6μηνης εργασιακής εμπειρίας για νέους κάτω των 29 ετών) και πολλών άλλων κονδυλίων που έρχονται από την ΕΕ για να διατεθούν στην ιδιωτική οικονομία του ενάμισυ εκατομμυρίου ανέργων μέσω του ΟΑΕΔ, υπενθυμίζει ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει με το νέο σύστημα διανομής του κράτους "4-2-1".
Όπως και με τα προγράμματα Stage (δράση που χρηματοδότησε η ΕΕ πριν 15 χρόνια) έτσι και τώρα, το κομματικό κράτος προσπαθεί να κατευθύνει τα προγράμματα σε αθρόες πελατειακές τοποθετήσεις στο Δημόσιο, την Αυτοδιοίκηση και τις ΔΕΚΟ αντί για τόνωση της ιδιωτικής οικονομίας.
Η είσοδος νέων στην αγορά (όπως είναι και ο ευρωπαϊκός σχεδιασμός) θα αποτραπεί με ανακατεύθυνση των επιλογών αποκλειστικά προς το Δημόσιο σε εξάρτηση από τον κομματάρχη της τοπικής ή κλαδικής οργάνωσης των κομμάτων της συγκυβέρνησης.

Ο καβγάς είναι για το ποιο κόμμα θα "διορίσει" και ποιο θα ωφεληθεί. Και κάτι τέτοιο προϋποθέτει τον έλεγχο του ΟΑΕΔ.
Έχουμε ξαναπεί με κάθε ευκαιρία: αυτή η χώρα δεν έχει καμιά ελπίδα ανάκαμψης όσο το κράτος παραμένει εκλογικό λάφυρο των κομμάτων και η δημόσια διοίκηση άντρο του κομματισμού. 
Και η κρίση σε έναν οργανισμό κλειδί για την ανεργία και την απασχόληση όπως ο ΟΑΕΔ αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι ο κόσμος καίγεται και η τρικομματική τσακώνεται για την μοιρασιά των ιματίων μας. 

Προφανώς, και για ακόμη μία φορά, σχεδόν καμία ιδιωτική επιχείρηση δεν θα γίνει δεκτή στα νέα προγράμματα τα οποία θα "εκποιηθούν" πελατειακά στο Δημόσιο δημιουργώντας ξανά εξαρτήσεις και ελπίδες για ανανέωση της εργασίας από τα κόμματα, κάνοντας τους πολίτες πελάτες και επαίτες.


Δευτέρα 22 Απριλίου 2013

"Ρυθμίσεις" γκιλοτίνα για όλους (...και η κεντροαριστερά; Θα συνυπογράψει την εξόντωση;)


Είδε το φως της δημοσιότητας το νομοσχέδιο τέρας που ετοιμάζεται να ψηφίσει η τρικομματική συγκυβέρνηση: Κατά το ΒΗΜΑ της Κυριακής έχει ως εξής: http://www.tovima.gr/files/1/2013/04/20/rithisi%20.pdf


Γράφαμε μέχρι και χθες, πόσο παράλογο είναι να ταυτίζεις χρέη που αντιστοιχούν σε πραγματοποιημένα έσοδα ή ημερομίσθια και χρέη από τις μη αναλογικές (ή αναλογούσες σε κύκλο εργασιών) εισφορές αυτασφάλισης στο ΤΕΒΕ/ΟΑΕΕ...
Όμως το παράλογο τελικά δεν εξαντλείται εκεί: ολόκληρη η λογική του νομοσχεδίου για τις ρυθμίσεις φόρων και εισφορών είναι εκτός τόπου και χρόνου - και το χειρότερο, εξασφαλίζει ακριβώς το αντίθετο από την βιωσιμότητα των χρεών και των οφειλετών: την εξόντωσή τους!
Και μόνο η απαίτηση συνέπειας στις τρέχουσες υποχρεώσεις του 2013 ως προϋπόθεση της υπαγωγής σε ρύθμιση, δείχνει πόσο άσχετοι ή ανάλγητοι είναι οι εμπνευστές αυτού του τόσο πολυαναμενόμενου από την αγορά και τα φυσικά πρόσωπα, νομοσχεδίου. Η απαίτηση αυτή βγάζει κατευθείαν εκτός ρύθμισης όσους και όσες αδυνατούν ήδη να πληρώσουν τις οφειλές τους - την μεγάλη πλειοψηφία δηλαδή εκείνων που η ρύθμιση υποτίθεται ότι θα ανακούφιζε. Και εκείνους ακριβώς από τους οποίους το κράτος και τα ταμεία ελπίζουν να δουν επιτέλους έσοδα για να σταματήσει η κατάρρευση. Επίσης αφαιρεί αμέσως την ρύθμιση από όσους καταφέρουν να δώσουν μια δόση αλλά όχι και την δεύτερη ή καθυστερήσει τις τρέχουσες...
Ανοησία; Ή πρόφαση για να προχωρήσει ταχύτερα το δεύτερο σκέλος του ιδίου νομοσχεδίου, τα "μέτρα αναγκαστικής εκτέλεσης", οι διώξεις δηλαδή για τα ληξιπρόθεσμα με κατασχέσεις μισθών, καταθέσεων και ακινήτων έως και φυλακίσεις αδυνατούντων;
Όταν ο Τόμσεν λέει "να πληρώσουν οι πλούσιοι" τι εννοεί άραγε; Ότι και αυτός έχει καταλάβει ότι κάθε συμφωνημένο δημοσιονομικό μέτρο μετατρέπεται αυτόματα από την τρικομματική σε οριζόντιες περικοπές ευκαιριών, εισοδημάτων, περιουσιών και ζωής των ιθαγενών;
Ότι δεν αναζητούνται όσοι έχουν να πληρώσουν και δεν πληρώνουν αλλά προσχήματα για να βγουν εκτός αγοράς οι υπόλοιποι. Και οι ευνοϊκές εκπτώσεις προσαυξήσεων επιβραβεύουν απλά όσους είδαν την μη εκπλήρωση υποχρεώσεών τους σαν ένα ευνοϊκό δάνειο αφού στο τέλος το επιτόκιο θα κουρευτεί... Οι υπόλοιποι δεν έχουν καμιά τύχη.
Ευνοούνται οι ευνοημένοι...

Αναρωτιέται κανείς: η κεντροαριστερά που νοιάζεται "να μείνει η κοινωνία όρθια" δεν κατανοεί το άτοπο των όρων και προϋποθέσεων - όχι τόσο του αριθμού των δόσεων (πολύ μικρός) αλλά της απαίτησης να καταβληθούν όλες οι οφειλές ενός τετραμήνου ήδη για το 2013 από φυσικά πρόσωπα και μικρές επιχειρήσεις που ήδη μήνα τον μήνα αδυνατούν να ανταποκριθούν σε πολύ μικρότερα ποσά; Ή το άτοπο του να ζητάς να πληρωθούν οι τρέχουσες ασφαλιστικές εισφορές που οι μισοί ασφαλισμένοι δεν καταβάλλουν ήδη συν μια ήδη επαχθή δόση; 
Τι έσοδα αναμένουν και από ποιους; 

Ή απλά έχουν εγκαταλείψει οριστικά πια, την μισή Ελλάδα, εκείνη του ιδιωτικού τομέα, των μικρομεσαίων και της αγοράς χάρη της συντήρησης του πελατειακού κράτους αποκλειστικά με τις επερχόμενες δόσεις;

Θα συνυπογράψουν την εξόντωση;

ΑΣ

Κυριακή 21 Απριλίου 2013

Ρυθμίσεις γκιλοτίνα για τους ελεύθερους επαγγελματίες: Οι οφειλές στο ΤΕΒΕ/ΟΑΕΕ όμως δεν είναι ούτε εισφοροδιαφυγή ούτε φοροδιαφυγή...

Η εισφορά-σκάνδαλο
στο ΤΕΒΕ και οι αντισυνταγματικές διώξεις

από το 
Ημερολόγιο κρίσης ενός ελεύθερου επαγγελματία

Όποιος/όποια ασφαλίζεται στο ΙΚΑ καταβάλλει εισφορές ανάλογα με τα ημερομίσθια που πραγματοποιεί. Η εισφορά στο ΤΕΒΕ/ΟΑΕΕ αντιστοιχεί σε πλήρη εργασία 25-30 ημερών. Δεν αντιστοιχεί στα πραγματικά ημερομίσθια (δηλαδή τον τζίρο ή τις εισπράξεις) που πραγματοποιεί ένας ασφαλισμένος ελεύθερος επαγγελματίας.
Ένας/μία πάροχος υπηρεσιών, ένας μαγαζάτορας, ένας τεχνικός υποχρεούνται άκαμπτα να καταβάλλουν την εισφορά σαν να μην συμβαίνει τίποτα, σαν να μην έχουμε κρίση, σαν να δουλεύουν κανονικά! 
Επίσης ένας νέος που επιθυμεί να ανοίξει μια δουλειά θα βρει μπροστά του ασήκωτα και αδικαιολόγητα πάγια έξοδα.

ΑΝΤΙ το ταμείο μας λοιπόν να προσαρμοστεί στην κρίση, μας απειλεί με φυλάκιση! 


Τρόικα και κυβέρνηση καθορίζουν ίδιες ρυθμίσεις με τα ληξιπρόθεσμα χρέη σε ΙΚΑ και ΔΟΥ, λες και η αδυναμία καταβολής της εισφοράς στο ΤΕΒΕ είναι μια σκόπιμη εισφοροδιαφυγή για ημερομίσθια που έχουν πραγματοποιηθεί (κι εδώ βρίσκεται η αντισυνταγματικότητα του θέματος).
Οι εισφορές στο ΤΕΒΕ (και τα αντίστοιχα ταμεία άλλων ειδικοτήτων ΕΕ που δεν έχουν ενοποιηθεί ακόμη) δεν είναι το ίδιο πράγμα με εκείνες στο ΙΚΑ ούτε με την φοροδιαφυγή. 

Ευθύνεται το ασφαλιστικό μονοπώλιο για την δημιουργία χρεών: Δεν φτάνει που οι ΕΕ δεν έχουν ελευθερία επιλογών και δικαίωμα να διαμορφώσουν οι ίδιοι/ες τον ατομικό τους ασφαλιστικό λογαριασμό, όπως γίνεται σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αλλά το ίδιο το ταμείο "τους", τους επιβάλλει με το έτσι θέλω το ύψος των εισφορών, την ένταξή τους σε μεγαλύτερη κατηγορία (κλίμακα) κάθε τριετία ανεξάρτητα του τι συμβαίνει στην αγορά και στο τέλος, ζητά και να διωχθούν ποινικά άνθρωποι που δεν θα πάρουν σύνταξη λόγω του βαρύτατου χαρατσιού που τους επιβάλλεται.

Πως να επιχειρήσεις με όρους που είναι άκαμπτοι; Δεν είναι ανόητο να αντέχεις κουτσά στραβά την κρίση και να σε κλείνει το ΤΕΒΕ;

Γι αυτό, το ΤΕΒΕ/ΟΑΕΕ είναι ΣΚΑΝΔΑΛΟ όπως είναι!

  • Να σταματήσουν οι διώξεις!
  • Να παγώσουν οι εισφορές για όσους/ες μπουν στην ρύθμιση - αλλιώς θα πρέπει να αρνηθούμε αυτήν την ρύθμιση γκιλοτίνα!
  • Να αντιστοιχηθούν - και αναδρομικά για τα χρόνια της κρίσης - οι εισφορές με τον τζίρο των μικρών επιχειρήσεων ("πλασματικά" ημερομίσθια βάσει τζίρου) και να κουρευτούν τα πλασματικά χρέη των ασφαλισμένων!
  • Να απελευθερωθεί η ασφαλιστική εισφορά - να δημιουργηθεί ατομικός ασφαλιστικός λογαριασμός όπου ο ελεύθερος επαγγελματίας να αποφασίζει ανάλογα των προσφερόμενων καλύψεων, τι θα επιλέξει και από που και πότε θα πάρει σύνταξη - να καταργηθεί το μονοπώλιο του ΤΕΒΕ/ΟΑΕΕ!
Τον επόμενο μήνα οι μισοί ελεύθεροι επαγγελματίες θα κληθούμε να συμμετέχουμε σε ρύθμιση γκιλοτίνα με την απειλή των διώξεων. Τι κάνουν γι αυτό οι συνδικαλιστικές μας ενώσεις ΓΣΕΒΕΕ κλπ;
Μήπως είναι τελικά καλύτερο - αν δεν αλλάξει στο μεταξύ τίποτα - να μην πάμε καν να ρυθμίσουμε, υπογράφοντας την δίωξή μας μετά την πρώτη αδυναμία καταβολής εισφοράς+δόσης;



Σάββατο 20 Απριλίου 2013

Η "κα Πόπη", η δικτατορία και η ανάπτυξη

του Γιώργου Αγαλιώτη*

Η κα Πόπη

Σχεδόν όλοι μας έχουμε ζήσει σκηνές απείρου κάλλους κατά τη διάρκεια συναλλαγών μας σε Δημόσιες Υπηρεσίες.
Αντικρουόμενοι Νόμοι, καθημερινές εγκύκλιοι, διοικητικές διαδικασίες και γραφειοκρατία είναι συνεχώς απέναντί μας σε κάθε μας βήμα στις υπηρεσίες αυτές.
Τρανό και συνάμα τραγικό παράδειγμα η κα Πόπη.
Η κα Πόπη είναι προϊσταμένη σε τμήμα Μητρώου μιάς από τις μεγαλύτερες Δ.Ο.Υ της χώρας. Δημόσιος Υπάλληλος Π.Ε (λειτουργός) με μεγάλη εμπειρία και πάνω από 25 έτη προϋπηρεσία.

Είναι Παρασκευή 12.00 το μεσημέρι. Στο τμήμα Μητρώου ουρά μεγάλη από λογιστές και φορολογούμενους(επιτηδευματίες), οι οποίοι περιμένουν τη σειρά τους προκειμένου να θεωρήσουν φορολογικά στοιχεία. Σύμφωνα με τη νέα εγκύκλιο του Υπουργείου Οικονομικών, όλες οι Δ.Ο.Υ της χώρας είναι υποχρεωμένες να δέχονται και να εξυπηρετούν τους φορολογούμενους έως τις 14.30.
Ένας φορολογούμενος που μόλις έχει κάνει έναρξη εργασιών προσέρχεται και ζητά να τον ενημερώσουν σχετικά με το ποια στοιχεία και βεβαιώσεις χρειάζεται, για να προχωρήσει στη πρώτη θεώρηση φορολογικών στοιχείων της επιχείρησής του.
Όσοι αναμένουν στη σειρά του δίνουν προτεραιότητα αναγνωρίζοντας πως πρόκειται μόνον για μια ερώτηση.

Ξαφνικά ακούγεται η φωνή της κας Πόπης. "Όσοι περιμένετε, να έλθετε τη Δευτέρα για θεώρηση, το τμήμα κλείνει. Επίσης όσοι είστε από λογιστικά γραφεία να πείτε στους εργοδότες σας να μη σας ξαναστείλουν Παρασκευή μετά τις 12.00 ,δε θα εξυπηρετούμε στο εξής."
Ορισμένοι ψελλίζουν κάποιες κουβέντες ως παράπονο και οι περισσότεροι φεύγουν άπρακτοι. Ο φορολογούμενος που θέλει να κάνει την ερώτηση επιμένει. "Σας παρακαλώ πείτε μου τουλάχιστον τι δικαιολογητικά να φέρω τη Δευτέρα ."
Η κα Πόπη ατάραχη απαντά. "Τι δεν καταλαβαίνεις ανθρωπέ μου; Είπαμε τη Δευτέρα.' Μόλις αποχωρεί και αυτός ακούγεται πάλι η κα Πόπη "Άντε στο διάολο ένας ένας Παρασκευγιάτικα. Σε λίγο πρέπει να φύγω, έχω και ψώνια να κάνω".
Μόλις φεύγουν οι φορολογούμενοι η κα Πόπη εξαφανίζεται για τα ψώνια της και οι υπόλοιποι υπάλληλοι του τμήματος πάνε για τσιγάρο και καφέ στο κυλικείο. Βλέπετε αυτοί για να φύγουν θέλουν άδεια από τη προϊσταμένη ή τον Διευθυντή. Οι άδειες δίνονται αλλά με φειδώ ούτως ώστε τουλάχιστον να λειτουργούν τα τμήματα έστω τυπικά και έτσι να μην φαίνονται οι απουσίες.

Η δικτατορία του δημοσιο-υπαλληλικού προλεταριάτου της κας Πόπης

Η κα Πόπη είναι ένας από τους 850.000 υπαλλήλους του στενού Δημόσιου τομέα στη χώρα μας. Είναι ένας από τους μικρούς αυτούς κρίκους μιας αλυσίδας η οποία υπάρχει κυρίως για την εφαρμογή φορολογικών διατάξεων που έχουν άμεση σχέση με την είσπραξη εσόδων από τη πολιτεία και τη συμμόρφωση των επιχειρήσεων με αυτές τις διατάξεις.
Οφείλει τη θέση και την εξουσία της σε μία "σοσιαλιστική' οικονομική θεώρηση που είχαν οι πολιτικά κρατούντες τα τελευταία τριάντα χρόνια για το ρόλο, το σκοπό και το μέγεθος του Δημόσιου τομέα στη χώρα μας.

Η δικτατορία του δημοσιο-υπαλληλικού προλεταριάτου εφαρμόστηκε και εφαρμόζεται επί δεκαετίες στη χώρα με το εξής σκεπτικό:

Το πέρασμα από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό μπορεί να γίνει "οργανικά", "αυθόρμητα", λόγω εξελίξεων μέσα στον ίδιο τον καπιταλισμό ως τρόπο παραγωγής (όπως η αριθμητική διόγκωση του προλεταριάτου ή η συγκεντροποίηση και κολλεκτιβοποίηση της παραγωγής), τότε είναι επόμενο να απορρίψει κάθε αναγκαιότητα βίαιης ανατροπής της αστικής εξουσίας, να συνταχθεί με την ιδέα ότι το πέρασμα από τον ένα τρόπο παραγωγής στον άλλο θα έρθει "ειρηνικά", σχεδόν ανεπαίσθητα.
Και έτσι έγινε, αθόρυβα και ανεπαίσθητα. Αργά αλλά σταθερά, χρόνο με το χρόνο (ειδικά τις προεκλογικές χρονιές) μέχρις ότου το ένα τρίτο σχεδόν του ενεργού πληθυσμού να απασχολείται στο Δημόσιο.

Βέβαια μη ξεχνάμε πως και εμείς με τη ψήφο η με την ανοχή μας βοηθήσαμε σε ...

Παρασκευή 19 Απριλίου 2013

Μανωλάδα και συνενοχή: τα αποτελέσματα της κομματοκρατίας

Θύματα ευρείας συνενοχής 
Γιατί άραγε χρειάστηκε να πάει ο ίδιος ο Δένδιας στην Ηλεία; 
Δείτε:
Πότε συνελήφθησαν οι δουλοκτήτες επιστάτες; 
Πότε έγιναν έλεγχοι για "μαύρη" εργασία στα φραουλοχώραφα; Μόλις χθες...
Και πόσα χρόνια είναι γνωστή και συνεχίζεται προκλητικά αυτή η ιστορία; Τουλάχιστον πέντε...
Όπως σωστά λέει η Δράση στην σχετική της ανακοίνωση: 
"Ο λόγος που το κράτος δεν λειτουργεί και σ' αυτή και σε άλλες περιπτώσεις είναι απλός. Τόσο η αστυνομία, αλλά και πολλές ακόμα υπηρεσίες έχουν μάθει να εφαρμόζουν τους νόμους επιλεκτικά, ανάλογα με τις εκάστοτε εντολές των πολιτικών προϊσταμένων και υπό την επιρροή των τοπικών κομματικών παραγόντων. Έτσι η ατιμωρησία οδηγεί στις ακρότητες και οι ακρότητες στην προκειμένη περίπτωση σε διασυρμό της Ελλάδας στο εξωτερικό, που κάνει ακόμα χειρότερη την ήδη πολύ κακή διεθνή μας θέση. Η Ελλάδα ποτέ δεν θα σηκώσει κεφάλι όσο θα βασιλεύει η κομματοκρατία στη διοίκηση. Και δυστυχώς η κυβέρνηση αυτή (του 4-2-1) κάθε άλλο παρά έχει διάθεση να απομακρύνει τα κόμματα (στη ΝΔ-ΠΑΣΟΚ προστέθηκε τώρα η ΔΗΜΑΡ), από το κράτος. "
Αυτή είναι και η πραγματικότητα που κρύβουμε κάτω από το χαλί. 
Όχι τον ρατσισμό μας. 
Ούτε την εκμετάλλευση των μεταναστών χωρίς χαρτιά ή και με χαρτιά ακόμα. 
Ούτε το πως πλούτισε μέρος των συμπατριωτών μας τα χρόνια της αφθονίας. 

Κρύβουμε τον κομματισμό που ακάθεκτος αλλάζει πρόσωπα αλλά όχι και συνήθειες όπως και την απόλυτη εξουσία στην δημόσια διοίκηση. 

Κι ότι η τρικομματική κυβέρνηση συνεργασίας αντί με την ευκαιρία της συγκρότησής της να εξασφαλίσει την ανεξαρτησία της διοίκησης μοιραζόμενη το πολιτικό κόστος, έτρεξε απλά να βάλει και την ΔΗΜΑΡ στο κόλπο ενσωματώνοντας και την "κυβερνώσα αριστερά" στο κομματικό κράτος. Για να μην αλλάξει τίποτα...
(Τι να πει κι ο ΣΥΡΙΖΑ μετά; Ένα πρώην κομμάτι του διορίζει συμβούλους, γραμματείς, διοικητές στο κράτος. Είναι άραγε παράξενο που για να πάρει κι αυτός επιτέλους το κράτος στα χέρια του δεν έχει πρόβλημα να το μοιράσει με τον ...Καμμένο παραμερίζοντας τις αριστερές του αρχές; Σιγά μην καταργήσει ...εκείνος τον κομματισμό)

Η μεγαλύτερη αποτυχία της δημοκρατικής αριστεράς και μαζί τής ανανεωτικής υπόσχεσής της στην κοινωνία είναι η αποδοχή χωρίς μια τουφεκιά της κομματοκρατίας στην διοίκηση και η ενσωμάτωση και της ΔΗΜΑΡ στο "σύστημα", με τον κανόνα του 4-2-1. Υποτίθεται ότι δεν έβαλε κομματικά στελέχη της στην κυβέρνηση, για να ελέγχει τους "άλλους"...
Κρίμα! Μια ak;omh χαμένη -και ιστορική- ευκαιρία σε μια χώρα που οι κυβερνήσεις συνεργασίας δεν κρατούσαν πάνω από τρίμηνο και δεν προλάβαιναν καν να λειτουργήσουν. Τώρα;

υγ Θα μου πείτε, τι σχέση έχουν όλα αυτά με την Μανωλάδα; Μα τα στραβά μάτια που κάνει μια ολόκληρη κοινωνία και όλοι οι δημόσιοι λειτουργοί της περιοχής, έχουν την εξήγησή τους στο γεγονός ότι το μήνυμα που παίρνουν εδώ και ένα χρόνο είναι ότι, "τίποτα δεν άλλαξε"...

ΑΣ

Πέραν της Αριστεράς και της Δεξιάς

του Χρήστου Μπαξεβάνη*
Η πολυεπίπεδη κρίση που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια ανέδειξε μεταξύ άλλων το αίτημα για ριζική ανασυγκρότηση του πολιτικού συστήματος και την ανάγκη για τη διατύπωση μιας ολοκληρωμένης εναλλακτικής πολιτικής πρότασης.
Χρειάστηκαν μόλις τρία χρόνια κρίσης και τρία μνημόνια προκειμένου οι λέξεις και οι έννοιες που μας επέτρεπαν μέχρι πρότινος να αυτοτοποθετούμαστε στον πολιτικό χάρτη, να έχουν χάσει την παραδοσιακή νοηματική τους αξιοπιστία και η σταθερότητας ενός γενικά αποδεκτού πολιτικού λεξιλογίου να δώσει τη θέση της στην αμηχανία του τι μπορεί να σημαίνει στην παρούσα συγκυρία Δεξιά και Αριστερά.
Στην εποχή του μνημονίου δεν ξέρουμε πραγματικά αν σκεφτόμαστε και πράττουμε ως "δεξιοί" ή ως "αριστεροί", δεν ξέρουμε πώς να κατατάξουμε εμάς ή τους άλλους.
Η ανανέωση, ωστόσο, του πολιτικού συστήματος και η διαμόρφωση μιας εναλλακτικής ριζοσπαστικής πολιτικής πρότασης δεν μπορεί να αφορά μόνο την αντιπροσωπευτικότερη εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία ή τον σχηματισμό συμμαχικών κυβερνήσεων στην κατεύθυνση της σύνθεσης συγγενών πολιτικών δυνάμεων, ιδίως υπό το βάρος της τρέχουσας κρίσης. Αντίθετα, πρόκειται για έναν ευρύτερο πολιτικό μετασχηματισμό και μια ριζική ανανέωση του πολιτικού σκηνικού που θα βασίζεται σε μια διαλεκτική σύνθεση (και όχι απλώς σύγκλιση) ανάμεσα στον φιλελευθερισμό και τον σοσιαλισμό.
Ο φιλελευθερισμός και ο σοσιαλισμός συνιστούν ανταγωνιστικές πνευματικές και πολιτικές παραδόσεις που αναμετρήθηκαν συχνά στην ιστορία των ιδεών και ως εκ τούτου η συνάφεια ανάμεσά τους, αρχικώς μπορεί να φαίνεται παράδοξη, ιδίως στους επαγγελματίες των ιδεολογιών και τους πολιτικούς γραφειοκράτες, οι οποίοι στην προσπάθειά τους να μοιράσουν ιδεολογικά και πολιτικά οικόπεδα χαράσσουν ανυπέρβλητες διαχωριστικές γραμμές, βάζουν αυστηρά σύνορα και εμφανίζουν τον «άλλο» ως «απόλυτο κακό».
Ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι τόσο ο σοσιαλισμός, όσο και ο φιλελευθερισμός, ως επίγονοι της παράδοσης του Διαφωτισμού, εμφανίζουν κοινές πολιτικές καταβολές και παράλληλες ιστορικές διαδρομές, αμφότεροι προσανατολισμένοι στη χειραφέτηση του ατόμου και στην άρση των διακρίσεων. Μπορεί φυσικά κάτι τέτοιο να μην είναι αρκετό για να καταδείξει την υποστηριζόμενη συνάφειά τους, είναι όμως αφετηρία για την αναζήτησή της.
Η φιλοδοξία μια τέτοιας σύνθεσης είναι να συνδυάσει, σύμφωνα με τον Ν. Bobbio, τους στόχους του σοσιαλισμού για ισότητα και κοινωνική δικαιοσύνη με τις αρχές και τους θεσμούς της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Η σύνθεση, ωστόσο, των δύο ρευμάτων δεν συνίσταται απλώς και μόνο σε ένα εκλεκτικό άθροισμα ανάμεσα στα καλύτερα στοιχεία των δύο ιστορικών ιδεολογιών.
Αντίθετα, σημαίνει ποιοτική αλλαγή και πέρασμα σε ένα άλλο ποιοτικό επίπεδο που δεν υπήρξε ποτέ πριν. Πρόκειται κατ’ ουσία για μια βαθειά διαδικασία ανα-σύνθεσης της πολιτικής που θα ξεπερνά το παραδοσιακό δίπολο Δεξιάς-Αριστεράς και θα υπερβαίνει τόσο την παλαιού τύπου σοσιαλδημοκρατία, όσο και τον νεοφιλελευθερισμό.
Σύμφωνα με την θεωρία «του αποκλεισμού του Τρίτου», ο πολιτικός χάρτης είναι χωρισμένος σε δύο μόνο μέρη, όπου το ένα αποκλείει το άλλο και τίποτα δεν μεσολαβεί μεταξύ τους. Σύμφωνα με τη θεωρία «της συμμετοχής του Τρίτου», μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς μεσολαβεί ένας χώρος που δεν ανήκει ούτε στην Αριστερά, ούτε στην Δεξιά, αλλά βρίσκεται σε ίση απόσταση και από τις δύο. Αντίθετα, σύμφωνα με την θεωρία «της Σύνθεσης του Τρίτου», μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς υπάρχει ένας χώρος που δεν βρίσκεται στο μέσον μεταξύ των δύο άκρων, αλλά επιθυμεί να πάει πέρα ...

Όλη η Ελλάδα μια φυλακή (για οικονομικά εγκλήματα)


του Γιώργου Αγαλιώτη*
Υπάρχει σήμερα μικρομεσαίος επιχειρηματίας που να μπορεί να ανταποκριθεί στις υπέρμετρες εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία ή να μην έχει ληξιπρόθεσμες οφειλές λόγω της πρόσφατης και διαρκούς αυξανόμενης υπέρμετρης και ασύμμετρης φορολόγησης, οι οποίες κατά κύριο λόγο είναι αποτέλεσμα της πρωτοφανούς σε έκταση οικονομικής ύφεσης, αλλά και της ανάγκης χρηματοδότησης του κρατικού τέρατος;
Υπάρχει σήμερα νοικοκυριό αποτελούμενο απο εργαζόμενους στον ιδιωτικό ή δημόσιο τομέα (εκτός των βολεμένων κρατικοδίαιτων) που μπορεί να ανταπεξέλθει στα χαράτσια που βάσει κεντρικών φορολογικών σοφιστιών του επιβάλλονται;
Υπάρχει σήμερα τέτοιο νοικοκυριό χωρίς έναν τουλάχιστον άνεργο στην οικογένεια;
 

Σε λίγο όλοι οι Έλληνες φορολογούμενοι θα οφείλουν. Τι θα κάνουμε;
Θα τους βάλουμε όλους στη "στενή";
Εντάξει, να τους διώξουμε όλους ποινικά, να τους καταδικάσουμε και αν δεν δύνανται να τους χώσουμε στο "μπαλαούρο". Θα λυθεί έτσι το πρόβλημα;
Πότε θα κατανοήσουμε πως το πρόβλημα είναι πλέον η οικονομική αδυναμία και όχι η θέληση να εξοφλήσουν όσα εξοντωτικά τους επιβάλλονται;
Πότε θα κατανοήσουμε πως όσους και να παραδειγματίσουμε ή εξοντώσουμε οικονομικά ,το μόνο που θα καταφέρουμε είναι μία επερχόμενη κοινωνική και πολιτική εκτροπή;

Οι μη έχοντες ελπίδα και οι κυνηγημένοι χωρίς δουλειά, χωρίς περιουσία, φορτωμένοι χρέη, έχοντας χάσει πλέον και την αξιοπρέπειά τους, το μόνο που θα έχουν να χάσουν είναι η ατομική τους ελευθερία.
Εσείς τι λέτε θα καθίσουν στωϊκά να χάσουν και αυτήν;
Τι έχει γίνει σε παρόμοιες περιπτώσεις στη χώρα μας στη μακραίωνη ιστορία της; Ανατροπή ή επανάσταση ή εκτροπή που συνοδεύεται συνήθως από αμνηστία.
 

Θέλουμε όλοι να πληρώνουν τους φόρους τους;
Σαφέστατα ναί.
Όμως ποιούς φόρους;
Υπάρχει ένα απλό και δίκαιο εφαρμοζόμενο φορολογικό σύστημα στη χώρα; 

Απολαμβάνουν όλοι οι πολίτες σύμφωνα με τη φορολογική εισφορά τους τα ανάλογα ωφελήματα; 
Γίνεται χρηστή διαχείριση των χρημάτων των φορολογουμένων;
Αν η απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα είναι όχι, τότε το μόνο που θα καταφέρουν οι ποινικές διώξεις και η υπερφορολόγηση είναι μείωση εσόδων μέχρι καταρρεύσεως και επερχόμενη κοινωνική εκτροπή μέχρι κανιβαλισμού

Δείτε σχετικά:  Ψάχνουν στρατόπεδο στην Αττική για να γίνει φυλακή για όσους χρωστούν! 
protothema.gr

*ο Γιώργος Αγαλιώτης είναι φοροτεχνικός