Πέμπτη 31 Ιουλίου 2014

Η πολυπολιτισμικότητα δεν είναι παραμύθι - είναι το αντίδοτο του ρατσιστικού μίσους

Μετά την χαμένη δίκη για την Μανωλάδα...
Η αναδημοσίευση του κειμένου του αείμνηστου Μ. Παπαγιαννάκη που ακολουθεί είναι μια οφειλόμενη απάντηση στο αντιισλαμικό πόνημα του γνωστού για τις αντιμεταναστευτικές του θέσεις, Θ. Τζήμερου, "Πολυπολιτισμικότητα και άλλα παραμύθια", που αναπαρήγαγαν παραδόξως το portal protagon και το blog "Μη μαδάς τη μαργαρίτα" - το δεύτερο μάλιστα με τον επαινετικό υπότιτλο "Λέει αλήθειες ο Τζήμερος παίκτες μου"*... Έλεος φίλοι μου - θα μας μάθει ο Τζήμερος γράμματα και πολιτισμό;; (ΑΣ)

Για μία πολυπολιτισμική σύγχρονη κοινωνία

του Μιχάλη Παπαγιαννάκη*   31.12.2006   Καθημερινή

Η πολυπολιτισμικότητα ως χαρακτηριστικό των σύγχρονων, δημοκρατικών και ανεκτικών, κοινωνιών θεωρήθηκε και μπορεί να είναι στόχος προς επίτευξη και γιατί ανταποκρίνεται γενικώς στις πραγματικές εξελίξεις και γιατί είναι συμβατή με τις πιο ελπιδοφόρες αντιλήψεις για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες του ανθρώπου και του πολίτη και γιατί μπορεί να αποτελεί σημαντικό παράγοντα ανανέωσης και εμπλουτισμού των κοινωνιών και των πολιτισμών μας, όπως τόσες φορές συνέβη, υπό διαφορετικές συνθήκες και διαφορετικούς όρους, στην ιστορία σχεδόν όλης της Ευρώπης.

Ωστόσο, τα πράγματα, όπως αποδεικνύεται από πρόσφατα παραδείγματα, δεν είναι απλά. Δεν έχει ακόμη παγιωθεί μια θεωρία για το στόχο και τη μεθόδευσή του. Είμαστε ακόμη στη φάση της άρνησης πρακτικών του παρελθόντος όπως ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, οι διακρίσεις, η μη αναγνώριση του «άλλου», χωρίς ούτε καν αυτή η άρνηση να έχει εμπεδωθεί κοινωνικά, ακόμα και όταν έχει περάσει σε συνταγματικές διατάξεις, νομοθεσίες και διοικητικές ρυθμίσεις. Αλλά όταν έρχεται η ώρα των θετικών ρυθμίσεων και παρεμβάσεων, ικανοποιούμαστε κυρίως με διακηρύξεις που δύσκολα απαντούν σε συγκεκριμένες προκλήσεις και προβλήματα καθημερινής συνύπαρξης.

Απαιτήσεις και υποχρεώσεις

Διακηρύσσουμε τον σεβασμό στη διαφορετικότητα του «άλλου». Σωστά. Να πηγαίνει όμως το κορίτσι στο σχολείο με μαντίλα επειδή πιθανώς του το επιβάλλουν οι γονείς του; Οταν μάλιστα στο (υποχρεωτικό, δημόσιο και χωρίς δίδακτρα) σχολείο ο νόμος δεν επιτρέπει καμιά δημόσια έκφραση θρησκευτικής ιδιαιτερότητας; Και καλά να γίνει μια εξαίρεση, είπαν κάποιοι στη Γαλλία. Ελα όμως που λίγες μέρες μετά, πατέρας μαθήτριας ήλθε στο σχολείο και απαίτησε επιπλέον να απαλλαγεί η κόρη του από τα μαθήματα της βιολογίας, της γυμναστικής και της μουσικής, για λιγότερο ή περισσότερο δυσνόητους λόγους! Είναι σεβαστή η απαίτηση και σε ποια βάση; Της όποιας πεποίθησης ή κληρονομιάς του πατέρα ή του μέλλοντος της κόρης; Να αναγνωρίζονται ελαφρυντικά στον πατέρα που σκότωσε την κόρη του στη Γερμανία επειδή παντρεύτηκε χωρίς την έγκριση του; Να παραπέμπεται για βαριά σωματική βλάβη ο γονιός που υπέβαλε την κόρη του σε κλειτοριδεκτομή ή και εδώ απαιτείται σεβασμός σε κάποια ιδιαιτερότητα; Να λογοκρίνονται όσοι θεωρούν ότι έχουν λόγους να σατιρίσουν μια κάποια πτυχή ή προσωπικότητα του Ισλάμ ή ακόμη και να την αναφέρουν σε κάποια σκηνοθεσία όπερας; Να αποφεύγονται τα χριστουγενιάτικα έθιμα για να μην σοκαριστούν οπαδοί άλλης θρησκείας;

Αυτά και άλλα πολλά δεν αποτελούν μεμονωμένα παραδείγματα. Συνέβησαν και μάλιστα κατ' επανάληψιν σε όλη την Ευρώπη. Και δεν έχουν καμιάν απολύτως σχέση με την αυτονόητη υποχρέωση μιας σύγχρονης κοινωνίας να παράσχει στους «ξένους» της (πολλοί δεν είναι πια, πήραν και σωστά την υπηκοότητά της) τη δυνατότητα να ασκούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα, να μαθαίνουν τη γλώσσα τους στα παιδιά τους, να τραγουδούν τα τραγούδια τους ή να γιορτάζουν τις γιορτές τους και να τις απολαμβάνουμε κι... εμείς. Η διαφορά συνίσταται στο σεβασμό απ' όλους, και τους «ξένους», βασικών χαρακτηριστικών του σύγχρονου πολιτισμού, που δεν είναι και τόσο αφηρημένα μια και περιλαμβάνονται σε επίσημα, γραπτά και διεθνώς αποδεκτά κείμενα, αναγνωρισμένα και από τις ίδιες τις χώρες από τις οποίες προέρχονται οι «ξένοι» μας (άλλο αν οι χώρες τους συχνότατα τα αγνοούν επιδεικτικά όπως πρόσφατα κατήγγειλε ο ίδιος ο ΟΗΕ...): Χάρτες δικαιωμάτων του ανθρώπου, διεθνείς συμβάσεις κ.λπ. Είναι ένα άλλο πράγμα όταν πολλοί από μας ασκούν μια κριτική που θεωρεί ότι εφαρμόζονται με υποκρισία ή ανεπαρκώς και άλλο να απαιτούν κάποιοι να μην τηρούνται ή να καταργηθούν.

Πρόκειται για τους ελάχιστους δυνατούς όρους συνύπαρξης και συζήτησης για επί μέρους βελτιώσεις, ανοχές, συναινετικές ρυθμίσεις. Η άρνηση τους μας παραπέμπει στο παρεξηγημένο σύνθημα της Γαλλικής Επανάστασης «όχι ελευθερία στους εχθρούς της ελευθερίας». Και επειδή δεν βρισκόμαστε στις ίδιες συνθήκες και επομένως έχουμε απορρίψει, εμείς... την λαιμητόμο(!), ας αποφασίσουμε ότι οφείλουμε με κάθε τρόπο να πείσουμε τους πάντες να σέβονται αυτούς τους όρους συνύπαρξης, για το ίδιο τους το καλό, χωρίς αλαζονεία αλλά και χωρίς εκπτώσεις που θέτουν σε τεράστιο κίνδυνο και εμάς και εκείνους.

*Ο κ. Μιχάλης Παπαγιαννάκης ήταν πρώην ευρωβουλευτής και μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του Συνασπισμού.

*http://mhmadas.blogspot.gr/2014/07/blog-post_30.html

Τρίτη 29 Ιουλίου 2014

Το "καλό" μνημόνιο, η "κακή" κυβέρνηση και η "άσχημη" αντιπολίτευση

...και η κρεμάλα του χρέους
του Γιώργου Παπασπυρόπουλου*

Ισχυρίζονται πολλοί ότι το "καλό" μνημόνιο δεν απέδωσε γιατί "το πολιτικό σύστημα αρνείται πεισματικά τις μεταρρυθμίσεις". Όπου πολιτικό σύστημα εννοούν κυβέρνηση και αντιπολίτευση αντάμα. Η άποψη αυτή μας συνοδεύει από το πρώτο μνημόνιο που μέσα στον βολονταρισμό του και την αοριστία του μπορούσε εύκολα να υιοθετηθεί από ένα wannabe μεταρρυθμιστή ο οποίος φυσικά δεν καταλάβαινε την χωρίς συζήτηση απόρριψή του από την "παλαβή" αριστερά...

Τα χρόνια πέρασαν όμως, η σύγκρουση μνημόνιο-αντιμνημόνιο έχασε την οξύτητά της, οι γραμμές ανακατεύτηκαν, η επιχειρηματολογία θόλωσε: τις πταίει; 
Γιατί η αποτυχία της εφαρμοζόμενης πολιτικής είναι κάτι παραπάνω προφανής για όλους και όλες πλέον και οι επιπτώσεις της στην ζωή και το μέλλον των ανθρώπων δραματική - μέχρι και το ΔΝΤ ζητά χαλάρωση, κούρεμα και άλλα "παλαβά" και τα επίσημα χείλη της ΕΕ "θαυμάζουν" τους έλληνες για την αντοχή τους στις "υπερβολικά" σκληρές θυσίες στις οποίες υπεβλήθησαν... χωρίς αναπτυξιακή ελπίδα.

Η γενική αποδοχή της μνημονιακής αποτυχίας αλλάζει και την γλώσσα σιγά σιγά. 
  • Εκεί που κάθε πολέμιος των μνημονίων ήταν και οπαδός της δραχμής και της χρεοκοπίας αλλά και όργανο όσων έχουν ευρώ στο εξωτερικό, σήμερα μπορεί απλά να είναι δικαιολογημένα καχύποπτος με τον γερμανικό οικονομικό εθνικισμό ή την αποτελεσματικότητα των προτάσεων των λογιστών της τρόικας... 
  • Και εκεί που κάθε άνθρωπος θετικός ή καλόπιστος στα μνημόνια και τις προθέσεις τους ήταν κουίσλινγκ, προδότης και μισθαρνο όργανο του νεοφιλελευθερισμού, σήμερα μπορεί να είναι ένας παρασυρμένος από μια γενική έκθεση ιδεών με πιθανά καλές προοπτικές που όμως έγινε στην εφαρμογή της πρόσχημα του πελατειακού κομματικού κράτους να περάσει τις δικές του επιθυμίες. 
Έτσι όλοι πια στην συγκυβέρνηση "σκίζουν τα μνημόνια" εφαρμόζοντας ταυτόχρονα κυριολεκτικά ό,τι επιθυμούν στο όνομά τους - την ώρα που στην αντιπολίτευση με τον όρο "μνημόνια" εννοούν ακριβώς τα μέτρα της συγκυβέρνησης και όχι την δανειακή σύμβαση αυτή καθαυτή που άλλωστε θα διαπραγματευτούν αφού ακυρώσουν ότι ψήφισε η συγκυβέρνηση στο όνομα των μνημονίων. 
Μπέρδεμα; Όχι βέβαια.

Αυτό που συμβαίνει στην χώρα πέντε χρόνια τώρα είναι ότι το πολιτικό σύστημα το υπεύθυνο για την κατάρρευση της εμπιστοσύνης των δανειστών στην χώρα και την κρίση χρέους που ακολούθησε, κάνει ότι μπορεί για να διατηρηθεί στην εξουσία. Είναι τόσες και τόσο βαριές οι ευθύνες του για αυτήν την κρίση που η πιθανή του απομάκρυνση θα αποκάλυπτε μια τερατώδη υπεξαίρεση δημοσίου πλούτου και υπερχρέωση χωρίς ρήτρα ανάπτυξης των επόμενων γενεών, τέτοια ώστε οι συνέπειες γι αυτό το ίδιο θα ήσαν δραματικές: θα οδηγούσαν στην ξεθεμελίωσή του με ότι αυτό συνεπάγεται για την ντόπια κρατικοδίαιτη ολιγαρχία (τους νταβατζήδες) και τους πολιτικούς συνεργάτες της.

Αυτό που έγινε αντιληπτό και ο κόσμος στράφηκε στην αριστερά, ήταν ακριβώς αυτό: τα καθαρά χέρια της (δεν είχε ασκήσει διακυβέρνηση) άσχετα με τα "παλαβά" (πιθανά ανεφάρμοστα) λόγια της. Το 2012 ο κόσμος περίμενε κάποιον από την αριστερά να πει "ναι, αναλαμβάνω - δώστε μου δύναμη" και γρήγορα πέρασε από το δημοσκοπικό 16% στην ΔΗΜΑΡ που μάσαγε τα λόγια της στον "παλαβό" ΣΥΡΙΖΑ που αποδεχόταν 100% την πρόκληση-πρόσκληση αν και φανερά ανέτοιμος. 

Σήμερα, τα δεδομένα είναι πολύ σαφέστερα: η συγκυβέρνηση έχει καταστρέψει τον παραγωγικό ιστό της χώρας εφαρμόζοντας την εσωτερική υποτίμηση με κάθετα ταξικό τρόπο - αντί για αναδιάρθρωση και μεταρρυθμίσεις εφαρμόζει ένα δεξιό ταξικό ρεβανσισμό απέναντι στους εργαζομένους και τους ΜμΕπιχειρηματίες, ξεπουλά τον δημόσιο πλούτο στο όνομα της "αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας", επιτίθεται στο εισόδημα και την ιδιοκτησία με υπερφορολόγηση των μικρών και απαλλαγές των μεγάλων και εφαρμόζει μια Μεγάλη Αντιμεταρρύθμιση στο όνομα της "ευρωπαϊκής πορείας" της χώρας.

Η αντιπολίτευση θα παραλάβει πραγματικό χάος και "καμμένη γη". Η αναμενόμενη και επιταχυνόμενη στροφή της στον ρεαλισμό, οι συμμαχίες της με την "αμερικανική" διαχειριστική εκδοχή της κρίσης και τους φορείς της, η υιοθέτηση μη-συγκρουσιακής εναλλακτικής προσέγγισης των ευρωπαίων (πχ με την "μετριοπαθή πρόταση" των τριών οικονομολόγων), η συμμαχία με τον Νότο και η "συνολική ευρωπαϊκή λύση απομείωσης του χρέους" - εργαλεία με τα οποία θα προσέλθει στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές για την διαχείριση του χρέους - πιθανώς δεν είναι αρκετά για την ανάκαμψη της εμπιστοσύνης (και των επενδύσεων) στην χώρα μας. 
Τι άλλο απαιτείται;

Πρώτα η εμπιστοσύνη του λαού και των παραγωγικών του τάξεων. 
Ένα "κοινωνικό συμβόλαιο" με:
  • αποκατάσταση της θεσμικής ανεξαρτησίας της παιδείας, της δικαιοσύνης και του μόνιμου κρατικού μηχανισμού με κοινοβουλευτικό και όχι κομματικό έλεγχο
  • αξιολόγηση των δομών και υπηρεσιών του δημοσίου τομέα και απονομή της μονιμότητας μετά και όχι πριν από αυτήν
  • παραγωγική ανασυγκρότηση με στήριξη του εισοδήματος από υγιή επιχειρηματικότητα και εργασία, καινοτομία και εφευρετικότητα, τυποποίηση και εξαγωγές και όχι από σχηματισμό καρτέλ, κρατικοδίαιτη "επιχειρηματικότητα" και κομματική ανάθεση, προμήθεια και ποσοστά/μίζες από "καταναλωτικές" εισαγωγές και αγορές
  • διόρθωση των συντεχνιακών αδικιών του παρελθόντος και αποκατάσταση της δικαιοσύνης στον διαρρηγμένο από το πελατειακό σύστημα, κοινωνικό ιστό και έναν νέο ιστορικό συμβιβασμό δημοσίου και ιδιωτικού τομέα.
Με λίγα λόγια απαιτείται μια συμμαχία εξουσίας με μακροπρόθεσμους στόχους ανάκαμψης και εκπροσώπησης της χώρας βάσει ενός ελληνικού "μνημονίου" που θα ζητηθεί να (ανα)χρηματοδοτηθεί από τις δανειστές και τις αγορές - και όχι από τα κερδοσκοπικά funds και τους γύπες της "ευκαιρίας" και της χρεοκοπίας. Τους επενδυτές και όχι τους "επενδυτές".

Το κρίσιμο στοιχείο είναι η "εμπιστοσύνη". Η αμοιβαιότητα. Ένα σχέδιο που εκπονείς και μοιράζεσαι με τους δανειστές και επενδυτές. Και στην θέση των ΝΔΠΑΣΟΚ - που έπεισαν τους δανειστές ...να μην μας δανείζουν πια, βλέποντας τον κραυγαλέο παρασιτισμό, το υπερμεγέθες πελατειακό σύστημα, τους διορισμούς και την γιγάντωση ενός μη παραγωγικού κράτους και τα ελλείμματα χωρίς ανάπτυξη - να έρθει μια νέα προοδευτική συγκυβέρνηση που να πείσει να μας (ξανα)δανείσουν επειδή θα τους πείσει ότι μπορεί να υπηρετήσει την λύση που η ίδια προτείνει.

Μανιασμένα το παλιό πολιτικό σύστημα προσπαθεί να αποτρέψει μια τέτοια εξέλιξη. Μια συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων.
Δαιμονοποιεί την αντιπολίτευση, αξιοποιεί τα όποια λάθη της για να την παρουσιάσει ως την "'άσχημη" της υπόθεσης - αφού δεν μπορεί πλέον να πείσει κανέναν ότι η παρούσα κυβέρνηση δεν είναι η "κακή" -και δραματικά αποτυχημένη- κυβέρνηση. 

Μένει το "καλό" μνημόνιο που η ίδια η τρόικα έχει (ξε)σκίσει ό,τι αόριστα θετικό προέβλεπε στην πρώτη του εκδοχή με την συνεργασία της στο δια ταύτα με το ντόπιο πελατειακό πολιτικό σύστημα. Και αυτή με την σειρά της είναι δραματικά αποτυχημένη εάν υποθέσουμε ότι την ενδιέφερε πραγματικά η "μεταρρύθμιση" και όχι πως θα πάρει λογιστικά τα δανεικά της πίσω με την κοντοπρόθεσμη λογική "δώσε ημίν σήμερον κι από όπου νάναι και ότι κι αν σημαίνει". Και σε καμιά περίπτωση άμοιρη ευθυνών. 
Αν δεν τους ενδιαφέρει η καταστροφή του παραγωγικού ιστού της χώρας και το στρατηγικό ξεπούλημα του φυσικού της πλούτου έναντι πινακίου φακής, στο όνομα μιας βίαιης και χοντροκομμένης "εσωτερικής υποτίμησης", τότε έχουν απόλυτη ευθύνη που η λέξη "μνημόνιο"συμπυκνώνει πλέον όχι το σχετικό συμβόλαιο μιας δανειακής σύμβασης αλλά μια έξωθεν επιβαλλόμενη καταστροφική πολιτική. 
Ας πρόσεχαν.

Η ελπίδα βρίσκεται πια στον ιστορικό συμβιβασμό των εθνικών παραγωγικών δυνάμεων του τόπου και μια μακρόπνοη συμμαχία εξουσίας και όχι στην τυφλή κομματική αντιπαράθεση. Το "καλό' μνημόνιο, η "κακή" κυβέρνηση και η "άσχημη" αντιπολίτευση δεν είναι πια παρά ένας παλιός αστικός μύθος - και η τελευταία παγίδα του παλιού πολιτικού συστήματος.

Πολ Κρούγκμαν: Δεν έχουμε κρίση χρέους και ποτέ δεν είχαμε

Paul Krugman: An Imaginary Budget and Debt Crisis
Μια κατά φαντασίαν κρίση προϋπολογισμού
και χρέους
Ακόμη και εντός της Ευρώπης η σοβαρότητα της κρίσης του χρέους μειώθηκε γρήγορα με το που η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα άρχισε να κάνει τη δουλειά της, καθιστώντας σαφές ότι θα κάνει "ό,τι χρειαστεί".
του Πολ Κρούγκμαν* 
The New York Times
 
Για ένα μεγάλο μέρος των τελευταίων πέντε ετών οι αναγνώστες της πολιτικής και της οικονομικής επικαιρότητας έμεναν χωρίς πολλές αμφιβολίες για το ότι τα ελλείμματα του προϋπολογισμού και το αυξανόμενο χρέος ήταν το πιο σημαντικό θέμα που αντιμετώπιζε η Αμερική. Σοβαροί άνθρωποι εξέδιδαν συνεχώς τρομερές προειδοποιήσεις ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες κινδύνευαν να μετατραπούν σε μια άλλη Ελλάδα ανά πάσα στιγμή. Ο πρόεδρος Ομπάμα διόρισε ειδική διακομματική επιτροπή για να προτείνει λύσεις για την υποτιθέμενη δημοσιονομική κρίση και πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της πρώτης θητείας του προσπαθώντας να διαπραγματευτεί έναν Μεγάλο Διακανονισμό για τον προϋπολογισμό με τους Ρεπουμπλικανούς.

Αυτός ο διακανονισμός δεν έγινε ποτέ, γιατί οι Ρεπουμπλικανοί αρνήθηκαν να εξετάσουν οποιαδήποτε συμφωνία που θα αύξανε τους φόρους. Παρ' όλα αυτά, το χρέος και τα ελλείμματα έχουν ξεθωριάσει από τις ειδήσεις. Και υπάρχει ένας καλός λόγος γι' αυτή την πράξη εξαφάνισης: Το όλο θέμα αποδεικνύεται ότι ήταν από την αρχή ένας άνευ λόγου και αιτίας συναγερμός.

Δεν είμαι σίγουρος αν οι περισσότεροι αναγνώστες συνειδητοποιούν πόσο πολύ αυτός ο μεγάλος δημοσιονομικός πανικός έχει πια ξεθυμάνει -την ίδια στιγμή που οι γκρινιάρηδες για το έλλειμμα, φυσικά, εξακολουθούν να γκρινιάζουν. Μέχρι που προσπαθούν ακόμα και να μεθερμηνεύσουν τις τελευταίες μακροπρόθεσμες προβλέψεις από το Γραφείο Προϋπολογισμού του Κογκρέσου -προβλέψεις που είναι σαφώς μη ανησυχητικές - ως κατά κάποιο τρόπο επιβεβαίωση των προηγούμενων τακτικών εκφοβισμού που οι ίδιοι είχαν επιχειρήσει. Άρα, αυτή εδώ φαίνεται να είναι μια καλή στιγμή για να κάνουμε μια ενημερωτική αναφορά σχετικά με την καταστροφή του χρέους που δεν ήρθε ποτέ.

Σχετικά με τις προβλέψεις αυτές: Το Γραφείο του Προϋπολογισμού προβλέπει ότι το ομοσπονδιακό φετινό έλλειμμα θα είναι μόλις 2,8 % του ΑΕΠ, άρα κάτω από το 9,8 % του 2009. Είναι αλήθεια ότι το γεγονός πως είμαστε ακόμα με έλλειμμα σημαίνει ότι το ομοσπονδιακό χρέος σε όρους δολαρίου συνεχίζει να αυξάνεται - αλλά η οικονομία αυξάνεται επίσης, τόσο που το Γραφείο Προϋπολογισμού αναμένει την κρίσιμη αναλογία του χρέους προς το ΑΕΠ να παραμένει περισσότερο ή λιγότερο ακίνητη για την επόμενη δεκαετία.

Τα πράγματα αναμένεται να επιδεινωθούν μετά από αυτό, κυρίως λόγω των επιπτώσεων της γήρανσης του πληθυσμού σχετικά με το Medicare και τις κοινωνικές ασφαλίσεις. Αλλά υπήρξε μια δραματική επιβράδυνση του ρυθμού αύξησης του κόστους της υγειονομικής περίθαλψης, το οποίο χρησιμοποιείται για να παίξει μεγάλο ρόλο στα σενάρια τρόμου για τον προϋπολογισμό. 

Ως εκ τούτου, παρά τη γήρανση, το χρέος το 2039 -ένα τέταρτο του αιώνα από τώρα!- προβλέπεται να είναι όχι μεγαλύτερο, ως ποσοστό του ΑΕΠ, από το χρέος που η Αμερική είχε στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ή εκείνο που η Βρετανία είχε για μεγάλο μέρος του 20ού αιώνα. 
Α ναι, και το Γραφείο Προϋπολογισμού αναμένει τώρα τα επιτόκια να παραμείνουν αρκετά χαμηλά, όχι πολύ υψηλότερο από τον ρυθμό ανάπτυξης της οικονομίας. Αυτό με τη σειρά του αποδυναμώνει -για την ακρίβεια, σχεδόν εκμηδενίζει- τον κίνδυνο ενός φαύλου κύκλου του χρέους, το κόστος εξυπηρέτησης χρέους εξωθεί το χρέος ακόμη υψηλότερα.

Παρ' όλα αυτά, η αύξηση του χρέους δεν είναι καλό. Λοιπόν, τι θα χρειαζόταν για να αποφύγει κανείς τυχόν άνοδο του δείκτη του χρέους; Παραδόξως λίγα


Το Γραφείο του Προϋπολογισμού εκτιμά ότι η σταθεροποίηση του δείκτη του χρέους προς το ΑΕΠ στο σημερινό του επίπεδο θα απαιτήσει περικοπές δαπανών ή / και φορολογικές αυξήσεις επιπέδου 1,2 % του ΑΕΠ, αν ξεκινήσετε τώρα, ή 1,5% του ΑΕΠ, αν περιμένουμε μέχρι το 2020. Πολιτικά αυτό θα είναι δύσκολο δεδομένης της συνολικής αντίθεσης των Ρεπουμπλικανών προς οτιδήποτε ένας πρόεδρος Δημοκρατικός θα μπορούσε να προτείνει, αλλά από οικονομική άποψη δεν θα ήταν μεγάλη υπόθεση και δεν θα απαιτούσε καμία ουσιαστική αλλαγή στα κρίσιμα κοινωνικά προγράμματά μας.

Εν ολίγοις, η βιβλικών διαστάσεων καταστροφή από το χρέος έχει αναβληθεί για αργότερα.

Μισό λεπτό - και με τον κίνδυνο μιας κρίσης εμπιστοσύνης; Έχουν υπάρξει πολλές προειδοποιήσεις ότι μια τέτοια κρίση ήταν επικείμενη, μερικές από αυτές σε συνδυασμό με εκπληκτικά ειλικρινείς ομολογίες απογοήτευσης ότι δεν είχε συμβεί ακόμα. Για παράδειγμα, ο Alan Greenspan προειδοποιούσε για ένα "ελληνικό ανάλογο" και δήλωνε ότι ...

Δευτέρα 28 Ιουλίου 2014

Οι ουσιώδεις διαφορές του σημερινού "φαινομένου ΣΥΡΙΖΑ" από το "φαινόμενο ΠΑΣΟΚ" του 1970

του Γιάννη Καλαϊτζή
ΑΠΟ ΤΟ 1974 ΣΤΟ 2014: Δύο διαφορετικά πολιτικά φαινόμενα

του Θόδωρου Παρασκευόπουλου*
Στην συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ είχαν προσέλθει εξ αρχής σοσιαλιστές και σοσιαλίστριες, δηλαδή άνθρωποι που προηγουμένως ή κάποτε προηγουμένως ήταν στο ΠΑΣΟΚ, κάποιοι βρέθηκαν μετά στο ΔΗΚΚΙ, αλλά ήταν λίγοι. Μόνο μετά τους πρώτους κλυδωνισμούς στο ΠΑΣΟΚ, μετά την υπογραφή του Μνημονίου, άρχισε η προσέλευση να παίρνει έκταση.
Η ένταξη στον ΣΥΡΙΖΑ, η συμμετοχή στη σύνταξη των πρώτων προγραμματικών κειμένων, του εκλογικού προγράμματος του 2012, των θέσεων για το Συνέδριο, δεν ήταν χωρίς τριβές, αλλά ήταν, σε γενικές γραμμές, ομαλή και οι τριβές δεν ήταν μεγαλύτερες από εκείνες μεταξύ των άλλων «συνιστωσών», όπως λέγονταν τότε, ιδίως μεταξύ των τάσεων του Συνασπισμού. Κι αυτό, όσον αφορά την αρχή τουλάχιστον, δεν μπορεί να το αποδώσει κανείς στον αέρα της νίκης. Αυτό, το μάζεμα όλων, ήρθε μετά τις εκλογές του Μαΐου 2012 . Μάλλον στη διαδικασία προσαρμογής στο νέο περιβάλλον πρέπει να αποδοθεί, αλλά και σε ένα αίσθημα ευθύνης για το καινούργιο που γεννιόταν.

Επιρροή στη διαμόρφωση θέσεων

Ενώ, τώρα, η παρουσία ανθρώπων από τον παλιό σοσιαλιστικό χώρο στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ είναι σημαντική, δεν συμβαίνει το ίδιο και στις οργανώσεις του κόμματος, σε αντίθεση με την εκλογική του βάση, που σε μεγάλο βαθμό είναι άνθρωποι που ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ ή ήταν ακόμα και μέλη του, όσο το ΠΑΣΟΚ της τελευταίας περιόδου είχε μέλη, εν πάση περιπτώσει, είχαν υπάρξει κάποτε μέλη του.
Αυτή η αναντιστοιχία προέλευσης και επιρροής, μαζί με την έντονη διαπάλη των τάσεων της μη σοσιαλιστικής Αριστεράς εντός του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία δεν άφηνε χώρο για πιο γενναιόφρονα συμπεριφορά, οδήγησε σε απογοητευτικά ισχνή εκπροσώπηση στα κομματικά όργανα, κυρίως στην Κεντρική Επιτροπή και στη Γραμματεία του κόμματος. 
Αυτή η ελλιπής εκπροσώπηση δεν σημαίνει και έλλειψη επιρροής στη διαμόρφωση της πολιτικής, καθώς η δική τους ιδιαίτερη άποψη για τα πράγματα λαμβάνεται απολύτως υπόψη: αυτό, λ.χ., σχετίζεται με τις «πατριωτικές» νότες στον δημόσιο λόγο του κόμματος. Στη διαμόρφωση ενός προφίλ «πατριωτικής αριστεράς», μάλιστα, ένα τμήμα των συριζαίων από το σοσιαλιστικό χώρο έχει συναντηθεί με άλλους, προερχόμενους από παλιές μαοϊκές οργανώσεις, στην ιδεολογική σκευή των οποίων οι θεωρίες της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης παίζουν σημαντικό ρόλο. 
Για πολλούς προερχόμενους από τον σοσιαλιστικό χώρο, πάλι, η εθνικοαπελευθερωτική διάσταση ήταν εξ αρχής το κεντρικό ζήτημα που τους χώρισε από το ΠΑΣΟΚ του σημιτικού εκσυγχρονισμού και του γιωργοπαπανδρεϊκού κοσμοπολιτισμού. Ιδεολογικά, υπάρχουν μάλιστα σημεία επαφής και με το παλιό «Αριστερό Ρεύμα» του Συνασπισμού που, ως έναν βαθμό, μετέφερε στον ΣΥΡΙΖΑ τα εθνικοανεξαρτησιακά στοιχεία στα οποία εφάπτονταν προ τεσσαρακονταετίας το ΚΚΕ (εν μέρει και το ΚΚΕ εσωτερικού) με το ΠΑΣΟΚ. Αυτό συνδέεται, πιστεύουν, και με την εξαθλίωση πολλών ανθρώπων από τα μεσαία στρώματα και από τους μικροαγρότες, που η πτώση τους ακόμα και κάτω από το επίπεδο της μισθωτής εργασίας είναι πιο εύκολο να εξηγηθεί (και αυτοί οι άνθρωποι να κερδηθούν) με όρους εθνικού εξανδραποδισμού – αφού αυτά τα στρώματα αισθάνονταν ότι είναι η ραχοκοκαλιά του έθνους.

Οι ιστορικές διαφορές

Γι’ αυτά τα ιδεολογικά ρεύματα στον ΣΥΡΙΖΑ, η εθνική-πατριωτική διάσταση είναι αναγκαία, όπως πιστεύουν, προκειμένου να εμπεδωθεί η σχέση του κόμματος με λαϊκές μάζες που είχαν ακολουθήσει το ΠΑΣΟΚ. Όμως, μία από τις ουσιώδεις διαφορές του «φαινομένου ΣΥΡΙΖΑ» από το «φαινόμενο ΠΑΣΟΚ» της δεκαετίας του 1970 είναι ακριβώς η ταξική διάσταση της υποστήριξης του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης από μεγάλο μέρος των λαϊκών τάξεων. 
Μην παραβλέπουμε ότι εκείνο που τσάκισε τη ραχοκοκαλιά του ΠΑΣΟΚ δεν ήταν οι «εθνικές υποχωρήσεις» που καταμαρτυρήθηκαν στον Σημίτη και τον Παπανδρέου, αλλά η πλήρης προσχώρηση στην ιδεολογία και την πρακτική του σύγχρονου καπιταλισμού, δηλαδή στον νεοφιλελευθερισμό. Η ρήξη δηλαδή, με τα συμφέροντα των λαϊκών τάξεων, στο όνομα μάλιστα ενός γενικότερου, δήθεν ορθολογικού και θολού «εθνικού συμφέροντος». Το ίδιο ακριβώς συνέβη και συμβαίνει, λιγότερο έντονα, αλλά ορατό δια γυμνού οφθαλμού, σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία.

Δεν εννοώ ότι οι άνθρωποι που προσέρχονται ή που προσβλέπουν στον ΣΥΡΙΖΑ θέλουν ανατροπή του καπιταλισμού και σοσιαλισμό. Αυτά, έπειτα μάλιστα από την κοσμογονία της δεκαετίας του 1990, είναι για την πλειονότητα αφηρημένες, ύποπτες κιόλας έννοιες. 
Αλλά, διαφορετικά από το 1978-1980, από την ιδεολογία της «αμερικανοκίνητης Χούντας» στην οποία προσχώρησε η Αριστερά και η οποία βόλεψε την αστική τάξη και την εξουσία της, ο κόσμος διακρίνει σήμερα περισσότερο ως αντιπάλους τους τραπεζίτες, τους μεγαλοεργολάβους, τους μεγαλοεκδότες και τους μεγαλομπακάληδες των σούπερ-μάρκετ. Πρόκειται για μια θολή μεν, αλλά ταξική ματιά που υπονομεύει μέχρι ακυρώσεως την ιδεολογία του κοινού «εθνικού συμφέροντος». 
Άλλωστε, σήμερα είναι πιο εύκολο να διακρίνεις ότι η εθνικοανεξαρτησιακή ιδεολογία του πρώιμου ΠΑΣΟΚ διευκόλυνε τις ανακυβιστήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου και την ακύρωση της λαϊκότητας και του ριζοσπαστισμού. Βλέπεις, το «εθνικό συμφέρον» είναι αόριστο πράγμα με το οποίο μπορούν να δικαιολογηθούν σχεδόν τα πάντα. Ακόμα και ο σημιτικός ...

Ονομάζομαι ΑντιΣύριζας και είμαι καλά!

Ο νέος τύπος των social media (και όχι μόνο) που κάνει θραύση

του Χρήστου Ξανθάκη*
Απ' όλους μπορείς να γλυτώσεις στα social media. Μπορείς να γλυτώσεις από τους φορτικούς, μπορείς να γλυτώσεις από τα τρολάκια, μπορείς να γλυτώσεις από τους λιγούρηδες, ακόμη κι από τους οπαδούς του Μπέου μπορείς να γλυτώσεις. Αν είσαι λίγο πονηρός, βρίσκεις πάντοτε τρόπους να τους αποφύγεις. Από έναν και μόνο έναν δεν μπορείς με τίποτα να ξεφύγεις. Από τον αντιΣύριζα!
Ο οποίος αντιΣύριζας παρεισφρέει σε κάθε κουβέντα όσο γελοία, άσχετη ή αλλού νταλλού κι αν είναι αυτή. Ασχολείστε, ας πούμε, εσύ και οι φίλοι σου με το κεφαλαιώδες ερώτημα "από που κλάνει το μπαρμπούνι;". Κι ενώ ανταλλάσσονται απόψεις πάσης φύσεως, μπουκάρει ο αντιΣύριζας κι αρχίζει το ψαλτήρι: "Δεν θα μας υποδείξει ο ΣΥΡΙΖΑ, το νέο ΠΑΣΟΚ, από που θα πέρδονται τα ψάρια μας." Βρε καλέ μου, βρε χρυσέ μου, δεν είναι εκεί το θέμα, τα έχεις μπερδέψει, τα έχεις μπουρδουκλώσει. Αμετακίνητος αυτός. Ούτε βήμα πίσω, ούτε εκατοστό.

Περνάει η ώρα, περνάει η μέρα, ανοίγει άλλος κύκλος προβληματισμού: "Μασάει άραγε η κατσίκα ταραμά;" Λέει ο ένας, λέει ο άλλος, το μακρύ του και το κοντό του ο καθείς. Κι εκεί που έχει ανάψει το μπλα μπλα, να σου τον και τον αντιΣύριζα: "Ποιος είναι δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ, το νέο ΠΑΣΟΚ, ο οποίος θα επιβάλλει στα ζωντανά μας να τρώνε ό,τι ανθυγιεινό βρεθεί στο δρόμο τους;" Ξανά μανά τα ίδια, κάτσε ένα λεπτό, πάρε μιαν αναπνοή, τίποτα ο δικός σου. Καρφωμένος στη θέση του να αλαλάζει ως άλλος προφήτης.

Προσοχή, δεν μιλάω εδώ για τον μέσο πολίτη που έχει τις μικρές ή μεγάλες αμφιβολίες του για την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός είναι νορμάλ και μια χαρά δικαιούται να τα χώνει όποτε τα χώνει. 
Μιλάω για εκείνους τους ανθρώπους που αναπνέουν για έναν και μοναδικό λόγο. Για να καταγγέλλουν παντού και πάντα το νέο ΠΑΣΟΚ, τον ΣΥΡΙΖΑ. Κι ας αφορά η συζήτηση στις πάνες του μωρού.
Το φαινόμενο δεν είναι καινούριο πάντως και όσοι ή όσες από εσάς έχετε μερικά χρονάκια στην πλάτη σας σίγουρα θυμάστε κάτι ανάλογο που συνέβαινε στα τέλη των seventies με πρωταγωνιστή τον συγχωρεμένο τον Ανδρέα Παπανδρέου. Εκείνη την εποχή, δεν υπήρχαν social media και υπέφεραν τα τηλεφωνικά κέντρα στα ραδιόφωνα και οι στήλες γραμμάτων στις εφημερίδες. Με κάθε αφορμή, μικρή, μεγάλη, αόρατη, αδιόρατη, σοβαρή, ασόβαρη, έπεφταν βροχή οι κλήσεις και οι επιστολές. Που θα ερχόταν ο Παπανδρέου (συγγνώμη, ο Παπανδρέας...) να μας πάρει τα σπίτια, να μας κλέψει τα μαχαιροπήρουνα, να μας ξεπαρθενέψει τις κόρες. Για όλα έφταιγε, για όλα ήταν υπεύθυνος, για όλα έπρεπε να πληρώσει, μπας και ικανοποιείτο έστω κατ' ελάχιστον η μανία των εγκαλούντων.

Διότι περί μανίας επρόκειτο και μάλιστα μανίας θρησκευτικής. Ας μην γελιόμαστε, δεν υπάρχει ούτε πολιτικό ούτε κοινωνικό υπόβαθρο στις εκρήξεις και στις παρεμβάσεις του τότε και του σήμερα. Εσωτερικά είναι τα προβλήματα που ταλάνιζαν τότε τους αντιΠαπανδρεϊκούς και βασανίζουν σήμερα τους αντιΣύριζες. Ενδότερα είναι τα κενά που αγωνίζονται να καλύψουν, εκτοξεύοντας δεξιά-αριστερά ιερεμιάδες. Εξ ου και το ύφος των παρεμβάσεων, εξ ου και η ατελείωτη οργή, εξ ου και η απόλυτη πίστη στο απόλυτο κακό που αν εξοντωθεί θα βασιλεύσει πάλι η αρμονία στην οικουμένη.

Τους συμπονώ, δεν λέω, και τους συνιστώ να μιλήσουν με κάποιον ειδικό. Κάποιον που να μπορεί να τους ανακουφίσει και να τους επαναφέρει στον κόσμο των κανονικών ανθρώπων. Κάποιον που θα διαθέτει κατανόηση, υπομονή, ηρεμία. Κι επειδή πληροφορούμαι ότι ο κόσμος της ψυχιατρικής υπέκυψε στους σατανάδες της Κουμουνδούρου, τους συνιστώ να επισκεφθούν άμεσα τον πνευματικό τους.



*από το provocateur.gr

Κυριακή 27 Ιουλίου 2014

"Η αγορά ζητά μαζικά κατάργηση του ΟΑΕΕ"

Η μικρομεσαία επιχειρηματικότητα δεν έχει καμία ελπίδα με αυτόν τον ΟΑΕΕ
Το ταμείο των ελεύθερων επαγγελματιών έχει καταρρεύσει προ πολλού. Αιτίες γι αυτό είναι κυρίως δυο - και για τις δυο ευθύνονται τα δυο κόμματα της συγκυβέρνησης: το τζογάρισμα και μετά το κούρεμα των αποθεματικών του είναι ο ένας λόγος - η άρνηση προσαρμογής των ειφορών στην κρίση από το 2009 (βλ. γνωμοδότηση Μανιτάκη) αντίθετα η ενεργοποίηση μέτρων αναγκαστικής είσπαρξης ή κατάσχεσης είναι ο δεύτερος λόγος. Οι ελεύθεροι επαγγελματίες που δεν φημίζονται για την οργάνωσή τους, αντέδρασαν εξ ανάγκης μαζικά με στάση πληρωμών στον ΟΑΕΕ και έστρεψαν την πλάτη στο ταμείο έκτρωμα πεισμένοι ότι πλέον μόνο την ελάχιστη εγγυημένη σύνταξη μπορούν να διεκδικήσουν και ό,τι καταβάλλουν στον ΟΑΕΕ πάει χαμένο. Έχοντας απέναντί τους το ΚΕΑΟ του ΥπΕργ των ΝΔΠΑΣΟΚ, Γ. Βρούτση ελπίζουν μόνο στην πτώση της κυβέρνησης ή την κατάργηση του Ταμείου... 

Η κατάργηση της υποχρεωτικότητας (και της ενημερότητας) είναι μονόδρομος: και για την βιωσιμότητά του. Όσοι το επιλέγουν πλέον θα παίρνουν υπόψιν το ύψος της εισφοράς και τις απολαβές τους βάσει αυτής - δεν θα πηγαίνουν ως πρόβατα επί σφαγήν... Έτσι θα έρθει και η ελευθερία επιλογής κλάσης αλλά και η δημιουργία νέων κλάσεων προσαρμοσμένων στην κρίση - επίσης θα διαχωριστεί ο κλάδος ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης όπου ο εργαζόμενος ε.ε. θα επιλέγει ένα πρόγραμμα από τον ΟΑΕΕ ή αλλού επίσης ελεύθερα. Οι μέρες του αυταρχισμού, της αυθαιρεσίας και της αφαίμαξης του εισοδήματος των ε.ε. με έναν εισφοροφόρο πέρασαν. Η μαζική προσφυγή στην ιδιωτική ασφάλιση δεν είναι δυνατή γιατί δεν υπάρχουν εισοδήματα - όμως η απελευθέρωση από την υποχρεωτικότητα και μαζί την "ενημερότητα" σίγουρα θα απελευθερώσει δυνάμεις και επένδυση εισοδημάτων στην εργασία και την πραγματική οικονομία.
 

Σίγουρα η στροφή στην ιδιωτική αγορά έγινε με το μαστίγιο του αυταρχισμού ΝΔΠΑΣΟΚ και τρόικας και η δημιουργία καρτέλ ιδιωτικής ασφάλισης των ε.ε. είναι προ των πυλών. Ισορροπία στην αγορά δεν θα φέρει η κατάργηση του ΟΑΕΕ αλλά η λειτουργία του ως δημόσιου ανταγωνιστικού πυλώνα.
 

Γράφημα για την πορεία του ΟΑΕΕ στα χρόνια της κρίσης (από τα Νέα)
Γι αυτό ας καταργηθεί η υποχρεωτικότητά του και ας απελευθερωθούν οι καταβολές κατ΄αρχήν - υπάρχουν δις που έχουν καταβληθεί από τους σήμερα ανασφάλιστους για εισφορές και πρέπει να αποδοθούν ως σύνταξη αφού αφαιρεθούν τα πρόστιμα και οι προσαυξήσεις των χρόνων της κρίσης και αγοραστούν με αυτά χρόνια κατώτερων ασφαλιστικών κλάσεων επιλογής του ασφαλισμένου: τα κοράκια του κρατισμού και των καρτέλ ας περιμένουν, είναι πολλά ακόμη που πρέπει να εξασσφαλιστούν πρώτα - γνωρίζουμε ότι επιθυμία τους είναι η παράδοση των ε.ε σε μια όχι ελεύθερη αγορά με χαμένες τις μέχρι τώρα εισφορές τους από ξαφνικό θάνατο του ΟΑΕΕ! Και η πολιτική ΝΔΠΑΣΟΚ-τρόικας και το "έργο" του Γιάννη Βρούτση εκεί οδηγούν (μήπως γι αυτό ο τελευταίος αν και πλήρως αποτυχημένος δεν αντικαταστάθηκε στον ανασχηματισμό; για να "ολοκληρώσει";). 

Γιώργος Παπασπυρόπουλος / ΑΣ

Διαβάζουμε λοιπόν το παρακάτω σχετικό κατατοπιστικότατο ρεπορτάζ με όλες τις παραπάνω επιφυλάξεις και συνειρμούς:

Η αγορά ζητά μαζικά κατάργηση του ΟΑΕΕ


Συμφώνα με μετρήσεις της ΓΣΕΒΕΕ, εννέα στους δέκα μικρομεσαίους λένε «όχι» στην υποχρεωτική κοινωνική ασφάλιση



του Δημήτρη Κατσαγάνη*

Η Ελλάδα αποτελεί σε ακόμα ένα θέμα εξαίρεση στην Ευρωζώνη. Είναι η μόνη χώρα-μέλος της στην οποία εξακολουθεί να είναι υποχρεωτική η ασφάλιση των ελεύθερων επαγγελματιών σε ένα δημόσιο ασφαλιστικό ταμείο.

Ωστόσο, αυτό δεν φαίνεται να το θέλει πλέον η συντριπτική πλειονότητα των βιοτεχνών, εμπόρων και ελεύθερων επαγγελματιών που είναι υποχρεωτικά ασφαλισμένοι στον ΟΑΕΕ, είτε μπορούν είτε όχι πλέον να πληρώνουν τις ασφαλιστικές εισφορές τους.

Σύμφωνα με πληροφορίες του «Κ», πρόσφατη μέτρηση την οποία έχει στα χέρια της η ΓΣΕΒΕΕ δείχνει πως πάνω από το 90% των μικρομεσαίων επιχειρηματιών τάσσεται ενάντια στην υποχρεωπκή ασφάλιση στον ΟΑΕΕ. Την ίδια στάση είχε μόλις το 50% των μικρομεσαίων πριν από ένα-ενάμιση χρόνο.
Την ίδια στιγμή, όμως, αναφέρουν οι ίδιες πηγές, ένα ελάχιστο ποσοστό των μικρομεσαίων έχει καταφύγει στην ιδιωτική ασφάλιση, χωρίς να σημαίνει πως αυτή η κατηγορία ανήκει απαραίτητα σε εκείνους τους 360.000 (εκ των συνολικά 770.000 ασφαλισμένων του ΟΑΕΕ) που έχουν σταματήσει να πληρώνουν κανονικά τις ασφαλιστικές εισφορές τους, χάνοντας, έτσι, την πρόσβαση στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

Στέλεχος του ΙΜΕ-ΓΣΕΒΕΕ με το οποίο συνομίλησε το «Κ» ανέφερε πως η απόλυτη πλέον «αποστροφή» των μικρομεσαίων προς την «ακριβή» για τους ίδιους υποχρεωτική κοινωνική ασφάλιση δεν οφείλεται σε «λόγους αρχής», αλλά στην «πλήρη αδυναμία τους να αντεπεξέλθουν με οποιονδήποτε τρόπο στις γιγαντιαίες τρέχουσες και ληξιπρόθεσμες ασφαλιστικές εισφορές». Η ίδια η ΓΣΕΒΕΕ τάσσεται υπέρ της υποχρεωτικής κοινωνικής ασφάλισης.

Οι ληξιπρόθεσμες οφειλές προς τον ΟΑΕΕ φτάνουν πλέον τα 7,5 δισ. ευρώ, με τα 5,5 δισ. ευρώ εξ αυτών να αφορούν ενεργούς, δηλαδή εργαζόμενους, ασφαλισμένους και όχι άνεργους. Να σημειωθεί πως ...

Παρασκευή 25 Ιουλίου 2014

Το ΠΑΣΟΚ ως αυτοβυθιζόμενο ρυμουλκό της (ακρο)δεξιάς

Ένα χαρακίρι είναι ίσως το ελάχιστο που μπορεί να προσφέρει το σημερινό ΠΑΣΟΚ στον εαυτό του

Το ΠΑΣΟΚ, με όλες τις οβιδιακές του μεταμορφώσεις (κίνηση των 58, Ελιά, Δημοκρατική Παράταξη) όφειλε και οφείλει στον ελληνικό λαό. Όχι μόνο το λογαριασμό της ΔΕΗ των γραφείων του, ούτε μόνο τα 170 εκατομμύρια δανεικά και αγύριστα, ούτε ακόμη την απολογία για τα χρόνια της ρεμούλας που μαζί με την "υπέρβαση" σε διόγκωση του κράτους επί ΝΔ έφεραν την χρεοκοπία...
Οφείλει να πάψει να ρυμουλκεί ως τέταρτο κόμμα την ακροδεξιά ατζέντα του Δεξιού Οικονομικού Τιτανικού!

Το ΠΑΣΟΚ οφείλει να απαλλάξει την χώρα από αυτήν την κυβέρνηση έκτρωμα, οφείλει να σταματήσει να στηρίζει Βορίδη και Άδωνη, Βούλτεψη και Αθανασίου, Ντινόπουλο και Γιακουμάτο. Οφείλει κι ας μην το μπορεί ιδεολογικά ή προγραμματικά μέσα στην ακραία ταύτισή του με την Δεξιά, να αποκολληθεί από την Πολιτική Άνοιξη του Σαμαρά, να εμποδίσει έστω και την τελευταία στιγμή τα εγκλήματα κατά του περιβάλλοντος και της οικονομίας που τρέχει να νομιμοποιήσει στα θερινά τμήματα της κλειστής Βουλής η ΝΔ. 

Δεν ενδιαφέρει πως: με οποιαδήποτε πρόφαση, δικαιολογία, αιτιολόγηση - ούτως ή άλλως δεν πρόκειται να γίνει πιστευτό ακόμη και αν το παίξει αντιμνημονιακό, ευαίσθητο στο Σύνταγμα ή το περιβάλλον. Ούτε αυτή η κίνηση θα δώσει στο ΠΑΣΟΚ μια θέση στην επόμενη κυβέρνηση: το ΠΑΣΟΚ έχει πεθάνει προ πολλού και δεν το ξέρει - κι ότι ακουμπά το σκοτώνει. Η πιθανή εκπλήρωση αυτής του της υποχρέωσης θα ληφθεί απλά ως ελαφρυντικό ομολογίας. Ακόμη κι αν αποχωρήσει -όπως πέρυσι η ΔΗΜΑΡ- από το πλευρό του Σαμαρά καταγγέλοντάς τον...

Το ΠΑΣΟΚ οφελήθηκε όσο κανείς άλλος από την υπερχρέωση που οδήγησε τελικά στην χρεοκοπία της χώρας. Άσκησε απόλυτα πελατειακή πολιτική (μαθαίνοντας και στην ΝΔ τα κόλπα), εφάρμοσε απόλυτα κομματικό κράτος, γιγάντωσε τις συντεχνίες και εξαφάνισε τον αυτόνομο συνδικαλισμό με την συνδιοίκηση στις ΔΕΚΟ, πολλαπλασίασε τα σκάνδαλα και γιγάντωσε την διαφθορά μικρή και μεγάλη και την εξουσία των ημετέρων (εξαγοράζοντας και εκπορνεύοντας και μέρος της Αριστεράς), αποθέωσε τον κρατισμό και διαμόρφωσε την σημερινή κρατικοδίαιτη ολιγαρχία. Έ, πριν εξαφανιστεί από προσώπου γης, οφείλει τουλάχιστον να σταματήσει να προδίδει τις αρχές και την ιδεολογία έστω της τριτοκοσμικής σοσιαλδημοκρατίας που κάποτε πρέσβευε και γι αυτό εκλεγόταν, για την ασυλία μερικών στελεχών του. 
του Γιάννη Καλαϊτζή

Το βαθύ ΠΑΣΟΚ θα ξεριζωθεί προσεχώς υποχρεωτικά από τους ιστούς της ελληνικής κοινωνίας. Από τον κρατικό μηχανισμό, τον κομματικό μηχανισμό, ακόμη και τα σταγονίδια που έχουν εισχωρήσει σε άλλα κόμματα και στον ΣΥΡΙΖΑ είναι επικίνδυνα. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος ή ελπίδα για την ελληνική κοινωνία. Δεν αρκεί η πτώση της συγκυβέρνησης με την (ακρο)δεξιά: όπως και στον μύθο της λερναίας ύδρας πρέπει να καυτηριαστεί ότι γεννά "βαθύ ΠΑΣΟΚ" με την προσοχή και την ένταση που ξηλώνεται το βαθύ κράτος στην γειτονική Τουρκία: ως προϋπόθεση επιβίωσης της χώρας, των ανθρώπων και του πολιτισμού της - ή απλά της δυνατότητάς της για αυτόνομη ύπαρξη και ανασυγκρότηση.

Τι ζητάμε από το ΠΑΣΟΚ; Να τιμήσει τον εαυτό του με ένα χαρακίρι μπροστά στον κάποτε λαό του, παρουσία του Πρωθυπουργού της πείνας. Ή να αυτοβυθιστεί ως ρυμουλκό της (ακρο)δεξιάς. Θα παρθεί υπόψιν...

ΑΣ

Τετάρτη 23 Ιουλίου 2014

Success story: Το 34,6% των ελλήνων ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας

Ραγίζει ακόμη και η εφαρμογή της ελεγχόμενης χρεοκοπίας μέσω της μονιμοποίησης "έκτακτων μέτρων" - το success story δλδ του φτιασιδώματος της πραγματικότητας...

"ΕΛΣΤΑΤ: Το 34,6% των ελλήνων ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας". Και άλλοι τόσοι προσθέτουμε εμείς, ζουν ακριβώς δίπλα στο όριο. 
Η κοινωνία του ενός τρίτου είναι εδώ - αυτό κι αν είναι success story... 
Και το ένα τρίτο αποτελείται από μικρο-survivors που ζουν μέσα στον τρόμο μην αποκτήσουν την τύχη των διπλανών τους όταν η κυβέρνηση θα αδυνατεί να καταβάλει μισθούς ΔΥ και συντάξεις - και "αγοράζουν" την κινδυνολογία ότι αν αλλάξει η κυβέρνηση θα χάσουν και αυτήν την μικρή σιγουριά κι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο πραγματικός εχθρός, όχι αυτοί που έφεραν την χρεοκοπία και μετά την Αντιμεταρρύθμιση. 
Το ότι η οικονομία μας είναι κλινικά νεκρή πιστοποιείται από όλες τις πλευρές πλέον - ότι γι αυτό ευθύνεται η σημερινή, χθεσινή και προχθεσινή συγκυβέρνηση και η τρόικα που την στηρίζει, η μονταζιέρα ΝΔΠΑΣΟΚ κάνει ότι μπορεί να το διαψεύσει. Αλλά τα "δυο τρίτα" δεν έχουν πια κανένα λόγο να φοβηθούν και να αγοράσουν την "Αλήθεια" του καταστροφικού διδύμου: τάχουν χάσει ήδη όλα...
ΑΣ

Διαβάζουμε στις εφημερίδες σχετικά με την ανακοίνωση της ΕΛΣΤΑΤ: 
Κάτω από το όριο της φτώχειας διαβιούν 3.795.100 άτομα στην Ελλάδα, «επίδοση» που φέρνει την Ελλάδα στην 4η θέση μεταξύ των 28 κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης με το υψηλότερο ποσοστό πολιτών στο όριο της φτώχειας.
Σύμφωνα με στοιχεία της Ελληνική Στατιστικής Αρχής που περιλαμβάνονται στην έκθεση του Ιδρύματος Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών για την ελληνική οικονομία, το ποσοστό των Ελλήνων που ζούσαν πέρυσι στο όριο της φτώχειας (εισόδημα μικρότερο από το 60% του εθνικού διάμεσου διαθέσιμου εισοδήματος) ανήλθε σε 34,6% ή σε 3.795.100 άτομα.
Μάλιστα, το ποσοστό αυτό βαίνει συνεχώς αυξανόμενο από το 2010 και το πρώτο Μνημόνιο (27,6% το 2010, 27,7% το 2011, 31% το 2012 και 34,6% το 2013).
Σε χειρότερη θέση από την Ελλάδα, βρίσκονται η Βουλγαρία (49,3%), η Ρουμανία (41,7%) και η Λετονία (36,2%).
Στις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που έχουν εμπλακεί σε Μνημόνια, στο όριο της φτώχειας βρίσκεται το 30% των πολιτών στην Ιρλανδία, το 28,2% στην Ισπανία, το 27,1% στην Κύπρο και το 25,3% στην Πορτογαλία.
Οι πέντε χώρες με τα χαμηλότερα ποσοστά φτώχειας στην Ευρωπαϊκή Ένωση των «28», είναι η Ολλανδία (15%), η Τσεχία (15,4%), η Σουηδία (15,6%), η Φινλανδία (17,2%) και το Λουξεμβούργο (18,4%).
Ο μέσος όρος στην Ευρωπαϊκή Ένωση ανέρχεται σε 24,8% και στην ευρωζώνη σε 23,3%.
Σημειώνεται, ότι, με βάση επίσης στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, ο κίνδυνος φτώχειας αυξήθηκε σημαντικά για την Ελλάδα μετά το 2010 και το ποσοστό της σχετικής φτώχειας αυξήθηκε κατά 3,4 εκατοστιαίες μονάδες ή κατά 17,3%. Παράλληλα, το χάσμα της φτώχειας αυξήθηκε κατά 24,1%, ενώ ο κίνδυνος φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού αυξήθηκε κατά 7 εκατοστιαίες μονάδες ή κατά 25,4%.
tovima.gr
Συνεχίζουμε με την τρόικα (ΔΝΤ) που κατά Στουρνάρα/Βενιζέλο/Σαμαρά είναι η πολιτική της κυβέρνησης και άλλη δεν υπάρχει... :

Αστόχησε το ΔΝΤ και στο «ψαλίδι» μισθών

Οι μειώσεις αποδοχών δεν βελτίωσαν την ανταγωνιστικότητα και οδήγησαν σε πτώση την παραγωγικότητα
Η δημοσιονομική προσαρμογή και οι μεγάλες περικοπές μισθών που ακολούθησε η Ελλάδα δεν βελτίωσαν την ανταγωνιστικότητα και -πολύ περισσότερο- οδήγησαν σε πτώση την παραγωγικότητα, είναι το γενικό συμπέρασμα νέας έκθεσης του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) με τίτλο «Προσαρμογή στις χώρες της Ευρωζώνης με ελλείμματα: πρόοδος, προκλήσεις και πολιτικές».Είναι η πολλοστή φορά που το ΔΝΤ παραδέχεται ανοικτά τις αστοχίες της πολιτικής που ακολούθησε στην περιφέρεια της Ευρωζώνης και ειδικά στην Ελλάδα, καθώς τα μέτρα λιτότητας δεν φαίνεται να έχουν αποδώσει τα προσδοκώμενα οφέλη, ειδικά σε μια περίοδο που πληθαίνουν οι φωνές οικονομολόγων αλλά και αμερικανικών μέσων μαζικής ενημέρωσης που καλούν το Ταμείο να ζητήσει συγγνώμη από την Ελλάδα για τη σκληρή πολιτική λιτότητας που εφαρμόστηκε.(naftemporiki.gr)
Και καταλήγουμε στην BlackRock που αξιολόγησε την ελληνική οικονομία και το τραπεζικό της σύστημα, το δημιούργημα της συγκυβέρνησης ΝΔΠΑΣΟΚ - η Ελλάδα πρώτη υποψήφια για χρεοκοπία πάνω και από την Αργεντινή που κούρεψε μονομερώς το χρέος της το 2005 και το 2010 :

BlackRock: Η Ελλάδα η πιο επικίνδυνη χώρα για πτώχευση

Η Ελλάδα είναι η χώρα που διατρέχει τον μεγαλύτερο κίνδυνο χρεοκοπίας σύμφωνα με τον δείκτη «Sovereign Risk» της BlackRock.
Ο δείκτης συγκροτείται μέσω της ανάλυσης ποσοτικών μετρήσεων σε τέσσερις βασικές κατηγορίες. Το δημοσιονομικό περιθώριο (40%), την προθυμία αποπληρωμής (30%), την εξωτερική δημοσιονομική θέση (20%) και την κατάσταση του χρηματοπιστωτικού τομέα (10%).
Όπως σημειώνεται σε έκθεση που δημοσίευσε ο διεθνής οίκος τον Ιούλιο, το δεύτερο τρίμηνο του 2014 η χώρα με την υψηλότερη πιθανότητα χρεοκοπίας είναι η Ελλάδα. Αμέσως μετά ακολουθούν η Βενεζουέλα, η Αίγυπτος, η Ουκρανία, η Πορτογαλία, η Αργεντινή, η Ιταλία, η Σλοβενία, η Ουγγαρία και η Ιρλανδία.(euro2day.gr)
Ελληνίδες, Έλληνες, ιδού το success story σας! 
"Κεντροαριστεροί", ιδού η κυβέρνησή σας!

Κοιτάζοντας προς την άλλη μεριά (#ο ΟΗΕ εξέφρασε την ..."ανησυχία" του)

Γάζα:"Η μάσκα έχει πέσει και οι άνθρωποι γνωρίζουν"

από το OmniaTV

H Ιρλανδή Elaine Bradley εργάζεται ως ακτιβίστρια ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Παλαιστίνη και μας έστειλε σήμερα το πρωί αυτή την αναφορά. 

Η Elaine γράφει: 
Όταν ξυπνάω ανοίγω το lap-top μου για να δω τι έχει συμβεί το διάστημα που κοιμόμουν. Με «χτυπά» σχεδόν αμέσως μια φωτογραφία. Δεν μπορώ να καταλάβω αν είναι ένα σώμα κομμένο στα δύο, ή δύο σώματα από τα οποία λείπουν κάποια μέλη. 

Από τα ρούχα του ενός , μαντεύω ότι είναι ένας νεαρός άνδρας – ένα τζιν και μια ζώνη που ο γιος μου θα μπορούσε να φορέσει. Τα ανθρώπινα κομμάτια είναι απέναντι από έναν τοίχο μέσα σε μια λίμνη αίματος, ριγμένο πάνω με το αίμα μουλιασμένα φύλλα. Η φωτογραφία έχει τραβηχτεί σε ένα νοσοκομείο, και συνοδεύεται από τα διαλυμένα μέταλλα των νοσοκομειακών κλινών μέσα σε ένα σύνολο από συντρίμμια . 

Ο φίλος μου που δημοσιεύει αυτήν την φωτογραφία, λέει ότι έχει μια στάση να μην ποστάρει ανατριχιαστικές φωτογραφίες, μια στάση που έχει πλέον εγκαταλείψει. Γιατί; Επειδή «Αυτό είναι το νοσοκομείο που το Ισραήλ βομβάρδισε σήμερα ... Αλλά το BBC θεώρησε ότι ήταν καλύτερα να παρουσιάσει τον δημοσιογράφο John Simpson , για να μας δείξει ένα σπασμένο πολυέλαιο στο Σντερότ αντ 'αυτού.» 

Πέντε άνθρωποι σκοτώθηκαν και 70 τραυματίστηκαν σε αυτό το νοσοκομείο, όπου οι άνδρες και οι γυναίκες εργάζονται, αφιερώνοντας τη ζωή τους για να παρηγορήσουν  και να θεραπεύσουν άρρωστους και τραυματισμένους ανθρώπους. Σκέφτομαι την κόρη μου που είναι νοσοκόμα . Τα νοσοκομεία έχουν ειδικό καθεστώς ειδικής προστασίας βάσει του διεθνούς δικαίου, όπως θα έπρεπε. Ο βομβαρδισμός ενός νοσοκομείου αποτελεί έγκλημα πολέμου.

Και όμως αυτό είναι το δεύτερο νοσοκομείο που το Ισραήλ βομβάρδισε, από όσο γνωρίζω, μέσα σε αυτές τις δύο εβδομάδες επίθεσης, όπου ένα από τα πιο εξελιγμένα στρατιωτικά μηχανήματα του κόσμου, τα έχει βάλει με ένα φυλακισμένο,  μισό πεινασμένο άμαχο πληθυσμό. 

Πού είναι η διεθνής κοινότητα; Πού είναι οι θεματοφύλακες των νόμων να απαιτήσουν αυτό να σταματήσει; Χθες είδα την Navi Pillay, την Ύπατο Αρμοστή για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα με τον ΟΗΕ στην τηλεόραση. Ήταν στα αραβικά, έτσι δεν κατάλαβα τι είπε. Πήγα στο διαδίκτυο και βρήκα τη δήλωσή της. 

Το κομμάτι που ένιωσα σαν χαστούκι στο πρόσωπό μου ήταν εκείνο, όπου εξέφρασε την "ανησυχία" της. Ανησυχία; Ανησυχώ για τα ...

Τρίτη 22 Ιουλίου 2014

Μια γενοκτονία μπροστά στα μάτια μας...

Ας αποδείξει εδώ και τώρα, η διεθνής κοινότητα ότι είναι ευαίσθητη και δημοκρατική. Ας αποδείξει εδώ και τώρα η ΕΕ ότι είναι ευαίσθητη και δημοκρατική. Μπορούν. Το έχουν αποδείξει σε πολύ ελαφρότερες καταστάσεις. Όλα τα άλλα, ψηφίσματα και εκκλήσεις, είναι "λόγια και ψευτιές και ανοησίες και στατιστικές". 

Ιδού η γενοκτονία ενός λαού εγκλωβισμένου μέσα σε ένα ναζιστικό στρατόπεδο... γιατί ποια ήταν η διαφορά του Άουσβιτς; Ίσως ότι τώρα τα εγκλήματα πολέμου γίνονται όχι κρυφά αλλά μπροστά στα μάτια όλων μας;



Δευτέρα 21 Ιουλίου 2014

Έχουν πληθύνει όσοι έχουν πλέον λίγα να χάσουν και -ως εκ τούτου- δεν είναι ευάλωτοι στον φόβο

του Πέτρου Ζερβού
Η κυβερνητική πολιτική δεν πλήττει επιμέρους κοινωνικές ομάδες. Πλήττει τη συντριπτική πλειονότητα των νοικοκυριών.
Η κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ και ένα καθόλου απίθανο σενάριο

του Σταύρου Λυγερού*

Παρά το γεγονός ότι οι πολιτικές αδυναμίες του ΣΥΡΙΖΑ τον εμποδίζουν να δημιουργήσει διευρυνόμενο πλειοψηφικό εκλογικό ρεύμα, όλες οι δημοσκοπήσεις επιβεβαιώνουν ότι τουλάχιστον έχει καταφέρει να παγιώσει το εκλογικό προβάδισμά του εν όψει της μάχης για την εξουσία. Οι ευρωεκλογές το κατέδειξαν, αλλά ταυτοχρόνως κατέδειξαν ότι η διαφορά δεν είναι τόσο μεγάλη, ώστε να αποκλείει ανατροπή.

Οι εξελίξεις, βεβαίως, δεν πρόκειται να αλλάξουν τη γνώμη των ψηφοφόρων για την κυβέρνηση Σαμαρά και για τα συγκυβερνώντα κόμματα. Δεν αποκλείεται, όμως, το ευρωιερατείο και οι εγχώριες άρχουσες ελίτ να καταφύγουν σε ακραία αθέμιτα μέσα, προκειμένου να αποτρέψουν την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Ας σημειωθεί ότι έχουν ήδη διολισθήσει σε αντιδημοκρατικές πρακτικές και σε εκβιαστική χρήση ελεγκτικών κρατικών μηχανισμών για να διατηρηθεί η εύθραυστη κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Στο επίπεδο του εκλογικού σώματος είναι δεδομένο ότι με την προκήρυξη των εθνικών εκλογών θα ενταθεί η συστηματική καλλιέργεια του φόβου με το ξανασερβίρισμα σεναρίων χάους και καταστροφής. Αυτή τη φορά, όμως, η παράταξη του Μνημονίου ίσως να μην περιορισθεί μόνο στην κινδυνολογική προπαγάνδα. Δεν μπορεί κανείς να το πει με βεβαιότητα, αλλά ούτε και να αποκλείσει τη σκόπιμη δημιουργία κλίματος οικονομικού πανικού. Δεν είναι, άλλωστε, και πολύ δύσκολο. Αρκεί να εκμεταλλευθεί τις δικαιολογημένες επιφυλάξεις ακόμα και κεντροαριστερών ψηφοφόρων για την ικανότητα του ΣΥΡΙΖΑ αφενός να οδηγήσει με ασφάλεια και ομαλότητα την Ελλάδα εκτός Μνημονίου, αφετέρου να στήσει την οικονομία στα πόδια της.

Η καλλιέργεια κλίματος επικείμενης ρήξης με την Ευρωζώνη ενδεχομένως να προκαλέσει τάση για μαζική ανάληψη καταθέσεων. Δεν μιλάμε για τις μεγάλες καταθέσεις που κατά κανόνα έχουν ήδη διοχετευθεί στο εξωτερικό. Μιλάμε για τις οικονομίες των μικρομεσαίων νοικοκυριών. Πώς θα αντιδράσει σε μία τέτοια περίπτωση η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα; Θα στείλει ρευστό, όπως έχει ήδη πράξει δύο φορές τα τελευταία χρόνια, ή αντιθέτως θα αφήσει εκτεθειμένες τις ελληνικές τράπεζες, με σκοπό να τρομοκρατηθούν οι ψηφοφόροι;

Είναι προφανές ότι εάν επιβληθεί καθημερινό όριο αναλήψεων και απαγόρευση εμβασμάτων στο εξωτερικό, η κινδυνολογική προπαγάνδα θα προσλάβει πρακτική υπόσταση με βαρυσήμαντες επιπτώσεις στην εκλογική συμπεριφορά ειδικά των πολιτών που ακόμα διαθέτουν οικονομίες. Και βεβαίως η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το κατεστημένο μιντιακό σύστημα θα σπεύσουν να αποδώσουν αυτές τις δραματικές εξελίξεις στην αβεβαιότητα που προκαλεί η επικείμενη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ.

Εάν οι εξελίξεις πάρουν αυτή την τροπή, τίποτα δεν μπορεί να αποκλεισθεί. 
Ενδεχομένως μεσοστρώματα που ακόμα δεν απειλούνται με καταστροφή, αλλά έχουν αντιμνημονιακή εκλογική κατεύθυνση, να υπαναχωρήσουν από φόβο. Ή να προσανατολισθούν προς τα συγκυβερνώντα κόμματα ή να προτιμήσουν πιο ανώδυνες λύσεις, όπως είναι το Ποτάμι.  
Δεν αποκλείεται, ωστόσο, όλο αυτό το κλίμα να μετατραπεί σε μπούμεραγκ. Αντιδρώντας στον εξόφθαλμο εκβιασμό, μικρομεσαία στρώματα, που έχουν ήδη πέσει ή κινδυνεύουν άμεσα να πέσουν στον γκρεμό, να στραφούν μαζικά προς τον ΣΥΡΙΖΑ, αντισταθμίζοντας τις απώλειες. Έχουν πληθύνει, άλλωστε, όσοι πλέον έχουν λίγα να χάσουν και ως εκ τούτου ...

«Ύστατη έκκληση»: Αυτή είναι παραπάνω από μια οικονομική και καθεστωτική κρίση: είναι μια κρίση πολιτισμού

Πώς εντάσσουμε τα δικά μας εθνικά και τοπικά προβλήματα στον ευρύτερο προβληματισμό; Οι Ισπανοί φωτίζουν ένα μονοπάτι σκέψης. Οπως πριν από τρία χρόνια το κίνημα 15M των Indignados από τις ισπανικές πλατείες άνοιξε νέους ορίζοντες προβληματισμού, έτσι και τώρα οι Ισπανοί συντάσσουν ένα μανιφέστο για να σκεφτούμε οικουμενικά και πλανητικά, πολιτισμικά και ολιστικά. Το ονομάζουν «Υστάτη έκκληση» και το υπογράφουν όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα της Αριστεράς, παλαιάς και νέας, από το ΚΚ έως το Podemos, Καταλανοί και Βάσκοι αυτονομιστές, οικοσοσιαλιστές, το κίνημα για την απομεγέθυνση, προσωπικότητες από όλο το φάσμα των τεχνών και των επιστημών. Βρισκεται, μεταφρασμένο σε πολλές γλώσσες, και στα ελληνικά, στον ιστότοπο ultimallamadamanifiesto.wordpress.com
Προφανώς το αίτημα πλέον δεν είναι μια κάποια ανάταξη, μια κάποια θεραπεία της ανεργίας και της φτώχειας· είναι η αποφασιστική στροφή: (εισαγωγή με μικρό απόσπασμα από την σχετική ανάρτηση του Νίκου Ξυδάκη στο "βλέμμα")

To Μανιφέστο "Ύστατη έκκληση"

Οι Ευρωπαίοι πολίτες, στη μεγάλη τους πλειονότητα, πιστεύουν ότι η σημερινή καταναλωτική κοινωνία μπορεί «να βελτιωθεί» (και πρέπει να το κάνει) στο μέλλον. Ταυτόχρονα, σημαντικό μέρος των κατοίκων του πλανήτη ελπίζουν ότι θα προσεγγίσουν τα δικά μας επίπεδα υλικής ευημερίας. Ωστόσο, το επίπεδο παραγωγής και κατανάλωσης επιτεύχθηκε μέσα από τη κατασπατάληση των φυσικών και ενεργειακών πόρων, και τη διάρρηξη των οικολογικών ισορροπιών της Γης.

Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι κάτι νέο. Οι πιο διορατικοί ερευνητές και οι επιστήμονες εκπέμπουν στοιχειοθετημένα σήματα κινδύνου από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 του εικοστού αιώνα: αν συνεχιστούν οι παρούσες αναπτυξιακές τάσεις (στην οικονομία, στη δημογραφία, στην εκμετάλλευση των φυσικών πόρων, στη παραγωγή ρύπων και στην αύξηση των ανισοτήτων) το πιο πιθανό αποτέλεσμα για τον εικοστό πρώτο αιώνα είναι η πολιτισμική κατάρρευση.

Σήμερα πληθαίνουν οι ειδήσεις που δείχνουν ότι ο δρόμος της ανάπτυξης οδηγεί ήδη σε μια γενοκτονία σε αργή κίνηση. Η μείωση της διαθέσιμης φτηνής ενέργειας, τα καταστροφικά σενάρια κλιματικής αλλαγής και οι γεωπολιτικές εντάσεις για τους φυσικούς πόρους δείχνουν ότι οι τάσεις προόδου του παρελθόντος γίνονται κομμάτια.

Μπροστά σε αυτή τη πρόκληση δεν αρκούν οι διακοσμητικοί εξορκισμοί της αειφόρου ανάπτυξης, ούτε το απλό στοίχημα των οικολογικών τεχνολογιών, ούτε η υποτιθέμενη «πράσινη οικονομία» που καλύπτει την γενικευμένη εμπορευματοποίηση των φυσικών αγαθών και των οικοσυστημικών υπηρεσιών. Οι τεχνολογικές λύσεις, τόσο στην περιβαλλοντική κρίση όσο και στην ενεργειακή παρακμή, είναι ανεπαρκείς. Και επιπλέον, η οικολογική κρίση δεν είναι ένα επιμέρους ζήτημα αλλά είναι καθοριστικής σημασίας για όλες τις πτυχές της κοινωνίας: διατροφή, μεταφορές, βιομηχανία, δόμηση, πολεμικές συγκρούσεις… Πρόκειται, σε τελική ανάλυση, για τη βάση της οικονομίας μας και της ζωής μας.

Έχουμε παγιδευτεί μέσα στην διεστραμμένη δυναμική ενός πολιτισμού που δεν λειτουργεί αν δεν αναπτύσσεται, και που όταν αναπτύσσεται καταστρέφει τις φυσικές βάσεις που τον κάνουν να υπάρχει. Η τεχνολατρική και αγορολατρική κουλτούρα μας ξεχνάει ότι από καταγωγής μας, εξαρτιόμαστε από τα οικοσυστήματα και είμαστε αλληλοεξαρτημένοι.

Ο πλανήτης δεν μπορεί να στηρίξει την παραγωγιστική και καταναλωτική κοινωνία. Έχουμε ανάγκη να δημιουργήσουμε ένα νέο πολιτισμό ικανό να εξασφαλίσει μια αξιοπρεπή ζωή σε ένα τεράστιο ανθρώπινο πληθυσμό (σήμερα, σε περισσότερους από 7,2 δισεκατομμύρια ανθρώπους), που συνεχίζει να αυξάνεται και κατοικεί σε ένα κόσμο με φθίνοντες πόρους. Να γιατί θα είναι απαραίτητο να γίνουν ριζικές αλλαγές στο τρόπο ζωής, στις μορφές της παραγωγής, στο σχεδιασμό των πόλεων και στη χωροταξική οργάνωση: και πάνω από όλα, στις αξίες που διέπουν όλα τα παραπάνω. Χρειαζόμαστε μια κοινωνία που θα έχει για στόχο να επαναφέρει την ισορροπία με τη βιόσφαιρα, και που χρησιμοποιεί την έρευνα, την τεχνολογία, τον πολιτισμό, την οικονομία και την πολιτική για να προχωρήσει προς αυτή τη κατεύθυνση. Για να το πετύχουμε, μας χρειάζεται να κατορθώσουμε να ξεδιπλώσουμε όλη τη πολιτική φαντασία, την ηθική γενναιοδωρία και την τεχνική δημιουργικότητά μας.

Όμως αυτός ο Μεγάλος Μετασχηματισμός αντιμετωπίζει δυο τιτάνια εμπόδια: την αδράνεια του καπιταλιστικού τρόπου ζωής και τα συμφέροντα των προνομιούχων ομάδων. Για να αποφύγουμε το χάος και τη βαρβαρότητα προς τις οποίες σήμερα κατευθυνόμαστε, έχουμε ανάγκη από μια βαθειά πολιτική ρήξη με την παρούσα ηγεμονία, και από μια οικονομία που έχει ως σκοπό την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών μέσα στα όρια που επιβάλει η βιόσφαιρα, και όχι η αύξηση του ιδιωτικού κέρδους.

Ευτυχώς, όλο και πιο πολλοί άνθρωποι αντιδρούν ...

Κυριακή 20 Ιουλίου 2014

H Αριστερά, η ΔΕΗ και η Ενέργεια

"οι Φίλοι της Φύσης/NFGR δεν συμφωνούν με την απόφαση της κυβέρνησης για τη «μικρή ΔΕΗ», ούτε με τη θέση που διατύπωσε ο κ.Θανάσης Πετράκος, βουλευτής  ΣΥΡΙΖΑ, υπεύθυνος για θέματα ενέργειας, στη συνεδρίαση της Επιτροπής Παραγωγής και Εμπορίου (7/7/2014). Ο κ.Πετράκος στη συνεδρίαση ζήτησε εγγυήσεις  ώστε ο ιδιοκτήτης της «Μικρής ΔΕΗ» να δεσμευθεί ότι θα κατασκευάσει τη νέα λιγνιτική  μονάδας Μελίτη ΙΙ."**

του Στάθη Λουκά*
Οι σημαντικότερες πολιτικές εκφράσεις της Αριστεράς αποδέχονται στον ένα ή στον άλλο βαθμό τις πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές και πολιτισμικές διαστάσεις και επιπτώσεις της οικολογικής αντίθεσης. Θα περίμενε κανείς από την "πληθυντική Αριστερά", που θέλει να συγκεράσει τους στόχους και τις αξίες της με τις ανάλογες που προκύπτουν από την αποδοχή των αλλαγών που επιβάλλει η πολιτική-οικονομική διάσταση της οικολογικής αντίθεσης, ότι θα είχε μια διαφορετική προσέγγιση στην προάσπιση της ακεραιότητας της ΔΕΗ.
Σήμερα η κατάσταση πολυσύνθετης κρίσης -οικονομικής, κοινωνικής, πολιτισμικής και προτύπου ανάπτυξης με τεράστιες περιβαλλοντικές διαστάσεις- στην οποία βρίσκεται η χώρα, έχει ανάγκη από τη συνάντηση προσώπων και υποκειμένων με διαφορετικές ιστορικές καταγωγές. Όποιος φοβάται να συναντήσει τον άλλον, τον διαφορετικό, όποιος φοβάται την αλληλοεπίδραση, φοβάται -κατά τη γνώμη μου- για την αδυναμία των ιδεών του και της ταυτότητάς του. Η συζήτηση και ο διάλογος -για να είναι αποτελεσματικοί- έχουν ανάγκη να απελευθερωθούν από τυχόν προκαταλήψεις του παρελθόντος.

Όμως είναι επίσης οπισθοδρομικό, αν ο άλλος, κοιτάζει συνεχώς πίσω και προσπαθεί να προβάλει στο μέλλον:

α. Ένα πεπαλαιωμένο πρότυπο οργάνωσης της πολιτικής και της πολιτικής πρωτοβουλίας εγκαταλείποντας τον βασανιστικό δρόμο της αναζήτησης των καινούργιων μορφών.

β. Ένα ξεθωριασμένο ενεργειακό πρότυπο σπάταλο και κατά συνέπεια αντιοικονομικό, επικίνδυνο για τη ζωή των τοπικών κοινωνιών, όπου παράγεται και μετασχηματίζεται η ενέργεια. Εξίσου επιβαρυντικό και γι' αυτόν εδώ τον πλανήτη, όπου όλοι μας είμαστε προσωρινοί επιβάτες.

Γιατί φαίνεται να τελειώνει η φορντική αντίληψη της παραγωγής της ενέργειας, και μαζί της η αντίληψη για την οργάνωση της πολιτικής κι αυτό πρέπει να το λάβει σοβαρά υπόψη της η Αριστερά.

Η οποιαδήποτε συζήτηση, λοιπόν, γύρω από το θέμα της ΔΕΗ δεν μπορεί να είναι πειστική και να καταλήξει σε ένα σωστό συμπέρασμα, που θα αποκλείει επιστροφή στο παρελθόν, αν δεν λάβει υπ' όψη της τα παρακάτω τρία σημεία:

α. Το τέλος της εποχής των ορυκτών καυσίμων είναι κάτι το αναπόφευκτο. Ο δε περιορισμός της χρήσης τους είναι μια επείγουσα αναγκαιότητα για να περιορίσουμε τις κλιματικές αλλαγές και, συγχρόνως, τη συνολική και τοπική ρύπανση.

β. Η μετάβαση σε άλλες πηγές ενέργειας θα απαιτήσει αρκετές δεκαετίες και θα εμποδιστεί όπως συμβαίνει με όλες τις καινοτομίες, για λόγους πολιτικούς, πολιτισμικούς και βασικά γιατί θίγει παγιωμένα συμφέροντα.

γ. Είναι ανάγκη να αξιοποιηθούν, με κατάλληλες πολιτικές επιλογές, εναλλακτικές ενεργειακές πηγές που είναι άφθονες, ανεξάντλητες και κατανεμημένες στη χώρα και στον πλανήτη. Ενώ ταυτόχρονα δεν θα είναι επικίνδυνες για τον άνθρωπο και το περιβάλλον, θα είναι ικανές να στηρίξουν την ανάπτυξη, να περιορίσουν τις ανισότητες και να ευνοήσουν τις ειρηνικές διαδικασίες.

Η ενεργειακή μεταβατική περίοδος, που κατά κάποιον τρόπο υπονοούν τα πιο πάνω σημεία, έχει ήδη αρχίσει, τουλάχιστον για την Ευρώπη.

Βρισκόμαστε εντελώς μέσα σ' ένα δομικό μετασχηματισμό του ενεργειακού συστήματος που έχει να παρατηρηθεί από τότε που άρχισε η εκμετάλλευση των ορυκτών ενεργειακών πηγών. Η βιομηχανία της ενέργειας -και ειδικά της ηλεκτρικής- είχε βασισθεί σε ορισμένες οικονομικές θέσεις βασικά αποδεκτές: οικονομίες κλίμακας, ζήτηση σε συνεχή αύξηση και ανελαστική, μεγάλες επενδύσεις που έπρεπε να γίνουν. Εδώ και μια εικοσαετία, και ειδικά τελευταία, όλοι αυτοί οι λόγοι αρχίζουν να χάνουν ...

Παρασκευή 18 Ιουλίου 2014

"Αντιπολίτευση στην αντιπολίτευση": Να σου δείχνουν το φεγγάρι και να καταγγέλεις το δάχτυλο...

του Γιάννη Καλαϊτζή
Ποιοι "αγοράζουν" ακόμη την "Αλήθεια" Μουρούτη, Βενιζέλου;

Η δογματική απόρριψη χωρίς  συζήτηση κάθε συναινετικής πρόσκλησης του ΣΥΡΙΖΑ, μοναδική ελπίδα του καταρρέοντος συστήματος.

Η ελληνική κοινωνία πέρασε σε πέντε χρόνια από την "ισχυρή Ελλάδα" στην Ελλάδα των 360 ευρώ εγγυημένης σύνταξης και 400 εγγυημένου βασικού μισθού: το σύστημα του παλιού δικομματισμού επανέκαμψε κακήν κακώς και κατάφερε να μετακυλίσει το κόστος της χρεοκοπίας ΤΟΥ επί δικαίων και αδίκων, πάντως το ίδιο πέρασε κάτω από την μπάρα. Οι δανειστές δέσμιοι μιας αδιέξοδης ευρωπαϊκής πολιτικής που μπλοκάρει ο γερμανικός οικονομικός εθνικισμός, προσπαθούν να στεγανοποιήσουν την ελληνική χρεοκοπία, αφήνοντας την χώρα στην διαχείριση της τοπικής διαπλοκής με την οποία και μόνο συνομιλούν: κοινή επιδίωξη η παρουσίαση κάποιου success story που θα καλύπτει την ζοφερή πραγματικότητα...  
Έτσι όμως απλά αναβάλλεται στο διηνεκές η ευρωπαϊκή λύση της οικονομικής ενοποίησης/αμοιβαιοποίησης, μην αφήνοντας στο μεταξύ βαθμούς ελευθερίας δικής τους αντίδρασης σε όσες χώρες συμμετέχουν στο ευρώ. 

Στ εσωτερικό της χώρας, οι διαπλεκόμενοι του πολιτικού συστήματος, έχουν επιβάλλει την προπαγανδιστική τους "αλήθεια" (πραγματικό όνομα και της ομάδας μοντάζ της ΝΔ): "έχουμε μια κακή κυβέρνηση αλλά μια πολύ χειρότερη αντιπολίτευση"

Δεν μπορείς να δαιμονοποιήσεις τον ΣΥΡΙΖΑ χωρίς να παραδεχθείς ότι και η δική σου κυβέρνηση είναι κακή - δεν πιάνει... Ενώ το "κακή" μπορείς να το "εξηγήσεις" με πολλούς τρόπους: "αντιμνημονιακά" (οι κακοί δανειστές που μας επιβάλλουν τα μέτρα), "πατριωτικά" (ματώνουμε για την χώρα/ Βενιζέλος), μπουρδολογικά (success story, έξοδος στις αγορές, σκίσαμε τα μνημόνια κλπ) αλλά και κυνικά (μαζί τα φάγαμε/Πάγκαλος, εσείς μας ψηφίσατε/Γεωργιάδης)...
"Ναι, αλλά τι έχουμε απέναντι;" -  φιλοτρομοκράτες, παλαβούς, υστερικές, κρατιστές (sic), νοσταλγούς των σοβιέτ, που δεν καταδικάζουν την βία από όπου και αν προέρχεται, που διώχνουν τους επενδυτές, τους τουρίστες, που λένε όχι σε όλες τις "μεταρρυθμίσεις", που σφίγγουν το χέρι του Τσάβες α πα πα... 
Και σιγά μην έχουν πρόγραμμα - κι αν έχουν δεν το εννοούν - κι αν το εννοούν δεν θα τα καταφέρουν, δεν έχουν στελέχη - κι αν τα ψιλοκαταφέρουν θα πέσουν σε έξι μήνες αφού έχουν απέναντι την Μέρκελ...
Μια συγκυβέρνηση καταστροφική για την επιβίωση της χώρας θέλει να κρατηθεί στην εξουσία με οποιονδήποτε τρόπο. Μια κυβέρνηση που δεν έχει καν την αστική κουλτούρα του Γεωργίου Ράλλη, να παραδεχθεί ότι ο λαός της έχει ήδη αφαιρέσει την δεδηλωμένη και κυβερνά οριακά νομότυπα ακόμη και με το καλπονοθευτικό μπόνους των 50 εδρών! 
Ποιος είναι ο λόγος που κάνει τα πάντα να κρατηθεί στην εξουσία ακόμη και αν αυτό σημαίνει την πλήρη απαξίωση κάθε παραγωγικής δυνατότητας αυτού του τόπου και απώλεια κάθε επίσης ελέγχου του Δημοσίου στις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας; Μα οι δεκαετίες πελατειακού κρατικοδίαιτου κράτους ΝΔΠΑΣΟΚ και τα εγκλήματα που το συνοδεύουν: δεν είναι τυχαίες οι συστηματικές παραγραφές, οι νόμοι που προστατεύουν δημοσίους λειτουργούς από κάθε έλεγχο και ευθύνη, η συνέχιση της μη ευθύνης υπουργών και γενικά η κάλυψη όπως-όπως ιχνών και υποθέσεων του παρελθόντος και η άμεση τακτοποίηση παλαιών υποσχέσεων στους ολιγάρχες. Πέφτουν και το ξέρουν. Αλλά, όχι χωρίς μάχη. Όχι χωρίς φροντίδα για τους "ανθρώπους τους".
Το πρόβλημα δεν είναι τόσο στο τι κάνει η κυβέρνηση. Αργά ή γρήγορα η αλλαγή θα έρθει - ήδη έχει αποτυπωθεί εκλογικά στις ευρωεκλογές και τις αυτοδιοικητικές εκλογές. 
Το πρόβλημα είναι σε αυτούς που ...συμπάσχουν με την συγκυβέρνηση και αγωνιούν περισσότερο για την άνοδο της αντιπολίτευσης παρά για την επιδείνωση της ανθρωπιστικής κρίσης στην χώρα.

Είναι οι άνθρωποι που απέμειναν απολιτικά στον μεσαίο χώρο, πλήρως σοκαρισμένοι από τις εξελίξεις: άνθρωποι με κάποια εξάρτηση από το σύστημα (συνταξιούχοι, ΔΥ, κρατικοδίαιτοι μικροεπιχειρηματίες, βύσματα σε διάφορες θέσεις του μηχανισμού) είτε με δογματική συγκρότηση και στατική αντίληψη της πραγματικότητας. 

Αυτοί ήσαν και το target group της "Αλήθειας"!

Και "αγόρασαν" όλο το παραμύθι:

Η χαοτική περίοδος της συγκυβέρνησης των συνιστωσών στον ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει παρέλθει. Η συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο κόμμα το καλοκαίρι του 2013 δεν έγινε ποτέ για την "Αλήθεια" του Μουρούτη και του Βενιζέλου. Η πλειοψηφία δεν ψήφισε σαφείς ευρωπαϊκές θέσεις και πρόγραμμα διαπραγμάτευσης του χρέους, οι ομιλίες Τσίπρα στο εξωτερικό είναι υποκριτικές, οι Δραγασάκης, Σταθάκης κλπ δεν είναι υπεύθυνοι οικονομικής πολιτικής, οι θέσεις που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ για διαβούλευση και συναίνεση δεν υπάρχουν... αυτό που υπάρχει είναι ο "φιλοτρομοκράτης" Διαμαντόπουλος, η "υστερική" Κωνσταντοπούλου, η κρυφή λατρεία του ΣΥΡΙΖΑ για την τρομοκρατία ή την "ένοπλη πάλη" ("ένοπλες συνιστώσες"/Βούλτεψη), ο Φωτόπουλος και ο Ρίζος της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ, ο Λαφαζάνης που θα ήθελε να συζητηθεί και η έξοδος από το ευρώ (όχι την ΕΕ) αν οι διαπραγματεύσεις σκαλώσουν και οι ελβιέλες που χτύπησαν τον Μαραντζίδη που δεν καταδικάστηκαν όσο έπρεπε...

Όλοι και όλες γνωρίζουμε ότι κανένα "κόμμα" δεν μπορεί να φέρει την άνοιξη από μόνο του. Έχει τους περιορισμούς που όλοι/ες μας έχουμε βιώσει από όποιο κόμμα και αν έχουμε εμπειρία. Επίσης γνωρίζουμε ότι τίποτα δεν μπορεί πια να γίνει αν δεν δημιουργηθεί μια νέα συναίνεση όλων των προοδευτικών δημιουργικών δυνάμεων του τόπου - τόσο σοβαρή είναι πια η κατάσταση - και δεν γνωρίζουμε πια και αν και αυτό ακόμη αρκεί:

Γιατί το ζήτημα σε αυτήν την χώρα που έφτασε σε βασικό μισθό και σύνταξη 360-400 ευρώ σε 5 χρόνια χωρίς να μπορέσει να κάνει συναινετικά ούτε μια σοβαρή αλλαγή στην παραγωγική της δομή - αντίθετα παραδόθηκε στις πειραματικές ιδέες των δανειστών για το πως θα πάρουν κάποια λεφτά πίσω - είναι αν μπορεί να υπάρξει βιώσιμη λύση. Μέσα σε ένα αρνητικό ευρωπαϊκό περιβάλλον για οποιαδήποτε αμοιβαιοποίηση λόγω της κυριαρχίας Μέρκελ, μέσα σε ένα διεθνές περιβάλλον κυριαρχίας του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου που πρέπει να πειστεί ότι θα πάρει για να σε αφήσει ήσυχο. Μέσα σε παραγωγικά ερείπια στον τόπο μας από δεκατίες διαφθοράς, πελατειασμού, διαπλοκής.

Και σε ένα τέτοιο περιβάλλον, που απαιτεί συναινέσεις και συμβιβασμούς προωθητικούς, είναι εγκληματικό να μην ακούς καν τι λένε οι εκφραστές της πλειοψηφίας στον Συριζα επειδή κάποτε κυβερνούσαν οι συνιστώσες: δηλαδή να σου δείχνουν το φεγγάρι και να καταγγέλεις το δάχτυλο...!!

Γιώργος Παπασπυρόπουλος