Κυριακή 31 Αυγούστου 2014

Το ΠαΣοΚ έβαλε τη χώρα σε μια "κοινωνική παγίδα" από την οποία θα είναι πολύ δύσκολο να ξεφύγει

Η προδοσία 
των ιδεών 

του Γεράσιμου Μοσχονά*

Η πτώση της δικτατορίας το 1974 οδήγησε στη μεγάλη επανίδρυση της ελληνικής πολιτείας. Η δε μετάβαση από τη δικτατορία στη δημοκρατία ήταν «βελούδινη», ένα πραγματικό «πολιτικό αριστοτέχνημα» (Βούλγαρης, 2008), κάτι που συχνά υποτιμάται. 

Μα έγινε από τα πάνω, αντιτείνουν πολλοί. 
Σωστά. Δεν επιλέγει όμως κανείς τους δρόμους της Ιστορίας, έστω και αν η εκ των άνω μετάβαση είχε συνέπειες. Οχι, όμως, μόνον αρνητικές. 
Σύμφωνα με συγκριτικά δεδομένα, «οι μεταβάσεις που πιο συχνά οδηγούν στην εγκαθίδρυση [σταθερής] πολιτικής δημοκρατίας είναι οι διευθυνόμενες από τα πάνω» (Τ. L. Karl, 1996). Στην Ελλάδα είχαμε θέσμιση μιας σταθερής δημοκρατίας, της καλύτερης δημοκρατίας που έζησε ποτέ η χώρα.
Αλλαγή από τα πάνω συνεπώς, αλλά όχι μόνον. 

Ας μην ξεχνάμε την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Η μετάβαση στη δημοκρατία ήταν μια top-down διαδικασία που ξετυλίχθηκε πάνω στον καμβά της νέας αντιδικτατορικής συνείδησης και του ασφυκτικού (για τους χουντικούς) στρατηγικού πεδίου που είχε δημιουργήσει το Πολυτεχνείο. Οχι τυχαία, μετά την καθεστωτική αλλαγή, η έκρηξη συμμετοχής στα κόμματα, η δημιουργία κάθε είδους συλλόγων και ενώσεων, η εκδοτική πλημμυρίδα του 1974-76, η άνθηση θεατρικών ομίλων, το εργοστασιακό κίνημα λίγο αργότερα, το πάρτι της Αριστεράς στα πανεπιστήμια, όλα τα προηγούμενα, έδειξαν ότι η μεταπολίτευση είχε δύο πυλώνες: έναν κυρίαρχο «από τα πάνω», έναν «λαϊκό», από τα κάτω. 
Η μεταπολίτευση ήταν και τα δύο - έγινε και τα δύο.

Αλλαγή χωρίς πρόγραμμα

H υπόθεση της μεταπολίτευσης μετατράπηκε γρήγορα σε υπόθεση των προοδευτικών δυνάμεων, και ιδιαίτερα του ΠαΣοΚ. Τι ήθελε το επιβλητικό εκλογικό κύμα του 1981; 
Δεν γνωρίζουμε ακριβώς. 

Γνωρίζουμε όμως ότι ήθελε περισσότερη δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη, ισχυρή κρατική παρέμβαση στην οικονομία, αποκατάσταση των ηττημένων του εμφυλίου, αναίρεση των συνεπειών του εγκλήματος της Κύπρου, πιο ανεξάρτητη Ελλάδα, υπέρβαση των προδικτατορικών συντηρητικών πολιτισμικών προτύπων. 

Γνωρίζουμε, επίσης, ότι ένα σημαντικό αλλά μειοψηφικό τμήμα του ήταν φιλικό προς την ιδέα του σοσιαλισμού. Το αξιακό κέντρο βάρους της πρώιμης μεταπολίτευσης δεν ήταν εν τούτοις επαναστατικό (ούτε θα μπορούσε, λόγω της αλλαγής «από τα πάνω»), δεν ήταν όμως και μετριοπαθές - κεντροαριστερό (όπως ήταν στην Ισπανία της ίδιας περιόδου). 

Οι αξίες της πλειοψηφίας του εκλογικού σώματος ήταν κοντά σε αυτό που θα ονομάζαμε «αριστερή σοσιαλδημοκρατία». Το 1981 ήταν μια σοσιαλδημοκρατική στιγμή, με τη μακρο-ιστορική έννοια του όρου.
Αυτό περίπου ήταν το αξιακό πλαίσιο. 

Ωστόσο, ένα αξιακό πλαίσιο περιλαμβάνει οδηγητικές ιδέες, προσανατολισμούς, μια ατμόσφαιρα πολιτικών στόχων. Περιλαμβάνει αυτό που ο H. Kitschelft ονομάζει «μη δομημένη προγραμματική πολιτική». Η μεταπολίτευση δεν είχε πρόγραμμα ούτε μπορούσε να έχει. Η μετάβαση από την προγραμματικά μη δομημένη πολιτική στην προγραμματικά δομημένη είναι υπόθεση των κομμάτων. Στην πραγματικότητα, το αρχικό αξιακό πλαίσιο της μεταπολίτευσης καθιστούσε δυνατές διαφορετικές ιστορικές διαδρομές (ο λαϊκισμός ήταν μία από αυτές). Τα κόμματα όμως θα επέλεγαν την τελική διαδρομή. 

Αν, λοιπόν, το αρχικό αξιακό πλαίσιο εμπεριείχε πολλές ιστορικές δυνατότητες, δεν εμπεριείχε «ειδικές» απόψεις για τη φορολογική διοίκηση, ούτε για τη διαμόρφωση πράσινων και μπλε πελατειακών δικτύων, ούτε για τη σύσταση κρατικοδίαιτων επιχειρηματικών συμπλεγμάτων, ούτε για μισθούς 3.500 ευρώ σε δήθεν στελέχη του Δημοσίου, ούτε για επιδόματα πείνας στους ανέργους. 
Οι άνθρωποι που συναντήθηκαν στο μεγάλο εκλογικό κύμα που έφερε το ΠαΣοΚ στην εξουσία είχαν ως στόχο την απασχόλησή τους στο Δημόσιο, σκόπευαν να μην πληρώνουν φόρους, να κτίζουν αυθαίρετα, να καταχρώνται αγροτικές επιδοτήσεις, να παίρνουν εφάπαξ χωρίς ανταποδοτικές εισφορές; Κάποιοι ναι, αναμφίβολα. Δεν προκύπτει όμως από πουθενά κάτι τέτοιο για την πλειοψηφία.
Το ΠαΣοΚ και η εξουσία

Όλα αυτά, εν τούτοις, συνέβησαν. Εδώ εντοπίζεται η μεγάλη ευθύνη των κομμάτων. Όπως συνέβησαν και κάποια θετικά που δεν θα ήταν ορθό να υποτιμηθούν μέσα στη ...

Ο Μπουτάρης, η Άννα Φράνκ και οι Γειτονιές

της Ελεάννας Ιωαννίδου*

Σε αυτές τις εκλογές, χιλιάδες ψηφοφόροι της Θεσσαλονίκης έστειλαν στα έδρανα του δημοτικού της συμβουλίου έναν υμνητή του Ολοκαυτώματος


Το ερώτημα για το τι τους οδήγησε σε αυτή την επιλογή έχει πολυσύνθετη απάντηση. Τα χέρια τους οπλίστηκαν από τη ραγδαία φτωχοποίηση ενός αστικού πληθυσμού που είχε αποθεώσει την υλική ευημερία, από τη θεσμική αδικία, την απαξίωση της δημοκρατίας από τους τιμητές της και την εμπέδωση του ατομισμού, σε συνδυασμό με την χειραγωγούμενη (α)παιδεία και την απόκρυψη του Ολοκαυτώματος των 50.000 Εβραίων της Θεσσαλονίκης από τη συλλογική μνήμη της πόλης. Κοντολογίς, χιλιάδες ψηφοφόροι, θολωμένοι από την οργή και τη βαθιά άγνοιά τους, πάνω στην κάλπη επέλεξαν να εκτονώσουν το θυμικό τους με το φασισμό, τιμωρώντας την εύθραυστη και απαξιωμένη δημοκρατία μας.

Οι "γειτονιές σε δράση-Οικολογία, Αλληλεγγύη, Πολιτισμός", η νέα δημοτική κίνηση, νιώσαμε την ανάγκη, την ώρα όπου οι νεοναζί θα ορκίζονται στο όνομα της δημοκρατίας που μισούν και, όπως υπαγορεύει η "ιδεολογία" τους, χρησιμοποιούν τους θεσμούς της, για να την αλώσουν, να υπενθυμίσουμε αυτή τη μαρτυρική ιστορία της πόλης μας, που δεν διδάχθηκε σε κανένα σχολείο, που έχει μόνο ένα μικρό μνημείο, καλά κρυμμένο μέσα σε ένα σταθμό αυτοκινήτων. Μια ιστορία που, κάθε φορά όπου έρχεται στην επιφάνεια, γίνεται απόπειρα να συμψηφιστεί με άλλα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας από κάποιους που ρίχνουν -συχνά ακούσια- νερό στο μύλο των φασιστών. Στόχος μας, η αφύπνιση των ψηφοφόρων τους, υπενθυμίζοντας την ιστορική μνήμη της πόλης τους.

Η ιδέα να τυπώσουμε το άστρο των Εβραίων κρατουμένων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και να ζητήσουμε από τους επικεφαλής όλων των παρατάξεων που αντιτίθενται στο φασισμό να το καρφιτσώσουν στο πέτο τους προέκυψε μέσα από διαβούλευση στη δημοτική ομάδα. Η δράση μας έπρεπε να είναι συγχρόνως μη-βίαιη, κατανοητή, εύκολο να υιοθετηθεί από άλλους (έτσι απορρίψαμε τα μπλουζάκια με γραπτό μήνυμα), να μην μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως πρόσχημα για την αποβολή μας και να λειτουργήσει ως τρανταχτή υπενθύμιση. Για την υλοποίησή της συνεργαστήκαμε και ζητήσαμε τη γνώμη μελών της εβραϊκής κοινότητας της Θεσσαλονίκης.

Υπήρξε η σκέψη να τυπώσουμε όχι μόνο το αστέρι των Εβραίων, αλλά και το ροζ τρίγωνο των ομοφυλόφιλων, με αφορμή τις πρόσφατες ομοφοβικές επιθέσεις, καθώς και το μαύρο τρίγωνο των ΑΜΕΑ με αφορμή την εικόνα της νεοναζί δημοτικής συμβούλου στο αναπηρικό αμαξίδιο. Αλλά ο μείζων συμβολισμός που θέλαμε να αναδείξουμε είναι το γεγονός ότι η Θεσσαλονίκη θρηνεί 50.000 Εβραίους την ίδια ώρα όπου ο επικεφαλής δημοτικής παράταξής της τραγουδάει "γαμώ την Άννα Φρανκ".

Το σύμβολο του Ολοκαυτώματος αποφασίστηκε να προσφερθεί, για να το φορέσουν οι επικεφαλής των παρατάξεων την ώρα της ορκωμοσίας των νεοναζί. Ο μόνος που δέχθηκε (και μάλιστα χωρίς δεύτερη σκέψη) να το φορέσει μαζί μου ήταν ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης. Ο επικεφαλής της μείζονος αντιπολίτευσης κοντοστάθηκε μα προσπέρασε, ενώ από τους εκπροσώπους της αριστεράς η άρνηση ήταν κατηγορηματική. Όσο σκέφτομαι ότι έλαβα ως αιτιολογία την καταδίκη της πολιτικής του Ισραήλ, ενώ για τη δράση αυτή συνεργάστηκα και με μέλη της εβραϊκής κοινότητας, με τα οποία πρόσφατα διαφωνούσαμε δημόσια για τον πόλεμο στην Παλαιστίνη, νιώθω ότι μάλλον υπάρχουν πολλές ακόμα υπερβάσεις που πρέπει να γίνουν. Αντίθετα, τα μέλη της Κίνησης Ενωμένοι Ενάντια στο Ρατσισμό και τη Φασιστική Απειλή που βρίσκονταν στην αίθουσα δεν δίστασαν να συμμετέχουν στη δράση.

Τελικά, το σύμβολο του Ολοκαυτώματος βρέθηκε, την ώρα της ορκωμοσίας ως δημοτικού συμβούλου ενός ανθρώπου που υμνεί το Άουσβιτς, στο πέτο του δημάρχου της μαρτυρικής πόλης μας και των "Γειτόνων" και συγχρόνως στο ύψος της καρδιάς ακτιβιστών του αντιφασιστικού κινήματος, φέρνοντας στην επιφάνεια, εκτός από τη μνήμη της μαρτυρικής πόλης μας, ταυτόχρονα τον υφέρποντα αντισημιτισμό της ελληνικής κοινωνίας, αλλά και το ήθος αρκετών. Αυτό είναι, άλλωστε, το καλό με τα σύμβολα: πως λειτουργούν παράλληλα σε πολλά επίπεδα, ενεργοποιώντας διαφορετικές αντιδράσεις.

Όπως ήταν αναμενόμενο, η εικόνα προκάλεσε, πετυχαίνοντας το στόχο της. Οι δημόσιες συζητήσεις που άνοιξε έφεραν κάποιους αντιμέτωπους με τις αντιφάσεις τους και ίσως τελικά τους βοήθησε να προβληματιστούν. Φυσικά, ο τίτλος της είδησης ήταν πως ο δήμαρχος της Θεσσαλονίκης φόρεσε συμβολικά το άστρο των Εβραίων του Ολοκαυτώματος. Για κάποιους ταγμένους δημοσιογράφους ήταν, όμως, ανάξιο αναφοράς ότι η πρωτοβουλία να έχουμε στο πέτο το σύμβολο του Ολοκαυτώματος ανήκει στις Γειτονιές σε δράση, γεγονός που έδωσε έναυσμα σε εύλογες απορίες και ορισμένες άδικες κατηγορίες. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Athens Voice, η οποία αντέγραψε την ανακοίνωση του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων διαγράφοντας τη φράση για την πηγή της πρωτοβουλίας και προκαλώντας σχόλια στους αναγνώστες της, του τύπου "καλά, δεν βρέθηκε κανένας νεότερος να πάρει την πρωτοβουλία;"

Παράλληλα, ορισμένοι κομματικοί δημοσιογράφοι του ΣΥΡΙΖΑ στην Θεσσαλονίκη, λειτουργώντας όπως λειτουργούσαν στην προεκλογική περίοδο, δηλαδή αποσιωπώντας τις πρωτοβουλίες μας για να στηρίξουν τον κομματικό υποψήφιο, παρέλειψαν να αναφέρουν τόσο το γεγονός ότι η κίνηση ήταν πρωτοβουλία των Γειτονιών σε δράση, όσο και το ότι το ίδιο σύμβολο κράτησαν και τα μέλη του αντιφασιστικού κινήματος που επέλεξαν να παραμείνουν στην αίθουσα την ώρα της ορκωμοσίας. Από την άλλη, ανάμεσα στους δημοσιογράφους και τους πολιτικούς που επέμειναν να αναπαράγουν την πλήρη είδηση, βρέθηκε κι ο ίδιος ο δήμαρχος που, τόσο από το βήμα του δημοτικού συμβουλίου, όσο και σε συνεντεύξεις του, εξέθεσε όσους απέκρυψαν την "λεπτομέρεια", είτε για να του αποδώσουν εύσημα, είτε για για να τον εκθέσουν.

Ξεπερνώντας, λοιπόν, ακόμα και τις αρχικές προσδοκίες μας που ξεκίνησαν από τον προβληματισμό για το πώς στέκεσαι απέναντι στους ναζί σε μια τελετή, όπου είναι θεσμικά αδύνατο να μην παρίστασαι, ο μικρός ακτιβισμός μας άνοιξε πολλαπλές συζητήσεις και ανέδειξε κάποια θέματα που, τελικά, οφείλουμε στους εαυτούς μας να ξεκαθαρίσουμε:

- Το ότι ο φασισμός κι ο αντισημιτισμός, όπως κάθε στερεοτυπική αντίληψη, τέμνουν εγκάρσια την κοινωνία και το πολιτικό σύστημα. Εκεί βρίσκεται η δύναμη του Τέρατος που έχουμε να πολεμήσουμε. Έξω και μέσα μας συγχρόνως. Έτσι, για παράδειγμα, δεν θα ξαναμπερδέψουμε το τι σημαίνει το αστέρι με τη λέξη "Jude", πως δεν είναι σύμβολο θρησκευτικό ούτε εθνικό, αλλά σύμβολο μιας θηριωδίας που δεν πρέπει να ξαναζήσουμε. Οι αντιφασίστες και αντιφασίστριες, γνωστοί για τη δράση τους ενάντια στο έγκλημα της Γάζας, που ξέρουν τη ...

Σάββατο 30 Αυγούστου 2014

"Ποιος λοιπόν πιστεύει ακόμη σε οίκους αξιολόγησης;"

του Latuff
Χρεοκοπία 
ή όχι χρεοκοπία;

του Δημήτρη Γουμάγια*

Η Αργεντινή αγωνίζεται με τα Hedgefunds

Μερικά από τα μεγαλύτερα ερωτήματα που έχουν να αντιμετωπίσουν οι ηγέτες της εποχής μας είναι το πώς αντιμετωπίζει κανείς τα Hedgefunds, τους οίκους αξιολόγησης και τα άλλα θεσμικά όργανα του διεθνούς χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού. Όλο και περισσότερο, συμπεριφέρονται έτσι, που δίνουν την εντύπωση ότι αυτά στην πραγματικότητα συγκεντρώνουν την εξουσία σε αυτόν τον κόσμο. 


Οι περισσότερες κυβερνήσεις έχουν επιλέξει μια στάση ταπεινότητας. Η Αργεντινή έχει πλέον εντοπίσει μια άλλη παραλλαγή: Όταν ο Axel Kiciloff ως Υπουργός Οικονομικών ρωτήθηκε, κατά την τελευταία εβδομάδα του Ιουλίου μετά τις αποτυχημένες διαπραγματεύσεις με τα αμερικάνικα Hedgefunds, πως εκτιμά το ότι η χώρα του έχει ταξινομηθεί τώρα από τους οίκους αξιολόγησης σαν χρεοκοπημένη, ο ίδιος απάντησε: "Ποιος λοιπόν πιστεύει ακόμη σε οίκους αξιολόγησης; "

Καμιά εξουσία στα Hedgefunds

Ο κάπως τολμηρός τρόπος, το πως η Αργεντινή διαχειρίζεται την όγδοη κατάσταση πτώχευσης της ιστορίας της, μπορεί να θεωρηθεί ως ένα διδακτέο μάθημα για την συναναστροφή με την εξουσία, σε περιόδους του τούρμπο-καπιταλισμού. Δύναμη έχει αυτός στον οποίο αποδίδεται δύναμη.

Μπορούμε να ανακτήσουμε τον έλεγχο πάνω από το πορτοφόλι μας με το να παραβλέψουμε αλαζονικά οίκους αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας και Hedgefunds;

Η Αργεντινή λέει ναι  -και λαμβάνει περίπου την ίδια ποσότητα επαίνου και επίπληξης.

Ο συντηρητικός Βρετανικός Economist εκτιμά ότι, η κυβέρνηση της Cristina Fernández de Kirchner θα είχε αποτρέψει πολλές πίκρες στον εαυτό της και πολλά προβλήματα από τον λαό της, εάν είχε δείξει μεγαλύτερη προθυμία να διαπραγματευτεί πιο συμβιβαστικά με τα Hedgefunds. Αντίθετα, σε στήλες σχολίων κάτω από 
φιλικά προς την Kirchner άρθρα, υπήρχαν συχνά να διαβάσεις, παράγραφοι όπως αυτή για τη μαχητική Αργεντίνισα : «Η Μέρκελ θα μπορούσε να εμπνευστεί από αυτή τη θαρραλέα γυναίκα». Ακριβώς αυτήν την εντύπωση, του πρωτοπόρου μαχητή σε ένα νέο μονοπάτι, ήθελε να ξυπνήσει η πρόεδρος Fernández de Kirchner. Έτσι, έχει σκοράρει όχι μόνο σε διεθνές επίπεδο, αλλά και στη χώρα της - τουλάχιστον σε εκείνους που έχουν την γνώμη ότι, ο ``Αμερικάνος`` ευθύνεται για το χάος στο οποίο, χωρίς αμφιβολία, βρίσκεται η χώρα.

Η Αργεντινή είναι χρεοκοπημένη και δεν είναι χρεοκοπημένη ταυτόχρονα. 
Είναι χρεοκοπημένη, σύμφωνα με τα κριτήρια των οργανισμών αξιολόγησης, διότι δεν εξυπηρετεί τις διεθνείς υποχρεώσεις της. Ωστόσο, η Αργεντινή θεωρεί ότι σε καμιά περίπτωση δεν χρεοκόπησε, όπως ανακοίνωσε ο υπουργός Οικονομίας Axel Kiciloff στη Νέα Υόρκη: Η Αργεντινή έχει χρήματα, tiene plata (υπάρχουν χρήματα) , είπε σε καλά ``Αργεντίνικα``, «Μπορούμε να πληρώσουμε τα χρέη μας - μόνο που δεν μας αφήνουν».

Για να κατανοήσουμε αυτή την περίπλοκη κατάσταση, είναι απαραίτητο να δούμε πίσω μέχρι το 2001: Εκείνη την εποχή, η Αργεντινή ήταν πραγματικά σε πτώχευση. Μετά από μια καταστροφική οικονομική πολιτική ανήλθε το χρέος της χώρας στα 200 δισεκατομμύρια δολάρια σε διεθνές επίπεδο. Τραπεζικοί λογαριασμοί είχαν μπλοκαριστεί, η οικονομία κατέρρευσε, ένα τεράστιο κύμα μετανάστευσης ακολούθησε. "¡Que se vayan todos!" - Να εξαφανιστούν όλοι! Φώναζαν οι διαδηλωτές στο Μπουένος Άιρες. Αυτή η απαίτηση των διαδηλωτών είχε στόχο όλους τους εγχώριους πολιτικούς οι οποίοι πράγματι βιαστικά εγκατέλειψαν την χώρα: Ο Πρόεδρος Fernando de la Rúa τράπηκε σε φυγή με ένα ελικόπτερο, τέσσερις προσωρινοί πρόεδροι πετούσαν τα κλειδιά της προεδρικής έδρας της Casa Rosada ο κάθε ένας στον επόμενο.

Η αυτό-προκληθείσα φθορά ολόκληρου του πολιτικού κατεστημένου έδωσε την ευκαιρία, σε έναν μέχρι τότε σε μεγάλο βαθμό άγνωστο πολιτικό της επαρχίας, να δοκιμάσει κάτι εντελώς νέο. Ο Néstor Kirchner, ο εν τω μεταξύ αποθανών σύζυγος της σημερινής προέδρου Cristina Fernández de Kirchner, τέθηκε το 2002 επικεφαλής στο ανώτατο αξίωμα της χώρας: 
Αποφάσισε απλά, να μην λάβει μέρος σε αυτήν την κούρσα των δόσεων των χρηματοπιστωτικών αγορών, έβγαλε, ας πούμε, την χώρα εθελοντικά από την αγορά και την έστειλε σε ένα πολύ αμφιλεγόμενο δρόμο της αυτάρκειας. 
Η έκρηξη παραγωγής σε βασικές πρώτες ύλες και οι καλοί αριθμοί στις εξαγωγές το κατέστησαν δυνατό. Ο Kirchner έδειξε στα διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα την πόρτα και τους περισσότερους επενδυτές τους απομάκρυνε με ένα πολύ μικρό μέρος από τις απαιτήσεις τους. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα μακροπρόθεσμα, ότι το δημόσιο χρέος να ανέρχεται πλέον μόνο στο 12,2 τοις εκατό του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος. Το 2002 ήταν στο 124 τοις εκατό.

Το κούρεμα θεωρείται ότι είναι το μεγάλο ιστορικό επίτευγμα, από ότι το πραγματικό Raison d'être (αναγκαιότητα/δικαιολογία ύπαρξης) του Κιρχνερισμού (Kirchnerismo), αυτής της πολιτικής της αυτοπεποίθησης, της ακόμη και ...

Πέμπτη 28 Αυγούστου 2014

Πότε θα πέσει το ελληνικό "τείχος του αίσχους";

Επιχειρημα-
τικό ρίσκο με την εγγύηση του κράτους!

Διαβάζουμε στα νέα, ανάμεσα σε πολλά άλλα, μια πολύ χαρακτηριστική είδηση:
"Αποζημίωση" της κυβέρνησης στη Μορέας ΑΕ λόγω... μειωμένης κίνησης 
10:45 | 28 Αυγ. 2014  tvxs.gr 
Επιπλέον 350 εκατομμύρια ευρώ ως "αποζημίωση" θα λάβει από την κυβέρνηση η κοινοπραξία Μορέας Α.Ε., συμφερόντων των ομίλων Λ. Μπόμπολα, Ιωάννου-Παρασκευαΐδη και Σ. Κόκκαλη, που κατασκευάζει τον κεντρικό οδικό άξονα Πελοποννήσου. Η κοινοπραξία εμφάνισε λογαριασμό με απώλειες 500 εκατ. ευρώ λόγω μειωμένης κίνησης.
Σύμφωνα με την Ελευθεροτυπία, ο υπουργός Υποδομών Μ. Χρυσοχοΐδης ανακοίνωσε ότι προωθείται προς ψήφιση στη Βουλή νέα συμπληρωματική σύμβαση του έργου. Η αποζημίωση έρχεται σε συνέχεια των πρόσθετων εργολαβικών αποζημιώσεων, συνολικού ύψους 2,2 δισ. ευρώ, για την επανεκκίνηση των μεγάλων αυτοκινητοδρόμων.
Στην περίπτωση της Κορίνθου-Τρίπολης-Καλαμάτας τα έργα δεν είχαν σταματήσει στα μέσα του 2011, αλλά προχωρούσαν με αργούς ρυθμούς. Σήμερα απομένουν περίπου 6 χλμ. στην παράκαμψη της Καλαμάτας, το δύσκολο κομμάτι Παραδείσια-Τσακώνα και η διακλάδωση Λεύκτρο-Σπάρτη. Οι εργολάβοι, από την πλευρά τους, υποστηρίζουν ότι από το 2009 η κυκλοφορία έχει μειωθεί κατά 40%.
Ιδού οι αμαρτωλές και χαριστικές συμβάσεις που υπογράφει το κομματικό κράτος με τους ημετέρους και οι συνέπειές τους - όχι μόνο μειωμένα φορολογικά έσοδα από την πτώση της κίνησης αλλά και επιστροφή των όποιων εσόδων στους μεγαλοεργολάβους του πελατειακού καρτέλ. Τους κατόχους των χωρίς άδεια καταχρεωμένων ΜΜΕ που εκβιάζουν τον πολιτικό κόσμο και μονοπωλούν τα έργα. Η παράταξη της ΝΔ υποτίθεται ότι εκφράζει ιστορικά την ελεύθερη οικονομία και την επιχειρηματικότητα... έλα όμως που σε αυτήν την χώρα απλά εκφράζει τον κρατικό καπιταλισμό, το πελατειακό σύστημα και τίποτα παραπάνω από την ελληνική σοβιετία όπως συχνά αποκαλείται το κομματικό παρασιτικό κράτος και η οικονομία των ημετέρων.
  • Ποιο είναι λοιπόν το "σύστημα" του κρατικού καπιταλισμού που ΝΔ & ΠΑΣΟΚ έστησαν στην μεταπολίτευση; Διορισμοί ψηφοφόρων, εξαγορά συνδικαλιστών και επιχειρηματικό ρίσκο με την εγγύηση του κράτους! 
  • Τι έχει δημιουργήσει αυτό το "σύστημα"; Ένα "τείχος του αίσχους":
Έξω από το οποίο βρίσκεται αποκλεισμένη η υγιής επιχειρηματικότητα, η ελεύθερη οικονομία, οι φτωχοποιημένοι πληθυσμοί της χώρας, οι άξιοι και οι άξιες που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα γιατί δεν εκπορνεύονται στα κρατικά κόμματα και η μόνη τους ελπίδα για μια αξιοπρεπή ζωή είναι η μετανάστευση. Για όσους/ες μπορούν... Οι υπόλοιποι υπομένουν την τιμωρία της γερμανικής έμπνευσης λιτότητας και πληρώνουν τον λογαριασμό που δημιούργησαν οι διεφθαρμένοι πολιτικοί των δυο συγκυβερνώντων κομμάτων.

Μέσα στο τείχος, κρύβεται το τέρας του παρασιτισμού: η κρατικοδίαιτη ελίτ των μερικών εκατοντάδων οικογενειών των ωφελημένων "επιχειρηματιών", πολιτικών, δημοσίων υπαλλήλων διορισμένων και καλοπληρωμένων λόγω κομματικού ρουσφετιού, γραμματείς και φαρισαίοι του μηχανισμού, ιδιοκτήτες της ενημέρωσης, λαμόγια και μπράβοι του συστήματος και πολλοί μικροsurvivors της κρίσης που έχουν εναποθέσει το μέλλον τους στην ανυπαρξία ορθολογισμού και πραγματικού ελέγχου του πόθεν έσχες.

Καμιά ελπίδα όχι ανάπτυξης αλλά ούτε και όποιας παραγωγικής ανασυγκρότησης, δεν έχει αυτή η χώρα όσο η εξουσία είναι στα χέρια των διεφθαρμένων. Δεν πρόκειται για τους ισχυρούς ενός δυτικού καπιταλισμού. Πρόκειται για την ελληνική καθυστερημένη θεσμικά εξαρχία μιας κλυδωνιζόμενης ΕΕ από τις πολιτικές λιτότητας που δεν έχει χρόνο να ασχοληθεί σοβαρά με την ελληνική κρίση - και την έχει εκχωρήσει σε μια συναλλαγή τρόικας-παλιού πολιτικού συστήματος που κρατά στη εξουσία τα τοπικά-όχι εθνικά"συμφέροντα" μόνο και μόνο επειδή είναι υπάκουα εξ ανάγκης - ο γερμανικός οικονομικός εθνικισμός δεν θέλει ανατροπές και αμφισβήτηση στον Νότο.

Μοιραία, αρέσει δεν αρέσει, την ελληνική σοβιετία, το σύστημα των κομματικών γραφειοκρατών και των διευθυνόντων των κρατικοδίαιτων εταιρειών (είτε είναι "ιδιωτικοποιημένες" είτε όχι) μαζί με τον εσμό των πολιτικών και συνδικαλιστών που πλούτισαν παρασιτώντας την εργασία και τα εισοδήματα ελλήνων και ευρωπαίων πολιτών, απειλεί μόνο μια αλλαγή στην πολιτική εξουσία και διαχείριση - μια άμεση ανατροπή
Και την δύναμη για να το κάνει αυτό έχει μονάχα η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση με πρόωρες εκλογές - κι αυτό το ξέρουν όσοι προσπαθούν με νύχια και με δόντια να καθυστερήσουν την πολιτική αλλαγή - όχι γιατί ανησυχούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι σε θέση να διαχειριστεί ...καλύτερα την κρίση ή να διαπραγματευτεί το χρέος. Και το Ποτάμι ή όποιος άλλος να ήταν αξιωματική αντιπολίτευση τα ίδια θα έλεγαν... το θέμα είναι τα οικονομικά τους συμβόλαια - αυτά προσπαθούν να διαφυλάξουν και χρειάζονται χρόνο. Ποσώς τους νοιάζει αν οι έλληνες μπορούν να βγάλουν έναν ακόμη χειμώνα σε αυτήν την οικονομική κατάσταση - αυτοί θέλουν να γλυτώσουν "νόμιμα" από τις ευθύνες τους και να "ιδιωτικοποιήσουν" (θα πει ξεπουλήσουν στα καρτέλ) κάθε δημόσιο πλούτο.

Εμάς φυσικά μας ενδιαφέρει η προγραμματική και στελεχική επάρκεια της νέας συγκυβέρνησης εθνικής σωτηρίας, ελπίζουμε να κυριαρχήσει η λογική και το πνεύμα συνεργασίας σε όλες τις προοδευτικές δυνάμεις αλλά... το ελληνικό τείχος του αίσχους πρέπει να "πέσει" σήμερα αν είναι δυνατόν. Και καμιά πρόφαση ανεπάρκειας των άλλων δεν μπορεί να διασώσει τους καθαρά υπεύθυνους για την χρεοκοπία, το κομματικό πελατειακό κράτος, την ανυπαρξία ανεξάρτητων θεσμών και την επίθεση στο εισόδημα, την εργασία και την περιουσία των πολιτών: ας πληρώσουν εκείνοι την κρίση τους - δώσαμε ήδη τα πάντα.

Ας πέσει τώρα το ελληνικό τείχος του αίσχους.


Γιώργος Παπασπυρόπουλος

Τετάρτη 27 Αυγούστου 2014

"Γοργόνες και Μάγκες" στον τουρισμό: στάσιμη η συνεισφορά στο ΑΕΠ παρά το ρεκόρ αφίξεων

Τουρισμός: Κάλπικο "success story" για τους πολλούς και Ελ Ντοράντο για "κοράκια" και πολυεθνικές

του Γ. Τριποταμιανού*

Στις 2 Δεκεμβρίου του 1968 στην Αθήνα έγινε η πρεμιέρα της ταινίας του Γιάννη Δαλιανίδη «Γοργόνες και Μάγκες». Οι 400 χιλιάδες -τόσα ήταν τα εισιτήρια που έκοψε- θεατές της βρέθηκαν για πρώτη φορά αντιμέτωποι με μία νέα... βιομηχανία: Τον τουρισμό. Οι σκηνές που εμφάνιζαν ένα καΐκι γεμάτο με φτηνοτουρίστες οι οποίοι, αντί να αφήσουν τα λεφτά τους στο κυκλαδίτικο νησί, προσπαθούσαν να μαζέψουν τα «προς το ζην» από τους καλοκάγαθους νησιώτες, μπορούσε να ερμηνευτεί ως δεινό. Η άλλη απειλή αφορούσε στην κερδοσκοπία της γης τόσο από τους Έλληνες κερδοσκόπους όσο και από τους... Ελβετούς υποψήφιους αγοραστές, οι οποίοι εξαφανίστηκαν πριν ακόμα φανούν.


Σήμερα, σχεδόν μισό αιώνα αργότερα, η ιστορία αυτή έμελλε να περάσει στην αληθινή ζωή και μάλιστα να μετατραπεί από την πολιτική ηγεσία του τόπου σε σενάριο... επιτυχίας. Με βασικό επιχείρημα τα εκατομμύρια των τουριστών που συρρέουν στην Ελλάδα, η κυβέρνηση, ακολουθώντας τις κινηματογραφικές πρακτικές του Δαλιανίδη (σκηνοθέτη της ταινίας), προσπαθεί να πείσει ότι η χώρα είναι μισό βήμα πριν τη μεταμόρφωσή της σε τουριστική Γη της Επαγγελίας. Αναδεικνύοντας με -ομολογουμένως- άφθαστη υποκριτική δεινότητα τα μιλιούνια των τουριστών σε ανυπέρβλητο κατόρθωμα, υποβαθμίζει τα στοιχεία εκείνα που καθορίζουν την πραγματική ζωή:

- Τις θέσεις εργασίας.
- Τις αμοιβές των εργαζομένων στον τουρισμό.
- Τον τζίρο των μικρών και των μεσαίων επιχειρήσεων που στηρίζουν τις τοπικές οικονομίες των τουριστικών περιοχών.
- Τις δραστικές περικοπές στις υποδομές των νησιών που φιλοξενούν τα μιλιούνια των τουριστών, όπως για παράδειγμα τα κέντρα υγείας πολλά από τα οποία είναι χωρίς γιατρούς, νοσηλευτές και... γάζες.
- Το οικονομικό και κοινωνικό προφίλ των τουριστών, το οποίο δεν καθορίζει μόνο τη συμβολή τους στις τοπικές οικονομίες, αλλά και διαμορφώνει το τουριστικό μοντέλο για τις επόμενες δεκαετίες.
- Την εξάρτηση από τους χονδρέμπορους (πολυεθνικές) του τουρισμού, που αργά και μεθοδικά έχουν αναδειχθεί σε κυρίαρχους της ελληνικής τουριστικής αγοράς, όντας πλέον σε θέση να επιβάλλουν τιμές αλλά και όρους στις χειμαζόμενες από την κρίση ελληνικές τουριστικές μονάδες.
- Τον σταδιακό αφελληνισμό των ελληνικών τουριστικών επιχειρήσεων που αντιμετωπίζουν κατάματα την προοπτική της χρεοκοπίας.

Έχοντας ως κίνητρο τη μετατροπή της χώρας σε τουριστικό φάστ φουντ της Ε.Ε.:

* Προωθεί τη μαζική εκποίηση δημόσιας τουριστικής γης -ακόμα και NATURA- μέσω των εκποιήσεων του ΤΑΙΠΕΔ.
* Επιβάλλει την τσιμεντοποίηση τουριστικών περιοχών, μετατρέποντας όρους δόμησης και χρήσης γης.
* Επιτρέπει όχι μόνο τον αποκλεισμό, αλλά και τις δομικές παρεμβάσεις στον αιγιαλό και στην παραλία.
* Διαμορφώνει μία τουριστική αγορά δύο ταχυτήτων, υποστηρίζοντας και πριμοδοτώντας επενδυτικά σχέδια όπως κατοικίες πολυτελείας στο Ελληνικό και στη Βουλιαγμένη που απευθύνονται στην παγκόσμια οικονομική ελίτ. Οι θύλακες αυτοί των πλουσίων, αποκομμένοι από τους υπόλοιπους κοινούς θνητούς (Έλληνες και ξένους), που διαμορφώνονται με την κυβερνητική αρωγή σε διάφορα σημεία της χώρας, αποτελούν την καλύτερη απόδειξη ότι τελικά η πρόθεση της κυβέρνησης είναι να μετατρέψει τη χώρα σε «Ταϋλάνδη της Ευρώπης».

Φυσικά, η πολιτική του τουριστικού φαστ φουντ παρέχει τη δυνατότητα και για θεσμικές παρεμβάσεις οι οποίες αλλοιώνουν και απαξιώνουν συνάμα το μεγαλύτερο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα του ελληνικού τουρισμού: το περιβάλλον. Η έγκριση της εγκατάστασης και της λειτουργίας ανεμογεννητριών στα περισσότερα κυκλαδονήσια είναι η καλύτερη απόδειξη για την ταϊλανδοποίηση του ελληνικού τουρισμού που με περισσή συνέπεια προωθεί η κυβέρνηση.




Ο μύθος του τουριστικού "success story"

Τα σενάρια επιτυχίας του ελληνικού τουρισμού ξεκίνησαν από το 2013 με συνολικά 17 εκατομμύρια 920 χιλιάδες αφίξεις και σχεδόν 12 δισεκατομμύρια ευρώ άμεσα έσοδα. Οι εκτιμήσεις για τη φετινή τουριστική χρονιά είναι εξαιρετικά αισιόδοξες και απογειώνουν τις αφίξεις στα 19 εκατομμύρια με εκτιμώμενα έσοδα περί τα 13 δισ. ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι η κατά κεφαλή δαπάνη ανά τουρίστα ήταν το 2013 περί τα 670 ευρώ και το 2014, στην περίπτωση που οι εκτιμήσεις επιβεβαιωθούν, θα είναι 684 ευρώ.

Τα στοιχεία αυτά εμφανίζουν μία αισθητή διαφοροποίηση από εκείνα που δίνει ο ΣΕΤΕ και που προσδιορίζουν τη μέση κατά κεφαλή δαπάνη να κινείται πέρυσι στα επίπεδα των 604 ευρώ έναντι 616 ευρώ το 2012. Στην πραγματικότητα όμως, από την αρχή της κρίσης, το 2009, η μέση δαπάνη του τουρίστα έχει μειωθεί κατά 13,3%. Σε σχέση με το υψηλότερο της 15ετίας (το 2004 η κατά κεφαλή δαπάνη έφθασε τα 882 ευρώ), το ποσοστό μείωσης ξεπερνά το 30%. Κοντολογίς, το επίπεδο κατανάλωσης των τουριστών που επισκέπτονται την Ελλάδα συνεχώς υποβαθμίζεται, με αποτέλεσμα οι τουριστικές επιχειρήσεις να βρίσκονται αντιμέτωπες με ένα οξύμωρο φαινόμενο: να αυξάνονται οι επισκέψεις και ο τζίρος είτε να μειώνεται είτε να μεταβάλλεται με αισθητά μικρότερο ρυθμό.

Και φυσικά το σενάριο επιτυχίας καταρρέει αν μελετήσει κανείς και τη διαχρονική ...

Η συμφωνία Sykes-Picot σπάει (;) - επιτέλους! Ευχαριστώ ISIS;

Παλαιστίνη 1948, από το φίλμ The Tower του Mats Grorud
Ανατολή ήλιου για το Κουρδιστάν
Ποτέ δεν ήταν η δημιουργία ενός ανεξάρτητου Κουρδιστάν πιο κοντά από ότι σήμερα. Αλλά η αληθινή ρήξη της αποικιακής τάξης θα ήταν μια μετατόπιση στη συνείδηση της πολιτικής της Δύσης.
του Δημήτρη Γουμάγια* 

Από την αρχή του εμφυλίου στη Συρία αναλυτές και πολιτικοί εξορκίζουν το τέλος της περιφερειακής τάξης στη Μέση Ανατολή. Η προώθηση της ISIS στο Ιράκ, το τελευταίο διάστημα, έδωσε νέα ώθηση σε αυτές τις τοποθετήσεις. Η ανάλυση συνοδεύει συχνά, έναν θεσμικό θρήνο για την κατάρρευση αυτών των μετά-αποικιακών συνόρων. Γιατί άραγε;

Κατά πρώτον, δεν είναι σαφές εάν τα παλαιά έθνη-κράτη πραγματικά πρόκειται να εξαφανιστούν τόσο γρήγορα από τη σκηνή. Από την άλλη πλευρά τίθεται το ερώτημα, γιατί τα σχεδόν πριν από 100 χρόνια, αυθαίρετα δημιουργηθέντα εθνικά κράτη, θα πρέπει οπωσδήποτε να είναι ένα μελλοντικό μοντέλο για την περιοχή.

Όταν ο Βρετανός διπλωμάτης Sir Mark Sykes στις 16 Μαΐου 1916, με τον Γάλλο ομόλογό του François Georges-Picot, υπέγραφε τη λεγόμενη «Συμφωνία της Μικράς Ασίας», όπου η Μέση Ανατολή μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο χωρίστηκε, σε βρετανική, γαλλική και αρχικά και σε ρωσική, σφαίρες επιρροής και ελέγχου, τέθηκε ο θεμέλιος λίθος για πολλά από τα σύγχρονα "έθνη-κράτη" της περιοχής. Διότι η Ιορδανία, η Συρία, η Σαουδική Αραβία, το Ισραήλ, η Παλαιστίνη, το Ιράκ και ο Λίβανος δεν υπήρχαν μέχρι τότε ως ανεξάρτητες χώρες, αλλά μόνο ως μέρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. 
Οι αποικιοκράτες είχαν εγκρίνει στους εαυτούς τους γενναιόδωρα προνόμια. 
Ήθελαν να παρεμβαίνουν στις υποθέσεις των νέων αυτών κρατών, όπου αυτό τους φαινόταν απαραίτητο. Η συμφωνία και οι συμβάσεις που ακολούθησαν την « αγγλό - γαλλική συμφωνία», η διάσκεψη του Σαν Ρέμο και των Σεβρών, απέρριψαν ως γνωστόν την επιδίωξη του Αραβικού εθνικού κινήματος για ένα ξεχωριστό δικό τους κράτος, σε αντίθεση με όποιες άλλες υποσχέσεις των Βρετανών.

Απλά, προβλεπόμενα ήταν μόνο αραβικά καθεστώτα υποτέλειας υπό την επικυριαρχία των αποικιοκρατών.

Ομάδες, όπως οι Κούρδοι, τους στερήθηκε η ανεξαρτησία τους επίσης. Μόνο το εβραϊκό εθνικό κίνημα του Σιωνισμού θα ήταν σε θέση, μετά από πάνω από είκοσι χρόνια αργότερα, να υλοποιήσει τις προσδοκίες του για ένα ανεξάρτητο κράτος.

Όταν με την ευκαιρία της Ρωσικής Οκτωβριανής Επανάστασης έγινε γνωστή η συμφωνία για το κοινό ήταν η κραυγή του Αραβικού εθνικού κινήματος, που πολέμησαν στο πλευρό της Αντάντ, αντίστοιχα μεγάλη. Ακόμα και σήμερα, αυτή η απάτη θεωρείται από πολλούς Άραβες ως απόδειξη για μια πολιτική της Δύσης, που βλέπει τους ανθρώπους στην περιοχή μόνο ως πιόνια στις παγκόσμιες γεωπολιτικές διενέξεις.

Ο Churchill στον ρόλο της μαμής


Τα χαραγμένα στο σχεδιαστήριο σύνορα (ο Winston Churchill υπερηφανευόταν ότι το κράτος της Ιορδανίας το δημιούργησε "με μια μονοκονδυλιά την Κυριακή το απόγευμα") είναι η βάση, αν και δεν είναι η αιτία, για πολλές συγκρούσεις στη σύγχρονη Μέση Ανατολή: η σύγκρουση Ισραήλ - Παλαιστίνης, ο εμφύλιος πόλεμος στον Λίβανο, η εισβολή του Ιράκ στο Κουβέιτ, ο τουρκό-κουρδικός εμφύλιος πόλεμος. Για όλες αυτές τις συγκρούσεις αιτία ήταν, μια τοπική και περιφερειακή πολιτική εθνικιστικού-αποκλεισμού. Μερικές φορές αυτό υποστηρίζονταν από εξωτερικές δυνάμεις. Μερικές φορές όμως αυτό ήταν εντελώς τοπικό. Αλλά ο καμβάς, πάνω στον οποίο προέκυψε αυτή η πολιτική, ήταν η συμφωνία Sykes-Picot.

Δεν είναι επομένως καιρός, αυτά τα ξεπερασμένα σύνορα να μετακινηθούν επιτέλους και να αντικατοπτρίζουν τις υφιστάμενες διαιρέσεις στο εσωτερικό των κοινωνιών σε τοπικό επίπεδο καλύτερα, από ότι τα υπάρχοντα σήμερα κράτη θα ήταν δυνατόν να απεικονίσουν;

Η ώρα για ένα παλαιστινιακό κράτος έφθασε έτσι και αλλιώς, αλλά και οι Κούρδοι επίσης (οι οποίοι χωρίς αμφιβολία εγγυούνται στους πολίτες τους στο Ιράκ και τη Συρία μια πιο σταθερή τάξη, από ότι θα μπορούσε να εγγυηθεί η αντίστοιχη κεντρική κυβέρνηση) δικαιούνται το δικό τους κράτος.

Αλλά βρίσκονται τα έθνη-κράτη της περιοχής, στην πραγματικότητα, σε κατάσταση διάλυσης;

Εδώ και δύο χρόνια περίπου προβλέπουν οι παρατηρητές την εξάπλωση του συριακού εμφυλίου πολέμου στο Λίβανο. Και χωρίς αμφιβολία είναι αισθητές οι διαμάχες, κυρίως με βόμβες αυτοκινήτων, μεταξύ των υποστηρικτών και των αντιπάλων του καθεστώτος Άσαντ στη χώρα. Αλλά φαίνεται να υπάρχει συμφωνία από τους κύριους πολιτικούς παράγοντες, να μην αφήσουν να κλιμακωθεί η σύγκρουση πέρα από ένα ορισμένο επίπεδο. Η αποδυνάμωση της Χεζμπολάχ στο σπίτι της και η εισροή πολλών σουνιτών προσφύγων θα επιφέρει μεσοπρόθεσμα αλλαγές στο λιβανέζικο πολιτικό τοπίο. Για κατάργηση του Λιβάνου ως κράτος όμως δεν μιλάει κανείς.

Η Συρία και το Ιράκ έχουν γίνει σε πολλά μέρη μη διοικήσιμα και φαίνεται απίθανο ότι μια ισχυρή κεντρική κυβέρνηση μεσοπρόθεσμα θα μπορούσε να επιβάλει, μια φορά ακόμη, το αίτημα για την εξουσία. Η δηλωμένη πρόθεση όμως, να διαλύσουν την Συρία ως κράτος, δεν υπάρχει ούτε από την πλειοψηφία της συριακής αντιπολίτευσης ούτε ακόμα και από ...

Δευτέρα 25 Αυγούστου 2014

Όταν μοναδικό σενάριο διάσωσής σου είναι ο Κουβέλης και ο Καρατζαφέρης...

#φτώχεια καταραμένη

του Γιώργου Παπασπυρόπουλου*

Σύμφωνα με το πάντα έγκυρο ρεπορτάζ της ναυαρχίδας των ΜΜΕ της κεντροδεξιάς, η συγκυβέρνηση επιστρέφει στο σενάριο Κουβέλη για ΠτΔ για να επιτύχει την διάσωσή της συγκεντρώνοντας 180 βουλευτές. Ίσως φυσικά δεν υπήρξε ποτέ άλλο σενάριο, απλά μια διαβούλευση ανάμεσα στους υποσχόμενους κυβερνητικούς και τους ζητώντες ανταλλάγματα "προθύμους" βουλευτές. 

Κάποιες αποχωρήσεις από ΑνΕλλ και ΔημΑρ, κάποιοι ανεξάρτητοι που το σκέφτονται είναι οι μόνες "επιτυχίες" της προσπάθειας ΝΔΠΑΣΟΚ να αποφύγουν τις εκλογές. Αλλά η συσπείρωση άνω των 120 στις ενωτικές αντικυβερνητικές πρωτοβουλίες του ΣΥΡΙΖΑ και η -έστω προσωρινή- αναγκαστική απόσυρση του σχετικού νομοσχεδίου (αιγιαλός), όπως και οι εκ των ένδον αντιδράσεις για τον ΕΝΦΙΑ, έδειξαν στην συγκυβέρνηση τα φτωχά της περιθώρια αντίδρασης στο πάνδημο αίτημα για ανατροπή της πολιτικής της συνολικά με προσφυγή στις εκλογές και ανανέωση της λαϊκής εντολής. Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω.


Το ένα μετά το άλλο τα σχέδια της συγκυβέρνησης πέφτουν στο κενό: η ανάκαμψη του ΠΑΣΟΚ με την άλωση του μεταρρυθμιστικού χώρου, το success story, η "έξοδος" στις αγορές, η ανάπτυξη, τα επιπλέον έσοδα από την αύξηση των τουριστών, η επιβολή του ΕΝΦΙΑ στην σιγαλιά του Αυγούστου, η αποτροπή της νίκης ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές και στην πρώτη περιφέρεια της χώρας - ακόμη και ο τρόμος απέναντι στις πρόωρες εκλογές και την "αποσταθεροποίηση"... Όλοι και όλες πλέον γνωρίζουν ότι την διαπραγμάτευση του χρέους με τους εταίρους πρέπει να την κάνει ένας/μία που δεν έχουν εξ αρχής παραδώσει όλες τις επιλογές στους άλλους - όλοι και όλες πλέον γνωρίζουν ότι η συγκυβέρνηση ανταλλάσσει την παραμονή της στην εξουσία με τα yes man που απλόχερα χαρίζει σε κάθε νέο πειραματισμό των μαθητευόμενων μάγων της τρόικας.

Έτσι και η συγκυβέρνηση επιστρέφει αναγκαστικά στο πτωχό αλλά με κάποιες πιθανότητες σενάριο της "αγοράς" Καρατζαφέρη -από τα διαθέσιμα της δεξιάς πολιτικής αγοράς μετά την αποκάλυψη της σχέσης Μπαλτάκου ΧΑ- και ταυτόχρονα της εξαγοράς Κουβέλη από τα αριστερά. Καταραμένη φτώχεια...

Το πρώτο κομμάτι της συναλλαγής μπορεί να εκνευρίσει κάποιους ακόμη φιλελεύθερους στην ΝΔ αλλά είναι δεδομένο - ο Καρατζαφέρης παρακαλά να προσχωρήσει και η πανελλαδική άδεια του καναλιού του δείχνει ότι η συμφωνία έχει ήδη κλείσει στο παρασκήνιο. Το δεύτερο κομμάτι είναι το δύσκολο έως ακατόρθωτο.Έχει προηγηθεί αφόρητη έως ανήθικη πίεση και επίθεση στην ΔΗΜΑΡ για προσχώρηση στο σενάριο με φτωχά αποτελέσματα: όσα είχε ακριβώς και η προσπάθεια του ΠΑΣΟΚ να αλώσει τον μεταρρυθμιστικό χώρο με την κίνηση των 58 - Παπαδόπουλος και Ψαριανός...
Η ΔΗΜΑΡ δείχνει αντίθετα διάθεση συζήτησης με τον ΣΥΡΙΖΑ για πιθανή της συμμετοχή στο νέο κυβερνητικό σχήμα που θα προκύψει από τις εκλογές και έχει προγραμματίσει συνέδριο τον Σεπτέμβριο για να πάρει τις τελικές της αποφάσεις. Εάν ο Φώτης Κουβέλης αποφασίσει να πάρει μόνος του την μεγάλη απόφαση της "αποστασίας" θα χάσει το έδαφος κάτω από τα πόδια του: η διάλυση της ΔΗΜΑΡ θα είναι βέβαιη και η σχεδόν βέβαιη αποτυχία του σχεδίου, μειωτική και τραυματική για τον ίδιο και την ιστορία του.

Που βαδίζει λοιπόν η συγκυβέρνηση με το σενάριο "Κουβέλη"; Στο πουθενά - απλά παίζει τα ρέστα της σε ένα χαμένο παιχνίδι, πράγμα που είναι υποχρεωμένη να κάνει ακόμη και για τυπικούς λόγους: η συμφωνία με την τρόικα λέει "εμείς σας κρατάμε στην εξουσία επιβεβαιώντας τα success story σας - εσείς δεν εγκαταλείπετε την εξουσία στο ΣΥΡΙΖΑ" - πέφτουν λοιπόν μαχόμενοι. Γιατί όπως λέει και ο Νόμος του Μέρφυ για τις Εκλογές (!): "εκλογές που είναι να γίνουν θα γίνουν" και "το πρώτο κόμμα στις ευρωεκλογές θα κερδίσει και τις εθνικές"...

Καλό Σεπτέμβρη!


*πηγή tvxs.gr

Σάββατο 23 Αυγούστου 2014

Ο αποκεφαλισμός του ποιητή

Οι σταυροφορίες, οι τζιχαντιστές και το νεύμα Ομπάμα στον Ασαντ 

του Πάνου Χαρίτου

Λένε ό,τι η ιστορία επαναλαμβάνεται κι αν ανατρέξει κανείς στις σελίδες της, θα διαπιστώσει πως, αυτό ισχύει απόλυτα για κάποια μέρη.Έχουν περάσει σχεδόν χίλια χρόνια από την τελευταία φορά που η περιοχή, βίωνε περιστατικά αντίστοιχης βιαιότητας και παραλογισμού με τα σημερινά.

Δέκα αιώνες πριν, ξεκίναγε η πρώτη Σταυροφορία στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Οι Σταυροφόροι στραφηκαν κατά της Αυτοκρατορίας των Σελτζούκων Τούρκων και το εντυπωσιακό στοιχείο εκείνης της περιόδου, είναι πως η πτώση των Σελτζούκων ξεκίνησε από Χαλέπι, ακολούθησε Δαμασκός, έπειτα η Μοσούλη, η Βασόρα, η Βαγδάτη για να καταλήξουν στη Ιερουσαλήμ.

Η δράση του Ισλαμικού Κράτους στο Ιράκ και τη Συρία (ISIS) σήμερα, ξεκίνησε από τη Φαλούτζα, λίγο έξω από τη Βαγδάτη, οι πρώτες επιτυχίες στο πεδίο καταγράφηκαν στο Χαλέπι της Συρίας από το οποίο εξαπλώθηκαν στο ανατολικό τμήμα της χώρας, στη συνέχεια κατέλαβαν τη Μοσούλη, το Τικρίτ και άλλες περιοχές στο βόρειοδυτικό Ιράκ.Η πτώση της Αυτοκρατορίας των Σελτζούκων ήταν κυρίως αποτέλεσμα της αντιπαλότητας που κυριαρχούσε στους στρατιωτικούς ηγέτες που είχαν αναλάβει τη διοίκηση στις προαναφερθείσες πόλεις.

Η επέλαση του (ISIS) στο Ιράκ οφείλεται ακριβώς στον ίδιο λόγο. Η εξουσία του Νούρι Αλ Μαλίκι είχε καταστροφικά αποτελέσματα για τη χώρα. Διεύρυνε το χάσμα μεταξύ Σιιτών, Σουνιτών και Κούρδων και άνοιξε το δρόμο για την επικράτηση των τζιχαντιστών.
Αντίστοιχα στη Συρία, η αδυναμία συνεννόησης στις τάξεις της ένοπλης αντιπολίτευσης και η ενασχόληση των δυνάμεων του Ασαντ με το μέτωπο αυτό, λειτούργησε για τον (ISIS) ως δούρειος Ίππος για να καταλάβει πόλεις και χωριά.
Το χαρακτηριστικό των Σταυροφοριών ήταν οι σφαγές και η ακραία χρήση βίας (αποκεφαλισμοί) προς παραδειγματισμό όσων αμφισβητούσαν την κυριαρχία και την υποδούλωση.
Το ίδιο ακριβώς πράττουν και σήμερα οι ένοπλοι του (ISIS).

Ο αποκεφαλισμός του ποιητή

Ο Αμπου Αλά Αλ Μα’αρί συγγραφέας και ποιητής που γεννήθηκε κι έζησε στη Συρία στα τέλη της πρώτης χιλιετίας, είχε σχολιάσει ως εξής τα τεκταινόμενα εκείνης της περιόδου: 
"Οι άνθρωποι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες, σε εκείνους με θρησκεία αλλά χωρίς μυαλό κι σε εκείνους με μυαλό, δίχως θρησκεία"
Σελτζούκοι και Σταυροφόροι είχαν χαρακτηρίσει εχθρό τον εν λόγω ποιητή.
Ο Αλ Μα’αρί ανακηρύχθηκε σε Αραβα φιλόσοφο αρκετά χρόνια μετά το θάνατό του.
Στη γενέτειρά του, την πόλη Μαράτ στη Συρία είχε στηθεί εδώ κι αιώνες, η προτομή του στην κεντρική πλατεία.
Τη χρονιά που μας πέρασε κι αφού η πόλη κατελήφθει από τους τζιχαντιστές, η πρώτη τους ενέργεια, ήταν να αποκεφαλίσουν την προτομή του.Ό,τι δεν κατάφεραν οι σταυροφόροι, το αποτελείωσαν οι τζιχαντιστές.

Σε κάποιες περιοχές του πλανήτη η ιστορία επαναλαμβάνεται, με πανομοιότυπο τρόπο.
Οι ακρότητες των θρησκευτικών αντιπαραθέσεων μπορούν να αγγίξουν ή ακόμα και να ξεπεράσουν τις πιο μελανές σελίδες της ιστορίας. Η φωτιά και το μαχαίρι είναι μέρος της καθημερινότητας και της ιστορίας της Μέσης Ανατολής.
Ωστόσο, όταν αυτό συμβαίνει για τις ίδιες αιτίες που συνέβη στο παρελθόν, στους ίδιους ακριβώς τόπους, με την ίδια διαδρομή κι εξέλιξη του πεδίου των μαχών, δεν μπορείς παρά, να εντυπωσιάζεσαι για την επίδραση της θρησκείας στο ανθρώπινο μυαλό, αναφορικά με την σημαντικότητα της ευρύτερης των Αγίων Τόπων περιοχής.

Οι εξελίξεις στο μέτωπο και οι συσχετισμοί δυνάμεων

Το Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ και τη Συρία (ISIS),που πρόσφατα ανακήρυξε την περιοχή δράσης της, σε Χαλιφάτο, έχει καταφέρει σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, να παραγκωνίσει την Αλ Κάιντα και να κυριαρχήσει στα παγκόσμια πρωτοσέλιδα.
Οι επιτυχίες τους στα πεδία των μαχών τόσο στη Συρία καθώς και στο Ιράκ, σε συνδυασμό με το μουσουλμανικό φονταμενταλισμό τον οποίο πρεσβεύουν κι επιβάλλουν, αδιαμφισβήτητα, την καθιστούν την πλέον παρανοϊκή και κορυφαία τρομοκρατική οργάνωση.
Η δυναμική την οποία εμφανίζουν στα πεδία των μαχών, αναμένεται να διαφοροποιήσει τις ισορροπίες και τους συχετισμούς δυνάμεων τόσο στο Ιράκ, όσο και στη Συρία.
Η πρόθεση του σιιτικού τόξου στη Βαγδάτη να εντάξει στην κυβέρνηση σουνίτες επικεφαλής των φυλών και η αποδοχή από τους δεύτερους της πρόσκλησης, σε συνδυασμό με την επιστροφή των κούρδων στο κοινοβουλετικό σχήμα, αποτελεί ένα πρώτο αισιόδοξο σημάδι για την αποκλιμάκωση των εντάσεων στο πολιτικό σκηνικό. Από το σημείο αυτό όμως, μέχρι την ανασύνταξη των στρατιωτικών δυνάμεων και την απο κοινού επιχείρηση στο πεδίο κατά του (ISIS), υπάρχει πολύς δρόμος.
Οι ΗΠΑ γνωρίζουν πως για να επιτευχθεί πρόοδος, οι αεροπορικοί βομβαρδισμοί δεν αρκούν.
Επίσης γνωρίζουν πως για να υπάρξουν άμεσα αποτελέσματα στο Ιράκ, θα πρέπει να ...

Επιτάχυνση ή επιβράδυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης;

κατασκευή του Lew French 
Ελευθερώστε τον ατμό!

του Δημήτρη Γουμάγια
Ηλεκτρολόγος Μηχανικός Πολυτεχνείο Βερολίνου, τέως Δημοτικός Σύμβουλος στο Βερολίνο (1999-2011), μέλος των Πράσινων της Γερμανίας (Bündnis90/Die Grünen)

Επιχειρήματα για μια επιλεκτική επιβράδυνση της ευρωπαϊκής οικονομικής ολοκλήρωσης

Ακόμα και μετά από περισσότερο από πέντε δεκαετίες της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, τα εθνικά οικονομικά και κοινωνικά μοντέλα στην Ευρώπη διαφέρουν σημαντικά. Η ετερογένεια, ωστόσο, βασικά δεν είναι ένα κακό πράγμα, δεδομένου ότι δεν υπάρχει «ο ένας καλύτερος τρόπος» του καπιταλισμού. Αντίθετα, τα διαφορετικά μοντέλα της φιλελεύθερης Βρετανίας, των βόρειων ευρωπαϊκών χωρών της ηπείρου, των νότιο-ευρωπαϊκών χωρών της Μεσογείου και οι πρώην μεταβατικές οικονομίες της Ανατολικής Ευρώπης, όλα έχουν συγκεκριμένα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά τους. 
Η Ευρωπαϊκή Ένωση όμως, κάτω από το όραμα ενός φιλελεύθερου μοντέλου, έχει αναπτύξει τις τελευταίες δεκαετίες όλο και περισσότερο πίεση για να ισοπεδώσει αυτές τις διαφορές. Η διαδικασία αυτή έχει προχωρήσει πάρα πολύ και είναι καιρός να απελευθερώσουμε λίγο ατμό από τον Ευρωπαϊκό λέβητα πίεσης, προκειμένου να αποφευχθεί η έκρηξη του.
Ευρωπαϊκή Οικονομική Ολοκλήρωση: Ο δρόμος προς την αναγκαστική φιλελευθεροποίηση

Στην επιτάχυνση της ευρωπαϊκής οικονομικής ολοκλήρωσης μπορούμε να διακρίνουμε απλουστευμένα τρεις φάσεις: Μια φάση της συνύπαρξης των ευρωπαϊκών οικονομικών και κοινωνικών μοντέλων (τέλη τις δεκαετίας του 1950 έως τα μέσα της δεκαετίας του 1970), μια φάση του ανταγωνισμού μεταξύ των ευρωπαϊκών οικονομικών και κοινωνικών μοντέλων (μέσα της δεκαετίας του 1970 μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1990) και μια φάση της σύγκλισης των ευρωπαϊκών οικονομικών και κοινωνικών μοντέλων ή μιας προσπάθειας για την επιβολή αυτής της σύγκλισης (από τα τέλη της δεκαετίας του 1990).

Σε αντίθεση με την τελωνειακή ένωση της πρώτης φάσης επέδρασε η δεύτερη φάση της εσωτερικής αγοράς για τα αγαθά, κάπως βαθύτερα στα εθνικά καπιταλιστικά συστήματα. Με βάση τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για Dassonville (11.07.1974) και Cassis de Dijon (20.02.1979) (ελεύθερη αγορά στην ΕΕ) και με την ώθηση, βάση αυτών των αποφάσεων, για την ολοκλήρωση της Ενιαίας Ευρωπαϊκής Πράξης, περιορίστηκε η κυριαρχία των κρατών μελών στη ρύθμιση της αγοράς των προϊόντων από τις αρχές της αμοιβαίας αναγνώρισης. 
Έτσι, η ένταση του ανταγωνισμού μεταξύ των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων καθώς και των εθνικών τους ιδρυμάτων που τις στήριζαν αυξήθηκε σημαντικά, ωστόσο η ύπαρξη των εν λόγω ιδρυμάτων βασικά δεν αμφισβητήθηκε.

Αυτό άλλαξε στην τρίτη φάση όπου η απελευθέρωση των αγορών προϊόντων επεκτάθηκε και στις αγορές των υπηρεσιών, των κεφαλαίων και των προσώπων (ελευθερία εγκατάστασης επιχειρήσεων, ελεύθερη παραμονή πολιτών). Η απελευθέρωση αυτών των αγορών, σύμφωνα με την κατευθυντήρια αρχή της σύγκλισης σε ένα φιλελεύθερο μοντέλο του καπιταλισμού, επέδρασε ασύγκριτα πολύ βαθύτερα στα διάφορα θεσμικά όργανα των οικονομικών και κοινωνικών μοντέλων. Αυτό έγινε εμφανές για παράδειγμα στην αρχικά προβλεπόμενη από την Επιτροπή Οδηγία-Εξαγορών, κατά την οποία η εφαρμογή μιας ανοιχτής αγοράς για εταιρικό έλεγχο, η ισορροπία δυνάμεων στην εταιρία θα είχε μετατοπιστεί σαφώς υπέρ των επενδυτών. 

Αυτή η διαδικασία ελευθέρωσης έχει προχωρήσει σημαντικά από την Επιτροπή και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, όπου οι πρωτοβουλίες της Επιτροπής συχνά έχουν φρενάρει από την αντίσταση στις κοινωνίες των χωρών μελών αρχικά (π.χ. οδηγία για τις υπηρεσίες), ενώ τα πραγματικά βήματα φιλελευθεροποίησης επιβλήθηκαν από τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου. Μεταξύ αυτών συμπεριλαμβάνονται επίσης οι αποφάσεις σχετικά με την εταιρική διακυβέρνηση - με μια πιθανή απειλή της γερμανικής συν διοίκησης (Centros 09.03.99, Überseering 1999, Inspire Art 1999, ελεύθερη εγκατάσταση εταιριών) - και στον περιορισμό των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων σε ανταγωνισμό με την εγκατάσταση και την ελεύθερη παροχή υπηρεσιών (βλέπε Viking, Laval, Rüffert).

Η κρίση του ευρώ και η πολιτική διάσωσης του: Η πίεση στον λέβητα συνεχίζει να αυξάνεται

Με τη ριζοσπαστικοποίηση της εναρμόνισης των ευρωπαϊκών οικονομικών και κοινωνικών μοντέλων στο φιλελεύθερο μοντέλο, η ΕΕ θέτει σε κίνδυνο όχι μόνο τα δικαιώματα των εργαζομένων στη Βόρεια Ευρώπη αλλά προώθησε, πριν ακόμη από την κρίση του ευρώ, μια αρνητική πολιτικοποίηση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, όπως πχ. ήδη είδαμε στο γαλλικό, ολλανδικό και ιρλανδικό δημοψήφισμα. 

Η εισαγωγή ενός κοινού νομίσματος - και τα βήματα για την απόπειρα διάσωσης του - ακολουθούν την ίδια λογική της αναγκαστικής ομογενοποίησης των ετερογενών μοντέλων υπό την αιγίδα ενός μη πλειοψηφικού ιδρύματος (ΕΚΤ), με πολύ πιο προβληματικές συνέπειες. Έτσι συνέβαλε η ύπαρξη διαφορετικών μισθολογικών και διαπραγματευτικών συστημάτων στις οικονομίες των κρατών της ζώνης του ευρώ, σε συνδυασμό με μια ενιαία νομισματική πολιτική, σημαντικά στην εμφάνιση της κρίσης του ευρώ. Ενώ οι βόρειες οικονομίες, με τις σχετικά ισχυρές συνδικαλιστικές τους οργανώσεις είναι σε θέση να καλύψουν στις διαπραγματεύσεις τους το στενό διάδρομο μεταξύ των πραγματικών μισθών και την εξασφάλιση της κερδοφορίας για τους μισθούς τους και την εταιρία, η δυνατότητα αυτή λείπει στις οικονομίες του νότου. 

Με την κατάργηση του διορθωτικού μέσου μιας εθνικής νομισματικής πολιτικής (ενιαίο επιτόκιο της ΕΚΤ, εξαλείφοντας τη δυνατότητα υποτίμησης) επήλθαν εδώ σημαντικές διαφορές στην ανταγωνιστικότητα, των οποίων οι αρνητικές επιπτώσεις στην οικονομική ανάπτυξη μόνο προσωρινά με την επέκταση της ιδιωτικής και της δημόσιας πρόσβασης σε πιστώσεις για τις οικονομίες της νότιας Ευρώπης, δηλαδή στη χρηματοδότησή της, θα μπορούσαν να εξισορροπηθούν.

Η δραστική αύξηση του χρέους ως αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης δεν άφησε πλέον αυτές τις ανισορροπίες να είναι αποδεκτές και οδήγησε στα ...

Παρασκευή 22 Αυγούστου 2014

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πια ένα κόμμα διαμαρτυρίας πρέπει να αποδείξει ότι έχει πρόγραμμα

του Arthur Sarnoff
Η χώρα χρειάζεται επείγουσα και πραγματική αλλαγή 

Στις 13 Σεπτεμβρίου και στην ΔΕΘ, όπως ανακοινώθηκε, ο Α Τσίπρας θα παρουσιάσει το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ για την διακυβέρνηση της χώρας. Η στιγμή είναι φυσικά κατάλληλη αφού σύμφωνα με την παραδοχή όλων οι εκλογές και η αλλαγή φρουράς στην διαχείριση της κρίσης δεν είναι μακριά - ίσως και μέσα σε αυτό το φθινόπωρο. 

Το ζήτημα όμως δεν είναι το ξεκίνημα μιας προεκλογικής περιόδου αλλά η σοβαρότητα και η δυναμική του προγράμματος της, καθ όλες τις ενδείξεις, επόμενης κυβέρνησης. Η κρίση δεν ανασχέθηκε με την συνεργασία τρόικας-ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, είμαστε στην χειρότερη δυνατή κατάσταση - στον πάτο του πηγαδιού - και όλοι όλες αναρωτιούνται αν πράγματι υπάρχει ελπίδα εξόδου από το πηγάδι της χρεοκοπίας ή έχουμε χωρίς επιστροφή μεταβληθεί σε μια αποικία χρέους χωρίς παραγωγική μηχανή. Τι σημαίνουν αυτά; Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί την τελευταία ελπίδα για αλλαγή πλεύσης. Ότι με τον ερχομό του τελειώνει οριστικά ο πολιτικός κόσμος της μεταπολίτευσης, παλεύοντας για την υστεροφημία του - άνθρωποι που γαλουχήθηκαν πολιτικά στα σαράντα χρόνια της περιόδου αυτής θα κάνουν την τελευταία τους απόπειρα να αποδείξουν ότι καταλαβαίνουν τι πρέπει να αλλάξει σε αυτόν τον τόπο, ποια ήταν τα λάθη της μεταπολίτευσης που αποδείχτηκα μοιραία και τέλος, εάν και κατά πόσον υπάρχει αριστερή εναλλακτική στην διαχείριση της εξουσίας και της κρίσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η τελευταία αναίμακτη εναλλακτική πριν βυθιστούμε πραγματικά στον εμφύλιο που υποβόσκει με σύμβουλο την απόγνωση.

Απέναντι σε μια κρίσιμη κατάσταση υπάρχει πάντα ο αυτόματος πιλότος της πίστης. Στην συγκεκριμένη περίπτωση πίστης στην Αριστερά - ότι κι αν σημαίνει αυτό σήμερα - ειδικά στην νέα ή ριζοσπαστική αριστερά που έχει τις λύσεις λόγω θεωρητικής επάρκειας: μεγαλύτερη αυταπάτη δεν υπάρχει! Όχι μόνο γιατί οι ψήφοι που θα φέρουν τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία δεν είναι "αριστεροί" κατά πλειοψηφία, όχι μόνο γιατί είναι ψήφοι απελπισμένων δεξιών, φιλελεύθερων, κεντρώων και κεντροαριστερών που εύκολα θα διακρίνουν το "μια από τα ίδια", αλλά κυρίως γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να πείσει και πολύ γρήγορα ότι "έχει πρόγραμμα" και "έχει στελέχη" εάν θέλει να μην αποτελέσει την λεγόμενη "αριστερή παρένθεση" που θα είναι και το τέλος της αντίστασης στην ολοκληρωτική παρακμή και περιθωριοποίηση της χώρας.

Απέναντι σε μια κρίσιμη κατάσταση υπάρχει το εφόδιο της κριτικής που αναπτύχθηκε στο πελατειακό σύστημα και το κομματικό κράτος τα χρόνια της κρίσης. Υπάρχουν οι προτάσεις και οι προγραμματικές διεργασίες τόσων και τόσων μελετητών, οικονομολόγων, κινήσεων μεταρρυθμιστών, πετυχημένων υποδειγμάτων κατά τομείς άλλων χωρών, ακόμη και συγκλίσεις σε πολλά θέματα των πραγματικά φιλελεύθερων (όχι νεοφιλελεύθερων ή νεοσυντηρητικών) με τους αριστερούς ρεφορμιστές και τους οικολόγους. Υπάρχουν μάλιστα κομμάτια ολόκληρα ταυτίσεων, τουλάχιστον στα άμεσα μέτρα ανακούφισης και ανασυγκρότησης σε προγραμματικό επίπεδο, ανάμεσα στις διακηρυγμένες θέσεις των προοδευτικών δυνάμεων. Όλα αυτά είναι το έδαφος και η ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει - αυτά, και όχι οι ιδεολογικές διαφορές στην εκκίνηση της σκέψης του καθενός που διεκδικεί να ασκήσει διαχείριση. Φυσικά ο έλεγχος του ποιον τελικά ωφελεί το κάθε μέτρο, όχι μόνο είναι και θα είναι απαραίτητος αλλά και κριτήριο και προϋπόθεση επιτυχίας - εάν η διακυβέρνηση θέλει να είναι προοδευτική δλδ με τους πολλούς και όχι τις αντικοινωνικές "ταξικές" ελίτ (εισαγωγικά στο ταξικές γιατί στην Ελλάδα ελίτ είναι τα παρασιτικά κρατικοδίαιτα στρώματα που έχουν αναπτύξει συμφέροντα γύρω από το κρατικό ταμείο και τα κόμματα σε έναν εκφυλιστικό τριτοκοσμικό καπιταλισμό της εξαρτημένης περιφέρειας).

Ο ΣΥΡΙΖΑ καλά κάνει και βάζει σε διαβούλευση το κυβερνητικό του πρόγραμμα. Θα υποστεί έγκαιρα αυστηρή κριτική από τους καλόπιστους και δαιμονοποίηση από τους άλλους - σε κάθε περίπτωση καλό θα του κάνει κάθε εντοπισμός αντιφάσεων, διγλωσσίας, προχειρότητας, τεχνητής ιδεολογικοποίησης, μη ρεαλισμού. Γνωρίζουμε ήδη ότι έχει προηγηθεί διαβούλευση με φορείς, ομοσπονδίες, επιχειρηματίες, startups συνδέσμους αλλά και συνδικάτα, συντεχνίες ακόμη και την εκκλησία. Είναι ορθό να επιλέγονται προτεραιότητες, συμμαχίες και να αναζητούνται ανοχές από διαφορετικές πολιτικές επιλογές που όμως έχουν έστω πρόσκαιρα κοινά συμφέροντα. Γιατί δεν είναι ώρα ούτε για ιδεολογικούς ρεβανσισμούς ούτε για πειράματα - απαιτείται μεγάλη σοβαρότητα και καθαρές θέσεις που επιτέλους σε αυτήν την χώρα δεν θα είναι μόνο για προεκλογική χρήση.

Τι έχει να προσφέρει η Αριστερά σήμερα; Μπροστά στην ιστορική της ευκαιρία σε αυτήν την χώρα όπου έχασε την πλειοψηφία λόγω εμφυλίου; Έχει διδαχθεί από τα λάθη της, έχει απομακρυνθεί οριστικά από τον δογματισμό, έχει αφομοιώσει ξεκάθαρα τους λόγους αποτυχίας του υπαρκτού μονοκομματικού πολεμικού σοσιαλισμού και του υπαρκτού παγκοσμιοποιημένου χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού; Είναι αποφασισμένη να αλλάξει το πελατειακό πρότυπο της κρατικοδίατης οικονομίας που μας ακολουθεί με τακτικές χρεοκοπίες από την δημιουργία του νεοελληνικού κράτους σαν οθωμανική παρακαταθήκη; Μοιάζουν όλα αυτά υπερβολικά ως απαιτήσεις ή αποτελούν την στοιχειώδη πρόνοια για να μην έχουμε "μια από τα ίδια"; 

Είναι φανερότατο πλέον ότι η κατάσταση απαιτεί αλλαγή υποδείγματος. Μια βελτίωση της κατάστασης των πολιτών σε πρώτη φάση δεν αρκεί για να υπάρχει προοπτική - για να κινητοποιηθεί ο εξαντλημένος, από τα απανωτά χτυπήματα δημοσιονομικής προσαρμογής, πληθυσμός και να συμβάλλει στην "παραγωγική ανασυγκρότηση". Χρειάζεται όραμα - ένα μνημόνιο με τον λαό. Χρειάζονται θεσμοί που να λειτουργούν ...

Πέμπτη 21 Αυγούστου 2014

Το σχέδιο ..."πράσινη προβιά" έκλεισε έναν χρόνο - απολογισμός του σχεδίου εκφυλισμού του μεταρρυθμιστικού χώρου από το ΠΑΣΟΚ

Η Εκφυλιστική Ασθένεια των "Μεταρρυθμι
στών"

του Γιώργου Παπασπυρόπουλου*
tvxs.gr

Πέρυσι το καλοκαίρι, και ολόκληρο σχεδόν τον Αύγουστο διεκινείτο μαζικά το άρθρο "Ζητείται υπερβατικός Βενιζέλος" του Αχιλλέα Γραβάνη. Που μεταξύ άλλων, εστίαζε σε ένα αναλυτικό σχέδιο άλωσης του μεταρρυθμιστικού χώρου:

"Ο Βαγγέλης Βενιζέλος έχει εκ των συνθηκών την μεγαλύτερη από όλους ευθύνη να μετατρέψει την μεγάλη πρόκληση σε ιστορική ευκαιρία για τον μεσαίο χώρο, την πατρίδα και την ευρωπαϊκή της προοπτική. Ενώ καλείται να διατηρήσει σταθερή την παρούσα κυβέρνηση -και μαζί και τη χώρα- μέχρι τις επόμενες εθνικές εκλογές, καλείται ταυτόχρονα να συνεισφέρει καθοριστικά στην ανασυγκρότηση του χώρου μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ και τη δημιουργία του νέου φορέα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Όπως έχει ήδη προταθεί, η διαδικασία για την δημιουργία του νέου φορέα θα μπορούσε να συντονισθεί απόμια επιτροπή προσωπικοτήτων του χώρου, προερχόμενων από την πολιτική, την επιστήμη, την οικονομία, την τέχνη, οι οποίες θα δεσμεύονταν να μην συμμετάσχουν στα όργανα του. Η πρόσκληση για συμμετοχή θα αφορά άτομα και όχι πολιτικούς φορείς ή κόμματα τα οποία θα συνεχίζουν την πορεία τους. Η επιτροπή θα αναλάμβανε τον συντονισμό της διαδικασίας προγραμματικής ανανέωσης για στρατηγικής σημασίας ζητήματα πολιτικής. Η πρώτη εκλογική παρουσία του νέου φορέα θα είναι οι Ευρωεκλογές. Η διαδικασία αυτή δεν θα επηρεάσει την λειτουργία της παρούσας κυβέρνησης. Αντίθετα θα την σταθεροποιήσει για όσο αυτό είναι απαραίτητο στη χώρα. Μετά τις Ευρωεκλογές τα κόμματα και οι κινήσεις που θα στηρίξουν το εγχείρημα θα αποφασίσουν την αυτοδιάλυσή τους όταν κριθεί ότι αυτό είναι πλέον ώριμο, δίνοντας πλέον όλο τον πολιτικό χώρο στο νέο φορέα, στα πολιτικά όργανα και στην ηγεσία του."

Το άρθρο εμφανίστηκε στα ΝΕΑ στις 29 Ιουλίου (εδώ) και ακολούθησε αριθμός αναδημοσιεύσεων: 2 Αυγούστου στην "Μεταρρύθμιση" (εδώ) και στο "μη μαδάς τη μαργαρίτα" (με εισαγωγικό υποστηρικτικό σημείωμα, εδώ), 5 Αυγούστου στο protagon (σε υποστηρικτικό κείμενο από τον "οργανωτικό νου" της προσπάθειας Νίκο Μπίστη, εδώ) κλπ κλπ

Υπήρξαν βέβαια όλο το καλοκαίρι συζητήσεις και προετοιμασίες για το εγχείρημα και ανάλογες δημοσιεύσεις - ενδεικτικά: 29 Ιουνίου, "Ο τρίτος πόλος στο νέο σκηνικό" πάλι στα ΝΕΑ (εδώ), 4 Ιουλίου, "Κάτι ψήνεται στον φούρνο της Μεταρρυθμιστικής Αριστεράς"εδώ - τίποτα δεν ψηνόταν απλά χρειάζονταν τον τίτλο του ομώνυμου επιτυχημένου φόρουμ διαλόγου Μεταρρυθμιστική Αριστερά στο fb).

Κι όλα αυτά γιατί η αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση εξ αιτίας ή αφορμής του μαύρου στην ΕΡΤ, αποσταθεροποιούσε τις προοπτικές ΝΔ ΠΑΣΟΚ.

Μέχρι τότε, ο μεταρρυθμιστικός χώρος και λόγος αναπτυσσόταν μακριά από το ΠΑΣΟΚ και καθαρά απέναντί του σε προσπάθειες δεκάδων ανεξάρτητων κινήσεων, φόρουμ διαλόγου  - αλλά και (με δυσκολίες) εντός κομμάτων όπως η ΔΗΜΑΡ, η Δράση, οι Οικολόγοι Πράσινοι επηρεάζοντας ακόμη και για περιορισμό (με σκληρή κριτική για πολιτικό αλαλούμ) των ...συνιστωσών στο ιδρυτικό συνέδριο του ενιαίου πλέον ΣΥΡΙΖΑ που θα ακολουθούσε τον ίδιο Ιούλιο...
Ο χώρος μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα προνομιακό επίπεδο εισχώρησης του ΠΑΣΟΚ αλλά και σταθεροποίησης της συγκυβέρνησης, σκέφτηκαν οι άνθρωποί του - αλλά αυτό δεν μπορούσε να γίνει ευθέως με την τόση απέχθεια του κόσμου για το ΠΑΣΟΚ... έπρεπε να παρουσιαστεί κάτι σαν "το αφεντικό τρελάθηκε" (ο Βενιζέλος έγινε ...υπερβατικός) και συναινεί, χωρίς να διεκδικεί την αρχηγία ή να καπελώνει, στην συγκρότηση μιας μεταρρυθμιστικής αριστεράς με πράσινους και κεντρώους κόκκους που θα κέρδιζε την μάχη του κέντρου από τον ΣΥΡΙΖΑ και θα του έκοβε τον δρόμο για την εξουσία που ενισχυόταν με την στάση της ΔΗΜΑΡ.
Έτσι, αφού οι προετοιμασίες έγιναν ως ανωτέρω περιγράφονται, έσκασε η γνωστή ιστορία της κίνησης των 58 και αργότερα της Ελιάς. Με τα γνωστά αποτελέσματα.

Το σχέδιο ..."πράσινη προβιά"

Η ουσία βρίσκεται αλλού όμως: η σύμπραξη πολλών μέχρι χθες "μεταρρυθμιστών" ή και πραγματικών μεταρρυθμιστών, είτε "με σκοπό", είτε από πολιτική αφέλεια είτε από προσωπική φιλοδοξία για αναγνωρισιμότητα και οφίτσια (και επιβίωση στην κρίση) είτε τελικά για οποιονδήποτε λόγο με το σημερινό ΠΑΣΟΚ φορέα της εκφυλιστικής ασθένειας του πελατειακού λαϊκισμού και του κομματικού κράτους, αρρώστησε κυριολεκτικά τον χώρο των μεταρρυθμιστών. Πρωτοφανείς αντιπαλότητες, έριδες, συγκρούσεις προέκυψαν ακόμη και από την άρνηση παραχώρησης των μεταρρυθμιστικών τίτλων και σημάτων στην μεταμφιεσμένη πασοκική απόπειρα. Στο σχέδιο "πράσινη προβιά"...

Και οι μικροsurvivors της κρίσης, βρήκαν επιτέλους την ιδεολογική τους απολογία και αποενοχοποίηση. "Μαζί τα φάγαμε", μαζί τα πληρώνουμε, όλα εντάξει: η κυβέρνηση κάνει ότι μπορεί... και το ΠΑΣΟΚ "ματώνει" για να διορθώσει όσα προκάλεσε η ...παλαβή αριστερά.

Έτσι βίαιες αντιδράσεις, βωμολοχίες, δυσφήμιση του "αντιπάλου" και άλλα σημάδια εκφυλισμού εισχώρησαν για πρώτη φορά στα φόρα των μεταρρυθμιστών για να αναγκαστούν να υποκύψουν με το ζόρι στον εισοδισμό του ΠΑΣΟΚ στον χώρο: και ο εισοδισμός απέτυχε μεν αλλά έμεινε το μίσος, η καχυποψία, το δηλητηριασμένο "κλίμα ΠΑΣΟΚ"... σήμερα αυτό εκφράζεται εκτός ως "όλοι εναντίον όλων" (αφού δεν σας αφομοιώσαμε/ενσωματώσαμε, σας διαλύουμε με εμφύλιο) και ως "όποιος θέλει να πέσει αυτή η κυβέρνηση είναι παπαγαλάκι και ενεργούμενο του ΣΥΡΙΖΑ" ( η συγκρότηση προοδευτικής συνεργασίας και συγκυβέρνησης με ΣΥΡΙΖΑ είναι εφιάλτης για τα λαμόγια του παλιού πολιτικού συστήματος, προεξαρχόντων των πρασίνων...).

Πέτυχε λοιπόν το ΠΑΣΟΚ σε κάτι: διέδωσε την εκφυλιστική (αξιών και αρχών) ασθένεια της οποίας είναι φορέας σε μεγάλα τμήματα του μεταρρυθμιστικού χώρου και τα έκανε αγνώριστα. Τώρα τριγυρνούν φανατισμένα και ψάχνουν ευκαιρία να χύσουν δηλητήριο κατά της προοδευτικής συνεργασίας, να δικαιολογήσουν την καταστροφική συγκυβέρνηση, να αμφισβητήσουν την ανθρωπιστική κρίση, να καταδικάσουν κάθε μορφή αντίστασης σαν "βία από όπου και αν προέρχεται", να γίνουν απολογητές κάθε αυταρχικής κυβερνητικής πολιτικής αλλά και να επιτεθούν στην αριστερά ως φασίζουσας εκ γενετής και συνυπεύθυνης της χρεοκοπίας (!) αλλά και στην οικολογία ως αυθαίρετο κινδυνολογικό κατασκεύασμα.

Η Εκφυλιστική Ασθένεια έχει φυσικά προσβάσεις και στον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά εκεί δίνεται μια μάχη προσαρμογής και ρεαλισμού και ο ιός μοιάζει στεγανοποιημένος για την ώρα - καμιά θέση ευθύνης στο κόμμα (ΚΕ) αυτό και περιορισμένη και ελεγχόμενη δημόσια παρουσία έχουν τα αμφιλεγόμενα πρόσωπα του παρελθόντος πιθανοί φορείς του ιού. Σίγουρα ο ιός επωάζεται με την ανάληψη κυβερνητικής διαχείρισης, όταν ανεβαίνει η "θερμοκρασία" και πλησιάζονται θέσεις και δουλειές - αλλά αυτό μέλει να αποδειχθεί καθώς σε λίγες μέρες ο ΣΥΡΙΖΑ αναλαμβάνει την πρώτη περιφέρεια της χώρας και θα δώσει δείγματα γραφής, ικανότητας και καθαρότητας.

Το σημαντικότερο από όλα είναι να αποκατασταθεί κλίμα και εύρος συνεργασίας ανάμεσα στις ευρύτερες προοδευτικές δυνάμεις που βρίσκονται μέσα στην σύγχυση και τον εμφύλιο προθέσεων και σκοπών. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ πάρει τις σωστές πρωτοβουλίες απευθυνόμενος για συνεργασίες με ξεκάθαρο προγραμματικό λόγο στον μεταρρυθμιστικό χώρο ίσως ο ιός του εκφυλισμού υποχωρήσει - αν όχι, γαία πυρί μειχθήτω...


*πηγή http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/i-ekfylistiki-astheneia-ton-«metarrythmiston»

Τετάρτη 20 Αυγούστου 2014

Spiegel: Αντί να επιλύσουμε την κρίση με μια διάσκεψη για το χρέος, μεταθέτουμε το πρόβλημα


"Η ευρωκρίση έγινε χρόνια ασθένεια"

"το γερμανικό "χρεόφρενο", μια ψευδαίσθηση" 
Την άποψη ότι η «ευρωκρίση» δεν έχει τελειώσει και ότι «η καγκελάριος Μέρκελ καταγίνεται με μια ψευδαίσθηση» εκφράζει ο Βόλφγκανγκ Μινχάου σε σχόλιο του στο Spiegel-online*
"Ο πολυδιαφημισμένος πραγματισμός της Άγκελα Μέρκελ αποδεικνύεται οφθαλμαπάτη", αναφέρει το γερμανικό περιοδικό, εξηγώντας ότι οι κινήσεις της καγκελαρίου στο πεδίο της διαχείρισης της «ευρωκρίσης» είναι συγκρίσιμες με τις προσπάθειες ενός ιδιοκτήτη κατοικίας να καταπολεμήσει την υγρασία στους τοίχους του σπιτιού του με ένα νέο βάψιμο. 

"Ο ευρωχώρος είναι ασθενής. Δεν θα πρέπει πλέον να κάνουμε λόγο για κρίση. Η κρίση συνεπάγεται αλλαγή και η δική μας η ασθένεια είναι χρόνια" επισημαίνει ο γερμανός αναλυτής, επικαλούμενος τη μείωση του ρυθμού ανάπτυξης στις χώρες της ευρωζώνης. "Στη Γερμανία είναι λιγότερο αισθητή αυτή η ύπουλη αρρώστια, αλλά και εδώ σημειώθηκε ξαφνικά πτώση της ανάπτυξης κατά το δεύτερο τρίμηνο του έτους. Συρρικνωνόμαστε στον ίδιο ρυθμό με την Ιταλία και με πιο ισχυρούς ρυθμούς σε σχέση με τη Γαλλία" παρατηρεί ο Μινχάου, υπενθυμίζοντας, μεταξύ άλλων, ότι τα επόμενα χρόνια η Γερμανία θα υποστεί και δημογραφικό σοκ.

Το ιαπωνικό παράδειγμα


Ο γερμανός αναλυτής συγκρίνει την κατάσταση στην ευρωζώνη με εκείνη της Ιαπωνίας την προηγούμενη δεκαετία για να υποστηρίξει ότι σε τελική ανάλυση "η Ιαπωνία είχε τύχη μέσα στην ατυχία της", καθώς κατόρθωσε να εξομαλύνει τη μείωση του χρέους του ιδιωτικού τομέα με την χρέωση του κράτους. "Εάν οι Ιάπωνες είχαν υιοθετήσει το γερμανικό «χρεόφρενο» ή τους δημοσιονομικούς κανόνες της συνθήκης του Μαάστριχτ, η χώρα θα είχε καταρρεύσει", εκτιμά ο Μινχάου, προβαίνοντας στο εξής συμπέρασμα: 
"Aκριβώς με αυτή την απειλή είμαστε τώρα αντιμέτωποι…Η κατάρρευση συνιστά μια κατάσταση διαρκούς αδυναμίας με μηδενική ανάπτυξη, υψηλά πραγματικά επιτόκια, υπερτιμημένες συναλλαγματικές ισοτιμίες- και όλα αυτά επί δεκαετίες".
Η πολιτική Μέρκελ δεν αλλάζει τίποτε στην υπερχρέωση της Ελλάδας


"Η διαχείριση της ευρωκρίσης δεν άλλαξε
τίποτε στην υπερχρέωση της Ελλάδας..."
"Βρίσκουμε μπροστά μας τώρα τις εσωτερικές αντιφάσεις μιας Νομισματικής Ένωσης, η οποία θέλει να είναι μόνο νομισματική και τίποτε περισσότερο. Αντί να επιλύσουμε την κρίση χρέους με μια διάσκεψη για το χρέος, μεταθέτουμε το πρόβλημα, δημιουργώντας πολύπλοκες ομπρέλες προστασίας, οι οποίες μεταφέρουν σε τελική ανάλυση τα χρέη από τη μία γωνία του συστήματος στην άλλη. Αυτό φαίνεται καλό, αλλά στην πραγματικότητα δεν αλλάζει τίποτε στην υπερχρέωση της Ελλάδας και της Πορτογαλίας", επισημαίνει ο Βόλφγκανγκ Μινχάου.

Ο γερμανός αναλυτής αμφισβητεί και την πολιτική της αγοράς κρατικών ομολόγων από την ΕΚΤ, στην οποία επιρρίπτει ότι παραμέλησε την παραδοσιακή νομισματική πολιτική, παρακολουθώντας άπρακτη την πτώση του πληθωρισμού. 


"Στο επισφαλές θεμέλιο μιας απατηλής ελπίδας για ανάκαμψη στηρίζεται η σημερινή φήμη της Μέρκελ. Η κατάσταση μας είναι συγκρίσιμη με εκείνη του ιδιοκτήτη μιας κατοικίας, ο οποίος βλέπει με φρίκη τον λεκέ της υγρασίας να βγαίνει κάτω από τον βαμμένο τοίχο και ο οποίος όχι μόνο έχει ξοδέψει τσάμπα λεφτά για το βάψιμο, αλλά πρέπει τώρα να δαπανήσει ακόμη περισσότερα, επειδή μετέθεσε στο μέλλον τη λύση του προβλήματος. Εμείς όλοι, εκτός από τη Μέρκελ, θα κληθούμε να πληρώσουμε ακριβά την πολιτική της καθυστέρησης", καταλήγει ο γερμανός αναλυτής.


Παρουσίαση/απόδοση Σταμάτης Ασημένιος (από spiegel.de)
πηγή dw.de   

Τρίτη 19 Αυγούστου 2014

Το κυβερνείο της αποικίας και η πολιτική που διατάσσεται (#ταφόπλακες στην οικονομία)

του Πέτρου Ζερβού (efsyn.gr)
Ταφόπλακες στην ελληνική οικονομία

του Δημήτρη Χρήστου*
Ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ στην Αθήνα, υπεύθυνος (!) για την πορεία των εσόδων του Κέντρου Είσπραξης Ασφαλιστικών Οφειλών Πάτρικ Ντε Μετς δεν ενέκρινε την αύξηση των δόσεων -μέχρι και για 100 μίλαγε η κυβέρνηση- για τους υπόχρεους! Ζήτησε μάλιστα να τερματιστεί κάθε διαδικασία διακανονισμού χρεών που δεν γίνεται με βάση τις δύο ρυθμίσεις που έχει εγκρίνει η τρόικα. Για τη σκανδαλώδη νομοθετική ρύθμιση, να γραφούν τα χρέη των νταβατζήδων καναλαρχών στο... χιόνι και να χάσουν, το Ελληνικό Δημόσιο και οι αιμοδοτούμενες από τους Έλληνες φορολογούμενους τράπεζες εκατομμύρια ευρώ, κανένας αυστηρός τεχνοκράτης της τρόικας δεν ασχολήθηκε. Φυσικό. Αφού αυτοί βοηθούν για να κρατηθούν οι εκτελεστές των διαταγών τους στην εξουσία. Αυτά τα ολίγα με την αποικία.
ΟΜΩΣ, όπως δήλωσε πρόσφατα ο κ. Γκίκας Χαρδούβελης τώρα αρχίζει να καταστρώνει το σχέδιο ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας. 

Δεν είναι φυσικά το πιο σύντομο ανέκδοτο, αλλά είναι από τα καλά. Το έκτακτο χαράτσι στα ακίνητα για ένα, άντε δύο χρόνια, όπως ορκίστηκε ο φιλαλήθης Βενιζέλος, σήμερα, μαζί με όλους τους φόρους στα ακίνητα ονομάστηκε ΕΝΦΙΑ. Αυτός ο "Ενφιάς", όπως θα έλεγε και ο Κώστας Χατζηχρήστος, καταρτίστηκε με τον απλούστατο τρόπο. Πόσα μας ζητάει να μαζέψουμε η τρόικα; Τόσα. Βάλτε τα στον ΕΝΦΙΑ, κάντε όσες διαιρέσεις θέλετε και ρίξτε το πάνω στα κεφάλια των Ελλήνων. Κι αν δεν έχουν, θα τους πάρουμε τα ακίνητα για τα οποία θα μας πληρώνουν νοίκι για να μείνουν. Αν δεν έχουν χρήματα και για το ενοίκιο; Υπολογίζουν πως δεν θα είναι στην κυβέρνηση όταν τους ζητηθούν ευθύνες.

ΣΕ ΜΙΑ οικονομία στην οποία έχει καταρρεύσει ο μεγαλύτερος πυλώνας της, οι κατασκευές, έχει νεκρώσει και η βιομηχανική παραγωγή που τον αφορά και συρρικνώνεται ταχύτατα μέχρι εξαφάνισης, είναι αστείο όσο και προκλητικό να μιλάς για ανάπτυξη. 

Στον τομέα αυτόν, έχουν χαθεί περί το 75% των θέσεων εργασίας από τη μείωση της ζήτησης και αντίστοιχα της παραγωγής. Και μιλάμε για έναν τομέα που ξεπερνά το 50% της βιομηχανικής δραστηριότητας στη χώρα. Αν λάβουμε υπόψιν ότι, σύμφωνα με διεθνείς οργανισμούς, καθεμία θέση στη βιομηχανία δημιουργεί δύο θέσεις απασχόλησης στην ευρύτερη οικονομία, αντιλαμβανόμαστε το μέγεθος και τις καταστροφές του σεισμού. Η απάντηση της κυβέρνησης στα αιτήματα του βιομηχανικού κλάδου (για φτηνότερη ενέργεια κ.λπ.), ώστε να καταφέρει να αντέξει αυτήν την περίοδο της κρίσης, ήταν ο ΕΝΦΙΑ. Δηλαδή η ταφόπλακα.

ΠΑΜΕ τώρα στον αγροτικό τομέα. Αν ήταν μόνο οι ροδακινοπαραγωγοί, μικρό το πρόβλημα. 

Καθώς οι υψηλών απαιτήσεων και δυσκολιών αγορές της Ευρωπαϊκής Ένωσης... έδιωξαν τα ελληνικά νωπά αγροτικά προϊόντα, αλλά αυτά κατάφεραν να βρουν αγορές ανατολικότερα και κυρίως στη Ρωσία, έρχεται το εμπάργκο των συμμάχων μας (!) και υποχρεώνει σε νέα ταφόπλακα την αγροτική παραγωγή και τη μεταποίησή της. Για όσους δεν γνωρίζουν, μια θέση στον πρωτογενή αγροτικό τομέα δημιουργεί πάνω από πέντε στον δευτερογενή και μία θέση στην κτηνοτροφία πάνω από οκτώ στον δευτερογενή της τομέα. Χρειάζεται να θυμίσουμε τη μεταρρύθμιση του Κωστή Χατζηδάκη για το γάλα, που οδήγησε τον υφυπουργό Γεωργίας Μάξιμο Χαρακόπουλο σε παραίτηση, δηλώντας μάλιστα πρόσφατα δικαιωμένος από τις εξελίξεις; Σπάω το μυαλό μου να καταλάβω πως ο κ. Χαρδούβελης θα κάνει σχέδιο ανάπτυξης όταν το θύμα χρειάζεται προετοιμασίες κηδείας. Υπάρχει ανάπτυξη χωρίς θέσεις εργασίας και ικανοποιητικό εισόδημα για τα νοικοκυριά;

ΥΠΑΡΧΕΙ ενδιαφέρον για νέες παραγωγικές επενδύσεις στην Ελλάδα; Τούτη την εποχή, το παραμικρό. 

Το μόνο που ενδιαφέρει τα κοράκια (σε συνεργασία με εγχώριους νταβατζήδες) είναι οι σίγουρες μονοπωλιακές δημόσιες επιχειρήσεις που θα μετατραπούν σε ιδιωτικά μονοπώλια ΟΠΑΠ, ΔΕΗ, DIGEA, εταιρείες ύδρευσης, ακίνητα φιλέτα στις πανέμορφες ελληνικές ακτές που εξοργίζουν τους τουρίστες φίλους της χώρας, όπως τη Phyllida Lloyd σκηνοθέτιδα της ταινίας "Mamma Mia" που γυρίστηκε στη Σκιάθο. Κάποιες πολυεθνικές έχουν ήδη μπει από καιρό στη βιομηχανία τροφίμων για να κυριαρχήσουν στην εγχώρια αγορά και να εξάγουν έχοντας αποκτήσει τεχνογνωσία και καλή πρώτη ύλη. Όλοι αυτοί και οι εισαγωγείς, έχουν πλέον τη δυνατότητα να καθορίζουν και τη σύνθεση των προϊόντων στη λιανική, αφού οι μεγάλες αλυσίδες είναι πλέον δικές τους.

ΟΠΩΣ θα έπρεπε να καταλάβουμε όλοι από την πολιτική που διατάσσεται και εφαρμόζει το κυβερνείο της αποικίας, η χώρα, με τον χαρακτήρα που την γνωρίζαμε, θα εξαφανιστεί αν οι πολίτες δεν αποκτήσουν, από το σοκ που βιώνουν, κοινωνική και εθνική συνείδηση. 

Αυτό το σχέδιο αφελληνισμού των πάντων, ακόμα και των ...