Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2015

Ένα ποδήλατο μάρκας "ΕΣΚΑ"


Τελειώνοντας την πρώτη γυμνασίου, έπιασα την πρώτη μου «κανονική» δουλειά σε μια βιοτεχνία του κάμπου, ένα «τελαράδικο». Το εργοστάσιο δούλευε το καλοκαίρι 7πμ-3μμ  κάθε μέρα (και τις Κυριακές) με δίωρη υποχρεωτική(!) υπερωρία έως τις 5μμ  ώστε να προλαβαίνει τις παραγγελίες των διαλογητηρίων που συσκεύαζαν τα ροδάκινα για το εξωτερικό.
Αυτό το πρώτο μου καλοκαίρι στην δουλειά, κατάφερα να «βγάλω» είκοσι μέρες μονορούφι, παρά το γεγονός πως ήμουν μικρός κι αμάθητος από την σκληρή δουλειά του βιομηχανικού εργάτη. Ωστόσο, ο στόχος μου, που ήταν να μαζέψω τα λεφτά για την αγορά ενός κατακόκκινου ποδηλάτου μάρκας «ΕΣΚΑ» τσέχικης κατασκευής, με βοήθησε να τα καταφέρω. Το μεροκάματο των 180 δραχμών, μου εξασφάλισε τελικά 3.600 δραχμές και καθώς το αντικείμενο του πόθου μου κόστιζε ακριβώς 3.500 δραχμές, την επαύριον κιόλας της οιονεί παραιτήσεώς μου από την εποχιακή μου εργασία, έκανα περιχαρής την πρώτη μου βόλτα στους στενούς δρόμους της μικρής μας πόλης καβάλα στο αστραφτερό κατακαίνουριο απόκτημά μου.
Ήταν ένα κατακόκκινο ποδήλατο με στριφτό τιμόνι (αγωνιστικά τα λέγαμε τότε), δερμάτινη σέλα, σχάρα με δύο δερμάτινες «μπαγκαζιέρες» εκατέρωθεν, μεγάλο φανάρι εμπρός με δυναμό, επιχρωμιωμένα αλουμινένια «φτερά» στις ρόδες και τρεις(!) ταχύτητες στον πίσω άξονα με τον λεβιέ αλλαγής τους στο εμπρός λοξό σίδερο του στιβαρού σκελετού του. Το ποδήλατο αυτό, με συντρόφεψε μέχρι και την Τρίτη λυκείου, όταν φεύγοντας για φοιτητής, το κληροδότησα στον μικρότερο αδερφό μου που πέρασε μαζί του άλλα τέσσερα γεμάτα ποδηλατικά χρόνια. Βέβαια, η τελική μορφή του πόρω απείχε από το αστραφτερό, τσίλικο, κατακόκκινο ποδήλατο που είχα ερωτευτεί όντας μόλις 13 ετών, στην βιτρίνα του ποδηλατάδικου. Όμως ποτέ δεν θα ξεχάσω την περηφάνια και την χαρά που ένιωσα όταν κατάφερα να το αποκτήσω με δικά μου χρήματα, μετά από είκοσι κοπιαστικές μέρες δουλειάς πάνω στην μηχανή που κάρφωνε «τσιτάκια» στα ξύλινα τελάρα των ροδάκινων.
Και δεν ήμουν μονάχα εγώ που εργαζόμουν κάθε καλοκαίρι, στις βιοτεχνίες, τα διαλογητήρια ή τα χωράφια του κάμπου. Ήταν η πλειοψηφία της γενιάς μου, ασχέτως οικονομικής κατάστασης, σχολικής επίδοσης και κοινωνικού στάτους. Ήταν κάτι σαν «στρατιωτικό», σαν κατασκήνωση εργασίας, σαν υποχρέωση, η εποχιακή θερινή απασχόληση για όλα τα παιδιά από ηλικίας 13 χρονών μέχρι και φοιτητές «επί πτυχίω». Ασφαλώς μπορεί για κάποιους, αυτή η εργασία να ήταν πραγματικά απαραίτητη για να συμπληρώνουν τα λιγοστά οικογενειακά εισοδήματα. Για κάποιους άλλους, ίσως αυτή η καλοκαιρινή δουλειά να ήταν τα έξοδα της επόμενης ακαδημαϊκής χρονιάς. Πολλοί επιτυχημένοι δικηγόροι, ιατροί, μηχανικοί, κλπ της πόλης μας, ακόμη στέλνουν με σεβασμό τα χαιρετίσματά τους στα παλιά τους «αφεντικά», που δίνοντάς τους δουλειά τα καλοκαίρια στις βιοτεχνίες και τα εργοστάσιά τους, τους επέτρεψαν να σπουδάσουν και να καλυτερέψουν την ζωή τους.
Ήταν η εποχή της «αθωότητας», όπου ακόμη και ο πιο έξυπνος μαθητής, ο καλύτερος φοιτητής, ο αριστούχος της ιατρικής σχολής, δεν θεωρούσαν καθόλου μειωτικό της αξιοπρέπειάς τους, το γεγονός της απασχόλησής τους σε «παρακατιανές» ή εποχιακές εργασίες όπως το μάζεμα των ροδάκινων και της τομάτας, το ντάνιασμα των τελάρων στις παλέτες, το φόρτωμα ολόκληρων φορτηγών ψυγείων με τα χέρια, το τσάπισμα, το ξεβοτάνισμα, το κουβάλημα της κοπριάς των ζώων, το ξεφόρτωμα του άχυρου και των τριφυλλιών στους στάβλους και τα μαντριά των κτηνοτρόφων. 

Ήταν αντίθετα η εποχή, όπου μειωτικό θεωρούνταν να μένεις σπίτι, να μην εργάζεσαι καθόλου, να το παίζεις «αγάς» και «μιμόζα», να μην μετέχεις στην θεία μέθεξη της αληθινής εργασίας. Αυτής της ευλογημένης δουλειάς, που σε κάνει να ιδρώνεις, που σε κουράζει, που λύνει τους μυς και βαραίνει τις αρθρώσεις, που σου προσφέρει τον βαθύ και αδιατάρακτο ύπνο του μικρού παιδιού που γυρνά από ολοήμερο παιχνίδι, που σου χαρίζει τέλος την αληθινή αυτοπεποίθηση πως όλα μπορείς να τα καταφέρεις μονάχος σου σε τούτη την ζωή.
es-ka9Όποιος έχει δουλέψει χειρονακτικά είμαι σίγουρος ότι καταλαβαίνει αυτά που γράφω, όποιος δεν έχει τύχει να το κάνει, απλά του λέω πως έχει χάσει ένα μεγάλο κεφάλαιο από το βιβλίο της ζωής. 

Προσωπικά, δεν σταμάτησα ποτέ να εργάζομαι με τα χέρια μου, ακόμη και όταν μπορούσα πια να το αποφύγω. Η ενασχόληση με εργασίες που σήμερα θεωρούνται «παρακατιανές» και μη αποδοτικές από το σύνολο σχεδόν των νέων μας, έπαψε όμως με τον καιρό και προϊούσης της «σοσιαλιστικής αλλαγής» να εκτιμάται από τους συμπατριώτες μας. Υπήρξε σταδιακά μια «λειψανδρία» κυρίως στις εποχιακές δουλειές, καθώς ελάχιστοι πλέον μαθητές, φοιτητές και άνεργοι και μονάχα για λόγους ανώτατης οικονομικής βίας  καταδέχονταν να εργαστούν χειρονακτικά στα εργοστάσια, τα χωράφια και τους στάβλους. 
Ευτυχώς, προτού να υπάρξει σοβαρό πρόβλημα, αρχικά οι ελλείψεις σε εποχιακά εργατικά χέρια αντιμετωπίστηκαν με εσωτερική μετανάστευση ρομά και  μωαμεθανών ελλήνων της Θράκης και αμέσως μετά με εξωτερικούς μετανάστες, πρώτα από τις χώρες του πρώην ανύπαρκτου σοσιαλισμού, κατόπιν από την Αλβανία και αμέσως μετά από τριτοκοσμικές χώρες της Αφρικής και της Ασίας. 

Παράλληλα, ολόκληρη η ελληνική κοινωνία μεταλλάχθηκε μέχρι μυελού των οστών της και κανέναν δεν παραξένευε πλέον το φαινόμενο, οι αγρότες και οι πρώην εργάτες και νυν αργόμισθοι του δημοσίου, να ξημεροβραδιάζονται στα καφενεία και οι παράνομοι ή νόμιμοι μετανάστες να δουλεύουν στις φάμπρικες, τις βιοτεχνίες, τα χωράφια και τους στάβλους της επικράτειας.
Δεν ξέρω πως καταφέραμε να θεωρούμε την χειρονακτική δουλειά ντροπή, τον μόχθο όνειδος, την βιοπάλη κατάρα. 

Δεν ξέρω γιατί ακόμη και οι πλούσιοι νέοι της εποχής μου θεωρούσαν υποχρέωση να εργαστούν χειρονακτικά και μαγκιά την απόκτηση άυλων ή υλικών αγαθών με χρήματα που να προέρχονται από τον δικό τους κόπο, παρόλο που θα μπορούσαν να τα απαιτήσουν εύκολα από τους πατεράδες και τις μανάδες τους, ενώ οι σημερινοί μικρομεσαίοι νεαροί και νεαρές της κρίσης ανατριχιάζουν και στην σκέψη ακόμη πως θα μπορούσε να τους ζητηθεί να το πράξουν. 

Δεν ξέρω γιατί οι σημερινοί γονείς τρέμουμε στην ιδέα πως θα μπορούσε το παιδί μας να δουλέψει δεκάωρο στο εργοστάσιο, στο χωράφι της Μανωλάδας ή στο ορνιθοτροφείο των Μεγάρων, την ώρα που οι δικοί μας πατεράδες το ίδιο πράγμα το θεωρούσαν τιμή και καμάρι τους. 

Δεν ξέρω γιατί οι σημερινοί πτυχιούχοι του τελευταίου ΑΤΕΙ της κάτω ραχούλας θεωρούν ντροπή την ενασχόληση με χειρονακτικές δουλειές την ώρα που αριστούχοι του Πολυτεχνείου ή της Ιατρικής στην εποχή μας την θεωρούσαν υποχρέωση, δικαίωμα και ταυτόχρονα ευλογία.
Αληθινά, δεν ξέρω γιατί συμβαίνουν όλα αυτά. 

Ίσως επειδή δεν υπάρχουν πια κόκκινα ποδήλατα «ΕΣΚΑ» που να κρατάνε δεκαπέντε χρόνια. Ίσως επειδή πλέον οι επιθυμίες της νέας γενιάς μετατρέπονται αυθημερόν σε απαιτήσεις. Ίσως από την άλλη επειδή, η εργατικότητα, η απλότητα και η προσήνεια της δικιάς μας γενιάς, μεταμορφώθηκαν με τα χρόνια σε απληστία, σε ξιπασιά, σε ατσιδοσύνη και σε απατεωνιά που υπονόμευσε το μέλλον ολόκληρης της χώρας και κυρίως των νέων μας. 

Το σίγουρο είναι πως όλοι μας κάτι κάναμε και εξακολουθούμε να κάνουμε λάθος τα τελευταία 30 χρόνια. Είναι καιρός να αλλάξουμε πορεία, να διορθώσουμε τα λάθη μας, να ξεκινήσουμε και πάλι από το μηδέν. 

Επειδή για να σκαρφαλώσεις  στο ψηλότερο κλαδί του δέντρου, θα πρέπει πρώτα να ανεβείς στο χαμηλότερο. Επειδή στην τελική, το μέλλον δεν ήταν και δεν είναι ποτέ μια βεβαιότητα αλλά αντιθέτως ήταν πάντα και εξακολουθεί να είναι μια μεγάλη πρόκληση.
πηγή antikleidi

Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2015

Άνεργοι των 50+ και κατεστραμμένοι μικρομεσαίοι: οι "αόρατοι άνθρωποι"


Ένα άρθρο για την κοινωνική και οικονομική διάσταση του φαύλου κύκλου καταστροφής των παραγωγικών δυνάμεων σε συνθήκες κρίσης, βασικό σκέλος των οποίων είναι το ανθρώπινο δυναμικό, του οποίου το εμπειρότερο κομμάτι απαξιώνεται με συνέπεια να επαναλαμβάνεται ο ίδιος κύκλος της κρίσης και της καταστροφής.

του Γιώργου Φλωρά
Μέλους του Δ.Σ. του Ε.Ε.Α.

Οι παλιότεροι θυμόμαστε την τηλεοπτική σειρά «ο Αόρατος Άνθρωπος» που αποτελούσε μεταφορά στην οθόνη του ομότιτλου βιβλίου τρόμου και επιστημονικής φαντασίας, του Χέρμπερτ Γουέλς, του 1897. Η νουβέλα αφηγείτο την ιστορία του επιστήμονα της Χημείας Γκρίφιν, που ανακαλύπτει τη μυστική συνταγή που θα τον κάνει αόρατο. Ο Γκρίφιν δοκιμάζει τη συνταγή με επιτυχία και για λίγο κυκλοφορεί πότε αόρατος και πότε μεταμφιεσμένος με επιδέσμους, γυαλιά και γάντια ανάμεσα στους συνανθρώπους του. Κάποια στιγμή όμως ανακαλύπτει ότι δεν μπορεί να γίνει ξανά ορατός, κάτι που τον οδηγεί στην τρέλα και τελικά στο θάνατο.

Στην Ελλάδα σήμερα ζούμε, σε ζωντανή μετάδοση, μια επανάληψη της νουβέλας του Γουέλς. Οι σύγχρονοι «Αόρατοι Άνθρωποι» είναι δυο τεράστιες κατηγορίες συνανθρώπων μας, ΟΙ ΑΝΕΡΓΟΙ 50+ ΚΑΙ ΟΙ ΜΙΚΡΟΜΕΣΑΙΟΙ ΠΟΥ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ.
Η ύπαρξη τους είναι δεδομένη. Στην αρχή ήταν ένα στατιστικό δείγμα. Οι άνεργοι 50+ πάντα αποτελούσαν ένα «προβληματικό» θέμα για κάθε Κυβέρνηση. Το αντιμετώπιζαν με στοχευμένες πολιτικές ενίσχυσης της απασχόλησης τους. Τότε όμως λειτουργούσε η Οικονομία και, από εδώ-από εκεί, λύσεις βρισκόντουσαν.
Σήμερα που έχει καταρρεύσει το σύμπαν, οι άνεργοι των 50+ έχουν μετατραπεί σε «Αόρατους Ανθρώπους».
Η Πολιτεία κάνει ότι δεν τους βλέπει. Ασχολείται συστηματικά με την ανεργία των νέων (που είναι πραγματικά μεγάλη) αλλά τους 50+ που είναι, πλέον, μακροχρόνια άνεργοι, τους αντιμετωπίζει με αδιαφορία.

Οι επιχειρήσεις που έχουν επιβιώσει από την λαίλαπα, ούτε θέλουν να ακούσουν για έναν ή μια 50άρη που αναζητεί εργασία. Τους είναι αδιάφορη η εμπειρία που κουβαλάει. Τους απασχολεί ένα μόνο πράγμα, η απασχόληση ενός νέου με 350€-500€ μηνιάτικο. Ακόμα δε και όταν ο άνεργος των 50+ δεχτεί να εργαστεί με μια τόσο χαμηλή αμοιβή, η απάντηση είναι ΟΧΙ. Και είναι όχι γιατί ο 50+ έχει αυξημένες οικογενειακές υποχρεώσεις, γνωρίζει πολύ περισσότερα από την ζωή, άρα η διαχείριση του καθίσταται δυσκολότερη (όχι κακόπιστα πάντα) και είναι δεδομένο ότι οι εργοδοτικές αυθαιρεσίες (που πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν), όταν ο εργοδότης είναι «κακός» δεν θα περάσουν εύκολα στον 50+.

Ακούω διαφημίσεις των «τραπεζών που μας αγαπάνε», όπου ασταμάτητα μιλάνε ότι «βοηθάμε τους νέους να κάνουν τις δικές τους επιχειρήσεις, γιατί οι νέοι είναι το μέλλον». Οι τράπεζες αρνούνται την κοινή λογική που αποδεικνύει ότι ο έμπειρος 50+ μπορεί να μην είναι ο «καθαρός από τον Τειρεσία Νέος» αλλά η πιθανότητα επιτυχίας τους σε ένα επιχειρηματικό εγχείρημα είναι πολλαπλάσια από τον νέο. Αρνούνται την λογική ότι ο συνδυασμός του νέου με τον έμπειρο βγάζει θεαματικά αποτελέσματα. Αρνούνται την πραγματικότητα που λεει ότι παρότι έχουμε 60% ανεργία στους νέους, νέες δουλειές δεν έρχονται από αυτούς.

Ανάλογα συμβαίνει και με τους άλλους Αόρατους Ανθρώπους, τους Μικρομεσαίους που καταστράφηκαν λόγω της κρίσης. Πτώχευσαν και έχουν οικονομικές υποχρεώσεις που αδυνατούν να εξοφλήσουν. ΟΑΕΕ, Εφορία, τράπεζες κλπ. Η Πολιτεία κλείνει τα μάτια στην πραγματικότητα και θεωρεί ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι λαμόγια, έχουν τα χρήματα και δεν πληρώνουν. Επικρατεί μια ηλίθια λογική που λεει: στο παρελθόν είχες κέρδη, κόψε τον λαιμό σου να πληρώσεις.

Συνεπώς ορθώνονται ανυπέρβλητα τείχη και ο κατεστραμμένος δεν μπορεί να κάνει μια νέα εκκίνηση. Ένα απλό παράδειγμα της φασίζουσας νοοτροπίας. Αυτή η αθλιότητα που λέγεται ΟΑΕΕ αρνείται παρανόμως να δώσει σε οφειλέτη μια απλή βεβαίωση ότι είναι ασφαλισμένος στον ΟΑΕΕ (όχι ασφαλιστική ενημερότητα). Αποτέλεσμα αυτής της άρνησης είναι ο μικρομεσαίος να μην μπορεί να ξεκινήσει μια νέα επαγγελματική δραστηριότητα ώστε να αποκτήσει και πάλι εισόδημα και να αρχίσει να πληρώνει τις υποχρεώσεις του.

Μιλάει η Πολιτεία σύσσωμη για τις «υγιείς επιχειρήσεις» και για την ανάγκη προστασίας τους. Εκφράζω μια απορία. Όταν ένας άνθρωπος παύει να είναι υγιής, ασθενεί, τί κάνει τότε η Πολιτεία; Σπεύδει να τον βοηθήσει να γίνει και πάλι υγιής, χτίζει Νοσοκομεία, παρέχει περίθαλψη. Θα ακουγόταν τρελό η Πολιτεία να έλεγε: αν αρρωστήσεις, δεν σε περιθάλπω, ψάξε να βρεις γωνία να πεθάνεις. ΑΥΤΟ ΚΑΝΕΙ όμως στους κατεστραμμένους μικρομεσαίους. Και μαζί με την Πολιτεία συνδράμει και η Κοινωνία. Μεγάλο μέρος της «υγιούς» Κοινωνίας αποδέχεται ότι οι «μη υγιείς» επιχειρηματίες πρέπει να μείνουν στο περιθώριο, ΑΡΚΕΙ ΦΥΣΙΚΑ ΝΑ ΜΗΝ τους ενοχλήσουν στο μέλλον.

Αν οι συνέπειες ήταν απλά οικονομικές θα φώναζα λιγότερο. Όμως σπίτια διαλύονται, άνθρωποι πέφτουν σε κατάθλιψη, εγκεφαλικά και καρδιακά επεισόδια σε έξαρση, παιδιά μεγαλώνουν με τις οικογένειες τους σε σοβαρή κρίση (άρα μελλοντικές προβληματικές προσωπικότητες), άνθρωποι αυτοκτονούν. Είναι τυχαίο ότι οι αυτοκτονίες αυξάνονται στις ηλικίες 50+;

Η αποστροφή της Κοινωνίας στην ανεργία των 50+ και στην καταστροφή των Μικρομεσαίων λαμβάνει διαστάσεις Κοινωνικού Ρατσισμού. Η άμεση αναστροφή της κατάστασης αυτής δεν είναι απλά ανθρώπινη υποχρέωση, είναι προς το συμφέρον όλων. 

Αν τους «υγιείς» τους απασχολεί μόνο το οικονομικό θέμα (ως κίνητρο για να δράσουν για ένα ζήτημα) τότε τους διαβεβαιώνω ότι η ενεργοποίηση των 50+ και των κατεστραμμένων μικρομεσαίων, ΤΩΝ ΑΟΡΑΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ δηλαδή, θα αποδώσει υπερπολλαπλάσια στην Οικονομία σήμερα από το να παρακαλάμε τους ξένους να έρθουν να επενδύσουν στην χώρα μας.


πηγή Επαγγελματικό Επιμελητήριο Αθηνών

Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2015

Γιατί οι περισσότεροι ελεύθεροι επαγγελματίες σήμερα, δεν απέχουν εισοδηματικά από τους ανέργους παρότι εργάζονται...

Ο μόνος τρόπος για να επιβιώσουν σήμερα οι ελεύθεροι επαγγελματίες είναι ...αυξάνοντας τα χρέη τους

ΠΙΝΑΚΑΣ 1 - Μικτό και καθαρό (πληρωτέο εισόδημα) ενός ΔΥ
κατηγορίας ΠΕ - βασικό. Προσέξτε τις κρατήσεις:
είναι αναλογικές του εισοδήματος στο 20% περίπου.
Σύγκριση μικτού και καθαρού εισοδήματος ενός/μιας ΔΥ και ενός /μιας ΕΕ βάσει των πινάκων μισθοδοσίας του Δημοσίου για 1092 ευρώ βασικό μικτό εισόδημα: 
ή, γιατί συχνότατα οι Ελεύθεροι Επαγγελματίες επιζούν αν και δουλεύουν χάρη στο εισόδημα ενός συγγενή ΔΥ ή συνταξιούχου:
Οι ασφαλιστικές εισφορές του ελεύθερου επαγγελματία καθορίζονται βάσει τριετιών στο επάγγελμα και ΟΧΙ ΒΑΣΕΙ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΟΣ. 

Εδώ στον πίνακα 1 (αφορά Δημόσιο Υπάλληλο) βλέπουμε ασφαλιστικές εισφορές και φόρο εισοδήματος να μην ξεπερνούν ΑΝΑΛΟΓΙΚΑ το 20% του ακαθάριστου εισοδήματος. 

Τι ισχύει όμως για τον/την μικρομεσαίο/α ελεύθερο/η επαγγελματία, αυτοαπασχολούμενο/η που αποτελούν το 97% της ελληνικής επιχειρηματικότητας;

Οι κατηγορίες αριστερά στον πίνακα 2 (Π) σημαίνουν 1η τριετία, 2η τριετία κλπ - δεξιά διαβάζεις την εισφορά - ενδιάμεσα την ανάλυση σε συνταξιοδοτική και ιατροφαρμακευτική. Αυθαίρετη και ΑΝΕΛΑΣΤΙΚΗ; Αντισυνταγματική; Κι όμως, από την χούντα αυτό το καθεστώς ισχύει. Κι αν δεν φαινόταν πολύ η αδικία όταν υπήρχαν εισοδήματα (δηλωμένα ή αδήλωτα) από το 2009 που άρχισε η κρίση, είδαμε ολόκληρο το παγόβουνο του ΟΑΕΕ μπροστά μας.
Αν σκεφτεί κανείς ότι ένας νέος μια νέα επαγγελματίας πριν καλά καλά πάρει χρήματα στα χέρια του πρέπει να πληρώνει 245 στον ΟΑΕΕ ή ένας-μια παλιοί που τα έσοδά τους έχουν πια πέσει λόγω κρίσης, 500 και 600 ευρώ κατανοεί ότι πέραν του φόρου 28% και της προκαταβολής φόρου 75% φέτος και 100% του χρόνου, αρκεί η εισφορά στον ΟΑΕΕ για να στείλει τον ελεύθερο επαγγελματία στον τάφο έχει ή δεν έχει έσοδα... 
Αυτά οι επαγγελματίες τα ξέρουν - τα γράφουμε για τους φίλους ΔΥ περισσότερο για να καταλάβουν ότι με μικτό εισόδημα 1092 ευρώ ένας ΔΥ παίρνει 817 ευρώ στο χέρι ενώ ένας ελεύθερος επαγγελματίας είναι μείον (-) στο "πληρωτέο ποσό" (και λόγω κρίσης είναι συχνό αυτό το μηνιαίο μικτό εισόδημα), και πρέπει για να επιβιώσει είτε να έχει ελάχιστο μικτό μηνιαίο εισόδημα/είσπραξη 3000 αν παρέχει υπηρεσίες και 4000-5000 αν παρέχει εργασία χρησιμοποιώντας και υλικά (τα οποία πρέπει να αποπληρώσει στον προμηθευτή) ή αλλιώς να μην πληρώνει καθόλου ΟΑΕΕ και μερικά φόρους που είναι η συνήθης καθημερινότητα. 
Γιατί λόγω κρίσης τέτοια εισοδήματα δεν υπάρχουν για την μεγάλη πλειοψηφία των επαγγελματιών. 
ΠΙΝΑΚΑΣ 2 - Οι υποχρεωτικές εισφορές στον ΟΑΕΕ δεν είναι αναλογικές του εισοδήματος!
Έχει δεν έχει εισόδημα ο επαγγελματίας θα πληρώσει ή θα χρεωθεί με πρόστιμα
και απειλές κατασχέσεων ένα υψηλό χαράτσι ανάλογα τις τριετίες του στην εργασία!
Ειδικά ΟΑΕΕ τα μισά μέλη του ταμείου (δλδ 330 χιλιάδες) έχουν σταματήσει να πληρώνουν  - και αυξάνονται - και οι ενώσεις των ανασφάλιστων ασφαλισμένων του ΟΑΕΕ είναι στα δικαστήρια μαζί του. 

Νομίζουμε καταλαβαίνετε τον λόγο και το εξοργιστικό του ανελαστικού (ασύνδετου με το εισόδημα) χαρατσιού του (όπως έχει καταντήσει η ασφαλιστική εισφορά στον ΟΑΕΕ). 


*πηγή άντλησης στοιχείων ΟΑΕΕ Δράση τώρα


Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2015

Ο ίδιος ο ΟΑΕΕ με τις παρανομίες του από το 2009 -και όχι οι ασφαλισμένοι οφειλέτες- δημιούργησε τα υπέρογκα χρέη στο ταμείο και κατέστησε τα μέλη του ανασφάλιστα!

Οι παρανομίες του ΟΑΕΕ

του Γιάννη Μανιάτη
Ο μέσος πολίτης, ακόμα κι αν δεν διαθέτει εξειδικευμένες νομικές γνώσεις, αντιλαμβάνεται συνήθως κάποιες κραυγαλέες αδικίες σε βάρος του κι αυτό ακριβώς η λαϊκή σοφία το έχει αποτυπώσει σε  γνωστές φράσεις της καθημερινότητας, «περί κοινού δικαίου αίσθημα», «αίσθημα κοινωνικής αδικίας» κι άλλες. Κατ’ αυτό τον τρόπο, για παράδειγμα, η πλειοψηφία αντιλαμβάνεται ότι η ισότητα των πολιτών που αναφέρει το Σύνταγμα, είναι ένα πολύ όμορφο παραμυθάκι για παιδιά κι εφήβους, όχι όμως για ενήλικες.
Κι ενώ στα γενικά θέματα οργάνωσης μιας κοινωνίας, το αίσθημα δικαίου ή αδικίας του πολίτη έχει να κάνει με γενικές καταστάσεις, όπως η ισότητα που αναφέρθηκε προηγουμένως, όταν έχει απέναντί του εξειδικευμένα θέματα, όπως είναι η κοινωνική ασφάλιση, εκεί οι διαπιστώσεις του περιορίζονται συνήθως στις οφθαλμοφανείς καταστάσεις, όπως είναι οι ανισότητες μεταξύ διαφορετικών κοινωνικών ομάδων. Σε αυτές τις περιπτώσεις, το εκάστοτε εξειδικευμένο νομικό πλαίσιο, δεν επιτρέπει στους πολλούς να αντιληφθούν τις ενδεχόμενες αδικίες, ώστε να υπάρξει μαζική αντίδραση κι ο κάθε αδικημένος από τους νόμους της κρατικής εξουσίας, ανεβαίνει μόνος τον προσωπικό του Γολγοθά.
Αυτό ακριβώς συνέβαινε με τον ΟΑΕΕ μέχρι και το 2009, όταν τα αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης άγγιξαν την τσέπη σημαντικού τμήματος των ελευθέρων επαγγελματιών και τα έως τότε προβλήματα των λίγων, έγιναν προβλήματα των πολλών, ώστε κάποιοι λίγοι αρχικά ν’ αρχίσουν να εξετάζουν το δίκαιο του νομικού πλαισίου που είχαν απέναντί τους.
Με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τις απεριόριστες δυνατότητες πρόσβασης στην ενημέρωση, άρχισε σταδιακά να δημιουργείται ένα «άτυπο κίνημα» αντίδρασης κατά του ΟΑΕΕ, μέσω του οποίου καθημερινά όλο και περισσότεροι αναζητούσαν λύσεις στα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα του χώρου, αλλά και ισχυρά νομικά επιχειρήματα για να αντιπαρατεθούν, με όσα η κοινή λογική καταδείκνυε ως παρανομίες.
Η επιβράβευση των πρώτων συλλογικών προσπαθειών ήρθε αρχές 2014, όταν έγινε γνωστή η γνωμοδότηση Μανιτάκη – Καϊδατζή*, η οποία τίναζε κυριολεκτικά στον αέρα το σαθρό πλαίσιο ανομιών του ΟΑΕΕ. Η γνωμοδότηση, των δύο γνωστών και έγκριτων νομικών, απογύμνωνε την έως τότε προσπάθεια του ΟΑΕΕ «να επιβάλλει ως δίκαιο» μια σειρά καταστατικών του διατάξεων, ενώ ήταν παράνομες και αντισυνταγματικές.
Σύμφωνα με το πόρισμα της γνωμοδότησης :
  1. Ο ΟΑΕΕ, βάσει της νομοθεσίας, ήταν υποχρεωμένος από το 2009 να μειώσει τις εισφορές των ασφαλισμένων του
  2. Παράνομα και αντισυνταγματικά δεν θεωρούσε τα βιβλιάρια υγείας όσων ασφαλισμένων είχαν οφειλές.
  3. Κατά συνέπεια του προηγούμενου, παράνομα ο ΟΑΕΕ χρέωνε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε όσους δεν την παρείχε, λόγω οφειλών.
  4. Παράνομα δεν χορηγούσε τις προβλεπόμενες βεβαιώσεις σε όσους είχαν οφειλές.
Εκτός όμως απ’ όσες παρανομίες του ΟΑΕΕ αποκάλυπτε το πόρισμα της γνωμοδότησης, καταδείκνυε δύο ακόμα παρανομίες που δεν είχαν τεθεί ως ερώτημα εξ αρχής :
  1. Οι εισφορές του Κλάδου Σύνταξης θα έπρεπε να διαχωριστούν***** από τις εισφορές του Κλάδου Υγείας.
  2. Οι εισφορές, ως «δημόσια βάρη»** θα έπρεπε να είναι ανάλογες με το εισόδημα του ασφαλισμένου και σε περίπτωση που οι εισφορές υπολογίζονται βάσει τεκμαρτών εισοδημάτων, αυτά θα έπρεπε να είναι μαχητά και να έχει δικαίωμα ο ασφαλισμένος να αποδείξει ποια είναι τα πραγματικά του εισοδήματα (σύμφωνα με τις σχετικές αποφάσεις ανωτάτων δικαστηρίων για το θέμα των τεκμηρίων).
Η παρανομία του ΟΑΕΕ, να μην υπολογίζει τις εισφορές ανάλογα με το εισόδημα του ασφαλισμένου είχε ως αποτέλεσμα μια σειρά από έκνομες καταστάσεις :
α) Με δεδομένη την ανυπαρξία μελετών που να συνδέουν τις αυξήσεις εισφορών ανά τριετία, με αντίστοιχη άνοδο εισοδημάτων του ασφαλισμένου κι επίσης δεδομένο ότι το μόνο που αναμφίβολα  αυξάνεται είναι η ηλικία  του ασφαλισμένου, είναι προφανές ότι μιλάμε για ηλικιακό ρατσισμό του ΟΑΕΕ σε βάρος των ασφαλισμένων του, με πολλαπλές αρνητικές συνέπειες.
β) ο παράνομος τρόπος υπολογισμού των εισφορών, εκτός των άλλων δημιουργούσε και προβλήματα αθέμιτου ανταγωνισμού, όταν για παράδειγμα πληρώνουν τις ίδιες εισφορές ασφαλισμένοι με το ίδιο αντικείμενο αλλά με διαφορετικά εισοδήματα.
γ) η αναντιστοιχία εισφορών με το εισόδημα του ασφαλισμένου οδηγούσε σε αποκλεισμό**** από την εργασία τους, τους οικονομικά αδυνάμους κάθε κλάδου, παρά το γεγονός ότι αυτό είναι αντίθετο με το Σύνταγμα.
***
Τι μπορεί να κάνει ο ασφαλισμένος για να προστατευτεί από τις παρανομίες του ΟΑΕΕ ;
Ο μόνος νόμιμος τρόπος είναι να προσφύγει*** στη Δικαιοσύνη.
Σχετικά άρθρα :


*Γνωμοδότηση Μανιτάκη


**Οι εισφορές του ΟΑΕΕ είναι δημόσια βάρη κι ανάλογα θα πρέπει να υπολογίζονται


***Πότε και πως κάνουμε προσφυγή κατά του ΟΑΕΕ – υπόδειγμα


****Εισφορές δυσανάλογες με το εισόδημα οδηγούν σε αποκλεισμό από την εργασία


*****Παράνομα και καταχρηστικά συνεισπράττουν εισφορές υγείας και σύνταξης


πηγή ΘΕΜΑΤΑ ΟΑΕΕ

Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2015

Δεύτερη Ευκαιρία Επιχειρηματικότητας

Το μικρό σημερινό αφιέρωμα στην επιχειρηματικότητα και ειδικά στην δεύτερη ευκαιρία περιλαμβάνει δυο κείμενα: 

  • το πρώτο είναι από ομιλία - που έγινε ένα χρόνο πριν σε σχετική ημερίδα του ΕΕΑ - του Γιώργου Χατζηαναγνώστου και περιγράφει την κατάσταση και τα αιτήματα των μΜ επιχειρούντων επί κυβέρνησης Σαμαρά και 
  • το δεύτερο από τρέχον άρθρο του Γιώργου Φλωρά που περιγράφει τις αλλαγές που έγιναν επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στο Πτωχευτικό Δίκαιο και σχετίζονται με την έντιμη πτώχευση. 

Σημειώνουμε ότι ήδη έχει καταργηθεί επί πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ η ποινικοποίηση των οφειλών στον ΟΑΕΕ και αναμένεται με το νέον έτος η ασφαλιστική μεταρρύθμιση που προβλέπει επιτέλους αναλογικότητα των εισφορών με απορρόφηση του ΟΑΕΕ στο ενιαίο ταμείο και επίσης ο νέος αναπτυξιακός νόμος. Σε κάθε περίπτωση τα δύο άρθρα που ακολουθούν, δίνουν μια πλήρη εικόνα της διαχρονικής κατάστασης της ελληνικής επιχειρηματικότητας, των αλλαγών που έχουν γίνει το 2015 και εκείνων που είναι απαραίτητες να γίνουν επειγόντως εάν θέλουμε να υπάρξει ελπίδα "παραγωγικής ανασυγκρότησης":



Ημερίδα "Δεύτερη Ευκαιρία Επιχειρηματικότητας", Επαγγελματικό Επιμελητήριο Αθηνών - στις 11/12/2014

ομιλία του Γιώργου Χατζηαναγνώστου, σύμβουλου επιχειρήσεων, ακτιβιστή

Kυρίες και Κύριοι Καλημέρα σας.
Κατ'αρχάς θα ήθελα να ευχαριστήσουμε το Επαγγελματικό Επιμελητήριο Αθηνών για την φιλοξενία και την υποστήριξη της εκδήλωσης.

Το σημερινό φλέγον θέμα που αναφερόμαστε έχει να κάνει με την ποινικοποίηση της επιχειρηματικότητας στην Ελλάδα και τους τρόπους διεξόδου από αυτό τον στραγγαλισμό των Μικρομεσαίων. Και λέω στραγγαλισμό γιατί τα νούμερα είναι αμείλικτα και συνάμα τραγικά. 225.000 μικρομεσαίοι (2) δεν μπορούν να πληρώσουν το ασφαλιστικό τους την εφορία τους, το ΕΝΦΙΑ και κινδυνεύουν επίσης με προσωποκράτηση μέσα από τα περιβόητα ραβασάκια του ΚΕΑΟ .

Ταυτόχρονα εάν έχουν σπίτι εκπλειστηριάζετε στην τιμή του 1/3 της αντικειμενικής αξίας ενώ οι απαιτήσεις τυχόν δανείων παραμένουν με τιμές προ κρίσης. Σημειωτέον ότι προστασία Α' κατοικίας από την Εφορία, τους Δήμους και τα Ασφαλιστικά Ταμεία δεν υπάρχει !!!
Αλλά ακόμα και εάν στο κατάσχουν εξακολουθείς και χρωστάς!!!
Οι δε οφειλές των πολιτών σε δάνεια Τραπεζικά (3) αλλα και εφορία υπερβαίνουν τα 72 δις € (7)

Κυρίες και Κύριοι άραγε μήπως εμείς οι Μικρομεσαίοι κυνηγάμε μάγισσες που είναι ιπτάμενες, κάνουν παρκούρ, και δεν μπορούμε να τις πιάσουμε;;

Προφανώς όχι ,δεδομένου ότι όλοι ζούμε από κοντά σε πραγματικό χρόνο τι ακριβώς συμβαίνει.
Δεν θα ψάξουμε να βρούμε τι ακριβώς συμβαίνει, και η Χώρα αναγκάζεται να εισάγει συνεχώς από ξένες χώρες προιόντα, γιατί όλοι ξέρουμε ότι οι διαδικασίες ελέγχου τηρούνται μόνο, όπου, και όταν το Κράτος προστασίας των Πολυεθνικών θέλει.

Κυρίες και Κύριοι, όλοι στις οικογένειες μας έχουμε ανέργους, και υπό πτώχευση ή οριστικά πτωχευμένους μικρομεσαίους.

Λέω όλοι επειδή όταν οι ΜΜΕ επιχειρήσεις στην Ελλάδα είναι 750,000 περίπου όταν όλοι οι εργαζόμενοι ενεργά απασχολούμενοι είναι περίπου 3.500.000 πολίτες. (1) Αυτό σημαίνει ότι ένας στους 5 είναι σε συνθήκες φορολογικής – ασφαλιστικής ομηρίας.

Ομηρίας γιατί δεν μπορεί σε αυτή την γενικευμένη στοχευμένη Ευρωπαϊκή ισοσκελισμένη ζωή, ο Μικρομεσαίος να ανταποκριθεί ακόμα και σε πολύ απλές στο παρελθόν υποχρεώσεις όπως την κάλυψη του ασφαλιστικού του ταμείου ΟΑΕΕ. Ταμείο που είναι και Το μοναδικό που έχει ποινικοποιήση την μη πληρωμή, αλλά και ανά 3ετία έχει αύξηση.

Θα σταθώ όμως μόνο σε 3 πίνακες που δείχνουν την σημερινή πραγματικότητα (5)

Ο πρώτος πίνακας είναι η ποσοστιαία συμμετοχή των μικρομεσαίων στην επιχειρηματικότητα σύμφώνα με τα επίσημα στοιχεία του 2011 και είναι το 96,7%!!! των επιχειρήσεων στην Ελλάδα.


Σημειωτέον ότι μετά το 2011 το υπουργείο οικονομικών(4) δεν έχει δώσει στοιχεία αναλυτικά παρά την πρόσφατη αναπάντητη επερώτηση στην Βουλή για τους λόγους που δεν δημοσιεύονται τα στοιχεία των Φορολογικών Δηλώσεων των πολιτών.(4)
Βλέπουμε ότι το 85% των απασχολούμενων στην Ελλάδα είναι από τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, και το 69% της προστιθέμενης αξίας είναι από αυτές τις Μικρομεσαίες που διώκονται.


Στον δεύτερο πινάκα θα δούμε τις επιχειρήσεις με βάση τα επίσημα στοιχεία του Νοεμβρίου του 2014 μέσω ΕΣΕΕ για τον ΟΑΕΕ.
Ούτε καν την ασφάλισή τους άρα και της οικογένεια τους .


Σε αναστολή είναι 225.000 επιχειρήσεις .
Υπενθυμίζω ότι στην προσπάθεια του το Κράτος να εισπράξει χρήματα δίνει συνεχώς παρατάσεις εκπρόθεσμης αναδρομικής διακοπής επιχειρήσεων που έχουν παύσει-αδρανοποιήσει την λειτουργία τους.
Αυτοί οι Μικρομεσαίοι αδυνατούν λόγω οφειλών ακόμα και να κλείσουν τα βιβλία τους και για αυτές τις επιχειρήσεις δεν υπάρχουν επίσημα δημοσιο-ποιημένα στοιχεία από τις αρμόδιες εφορίες.

Συμφώνα λοιπόν με την υπάρχουσα κατάσταση, γνωρίζουμε ότι μόλις το
5,4% της Ελληνικής παραγωγής της καθαρής προστιθεμένης αξίας παράγεται από τον πρωτογενή τομέα, !!! μόλις το 14,9 % από τον δευτερογενή τομέα και 79% από τον τριτογενή Τομέα!(6)
Το γεγονός αυτό από μόνο του αναδεικνύει την αδυναμία διάρθρωσης της Ελληνικής Οικονομίας .
Δηλαδή στην σημερινή Ελλάδα η ροή χρήματος περνάει στοχευμένα κατά ένα τεράστιο ποσοστό μέσα από τις πολυεθνικές επιχειρήσεις S/M πολυεθνικές, Ομίλους που διακινούν αυτά τα λίγα βασικά αγαθά που αγοράζουν οι πολίτες για επιβίωση πλέον απορροφώντας τα λιγοστά χρήματα που έχουν.


Ο εγκλωβισμός των μικρομεσαίων λοιπόν περάν του υπαρκτού κυνηγητού από τις επιλογές του κράτους αργά αλλά σταθερά μεταβιβάζει το ενεργητικό του (δηλαδή το κεφάλαιο του) στις πολυεθνικές οπού είτε λόγω δεσπόζουσας θέσης είτε λογω φορολογικής ασυλίας (offshore, royalties, Transfer pricing κ.α. ) δεν μπορεί να τις ανταγωνιστεί .
Όμως τι θα μπορούσε το κράτος να κάνει για να επανεκκίνηση η οικονομία των μικρομεσαίων επιχειρήσεων; Εύκολα θα μπορούσε κανείς να πει να κάνει ακριβώς το αντίθετο από ότι κάνει τώρα!

Όμως η 2η ευκαιρία που σήμερα σχολιάζουμε πως μπορεί να αξιοποιηθεί προς όφελος του Κράτους;

Πως μπορούμε να απεγκλωβίσουμε αυτούς τους επαγγελματίες και να δώσουμε μια ελπίδα στην κοινωνία ;

Σίγουρα θα βρεθεί κόσμος που θα σχολιάσει “Γιατί να μην τιμωρηθούν που πτώχευσαν ή που θα πτωχεύσουν; Σχολιάζοντας πικρόχολα: Aς Πρόσεχαν δεν ήταν ικανοί ..!!

Εδώ τίθεται το εξής θεμελιώδες ερώτημα.. Κατά πόσον μπορεί ένας επαγγελματίας σε ένα ασταθές πολιτικοχρηματοοικονομικό περιβάλλον να προβλέψει την έκτακτη συνθήκη, το έκτακτο γεγονός, την έκτακτη φορο-λογική μεταρρύθμιση, την έκτακτη απεργία κ.α. έκτακτα;

Κυρίες και κύριοι η δεύτερη ευκαιρία δεν έιναι μέσο αποφυγής ευθυνών… Η πτώχευση δεν είναι αποκλειστική απροσεξία-ανικανότητα του μικρομεσαίου .

Η εφαρμογή της δεύτερης ευκαιρίας στην επιχειρηματικότητα απεγκλωβίζει ιδιαίτερα σήμερα χιλιάδες συμπολίτες μας αθροίζοντας τους στο ενεργό παραγωγικό δυναμικό της οικονομίας και μάλιστα με εμπειρία που δεν βρίσκεται σε κολεγιακούς τίτλους αλλά στην πράξη.

Η δεύτερη ευκαιρία είναι ευκαιρία επανεκκίνησης της Ελληνικής οικονομίας, αύξηση παραγωγικότητας και θέσεων εργασίας σε ένα καταβαραθρωμένο ΑΕΠ .
Όμως η δεύτερη ευκαιρία αφορά μόνο τους του εγκλωβισμένους, ή και το μέλλον της ανάπτυξης της Ελλάδας;;

H σημερινή ημερίδα θα μπορούσε εύκολα να ανοίξει τον δρόμο και για την ανάγκη μοντέλου πρόληψης της καταστροφής του υφιστάμενου ή του μελλοντικού παραγωγικού ιστού στο μέλλον.

Η πρόληψη; Aκούσατε ποτέ να μιλά κανείς για πρόληψη που θα προστατεύει τους μικρομεσαίους από την πιθανή πτώχευση ;;
H μόνη αγωνία σήμερα της συγκυβέρνησης είναι το πώς θα εισπράξουν αφού δεν θέλουν να καταπολεμήσουν τις Υπεράκτιες των ομίλων των πολυεθνικών.

Για εμάς που επί χρόνια συμμετέχουμε στον παραγωγικό ιστό της οικονομίας και επιδιώκουμε διακαώς την ανόρθωση της πρωτογενούς παραγωγικής ενδογενούς ανασυγκρότησης προτείνουμε:
  • Να στηριχτεί η ενδογενής παραγωγικότητα της χώρας που έχει εγκαταλειφθεί στο έλεος των εισαγωγών ακόμα και στα λεμόνια Ινδίας .
  • Να στραφεί επιτέλους η Πανεπιστημιακή εκπαίδευση στην συνεργασία με την πραγματική οικονομία δηλαδή τις επιχειρήσεις μεταποιητικές κ.α. και όχι να κοιτάζουν μόνο τα ερευνητικά προγράμματα.
  • Να προωθηθεί η έννοια του crowdfunding και στην Ελλάδα για όσους θέλουν εξωτερική χρηματοδότηση χωρίς την συμμετοχή Τραπεζικών επιχειρήσεων.
  • Να καθιερωθεί Δια βίου Επιχειρηματική εκπαίδευση των μικρομεσαίων μέσω των θεσμών των Επιμελητηρίων δεδομένου ότι ο σκληρά εργαζόμενος Μικρομεσαίος δεν έχει χρόνο για εκπαίδευση όταν εργάζεται 10-14ωρες την ημέρα .
  • Να δημιουργηθεί και να τροποποιηθεί ο πτωχευτικός κώδικας που θα μπορεί να παρεμβαίνει προληπτικά, συμβουλευτικά και εχέμυθα στην επιχείρηση μέσω συμβούλων και όχι κατασταλτικά κατόπιν εορτής.
  • Να δημιουργηθεί φορέας εποπτείας ελέγχου των προς πτώχευση Μικρομεσαίων και όχι απ ευθείας έλεγχος με μονομερής αρμοδιότητες προς διευθέτηση στις Τραπεζικές επιχειρήσεις όπως σκοπεύει να κάνει το Υπουργείο .
  • Να διαχωρίσουμε την ποινική και αξιόποινη πράξη από την επιχειρηματική δραστηριότητα στα δικαστήρια όπου ο επαγγελματίας δικάζεται στο ίδιο δικαστήριο με τον φονιά. Γιατί άραγε οι Έλληνες να στερούνται το δικαίωμα πτώχευσης ιδιωτικά και επαγγελματικά όταν στις περισσότερες χώρες είναι ο θεσμοθετημένος κανόνας;
  • Και τέλος. 
  • Να ληφθεί τελικά μέριμνα να υπάρξουν άνθρωποι σε αυτήν την χώρα γιατί με τον ρυθμό εξόντωσης της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας η γη της Ελλάδας θα έχει εκποιηθεί έναντι πινακίου φακής σε Mεγαλοραντιέρηδες.
Ας μην ξεχνάμε ότι πηγή της δημιουργίας είναι ο παράγων άνθρωπος που μπορεί να παράγει προϊόντα ..και αυτό που παράγει πλούτο είναι ο άνθρωπος και η δημιουργικότητα του .

Εάν δεν υπάρξουν άνθρωποι που θέλουν και μπορούν να δημιουργήσουν δεν θα υπάρχει οικονομία.. Δεν θα υπάρχουν όπως τα λένε οι σύγχρονοι αυτά τα μορφώματα που λέγονται Αγορές..
Αγορές χωρίς ανθρώπους δεν γίνεται, Άνθρωποι χωρίς αγορές γίνεται .
Εκτός εάν θέλουμε να παίζουμε το φιδάκι χωρίς τέλος ακριβώς όπως αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα όπου Μικρομεσαίος δεν μπορεί ποτέ να παρουσιάσει κέρδος λόγω απρόβλεπτων συνθηκών ..
Βέβαια πάντα υπάρχει η δυνατότητα να βλέπουμε τα πράγματα όπως θέλουμε και να βολεύονται οι λίγοι έχοντες..

Σας ευχαριστώ .

ΠΗΓΕΣ
(5) ΙΜΕ ΓΕΣΕΒΕΕ 2013


πηγή άρθρου endogenis


Η δεύτερη ευκαιρία και η φιλοσοφία του επιχειρείν

Η δεύτερη ευκαιρία στους έντιμους πτωχεύσαντες είναι, ήδη, μία πραγματικότητα στην ελληνική νομοθεσία. Με την εισαγωγή της σύστασης της Ε.Ε. στο Πτωχευτικό Δίκαιο, (Ν4336/2015), ορίστηκε ότι τα φυσικά πρόσωπα απαλλάσσονται, πλήρως, από τα χρέη της πτωχευτικής περιουσίας, εντός τριών ετών από την (έντιμη) πτώχευση.

Γράφει ο Γιώργος Φλωράς, μέλος του ΔΣ του ΕΕΑ
Για την πλήρη και αποτελεσματική εφαρμογή της διάταξης έχουμε δρόμο ακόμη. Πρέπει να απαντηθούν πολλά ερωτήματα. Ένα από αυτά, από τα πλέον ουσιαστικά, είναι: πότε καθίσταται μία επιχείρηση αφερέγγυα και τι πρέπει να γίνεται μόλις γίνει η διαπίστωση;
Στην Αγγλία, παγκόσμια οικονομική δύναμη, η αφερεγγυότητα ορίζεται ως η αδυναμία μιας επιχείρησης να εκπληρώσει τις βραχυπρόθεσμες υποχρεώσεις της. Με απλά λόγια (δεν είναι έτσι απλό), έρχεται η ώρα να οφείλεις σε μισθούς, ενοίκια, εφορία, ταμεία, προμηθευτές; Τέλος.

Η αλήθεια είναι ότι ένα υγιές επιχειρηματικό περιβάλλον, απαιτεί σύγχρονο Πτωχευτικό Δίκαιο. Απαιτεί μία επιχείρηση που αποτυγχάνει να φεύγει γρήγορα από το «πεδίο μάχης» κι εφόσον ο επιχειρηματίας που απέτυχε δεν οδήγησε με δόλο την επιχείρηση στην πτώχευση, να συνεχίζει άμεσα, παίρνοντας και δεύτερη και τρίτη και τέταρτη ευκαιρία…

Αγγλική συνταγή

Ας φανταστούμε, λοιπόν, ότι εφαρμόζεται η αγγλική συνταγή για τη διαπίστωση της αφερεγγυότητας και στην Ελλάδα. Τι αλλαγές θα φέρει στο επιχειρηματικό περιβάλλον; Θεωρώ δεδομένο ότι θα ισχύει η άμεση δεύτερη ευκαιρία, διότι το ένα μόνο του δεν στέκει.

Οι επιχειρηματίες θα αναγκαστούν να ασχοληθούν με την ουσία της επιχείρησης, με τις χρηματοροές (cash flow). Θα συνειδητοποιήσουν ότι το επιχειρείν δεν σημαίνει απλώς τζίρος και κέρδη, αλλά θετικές χρηματοροές. Άρα, θα αλλάξουν λογική σε κάθε κίνησή τους, συνεχίζοντας, φυσικά, να ρισκάρουν. Πλέον, κάθε δράση τους, κάθε απόφαση θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη το αν θα υπάρχουν, σε συγκεκριμένες στιγμές, αρκετά μετρητά (της επιχείρησης ή δανεικά) διαθέσιμα.

Λιγότερα φέσια

Τα χρέη που θα δημιουργούνται από μία επιχείρηση, που οδεύει προς την καταστροφή, θα είναι εξαιρετικά μικρότερα. Αν για παράδειγμα μία επιχείρηση οφείλει στην εφορία μία ή δύο δόσεις, τότε έχουμε άμεση ενεργοποίηση της διαπίστωσης της αφερεγγυότητας και η επιχείρηση (αν δεν «συμμορφωθεί») θα κλείσει. Άρα τα «φέσια» στην αγορά θα είναι μικρότερα.

Οι επιχειρήσεις θα εκτιμούν διαφορετικά τον κίνδυνο και δεν θα «κοιμούνται» με ασφάλεια, όταν δίνουν πιστώσεις, σκεπτόμενοι ότι «θα τον πάω στα δικαστήρια» κ.λπ. Ο έντιμος πτωχεύσας θα απαλλάσσεται πλήρως από ποινικές και αστικές ευθύνες, άρα ο πιστωτής θα το σκεφτεί 100 φορές καλύτερα να του δώσει πίστωση. Δεν θα περιμένει τον Εισαγγελέα να γίνει αρωγός του στην είσπραξη της επιταγής.

Θα αναγκαστεί να αξιολογεί καλύτερα κάθε συνεργάτη, να μελετάει τα οικονομικά στοιχεία του πελάτη και μετά να δίνει (αν δίνει) πίστωση. Οι πιστώσεις θα μειωθούν σημαντικά. Δεν είναι τυχαίο ότι στην Αγγλία μιλάς για πίστωση 60 ημερών και σε νομίζουνε… τρελό.

Το πνεύμα της… αποτυχίας

Οι επιχειρήσεις θα επιλέγουν την ενοικίαση (και όχι την αγορά) παγίων στοιχείων. Θα μπει στο πνεύμα του επιχειρείν ότι η αποτυχία είναι μέσα στο παιχνίδι, ευπρόσδεκτη από μία προηγμένη επιχειρηματικά κοινωνία, οπότε ο επιχειρηματίας που δεν νοιώθει βεβαιότητα για το μέλλον, θα επιλέγει ενοικίαση και όχι αγορά παγίων στοιχείων.

Θυμίζω, τελειώνοντας, ότι υποχρεωτική πίστωση δεν δίνει κανείς. Όποιος δίνει πίστωση, ρισκάρει για να κερδίσει. Το ρίσκο ανήκει σε όλες τις επιχειρήσεις, όχι μόνο σε αυτές που λαμβάνουν πιστώσεις.

*Αναδημοσίευση από την εφημερίδα Finance & Markets Voice της Πέμπτης 10 Δεκεμβρίου 2015. 

πηγή e-άρθρου fmvoice

Ινίγκο Ερρεχόν: "Με το Podemos η λαϊκή πλειοψηφία πρέπει να ανακτήσει την αιχμαλωτισμένη από τις ελίτ, δημοκρατία"


Ινίγκο Ερρεχόν συνέντευξη (© The Prisma, Araceli Oliva Cazoria): Iñigo Errejón: “Podemos is not giving up on ideology” - 28.2. 2015, αναδημοσίευση από το Μετά την κρίση

΄Ενα χρόνο πριν τις εκλογές της 20.12.2015, ο γραμματέας πολιτικής στρατηγικής του Podemos προσδιόριζε το κόμμα του ως "ούτε αριστερό ούτε δεξιό". Βλέπει την εθνική αυτοδιάθεση των λαών της Ισπανίας ως νόμιμο δικαίωμα τους. Υποστηρίζει ότι τα πολιτικά μοντέλα της Λατινικής Αμερικής δεν ταιριάζουν στην Ισπανία, γιατί σε αντίθεση με τις χώρες στην αμερικανική ήπειρο, στην Ισπανία τίθεται ζήτημα να ανακτηθούν οι δημοκρατικοί θεσμοί και όχι να επανεφευρεθούν εκ του μηδενός.

Το Podemos γεννήθηκε σε αντίθεση με τα παραδοσιακά πολιτικά κόμματα στην Ισπανία, τα οποία αναφέρετε ως η «κάστα». Ποιες διαφορές από αυτά έχει το Podemos; 

Το Podemos γεννήθηκε ουσιαστικά ως μια δημοκρατική εξέγερση. Η δημοκρατία στην Ισπανία έχει αιχμαλωτισθεί από πολύ ισχυρούς ανθρώπους, οι οποίοι, αν και δεν παρουσιάζονται ως υποψήφιοι στις εκλογές, εδώ και πολλά χρόνια συνεχώς διασφαλίζουν ότι οι νόμοι, οι δημόσιες συμβάσεις και σε γενικές γραμμές η ομαλή λειτουργία των θεσμών μας, λειτουργούν προς όφελός τους. 

Υποστηρίζουμε ότι πρέπει να μαθαίνουμε από τα λάθη του παρελθόντος, όχι επειδή είμαστε καλύτεροι από τους ανθρώπους που ήρθαν πριν από εμάς, αλλά επειδή κάθε πολιτικός κύκλος φτάνει κάποτε στο τέλος του. Εμείς έχουμε μάθει από τα λάθη του προηγούμενου κύκλου. 

Συνεπώς, για να αντιμετωπίσουμε την υφαρπαγή των θεσμών μας από τις προνομιούχες ομάδες, χρειαζόμαστε καλύτερες δεοντολογικές-ηθικές δεσμεύσεις και βελτίωση των θεσμικών ελέγχων. Με άλλα λόγια, πρέπει να καταπολεμήσουμε τη διαφθορά. Και χρειαζόμαστε ένα εκλογικό σώμα καλύτερα ενημερωμένο και πιο δραστήριο.

Τα προβλήματα δεν θα λυθούν με την αντικατάσταση μιας γενιάς πολιτικών από την άλλη, αλλά με τη διασφάλιση ότι το εκλογικό σώμα θα είναι πιο απαιτητικό και ότι θα ανακτήσει και πάλι την ικανότητα να ελέγχει την πολιτική εξουσία.

Αυτή η ιδέα περί «πολιτικής κάστας» έχει οδηγήσει σε μια κρίση εμπιστοσύνης προς τα καθιερωμένα κόμματα. Ωστόσο, μέσα σ' αυτό το πλαίσιο της θεσμικής κρίσης, το Podemos δεν κάλεσε τους πολίτες να διαδηλώσουν διαμαρτυρόμενοι εναντίον των κομμάτων, αλλά αντίθετα, για να στηρίξουν ένα άλλο πολιτικό κόμμα. Αυτό δεν είναι κάπως ριψοκίνδυνο; Γιατί πήρατε τέτοια απόφαση τώρα; 

Ναι, ήταν ασφαλώς ριψοκίνδυνο, αλλά το 2015 μπορεί να είναι χρονιά πολιτικής αλλαγής. Αυτό δεν σημαίνει μόνον ότι θα κερδίσει τις εκλογές ένα διαφορετικό κόμμα, αλλά ότι διαμορφώνεται ένα εκλογικό σώμα που θα διεκδικήσει τα δικαιώματά του. Γι αυτό το λόγο, σκεφτήκαμε ότι ο καλύτερος τρόπος για να ξεκινήσει η χρονιά του 2015 ήταν ήταν η πρόσκληση σε μια διαδήλωση. 

Και εκτός αυτού, το σημαντικό αυτής της διαδήλωσης στη Μαδρίτη ήταν, ότι ανάμεσα στους ανθρώπους που συμμετείχαν ήταν και πάρα πολλοί ψηφοφόροι του Σοσιαλιστικού Εργατικού (PSOE) και του Λαικού Κόμματος (PP). Δεν έχει τόση σημασία για μας η πολιτική προέλευση των ανθρώπων, όσο το γεγονός ότι βαδίζουμε μαζί. Δεύτερον, ήταν σημαντικό για μας το γεγονός ότι δεν ήταν μια τυπική διαδήλωση. Το ζητούμενο δεν ήταν να έλθουν και να παραπονεθούν ή να διαμαρτυρηθούν για κάτι. Το ζητούμενο ήταν να ξεκινήσει ένας νέος πολιτικός κύκλος. 

Πιστεύουμε ότι τώρα υπάρχουν οι συνθήκες για μια νέα πλειοψηφία, ότι αυτή η πλειοψηφία μπορεί να ανακτήσει τη διακυβέρνηση της χώρας και να τη βάλει στην υπηρεσία των πολιτών - και όχι για να εξυπηρετεί αυτούς τους ανθρώπους, οι οποίοι κατά τη διάρκεια της χειρότερης κρίσης των τελευταίων δεκαετιών έχουν κερδίσει περισσότερα από κάθε άλλη εποχή.

Είναι το Podemos ένα εθνικιστικό κόμμα;

Είναι ένα κόμμα που υποστηρίζει την [εθνική και λαϊκή] κυριαρχία, η οποία αποκαθιστά την έννοια του εθνικού κράτους, διότι δεν έχει κανένα νόημα να μιλάμε συνεχώς για την Ισπανία ή να φοράμε την ισπανική σημαία σε ένα βραχιόλι, την ώρα που κανείς δεν ενδιαφέρεται για τους ανθρώπους.

Για να έχουμε μια χώρα και να είμαστε περήφανοι γι' αυτήν, πρέπει στη χώρα αυτή η εκπαίδευση να είναι προσβάσιμη για όλους, οι οικογένειες να μην χάνουν τα σπίτια τους και οι άνθρωποι να έχουν αξιοπρεπείς θέσεις εργασίας.Οι άνθρωποι στη χώρα αυτή να μη χρειάζεται να αυτο-ταπεινώνονται ή να φοβούνται ότι τον επόμενο μήνα θα μείνουν χωρίς δουλειά.

Γι' αυτό, είναι απαραίτητο να ανακτήσουμε την ιδέα μιας ισχυρής χώρας που θα έχει ως βάση την ιδιότητα του πολίτη και τις κοινωφελείς δημόσιες υπηρεσίες. Είμαστε πολύ περήφανοι για τη χώρα μας και για το λαό μας και πιστεύουμε ότι οι ελίτ δεν τους αντιπροσωπεύουν.

Είναι αυτή η ιδέα για ισπανικό εθνικό κράτος συμβατή με την υποστήριξη του δικαιώματος των διαφορετικών εθνών που συνυπάρχουν μέσα στην Ισπανία να αποφασίσουν για το μέλλον τους;

Νομίζουμε ναι, επειδή η Ισπανία είναι μια πολυεθνική χώρα όπου ζουν μαζίδιαφορετικές κοινότητες με πολύ διαφορετικά συναισθήματα: είναι λαοί οι οποίοι κατανοούν τους εαυτούς τους ως έθνη, που έχουν κάθε δικαίωμα να θέλουν να οικοδομήσουν τα δικά τους εθνικά σχέδια.

Θέλουμε να οικοδομήσουμε μια διαφοροποιημένη, πλουραλιστική και πολυεθνική Ισπανία μαζί με όλους, αλλά αναγνωρίζουμε ότι ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτό είναι μέσω της συμφωνίας και όχι επιτιθέμενοι εναντίον των άλλων ή προσβάλλοντας οποιονδήποτε.

Και το πιο σημαντικό είναι το εξής: αυτό το είδος Ισπανίας είναι το πιο ελκυστικό για να ζείς· όχι το άλλο είδος Ισπανίας, στο οποίο όσοι παριστάνουν τους πατριώτες κατά τη διάρκεια των εκλογών, είναι πατριώτες μόνον για να αυτοδιαφημίζονται ή για να επωφελούνται από τον «πατριωτισμό» τους, ενώ ταυτόχρονα έχουν ελβετικούς τραπεζικούς λογαριασμούς.

Το Podemos ορίζει τον εαυτό του ως «ούτε αριστερό, ούτε δεξιό» κόμμα. Είναι αυτό εκλογική στρατηγική ή το τέλος των παλαιών ιδεολογικών διαχωρισμών;

Η χώρα μας βιώνει τώρα μιαν ιδιαίτερη περίοδο. Οι προνομιούχες ομάδες έχουν θέσει υπό ομηρία τη δημοκρατία. Δεν τίθεται τώρα ζήτημα να ομαδοποιηθούμε σύμφωνα με τις παλαιές διαιρέσεις, αλλά να ανοικοδομήσουμε την [εθνική και λαϊκή] κυριαρχία μας και να θέσουμε τους θεσμούς μας και πάλι στην υπηρεσία του εκλογικού σώματος.
Για να το πετύχουμε αυτό χρειαζόμαστε μια ευρεία συμφωνία μεταξύ των πολιτών, από όπου και αν προέρχονται, και αυτό σημαίνει ότι απλώνουμε το χέρι μας καλοσωρίζοντας όλους. Όταν θέλει να φέρει κανείς σε πέρας ένα ένα τέτοιο έργο, αυτό δεν γίνεται με το να πάρει μαζί του μόνον εκείνους που στέκονται ήδη κάτω από ένα κοινό πανό, αλλά πρέπει να ενώσει όλο το λαό μας.

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς αριστερός για να καταλάβει ότι οι τράπεζες που διασώθηκαν με τα χρήματά μας δεν πρέπει να διώχνουν τους ανθρώπους από τα σπίτια τους. Επίσης, δεν χρειάζεται να είναι αριστερός για να πεί ότι σε μια χώρα όπου υπάρχει δικαιοσύνη, οι δικαστές πρέπει να μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους χωρίς να φοβούνται την πίεση της κυβέρνησης. Αυτό δεν είναι ιδεολογική παραίτηση, αλλά η αναγνώριση ότι οι νέες μεταφορές παράγουν νέες έννοιες.

Ας μιλήσουμε για τη διαφθορά. Βλέπουμε επίσης τώρα και μια δυσφημιστική εκστρατεία εναντίον του Podemos γύρω απο το ίδιο θέμα. Μήπως υπάρχουν ζητήματα και μέσα στο κόμμα σας που πρέπει να τα επιλύσετε;

Συμβαίνει κάτι πολύ ανησυχητικό, που είναι η χρήση των πολιτικών θεσμικών οργάνων για να διοχετεύουν στη δημοσιότητα έγγραφα κατά των πολιτικών αντιπάλων. Στην πολιτική επιστήμη, αυτό είναι ένα από τα στοιχεία που διακρίνουν τα δημοκρατικά πολιτεύματα από τα απολυταρχικά. 

Το καλύτερο πράγμα που μπορούν να σκεφτούν οι παραδοσιακές πολιτικές ελίτ της Ισπανίας για να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους ενάντια στην πιθανότητα αλλαγής, είναι να μας κατηγορούν ότι είμαστε κι εμείς σαν αυτές. Είναι μια ελίτ η οποία δεν μπορεί να πείσει τους ανθρώπους [με επιχειρήματα] και γι αυτό χρησιμοποιούν τον εκφοβισμό ως υποκατάστατο.

Υπάρχει κάποια ομοιότητα μεταξύ των χωρών της Νότιας Αμερικής και των χωρών της Νότιας Ευρώπης;

Υπάρχει μια πολιτική ομοιότητα, ότι η εθνική κυριαρχία έχει παραδοθεί σε οικονομικές δυνάμεις, οι οποίες δεν έχουν το παραμικρό ενδιαφέρον για να ζεί καλά ο λαός στην Ισπανία, ούτε για να βγούμε από την κρίση, επειδή αυτές κερδίζουν από την κρίση περισσότερο από κάθε άλλη φορά.
Όμως υπάρχουν θεμελιώδεις γεωπολιτικές, οικονομικές και θεσμικές διαφορές με τη Λατινική Αμερική.

Γι' αυτό το λόγο, η αλλαγή που απαιτείται εδώ, δεν χρειάζεται να είναι τόσο απότομη, ούτε τόσο ριζοσπαστική. Εμείς χρειαζόμαστε μια αλλαγή για να αποκατασταθούν οι ικανότητες των θεσμικών μας οργάνων, αλλά δεν είμαστε αναγκασμένοι να τα ξαναχτίσουμε εκ του μηδενός, όπως στη Λατινική Αμερική. 

Πράγμα που σημαίνει ότι τα μοντέλα της Λατινικής Αμερικής δεν ταιριάζουν για την Ισπανία επειδή εμείς δεν είμαστε σε μια τέτοια απελπιστική κατάσταση.Ο μόνος τρόπος για να αποφύγει η Ισπανία να φτάσει και αυτή στην κατάσταση στην οποία έχει φέρει τις χώρες της Λατινικής Αμερικής ο νεοφιλελευθερισμός,είναι να ανοίξει τις πόρτες για πολιτική αλλαγή.

Πολλοί νέοι Ισπανοί μεταναστεύουν στο Ηνωμένο Βασίλειο λόγω της έλλειψης προοπτικών εργασίας στην Ισπανία. Αν το Podemos κερδίζει τις επόμενες γενικές εκλογές, τι ελπίδα θα έχουν αυτοί οι νέοι;

Αυτή είναι μία από τις σημαντικότερες προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε: να οικοδομήσουμε μια χώρα στην οποία οι νέοι μας θα μπορούν να επιστρέψουν, γιατί δεν υπάρχει καμία ελπίδα για την Ισπανία, άν μείνει χωρίς τους καλύτερους νέους της.

Όμως για να συμβεί αυτό, χρειαζόμαστε μια κυβέρνηση η οποία θα κατευθύνει τα χρήματα της όχι προς την κερδοσκοπία, αλλά προς επενδύσεις σε μια νέα οικονομία, σε παραγωγικούς τομείς, στην οικονομία της γνώσης - με άλλα λόγια, σε τομείς που θα επιτρέψουν στους νέους μας και να είναι καλύτερα καταρτισμένοι, αλλά και να επιστρέψουν και να είναι παραγωγικοί στην Ισπανία.

Δεν είναι μόνον ζήτημα δικαιοσύνης αλλά και της ανάπτυξης, διότι δεν θα υπάρξει καμία ανάπτυξη στην Ισπανία, εκτός εάν οι νέοι μας είναι καλύτερα εκπαιδευμένοι.


 Σημειώσεις:

Το Podemos (Μπορούμε), που έφερε φρέσκο αέρα στην πολιτική ατμόσφαιρα της Ισπανίας, ιδρύθηκε τον Ιανουάριο του 2014, εκφράζοντας την αντίθεση στις περικοπές των κοινωνικών υπηρεσιών, οι οποίες τέθηκαν σε εφαρμογή μετά την εμφάνιση της οικονομικής κρίσης το 2008. Όμως αυτές οι περικοπές επιδείνωσαν την κατάσταση των πιο ευάλωτων ανθρώπων, χωρίς να επιφέρουν ανάσχεση της κρίσης. Από την αρχή της κρίσης, πάνω από 5 εκατομμύρια έμειναν άνεργοι και 400.000 οικογένειες έχασαν τη στέγη τους. Η κατάσταση αυτή όξυνε τη δυσαρέσκεια των ανθρώπων, η οποία εκδηλώθηκε πρώτα στους δρόμους της Μαδρίτης με το κίνημα 11 Μ (Μαΐου) και αργότερα με τον σχηματισμό του Podemos και την λαϊκή υποστήριξη προς το αντι-νεοφιλελεύθερο πρόγραμμά του.

Ο Errejón μίλησε στο Prisma ευρισκόμενος στην Αγγλία, όπου κλήθηκε να μιλήσει για το θέμα «Ηγεμονία και Λαϊκισμός» στο Πανεπιστήμιο του Essex.

Araceli Oliva Cazoria

O Íñigo Errejón γεννήθηκε στη Μαδρίτη και είναι ερευνητής της Πολιτικής Επστήμης. Διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Complutense της Μαδρίτης. Διετέλεσε μέλος κινήσεων της Αριστεράς και δραστηριοποιήθηκε παλαιότερα σε διεθνείς εκδηλώσεις σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις. Η είσοδός του στην πολιτική συνέβη όταν ο ηγέτης του Podemos Pablo Iglesias τον επέλεξε ως διευθυντή της εκστρατείας για τις ευρωεκλογές του 2014. Ήταν η πρώτη επιτυχία, με 1,2 εκατομμύρια ψήφων, που απέδωσαν 5 ευρωβουλευτές. Στο κόμμαPodemos έχει σήμερα τη θέση του γραμματέα πολιτικής στρατηγικής

Η Araceli Oliva Cazoria σπούδασε δημοσιογραφία (Universidad Complutense de Madrid) και πολιτική επιστήμη (University of Essex). Εργάζεται ως δημοσιογράφος στο Colchester.


Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2015

Αγαπημένα χριστουγεννιάτικα παραμύθια: "Ο αυτοδημιούργητος Κυριάκος"


του Δημήτρη Σούλτα*

Εντάξει κυκλοφορούν πολλά παραμύθια στις γιορτές, αλλά το αγαπημένο μου είναι το "Ο αυτοδημιούργητος Κυριάκος". 

Μια ιστορία για τον Γολγοθά ενός παιδιού που αναγκάστηκε να πάει σχολείο στο Κολλέγιο Αθηνών, να ξενιτευτεί μετά για να σπουδάσει στο Χάρβαρντ και στο Στάνφορντ. 

Και αργότερα επιστρέφοντας στην Ελλάδα, ανέλαβε διευθυντικές θέσεις σε τράπεζες ήδη από τα 30 του, όπως συμβαίνει σε κάθε παιδί με σπουδές που τυχαίνει, εντελώς συμπτωματικά, να έχει διατελέσει ο πατέρας του πρωθυπουργός. 

Εκεί στην μοναξιά της διευθυντικής πολυθρόνας λαξεύτηκε ο χαρακτήρ του, εκεί έδωσε και τον δύσκολο αγώνα να αποδείξει ότι είναι ένα παιδί που το όνομα του δεν επηρέασε καθόλου την καριέρα του.

Και ύστερα, αφού ψήθηκε στην ιδιωτική πρωτοβουλία, κατέβηκε στις εκλογές και αμέσως βγήκε πρώτος βουλευτής στην μεγαλύτερη εκλογική περιφέρεια της χώρας. 

Ένας άθλος, που προφανώς δεν είχε καμία σχέση με το όνομα του.

Και τώρα, αυτό το παιδί, που έστυψε την πέτρα, μόνος σου, χωρίς μέσα, χωρίς βοήθεια, χωρίς στηρίγματα μπαίνει στη μάχη της αρχηγίας του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. 

Μόνος, πλούσιος σε εμπειρίες, αποφασισμένος και κυρίως αυτοδημιούργητος. 

Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς χειρότερα!


*dimitris.soultas

Σχόλιο ΑΣ: Ναι, αυτό το παραμύθι που το κρατικοδίαιτο μητσοτακέϊκο (όλοι πολυ-δημόσιοι υπάλληλοι ή πολυσυνταξιούχοι του δημοσίου) εκφράζει και στηρίζει την ιδιωτική οικονομία/πρωτοβουλία μόνο ως ελληνικό ανέκδοτο μπορεί να εκληφθεί... 

Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2015

Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2015

Ο δρόμος της "ανατρεπτικής ενσωμάτωσης", του αγώνα της Αριστεράς μέσα από τους θεσμούς


"η αντίσταση των Ελλήνων είναι παραδειγματική για ολόκληρη την Ευρώπη. Χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ δεν θα υπήρχε το Ποδέμος στην Ισπανία να διοικεί όλες τις μεγάλες πόλεις, δε θα υπήρχε αντίσταση στην Ιταλία, το μέτωπο της αριστεράς με τον Μελανσόν στη Γαλλία και σίγουρα δεν θα είχε το κόμμα της αριστεράς στη Γερμανία τόσο μεγάλη σημασία χωρίς την παραδειγματική αντίσταση του ελληνικού λαού κατά του μνημονίου."


Συνέντευξη του Ελβετού πολέμιου της παγκοσμιοποίησης και μέλους της Συμβουλευτικής Επιτροπής του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, Ζαν Ζιγκλέρ στο Αθηναϊκό – Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων και στον δημοσιογράφο Αντώνη Πολυχρονάκη:

-Κύριε Ζιγκλέρ, πως έγινε ένας Ελβετός από εύπορη οικογένεια επαναστάτης;

Μεγάλωσα σε μια μικρή ελβετική πόλη κοντά στη Βέρνη, σε ένα στοργικό καλβινιστικό σπίτι. Ο πατέρας μου ήταν πρόεδρος δικαστηρίου και αξιωματικός του ελβετικού στρατού. Οταν ήμουν δεκατεσσάρων ετών είδα στην κεντρική πλατεία φτωχούς αγρότες να πουλούν τα παιδιά τους σε δημοπρασία σα να ήταν ζώα στους πλούσιους, οι οποίοι τα εκμεταλλεύονταν και τα κακομεταχειρίζονταν. Ρώτησα τον πατέρα μου γιατί και μου είπε ότι μεν είναι τρομερό, αλλά αυτή είναι η τάξη του κόσμου, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Πρόκειται για την καλβινιστική διδασκαλία του «απόλυτου προορισμού». Σώζονται μόνον εκείνοι τους οποίους εκ των προτέρων έχει καθορίσει ο Θεός. Ως έφηβος δεν μπορούσα να το ανεχτώ και στα δεκαέξι έφυγα από το σπίτι.

-Και πού πήγατε;

Στο Παρίσι. Κουβαλούσα κιβώτια σε ένα κατάστημα τροφίμων και παράλληλα σπούδαζα. Εγινα μέλος της φοιτητικής κομμουνιστικής νεολαίας στην οποία έκανε ομιλίες ο Ζαν Πολ Σαρτρ και η Σιμόν ντε Μπωβουάρ. Εκεί τους γνώρισα. Συμμετείχα επίσης σε μια μπριγάδα αλληλεγγύης της σοσιαλιστικής διεθνούς για εθελοντική επεξεργασία ζαχαροκάλαμου στην Κούβα. Εκεί πρωτοείδα τον Τσε Γκεβάρα. Στην πρώτη παγκόσμια διάσκεψη για τη ζάχαρη το 1964 στη Γενεύη ήταν ο επικεφαλής της αντιπροσωπείας της Κούβας και μου ανέθεσαν να είμαι ο οδηγός του. Οταν έφευγε του ζήτησα να με πάρει μαζί του, αλλά εκείνος έδειξε τις διαφημίσεις των τραπεζών, μου είπε «εκεί είναι ο εγκέφαλος του θηρίου, εδώ γεννήθηκες, εδώ πρέπει να δώσεις τον αγώνα σου» και έφυγε.

-Και πώς αντιδράσατε;

Ένοιωσα βαθιά προσβεβλημένος, διότι ο Τσε με έπαιρνε για έναν άχρηστο αστό, αλλά μου έσωσε τη ζωή, διότι αφού δεν είχα στρατιωτική εκπαίδευση σύντομα θα βρισκόμουν νεκρός σε κάποια χώρα της Λατινικής Αμερικής και δεν θα ήμουν καθόλου χρήσιμος. Ακολούθησα τη συμβουλή του και επέλεξα τον δρόμο της «ανατρεπτικής ενσωμάτωσης», του αγώνα μέσα από τους θεσμούς. Εξελέγην στο κοινοβούλιο, έγινα καθηγητής στα πανεπιστήμια της Γενεύης και της Σορβόννη στο Παρίσι, έγραψα βιβλία και υπερασπίστηκα το δίκαιο των κατατρεγμένων παντού.



-Στα βιβλία σας επικρίνετε και τη χώρα σας…

Η Ελβετία είναι μια πολύ διεφθαρμένη χώρα. Είναι η δεύτερη πλουσιότερη χώρα στον κόσμο μετά το Κουβέιτ. Ο δικός της ορυκτός της πλούτος είναι τα αιματοβαμμένο χρήματα των δικτατόρων, των διεθνών μαφιόζικων καρτέλ ξεπλύματος χρήματος, των φοροφυγάδων από τις γύρω βιομηχανικές χώρες και της ρωσικής ολιγαρχίας. Σημειώστε επίσης ότι το 27% των εξωχώριων εταιρειών έχουν την έδρα τους στην Ελβετία ή διοικούνται μέσω των ελβετικών τραπεζών. Πρόκειται για αιματοβαμμένα λεφτά, την ώρα που τα παιδιά στον τρίτο κόσμο πεθαίνουν από ασιτία. Αλλά και Έλληνες έχουν τα λεφτά τους επίσης στην Ελβετία, δεν πληρώνουν φόρους και τελικά υποφέρει ο λαός. Η Ελλάδα έχει μεταβληθεί σε προτεκτοράτο και το 40% ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Αυτό έχει να κάνει και με τη λεηλασία των ελληνικών ταμείων από τις ελβετικές τράπεζες.

-Το τελευταίο σας βιβλίο έχει τον τίτλο «Άλλαξε το κόσμο». Σε τι κόσμο ζούμε και γιατί πρέπει να τον αλλάξουμε;

Ζούμε σε μια κανιβαλική παγκόσμια τάξη. Οι παραγωγικές δυνάμεις αυτού του πλανήτη αυξήθηκαν απίστευτα από την έναρξη της παγκοσμιοποίησης. Μέχρι την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, ο οποίος στην πραγματικότητα ήταν μια αστυνομοκρατούμενη δικτατορία, ο αρπακτικός καπιταλισμός περιοριζόταν στο λεγόμενο δυτικό κόσμο. Μετά απλώθηκε στον κόσμο σα μια πυρκαγιά. Δημιούργησε ένα ρυθμιστικό πλαίσιο, την παγκόσμια αγορά και επιβλήθηκε με μια θεωρία νομιμοποίησης, το λεγόμενο νεοφιλελευθερισμό. Σύμφωνα με αυτή δεν είναι οι άνθρωποι εκείνοι οι οποίοι διαμορφώνουν την πολιτική και την οικονομία, αλλά οι αγορές ως φυσικός νόμος.

-Με ποιο αποτέλεσμα;

Το αποτέλεσμα είναι ότι ήδη στην πρώτη δεκαετία της παγκοσμιοποίησης, το παγκόσμιο εμπόριο τριπλασιάστηκε, η κατανάλωση ενέργειας διπλασιάζεται κάθε τέσσερα χρόνια και το παγκόσμιο ακαθάριστο προϊόν υπερδιπλασιάστηκε. Οι χρηματοπιστωτικές ολιγαρχίες χειραφετήθηκαν, σήμερα κυριαρχούν στον κόσμο και έχουν μια τέτοια δύναμη που δεν είχε ποτέ ένας βασιλιάς, ένας αυτοκράτορας ή ένας πάπας στην ιστορία της ανθρωπότητας.

-Δηλαδή πιο συγκεκριμένα;

Οι πεντακόσιοι μεγαλύτεροι ιδιωτικοί επιχειρηματικοί όμιλοι κατέχουν το 52% του παγκόσμιου πλούτου και δεν υπόκεινται σε κανέναν έλεγχο. Εχουν εγκαθιδρύσει μια παγκόσμια δικτατορία σε αυτόν το πλανήτη. Και την ίδια στιγμή, με αυτήν την ανήκουστη συγκέντρωση πλούτου, τη συγκέντρωση ιδεολογικού, οικονομικού, πολιτικού και στρατιωτικού ελέγχου κρατών και λαών παγκοσμίως, ολόκληρες χώρες βυθίζονται σε μιαν απίστευτη δυστυχία. Κάθε πέντε δευτερόλεπτα, πέρυσι, πέθαινε ένα παιδί κάτω των δέκα ετών στον κόσμο από πείνα, σύμφωνα με τον οργανισμό διατροφής του ΟΗΕ. Από τα 7,3 δισεκατομμύρια των κατοίκων της γης το ένα υποσιτίζεται, εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπων υποφέρουν από δίψα, πόλεμο, αρρώστιες, ενώ η παγκόσμια γεωργική παραγωγή θα μπορούσε άνετα να θρέψει δώδεκα δισεκατομμύρια ανθρώπους περίπου, δηλαδή το διπλάσιο σχεδόν πληθυσμό της γης. Κάθε στιγμή που μιλάμε, πεθαίνει ένα παιδί, δηλαδή δολοφονείται. Πρόσφατα μάλιστα ήμουν στο ανατολικό Κογκό, στη Γκόμα, μια πόλη μεγαλύτερη από τη Ζυρίχη, όπου δεν υπάρχει ούτε καν ένα νοσοκομείο. Οι αχρείοι που βρίσκονται στην εξουσία στην Κινσάσα λεηλατούν το λαό και τα αιματοβαμμένα χρήματά τους έρχονται εδώ και γίνονται μέρος του ελβετικού πλούτου. Δεν μπορώ να το ανεχτώ. Γι αυτό χαρακτηρίζω αυτήν τη νέα παγκόσμια τάξη κανιβαλική. Επειδή σκοτώνει και μάλιστα χωρίς κανένα λόγο. Και γι΄ αυτό πρέπει να γκρεμισθεί εκ βάθρων…

-Και πως μπορεί να γίνει αυτό κύριε Ζιγκλέρ, τι προτείνετε;

Ο Ζαν Πολ Σαρτρ λέει «αναγνωρίστε τον εχθρό, πολεμήστε τον εχθρό». Πρέπει να εξηγήσουμε στους ανθρώπους πως λειτουργεί αυτή η κανιβαλική παγκόσμια τάξη. Οι μάζες πρέπει να αλλάξουν τον κόσμο. Νομίζω πως η αντιπροσωπευτική δυτική δημοκρατία, όπως την περιέγραψε ο Ζαν-Ζακ Ρουσώ στο «Κοινωνικό συμβόλαιο», είναι στα τελευταία της. Η ελπίδα δεν βρίσκεται στα εθνικά κράτη, αυτά έχουν γίνει αποικίες, συμπεριλαμβανομένων και των μεγάλων. Ο Αμερικανός πρόεδρος κάνει ό,τι του υπαγορεύουν ο μεγάλες πολυεθνικές σε όλα τα επίπεδα. Ζούμε σε έναν κανιβαλικό κόσμο, αλλά υπάρχει ελπίδα. Η μεγάλη ελπίδα είναι η πλανητική κοινωνία των πολιτών και τα μέτωπα αντίστασης. Η αλληλεγγύη και η ταύτιση με τον άλλο έχουν κλονιστεί από την παράφρονα νεοφιλελεύθερη ιδεολογία, αλλά όπως έχει πεί ο Γερμανός φιλόσοφος Ιμάνουελ Κάντ οι απάνθρωπες πράξεις δεν καταστρέφουν ποτέ την ίδια την ανθρωπιά.

-Ποια είναι η γνώμη σας για την κατάσταση στην Ελλάδα;

Τρέφω μεγάλη εκτίμηση για τον ελληνικό λαό, όχι μόνο για τη μεγάλη του ιστορία και την τεράστια συμβολή του στον πολιτισμό. Οι Έλληνες ξεσηκώθηκαν κατά των ναζί, έδειξαν απίστευτο θάρρος στον εμφύλιο πόλεμο κατά των Άγγλων, μετά εναντιώθηκαν και έδιωξαν τη δικτατορία των συνταγματαρχών και αντιστάθηκαν και τώρα. Ο ελληνικός λαός δεν γονάτισε και γι΄ αυτό λέω πως δημιουργείται μια ελπίδα με την κοινωνία των πολιτών, με τα νέα κοινωνικά κινήματα, την Greenpeace, την Attac, τη Διεθνή Αμνηστία, αλλά και με το αντιστασιακό κίνημα των Ελλήνων κατά της μετατροπής της χώρας τους σε προτεκτοράτο. Ζούμε σε δημοκρατίες με ελλείμματα, αλλά έχουμε όλα τα όπλα για να πολεμήσουμε τις ολιγαρχίες. Δεν υπάρχει αδυναμία στις δημοκρατίες. Μόνο μια αποξενωμένη, μη αφυπνισμένη συνείδηση πιστεύει στην αδυναμία της αντίδρασης.

-Ποια νομίζετε ότι είναι η λύση τώρα για την Ελλάδα;

Όταν το εξωτερικό χρέος της Ελλάδας είναι τριπλάσιο του ΑΕΠ της υπάρχει μόνο μια λύση για το μέλλον, το κούρεμα του χρέους. Να το περικόψουν δραστικά, να το διαλύσουν, για να δώσουν στην Ελλάδα την ευκαιρία της ανοικοδόμησης. Πρέπει η κοινωνία των πολιτών σε όλες της ευρωπαϊκές χώρες να δείξει αλληλεγγύη, να πιέσει τις κυβερνήσεις και τις Βρυξέλλες ώστε να γίνει διαγραφή του ελληνικού χρέους για να καταργηθεί το προτεκτοράτο. Αυτός είναι ο δρόμος, ο καθένας τον ξέρει, πρέπει ο καθένας να ξεσηκωθεί παντού. Είναι ρεαλιστικό, δεν είναι ουτοπικό. Μπορεί να γίνει. Οι διανοούμενοι έχουν το καθήκον να αποκαλύψουν την αλήθεια, να αποκαλύψουν ότι πρόκειται για καθαρή άσκηση βίας, για μια καθαρή δικτατορική στρατηγική λεηλασίας και ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος έχει μια εγκληματική διάσταση.

-Πού βρίσκεται αλήθεια τη δύναμη να αγωνίζεσθε για τις ιδέες σας;

Καταρχάς ανήκω στους προνομιούχους των προνομιούχων και είχα όλες τις ανέσεις για να εξελιχθώ, να αποκτήσω το βήμα για να διαδίδω τις ιδέες μου. Αυτό που μας χωρίζει, όμως, από τους άλλους, είναι μόνο η σύμπτωση της γέννησης σε ένα συγκεκριμένο περιβάλλον.

-Αλήθεια, πώς δεν σας έχουν πετάξει έξω από τον ΟΗΕ μέχρι τώρα;

Επειδή η πλειοψηφία είναι κράτη του τρίτου κόσμου που υποφέρουν. Οι Αμερικανοί και οι δυτικοευρωπαίοι έχουν κάνει τα πάντα να με διώξουν, αλλά δεν το κατάφεραν.

-Θα θέλατε να στείλετε ένα μήνυμα προς τους Έλληνες;

Θα ήταν υπεροπτικό να το κάνω. Θέλω όμως να πω, ότι η αντίσταση των Ελλήνων είναι παραδειγματική για ολόκληρη την Ευρώπη. Χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ δεν θα υπήρχε το Ποδέμος στην Ισπανία να διοικεί όλες τις μεγάλες πόλεις στην Ισπανία, δε θα υπήρχε αντίσταση στην Ιταλία, το μέτωπο της αριστεράς με τον Μελανσόν στη Γαλλία και σίγουρα δεν θα είχε το κόμμα της αριστεράς στη Γερμανία τόσο μεγάλη σημασία, χωρίς την παραδειγματική αντίσταση του ελληνικού λαού κατά του μνημονίου.

Η Ευρώπη οφείλει στους Έλληνες πάρα πολλά και θα δείτε πως αυτό το παράδειγμα της αντίστασης θα συμβάλλει πάρα πολύ στην ενίσχυση του αγώνα κατά του χρηματιστηριακού καπιταλισμού σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο. Είναι ένα αίσχος η μόνιμη προσβολή του ελληνικού λαού από μερίδα του Τύπου κατά της χώρας που μας δώρισε τη Δημοκρατία. Είναι το απόλυτο αίσχος να συκοφαντούνται με αυτόν τον τρόπο οι απόγονοι το Περικλή και των δημιουργών του Παρθενώνα.



Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2015

Γιώργος Σταμπουλής: Μία ανατρεπτική πρόταση για το ασφαλιστικό


Ανατρεπτική και ελπιδοφόρα πρόταση για το συνταξιοδοτικό , η οποία φέρνει τα πάνω κάτω, καλύπτοντας πλήρως τους συνταξιούχους, καταργεί τη φτώχεια στην Τρίτη ηλικία,  ανεβάζει την απασχόληση θεωρώντας απαραίτητους και τους μετανάστες , επανεκκινεί την οικονομία,  μειώνοντας την ανεργία, στηρίζει το ΕΣΥ, είναι η τεκμηριωμένη μελέτη που έχει εκπονήσει ο λέκτορας στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλίας, Γιώργος Σταμπουλής.                    
Η  πρόταση συνοψίζεται στην μετάβαση σε σύστημα με τα εξής χαρακτηριστικά: Ενιαία κρατική σύνταξη, κατάργηση ταμείων και εισφορών, με παράλληλη καθιέρωση 30ωρης εβδομαδιαίας εργασίας, χωρίς μείωση του καθαρού μισθού. Μεταβατικό στάδιο βαθμιαίας αύξησης της κρατικής σύνταξης από τα 700 ευρώ στα 1000 ή 1200 ευρώ σε 2-7 εφτά έτη. Διατήρηση κατοχυρωμένων δικαιωμάτων πρόωρης συνταξιοδότησης και συντάξεων έως τα 1500 ευρώ τουλάχιστον.                                                                                                  
Ο κ.  Σταμπουλής, όπως μας λέει , αναπτύσσει στην μελέτη του ένα εναλλακτικό σύστημα για τα Ελληνικά δεδομένα , το οποίο βασίζεται «στο επιτυχημένο σύστημα της Νέας  Ζηλανδίας, το οποίο αποτελεί ένα από τα αποτελεσματικότερα παραδείγματα στον κόσμο» και ήδη «παρόμοιο σύστημα προωθείται στην Φιλανδία, στην Σουηδία με βάση το εξάωρο», ενώ πτυχές του έχει εφαρμόσει η Αγγλία.              
Ο  ίδιος ως μέλος της Ομάδας Κοινωνικής Εργασίας και της γραμματείας Βιομηχανικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, έχει μελετήσει τα περισσότερα επιτυχημένα εργασιακά συνεταιριστικά μοντέλα στον κόσμο .

συνέντευξη  Παναγιώτης Γεωργουδής 

Νεκρός Φορντισμός

-Κύριε  Σταμπουλή, η πρότασή σας  απορρίπτει πλήρως την  κυρίαρχη λογική  συνταξιοδότησης;
- Βεβαίως, το υπάρχον μοντέλο με βάση τον Φορντισμό έχει βουλιάξει δια παντός.  Το θέμα είναι να αμυνθούμε στην αντιμετώπιση της επισφαλούς εργασίας. Μια εναλλακτική θεώρηση θα ήταν η επιδίωξη της αλλαγής της συνολικής δομής του συστήματος, με στόχο από την μία την βελτίωση της κάλυψης των συνταξιούχων και από την άλλη την μείωση της συνολικής καθαρής δημοσιονομικής δαπάνης.    Ένα τέτοιο εναλλακτικό μοντέλο προσφέρει το παράδειγμα της Νέας Ζηλανδίας, το οποίο ήδη θεωρείται παράδειγμα προς μίμηση από αρκετές χώρες, με πιο χαρακτηριστική αυτή του Ηνωμένου Βασιλείου. Η δική μου πρόταση συνδυάζει αυτήν την μετάβαση στο νέο σύστημα με μείωση του χρόνου εργασίας από το 8ωρο στο 6ωρο χωρίς μείωση των καθαρών αποδοχών.

Υπόδειγμα

- Οι επιδόσεις της Νέας Ζηλανδίας, είναι σημαντικές;
- Είναι εντυπωσιακές σχεδόν σε κάθε κριτήριο, κάλυψη του πληθυσμού ηλικιωμένων σε ποσοστό 93%, εξάλειψη της φτώχειας στην Τρίτη ηλικία, υψηλό ποσοστό αναπλήρωσης  του εισοδήματος και το μικρότερο ποσοστό δημοσιονομικής επιβάρυνσης στον κόσμο ( μικρότερο του 5 %, όταν στην Ελλάδα   είναι διπλάσιο ). Το σύστημα επίσης είναι εξαιρετικά απλό, κάθε κάτοικος που πληροί τα κριτήρια κατοίκησης ως μέρος του ενεργού οικονομικού βίου, δικαιούται σύνταξη όταν συμπληρώσει το έτος συνταξιοδότησης.   Οι συντάξεις πληρώνονται απευθείας από τον κρατικό προυπολογισμό και δεν υπάρχουν  εισφορές και Ταμεία. Η ιδιωτική ασφάλιση είναι περιορισμένη. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό πως η τελευταία απόπειρα εισαγωγής στοιχείων που θεωρούμε εδώ αυτονόητα , όπως σύστημα εισφορών με ανταποδοτικότητα στις συντάξεις, απορρίφθηκε σε δημοψήφισμα με 87%!

Συλλογικό Αγαθό

-Δηλαδή αμφισβητείται η σύνδεση του δικαιώματος στην σύνταξη με την μισθωτή απασχόληση και την αυτοαπασχόληση;                                                                                                                    
- Πλήρως.  Αντίθετα, προτείνεται η θεώρηση του συνταξιοδοτικού δικαιώματος ως συλλογικού αγαθού που συνδέεται με την συνολική «απόδοση» της οικονομικής προσπάθειας.  Επομένως η αλληλεγγύη των γενεών πρέπει να λειτουργεί αμφίδρομα, ενώ η νεότερη γενιά καλύπτει τις ανάγκες της προηγούμενης, το εύρος αυτής της κάλυψης εξαρτάται από την οικονομία,( με την ευρύτερη έννοια του όρου) που κληροδότησε η προηγούμενη στην επόμενη.        
Το νέο σύστημα θέτει σε κίνηση μια νέα λογική  και δυναμική συμπεριφοράς.
Η αύξηση της απασχόλησης προκαλεί αύξηση της κατανάλωσης και συμβάλλει στην μείωση του δημοσιονομικού κόστους. Ταυτόχρονα αύξηση της κατανάλωσης συνεπάγεται και σταδιακή αύξηση της κατώτατης και σταδιακά καθολικής σύνταξης.

Μετάβαση

- Ποιες παράμετροι τίθενται για την μετάβαση στο νέο σύστημα;
- Τίθεται μια κατώτατη σύνταξη, δίχως να θίγονται οι μεγαλύτερες συντάξεις, ενώ διατηρούνται ως έχουν οι πρόωρες.  Εξετάζονται διάφορα σενάρια  κατώτατης σύνταξης, με βασικό σενάριο σταδιακής αύξησης της κατώτατης σύνταξης από τα 700 μέχρι τα 1500 ευρώ το μήνα, για 12 μήνες.                                                                                                                      
Οι πρόωρα συνταξιοδοτούμενοι εντάσσονται ομαλά στο σύστημα, δίχως να μειώνονται οι συντάξεις τους. Οι  υψηλές συντάξεις συνεχίζονται κανονικά.                                                         
Επιπρόσθετα το μοντέλο προσομοίωσης βασίζεται στις εξής παραδοχές: Ηλικία σύνταξης είναι τα 65 έτη. Μείωση των δικαιούχων υψηλών συντάξεων 4% κατ’ έτος. Μέση φορολογία εισοδήματος 10%. Μέση φορολογία κερδών 10%. 
Ποσοστό κερδοφορίας: 10% επί των πωλήσεων μετά την αφαίρεση των φόρων κατανάλωσης.                                                            
Τάση προς κατανάλωση: 90 του διαθέσιμου εισοδήματος για μισθωτούς και συνταξιούχους. Μέσος ονομαστικός μισθός είναι 1200 ευρώ. Ποσοστό σε ηλικία σύνταξης  που δικαιούνται  σύνταξης  90%, π.χ. λόγω κατοίκησης, είτε λόγω εισοδήματος.  
Δημιουργούνται  20  θέσεις εργασίας για κάθε ένα εκατομμύριο ευρώ.  Ρυθμός οικονομικής μεγέθυνσης 1%. Πολλαπλασιαστής κατανάλωσης 1,2.

Το φάρμακο

- Το καθοριστικό κριτήριο είναι  η μείωση του χρόνου εργασίας;
- Εννοείται. Μπορεί να θεωρηθεί αντιστάθμιση σε όσους προσδοκούσαν πρόωρη συνταξιοδότηση. Ταυτόχρονα όμως αποτελεί κυρίως απάντηση στο κορυφαίο ζήτημα της ανεργίας και στο αίτημα για ανακεφαλαιοποίηση της τεχνολογικής εξέλιξης από το κοινωνικό σύνολο. Από μια τέτοια αλλαγή το μισθολογικό κόστος θα μειωθεί κατά το σύνολο των εργοδοτικών και εργατικών εισφορών.  
Στο βασικό σενάριο το σύνολο της διαφοράς πηγαίνει στην εργασία ως αύξηση των θέσεων εργασίας και του μισθού (κάτι το οποίο μπορεί να ισχύσει για τους μισθούς μέχρι χίλια ευρώ, στο πλαίσιο της πολιτικής αύξησης του βασικού μισθού). Επίσης τα βαρέα και ανθυγιεινά δεν θα  συνδυάζονται με πρόωρη συνταξιοδότηση αλλά με μειωμένη απασχόληση, π.χ. 20–25 ώρες την εβδομάδα.  
Παρομοίως το 30ωρο  σε συνδυασμό με την κατάργηση των εισφορών θα αποθαρρύνει την επιδίωξη υπερωριών.  Για την κάλυψη του αρχικού κόστους μετάβασης, το οποίο οφείλεται κυρίως στις πρόωρες και υψηλές συντάξεις, μπορούν να χρησιμοποιηθούν τα αποθεματικά  και η λοιπή περιουσία των ασφαλιστικών ταμείων, το  ΑΚΑΓΕ κ.λ.π.   Συνολικά η δημοσιονομική επιβάρυνση μειώνεται στις περισσότερες περιπτώσεις, ενώ η αναζήτηση επιπλέον πόρων θα εξασφαλίσει την μείωση του δημοσιονομικού κόστους σχεδόν σε κάθε σενάριο.  Αύξηση της απόδοσης των άμεσων πόρων στον μέσο ευρωπαϊκό όρο θα μειώσει οριστικά την δημοσιονομική πίεση.  
Η μεταβολή αυτή εξασφαλίζει και τους πόρους για καθολική υγειονομική περίθαλψη, δίχως  εισφορές και αποκλεισμούς, από τον κρατικό προϋπολογισμό. Βέβαια ο  εξορθολογισμός του ΕΣΥ, με έμφαση στην πρωτοβάθμια περίθαλψη και την πρόληψη θα μειώσει ακόμη περισσότερο το κόστος της επαυξημένης φροντίδας.  Τέλος, το προσωπικό των ταμείων θα μπορέσει να στελεχώσει υπηρεσίες όπως η Επιθεώρηση Εργασίας και οι φοροεισπρακτικοί μηχανισμοί.

Ανατροπή

-  Ποιες είναι οι επιστημονικές υποθέσεις που κάνατε και ποια τα ευρήματά σας;
- Πήραμε υπόψη μας τρία βασικά σενάρια, για μια πολιτική στην οποία η κατώτατη σύνταξη ανέρχεται σταδιακά εκατό ευρώ το μήνα ανά έτος, από τα 700 στα 1000, 1200 και 1500 ευρώ. ΄Οσο  οι υψηλότερες  συντάξεις σταδιακά εξέρχονται του συστήματος θεωρείται ότι προστίθενται στην υψηλότερη διαθέσιμη ζώνη σύνταξης. Τα σενάρια αυτά αφορούν οικονομική μεγέθυνση 0%, 1% και 2%.                                                                                               
Στη συνέχεια εξετάζεται η σημασία της μεταφοράς του οφέλους στην εργασία.  Πρώτα σε ότι αφορά στην μεταφορά της διαφοράς που προκύπτει μεταξύ του σημερινού μισθολογικού κόστους και του κόστους δίχως αύξηση των μισθών. Εν συνεχεία η επίδραση της μείωσης του χρόνου εργασίας.                                

Συμπεράσματα

- Ποια είναι τα συμπεράσματά σας ;
- Πρώτον η δαπάνη για συντάξεις ως ποσοστό του ΑΕΠ αυξάνεται και διατηρείται  περίπου κατά 3,5 μονάδες για να μειωθεί από 7,22% έως 11,75% , ενώ αυξάνεται και διατηρείται υψηλή για χαμηλά επίπεδα τελικής καθολικής σύνταξης   και για υψηλή τελική σύνταξη με μεγέθυνση 1%.  Με μηδενική μεγέθυνση η άνοδος στα 1200 ευρώ αυξάνει τον σχετικό δείκτη, ενώ για    τελική σύνταξη 1000 ευρώ  δεν υπάρχει σημαντική βελτίωση. Με μεγέθυνση 1% μια σταδιακή άνοδος της σύνταξης ακόμη και στα 1200 ευρώ δεν θα επιβαρύνει την κατάσταση ούτε όμως και θα τη βελτιώσει σημαντικά. Είναι πάντως αξιοσημείωτο ότι η συνολική δαπάνη θα μειωθεί σε επίπεδα  μικρότερα ή ίσα με το 10% του ΑΕΠ. Σε συνθήκες μεγέθυνσης 2% ετησίως, η μείωση του λόγου συνταξιοδοτικής δαπάνης προς ΑΕΠ  είναι σημαντική έως εντυπωσιακή μετά την πρώτη πενταετία.                                  
Δεύτερον η δημοσιονομική επιβάρυνση ως ποσοστό του ΑΕΠ αυξάνεται αρχικά σε όλα τα σενάρια πολιτικής για μικρό χρονικό διάστημα. Παραμένει υψηλή για υψηλή τελική σύνταξη ( άνω των 1000 ευρώ)  και μηδενική οικονομική μεγέθυνση, ενώ η κατάσταση βελτιώνεται με την οικονομική μεγέθυνση ακόμη και 1%.  Με μέσο ρυθμό μεγέθυνσης 1% η πιο χαμηλή τελική σύνταξη (1000 ευρώ) καταλήγει σε καθαρό δημοσιονομικό κόστος κάτω από 6% ενώ η μέση σύνταξη ( 1200  ευρώ) κάτω από 7%. Εν γένει μια πιο αργή αύξηση της σύνταξης θα αποδώσει πιο γρήγορα.                                                                
Τρίτον  αναπάντεχο στοιχείο είναι η σημαντική αύξηση της απασχόλησης η οποία δεν περιορίζεται στην αρχική επίδραση της μείωσης του χρόνου απασχόλησης αλλά συνεχίζεται με σημαντικό ρυθμό για λίγα ακόμη χρόνια πριν σταθεροποιηθεί η αυξητική τάση σε συνάρτηση με τον ρυθμό μεγέθυνσης (προφανώς αυτό μπορεί να αντισταθμισθεί μεσοπρόθεσμα από οργανωτικές και τεχνολογικές αλλαγές).  Εντούτοις  είναι σημαντικό να επισημανθεί ότι η αλλαγή στο σύστημα θέτει σε λειτουργία έναν ενάρετο κύκλο δημιουργίας θέσεων εργασίας, η λειτουργία του οποίου πρέπει  να ελεγχθεί σε σχέση με άλλες παραμέτρους, όπως ο πολλαπλασιαστής κατανάλωσης κ.ά. Μεγαλύτερες συντάξεις παράγουν λοιπόν περισσότερη  απασχόληση.  
Αξιοσημείωτο στοιχείο είναι πως ακόμη και με μέσους ρυθμούς μεγέθυνσης προκύπτει η ανάγκη ενίσχυσης του πληθυσμού με μετανάστευση, καθώς οι δημογραφικές προβλέψεις δείχνουν ότι αλλιώς δεν επαρκεί ο πληθυσμός για να καλύψει τις θέσεις εργασίας στην οικονομία.