Πέμπτη 31 Μαρτίου 2016

"Οικονομική μεγέθυνση": μια θρησκεία υπό εξαφάνιση


Ακόμα κι αν η οικονομική μεγέθυνση επέστρεφε στις ανεπτυγμένες χώρες, θα εμπόδιζε την επίτευξη των στόχων που έχουν τεθεί για την αποτροπή της κλιματικής αλλαγής. Αξίζει, συνεπώς, να διερευνηθούν κι άλλοι δρόμοι, οι οποίοι μπορούν να οδηγήσουν την ανθρωπότητα προς την πρόοδο.


Υπάρχουν περισσότεροι τρόποι με τους οποίους μπορεί να εξηγηθεί «η σταθερά πτωτική τάση του ρυθμού της οικονομικής μεγέθυνσης» (1) που παρατηρείται εδώ και αρκετές δεκαετίες στις πλούσιες χώρες και, πιο πρόσφατα, στις αναπτυσσόμενες. 
Ακόμα και ορισμένοι προβεβλημένοι από τα μέσα ενημέρωσης οικονομολόγοι αρχίζουν δειλά-δειλά να εξετάζουν το ενδεχόμενο να υπάρξει ένας κόσμος δίχως οικονομική μεγέθυνση (όρος ο οποίος λανθασμένα αποδίδεται στην ελληνική γλώσσα ως «οικονομική ανάπτυξη»), τουλάχιστον στις αποκαλούμενες «προηγμένες» χώρες. 

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Πωλ Κρούγκμαν και του Λάρι Σάμερς στις Ηνωμένες Πολιτείες, για τους οποίους «η μόνιμου χαρακτήρα στασιμότητα αποτελεί ένα πιθανό ενδεχόμενο» (2). 

Στη, Γαλλία, ο Τομά Πικετί προειδοποιεί: «Είναι άραγε λογικό να ποντάρουμε στην επιστροφή της οικονομικής μεγέθυνσης για να λύσουμε όλα μας τα προβλήματα; Ένα τέτοιο ενδεχόμενο δεν θα προσφέρει λύση στις σημαντικότατες προκλήσεις που καλούνται να αντιμετωπίσουν οι πλούσιες χώρες» (3). Από την πλευρά του, ο Ντανιέλ Κοέν μας παρακινεί: «Ας απαλλαγούμε από την εξάρτησή μας από την οικονομική μεγέθυνση» (4).

Όσο κι αν είναι αληθές ότι ένα –ή και μερικά– χελιδόνια δεν φέρνουν την άνοιξη, τα παραδείγματα αυτά δεν στερούνται σημασίας, παρά το γεγονός ότι κανένα δεν αναδεικνύει έναν σημαντικό παράγοντα, ο οποίος είναι σε θέση να προσφέρει τις εξηγήσεις που χρειαζόμαστε: τη δρομολογημένη εξάντληση των περισσότερων φυσικών πόρων στους οποίους στηρίζεται η οικονομική μεγέθυνση

Ο Ματιέ Οζανό, επιστήμονας ο οποίος έχει εξειδικευθεί στο ζήτημα του «oil peak» (δηλαδή της μελλοντικής κορύφωσης της παραγωγής του πετρελαίου και στη συνέχεια της φθίνουσας πορείας της) και ο Φιλίπ Μπιουί, ειδικός σε ζητήματα ορυκτών καυσίμων και μεταλλευμάτων, έχουν προβεί σε κατηγορηματικές διαπιστώσεις (5).

Ωστόσο, η λατρεία της οικονομικής μεγέθυνσης είναι τόσο βαθιά ριζωμένη μέσα στο μυαλό των πολιτικών ιθυνόντων, ώστε, ακόμα κι όταν εκφωνούν παθιασμένους λόγους για την αναγκαιότητα να αντιμετωπισθεί η κλιματική αλλαγή, σπεύδουν παράλληλα να υπενθυμίσουν ότι η οικονομική μεγέθυνση παραμένει μια επιτακτική ανάγκη. 

Τον Αύγουστο του 2015, ο Φρανσουά Ολάντ έδωσε τον τόνο κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στη Σασενάζ της Ιζέρ: «Όπως γνωρίζετε, η Γαλλία θα φιλοξενήσει τη διάσκεψη για το κλίμα. Συνεπώς, οφείλει να είναι υποδειγματική από αυτήν την άποψη. Ταυτόχρονα, η μετάβαση σε ένα διαφορετικό ενεργειακό μοντέλο και το διακύβευμα της κλιματικής αλλαγής αποτελούν επίσης μια πρόκληση για την οικονομική μεγέθυνση. Την οικονομική μεγέθυνση, εμείς επιθυμούμε να την στηρίξουμε, να την τονώσουμε. Σε τελική ανάλυση, θα βρίσκεται στο ραντεβού όταν χρησιμοποιήσουμε τα εργαλεία της μετάβασης σε ένα διαφορετικό ενεργειακό μοντέλο». 
Ο Γάλλος πρόεδρος συνέχισε χρησιμοποιώντας τη φράση «οικονομική μεγέθυνση» δεκατέσσερις φορές μέσα σε δύο λεπτά, ιδίως στο εξής απόσπασμα της ομιλίας του: «Στόχος μου είναι η μείωση της ανεργίας και η μείωση των φόρων αποτελεί επίσης έναν άλλο τρόπο για να επιτύχουμε μεγαλύτερη οικονομική μεγέθυνση. Γιατί, εάν δεν υπάρχει πλέον κατανάλωση, αν δεν υπάρχει πλέον εμπιστοσύνη, δεν θα υπάρχει πλέον οικονομική μεγέθυνση. Συνεπώς, τα πάντα συνδέονται με την οικονομική μεγέθυνση: η οικονομική μεγέθυνση μπορεί επίσης να μας επιτρέψει να προβούμε σε μειώσεις φόρων. Και οι μειώσεις των φόρων θα φέρουν ακόμα μεγαλύτερη οικονομική μεγέθυνση» (6).

Πώς είναι δυνατόν να ισχυρίζεται κανείς ότι θα φανεί υποδειγματικός στο ζήτημα της κλιματικής αλλαγής, όταν συνδέει τα πάντα με την οικονομική μεγέθυνση; Η αντίφαση δεν ενοχλεί πολλούς πολιτικούς ηγέτες, οι οποίοι ασπάζονται μια νέα θρησκεία: την «πράσινη οικονομική μεγέθυνση», αυτό το μεταβατικό στάδιο το οποίο υποτίθεται ότι θα τονώσει την οικονομική μεγέθυνση που αναμένεται να διευκολύνει τη μετάβαση σε ένα διαφορετικό ενεργειακό μοντέλο. 
Ο Αμερικανός πρόεδρος Τζορτζ Μπους είχε συνοψίσει το πιστεύω του όσον αφορά τα περιβαλλοντικά ζητήματα, στην εξής φράση: «Η οικονομική μεγέθυνση δεν είναι το πρόβλημα, αλλά η λύση» (7).

Η θεωρία ότι η «πράσινη οικονομική μεγέθυνση» είναι συμβατή με τον πεπερασμένο χαρακτήρα των φυσικών πόρων αποτελεί μύθο

Είναι προφανές ότι –απέναντι στην κλιματική αλλαγή και στις διάφορες άλλες εκδηλώσεις της οικολογικής κρίσης– θα έπρεπε να πραγματοποιηθούν μαζικές επενδύσεις στις ανανεώσιμες μορφές ενέργειας, στη μόνωση των κτηρίων, στην ενεργειακή αποτελεσματικότητα, στην αγροοικολογία, στις ήπιες μεταφορές κ.λπ., οι οποίες και θα έχουν ως αποτέλεσμα την αύξηση του συνολικού όγκου των δραστηριοτήτων αυτών των τομέων της οικονομίας. Ωστόσο, η εμφατική προβολή των τομέων των οποίων είναι επιθυμητή η επέκταση, αφήνει εκτός συζήτησης τα πιο ενοχλητικά ζητήματα. 

Ποιες δραστηριότητες και ποιοι παραγωγικοί τομείς θα πρέπει αντίστοιχα να υποστούν μείωση, δεδομένου ότι έχουν αρνητικές επιπτώσεις πάνω στο κλίμα, στη βιοποικιλότητα, στην ανθρώπινη υγεία κ.λπ.; 

Κι εξάλλου, ποια θα πρέπει να είναι η αναλογία των ορυκτών καυσίμων τα οποία θα απαιτηθεί επιτακτικά να μείνουν ανεκμετάλλευτα και να μην εξορυχθούν, εάν όντως επιθυμούμε να περιορίσουμε την ένταση της κλιματικής αλλαγής; 

Κι αν πρόκειται για ένα ποσοστό της τάξης του 60-80%, όπως υποστηρίζουν οι πλέον πρόσφατες εκτιμήσεις, ποιες θα είναι οι συνέπειες του γεγονότος πάνω στην παγκόσμια οικονομική μεγέθυνση, της οποίας η αύξηση εξακολουθεί να στηρίζεται σε εξαιρετικά μεγάλο βαθμό σε αυτά ακριβώς τα καύσιμα; 

Και, γενικότερα, ακόμα και η αδύναμη οικονομική μεγέθυνση είναι άραγε συμβατή με τα επίπεδα μείωσης των εκπομπών αερίων που συμβάλλουν στο φαινόμενο του θερμοκηπίου, τα οποία απαιτούνται σήμερα προκειμένου να μην ξεπεραστούν τα κρίσιμα όρια συγκέντρωσης αερίων στην ατμόσφαιρα;

Οι απλές προβολές που μας επιτρέπουν να καθορίσουμε τα επίπεδα αύξησης του παγκόσμιου ΑΕΠ μέχρι το 2050 –ή του κατά κεφαλήν ΑΕΠ– που είναι συμβατά με τα διάφορα σενάρια της Διακυβερνητικής Επιτροπής για την Αλλαγή του Κλίματος (IPCC), για την εξέλιξη του κλίματος του πλανήτη, οφείλονται στον οικονομολόγο Μισέλ Υσόν (8). 
Οι προβολές στηρίζονται στις υποθέσεις για τον ρυθμό μείωσης της «έντασης CO2 στο παγκόσμιο ΑΕΠ» (9). 

Συμπέρασμα: «Ο χαμηλότερος στόχος του IPCC (δηλαδή ο περιορισμός στο ήμισυ των παγκόσμιων εκπομπών αερίων την περίοδο 2010-2050) είναι δυνατόν να επιτευχθεί μονάχα μέσα από τον συνδυασμό ιδιαίτερα αισιόδοξων υποθέσεων για τον ρυθμό μείωσης της “έντασης CO2 στο ΑΕΠ” (κατά 3% ετησίως, ποσοστό που είναι διπλάσιο από εκείνο που παρατηρήθηκε κατά την τελευταία εικοσαετία) αλλά και την αποδοχή της σημαντικής επιβράδυνσης της αύξησης του κατά κεφαλήν ΑΕΠ (η οποία θα πρέπει να περιοριστεί στο 0,6% ετησίως σε παγκόσμιο επίπεδο). Όσον αφορά δε τον πλέον αισιόδοξο και απαιτητικό στόχο –τη μείωση των εκπομπών CO2κατά 85% μέχρι το 2050– φαίνεται απλούστατα ότι είναι αδύνατον να επιτευχθεί». 
Πράγματι, παρόμοια εξέλιξη θα απαιτούσε τη δραστική μείωση της έντασης CO2, καθώς και μια ξεκάθαρη μείωση του παγκόσμιου κατά κεφαλήν ΑΕΠ.

Με άλλα λόγια, η «πράσινη οικονομική μεγέθυνση» αποτελεί έναν μύθο, εάν με τη συγκόλληση των δύο όρων εννοούμε μια οικονομική μεγέθυνση η οποία είναι συμβατή και με τον πεπερασμένο χαρακτήρα των φυσικών πόρων (ορυκτά καύσιμα, μεταλλεύματα, καλλιεργήσιμη γη, δάση, νερό…) και με τον περιορισμό της κλιματικής αλλαγής και των υπόλοιπων βλαβών που υφίστανται οι ωκεανοί, η βιοποικιλότητα κ.λπ. 

Πώς όμως είναι δυνατόν να περάσουμε σε έναν κόσμο ο οποίος θα είναι απαλλαγμένος από τη λατρεία της οικονομικής μεγέθυνσης; 

Μήπως είμαστε καταδικασμένοι να αποδεχθούμε την κοινωνική οπισθοδρόμηση στο όνομα της οικολογίας;

Οι φανατικοί οπαδοί της οικονομικής μεγέθυνσης, οι οποίοι έχουν φθάσει στα όρια της θρησκοληψίας, έχουν παγιδευτεί μέσα σε σχήματα και σε πλαίσια σκέψης, σύμφωνα με τα οποία το μέλλον δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο από την ευθύγραμμη προβολή του παρελθόντος. 

Δεν φαντάζονται ότι η «ανάκαμψη της οικονομίας» μπορεί να αφορά κάτι άλλο, το οποίο θα είναι εντελώς διαφορετικό από την αύξηση των ποσοτήτων των αγαθών που παράγονται και καταναλώνονται χάρη στις έντονες διαφημιστικές καμπάνιες, στον καταναλωτισμό που στηρίζεται στον δανεισμό αλλά και στον σχεδιασμό προϊόντων με τρόπο ώστε αυτά να αχρηστεύονται πολύ γρήγορα ή να καθίστανται τεχνολογικά απαξιωμένα χωρίς να είναι δυνατή η αναβάθμισή τους (10). 

Κι αναμασούν ασταμάτητα το αγαπημένο τους επιχείρημα: εάν η οικονομική μεγέθυνση δεν είναι συνεχής και έντονη, τότε είναι αδύνατον να επιτευχθεί η μείωση της ανεργίας! 

Η τριγωνική ιδεολογική κατασκευή στην οποία στηρίζεται ο σοσιαλ-νεοφιλελευθερισμός από τον οποίο εμπνέεται η σοσιαλδημοκρατία «η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων πυροδοτεί την οικονομική μεγέθυνση, η οποία δημιουργεί θέσεις εργασίας»– είναι εξοργιστικά απλοϊκή. Παρ’ όλα αυτά, δεν παύει να αποτελεί σήμερα τον κύριο προσανατολισμό των πολιτικών αποφάσεων.

Στην πραγματικότητα, οι πρωταγωνιστές που διαδραματίζουν κυρίαρχο ρόλο στον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό λατρεύουν την ανεργία, δεδομένου ότι αυτή αποτελεί έναν μηχανισμό μέσα από τον οποίο εξασφαλίζεται η πειθαρχία των εργαζόμενων: περιορισμός των μισθολογικών διεκδικήσεων, εντατικοποίηση της εργασίας, κυριαρχία των μορφών επισφαλούς εργασίας… 
Κι όλα αυτά επιτρέπουν τη μεγιστοποίηση των κερδών. 
Κανένα σχέδιο το οποίο θα αποβλέπει στην έλευση μιας εποχής η οποία θα έχει ξεπεράσει την οικονομική μεγέθυνση δεν θα σημειώσει επιτυχία, εάν δεν κατορθώσει να πείσει ότι η πρόταση για «ανάκαμψη» της ευημερίας μέσα σε ένα φυσικό περιβάλλον το οποίο θα προστατεύεται, θα είναι επίσης και πολύ πιο αποτελεσματική για τη μείωση της ανεργίας σε σχέση με τις χιλιοειπωμένες συνταγές του νεοφιλελευθερισμού που στηρίζεται στην οικονομική μεγέθυνση.

Κι όμως, η οικονομική μεγέθυνση είναι αναγκαία για τη δημιουργία θέσεων εργασίας μονάχα μέσα στο υφιστάμενο μοντέλο, το οποίο στηρίζεται στη διαρκή αναζήτηση κερδών μέσω της παραγωγικότητας: να παράγεις ολοένα περισσότερα αγαθά με τον ίδιο όγκο εργατικού δυναμικού. 
Σύμφωνα με το συγκεκριμένο μοντέλο, οικονομική μεγέθυνση μηδενική ή αδύναμη, χαμηλότερη από τα κέρδη παραγωγικότητας, οδηγεί στη μείωση του όγκου της απαιτούμενης εργασίας και, συνεπώς, στη μείωση των θέσεων εργασίας, εάν ο μέσος χρόνος εργασίας ανά εργαζόμενο παραμείνει αναλλοίωτος. 
Φυσικά, έχουμε τη δυνατότητα να διεκδικήσουμε μέτρα μείωσης του χρόνου εργασίας ή μοιράσματος της εργασίας, και μάλιστα πρόκειται για το αποτελεσματικότερο μέτρο για την αντιμετώπιση της ανεργίας σε βραχυπρόθεσμο και μεσοπρόθεσμο επίπεδο. Ωστόσο, με αυτόν τον τρόπο δεν κατορθώνουμε να ξεφύγουμε από τον παραγωγισμό.

Γι’ αυτόν τον λόγο, θα πρέπει να εγκαταλείψουμε το παλιό λογισμικό με το οποίο λειτουργεί το σύστημά μας –τη μοιρασιά των «κερδών της παραγωγικότητας» η οποία αποτελεί κληρονομιά του φορντισμού και της «λαμπρής τριακονταετίας της μεταπολεμικής εποχής»– και να περάσουμε στην εποχή του μοιράσματος των κερδών της ποιότητας και της αειφορίας. 

Το σύστημα παραγωγής και κατανάλωσης θα πρέπει να προσανατολιστεί προς την ποιοτική λογική της «φροντίδας» (για τα άτομα, τους κοινωνικούς δεσμούς, τα αντικείμενα, τη βιόσφαιρα…), τοποθετώντας την ποιότητα των κοινωνικών και οικολογικών, κοινών σε όλους μας αγαθών στην καρδιά των ανθρώπινων δραστηριοτήτων και της πολιτικής: θα πρέπει να υπάρξει λιτότητα όσον αφορά την ποσότητα των αγαθών και αύξηση της ευημερίας χάρη στη βελτίωση της ποιότητας. 

Η συγκεκριμένη εξέλιξη προϋποθέτει επίσης και τον περιορισμό των κοινωνικών ανισοτήτων, έτσι ώστε να καταστεί δυνατόν να έχουν όλοι πρόσβαση στα νέα καταναλωτικά μοντέλα που θα διαμορφωθούν. Πρόκειται μάλιστα για μια ουσιώδη προϋπόθεση, η οποία θα επιτρέψει στις λαϊκές τάξεις να μην αντιλαμβάνονται τη μετάβαση προς το νέο κοινωνικό μοντέλο ως μια «τιμωρητική οικολογία».

Μια ηπιότερη οικονομία δημιουργεί πολύ περισσότερες θέσεις εργασίας, οι οποίες μάλιστα έχουν νόημα για τον εργαζόμενο

Μια οικονομία η οποία θα φερόταν με ηπιότερο τρόπο στους ανθρώπους και στο περιβάλλον και που θα δίνει έμφαση στις «χαμηλές τεχνολογίες», οι οποίες ωστόσο δεν απαιτούν λιγότερη καινοτομία απ’ όσο η «υψηλή τεχνολογία», θα μπορούσε να προσφέρει πολύ περισσότερες θέσεις εργασίας σε σχέση με τη σημερινή οικονομία, η οποία στηρίζεται στον παραγωγισμό. 

Μάλιστα, οι θέσεις εργασίας θα μπορούσαν να δώσουν νόημα στη ζωή των εργαζόμενων. Κι ο λόγος είναι προφανής: για να παραχθεί, με τρόπο καθαρό, οικολογικό, υγιεινό και με καλές συνθήκες εργασίας, μια ποσότητα αγαθών ίση με αυτή που παράγεται σήμερα από το υπάρχον οικονομικό σύστημα (άρα δίχως οικονομική μεγέθυνση) απαιτούνται πολύ μεγαλύτερες ποσότητες ανθρώπινης εργασίας. 

Για παράδειγμα, για την παραγωγή των ίδιων ποσοτήτων φρούτων, λαχανικών, δημητριακών κ.λπ., η βιολογική γεωργία απαιτεί 30 έως 40% περισσότερα εργατικά χέρια σε σχέση με τη βιομηχανοποιημένη γεωργία που στηρίζεται σε χημικά λιπάσματα και φυτοφάρμακα.

Είναι άραγε παράλογο και απραγματοποίητο αυτό το όραμα της «μεγάλης αλλαγής της κοινωνίας»; Όχι, γιατί παρόμοιες λύσεις έχουν ήδη αρχίσει να εφαρμόζονται σε κάθε γωνιά του πλανήτη. 

Αποδεικνύονται λειτουργικές και έχουν την τάση να εξαπλώνονται, παρ’ όλα τα μαζικά πυρά που δέχονται από τους θιασώτες του παλαιού μοντέλου, οι οποίοι εξακολουθούν να έχουν στα χέρια τους τα ηνία της εξουσίας. 
Στην Ινδία, στη Λατινική Αμερική, στις Ηνωμένες Πολιτείες και στην Ευρώπη συναντάμε μεγάλο αριθμό παρόμοιων παραδειγμάτων που αποδεικνύουν τη βιωσιμότητα του μοντέλου. Μάλιστα, όλες οι ιδέες παρουσιάζονται σε αρκετά πρόσφατα βιβλία ή ντοκιμαντέρ (11), χωρίς να ξεχνάμε και τα τοπικά πειράματα που υλοποιεί το δίκτυο Alternatiba και η οργάνωση που το δημιούργησε στη χώρα των Βάσκων, η Bizi! («Να Ζεις!» στη βασκική γλώσσα).

Στους πολίτες εναπόκειται η εξέγερση ενάντια στο τρίγωνο «Ανταγωνιστικότητα – οικονομική μεγέθυνση/καταναλωτισμός/απαράδεκτες συνθήκες εργασίας – ανεργία» κι ο αγώνας για την επικράτηση μιας διαφορετικής λογικής, η οποία θα στηρίζεται σε ένα εντελώς διαφορετικό τρίγωνο: «συνεργασία – ευημερία/λιτότητα υλικών αγαθών/αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας – οικονομικές δραστηριότητες χρήσιμες στην κοινωνία». 

Είναι δε ιδιαίτερα πιθανόν ότι αυτός ο στόχος θα επιτευχθεί κατά κύριο λόγο με την παράκαμψη των πολιτικών ηγετών και σπανιότατα με την υποστήριξή τους.

  1. Βλέπε τα τέσσερα σημειώματα που δημοσιεύτηκαν σχετικά με αυτό το ζήτημα τον Οκτώβριο και τον Νοέμβριο του 2009 στο ιστολόγιο του συγγραφέα http://alternatives-economiques.fr/blogs/gadrey
  2. Paul Krugman, «Secular stagnation, coalmines, bubbles, and Larry Summers», The Conscience of a Liberal, 16 Νοεμβρίου 2013, http://krugman.blogs.nytimes.com/2013/11/16/secular-stagnation-coalmines-bubbles-and-larry-summers/?_r=0
  3. Thomas Piketty, «La croissance, peut-elle nous sauver ?» «Libération», Παρίσι, 23 Σεπτεμβρίου 2013,http://www.liberation.fr/futurs/2013/09/23/la-croissance-peut-elle-nous-sauver_934076
  4. «Le Monde», 6 Ιανουαρίου 2014.
  5. Mathieu Auzanneau, «Or noir. La grande histoire du pétrole», La Découverte, συλλογή «Cahiers libres», Παρίσι Philippe Bihouix, «L’Age des low tech. Vers une civilisation techniquement soutenable», Seuil, συλλογή «Anthropocène», Παρίσι, 2014.
  6. «Intervention lors de son déplacement à Sassenage en Isère», 21 Αυγούστου 2015,http://www.elysee.fr/declarations/article/intervention-lors-de-son-deplacement-a-sassenage-en-isere
  7. Λόγος ενώπιον του National Oceanic and Atmospheric Administration, Σίλβερ Σπρινγκ (Μέρυλαντ), 14 Φεβρουαρίου 2002.
  8. Michel Husson, «Un abaque climatique», note n°89, (PDF), 20 Αυγούστου 2015,http://hussonet.free.fr/abacli.pdf
  9. Αυτός ο όρος υποδηλώνει τις εκπομπές CO2 ανά μονάδα του παραγόμενου ΑΕΠ.
  10. (Σ.τ.Μ.) Το φαινόμενο, το οποίο στη γαλλική γλώσσα αποκαλείται «obsolescence programmée» (προγραμματισμένη απαξίωση) έχει απασχολήσει σε μεγάλο βαθμό το οικολογικό και το καταναλωτικό κίνημα. Έχουν δε προταθεί ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες λύσεις, όπως η υποχρεωτική επέκταση της εγγύησης των ηλεκτρικών και ηλεκτρονικών συσκευών στα δέκα έτη, με παράλληλη αύξηση της δυνατότητας της τεχνολογικής αναβάθμισής τους.
  11. Βλέπε κυρίως Bénédicte Manier, «Un million de révolutions tranquilles», Les liens qui libèrent, Παρίσι Marie-Monique Robin, «Sacrée Croissance !», La Découverte, συλλογή «Cahiers libres», 2014. Collectif des associations citoyennes (CAC), Ecologie au quotidien, www.associations-citoennes.com

*πηγή ελληνική έκδοση της monde-diplomatique / ένθετης στην Αυγή της Κυριακής

Τετάρτη 30 Μαρτίου 2016

Επιχειρηματικότητα: Η ΚΝΕ στα χνάρια του ...γέροντα Παΐσιου;

Ο κόσμος -στη χώρα μας- καίγεται για ιδέες και τρόπους παραγωγικής καινοτομίας, υγιούς επιχειρηματικότητας και βιώσιμες startup εταιρείες, συνεταιριστικές προσπάθειες και λύσεις κοινωνικής οικονομίας δλδ ιδέες και τρόπους βιώσιμης ενδογενούς ανάπτυξης και παραγωγικής ανασυγκρότησης ειδικά οι άνεργοι νέοι και νέες. Και την ίδια στιγμή η ΚΝΕ και το ΚΚΕ βλέπουν αυτές τις ιδέες και προσπάθειες σαν επινοήσεις του (καπιταλιστικού) διαβόλου! Διαβάστε το κείμενο καταπέλτη της τοπικής ΚΝΕ για την διαβολική εκδήλωση "Καινοτομία και επιχειρηματικότητα" που διοργάνωσε το ΤΕΙ Δ. Μακεδονίας:
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΤΟΜΕΑΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ ΚΝΕ

ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ και ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ: ΜΥΘΟΙ και ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ


Το ΤΕΙ Δ. Μακεδονίας διοργανώνει εκδήλωση στο παράρτημα Καστοριάς με θέμα «Καινοτομία, Ανάπτυξη και Νέα Εργαλεία στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση». Από τον τίτλο και τους εισηγητές φαίνεται καθαρά η επιδίωξη της εκδήλωσης αυτής. Να σπείρει αυταπάτες στους νέους με το παραμύθι της «καινοτόμας ιδέας που θα σε κάνει να πας μπροστά, που θα δώσει ώθηση στην ανάπτυξη».

Για ποια ανάπτυξη κόπτονται ο κ. Κούλογλου (ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ) και οι λοιποί;

Καθημερινά αποδεικνύουν ότι, ακολουθώντας πιστά τις κατευθύνσεις της Ε.Ε, «καίγονται» για την όσο γίνεται καλύτερη υπεράσπιση των μονοπωλιακών ομίλων, μέσα από διάφορα εργαλεία, με κάθε τρόπο και μέσο, χωρίς κανένα δισταγμό. Είναι αυτοί που μπλέκουν την Ελλάδα σε επικίνδυνα μονοπάτια με την εμπλοκή της χώρας όλο και πιο βαθιά στις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, που φέρνει το ΝΑΤΟ μπαμπούλα στο Αιγαίο, κι όλα αυτά για να εξασφαλίσουν τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, να αυξήσουν κι άλλο τα κέρδη τους. Κόπτονται για την ανάπτυξη προς όφελος των καπιταλιστών και μόνο. Είναι θράσος αυτοί που ετοιμάζουν το παραπέρα τσάκισμα των δικαιωμάτων μας, που διώχνουν ένα σωρό νέους επιστήμονες στο εξωτερικό να μας μιλούν για ανάπτυξη προς όφελός μας.
Τα τελευταία χρόνια προβάλλεται εντατικά στη νεολαία το πρότυπο των start-ups επιχειρήσεων, της καινοτόμας ιδέας, της «πατέντας» για “πλούσια επιχειρηματική δραστηριότητα” των νέων και μάλιστα όλοι ορκίζονται ότι η καινοτομία είναι η απόλυτη λύση στους νέους που αναζητούν διέξοδο από την ανεργία και την ανασφάλεια. Ιδιαίτερα αυτά τα πρότυπα προβάλλονται σε σχολές με προσανατολισμό προς την ανάπτυξη εφαρμογών λογισμικού, δικτύων κλπ, όπως δηλαδή τα τμήματα και του ΤΕΙ μας, στην Πληροφορική και στο Ψηφιακών Μέσων κι Επικοινωνίας από καθηγητές, μέσα από το Πρόγραμμα Σπουδών, ημερίδες, σεμινάρια κ.ο.κ. Όλοι μας κάποια στιγμή ακούσαμε στη σχολή ότι «Μπορεί να είσαι ο επόμενος SteveJobs» (πρόεδρος Apple και Pixar), μας παρακινούν να ασχοληθούμε με μια καινοτόμα ιδέα ώστε να γίνουμε επιχειρηματίες και να “πιάσουμε την καλή”.

Επιπλέον, στη συζήτηση που έχει ανοίξει μέσα από τον «εθνικό διάλογο για την Παιδεία» στο επίκεντρο είναι η περαιτέρω διασύνδεση των ΑΕΙ-ΤΕΙ με επιχειρήσεις, προσαρμογή των προγραμμάτων σπουδών στις ανάγκες του κεφαλαίου ως δήθεν “λύση” στην ανεργία. Αυτό μάλιστα είναι και πάγια θέση της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ, που το αναπαράγουν συνεχώς. Βέβαια, σύνδεση της αγοράς με τα ΤΕΙ υπάρχει αντικειμενικά, π.χ. μέσω της πρακτικής άσκησης. Αυτό όμως δεν έλυσε το πρόβλημα της ανεργίας για τους αποφοίτους, δεν είναι αυτό που λείπει. Αυτό που χρειάζεται σήμερα είναι η σύνδεση της παραγωγής και της οικονομίας με τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας και του λαού.

Αυτή η σύνδεση των επιχειρήσεων με ΑΕΙ-ΤΕΙ επιδρά και στη λειτουργία τους, αλλά ταυτόχρονα είναι και προετοιμασία για το αύριο. Γιατί και η αστική τάξη ξέρει ότι πρέπει να προετοιμάσει την αυριανή βάρδια εργαζομένων πειθαρχημένη, ενσωματωμένη μέσα στο σύστημα. Βάζουν ουσιαστικά τους φοιτητές να σκέφτονται όχι σαν αυριανοί εργαζόμενοι –που στην πλειοψηφία τέτοιοι θα είμαστε– αλλά σαν εν δυνάμει επιχειρηματίες, ούτως ώστε να δικαιολογούν τον επιχειρηματία. Να μάθουν να σκέφτονται σαν κι αυτόν άρα να τον δικαιολογούν όταν τους βάλει να δουλέψουν υπερωρία, να τον δικαιολογήσουν όταν τους απολύσει, όταν ζητήσει από μια εργαζόμενη να μην κάνει παιδί κ.ο.κ.

Με απλά λόγια, διαμορφώνουν ένα νέο με στάση ζωής ευνουχισμένη από κοινωνικές ανησυχίες. Να προσπαθεί να σκεφτεί ποια καινούρια ιδέα «θα πουλήσει» και όχι ποια θα λύσει τα τεράστια προβλήματα του λαού. Να τη δημιουργεί μόνος του, με τις δικές του γνώσεις, στα κρυφά, μη τυχόν και του την «κλέψουν», αντί να τη δουλεύει συλλογικά με άλλους ειδικούς επιστήμονες και τις γνώσεις όλης της κοινωνίας στο πλευρό του. Να τρέχει από εδώ κι από εκεί να την παρουσιάζει, μήπως βρει χρηματοδότη, αν χρειαστεί να μπορέσει να πουλήσει την ιδέα σε κανένα «μεγαλύτερο ψάρι».

Και το πιο σημαντικό: Όταν δε θα τα καταφέρει (γιατί λίγοι τα καταφέρνουν) και θα χρειαστεί να δουλέψει όπως όλοι οι άλλοι, να απογοητευτεί, να κατηγορήσει τον εαυτό του, να συμβιβαστεί με το ρίσκο που πήρε και «δεν του βγήκε».

Αντικειμενικά όμως όλη αυτή η “δίψα” για δημιουργία, για συμβολή και μέσω της καινοτομίας και της επιστήμης στην κοινωνία, χαρακτηριστικά που πρέπει όντως να τα έχει ένας νέος επιστήμονας, μπορούν να απελευθερωθούν και να επιδράσουν θετικά, δηλαδή για την ικανοποίηση των κοινωνικών και λαϊκών αναγκών, μόνο στα πλαίσια μιας άλλης οικονομίας με κοινωνικοποιημένα τα μέσα παραγωγής, όπου σκοπός της παραγωγής δε θα είναι το καπιταλιστικό κέρδος, όπως είναι σήμερα, αλλά οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες. Εκεί λοιπόν πρέπει να στρέψουν τα βέλη τους όλοι οι νέοι επιστήμονες και οι φοιτητές, να οργανώσουν την πάλη τους για την ανατροπή αυτού του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος που εμποδίζει την έρευνα για την επίλυση μιας σειράς λαϊκών προβλημάτων υποκλινόμενο στο καπιταλιστικό κέρδος.

Λύση στα προβλήματά μας είναι ο δρόμος της σύγκρουσης και της ανατροπής του εκμεταλλευτικού συστήματος.

«…Πιστεύω πως μοναδικός σκοπός της Επιστήμης είναι τούτος: ν’ αλαφρώσει τον μόχθο της
ανθρώπινης ύπαρξης. Αν οι επιστήμονες  περιορισθούν να σωρεύουν γνώσεις πάνω σε γνώσεις οι καινούργιες μηχανές σας δεν θα χρησιμεύουν παρά για καινούργια μαρτύρια…
Εκείνοι που φτιάχνουν το ψωμί πρέπει να καταλάβουν πως τίποτα δεν κινείται, αν κάποιος δεν το κουνήσει…»
Μπ. Μπρεχτ

ΤΟ ΤΟΜΕΑΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ ΚΝΕ


πηγή: alphafm.gr



Η εύλογη απάντηση του Στέλιου Κούλογλου στο tvxs:

Η ΚΝΕ και η Δευτέρα Παρουσία

Ουσιαστικές προτάσεις ακούστηκαν την Δευτέρα στη Καστοριά, στην εκδήλωση του ΤΕΙ Δ. Μακεδονίας όπου ήμουν κεντρικός ομιλητής. Τα θέματα σχετικά με την νεανική επιχειρηματικότητα, την κοινωνική-αλληλέγγυα οικονομία και την κλωστική και θεραπευτική κάνναβη προκαλούν ένα γόνιμο διάλογο, που είναι βέβαιο ότι θα επαναληφθεί μεθαύριο Παρασκευή 1η Απριλίου, στην ανάλογη εκδήλωση στη Ξάνθη. Μοναδική παραφωνία η ΚΝΕ Καστοριάς που μοίραζε έξω από την αίθουσα προκηρύξεις, καταγγέλλοντας ότι "η εκδήλωση με τον Κούλογλου σπέρνει αυταπάτες στους νέους".

Και γιατί άραγε; Γιατί η αφεντιά μου, στα πλαίσια των κύκλων "που μπλέκουν την Ελλάδα σε επικίνδυνα μονοπάτια με την εμπλοκή της χώρας όλο και πιο βαθιά στις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, που φέρνει το ΝΑΤΟ μπαμπούλα στο Αιγαίο" προσπαθούν "να εξασφαλίσουν τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, να αυξήσουν κι άλλο τα κέρδη τους... Γιατί και η αστική τάξη ξέρει ότι πρέπει να προετοιμάσει την αυριανή βάρδια εργαζομένων πειθαρχημένη, ενσωματωμένη μέσα στο σύστημα".

Η αξιοποίηση λοιπόν προγραμμάτων της ΕΕ, σχετικά άγνωστων στην Ελλάδα, με στόχο να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας ώστε να βρουν οι νέοι δουλειά και να μείνουν στη χώρα τους, αποτελεί σχέδιο των μονοπωλίων που τι στόχο έχει παρακαλώ; Να μάθει τους φοιτητές "να δικαιολογούν τον επιχειρηματία. Να μάθουν να σκέφτονται σαν κι αυτόν άρα να τον δικαιολογούν όταν τους βάλει να δουλέψουν υπερωρία, να τον δικαιολογήσουν όταν τους απολύσει, όταν ζητήσει από μια εργαζόμενη να μην κάνει παιδί κ.ο.κ.". Αναρωτιέται κανείς αν το Τομεακό Συμβούλιο Καστοριάς έχει προχωρήσει στην.. δημιουργική αξιοποίηση όχι μόνο της κλωστικής και θεραπευτικής κάνναβης, αλλά και της ψυχοτρόπου.

Αξίζει να προστεθεί ότι η προκήρυξη(ολόκληρο το κείμενο στη συνέχεια) κάνει στη κυριολεξία γαργάρα το μέρος της εκδήλωσης για τη κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία, ως μια εναλλακτική μέθοδο στη καπιταλιστική παραγωγή. Όπως επίσης και το γεγονός ότι στη συζήτηση έγινε ειδική μνεία στους αγροτικούς συνεταιρισμούς καθώς και στη κατάληψη της ΒΙΟΜΕ στη Θεσσαλονίκη, από τους εργαζόμενους της επιχείρησης που εξακολουθούν να παράγουν, πείραμα μοναδικό σε όλη την Ευρώπη.

Αλλά βέβαια το θέμα δεν τι αποκρύπτει η προκήρυξη της ΚΝΕ. Είναι ότι οι άνθρωποι ούτε θέσεις εργασίας για τους νέους θέλουν να δημιουργηθούν, ούτε συνεταιριστικές επιχειρήσεις, ούτε ηθικές τράπεζες που δεν έχουν στόχο το κέρδος αλλά την χρηματοδότηση κοινωνικά υπεύθυνων και πρωτοπόρων μικρών επιχειρήσεων. Οι νέοι πρέπει να υποφέρουν μέχρι τη στιγμή που θα έρθει, σαν Δευτέρα Παρουσία, ο σοσιαλισμός αλά ΚΝΕ που υποτίθεται ότι θα λύσει όλα τα προβλήματα. Μέχρι τότε μπορούν να κάθονται, αρκεί να πιστεύουν στο κόμμα. Όλο και περισσότερο, η υπόθεση θυμίζει παραθρησκευτική οργάνωση.


Δευτέρα 28 Μαρτίου 2016

Να εφαρμοστεί άμεσα η 2η Ευκαιρία στους εντίμως πτωχεύσαντες: "Θα ακουγόταν τρελό η Πολιτεία να έλεγε: αν αρρωστήσεις, δεν σε περιθάλπω, ψάξε να βρεις γωνία να πεθάνεις. ΑΥΤΟ ΚΑΝΕΙ όμως στους κατεστραμμένους μικρομεσαίους"

Στοιχεία 2013, πηγή
Είναι δολοφονία και όχι αυτοκτονία

του Γιώργου Φλωρά*
Ταραγμένος (για μια ακόμα φορά) διαβάζω στο διαδίκτυο «Αυτοκτόνησε ιδιοκτήτης γνωστού έθνικ εστιατορίου στο Χαλάνδρι. Νεκρός βρέθηκε γνωστός 46χρονος επιχειρηματίας που δεν άντεξε τα οικονομικά προβλήματα και αποφάσισε να βάλει τέλος στη ζωή του. Σύμφωνα με πληροφορίες τον βρήκαν κρεμασμένο το περασμένο Σάββατο οικείοι του».
Όχι δεν αυτοκτόνησε ο απελπισμένος συνάνθρωπος μας, ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ. Και οι δολοφόνοι είναι γνωστοί και έχουν ονοματεπώνυμο.

Διαβάζουμε στον Μπαμπινιώτη τους ορισμούς της Δολοφονίας και της Αυτοκτονίας. "ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ: σκόπιμη και προμελετημένη αφαίρεση της ζωής ανθρώπου…. ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ: το να προκαλέσει κανείς συνειδητά τον ίδιο του τον θάνατο".

Προκάλεσε λοιπόν ο αυτόχειρας συνειδητά τον ίδιο του τον θάνατο; Οδήγησε δηλαδή συνειδητά τον εαυτό του στα οικονομικά προβλήματα που τον οδήγησαν στην απελπισία και μετά στην αυτοκτονία;

Πρέπει να είναι κάποιος πολύ άρρωστος για να ισχυριστεί ότι ο μικρομεσαίος που βιώνει την πρωτοφανή για τα σύγχρονα, παγκόσμια, χρονικά κρίση, προκαλεί συνειδητά τον ίδιο του τον θάνατο δημιουργώντας ανυπέρβλητα οικονομικά προβλήματα, εξαιτίας της δουλειάς του. Ναι, προφανώς, ο ίδιος έδεσε τον σχοινί στον λαιμό του και κρεμάστηκε, όμως αυτό ήταν η τελευταία πράξη του έργου, η πρόκληση του «θανάτου» του προηγήθηκε χρονικά και οφείλεται σε διαφορετικούς λόγους και φυσικά δεν ήταν συνειδητή επιλογή.

Θα πει κάποιος ότι είναι βαριά η κατηγορία περί δολοφονίας του αυτόχειρα. Κατηγορία που αφορά κάθε αυτόχειρα μικρομεσαίο που έπεσε έξω λόγω της κρίσης και οδηγείται σε απόλυτη απελπισία.

Στην Ελλάδα σήμερα ζούμε, σε ζωντανή μετάδοση, μια επανάληψη της νουβέλας του Γουέλς με τίτλο "ο Αόρατος άνθρωπος". Η νουβέλα αφηγείτο την ιστορία του επιστήμονα της Χημείας Γκρίφιν, που ανακαλύπτει τη μυστική συνταγή που θα τον κάνει αόρατο. Ο Γκρίφιν δοκιμάζει τη συνταγή με επιτυχία και για λίγο κυκλοφορεί πότε αόρατος και πότε μεταμφιεσμένος με επιδέσμους, γυαλιά και γάντια ανάμεσα στους συνανθρώπους του. Κάποια στιγμή όμως ανακαλύπτει ότι δεν μπορεί να γίνει ξανά ορατός, κάτι που τον οδηγεί στην τρέλα και τελικά στο θάνατο.

Αυτό βίωσε ο αυτόχειρας, αυτό βιώνει σήμερα τεράστιος αριθμός κατεστραμμένων μικρομεσαίων επιχειρηματιών. Πτώχευσαν και έχουν οικονομικές υποχρεώσεις που αδυνατούν να εξοφλήσουν. ΟΑΕΕ, Εφορία, τράπεζες, επιταγές κλπ. Η Πολιτεία κλείνει τα μάτια στην πραγματικότητα και θεωρεί ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι λαμόγια, έχουν τα χρήματα και δεν πληρώνουν. Επικρατεί μια ηλίθια λογική που λέει: στο παρελθόν είχες κέρδη, κόψε τον λαιμό σου να πληρώσεις. Συνεπώς ορθώνονται ανυπέρβλητα τείχη και ο κατεστραμμένος δεν μπορεί να κάνει μια νέα εκκίνηση.

Μιλάει η Πολιτεία σύσσωμη για τις "υγιείς επιχειρήσεις" και για την ανάγκη προστασίας τους. Εκφράζω μια απορία. Όταν ένας άνθρωπος παύει να είναι υγιής, ασθενεί, τι κάνει τότε η Πολιτεία; Σπεύδει να τον βοηθήσει να γίνει και πάλι υγιής, χτίζει Νοσοκομεία, παρέχει περίθαλψη. Θα ακουγόταν τρελό η Πολιτεία να έλεγε: αν αρρωστήσεις, δεν σε περιθάλπω, ψάξε να βρεις γωνία να πεθάνεις. ΑΥΤΟ ΚΑΝΕΙ όμως στους κατεστραμμένους μικρομεσαίους. Και μαζί με την Πολιτεία συνδράμει και η Κοινωνία. Μεγάλο μέρος της «υγιούς» Κοινωνίας αποδέχεται ότι οι «μη υγιείς» επιχειρηματίες πρέπει να μείνουν στο περιθώριο, ΑΡΚΕΙ ΦΥΣΙΚΑ ΝΑ ΜΗΝ τους ενοχλήσουν στο μέλλον.

Αν οι συνέπειες ήταν απλά οικονομικές θα φώναζα λιγότερο. Όμως σπίτια διαλύονται, άνθρωποι πέφτουν σε κατάθλιψη, εγκεφαλικά και καρδιακά επεισόδια σε έξαρση, παιδιά μεγαλώνουν με τις οικογένειες τους σε σοβαρή κρίση (άρα μελλοντικές προβληματικές προσωπικότητες), άνθρωποι αυτοκτονούν.
Γιατί είναι λοιπόν Δολοφονία; Γιατί η αδιαφορία της Πολιτείας και μέρους της Κοινωνίας να αντιμετωπίσει το πρόβλημα είναι σκόπιμη και προμελετημένη.
Η Δεύτερη Ευκαιρία στους Έντιμους Πτωχεύσαντες δεν είναι κάτι το φανταστικό. Είναι εφαρμοσμένη πρακτική, επί σειρά σχεδόν 20 ετών, σε προηγμένα Κράτη, σε Οικονομίες που σήμερα θριαμβεύουν παγκοσμίως. Έχει απλή δομή: δίνεις αμέσως 2η Ευκαιρία σε αυτόν που πτώχευσε Έντιμα.

Αν δηλαδή ο οποιοσδήποτε επιχειρηματίας πέσει έξω (ενδεχόμενο που συνυπάρχει με το Επιχειρείν αιωνίως), ερευνάς αμέσως αν είχε δόλο ή όχι στο να πτωχεύσει (τα κριτήρια είναι δεδομένα και όχι κάτι αόριστο). Ερευνάς αμέσως και όχι σε 10 χρόνια. Σε όσους κρίνεις Έντιμους (το 95% με βάση τα Στατιστικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης) δίνεις αμέσως την 2η Ευκαιρία. Δηλαδή τους απαλλάσσεις από τα χρέη που δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν και τους επιτρέπεις να ξεκινήσουν και πάλι από το μηδέν.

Όπως δηλαδή κάνει η Κοινωνία απλόχερα στον ιδιώτη που θα πτωχεύσει (βλ. Νόμος Κατσέλη και κούρεμα δανείων κατά 70%-80%-90%). Όπως δηλαδή απαιτεί το 100% των Ελλήνων να πράξουν οι δανειστές μας για το Δημόσιο χρέος μας, δηλαδή για το χρέος όλων μας, επειδή αυτό δεν είναι βιώσιμο.

Και ενώ η λύση είναι γνωστή, ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση πιέζει ήδη από το 2008 και εντονότερα από το 2014 για να αλλάξει το Πτωχευτικό Δίκαιο και να εφαρμοστεί άμεσα η 2η Ευκαιρία στους εντίμως πτωχεύσαντες (ιδίως της Κρίσης), η Πολιτεία αδιαφορεί και αδρανεί. Και η Κοινωνία ανατριχιάζει στο ενδεχόμενο ότι, αφού πάρει κάποιου πτωχεύσαντα όλη την περιουσία, το υπόλοιπο χρέος θα σβηστεί και αυτός θα ξεκινήσει και πάλι από το μηδέν την προσπάθεια του να ζήσει σαν άνθρωπος. Η Κοινωνία επιθυμεί να δημιουργήσει τους νεόδουλους, τους μικρομεσαίους που πτώχευσαν χωρίς δόλο και για τους οποίους επιθυμεί για μια ζωή να δουλεύουν για την εξόφληση του χρέους τους.

Η αποστροφή της Κοινωνίας στην καταστροφή των Μικρομεσαίων λαμβάνει διαστάσεις Κοινωνικού Ρατσισμού. Η άμεση αναστροφή της κατάστασης αυτής δεν είναι απλά ανθρώπινη υποχρέωση, είναι προς το συμφέρον όλων. 


Αν τους "υγιείς" τους απασχολεί μόνο το οικονομικό θέμα (ως κίνητρο για να δράσουν για ένα ζήτημα) τότε τους διαβεβαιώνω ότι η ενεργοποίηση των κατεστραμμένων μικρομεσαίων, ΤΩΝ ΑΟΡΑΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ δηλαδή, θα αποδώσει υπερπολλαπλάσια στην Οικονομία σήμερα από το να παρακαλάμε τους ξένους να έρθουν να επενδύσουν στην χώρα μας.


*πηγή stokokkino

Ο Γιώργος Φλωράς, 48 ετών, επιχειρηματίας, είναι μέλος στο ΔΣ του Επαγγελματικού Επιμελητηρίου Αθηνών.
Έχει βιώσει από πρώτο χέρι την επαγγελματική επιτυχία και την επαγγελματική αποτυχία και συμμετέχει ενεργά στην προσπάθεια άμεσης εφαρμογής της Δεύτερης Ευκαιρίας στους Έντιμους Πτωχεύσαντες



Κυριακή 27 Μαρτίου 2016

Ο Αρχιεπίσκοπος για τους πρόσφυγες: "Θα χάσουμε τη γειτονιά μας την ελληνική, θα χαθεί αυτή η ομορφιά της ζωής μας, αυτό που λέγαμε, είμαστε μια χώρα καθαρή…"!

Απαντώντας στην ερώτηση αν η εκκλησία εκτιμά ότι υπάρχει κίνδυνος "εξισλαμισμού" από τους πρόσφυγες- μετανάστες, απαντά ότι αν παραμείνουν στη χώρα μας τότε "θα χάσουμε τη γειτονιά μας την ελληνική, θα χαθεί αυτή η ομορφιά της ζωής μας, αυτό που λέγαμε, είμαστε μια χώρα καθαρή…"! Χαρακτηρίζει μάλιστα τους πρόσφυγες και τους μετανάστες "μη αφομοιώσιμους" αφού, όπως λέει, ζουν σε δικά τους γκέτο… (*)
από την συνέντευξη στην ΕΡΤ που σηματοδότησε την οριστική προσχώρησή του στην γραμμή Αμβρόσιου, Σεραφείμ και Άνθιμου:



(*) πηγή αποσπάσματος Μακαριώτατε, αυτό λέγεται ρατσισμός...! (ημεροδρόμος)

Ολόκληρο το άρθρο του Δάνη Παπαβασιλείου στον ημεροδρόμο:

Μακαριώτατε, αυτό λέγεται ρατσισμός…!

Εντύπωση προκαλούν οι ξενοφοβικού και ρατσιστικού περιεχομένου δηλώσεις του αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου σε συνέντευξη του στην ΕΡΤ, όπου μεταξύ των άλλων επικαλείται το ανιστόρητο και επικίνδυνο ιδεολόγημα της «καθαρότητας» της Ελλάδας, που κινδυνεύει από τους πρόσφυγες και του μετανάστες…!
Με τέτοιου περιεχομένου δηλώσεις είναι διάσπαρτη η συνέντευξη του αρχιεπισκόπου και ειδικότερα το τμήμα που αφορά στο «προσφυγικό». Εμείς επιλέξαμε δύο χαρακτηριστικά αποσπάσματα για τις άκρως αντιδραστικές θέσεις του προκαθήμενου της Εκκλησίας, οι οποίες φυσικά απηχούν και τις απόψεις μεγάλου μέρους της Ιεράς Συνόδου.
Στο πρώτο, απαριθμεί τις «πληγές» που ανοίγουν οι πρόσφυγες- μετανάστες με την παραμονή τους στην Ελλάδα, σημειώνοντας ότι αυτές θα είναι στην… υγεία, την εργασία, τη φτώχεια και τα…ήθη!
Στο δεύτερο, πιο αποκαλυπτικός, απαντώντας στην ερώτηση αν η εκκλησία εκτιμά ότι υπάρχει κίνδυνος «εξισλαμισμού» από τους πρόσφυγες- μετανάστες, απαντά ότι αν παραμείνουν στη χώρα μας τότε «θα χάσουμε τη γειτονιά μας την ελληνική, θα χαθεί αυτή η ομορφιά της ζωής μας, αυτό που λέγαμε, είμαστε μια χώρα καθαρή…»! Χαρακτηρίζει μάλιστα τους πρόσφυγες και τους μετανάστες «μη αφομιώσιμους» αφού, όπως λέει, ζουν σε δικά τους γκέτο…
Για όσους θα ήθελαν να δουν ολόκληρη τη συνέντευξη του αρχιεπισκόπου μπορούν να πατήσουν εδώ.
Οι απόψεις που διατυπώνει στη συνέντευξη αυτή, ο Ιερώνυμος, αποτελούν την επιτομή της ξενοφοβικής εκστρατείας των τελευταίων χρόνων, αφού ενοχοποιούν τους πρόσφυγες και τους μετανάστες για την ανεργία, τη φτώχεια, την εξαθλίωση, την εγκληματικότητα, την ανηθικότητα, ακόμα και την «νόθευση» της «καθαρότητας» της χώρας. Απόψεις, πάνω στις οποίες «άνθισαν» τα νεοφασιστικά, χρυσαυγίτικα, μορφώματα.


Δείτε επίσης σχετικά προηγούμενο σχετικό άρθρο του ιστολογίου μας: Άναυδος ο έλληνας πολίτης από την συνέντευξη Ιερώνυμου στην ΕΡΤ! (η αριστερή στρουθοκάμηλος)


Παρασκευή 25 Μαρτίου 2016

Αδήλωτη εργασία σε συνθήκες κρίσης: ας βγάλουμε το κεφάλι από την άμμο...


Σημεία των καιρών: Ανασφάλιστοι εργοδότες απασχολούν αδήλωτους εργαζομένους...

Με αφορμή δυο ταυτόχρονες σχετικές με την αδήλωτη εργασία ειδήσεις:

1. Διαβάζουμε στον Τύπο ότι η τρόικα ζητά ...διπλασιασμό του προστίμου για αδήλωτη εργασία που σήμερα είναι στις 10.550 (κατόρθωμα του υπουργού εργασίας της ΝΔ, Βρούτση - για το οποίο επαίρεται - εν έτει 2013: αύξησε το πρόστιμο από 500 σε 10.550 ευρώ!) σε τουλάχιστον 20.000... (δείτε εδώ το σχετικό ρεπορτάζ)

Την ίδια στιγμή όμως - σύμφωνα με το ίδιο ρεπορτάζ - "η ελληνική πλευρά παρουσίασε δέσμη μέτρων, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται νέα, μικρότερα και κλιμακούμενα πρόστιμα ανάλογα με την ένταση της παραβατικότητας αλλά και ισχυρά κίνητρα για συμμόρφωση των εργοδοτών. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τον ειδικό γραμματέα του ΣΕΠΕ Γιάννη Σούκο, στο πλαίσιο του εντοπισμού των αιτιών του προβλήματος αλλά και της κατάρτισης ενός ολοκληρωμένου σχεδίου δράσης καταπολέμησης του φαινομένου που μαστίζει την ελληνική οικονομία, το υπουργείο Εργασίας επεξεργάζεται προτάσεις, που θα δρουν τόσο σε προληπτικό όσο και παρεμβατικό επίπεδο, με αιχμή όπως αποδεικνύεται στην πράξη, τη διάδοση της συμφιλιωτικής διαδικασίας."

Διαφορά νοοτροπίας;
Το πρόστιμο των 10.550 ευρώ που ψήφισαν ΝΔΠΑΣΟΚ (επί υπ. Βρούτση της συγκυβέρνησης) ενώ είναι χάδι για τις μεγάλες επιχειρήσεις, είναι "ξαφνικός θάνατος" για τις μικρές. (λόγια του τότε εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Στρατούλη).

Είναι σαφώς προτιμότερο να κλείσει μια μικρή επιχείρηση που το ετήσιο καθαρό εισόδημά της φτάνει το πολύ τις 20.000 ευρώ στις μέρες μας, παρά να το πληρώσει - και γι αυτό οι περισσότερες έχουν καταφύγει στα δικαστήρια έχοντας αυξήσει στο μεταξύ, με την καταγραφή του προστίμου για είσπραξη από τις ΔΟΥ, τα ληξιπρόθεσμά τους προς το Δημόσιο με τις γνωστές συνέπειες.

2. Την ίδια στιγμή έρχεται δικαστική απόφαση που βγάζει παράνομο το πρόστιμο που επιβάλει το ΣΕΠΕ για μη αναγραφή εργαζόμενου στον πίνακα προσωπικού, γιατί ο Βρούτσης και οι συνεργάτες του - ευτυχώς - τάκαναν μαντάρα: "δεν υπήρχε εξουσιοδοτική διάταξη στον νόμο 3996/2011 για την έκδοση της απόφασης 27397/122/19.8.2013 του υπουργού Εργασίας".

Η απόφαση εδώ!

Ας πάμε όμως στην ουσία του ζητήματος.

Προφανέστατα η τρόικα επιδιώκει με κάθε μέσο - ειδικά μέσω απαιτήσεων του ΔΝΤ - να κλείσει τις ελληνικές μικρομεσαίες επιχειρήσεις και ένας από τους τρόπους είναι το πρόστιμο-εκτέλεση που ζητά. Και ενδογενής ανάκαμψη, παραγωγική ανασυγκρότηση και ανάπτυξη, είναι αδύνατες στην Ελλάδα χωρίς την διάσωση της ραχοκοκαλιάς της οικονομίας μας που είναι οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις και η μικρή και μεσαία επιχειρηματικότητα που έχουν υφάνει έναν ιστό συνέργειας που "έζησε" την χώρα για πολλές πολλές δεκαετίες.

Οι νεοφιλελεύθεροι θέλουν να διαλυθεί τελείως αυτός ο ιστός και η ενδογενής επιχειρηματικότητα και οι ελεύθεροι επαγγελματίες να γίνουν υπάλληλοι των υπεραγορών προϊόντων και υλικών που θα επενδύσουν στην χώρα: έτσι βλέπουν την ανάπτυξη - με κατάλυση της παραγωγικής ανεξαρτησίας, πλήρη εξάρτηση από τις πολυεθνικές και σίγαση της όποιας παραγωγής τοπικής προστιθέμενης αξίας. Η τρόικα δουλεύει για τα συμφέροντα του νεοφιλελευθερισμού την ώρα που στην ΕΕ, παλεύουν να αυξήσουν το ποσοστό των μικρομεσαίων επιχειρήσεων στις οικονομίες τους...

Εμείς τι κάνουμε;

Η αδήλωτη εργασία έχει πολλούς και ισχυρούς λόγους που μέσα στην κρίση βρίσκεται και παραμένει σε υψηλότατα επίπεδα.

Και δεν είναι οι ίδιοι λόγοι που την χαρακτήριζαν προ κρίσης: τότε ήταν απλά εκμετάλλευση του εργαζομένου για να έχει η επιχείρηση μεγαλύτερα κέρδη. Θυμόμαστε όλοι και όλες την εκμετάλλευση των στρατιών των οικονομικών μεταναστών που αδήλωτοι και ανασφάλιστοι έχτιζαν την "ισχυρή Ελλάδα" του Σημίτη. Στα εργοτάξια των Ολυμπιακών, των εθνικών οδών, των λιμανιών κλπ τα πούλμαν με τους πακιστανούς εργάτες και τους αλβανούς τεχνίτες πήγαιναν και ερχόντουσαν χωρίς οι επιθεωρητές εργασίας να παίρνουν χαμπάρι ή οι έλεγχοι ήταν περιέργως πως "γνωστοποιημένοι" στα εργοτάξια. Την ίδια στιγμή τα σπίτια των φτωχότερων ελλήνων φτιαχνόντουσαν πάλι με αδήλωτη εργασία και "συμφωνίες κυρίων" ανάμεσα σε έλληνες πολίτες και μετανάστες - όσο και αν συχνά από δίπλα ανθούσαν τα παρατράγουδα της στυγνής εκμετάλλευσης από πλούσιους συμπολίτες μας που έγιναν έτσι ακόμη πιο πλούσιοι.

Σήμερα στην θέση των μεταναστών βρίσκονται οι άνεργοι έλληνες και ξένοι πρώην εργαζόμενοι. Έχουν μεγάλη ανάγκη για δουλειά και όταν βρίσκεται κάποιο μεροκάματο, κανείς δεν συζητά για ασφάλιση.

Όχι ότι και εδώ δεν ανθεί η εκμετάλλευση από τους επιτήδειους που ζητούν από τον εργαζόμενο να πληρωθεί ελάχιστα και πολύ κάτω από το ελάχιστο ημερομίσθιο/μισθό και βέβαια χωρίς ασφάλιση.

Όμως στις περισσότερες περιπτώσεις ο μικρός εργοδότης είτε δεν έχει αρκετή δουλειά για να προσλάβει έναν ακόμη εργαζόμενο οπότε για να απασχολήσει κάποιον πρέπει να ο "ισολογισμός" οφέλους/κόστους να είναι μηδενικός είτε δεν αντέχει να καταβάλει μαζί με την νόμιμη σε ύψος αμοιβή και την ασφάλιση - και ο εργαζόμενος επίσης, αν καταφέρει να βρει μεροκάματο με κανονική αμοιβή, δεν θέλει να το χάσει ζητώντας και ασφάλιση.

Έτσι το ποσοστό των αδήλωτων εργαζομένων καλπάζει ως ποσοστό στους ελάχιστους που σε αυτήν την χώρα βρίσκουν ακόμη κάποια δουλειά.

Να σημειώσουμε εδώ ότι τουλάχιστον οι μισοί ασφαλισμένοι στον ΟΑΕΕ ελεύθεροι επαγγελματίες δεν αντέχουν να καταβάλλουν τις ασφαλιστικές εισφορές τους δλδ οι ίδιοι εργάζονται ανασφάλιστοι/ες...

Γι αυτό ας τελειώνουμε με τον στρουθοκαμηλισμό πάνω στο ζήτημα της ανασφάλιστης εργασίας:
  • Ναι πρέπει να υπάρχουν αυστηροί έλεγχοι και πρόστιμα για να αντιμετωπισθεί η εκμετάλλευση της μισθωτής εργασίας από τους επιτήδειους εκβιαστές που βρίσκουν ευκαιρία να ρίξουν το μεροκάματο στα τάρταρα.
  • Αλλά ταυτόχρονα να γίνει σεβαστή έστω προσωρινά με κάποιο τρόπο, η συμφωνία εργαζόμενου εργοδότη στις μικρές επιχειρήσεις που σέβεται το νόμιμο ύψος της αμοιβής αλλά αδυνατεί να προσθέσει στο κόστος την ασφάλιση - για τον μικρό "εργοδότη" (" " γιατί έχουν χάσει το νόημά τους πλέον κάποιες έννοιες) η σχέση αυτή του επιτρέπει την επιβίωση της "ημιατομικής" ή "ημιοικογενειακής" μικρής επιχείρησης σε συνθήκες πολέμου - για τον εργαζόμενο την επιβίωση του ίδιου-της ίδιας και της οικογένειάς τους.
Εδώ και ο εργοδότης και ο εργαζόμενος είναι ανασφάλιστοι: ο μεν πρώτος αφού αδυνατεί να πληρώσει τον υποχρεωτικό ΟΑΕΕ του, ο μεν δεύτερος γιατί είναι αδήλωτος...


Η επιβίωση του ιστού των μικρομεσαίων επιχειρήσεων μέχρι την ανάκαμψη της οικονομίας είναι καθοριστική για το μέλλον της χώρας και κυρίως για την δυνατότητά της να ανασυγκροτηθεί από την κρίση ενδογενώς και όχι εξαρτώμενη απόλυτα από την όρεξη των επενδυτών και τις διεθνείς κρίσεις και συρράξεις. Οι επενδύσεις ανεβάζουν μια οικονομία που έχει βάση εθνική - αλλιώς αποτελούν μια περαστική αρπαχτή και δεν αφήνουν τίποτα πίσω.

Σήμερα οι συνθήκες είναι εντελώς έκτακτες, συνθήκες πολέμου στην εργασία. Μέσα σε αυτό το κλίμα, οι ιδέες των νεοφιλελεύθερων για εξοντωτικά οριζόντια πρόστιμα για αδήλωτη εργασία σε μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις υποκρύπτουν ένα πράγμα: την εξόντωση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων της χώρας και την αποσάθρωση του απομένοντος ιστού των Μμ ελεύθερων επαγγελματιών (95% της οικονομίας) που κρατά την χώρα ζωντανή με την παραγωγή προστιθέμενης αξίας και όσους φόρους μπορεί παρόλα αυτά να καταβάλει και που εξασφαλίζει μια ισχυρή βάση ανάκαμψης και ανασυγκρότησης μετά τα μνημόνια και το κούρεμα του χρέους.

Γι αυτό και η αριστερά, που βρίσκεται στην πλευρά των εργαζομένων, του σημερινού προλεταριάτου των αυτοαπασχολούμενων, μικρών ελεύθερων επαγγελματιών και των απασχολούμενων σε αυτούς συνεργατών τους πλέον (και όχι "εργαζομένων" με την κλασική έννοια του όρου), δεν μπορεί να επιτρέψει αυτήν την υποκρισία να βρει εφαρμογή και να καταστρέψει τις κοινοτιστικές σχέσεις εργασίας και παραγωγής που διαμορφώνονται μέσα στην κρίση. Δεν μπορεί να επιτρέψει στους νεοφιλελεύθερους της τρόικας και των κομμάτων που την στηρίζουν, να εξοντώσει την μικρομεσαία επιχειρηματικότητα με τυφλά πρόστιμα δήθεν για την αδήλωτη εργασία την στιγμή όταν οι ίδιοι οι προσφέροντες εργασία εργάζονται ανασφάλιστοι.

Θυμίζουμε εδώ την σύγκρουση Στρατούλη-Βρούτση για το θέμα πριν ένα χρόνο και που παραδόξως αυτός που υποχώρησε ήταν ο τότε υπουργός εργασίας και σήμερα υπεραριστερός αντιπολιτευόμενος...

Σήμερα στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα η κυβέρνηση κινείται γενικά στην σωστή κατεύθυνση και το εξοντωτικό πρόστιμο όχι μόνο δεν θα διπλασιαστεί αλλά θα καταργηθεί και εκείνο των 10.550 ευρώ του υπουργού Βρούτση της συγκυβέρνησης ΝΔΠΑΣΟΚ. Διαβάζουμε: "Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, μεταξύ των προτάσεων αυτών περιλαμβάνεται τόσο η κλιμάκωση των προστίμων, ανάλογα με το αν διαπιστώνεται ή όχι υποτροπή, ενώ οι ποινές θα συνδυάζονται με κίνητρα για να προσλαμβάνει ο εργοδότης τον αδήλωτο εργαζόμενο με νόμιμο τρόπο. Το νέο γενικό πρόστιμο εξετάζεται να είναι κοντά στα 3.500 ευρώ, με διαφοροποιήσεις ανάλογα με το πλήθος και το ποσοστό των αδήλωτων εργαζομένων που εντοπίζονται, τη συχνότητα με την οποία εντοπίζονται παραβάσεις στην ίδια επιχείρηση κ.ά." (*)

Θα πρέπει όμως να υπάρξει και ένας σαφής διαχωρισμός ακόμη μεταξύ κακόπιστα αδήλωτης εργασίας από εργοδότες που οι ίδιοι ασφαλίζουν τον εαυτό τους και αδήλωτης εργασίας σε εργοδότη που ο ίδιος είναι τύποις ασφαλισμένος (ΟΑΕΕ, ΕΤΑΑ κλπ) αλλά πρακτικά ανασφάλιστος από πραγματική αδυναμία καταβολής εισφορών: στην πρώτη περίπτωση υπάρχει δόλος, εκβιασμός και σαν αποτέλεσμα εκμετάλλευση ενώ στην δεύτερη συνεργασία επιβίωσης μεταξύ εργαζομένου και "εργοδότη" μη δυνάμενων και των δυο να ασφαλιστούν λόγω οικονομικής αδυναμίας.

Στη δεύτερη περίπτωση άλλωστε το επιπλέον εισόδημα που παράγεται για τον ανασφάλιστο εργοδότη μέσω της αδήλωτης εργασίας του εργαζομένου του, φορολογείται μέσω της τιμολόγησης της εργασίας/προϊόντος/υπηρεσίας και μάλιστα επιπλέον εφόσον δεν μειώνεται κατά τα έξοδα ασφάλισης - ο δε εργαζόμενος επιβιώνει καταναλώνοντας προϊόντα και υπηρεσίες τα οποία επιβαρύνονται με ΦΠΑ, άρα συμβάλλει και εκείνος στους φόρους.

Με αυτήν την κοινωνική πραγματιστική διάκριση και μακριά από δογματισμούς μεταξύ πλέον ασαφών εννοιών εργαζομένου και εργοδότη στις μικρές επιχειρήσεις, και με οργανωμένη εποπτεία της αγοράς εργασίας αντί τυφλών εξοντωτικών προστίμων, θα διαφυλαχθεί σε έκτακτες συνθήκες η βιωσιμότητα των μικρών επιχειρήσεων και των εχόντων ανάγκη κάποιας προσωρινής εργασίας ανθρώπων μέχρι να ξεπεραστεί η κρίση.


η αριστερή στρουθοκάμηλος





(*) Πηγές πληροφοριών:

1. Διοικ. Πρωτ. Λάρισας απόφαση 153/4.3.2016 Ακύρωση πράξης επιβολής προστίμου Σ.ΕΠ.Ε. για αδήλωτο εργαζόμενο  

2. Πρόστιμο 20.000 ευρώ για την αδήλωτη εργασία ζητούν οι θεσμοί /Καθημερινή http://www.kathimerini.gr/851594/article/oikonomia

Τετάρτη 23 Μαρτίου 2016

Συνέντευξη Ιερώνυμου στην ΕΡΤ: Κήρυγμα μίσους και φυλετικο-θρησκευτικής καθαρότητας και απειλές κατά του κοσμικού κράτους


Άναυδος ο έλληνας πολίτης από την συνέντευξη Ιερώνυμου στην ΕΡΤ!
Το προσεχτικά δημιουργημένο προφίλ του δήθεν προοδευτικού και ανοιχτού αρχιεπισκόπου, κατέρρευσε εν μια νυκτί - αρκούσαν κάποιες δειλές ενέργειες του υπουργείου Παιδείας να ελέγξει τον προσηλυτισμό στα σχολεία από τους ιεραπόστολους της "επικρατούσας" θρησκείας και η δημόσια αμφισβήτηση που γιγαντώνεται - από "πιστούς" και "απίστους" - του δικαιώματος μισθοδοσίας από το Δημόσιο των υπαλλήλων της εκκλησίας κληρικών και λαϊκών ενώ αυτή αποτελεί νομικό πρόσωπο δλδ ιδιωτική εταιρεία με δική της περιουσία και δικά της έσοδα, και ήρθε εσπευσμένα η απάντηση:
Συνέντευξη στην ΕΡΤ (ποιος την ζήτησε άραγε) με κήρυγμα μίσους και φυλετικο-θρησκευτικής καθαρότητας απέναντι στους πρόσφυγες από τον υποτίθεται μετριοπαθή Ιερώνυμο στην γραμμή Άνθιμου, Σεραφείμ και Αμβρόσιου. Όσο για την εκκλησιαστική περιουσία, την παράλογη μισθοδοσία από το δημόσιο των υπαλλήλων της και τον καθυστερημένο ενάμισι αιώνα χωρισμό εκκλησίας-κράτους, σκέτο δηλητήριο οι δηλώσεις του ορθόδοξου αρχιεπισκόπου - και κατά του κοσμικού κράτους διαχρονικά αλλά και της σημερινής κυβέρνησης της αριστεράς.

Βαδίζει προφανώς και αυτός στον δρόμο του Χριστόδουλου ή για να το πούμε αλλιώς, όλοι οι κρατικοδίαιτοι παπάδες γίνονται τζιχαντιστές όταν είναι για την εξουσία και τα ...κοσμικά συμφέροντά τους, δλδ για τα λεφτά!

Καβάλησαν και παρασιτούν από την ίδρυσή του το ελληνικό κράτος και δεν ξεκαβαλικεύουν με τίποτα!

Ισχυρίζονται μέσω του επικεφαλής τους, ότι το κράτος τους χρωστά, ότι η μισή Ελλάδα είναι νόμιμα δική τους, ότι η μισθοδοσία των υπαλλήλων του δόγματός τους είναι αποτέλεσμα ανταλλαγής λόγω της ...παραχώρησης στο κράτος μέρους των (κλεμμένων από τους υπόδουλους έλληνες) γαιών που με την πτώση της τουρκοκρατίας βρέθηκαν στα χέρια τους και αντί να επιστρέψουν στους ιδιοκτήτες τους που τους τις είχαν εμπιστευθεί για προστασία τις παρακράτησαν εμφανίζοντας "χρυσόβουλα" και άλλα βυζαντινά παραχωρητήρια...

Ισχυρίζονται ότι το έργο που κάνει σήμερα η εκκλησία ως διαμεσολαβητής των δωρεών των πολιτών δεν θα είναι δυνατόν αν χωριστεί από το κράτος... δλδ η κλασσική λειτουργία ΜΚΟ που ασκούν εκκλησιατικές οργανώσεις σαν την "Αλληλεγγύη", δεν θα είναι δυνατή αν τα μέλη της εκκλησίας παύσουν να είναι δημόσιοι υπάλληλοι!

Ισχυρίζονται ότι η Ελλάδα θα παύσει να είναι "καθαρή", αν μείνουν μερικές χιλιάδες από τους κατατρεγμένους σύριους πρόσφυγες - προφανώς επειδή είναι τύποις μουσουλμάνοι και θα θρησκεύονται πολλοί από αυτούς/ές σε άλλο ..."μαγαζί" - ίσως και επειδή είναι μαυριδεροί και νοθεύουν την καθαρότητα της φυλής. Ούτε ο Άδωνις Γεωργιάδης δεν τόλμησε να το διατυπώσει έτσι... Ως εκ τούτου, ναι να τους περιθάλψουμε γιατί η εκκλησία μπλα μπλα μπλα ...αλλά να φύγουν και σύντομα! Αυτοί είναι οι όροι του ορθόδοξου αρχιεπισκόπου!

Απειλητικές δηλώσεις για όλα: τα δικαστήρια θα μας δικαιώσουν αλλά θα σας ταλαιπωρούμε δεκαετίες, τον χωρισμό δεν τον θέλουμε αλλά αν τον κάνετε θα μετανιώσετε, περιουσία δεν υπάρχει αλλά δώστε μας πίσω τα οικόπεδα στην Κατεχάκη κλπ κλπ 

Αυτό είναι το πρόσωπο της κρατικοδίαιτης εκκλησίας με την τεράστια παρανόμως κτηθείσα περιουσία με χρυσόβουλα και παρακράτηση τίτλων των υπόδουλων ελλήνων, τις επιδοτήσεις, τα ΕΣΠΑ και την τεράστια φοροδιαφυγή με έξοδα και παραστατικά που δεν ελέγχθηκαν ποτέ, τα τεράστια δάνεια εκατοντάδων εκατομμυρίων από τις τράπεζες χωρίς εξασφαλίσεις που αρχίζουν ελέγχονται τώρα, τα χιλιάδες νομικά πρόσωπα για να μην βγάζεις άκρη, τις διαρκείς παρεμβάσεις στον πολιτικό βίο της χώρας με ακροδεξιά ρατσιστικά ομοφοβικά κηρύγματα και δημόσιες απειλές από κατά τα άλλα δημοσίους υπαλλήλους (όποιος/α ΔΥ σε άλλη υπηρεσία τολμήσει να πει τέτοια πράγματα σε πολίτες περνάει ΕΔΕ...) και την ρατσιστική συμπεριφορά απέναντι στα θρησκευτικά δικαιώματα των "αλλόθρησκων" ιθαγενών και μεταναστών. 

Θα μπορούσε να είναι άλλο το πρόσωπο της ορθόδοξης εκκλησίας; 
Ναι! 
  • Εφόσον έχαναν την δημόσια μισθοδοσία τους (δλδ τα διπλά έσοδα και ως ΔΥ και ως ιδιώτες) και τα προνόμια προσηλυτιστικής  πρόσβασης και παρέμβασης στο κράτος και τα σχολεία. 
  • Αν  γινόντουσαν μια θρησκεία ανάμεσα σε άλλες με τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις ειδικά όσον αφορά την απόδοση φόρων και τον έλεγχο τίτλων ιδιοκτησίας με βάση τους τρέχοντες νόμους - δεν είναι πολλά χρόνια τώρα πχ που η βουδιστική κοινότητα της Χαλκιδικής βασανίστηκε και διώχθηκε δικαστικά για να πάρει άδεια να λειτουργεί τον ...ιδιωτικό χώρο της. 
  • Αν βλέπαμε στην κρατική τηλεόραση αναμεταδόσεις από εκδηλώσεις και των άλλων δογμάτων μαζί και των αθέων, ελεύθερα και απροκατάλυπτα, εφόσον αποτελούν εξίσου ανάγκες των πολιτών - των μη ορθόδοξων πολιτών. 
  • Και αν ζούσαν από τις εισφορές των μελών τους και τα έσοδα του ιερού εμπορίου τους και της όσης νόμιμης ακίνητης περιουσίας τους. Ναι τότε "θα τους έπεφτε η μούρη", θα κατάπιναν την αλαζονεία τους και θα μαζευόντουσαν  στα θρησκευτικά τους καθήκοντα - και ίσως θα εξυγιαίνονταν και εσωτερικά ως "εκκλησία". 
Ίσως έχει έρθει η ώρα να γίνουν όλα αυτά. Στο μεταξύ ακούστε και φρίξτε:






Σάββατο 19 Μαρτίου 2016

Εκκλησία και Κράτος: ρόλοι διακριτοί, μισθοδοσία κληρικών δημόσια και ...αδιάκριτη!



Δείτε την εδώ
Στην πλήρη ανάλυση του τακτικού προσωπικού της Δημόσιας Διοίκησης που παρουσίασε το Υπουργείο Εσωτερικών καθιερώνοντας για πρώτη φορά την πλήρη διαφάνεια όλων των δεδομένων του δημοσίου (εύγε στο υπουργείο, τον Χριστόφορο Βερναρδάκη και τους συνεργάτες του) αυτό που σε καθηλώνει με την πρώτη ματιά δεν είναι η ανισοκατανομή ΔΥ και οι ελλείψεις σε ζωτικούς τομείς πχ στην υγεία και στην παιδεία, έναντι άφθονου και αναξιολόγητου πολιτικού προσωπικού...

Όχι! Αυτό που σε αφήνει άναυδο/η είναι ότι σε συνθήκες πολυετούς κρίσης, πληρώνουμε "δημοσία δαπάνη", κοντά 10.000 κληρικούς της ορθόδοξης χριστιανικής εκκλησίας για να ...μεσολαβούν εις Κύριον εξ ονόματος των ποιος ξέρει πόσων πιστών τους!

Δλδ χρηματοδοτούμε μέσω των φόρων που καταβάλλουμε, "δαπάνες προσηλυτισμού" πολιτών σε μια συγκεκριμένη μάλιστα θρησκεία που τα μέλη της δεν έχουν ποτέ καταγραφεί συγκεκριμένα, παρότι εκείνη είναι γνωστό ότι ΚΑΙ έσοδα έχει ως νομικό πρόσωπο, ΚΑΙ αφορολόγητο, ΚΑΙ ακίνητη περιουσία ΚΑΙ οι κληρικοί υπάλληλοί της τα αφορολόγητα τυχερά τους εφόσον εκτός του κηρύγματος δεν παρέχουν στους πιστούς τους καμία "ουσιώδη" υπηρεσία δωρεάν...

Παγκόσμια πρωτοτυπία; Φονταμενταλιστικό καθεστώς θεοκρατίας; Συνδιοίκηση του κράτους από την θρησκεία; Μεροληπτική χρηματοδότηση της διάδοσης της θρησκευτικής αφήγησης ορισμένων; Χρηματοδότηση του μεσαιωνικού δογματισμού και του φανατισμού;

Ότι και νάναι, θάπρεπε να γίνει σεβαστό κάποια στιγμή ΚΑΙ σε αυτήν την χώρα ότι το "τοπικό Βατικανό" πρέπει να αυτοχρηματοδοτείται όπως στην γειτονική μας πολύ θρησκευόμενη Ιταλία.
Να πληρώνει η ίδια η Εκκλησία-νομικό πρόσωπο/ΑΕ τους υπαλλήλους της, τους προσηλυτιστές της, την διάδοση της πίστης της ή της φαντασιοπληξίας της, τους Άνθιμούς της και τους Σεραφείμ της - αυτούς που παρεμβαίνουν στον δημόσιο βίο υβρίζοντας απόψεις ή τρόπους ζωής πολιτών μισθοδοτούμενοι από το Δημόσιο!

Δεν είναι δυνατόν το κράτος να χρηματοδοτεί θρησκείες - δεν είναι δυνατόν το κράτος να καταπατά το δικαίωμα στην ανεξιθρησκεία, την αθεΐα, την ελευθερία επιλογής του πολίτη - δεν είναι δυνατόν να δαπανά δημόσιο πλούτο για να στηρίζει την διάδοση θρησκευτικών αφηγήσεων μιας συγκεκριμένης μάλιστα "επικρατούσας" άποψης.

Τα σύγχρονα κράτη έχουν λύσει αυτό το ζήτημα ορίζοντας με διάφορους τρόπους την χρηματοδότηση ως προαιρετική και μάλιστα από τα καταγραμμένα μέλη των διάφορων θρησκευτικών αιρέσεων.

Στην χώρα μας σκανδαλωδώς, ο μη ορθόδοξος χριστιανός πολίτης χρηματοδοτεί υποχρεωτικά ένα δόγμα που δεν συμμερίζεται! Αλλά και ο ορθόδοξος χριστιανός πολίτης δεν ερωτάται καν αν επιθυμεί οι κληρικοί της θρησκείας του να είναι έμμισθοι ή άμισθοι εθελοντές.
Πρόκειται για ένα μεσαιωνικό υπόλειμμα για την ακρίβεια για ένα "μεσαιωνικό ρουσφέτι": διορισμός στο δημόσιο μελών ιδιωτικής εταιρείας, όπως είναι η ορθόδοξη εκκλησία και κάθε εκκλησία... Κρατική επιδότηση ιδιωτικής εταιρείας με πρόσληψη των υπαλλήλων της από το κράτος!
Ο θρησκευτικός μεσαίωνας κάποτε πρέπει να τελειώσει σε αυτήν την χώρα. Όπως τελείωσε ο πολιτικός και κομματικός μεσαίωνας του "κράτους της δεξιάς", όπως αρχίζει να τελειώνει και ο μεσαίωνας της διαπλοκής κράτους-ΜΜΕ. Οι παπάδες δεν έχουν κανένα λόγο να μισθοδοτούνται από το Δημόσιο, ούτε από πιστούς ούτε από μη πιστούς χωρίς καν να ερωτηθούν!
Η Εκκλησία είναι νομικό πρόσωπο, έχει περιουσία και έσοδα, και οφείλει να πληρώνει εκείνη τους υπαλλήλους της.
Οι υπόλοιποι πολίτες έχουν το δικαίωμα να κατευθύνουν τους φόρους τους στην ανάπτυξη της χώρας, στην παραγωγική της ανασυγκρότηση.

Η εκκλησία έπρεπε να είναι τυπική Μη Κυβερνητική Οργάνωση, όχι ημίαιμη ιδιωτική επιχείρηση με έσοδα και περιουσία και ταυτόχρονα μισθοδοτούμενους από το κράτος υπαλλήλους!
  • Αν η "αποστολική", τελετουργική και προσηλυτιστική θρησκευτική δραστηριότητα είναι επάγγελμα, τότε όπως όλα τα επαγγέλματα οφείλει να μισθοδοτείται/χρηματοδοτείται από την εταιρεία στην οποία "εργάζεται" και στην οποία προσκομίζει κέρδη από την πώληση ιδεών, τελετουργικών και ιερών αντικειμένων.
  • Αν είναι εθελοντική προσφορά, τότε είναι ζήτημα των ωφελουμένων από αυτήν να ενισχύουν προαιρετικά τους λειτουργούς αυτής της δραστηριότητας.
Τι είναι λοιπόν;

Και τι χώρα είμαστε;

Κι αν οι ρόλοι κράτους και εκκλησίας είναι "διακριτοί", πως δικαιολογείται η "αδιακρίτως" καταβαλλόμενη δημόσια μισθοδοσία σε περίπου 10.000 υπαλλήλους της ορθόδοξης εκκλησίας;


Γιώργος Παπασπυρόπουλος 


Τετάρτη 16 Μαρτίου 2016

Η χώρα της ξιπασμένης στρουθοκαμήλου


του Στέλιου Κούλογλου*

Όλα τάχε η Μαριορή, η μακεδονομαχία της έλειπε. Την στιγμή που η χώρα αντιμετωπίζει τον δυσκολότερο Μάρτη στην πρόσφατη ιστορία της, τέθηκε θέμα παραίτησης ακριβώς του υπουργού που χειρίζεται το σοβαρότερο πρόβλημα, το προσφυγικό. Και όλα αυτά επειδή σε μια συνέντευξη του ο αναπληρωτής υπουργός Μετανάστευσης αποκάλεσε την ΠΓΔΜ... Μακεδονία. Παρότι σε άλλο μέρος της ίδιας συνέντευξης χρησιμοποίησε τον όρο πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, ενώ μετά ζήτησε και συγγνώμη για το λάθος του.

Τι αλάνθαστη χώρα, που δεν επιτρέπει ούτε λάθη εκ παραδρομής! Τι άψογο, αλάνθαστο πολιτικό σύστημαπου δεν δέχεται ούτε την συγγνώμη, την οποία οι πολιτικοί απεχθάνονται τόσο, όσο και την χρησιμοποίηση του όρου Μακεδονία για τους γείτονες! Και καλά ο κ. Καμμένος που θέλει από κάπου να κρατήσει το εκλογικό του ακροατήριο. Αλλά η ΝΔ; Δεν ξέρει ότι ο προηγούμενος αρχηγός της φόρτωσε τη χώρα με ένα θέμα που κουβαλάει επί δεκαετίες, σπαταλώντας απίστευτη διπλωματική ενέργεια και καταστρέφοντας διεθνείς συμμαχίες; Το οποίο τότε, το 1991-3, θα μπορούσε να είχε λυθεί με έναν αμοιβαίο συμβιβασμό, αυτόν που τώρα καθυστερημένα ζητάμε αλλά όλοι μας γυρίζουν την πλάτη, αν ο κ. Σαμαράς δεν ήθελε να χτίσει πολιτική καριέρα εκμεταλλευόμενος εθνικές ευαισθησίες;

Aλλά η ΝΔ και μάλιστα του κ. Μητσοτάκη; Tου οποίου ο πατέρας ως πρωθυπουργός μας διαβεβαίωνε, την ίδια εποχή, ότι κανείς δεν θα θυμάται την υπόθεση -τόσο ασήμαντη τη θεωρούσε- μετά από 10 χρόνια; Που ήθελε από τότε μια συμβιβαστική λύση, αλλά δεν την τόλμησε λόγω πολιτικού κόστους, το οποίο δεν απέφυγε τελικώς να πληρώσει με την ανατροπή της κυβέρνησης του από τον κ. Σαμαρά ; Δεν έχει ζήσει από κοντά όλα αυτά τα αδιέξοδα ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης;

Η μάχη της ονοματοδοσίας χάθηκε οριστικά πριν 25 χρόνια και όσο γρηγορότερα το καταλάβουμε, τόσο το καλύτερο. Κάπου 140 χώρες έχουν αναγνωρίσει τα Σκόπια ως Μακεδονία, μεταξύ τους η Ρωσία, οι ΗΠΑ, η Κίνα και η Ινδία, για να μην μιλήσει κανείς για τους συμμάχους της ΝΔ στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα. Η κυρία Μέρκελ Μακεδονία την ανεβάζει, Μακεδονία την κατεβάζει και δεν έχω δει κανένα σύμμαχο της Νεοδημοκράτη να βγάζει μιλιά διαμαρτυρίας. Δεν υπάρχει ΟΥΤΕ ΕΝΑ διεθνές μέσο ενημέρωσης όλον αυτόν τον τελευταίο καιρό, την ώρα που η Ειδομένη και η γειτονική χώρα κοντεύουν να γίνουν πιο διάσημες και από την Μητέρα Τερέζα, το οποίο να έχει χρησιμοποιήσει τον όρο FYROM, Σκοπιανοί, κ.λπ. Άραγε πώς σκοπεύει η χώρα να ανατρέψει όλο αυτό το αρνητικό διεθνές σκηνικό και συσχετισμό των δυνάμεων; Mε ποιες συμμαχίες, με τι στρατηγική και τακτική; Συνεχίζοντας απλώς να μην διαβάζει ξένο τύπο;

Φυσικά δεν είναι η κατάλληλη ώρα για να λυθεί το μακεδονικό. Ούτε άλλωστε ήταν αυτή επιδίωξη του κ. Μουζάλα, που παραδέχθηκε το εκ παραδρομής λάθος του. Κάπου όμως, ίσως καταλαβαίνω τις αιτίες για το λάθος αυτό. Μιλώντας καθημερινά με διεθνή μέσα ενημέρωσης για το προσφυγικό, κάθε φορά που χρησιμοποιώ τον όρο FYROM, δημοσιογράφοι και συνομιλητές σε πάνελ χαμογελούν ειρωνικά: το αποτέλεσμα είναι να αποδυναμώνονται έτσι τα επιχειρήματα μας για την ουσία του προσφυγικού. Και αυτήν την πολύ κρίσιμη στιγμή, εθνική υπηρεσία προσφέρει αυτός που αγωνίζεται για τα πραγματικά προβλήματα της χώρας και την επίλυση του προσφυγικού, όπως ο κ. Μουζάλας. Τα υπόλοιπα είναι καμώματα μιας ξιπασμένης στρουθοκαμήλου, που χώνει την μούρη της στην άμμο και νομίζει ότι οι άλλοι δεν την βλέπουν. 'Η, ακόμη χειρότερα, που πιστεύει ότι οι άλλοι δεν βλέπουν τα οπίσθια της, αλλά τον Μέγα Αλέξανδρο.



πηγή tvxs.gr

Τρίτη 15 Μαρτίου 2016

Όταν τα "αόρατα" προσφυγικά ρεύματα έγιναν ορατά...

Οι χώρες όπου η προσφυγιά ή η μετανάστευση είναι μοναδική λύση επιβίωσης, πολλαπλασιάζονται... (από την εικονογράφηση του βιβλίου Το πιο κρύο καλοκαίρι)
"Στον βαθμό που οι επιπτώσεις του προσφυγικού παραμένουν περιφερειακές, τα προσφυγικά ρεύματα είναι «αόρατα» ως παγκόσμια πολιτικά ζητήματα και παραμένουν στη σφαίρα αρμοδιότητας των ανθρωπιστικών οργανώσεων, του ΟΗΕ, του Ερυθρού Σταυρού και των γειτονικών χωρών. Έτσι, η Ευρώπη συγκλονίζεται πολιτικά υπό το βάρος λιγότερων του ενός εκατομμυρίου Σύρων προσφύγων, την ίδια στιγμή που τέσσερα και πλέον εκατομμύρια πρόσφυγες βρίσκονται και ζουν εδώ και τρία χρόνια στην Τουρκία, στην Ιορδανία και στον Λίβανο, χωρίς να αναχθούν σε μείζον γεωπολιτικό θέμα."

10 σημεία για τη γεωπολιτική συγκυρία της προσφυγικής κρίσης
του Μιχάλη Παναγιωτάκη* 


1. ΞΕΚΙΝΩΝΤΑΣ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΓΡΑΨΕΙ για το προσφυγικό ζήτημα, διαπιστώνει πως δεν είναι δυνατόν να το εντοπίσει χωρικά και χρονικά. Τα ρεύματα των προσφύγων από τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο και μετά ήταν έντονα και συνεχή, διάσπαρτα παντού στον κόσμο. Η εν εξελίξει προσφυγική κρίση που βιώνουμε στην Ελλάδα και την Ευρώπη δεν είναι παρά παροξυσμός ενός προϋπάρχοντος φαινομένου που προέκυψε μέσα στη συγκυρία διαδοχικών κρατικών καταρρεύσεων και πολέμων στην ευρύτερη περιοχή της Κεντρικής και Δυτικής Ασίας.

Παίκτες του γκολφ και στο βάθος Αφρικανοί μετανάστες πάνω σε συνοριακό φράχτη μεταξύ Μαρόκου και Ισπανίας στην Μελίγια 20/10/2014 (José Palazon/Reuters)

2. Η σημερινή έκφανση της προσφυγικής κρίσης συμπλέκεται και περιπλέκεται με το φαινόμενο της μαζικής οικονομικής μετανάστευσης, και γίνεται δυσδιάκριτη από αυτήν. Αυτό είναι ένα νέο μείζον και ιστορικό γεωπολιτικό δεδομένο, παράγωγο με τη σειρά του των σημαντικών γεωπολιτικών αλλαγών την τελευταία μεταψυχροπολεμική τριακονταετία.

Με την κατάρρευση της Συρίας, τα εκατομμύρια άτομα που έφυγαν από τη χώρα επισωρεύτηκαν σε ήδη μεγάλα προσφυγικά και μεταναστευτικά ρεύματα προς τις μητροπόλεις του καπιταλισμού και τις εστίες πλούτου ανά τον κόσμο.
Πρόκειται για ανθρώπους που εδώ και δυο τρεις δεκαετίες δραπετεύουν από τεράστιες γεωγραφικές ζώνες γεωπολιτικής, πολιτικής και οικονομικής αποσταθεροποίησης.

Τούρκοι στρατιώτες περιφρουρούν Σύριους που περιμένουν πίσω από τους φράχτες των συνόρων κοντά στην πόλη Σουρούτς στην ΝΑ Τουρκία (Kadir Celikcan/Reuters)

Μπορεί να πει κανείς πως το σύνολο των αιτιών που προκαλούν προσφυγικές κρίσεις συμπεριλαμβάνεται –σε παρόμοια αλλά λιγότερο επιτακτική μορφή– στα αίτια της μεταναστευτικής μετακίνησης. Είναι συχνά δύσκολο να διακρίνει κανείς έναν πρόσφυγα από έναν οικονομικό μετανάστη μια και οι κινητήριες για τη φυγή τους καταστροφές μπορεί να σχετίζονται και με την πολιτική ή πολεμική αποσταθεροποίηση, αλλά και με την οικονομική διάλυση. Το παιχνίδι των διοικητικών ορισμών για τους πρόσφυγες από διάφορες χώρες, όπου ένας πόλεμος –εμφύλιος ή μη– ή μια καταστροφή έχει δημιουργήσει και οικονομικό μαρασμό, είναι χαρακτηριστικό της ασάφειας αυτής: Υπάρχουν και σχετικά ειρηνευμένες περιοχές του Αφγανιστάν ή της Σομαλίας, όπου η οικονομία έχει καταρρεύσει και οι άνθρωποι φεύγουν γιατί αντιμετωπίζουν την εξόντωσή τους, φυσική και οικονομική. Οι οικολογικές πιέσεις στο Μπαγκλαντές οδηγούν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους σε «περιβαλλοντικό εσωτερικό εκτοπισμό» και προσφυγιά, που όμως δεν οδηγούν και στην αναγνώριση της αντίστοιχης διεθνούς νομικής ιδιότητας, και ούτω καθεξής.

3. Παρότι άλλες εστίες παραμένουν ενεργές (ενδεικτικά, Ουκρανία, Κόσοβο, Βόρεια Αφρική, Υποσαχάρια Αφρική, Κέρας της Αφρικής, Υεμένη), το θερμό σημείο του προσφυγικού σήμερα είναι προς το παρόν στη Συρία και στο Ιράκ, αλλά χρονίως και στο Αφγανιστάν, σε περιοχές δηλαδή που σημαδεύτηκαν από εξωτερικές επεμβάσεις, με κεντρικό σημείο αναφοράς τη διπλή επέμβαση και εισβολή των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν, το 2001, και στο Ιράκ, το 2003. Παράλληλα, η περιοχή από τα Ιμαλάια μέχρι τον Ατλαντικό είναι ευρύτερα αποσταθεροποιημένη πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά, μεταξύ άλλων, από:

• τις συνεχείς στρατιωτικές και οικονομικές επεμβάσεις της Δύσης –κυρίως των ΗΠΑ– και τις συγκρούσεις μεγάλων και περιφερειακών δυνάμεων μέσω πολέμων εντολοδόχων (proxy wars) στο πλαίσιο μιας εξελισσόμενης μεταψυχροπολεμικής αναδιαμόρφωσης των παγκόσμιων ισορροπιών,

• τη σεχταριστική βία που έχει συνειδητά και στρατηγικά κινητοποιήσει το αμερικανικό κατοχικό σχέδιο στο Ιράκ και χρηματοδοτούν οι αντιδραστικές και φονταμενταλιστικές, σουνιτικές/ουαχαμπιστικές πετρομοναρχίες της Αραβικής χερσονήσου. Η σύγκρουση αυτή έχει εξαπλωθεί στην ευρύτερη περιοχή μαζί με τον ακρότατο σουνιτικό φονταμενταλισμό και επηρεάζει μια ζώνη που φτάνει μέχρι την Κεντρική Αφρική και την Ινδονησία,

• την κλιματική αλλαγή που προκαλεί συχνότερη και εντονότερη εμφάνιση ακραίων καιρικών φαινομένων, τα οποία με τη σειρά τους οδηγούν σε επισιτιστικές κρίσεις, φυσικές καταστροφές και απώλεια της δυνατότητας άμεσης επιβίωσης σε πολλές περιοχές. Τα φαινόμενα αυτά προκαλούν και υποδαυλίζουν την πολιτική αναταραχή, αλλά εντείνουν και τα ρεύματα εσωτερικής και εξωτερικής μετανάστευσης,

• τις συνέπειες της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης στην κοινωνική συνοχή των φτωχότερων χωρών και την κοινωνική δυσαρέσκεια, με όχημα τα προγράμματα της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΔΝΤ, αλλά και την αύξηση των παγκόσμιων και των περιφερειακών ανισοτήτων,

την ήττα της Αραβικής Άνοιξης ως κινήματος εκδημοκρατισμού σχεδόν σε ολόκληρο τον αραβικό κόσμο. Η ήττα αυτή προκλήθηκε από –αλλά και προκάλεσε– την υποκατάσταση της πολιτικής διαμαρτυρίας από ένοπλους στρατοκρατικούς εμφυλίους. Οι πόλεμοι αυτοί άνοιξαν τον δρόμο για παρεμβάσεις τρίτων χωρών και την ανάδειξη του πιο σκληρά παραδοσιοκρατικού και κορανικά λιτεραλιστικού τζιχαντισμού σε πόλο συσπείρωσης των σουνιτικών πληθυσμών.

Μέσα σε αυτό το κλίμα πολυπαραγοντικής γενικής αστάθειας και κρατικής κατάρρευσης, οι ανθρώπινες ροές, προσφυγικές και μεταναστευτικές, αναδρούν πάνω στην περιφερειακή ισορροπία δυνάμεων και διαχέουν τη σκιά των τοπικών συγκρούσεων σε μια διευρυνόμενη γεωγραφικά περιοχή.

Αφρικανοί μετανάστες στις ακτές του Τζιμπουτί, National Geographic 12/2013, John Stanmeyer

4. Εάν αίτια της μετανάστευσης και της προσφυγιάς αποτελούν οι πόλεμοι και η γεωπολιτική αποσταθεροποίηση, τίθεται το ερώτημα γιατί, παρότι αυτά είναι χρόνια προβλήματα στην καπιταλιστική περιφέρεια και ιδίως στη Μέση Ανατολή, στην εποχή μας μόνο καταφεύγει όλος αυτός ο κόσμος τόσο μαζικά στη Δύση.

Η απάντηση είναι διττή και αφορά με διαφορετικούς τρόπους την παγκοσμιοποίηση:

Πρώτον, γιατί η ίδια η λογική της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης κάνει τη μετακίνηση πληθυσμών μια εύλογη απόκριση των ανθρώπων της περιφέρειας στη μόνιμη κατάσταση οικονομικής (και συχνά και πολιτικής) έκτακτης ανάγκης που έχουν να αντιμετωπίσουν, αλλά και γιατί, στην πραγματικότητα, οι μετακινήσεις αυτές περιέχουν μια καπιταλιστική ορθολογικότητα: Ολοκληρώνουν την «απελευθέρωση των αγορών», πέρα από εκείνες των κεφαλαίων, και στο πεδίο της αγοράς εργασίας. Έτσι, το φτηνό εργατικό δυναμικό που μπορούσε να έρθει «λαθραίο» (αλλά μόνο λαθραίο), «παράνομο» και εύκολα χειραγωγίσιμο, χρησιμοποιήθηκε για να φέρει τον εργασιακό Τρίτο Κόσμο στη μητρόπολη και στις ισχυρές χώρες της περιφέρειας. Στη Δύση υπήρχε ζήτηση για εργατικό δυναμικό από τον Τρίτο Κόσμο. Η ενσωμάτωσή του όμως εμποδίστηκε μέσω της διασποράς του αντιμεταναστευτικού πανικού που χρησίμευσε σαν εργαλείο αποκοπής των ξένων εργαζομένων από τα εργασιακά δικαιώματα που είχαν κατακτήσει οι «ιθαγενείς», αλλά και σαν μέσο εργασιακής πειθάρχησής τους.

Δεύτερον, στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης, ζούμε σε έναν τηλεπικοινωνιακά αλλά και μεταφορικά πρωτοφανώς διασυνδεδεμένο κόσμο. Επειδή, λοιπόν, κάθε κύμα μετανάστευσης δημιουργεί τις τοπικές «υποδοχές» στον Πρώτο Κόσμο για τα επόμενα, με την εγκατάσταση συγγενών και φίλων, η μετακίνηση από τις χώρες σε κρίση είναι πλέον όλο και ευρύτερα προσιτή σαν λύση. Επιπλέον, τα εργαλεία και οι δυνατότητες διερεύνησης των προϋποθέσεων, της πραγματοποίησης της μετακίνησης και της εγκατάστασης σε μια τρίτη χώρα –μέσω του Διαδικτύου και της συνεχούς επαφής και σύνδεσης με τους οικείους και με τον προορισμό μέσω της κινητής τηλεφωνίας– είναι πλέον ευρύτατα διαθέσιμα, ενώ υπάρχουν ήδη εγκατεστημένα «έμπειρα» και εκτενή παράνομα δίκτυα διακίνησης και μεταφοράς ανθρώπων σε κάθε λογής προορισμούς.

Στρατόπεδο προσφύγων Ζααταρί, Ιορδανία

5. Ο αριθμός των προσφύγων και των εσωτερικά εκτοπισμένων προσώπων έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια –ιδίως την τελευταία διετία–, αλλά το μεγαλύτερο μέρος της αύξησης αυτής αφορά τους εσωτερικά εκτοπισμένους, τους πρόσφυγες μέσα στην ίδια τους τη χώρα. Αυτό δείχνει ότι το μείζον πρόβλημα που αναδεικνύεται δεν είναι ποσοτικό, αλλά ποιοτικό: Το προσφυγικό ανάγεται σε παγκόσμια «κρίση» μόνο όταν τα προσφυγικά ρεύματα αρχίζουν και επηρεάζουν άμεσα τη Δύση. Στον βαθμό που οι επιπτώσεις του παραμένουν περιφερειακές, τα προσφυγικά ρεύματα είναι «αόρατα» ως παγκόσμια πολιτικά ζητήματα και παραμένουν στη σφαίρα αρμοδιότητας των ανθρωπιστικών οργανώσεων, του ΟΗΕ, του Ερυθρού Σταυρού και των γειτονικών χωρών. Έτσι, η Ευρώπη συγκλονίζεται πολιτικά υπό το βάρος λιγότερων του ενός εκατομμυρίου Σύρων προσφύγων, την ίδια στιγμή που τέσσερα και πλέον εκατομμύρια πρόσφυγες βρίσκονται και ζουν εδώ και τρία χρόνια στην Τουρκία, στην Ιορδανία και στον Λίβανο, χωρίς να αναχθούν σε μείζον γεωπολιτικό θέμα. Στις δύο τελευταίες χώρες, μάλιστα, είναι το ...