Τρίτη 31 Μαΐου 2016

Ο οχετός παραπληροφόρησης για τις εξωχώριες γυρίζει μπούμερανγκ: Πώς θα ψηφίσουν τώρα οι βουλευτές της Αντιπολίτευσης που έχουν μετοχές σε ξένες εταιρίες;

"Δεν μπορεί να είσαι πολιτικός και να έχεις ή να μετέχεις σε εταιρία του εξωτερικού, ανεξαρτήτως του αν είναι ή όχι offshore…"
Θα έχει πολύ πλάκα να δούμε πώς θα ψηφίσουν τώρα οι βουλευτές της Αντιπολίτευσης που έχουν μετοχές σε ξένες εταιρίες…
Ήδη στο επιτελείο του Κυριάκου έχει σημάνει συναγερμός, καθώς η σύζυγος Μαρέβα είναι η πρώτη που εμπίπτει στην απαγόρευση…

Η μικρή ιστορία της τροπολογίας…

της Κατερίνας  Ακριβοπούλου*
Θα έχει πολύ πλάκα να δούμε πώς θα ψηφίσουν τώρα οι βουλευτές της Αντιπολίτευσης που έχουν μετοχές σε ξένες εταιρίες…
Η πρωτοβουλία της κυβέρνησης να καταθέσει την τροπολογία με την οποία απαγορεύει συμμετοχή πολιτικών προσώπων όχι μόνον σεoffshore, αλλά σε οποιαδήποτε εταιρία έχει έδρα στο εξωτερικό, αιφνιδίασε, σόκαρε και δυσαρέστησε πολλούς…
Το Μαξίμου όχι μόνο σήκωσε το γάντι αλλά επέκτεινε την έννοια του ηθικού πλεονεκτήματος, γυρίζοντας έτσι την παρτίδα υπέρ της …
Υπουργοί, βουλευτές, αρχηγοί Πολιτικών κομμάτων, Ευρωβουλευτές, Γενικοί Γραμματείς, Περιφερειάρχες, Δήμαρχοι και συγγενικά πρόσωπα απαγορεύεται στο εξής να μετέχουν στη διοίκηση ή στο μετοχικό κεφάλαιο εταιρειών με έδρα εκτός της χώρας…
Δεν μπορεί δηλαδή να είσαι πολιτικός και να έχεις ή να μετέχεις σε εταιρία του εξωτερικού, ανεξαρτήτως του αν είναι ή όχι offshore…
Ήδη στο επιτελείο του Κυριάκου έχει σημάνει συναγερμός, καθώς η σύζυγος Μαρέβα είναι η πρώτη που εμπίπτει στην απαγόρευση…
Τα αγαπημένα παιδιά του εγχώριου πολιτικού κατεστημένου, με συμμετοχή σε εξωχώριες εταιρίες και επιχώριες μεθοδεύσεις , κατάφεραν για τρεις μέρες να διαμορφώσουν ατζέντα με παραπλανητικά στοιχεία, τα οποία αναμάσησαν με επιπολαιότητα, όπως αποδείχθηκε και πολλοί «Συριζαίοι» …
«Μα ήταν εναρμόνιση», δήλωναν χωρίς όμως να αποσαφηνίζουν- χαμένοι και οι ίδιοι στη μετάφραση- όλες τις παραμέτρους της περιβόητης εναρμόνισης…
Η κυβέρνηση διευκρίνιζε σε όλους τους τόνους από το Σάββατο, ότι η εναρμόνιση έχει να κάνει με την αυστηροποίηση  των προηγούμενων διατάξεων, που ναι μεν απαγόρευαν συμμετοχή σε offshore, αλλά δεν όριζαν την έννοια της, οπότε χρειάστηκαν οι διευκρινίσεις, ώστε να γίνει πιο αυστηρό το πλαίσιο, προκειμένου να κλείσουν τα βολικά γα πολλούς, «πονηρά» παράθυρα…
Στην πραγματικότητα δηλαδή αυτή την αυστηροποίηση θέλησαν να αναχαιτίσουν οι επαγγελματίες θορυβοποιοί, αντιστρέφοντας  την πραγματική διάσταση και στρέφοντας την εναντίον της κυβέρνησης…
Μ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια με άλλα λόγια: Και η διάταξη να αποσυρθεί και να πληγεί ηθικά η κυβέρνηση…
Με συντονισμένες κινήσεις  κατάφεραν επιτυχώς όχι μόνο να αλλάξουν την ατζέντα αλλά και να συμπαρασύρουν ακόμη και την "ΑΥΓΗ"! Το πρωτοσέλιδο της κομματικής εφημερίδας με το τίτλο «οφσάιντ με τις offshore», προκάλεσε εντονότατη δυσαρέσκεια στο Μαξίμου, καθώς θεωρήθηκε ότι ακυρώνει την κυβερνητική επιχειρηματολογία, δικαιώνοντας ταυτοχρόνως τη «σπέκουλα» των αντιπάλων …
Αποδίδουν μάλιστα την κίνηση σε σκοπιμότητες που ανάγονται αφ ενός στην …αέναη διάσταση ανάμεσα στην ηγεσία και στο «σύστημα Αυγή»,για λόγους που σχετίζονται με «παιχνίδια εξουσίας» και αφ ετέρου στη εσωτερική μάχη κομματικών ισορροπιών που διεξάγεται στο ΣΥΡΙΖΑ, ενόψει συνεδρίου …
Ως εκ τούτου η πολιτική απάντηση που έδωσε ο Αλ.Τσίπρας είναι πολυδιάστατη και με πολλαπλούς αποδέκτες…
πηγή altsantiri

Ονομαστική ψηφοφορία προωθεί η κυβέρνηση στην Βουλή για Γενικό Ασυμβίβαστο συμμετοχής Πολιτικών και Συγγενών σε Εξωχώριες Εταιρείες μετά τον οχετό παραπληροφόρησης!


Η έμπρακτη κυβερνητική απάντηση στην συντονισμένη παραπληροφόρηση της λάσπης

Κυβερνητικοί κύκλοι αναφέρουν:

Σχετικά με την νέα διάταξη περί συμμετοχής πολιτικών προσώπων σε εταιρείες

Διευκρινίζεται για όσους κάνουν ότι δεν κατάλαβαν:

Ο νομικός ορισμός της “offshore” εταιρείας είναι αδύνατος. Γι αυτόν τον λόγο, η προηγούμενη διάταξη, που είχε ψηφιστεί από την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ το 2010, ήταν πρακτικά ανεφάρμοστη.

Για τον λόγο αυτόν, η κυβέρνηση προώθησε, με το πολυνομοσχέδιο, νέα διάταξη, που απαγορεύει σε πολιτικά πρόσωπα, να είναι μέτοχοι εταιρειών, που έχουν την έδρα τους σε χώρες μη συνεργάσιμες φορολογικά.

Επειδή η υποκρισία γύρω από το θέμα αυτό περίσσεψε, η κυβέρνηση προχωρά σε νέα διάταξη που απαγορεύει καθολικώς, γενικώς και ανεξαιρέτως την συμμετοχή πολιτικών προσώπων και των συγγενικών τους προσώπων σε μετοχικό κεφάλαιο ή διοίκηση οποιασδήποτε εταιρίας, ανεξαρτήτως χαρακτήρα και φύσης, με έδρα στο εξωτερικό.

Αναμένουμε με ενδιαφέρον να δούμε πόσοι, ποιοι και από ποιες παρατάξεις θα σπεύσουν να αποσύρουν τις μετοχές τους από εταιρίες του εξωτερικού ή να αποσύρουν συγγενικά τους πρόσωπα από off-shore επιχειρήσεις.

Θα γελάσει και ο κάθε πικραμένος.


Δευτέρα 30 Μαΐου 2016

Πώς να κατασκευάσετε μια είδηση ή, η λασπόσουπα της ημέρας



του Νίκου Μωραΐτη*

Στη βιομηχανία της Διαπλοκής εργάζονται νυχθημερόν, παράγοντας "ειδήσεις" σε τέσσερα απλά βήματα. Και κάπως έτσι, ο προστάτης πάντων των σκανδάλων Κυριάκος γίνεται τιμητής της αξιοκρατίας.
Το παιχνίδι είναι πολύ απλό. Και καθημερινά το ίδιο.

Βήμα 1ο:


Το πρωί το Πρώτο Θέμα κατασκευάζει μία είδηση ή διαστρεβλώνει μία δήλωση.

Λέει, για παράδειγμα, ο Κατρούγκαλος "Τα μνημόνια είναι πολιτικές Πινοσέτ"; Γράφει το site της προπαγάνδας: Γιώργος Κατρούγκαλος: "Αυτά που ψηφίζουμε είναι πολιτικές Πινοσέτ".
Ψάχνει τρόπο ο Φίλης για να περάσουν από εξετάσεις οι δημόσιοι υπάλληλοι με μη νομιμοποιημένα πτυχία, που διόρισαν ΝΔ – ΠΑΣΟΚ; "Ο ΣΥΡΙΖΑ νομιμοποιεί τα πλαστά πτυχία" γράφει το site.

Βήμα 2ο:


Το Twitter και το Facebook παίρνουν τη λάσπη του Πρώτου Θέματος και την βάζουν μπροστά στον ανεμιστήρα του Διαδικτύου. 

Όλοι – από αφελείς απολιτίκ χρήστες που χαύουν ό,τι διαβάσουν μέχρι επώνυμους Μουρούτηδες και ανώνυμα φασιστοειδή – αναπαράγουν την κατασκευή. Το σχετικό hashtag πιάνει κορυφή, τα ραδιόφωνα -δικαίως- αρχίζουν και ρωτούν τους πολιτικούς, το θέμα έχει ήδη κατασκευαστεί.

Βήμα 3ο:


Το βράδυ, οι ειδήσεις των καναλιών, με νέα ναυαρχίδα τον ΣΚΑΪ, κάνουν ρεπορτάζ όλη τη λασπόσουπα της ημέρας:
από τις βρομιές του Πρώτου Θέματος μέχρι το "τι έγραψε το Twitter" και τι είπαν οι ΑδώνιδεςΜε γλαφυρό τρόπο, ειρωνικό σπικάζ και αντιπολιτευτικό πάθος.

Βήμα 4ο:

Οι εφημερίδες της διαπλοκής έρχονται και κάνουν πρώτο θέμα τους τη χθεσινή λάσπη του Πρώτου Θέματος, το οποίο φυσικά επανέρχεται με δηλώσεις σε ανώτατο επίπεδο, δηλαδή σε επίπεδο Κυριάκου.

Δεν είδατε τι ωραία που τα κατάφεραν στη διάταξη με τις off shore; 
Πήραν την εναρμόνιση με την κοινοτική νομοθεσία και έκαναν τον Κυριάκο, τον προστάτη του Παπασταύρου και πάντων των σκανδάλων, θεματοφύλακα της αξιοκρατίας!
Μαγκιά της εφημερίδας και το ομώνυμου site που κατάφερε να γίνει βιομηχανία παραγωγής πλαστών ειδήσεων για λογαριασμό της ΝΔ. Είναι πάντα φανερό του πού κομίζει και πού χρωστά. 
Η κυβέρνηση όμως τι κάνει; 
Πιστεύει ότι μία ανακοίνωση ή μία διαρροή από το Μαξίμου αρκεί απέναντι σε μία τέτοια λαίλαπα; 
...και τελικά ΚΑΙ στο STUDIO 3 της ΕΡΤ !!!
Κοιμούνται; Δεν τους νοιάζει; Ή πιστεύουν ότι… η αλήθεια θα λάμψει έτσι κι αλλιώς; Ας ξέρουν λοιπόν ότι η αλήθεια δεν λάμπει εύκολα μέσα σε τέτοιο βούρκο
Και το μόνο που μένει στο τέλος της ημέρας είναι μια χούφτα άνθρωποι που διαβάζουν πίσω από τις γραμμές, αντιλαμβάνονται το παιχνίδι και νιώθουν μόνοι. Πιο μόνοι από ποτέ.


πηγή altsantiri

Κυριακή 29 Μαΐου 2016

Η Πολιτεία να διαφυλάξει την παράδοση της ναυπηγικής τέχνης με νομοθέτηση εναλλακτικής χρήσης των παραδοσιακών σκαφών



"Νιώθω σαν να μου κόβουν το χέρι..."

Ρεπορτάζ: ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΠΟΥΡΝΑΡΑ, Φωτογραφίες: ΝΙΚΟΣ ΚΟΚΚΑΛΙΑΣ & ENRI CANAJπηγή Καθημερινή


"Ξέρω ιστορίες από τους παππούδες μου και από παλιούς ψαράδες. Τότε που τα πλεούμενα δεν είχαν όργανα ναυτικά και έπρεπε να διαβάσουν τον ουρανό για να δούνε πότε έρχεται η καταιγίδα. Οταν την έβλεπαν στον ορίζοντα, έβγαιναν στην πλώρη. Σταύρωναν τον ορίζοντα με ένα μαχαίρι κι έλεγαν ξόρκια για να μην περάσει το κακό πάνω από το σκαρί. Μα και αν ξέσπαγε τελικά η φουρτούνα, μιλάγανε στο καΐκι. Του ετάζανε κάτι, για να τους βγάλει σώους στη στεριά. Ενα καλό καρνάγιο, μια γερή επισκευή, ένα βάψιμο. Και κράταγαν τον λόγο τους γιατί το ξύλινο σκαρί είναι σαν άνθρωπος. Ακούει. Και όταν το διαλύει μια μπουλντόζα, αγκομαχάει σαν να βγαίνει η ψυχή του...".

Ο Γιάννης Πράσινος στέκεται όρθιος στο τιμόνι με τα μάτια στυλωμένα στο πέλαγος. Κουμαντάρει το σκαρί του, τη «Χρύσα», με χάρη και φυσικότητα. Άλλωστε, το έχει φτιάξει με τα χέρια του.



Ο Γιάννης Πράσινος στο σκάφος του. (Φωτογραφία: Νίκος Κοκκαλιάς)
Λίγο πριν κλείσει τα 50 του χρόνια, πρέπει να είναι σήμερα ο νεότερος καραβομαραγκός στην Ελλάδα, τέταρτη γενιά μέσα στο καρνάγιο, δεμένος από γεννησιμιού του με τη θάλασσα. Με ένα φορτίο στους ώμους: να διαφυλάξει μια τέχνη 2.500 ετών που κινδυνεύει να χαθεί.

Μυστικά που περνούσαν από τον πρωτομάστορα στον παραγιό και δεν θα γραφτούν ποτέ σε βιβλία. Τεχνικές εμπειρικές, δοκιμασμένες μέσα στους αιώνες για να αντέχουν τα πλεούμενα στον υψίσυχνο κυματισμό του Αιγαίου. Την κρυφή ιεροτελεστία για το πότε κόβεται ένα δέντρο («Γενάρη μήνα με γεμάτο φεγγάρι για να έχει τους χυμούς του») και πώς πελεκιέται για να γίνει άλμπουρο.

Είναι ο τελευταίος αφηγητής μιας ιστορίας που ξεκινά στην αρχαιότητα και φτάνει μέχρι τον Παπαδιαμάντη και τη Φραγκογιαννού, «που έβλεπεν την θάλασσαν ωσάν κεντητή, πεποικιλμένη» από τα λευκά αυλάκια που άφηναν πίσω τους οι γολέτες, οι μπρατσέρες και τα καΐκια.



Καρνάγιο στις Σπέτσες. (Φωτογραφία: Enri Canaj)

Μπορεί σε λίγο καιρό να καμαρώνουμε πια τα ξύλινα πλεούμενα μόνο μέσα στις σελίδες των μυθιστορημάτων. Γιατί το πέλαγος έχει πια αδειάσει. Σύμφωνα με την καταγραφή του Ελληνικού Συνδέσμου Παραδοσιακών Σκαφών, από τα 14.500 ξύλινα σκάφη που διέθετε η χώρα μας (ο μεγαλύτερος αλιευτικός στόλος στην Ευρώπη), έχουν καταστραφεί 12.500 μέσα σε 20 χρόνια.

Από το 1996, οπότε τέθηκε σε ισχύ με πρωτοβουλία της Ε.Ε., η νομοθεσία για τον περιορισμό της υπεραλίευσης, χιλιάδες Ελληνες αλιείς παρέδωσαν την άδειά τους και συναίνεσαν να καταστραφούν ολοσχερώς τα καΐκια τους, εισπράττοντας γερές αμοιβές. Μαζί με τα πλεούμενα, χάνονται και οι τεχνίτες. Καλαφάτες, αρμαδόροι, ιστιοράπτες μετριούνται στα δάχτυλα. Οσα καρνάγια έχουν απομείνει δίνουν μάχη για να κρατήσουν τις θέσεις τους στα λιμάνια, που τις εποφθαλμιούν ιδιοκτήτες μπαρ.


"Το ξύλο είναι ζωντανό"


Ταξιδεύουμε με τον Πράσινο από τη Σαλαμίνα, όπου ζει, στον Πόρο για το φετινό Ναυτικό Σαλόνι Παραδοσιακών Σκαφών που οργανώνει ο Σύνδεσμος.



Το ταξίδι στον Πόρο. (Φωτογραφία: Νίκος Κοκκαλιάς)
«Ο καλός καραβομαραγκός πρέπει να μπορεί το βράδυ που πέφτει για ύπνο να ονειρευτεί ολοκληρωμένο το πλεούμενο που θα φτιάξει. Αν δεν συμβεί αυτό, δεν τελειώνει ποτέ το σκαρί. Και κάτι ακόμα: να σέβεται το ξύλο γιατί είναι ζωντανό. Να μην το χτυπάει ή το τρυπά άσκοπα. Να του φέρεται ωραία», λέει ο κ. Πράσινος.

«Ο καλός τεχνίτης ποτέ δεν φτιάχνει ίδιο σκαρί. Οταν σκαρώνει ένα πλεούμενο έχει δίπλα του ένα βαρέλι και πετάει μέσα τα χνάρια (τα ξύλα πάνω στα οποία κόβονταν οι νομείς, όπως το πατρόν στη ραπτική) και τα καίει. Κάθε σκάφος είναι μοναδικό. Και γι’ αυτό όταν καταστρέφεται, χάνεται κάτι για πάντα. Οι ψαράδες αφήνουν το επάγγελμα διότι δεν μπορούν να θρέψουν τις οικογένειές τους. Το εισαγόμενο ψάρι είναι πιο φθηνό από το ελληνικό».


"Πολλοί κλαίνε όταν βλέπουν να σπάει το καΐκι τους η μπουλντόζα. Εγώ νιώθω σαν να μου κόβουν το χέρι"

-Γιάννης Πράσινος, καραβομαραγκός:
«Πολλοί κλαίνε όταν βλέπουν να σπάει το καΐκι τους η μπουλντόζα. Εγώ νιώθω σαν να μου κόβουν το χέρι. Εχει τύχει να δω καΐκια που έφτιαξα, διαλυμένα και αναγνωρίζω κάθε κομμάτι. Θυμάμαι πόσο χρόνο και κόπο μού πήρε να το φτιάξω. Μα και μια παιδική ζωγραφιά να είχε κάποιος θα την έσκιζε χωρίς να πονέσει; Μακάρι το κράτος να δώσει οικονομικά κίνητρα για να βοηθήσει αυτούς που θα ήθελαν να σώσουν ένα σκαρί. Πολλοί θα ήθελαν να έχουν ένα τέτοιο πλεούμενο, ακόμα και αν η συντήρησή του κοστίζει παραπάνω από ένα πλαστικό. Ολη η Ελλάδα είναι ένα νησί».


Κεραυνοβόλος έρωτας

Στο λιμάνι συναντήσαμε τον Πάνο Χασάπη, που μόλις είχε δέσει και μαστόρευε πάνω στην κουβέρτα της υδραίικης βάρκας του, τη «Χρυσοπηγή»: «Την έφτιαξα στις αρχές του 2000. Η χαρά που έχει δώσει στην οικογένειά μου και στους φίλους μου είναι τεράστια. Και είναι το τελευταίο πράγμα από το οποίο θα θέλαμε να αποχωριστούμε, ακόμα και αν κινδυνεύαμε να χάσουμε το σπίτι μας. Το κράτος θα έπρεπε να προστατεύσει τα ξύλινα σκαριά δίνοντας κίνητρα για τη διάσωση, όχι για την απόλαυση του κάθε ιδιώτη αλλά για να διαφυλάξει την παράδοση της ναυπηγικής τέχνης που είναι σε μεγάλο βαθμό εμπειρική. Αν χαθεί μια γενιά μαστόρων, τότε θα κοπεί για πάντα το νήμα. Στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η Ελλάδα απώλεσε το μεγαλύτερο μέρος του εμπορικού στόλου και μαζί τα καραβόσκαρα και τις μπρατσέρες που δεν ξαναέγιναν ποτέ. Τώρα καταστρέφουμε μόνοι μας όλα τα ξύλινα σκαριά. Θα περπατάμε στα λιμάνια και δεν θα έχουμε σκάφη να χαζέψουμε».



Τα καΐκια στο λιμάνι του Πόρου. (Φωτογραφίες: Νίκος Κοκκαλιάς)





Από το Ναυτικό Σαλόνι έλειπε ένα σκαρί που θεωρείται από πολλούς το ομορφότερο και πιο τυχερό του Αιγαίου. Η «Φανερωμένη» βρίσκεται στο μόνιμο αγκυροβόλι της, σε ένα νησάκι του Κορινθιακού Κόλπου. Ηρθε όμως στον Πόρο ο ιδιοκτήτης της Νίκος Ρηγινός, που την αγόρασε πριν από 30 χρόνια και την έχει φροντίσει με τρομερή στοργή, επαναφέροντάς την στην αρχική μορφή που είχε το 1945, όταν πρωτοέπεσε στο νερό.


"Ηταν κεραυνοβόλος έρωτας. Αυτό το καΐκι, όμως, έγινε η ζωή μου"

-Νίκος Ρηγινός, ιδιοκτήτης σκάφους:
«Με έλεγαν λοξό και ψώνιο όταν την αγόρασα. Ηταν κεραυνοβόλος έρωτας. Αυτό το καΐκι, όμως, έγινε η ζωή μου. Η μόνη λύση είναι να παραχωρήσει η πολιτεία έναν ασφαλή λιμένα αποκλειστικά στα ξύλινα σκαριά και οι ιδιοκτήτες τους να μην πληρώνουν το αντίτιμο του ελλιμενισμού. Εκεί θα συγκεντρωθούν και οι τεχνίτες που σχετίζονται με την παραδοσιακή ναυπηγική. Αυτό έχει συμβεί σε άλλες χώρες και μια φορά τον χρόνο γίνεται μια τεράστια παρέλαση με χιλιάδες πλεούμενα, γεγονός με τεράστια δημοφιλία και δημοσιότητα», λέει ο ιδιοκτήτης της «Φανερωμένης».

Μαζί του συμφωνεί και ο Νίκος Καβαλιέρος, πρόεδρος του Συνδέσμου των Παραδοσιακών Σκαφών, του θεσμού που έχει δώσει τεράστια μάχη για το ζήτημα της διάσωσης και της ευαισθητοποίησης: «Η πολιτεία φέρει τεράστια ευθύνη, διότι η νομοθεσία θα μπορούσε να εφαρμοστεί διαφορετικά, αφού προβλέπεται το περιθώριο για εναλλακτική χρήση των παραδοσιακών σκαφών. Να αξιοποιηθούν τουριστικά ή ακόμα και να καταβυθιστούν για να φιλοξενήσουν πληθυσμούς ψαριών. Ομως το κράτος κωφεύει στο έγκλημα». Δεν είναι μόνο το κράτος αλλά και οι άνθρωποι που αδιαφορούν. Γιατί; Τον λόγο τον βρίσκει κανείς στη θαυμάσια έκθεση του Αμερικανού φωτογράφου Ρόμπερτ Μακέιμπ στην γκαλερί Citronne του Πόρου με ελληνικά καΐκια της δεκαετίας του ‘50 και του ‘60, τα έσοδα της οποίας θα διατεθούν υπέρ του Συνδέσμου. Στα ξύλινα σκαριά και στους ψαράδες αντικατοπτρίζεται η Ελλάδα του μόχθου, της φτώχειας, που θελήσαμε να βάλουμε στην άκρη....


Όμορφο, καλοδουλεμένο, καλοτάξιδο


«Το σκάφος πρέπει να έχει τρία χαρίσματα. Να είναι όμορφο, καλοδουλεμένο και καλοτάξιδο. Ενα αν λείπει, χάνονται και τα άλλα δύο. Και καλή πλεύση να έχει το σκαρί, τι να το κάνεις άμα είναι άσχημο», λέει ένας από τους μεγαλύτερους σε ηλικία και πιο πεπειραμένους καραβομαραγκούς.



Ο καραβομαραγκός Ντίνος Κορακής. (Φωτογραφία: Enri Canaj)
Η «Κ» επισκέφθηκε τον μάστρο-Ντίνο Κορακή στο καρνάγιο του, στις Σπέτσες, το 2015. Ηταν εξοργισμένος με την πολιτεία, η οποία θεωρεί ότι οι παραδοσιακοί ταρσανάδες έχουν καταπατήσει τον αιγιαλό, ενώ βρίσκονται στην ίδια τοποθεσία εδώ και εκατοντάδες χρόνια.


Καΐκια στις Σπέτσες. (Φωτογραφία: Enri Canaj)
«Θέλουν να μας διώξουνε από αυτό το μέρος που έχουμε τους ταρσανάδες στο νησί», είπε. «Μα δεν έχουμε αλλάξει πόστο από την Τουρκοκρατία. Και οι παππούδες και οι προπάπποι εδώ ήταν. Τα τελευταία χρόνια, κάθε τόσο έχουμε προβλήματα με το Λιμενικό Ταμείο και την Κτηματική Υπηρεσία του Δημοσίου. Η δουλειά που κάνουμε είναι η πιο δύσκολη, έχει παιδεψιές. Ποιος νέος θα έρθει να μάθει όταν σε κυνηγούν με πρόστιμα και με δικαστήρια; Με τι κέφι θα δουλέψει; Με την απειλή της έξωσης;»


Βίντεο: Τα καΐκια πεθαίνουν στη στεριά εδώ



Σάββατο 28 Μαΐου 2016

Η Εκκλησία κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, κατείχε τη μισή Ελλάδα, ως ευνοούμενη του Σουλτάνου. Πόθεν είναι δική της σήμερα;


Είναι δική σας η περιουσία Μακαριότατε;
Μακαριότατε, αν η Εκκλησία κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, κατείχε τη μισή Ελλάδα, ευνοούμενη όπως ήταν από τον Σουλτάνο, τι έπρεπε να κάνει μετά την απελευθέρωση; Nα συνεχίσει να την κατέχει η ίδια και την άλλη μισή οι Τσιφλικάδες; Το ελληνικό κράτος και οι υπόλοιποι Έλληνες τι θα κατείχαν για να επιβιώσουν;
του Ανδρέα Ζαμπούκα*

Στη Νέα Μάκρη, δεν υπάρχει οικόπεδο για να χτιστεί δεύτερο Λύκειο. Στο ήδη υπάρχον, επικρατεί συνωστισμός και η κατάσταση είναι απελπιστική. Ο Δήμος Μαραθώνα αναζητά χρόνια λύση, αλλά η Μονή Πεντέλης που κατέχει χιλιάδες στρέμματα στην περιοχή, δεν παραχωρεί ένα μικρό κομμάτι γης, προκειμένου να χτιστεί νέο κτίριο.

Αυτή είναι μία από τις χιλιάδες περιπτώσεις που απασχολούν συχνά την επικαιρότητα, όταν προκύπτει ζήτημα με δημόσιους χώρους, όπου εμπλέκεται η Εκκλησία. Και κάθε φορά, εγείρεται θέμα με την ερμηνεία της προσφοράς κοινωνικού έργου που η ίδια επικαλείται. Από τη μία, εμφανίζονται πολίτες, φορείς ή και θεσμοί του κράτους που ζητούν τη συνδρομή της και από την άλλη, οι διαχειριστές της θεωρούν ότι η ανθρωπιστική προσφορά της στην κοινωνία αποφασίζεται μόνο από την ίδια την Εκκλησία και από κανέναν άλλον.

Πρόσφατα, ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος μιλώντας στην έναρξη των εργασιών της 1ης Πανθεσσαλικής Ιερατικής Σύναξης τόνισε μεταξύ άλλων: 
"Η περιουσία είναι δική μας, δεν ανήκει στο Κράτος, δεν πωλείται, δεν υποθηκεύεται. Η ίδια η Εκκλησία θα την διαχειριστεί…". 
Αναφέρθηκε επίσης, στο σύνολο της περιουσίας που διέθεσε η Εκκλησία, από την παλιγγενεσία και μετά. 
Και εκδηλώνοντας την ανησυχία του για το μέλλον – φαίνεται έχει πληροφόρηση για τις προθέσεις των δανειστών…- κατέληξε: "Δεν ξέρουμε αν αύριο θα έχουμε περισσότερες δυσκολίες, ξέρουμε όμως, ότι η Εκκλησία πάντοτε νικά, όπως θα πράξει και τώρα".

Το βασικό επιχείρημα της Εκκλησίας σχετικά με την περιουσία της είναι ότι η ίδια η πολιτεία έχει αποδειχθεί εντελώς αναξιόπιστη για να την διαχειριστεί. Πράγματι, δεν έχει πολύ άδικο σ΄αυτό. Μολονότι η τύχη της δημόσιας περιουσίας στα χέρια του ελληνικού κράτους δεν είναι πολύ χειρότερη από την διαχείριση που κάνει η ίδια η Εκκλησία στην δική της περιουσία. 
Εν τω μεταξύ, το κράτος έχει από δεκαετίες παραχωρήσει σε δήμους, περιφέρειες και φορείς το δικαίωμα μιας αναπτυξιακής πολιτικής που άλλοτε επιτυγχάνει και άλλοτε όχι. 
Στην Εκκλησία όμως, τι ακριβώς συμβαίνει; 
Ο ελληνικός λαός που επωμίζεται την μισθοδοσία των ιερωμένων και στο όνομα του οποίου εισπράττονται τεράστια ευρωπαϊκά κονδύλια για την ελληνική Εκκλησία δεν πρέπει να ξέρει;

Πέρα όμως, από αυτό, γιατί ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος συνεχίζει να μας θυμίζει την διαχρονική τοποθέτηση σχετικά με την παραχώρηση του μεγαλύτερου μέρους της περιουσίας στο κράτος μετά την παλιγγενεσία; 
Μακαριότατε, αν η Εκκλησία κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, κατείχε τη μισή Ελλάδα, ευνοούμενη όπως ήταν από τον Σουλτάνο, τι έπρεπε να κάνει μετά την απελευθέρωση; 
Nα συνεχίσει να την κατέχει η ίδια και την άλλη μισή οι Τσιφλικάδες; 
Το ελληνικό κράτος και οι υπόλοιποι Έλληνες τι θα κατείχαν για να επιβιώσουν;

Αλλά δυστυχώς, η ελληνική ιστορία γράφεται στα σχολεία, με την τελική επίβλεψη του κειμένου από την Ιερά Σύνοδο! 
Διαφορετικά, θα ήξερε ο πολύς κόσμος το «Ανάθεμα» κατά του Ελευθερίου Βενιζέλου στις 12 Δεκεμβρίου 1916. 
Θα γνώριζε για τις κατάρες και τα πλήθη των εξαγριωμένων Αθηναίων που κατέβασε στους δρόμους η ηγεσία της Εκκλησίας, γνωρίζοντας τις προθέσεις του για την Αγροτική Μεταρρύθμιση του 1917. 
Θα ήταν επίσης πολύ χρήσιμο να ενημερωθεί για την στάση της στο Εθνικό Διχασμό και τον ρόλο της στις εκλογές του 1920 και την ήττα των Φιλελευθέρων. Η κοινή γνώμη μπορεί να μην ήξερε γιατί ακριβώς μισούσε τον Βενιζέλο. Ήξεραν όμως καλά οι εκπρόσωποι της Εκκλησίας… 
Δεν την παραχώρησε η Εκκλησία την περιουσία της στο Δημόσιο. Την πήραν κάποιοι γενναίοι πολιτικοί με αγώνες και προσωπικές θυσίες!
Σε κάθε περίπτωση, η εκκλησιαστική περιουσία στην Ελλάδα, είναι ένα ακανθώδες ζήτημα που μόνο η συνεννόηση μπορεί να επιλύσει. Η χώρα χρειάζεται ανάπτυξη και δημοκρατία. Έχει μία πολιτεία, ένα κράτος και μία κυριαρχία ενταγμένη στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν νοείται να υφίσταται κανένα «κράτος εν κράτει» στο εσωτερικό της. Ούτε από Εκκλησίες ούτε από συνδικάτα ούτε και από συμφέροντα που κρύβονται πίσω από τα ένστικτα, τα πάθη και τις ανάγκες τους ελληνικού λαού.

*πηγή protagon

Τρίτη 24 Μαΐου 2016

Υπερταμείο και λαϊκισμός: θα μας πάρουν τον ΟΣΕ και θα τον μεταφέρουν στο Βερολίνο...;

Η ελληνική πελατειακή αστική τάξη οδύρεται για τον αστικό εκσυγχρονισμό που πραγματοποιεί η ...Αριστερά!
(σχόλιο του ιστολογίου)

Κλαυθμός και οδυρμός για τις μεταρρυθμίσεις...

του Κώστα Καλλίτση*
Στο νέο υπερταμείο θα υπαχθούν και οι ΔΕΚΟ και περίπου 70.000 ακίνητα του Δημοσίου, θα διοικείται από 5μελές συμβούλιο (τρία της Ελλάδας, δύο των θεσμών), θα αποφασίζει με πλειοψηφία 4 επί των 5, θα έχει διάρκεια ζωής 99 χρόνια.  
Γιατί (στα αλήθεια!..) κάποιοι ενοχλούνται;
Διότι δημιουργούνται προϋποθέσεις για επαγγελματική διαχείριση των ΔΕΚΟ, ώστε να μην μπορεί η κάθε κυβέρνηση να διορίζει τα δικά της παιδιά, να μοιράζει τις δουλειές σε «πελάτες» της, να τους παραχωρεί τα κτίρια έναντι συμβολικού τιμήματος κ.λπ. Να μην μπορεί, με δυο λόγια, να μεταχειρίζεται τη δημόσια περιουσία ως λάφυρο. 

Το πολιτικό προσωπικό χάνει το «βάζο με το μέλι» – γι’ αυτό ένα μέρος του οδύρεται.

Οι κραυγές «ξένοι στη διοίκηση του Ταμείου!» επιδιώκουν να συγκαλύψουν την κοινωνική-οικονομική ουσία της διαχείρισης που θα ασκείται. Και η ουσία είναι ότι επαγγελματική διαχείριση της δημόσιας περιουσίας μπορεί: 
(α) Να την προστατεύσει από τα τρωκτικά που έμαθαν να πλουτίζουν λεηλατώντας την. 
(β) Να δημιουργήσει νέο πλούτο, πολλώ μάλλον που το 50% των εσόδων του Ταμείου θα επανεπενδύονται. 
(γ) Ετσι, το υπερταμείο θα λειτουργήσει, πράγματι, ως εγγύηση προς τους δανειστές, προκειμένου να μπορέσει η χώρα να διεκδικήσει τη μεγαλύτερη δυνατή ελάφρυνση χρέους. Ποιον, αλήθεια, βλάπτει αυτό;..

Ας είμαστε ειλικρινείς. 
Εθνική ντροπή δεν είναι η δημιουργία του Ταμείου. 
Είναι η άθλια διαχείριση που μας οδήγησε στο σημερινό κατάντημα. 
Είναι και οι κραυγές για «αποικία», «ξεπούλημα» ή ότι «κάποιοι θα κάτσουν στο σκαμνί» – απειλές για «Γουδί», που αυτή τη φορά εκστομίζονται από συντηρητικούς πολιτικούς. 

Ας ηρεμήσουν: Τα δύο ξένης επιλογής μέλη της διοίκησης του Ταμείου από μόνα τους δεν μπορούν να αποφασίζουν, θα απαιτείται πλειοψηφία 4 στους 5. Ως εκ τούτου, άδικα ανησυχούν, οι ξένοι δεν θα μπορέσουν να μας πάρουν τον ΟΣΕ και να τον μεταφέρουν στο Βερολίνο...

Αν το Ταμείο μπορεί να αποτελέσει μια ιστορικής σημασίας τομή (υπό την προϋπόθεση σταθερής πολιτικής βούλησης...) η δεύτερη απόφαση, για τα «κόκκινα» δάνεια, μπορεί να γίνει η θρυαλλίδα για την αποδόμηση ενός παρασιτικού κατεστημένου, που έμαθε να ευημερεί μέσα στο τέλμα της διαπλοκής και, γι’ αυτό, υπονομεύει κάθε υγιή επιχειρηματική προσπάθεια.

Το θέμα δεν είναι τα στεγαστικά δάνεια – ουδείς θέλει να πάρει τα σπίτια, ούτε οι τράπεζες να τα βγάλουν στο σφυρί, γιατί αν το κάνουν θα καταρρεύσουν οι τιμές και μαζί θα καταρρεύσει η δική τους κεφαλαιακή επάρκεια. Το πραγματικό θέμα είναι τα «κόκκινα» επιχειρηματικά δάνεια. 

Υπάρχουν επιχειρήσεις που έχουν οριστικά τελειώσει. Υπάρχουν όμως πολλές άλλες, που έπεσαν έξω αλλά μπορούν να γίνουν κερδοφόρες ύστερα από γενναία αναδιάρθρωση και είσοδο φρέσκων κεφαλαίων. Αν αυτό δεν συμβεί, όλες αυτές οι επιχειρήσεις θα σέρνονται, θα μολύνουν και άλλες, θα συνεχιστεί η καταστροφή θέσεων εργασίας και, σε μερικούς μήνες, θα καταστεί αναγκαία νέα κεφαλαιοποίηση των τραπεζών.

Υπάρχουν καλές επιχειρήσεις με αφοσιωμένους μάνατζερ, που απλώς έπεσαν έξω – συμβαίνουν και χρεοκοπίες, δεν είναι αμαρτία ούτε ελληνικό φαινόμενο. Ωστόσο, το μέγεθος του ελληνικού προβλήματος «κόκκινων» επιχειρηματικών δανείων παραπέμπει σε ένα άρρωστο επιχειρηματικό μοντέλο, υπερδανεισμού και μετατροπής των δανείων σε ατομικό πλούτο
Με υπερτιμολογήσεις που πλούτιζαν τον επιχειρηματία και τσάκιζαν τις επιχειρήσεις από τη γέννησή τους, με λεηλασίες επιχειρήσεων που καλύπτονταν με συνεχή υπερδανεισμό, η χώρα γέμισε με πλούσιους επιχειρηματίες μεν, με επιχειρήσεις που είτε ασθμαίνουν για να εξυπηρετήσουν τα δάνειά τους είτε έχουν χρεοκοπήσει ουσιαστικά ή και τυπικά, δε.
Η αντιμετώπιση του προβλήματος εκκρεμεί εδώ και τρία χρόνια. 
Η συγκυβέρνηση Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ πεισματικά αρνιόταν να το αγγίξει. Τώρα δημιουργείται το πλαίσιο να παρακαμφθεί η «απροθυμία» τραπεζών να θίξουν τους «πελάτες» τους, και να ξεκινήσει άμεσα η αναδιάρθρωση βιώσιμων επιχειρήσεων, είτε συναινούν είτε (με λίγους μήνες δικαστική καθυστέρηση...) όχι οι ιδιοκτήτες τους. 

Η διαχείριση των «κόκκινων» επιχειρηματικών δανείων (εφόσον γίνει με διαφάνεια και όχι με νοοτροπία «αρπαχτής»...) μπορεί να διευκολύνει την ανάδυση μιας νέας υγιούς επιχειρηματικότητας, να αποτελέσει το πρώτο σκαλοπάτι για προσέλκυση ξένων ιδιωτικών μακροπρόθεσμων κεφαλαίων που τόσο ανάγκη έχει μια οικονομία με χρόνια αρνητική αποταμίευση, να υποχρεώσει σταδιακά την ανεργία σε αναδίπλωση. 

Ισως, σε ορίζοντα δύο-τριών ετών, αν ο παρασιτισμός δεν καταφέρει να ανατρέψει τις διαδικασίες, να έχει αλλάξει ριζικά η ίδια η εικόνα της ελληνικής επιχειρηματικότητας.

Αυτές οι δύο μεταρρυθμίσεις, μαζί με τη σύσταση της ανεξάρτητης αρχής δημοσίων εσόδων και τη (μνημονιακή) δέσμευση για ριζικές αλλαγές στο κράτος και στη Δικαιοσύνη, εφόσον υλοποιηθούν, θα αλλάξουν ριζικά τη ζωή και την επιχειρηματική δράση στη χώρα. 

Η αντιπολίτευση θα ήταν χρήσιμο να τις ψηφίσει και να απαιτήσει τη συνεπή εφαρμογή τους. Όχι να συμπαραταχθεί με το παρασιτικό κατεστημένο, σκοπίμως ως εκπρόσωπός του είτε αφελώς, ως ένας «χρήσιμος ηλίθιος».



Παρασκευή 20 Μαΐου 2016

Ο σκοτεινός τραπεζίτης και τα capital controls

"Η εκροή καταθέσεων ξεκίνησε την 3η Δεκεμβρίου 2014, όταν ο κ. Στουρνάρας διέπραξε μοναδικό ατόπημα στην παγκόσμια ιστορία των κεντρικών τραπεζών δηλώνοντας, δημοσίως, ότι "φοβάται πως θα προκύψει πρόβλημα ρευστότητας" " 
Σε κοινή τους δήλωση στο ΑΜΠΕ ο πρώην υπουργός Οικονομικών και ο πρώην γ.γ. Δημοσιονομικής Πολιτικής επιρρίπτουν ευθύνες στον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας για την εκροή καταθέσεων.
"Ο κ. Στουρνάρας αποφάσισε να μας αντικρούσει όχι ως κεντρικός τραπεζίτης στον χώρο της κεντρικής τράπεζας με επιστημονικά επιχειρήματα, αλλά ως τέως υπουργός της κυβέρνησης Σαμαρά. Και να το κάνει χρησιμοποιώντας επιχειρήματα που δεν αντέχουν στο φως του κοινού νου, αναγκάζοντάς μας να απαντήσουμε"
Όπως αναφέρουν, "η εκροή καταθέσεων ξεκίνησε την 3η Δεκεμβρίου 2014, όταν ο κ. Στουρνάρας διέπραξε μοναδικό ατόπημα στην παγκόσμια ιστορία των κεντρικών τραπεζών δηλώνοντας, δημοσίως, ότι φοβάται πως θα προκύψει «πρόβλημα ρευστότητας»".
Επίσης, υποστηρίζουν ότι "δεν υπάρχει χώρα στον κόσμο στην οποία δεν θα άρχιζε bankrun μετά από μια τέτοια δήλωση του κεντρικού της τραπεζίτη".
Οι κ. Βαρουφάκης και Θεοχαράκης απαντούν στην επίθεση που δέχθηκαν από τον κ. Στουρνάρα, ο οποίος δήλωσε σε εκδήλωση το βράδυ της Πέμπτης ότι "οι γενναίες διαπραγματεύσεις", στις οποίες είχε αναφερθεί στη δική του ομιλία ο πρώην γ.γ., στοίχισαν στη χώρα 86 δισ. ευρώ, δηλαδή το τρίτο μνημόνιο. Κάτι τέτοιο, συμπληρώνουν, "ούτε ο κ. Σαμαράς στις στιγμές της μεγάλης του απελπισίας δεν τόλμησε να ισχυριστεί".
Στη δήλωσή τους κάνουν λόγο για "επινόημα" του "κόστους Βαρουφάκη-Θεοχαράκη", το οποίο μάλιστα ανέρχεται στο ποσό των δανείων του 3ου Μνημονίου και το οποίο "θα ήταν αστείο αν δεν προερχόταν από τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος ο οποίος έχει θεσμική υποχρέωση να εφοδιάζει τον δημόσιο διάλογο με αντικειμενικά ποσοτικά δεδομένα".
Επιθυμώντας να αποδομήσουν το εν λόγω επιχείρημα του κ. Στουρνάρα, ο πρώην ΥΠΟΙΚ και ο πρώην γ.γ. σημειώνουν: "Η άποψη ότι η διαπραγμάτευσή μας κόστισε στον ελληνικό λαό ποσό ίσον με το προβλεπόμενο από το 3ο Μνημόνιο νέο δάνειο μπορεί να σταθεί μόνο αν πιστεύει κανείς ότι ήταν δυνατόν το ελληνικό δημόσιο να μην ξαναδανειστεί (ούτε καν από τις αγορές!) μετά τον Ιούνιο του 2015. Ότι, δηλαδή, το κράτος θα εξυπηρετήσει το μη βιώσιμο χρέος 320 δις από τα… πρωτογενή του πλεονάσματα".
Ολόκληρη η δήλωση
Η πλήρης δήλωση Βαρουφάκη -Θεοχαράκη
Με θλίψη διαβάσαμε το μέρος της ομιλίας του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος κ. Γιάννη Στουρνάρα, το οποίο αναφέρεται στην διαπραγμάτευση της οποίας ηγηθήκαμε την περίοδο Ιανουαρίου-Απριλίου 2015.
Η ομιλία του κ. Στουρνάρα ακολούθησε την ομιλία ενός εξ ημών (του Νίκου Θεοχαράκη) στην εκδήλωση που διοργάνωσε στις 19 Μαΐου το Ελληνικό Παρατηρητήριο του London School of Economics με θέμα την αξιοποίηση, από κυβερνήσεις, εξειδικευμένων γνώσεων επί ζητημάτων πολιτικής. Ο Θεοχαράκης αμφισβήτησε στην ομιλία του την απαίτηση των επαϊόντων «τεχνοκρατών» να υπαγορεύουν στην πολιτική ηγεσία τα «επιστημονικά» τους συμπεράσματα ως δήθεν υπεράνω πολιτικής.
Το κύριο μέρος της ομιλίας Θεοχαράκη, με τίτλο «Από το BrusselsGroup στο ξενοδοχείο Hilton», περιέγραφε την διαδικασία διαπραγμάτευσης επί θητείας του και αναφέρθηκε στην επαίσχυντη πρακτική της τρόικας της περιόδου 2010-2015 τότε που οι υπάλληλοί της – δίκην ανθυπάτων – προσέρχονταν με αυτοκινητοπομπές στα υπουργεία, συνοδεία εποχούμενων Ελλήνων αστυνομικών, εισέβαλαν στα γραφεία ακόμα και των υπουργών και έπαιρναν ό,τι ήθελαν. Η νέα κυβέρνηση, και μάλιστα το Υπουργείο Οικονομικών, έθεσε τέρμα σε αυτήν την πρακτική.
Η αναφορά αυτή στις πρακτικές της προηγούμενης κυβέρνησης, στην οποία ο κ. Στουρνάρας υπηρέτησε ως εξωκοινοβουλευτικός Υπουργός Οικονομικών, φαίνεται τον ενόχλησε τόσο ώστε να τον οδηγήσει να νιώσει «…την υποχρέωση να [πει] τα πράγματα με το όνομά τους». Και ποια είναι αυτά τα «πράγματα» σύμφωνα με τον κ. Στουρνάρα; Ότι οι «γενναίες διαπραγματεύσεις» Βαρουφάκη-Θεοχαράκη έφεραν εκροή 45 δις ευρώ καταθέσεων, capitalcontrols,και 86 δις κόστος για τον ελληνικό λαό.
Ο λόγος που μας προκάλεσε θλίψη αυτή η αναφορά του κ. Διοικητή είναι ότι ο Γιάννης μας γνωρίζει καλά τόσο ως συναδέλφους από το Πανεπιστήμιο Αθηνών όσο και ως φίλους. Με τον Νίκο μάλιστα τον συνδέει φιλία σαράντα και πλέον χρόνων – από φοιτητή – για να του αποδίδει κομματικοποιημένες ομιλίες. Η κριτική ήταν πολιτική όχι κομματική. Ότι διαφωνούμε πολιτικά είναι προφανές. Αυτό για το οποίο λυπόμαστε είναι ότι αποφάσισε να μας αντικρούσει όχι ως κεντρικός τραπεζίτης στο χώρο της κεντρικής τράπεζας με επιστημονικά επιχειρήματα, αλλά ως τέως υπουργός της κυβέρνησης Σαμαρά. Και να το κάνει χρησιμοποιώντας επιχειρήματα που δεν αντέχουν στο φως του κοινού νου αναγκάζοντάς μας να απαντήσουμε.
Εκροή 45 δις καταθέσεων
Η εκροή καταθέσεων, στην οποία αναφέρθηκε ο κ. Διοικητής, ξεκίνησε την 3η Δεκεμβρίου 2014 όταν ο κ. Στουρνάρας διέπραξε μοναδικό ατόπημα στην παγκόσμια ιστορία των κεντρικών τραπεζών δηλώνοντας, δημοσίως, ότι φοβάται πως θα προκύψει «πρόβλημα ρευστότητας» στην αγορά. Δεν υπάρχει χώρα στον κόσμο στην οποία δεν θα άρχιζε bankrun μετά από μια τέτοια δήλωση του κεντρικού της τραπεζίτη. Για αυτό και πουθενά οι κεντρικοί τραπεζίτες δεν κάνουν τέτοιες δηλώσεις. Ως φίλοι και συνάδελφοι του κ. Στουρνάρα θέλαμε, και θέλουμε, να πιστεύουμε ότι, τον Δεκέμβριο του 2014, ο κ. Διοικητής δεν συμμετείχε στον σχεδιασμό της κυβέρνησης Σαμαρά για «αριστερή παρένθεση». Όμως παρεμβάσεις όπως η τελευταία κλονίζει την δυνατότητά να διατηρούμε αυτή την πίστη.
Capitalcontrols
Την 30η Ιανουαρίου 2015, ο Πρόεδρος του Eurogroup. Γιερούν Ντάιζελμπλουμ, κατά την διάρκεια επίσκεψής του στο Υπουργείο Οικονομικών, απείλησε τον νέο Υπουργό Οικονομικών ότι αν η νεοεκλεγείσα κυβέρνηση επιμείνει να θέλει να διαπραγματευτεί το Μνημόνιο επί της ουσίας του (όπως είχε εντολή από τον ελληνικό λαό να πράξει), τότε στις 28 Φεβρουαρίου 2015 (δηλαδή ένα μήνα αργότερα) η ΕΚΤ θα έκλεινε τις τράπεζες. Η διαρροή από την τρόικα αυτής της απειλής ενέτεινε την εκροή καταθέσεων που είχε ξεκινήσει με την δήλωση του κ. Στουρνάρα της 3ης Δεκεμβρίου 2014.
Στόχος του κ. Ντάιζελμπλουμ και της τρόικας ήταν βέβαια η προσπάθειας ασφυξίας της νέας κυβέρνησης. Όσον αφορά εμάς, αφήνουμε στην κρίση του ελληνικού λαού το γεγονός ότιο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας βρέθηκε τότε (εκούσια ή ακούσια) αρωγός της τρόικας, εναντίον της λαϊκής εντολής, και βρίσκεται σήμερα τιμητής του πραξικοπήματος εναντίον της ελληνικής κυβέρνησης (αναφερόμενος με φιλοπαίγμονα διάθεση στην «γενναία διαπραγμάτευση» των Βαρουφάκη-Θεοχαράκη).
Κόστος 86 δις
Το επινόημα του «κόστους Βαρουφάκη-Θεοχαράκη», το οποίο μάλιστα ανέρχεται στο ποσό των δανείων του 3ου Μνημονίου, θα ήταν αστείο αν δεν προερχόταν από τον Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος ο οποίος έχει θεσμική υποχρέωση να εφοδιάζει τον δημόσιο διάλογο με αντικειμενικά ποσοτικά δεδομένα.
Η άποψη ότι η διαπραγμάτευσή μας κόστισε στον ελληνικό λαό ποσό ίσον με το προβλεπόμενο από το 3ο Μνημόνιο νέο δάνειο μπορεί να σταθεί μόνο αν πιστεύει κανείς ότι ήταν δυνατόν το ελληνικό δημόσιο να μην ξαναδανειστεί (ούτε καν από τις αγορές!) μετά τον Ιούνιο του 2015. Ότι, δηλαδή, το κράτος θα εξυπηρετήσει το μη βιώσιμο χρέος 320 δις από τα… πρωτογενή του πλεονάσματα. Αυτό όμως ούτε ο κ. Σαμαράς στις στιγμές της μεγάλης του απελπισίας δεν τόλμησε να ισχυριστεί πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015.
Για να επιστρέψουμε στην πραγματικότητα, θυμίζουμε ότι το 2οΜνημόνιο προέβλεπε πως την περίοδο 2014-2018 απαιτούνταν περί τα 85 δισεκατομμύρια ευρώ για να χρηματοδοτείται το (μη βιώσιμο) χρέος καθώς και η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Από που θα ερχόντουσαν αυτά τα χρήματα, σύμφωνα με το πρόγραμμα στο οποίο πίστευε (ως Υπουργός Οικονομικών) και υπηρετούσε ο κ. Στουρνάρας;
Θα «προέκυπταν» ως εξής:
* 7,1 δισ. – η τελευταία δόση του 2ου Μνημονίου
* 16 δισ. – απομένουσες δόσεις του ΔΝΤ (που βέβαια δύσκολα θα έρχονταν)
* 29 δισ. από τα δυσθεώρητα πρωτογενή πλεονάσματα (της τάξης του 4,5%!)
* 10,9 δισ. του ΤΧΣ-ΕΤΧΣ για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών
* 22 δισ. που θα αντλούσε η κυβέρνηση Σαμαρά από τις… αγορές
Σύνολο 85 δισ. νέων δανείων.Σύμφωνα με το 2ο Μνημόνιο Σαμαρά-Βενιζέλου-Στουρνάρα. Το μόνο που άλλαξε με το 3οΜνημόνιο είναι ότι η τρόικα παραδέχθηκε πως τα χρήματα που είχε υπολογίσει για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών ήταν ανεπαρκή και πως, άλλη μια φορά, οι καταστροφικοί στόχοι της για το πρωτογενές πλεόνασμα θα αστοχούσαν. Έτσι, ρίχνοντας το φταίξιμο στην διαπραγμάτευσή μας, η τρόικα βρήκε την ευκαιρία να «διορθώσει» την αριθμητική της εις βάρος του (ήδη μη βιώσιμου) χρέους μας. Την υπόλοιπη ζημιά την έκανε η συνεχιζόμενη ύφεση που οφείλεται στην άρνηση των δανειστών να αποδεχθούν την ανάγκη μιας αναδιάρθρωσης χρέους που να προηγείται (αντί να έπεται) του προσδιορισμού (χαμηλών) πρωτογενών πλεονασμάτων. Μιας αναδιάρθρωσης που προτείναμε, που δεν θα είχε κόστος για τους δανειστές μεγαλύτερο από αυτό το οποίο τώρα θα επωμιστούν, και η οποία, αν είχε προχωρήσει, θα μείωνε τις ανάγκες δανεισμού της χώρας από τα 85 δις στα 30δις.
Κλείνουμε δηλώνοντας ότι, μήνες τώρα, και παρά την τοξική προπαγάνδα της τρόικας εσωτερικού εναντίον της διαπραγμάτευσης που κάναμε, δεν είχαμε κανέναν σκοπό να προβούμε σε δηλώσεις εναντίον συναδέλφων μας, ιδίως συναδέλφων με τους οποίους μας συνδέει παλιά φιλία. Όμως η πρόσφατη δήλωση του κ. Στουρνάρα δεν μας επέτρεψε να συνεχίσουμε αυτή την πρακτική. Δυστυχώς».
Γιάνης Βαρουφάκης
Νίκος Θεοχαράκης


Τρίτη 17 Μαΐου 2016

Η συντεχνιακή οργάνωση του συνδικαλισμού και η διάσπαση των επαγγελματιών σε "γραβάτες" και θύματα του ΟΑΕΕ έχουν ήδη ηττηθεί



ΠΩΣ ΟΙ «ΓΡΑΒΑΤΕΣ» ΕΧΑΣΑΝ ΤΗ ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟΥ

Γράφει ο Γιώργος Στρατόπουλος*


Οι συνδικαλιστές του ΤΕΕ απειλούν με διαγραφή τον Πρωθυπουργό, τον Πρόεδρο της Βουλής και πολλούς άλλους «λαμπρούς επαγγελματίες μηχανικούς». Πρόδωσαν τάχα την επαγγελματική τους τάξη. Τι συμβαίνει όμως, αν μια λανθασμένη συνδικαλιστική τακτική ή αμέλεια επιφέρει ζημιές στους επαγγελματίες, τα συμφέροντα των οποίων (έχει εκλεγεί να) προασπίζεται; Ή δεν κάνουν ποτέ λάθη οι συνδικαλιστές, αρκεί να κινούνται μαξιμαλιστικα;

Κατά την εκτίμησή μου η τακτική που επέλεξαν οι συνδικαλιστικές οργανώσεις του ΕΤΑΑ (Ενιαίο Ταμείο Ανεξάρτητα Απασχολούμενων) ήταν λανθασμένη και απέβη επιζήμια για τα μέλη τους. Αντί για μια δίκαιη και ρεαλιστική διεκδίκηση χαμηλότερων εισφορών -απολύτως εφικτό κατά τους υπολογισμούς μου- επέλεξαν την εκ των προτέρων χαμένη μάχη για τη διατήρηση της αυτονομίας του Ταμείου τους.

Η ενοποίηση των Ταμείων, η διασφάλιση ισονομίας και δικαιοσύνης στο Ασφαλιστικό – ίδιοι κανόνες για όλους – εκτός από μνημονιακή επιταγή, είναι και σωστή και αναγκαία μεταρρύθμιση, είναι και δίκαιο, ώριμο αίτημα της κοινωνίας. 
Γιατί, όταν μια κοινωνία βιώνει δραματική υποχώρηση βιοτικού επιπέδου και ασφαλιστικών κεκτημένων, πόση κατανόηση μπορεί να δείξει σ’ εκείνον που ακόμα διεκδικεί για λογαριασμό του ευνοϊκότερους κανόνες; Ειδικά μάλιστα αν πρόκειται για επαγγελματικές ομάδες που θεωρούνται προνομιούχες;
Παραθέτω σχετικό απόσπασμα Εκθεσης του ΚΕΠΕ εδώ για τις ανισότητες που παρήγαγε ο κατακερματισμός των Ταμείων:

«Η πολυδιάσπαση του συστήματος δημιουργεί τις κατάλληλες προϋποθέσεις προκειμένου να διατηρηθούν προνόμια που θεσπίστηκαν στο παρελθόν και αντικρούουν κάθε έννοια κοινωνικής ισότητας…Το σύστημα συντάξεων χαρακτηρίζεται από μια πολυνομία, η οποία δημιουργεί έντονες κοινωνικές ανισότητες, αφού αντιμετωπίζει όμοιες περιπτώσεις πολιτών µε διαφορετικό τρόπο. Οι προϋποθέσεις συνταξιοδότησης (χρόνος ασφάλισης και όρια ηλικίας), τα ποσοστά αναπλήρωσης, οι κατώτατες συντάξεις, οι ασφαλιστικές και εργοδοτικές εισφορές, οι κοινωνικοί πόροι και η κρατική χρηματοδότηση ποικίλουν τόσο μεταξύ των Ταμείων όσο και μεταξύ ασφαλισμένων στο ίδιο Ταμείο.»

Από την άλλη, βέβαια, στην περίπτωση των ασφαλισμένων του ΕΤΑΑ η επιβάρυνση λόγω εισφορών είναι υπέρογκη, οι ενστάσεις των ασφαλισμένων απολύτως δικαιολογημένες.

Είχαν, λοιπόν, πολλή δουλειά οι συνδικαλιστές: 
  • Θα μπορούσαν, ας πούμε, να εξηγήσουν στα μέλη τους γιατί ο στόχος των αυτόνομων Ταμείων δεν είναι εφικτός στο νέο περιβάλλον. 
  • Θα μπορούσαν, κατόπιν, να επικεντρωθούν στον ρεαλιστικό στόχο: η εφαρμογή της ενοποίησης να γίνει με τρόπο ώστε η επιβάρυνση λόγω εισφορών να είναι 22-23% και όχι 38%.

Ο ανέφικτος στόχος που χάθηκε

Μηχανικοί, δικηγόροι κ.α. διεκδίκησαν χωριστό Ταμείο, με το επιχείρημα ότι εισφέρουν/εργάζονται περισσότερα χρόνια, άρα δικαιούνται διαφορετικούς κανόνες, είτε χαμηλότερες εισφορές είτε υψηλότερες συντάξεις. Αυτό ήταν εύλογο στο πολυκατακερματισμένο σύστημα του παρελθόντος. Δεν ισχύει πια.

Στο νέο περιβάλλον, η σύνταξη παρέχεται για όλους στην ίδια ηλικία (67) και ο υπολογισμός της γίνεται με τους ίδιους κανόνες, με μια φόρμουλα που συνδέει τις συνολικά καταβληθείσες εισφορές εκάστου ασφαλισμένου με την αποδιδόμενη σύνταξη. Περισσότερα χρόνια εισφορών, υψηλότερες εισφορές ή μεγαλύτερη ηλικία συνταξιοδότησης αντιστοιχούν σε υψηλότερη σύνταξη. Αν παραμένουν αδικίες π.χ. στα ποσοστά αναπλήρωσης για τα υψηλά κλιμάκια συντάξιμων αποδοχών, είναι αδικίες που αφορούν εξίσου τους ασφαλισμένους όλων των Ταμείων.

Γιατί κάποια επαγγελματική ομάδα να δικαιούται προνομιακής μεταχείρισης έναντι των υπολοίπων;

Η συνήθης απάντηση στο ερώτημα αυτό, παραπέμπει στα περίφημα υγιή Ταμεία. Μιλώντας με δικηγόρους και μηχανικούς διαπιστώνει κανείς πως, ακόμα και σήμερα, πιστεύουν πως έχουν υγιή Ταμεία, πως η κυβέρνηση «πάει να τους ρίξει», να αρπάξει τα αποθεματικά τους. Δεν είναι έτσι.

Στο παράδοξο ελληνικό σύστημα υγιή ονομάστηκαν τα Ταμεία που ήταν ταμειακά πλεονασματικά, είτε επειδή είχαν ευνοϊκό λόγο εργαζομένων/συνταξιούχων είτε επειδή εισέπρατταν κοινωνικούς πόρους. Οι ασφαλισμένοι των υγιών Ταμείων θεωρούν περιουσία τους τα πλεονάσματα. Περιουσία που τους παρέχει μάλιστα και έξτρα δικαίωμα: ευνοϊκότερους κανόνες ασφάλισης και συνταξιοδότησης.

Αυτή η αντίληψη, αν και πολύ διαδομένη, είναι απολύτως λανθασμένη, διότι παραγνωρίζει μια βασική αλήθεια: το αναλογιστικό έλλειμμα-πλεόνασμα εκάστου Ταμείου δεν αφορά μόνο το σήμερα αλλά και όλες τις μελλοντικές υποχρεώσεις του Ταμείου. Υπ’ αυτήν την έννοια, το πρόσκαιρο και εφήμερο ετήσιο ταμειακό πλεόνασμα (ή έλλειμμα) ενός Ταμείου δεν μπορεί να αποτελεί κριτήριο για τη θέσπιση διαφορετικών κανόνων και την απονομή καλύτερων (ή χειρότερων) παροχών.

Στην Ελλάδα ο πυλώνας της κύριας σύνταξης είναι δημόσιος, διανεμητικός και εγγυημένος από το κράτος. Η δημογραφική διάρθρωση της κοινωνίας και η σχέση ασφαλισμένων προς συνταξιούχους επηρεάζει ως ένα βαθμό τη δυνατότητα του κράτους να παρέχει καλύτερες συντάξεις.

Ας δούμε μια υπόθεση εργασίας. Εστω ότι το 1985 οι επαγγελματίες προγραμματιστές υπολογιστικών συστημάτων/τηλεπικοινωνιών -ελάχιστοι τότε- έφτιαχναν δικό τους Ταμείο τύπου ΤΣΜΕΔΕ. Σήμερα θα είχαν πολύ ευνοϊκή αλλά εφήμερη αναλογία εργαζόμενων/συνταξιούχων: ελάχιστοι συνταξιούχοι θα εισέπρατταν συντάξεις και πολυάριθμοι εργαζόμενοι θα κατέβαλαν εισφορές. Θα ήταν δίκαιο και λογικό οι σημερινοί συνταξιούχοι του υποθετικού Ταμείου να απολαμβάνουν συντάξεις 5.000-10.000€, επειδή μπορούσαν, επειδή για τρεις δεκαετίες είχαν Ταμείο πλεονασματικό (ταμειακά); Τα αυριανά ελλείμματα, όταν τα ευνοϊκά δημογραφικά του Ταμείου επιδεινωθούν, ποιος θα τα καλύψει;

Αντιστοίχως, λόγω του μετασχηματισμού της οικονομίας (εδώ) τα δημογραφικά (αναλογία εργαζόμενων/συνταξιούχων) κάποιων Ταμείων επιδεινώνονται. 

Η μετατόπιση του λιανεμπορίου, π.χ., από τα μικρά καταστήματα στις μεγάλες αλυσίδες και τα πολυκαταστήματα έχει ως αποτέλεσμα λιγότερους ενεργούς ασφαλισμένους στον ΟΑΕΕ και περισσότερους στο ΙΚΑ. Λιγότερους μαραγκούς, περισσότερους πωλητές. Ποιος θα πληρώσει για τη σύνταξη των μαραγκών; 

Ή πρέπει να μειωθεί, ανεξαρτήτως των εισφορών που κατέβαλαν στο ΤΕΒΕ, μόνο και μόνο επειδή άνοιξαν τα ΙΚΕΑ;

Στην Ελλάδα ο πυλώνας της κύριας σύνταξης είναι δημόσιος, διανεμητικός και εγγυημένος από το κράτος. Η δημογραφική διάρθρωση της κοινωνίας και η σχέση ασφαλισμένων προς συνταξιούχους επηρεάζει ως ένα βαθμό τη δυνατότητα του κράτους να παρέχει καλύτερες συντάξεις. 
Όμως αυτό αφορά στο σύνολο της κοινωνίας, όχι στις επιμέρους επαγγελματικές ομάδες, για τις οποίες ο μετασχηματισμός της οικονομίας στη πορεία του χρόνου διαμορφώνει ευνοϊκούς ή δυσμενείς δημογραφικούς συσχετισμούς. 

Ας το ξεκαθαρίσουμε λοιπόν: τα όποια πλεονάσματα των επιμέρους «υγιών» Ταμείων δεν ανήκουν στους ασφαλισμένους τους αλλά στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο. Και κανείς ασφαλισμένος δεν θεμελιώνει ηθικά, οικονομικά και πολιτικά, περισσότερα δικαιώματα από τις εισφορές που κατέβαλε, μόνο και μόνο επειδή πρόσκαιρα υπάρχουν πολλοί ασφαλισμένοι να χρηματοδοτούν τη σύνταξή του.

Η περίπτωση του ΤΣΜΕΔΕ, του Ταμείου με τον ευνοϊκότερο λόγο εργαζομένων /συνταξιούχων, είναι ενδεικτική του πόσο εφήμερη και απατηλή μπορεί να είναι η στιγμιαία αποτύπωση των μεγεθών ενός «υγιούς» Ταμείου. Τον Αύγουστο του 2007 το ΤΣΜΕΔΕ είχε 14.400 συνταξιούχους (λόγος εργαζομένων/συνταξιούχων 7,0 εδώ σελ. 274 & 308). Σήμερα οι συνταξιούχοι του ΤΣΜΕΔΕ είναι 27.970 ( λόγος εργαζομένων/συνταξιούχων 3,7 εδώ). Σε 10 χρόνια, σύμφωνα με αναλογιστική μελέτη του ίδιου του ΤΕΕ (εδώ, σελ 31), οι συνταξιούχοι θα είναι 53.925 και ο αντίστοιχος λόγος περίπου στο 1,96.

Ο εφικτός στόχος που αγνοήθηκε

Στο νέο σύστημα με τους «ίδιους κανόνες» οι ασφαλισμένοι του ΟΑΕΕ και του ΟΓΑ επιβαρύνονται με εισφορές 27% αντί για 38% – δεν καταβάλλουν εισφορές για εφάπαξ και επικουρική. Για ποιο λόγο, όμως, ο νέος μηχανικός, ο νέος δικηγόρος υποχρεώνεται σε εισφορές για εφάπαξ και επικουρική;

Η απαλλαγή των ασφαλισμένων του ΕΤΑΑ από εισφορές για εφάπαξ και επικουρική ήταν (και είναι) ένας ρεαλιστικός στόχος. Θα μπορούσε να γίνει με μετατροπή του Επικουρικού τους σε νέο επαγγελματικό Ταμείο με υποχρεωτική ή προαιρετική συμμετοχή.
Επιπροσθέτως, αν ο υπολογισμός των συντελεστών εισφορών γινόταν σωστά -υπάρχει λάθος, έχω αναφερθεί παλαιότερα εδώ– το ποσοστό των εισφορών θα περιοριζόταν στο 22-23%. (Συνοπτικά: στους μισθωτούς μεικτός μισθός 1.000€ αντιστοιχεί σε εισφορές κύριας σύνταξης και περίθαλψης 270€ (27% των μεικτών αποδοχών). Η μισθολογική δαπάνη όμως, προσθέτοντας το έξοδο των εργοδοτικών εισφορών, είναι 1.250€ και τα 270€ που αποδίδονται ως εισφορές κύριας σύνταξης και περίθαλψης αντιστοιχούν στο 22% της συνολικής μισθολογικής δαπάνης. Στην περίπτωση των ελεύθερων επαγγελματιών, των αγροτών κ.λπ. ο σωστός συντελεστής για να υπολογιστούν οι εισφορές ως % των καθαρών εσόδων είναι το 22% και όχι το 27%)1.

Τα ταμειακά προβλήματα που προκύπτουν από μια τέτοια αλλαγή ούτε μεγάλα είναι ούτε δισεπίλυτα. Το βέβαιο είναι πως ο νέος επαγγελματίας που σήμερα επιβιώνει δύσκολα, δεν έχει κανένα συμφέρον (και επιθυμία) να καταβάλει επιπλέον 11% των εσόδων του για μια απαξιωμένη στη συνείδησή του επικουρική σύνταξη και ένα αμφίβολο εφάπαξ. 

Και εφόσον οι ασφαλισμένοι του ΟΑΕΕ ή του ΟΓΑ έχουν αυτήν τη δυνατότητα, γιατί τη στερούνται οι ασφαλισμένοι του ΕΤΑΑ;

Με λίγα λόγια, η ενοποίηση του ΕΤΑΑ στον Ενιαίο Φορέα Κοινωνικής Ασφάλισης θα μπορούσε να γίνει χωρίς να επιβληθούν εξοντωτικές και αντιπαραγωγικές επιβαρύνσεις στους ασφαλισμένους -22% αντί 38%- και χωρίς να παραβιάζεται η αρχή της ισονομίας και των ίδιων κανόνων για όλους τους ασφαλισμένους.

Στο θέμα των εισφορών του ΕΤΑΑ το Υπουργείο καταφανώς υπέπεσε σε θεμελιώδη λάθη και αβλεψίες. Και στους 4 μήνες που συζητείται το νέο νομοσχέδιο δεν τα διόρθωσε, γιατί κανείς δεν του ζήτησε να τα διορθώσει. Και κατά τούτο, οι προσπάθειες και οι μαξιμαλιστικές επιλογές των συνδικαλιστικών ηγεσιών δεν απέφεραν κέρδος στα μέλη τους.


Σημείωση

1Ένα ακραίο παράδειγμα κάνει ξεκάθαρο το λάθος που έχει γίνει στην εξίσωση των συντελεστών εισφορών: με το υπάρχον σύστημα, θα μπορούσαν οι εισφορές των μισθωτών να ανέρχονται στο 100% των μικτών αποδοχών τους και ας υποθέσουμε ότι τις καταβάλλει εξ ολοκλήρου ο εργοδότης. Δηλαδή, για μεικτές αποδοχές 1.000 €, ο μισθωτός εισπράττει 1.000€, τα Ταμεία εισπράττουν 1.000€ και η δαπάνη για τον εργοδότη είναι 2.000€. Αν πάρουμε τον ονομαστικό συντελεστή των εισφορών (100%) και τον μεταφέρουμε αυτούσιο στην περίπτωση των ελεύθερων επαγγελματιών, θα πρέπει ο ελεύθερος επαγγελματίας να αποδίδει ως εισφορές το σύνολο των εσόδων του!!! Και αυτό ο νομοθέτης το ονομάζει εξίσωση εισφορών μισθωτών και ελεύθερων επαγγελματιών.

*πηγή thegreeklawyerlawyalty, protagon

Δευτέρα 16 Μαΐου 2016

Ο επόμενος νικητής στην Eurovision θα είναι ένα γερμανικό τραγούδι-μοιρολόι του Χάιντς Α. Ρίχτερ για τις ελληνικές ...κατοχικές οφειλές...

Να πληρώσουν τα θύματα κι όχι οι θύτες;


katoxi-paidia1.jpg

Παιδιά της κατοχικής Αθήνας, με τα σημάδια του λιμού στα σώματά τους (αριστερά) και ορφανά του Διστόμου, λίγους μήνες μετά τη σφαγή (δεξιά)Παιδιά της κατοχικής Αθήνας, με τα σημάδια του λιμού στα σώματά τους (αριστερά) και ορφανά του Διστόμου, λίγους μήνες μετά τη σφαγή (δεξιά) | Μ. ΚΑΤΣΙΓΕΡΑΣ, Ελλάδα 20ός αιώνας. Οι φωτογραφίες (Αθήνα 2000) / D. KESSEL, Ellada 1944 (Αθήνα 1997)

από την Εφημερίδα των Συντακτών

Από τα μέσα Φεβρουαρίου, δημοσιεύτηκαν σε κορυφαία γερμανικά μέσα ενημέρωσης (Die Welt, Der Spiegel, Focus) ορισμένα άρθρα, με χτυπητούς τίτλους, σχετικά με τις ελληνικές αξιώσεις για πολεμικές αποζημιώσεις, που θα επανόρθωναν, σε κάποιο βαθμό, τα μαζικά εγκλήματα και τις καταστροφές που προκάλεσαν οι Γερμανοί κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Εδώ, οι ναυαρχίδες του γερμανικού δημοσιογραφικού κατεστημένου βασίζονταν στην ίδια πηγήστις «αποκαλύψεις» ενός συνταξιούχου ιστορικού από το Μάνχαϊμ, του καθηγητή Χάιντς Α. Ρίχτερ.
Εκείνος είχε πρωτοτυπήσει επειδή όχι μόνο αμφισβητούσε το βάσιμο των αξιώσεων αυτών, αλλά προχωρούσε και πιο πέρα, σε αντίστροφο υπολογισμό«Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία», έγραφε, «οφειλέτης δεν είναι η Γερμανία, αλλά η Ελλάδα».
Τα εν λόγω έντυπα υπογράμμιζαν ότι ο Ρίχτερ έχει μια «εξαιρετικά νηφάλια» και«επιστημονική» τοποθέτηση (1), την οποία εξέθεσε μάλιστα σε πρόσφατη σύσκεψη αξιωματούχων του ομοσπονδιακού υπουργείου Οικονομικών, αν και δεν διευκρινίστηκε από ποια πλευρά προήλθε η σχετική πρωτοβουλία (2).
Ωστόσο, δεν επιβεβαιώθηκε τελικά η φήμη πως στη συνάντηση αυτή ήταν παρών και ο κ. Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, αφού μάλιστα διαψεύστηκε ρητά από το γραφείο του υπουργού.
Γερμανικό υπουργείο Οικονομικών
Τα στελέχη του γερμανικού υπ. Οικονομικών διαφώτισε ο Χάιντς Ρίχτερ σχετικά με το «ανυπόστατο» των ελληνικών αξιώσεων για πολεμικές επανορθώσεις. Κατά διαβολική σύμπτωση, το εν λόγω υπουργείο στεγάζεται σήμερα στο κτίριο του πάλαι ποτέ υπουργείου Αεροπορίας των ναζί. Ο πολιτικός προϊστάμενος του οποίου, Χέρμαν Γκέρινγκ, ήταν ταυτόχρονα επικεφαλής των «πενταετών σχεδίων» της τότε γερμανικής οικονομίας...
Τα παραπάνω έντυπα διέδωσαν τους ακόλουθους ισχυρισμούς, βασιζόμενα πάντα στις πληροφορίες του Ρίχτερ (3) :
◼ Η Ελλάδα δεν νομιμοποιείται σε καμιά περίπτωση να αξιώσει επανορθώσεις από τη Γερμανία.
◼ Δεν υπήρξε ποτέ αναγκαστικό δάνειο της Τράπεζας της Ελλάδος προς όφελος της Γερμανίας την περίοδο 1942-1944.
◼ Κατά την περίοδο της κατοχής, η Ελλάδα εφοδιάστηκε από τη Γερμανία με σημαντικές ποσότητες τροφίμων και εμπορευμάτων. Και μάλιστα οφείλει να καταβάλει στη Γερμανία ποσό ύψους 300 εκατ. μάρκων (Reichsmark, RM), το οποίο προέρχεται από τις διμερείς εμπορικές συναλλαγές (Clearing).
◼ Επιπλέον, η Γερμανία κατέβαλε στη διάρκεια της κατοχής σημαντικά ποσά χρυσού για τη σταθεροποίηση της δραχμής. Στο συνολικό ισοζύγιο, η Ελλάδα βαρύνεται με μια οφειλή προς τη Γερμανία που ανέρχεται σε 3.000 ώς 4.000 χρυσές λίρες (Goldpfund).
◼ Τις δεκαετίες του 1950 και του 1960, η Γερμανία κατέβαλε στην Ελλάδα μεγάλα ποσά αποζημιώσεων, ωστόσο αυτά κατέληξαν σε μεγάλο βαθμό στις τσέπες των Ελλήνων πολιτικών.
Γερμανοί φαντάροι εν ώρα λεηλασίας ενός ελληνικού καταστήματος.Γερμανοί φαντάροι εν ώρα λεηλασίας ενός ελληνικού καταστήματος. | Μ. ΚΑΤΣΙΓΕΡΑΣ, Ελλάδα 20ός αιώνας. Οι φωτογραφίες (Αθήνα 2000)

Απέναντι σ’ αυτούς τους ισχυρισμούς σημειώνουμε τα ακόλουθα:

 Ως προς τις επανορθώσεις

Τον Οκτώβριο του 1945, η ελληνική κυβέρνηση συνέταξε μια έκθεση προς τη Διασυμμαχική Υπηρεσία Επανορθώσεων (IARA) στο Παρίσι, σχετικά με τις υλικές καταστροφές και τις ανθρώπινες απώλειες που προκλήθηκαν κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής (1941-1944) και τις αποτιμούσε τελικά σε 7,18 δισ. δολάρια (αξία 1938).
Σύμφωνα με Βρετανούς και Αμερικανούς ειδικούς και διπλωμάτες, ήταν μια «εύλογη» και «αξιόπιστη» εκτίμηση (4).
Επειδή όμως δεν ορίστηκε κανένα τελικό ποσό, η Ελλάδα έλαβε μόνο την υπόσχεση για μια ποσόστωση στις γερμανικές επανορθώσεις - όπως και όλες οι άλλες χώρες που διεκδικούσαν επανορθώσεις.
Η τελική διευθέτηση επρόκειτο να πραγματοποιηθεί μετά την ολοκλήρωση μιας συνθήκης ειρήνης με τη Γερμανία.
Εως τότε, η Ελλάδα έλαβε, στο πλαίσιο αυτής της πρώτης διασυμμαχικής συμφωνίας, αποζημιώσεις που ανέρχονταν σε μόλις 13,5 εκατ. δολάρια (τιμή 1938).
Κατά συνέπεια, παρέμεινε εκκρεμές το μεγαλύτερο μέρος των διεθνώς αναγνωρισμένων ελληνικών αξιώσεων για επανορθώσεις.
Επιπλέον, η Ελλάδα ουδέποτε παραιτήθηκε από τις πολεμικές επανορθώσεις. Τουναντίον, τις έχει επανειλημμένα διεκδικήσει, όπως συνέβη για παράδειγμα κατά τη σύναψη της Συνθήκης Εξωτερικού Χρέους στο Λονδίνο, τον Φεβρουάριο του 1953.
Οταν τον Σεπτέμβριο του 1990 υπογράφηκε η Συμφωνία 2+4 (για την επανένωση της Γερμανίας) ως ντε φάκτο Συνθήκη Ειρήνης, οι τέσσερις μεγάλες συμμαχικές χώρες απέφυγαν συνειδητά το ζήτημα των επανορθώσεων, υπό την πίεση των δύο γερμανικών κρατών (δηλαδή ουσιαστικά της ΟΔΓ).
Το γεγονός ότι η Ελλάδα «έλαβε υπόψη» αυτή τη Συμφωνία στο πλαίσιο της διάσκεψης της ΔΑΣΕ, τον Νοέμβριο του 1990, δεν είναι επομένως δυνατόν -σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο- να θεωρηθεί «σιωπηρή» παραίτηση από τις επανορθώσεις ενός κράτους το οποίο δεν υπέγραφε τη Συμφωνία.
Οπως επισημαίνεται στη σημαντική διατριβή του νομικού Ανέστη Νέσσου: «Η Συμφωνία 2+4 δεν οδήγησε στην εξαφάνιση των ελληνικών αξιώσεων για επανορθώσεις έναντι της επανενωμένης Γερμανίας» (5).
Σ’ αυτό το ζήτημα επέμειναν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, ανεξάρτητα από την πολιτική τους τοποθέτηση.

⒉ Το αναγκαστικό δάνειο

Από τον Ιανουάριο του 1942, η ελληνική κεντρική τράπεζα απέδιδε, σε όφελος του γερμανικού Ράιχ, μηνιαίες προκαταβολές σε δραχμές για τη χρηματοδότηση των εξόδων κατοχής καθώς και ένα αναγκαστικό δάνειο.
Αυτή η αναγκαστική πίστωση αποδιδόταν σε τρεις λογαριασμούς, που άνοιξαν διαδοχικά έναντι μόνο μερικής επιστροφής από τη Γερμανία.
Αυτές οι διαρκώς αυξανόμενες χρεώσεις της γερμανικής πλευράς χαρακτηρίζονταν σε επίσημα γερμανικά έγγραφα «χρέος του γερμανικού Ράιχ» (Reichschuld) και εξυπηρετούνταν ως άτοκο δάνειο με μερική αποπληρωμή (6).
Γι’ αυτές τις καταβολές μέσω διάθεσης εμπορευμάτων, για τα κέρδη από την πώληση χρυσού και για το μονοπώλιο των κατοχικών δυνάμεων στο εξωτερικό εμπόριο υπάρχουν λεπτομερή έγγραφα της Τραπέζης της Ελλάδος.
Καταγράφονται επίσης διεξοδικά στην υπηρεσιακή γερμανική αλληλογραφία και κυρίως την αλληλογραφία του επιτρόπου Τραπεζών, Χαν, και των συνεργατών του.
Λαμβάνοντας υπόψη αυτές τις μερικές αποπληρωμές, κατά το τέλος της γερμανικής κατοχής προέκυψε ένα χρέος ύψους περίπου 500 εκατ. μάρκων (RM), στο οποίο προστίθενται οι ελληνικές προκαταβολές, οι οποίες δεν περιλήφθηκαν στο δάνειο.
Η αποπληρωμή αυτού του αναγκαστικού δανείου πρέπει να αντιμετωπιστεί ως ένα μέρος των συνολικών αξιώσεων για αποζημιώσεις.
Επιπλέον, το γεγονός ότι από την επίσημη γερμανική πλευρά είχε αναγνωριστεί ως ειδικό εθνικό χρέος (Reichschuld), και συνεχιζόταν έως τον τελευταίο μήνα της κατοχής η εξυπηρέτησή του με τμηματικές καταβολές, έρχεται να ενισχύσει την αξίωση για επανορθώσεις.
Είναι επομένως συνεπές το γεγονός ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις, από τη δεκαετία του 1950 μέχρι σήμερα, ζητούν μια ξεχωριστή επιστροφή του αναγκαστικού δανείου.

⒊ Οι διμερείς εμπορικές συναλλαγές

Από το 1941 έως το 1944, οι γερμανικές εξαγωγές προς την Ελλάδα ήταν πάντοτε ...