Δευτέρα 27 Μαρτίου 2017

Η αξιολόγηση εξελίσσεται σε καθαρά εχθρική ενέργεια απέναντι στη χώρα...


του Γιώργου Παπασπυρόπουλου*
Οι υποκριτικές διαβεβαιώσεις Μέρκελ τον Ιανουάριο περί αισιοδοξίας για σύντομη ολοκλήρωση και οι σύμμαχοι σοσιαλιστές δημιούργησαν μια ψεύτικη εικόνα. Ακόμη και το γεγονός ότι ο Σόιμπλε δεν τολμούσε λόγω εκλογών, να πει φανερά ότι δεν θα επιτρέψει να ανακάμψει η χώρα υπό αριστερή διακυβέρνηση (γιατί πέραν των άλλων και περί αυτού πρόκειται), επίσης δημιούργησαν φρούδες ελπίδες.
Δυστυχώς το θέμα είναι ότι μπορούν ΔΝΤ και Σόιμπλε να καταστρέφουν τις θετικές δυνατότητες για ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας που είχαν δημιουργηθεί με την επίτευξη των αιματηρών στόχων του μνημονίου, επειδή έτσι θέλουν.
Μπροστά στα μάτια όλης της Ευρώπης, κυνικά οι Γερμανοί παίζουν το παιχνίδι του καλού και κακού μπάτσου και μας κρατούν με το ζόρι βαθιά στην τρύπα της εξάρτησης.
Έχουμε περισσότερους αλλά αδύναμους φίλους στο εξωτερικό απ΄ότι στην ίδια μας την χώρα
Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Οι κοτζαμπάσηδες του Μητσοτακέικου και οι δορυφόροι τους σε ποτάμια και πράσινα λιβάδια της διαπλοκής, την ώρα αυτή, μόνο υπονόμευση προσφέρουν. Για ιδιοτελή συμφέροντα όπως και στην ελληνική επανάσταση.
Αντί να συμπύξουν αρραγές εθνικό μέτωπο και να βοηθήσουν να βγει η χώρα από το τεχνητό αδιέξοδο που θα μας καταστρέφει την οικονομία κάθε μέρα πλέον, επιχαίρουν χυδαία για τα εμπόδια που βρίσκει μπροστά της η εκλεγμένη κυβέρνηση. Ακόμη και οι έλληνες σοσιαλιστές όταν ο Συριζα συμμετέχει σχεδόν σε όλες τις συνεδριάσεις του ευρωπαϊκού σοσιαλιστικού κόμματος...
Αλλά ποιο εθνικό μέτωπο;
Η δεξιά εξωτερικού ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για την χώρα. Μόνο μεταπρατικό ήταν και είναι το κεφάλαιό τους, μόνο αντιπρόσωποι υπήρξαν ξένων επιχειρήσεων και συμφερόντων, ποτέ παραγωγοί για την χώρα τους και εξαγωγείς - μόνο "εισαγωγαί" και αντιπροσωπίες.
Στο εσωτερικό ο καπιταλισμός τους υπήρξε πάντα κρατικοδίαιτος και τριτοκοσμικός. Οι ίδιοι δεν έχουν παράξει ούτε ευρώ ελληνικής προστιθέμενης αξίας αντίθετα παρασιτούν με όλα τα μέσα το Δημόσιο - διακηρύσοντας βέβαια σε όλους τους τόνους ότι εκπροσωπούν την επιχειρηματικότητα και την καινοτομία - τόσο θράσος από την επανειλημμένη άσκηση της εξουσίας και την ισχυρότατα οργανωμένη διαπλοκή τους στους μηχανισμούς του κράτους.
Υπάρχει και μια ισχνή δεξιά εσωτερικού ευτυχώς, που μέσω των Ανελ στηρίζει σταθερά την κυβέρνηση. Ισχνή όπως ήταν πάντα η εθνική αστική τάξη σε αυτήν την χώρα.
Τα διλήμματα στην κυβέρνηση είναι τεράστια. Τι να κάνει;
Η διακήρυξη της Ρώμης όπως και οι επισκέψεις και η συμπαράσταση από τους υπόλοιπους ευρωπαίους δίνουν μόνο λόγια παρηγοριάς και αόριστες υποσχέσεις ευρωπαϊκών αρχών, δεν δείχνουν να είναι ικανές να ανατρέψουν την καταδίκη σε θάνατο από ΔΝΤ Σόιμπλε.
Οι επόμενες μέρες ειδικά μετά την σύνοδο του ΔΝΤ, θα δείξουν τα όρια της πραγματικότητας για την χώρα μας. Και τότε, όσοι θέλουν να μείνουν σε αυτόν τον τόπο παράγoντας, δημιουργώντας και προστατεύοντας τον πλούτο του, θα πρέπει να πάρουν τις αποφάσεις τους. Έστω και μόνοι/ες όπως έχει συμβεί ξανά και ξανά στην ιστορία αυτού του τόπου.
*πηγή tvxs

Σάββατο 25 Μαρτίου 2017

Τα βίντεο της εκδήλωσης του ΙΝΕΠΑ για την ελληνική βιομηχανία "Μέρος 1ον: Από την γέννηση ως την ακμή"

Το ΙΝ.Ε.Π.Α. με οικονομικό-κοινωνικό πρότυπο την ενδογενή ανάπτυξη, επιθυμεί να συμβάλει 
στην δημιουργία ενός Εθνικού Στρατηγικού Παραγωγικού Οράματος. Στα πλαίσια 
της δραστηριότητας του το ΙΝΕΠΑ διοργάνωσε εκδήλωση στις 8 Μαρτίου 2017 στο αμφθέατρο 
του ΤΕΕ, για την Ιστορία της Ελληνικής Βιομηχανίας με την ιστορικό Χριστίνα Αγριαντώνη 
και τον οικονομολόγο Κώστα Μελά. Παρακολουθείστε την εκδήλωση.

Ελληνική Βιομηχανία  

Μέρος 1ον: Από τη γέννηση ως την ακμή


ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ:
00:00 ΕΙΣΑΓΩΓΗ : Βαγγέλης Πισσίας - Δρ. Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων
09:31 Χριστίνα Αγριαντώνη, Ιστορικός, Ομότιμη καθ. Παν/μιο Θεσσαλίας
48:47 Βαγγέλης Πισσίας



ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ:
00:00 Κώστας Μελάς - Οικονομολόγος
27:46 Βαγγέλης Πισσίας - Δρ. Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων



ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ:
00:00 Στρατής Ζαφείρης, Γενικός Γραμματέας Βιομηχανίας
30:48 Ανδριανός Μιχάλαρος, Πρόεδρος του Βιοτεχνικού Επιμελητηρίου Πειραιά
42:00 Λάζαρος Δραγογιάννης, Πρόεδρος Πανελληνίου Συνδέσμου Βιοτεχνιών 
και Βιομηχανιών Πλεκτού Ενδύματος



ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ:
00:05 Αλέξανδρος Οικονομίδης - Μαθηματικός, μηχανουργός
06:47 Γεράσιμος Ποταμιάνος -Οικονομολόγος
11:08 Γιώργος Χατζηαναγνώστου - Ελεύθερος Επαγγελματίας
12:58 Φωτεινέλης Χριστόφας - Μηχανολόγος, ηλεκτρολόγος
18:18 Βασιλίκα Σαριλάκη - Δημοσιογράφος 1
9:51 Μάκης Ζαχαράτος, Οικονομολόγος

- Δευτερολογίες:
21:52 Χριστίνα Αγριαντώνη, Ιστορικός, Ομότιμη καθ. Παν/μιο Θεσσαλίας
28:22 Στρατής Ζαφείρης, Γενικός Γραμματέας Βιομηχανίας

πηγή ΙΝΕΠΑ

Παρασκευή 24 Μαρτίου 2017

Απορρύθμιση - νεοφιλελευθεροποίηση εργασιακών σχέσεων: αριστερή ιδεοληψία ή νεοφιλελεύθερη σκοπιμότητα;




από την Μυρτώ Τουρτούρη*

Η νεοφιλελευθεροποίηση των εργασιακών σχέσεων αποτελεί μέρος της διαδικασίας της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Τα συμβόλαια μηδενικών ωρών στην Ολλανδία, mini-jobs στη Γερμανία, ο υποκατώτατος μισθός για τους νέους σε διάφορες χώρες του ευρωπαϊκού πυρήνα αποτελούν κομμάτι των ευρωπαϊκών βέλτιστων πρακτικών.

Οι Έλληνες εργαζόμενοι και οι παράλογες απαιτήσεις τους ευθύνονται για την κρίση και ως εκ τούτου αυτοί οφείλουν να την πληρώσουν! Λογικό συνεπακόλουθο της ρητορικής που ακούμε έντονα τα τελευταία επτά χρόνια, πως ένα από τα αίτια της κρίσης είναι οι υπερβολικές στρεβλώσεις στην αγορά εργασίας που δεν αφήνουν τον ανταγωνισμό να λειτουργήσει και την ανεργία να πέσει στα κανονικά της ποσοστά. Σε αυτό το πλαίσιο, οι υπέρμαχοι της ελεύθερης αγοράς θεωρούν ιδεοληψίες και αναχρονισμούς τα περί προστασίας της εργασίας που δεν συμβαδίζουν με τη λειτουργία του σύγχρονου καπιταλισμού. Θεωρούνται, λοιπόν, ιδεοληψία το δικαίωμα σε πλήρη και σταθερή απασχόληση που να εξασφαλίζει μισθό αξιοπρεπούς διαβίωσης, αναχρονισμός οι συλλογικές διαπραγματεύσεις και αντιμετώπιση της ανεργίας το άνοιγμα στις ομαδικές απολύσεις.

Χρειάζεται, συνεπώς, πλήρης αναπροσαρμογή της εργατικής νομοθεσίας σε κατεύθυνση που να προστατεύονται τα συμφέροντα του εργοδότη. Η ανάπτυξη και εφαρμογή άλλωστε της εργατικής νομοθεσίας είναι αυτή που ανέτρεψε το καθεστώς υποτέλειας που κυριαρχούσε στην εργασία, εξέλιξη που ενίσχυσε τη σχετική θέση του πιο αδύναμου μέρους, δηλαδή του εργαζόμενου και επέφερε ισορροπία στις εργασιακές σχέσεις. Όμως, σταδιακά η αλλαγή στη φύση της εργασίας μέσω της αυτοματοποίησης στην παραγωγή, της παγκοσμιοποίησης του εμπορίου και της εντατικότερης χρηματιστικοποίησης άσκησε πιέσεις για την άρση του προστατευτισμού. Όχημα στη διαδικασία απορρύθμισης της εργασίας στον ευρωπαϊκό χώρο αποτέλεσε η εφαρμογή της συνθήκης για τη δημιουργία ενός κοινού ευρωπαϊκού χώρου για την αγορά εργασίας.

Συνεπώς, η νεοφιλελευθεροποίηση των εργασιακών σχέσεων δεν είναι κάτι καινούργιο που ανέκυψε ως πολιτική αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης στις χώρες του Νότου και κυρίαρχα στην Ελλάδα, αλλά αποτελεί κομμάτι της ίδιας της διαδικασίας της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Τα συμβόλαια μηδενικών ωρών στην Ολλανδία, οι mini-jobs στη Γερμανία, ο υποκατώτατος μισθός για τους νέους σε διάφορες χώρες του ευρωπαϊκού πυρήνα αποτελούν κομμάτι των ευρωπαϊκών βέλτιστων πρακτικών. Όμως, οι μεταρρυθμίσεις στην ελληνική αγορά εργασίας πήγαν πέραν αυτών, γεγονός που επιβεβαιώνεται και από την πρόσφατη παραδοχή του Ζ.Κ. Γιούνκερ πως σε χώρες με Μνημόνιο η ευρωπαϊκή νομοθεσία δεν είναι απαράβατη.

Κατ’ αυτό τον τρόπο, μόνο τυχαίο δεν μπορεί να είναι το γεγονός ότι τα εργασιακά ήταν ο μόνος τομέας που οι μνημονιακοί στόχοι επιτεύχθηκαν χωρίς αποκλίσεις ή αναθεωρήσεις, όπως έγινε με άλλες μνημονιακές απαιτήσεις (έλλειμμα, φορολογικά έσοδα κ.τ.λ.). Είναι πέρα από προφανές πως επιδείχθηκε τρομερός ζήλος στην κατεύθυνση υλοποίησης του σχεδίου απορρύθμισης της εργασίας, που ξεκίνησε από το 2011, με τον μεγαλύτερο όγκο των αλλαγών να έχουν εφαρμοστεί έως το 2013. Συνεπώς, μιλάμε για ένα σκηνικό βίαιης απελευθέρωσης των εργασιακών σχέσεων στην Ελλάδα, που αποτελεί παράδειγμα ενός νέου τρόπου ανάπτυξης του ευρωπαϊκού χώρου για την αγορά εργασίας.

Παρά, όμως, την καθολική συμμόρφωση με τις μνημονιακές υποχρεώσεις στα εργασιακά, η ανεργία δεν υποχώρησε ως αναμενόταν, ούτε υπήρξε έκρηξη επενδύσεων λόγω της απελευθέρωσης της αγοράς. Μάλιστα, το εύρημα αυτό επιβεβαιώνεται και από μεγάλο μέρος της επιστημονικής βιβλιογραφίας, που μέσα από εμπειρικές αναλύσεις δεν βρίσκει καμία συσχέτιση του μεγέθους της ανεργίας με την ύπαρξη προστατευτισμού στην αγορά εργασίας. Ακόμα και ο ΟΟΣΑ, γνωστός για τη νεοφιλελεύθερη προσέγγισή του, αναθεώρησε την παλιότερη θέση του περί σύνδεσης της εργατικής νομοθεσίας με τα επίπεδα της ανεργίας, βλέποντας πως η θεωρία αυτή δεν τεκμηριώνεται εμπειρικά, και υιοθέτησε την πιο μετριοπαθή τοποθέτηση πως αυτό που επηρεάζει η εργατική νομοθεσία τελικά είναι οι ροές και η διάρκεια της ανεργίας (βλ. OECD, 2012). Συνεπώς, τα επιχειρήματα περί σύνδεσης του προστατευτισμού στην εργασία με το ύψος της ανεργίας αποδεικνύονται έωλα και παράγωγα μιας εμμονικής αντίληψης περί εφαρμογής τέλειου ανταγωνισμού.

Πέραν τούτου, όπου έχει απελευθερωθεί η αγορά εργασίας μέσω προώθησης ευέλικτων μορφών απασχόλησης, εγκλωβίζει τους εργαζόμενους σε έναν φαύλο κύκλο υποαπασχόλησης, με μειωμένες προοπτικές για καλυτέρευση των εργασιακών συνθηκών (βλ. Παυλόπουλος, 2015). Επιπλέον, η εφαρμογή πολιτικών απορρύθμισης της εργασίας οξύνει τις κοινωνικές ανισότητες και τροφοδοτεί τη φτώχεια και άλλες μορφές κοινωνικού αποκλεισμού. Σε πρόσφατη μελέτη ερευνητών του ΔΝΤ υπογραμμίζεται πως η απορρύθμιση της αγοράς εργασίας ευθύνεται για την όξυνση της εισοδηματικής ανισότητας μέσα από την ανάλυση χρονολογικών σειρών σε βάθος 30 ετών σε 20 χώρες του ΟΟΣΑ (βλ. Jaumotte & Buitron, 2015).

Είναι, λοιπόν, φανερό ότι από μεριάς των δανειστών υπάρχει πλήρης αναγνώριση των επιπτώσεων που έχουν οι επιβαλλόμενες πολιτικές και αυτή είναι μια επιλογή με ξεκάθαρα ταξικό πρόσημο, η οποία αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για το κεφάλαιο να αναδιατάξει τον παραγόμενο πλούτο προς όφελός του. Η απορρύθμιση της εργασίας είναι βασικό εργαλείο σ’ αυτή την κατεύθυνση. Γίνεται, έτσι, κατανοητό πως η κρίση δεν είναι ουδέτερη, αλλά αποτελεί μια διαδικασία που έχει κερδισμένους και χαμένους. Και μπορεί να νομίζουμε πως ο Ντάνιελ Μπλέικ (ο κεντρικός ήρωας στην τελευταία ταινία του Κεν Λόουτς) ταιριάζει απειλητικά στις νέες εργασιακές συνθήκες που διαμορφώνονται, όμως η σφοδρότητα των αλλαγών στον χώρο της εργασίας δείχνει πως στόχος είναι η επαναφορά του Μπατίστι, του φτωχού κολίγου από την ταινία του Όλμι «Το δέντρο με τα τσόκαρα», ο οποίος, απροστάτευτος απέναντι στο αφεντικό του, πουλούσε όσο-όσο την εργατική του δύναμη, η οποία ήταν τόσο φθηνή, που δεν άξιζε ούτε για δυο κλαδιά που θα μπορούσαν να φτιάξουν ένα καινούργιο ζευγάρι τσόκαρα.

Ο κόσμος της εργασίας δεν μπορεί και δεν πρέπει να επιτρέψει το πισωγύρισμα σε συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα. Η προστασία της εργασίας είναι κεφαλαιώδους σημασίας για την υπεράσπιση της κοινωνικής συνοχής και της δίκαιης κατανομής του εισοδήματος στην κοινωνία. Καθώς όμως ο ρόλος της εργασίας είναι πολυδιάστατος και δεν έχει να κάνει μόνο με την κάλυψη αναγκών αλλά και με την σφυρηλάτηση της ταξικής συνείδησης που έχει χειραφετητικά χαρακτηριστικά, η αγορά εργασίας θα είναι το πεδίο που θα δοθούν οι μεγαλύτερες μάχες του επόμενου διαστήματος.



Βιβλιογραφικές αναφορές

Παυλόπουλος, Δ. (2015) “Η προσωρινή απασχόληση στην Ελλάδα και την Ε.Ε.: Μια προσέγγιση με τη χρήση διαχρονικών δεδομένων”. Μελέτες, 33. Αθήνα: Παρατηρητήριο κοινωνικών και οικονομικών εξελίξεων. ΙΝΕ-ΓΣΕΕ

Jaumotte, F. and C. Buitron (2015), “Inequality and Labor Market Institutions”. IMF Discussion Note SDN/15/14. International Monetary Fund.

OECD (2012) Structural reforms in times of Crisis, in Economic Policy Reforms 2012, Going for Growth, Paris, OECD.



* Η Μυρτώ Τουρτούρη είναι υποψήφια διδάκτωρ του Vrije Universiteit Amsterdam

Κυριακή 19 Μαρτίου 2017

Η ρήξη με αυτό το κράτος, με αυτόν τον μηχανισμό εξουσίας, με αυτή τη διοικητική γραφειοκρατία είναι ο δρόμος

"ο ΣΥΡΙΖΑ, αν δεν συγκρουστεί μαζί του, θα ενσωματωθεί"
Και οι κρίνοντες κρίνονται 
του Μπάμπη Μπιλίνη* 
Αυτό που λέμε ελληνικό κράτος στήθηκε μετά τον Εμφύλιο από τους νικητές με στόχο να αναπαράγουν την εξουσία τους στο διηνεκές. Αυτό το οικοδόμημα κλονίστηκε και απονομιμοποιήθηκε μετά την κατάρρευση της χούντας και τη Μεταπολίτευση. Αντιστάθηκε όμως με δύναμη στην προοπτική κατάρρευσής του και τελικά κατάφερε να συμμαχήσει με το ΠΑΣΟΚ και να το ενσωματώσει μετά την πρώτη του τετραετία.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ, αντί άλλων πολιτικών, έπιανε και έκανε διευθυντές εκπαίδευσης όσα μέλη του εκπαιδευτικοί έχουν μια κομματική του ταυτότητα και ένα μεταπτυχιακό με μια απόφαση υπουργείου χωρίς εκλογές των εκπαιδευτικών ή διόριζε διοικητές των νοσοκομείων τους επιλαχόντες υποψηφίους βουλευτές του με μια απόφαση υπουργού, χωρίς καμιά άλλη διαδικασία αξιολόγησης τυπικών προσόντων, όπως γινότανε δηλαδή όλα αυτά τα χρόνια από Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, αυτός ο μηχανισμός εξουσίας και το ΣτΕ θα ήταν πολύ ευχαριστημένοι. Γιατί θα είχαν απέναντι τους κάτι ίδιο με αυτούς, που εκπροσωπούν το παλιό. Η “αγία τάξη” θα ήταν όρθια στη θέση της.

Όμως η κρίση έβγαλε στην επιφάνεια τη βασική παθογένεια του ελληνικού κράτους, την ίδια τη συνθήκη σύστασής του, που σε μεγάλο μέρος είναι το αίτιο αυτής της κρίσης. Δεν είναι λοιπόν μόνο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, αν δεν συγκρουστεί μαζί του, θα ενσωματωθεί.

Είναι ότι αυτή η εξουσία έχει πλήρως απονομιμοποιηθεί (οριστικά;) λόγω κρίσης. Δεν μπορεί να προφέρει στον ΣΥΡΙΖΑ καμιά υπηρεσία αναπαραγωγής στη διακυβέρνηση, όπως επί ΠΑΣΟΚ. Και σε περίπτωση ενσωμάτωσης του ΣΥΡΙΖΑ, η κοινωνία θα οδηγηθεί σε δρόμους ακροδεξιάς αμφισβήτησης, όπως σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Προοπτική που επιδιώκει αυτός ο μηχανισμός εξουσίας γιατί, όπως μας διδάσκει η Ιστορία με το ελληνικό παράδειγμα της χούντας του 1967, η ακροδεξιά πολιτική υπήρξε το τελευταίο στήριγμά του.

Η ρήξη με αυτό το κράτος
, με αυτόν τον μηχανισμό εξουσίας, με αυτή τη διοικητική γραφειοκρατία είναι ο δρόμος. Δύσκολος και επίπονος, αλλά το μεγάλο στοίχημα για τους αριστερούς. Για όλους, αλλά κυρίως γι' αυτούς που ανέλαβαν το δύσκολο καθήκον να προΐστανται πολιτικά σε τμήματα αυτής της γκρίζας γραφειοκρατίας.

Οι ευκολίες για όλους τελείωσαν.

Το κείμενο αυτό γράφτηκε με αφορμή τις αποφάσεις του ΣτΕ για διοικητές νοσοκομείων και διευθυντές εκπαίδευσης. Αφορά όμως και την απόφαση του ΣτΕ για τις τηλεοπτικές άδειες, αλλά και τη συνέχεια μετά την απόφαση.

Αυτό το ΕΣΡ πολύ δεν το καθυστερεί;



από την ΑΥΓΗ
*συντονιστής Ν.Ε. Νότιας Αθήνας ΣΥΡΙΖΑ

Σάββατο 18 Μαρτίου 2017

Ντέιβιντ Χάρβεϊ: "η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ γίνεται υπό καθεστώς έλλειψης επιλογών"

Μικρό σχόλιο αντί εισαγωγής
Πικρές αλήθειες: "η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ γίνεται υπό καθεστώς έλλειψης επιλογών" Σκέφτομαι συχνά πόσο ελεεινές κυριολεκτικά είναι οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης στον ΣΥΡΙΖΑ ειδικά οι ...ρεβανσιστές δλδ αυτοί που τιμωρήθηκαν εκλογικά και έχασαν την δημόσια διοίκηση και το ταμείο από τα χέρια τους και τώρα θέλουν να γυρίσουν με οποιονδήποτε τρόπο... Για να κάνουν τι άραγε; Εδώ δεν έχει καλά καλά ο ΣΥΡΙΖΑ επιλογές, θάχουν αυτοί που μας οδήγησαν εδώ;;;Αντί να πάρουν το μάθημα ή το μήνυμα και να βοηθήσουν στην επιλογή του λαού να βγάλει την χώρα από την μαύρη τρύπα που την έριξαν, ασκούν πολιτικαντισμό της πλάκας - συνεχίζουν τα εξώφθαλμα παραμύθια - τίποτα δεν έχει αλλάξει σε αυτούς!
Τίποτα!
Κι αυτό λέει πολλά. Για ένα πολιτικό σύστημα που δεν υπάρχει.
Όχι απλά κατώτερο των περιστάσεων κλπ
Απλά δεν υπάρχει.
Και ο λαός δεν έχει κι αυτός επιλογές επίσης. Δεν υπάρχει καν άλλη πρόταση μόνο θέατρο των επαγγελματιών πολιτικών με στενό ορίζοντα να ξαναμισθοδοτηθούν από το δημόσιο. Φύγε συ νάρθω εγώ. Τίποτε άλλο.
Αυτό ας είναι η βάση μιας κουβέντας που δεν έχει αρχίσει ακόμη όσο παλεύουμε ένθεν κακείθεν για ένα αδειανό πουκάμισο.
Μήπως το ζήτημα δεν είναι πλέον η πολιτική αλλαγή αλλά κάτι άλλο; 
Γιώργος Παπασπυρόπουλος

"Θα έπρεπε να είχατε εγκαταλείψει το ευρώ πριν από πέντε χρόνια"
Συνέντευξη στον Τάσο Τσακίρογλου

Ντέιβιντ Χάρβεϊ, καθηγητής Ανθρωπολογίας
και Γεωγραφίας | ΜΑΡΙΟΣ ΒΑΛΑΣΟΠΟΥΛΟΣ
Ο σημαντικός μαρξιστής διανοούμενος, Ντέιβιντ Χάρβεϊ, μιλά τη Δευτέρα στις 7 μ.μ. στο Megaron Plus, με θέμα "Συλλαμβάνοντας το Κεφάλαιο ως αξία εν κινήσει", στο πλαίσιο του κύκλου "Θεωρία στο Μέγαρο: φιλοσοφία, κριτική, ιστορία", που πραγματοποιείται σε συνεργασία με το Birkbeck Institute for the Humanities του Λονδίνου, υπό την επιμέλεια του Κώστα Δουζίνα, διευθυντή του Ινστιτούτου Μπέρκμπεκ.

• Πώς βλέπετε τη συζήτηση για μια Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων;

Μου φαίνεται μια τρελή ιδέα. Η Ε.Ε. είχε από την αρχή πρόβλημα στο να αναγνωρίσει την πολιτιστική και τη γλωσσική ποικιλομορφία. Τώρα μετακινούνται στο οικονομικό πεδίο και επαναφέρουν την οικονομική ποικιλομορφία, λέγοντας ότι υπάρχουν διαφορετικά επίπεδα ανάπτυξης. Δεν μπορεί να γίνει αυτό εάν έχεις μια ενοποιημένη Ευρώπη.

Ο μόνος τρόπος για να λειτουργήσει μια ενοποιημένη Ευρώπη είναι να υπάρξει κάτι όπως οι ΗΠΑ, στις οποίες όλοι έχουν την ίδια κοινωνική ασφάλιση και τα ίδια δικαιώματα.

Ο ίδιος ο σχεδιασμός της Ε.Ε. από την αρχή ήταν λανθασμένος. Το να έχεις δηλαδή ένα ενιαίο νόμισμα χωρίς μια κοινή οικονομική βάση. Ομως η γερμανική πρόταση δεν αφορά κάτι τέτοιο. Αναγνωρίζει τα διαφορετικά επίπεδα ανάπτυξης, τη διαφορετική γεωγραφική ανάπτυξη, αλλά δεν μιλά για τους λόγους αυτής της άνισης ανάπτυξης.

Το ενιαίο νόμισμα ωφέλησε τη Γερμανία, καθώς οι ανταλλαγές της με τον υπόλοιπο κόσμο ευνοήθηκαν. Αντίθετα, χώρες όπως η Ελλάδα ή η Ιταλία έμειναν πίσω. Μόνο η επιστροφή στα εθνικά νομίσματα θα μπορούσε να αντιμετωπίσει αυτή την άνιση ανάπτυξη, όμως αυτό δεν το θέλει κανένας.

Δυστυχώς δεν εγκαταλείψατε το ευρώ πριν από πέντε χρόνια, όταν θα έπρεπε. Οταν δηλαδή η κυβέρνηση έπρεπε ή να αναγνωρίσει το χρέος προς τις ξένες τράπεζες ή το χρέος της προς τον λαό.

Ο Ντέιβιντ Χάρβεϊ με τον Τάσο Τσακίρογλου | ΜΑΡΙΟΣ ΒΑΛΑΣΟΠΟΥΛΟΣ
Προτίμησε όμως το πρώτο. Εάν έκανε το βήμα τότε, θα υπήρχαν δυσκολίες για ένα διάστημα, αλλά μετά θα βελτιώνονταν τα πράγματα. Βγάζεις ένα δόντι. Στην αρχή πονάς, αλλά μετά λίγο λίγο σου περνάει.

• Πιστεύετε ότι η κυβέρνηση πρέπει σήμερα να βγάλει τη χώρα από το ευρώ;


Νομίζω ότι τώρα είναι αργά. Αυτό θα έπρεπε να έχει γίνει εδώ και πέντε χρόνια. Τότε ήταν το μεγάλο σφάλμα. Δεν ξέρω εάν τώρα είναι εφικτό, διότι η παραγωγική ικανότητα της χώρας έχει καταστραφεί.

Δεν θα πρόκειται για έναν πονόδοντο 2-3 χρόνων. Θα πρόκειται για ένα τεράστιο σχέδιο οικονομικής ανοικοδόμησης. Φυσικά θα μπορούσε να υπάρξει βοήθεια από χώρες απ’ όλο τον κόσμο, ένα είδος Σχεδίου Μάρσαλ για την ελληνική οικονομία, αλλά δεν βλέπω και πολλούς πρόθυμους να το κάνουν. Αντίθετα, κατηγορούν τους Ελληνες ότι είναι τεμπέληδες.

• Πώς αξιολογείτε τα δύο χρόνια διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ;

Είναι μια δύσκολη ερώτηση, διότι δεν ζω εδώ για να παρακολουθώ τις εξελίξεις. Νομίζω ότι έχοντας πάρει την απόφαση να μείνει στο πλαίσιο της Ε.Ε. και να υποταχθεί στις διαταγές της τρόικας, δεν σημαίνει ότι αναγκαστικά ο ΣΥΡΙΖΑ είχε και πολλές επιλογές.

• Υπήρξε ένας πραγματικός εκβιασμός.


Δεν ξέρω τι μπορούσε να κάνει. Δεν ξέρω εάν ήταν υπέρ του να φύγει από το ευρώ, κάτι που θα σήμαινε ανυπακοή προς την τρόικα. Νομίζω πως εάν το δημοψήφισμα αφορούσε την έξοδο από το ευρώ, ίσως υπήρχε ένα παράθυρο ευκαιρίας να γίνει, αλλά υπάρχουν οι ιστορικές στιγμές κατά τις οποίες οι επιλογές είναι διαθέσιμες και άλλες κατά τις οποίες αυτές χάνονται. Ετσι, νομίζω ότι η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ γίνεται υπό καθεστώς έλλειψης επιλογών.

• Εχετε περιγράψει τον καπιταλισμό σαν ένα οικονομικό σύστημα-χαμαιλέοντα. Πώς αλληλεπιδρά αυτή του η ικανότητα με τις σημερινές του αντιφάσεις;

Πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση. Μια από τις σημαντικότερες ιδέες του Μαρξ στο «Κεφάλαιο» είναι η ιδέα του φετιχισμού. Δηλαδή τα πράγματα εμφανίζονται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο και ο καπιταλισμός πάντα κατόρθωνε να εμφανίζεται σαν κάτι που δεν είναι στην πραγματικότητα, φυσικά για το δικό του συμφέρον. Η μεγαλύτερη φιλοδοξία του Μαρξ ήταν να απο-φετιχοποιήσει την κατανόηση του κεφαλαίου.

Ο μεγαλύτερος φετιχισμός αφορά την αγορά. Οταν μπαίνουμε σε ένα σούπερ μάρκετ για να αγοράσουμε κάτι, δεν έχουμε ιδέα για τις συνθήκες εργασίας των ανθρώπων που το έχουν φτιάξει. Δεν ξέρουμε από πού προέρχεται. Οταν έκανα κάποιες διαλέξεις για τη Γεωγραφία, το πρώτο που ρωτούσα τους φοιτητές μου ήταν εάν γνώριζαν από πού προερχόταν το πρωινό τους γεύμα. Η απάντηση συνήθως ήταν «δεν έχουμε ιδέα».

Αυτό ήταν μια προσπάθεια να απο-φετιχοποιήσω το από πού προέρχεται το πρωινό μας. Αυτό μας φέρνει σε χώρες όπως η Ταϊλάνδη, όπου οι άνθρωποι εργάζονται υπό συνθήκες δουλείας, ή το Μπανγκλαντές, για το οποίο δεν ξέρουμε τίποτα. Γι’ αυτό είναι χρήσιμο να θέτουμε τέτοια ερωτήματα.

Οι περισσότεροι νομίζουν ότι πρόκειται για ένα ηθικό θέμα, ότι αφορά την ευθύνη που έχουμε για το τι συμβαίνει εκεί κάτω. Θρησκευτικές οργανώσεις λένε ότι έχουμε ευθύνη για το τι συμβαίνει με τη φτώχεια στην Αφρική.

Ομως δεν πρόκειται για ένα ηθικό ζήτημα. Αφορά το πώς λειτουργεί η αγορά και δεν μπορείς να λύσεις το πρόβλημα της φτώχειας στην Αφρική συνεχίζοντας τη λειτουργία του συστήματος της αγοράς. Εχουμε επίσης όλες αυτές τις οργανώσεις που πασχίζουν να σώσουν τις ζωές των φτωχών παιδιών και των απειλούμενων ανθρώπων ανά τον κόσμο.

Ομως αυτά τα προβλήματα δεν λύνονται με έναν ηθικίστικο τρόπο. Πρέπει να λυθούν με ένα πολιτικό πρόγραμμα που θα λέει πώς θα βρούμε έναν τρόπο να ικανοποιούμε τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας, ο οποίος δεν θα είναι απατηλός, αλλά διαφανής και θα ανταποκρίνεται σε μια σοσιαλιστική εναλλακτική.

Δεν εννοώ κατ’ ανάγκην να καταργήσουμε την αγορά, αλλά να αναδιοργανώσουμε τις ανταλλαγές στην αγορά, έτσι ώστε εμείς να κυριαρχούμε πάνω τους και όχι αυτές σ’ εμάς. Να κυριαρχούμε στο σύστημα της αγοράς έτσι ώστε να διασφαλίσουμε ότι θα εξαφανιστούν όλες οι ανισότητες και όλες οι μορφές εκμετάλλευσης.

• Η διαρκής επιδίωξη του κέρδους έχει οδηγήσει στη βάρβαρη εκμετάλλευση της φύσης και στην κλιματική αλλαγή, η οποία αλλάζει και το πλαίσιο της συζήτησης για το μέλλον μας ως ανθρώπινης κοινωνίας. Πώς μπορούμε να ενοποιήσουμε τα αντικαπιταλιστικά με τα οικολογικά κινήματα, προκειμένου να αναζωογονήσουμε την αντίσταση;

Δεν συμφωνώ με τον όρο «εκμετάλλευση» της φύσης, διότι υπονοεί ότι μπορούμε να ζήσουμε σε έναν κόσμο στον οποίο δεν θα χρησιμοποιούμε τη φύση για την κάλυψη των αναγκών και των επιθυμιών μας.

Τα ανθρώπινα όντα το έκαναν πάντα αυτό, όπως το κάνουν και όλα τα ζωικά είδη. Αρα το πρόβλημα δεν είναι να σταματήσουμε να χρησιμοποιούμε τη φύση, αλλά το πώς θα τη χρησιμοποιούμε.

Αυτό εξαρτάται από τη γνώση του πώς λειτουργεί η φύση. Να κατανοούμε πώς λειτουργεί η κλιματική αλλαγή υπό την ανθρώπινη επίδραση και στη συνέχεια να θέσουμε το ερώτημα «είναι αυτό κάτι καλό ή κάτι κακό;». Δεν μπορούμε να υπάρξουμε χωρίς να αλλάζουμε τον κόσμο γύρω μας.

• Οχι όμως καταστρέφοντάς τον.

Φυσικά όχι. Ο Μαρξ είχε αναπτύξει την έννοια της δεύτερης φύσης, του ξαναχτισίματος της φύσης με έναν τρόπο που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες και τις επιθυμίες μας και όχι στη μεγιστοποίηση του κέρδους και της εκμετάλλευσης.

Οχι καταστρέφοντας τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η φύση. Ετσι λοιπόν πρέπει να σκεφτούμε πιο καθαρά πάνω στο τι είδους φύση θέλουμε να παράγουμε και τι σχέση θέλουμε να έχουμε μαζί της.

Μια σχέση λιγότερο αλλοτριωτική, η οποία θα εμπεριέχει και το κοινωνικο-οικονομικό σύστημα. Η σχέση μας με τη φύση δεν μπορεί να διαχωριστεί από το ερώτημα σχετικά με το τι είδους ανθρώπινα όντα θέλουμε να είμαστε. Η απομάκρυνση από τη φύση που νιώθουν πολλοί άνθρωποι είναι αλλοτρίωση και πρέπει να την ξεπεράσουμε ως ανθρώπινα όντα. Υπάρχει μια διαλεκτική ανάμεσα στην ανθρωπότητα και τη φύση για την οποία πρέπει να προβληματιστούμε περισσότερο.

• Σχετικά με την επισήμανσή σας ότι στην εξίσωση της κοινωνικής αλλαγής, συχνά ξεχνάμε το θέμα της μαζικής αλλοτρίωσης στη σημερινή κοινωνία. Πώς μπορούμε να επαναφέρουμε στο προσκήνιο τη διαλεκτική της ατομικής αυτονομίας και της συλλογικής χειραφέτησης;

Προσπαθώ εδώ και καιρό να υπογραμμίσω πόσο σημαντικό είναι το θέμα της αλλοτρίωσης. Στην ιστορία της αριστερής σκέψης η αλλοτρίωση σπρώχτηκε στο περιθώριο.

Πολλοί έφτασαν να πουν ότι δεν είναι καν μια επιστημονική έννοια. Τώρα όμως ζούμε μια κατάσταση στην οποία αλλοτριωμένοι πληθυσμοί συμπεριφέρονται με τρόπους οι οποίοι αντιστοιχούν στην αλλοτρίωση. Βλέπουμε οργή, απογοήτευση και αηδία, αλλά δεν κάνουν τίποτα για να αλλάξουν το σύστημα.

Εγώ ερμηνεύω την εκλογή του Τραμπ ως μια συνέπεια του ότι ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού έχει αποξενωθεί από την εργασία του, από τις πολιτικές διαδικασίες και από τη φύση. Νιώθουν απλώς μια απελπισμένη ματαίωση ότι δεν μπορούν να επηρεάσουν τίποτα και έτσι έχουμε διάφορες διάσπαρτες εξεγέρσεις, αστική βία, καψίματα κ.λπ.

Πρέπει λοιπόν να δώσουμε μεγάλη προσοχή σ’ αυτά τα φαινόμενα. Είναι πολύ εκνευριστικό να έρχονται οι πολιτικοί και να λένε ότι πρέπει να δημιουργήσουμε θέσεις εργασίας. Εγώ λέω ότι πρέπει να δημιουργήσουμε δουλειές που να έχουν κάποιο νόημα, διότι οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν δουλειές χωρίς κανένα νόημα και το ξέρουν. Δεν αποκομίζουν καμία ικανοποίηση. Πρέπει να δώσουμε ένα νόημα στην καθημερινή ζωή.

• Σ’ αυτό το επίπεδο η ανάλυση του Μαρξ είναι πολύτιμη.

Ναι, σωστά. Συνδέει τον φετιχισμό με την αλλοτρίωση. Αυτό που θέλει να πει στον κόσμο είναι ότι πρέπει να άρουμε την αλλοτρίωση. Οτι πλέον το πολιτικό πρόγραμμα δεν αφορά μόνο τη διανομή του εισοδήματος, δεν αφορά τις τεχνικές πλευρές.

Οτι ο σοσιαλισμός αφορά τη συναισθηματική μας σύνδεση, την κινητοποίηση της αγάπης των ανθρώπων. Η Αριστερά δεν το κατανόησε αυτό. Πρέπει να συζητήσουμε για τη δημιουργία λιγότερο αλλοτριωμένων μορφών ζωής.

• Η Αριστερά υιοθέτησε τον οικονομισμό.

Ναι, βέβαια. Ενα παράπονο για τους μαρξιστές είναι ότι μιλάνε για την πολιτική των ταυτοτήτων, της φυλής και του φύλου, αλλά όχι για την τάξη. Πρέπει να μιλήσουμε για την τάξη και ταυτόχρονα πρέπει να εννοιολογήσουμε εκ νέου την «τάξη», εισάγοντας τις ιδέες σχετικά με την αλλοτρίωση και το σοσιαλιστικό σχέδιο για τη δημιουργία ενός λιγότερο αλλοτριωμένου από τον καπιταλισμό κόσμου.

από το metaixmio

Ποιος είναι

Γεννημένος το 1935 στο Κεντ της Βρετανίας, είναι καθηγητής Ανθρωπολογίας και Γεωγραφίας στο Κέντρο Μεταπτυχιακών Σπουδών του Πανεπιστημίου City της Νέας Υόρκης. 
Στα ελληνικά κυκλοφορούν πολλά βιβλία του, με τελευταίο το "Δεκαεφτά αντιφάσεις και το τέλος του καπιταλισμού", 2015, Μεταίχμιο.

Τρίτη 14 Μαρτίου 2017

Η Αριστερά και οι νέοι "πονηροί" του αέναου Κρατικού Μηχανισμού

Δημόσιο: Επειδή "όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα"...

Η προειδοποίηση του πρωθυπουργού (και προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ) προς τους "πονηρούς", σε αυτή τη φάση, θα έχει ουσία, αν την πάρουν πάνω τους οι αριστεροί και οι αριστερές και κατορθώσουν να κινητοποιήσουν σε αυτή την κατεύθυνση τα τίμια στοιχεία εντός του κρατικού μηχανισμού.
Η αριστερά, γενικά, δεν κινδυνεύει να χάσει το "ηθικό πλεονέκτημα" γιατί αυτό είναι και στοιχείο της ταυτότητας, της, αν το χάσει παύει να είναι "αριστερά". Ο υπαρκτός όμως κίνδυνος είναι, διαχειριζόμενη έναν κρατικό μηχανισμό ο οποίος ΔΕΝ είναι δομημένος και στη λογική της "ηθικής στάσης", να πάθει αυτό που παθαίνει, κατά πως λέει και ο λαός μας, "όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα"...
Για να προφυλαχτεί από αυτόν τον κίνδυνο, δεν είναι αρκετές μόνο οι επιδιώξεις. Δεν είναι καν αρκετή η δήλωση του πρωθυπουργού στην προηγούμενη σύνοδο της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, για όσους σκέφτονται ή επιδιώκουν να αποκτήσουν ή να εκμεταλλευτούν προνόμια.
Ο κρατικός μηχανισμός είναι διαρθρωμένος με τέτοιο τρόπο που να δίνει προνόμια σε όσους συμμετέχουν στα ανώτερα κλιμάκιά του. Δεν μιλάμε εδώ μόνο για την ιεραρχία της διοίκησης, κρατικός μηχανισμός με την ευρεία έννοια είναι το σύνολο των δομών που ελέγχονται ή εποπτεύονται από το κράτος. Αρκετές φορές, όπως φαίνεται να συμβαίνει με την περίπτωση μερικών ΔΕΚΟ, αυτά τα προνόμια είναι είτε μισθολογικά, είτε συνταξιοδοτικά, είτε άλλα τέτοιου είδους που οι «εσωτερικοί μηχανισμοί» τους τα γνωρίζουν πολύ καλά.
Είναι γνωστό εξάλλου ότι μέρος της  διαδικασίας αναπαραγωγής  αυτών των εσωτερικών μηχανισμών, εντός της διοίκησης, αλλά και στις ΔΕΚΟ, είναι  η «διαχείριση των προνομίων», με άλλα λόγια η μεταφορά «της γνώσης» για την ύπαρξή τους στις κάθε φορά νέες διοικήσεις. "Κρυφά ταμεία", "καλοί προμηθευτές", "παράξενες ρυθμίσεις που ανασύρονται σε κάποια δύσκολη στιγμή" είναι μερικές μόνο από τις "γνώσεις" των οποίων τα κλειδιά κρατούν οι "εσωτερικοί μηχανισμοί" προκειμένου να κάνουν τους εαυτούς τους απαραίτητους.
Αυτά τα "προνόμια" καθ' όλα νόμιμα τις περισσότερες φορές, άλλα και αρκετά που ξεπερνούν ακόμα και τα στάνταρντ της αστικής νομιμότητας καθώς και οι μηχανισμοί "φορείς" τους, είναι που αν δεν ξηλωθούν, θα αποτελούν πάντα τη θρυαλλίδα που θα είναι ικανή να τινάξει στον αέρα το "ηθικό πλεονέκτημα", όχι της αριστεράς, αλλά της αριστερής κυβέρνησης.
Σε αυτές τις συνθήκες,  δεν είναι περίεργο που κάποιοι, ελάχιστοι, που το τελευταίο διάστημα "είδαν φως και μπήκαν" και ενδεχομένως μερικοί από αυτούς να κατέλαβαν και θέσεις στον κυβερνητικό και κρατικό μηχανισμό, να είναι οι πρώτοι που θα τρέξουν να κάνουν χρήση τους.
Για τους αριστερούς και τις αριστερές, το "ξήλωμα" αυτών των προνομίων και αυτών των μηχανισμών, εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να είναι δουλειά μόνο της κυβέρνησης. Διαβάζοντας κανείς το άρθρο του Κ. Δουζίνα "κράτος και αριστερά", αντιλαμβάνεται αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα σήμερα: Η κυβέρνηση αυτό που ουσιαστικά ελέγχει είναι στην ουσία τα γραφεία των… υπουργών της. "Το μετεμφυλιακό Κράτος, δημιούργημα και λάφυρο του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, παρέμεινε πιστό στους δημιουργούς του" γράφει ο Δουζίνας και έχει δίκιο.
Ο "κοινωνικός έλεγχος" είναι το κλειδί για τον έλεγχο της κατάστασης. Πράγματι, αυτός έχει ήδη θεσμοθετεί όπως έχουν θεσμοθετηθεί μια σειρά από άλλες σημαντικές παρεμβάσεις στον δημόσιο τομέα. Όμως σε συνθήκες γενικότερης απαξίωσης της πολιτικής, είναι δύσκολο σε αυτή τη φάση αυτός αφενός μεν να πάρει την έκταση που πρέπει, αφετέρου δε να έχει τα αποτελέσματα που χρειάζονται. Όπως επίσης και το συνδικαλιστικό κίνημα των εργαζομένων στο δημόσιο, που έχοντας γνώση του τρόπου λειτουργίας τόσο του δημοσίου, όσο και τον μηχανισμών του, δεν φαίνεται διατεθειμένο να μπει σε συγκρούσεις που θα το φέρουν σε αντιπαράθεση με αυτούς τους «εσωτερικούς μηχανισμούς».
Τούτων δοθέντων, για την αποκάλυψη  και τον έλεγχο των προνομίων και των μηχανισμών, βάρος πέφτει και στους αριστερούς και αριστερές, είτε αυτοί είναι εργαζόμενοι στο δημόσιοι, είτε είναι χρήστες των υπηρεσιών του.
Για να το πούμε διαφορετικά, η προειδοποίηση του πρωθυπουργού (και προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ) προς τους "πονηρούς", σε αυτή τη φάση θα έχει ουσία, αν την πάρουν πάνω τους οι αριστεροί και οι αριστερές και κατορθώσουν να κινητοποιήσουν σε αυτή την κατεύθυνση τα τίμια στοιχεία εντός του κρατικού μηχανισμού!


πηγή: mplokia.gr

Κυριακή 12 Μαρτίου 2017

Νεοδημοκρατικός λαϊκισμός

Ο αντιπολιτευτικός λόγος που εκφέρουν τα στελέχη της Ν.Δ. σε μια περίοδο κρίσιμων διαπραγματεύσεων για τη χώρα με τους θεσμούς όχι μόνο παραπλανά τους πολίτες με υποκριτικές και ανεύθυνες σοφιστείες, αλλά ταυτόχρονα είναι και επικίνδυνος καθώς αποσταθεροποιεί τη θέση της κυβέρνησης στην προσπάθεια που καταβάλλει για την επίτευξη μιας κοινωνικά δίκαιης συμφωνίας με τους εταίρους και δανειστές.

Από τη μία ισχυρίζονται ότι καμία συμφωνία (πολιτική ή τεχνική) δεν υπάρχει, αλλά την ίδια στιγμή διακηρύσσουν πως η κυβέρνηση συμφώνησε σε όλα. Εύχονται τη συντομότερη δυνατή ολοκλήρωση της αξιολόγησης λέγοντας ότι σε αντίθετη περίπτωση τα αποτελέσματα θα είναι ολέθρια για την ελληνική οικονομία, αλλά συγχρόνως δηλώνουν ότι δεν θα ψηφίσουν τα μέτρα γιατί, όπως ισχυρίζονται, εγκλωβίζουν τη χώρα σε μακροχρόνια λιτότητα χωρίς αποτέλεσμα.

Με περισσό θράσος δε η αξιωματική αντιπολίτευση οικοδομεί ένα αφήγημα που αν μη τι άλλο επιδεικνύει παντελή απουσία συλλογικής πολιτικής μνήμης και σίγουρα υποτιμά τη νοημοσύνη των Ελλήνων πολιτών. Οι κύριοι της Ν.Δ. μιλούν σαν να μην κυβέρνησαν μέχρι πρόσφατα οι ίδιοι, σαν να μην ευθύνονται για τον υπερδανεισμό της χώρας, σαν να μην υπέγραψαν Μνημόνια που δέσμευσαν τη χώρα και, τελικά, σαν να μην εφάρμοσαν τα προηγούμενα χρόνια ένα μείγμα μέτρων που οδήγησε την οικονομία και την κοινωνία στα βράχια.

Περί λιτότητας: Το αφήγημα της Ν.Δ. βασίζεται στην καταγγελία των συμφωνιών της κυβέρνησης (που δεν έχουν ολοκληρωθεί) περί δέσμευσης της χώρας σε διαρκή λιτότητα και σε δεκαετή ή δεκαπενταετή πρωτογενή πλεονάσματα 3,5%, όταν η κυβέρνηση Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ το 2014 είχε δεσμεύσει τους Έλληνες πολίτες σε πρωτογενή πλεονάσματα 4,5% έως το 2016 και 4,3% έως το 2020 (βλ “Request of exceptional access under the 2012 extended arrangement”, country report 12/57, IMF)! Ισχύει αυτό ή όχι, κύριοι και κυρίες της Ν.Δ.;

Από αυτή τη μέγγενη προσπαθεί η κυβέρνησή μας να ελευθερώσει τη χώρα, αναδιαπραγματευόμενη το χρέος και την αποπληρωμή του. Ακόμα και με πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% έως το 2020, η κυβέρνηση εξοικονομεί για την περίοδο 2015-2020 πλεονάσματα ύψους 14 ποσοστιαίων μονάδων του ΑΕΠ συγκριτικά με όσα είχε δεσμευτεί να επιβάλει στον ελληνικό λαό η Ν.Δ. Αυτή η διαφορά αντιστοιχεί σε 26 δισ. λιγότερα μέτρα (βλ. πίνακα 1).

Περί αξιοπιστίας: Το αφήγημα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι ότι η Ν.Δ. θα διαπραγματευόταν καλύτερα από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛΛ., λόγω της μεταρρυθμιστικής ικανότητας και αξιοπιστίας που υποτίθεται ότι διαθέτει. Για τις δήθεν μεταρρυθμιστικές ικανότητες της Ν.Δ. ενδεικτική είναι η πρόσφατη δήλωση του Γερμανού υφυπουργού Οικονομικών Γενς Σπαν ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛΛ. υλοποίησε περισσότερες μεταρρυθμίσεις από κάθε προηγούμενη ελληνική κυβέρνηση.

Άλλωστε η πορεία των μεταρρυθμίσεων επί Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ αξιολογήθηκε στην τελευταία έκθεση του ΔΝΤ, όπου γίνεται ρητή αναφορά στην αποτυχία εφαρμογής του δεύτερου Μνημονίου (παράγρ. 22, Greece, IMF Country Report No. 17/44, February 2017). Παρ’ όλα αυτά, οι κύριοι της Ν.Δ. υποστηρίζουν ότι διαθέτουν πλεόνασμα αξιοπιστίας και συνεπώς πρέπει να προχωρήσουμε σε εκλογές, διότι μόνο εκείνοι μπορούν να πραγματοποιήσουν μεταρρυθμίσεις.

Περί μείγματος πολιτικής: Το αφήγημα της Ν.Δ. είναι ότι μόνο εκείνοι μπορούν να φέρουν επενδύσεις και ανάπτυξη. Ας δούμε λοιπόν, αντικειμενικά, τι έγινε με τα μέτρα επί Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ και επί ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛΛ. Με βάση τον παρακάτω πίνακα (Πίνακας 2) που συγκρίνει τις μέσες ετήσιες επιδόσεις των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ - Ν.Δ. της εξαετίας 2008-2014 με τις αντίστοιχες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛΛ. της διετίας 2014-2016 συνάγονται τα εξής:

* Το ΑΕΠ επί Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ υποχωρούσε κάθε χρόνο κατά 4,6% ενώ με τη σημερινή κυβέρνηση σταθεροποιήθηκε και το 2017 προβλέπεται να ανακάμψει.

* Είχαμε αποεπένδυση της τάξης του 15,3% κάθε χρόνο την πρώτη εξαετία ΠΑΣΟΚ - Ν.Δ. ενώ τη διετία ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛΛ. είχαμε επενδυτική επέκταση 1,6% ετησίως.

* Οι εξαγωγές αντίστοιχα μειώθηκαν την πρώτη εξαετία 1% ετησίως, ενώ αυξήθηκαν κατά 1,2% την τελευταία διετία.

* Η ιδιωτική κατανάλωση μειωνόταν ετησίως 4,7% επί ΠΑΣΟΚ - Ν.Δ., ενώ σταθεροποιήθηκε και αυξήθηκε οριακά, 0,3% επί ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛΛ.

* Το χρέος της Γενικής Κυβέρνησης αυξήθηκε 8,7% ετησίως επί ΠΑΣΟΚ - Ν.Δ., ενώ μειώθηκε οριακά 0,1% ετησίως επί ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛΛ.

* Η ανεργία αυξανόταν ετησίως κατά 22,6% επί διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ - Ν.Δ., ενώ μειώνεται ετησίως κατά 6% επί ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛΛ. Η δε εκτίναξη της μερικής απασχόλησης κατά 20% και η μείωση του κατώτατου μισθού κατά 22% είναι επίτευγμα του 2012-2014 και σίγουρα όχι των ημερών μας.

Τα συμπεράσματα δικά σας. Όμως το δίλημμα για τη στάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης εξακολουθεί να υφίσταται: Η Ν.Δ. θα σταθεί στο ύψος των περιστάσεων ή θα συνεχίσει τις «τσάμπα μαγκιές» επιμένοντας στη στείρα καταστροφολογική ρητορική;



Ράνια Αντωνοπούλου, αν. υπουργός Εργασίας

πηγή

"Τρομακτική" η παραπληροφόρηση από ΜΜΕ και κόμματα της αντιπολίτευσης για την κατάσταση της αγοράς εργασίας


Ράνια Αντωνοπούλου: Η ΝΔ απέτυχε και με νεοφιλελεύθερους όρους, αλλά τα ΜΜΕ δεν ρωτούν τι διαφορετικό θα κάνει τώρα



Στη ΝΔ υπόσχονται επενδύσεις όταν τις συρρίκνωσαν στο ένα τρίτο και έβαλαν βόμβα στην οικονομία με τη μείωση των μισθών που αντί αύξησης εξαγωγών οδήγησε σε βουτιά της κατανάλωσης, λουκέτα και ανεργία, αλλά τα ΜΜΕ δεν ρωτούν τον κ.Μητσοτάκη "τι θα κάνεις διαφορετικό από αυτά που έκανες πριν;" είπε η αναπληρώτρια υπουργός Εργασίας Ράνια Αντωνοπούλου μιλώντας Στο Κόκκινο και τους Π. Αγγελόπουλο και Γ. Τραπεζιώτη.
Το θέμα του διαχωρισμού "εργασίας" και "απασχόλησης" έχει προκύψει για δύο λόγους. Αφενός, επειδή με την απασχόληση αναφερόμαστε και στους εργαζόμενους και στους αυτοαπασχολούμενους - και δεν υπάρχει κάτι μεμπτό στους αυτοαπασχολούμενους, εάν αυτό είναι επιλογή. Όμως, στο σημερινό καθεστώς, σε συνθήκες στρες και έλλειψης εργασίας, όπου κάποιοι πληρώνουν για να βγάζουν τον επιούσιο, η "απασχόληση" έχει ταυτιστεί με την απορρύθμιση της αγοράς εργασίας, την εκ περιτροπής εργασία, τη λογική "ό,τι σου δίνουν το παίρνεις". Έτσι, λέει ο κόσμος ότι η εργασία είναι η κανονικότητα και η απασχόληση όλα αυτά τα φαινόμενα", σημείωσε η κ. Αντωνοπούλου.

Υπάρχει επίσης μία "γενική αμνησία, στην αντιπολίτευση και ΝΔ, σαν να έχουν ξεχάσει τι έχουν κάνει... μεταξύ 2013 και 2014 αυξήθηκε η εκ περιτροπής και η μερική εργασία κατά 71%, από το Μάιο του 2014 ως το Μάιο του 2015 κατά 44%", συνέχισε η αναπληρώτρια υπουργός Εργασίας. 

"Με όλες τις προσπάθειες που κάνουμε, υπάρχει ανάσχεση ... από το Μάιο του 2015 ως το Μάιο του 2016 η αύξηση ήταν μόλις 9%, ας το συγκρίνουμε", σημείωσε. "Όταν συγκρίνουμε στοιχεία, να αναφερόμαστε στην ανάσχεση της απομείωσης του ΑΕΠ, της αύξησης των ευέλικτων μορφών απασχόλησης, της ανεργίας".

Χαρακτήρισε, στην ίδια κατεύθυνση, «τρομακτική» την παραπληροφόρηση από ΜΜΕ και κόμματα της αντιπολίτευσης, που «αφήνουν τους πολίτες με την εντύπωση ότι καταστράφηκε επί των ημερών μας η αγορά εργασίας».
"Το πλέον εκνευριστικό είναι να λέει η ΝΔ ότι "εμείς είμαστε οι μόνοι ικανοί ... να φέρουμε τις μεταρρυθμίσεις ... τις επενδύσειςΚοιτάζει κανείς τα στοιχεία ... οι επενδύσεις των 60 δισ. ευρώ ετησίως το 2010 έγιναν 20 δισ. ευρώ ... βγαίνουν και ξαναγράφουν την Ιστορία". 
Την ίδια ώρα, δεν τίθεται από τα ΜΜΕ η ερώτηση "τι θα κάνεις διαφορετικό από αυτά που έκανες πριν ... και βγάζουν αυτό το λόγο αυτοί που μας υπερχρέωσαν, που μας οδήγησαν το 2010 στα μνημόνια, αυτοί εμφανίζονται πάλι ως σωτήρες".

Θύμισε επίσης το μεγάλο πλήγμα στις αποδοχές και την οικονομία με την μείωση των μισθών κατά 22% (με την μείωση του κατώτατου), με το επιχείρημα ότι έτσι θα ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα. 
Αντίθετα, κοιτώντας τις εξαγωγές βλέπει κανείς ότι επί των ημερών τους απομειώθηκαν, από το 2008 ως το 2011, κατά 14,5% και συνέχισαν να απομειώνονται ως το 2014. 
"Επί των ημερών μας, καταγράφηκε αύξηση 2,5%", όπως είπε.
Η απορρύθμιση της αγοράς εργασίας δεν βοήθησε τις εξαγωγές γιατί η χώρα μας δεν είχε εξαγωγικό μοντέλο και προϊόντα που να ευνοούνται από τη μείωση του μισθολογικού κόστους. 

Κοιτώντας το με τη νεοφιλελεύθερη λογική, δεν έλαβαν υπόψιν τι οικονομία είχαν και τι προϊόντα, η απορρύθμιση «έσκασε σαν βόμβα» στην οικονομία, μειώθηκαν οι μισθοί, η κατανάλωση, έκλεισαν μαγαζιά και οι εξαγωγές δεν αυξήθηκαν. 
Ήταν μία λάθος συνταγή και μέσα στα νεοφιλελεύθερα πρότυπα, υπογράμμισε η κ. Αντωνοπούλου.
Σημείωσε εξάλλου ότι υπάρχουν μελέτες που δείχνουν ότι συνολικά στην Ευρώπη μία αύξηση μισθών από 0,5% ως 1,5%, σε τρία χρόνια θα παρήγαγε 11 εκατ. νέες θέσεις εργασίας. Αυτό, καθώς ουσιαστικά η ίδια η ΕΕ δεν εξάγει, "γίνονται ανταλλαγές μεταξύ μας ... εκτός από τη Γερμανία".

"Άρα, όταν το εισόδημα των μισθωτών ανέβει, θα υπάρχει μεγαλύτερη ζήτηση για προϊόντα που παράγονται στην Ευρώπη, για να καταναλωθούν στην Ευρώπη. Ενώ το βλέπουν και "είναι φως φανάρι", δεν υπάρχει η πολιτική βούληση και η ηγεσία για μία άλλη Ευρώπη, γιατί αυτό θα βοηθούσε τις οικογένειες και τα εισοδήματά τους, την οικονομία και το κεφάλαιο στην Ευρώπη".
«Δεν το βλέπουν, το νεοφιλελεύθερο μοντέλο έχει τόσο πολύ ενσωματωθεί στη σκέψη αυτών των ηγετών, που δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από αυτή τη μέγγενη», είπε χαρακτηριστικά.
"Υπάρχει πολύ μεγάλη πόλωση. Το κέντρο θα εξαφανιστεί, θα υπάρχει αυτή η ενίσχυση δεξιών και ακροδεξιών ιδεών και ιδεοληψιών. Εκεί είναι ο ρόλος της Αριστεράς, καθώς αυτή η αντιπαράθεση, ιστορικά δεν μπορεί παρά να εξελιχθεί σε μία μεγάλη σύγκρουση πραγματικά προοδευτικών δυνάμεων που δεν έχουν ενσωματώσει στη ρητορική τους και την πρακτική τους νεοφιλελεύθερες ιδέες, με το άκρο της νεοφιλελεύθερης τακτικής, που περιλαμβάνει και το ρατσισμό και το διχασμό της εργατικής τάξης", εκτίμησε η κ.Αντωνοπούλου.

"Δική μας υποχρέωση είναι να μην περιοριζόμαστε στο στενό πλαίσιο, το ζουρλομανδύα που φοράμε σήμερα, αλλά να βλέπουμε μπροστά μας, από πλευράς πολιτικών να προτείνουμε και προκρίνουμε αυτές που θα μπορέσουν να μπουν στον κοινωνικό διάλογο σαν ευθεία, μετωπική αντιπαράθεση με τις ακροδεξιές και συντηρητικές ιδέες", υπογράμμισε.

Με την επιστροφή της ελληνικής οικονομίας σε ρυθμούς ανάπτυξης τα επόμενα χρόνια, και στο μέτωπο της αντιμετώπισης της ανεργίας «ξέρουμε ότι θα έχουμε θετικά αποτελέσματα», είπε η κ. Αντωνοπούλου, με δεδομένο ότι ήδη επετεύχθη την προηγούμενη διετία η απομείωσή της κατά 3%.

"Υπάρχει ωστόσο μεγάλη αγωνία για το αν θα μπορέσει να ξαναρυθμιστεί η αγορά. Χωρίς συλλογικές συμβάσεις και όλα τα άλλα για τα οποία αγωνιζόμαστε δεν μπορεί να έρθει μία ισορροπία ... η προσπάθεια τώρα, πέραν της καταπολέμησης της ανεργίας, είναι η αντιμετώπιση της μερικής απασχόλησης ... θα πρέπει να υπάρχει ένα πλαίσιο και για αυτούς που είναι υποαπασχολούμενοι, θέλουν θέσεις πλήρους απασχόλησης".


Ακούστε ολόκληρη την συνέντευξη εδώ:  stokokkino.gr/podcast/antonopoulou



Τετάρτη 8 Μαρτίου 2017

Ελληνική Βιομηχανία: γέννηση, ακμή, παρακμή, ενδογενής ανασυγκρότηση

Αγαπητοί φίλοι,το Ινστιτούτο Ενδογενούς Παραγωγικής Ανασυγκρότησης -ΙΝ.Ε.Π.Α. σας καλεί στην σημαντική και επίκαιρη εκδήλωση - συζήτηση για την την Ελληνική Βιομηχανία και το μέλλον αυτού του τόπου.
Τετάρτη 8 Μαρτίου 2017, ώρα 19:00 Αμφιθέατρο ΤΕΕ, Νίκης 4, Σύνταγμα
Ομιλητές:Χριστίνα Αγριαντώνη, Ιστορικός Ομότιμη καθ. Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.Κώστας Μελάς, Οικονομολόγος καθ. Διεθνών Οικονομικών, Πάντειο Πανεπιστήμιο.
 Δελτίο τύπου εκδήλωσης ΙΝΕΠΑ για την Ελληνική Βιομηχανία

Το ΙΝΕΠΑ, Ινστιτούτο για την Ενδογενή Παραγωγική Ανασυγκρότηση, κλείνει έναν περίπου χρόνο λειτουργίας. Ιδρύθηκε με πρωτοβουλία ανθρώπων της οικονομικής επιστήμης, της τεχνικής  και της παραγωγής με στόχο την ανάδειξη και ανάπτυξη των υπαρκτών, ωστόσο υποτιμημένων, δυνατοτήτων της ελληνικής οικονομίας.

Το ΙΝ.Ε.Π.Α. με οικονομικό-κοινωνικό  πρότυπο την ενδογενή ανάπτυξη, επιθυμεί να συμβάλει στην δημιουργία  ενός  Εθνικού Στρατηγικού Παραγωγικού Οράματος.

Στα πλαίσια της δραστηριότητας του το ΙΝΕΠΑ διοργανώνει εκδήλωση σε δύο μέρη, για την Ιστορία της Ελληνικής Βιομηχανίας.

Το πρώτο  μέρος αυτής της συζήτησης με την ιστορικό Χριστίνα Αγριαντώνη και τον οικονομολόγο Κώστα Μελά, καλύπτει  τις  απαρχές της, στα τέλη του 19ου αιώνα, έως και την περίοδο ανέλιξής της στον μεσοπόλεμο.

Το δεύτερο μέρος θα διεξαχθεί τον Μάϊο μήνα και θα καλύψει από την πρώτη περίοδο, της μεταπολεμικής ανάκαμψης έως την περίοδο της στασιμότητας και της παρακμής.  

Η σημερινή παραγωγικη καχεξία αναδύει  βασανιστικά ερωτήματα που επιζητούν απαντήσεις:

  • είχε η όχι στ' αλήθεια παραγωγικη υπόσταση αυτή η χώρα; πότε και πως;
  • ποιες ιστορικές συγκυρίες την σημάδεψαν;
  • πως αλληλοεπηρεάστηκε με το αξιακό σύστημα της ελληνικής κοινωνίας;
  • ποια τα ειδοποιά χαρακτηριστικά της τεχνικής της παράδοσης;
  • πως, που και γιατί χάθηκε στις μέρες μας;

Σκοπός της συζήτησης είναι η κατανόηση της ταυτότητας του ελληνικού βιομηχανικού  εγχειρήματος. Ευχή η εξαγωγή συμπερασμάτων που θα  συνεισφέρουν στην συγκρότηση προτάσεων για το παρόν και το μέλλον της παραγωγικής βάσης της χώρας μας συνεισφέροντας στην αναζήτηση ενός προτύπου ενδογενούς ανάπτυξης για την χάραξη μιας εθνικής παραγωγικής στρατηγικής.



σχόλιο του Θοδωρή Σκαμάγκου

Όλα τα βέλη της φαρέτρας μας πρέπει να στοχεύσουν στην ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.


Αν αποτύχουμε, η πατρίδα απλά θα "γεννάει" υπαλλήλους των 400 ευρώ, ο πληθυσμός θα "λατινοποιηθεί" και θα εξαφανιστεί η ήδη ασθμαίνουσα μεσαία τάξη.
Και μια κοινωνία χωρίς μεσαία τάξη είναι καταδικασμένη στην εξαφάνιση.


Η φυγή του ανθού της νεολαίας μας είναι ένα πρώτο πολύ δυνατό χαστούκι στις γενιές που αδιαφόρησαν για την εθνική παραγωγή επιλέγοντας τις "φούσκες" του φτηνού δανεικού χρήματος.
Η ανάπτυξη του ρατσισμού και του bullying είναι στο ίδιο σαθρό μονοπάτι.

Το ΙΝΕΠΑ είναι προιόν της αγωνίας και της οργής ανθρώπων της παραγωγής, της οικονομίας και του πνεύματος που αντιλαμβάνονται ότι η άγνοια οδηγεί έναν πολιτισμό 3000 ετών στην εξαφάνιση.

Όμως οι νέες ιδέες και η σύνθεση λύσεων απαιτεί συνεχώς "φρέσκο αίμα". 
Στηρίξτε τους με πείσμα. Κατεβάστε ιδέες. 
Να επιστρέψουμε με νέα όπλα στην κοινωνία των φουγάρων που καπνίζουν, των χωραφιών που παράγουν, των γεμάτων θαλασσών, των ελληνικών προιόντων.Στηρίξτε τους ανεπιφύλακτα!
Η ιστορία πρέπει να γράφεται από τους καθημερινούς ανθρώπους που τη βιώνουν.



κείμενο Θοδωρή Σκαμάγκου από το facebook

Δευτέρα 6 Μαρτίου 2017

Πρέπει άραγε να "σωθεί" η ΑΕΠΙ;



1. Το σκάνδαλο της εταιρίας Προστασίας της Πνευματικής Ιδιοκτησίας και οι εφιαλτικές προβλέψεις της Μελίνας Μερκούρη και του Αλέξη Σεβαστάκη που επιβεβαιώθηκαν. Ο επίμαχος νόμος, η Κονιόρδου και το τεράστιο ηθικό πρόβλημα.

του Κωνσταντίνου Παρίσση

Στις 10 Νοεμβρίου 1992 εισάγεται για πρώτη φορά στην Ολομέλεια της Βουλής το νομοσχέδιο για την πνευματική ιδιοκτησία και τα συγγενικά δικαιώματα το οποίο, μετά την ψήφισή του λίγους μήνες αργότερα, θα λάβει τον γνωστό σε όλους αριθμό 2121/1993 (τα επίσημα Πρακτικά της συνεδρίασης εδώ, σελ. 93/1007 επ.).

Σε μια αποστροφή του λόγου της, η τότε υπουργός Πολιτισμού Άννα Ψαρούδα - Μπενάκη δηλώνει πως δέχεται να συζητήσει το ενδεχόμενο οι Οργανισμοί Συλλογικής Διαχείρισης (οι "εισπρακτικοί φορείς", όπως πολύ σωστότερα τους ονομάζει) να μην είναι μόνο κερδοσκοπικές εταιρίες.

Με αυτόν τον τρόπο, στην πραγματικότητα, αναγνωρίζει ότι το νομοσχέδιο, σε ό,τι αφορά τη συλλογική διαχείριση, είχε σχεδιαστεί ειδικά για την ΑΕΠΙ. Δηλαδή, η Βουλή κλήθηκε να νομοθετήσει βάσει των συμφερόντων μιας ιδιωτικής επιχείρησης και η αρμόδια υπουργός δεν είχε καν σκεφτεί (μέχρι να της το επισημάνει η αντιπολίτευση) ότι μπορεί να υπάρχει κι άλλος δρόμος, αυτός της αυτοοργάνωσης των δημιουργών. Και τούτο, παρότι η συγκεκριμένη επιχείρηση ήταν ο μόνος "εισπρακτικός φορέας" στην Ευρώπη που δεν ανήκε σε δημιουργούς αλλά σε δικηγόρους.

Από τις εισηγήσεις που ακολουθούν την ίδια μέρα ξεχωρίζουν εκείνες της Μελίνας Μερκούρη από το ΠΑΣΟΚ και του Αλέξη Σεβαστάκη από τον Συνασπισμό, οι οποίες θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ιστορικές.

Η Μελίνα, σε έναν μεστό, ευθύ και πλούσιο σε ιστορικές αναφορές και επιχειρήματα λόγο, προβλέπει με ανατριχιαστική ακρίβεια όλα όσα επακολούθησαν από την ψήφιση του νόμου μέχρι σήμερα. Επισημαίνει χαρακτηριστικά: «Το νομοσχέδιο αυτό πάσχει σε ένα μόνο σημείο, αλλά δυστυχώς το σημείο αυτό είναι το σημαντικότερο. (...) Και κυρίως πάσχει στην επιλογή που κάνει στο αρχέγονο δίλημμα: ανάμεσα στο πρόβατο και στον λύκο, το νομοσχέδιο τίθεται αταλάντευτα στο πλευρό του λύκου. (...) Εκείνο, όμως, που είναι από την πρώτη μέχρι την τελευταία του λέξη απαράδεκτο είναι το κεφάλαιο για τη συλλογική διαχείριση των δικαιωμάτων, το κρισιμότερο ίσως κεφάλαιο του νομοσχεδίου. (...) Το βέβαιο είναι ότι κάθε επιτήδειος θα μπορεί να λυμαίνεται ασύδοτος και κάθε δημιουργός θα μπορεί να ληστεύεται απροστάτευτος».

Η Μελίνα μίλησε ακόμη για είλωτες δημιουργούς και Κροίσους εισπράκτορες και για πολλά άλλα, τα οποία επιβεβαιώθηκαν στο σύνολό τους. Κατά ειρωνεία της τύχης, στο κλείσιμο της συνεδρίασης η Μελίνα αναφέρει, για πρώτη φορά στο Κοινοβούλιο, τι σημαίνει ευθεία και άμεση εφαρμογή της ευρωπαϊκής νομοθεσίας, κάτι που ίσως αποτελεί τον χειρότερο νομικό εφιάλτη της ΑΕΠΙ σήμερα, όπως θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε πολύ σύντομα.

Ο Σεβαστάκης, από την πλευρά του, απευθύνεται στην υπουργό λέγοντας μεταξύ άλλων: "Σκληρός πυρήνας του νομοσχεδίου είναι οι οργανισμοί συλλογικής διαχείρισης. (...) Αυτό το γκρίζο και σκυθρωπό οικοδόμημα των άρθρων 54 έως 58 (...) με αυθάδεια αγνοεί τις σύγχρονες ευρωπαϊκές νομοθεσίες. Οι διατάξεις θωπεύουν τους οργανισμούς και υποδουλώνουν τους δημιουργούς. (...) Ο δημιουργός μεταβάλλεται σε πρώτη ύλη και μετατρέπεται σε υπήκοο του οργανισμού. Είναι σημείο βρασμού η διάταξη, με την οποία οι οργανισμοί καθορίζουν το ποσοστό επί των εισπράξεων που παρακρατούν για τα έξοδα διαχείρισης. Ο δημιουργός από υπήκοος μεταβάλλεται σε δουλικό οικοδόμο των επιχειρηματικών φαραωνικών πυραμίδων". Ο αγωνιστής του '40 και εμβληματική προσωπικότητα της Αριστεράς συνεχίζει αποδομώντας τις διατάξεις των συγκεκριμένων άρθρων μία προς μία, ενώ όταν αναφέρεται ονομαστικά στην ΑΕΠΙ τη χαρακτηρίζει "καλλιτεχνοφάγο".

Σήμερα, σχεδόν 25 χρόνια μετά, η Λυδία Κονιόρδου, καλλιτέχνις όπως και η Μελίνα, που ανέλαβε το χαρτοφυλάκιο του Υπουργείου Πολιτισμού και μέλος μιας κυβέρνησης που δηλώνει ιδεολογική συνεχίστρια του φρονήματος του Αλέξη Σεβαστάκη, δηλώνει απερίφραστα πως η πολιτική της βούληση είναι "η ΑΕΠΙ να συνεχίσει να λειτουργεί".

Παρά τα όσα είδαν το φως της δημοσιότητας και χαρακτηρίζονται πανταχόθεν ως σκάνδαλο, παρά τη μήνη των δημιουργών, παρά την εξόντωση των χρηστών, αυτή η οικογενειακή επιχείρηση, που επιβεβαίωσε στο ακέραιο τις ζοφερές προβλέψεις της Μελίνας και του Σεβαστάκη, πρέπει, για κάποιον ακατανόητο λόγο, να διασωθεί. Λες και δεν υπάρχει άλλος αδειοδοτημένος Οργανισμός Συλλογικής Διαχείρισης πνευματικών δικαιωμάτων μουσικής, ή σαν να είναι αδύνατο τα σημερινά μέλη της ΑΕΠΙ να συστήσουν εν πάση περιπτώσει νέο, δικό τους Οργανισμό, απαλλαγμένο από οποιαδήποτε βάρη και αμαρτίες.

Το χειρότερο, ωστόσο, είναι πως η σημερινή υπουργός δείχνει να μην αντιλαμβάνεται πως είναι συνταγματικά ανεπίτρεπτο το κράτος να υποκαταστήσει την ιδιωτική βούληση και είτε να επιβάλει νομοθετικά την αφαίρεση περιουσιακών στοιχείων από τους σημερινούς τους ιδιοκτήτες για να "διαμοιραστούν" στους δημιουργούς, όπως κάποιοι δημιουργοί επιθυμούν, είτε να αναγκάσει μια ιδιωτική επιχείρηση να διοικείται από τους πελάτες της, εν προκειμένω τους δημιουργούς -διότι αυτό φημολογείται ότι περιλαμβάνει το νομοσχέδιο.

Αλλά ας μην κάνουμε δίκη προθέσεων. Θα κρίνουμε το νομοσχέδιο όταν κατατεθεί. Εξάλλου, υπάρχει το ακόμη μεγαλύτερο ερώτημα για το αν είναι νομικά εφικτό να "σωθεί" η ΑΕΠΙ.

Το δυστύχημα εν προκειμένω είναι πως, μετά από 25 χρόνια και παρά τα όσα αποκαλύφθηκαν, η "μελαγχολική ελληνική πραγματικότητα", όπως είπε χαρακτηριστικά ο αείμνηστος Σεβαστάκης, παραμένει ότι το ελληνικό κράτος νομοθετεί σύμφωνα με τα συμφέροντα μιας οικογένειας. Κι αυτό είναι πολύ πιο θλιβερό από το ίδιο το "σκάνδαλο".


*Ο Κωνσταντίνος Παρίσσης είναι Δικηγόρος και Οικονομολόγος με ειδίκευση σε θέματα διοίκησης, επιχειρηματικότητας και πνευματικής ιδιοκτησίας.
Πηγή άρθρου a contrario



2. Περισσότερoι από 300 οι δημιουργοί που ζητούν παρέμβαση Τσίπρα για την ΑΕΠΙ

Με τις υπογραφές των Λευτέρη Παπαδόπουλου, Γιάννη Σπανού, Θανάση Παπακωνσταντίνου, Αλκίνοου Ιωαννίδη και εκατό επιπλέον δημιουργών ενισχύθηκε η επιστολή προς τον πρωθυπουργό και την υπουργό Πολιτισμού μέσα σε λίγες ώρες. 
Σχεδόν σύσσωμο το Ελληνικό τραγούδι σε μια πρωτοβουλία, με περισσότερους από 300  δημιουργούς που ζητούν άμεση επέμβαση της  πολιτείας για να προστατευθεί η πνευματική δημιουργία και να αποδοθεί δικαιοσύνη μετά το πόρισμα που φέρνει στο φως το σκάνδαλο ΑΕΠΙ. 
Ζητούν μεταξύ άλλων  την προσθήκη στο νομοσχέδιο αυξημένων αρμοδιοτήτων του εποπτικού συμβουλίου των δημιουργών, όπως το ορίζει η κοινοτική οδηγία και την τοποθέτηση επιτρόπου.
Εξηγούν δε στους χρήστες της μουσικής πως «τιμωρώντας τους Έλληνες δημιουργούς μουσικής και τραγουδιού - που ήδη ζουν πολύ δύσκολα μετά την πλήρη κατάρρευση της δισκογραφίας - δεν επιτυγχάνεται κανενός είδους δικαιοσύνη» και τους ζητούν να συνεχίσουν να πληρώνουν για τη χρήση των τραγουδιών και της μουσικής τους.
Αναλυτικά η ανακοίνωση και οι 300 υπογράφοντες και υπογράφουσες 
Οι Ελληνίδες και οι Έλληνες δημιουργοί παρακολουθούμε τις καταιγιστικές εξελίξεις σε σχέση με την ΑΕΠΙ οι οποίες ήρθαν στο φως με το πόρισμα της Ernst @ Young, που παραγγέλθηκε  με πρωτοβουλία του Υπουργού Νίκου Ξυδάκη το οποίο και  αποκάλυψε την έκταση της έκνομης διαχείρισης των μετόχων. Μετά τα πρόσφατα δημοσιεύματα σχετικά με την προκαταρκτική εξέταση που διενεργεί η Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών για κακουργηματικές πράξεις, (όπως η σύσταση εγκληματικής οργάνωσης κ.α.), ήρθε η έφοδος στα γραφεία της ΑΕΠΙ από την οικονομική αστυνομία, η οποία αναμένεται να αποδώσει τους δικούς της καρπούς.
Εκφράζουμε την βαθιά ανησυχία μας για το μέλλον των πνευματικών δικαιωμάτων στην χώρα μας και κάνουμε έκκληση:
·Προς  τον πρωθυπουργό κο Αλέξη Τσίπρα και την Υπουργό Πολιτισμού κα Λυδία Κονιόρδου , να αναλάβουν αμέσως πρωτοβουλία με την τοποθέτηση επιτρόπου κατά τα τραπεζικά πρότυπα με σκοπό την εξυγίανση της ΑΕΠΙ και τον μετασχηματισμό της σε έναν οργανισμό ο οποίος θα ελέγχεται από τους δημιουργούς κάνοντας χρήση της σχετικής κοινοτικής οδηγίας που δίνει αυξημένες αρμοδιότητες στο εποπτικό συμβούλιο.
·Προς την ελληνική δικαιοσύνη