Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2019

Πρόεδρε είδα φως. Να μπω ;



Σύντροφε Πρόεδρε,

Τον τελευταίο καιρό «αλωνίζεις» όλη τη χώρα για την ανασυγκρότηση του χώρου της αριστεράς με ολίγον άρωμα αριστερής σοσιαλδημοκρατίας, ώστε αυτός ο χώρος να γίνει το ανάχωμα στην ακροδεξιά θύελλα. Οι όποιες αντιρρήσεις που πιθανόν να έχουν κάποιοι για το εγχείρημα κάμπτονται από το 32% που έφερε ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές και το οποίο 32% είναι μια προσωπική σου επιτυχία.

΄Ηλθες και στην μικρή μας πόλη στα δυτικά όρια του θεσσαλικού κάμπου.

Το εγχείρημα εδώ ήταν εύκολο, αφού προσπάθησε πολύ γι΄ αυτό, ο 80-χρονος πολιτευτής της περιοχής που έφερε (κατά δήλωσή του) 2000 ψηφοφόρους στη Ν.Δ. και περίμενε να υλοποιηθεί η υπόσχεση του Κούλη!

Πλήθος λοιπόν πολύ για να ακούσει και να συστρατευθεί στη νέα προσπάθεια. Πολλοί από τα παλαιά κόμματα της κεντρο-αριστεράς , του ΠΑΣΟΚ κυρίαρχα. Ουδέν το μεμπτόν. Πολλοί αναζητούν ένα νέο όραμα, μια καινούργια ελπίδα, γιατί εκείνη η «περίεργη» κολλεγιά με τους ΑΝΕΛ, μάλλον δεν μας βγήκε σε καλό. Και αποτύχαμε να δώσουμε τις σωστές απαντήσεις σε πολλά και μικρά καθημερινά που καταδυναστεύουν τον πολίτη.

Αλλά Πρόεδρε ο απλός κόσμος, αυτός που αυτοπροσδιορίζεται αριστερός ή σοσιαλδημοκράτης, αυτός που για πολλούς λόγους του πήραν τα οράματα της αλλαγής κάτι μάγκες της ίντριγκας και της συναλλαγής, βλέπει έκπληκτος τις πρώτες θέσεις να τις έχουν «καπαρώσει» κάποιοι και κάποιες από το παλιό κατεστημένο! 
Και επαναλαμβάνεις τα ίδια λάθη. 
Δεν μπορεί αυτός που βγάζει ωραίες selfies να γίνεται ευρωβουλευτής (επειδή κατά δήλωσή του πέρασε και από την Κουμουνδούρου) αφήνοντας έξω από το ευρωκοινοβούλιο τον Μουζάλα ή τώρα στην Κεντρική Επιτροπή Ανασυγκρότησης να συνωστίζονται ηθοποιοί και τρακτερο-δήμαρχοι (βγάζουν μια βαρβατίλα λόγω των πολιτικών τους θέσεων και στάσεων πώς να το κάνουμε!) και πιο πίσω να βρίσκονται αυτοί που πράγματι αγωνιούν για τη χώρα και τον ΣΥΡΙΖΑ και όχι για την νέα διανομή της εξουσίας.
Πρόεδρε, αν στη κεντρική πολιτική σκηνή οι γραμμές είναι ξεκάθαρες, στην επαρχία πέρα από τις θέσεις και τα οράματα υπάρχει και η προσωπική διαδρομή και στάση του καθενός. 
Ρητορικό ερώτημα: Μπορείς να έλθεις σε έντιμο συμβιβασμό ή ρήξη με τη θεσμική εκκλησία, όταν αρκετοί σε τοπικό επίπεδο κολάκευαν ή αλληθώριζαν στις καταπατήσεις και πολεοδομικές παραβάσεις χώρων λατρείας για τις οποίες παραβάσεις ο Συνήγορος του Πολίτη ήταν καταπέλτης; Τότε που βρίσκονταν όλοι αυτοί; ΄Η ξέρεις στον τόπο που επισκέφθηκες εκτός των υπέργηρων πολιτευτών κυκλοφορούσαν και άλλοι με το σύνθημα « Σ… για μια θεσούλα», και αυτοί που έχασαν τη θεσούλα προσπαθούν να την ξαναβρούν στον νέο ΣΥΡΙΖΑ!

Πρόεδρε,
Όσοι θέλουν από τα παλιά καλώς να κοπιάσουν. 
Αλλά αφού θέλουν τόσο πολύ να προσφέρουν και αγωνιούν για τον τόπο, ας δώσουν τη θέση τους στους νέους αγρότες, τους νέους εργάτες, στις νέες γυναίκες, στους νέους και νέες επιστήμονες σε εκείνους που από 18 έως 30 ετών έδωσαν την υπεροχή στο όραμα της αριστεράς στις τελευταίες εκλογές.

Γιατί Πρόεδρε, μην ξεχνάς και τη δική σου πορεία, νεαρός διεκδίκησες τη δημαρχία, τον ΣΥΡΙΖΑ, την πρωθυπουργία μέσα από τα κοινωνικά κινήματα, και τα οράματα μιας κοινωνίας που ασφυκτιούσε. Διπλό λάθος θα ήταν ολέθριο.




με αγωνιστικούς χαιρετισμούς

Βασίλης Παππάς – Πρωτοβουλία καθηγητών Τρικάλων





Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2019

Αριστερά είναι η υπέρβαση αυτής της πραγματικότητας και όχι η προσπάθεια προσωπικής και κυβερνητικής αναπαραγωγής μέσα στα διαμορφωμένα όρια της





Τον Αύγουστο του 2015 πολλά μέλη, στελέχη και απλοί ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ έχασαν τη γη κάτω από τα πόδια τους. Μια συντριπτική ήττα δημιούργησε μια συνθήκη μελαγχολίας. 

Το δίλημμα της κάλπης εκείνου του Σεπτέμβρη, ανάμεσα σε μια Αριστερά που θα κάνει ό,τι μπορεί και μια Δεξιά που θα κάνει ό,τι θέλει ήρθε να απομακρύνει άμεσα τη μελαγχολία θυμίζοντας αυτό που είχε πει ο Μπρεχτ για τον ράφτη του Ουλμ. Μπορεί λοιπόν ο ονειροπόλος Γερμανός τεχνίτης να γκρεμοτσακίστηκε και να παραδόθηκε στη χλεύη όσων περίμεναν να τους αποδείξει ότι βρήκε τη μηχανή που θα κάνει τον άνθρωπο να πετάει, 
όμως οι άνθρωποι μερικά χρόνια μετά κατάφεραν τελικά να πετάξουν!

Ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνησε τη χώρα 4,5 χρόνια. Όχι στις συνθήκες που ήθελε, με τις δυνατότητες που επιθυμούσε και έναν ευρωπαϊκό και διεθνή συσχετισμό κοντά στα μέτρα του. Ενδεχομένως όμως αν υπήρχαν τα τρία προηγούμενα ο ΣΥΡΙΖΑ να μην κυβερνούσε ούτε δύο ώρες τη χώρα. Σε έναν αγώνα, από θέση κυβέρνησης μάζεψε εμπειρίες πρωτοφανείς για την Αριστερά, εμπειρίες που παράλληλα είναι αρκετά χρήσιμες πολύ πέρα από τα σύνορα της Ελλάδας. Συσσώρευσε μικρές νίκες και τεράστιες ήττες, λάθη, παραλείψεις και ολιγωρίες.

5 χρόνια μετά, έπειτα από μια συντριπτική ήττα από τη Νέα Δημοκρατία, μια ήττα που δεν αποκρυσταλλώνεται μόνο στο επίπεδο ενός πρόσκαιρου εκλογικού ποσοστού, η ηγεσία φαίνεται ότι έβαλε τη σφραγίδα σε αυτό που δειλά, αργά αλλά σταθερά προετοιμαζόταν. Την κρατικοποίηση του κόμματος.

Τα ιστορικά εγχειρήματα, ιστορικά χρεοκοπούν λοιπόν. Αναμφίβολα. Μια τέτοια ιστορική χρεοκοπία είναι και αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, ως κόμμα της ριζοσπαστικής και ευρύτερης Αριστεράς.
Μια νέα ιστορία ξεκινάει σίγουρα.
Ένα παντοδύναμο και καλά οχυρωμένο αστικό κράτος, 15 οικογένειες που κυβερνούν- όντως- την Ελλάδα και κυβερνητικά κόμματα που κινούνται μέσα σε συγκεκριμένα όρια. Αυτό το πλαίσιο αποδέχθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο που Αριστερά είναι η υπέρβαση αυτής της πραγματικότητας και όχι η προσπάθεια προσωπικής και κυβερνητικής αναπαραγωγής μέσα στα διαμορφωμένα όρια της. Αυτό δεν είναι αριστερό και μακροπρόθεσμα δεν μπορεί να είναι καν έστω και προοδευτικό. Μπορεί εν ολίγοις «να βγει το άθροισμα» και σε 4 ή 6 ή 8 χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι κυβέρνηση ξανά. Κάποια στιγμή ωστόσο αυτό το σχήμα το ξεβράζει η ιστορία. Απεδείχθη.

Στη συζήτηση της επόμενης μέρας μετά το αποτέλεσμα των εκλογών κυριάρχησε ένας στείρος οργανωτισμός. Από την ηγεσία της κυρίαρχης τάσης αλλά και από όλες τις τασικές γραφειοκρατίες. Το βλέμμα στην κοινωνία με στόχο τη μαζικοποίηση του κόμματος, ήταν απλά ένας χαρισματικός και επικοινωνιακός ηγέτης που απευθυνόταν στους απλούς ψηφοφόρους, την ώρα που συμφωνούσε κάτω από το τραπέζι με τους πρώην πασοκικούς μηχανισμούς των συνδικάτων, της αυτοδιοίκησης, των συλλόγων, τους μηχανισμούς αυτούς που αποκαλούσε διεφθαρμένους, χρεοκοπημένους και υπαίτιους για την αποστροφή του κόσμου απέναντι στην πολιτική σύσσωμος ο ΣΥΡΙΖΑ, μερικά χρόνια πριν. Από την άλλη, οι τάσεις που τοποθετούσαν τον εαυτό τους στην πιο "καθαρή αριστερά" έχοντας αυτοαναγορευτεί εγγυητές της αριστερής ταυτότητας του ΣΥΡΙΖΑ, πάσχιζαν να κρατήσουν όσα περισσότερα πόστα και μικροεξουσίες μπορούσαν, για να διατηρήσουν ένα πλαίσιο γραφειοκρατικής αναπαραγωγής την επόμενη μέρα.

Σιγά σιγά ξεπήδησαν και οι νέοι δελφίνοι. Αυτοί που στήθηκαν στον Τύπο, ανέπτυξαν σχέσεις με δημοσιογράφους, ώστε να μας ενημερώνουν κάθε μέρα για το τι λένε, τι πιστεύουν, που θα παρευρεθούν και ποιο είναι το παρασκήνιο που τους περιλαμβάνει.
Αριστερά λοιπόν δεν μπορεί στο δικό μου το μυαλό να είναι κάτι άλλο πέρα από υπέρβαση. Πάνω από όλα υπέρβαση του εαυτού μας. Υπέρβαση της σκιάς μας, που δεν είναι ποτέ το μπόι μας! Αριστερά πρέπει να είναι και συνέπεια. Συνέπεια απέναντι στον στόχο μας, τον στόχο μας που δεν κινδυνεύει από τους συσχετισμούς και τις συνθήκες, που δεν είναι στατικές αλλά δυναμικές καταστάσεις, δεν κινδυνεύει από τη μαζικοποίηση προς θεού, αλλά κινδυνεύει πολύ από εμάς τους ίδιους. Από τους σκληρούς γραφειοκρατικούς μηχανισμούς που δημιουργούνται μοιραία σε όλα τα μικρά και μεγάλα κέντρα εξουσίας, αυτά που κάνουν τους συμμετέχοντες να πιστεύουν ότι στοργγυλεύοντας κάθε μέρα και από λίγο τον στόχο, θα παραμείνουν σε αυτά τα κέντρα. Μόνο που ο στόχος δεν είναι η δική τους παραμονή, γιατί αυτοί «είναι καλύτεροι από τους άλλους, οπότε κάτι καλό θα κάνουν». 

Στη γραφειοκρατία κυριαρχεί πάντα ο πιο ευέλικτος. Αυτός που μπορεί να επαινέσει καλύτερα τον χαρισματικό ηγέτη- που όντως είναι-, αυτός που θα διαφωνήσει λιγότερο, αυτός που θα θέσει τον γραφειοκρατικό μηχανισμό στον μικρότερο δυνατό κίνδυνο αλλά και αυτός που ενδεχομένως δεν θα κάνει κάτι από τα τρία, όχι όμως με διάθεση να υπερβεί τη γραφειοκρατία, αλλά μοναχά για να τη φέρει στα μέτρα του.

Η γραφειοκρατία διαβρώνει γιατί πρώτα από όλα κάνει το κόμμα αυτοσκοπό αντί για μέσο. Και όταν το κόμμα γίνεται αυτοσκοπός πρέπει να μεγαλώσει το άθροισμα με κάθε τρόπο, να εξασφαλίσει και τη στήριξη από κάποιες εκ των 15 οικογενειών που συγκροτούν τον ελληνικό καπιταλισμό με έναν ενδεχομένως πολύ διαφορετικό, οριακά αποικιακό, τρόπο και στη συνέχεια να ενσωματώσει τις ανάγκες των κοινωνικών τάξεων που θέλει να εκπροσωπεί στα όρια και τις επιθυμίες των κυρίαρχων αστικών δυνάμεων. Παλιό φαγητό, με μια πιο επικαιροποιημένη συνταγή γιατί όλα αλλάζουν σε έναν κόσμο που διαρκώς κινείται. Φαίνεται όμως μια συνταγή αναμφίβολα αδιάφορη για τον σοσιαλισμό του 21ου αιώνα, για την Αριστερά του 21ου αιώνα. Και κάνει και τον ΣΥΡΙΖΑ πλέον αντίστοιχα, όπως θα έλεγε ο Ελεφάντης, αδιάφορο από τη σκοπιά του σοσιαλισμού.

Ένα όργανο 700 στελεχών κατάφερε να χωρέσει λοιπόν τα πάντα. Μπορεί να μοιάζει δυσλειτουργικό, αλλά δεν συγκροτήθηκε για να λειτουργήσει, μην κοροϊδευόμαστε. 
Χώρεσε "τις χρεοκοπημένες γραφειοκρατίες του χθες με τις πελατειακές πρακτικές", τις γραφειοκρατίες του σήμερα που είναι αριστερές, προοδευτικές, δημοκρατικές, τον Απόστολο Γκλέτσο, έναν σφοδρό επικριτή μιας ιστορικής συμφωνίας που θεωρητικά στάθηκε ως η αφορμή της σύμπλευσης των δυο προηγούμενων αλλά και ανθρώπους εξαιρετικούς- από τους πιο όμορφους που μπορεί κανείς να γνωρίσει- που ειλικρινώς προσβλέπουν σε κάτι διαφορετικό, στρογγυλεύοντας ωστόσο μέρα με τη μέρα τις ενστάσεις, τις ανησυχίες και τις διαφωνίες τους, εν είδει δυστυχώς συνήθειας και συναισθηματισμού. Στα μάτια μου όλο αυτό πιθανώς να συνθέτει τη νέα χρεοκοπημένη γραφειοκρατία του αύριο. Έχει τουλάχιστον όλες τις προϋποθέσεις.

Στην ιστορία δεν υπάρχουν νομοτέλειες. Ούτε αισιόδοξες ούτε και απαισιόδοξες. Και δεν υπάρχουν και ειδικοί, αλάνθαστοι αναλυτές και μέντιουμ. Οι πιο διορατικοί πέφτουν έξω, γιατί οι καταστάσεις αλλάζουν και από παράγοντες αστάθμητους. Οφείλεις όμως πάντα να κρίνεις με τα δεδομένα που έχεις στη διάθεση σου, όχι με τις κρυφές και φανερές σου επιθυμίες.

Και όταν τα δεδομένα φαίνεται πως διαψεύδουν τις επιθυμίες σου πρέπει να την αποδέχεσαι τη διάψευση. Είναι στενάχωρο πράγμα, πολύ στενάχωρο, αλλά είναι πάντα προτιμότερο από την ψευδαίσθηση. Γιατί διαψεύδονται οι άνθρωποι που προσπαθούν να δουν πέρα από τον εαυτό τους. Οι άλλοι δεν διαψεύδονται ποτέ. Αλλά οι άλλοι δεν μας αφορούν και καθόλου.

Ένα κρίμα, αρκετή απογοήτευση, αλλά ο άνθρωπος εν τέλει πέταξε ακόμα και αν δεν τα κατάφερε ο ράφτης του Ουλμ.



*Η φωτογραφία αποτυπώνει τη στιγμή μιας μεγάλης νίκης που δεν είχε έρθει η ώρα της. Αποτυπώνει όμως και τους πόρους που χρειάζεται η Αριστερά για να υπερβεί τα εκάστοτε όρια. Τους πόρους που την κάνουν να μην έχει ανάγκη χρεοκοπημένους του χθες, καναλάρχες, δημοσιογράφους, επιχειρηματίες, κομματικούς ειδήμονες που τριγυρνούν σε διαδρόμους. Δεν είναι φυσικά ολόκληρη η συνταγή της νίκης- ηττήθηκε άλλωστε- είναι όμως η πιο σοβαρή και απαραίτητη προϋπόθεση.



Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2019

Η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ αντιστέκεται στην "ανασυγκρότηση χωρίς δημοκρατία και πρόσημο"



Η απόφαση του Κ.Σ. της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ για τη Κεντρική Επιτροπή Ανασυγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ


Η λύση είναι περισσότερη Αριστερά….

Το 2019 ο ΣΥΡΙΖΑ υπέστη μια διπλή εκλογική ήττα από τη ΝΔ, μια ήττα αναπάντεχη και συνάμα αιφνιδιαστική συνολικά για το χώρο συμπεριλαμβανομένου του Κόμματος, της Νεολαίας και της ηγεσίας. Η αδυναμία όλων των παραπάνω να αντιληφθούν τη κοινωνική δυναμική που είχε δημιουργηθεί και οδήγησε σε αυτή την ήττα, φανέρωσε με το πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι το κόμμα μας, ο ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορούσαν να κατανοήσουν τη πραγματικότητα που είχε διαμορφωθεί σε μια κοινωνία που επί δέκα χρόνια μαστιζόταν από τη κρίση.

Η σταδιακή αποξένωση του ΣΥΡΙΖΑ από τα κοινωνικά στρώματα που εκπροσωπούσε, τον οδήγησε στην αναζήτηση εύκολων και πεπατημένων λύσεων που του προσέφεραν μια σειρά τεχνοκρατών, ειδημόνων και πολιτικών προσώπων του παλιού πολιτικού κατεστημένου. Οι παραπάνω, σε συνδυασμό με τους διάφορους αυλοκόλακες που περιτριγυρίζουν κάθε κυβέρνηση και γίνονται με χαρακτηριστική ευκολία βασιλικότεροι του βασιλέως, αργά και σταθερά επέτειναν δυστυχώς την απόσταση του ΣΥΡΙΖΑ από τη κοινωνία.

Απόρροια αυτής της κατάστασης, ήταν μερίδα στελεχών του χώρου να οδηγούνται προς έναν άοσμο πολιτικό λόγο που ρέπει προς το τεχνοκρατισμό, επισκιάζοντας έτσι τις προοδευτικές τομές που δημιούργησε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η αντιφατική συνύπαρξη ενός mainstream και ενός ριζοσπαστικού λόγου, όλο και συχνότερα έγερνε προς το πρώτο, οδηγώντας τον ΣΥΡΙΖΑ σε ένα πολιτικό καθωσπρεπισμό και σε μια αντιπαράθεση με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, για το ποιος είναι ο καταλληλότερος διαχειριστής της κατάστασης. Με άλλα λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ συνέχισε να συγκρούεται με τον αντίπαλο, αλλά στο δικό του πλέον πεδίο.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε τις συγκρούσεις που δώσαμε. Πρέπει να είμαστε περήφανοι για την κυβέρνηση της Αριστεράς και για τις δύο ιστορικές μάχες που έδωσε και κατάφερε να συγκρουστεί ολομέτωπα με τον αντίπαλο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η δύναμη που με την στήριξη του ελληνικού λαού έβγαλε τη χώρα από την δίνη των Μνημονίων και της λιτότητας. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η δύναμη που συγκρούστηκε μετωπικά με τον εθνικισμό και μέσω της ιστορικής Συμφωνίας των Πρεσπών αγωνίστηκε για την ειρήνη και την αδελφοσύνη των λαών στα Βαλκάνια. Η ίδια η συμφωνία παρήγαγε μετασχηματισμούς και μετατοπίσεις στον πολιτικό χάρτη της χώρας.

Χαιρετίζουμε τις δυνάμεις που προέρχονται από τον σοσιαλιστικό χώρο και αντιλαμβάνονται την ανάγκη συστράτευσης στις μάχες του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ, τον ΣΥΡΙΖΑ της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, των αγώνων και της ταξικής μεροληψίας υπέρ των φτωχών και αδύναμων, τον ΣΥΡΙΖΑ που συγκρούεται με τον εθνικισμό, την αστική ηγεμονία, τον νεοφιλελευθερισμό και την ακροδεξιά και παλεύει για την υπέρβαση του καπιταλισμού, για τον Σοσιαλισμό με Δημοκρατία και Ελευθερία.

Ανασυγκρότηση μεν, με δημοκρατία και πρόσημο δε

Το εκλογικό αποτέλεσμα του Ιουλίου ανέδειξε με σαφή τρόπο πως η πλειοψηφία των Αριστερών, δημοκρατικών και προοδευτικών πολιτών στηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ, δίνοντας του έτσι αυξημένες ευθύνες και υποχρεώσεις μπροστά στη παλινόρθωση μιας εκδικητικής δεξιάς με ακροδεξιά χαρακτηριστικά.

Η εκλογική μάχη, όμως, έφερε στην επιφάνεια σημαντικές οργανωτικές αδυναμίες του Κόμματός μας, που για χρόνια βρίσκονταν κάτω από το χαλί ή που για χρόνια αρνούμασταν να αντικρίσουμε κατάματα. Χαρακτηριστικότερη αυτών, είναι η αναντιστοιχία ανάμεσα στον αριθμό των ανθρώπων που στηρίζουν και ψηφίζουν το ΣΥΡΙΖΑ και τον αριθμό των μελών του κόμματος.

Παρά τις δεδομένες δυσκολίες που υπάρχουν και το γενικότερο κλίμα αποστροφής προς τη πολιτική και τη κομματική ένταξη, η αδυναμία αυτή είναι παραπάνω από εμφανής για το κόμμα μας. Συνεπώς, ως χώρος βρισκόμαστε αντιμέτωποι/-ες με μια μεγάλη πρόκληση: τη διεύρυνση του Κόμματος μας και την αύξηση των μελών μας. Με άλλα λόγια, εμείς πιστεύουμε πως χρειαζόμαστε έναν ακόμα μεγαλύτερο και δυνατότερο ΣΥΡΙΖΑ, με χιλιάδες μέλη.

Η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ χαιρετίζει τους χιλιάδες ανθρώπους που πυκνώνουν τις γραμμές του κόμματος και της Νεολαίας. Αυτοί είναι το οξυγόνο και αποτελούν το εχέγγυο της μαζικοποίησης, της διεύρυνσης και της μαχητικής δράσης του κόμματος και της Νεολαίας.

Η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ αντιλαμβανόμενη την κρισιμότητα της συγκυρίας και την ανάγκη μαζικής και μαχητικής παρουσίας της οργάνωσης εκεί όπου ζει, σπουδάζει, εργάζεται και δημιουργεί η νέα γενιά συμβάλει από το δικό της μετερίζι σε ένα εγχείρημα αναζωογόνησης και διεύρυνσης του κόμματός μας. Καλωσορίζουμε τους εκατοντάδες αριστερούς, ριζοσπάστες, προοδευτικούς και σοσιαλιστές νέους, που με ανιδιοτελή διάθεση, δημιουργικότητα, συλλογικό αναστοχασμό και δημοκρατικό αίσθημα στρατεύονται στις γραμμές της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ. Προς αυτή τη νικηφόρα κατεύθυνση κινήθηκε και το κάλεσμα αγώνα της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ και οργανώσεων νέων για συμπόρευση.

Η ανάγκη, όμως, για τη διεύρυνση δεν συνιστά a priori πολιτικό σχέδιο ή δηλωμένη κατεύθυνση. Το σημαντικό ερώτημα που προκύπτει και σε αυτό που καλούμαστε να απαντήσουμε είναι σε τι κόμμα εμπλέκεις τα μέλη σου και με ποιον τρόπο καλείς τον κόσμο να συστρατευθεί με αυτό.

Για τον ΣΥΡΙΖΑ, που δεν θέλει να είναι ένα ακόμα αστικό κόμμα, οι μεγάλες λίστες μελών από μόνες τους δεν είναι αρκετές, αν τα μέλη του δεν είναι δρώντα υποκείμενα στους κοινωνικούς τους χώρους και φορείς ενός σχεδίου που στοχεύει στην κοινωνική ενδυνάμωση, στην κοινωνική δημιουργία, στο ξεπέρασμα της σημερινής κατάστασης.

Για εμάς το δίλημμα «παλιός ή νέος ΣΥΡΙΖΑ», «μαζικός ή 3% ΣΥΡΙΖΑ» είναι ένα αποπροσανατολιστικό ερώτημα που μπορεί να προσφέρει μόνο λάθος απαντήσεις. Για εμάς, το βασικό ζητούμενο είναι πως θα καταφέρουμε τον κόσμο που θα έρθει στο χώρο μας να τον αξιοποιήσουμε και να τον εμπλέξουμε ενεργά στις κοινωνικές διεργασίες που συντελούνται.

Αυτή η συνολική πρόταση απουσίαζε όλο το προηγούμενο διάστημα, με ευθύνες και της ηγεσίας του Κόμματος, η οποία παρέμενε εγκλωβισμένη σε συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις ήσσονος σημασίας και μηδαμινού πολιτικού επιδίκου.

Κι αυτό καθώς το βλέμμα του Κόμματος ήταν στραμμένο στην κυβέρνηση, χωρίς να παράγει πολιτικό λόγο, με τα τμήματα του κόμματος να αδρανοποιούνται, να αδυνατούν να συζητήσουν πολιτικά και να μένουν χωρίς περιεχόμενο δουλειάς και κοινωνικής παρέμβασης.


ΣΥΡΙΖΑ των πολλών… όχι των παλιών

Απέναντι σε μια εκδικητική δεξιά, που ματώνει την κοινωνική πλειοψηφία με βαρβαρότητα, αυταρχισμό και εθνικισμό, ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να δημιουργήσει μια ευρεία συμμαχία πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων, με ισχυρή ταυτότητα και συγκεκριμένα χαρακτηριστικά βασισμένα στις αξίες της Αριστεράς.

Με άλλα λόγια, η ταμπέλα της προόδου αν δεν οριστεί και δεν λάβει συγκεκριμένες αιχμές θα μείνει ένα κενό γράμμα που θα αδυνατεί να δώσει όραμα στις κοινωνικές ομάδες που θέλουμε να έχουμε αναφορά.

Εν ολίγοις, η πρόοδος θα μείνει ως εκείνος ο ενοποιητικός παράγοντας ενός κενού περιεχομένου συμβιβασμού, αντιπαραθετικών πολιτικών σχεδίων, διαφορετικών αξιών και αλληλοσυγκρουόμενων ομάδων. Κοινώς, ένα αποτέλεσμα το οποίο θα αδυνατεί να αγγίξει την νεολαία και τη πλειοψηφία της κοινωνίας.

Αποτέλεσμα αυτού του συμβιβασμού που επιχειρείται εδώ και καιρό είναι η αντιφατική εκφώνηση πολιτικού λόγου από στελέχη και βουλευτές/-τριες του ΣΥΡΙΖΑ που είτε στέκονται απέναντι στις προοδευτικές μεταρρυθμίσεις, είτε ανέχονται τη ξενοφοβία και το ρατσισμό, είτε για ψηφοθηρικούς λόγους στέκονται απέναντι σε δημοκρατικά κεκτημένα, όπως το φοιτητικό άσυλο.

Σε καμία των περιπτώσεων δεν στεκόμαστε σε μεμονωμένα περιστατικά και δεν αντλούμε από αυτά συνολικά συμπεράσματα, αλλά νοιώθουμε την ανάγκη να αναδείξουμε το ιδεολογικό χάσμα που διαπερνά πιο έντονα από ποτέ τον ΣΥΡΙΖΑ, καθιστώντας το κόμμα μια μικρογραφία της κοινωνίας.

Η δίκη μας Αριστερά πάντοτε επεδίωκε να διαβάζει την εκάστοτε συγκυρία αναζητώντας το διακύβευμα της περιόδου και εκπονούσε το πολιτικό της σχέδιο χωρίς απαραίτητα να αποζητά την ασφάλεια της ιδεολογικής καθαρότητας. Για αυτό το λόγο εξάλλου, στο παρελθόν στηρίξαμε πολλές εκλογικές συμμαχίες που ο χώρος μας έστησε, τόσο με δυνάμεις της κεντροαριστεράς, όσο και της οικολογίας, στη βάση όμως προγραμματικών συμφωνιών και συγκεκριμένων στόχων.

Ο παράγοντας που διαφοροποιεί τη σημερινή κατάσταση, είναι πως σήμερα δεν επιχειρείται διεύρυνση του χώρου ακολουθώντας τη παραπάνω μεθοδολογία, αλλά στη βάση της επιστροφής στη κυβέρνηση. Απόρροια αυτού, είναι μια βίαιη και από τα πάνω προσπάθεια συγκόλλησης ομάδων και προσωπικοτήτων με διαμετρικά αντίθετες πορείες και διαφορετικές στοχεύσεις.

Για εμάς, η ύπαρξη ενός μετώπου, πόσο μάλλον η ενοποίηση διαφορετικών χώρων προϋποθέτει πολιτική όσμωση, προϋποθέτει διάλογο, προϋποθέτει κοινές δράσεις, έτσι ώστε να προκύψουν κοινές θέσεις και συντροφικές σχέσεις.

Δηλώνουμε με σαφήνεια και προς πάσα κατεύθυνση, πως για εμάς ο πολιτικός διάλογος δεν είναι παζάρι των ειδικών και πεφωτισμένων, αλλά μια αμφίδρομη διαδικασία βάσης και ηγεσίας. Για την Αριστερά, η πολιτική των συμμαχιών δεν είναι μια απλή διαδικασία μεταγραφολογίας προσωπικοτήτων για να περιορίζεται σε εντολές, με τελεσίγραφα, εκβιασμούς και συμφωνίες.

Η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλλει επίσης την προσπάθεια παρέμβασης και φραξιονιστικής δράσης πρώην Υπουργών και νυν Βουλευτών στην εσωτερική λειτουργία της οργάνωσης μας. Δηλώνουμε ότι δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν και καμία στο όνομα προσωπικών και ιδιοτελών στρατηγικών και δημιουργίας προσωπικών μηχανισμών να διαβάλουν την δημοκρατική λειτουργία της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ και το καταστατικό της.

Την αξιακή παρακαταθήκη της δημοκρατίας και του ανοιχτού συντροφικού διαλόγου στη βάση ενός συγκροτημένου σχεδίου, οφείλουμε να την διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού γιατί μας κατέστησε τα προηγούμενα χρόνια πρωταγωνιστικό παράγοντα των εξελίξεων μέσα σε όλες τις κοινωνικές αναταραχές των προηγούμενων χρόνων, που τις περισσότερες φορές καθορίσαμε και το αποτέλεσμα τους. Άρα, η ανασυγκρότηση του Κόμματος μας δεν είναι κάτι καινούριο ούτε είναι ένα απλό οργανωτικό ζήτημα, αλλά κορυφαίο πολιτικό και πολιτισμικό γεγονός. Πολιτικό από την μία γιατί οφείλει να ανταποκρίνεται στο στρατηγικό μας σχέδιο και πολιτισμικό γιατί οφείλει να υπηρετεί το αξιακό περιεχόμενο της ιδεολογίας μας.

Ως Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ διεκδικούμε:



Τον απόλυτο σεβασμό του κόμματος στις καταστατικές αποφάσεις του Συνεδρίου του 2016. Μόνη υπεύθυνη για την διεξαγωγή του Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, είναι η Κεντρική Επιτροπή του κόμματος.


Την διεξαγωγή προσυνεδριακού διαλόγου του ΣΥΡΙΖΑ με δημοκρατικό τρόπο και σύμφωνα με τις συνεδριακές αποφάσεις που μας δεσμεύουν.


Να καταστεί σαφές από την Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ, ο ρόλος αυτού του νέου οργάνου το επόμενο διάστημα
.


Αθήνα,
30/11/2019






Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2019

Μήπως να αρχίσουμε τη συζήτηση;


του Γιώργου Τσιριγώτη
Πέρασαν τέσσερις μήνες από την επάνοδο της δεξιάς στην κυβέρνηση κι από τα πρώτα δείγματα γραφής, φαίνονται αδρά οι γνωστές παλιές συνταγές της πολιτικής της, ενισχυμένες από την πενταετή στέρηση και την εκδικητικότητα.
Τίποτα δεν άλλαξε. Έχουμε την επιστροφή στην παλιά δεξιά κανονικότητα: Οικογενειοκρατία, ανικανότητα, αμορφωσιά, συνδιαλλαγή, λαμογιά. Πολύ γρήγορα, κατά την άποψή μου, θα έχουμε την φθορά της και η Ελληνική κοινωνία, ο Ελληνικός λαός (που πρέπει βέβαια να τον δούμε χωρίς ωραιοποιήσεις, μυθοπλασίες και ιδεοληψίες), θα αναζητήσει την καινούργια διακυβέρνησή του.
Στον ΣΥΡΙΖΑ και ειδικά στον Αλέξη Τσίπρα πρέπει να πιστώσουμε το μεγάλο έργο που συνοψίζεται σε δυο πράγματα: Το 1ο είναι πως πήρε μια Ελλάδα στην εντατική και την έσωσε. Το 2ο είναι πως έδειξε στους Έλληνες πως η χώρα μπορεί να κυβερνηθεί και χωρίς να κλέβουν αυτοί που κυβερνούν. Πεποίθησή μου είναι πως αυτά τα δυο επιτεύγματα -που δεν του αναγνωρίστηκαν επαρκώς- θα επανέλθουν στο θυμικό του Έλληνα και θα τα αναγνωρίσει μεταχρονολογημένα.
Σκοπός αυτού του πονήματος δεν είναι να αποπειραθεί μια γενική πολιτική ανάλυση για όλα. Ούτε σκοπός είναι να πλέξει το εγκώμιο για τις πολλές και υπαρκτές επιτυχίες της κυβερνητικής θητείας του ΣΥΡΙΖΑ. Σκοπός είναι να βοηθήσει στην ανασύνταξη της κεντροαριστεράς και ειδικότερα του ΣΥΡΙΖΑ, που έχει καθιερωθεί πλέον ως η μεγάλη δύναμη του χώρου, ο οποίος πρέπει και μπορεί να αποτελέσει την επόμενη κυβερνητική επιλογή του εκλογικού σώματος. Και ναι μεν η δεξιά δεν προδιαγράφεται να μακροημερεύσει, αλλά καθώς οι κοινωνίες δεν δουλεύουν με τον αυτόματο πιλότο, ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να προετοιμαστεί για να ανακάμψει. 
Η προετοιμασία αυτή έχει σαν πρώτο βήμα την ορθή αποτίμηση της κυβερνητικής του θητείας και κυρίως των λαθών του, των ανεπαρκειών, των παραλείψεων ή και των υπαναχωρήσεών του. Εδώ θέλω να σταθώ κυρίως, καθώς βλέπω πως αυτός ο διάλογος δεν έχει ακόμα ανοίξει στα σοβαρά. Μόνο γενικολογίες, η παλιά γνωστή τακτική των αριστερών κομμάτων: «θεέ μου φύλαγέ με από την κριτική, από την αυτοκριτική φυλάγομαι μόνος μου». 
Περιμένουν λέει το συνέδριο, λες κι αυτή η υπόθεση είναι μόνον υπόθεση της οργανωμένης βάσης του και όχι της μεγάλης βάσης των ψηφοφόρων του, αν όχι ολόκληρης της Ελληνικής κοινωνίας. Κάτω απ’ αυτό το πρίσμα και με την πεποίθηση πως σήμερα -για τον πολύ κόσμο- αριστερά σημαίνει να κυβερνάς χωρίς να κλέβεις και να δημιουργείς τις συνθήκες ώστε να προχωρήσουν οι μεγάλες αλλαγές που ευαγγελίζεσαι (π.χ. διαχωρισμός εκκλησίας-κράτους, απονομή δικαιοσύνης, κλπ), λαμβάνοντας πάντα υπόψη την ωριμότητα της κοινωνίας και τους πολιτικούς συσχετισμούς.
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο που περιέγραψα, θα ήθελα να καταθέσω την κριτική μου για ορισμένα ζητήματα (ενδεικτικά), όπου θεωρώ πως έγιναν μεγάλα λάθη ή τα βήματα ήταν μετέωρα, κι αυτό βέβαια είχε αντίχτυπο στην συμπεριφορά των ψηφοφόρων που καταδίκασαν τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ασφαλιστικό «Κατρούγκαλου»

Ο νόμος αυτός είναι αλήθεια πως έσωσε το δημόσιο σύστημα της ασφάλισης στην Ελλάδα. Όμως δημιούργησε πολλές αντιδράσεις γιατί στην φιλοσοφία του ήταν άδικος, καθώς μετέτρεψε τις ασφαλιστικές εισφορές σε φορολογία εισοδήματος. Δηλαδή για την ίδια σύνταξη, για την ίδια ποιότητα ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, άλλος πλήρωνε λίγα κι άλλος πολλά (ακόμα και 5-6 φορές περισσότερα), ανάλογα με το εισόδημά του. Αυτό είναι άδικο. Άλλο φορολογία εισοδήματος κι άλλο ασφαλιστικό
Στην πορεία, καθώς κατάλαβαν το λάθος, έκαναν κάποιες διορθωτικές κινήσεις, αλλά και πάλι κράτησαν την λογική του φορολογικού στο ασφαλιστικό. Αυτό έφερε πολύν κόσμο απέναντι στην κυβέρνηση και δικαίως, καθώς αυτοί που την πλήρωσαν ήταν οι συνεπείς φορολογούμενοι, ή αυτοί που δεν μπορούσαν να κρύψουν εισοδήματα, καθώς ζούμε στην Ελλάδα και ξέρουμε τι γίνεται.

Οι παλιοί απόφοιτοι των ΤΕΙ

Από το 2018 ξεκίνησε η μεταρρύθμιση της ανώτατης εκπαίδευσης στην Ελλάδα, με την κατάργηση των ΤΕΙ και την μετατροπή τους σε πανεπιστήμια ή την απορρόφησή τους από τα ήδη υπάρχοντα πανεπιστήμια. Μια μεταρρύθμιση που ήταν αίτημα δεκαετιών της κοινότητας των ΤΕΙ και μεγάλου μέρους της Ελληνικής κοινωνίας και βέβαια εναρμονιζόταν με τα Ευρωπαϊκά δεδομένα στην ανώτατη εκπαίδευση. Το γεγονός πως η όλη μεταρρύθμιση ολοκληρώθηκε μέσα σε 14 μήνες, «χωρίς ν’ ανοίξει μύτη», είναι ενδεικτικό του ότι είχε ωριμάσει μέσα στην Ελληνική κοινωνία.
Και ενώ έγινε αυτή η μεταρρύθμιση, άφησε εκτός τους παλιούς αποφοίτους των ΤΕΙ, αυτούς δηλαδή που είχαν τελειώσει από το 2001 μέχρι σήμερα, κάνοντας σπουδές τεσσάρων ετών στην ανώτατη εκπαίδευση. Σημειωτέο πως τα ΤΕΙ είναι ΑΕΙ από το 2001, είχαν τέσσερα χρόνια σπουδές, ήταν ενταγμένα στον Ευρωπαϊκό Χώρο Ανώτατης Εκπαίδευσης και είχαν το Ευρωπαϊκό Σύστημα Μεταφοράς Πιστωτικών Μονάδων (European Credit Transfer System), όπου τα μαθήματα σε ένα πανεπιστήμιο ή ένα ΤΕΙ με τέσσερα χρόνια σπουδών έχουν αμφότερα 240 ECTS (δηλαδή 30 ECTS /εξάμηνο). Σύμφωνα με το σύστημα αυτό, οι φοιτητές από όλη την Ευρώπη, μπορούν να πάνε και να παρακολουθήσουν τα μαθήματα που θέλουν, σε κάποιο άλλο πανεπιστήμιο ή σε κάποιο ΤΕΙ, άλλης Ευρωπαϊκής χώρας, και αφού περάσουν αυτά τα μαθήματα στην χώρα φιλοξενίας, είναι σαν να τα πέρασαν στο δικό τους ΤΕΙ ή πανεπιστήμιο. Δηλαδή π.χ. μπορεί ένας φοιτητής από το Τμήμα Πληροφορικής του ΤΕΙ Θεσσαλίας, να πάει στο Τμήμα Μηχανικών Πληροφορικής του Πολυτεχνείου του Μονάχου, να παρακολουθήσει για ένα εξάμηνο μαθήματα εκεί (που υπάρχουν βέβαια και στο Πρόγραμμα Σπουδών του Τμήματός του στην Θεσσαλία), και -αν τα περάσει- να τα μεταφέρει στον «λογαριασμό» του στο ΤΕΙ. Αντίστοιχα μπορούσε ένας φοιτητής του Τμήματος Μηχανικών Πληροφορικής του Πολυτεχνείου του Μονάχου, να έρθει και να παρακολουθήσει μαθήματα στο Τμήμα Πληροφορικής του ΤΕΙ Θεσσαλίας, και -αν τα περάσει- να τα μεταφέρει στον «λογαριασμό» του στο Μόναχο. Αυτό γινόταν εδώ και δύο δεκαετίες. Αυτό σημαίνει πως οι σπουδές στα ΤΕΙ και στα πανεπιστήμια ήταν πάνω-κάτω του ίδιου επιπέδου μέσα στην Ευρώπη. Έτσι αναγνωρίζονται με σύμβαση και υπογραφές από το 2001. Άρα λοιπόν ένας απόφοιτος των ΤΕΙ έχει ένα πτυχίο 4 ετών με 240 ECTS και ένας απόφοιτος του πανεπιστημίου έχει επίσης ένα πτυχίο 4 ετών με 240 ECTS. 
Όμως στην Ελλάδα δεν είναι ίσοι. Ο ένας είναι ΠΕ και ο άλλος ΤΕ. Άλλο μισθό ο ένας άλλο μισθό ο άλλος. Οι απόφοιτοι των ΤΕΙ από το 2001 μέχρι το 2019 ανέρχονται σε εκατοντάδες χιλιάδες. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι ένιωσαν και είναι αδικημένοι, από την μεταρρύθμιση. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τόλμησε να άρει αυτή την αδικία, ισοτιμώντας με νόμο τα πτυχία 4/ετούς διάρκειας των ΤΕΙ με αυτά των πανεπιστημίων 4/ετούς διάρκειας και αυτό το πλήρωσε και εκλογικά, πέραν πάσης αμφιβολίας.

Σκουριές

Το κίνημα των Σκουριών υπήρξε ένα εμβληματικό κίνημα για την προστασία του περιβάλλοντος που αγωνίστηκε για πολλά χρόνια. Το θέμα είναι γνωστό στην Ελληνική κοινωνία όπως γνωστοί είναι και οι αγώνες αυτού του κινήματος. Ήταν το πρώτο κίνημα που τα έβαλε με την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, αναπτερώνοντας το ηθικό της Ελληνικής κοινωνίας. 
Ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση στήριξε το κίνημα των Σκουριών και υποσχέθηκε πολλές φορές -και δια στόματος Τσίπρα- πως θα το δικαιώσει σταματώντας την καταστροφική μεταλλευτική δραστηριότητα της Χαλκιδικής. Ωστόσο αυτή η δικαίωση δεν ήρθε. Η καταστροφή της Χαλκιδικής συνεχίστηκε και επί ΣΥΡΙΖΑ, οι παρανομίες της Eldorado συνεχίστηκαν και επί ΣΥΡΙΖΑ (κυρίως επί υπουργίας Σταθάκη). Η απογοήτευση ήταν πλήρης και το μόνο που δικαιώθηκε είναι το: «όλοι ίδιοι είναι». Ούτε Νομαρχιακές Επιτροπές παραιτήθηκαν, ούτε δήμαρχοι, ούτε βουλευτές. Ανεπάρκεια ή βόλεμα? Τα αποτελέσματα τα είδαμε στις εκλογές.

ΟΑΣΘ

Ο ΟΑΣΘ είναι μια παλιά και πολύ πονεμένη ιστορία. Ένας Οργανισμός κρατικοδίαιτος και καταχρεωμένος, με πολλά και σίγουρα λεφτά για τους μετόχους του αλλά κακές υπηρεσίες για τους πολίτες της Θεσσαλονίκης. Αποφασίστηκε να κρατικοποιηθεί και να εξυγιανθεί. Καλώς. Το 1ο σφάλμα ήταν πως αυτό ανατέθηκε στον κ. Σ. Παππά εξ Αθηνών, λες κι ολόκληρη η Θεσσαλονίκη δεν είχε έναν άξιο άνθρωπο για το έργο αυτό. Εκ του αποτελέσματος φαίνεται πως, μπορεί να εξυγιάνθηκε αλλά οι υπηρεσίες του προς τους πολίτες της Θεσσαλονίκης χειροτέρεψαν. Μπορεί να προσέφερε κοινωνικό έργο στους ανέργους με την δωρεάν μετακίνηση, αλλά ας μην ξεχνάμε πως υπάρχει κι ένα πολύ μεγάλο τμήμα επιβατών -το μεγαλύτερο- που παίρνει το αστικό για να πάει στην δουλειά του, πληρώνει και έχει την εύλογη απαίτηση να μετακινηθεί αξιοπρεπώς και με ασφάλεια. Είχε το δικαίωμα να μην είναι στοιβαγμένος μέσα στα βρώμικα λεωφορεία ή να περιμένει απαράδεκτα πολύ ώρα στην στάση για να πάει στην δουλειά ή στο σπίτι του. 
Κοντολογίς το εγχείρημα στον ΟΑΣΘ απέτυχε. Δεν υπήρχε σχέδιο, ούτε plan B, αλλά ούτε και άκουγαν τις διαμαρτυρίες του κόσμου για να αλλάξουν πορεία. Από την στιγμή που αποφασίστηκε να κρατικοποιηθεί έπρεπε σε 1-2 μήνες να έβγαιναν στην πόλη τουλάχιστον 200 καινούργια λεωφορεία και να βελτιωνόταν οι υπηρεσίες προς όλους τους πολίτες. Τέτοιο σχέδιο δεν υπήρχε. Που ήταν οι βουλευτές της Θεσσαλονίκης, οι Νομαρχιακές Επιτροπές, οι οργανώσεις? Σιωπή και προσπάθεια να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα. Και βέβαια η όλη ιστορία με τον ΟΑΣΘ, είχε τον αντίκτυπό της και στις αυτοδιοικητικές και στις βουλευτικές εκλογές.
Για όλα τα παραπάνω, όταν συντελούνταν, πολλοί σιώπησαν, ενώ είχαν καθήκον να μιλήσουν, να αντιδράσουν, να παραιτηθούν, να αποτρέψουν. Δεν το έκαναν και να τα αποτελέσματα. Αυτή η λογική, που έρχεται από τις μαύρες παραδόσεις της κομμουνιστικής αριστεράς (τα λάθη μας τα κρύβουμε, δεν τα κάνουμε σημαία), δεν προσέφερε καλές υπηρεσίες στον ΣΥΡΙΖΑ και στην κυβέρνησή του. Πρέπει να την τελειώνουμε. 
Η κοινωνία περιμένει να δει τα δείγματα γραφής για να συμμετέχει σ’ ένα εγχείρημα που θα της εξασφαλίζει πως θα ακούγεται, δεν θα αγνοείται μετά τις εκλογές και πολύ περισσότερο δεν θα εξαπατάται. Αυτή την σχέση εμπιστοσύνης πρέπει να φροντίσει να θέσει σε νέα βάση η νέα οργανωτική ανασυγκρότηση, αλλιώς το θάμα, ακόμα κι αν ξανασυμβεί, πάλι δεν θα κρατήσει για πολύ.

Ο Γιώργος Τσιριγώτης είναι καθηγητής στο Διεθνές Πανεπιστήμιο Ελλάδος και μέλος του Κινήματος των Σκουριών 

Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 2019

ΣΥΡΙΖΑ & δημοκρατία: Μια κυβερνητική 4ετία «έκτακτης μονιμότητας» του συγκεντρωτικού κυβερνητισμού



Η παρακμή της εσωτερικής δημοκρατίας στον ΣΥΡΙΖΑ και η, ως αποτέλεσμα, ρήξη με τα κοινωνικά κινήματα

του Γιώργου Παπασπυρόπουλου 

Το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε καμπάνια διεύρυνσης όπου με αυτό εννοεί κυρίως την εγγραφή πολλών νέων μελών, που ακολούθως θα καθορίσουν με συνέδριο και τη νέα πολιτική του κόμματος αλλά θα κάνουν και τον απολογισμό της 4ετούς αριστερής διακυβέρνησης. Μάλιστα, προσφέρεται γι’ αυτό μια ψηφιακή πλατφόρμα, η isyriza, με σκοπό να απλοποιήσει και να διευκολύνει το βήμα της εγγραφής και την εσωκομματική επικοινωνία αργότερα.

Το ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί απορρίπτεται η λογική σειρά στην πολιτική συμπεριφορά ενός αριστερού κόμματος μετά από μια εκλογική ήττα, δηλαδή πρώτα ενδελεχής απολογισμός και μετά τις απαραίτητες διορθώσεις, καμπάνια διεύρυνσης; Γιατί τον απολογισμό να τον κάνει ένα κόμμα που σε επίπεδο μελών δεν θα θυμίζει παρά ελάχιστα το κόμμα που κυβέρνησε; Γιατί με λίγα λόγια τον απολογισμό να τον κάνουν τα νέα μέλη, πρακτικά οι ψηφοφόροι του κόμματος αντί για το ίδιο το κόμμα;

Στον παλιό α-πολιτικό τακτικισμό των ελίτ της Αριστεράς η απάντηση σε όλα ήταν ότι “το πολιτικά ορθό είναι αυτό που μας βολεύει”. Και βλέπουμε αυτόν τον τακτικισμό να επανέρχεται. Δηλαδή δεν μας βολεύει για κάποιους λόγους τον απολογισμό να τον κάνει ο “παλιός” ΣΥΡΙΖΑ; Κάνουμε διεύρυνση πρώτα… και απολογισμό μετά.

Αλλά γιατί δεν μας βολεύει;

Η υπουργοποίηση στελεχών με μόνη νομιμοποίηση την εμπιστοσύνη του ΠΘ και με το κόμμα σε λειτουργικό κώμα έφερε την προηγούμενη τετραετία καθημερινές συγκρούσεις υπουργείων και κόμματος, συμβούλων των υπουργών και στελεχών του κόμματος, απαξίωση έως και κατάργηση τμημάτων του κόμματος τη απαιτήσει υπουργών, υπόγειες κόντρες επιρροής άνευ αρχών και μέλη σε σύγχυση και άγνοια για τα τεκταινόμενα.

Είναι τόσες λοιπόν οι εσωτερικές κριτικές για την κυβερνητική περίοδο -που χάριν της ενότητας κρυβόντουσαν τα τελευταία τέσσερα χρόνια-, τόσες οι συγκρούσεις των εθελοντών και των αμειβομένων, των προσφερομένων και των επιλεγμένων, της αυλής του ενός υπουργού και του άλλου… και τόση η εγκατάλειψη και απαξίωση του κόμματος και των κομματικών μελών, που ένας απολογισμός θα άνοιγε τους ασκούς του Αιόλου. Και το σκαρί δεν θα άντεχε.

Η ξαφνική νεκρανάσταση των συνελεύσεων του κόμματος, που μετά το καλοκαίρι του ’15 έκαναν απλά διαχείριση κυβερνητικών εντολών και τίποτα δικό τους, θα ισοδυναμούσε απλά με έκλαμψη και μετά κατάρρευση. Τόσα θέματα μαζεμένα, χωρίς ασφαλές πλαίσιο έκφρασης αλλά και ελέγχου από τη συνήθως τριχοτομημένη ηγεσία, θα σήμαιναν απλά την έκρηξη της αλήθειας: ότι η δημοκρατία δεν λειτούργησε ούτε μια μέρα ικανοποιητικά στη βάση μετά τις δεύτερες εκλογές του 2015, ότι το κόμμα συρρικνώθηκε για να λειτουργήσει η κυβέρνηση, ότι οι συνελεύσεις όταν γίνονταν ήσαν διεκπεραιωτικές τρεχουσών αναγκών υπουργείων και ότι στα μέλη δεν επετράπη ποτέ να συζητήσουν ή να αποφασίσουν για τίποτε με το μόνιμο επιχείρημα των έκτακτων συνθηκών για την, στην πράξη, αναστολή λειτουργίας της εσωκομματικής δημοκρατίας που έφερε απογοήτευση και ελαχιστοποίηση της συμμετοχής.

Έτσι οι ελίτ του ΣΥΡΙΖΑ, μπροστά στον διαφαινόμενο κίνδυνο να αντιμετωπίσουν μια γενική αμφισβήτηση, αναγκάστηκαν να τα βρουν μεταξύ τους υποτασσόμενες στον απόλυτο άρχοντα των δακτυλιδιών Αλέξη Τσίπρα και κάποιοι εμφανίστηκαν αίφνης και προληπτικά, να αποκαλούν το αίτημα για έναν συμμετοχικό συλλογικό απολογισμό, “βύθισμα στην εσωστρέφεια” και “σύνδρομο λαθολογίας”. Συμφώνησαν απλά να μην κάνει τον απολογισμό “αυτός” ο ΣΥΡΙΖΑ ως μη εύκολα διαχειρίσιμος αλλά κάποιος “άλλος” ΣΥΡΙΖΑ. Όπου αυτοί που τα έχουν ζήσει προσωπικά και από μέσα θα είναι μειοψηφία και αυτοί που τα ξέρουν, όσο τα ξέρουν, απ΄ έξω θα είναι πλειοψηφία.

Και όπου όλοι/ες θα έχουν μια και μόνη ενοποιητική αναφορά: όχι τα πολιτικά συμπεράσματα αλλά ένα πρόσωπο, τον Αλέξη Τσίπρα.

Μια σημείωση εδώ: φαντάζεται κανείς ΣΥΡΙΖΑ χωρίς Αλέξη Τσιπρα σήμερα; Γιατί θα μπορούσε -και μπορούσε- να τον φανταστεί χωρίς Κύρκο, χωρίς Παπαγιαννάκη, χωρίς Αλαβάνο, χωρίς Κωνσταντόπουλο, χωρίς Δαμανάκη, χωρίς Φιλίνη, ακόμη και χωρίς Φλωράκη…

Γιατί άραγε; Γιατί τότε λειτουργούσε, όπως κι αν λειτουργούσε, το κόμμα σαν κόμμα. Σαν αριστερό δημοκρατικό και ανανεωτικό κόμμα. Σύμφωνα με το καταστατικό του.

Ποτέ φυσικά η Αριστερά λόγω καταβολών “πειθαρχίας” δεν τα πήγαινε και πολύ καλά με την εσωκομματική δημοκρατία αλλά αυτή στοιχειωδώς πάντοτε λειτουργούσε και οι αποφάσεις ψηφιζόντουσαν από τα μέλη στις συνελεύσεις τους και υπήρχε καταγεγραμμένη πλειοψηφία και μειοψηφία.

Αυτά μετά το ’15 τελείωσαν.

Ένας κυβερνητικός ηγετικός πυρήνας “εκτάκτων συνθηκών”… λησμόνησε την ΚΕ του κόμματος που τον εξέλεξε και η ΚΕ με τη σειρά της λησμόνησε τα μέλη και τις οργανώσεις που την εξέλεξαν. Οι υπουργοί υπεραπασχολημένοι δεν είχαν χρόνο για το κόμμα και τα αρμόδια τμήματά του ή και τους έκλειναν την πόρτα στο πρόσωπο. Για τέσσερα χρόνια ούτε μια φορά δεν κλήθηκαν τα μέλη να αποφασίσουν έστω δημοψηφισματικά, κάποια από τις πολιτικές του κυβερνώντος κόμματος. Αντίθετα μεταβλήθηκαν από μέλη σε διαδρομιστές που αναζητούσαν διόδους προς τον αρχηγό και ΠΘ που θα τράβαγε το αυτί κάθε υπουργού που έκανε του κεφαλιού του…

Δεν “υπήρχε χρόνος” για τίποτα συλλογικό.

Οι συνελεύσεις και οι αποφάσεις τους αντικαταστάθηκαν από τις ατομικές ή ομαδικές προσπάθειες να τεθούν υπόψιν του Τσίπρα με τον όποιον δυνατό τρόπο, διαφωνίες και εναλλακτικές προτάσεις ως “εκείνου που καταλάβαινε” και διατηρούσε άσβεστη τη φλόγα της Αριστεράς με τις πρωτοβουλίες του.

Γι’ αυτό και σήμερα, μετά την ήττα που χρεώνεται στους άλλους, είναι ο μόνος που μπορεί δημόσια να καλέσει σε διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ -την ήττα την χρεώνονται οι ανίκανοι υπουργοί, οι loosers, οι ανόητοι, οι ύποπτοι για προσωπικές πολιτικές.

Τα πράγματα όμως είναι πιο απλά από ό,τι δείχνουν.

Ο παλιός ΣΥΡΙΖΑ πέθανε μαζί με την εκλογική ήττα. Τελείωσε, και μάλιστα χωρίς απολογισμό.

Ναι, χωρίς απολογισμό για τεσσεράμισι χρόνια διακυβέρνησης από την ριζοσπαστική Αριστερά! Μια παγκόσμια πρωτοτυπία την ώρα που η κρίση κατά κανόνα φουντώνει την Ακροδεξιά. Λες και δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο να βρεθεί η ριζοσπαστική Αριστερά στην κυβέρνηση με 36%…

Το πρωτοφανές αυτό γεγονός, ένα αριστερό αντιμνημονιακό κίνημα να πάρει τις εκλογές σε ευρωπαϊκή χώρα με όλο το κατεστημένο κόντρα και να τη διατηρήσει για τέσσερα χρόνια, δεν χρειάζεται απολογισμό… και όχι πάντως από τη συλλογικότητα που το πέτυχε! Ίσως κάνουμε ένα διεθνές συνέδριο πανεπιστημιακών και άλλων επιλεγμένων ομιλητών να το κλείσουμε το θέμα -από ειδικούς, όχι την κομματική πλέμπα των γκρινιάρηδων.

Στο νέο κόμμα οι οπαδοί και ψηφοφόροι θα επικρατήσουν λογικά των ενεργών μελών της τετραετίας ’15-’19. Θα “μολύνουν” με την πλειοψηφική τους παρουσία, την πλέον και διαδικτυακή, τα συμπεράσματα και τις ιδέες των παλιών, θα προστατεύσουν τον ηγέτη από τις αγκωνές των πρώην τάσεων και δελφίνων. Και θα ετοιμάσουν την ολική επαναφορά της “Αριστεράς” στη διακυβέρνηση του τόπου.

Αρκούντως ρεαλιστικό πλάνο.

Οι συζητήσεις στο μεταξύ και οι ανησυχίες για σοσιαλδημοκρατική μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ είναι καθυστερημένες και εκτός σημερινής πραγματικότητας. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνησε ήδη και για τέσσερα χρόνια ως σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Μπορεί τα μέλη του και να μην το ήθελαν αλλά ποιος τα ρώτησε; Ήσαν οι ανάγκες της διακυβέρνησης πρώτα. Το μόνο που θα μπορούσαν άλλωστε να αποφασίσουν τα μέλη, είχε ήδη αποφασιστεί από την ηγεσία μέσα σε μια νύχτα: η υπογραφή μνημονίου που αυτόματα άλλαζε το κόμμα από αντιμνημονιακό σε μνημονιακό, δηλαδή συστημικό, και από ριζοσπαστικό αριστερό σε σοσιαλδημοκρατικό.

Στο αστικό σύστημα δεν χωρά προφανώς αντισυστημικό κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς στο λειτουργικό πλαίσιό του και η συνειδητοποίηση αυτού του γεγονότος θα ήταν το μόνο σοβαρό ζήτημα που θα έπρεπε να συζητήσουν και να αποφασίσουν οι συνελεύσεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Που όμως δεν έγιναν ποτέ.

Αντίθετα έγινε διάσπαση σε λάθος βάση: τη φαντασιακή πόλωση μεταξύ δήθεν ρεαλιστών και δήθεν φονταμενταλιστών την ώρα που το επίδικο ήταν η σκοπιμότητα ή μη της διεύρυνσης της Αριστεράς σε “εθνική” δημοκρατική παράταξη μπροστά στις νέες πρωτοφανείς συνθήκες εκβιασμού από την ΕΕ και βέβαια όχι η συρρίκνωσή της με φανταστικά διλήμματα. Γιατί η επαναστατική ρήξη με το σύστημα δεν υπήρχε καν στο φαντασιακό της “δημοσιοϋπαλληλικής” Αριστεράς των επιδοτούμενων από τον κρατικό προϋπολογισμό επαγγελματιών της πολιτικής.

Τι αποδεικνύουν άραγε όλα αυτά συμπερασματικά για την ίδια τη σημερινή, κυρίαρχη στον προοδευτικό χώρο, Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ;

1. Ότι δεν λειτουργεί ακόμη δημοκρατικά αλλά συγκεντρωτικά.
Μιμείται το αστικό κοινοβουλευτικό κομματικό πρότυπο όπου τα στελέχη δεν ελέγχονται από αυτούς/ές που τα εξέλεξαν αλλά για τη διάρκεια της θητείας τους κάνουν ό,τι θέλουν. Και το χειρότερο; Δεν υπόκεινται στο μεταξύ ούτε σε δημόσια κριτική για τα έργα τους. Η διαφάνεια και η κριτική παραμένουν απαγορευμένες ως απειλές για την ενότητα του κόμματος.

Κι έτσι ως αποτέλεσμα έχουμε σήμερα κραυγαλέα αποτυχημένους υπουργούς να συνεχίζουν να εκπροσωπούν τον προς διεύρυνση ΣΥΡΙΖΑ απωθώντας πολλούς/ές παλιούς πρόθυμους να επανεγγραφούν… αλλά θα επανεκλεγούν σε καλές θέσεις στο προσεχές συνέδριο ως… επιτυχόντες/ούσες από τους έχοντες άγνοια νέους εγγεγραμμένους/ες…

2. Ότι δεν έχει ακόμη σταθερές αρχές.
Δεν τηρεί τις ψηφισμένες πολιτικές της αποφάσεις ούτε το καταστατικό της. Στρίβει δεξιά στρίβει αριστερά χωρίς καμιά συνέχεια και συνέπεια. Παραδείγματα; Μιλάει για την οικολογία και την κλιματική αλλαγή αλλά δένει τη χώρα στις εξορύξεις υδρογονανθράκων κάνοντας αφεντικά τις πετρελαϊκές στη μισή Ελλάδα. Μιλάει για τους υπερχρεωμένους πολίτες αλλά δυσκολεύεται να τους προστατεύσει αποφασιστικά. Μιλάει για διαχωρισμό εκκλησίας και κράτους αλλά τα βρίσκει με την εκκλησία και καρατομεί υπουργούς της.

3. Ότι δεν έχει σαφή πολιτική ταυτότητα, στίγμα, προσωπικότητα.
Δεν ξέρουμε αν είναι συνταγμένη πολιτικά με την “ανάπτυξη” των διεθνών κερδοσκοπικών επενδύσεων ή μια βιώσιμη ανάπτυξη μέσω της ενδογενούς παραγωγικότητας. Αν προτιμά τις εισαγωγές από την παραγωγή ντόπιου και φτηνού βιολογικού προϊόντος. Αν θεωρεί την κλιματική αλλαγή ανθρωπογενή ή ότι απλά περνάμε μια κλιματική κρίση. Αν θεωρεί τη δημοκρατία μοντέλο της κοινωνίας που επαγγέλλεται ή της αρκεί η έμμεση αντιπροσωπευτικότητα και η ανάθεση.

Και πολλά άλλα θέματα κρίσιμα και καθοριστικά δεν έχουν καθαρή απάντηση. Από ποιον θα μπορούσαν να έχουν; Μα από τις “συνελεύσεις των αριστερών” που θα ‘πρεπε να δίνουν αυτές τις απαντήσεις αλλά που δυστυχώς δεν αποφασίζουν άμεσα για τίποτα που τις αφορά -όλα αποφασίζονται στο επόμενο συνέδριο, όπου όποιος ή όποια έχει ζήσει τη διαδικασία γνωρίζει ότι βασικά είναι απλά μια προεκλογική καμπάνια εκλογής της νέας ηγεσίας που μετά εφαρμόζει τις αποφάσεις a la carte αφού για τρία χρόνια δεν την ελέγχει κανείς. Αριστερά των συνεδρίων και του θεάματος….

Υπάρχει ελπίδα όλα αυτά να αλλάξουν με τη διεύρυνση και το συνέδριο; Και για ποιους;

Από το συνέδριο αυτό θα προκύψει ένα “Εργατικό Κόμμα με αριστερές ευαισθησίες” μερίδας στελεχών του, τύπου Κόρμπιν.

Θα επισημοποιηθεί δηλαδή αυτό που ήδη συμβαίνει. Μια κυβερνώσα δημοκρατική Αριστερά κάτι σαν την ΕΔΑ ή το ΠΑΣΟΚ των πρώτων ημερών. Όχι όμως μια ριζοσπαστική Αριστερά.

Η ριζοσπαστική Αριστερά κυβέρνησε, έφτασε σε αδιέξοδο, ηττήθηκε και συρρικνώνεται.

Ως ριζοσπαστική Αριστερά.

Αντίθετα ως σοσιαλδημοκρατική Αριστερά κυβέρνησε, είχε επιτυχίες στην απαραίτητη συστημική ανάγκη αστικού εκσυγχρονισμού και μαζικοποιείται.

Η σύγκρουση γύρω από τη διεύρυνση απηχεί περισσότερο την πάλη των παλιών ηγετικών τάσεων για τη διατήρηση των μεριδίων εξουσίας τους σε ένα αχαρτογράφητο πεδίο ενός νέου σοσιαλίζοντος κυβερνητικού κόμματος. Και έμμεσα απηχεί την έμμεση υπέρβαση της δύσκολης παραδοχής της ζωντανής εμπειρίας ότι η ριζοσπαστική Αριστερά βρίσκεται από τη φύση της εκτός συστήματος διακυβέρνησης εφόσον αμφισβητεί τα θεμελιώδη των διεθνών εντάξεων της χώρας όπως πχ τα μνημόνια της ΕΕ ή τις γεωπολιτικές του ΝΑΤΟ. Θα κρατήσει λοιπόν το όνομα ριζοσπαστική Αριστερά και το νέο κόμμα αλλά όχι και τη χάρη…

Τι όμως οδήγησε σχεδόν νομοτελειακά στα παραπάνω; Η διακυβέρνηση ή η παρακμή της δημοκρατίας στο εσωτερικό της Αριστεράς;

Αν η διακυβέρνηση φέρνει αποδημοκρατικοποίηση στην Αριστερά, αυτό είναι δικό της εσωτερικό πρόβλημα. Δείχνει αναιμική θέσμιση της δημοκρατίας, ευάλωτης στο πρώτο έκτακτο γεγονός που καλούνται οι ελίτ του κόμματος να χειριστούν ερήμην των μελών. Ότι δηλαδή η δημοκρατία είναι εμπόδιο στην αποτελεσματικότητα.

Σε κάθε περίπτωση αυτή η αποδημοκρατικοποίηση είναι που της άλλαξε χαρακτήρα.

Όχι οι πολιτικές της αποφάσεις.

Η Αριστερά στην Ελλάδα μπορεί να ανανεώθηκε πολιτικά αλλά οργανωτικά συνέχισε στο λενινιστικό μοντέλο. Οι τάσεις αντί να σπάσουν τη μονολιθικότητα, νομιμοποιώντας την ελεύθερη κριτική και τη διαφορετική άποψη, νομιμοποίησαν τις φράξιες έγιναν μηχανισμοί και υποκατέστησαν τις συνελεύσεις των μελών με τις δικές τους. Λόγω παραμένοντος λενινισμού κάτω από την επίφαση της ανανέωσης.

Στη διαδικασία της διεύρυνσης ο Αλέξης Τσίπρας θα είναι δεδομένων των συνθηκών ο μοναδικός “νικητής”. Οι τάσεις χάνουν τη διαχρονικά δομημένη “θεσμικά” επιρροή τους, πολλά νέα ρεύματα εμφανίζονται ήδη και πολλαπλασιάζονται κατακερματίζοντας τις ομαδοποιήσεις, τα νέα μέλη δεν ενδιαφέρονται τόσο για ιδεολογικές διαφοροποιήσεις όσο για να φύγει η Δεξιά και να κυβερνήσει η δημοκρατική παράταξη με τον Αλέξη Τσίπρα.

Τώρα, η δημοκρατική παράταξη που φτιάχνει ο ΑΤ, μπορεί να πάρει ή και όχι, σαφείς αποφάσεις για φλέγοντα θέματα όπως η δημοκρατία στο κόμμα, ο κοσμικός χαρακτήρας του κράτους και της παιδείας, οι οικολογικές προτεραιότητες και η κλιματική αλλαγή, η στήριξη της ενδογενούς παραγωγής, η στήριξη με προσεγγίσεις σεισάχθειας των υπερχρεωμένων πολιτών.

Τα κοινωνικά κινήματα που είχαν αναπτυχθεί πριν το ’15, με την ανάθεση στη ριζοσπαστική Αριστερά της εκπλήρωσης των στόχων τους υποχώρησαν, έχασαν την αυτονομία και τη δυναμική τους χωρίς να κερδίσουν σχεδόν τίποτα -αλλά και γι’ αυτά ήταν μια ιστορική εμπειρία: για τις συνέπειες της απώλειας της αυτονομίας τους και της ανάθεσης.

Ο νέος ΣΥΡΙΖΑ της διεύρυνσης θα είναι δημοκρατικός στις σχέσεις του με τα κινήματα;

Αν αποκαταστήσει τη δημοκρατία εντός του είναι πιθανό. Αλλιώς η ρήξη με τα κινήματα θα οριστικοποιηθεί. Ειδικά με εκείνα που προτάσσουν ως κύριο μέτωπο δράσης την αντιμετώπιση της ανθρωπογενούς κλιματικής αλλαγής.

Για την ίδια τη ριζοσπαστική Αριστερά, που πλέον θα είναι απλά μια ισχυρή τάση (με υποτάσεις -το αίμα νερό δεν γίνεται…) στον νέο ΣΥΡΙΖΑ, το στοίχημα θα είναι ο εκδημοκρατισμός. Η οριστική αποτίναξη της λενινιστικής κληρονομιάς για το κόμμα και της συγκεντρωτικής νοοτροπίας του καθοδηγητή που επέζησαν στον παλιό ΣΥΝ μέσω της τάσης του “αριστερού ρεύματος” και πάγωσαν μέχρι και σήμερα είναι αλήθεια την εξέλιξη της ανανέωσης και τα δημοκρατικά πειράματα στο εσωτερικό της Αριστεράς.

Στο συστημικό “κόμμα του ανθρώπινου καπιταλισμού” που δημιουργεί η διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλιώς στη μεγάλη δημοκρατική παράταξη, ποντάρει κάθε προοδευτικός άνθρωπος για ανάσχεση της ακροδεξιάς επέλασης του άλλου συστημικού πόλου, του “κόμματος του απάνθρωπου σκληρού νεοφιλελευθερισμού”.

Αλλά δεν ταυτίζεται μαζί του εκχωρώντας ακόμη μια φορά την αυτονομία του ή την αυτοθέσμιση των κινημάτων του. Γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι θα κάνει ένα κόμμα που η βάση δεν ελέγχει την ηγεσία του, όσο προοδευτικές θέσεις και αν έχει.

Αυτό είναι άλλωστε και το κύριο συμπέρασμα της τετραετίας της “πρώτης φοράς Αριστεράς”: η ήττα της δημοκρατικής θέσμισης της Αριστεράς στη λογική “ο σκοπός (κυβερνητισμός) αγιάζει τα μέσα” -εδώ μέσον ήταν η αποθέωση του συγκεντρωτισμού για μια ολόκληρη τετραετία με μη αναστρέψιμες συνέπειες. Που τώρα κρύβονται κάτω από το χαλί της διεύρυνσης. Ή χάνονται στη λήθη ενώ ανατέλλει ένας λαμπρός νέος κόσμος της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης.


πηγή aftoleksi.gr

Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2019

ΣΥΡΙΖΑ: Και προοδευτική παράταξη, και ριζοσπαστική αριστερά και πράσινη συμμαχία μαζί, δεν γίνεται...


Για τις διεργασίες στον ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία

του Γιώργου Παπασπυρόπουλου

Οι (αναμενόμενες και επιβεβλημένες) αλλαγές στο κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ μπορούν να ειδωθούν με πολλούς τρόπους. Κάθε τρόπος όμως έχει ένα επίδικο

Όταν γίνεται συζήτηση και κάθε συμμετέχων έχει άλλο επίδικο στο μυαλό του, λογικά αυτή καταλήγει στο χάος. Βαβέλ. Κανείς δεν καταλαβαίνει τον διπλανό του και καμιά δεν θέλει να συνεχίσει μια τέτοια κουβέντα.
Α) Αλλαγές με επίδικο την έκφραση της προοδευτικής παράταξης:

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον ένα συστημικό άρα αστικό κόμμα της κυβερνώσας αριστεράς και η μία συνιστώσα του νέου δικομματισμού. Δικαίως μπορεί να αποκαλείται και "προοδευτική" ή και "δημοκρατική παράταξη" στο πλαίσιο αυτό. Λογικά, οφείλει να εγγράψει χιλιάδες νέα μέλη από το προοδευτικό κέντρο έως τις παρυφές της ριζοσπαστικής αριστεράς, να καλύψει οριστικά τον χώρο της κεντροαριστεράς και να εκφράσει την συστημική εναλλαγή στην εξουσία σκοπεύοντας σε προοδευτικές θεσμικές μεταρρυθμίσεις σε κάθε επόμενη κυβερνητική του θητεία.
Τα συστημικά κόμματα βέβαια δεν έχουν αυστηρές δημοκρατικές διαδικασίες, οι ηγέτες τους έχουν στην πράξη αρκετές υπερεξουσίες θεσμισμένες ή όχι και τα εγγεγραμμένα μέλη είναι σχεδόν ότι είναι οι οπαδοί ή οι ψηφοφόροι.

Β) Αλλαγές με επίδικο την έκφραση της ριζοσπαστικής αριστεράς:


Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι; (ή ήταν) κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς, αντιμνημονιακό και γι αυτό αντισυστημικό. Το καλοκαίρι του 2015 υπέστη ήττα λόγω συντριπτικού εχθρικού συσχετισμού και επέλεξε να διαχειριστεί μνημόνιο με σκοπό την οριστική έξοδο από αυτό μετά την υλοποίησή του "με την κοινωνία όρθια". Στο διάστημα αυτό, το κόμμα - που παρέμενε αντιμνημονιακό παρά την μνημονιακή διακυβέρνηση, είχε παγώσει την κριτική του και ανέμενε την έξοδο και μετά την υλοποίηση του αυθεντικού αριστερού προγράμματος. Σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται επανεκκίνηση ως κόμματος της ριζοσπαστικής αριστεράς με διεύρυνση της στελεχιακής του βάσης, αύξηση των μελών και ηγεμονία όχι αφομοίωση στον προοδευτικό χώρο από τις παρυφές της κεντροαριστεράς έως τις παρυφές της ελευθεριακής αριστεράς.

Γ) Αλλαγές με επίδικο την κοινωνική και την κλιματική δικαιοσύνη:


Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε πάντα στο πρόγραμμά του στοιχεία οικολογίας όπως και ο πρόγονός του Συνασπισμός. Στο μεταξύ και ειδικά στην κυβερνητική του περίοδο, υπέγραψε συμφωνίες εξόρυξης υδρογονανθράκων σε στεριά και θάλασσα, άφησε τις ΑΠΕ στα χέρια του άναρχου καπιταλιστικού σχεδιασμού, επέτρεψε το κυνήγι, δεν απέτρεψε την επέκταση της Eldorado ή τα σχέδια μερικής εκτροπής του Αχελώου και γενικά δεν είχε προτεραιότητα την ανάσχεση της κλιματικής αλλαγής ή την οικολογία. 

Σήμερα βλέπει τα οικολογικά κινήματα ως έμπνευση και την οικολογία ως "την αριστερά της εποχής μας". Διακηρύσσει ότι θα κάνει πράσινη στροφή και θα διεκδικήσει να εκφράσει το σύγχρονο κίνημα κλιματικής δικαιοσύνης. Για να το κάνει αυτό θα πρέπει να κάνει προγραμματική κριτική στην θρησκεία της "ανάπτυξης", αυτοκριτική για τις άδειες εξόρυξης υδρογονανθράκων και οικολογικό σχεδιασμό ΑΠΕ και "πράσινης οικονομίας".
Στην σχετική συζήτηση μπαίνουν και τα τρία επίδικα μαζί!Γι αυτό και ήδη οι σχεδιαζόμενες αλλαγές σχολιάζονται από πολλές πλευρές σαν απόπειρα ίδρυσης "κόμματος super market".

Πράγματι ενώ στον χθεσινό ΣΥΡΙΖΑ χώρεσαν και αφομοιώθηκαν όλες σχεδόν οι τάσεις της αριστεράς αφού υπήρχε κοινό έδαφος αλλά και μέθοδος, με την επίλυση ιστορικών διασπάσεων και παρεξηγήσεων μέσα στην ευρύτερη αριστερά, σήμερα τι κοινό υπάρχει στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ;

Άλλοι ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ για να μην έρθει ξανά η Δεξιά, άλλες γιατί είδαν σε αυτόν το νέο ΠΑΣΟΚ, οι αριστεροί γιατί είναι αριστεροί, οι απογοητευμένοι οικολόγοι γιατί περιμένουν χειρότερα από την Δεξιά και δεν είχαν και κόμμα να ψηφίσουν, οι ελευθεριακοί γιατί δεν θέλουν επιχειρήσεις αρετής, σκληρούς νόμους και αστυνόμους και καθόλου δικαιώματα, οι μη πολιτικοποιημένοι γιατί θεωρούν ιστορικό ηγέτη τον Τσίπρα, οι αντιεθνικιστές γιατί υπέγραψε την Συμφωνία των Πρεσπών, οι οπαδοί του κοσμικού κράτους γιατί είχε τον Φίλη κλπ κλπ
Τι κοινά έχουν όλοι αυτοί;
Εκτός του ότι αποτελούν το προοδευτικό κομμάτι της κοινωνίας (όχι όλο), ελάχιστα...!

Και μπορούν όλοι αυτοί μεν, δυνητικά, να ψηφίσουν το ίδιο κόμμα, τον ΣΥΡΙΖΑ, αν νοιώσουν ότι διαθέτει την ηγεμονία στον προοδευτικό χώρο και αποτελεί την μοναδική κυβερνητική εναλλακτική στην (ακρο)Δεξιά του σήμερα, αλλά δεν χωρούν και στο ίδιο κόμμα. Κι αυτό το εκλογικό κίνητρο το έχει ήδη υπέρ του ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ. Και έχει και τους ριζοσπαστικοποιημένους προοδευτικούς πλέον μαζί του ως Προοδευτική Συμμαχία. Είναι ήδη μια σεβαστή αριστερή σοσιαλδημοκρατία.

Πάμε στις απαραίτητες αλλαγές ανάλογα τα επίδικα:

Α) Ναι, ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να διευρυνθεί στον χώρο της αντινεοφιλελεύθερης σοσιαλδημοκρατίας. Δεν χρειάζεται να γίνει όμως super market... αν θέλει φυσικά να διατηρήσει κάποιον σαφή αριστερό χαρακτήρα - από αυτό που κινδυνεύει είναι να ξεχειλώσει "ιδεολογικά" καταργώντας κάθε φίλτρο στην εγγραφή μελών και αντικαθιστώντας τα ζητούμενα προσόντα των μελών με την λατρεία του ιστορικού ηγέτη.

Β) Όχι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πια "ριζοσπαστική αριστερά". Αυτό τελείωσε κατά την διάρκεια της μνημονιακής του διακυβέρνησης, όχι από προδοσία αλλά από τις πρακτικές ανάγκες της επιλογής του να ζητήσει ψήφο διαχείρισης των μνημονίων. Και το κόμμα ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πια το ίδιο: έμαθε να μην λειτουργεί κριτικά στην κυβέρνησή του, συνήθισε να υλοποιεί πρακτικές δουλειές ή να συνδράμει υπουργούς στην υλοποίηση συχνά αντιαριστερών πολιτικών. Επανεκκίνηση δεν προκύπτει παρά μόνο ως νοσταλγία του τι θα γινόταν "αν ο ΣΥΡΙΖΑ το καλοκαίρι του 2015 προχωρούσε σε ρήξη με την ΕΕ και το ΔΝΤ". 

Αλλά με υποθέσεις δεν βάφεις αυγά... πλέκεις όνειρα μόνο.

Γ) Ωραία θα ήταν ο νέος ΣΥΡΙΖΑ να είναι πράσινος. Θα έδινε δυνάμεις στο κίνημα κλιματικής δικαιοσύνης και σωτηρίας του πλανήτη. Αλλά πράσινος δεν γίνεσαι με μια τσόντα στο πρόγραμμα ή τον τίτλο. Ειδικά όταν εσύ έβαλες τη χώρα στην περιπέτεια των υδρογονανθράκων. Ή της επιδότησης άναρχα των ανεμογεννητριών όταν οι γερμανοί τις σταματούν... όταν συνέχισες να δίνεις προσωρινές άδειες στην Eldorado όταν ήταν στα σχοινιά... ή άδειες στους κυνηγούς να εξαφανίζουν την βιοποικιλότητα... ή άλλα πολλά αντιοικολογικά. Ποιος θα σε πιστέψει τώρα; 

Χρειάζεται χρόνος και ειλικρίνεια - συνέπεια λόγων πράξεων και κατάλληλα στελέχη με license to kill τον αναπτυξιακό φονταμενταλισμό.

Συμπερασματικά

Τα μεγάλα άλματα προς τα μπρός όπως γνωρίζουμε από τον ...σύντροφο Μάο, καταλήγουν στην τάφρο της ιστορίας.

Αυτό που χρειάζεται σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι να παραδεχθεί τι είναι, αυτό που τώρα του συμβαίνει που λέει και το τραγούδι...
Να κοιταχθεί στον καθρέφτη, να δει τι έκανε 5 χρόνια στην κυβέρνηση, που τα έκανε καλά που τα έκανε λάθος και γιατί. 
Μέσω συλλογικών συμμετοχικών διαδικασιών των ενεργών πολιτών και όχι μέσω "ειδικών"
Αποκαθιστώντας την πληγωμένη δημοκρατία στο εσωτερικό του και την ισότητα των μελών μεταξύ τους. 

Αντί να σκεπάσει βιαστικά τα λάθη του, επείγον είναι να αποκαταστήσει τις δημοκρατικές συνελεύσεις και να ακούσει την κοινωνία - όχι να ακούει η κοινωνία τα βαρετά στελέχη του.

Και να καταλήξει κάπου στο συνέδριό του: αποτιμώντας την "πρώτη φορά αριστερά" - δεν ήταν και λίγο 5 χρόνια κυβερνητικής εμπειρίας... εδώ για την διάσπαση του 68 και του 89 χτες τελείωσε αν τελείωσε η συζήτηση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να είναι και Κόρμπιν και Podemos και "Αριστερά" (της Γερμανίας) και Πράσινοι ταυτόχρονα. 


Μοιραία μπορεί να γίνει αυτό που ήδη είναι από την ώρα που έγινε συστημική δύναμη, δλδ ΕΔΑ, ΠΑΣΟΚ του 81, αριστερή αντινεοφιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία άντε με πολλή δουλειά και αυτοκριτική, πράσινη αριστερά. 

Σε κάθε περίπτωση να γίνει "δημοκρατική αριστερά". 
Αν ολοκληρώσει αυτό που εννοούν αυτές οι δυο λέξεις θα αξίζει και τον κόπο να ασχοληθεί κανείς μαζί του πέραν των εκλογών.








Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2019

Οι ερωτικές φαντασιώσεις στα χρόνια της (μιντιακής) χολέρας


του Βασίλη Παππά

Πρώτη ημέρα αντιμέτωπος με τους μαθητές. Θέλει να σπάσει τον «πάγο», να εκμαιεύσει απαντήσεις για το πώς νιώθουν, τι κάνουν, τι σκέπτονται, πως περνούν τον ελεύθερο χρόνο τους οι μικροί δυνάστες που έχει απέναντί του. Ανάμεσα στα άλλα, η συζήτηση για το τι βλέπουν στην τηλεόραση. 

Προβοκατόρικη ερώτηση: «Βρε παιδιά ποια πέρασε στο επόμενο στάδιο για να γίνει μοντέλο? Δεν πρόλαβα να το δώ!». Ως ελατήρια 22 (είκοσι δύο) χέρια σηκώνονται αυθόρμητα και απονήρευτα για να απαντήσουν: « η τάδε και η δείνα κύριε. Πως δεν το είδατε»? Εκπληκτος ο εκπαιδευτικός ρωτά: «καλά σας άφησαν μέχρι στις 12 το βράδυ να δείτε την εκπομπή»? «όχι κύριε, δεν το βλέπουμε μόνοι/ες μας, το βλέπει όλη η οικογένεια!!!»

Πράγματι, τον τελευταίο καιρό η νεοελληνική οικογένεια, αυτή η ραχοκοκαλιά της μεσαίας τάξης, ονειρεύεται, φαντασιώνεται και αποχαυνώνεται με τα οπίσθια καλλίπυγων νεαρών που προσφέρουν το σώμα τους στην κρεατομηχανή των top models σε μια χώρα που δεν έχει να επιδείξει πλέον κανέναν, ή σχεδόν κανέναν παγκοσμίου φήμης οίκο μόδας , δεν έχει να επιδείξει κανέναν παγκοσμίου φήμης σχεδιαστή, παρά άτομα που σαν διάττοντες αστέρες έχουν το δικό τους πεντάλεπτο στα πρωινάδικα και τα αντίστοιχα μεσημεριανά με τις «γκλάμουρους» αποχρώσεις του γκρι μέσα από χαζοχαρούμενες εκπομπές.

Την αρχή, αν θυμάστε την έκαμνε το παιδί του Λαλιώτη, με το «ΚΛΙΚ» που έφερε την κλειδαρότρυπα εντός των τειχών. Τα εξώφυλλα με τα πλούσια μπούστα, τα σαρκώδη χείλη και όχι μόνο υπήρχαν σε κάθε είδους χώρους αναμονής, επιμελώς τακτοποιημένα παρουσιάζοντας τον «πετυχημένο» άνδρα με το ρολόι “rolex” (μπορεί και απομίμηση) στο ένα χέρι, το πούρο Αβάνας στο άλλο (παρέπεμπε στην άλωση του τελευταίου προπυργίου του κομμουνισμού) και περιστοιχιζόμενος από καλλίγραμμες πολλά υποσχόμενες , όπως αυτές που οι διάφοροι «φλώροι» τιτίβιζαν στη Μύκονο. Η κυρία αναπολούσε το πάλαι πότε νεανικό και σφριγηλό σώμα της, ο δε κύριος φαντασιωνόταν τον επιτυχημένο «επιχειρηματία».

Ο κύκλος αυτός τελείωσε. Το ρόλο αυτόν τον συνεχίζουν πλέον τα ΜΜΑ (μέσα μαζικής αποβλάκωσης). Η μικροαστική ηθική της δεκαετίας του 60, που ακόμη βλέπουμε στις ταινίες του ελληνικού σινεμά, με τους τίμιους και τίμιες νέους και νέες που με την σκληρή δουλειά θα προκόψουν, με το πηλοφόρι, το μυστρί, τον αργαλειό, το κέντημα τελείωσε. Η ανέλιξη τώρα θα γίνει μέσα από τις «μπίζνες», από τα «ντιλς» - συμφωνίες κατά την ελληνικήν, με το χρήμα να κατακλύζει τα πάντα και τους πάντες. Και με την κρεατομηχανή να κάνει τα κοριτσάκια να ονειρεύονται μεγάλη ζωή και τα αγοράκια την επιτυχημένη καριέρα. Η «τάξις και η ηθική» ισχύει μόνο στο εργοστάσιο, στους χώρους εργασίας των πολυεθνικών, στις «άναρχες» γειτονιές της Αθήνας , στους χώρους συγκέντρωσης των προσφύγων, στις απαγορευμένες διαδηλώσεις .

Όταν πέφτει το σούρουπο, με το άλλοθι του καθημερινού κάματου, η οικογένεια θα έχει να ασχοληθεί με τους αγώνες της κλειδαρότρυπας και του θεαθήναι. Είναι τυχαίο που στην ελληνική τηλεόραση δεν υπάρχει ούτε μια σειρά που να αναφέρεται σε κοινωνικούς αγώνες? Μην φανταστείτε αναρχοάπλυτους, με ταγάρια κατά δήλωση της Παναγιωταρέας (του εκπροσώπου τάφου) αλλά ένας Θεοτόκης, ένας Μυριβήλης, ένας Βενέζης, ένας Τσίρκας? Ένας Λάνθιμος, βρε παιδί μου, ένας Γαβράς (ποιος είναι αυτός)?
Ζητάει πολλά τελικά αυτός ο εκπαιδευτικός εν μέσω κανονικότητας!!!

Βασίλης Παππάς – εκπαιδευτικός


Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2019

Rastaman Vibration yeah, ...κι όχι κανονικότητα της Παναγιωταρέα!


Πολιτικός Πολιτισμός είπατε; (Η "αναρχοάπλυτη" υπουργός Πολιτισμού της Σουηδίας)

Της Βασιλίκας Σαριλάκη* //
Η Amanda Sofia Margareta Lind, 38 ετών είναι η νέα υπουργός Πολιτισμού και Δημοκρατίας της Σουηδίας εδώ και μισό χρόνο. Είναι οικολόγος (μέλος των Miljöpartiet δλδ των Πράσινων της Σουηδίας), έχει ντοκτορά στην ψυχολογία κι ο άντρας της είναι καλλιτέχνης και περφόρμερ. Βλέποντας την εικόνα αυτής της γυναίκας καταλαβαίνουμε ότι στην Ελλάδα όχι μόνον δεν θα γινόταν ποτέ αποδεκτή ως υπουργός απ΄το πατριαρχικό και συντηρητικό κατεστημένο της χώρας αλλά θα της έκαναν σίγουρα λεκτικό bullying.
Θα την χαρακτήριζαν «αναρχοάπλυτη» για να μην πω τους χαρακτηρισμούς του «πεφωτισμένου» βουλευτή της ΝΔ, Κ. Μπογδάνου που χρησιμοποιεί τον όρο vegan μπαχαλοσατανίστριες. Ήδη ένα ελληνικό site ανέβασε μια “ιδιαίτερη φωτο” απο performance του συζύγου της..

Η πρόσφατη αναφορά της κας Παναγιωταρέα, συμβούλου της Υπουργού Πολιτισμού στον Ελεύθερο Τύπο είναι ενδεικτική των παραπάνω αντιλήψεων: «Πρώτη φορά παρατηρώ τους συμπολίτες μας πιο χαλαρούς, λιγότερο επιθετικούς, πιο φροντισμένους, σε πλήρη απόρριψη των αμπέχονων και του αφάνα style μαλλί των γυναικών, δηλαδή όσα αποτελούσαν ενός είδους σήμα κατατεθέν συριζαϊκό».
•Πόσο πολιτικό πολιτισμό κρύβουν τέτοιες κατηγοριοποιήσεις και στοχοποιήσεις του άλλου; Είναι δυνατόν μια σύμβουλος της υπουργού πολιτισμού της Ελλάδας να στοχοποιεί την αντιπολίτευση λέγοντας πως οι συριζαίοι είναι «αφρόντιστοι» και κακοντυμένοι δλδ περίπου αναρχοάπλυτοι και να ασκεί λεκτικό bullying συλλήβδην; Δεν υποφώσκει «ταξικό μίσος» σε μια τέτοια δήλωση; Και είναι άραγε πολιτικός πολιτισμός να κυβερνάει στην Ελλάδα μια κυβέρνηση με πάνω από 95% άντρες και οι γυναίκες της κυβέρνησης να έχουν τέτοιες συμπεριφορές;
Είμαστε άραγε εμείς οι πολιτικά πολιτισμένοι κι οι Σουηδοί απολίτιστοι;
Αριστερά η υπουργός Πολιτισμού κα Μενδώνη και δεξια η συμβουλος της κα Παναγιωταρέα
Οι Έλληνες πολιτικοί, βουλευτές και υπουργοί, όχι μόνον έχουν προνόμια αλλά κυβέρνησαν με μίζες και λαμογιές, με offshore κα απέκτησαν πακτωλό χρημάτων ακινήτων και τραπεζικών λογαριασμών δίνοντας ασυλία στον εαυτό τους ώστε να μην τιμωρηθούν ποτέ για τα εγκλήματά τους. Χρεοκόπησαν την χώρα, διασπάθισαν το δημόσιο χρήμα κι εξάρτησαν την χώρα απ΄το εξωτερικό με τα μνημόνια σπέρνοντας φτώχεια και δυστυχία στους Έλληνες τους οποίους φτωχοποίησαν στον μέγιστο βαθμό χάρις στην διάσπαρτη διαφθορά.
Οι Έλληνες βουλευτές συνεχίζουν να ζούν πολυτελώς κι ο υψηλός μισθός τους δεν έχει καμμία σχέση με των άλλων πολιτών.
•Η Σουηδία, δεν προσφέρει πολυτέλειες ή προνόμια στους πολιτικούς της, καθώς ζουν όπως όλοι οι άλλοι απλοί πολίτες της χώρας. Οι Σουηδοί πολιτικοί δεν έχουν μεγάλο μισθό, καθώς οι μισθοί τους είναι σχεδόν διπλάσιοι από τους μισθούς ενός καθηγητή δημοτικού σχολείου. Οι Σουηδοί δημοτικοί σύμβουλοι πληρώνονται ακόμη χειρότερα δεν έχουν γραφείο κι εργάζονται από το σπίτι.
Η Σουηδία είναι μια χώρα χωρίς αριστεία καθώς αντιμετωπίζει τους δημόσιους υπαλλήλους της ως απλούς, καθημερινούς πολίτες χωρίς προνόμια. Αντιθέτως η «αριστεία» που προβάλλεται συνεχώς απ΄ την ελληνική κυβέρνηση προφανώς έχει μια υποκρυπτόμενη έννοια «αποκλεισμού» της πλειονότητας των πολιτών που προφανέστατα η κυβέρνηση δεν θεωρεί “αρίστους”. Αυτή η υπεροπτική αντίληψη είναι πολιτικός πολιτισμός;
Είναι άραγε τα προνόμια των «αρίστων» πολιτικός πολιτισμός; Οι Σουηδοί πολιτικοί δεν έχουν επίσημα αυτοκίνητα, γραφεία ή άλλα προνόμια και χρησιμοποιούν δημόσια μέσα μεταφοράς. Οι υπουργοί της Σουηδίας και οι βουλευτές δεν έχουν υπηρεσιακά αυτοκίνητα ή ιδιωτικούς οδηγούς, ταξιδεύουν και μετακινούνται όπως όλοι οι άλλοι σε γεμάτα δημόσια λεωφορεία και τρένα, γράφει ο Guardian.
Επίσης, οι υπουργοί της Σουηδίας δεν έχουν καμία κοινοβουλευτική ασυλία και δικάζονται κανονικά στα δικαστήρια, όπως όλοι οι άλλοι. Δεν έχουν ιδιωτικούς γραμματείς στα γραφεία τους και το γραφείο τους είναι μικρό, 8m2 περίπου.
“Είμαι αυτός που πληρώνει τους πολιτικούς και δεν βλέπω κανένα λόγο να τους δώσω μια πολυτελή ζωή”, δήλωσε ο Σουηδός πολίτης Joakim Holm στην Guardian.
Οι πολιτικοί που δαπανούν δημόσιους πόρους για μεταφορές με ταξί αντί να χρησιμοποιούν το δημόσιο τρένο καταλήγουν να κατάγγελονται στις ειδήσεις! Στην Ελλάδα όλοι απομυζούν τον κρατικό κορβανά δίχως έλεος και μένουν ατιμώρητοι!
•Στην Σουηδία μόνον ο πρωθυπουργός, έχει την πολυτέλεια να χρησιμοποιεί υπηρεσιακό αυτοκίνητο συνοδευόμενο από τις δυνάμεις ασφαλείας.
H Σουηδική κυβέρνηση δέχεται, φιλοξενεί και φροντίζει την υγεία πολλών χιλιάδων μεταναστών. Ο υπουργός Υγείας Β. Κικίλιας με νέα εγκύκλιο ξηλώνει το νόμο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ το 2016, που επέτρεπε την ελεύθερη πρόσβαση όλων στο ΕΣΥ, θέτοντας όρους που εμποδίζουν τους αλλοδαπούς ασφαλισμένους σε χώρες εκτός ΕΕ και κατ’ επέκταση αλλοδαπούς μη ασφαλισμένους, να έχουν δωρεάν πρόσβαση σε νοσοκομειακή περίθαλψη. Όταν ένας φτωχός πρόσφυγας πεθάνει χωρίς περίθαλψη είναι αυτό πολιτικός πολιτισμός;
Κάποτε πρέπει να άλλάξει το ύφος αλλά κυρίως το ηθος της πολιτικής εξουσίας. Κάποτε πρέπει να φύγει η διαφθορά απο την χώρα. Κάποτε πρέπει να γίνουν σεβαστοί οι θεσμοί, να εξυγιανθεί το Κράτος και να σταματήσουν οι αποκλεισμοί και οι διαχωρισμοί σε πατρίκιους και πληβείους. Κάποτε πρέπει να επανέλθει η αξιοκρατεία και η σεμνότητα στην πολιτική. Τότε θα έχουμε πολιτικό πολιτισμό κι ανάπτυξη.

Σάββατο 31 Αυγούστου 2019

Αστικό πλαίσιο και ριζοσπαστική αριστερά: κύκλοι ακμής και παρακμής


του Γιώργου Παπασπυρόπουλου
Στην πολιτική παραλείπεται μάλλον από βολική αγνόηση, ένας "νόμος" που την διαπερνά διαχρονικά. Ο αρνητικός διεκδικητισμός ως κινητήρια δύναμη της ιστορίας...
στον Μιχάλη Καστρινάκη

Για τους περισσότερους προοδευτικούς κινητήρια δύναμη της ιστορίας είναι οι διαφορές, οι ανταγωνισμοί και γενικότερα αυτό που λέμε οι ταξικές αντιθέσεις - η μαρξιστική πάλη των τάξεων.
Για τους περισσότερους συντηρητικούς κινητήρια δύναμη είναι οι αποφάσεις των ηγετών και έσχατα επί νεοφιλελευθερισμού οι αποφάσεις των δισεκατομμυριούχων ηγετών της ελεύθερης αγοράς.

Κατά βάθος και οι δυο προσεγγίσεις συμπίπτουν κατά κάποιον τρόπο.
Η ιστορία κινείται από τις διεκδικήσεις είτε των μεν είτε των δε επί του περιορισμένου "πλούτου" του πλανήτη ή της χώρας τάδε. Έτσι και οι δυο, όταν αντιπαρατίθενται πολιτικά σε εκλογικές περιόδους, αντιπαραθέτουν προγράμματα θετικών για την αντίληψή τους βελτιώσεων και αναμένουν από τα ακροατήρια την ψήφο τους ή την συμμετοχή τους σε κινητοποιήσεις, εξεγέρσεις, επαναστάσεις ή ότι άλλο υπέρ αυτών.
Εκ των υστέρων μάλιστα "κατασκευάζεται" και η σχετική τεκμηρίωση ή συμπληρώνεται στα κενά που η πονηρή ιστορία αφήνει.

Ας δούμε ένα παράδειγμα: την Οκτωβριανή επανάσταση του 1917. Γνωρίζουμε ότι η θεωρίες του Λένιν ακόμη συζητούνται και αναλύονται σε όλον τον κόσμο. Γνωρίζουμε ότι ο κόσμος που εξεγέρθηκε δεν είχε ιδέα για τον σοσιαλισμό πέραν μιας γενικής υπόσχεσης ισότητας και ελευθερίας. Γνωρίζουμε ότι εκτός μιας ηγετικής ομάδας μερικών δεκάδων άντε εκατοντάδων στελεχών κανείς και καμία επίσης από τα μέλη του κόμματος των μπολσεβίκων δεν είχε σαφή ιδέα που πηγαίνουν. Τι γνώριζαν όλοι και όλες, μέλη και απλοί κανονικοί άνθρωποι που ενώθηκαν σε μια εξέγερση; Μα την καταπίεση των τσαρικών, των φεουδαρχών, της αριστοκρατίας και του στρατού τους. Αυτό που συνεπήρε τον κόσμο ήταν η απόλυτη φτώχεια, βία και καταπίεση που ενσάρκωνε ο Τσάρος. Το Όχι στον Τσάρο λοιπόν και σε ότι εξέφραζε για τον καθένα και την καθεμιά. Αυτό είναι ο αρνητικός διεκδικητισμός που έχει την δύναμη της εξέγερσης ή ενός κινήματος που μπορεί να αλλάξει τις κοινωνίες. Όχι τα θετικά πολιτικά προτάγματα και οι υποσχέσεις.

Πάμε σε ένα άλλο παράδειγμα: την Οικολογία. Το κίνημα αυτό έγινε γνωστό στην συνολική του φιλοσοφία και υπόσταση χάρη στο κίνημα ΚΑΤΑ της πυρηνικής ενέργειας. Και σήμερα αναβιώνει χάρη στο κίνημα ΚΑΤΑ της κλιματικής αλλαγής. Ποτέ δεν αναπτύχθηκε σοβαρό οικολογικό κίνημα θετικών διεκδικήσεων παρότι βρίθει η οικολογία μελετών και τεκμηρίωσης για την οικολογική αλλαγή. Ποτέ δεν έγιναν διαδηλώσεις για την χρήση φωτοβολταϊκών ή οικολογικής γεωργίας αλλά έγιναν ΚΑΤΑ της εκτροπής του Αχελώου, ΚΑΤΑ της Eldorado στην Χαλκιδική, ΚΑΤΑ των εξορύξεων υδρογονανθράκων στην Ήπειρο.

Ο Μάης του 68 ήθελε να γκρεμίσει να ελευθερώσει όχ να χτίσει. Το Πολυτεχνείο ήθελε να ρίξει την χούντα - οι συντελεστές του διαφωνούσαν μεταξύ τους για το μετά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ψηφίστηκε για να πέσει ο Σαμαράς και το συνεργαζόμενο ΠΑΣΟΚ που έφεραν τα μνημόνια και όχι για να εφαρμοστεί το πρόγραμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς. Κι όταν αυτή συγκρούστηκε με την ΕΕ, ο κόσμος ψήφισε ΟΧΙ στο δημοψήφισμα και μετά ανέθεσε στην ριζοσπαστική αριστερά την εφαρμογή του τρίτου μνημονίου που καμία σχέση δεν είχε με το πρόγραμμά της... Γιατί λειτουργούσε ακόμη το ΟΧΙ σε ΝΔ και Πασοκ και Σόιμπλε. Δεν λειτουργούσε κανένα ΝΑΙ στο αριστερό πρόγραμμα όποιο κι αν ήταν αυτό.

Τον αρνητικό διεκδικητισμό μπορείς να τον κατανοήσεις θετικά ή αρνητικά.

Μπορείς να τον δεις σαν μικροαστισμό όπως πχ υποτιμητικά λέγεται ότι οι ψηφοφόροι ψηφίζουν αρνητικά, τιμωρούν με την ψήφο τους, δεν επιβραβεύουν.

Μπορείς να τον δεις ανθρωπολογικά, ότι ο άνθρωπος δεν αντιλαμβάνεται στην καθημερινότητα είτε δεν εκτιμά τις μικρές σταδιακές αλλαγές γονιδιακά αλλά μόνο στις μεγάλες απειλές ή τις αντιθέσεις μαύρο άσπρο.
Μπορείς να το δεις σαν επαλήθευση της αναρχικής θεωρίας της σχεδόν φυσικής αντίθεσης με την εξουσία, τον περιορισμό, την τεχνητή ιεραρχία, την καταπίεση της ελευθερίας κίνησης και επιλογών.

Ακόμη και το ότι οι ηγέτες που ανεβαίνουν σαν ελευθερωτές συχνά κατεβαίνουν ως προδότες, δείχνει την κυριαρχία του αρνητικού διεκδικητισμού: δεν ανέβηκες γιατί είσαι καλός αλλά γιατί είσαι μια λύση απέναντι στην εξουσία του προηγούμενου. Και θα κατέβεις αν και έκανες πολλά καλά γιατί είσαι και εσύ μισητό σύμβολο εξουσίας (είτε επειδή είσαι πραγματικά ειτε γιατί η αντιπολίτευση μας έπεισε γι αυτό).

Η Δούρου δεν έπεσε γιατί έκαψε το Μάτι. Όλοι ξέρουν ότι δεν τόκανε. Αλλά ενσάρκωσε συγκυριακά το μίσος-στόχο όλων των αντιθέσεων με την εξουσία: μικροαστικών και εργατικών, των φτωχών και των πλουσίων...

Ο Τσίπρας δεν έπεσε γιατί πρόδωσε την Μακεδονία. Έπεσε γιατί λατρεύτηκε σαν αντιμνημονιακός Μεσσίας που όμως ηττήθηκε και μετά εφάρμοσε μνημόνια ενσαρκώνοντας πάνω του το μίσος στόχο της ανάλγητης εξουσίας - έστω και αυτής που λέει "θα τα κάνω όλα αλλά σε βάθος χρόνου". Οι μικροβελτιώσεις δεν γίνονται αντιληπτές όπως είπαμε παραπάνω.

Είναι υγιής ο αρνητικός διεκδικητισμός και οι εξεγέρσεις ή τα τέρατα που παράγει; 

Όχι, ούτε υγιής είναι ούτε αρρωστημένος - είναι απλά ανθρώπινο χαρακτηριστικό.

Που εξηγεί γιατί οι άνθρωποι χάνουν τον έλεγχο στις εξεγέρσεις τους, στις κοινωνίες τους, στα κόμματά τους. Γιατί η άμεση δημοκρατία ισχύει για σύντομα διαστήματα και την ακολουθεί η αδιαφορία (που υλοποιείται στην ανάθεση). Γιατί οι άνθρωποι χάνουν το ενδιαφέρον τους και δεν συμμετέχουν ακόμη και στο πιο ενδιαφέρον κίνημα ή στις πράξεις των ηγετών που οι ίδιοι ανέδιεξαν. Γιατί εγκαταλείπουν τις συλλογικότητες αμέσως μετά την ακμή τους. Γιατί και τα πολιτιστικά κινήματα ακμάζουν και αμέσως μετά παρακμάζουν.Είναι "νόμος" αυτό όπως φαίνεται.
Μιλούν γι αυτόν τον νόμο οι αρχαίοι φιλόσοφοι της Δύσης και οι σοφοί της Ανατολής. Μιλούν για την κατάλληλη στιγμή που την αρπάζεις, το κύμα που καβαλάς να σε πάει παρακάτω γνωρίζοντας ότι κι αυτό θα περάσει καλό ή κακό. Και μετά θα πρέπει να περιμένεις το επόμενο.

Οι καλοί πολιτικοί νοιώθουν το κύμα και το καβαλάνε. Οι ακόμη πιο καλοί πολιτικοί ξέρουν και τι να κάνουν μετά. Ανάμεσα στα κύματα. Την περίοδο της "παρακμής" - που δεν αφορά το περιεχόμενο του προτάγματος αλλά την μορφή. Τότε εκείνοι αλλάζουν την μορφή και συνδέονται με το επόμενο κύμα οργανικά. Οι κακοί πολιτικοί αποστεώνονται, γίνονται δογματικοί. Κι έτσι έχουμε ήδη δογματικό μαρξισμό, δογματικό φιλελευθερισμό, δογματικό αναρχισμό. Τροτσκιστές που ζητούν πάντοτε "γενική απεργία" ακόμη και όταν είναι φανερό ότι οι εργαζόμενοι δεν ενδιαφέρονται καν για κάτι τέτοιο. Σε παράλληλα σύμπαντα φιλοσοφίες ζωής γίνονται άκαμπτα δόγματα, εθελοντές ιερουργοί κοινοτήτων αλληλεγγύης γίνονται χρυσοαμειβόμενοι υπάλληλοι αυταρχικών θρησκειών ΑΕ, ζωντανές παραδόσεις γίνονται μιμήσεις χωρίς περιεχόμενο, κύμβαλα αλαλάζοντα. Κι αυτό είναι αναμενόμενο γιατί διατηρούνται οι μορφές ενώ το πρόταγμα έχει μετακομίσει αλλού χωρίς να γίνει αντιληπτό.

Οι αναγκαστικοί κύκλοι ακμής και παρακμής δεν έχουν προφανώς μοναδική αιτία τον αρνητικό διεκδικητισμό και τις κορυφώσεις του. Υπάρχουν και οι κυκλικές κρίσεις του καπιταλισμού με όλες τις παράπλευρες κρίσεις που προκαλούν, κλιματικές , προσφυγικές, πολεμικές κλπ Όμως η παρακολούθηση των κυμάτων του αρνητικού διεκδικητισμού είναι πολύτιμη για τον φιλόσοφο ή τον πολιτικό που ερευνά το επόμενο κύμα ή ακόμη και το πως πρόσκαιρα να καθυστερήσει, επεκτείνει ή αναβάλλει κάποια από αυτά.

Δεν χρειάζεται να πέφτει από τα σύννεφα πχ ο Ελ. Βενιζέλος όταν χάνει τις εκλογές αφού έχει διπλασιάσει το ελληνικό κράτος ή ο Αλ. Τσίπρας όταν έχει αποκαταστήσει την αστική και κοινωνική κανονικότητα. Ο αρνητισμός έχει μεγαλύτερη δυναμική από τον θετικισμό. Αποτελεί τον διαθέσιμο μηχανισμό ελέγχουν που διαθέτει ο άνθρωπος σε μαζικό επίπεδο. Εξαιρούνται οι μειοψηφίες. Εκεί οι νόμοι είναι άλλοι αλλά συχνά στην ιστορία γίνεται το λάθος μηχανικά να θεωρείται ότι διατηρούνται ίδιοι οι νόμοι που την διέπουν και όταν η μειοψηφία γίνει πλειοψηφία ... Δεν μπορεί πχ ο ΣΥΡΙΖΑ του 4% να είναι ίδιος με τον ΣΥΡΙΖΑ του 30%. Είναι ήδη κάτι άλλο. Αν εγκαίρως γίνει αυτό παραδεχτό και αντιστοιχηθεί με την κατάλληλη μορφή, θα είναι έτοιμος για το επόμενο κύμα.
Η δημοκρατία τέλος άνθισε στις πόλεις της αρχαίας Ελλάδας σε μικρά όμως ακροατήρια. Σε μεγάλα υποφέρει. Χάνει την αμεσότητα. Ότι και να λέμε σήμερα δεν έχουμε δημοκρατίες αλλά μορφές που την θυμίζουν.

Το επόμενο διάστημα οι αστικοί θεσμοί που αποκατέστησε η αριστερά (ειρωνεία της ελληνικής ιστορίας) αδειάζοντας από ριζοσπαστισμό και φορτώνοντας μεταρρυθμισμό, θα απειληθούν από την συμμαχία μιας δεξιάς χρεοκοπημένης που ήρθε να βρει σωτηρία και νόημα στην ακροδεξιά που ενσωμάτωσε. 

Ως εκ τούτου ο νέος αρνητικός διεκδικητισμός θα αφορά ένα αντιδεξιό μέτωπο όλων των προοδευτικών. Με συνολικό πρόταγμα την οριστική θεσμική θωράκιση της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στον φασισμό και τις ολιγαρχικές εκτροπές. 

Σε αυτή τη φάση και μπροστά στο νέο κύμα που σύντομα θα φουσκώσει με αρνητισμό απέναντι στην (ακρο)δεξιά, η ριζοσπαστική αριστερά δεν πρέπει να επιμείνει ο Νέος ΣΥΡΙΖΑ να έχει τα χαρακτηριστικά της. 
Θα αποτελέσει ένα διακριτό ρεύμα που συναινετικά θα συνεργαστεί με όσο το δυνατόν περισσότερα άλλα ρεύματα προοδευτικότητας με κοινό πρόταγμα την πολιτιστική και παιδευτική αναβάθμιση της ελληνικής κοινότητας του παγκόσμιου χωριού. Ξεκινώντας από τον εαυτό της. 
Χωρίς περιττά δράματα και αντιπαραθέσεις. 
Αλλά εξετάζοντας με προσοχή τις πράξεις της και τις παραλείψεις της από τον Ιανουάριο του 2015 έως σήμερα. Όπως έχει εξετάσει τις περιόδους του πρώτου και δεύτερου αντάρτικου. 

Γιατί για όνομα του Μαρξ, πρώτη φορά βγήκε με εκλογές κυβέρνηση η ριζοσπαστική αριστερά παγκοσμίως και έμεινε και 4,5 χρόνια χωρίς τη βοήθεια κάποιου είδους δικτατορίας της πρωτοπορίας των φωτισμένων! 
Δεν της αξίζει ένας ενδελεχής απολογισμός που θα φωτίσει πολλές πλευρές του ερωτήματος "αστικό πλαίσιο και ριζοσπαστική αριστερά";