Δευτέρα 22 Ιουνίου 2020

ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΧΩΡΙΣ ΣΥΡΙΖΑ: ΣΕ ΑΡΚΕΤΟΥΣ ΑΡΚΟΥΣΑΝ ΛΙΓΟΣΤΑ, ΣΕ ΠΟΛΛΟΥΣ ΔΕΝ ΑΡΚΟΥΣΕ ΤΙΠΟΤΑ


Του Νίκου Χατζηγιαννάκη

Κλείνει σχεδόν ένας χρόνος απ’ τις τελευταίες εκλογές και την κυβερνητική αλλαγή. Ο στόχος επιστροφής των «νόμιμων ιδιοκτητών» της χώρας επιτεύχθηκε. Το αντισυριζα δηλητήριο στέρεψε πια, συνεπώς μπορούμε να συζητήσουμε μεταξύ μας ψυχραιμότερα σε απόσταση από τα γεγονότα.
Έχουμε και λέμε λοιπόν.

Σε αρκετούς αρκούσε:

  • Η έξοδος απ’ τα μνημόνια και το νοικοκύρεμα της οικονομίας.
  • Το κομπόδεμα 37 δις για ώρα ανάγκης και φτηνό δανεισμό, χωρίς το οποίο, η κρίση του κορονοϊού θα έριχνε την Ελλάδα στην άβυσσο.
  • Η μείωση της ανεργίας από 28% στο 17%
  • Η επάνοδος στην ανάπτυξη 2% μετά μια δεκαετία
  • Η ρύθμιση του δημόσιου χρέους που εξασφάλισε ένα διάδρομο ανάσας στη χώρα για τα επόμενα χρόνια.
  • Η αύξηση κατώτατου μισθού, η επαναφορά συλλογικών συμβάσεων και η προσπάθεια προστασίας των εργαζομένων
  • Η λύση του Μακεδονικού που μας ταλάνιζε δεκαετίες, χωρίς να λογαριάζεται το κομματικό κόστος
  • Η στήριξη των αδύναμων που περιόρισε την ανθρωπιστική καταστροφή και μείωσε αισθητά το συντελεστή φτώχειας, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ.
  • Η προσπάθεια διευθέτησης των σχέσεων κράτους-εκκλησίας για αξιοποίηση της ανεκμετάλλευτης δημόσιας περιουσίας.
  • Η δημιουργία ενιαίου και βιώσιμου ασφαλιστικού συστήματος με μικροαδικίες που θα διορθώνονταν.
  • Η χρηστή και συνετή Διοίκηση χωρίς σπατάλες και υποψία σκανδάλων
  • Η ανθρωπιστική, ψύχραιμη και από μηδενική βάση διαχείριση του πρωτοφανούς προσφυγικού κύματος , κόντρα στις ακραίες, ξενοφοβικές φωνές
  • Το χτύπημα των πελατειακών σχέσεων και του ρουσφετιού
  • Η έμπρακτη υπεράσπιση Αρχών, οικουμενικών αξιών και ατομικών δικαιωμάτων
  • Η φωνή της λογικής και ειλικρίνειας, κόντρα στην υποκρισία, τη ψευτοηθική και τον πουριτανισμό
  • Η δικαιότερη μοιρασιά της πίτας
  • Η επιστροφή του χαμόγελου, της αισιοδοξίας και ηρεμίας σ’ ένα λαό που έφτασε στα όρια της εξαθλίωσης.
  • Η αδειοδότηση των τηλεοπτικών σταθμών σε μετωπική σύγκρουση με τους ολιγάρχες
  • Η απλότητα και αυθεντικότητα πολιτικών που δεν μετέτρεψαν την πολιτική σε επάγγελμα και επικοινωνιακό σόου
  • Ένας αυτόφωτος ηγέτης, χωρίς κληρονομικά δεκανίκια και μεγαλόσχημους υποστηρικτές
  • Η καθιέρωση της απλής αναλογικής για ισοτιμία της ψήφου και απόκτηση κουλτούρας συνεργασιών, ώστε να μην καταντά το κράτος τσιφλίκι και λάφυρο ανεξέλεγκτων μονοκομματικών κυβερνήσεων.
  • Μια κυβέρνηση που πολεμήθηκε αλύπητα από βολεμένους, λερωμένους, φανατικούς, ακραίους και πατριδοκάπηλους, απόδειξη πως βάδιζε στο σωστό δρόμο
  • Μια κυβέρνηση ουσίας κι όχι επικοινωνίας και προπαγάνδας που δεν ήξερε ούτε ήθελε να κρύβει λάθη και αδυναμίες.
Σε αρκετούς αρκούσαν και λιγοστά από αυτά, σε πολλούς δεν αρκούσε τίποτα. Ιδού και το παράδοξο του πράγματος. Όσοι μια ζωή ονειρεύονταν έφοδο στους ουρανούς, όσοι τα ήθελαν όλα, έκαναν αβαρίες και εκπτώσεις , εκτιμώντας τους κινδύνους, τους συσχετισμούς, τις παγίδες, τις κυκλωτικές κινήσεις, την πολεμική ατμόσφαιρα, την άνιση μάχη που δινόταν. Κι όσοι μια ζωή κατάπιναν πολλά, ξάφνου τα ζητούσαν όλα, ούτε μύγα στο σπαθί τους.

Αλήθεια, τι στο καλό ήθελαν από μια κυβέρνηση χωρίς βαρίδια και ένοχο παρελθόν, πολιορκημένη από κάθε λογής αντιπάλους; Ποτέ δεν τόλμησαν να το ξεστομίσουν φωναχτά.

Μόνο απαιτήσεις, κριτική, κραυγές, υστερία, θυμός, άρνηση, μιζέρια και τουφεκιές στον αέρα.

Πολλοί και αντιφατικοί οι πόθοι του ετερόκλητου αυτού πλήθους, ομολογημένοι και μη. Αρκετοί ήθελαν σε 4 χρόνια και με μνημόνια πάνω στο κεφάλι τους να τους γυρίσουν πίσω στην παλιά τους καλοπέραση, κι αν ήταν με δανεικά, σκασίλα τους μεγάλη.

Ήθελαν να ξαναζήσουν μέσα στις σαπουνόφουσκες που διέλυσε ο πάταγος της πτώσης τους.

Ήθελαν να μη ξεκόψουν από γνωστές κακές συνήθειες, ρουσφέτια, κομματάρχες, διαπλοκή, επέλαση στο κράτος και τα συναφή. Ξέρετε και τι άλλο ήθελαν ακόμα πιο σατανικό; Να τους βγάλουν μισοπεθαμένους από το πηγάδι και, παίρνοντας ανάσες, να τραβήξουν πίσω στις παλιές τους αγάπες. Κάπως έτσι δεν έγιναν τα πράγματα;

Δεν ήταν λίγοι κι αυτοί που, θολωμένοι από τη φτωχοποίηση που προηγήθηκε, δεν ήξεραν τι έφταιξε και τι θέλουν, απλά γαντζώθηκαν στις ντουντούκες της τηλεόρασης που έσερνε αντισύριζα χορό, δεν ήθελε και πολύ να ταυτιστούν μαζί τους.

Από κοντά και οι ασυμβίβαστοι που αποζητούσαν την τελική σύγκρουση, ν’ αποτινάξουν τα δεσμά του ευρωπαϊκού ιερατείου. Με ποια κότσια, με ποιο λαό, με ποιους συμμάχους, σε ποιο περιβάλλον, με ποιο κόστος, ψιλά γράμματα όλα αυτά. Αγνοί μου πατριώτες , θα σας κρεμούσαν ανάποδα τα στίφη των αγανακτισμένων, μόλις έπεφτε λόρδα, και σεις ακόμα θα μουντζώνατε τον εαυτό σας για το ατιμόνευτο θυμικό σας

Όσο για εκείνους που δεν πήγαν να ψηφίσουν για ένα γαμώτο, δεν έκαναν δα και καμιά παλληκαριά. Ίσα ίσα έκαναν τζάμπα «μάγκα» τον Μητσοτάκη, αυγατίζοντας το ποσοστό του από 23% σε 40%. Τον ψηφίσαν με χέρια και πόδια, μάλλον δεν το κατάλαβαν. Κάτι παραπάνω ξέρει το «σύστημα», αναπαράγοντας το εύπεπτο στερεότυπο πως «όλοι το ίδιο είναι» και «δεν αλλάζει τίποτα». Αυτοκαταργήθηκαν σαν πολίτες, ποιον να κρίνουν τώρα και με ποιο δικαίωμα;

Λέγεται πως οι Έλληνες είναι λαός συναισθηματικός που ξεχνά εύκολα και συγχωρεί. Μάλλον έτσι είναι. Μόνο που στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ φέρθηκε με ανεξήγητη αυστηρότητα και αχαριστία απέναντι σ’ αυτούς που τουλάχιστον δεν ευθύνονται για τις διαχρονικές παθογένειες του πολιτικού συστήματος, του κράτους και της κοινωνίας. Είναι ο ίδιος λαός που 40 χρόνια, χωρίς δεύτερη σκέψη, χάριζε απλόχερα τη ψήφο του σε δύο κόμματα που στο τέλος τον «φιλοδώρησαν» με μια καραμπινάτη χρεοκοπία.

Δυστυχώς το αντισύριζα κύμα συμπαρέσυρε και αθώα λαϊκά και μεσαία στρώματα με συμφέροντα αντίθετα προς την πολιτική της Δεξιάς. Οι πολίτες αυτοί θα μπορούσαν να εμπιστευτούν το ΣΥΡΙΖΑ μια δεύτερη τετραετία για να ξεδιπλώσει ανεμπόδιστα το φιλολαϊκό και εκσυγχρονιστικό του πρόγραμμα, χωρίς τη μέγγενη των μνημονίων και χωρίς να ρισκάρουν τίποτα. Δεν το έπραξαν. Δικές τους οι αποφάσεις, ολοδικές τους και οι συνέπειες.

Παρόλα αυτά, ποτέ δεν είναι αργά όλοι να το ξανασκεφτούμε.
Η ιστορία κύκλους κάνει, η ζωή δεν σταματά, κι ας την σταμπάρουν οι επιλογές μας.

Τώρα έχουμε απλωμένο τον τραχανά του «επιτελικού κράτους» των «αρίστων», μπορούμε να κρίνουμε και να συγκρίνουμε με καθαρότερο μυαλό και τα μάτια κλειστά στον εικονικό κόσμο που μας σερβίρεται.

Με οδηγό τη γνώση και αναζήτηση της αλήθειας, κόντρα στην πρωτοφανή για δημοκρατία πλύση εγκεφάλου που μας γίνεται. Και παίρνοντας γρήγορα αποφάσεις, προτού η βλάβη γίνει ανήκεστη.



*το σκίτσο είναι του Πέτρου Ζερβού από την Εφημερίδα των Συντακτών

Τρίτη 2 Ιουνίου 2020

Τα fake news καταλύουν την ελευθερία του Τύπου – χειρότερα και από την λογοκρισία




του Γιώργου Παπασπυρόπουλου
Η ιστορία γράφεται και θα γράφεται αενάως – γράφεται από τους νικητές, σβήνεται από τους εξεγερμένους...
Στην εποχή μας, εποχή κυριαρχίας του διαδικτύου στην ενημέρωση ο έλεγχος της ελευθερίας του Τύπου είναι το μεγάλο άγχος των συστημικών ελίτ. Η εξέγερση που συμβαίνει τώρα στην Αμερική, οφείλεται στο ελεύθερο διαδίκτυο και τις ψηφιακές αποδείξεις της αστυνομικής βαρβαρότητας και του ρατσιστικού φόνου του αθώου πολίτη. Χωρίς αυτά η είδηση θα ήταν “μεθυσμένος μαύρος πεθαίνει από ατύχημα στην προσπάθειά του να αποδράσει”...

Αλλά το διαδίκτυο δεν επεβλήθη σε μια μέρα. Ξεκίνησε σαν παράπλευρη ωφέλεια στρατιωτικών ερευνών και αναπτύχθηκε ανεξέλεγκτα. Το διαδίκτυο γρήγορα ξεπέρασε σε αναγνωσιμότητα τα έντυπα Μέσα και λίγο μετά και σε παρακολούθηση τα τηλεοπτικά Μέσα. Είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από τα παραδοσιακά ΜΜΕ, μια πραγματική δημοκρατική επανάσταση χάρη στην τεχνολογία. Είναι ταχύτατο, μεταδίδει γεγονότα σε πραγματικό χρόνο και απευθείας μετάδοση, είναι πολυπρισματικό, εύκολο σε διασταυρώσεις και αντιπαραθέσεις στοιχείων και σε προσωπική έρευνα εγκυρότητας της προσφερόμενης ενημέρωσης. Έτσι έχει μπει πια στην ζωή μας ως αυτονόητη δραστηριότητα: δεν λέμε πια, πχ “το διάβασα στην Καθημερινή” λέμε το είδα στο site της Καθημερινής. Ή ρωτάμε ο ένας την άλλη: “το γκούγκλισες;”

Η εγκυρότητα των τυπωμένων Μέσων άντεξε πολύ περισσότερο από εκείνη των τηλεοπτικών που μετά την μετάδοση του ιού του μπερλουσκονισμού, έγιναν αγνώριστα. Η εγκυρότητα των τυπωμένων Μέσων κατέρρευσε στον τόπο μας την εποχή της φθοράς και παρακμής της “αλλαγής” όταν οι εφημερίδες άρχισαν να γίνονται ευτελείς και κατευθυνόμενες με την εισβολή στην κοινωνική ζωή της διαφθοράς αμερικανοϊταλικού τύπου που εξέφραζαν ο Κοσκωτάς και ο Κουτσόγιωργας. Η έγκριτη Καθημερινή που διαβαζόταν για τις ειδήσεις και τις αναλύσεις και από αριστερούς, εξέπεσε τότε της εγκυρότητας και δεν ξανασυνήλθε ποτέ όσες προσπάθειες και αν έγιναν. Σήμερα βρίσκεται στα έγκατα του μισοβυθισμένου Noor One και αναπνέει με καλάμι...

Ο αυριανισμός από την άλλη πλευρά ήταν η κεντρική πολιτιστική έκφραση της παρακμής των “σοσιαλιστικών” ιδεών του κυρίαρχου τότε ΠΑΣΟΚ που έμπαζε νερά από παντού ως φορέας του βλαχομπαρόκ εκσυγχρονισμού της ευμάρειας και κατανάλωσης με δανεικά και όχι παραγωγή.

Η εμφάνιση του διαδικτύου έφερε αίφνης έναν αέρα ελευθερίας στην καταρρακωμένη ενημέρωση. Ακολούθησαν μερικά χρόνια προετοιμασίας όπου το διαδίκτυο φόρτωνε data πληροφοριών σε όλα τα επίπεδα, από αρχεία ηλεκτρονικών δημοσιεύσεων που πλέον χρησιμοποιούσαν οι πάντες από εφημερίδες έως ερευνητικά ιδρύματα, αστυνομικές υπηρεσίες, κυβερνήσεις, πανεπιστήμια, θρησκευτικά δόγματα, γεωγραφικοί οργανισμοί και κάθε είδους συλλογικότητες και κινήματα, έως δημοσιεύσεις των πρώτων ερασιτεχνών της δημοσιογραφίας με την εμφάνις των προσωπικών blogs. Και από ένα σημείο και μετά, έφτασε στο σημείο όπου κάθε χρήστης του διαδικτύου συνειδητοποιεί ότι ,μπορεί να βρει εκεί οτιδήποτε ψάχνει.

Εκεί δημιουργείται και το έλλειμμα στον έλεγχο της πληροφόρησης από τα μονοπωλιακά ιδιωτικά συγκροτήματα του Τύπου με τις θηριώδεις επενδύσεις στην ασφυξία της ενημέρωσης. 

Πως να ελέγξεις την πραγματικότητα με βάση τις δικές σου προτεραιότητες και το κατάλληλα επιλεγμένο περιεχόμενο όταν άλλες διαθέσιμες πηγές και κανάλια ανεξάρτητης πληροφόρησης θα σε διαψεύσουν; Πως να προστατέψεις το status του μεγαλοδημοσιογράφου σου, εκπροσώπου του εικονικού σου κόσμου όταν ένας νεαρός ή μια μαθήτρια με ταλέντο μπορούν να δημοσιοποιήσουν απευθείας στο κοινό την τεκμηριωμένη άποψή τους και να τρολάρουν τον “μεγάλο”;
Για ένα διάστημα, τα έντυπα μέσα προσπάθησαν σπασμωδικά με τα διαδικτυακά τους site να δεσμεύσουν την εγκυρότητα της πληροφόρησης στην πλευρά τους αλλά βρήκαν γρήγορα τόσο ισχυρή αμφισβήτηση από τα blogs που συχνά λειτουργούσαν άνεργοι πρώην δημοσιογράφοι τους, που απέτυχαν στην προσπάθειά τους. Έτσι προσκολλήθηκαν υποχρεωτικά στην μοναδική τους ελπίδα: ένα συντριπτικά μεγάλο και πυκνό δίκτυο από site, τηλεοπτικά κανάλια και έντυπα συνδεδεμένα με κοινή ιδιοκτησία που να δημιουργούν μια καταιγίδα από αναδημοσιεύσεις της ίδιας πληροφορίας και να σκεπάζουν τον ουρανό όπως τα βέλη των Περσών στην μάχη των Θερμοπυλών. Το σκοτάδι στην πληροφόρηση έρχεται πιο εύκολα με την υπερπροσφορά του ιδίου προϊόντος. Και με την πιεστική λογική της διαφήμισης – “λέγε, λέγε στο τέλος κάτι θα μείνει”. Κοινώς πλύση εγκεφάλου με την επανάληψη της ίδιας πληροφορίας σε όποια πηγή κι αν κοιτάξει κανείς...

Οι εκστρατείες και συχνά εικονικές μάχες των ομίλων για την ιδιοκτησία πολλών μέσων ταυτόχρονα αυτό το νόημα είχαν. Γιατί η διαπλοκή πολιτικής και δημοσιογραφίας στην εποχή της πληροφορίας για τον έλεγχό της, έχει τεκμηριωμένα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο έλεγχος της ελευθερίας του Τύπου είναι το άλφα και το ωμέγα του ελέγχου της κοινωνίας και βέβαια του ελέγχου των αποτελεσμάτων των εκλογών. Και χρειάζονται οι οικονομικές ελίτ τα Μέσα, όλα όμως τα Μέσα, μικρά και μεγάλα, αποτυχημένα και υποσχόμενα, για να εκλέγουν την κυβέρνηση “της καρδιάς τους” ή να περνούν εύκολα οι νόμοι που έχουν ανάγκη για την αναπαραγωγή της κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητάς τους.

Φτάνουμε στο τελευταίο στάδιο αυτής της διελκυστίνδας. Βλέπετε η υπερπροσφορά της είδησης από κάθε δυνατή πηγή δεν αρκεί για τον έλεγχο της πληροφόρησης – είναι μόνο η μια πλευρά του ελέγχου. Ή άλλη είναι το περιεχόμενο αυτής της συντονισμένης υπερπροσφοράς.

Τι να την κάνεις την υπερπροσφορά αν η πραγματικότητα διαμαρτύρεται...


Η άλλη λοιπόν πλευρά του ελέγχου είναι ο έλεγχος της ίδιας της πραγματικότητας που μεταφέρει η είδηση. Η αλλαγή της, το φτιασίδωμά της, η διαστροφή της. Το πέρασμά της από την κλίνη του Προκρούστη. Όχι μόνο για να λογοκριθεί, όπως γινόταν παλιότερα. Δεν αρκεί πια να μην ειπωθεί η αλήθεια. Πρέπει η αλήθεια να αλλάξει! Να γίνει απόλυτη και αδιαπέραστη η άλλη αλήθεια, η δική τους. Ο γκαιμπελισμός να γίνει απόλυτος άρχων στην παραγωγή ειδήσεων αλλά και πληροφορίας – ακόμη και για το παρελθόν, την ιστορία. Κανείς και καμία να μην αμφιβάλλουν για ότι λένε τα ΜΜΕ για το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον. Κι εδώ έρχεται το γενικευμένο fake, όχι το fake σαν στιγμή αλλά σαν αιωνιότητα
Το fake σαν η απόλυτη αλήθεια, το fake σαν η επίσημη ιστορία, η επίσημη ειδησεογραφία, σαν η πολιτικά ορθή καθημερινότητα που ζούμε.

Τα fake news κάποτε ήταν φήμες που αύξαναν την κυκλοφορία λαϊκών εντύπων, κυρίως κουτσομπολιά με μεγάλη δόση υπερβολής ή φαντασίας. Οι “πιπεράτες” ειδήσεις. Η πληροφόρηση από επίσημα χείλη είχε κύρος, τα πραγματικά γεγονότα, οι ειδήσεις στα σοβαρά έντυπα υπογράφονταν είτε από τον εκδότη είτε από δημοσιογράφο διάσημο και γνωστό για την εγκυρότητά του, και εντελώς σπάνια ήταν fake. 
Η δημοσιογραφία ανέβαινε με την εγκυρότητα και κατακρημνιζόταν με το fake. 
Ο δημοσιογράφος έχανε τη θέση του και το έντυπο την κυκλοφορία του.

Σήμερα η κατάσταση είναι αντεστραμμένη: ο δημοσιογράφος χάνει τη θέση του όταν κάνει τη δουλειά του.
Όταν δεν αλλοιώνει την είδηση, όταν δεν έχει επιδόσεις στη διασπορά fake news, ή στην επινόηση fake ειδήσεων που αποσκοπούν στην δολοφονία χαρακτήρα του αντιπάλου. Γιατί τότε δεν τον χρειάζονται. Την κυκλοφορία των εντύπων ανεβάζει ο λαϊκισμός, ο εθνολαϊκισμός, οι φήμες και η παραποιημένες ειδήσεις. Καμία εγκυρότητα δεν χρειάζεται. Το σοβαρό κοινό θα ψάξει στο διαδίκτυο την αλήθεια. Τις εφημερίδες και τα κανάλια των ομίλων παρακολουθεί πλέον ένα άλλο κοινό. Το εθισμένο στην “διασκέδαση μέχρι θανάτου”. 
Το κοινό που κοιμάται χωρίς αντίσταση τον ύπνο της ανάθεσης, τα συναισθήματα του φθόνου, που διψά για κουτσομπολιό και στοχοποίηση του “άλλου”, ειδικά του παραταξιακού αντιπάλου ή του “ξένου”, ότι και αν σημαίνει αυτό. 
Αυτό το κοινό μόνο, ελέγχεται από την παραπληροφόρηση. Είναι κυρίως μεγάλης ηλικίας και στατιστικά αντιστοιχεί αρκετά με το προφίλ των ψηφοφόρων της ΝΔ και του ΚΙΝΑΛ. Πρόκειται για όλους και όλες αυτές που δεν αναζητούν πληροφόρηση αλλά “χαζεύουν τηλεόραση” – γιατί εφημερίδες δεν αγοράζει σχεδόν κανείς πλέον...

Ο έλεγχος της διαφήμισης από την πολυιδιοκτησία μέσων, είναι ο άλλος άξονας της επικράτησης της παραπληροφόρησης. Μοιράζεται “φιλικά” και αποκλειστικά ανάμεσα σε πέντε ομίλους. Σπάνια ένας όμιλος θα τα βάλει με έναν άλλο της ίδιας πολιτικής απόχρωσης – κι αν αυτό συμβεί θα είναι για λίγο και για δευτερεύοντα θέματα επιρροής όπως στο επαγγελαμτικό ποδόσφαιρο, άλλο προνομιακό κλάδο ελέγχου του πληθυσμού.

Ο έλεγχος της ενημέρωσης λοιπόν δεν γίνεται πια με την επίκληση της εγκυρότητας στην απόδοση της πραγματικότητας αλλά με την επιτυχή “αλλαγή της πραγματικότητας”. Τα fake news είναι μια τραγική ανάγκη ενός συστήματος που κρύβεται και κρύβει τις πομπές του. Ενός συστήματος χρεοκοπημένου από την εποχή των μνημονίων στην συνείδηση του πολίτη, όταν αποκαλύφθηκε πέραν πάσης αμφιβολίας ο ρόλος των συστημικών ΜΜΕ στην επιβολή των καταστροφικών πολιτικών των πολιτικών της χρεοκοπίας αλλά και η ανάμειξή τους στις πολιτικές και τα οικονομικά σκάνδαλα που έφεραν την χρεοκοπία. Πλέον το γενικό κοινό, μόνο αν πιστέψει ότι η είδηση είναι “πραγματική” θα την υιοθετήσει. Και όχι επειδή την μεταδίδει ο Χατζηνικολάου ή η Ακριβοπούλου (που “είναι” της ΝΔ ή του ΣΥΡΙΖΑ) αλλά μόνο και επειδή την αναπαράγει όλο το πυκνό πλέγμα των fake news και δεν βλέπει πουθενά μια αμφισβήτηση.

Ο έλεγχος της αμφισβήτησης του μονοπωλίου


Για να ελεγχθεί η πληροφόρηση δεν μπορούν να υπάρχουν ισχυρές ελεύθερες φωνές
Αυτές πρέπει να εξοντωθούν. 
Η πυκνότητα του πλέγματος πρέπει να είναι σχεδόν αδιαπέραστη για να γίνει πιστευτό ένα fake news όσο εμπνευσμένο και αν είναι. 
Έτσι η στέρηση των εσόδων από διαφήμιση σε αντίπαλες εφημερίδες με καλή κυκλοφορία είναι το μέσον που χρησιμοποιεί η διαπλοκή της ΝΔ για να μπαλώσει τις τρύπες στην προπαγάνδα της. Για να μην ανακόπτεται η ταχύτητα διάδοσης των fake news της. 
Δεν το κάνει από εμπάθεια για τον μικρό ανεξάρτητο εκδότη, δεν είναι ότι έχει προσωπικά μαζί του κάποιο στέλεχος της κυβέρνησης. Απλά, έτσι λειτουργεί το σύστημα – χωρίς αμφισβητήσεις να διατρέχουν το ακόμη ελεύθερο διαδίκτυο. Χωρίς πολλές φωνές να αντιδρούν. Κι αν σε πείσμα των ομίλων επιβιώσουν μερικές φωνλες, η προπαγάνδα τις επιτίθεται με στόχο την δολοφονία χαρακτήρα για να τις καταστήσει γραφικές ή έστω ύποπτα επαρκείς – ο Πολάκης που καπνίζει, ο Βαξεβάνης που είναι αυριανιστής, ο Παπαδημούλης που επενδύει, η Αχτσιόγλου που φοράει μίνι...

Παρακολουθήσαμε τον τελευταίο καιρό με προσοχή πόσο συστηματικά επίμονος είναι ο μηχανισμός των fake. Πόσο πληθωρικός στις αναδημοσιεύσεις και προγραμματισμένος σε διάρκεια. Παρακολουθήσαμε τα κείμενα δολοφονίας χαρακτήρων να είναι πανομοιότυπα σε πολύ διαφορετικά κατά τα άλλα, έντυπα και sites. Είδαμε το κοινό κέντρο διανομής και τους ρολίστες σε κάθε “δολοφονία”. Τα επιλεγμένα στελέχη απ΄όπου ξεκινούν τα fake και πως διαδίδονται στην αλυσίδα του μηχανισμού αναπαραγωγής. Μπήκαμε στην θέση των δημόσια προπηλακισμένων και νοιώσαμε την δικτατορία της πληροφόρησης και το παγερό άγγιγμα της δολοφονίας χαρακτήρα. Το καθημερινό bullying από εντεταλμένους δημοσιογράφους κλητήρες.

Η κατάλυση της ελευθερίας του Τύπου έχει συντελεσθεί από την Δεξιά των Fake. Όχι τώρα αλλά από την εποχή των νέων αδειών στους καναλάρχες όπου οι όμιλοι άλλαξαν πολιτική και αποφάσισαν να αρχίσουν να πληρώνουν και για τις άδειες αφού μπορούσαν πια να νομιμοποιήσουν την παραπληροφόρηση. Η κυριαρχία τους βέβαια βρίσκεται σε διαρκή αμφισβήτηση και οι ίδιοι σε διαρκή αγωνία όσο υπάρχει το ελεύθερο διαδίκτυο. 
Γι αυτό και συνεχίζουν καθημερινά να διώκουν απολύουν δημοσιογράφους που λένε κάτι διαφορετικό ή να πνίγουν Μέσα στερώντας τους τα διαφημιστικά έσοδα.
Και θα αντέξουν μέχρι οι νησίδες ελευθερίας να μπορέσουν να αξιοποιήσουν το διαδίκτυο με τρόπο ώστε να καθαρίσουν μεγάλοι διάδρομοι προς την αλήθεια. Και σε αυτό χρειάζεται η ενσυναίσθηση των προοδευτικών εργατών του Τύπου, επαγγελματιών ή μη: να μην ακολουθήσουν τον πειρασμό της ευκολίας του “οφθαλμόν αντί οφθαλμού” δλδ “fake αντί fake”. Να μην γίνουν αριστεροί αυριανιστές γιατί ο σκοπός δεν αγιάζει τα Μέσα. Να μην παρασυρθούν από άσπονδους φίλους παλαιοπασοκικής νοοτροπίας.

Τα Μέσα της αριστεράς πρέπει να γίνουν και να μείνουν συνεταιριστικά, ανοιχτά, έγκυρα, μη κομματικά. Να στηρίζουν την αλλαγή όταν συμβαίνει αλλά και να ελέγχουν την εξουσία, μικρή μεγάλη, δεξιά ή αριστερή, όπως δεν έκαναν πάντα με επιτυχία στην τετραετή διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Να υπερβούν την γοητεία του εντυπωσιασμού και να ελέγχουν τεκμηριωμένα την εξουσία, την ίδια την αντιπολίτευση, τα στελέχη τους αλλά και τις συλλογικές πρακτικές κοινωνικών ομάδων και συντεχνιών επαγγελματικού ή τοπικιστικού χαρακτήρα με εξίσου αντικειμενικό τρόπο.

Η ελευθερία του Τύπου περνά μέσα από την στοχευμένη καταπολέμηση των fake news. 

Η κοινωνία του θεάματος έχει ναρκώσει αρκετό μεγάλο μέρος του κοινού και πολλούς πολίτες εξαντλημένους από τις απανωτές οικονομικές κρίσεις. 

Έχει εξαγοράσει και διορίσει στην υπηρεσία της μεγάλο μέρος των δημοσιογράφων και έχει διαφθείρει πολλούς πολιτικούς, όχι μόνο της δεξιάς παράταξης. 

Όλο αυτό το πλέγμα της μηντιακής δικτατορίας στηρίζεται στην αποσιώπηση της αλήθειας, στην παραπληροφόρηση, στην απειλή δολοφονίας χαρακτήρα ή οικονομικής δολοφονίας, και σκεπάζεται από ένα γενικευμένο fake στην οικονομία, την παιδεία, το εθνικό ζήτημα και στον πολιτισμό. 

Μπορεί να αφαιρεθεί το κάλυμμα των fake news πάνω από την ζέουσα πραγματικότητα; Ιδού πεδίον δόξης λαμπρό για την κοινωνική προοδευτική συμμαχία.


Ανεμογεννήτριες στον Ασπροπόταμο...


Η σιωπή των "αμνών"
ή η εκκωφαντική σιωπή βουλευτών, αυτοδιοικητικών, περιφερειακών συμβούλων κά!
του Βασίλη Παππά
Επιτέλους η ανάπτυξη έρχεται στον Ασπροπόταμο. Εκεί που βρίσκονται δάση, εκεί που πηγάζουν ποτάμια, εκεί που υπάρχουν «απάτητες» κορφές, εκεί που οι μάστορες ένωσαν με τα τοξωτά γεφύρια τις κοίτες των χειμάρρων, εκεί που η πέτρα σμιλεύτηκε με το καλέμι του πρωτομάστορα, εκεί που τα αιωνόβια πλατάνια στέκουν αγέρωχα, εκεί που ο παππούς συναντά τον εγγονό στην αρχέγονη γη, εκεί που τα αρχοντικά του παρελθόντος αφήνουν ακόμη το αποτύπωμά τους στις νέες γενιές, εκεί έρχεται η «ανάπτυξη»!
 Οι αμνήμονες «άρχοντες» του τόπου πιστεύουν ότι με τη λήθη θα ξεχαστούν οι υπογραφές τους? Ας τους θυμίσουμε λοιπόν τι υπέγραφαν στο παρελθόν σταχυολογώντας από κείμενα της Περιφέρειας, των Δήμων Μετεώρων, Πύλης, Τρικάλων,  του ΚΕΝΑΚΑΠ.
Ειδικοί στόχοι του προγράμματος LEADER (Ι): «είναι  η ενίσχυση του
εναλλακτικού τουρισμού. Αυτός ο στόχος επιτεύχθηκε με τη σύνδεση των Μετεώρων και του ορεινού όγκου του Ασπροποτάμου με τον άξονα Πύλης- Περτουλίου, δημιουργώντας έτσι το τετράπολο Μετέωρα –Ασπροπόταμος- Περτούλι- Πύλη».

Ανεμογεννήτριες λοιπόν στην Πολυθέα (Ασπροποτάμου), στην Τριανή (Ασπροποτάμου), στο Δίκορφο (Ασπροποτάμου), στη Τραμπάλα (Καστανιάς), στη Νεράϊδα (Καλαμπάκας).
Και συνεχίζει το LEADER (I): «Η αξιοποίηση της τοπικής γεωργικής και δασικής παραγωγής, …στόχος σημαντικός γιατί θα ενισχύονταν μονάδες που θα διαφοροποιούσαν το κατεστημένο παραγωγικό μοντέλο της περιοχής αξιοποιώντας με νέο ≪έξυπνο≫  τρόπο τους τοπικούς πόρους». 
Αλήθεια αυτοί είναι οι «έξυπνοι» τρόποι που υπέγραψαν οι τότε παράγοντες που τώρα ξέχασαν την υπογραφή τους?


Ειδικοί στόχοι του LEADER (II): «Η αξιοποίηση της τοπικής γεωργικής και δασικής παραγωγής, μέσω της ενίσχυσης των βιοτεχνικών και μεταποιητικών μονάδων, που απέβλεπε:
  • Στην αξιοποίηση της τοπικής παραγωγής με νέους τρόπους
  • Στην παραγωγή ποιοτικών τοπικών παραδοσιακών προϊόντων …
  • Στη διατήρηση της τοπικής πολιτιστικής κληρονομιάς και η βελτίωση του περιβάλλοντος και του περιβάλλοντος χώρου με κύριες κατευθύνσεις: Την αποκατάσταση και αξιοποίηση του τοπίου περιοχών <<ιδιαίτερουφυσικού κάλλους>>. Την αποκατάσταση και συντήρηση των μνημείων της πολιτιστικής κληρονομιάς».


Με τις γιγάντιες ανεμογεννήτριες θα γίνουν όλα αυτά? Στην Τριγία (Ασπροποτάμου), στον Κέδρο (Ασπροποτάμου) , στο Χιόλι (Καστανιάς), στο Κοκόσι (Καστανιάς), στον Καλόγηρο (Καλαμπάκας), στη Μεγάλη Καψάλα (Ασπροποτάμου), στον Καλτσά (Κλεινοβού)?


Και έπεται συνέχεια. Κοινοτική πρωτοβουλία LEADER plus. Δύο οι γενικοί αναπτυξιακοί στόχοι του προγράμματος: «1) Την ολοκληρωμένη, υψηλής ποιότητας, αειφόρο ανάπτυξη της υπαίθρου μέσω, πιλοτικών εφαρμογών. 2) Την ενίσχυση της προσπάθειας για άρση της απομόνωσης των περιοχών σε όλα τα επίπεδα της οικονομικής και κοινωνικής ζωής».

Αυτοί οι στόχοι υπάρχει περίπτωση να υλοποιηθούν με την καταστροφή των δασών και τη διάνοιξη τεράστιων δρόμων για να περάσουν τα οικοδομικά μηχανήματα σε υψόμετρο 1500 μέτρων, την αποψίλωση και αποσάθρωση των εδαφών με τις χιλιάδες κυβικών μπετόν, που θα «φυτευτούν» για τις βάσεις των ανεμογεννητριών, με τις τομές ως σαλίγκαρου των πλαγιών για να καλυφθούν οι μεγάλες κλίσεις στις πλαγιές και  την κυριολεκτική ισοπέδωση των κορυφογραμμών?

Οι  11 νέες ξενοδοχειακές  μονάδες, 102 δωματίων - 222 κλινών, καθώς και οι παλαιότερες 13, δυναμικότητας 125 δωματίων και 337 κλινών τι θα προσφέρουν στον φυσιολάτρη επισκέπτη της περιοχής? Το θρόισμα των πτερυγίων των ανεμογεννητριών ή το θρόισμα των ελάτων και το κελάρυσμα  του Ασπροπόταμου? Και φέρελπι νέε πολιτευτή με αρχοντικό στην περιοχή, στέλεχος του κυβερνώντος κόμματος αλήθεια πως θα διαφημίζεις το αρχοντικό του παππού σου?  

Τον Μπάτη (Κλεινοβού-Αιθήκων), τις Αλατιάρες (Πύλης), την Τσούμα (Αιθήκων-Κλεινοβού), το Ξεροβούνι (Πύλης), το Αυγό (Πινδέων-Αιθήκων), τη Σίφυλα (Αιθήκων) κά, κά….


Εκεί βέβαια που οι υπογράφοντες «ξέχασαν» είναι οι Δημοτικοί άρχοντες (πρώην και νυν) Τρικάλων – Μετεώρων - Πύλης, οι Πρόεδροι και Διευθυντές Τραπεζών, οι Πρόεδροι Συνεταιρισμών, οι Διευθυντές γεωργικών και δασικών δομών, το Επιμελητήριο Τρικάλων, το Εργατικό Κέντρο Καλαμπάκας κά. οι οποίοι ενέκριναν τους στρατηγικούς στόχους του ΚΕΝ.Α.ΚΑΠ. Α.Ε. μεταξύ των οποίων βλ. ΜΕΤΡΟ 1.4, αποσκοπούν : «στην αναβάθμιση των φυσικών οικοσυστημάτων και των περιοχών οικολογικού ενδιαφέροντος (δάση, περιοχές φυσικού κάλλους, τοπία, δρυμοί κλπ) στα πλαίσια ορθολογικής διαχείρισής τους, με βάση τις αρχές της αειφορικής ανάπτυξης, …,  με προτεραιότητα αυτών που ήταν ενταγμένα στο δίκτυο NATURA 2000, και γενικότερα των περιοχών οι οποίες λόγω οικολογικού ενδιαφέροντος (π.χ. δρυμοί, φαράγγια) απαιτούσαν την εφαρμογή ειδικών παρεμβάσεων προστασίας και διαχείρισης».

Στην Τσούμα (Αιθήκων-Κλεινοβού), στο Κόκκινο (Καστανιάς-Μαλακασίου),  στον Κυνηγό (Ασπροποτάμου-Καστανιάς), στου Θανασάκη (Καλαμπάκας) , στη Πέτρα – Μέλισσα (Μαλακασίου-Καλαμπάκας), …

 Αλήθεια η σιωπή των αρχόντων για τις δεκάδες ανεμογεννήτριες που θα ισοπεδώσουν την ορεινή Πίνδου (με ποιο δικαίωμα νυν, αλλά και πρώην, ακούς κύριε Σταθάκη?) σε τι συνίσταται? Είναι τσιφλίκι τους η πατρώα γη για να την παραδώσουν σε κάθε «επενδυτή» για είκοσι χρόνια, ώστε να χαριεντίζεται μετά καλλιπύγων καλλονών στη Μύκονο? (βλέπε energa)? 

 Εμείς θέλουμε να περπατάμε και να βλέπουμε καστανιές και όχι στύλους, να βλέπουμε γυπαετούς και όχι πτερύγια, να ακούμε το λύκο και όχι τους «λύκους» του κέρδους στις μπετονιέρες, να περπατούμε σε μονοπάτια, να ακούμε τον Ασπροπόταμο. 

Διότι όπως μου διηγήθηκαν και ντόπιοι της περιοχής (μέτοικος γαρ), όταν θυμώνει ο Ασπροπόταμος  συμπαρασύρει τα πάντα στο διάβα του!  

Σημ. Για το ενεργειακό αποτύπωμα – κέρδος θα υπάρξει λεπτομερής αναφορά. Οι ηθελημένα αγράμματοι ας γνωρίζουν – πιθανόν να το γνωρίζουν αλλά το αποσιωπούν – αυτό που γνωρίζει ένας δευτεροετής φοιτητής μηχανολόγος  ηλεκτρολόγος. Για τη σταθερότητα ενός δικτύου παραγωγής και διανομής ηλεκτρικού ρεύματος το 30 % της ενέργειας χρειάζεται να παράγεται από θερμικά εργοστάσια. Έχει σχέση με την αποταμίευση της παραγόμενης ενέργειας και τους νόμους της θερμοδυναμικής.    Αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση. 


Βασίλης Παππάς  - εκπαιδευτικός (φυσικός)