Κυριακή 1 Μαΐου 2005

Μήνυμα αριστερής ανάστασης

Υπό Αστερίου αριστερομονάχου Γιάφκας

Στον σημερινό κόσμο μας, η αντίφαση ανάμεσα στην επίγνωση του λάθους και στην αδυναμία παρέμβασης είναι το Μεγάλο Ζήτημα.

Η νεολαία δεν είναι παθητική – οι μεγαλύτεροι πάντα αυτό λένε – ή αδιάφορη, υποφέρει όμως από τη σύγχυση στο κέντρο της οποίας μεγάλωσε άλλωστε.

Μέσα στο θέαμα που βαφτίζει τα ψέματα αλήθειες, ξαναγράφει την ιστορία και σπρώχνει με όλα τα μέσα να καθορίσει και το παρόν μας.

Μέσα σε μιαν αριστερά που τρώει από τα έτοιμα, ένα κέντρο που κατάκλεψε το πλούτο της χώρας και μοίρασε τα ΚΠΣ στα δικά του παιδιά.

Μια δεξιά που δεν μπορεί να κάνει τη δουλειά άλλων, παρά τους πειρασμούς, αφού η φύση της είναι αγορά και διαχείρισή της.

Ενός καταναλωτισμού που φέρνει μαζί με τον αμερικανισμό η γενιά Πασοκ.

Τι φταίνε οι νέοι που τίποτα υγιές δεν βρίσκουν μπροστά τους;

Υποτάσονται, αποστασιοποιούνται, εθνικίζονται, Χριστοδουλίζονται, ψάχνουν κάπου να εμπνευστούν – όχι πάντως στα λεφτά, αυτά είναι πρόβλημα και κόμπλεξ των γονιών τους που νομίζουν ότι με ένα κάμπριο όλα θα πάνε καλά στο σπίτι!

Αν λοιπόν θέλεις , ω αριστερέ αδελφέ, να παρέμβεις στη νεολαία, μην τη θεωρείς ανεγκέφαλη και μην απωθείς τις ευθύνες της Πασοκογενιάς.

Σαν αριστερά δεν μπορείς να αφομοιώνεσαι στο «αντιπολιτευτικό» ρεύμα Πασοκ ούτε να δικαιώνεις στο παραμικρό τους προηγούμενους ακόμα κι αν οι τωρινοί χρειάζονται γροθιές.

Μπορείς να πεις με παρρησία ότι εκείνοι δεν υπήρξαν ποτέ σοσιαλιστές μετά τη γενιά Γεννηματά, Μελίνας κλπ.

Φάγανε από τα έτοιμα της Αριστεράς, φάγανε από τα έτοιμα της Ε.Ε., γενικώς φάγανε και ήπιανε, γέμισαν την Ελλάδα βίλες και spa , έστειλαν στρατό σε ξένες χώρες, αγόρασαν F-16, ήσαν πρόθυμοι και υποτακτικοί αρκεί ο λογαριασμός τους να ήταν παχυλός.

Φόρτωσαν τη χώρα με απίστευτα χρέη λόγω μεγαλοϊδεατισμού και μίζας 2004 και τώρα αντί να τους καταπιεί η σκόνη, επανέρχονται μ΄ έναν αφελή μπροστά να θέσουν ξανά υποψηφιότητα για το φαγοπότι.

Ήμαρτον!

Όλοι χάρηκαν που έπεσε η συμμορία, όχι γιατί οι άλλοι είναι καλύτεροι αλλά γιατί ήταν προκλητικό να κυβερνά ο χθεσινός κλέφτης, το ίδιο ακριβώς πρόσωπο, το βράδυ Συγγρού το πρωί Μαξίμου.

Στο μεταξύ η Αριστερά έχει λαλήσει από το θυμό και την ανυπομονησία, διασπάται πυρηνικά, τσακώνεται με τον εαυτό της, τραβάει τα μαλλιά της και βγάζει τα μάτια της.

Νοιώθει, και δίκαια, αδικημένη, εκμεταλλευμένη, βλέπει λάθη που επέτρεψαν κι από την πλευρά της να γίνουν όλα αυτά και αντιδρά με θυμό! Αυτό είναι και το πρόβλημά της.

Οφείλει να αντιδράσει θετικά.

Ο θυμός είναι γι αυτούς που περιμένουν καθοδήγηση όχι γι αυτόν που αξιώνει να οδηγήσει.

Η ασθένεια της Αριστεράς είναι η ασθένεια όλης της κοινωνίας που νοιώθει προδομένη και δεν μπορεί να σκεφτεί καθαρά και να αντιδράσει, αφού την πρόδωσε το προοδευτικό στρατόπεδο κι αυτό το σοκ είναι πολύ δύσκολο να το ξεπεράσει, ειδικά όταν βλέπει τους παλιούς αρχηγούς της εξαγορασμένους.

Σε εποχές κρίσης ανθίζει ο μυστικισμός.

Εκεί τόχει ρίξει μεγάλο μέρος της Αριστεράς.

Η επαναφορά του Στάλιν, οι καθαροί και οι φωτισμένοι της αριστεράς, η επερχόμενη επανάσταση, η αντίσταση στυλ Κούγκι, όλα τα τραύματα μιας κοινωνίας μεγενθυμένα στο πιο ευαίσθητο τμήμα της.

Μαζική ψυχοθεραπεία της Αριστεράς είναι πρακτικά αδύνατη.

Αναστάσιμος φορέας της δεν υπάρχει όσοι κι αν τον ευαγγελίζονται.

Όμως παρά τα λάθη η Αριστερά μπορεί ακόμα να είναι περήφανη γιατί δεν συμμετείχε στη λεηλασία παρά τις αμέτρητες προσωπικές προδοσίες στελεχών της.

Τώρα μόνο η εμπνευσμένη εργασία στελεχών της μπορεί να επαναφέρει τη λογική στις τάξεις της.

Νέα πνοή καθαρού αέρα χρειάζεται, έμπνευση και συμμετοχή, ανοιχτοί ορίζοντες και καθαρή ματιά.

Ένας θεραπευτικός άνεμος αλήθειας και τίμιας προσφοράς σ΄ένα καχύποπτο και τραυματισμένο κοπάδι αναποφάσιστων (για όλα).

Όλα τα φαινόμενα σύγχυσης και πολυδιάσπασης, κυνισμού και έριδας είναι ψυχολογικού τύπου.

Η αριστερά πρέπει να ξαπλώσει στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή-κοινωνικού γίγνεσθαι και να επανακτήσει τη κοινή λογική και τη κουλτούρα της και να αποβάλλει τις ενοχές για ότι άλλοι έκαναν στο όνομά της.

Ακόμα κι αν έστρωσε το δρόμο για την κόλαση του υπαρκτού με τις καλές προθέσεις της, δεν απώλεσε τις καλές προθέσεις της ποτέ.

Κι όταν επέλασε ο κολασμένος «ρεαλισμός» της χωρίς ενοχές προδοσίας και του ατέλειωτου φαγοποτιού των κατ΄όνομα σοσιαλιστών, ποτέ δεν προσχώρησε στα αργύρια της προδοσίας.

Μπορεί ακόμα να συνειδητοποιεί τι έγινε αλλά είναι αθώα του αίματος, άρα έχει κάθε δικαίωμα και δυνατότητα να επανέλθει.

Ειρήνη υμίν, αριστεροί αδελφοί.


Παρασκευή 29 Απριλίου 2005

Ας αποφασίσουν τα μέλη

Εσωκομματικό δημοψήφισμα για τις τάσεις !



Το καταστατικό συνέδριο απέτυχε να δώσει λύση στο ζήτημα της λειτουργίας των τάσεων και το κόμμα μας παραμένει έρμαιο των μηχανισμών τους.

Αυτό που παρακάμφθηκε ήταν και πάλι η θέληση των μελών αφού σε τέτοια κομματικά σώματα εάν δεν έχεις την ευλογία των τάσεων δεν έχεις ελπίδα να περάσεις κάποια πρόταση (είναι ενδεικτικό ότι το προεδρείο του συνεδρίου έβαζε σε ψηφοφορία τις προτάσεις όχι με βάσει το τι έλεγαν αλλά με το ποιος τις πρότεινε – έτσι ο μη επώνυμος τασικά σύντροφος δεν είχε καμία ελπίδα).

Τώρα πώς να είσαι εξωστρεφής όταν γνωρίζεις ότι εσωτερικές διαδικασίες στα υψηλά κλιμάκια και τους διαδρόμους της Κουμουνδούρου σε ακυρώνουν;

Είναι βαθιά γελασμένοι οι βαρώνοι των τάσεων αν νομίζουν ότι ξεμπέρδεψαν με τις διαμαρτυρίες και ενστάσεις των μελών για τους μηχανισμούς τους.

Μείναμε όλοι ανικανοποίητοι από την ανικανότητα του συνεδρίου να λύσει το πρόβλημα.

Ο ΣΥΝ δεν πρόκειται να γίνει κόμμα των μελών, όσο κι αν στρουθοκαμηλίζουμε, αν δεν λυθεί το πρόβλημα των οργανωμένων φραξιών μέσα του κι όσο οι χωριστικές τους διαδικασίες απολαμβάνουν της νομιμότητας του καταστατικού.

Το πρόβλημα δεν παρακάμπτεται όπως κάποιοι σύντροφοι ευελπιστούν με την εξωστρέφεια – τη κρίσιμη στιγμή θα το βρούμε μπροστά μας .

Τι όμως μπορεί να γίνει τώρα;

Τις τάσεις δεν μπορείς να τις καταργήσεις με προεδρικό διάταγμα ειδικά όταν μεταμφιέζονται σε ρεύματα ιδεών (από μηχανισμοί νομής της κομματικής εξουσίας που είναι και αλλοίωσης της θέλησης των μελών ), είδαμε άλλωστε στο συνέδριο τη λυσσασμένη αντίδραση των εκπροσώπων τους ακόμα και στο να τεθεί το θέμα προς συζήτηση( στο DNA του κόμματος είναι η δημοκρατία και η ανανέωση σύντροφοι των τάσεων κι όχι ο φραξιονισμός!).

Αφού λοιπόν το συνέδριο μπλόκαρε στο ζήτημα αυτό, δεν μένει παρά να μιλήσουν τα μέλη.

Ας αποφασίσουν οι Π.Κ. με εσωκομματικό δημοψήφισμα πάνω στο απλό ερώτημα:

Μπορούν οι τάσεις να είναι πέρα από ρεύματα ιδεών και μηχανισμοί αυτοτελείς μέσα στο κόμμα με τα συντονιστικά τους και τις λίστες τους και να δεσμεύουν διαδικασίες και αποφάσεις με τις συνεννοήσεις κορυφής τους ή ανώτατη αρχή μέσα στο κόμμα είναι η ανόθευτη θέληση της πλειοψηφίας που εκφράζεται χωρίς λίστες και πλατφόρμες ;

Αυτό το δημοψήφισμα μπορεί να το προκυρήξει η ΚΠΕ σε επόμενη συνεδρίασή της (κι όχι να το «λύσει» μόνη της ως «δεύτερο» όπως πρότεινε ο σύντροφος Παπαγιαννάκης γιατί για τα μέλη μόνο δεύτερο δεν είναι αλλά όρος ύπαρξης μέσα στον ΣΥΝ) αλλοιώς με βάση το νέο καταστατικό με αίτημα του 15% των Π.Κ. ή υπογραφές των μελών.

Στο μεταξύ αντί να ανακοινώνονται νέες τάσεις καλό θα ήταν να ανακοινώνονταν η διάλυσή τους ως μηχανισμών και ταυτόχρονα να βλέπαμε παρουσιάσεις ιδεών από πρόσκαιρες ομάδες συντρόφων που βρίσκονται από ιδεολογική συνάφεια και ανάγκη καταγραφής και επεξεργασίας απόψεων κι όχι για να ελέγξουν οργανωτικά το κόμμα!

Καλώ το Αριστερό Ρεύμα να δώσει το παράδειγμα εφόσον τώρα με την ψήφο των μελών έχει αποκατασταθεί η αριστερή πλειοψηφία σε όλα τα σώματα του κόμματος και η χωριστική του ύπαρξη δεν έχει πιά νόημα.

Θα ήταν κάτι πολύ θετικό για όλο το κόμμα και θα εξέθετε τις οργανωμένες και φοβικές μειοψηφίες που θεωρούν τις τάσεις, προσωπική τους ασφάλεια μέσα στο κόμμα κι όχι την εκφρασμένη θέληση των μελών.

Έπειτα θα ήταν ισχυρό μήνυμα προς την κοινωνία που θεωρεί ότι ο ΣΥΝ κατατρύχεται μόνιμα με τα εσωτερικά του και μάλιστα το απολαμβάνει κι όλας όπως έγραψαν Νέα και Ελευθεροτυπία στις ανταποκρίσεις τους από το συνέδριο!

Ιδού σύντροφοι η Ρόδος – εάν αληθινά θέλετε να ενώσετε το κόμμα έχετε μπροστά σας και το μαχαίρι και το πεπόνι και τον Πρόεδρο συμπαραστάτη.

Δώστε όλη την εξουσία στα μέλη, επιτρέψτε με τη γενναιότητα που απαιτείται στα μέλη να συγκεντρωθούν στη παραγωγή πολιτικής και την ανασυγκρότηση των Π.Κ. σε κάθε χώρο.

Και η «Αυγή» ας ανοίξει τις σελίδες της όπως με επιτυχία έχει αρχίσει να κάνει, στο διάλογο για όλα τα σημαντικά τρέχοντα θέματα και στην παραγωγή αριστερής πολιτικής μέσα από τη συμβολή όλων των μελών.



Πέμπτη 10 Μαρτίου 2005

Λόγος αριστερός - κεφάλι δεξιό

Σαριλάκης Γιάννης, πολιτικός πρόσφυγας

Αγαπητέ σ. Γιαμπάνη Κώστα, από το σημείωμά σου 9/3/2005 παίρνω υπόψιν τον πόνο σου, που ενώ προσφέρεις ανιδιοτελώς για το κοινό καλό, έχεις το στίγμα της διαπόμπευσης από το ΚΚΕ.

Διασυρμένος εδώ και 22 χρόνια από τον Ριζοσπάστη και παρόλα αυτά, όπως γράφεις, παραμένεις στις επάλξεις για μια Σοσιαλιστική κοινωνία.

Αν στο ΚΚΕ υπήρχε αμορτισέρ (Δημοκρατία) που να αναλάμβανε τους κραδασμούς των απόψεων, δεν θα υπήρχαν οι ταπεινωτικές ήττες από τον Γ.Σιάντο στις μάχες της Αθήνας και από τον Ν.Ζαχαριάδη στο μέτωπο του Γράμμου-Βίτσι όπου χάθηκε ο ανθός της Αριστεράς, καθώς και από την ανακαταγραφή των μελών στην προσφυγιά που διαγράφτηκε ή στάλθηκε σε εξορίες και φυλακές το μισό κομματικό δυναμικό (που στην πλειοψηφία τους ήταν τραυματίες), άσε τις διασπάσεις εκεί και στην Ελλάδα.

Όσο για σένα, αφού έγραψες στην Ελευθεροτυπία, μάλλον θα περιμένεις άλλα 22 χρόνια.

Με τον ενωμένο Συνασπισμό στις βουλευτικές εκλογές η αριστερά πήρε 13,20%, ενώ μετά την διάσπαση το ΚΚΕ δέσμιο του δόγματος της Παπαρήγα «χωρίς το ΚΚΕ δεν υπάρχει αριστερά», παίρνει 5-5,5%.

Ποιος πιστεύει ότι το υπόλοιπο 8% «δεν είναι αριστερά» (και είναι αριστερά οι σταυροί της Λ. Κανέλλη ! );

Ο Λένιν ήταν ο πρωτεργάτης της ενότητας των εθνοτήτων υπό την ονομασία Σοβιετική Ένωση, αυτός επέμενε να μπουν στο Εργατικό Κόμμα λέγοντας: Δείξτε μου καλύτερο τρόπο από αυτόν και τη Βουλή για την διάδοση των ιδεών μας, και πείτε μου πως αλλιώς γίνεται μαζικό κόμμα;

Ο Μαρξ έγραψε ότι ο Σοσιαλισμός θα προκύψει μέσα από ομάδα ανεπτυγμένων κρατών, μπορεί όμως αυτό να γίνει με την απουσία της Ευρωπαϊκής Αριστεράς;

Δεν είναι αυτοχειρία να σου δίνεται το βήμα και παρ΄όλα αυτά να είσαι το μοναδικό κόμμα της αριστεράς που ζητά να φύγει η Ελλάδα από την ΕΕ, να παύσουν οι επιδοτήσεις που έχουν σαν αποτέλεσμα να αγοράζεται το βαμβάκι 600 δρχ αντί 250 που έχει στη διεθνή αγορά και να γίνει η Ελλάδα φτωχή, ορφανή, άρρωστη και γκαστρωμένη και κάθε βράδυ να την πηδάει κι ο Τούρκος στρατηγός;

Από κάτι τέτοια και άλλα κουτσαίνει η αριστερά με τα δυο πόδια και τρέχει ο δικομματισμός και με τα δύο.