Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2012

Η δημοσιογραφία της δραχμής


του Σταύρου Τσακυράκη*

Τα ευχάριστα νέα είναι ότι ο κ. Γιάννης Πρετεντέρης δηλώνει ότι είναι με τους καλούς. Τα δυσάρεστα είναι ότι ανακάλυψε πως ο πρωθυπουργός της χώρας κ. Λουκάς Παπαδήμος είναι με τους άλλους, με τους κακούς. 

Ποιοι είναι οι καλοί; Μα φυσικά αυτοί που δεν θέλουν να περικοπούν κι άλλο οι μισθοί και οι συντάξεις, που είναι αντίθετοι στα φορολογικά μέτρα, που θέλουν ανάπτυξη. 
Οι κακοί είναι όσοι ξυπνούν και κοιμούνται πασχίζοντας να βρουν τρόπους για να συρρικνώσουν το εισόδημα των Ελλήνων. 
Ποιοι είναι αυτοί; Οι Ευρωπαίοι, οι δανειστές μας (αυτοί οι τοκογλύφοι που δέχτηκαν το κούρεμα του χρέους μας), κάνας δυο υπουργοί του ΠΑΣΟΚ, μερικοί πολιτικοί, διάφοροι διανοούμενοι και οικονομολόγοι. 
Με δεδομένο ότι στους καλούς περιλαμβάνεται όλο σχεδόν το φάσμα του πολιτικού προσωπικού, από τον Σαμαρά μέχρι τον Τσίπρα, συμπεριλαμβανομένου και του βαθέος ΠΑΣΟΚ, κανονικά δεν θα έπρεπε να ανησυχεί κανείς. Αν, όμως, ο πρωθυπουργός της χώρας είναι με τους κακούς, τότε υπάρχει πρόβλημα.
Πώς κατάλαβε ο έγκριτος κ. Πρετεντέρης ότι ο Παπαδήμος συγκαταλέγεται στους κακούς; Από αυτά που είπε για την ανταγωνιστικότητα. Κατά τον Πρετεντέρη, ο πρωθυπουργός είπε ότι η Ελλάδα
"έχει µείζον πρόβληµα ανταγωνιστικότητας. Ότι η έλλειψη ανταγωνιστικότητας οφείλεται στο μισθολογικό κόστος. Άρα, οι μισθοί “φούσκωσαν και πρέπει να ξεφουσκώσουν”. Για όλα τα άλλα εµπόδια στην ανταγωνιστικότητα της χώρας ο πρωθυπουργός δεν είπε λέξη. ∆εν προσφέρθηκε να µειώσει τη φορολογία των επιχειρήσεων ούτε να βελτιώσει το επιχειρηµατικό περιβάλλον µε τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Άρα, µπορώ να υποθέσω ότι η συνεισφορά του στον εθνικό διάλογο αφορά κυρίως την περικοπή των µισθών. ∆εν ξέρω τι διαφορετικό υποστηρίζει ο πρόεδρος του ΣΕΒ..."
Φυσικά ο κ. Παπαδήμος δεν είπε ποτέ ότι οι μισθοί «φούσκωσαν και πρέπει να ξεφουσκώσουν». Τα εισαγωγικά μάλλον υποδηλώνουν αυτό που κατάλαβε ο δημοσιογράφος και το απέδωσε στην δική του γλώσσα. Ασήμαντη ανακρίβεια, θα πείτε, μολονότι τα εισαγωγικά σημαίνουν κατά λέξη απόδοση. Αλλά υπάρχει και ανακρίβεια ουσίας. Ο Παπαδήμος μπορεί να μη γνωρίζει τα οικονομικά τόσο καλά όσο ο Πρετεντέρης, αλλά ότι υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που επηρεάζουν την ανταγωνιστικότητα το είχε ακούσει. Η σχετική δήλωσή του είναι η εξής:

"Η ανταγωνιστικότητα εξαρτάται, μεταξύ άλλων, από το μη μισθολογικό κόστος παραγωγής, όπως προσδιορίζεται από τις ασφαλιστικές εισφορές, το Φ.Π.Α. και άλλους φόρους, τα τιμολόγια δημόσιων υπηρεσιών. Εξαρτάται από τα εμπόδια που η γραφειοκρατία βάζει στην επιχειρηματικότητα, που πολλές φορές μάλιστα συνδυάζονται με διαφθορά. Εξαρτάται και από την ποιότητα των προϊόντων που παράγονται και των υπηρεσιών που προσφέρονται. Η κυβέρνηση προωθεί σειρά διαρθρωτικών αλλαγών, προκειμένου να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα, αντιμετωπίζοντας τους άλλους παράγοντες που την περιορίζουν."
Ο Παπαδήμος, λοιπόν, «για τα άλλα εμπόδια στην ανταγωνιστικότητα της χώρας» μίλησε, και είναι ανακριβές ό,τι του προσάπτει ο κ. Πρετεντέρης, με την προσθήκη μάλιστα ότι τα ίδια υποστηρίζει και ο πρόεδρος του ΣΕΒ. Η ειρωνεία είναι ότι ο ΣΕΒ μάλλον με τον Πρετεντέρη είναι και δεν υποστηρίζει τη μείωση των μισθών – αλλά το κύριο είναι να δοθεί ο χαρακτηρισμός, και όχι αν αυτός έχει βάση ή όχι. 

Με τον ΣΕΒ, λοιπόν, ο Παπαδήμος, και με την εργατιά ο Πρετεντέρης.
Εκτός από τον ΣΕΒ, υπάρχει κι άλλος χαρακτηρισμός από τον έγκριτο δημοσιγράφο. Σε άλλο σημείο του άρθρου του, γράφει ότι όσα υποστηρίζει ο πρωθυπουργός είναι περίπου αυτά που «θα υποστήριζε και ο κάθε απεσταλμένος του ΔΝΤ» – του παλαιού, διευκρινίζει, διότι το καινούργιο έχει «προσλάβει και υπαλλήλους που σκέφτονται λιγότερο μονόπλευρα». Όχι, ο κ. Πρετεντέρης δεν έγραψε ότι ο κ. Παπαδήμος είναι «εκπρόσωπος της Goldman Sachs». Σε αυτό τον πρόλαβαν άλλοι άλλοι διακεκριμένοι συνάδελφοί του.
Αλλά η λεπτότητα των σχολίων του έχει συνέχεια. Αφού αποδίδει στον κ. Παπαδήμο την αντίληψη ότι «φούσκωσαν» οι πραγματικοί μισθοί την τελευταία 15ετία και άρα πρέπει να ξεφουσκώσουν, θεωρεί την αντίληψη αυτή εξωφρενική. Γράφει:

"Αν ο Πρωθυπουργός της χώρας θεωρεί ότι µια αύξηση πραγµατικών µισθών 34% µέσα σε µια 15ετία αποτελεί «φούσκωµα» που πρέπει να «ξεφουσκώσει», αυτό είναι µάλλον πρόβληµα του ίδιου παρά της χώρας που τον έχει Πρωθυπουργό. Με άλλα λόγια η αύξηση μισθών εξαρτάται από τον χρόνο, όχι από τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας και φυσικά μια αύξηση 34% σε μια 15ετία είναι προδήλως ελάχιστη. Επιπλέον, ο οικονομολόγος κ. Παπαδήμος δεν καταλαβαίνει ότι οποιαδήποτε μείωση εισοδημάτων είναι οικονομικά καταστροφική. Αν δεν το καταλαβαίνει ο Πρωθυπουργός της χώρας, τότε είναι σίγουρα πρόβλημα του Πρωθυπουργού και όχι της χώρας που τον έχει Πρωθυπουργό."
Ο αφελής, νόμιζα μέχρι τώρα ότι και φαγούρα να ’χει ο Πρωθυπουργός όλη η χώρα έχει πρόβλημα, αλλά να που δεν είναι έτσι. Η χώρα δεν έχει πρόβλημα. Ο Παπαδήμος έχει. Αν αυτός φύγει από τη μέση, τότε και οι μισθοί θα «φουσκώσουν» και οι φόροι θα μειωθούν. Όλα τα ζητήματα είναι θέμα βούλησης. Αν το Σουδάν έχει 100 δολάρια κατά κεφαλήν εισόδημα, μη νομίσετε ότι η χώρα έχει κάποιο πρόβλημα. Ψάξτε τον Σουδανό Παπαδήμο που θέλει τους μισθούς χαμηλούς και τον κόσμο εξαθλιωμένο.
Ας σοβαρευτούμε. 
Το πρόβλημα δεν είναι ένα κίτρινο άρθρο που πρώτα υποστηρίζει ανακρίβειες και πάνω σε αυτές στηρίζει απαράδεκτους χαρακτηρισμούς. Αμέτρητα είναι τέτοιου είδους άρθρα που δημοσιεύονται. 
Το πρόβλημα είναι ότι το υπογράφει ένας υποτίθεται έγκυρος και ασφαλώς μορφωμένος δημοσιογράφος. Το ερώτημα είναι γιατί ο κ. Γ. Πρετεντέρης καταφεύγει σε αυτού του είδους τη δημοσιογραφία, γιατί έχει προτεραιότητά του την υπονόμευση με κάθε μέσο του πρωθυπουργού κ. Λ. Παπαδήμου;
Το καλύτερο, βέβαια, θα ήταν να μας το πει ο ίδιος καθαρά και ξάστερα και όχι να μας αφήνει να το υποθέτουμε. 
Αγανακτούμε, και δικαιολογημένα, με τους πολιτικούς που, αυτή την κρίσιμη ώρα, αντί για καθαρές κουβέντες μιλούν με υπαινιγμούς, παίζουν παιγνίδια και προσβλέπουν στο προσωπικό τους συμφέρον. 
Αλλά το ίδιο δεν ισχύει με τους ανθρώπους που επί δεκαετίες πρωταγωνιστούν από την τηλεόραση στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης;
Η εξήγηση που δίνω για την ανοίκεια επίθεση στον κ. Λ. Παπαδήμο είναι η επιλογή Σαμαρά που εδώ και καιρό έχει κάνει ο κ. Γ. Πρετεντέρης. 
Ο Παπαδήμος πρέπει να υπονομευθεί, γιατί η ενδεχόμενη επιτυχία του μπορεί να αποτελέσει εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης. 
Γι’ αυτό ο δημοσιογράφος, βασιλικότερος του βασιλέως, θέλει εδώ και τώρα εκλογές υπολογίζοντας ότι ο εκλεκτός του θα αναδειχθεί νικητής και ο ίδιος θα είναι πάλι «μέσα στα πράγματα».
Η επιλογή Σαμαρά εξηγεί την πλήρη υιοθέτηση της πολιτικής και της τακτικής του αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας, που μπορεί να συνοψισθεί σε σφοδρή κριτική σε κάθε μέτρο που προτείνεται με πρόσχημα την ανάπτυξη και σε καλλιέργεια της ψευδαίσθησης ότι μια άλλη διαπραγμάτευση που μπορεί να μας γλιτώσει από τη λιτότητα είναι δυνατή. 
Αρκεί να διαβάσει κανείς τον γκουρού του νεοκεϋνσιανισμού, Νομπελίστα Πωλ Κρούγκμαν, για να καταλάβει ότι μια τέτοια πολιτική για την Ελλάδα αποκλείεται:
"Ακόμη και με αναδιάρθρωση του χρέους, η Ελλάδα θα έχει μεγάλο πρόβλημα, αναγκασμένη να εφαρμόσει έντονη λιτότητα –προκαλώντας βαθιά ύφεση– μόνο και μόνο για να μειώσει το πρωτογενές έλλειμμα, χωρίς τους τόκους. Το μοναδικό πράγμα που θα περιόριζε την ανάγκη για λιτότητα θα ήταν κάτι που να βοηθά την οικονομία να επεκταθεί, ή να μη συρρικνωθεί τόσο πολύ. Κάτι τέτοιο θα μείωνε την οικονομική δυσπραγία, ενώ θα αύξανε τα φορολογικά έσοδα, ελαττώνοντας την απαραίτητη δόση δημοσιονομικής λιτότητας. Όμως, ο μόνος δρόμος για την ανάπτυξη είναι περισσότερες εξαγωγές, κάτι που μπορεί να επιτευχθεί μόνο εάν στην Ελλάδα πέσουν δραματικά τα κόστη και οι τιμές σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη. Εάν η Ελλάδα ήταν μια εξαιρετικά συνεκτική κοινωνία, με συλλογικές διαπραγματεύσεις για τον καθορισμό των μισθών, ένα είδος Αυστρίας του Αιγαίου, ίσως να ήταν εφικτό να επιτευχθεί κάτι τέτοιο μέσω της συλλογικά συμφωνημένης οριζόντιας μείωσης των μισθών – μέσω δηλαδή μιας «εσωτερικής υποτίμησης». Αλλά, όπως δείχνουν τα [...] γεγονότα, δεν είναι."
Ακόμη κι αν θέλαμε να ακολουθήσουμε μια επεκτατική οικονομική πολιτική δεν θα μπορούσαμε να το κάνουμε όσο είμαστε στο ευρώ. 
Μερικοί (π.χ. ο εκδότης Κουρής) είναι αλήθεια ότι προτείνουν ανοικτά να φύγουμε από το ευρώ και να τυπώσουμε δραχμές. Ο Σαμαράς και ο Πρετεντέρης δεν το λένε, αντίθετα ομνύουν στην ευρωπαϊκή μας συμμετοχή. Η εναντίωσή τους, όμως, σε κάθε μέτρο ή συμφωνία με τους εταίρους μας, καθιστά εκ των πραγμάτων αβέβαιη την παραμονή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αν δεν εμφανίζουν τους εταίρους μας να θέλουν την καταστροφή, τους εμφανίζουν ως ηλίθιους που δεν καταλαβαίνουν ότι απαιτούν μέτρα που φέρνουν την καταστροφή.
Το χειρότερο είναι ότι αυτή η πολιτική αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο της δραχμής. Είναι χαρακτηριστικό ότι μόλις οι δημοσκοπήσεις έδειξαν πως η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού θέλει το ευρώ και την Ευρώπη, ο κ. Γ. Πρετεντέρης έσπευσε να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. 
Τι είναι αυτή η θολούρα του «όλοι μαζί», έγραψε, «όλοι μαζί για να μη βγούμε από το ευρώ, να μη γυρίσουμε στη δραχμή, να πάρουμε τη νιοστή δόση, να μας δώσουν τα πολλά λεφτά, να κουρέψουμε το χρέος και ό,τι άλλο προκρίνει ο καθένας».
«Διότι αν είναι», συνεχίζει, «να βυθίσουμε ακόμη βαθύτερα τη χώρα στην ύφεση, να περικόψουμε κι άλλο τα εισοδήματα, να βάλουμε ξανά μαχαίρι στις κύριες και επικουρικές συντάξεις, να εγκαθιδρύσουμε εργασιακό Μεσαίωνα με κατάργηση κάθε συλλογικής σύμβασης, να μειώσουμε τον κατώτατο μισθό, να βάλουμε βαρύτερους φόρους στους μισθωτούς, να πολλαπλασιάσουμε τις έκτακτες εισφορές, να επιμείνουμε στην πολιτική της υπερφορολόγησης, να καταστρέφουμε τη ζήτηση και να φτάσουμε στο ενάμισι εκατομμύριο τους ανέργους, εγώ δεν είμαι μαζί».
Αν το δίλημμα είναι ευρώ και Μεσαίωνας ή δραχμή και ευημερία, η απάντηση βεβαίως είναι απλή. Αλλά με τη δραχμή μόνο ευημερία δεν θα έρθει. Είναι αλήθεια ότι, αριθμητικά, οι μισθοί θα φουσκώσουν. 
Το πραγματικό, όμως, εισόδημα των Ελλήνων θα συντριβεί. 
Κάποιοι, όσοι έχουν τα λεφτά τους στο εξωτερικό, μπορεί να επωφεληθούν. 
Όσοι πάλι χρωστούν τεράστια ποσά, μπορεί να ελπίζουν ότι κάποια διευθέτηση θα γίνει. Στην υπόλοιπη χώρα, απλούστατα, θα σκάσει ατομική βόμβα.
Μη νομίσετε, όμως, ότι όσοι παίζουν με το ενδεχόμενο της δραχμής θα αναλάβουν κάποια ευθύνη με την έλευση της καταστροφής. Θα τα ρίξουν όλα πάνω στους υποστηρικτές (κριτικούς ή μη) του μνημονίου ή και στον Παπαδήμο τον ίδιο. 
Αυτοί που ροκανίζουν κάθε προσπάθεια της χώρας να βγει από το αδιέξοδο θα εμφανισθούν αμέτοχοι: κάποια φράση που έχουν εκστομίσει υπέρ του ευρώ θα βρουν για να ισχυριστούν ότι οι ίδιοι δεν ήθελαν την καταστροφή.
Οι ευθύνες των πολιτικών για την κατάντια της χώρας μας είναι δεδομένες. Η κοινή γνώμη όχι μόνο το έχει αντιληφθεί αλλά, εξοργισμένη, τους απορρίπτει όλους συλλήβδην. 
Δεν είναι καιρός να αποδώσουμε ευθύνες και στους πρωταγωνιστές της ενημέρωσης; 
Σε όλους αυτούς που δεν πήραν είδηση για τον φοβερό εκτροχιασμό της χώρας τα τελευταία χρόνια και μετατράπηκαν, εν μία νυκτί, σε οικονομολόγους παγκόσμιας εμβέλειας; 
Σε αυτούς που συνεχίζουν να παίζουν «παιχνίδια εξουσίας» με την ίδια πάντα αλαζονεία και με τη βεβαιότητα ότι διαθέτουν το φως το αληθινό;


*από το the books' journal που κυκλοφορεί

19 σχόλια:

  1. Εξαιρετικό! άρθρο.
    Θερμά συγχαρητήρια & συνεχίστε! κύριε Τσακυράκη, άνθρωποι όπως εσείς, είναι απαραίτητοι!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολυ καλη η αναλυση. Ομως η συμπεριφορα και αρθογραφια του κακομαθημενου και πονηρου Ι.Π., κατα παραγγελια μεγαλοδημοσιογραφου και οχι δημοσιογραφου γνωμης, αποτελει την κλασσικη καταληξη παιδιου επωνυμου, που λογω νεποτισμου, διορισθηκε στον ΔΟΛ.

    Αφωτιστος Φιλελλην

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ενδιαφέρον άρθρο. Με ενοχλεί πάντως που θεωρεί δεδομένη την πολιτική ορθότητα των τελευταίων ετών -με μικρές αντιρρήσεις- και επί τούτων κρίνει τον Πρετεντέρη, αυτόν που θα ήθελε να είναι ο νεκροθάφτης του κινήματος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Η δημοσιογραφία δεν χωρίζεται σε δραχμής και ευρώ, αλλά σοβαρή και κίτρινη. Με άρθρα όπως αυτό που δημοσιεύετε επαινετικά (και προφανώς συμφωνείτε) δικαιώνεται το στρουθοκάμηλος του blog. Παρά την προσπάθεια να αποδείξετε ότι ο Παπδήμος είναι κατά της μείωσης μισθών η αλήθεια είναι ότι το υποστηρίζει, όπως δείχνουν δηλώσεις του που αποσιωπάτε.
    Η φράση πάντως του πρωθυπουργού ότι «είναι προτιμότερο να υπάρχουν ανοιχτές επιχειρήσεις με λίγο χαμηλότερες αποδοχές με τη συμφωνία και των δύο πλευρών, αντί κλειστές και περισσότεροι άνεργοι», δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας των κυβερνητικών προθέσεων, που αποτελούν κόκκινο πανί για τη ΓΣΕΕ, τους εμπόρους και τους βιοτέχνες. (euro2day 14/1/2012) Ο καθένας καταλαβαίνει ότι ο Παπαδήμος υποστηρίζει το δόγμα της νεοκλασσικής θεωρίας ότι οι υψηλοί μισθοί ευθύνονται για την ανεργία και ως λύση προτείνειται προφανώς η μείωση μισθών και η ευελιξία στην αγορά εργασίας. Επομένως ο Πρετεντέρης δεν παραποίησε τις απόψεις του, αντιθέτως με τον αρθροφράφο που προβάλλετε.
    Γράφει το άρθρο παρακάτω «Η ειρωνεία είναι ότι ο ΣΕΒ μάλλον με τον Πρετεντέρη είναι και δεν υποστηρίζει τη μείωση των μισθών...». Η πραγματικότητα είναι ότι υπάρχει άλλη μία παραποίηση της πραγματικότητας. Ο ΣΕΒ στην ανακοίνωσή του (25/1/2012) προτείνει «Να διατηρήσουμε τον κατώτατο μισθό και ημερομίσθιο της ισχύουσας ΕΓΣΣΕ χωρίς μειώσεις αλλά ούτε και αυξήσεις μέχρι τη λήξη της τον Δεκέμβριο του 2012.
    • Να αναθεωρήσουμε τις αυτόματες αυξήσεις που προβλέπονται στην ΕΓΣΣΕ και στις κλαδικές (τριετίες, λοιπά αυτόματα επιδόματα).» Με δεδομένη την αύξηση των τιμών το πάγωμα σημαίνει μείωση των πραγματικών μισθών και επιπλέον η αναθεώρηση κλαδικών (τριετιών κλπ.) σημαίνει μεγάλη μείωση του μέσου μισθού έστω και με διατήρηση του ονομαστικού κατώτερου.
    Παρακάτω γράφετε ότι «Όλα τα ζητήματα είναι θέμα βούλησης. Αν το Σουδάν έχει 100 δολάρια κατά κεφαλήν εισόδημα, μη νομίσετε ότι η χώρα έχει κάποιο πρόβλημα. Ψάξτε τον Σουδανό Παπαδήμο που θέλει τους μισθούς χαμηλούς και τον κόσμο εξαθλιωμένο.». Στην προσπάθεια να ασκηθεί κίτρινη κριτική παραβλέπετε ότι μπορεί οι παραγωγικές δυνατότητες μίας οικονομίας να εξαρτώνται από το επίπεδο τεχνολογικής ανάπτυξης, επενδύσεων κλπ. αλλά η κατανομή εισοδημάτων μεταξύ μισθών και κερδών και η ανισοκατανομή πλούτου είναι θέμα πολιτικών επιλογών. Στο Σουδάν το μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα 100 δολλαρίων συνεπάγεται μισθούς κάτω των 10 δολλαρίων και υπερπολυτελή διαβίωση για άλλους. Και αυτό εξαρτάται από τις πολιτικές του Σουδανού ή Αιγύπτιου ή Έλληνα Παπαδήμου.
    Αρνείστε ατεκμηρίωτα ότι η πολιτική εσωτερικής υποτίμησης οδηγεί αναγκαστικά σε όλο και μεγαλύτερη εξαθλίωση τους μισθωτούς. Αυτό όμως είναι αναπόφευκτο αφού α) η αύξηση της ανεργίας λόγω της μείωσης της συνολικής ζήτησης πιέχει πτωτικά τους μισθούς, β)μειώνονται οι μισθοί πολύ περισσότερο από τις τιμές, γ)βασίζει την επερχόμενη ανάπτυξη σε μείωση του μσιθολογικού και μη κόστους εργασίας ώστε η Ελλάδα να αποτελέσει ελκυστικό τόπο για αλλοδαπούς κεφαλαιούχους (οπότε η εφαρμογή αυτής της πολιτικής σε συνδαυασμό με παραμονή στο ευρώ σημαίνουν ότι το μέσο κόστος εργασίας στην Ελλάδα θα πλησιάσει αυτό της Βουλγαρίας).
    Γράφει το άρθρο παρακάτω «Αν δεν εμφανίζουν τους εταίρους μας να θέλουν την καταστροφή, τους εμφανίζουν ως ηλίθιους που δεν καταλαβαίνουν ότι απαιτούν μέτρα που φέρνουν την καταστροφή.». Πέρα από το ότι και η καγκελάριος Μέρκελ αναγνώρισε την αποτυχία του μνημονίου, δε φαίνεται να αντιλαμβάνεστε ότι η καταστροφή που φέρνουν τα μέτρα είναι θετική για τους δανειστές αφού η μείωση της αξίας των περιουσιακών στοιχείων στην Ελλάδα (και με ευρώ) θα τους επιτρέψει να αγοράσουν πιο φθηνά τις ελληνικές ιδιωτκές και δημόσιες επιχειρήσεις και να έχουν αρκετά μικρότερο εργατικό κόστος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Συνέχεια:
    Και σε αυτό και σε άλλα άρθρα παρουσιάζετε χωρίς επιχείρημα, ως κάτι αυτονόητο, το ότι η επιστροφή στη δραχμή θα είναι καταστροφή, ενώ δεν αιτιολογείτε πως θα αναπτυχθούμε παραμένοντας στο ευρώ. Με δεδομένο το ότι πλέον απαγορεύεται με τις νεές συνθήκες η άσκηση επεκτατικής πολιτικής, δεν υπάρχει πλέον κανένα εργαλείο άσκησης αντικυκλικής πολιτικής και αντιμετώπισης της ύφεσης. Κάθε επιλογή έχει και το κόστος της.
    Θα υπενθυμίσω ότι οικονομολόγοι (κυρίως Αγγλοσάξονες όπως ο Ρουμπίνι) προβάλλουν ως λύση την αποχώρηση από την ευρωζώνη. Πιθανόν η αποχώρηση από το ευρώ και η δραχμοποίησή του χρέους να μας οδηγήσει σε καταστάσεις χειρότερες από της Αργεντινής, αλλά η παραμονη στο ευρώ μας οδηγεί σε προσέγγιση βιοτικού επιπέδου Βουλγαρίας και Βαλτικών χωρών. Γιατί η 2η επιλογή είναι καλύτερη για το μέσο Έλληνα? Καταλαβαίνω ότι για μεγαλοκαταθέτες η αλλαγή του νομίσματος είναι καταστροφή, αλλά αυτό αμφιβάλλω αν ισχύει για το μέσο μισθωτό..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Προς ανώνυμο (γιατί άραγε;)
    1. Οι μεγαλοκαταθέτες έχουν τα χρήματά τους στο εξωτερικό - οι μόνοι που θα πάθουν ζημιά είναι οι καταθέτες των μερικών χιλιάδων ευρώ. Δηλαδή το 99% του λαού μας.
    2. Για να υπάρχουν μισθοί πρέπει να υπάρχουν επιχειρήσεις. Κάθε υγιώς σκεπτόμενος άνθρωπος καταλαβαίνει ότι πρέπει να υπάρχει μια δυνατότητα να συμφωνήσει εργαζόμενος μικροεπιχειρηματίας (γιατί περί αυτού πρόκειται στην Ελλάδα) μια προσωρινή έστω συναίνεση επιβίωσης. Όσοι έναντι της μη πτώσης των μισθών κλείνουν τις επιχειρήσεις που απέμειναν, εξυπηρετεί όσους θα τις αγοράσουν αύριο τζάμπα και με μισθούς ...Κούβας.
    3. Ωραία και εύκολα είναι να τα ρίχνουμε όλα στον Παπαδήμο. Τι όμως διαχειρίζεται αυτός; Ένα διαλυμένο κράτος βυθισμένο στον λαϊκισμό και την απαξίωση κάθε παραγωγικής λειτουργίας και κάθε αξιολόγησης της εργασίας που ο καθένας μας προσφέρει. Μια κοινωνία που εξέρχεται από έναν καταστροφικό καταναλωτισμό με δανεικά και διαλυμένη κάθε παραγωγική βάση. Κι ένα πολιτικό ΄συστημα βυθισμένο στον πελατειασμό και την διαφθορά των ημετέρων (και στην αριστερά). Αν φταίει ο Παπαδήμος τότε Σαμαράς, Παπανδρέου, Καραμανλής, Καρατζαφέρης, Τσίπρας, Κουβέλης και όλοι οι "επαγγελματίες" της πολιτικής είναι αθώοι 9κατά το μερίδιό του φυσικά ο καθένας). Αυτό θες να πεις ανώνυμα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Γιώργο, φιλική συμβουλή να προσπαθήσεις να κατανοήσεις αυτά που διαβάζεις πριν τα σχολιάσεις.
    σημείο 1: προσπάθησα να εξηγήσω για ποιό λόγο η πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης εντός της ευρωζώνης οδηγεί σε μακροχρόνια ύφεση και μείωση εισοδημάτων εντός ευρωζώνης. Προφανώς οι έχοντες δάνειστεί σε συνάλλγμα, οι εισαγωγικές εταιρείες και οι έχοντες καταθέσεις σε ευρώ σε ελληνικές τράπεζες, καθώς και οι κάτοχοι ελληνικών ομολόγων όπως οι ελληνικές τράπεζες θα υποστούν ζημιές. Όμως ανέφερα και το Ρουμπίνι επειδή μέσω ννομίσαμτος αποκτιέται η δυαντότης άσκησης αντικυκλικής πολιτικής. Το ζήτημα ευρώ ή δραχμή είναι σύνθετο και δεν λύεται με τους αφορισμούς του αρθρογράφου και τους δικούς σου περί συμμορίας δραχμής σε παλιότερες αναρτήσεις.
    σημείο 2. Έχω την εντύπωση ότι αδυνατείς να κατανοήσεις πως οι μειώσεις μισθών (που υποστηρίζει και ο πρωθυπουργός και η τρόικα) περιορίζουν την συνολική ζήτηση, ρίχνουν το τζίρο και αντί να σώζουν τις επιχειρήσεις προκαλούν μεγαλύτερη ύφεση και νέες απολύσεις. (Η μείωση τζίρου δεν ισχύει για εξαγωγικές επιχειρήσεις). Από που συμπαιρένεις ότι οι μειώσεις που προτείνει το ΔΝΤ είναι προσωρινές? Το μνημόνιο, που από ότι καταλαβαίνω υποστηρίζεις, επιδιώκει να μετατρέψει την Ελλάδα σε Βουλγαρια με παραπλήσιους μισθούς.
    3. "Ωραία και εύκολα είναι να τα ρίχνουμε όλα στον Παπαδήμο." Διαπράττεις απαράδεκτο φάουλ με όλη την αρθρογραφία στο 3ο σημείο. Μου θυμίζεις αρθρογραφία Ριζοσπάστη. Αντί να απαντήσεις σε αυτό που έγραψα, απαντάς και συντρίβεις μία επιχειρηματολογία που δεν πρόβαλα. Εξήγησα αναφέροντας πηγές ότι ο Ππαδήμος (όπως και ο ΣΕΒ) είναι υπέρ της μειώσεως των μισθών και το άρθρο που προβάλλεις και υποστηρίζει ότι ο Πρετεντέρης τον διαστρεβλώνει είναι δείγμα κίτρινης δημοσιογραφίας. Ο Παπαδήμος είναι ένας διορισμένος πρωθυπουργός με εντολή να προωθήσει τις μεταρρυθμίσεις του μνημονίου απρόσκοπτα και προσπαθεί να εξυπηρετήσει κατά τον καλύτερο τρόπο τα συμφέροντα των δανειστών μας. Το αντικείμενο του άρθρου (και των σχολίων μου) δεν ήταν οι ευθύνες του πολιτικού συστήματος. Ωστόσο προκύπτει ένα ερώτημα: προτιμάμε να έχουμε εκλεγμένους έστω και δημαγωγούς, ανίκανους πολιτικούς όπως ο Παπανδρέου ή μη εκλεγμένους τραπεζίτες - τεχνοκράτες. Γράφεις "Μια κοινωνία που εξέρχεται από έναν καταστροφικό καταναλωτισμό με δανεικά και διαλυμένη κάθε παραγωγική βάση...." Γράφεις στοιχεία παντελώς ατεκμηρίωτα. Αγνοείς ότι το ιδιωτικό χρέος στην Ελλάδα ως ποσοστό του ΑΕΠ είναι σηαμντικά μικρότερο από ΗΠΑ και τις περισσότερες χώρες ευρωζώνης (π.χ. Ισπανία, Ιρλανδία, Κάτω Χώρες)? Επιπλέον παραβλέπεις ότι το χρέος είναι αναγκαίο στον καπιταλισμό για να αυξηθεί η ζήτηση, να πραγματοποιηθεί πραγματοποίηση υπεραξιών. Πάντως συμφωνώ ότι υπάρχει διαφθορά, πελατειακές σχέσεις, αναξιοκρατία και ανάγκη για ένα άλλο μοντέλο ανάπτυξης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Θα μπορούσα να συνεχίσω την συζήτηση μαζί σου, αν ήξερα με ποιον μιλάω έστω και με ένα ψευδώνυμο. Υπόψιν ότι αυτά που θεωρείς ότι δεν κατανοώ, για μένα δεν είναι θεωρητικά, τα ζω από την φύση της εργασίας μου.
    Διάλεξε λοιπόν έστω ένα ψευδώνυμο (εσύ με αποκαλείς Γιώργο, δεν μιλάς στον αέρα...) και θα εξηγήσω τι νομίζω. Δεν μπορώ να συζητώ με τον "ανώνυμο των 7:53μμ" - είναι γελοίο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αν και βλέπω και ανώνυμα σχόλια επαινετικα προς το άρθρο. ΑΝ και σημασία έχουν οι απόψεις και όχι ο φορέας τους, αν θες μπορείς να συνεχίσεις το διάλογο που ξεκινήσαμε με αφορμή τα χθεσινοβραδυνά σχόλια μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Λοιπόν Πάνο:
    1. Η εσωτερική υποτίμηση έχει νόημα μαζί με μεταρρυθμίσεις προωθητικές της παραγωγικής ικανότητας της χώρας. Το πρώτο χωρίς το δεύτερο δίνει στην ύφεση μόνιμα χαρακτηριστικά - οι μεταρρυθμίσεις θέλουν χρόνο ούτως ή άλλως για να αποδώσουν. Στη χώρα μας το κράτος παραμένει παρασιτικό κάθε προσπάθειας ανάκαμψης και οι πολιτικοί τροχοπέδη σε κάθε αναδιάρθρωση, σε κάθε βήμα πίσω για δυο βήματα μπρος. Για αυτό η ύφεση είναι το μόνο που συμβαίνει. Το ευρώ μπορεί να είναι το περιβάλλον της ανάκαμψης - με αλλαγές όμως. Η δραχμή σε αυτό ειδικά το περιβάλλον απλά θα μας κάνει Συρία: τρεις οικογένειες θα τα αγοράσουν όλα (και τους εναπομείναντες πολιτικούς).
    2. Φυσικά και οι μειώσεις μισθών οδηγούν σε μεγαλύτερη ύφεση. Μέσα στην αγορά ζω και οικονομικό κλάδο ακολούθησα στο Παν/μιο... Αλλά, αυτό δεν αποκλείει διευθετήσεις ευελιξίας στις συμβάσεις και τις αμοιβές, εφόσον απλά οι επιχειρήσεις πρόκειται να κλείσουν όλες σιγά σιγά. Όπως ο μικροεπιχειρηματίας δουλεύει μεγάλο διάστημα με ζημιά μήπως και αντέξει, έτσι και οι εργαζόμενοί του μπορούν να αμείβονται λιγότερο προκειμένου να καθυστερήσουν την είσοδό τους στην ανεργία (αφού περίπτωση να βρουν αλλού δουλειά ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ). Αυτό λέει ο Παπαδήμος και όχι να γίνουμε Βουλγαρία. Το ΔΝΤ μπορεί να τόχει στο μυαλό του σαν μόνιμο σχέδιο αλλά η αγορά μπορεί να δώσει μεγαλύτερους μισθούς όταν το μπορεί και όταν διεκδικηθούν - χιλιάδες τρόποι υπάρχουν (μόνο το Δημόσιο δεσμεύεται από τέτοιες αποφάσεις - περί αυτού πρόκειται; Είσαι δημόσιος υπάλληλος; Τότε ναι, υπάρχει θέμα)
    3. Δεν αγνοώ τίποτα από αυτά που λες. Ξέρουμε όλοι πια ότι δεν εκτεθήκαμε πρώτοι στην κρίση χρέους στην ΕΕ λόγω του ιδιωτικού χρέους αλλά λόγω του Δημοσίου και των ελλειμμάτων του. Δηλαδή λόγω του πελατειακού κράτους και των δαπανών του για να βολέψει ψηφοφόρους στο δημόσιο και ημετέρους επιχειρηματίες στην "αγορά". Ο ΣΕΒ μίλησε για πάγωμα μισθών τρία χρόνια και ο Παπδήμος δεν είναι ο άνθρωπος του ΔΝΤ. Αυτά είναι αστήρικτες προκαταλήψεις. Είναι ένας γνώστης των οικονομικών και των δυνατών πρακτικών λύσεων μιας σύντομης διαχείρισης μιας χρεοκοπημένης οικονομίας. Το κούρεμα και η νέα δανειακή σύμβαση είναι η μόνη κοστολογημένη πρόταση που έχω ακούσει. Τα υπόλοιπα είναι ευχές και κατάρες. Ας δουλέψουμε να τις βελτιώσουμε - και κυρίως ας αλλάξουμε μερικά πράγματα στην οικονομική κατεύθυνση αυτής της χώρας: γιατί χωρίς αλλαγή παραγωγικής κατεύθυνσης όλα τα άλλα είναι τα λόγια του τρελού στο ίδρυμα: παραμιλητά...

    ΥΓ Δεν έπαθες και τίποτα με το όνομα. Αύριο, μπορείς να διεκδικήσεις τις απόψεις σου και να τις συνεχίσεις. Να επηρεάσεις και να επηρεαστείς - όχι να είσαι μιας χρήσης ανώνυμος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Tο blog του υπήρχε και υπάρχει πάντα Νίκο στην αριστερή στήλη, στην κατηγορία no more statistics...αν υπονοείς κάτι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Οι επιλογές που έχουμε σαν χώρα δεν περιλαμβάνουν δυστυχώς την σύντομη επιστροφή στην προ 2009 κατάσταση και οι συζητήσεις για τα επιμέρους θέματα (δραχμή, μισθοί κλπ) δεν λαμβάνουν υπόψιν ότι η χώρα βρίσκεται στην κατάσταση του Τιτανικού, όχι πριν, αλλά μετά την πρόσκρουση στο παγόβουνο.

    Η κρίση κτίστηκε σε διάστημα 30-40 χρόνων και ενδεχομένως να χρειαστούν άλλα τόσα για να σταθούμε στα δικά μας πόδια χωρίς ξένα δεκανίκια, εφόσον αποφασίσουμε φυσικά να αλλάξουμε οικονομικές και κοινωνικές συμπεριφορές.

    Πρώτα –πρώτα πρέπει να κατανοήσουμε ότι αν η παραγωγικότητα της οικονομίας και των ελλήνων εργαζομένων είναι ίση με της Βουλγαρίας, τότε θα έχουμε μισθούς Βουλγαρίας γιατί απλούστατα δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Το ύψος των αμοιβών, σε μια οικονομία που δεν μπορεί πλέον να δανεισθεί για καταναλωτικές δαπάνες, δεν εξαρτάται ούτε από τον Παπαδήμο, ούτε από τον Αντωνάκη ή τον Γιωργάκη. Φυσικά, αν η παραγωγικότητα μας φτάσει στα επίπεδα των Γερμανών ή των Δανών το ύψος των αμοιβών μας θα είναι επίσης το ίδιο.

    Λαμβάνοντας υπόψιν ότι η παραγωγικότητα της εργασίας είναι ευθέως ανάλογη του επενδυμένου κεφαλαίου (εκτός των άλλων) και ότι στον τομέα αυτό η χώρα μας τα τελευταία 15-20 χρόνια είναι από τις τελευταίες χώρες του πλανήτη, οι μισθοί Βουλγαρίας ή Εσθονίας ή Σλοβενίας ή Σλοβακίας κλπ είναι δυστυχώς αναπόφευκτοι. Αυτό όμως είναι το καλό σενάριο.
    Το καλό σενάριο λοιπόν προβλέπει ότι αν:
    1. με ένα μαγικό τρόπο οι δανειστές μας χαρίσουν σταδιακά τα επόμενα χρόνια το μεγαλύτερο μέρος του χρέους (τουλάχιστον 250-300 δις, αλλιώς δεν πρόκειται ποτέ να ορθοποδήσουμε λόγω τοκοχρεολυσίων)
    2. με ένα άλλο μαγικό τρόπο ανακεφαλαιοποιηθεί το χρεωκοπημένο τραπεζικό μας σύστημα από τρίτους (τουλάχιστον 50-60 δις αν λάβουμε υπόψιν, εκτός των ομολόγων και τα χαμένα λεφτά των στεγαστικών και καταναλωτικών δανείων).
    3. με ένα ακόμα μαγικό τρόπο αλλάξει εκ βάθρων το νομικό και φορολογικό πλαίσιο της χώρας όσον αφορά τις επενδύσεις και την επιχειρηματικότητα
    4. με ένα πραγματικό θαύμα το δημόσιο μειώσει στο μισό τα έξοδά του, χωρίς να δολοφονήσει τους συνταξιούχους και τους άρρωστους
    5. και με μια θεία παρέμβαση βελτιωθούν δραματικά και άμεσα τα σχολεία, τα νοσοκομεία, η δημόσια διοίκηση κλπ ενώ οι αμοιβές θα μειώνονται δραστικά γιατί δεν θα υπάρχουν αρκετά λεφτά για όσους απομείνουν στο δημόσιο τομέα κλπ κλπ
    Τότε θα έχουμε εξασφαλίσει αμοιβές Βουλγαρίας κλπ είτε μέσα στο Ευρώ είτε μέσα στην δραχμή.
    Η παραμονή στο ευρώ έχει το πλεονέκτημα ότι μας αφήνει να ελπίζουμε ότι η ΕΕ θα αναλάβει μερικά από τα θαύματα που χρειαζόμαστε σύμφωνα με το καλό σενάριο. Η μετάβαση στην δραχμή, χωρίς προηγούμενη συμφωνία για βοήθεια από την ΕΕ, μας οδηγεί κατευθείαν στο κακό σενάριο, όπου οι αμοιβές Βουλγαρίας θα είναι όνειρο για τους περισσότερους Έλληνες.
    Σύμφωνα λοιπόν με το κακό σενάριο:
    1. η χώρα δεν καταλήγει σε συνολική συμφωνία για το PSI και την δανειακή σύμβαση που είναι ένα συνολικό πακέτο, είτε διότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα αρνείται να αναλάβει το εκλογικό κόστος, είτε διότι οι διαρκώς αυξανόμενες απαιτήσεις εγγυήσεων των Μερκοζί αποκλείουν την αποδοχή τους (εάν δεν μπορούν να στηρίξουν στο εσωτερικό των χωρών τους τις αυξανόμενες οικονομικές ανάγκες σωτηρίας της Ελλάδας, θα προβάλουν παράλογες απαιτήσεις που δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτές από την ελληνική κοινωνία, με στόχο το αδιέξοδο)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. 2. οδηγείται στην έξοδο της ΕΖ διότι η ΕΚΤ σταματά να δέχεται τα ελληνικά ομόλογα σαν εγγύηση, οπότε εν όψη οικονομικής ασφυξίας, αποχωρούμε μόνοι μας από την ΕΖ
    3. Άτακτη χρεωκοπία με κούρεμα 100% σε όλους
    4. Αποκλεισμός για πολλά χρόνια από διεθνή δανεισμό και ατέρμονα δικαστήρια με όλες τις χώρες του πλανήτη, συν προβλήματα με το εξωτερικό εμπόριο κλπ. Η θεωρία ότι δεν τρέχει τίποτα μετά από άρνηση πληρωμής απλώς δεν ισχύει. Πρόκειται για ονειρώξεις, στερημένων εφήβων.

    5. Νέα Δραχμή, Φοίνικας ή κάτι εξίσου εθνικοπατριωτικό
    6. Πλήρης κατάρρευση τραπεζικού συστήματος λόγω ελλείψεως κεφαλαίων
    7. Κατάσχεση καταθέσεων και συναλλαγματικοί περιορισμοί σε όσες εξαγωγικές και τουριστικές επιχειρήσεις εξακολουθούν να λειτουργούν.
    8. Υπερπληθωρισμός του νέου νομίσματος για να καλυφθούν οι ανάγκες εσωτερικών πληρωμών και γι’ αυτό το λόγο πλήρης απαξίωση του νέου νομίσματος στο εξωτερικό
    9. Αδυναμία εύρεσης συναλλάγματος για ικανές εισαγωγές τροφίμων, φαρμάκων, ενέργειας κλπ και εφαρμογή κουπονιών για όλα τα βασικά είδη πρώτης ανάγκης
    10 Αύξηση της ανεργίας σε ποσοστά αφρικανικών χωρών και αμοιβές πραγματικής πείνας (δηλαδή έλλειψη τροφής και όχι πχ διακοπή του φροντιστηρίου των παιδιών) για τους εργαζόμενους κλπ κλπ
    Επειδή το κακό σενάριο αυτό θα έχει σαν συνέπεια την ολοκληρωτική διάλυση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας και επειδή το καλό σενάριο στηρίζεται σε πολλά θαύματα που έχουν σταματήσει τα τελευταία 2000 χρόνια, κατά πάσα πιθανότητα θα υπάρξει ένας συνδυασμός των δύο σεναρίων σε ένα τρίτο που είναι πιο κοντά στην ιδιοσυγκρασία μας.
    Δηλαδή:
    1. Ο Παπαδήμος σε συνεννόηση με την ΕΕ συμφωνεί και ανακοινώνει, πιθανόν μέσα στον Μάρτιο-Απρίλιο, την αποχώρηση από το ευρώ μόλις διευθετηθούν οι τεχνικές λεπτομέρειες της μετάβασης. Δηλαδή σε ένα διάστημα 6-12 μήνες. Εννοείται ότι θα είναι 'προσωρινή' μέχρι να βελτιωθούν τα οικονομικά της χώρας.
    2. Η ΕΕ υπόσχεται βοήθεια τόσο στα νομικά όσο και στα τραπεζικά προβλήματα, καθώς και μια μικρή προίκα για το ταξίδι, ούτως ώστε να αποφύγουμε μια ανθρωπιστική καταστροφή που θα στεναχωρεί κάθε βράδυ τους τηλεθεατές της Βόρειας Ευρώπης.
    3. Κρατάμε τις προνομιακές εμπορικές σχέσεις με την ΕΕ όσον αφορά τους δασμούς κλπ
    4. Με την προϋπόθεση ότι έχουμε πραγματοποιήσει τις απαραίτητες θεσμικές αλλαγές και την αντίστοιχη μείωση μισθών, οι χώρες του βορρά πραγματοποιούν συμφωνημένο ύψος 'φιλανθρωπικών' επενδύσεων σε τομείς όπως ο τουρισμός, οι ΑΠΕ κλπ
    Σύμφωνα με το σενάριο αυτό, εάν κάνουμε αυτά που μας αναλογούν σύμφωνα με το καλό σενάριο, πολύ σύντομα θα φτάσουμε το επίπεδο Βουλγαρίας και πολύ πιθανόν να το ξεπεράσουμε.
    Μακροπρόθεσμα είναι αυτονόητο ότι θα ξεπεράσουμε όλους τους γείτονές μας, γιατί όπως όλοι ξέρουν είμαστε οι πιο έξυπνοι σε όλη τη γειτονιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Γιώργο δεν υπονοούσσα κάτι, έκανα ένα σχόλιο χωρίς να θέλω να εκτροχιάσω τη συζήτηση απο τις περισσότερο ενδιαφέρουσες απόψεις του Πάνου και του minority opinion. Πάντως μου φαίνονται σαχλές οι όποιες προσπάθειες να δοθεί βάρος σε επιχειρήματα οποιουδήποτε με αναφορές στον Κρούγκμαν. Δεν έχει ασχοληθεί λεπτομερώς με την περίπτωσή μας, και ούτε και θα το ήθελε. Σα χώρα δεν αφήνουμε και πολλά περιθώρα για ορθολογική ανάλυση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Γιώργο, καταρχήν στα όσα έγραψα για το απαράδεκτο άρθρο που ανέβασες δεν υπάρχει σχόλιο. Ούτε επίσης στο ερώτημα το αν προτιμάς εκλεγμένους πολιτικούς ή διορισμένους με κοινοβουλευτικό πραξικόπημα από τους δανειστές τραπεζίτες.
    Τώρα για τα σημεία που θίγεις. Προσπαθείς να υποστηρίξεις ότι δε φταίει το μνημόνιο αλλά η εφαρμογή του. Προφανώς και στην Πορτογαλία και στις υπόλοιπες χώρες του νότου δεν ευθύνονται τα μνημόνια του ΔΝΤ για την ύφεση αλλά το πολιτικό προσωπικό. Όταν μία συνταγή έχει τόσες αποτυχίες ίσως θα έπρεπε να κυττάξουμε μήπως φταίει η συνταγή και όχι μόνο όσοι την υλοποιούν. Το ζήτημα δεν είναι το ότι η ελληνική οικονομία έχει παθογένειες που έπρεπε να διορθωθούν, αλλά το ότι το μνημόνιο με αφορμή αυτές την οδηγεί σε ακραία νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση, στο πρότυπο χωρών της Α. Ευρώπης. Όπως ίσως θα διάβασες στον οικονομικό τύπο υπάρχουν φωνές ότι η συνταγή για την Ελλάδα δεν ήταν η κατάλληλη. Ο Χόλγκερ Σμίντινγκ, επικεφαλής οικονομολόγος της Μπέρενμπεργκ Μπανκ (Berenberg Bank) υποστηρίζει ότι «Τα μέτρα ήταν υπερβολικά σκληρά. Η χώρα έκανε περικοπές μέχρι τελικής πτώσης». Σε άρθρο του ενημερωμένου Ιγνατίου στην Ημερησία υποστηρίζεται ότι ο Τόμσεν κατηγορείται από πολλά μέλη του διοικητικού συμβουλίου του ΔΝΤ, καθώς επίσης και από τον νυν προϊστάμενό του, Ρεζά Μογκαντάμ, ότι έχει ευθύνη για τον κακό σχεδιασμό του ελληνικού Μνημονίου.... ο κ. Τόμσεν, που παρουσιάστηκε στις συνεδριάσεις του ΔΣ για να υπερασπιστεί το «έργο» του, δικαιολογήθηκε ότι εάν είχαν υλοποιηθεί όλες οι διαρθρωτικές αλλαγές που περιέχονται στο Μνημόνιο, η Ελλάδα θα είχε αποφύγει τη σοβαρή κάμψη της οικονομικής της δραστηριότητας και η αύξηση του χρέους δεν θα ήταν τόσο θεαματική. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Υποβάλαμε το ερώτημα σε πηγές που έχουν σχέση με το Ταμείο, που απάντησαν υπό τον όρο ότι θα διαφυλαχθεί η ανωνυμία τους.
    «Ασφαλώς όχι», απάντησαν οι πηγές, στο ερώτημα που θέσαμε, και έδωσαν λεπτομέρειες της λειτουργίας του μηχανισμού, που ανέλαβε να φέρει εις πέρας το πρόγραμμα σταθερότητας, το οποίο αποδείχθηκε «εντελώς λάθος για την Ελλάδα».
    Δικαίωμα σου Γιώγο να συμφωνείς με τον Τόμσεν ότι ήταν ορθό το μνημόνιο αλλά φταίει η ελληνική κυβέρνηση. Οι μεταρρυθμίσεις (περιορισμός γραφειοκρατίας λκπ.) θα μειώσουν το κόστος του επιχειρείν, των μεταφορών προϊόντων αλλά πέρα από το ότι είναι αυθαίρετες οι υποθέσεις του ΙΟΒΕ περί αύξησης του ΑΕΠ 10-15% από άνοιγμα επαγγελμάτων, παραβλέπεις το ότι η μείωση μισθών άνω του 30% που σχεδιάστηκε με το πρόγραμμα εσωτερικής υποστίμησης θα μας έριχνε σε πρόγραμμα αυτοτροφοδοτούμενης ύφεσης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. συνέχεια
    Στο σημείο 2 αναρωτιέμαι αν σοβαρολογείς. Το ΔΝΤ, ο Παπαδήμος και εσύ υποστηρίζετε την εσφαλμένη άποψη ότι για την ανεργία ευθύνονται οι υψηλοί μισθοί και όχι η δραματική μείωση της ζήτησης (μείωση ιδιωτικής κατανάλωσης + αναγκαστικός περιορισμός δημοσίων δαπανών ώστε να μειωθούν τα ελλείμματα). Η διαπίστωση ότι ο Παπαδήμος είναι άνθρωπος του ΔΝΤ δεν είναι θέμα προκατάληψης αλλά πραγματικότητα (αν δεν σου αρέσει ο όρος ΟΚ έχουν ταύτιση απόψεων), Προτείνεις οι επιχειρήσεις που έχουν πρόβλημα να μειώσουν τους μισθούς των υπαλλήλων τους. Φυσικά θα ακολουθήσουν και οι ανταγωνιστές τους για να μειώσουν το εργατικό κόστος και να μην αποκτήσουν πρόβλημα και χάρη στο θεμικό πλαίσιο του μνημονίου (ουσιαστική αχρήστευση κλαδικών συμβάσεων, αύξηση ποσοστού απολύσεων, μείωση αποζημιώσεων και σχεδιαζόμενη προισωρινή κατάργηση πολυετιών) θα μειωθεί σημαντικά το μερίδιο των μισθών στο εθνιό προϊόν. Και αν δεν αρκέσει η δράση των νόμων της αγοράς, μία νομοθετική ρύθμιση όπως αυτή που ζητά το ΔΝΤ (μείωση ελάχιστου μισθού, κατάργηση 2 μισθών) εξασφαλίζει την πτώση των μισθών. Επειδή λόγω ύφεσης θα μειωθεί ο τζίρος των επιχειρήσεων, θα γίνει αναγκαίο να ξαναμειωθούν οι μισθοί και στο τέλος αυτής της διαδικασίας θα έχουν μειωθεί οι μισθοί όλων, πολλές επιχειρήσεις (που υποθέτεις ότι θα σωζόντουσαν θα έχουν κλείσει λόγω μείωσης τζίρου) και θα έχει αυξηθεί ο τζίρος και η κερδοφορία των μεγαλύτερων ανταγωνιστών τους που θα τους αποσπάσουν μερίδια. Για κάποιον που έχει σπουδάσει οικονομικά είναι προφανές που θα οδηγήσουν οι μειώσεις μισθών σε περιόδους ύφεσης. Δεν είναι θέμα όπως γρα΄φεις ότι το ΔΝΤ μπορεί να έχει στο μυαλό του να γίνουμε Βουλγαρία, αλλά ότι εκεί οδηγούμαστε με τις προτάσεις σου, είτε το κατανοείς είτε όχι. Υποθέτω ότι αυτή η εξέλιξη σε εξυπηρετεί ατομικά.
    Στο σημείο 3 συμφωνείς ότι δεν υπερκαταναλώσαμε και δεν υπερδανειστήκαμε. «Το κούρεμα και η νέα δανειακή σύμβαση είναι η μόνη κοστολογημένη πρόταση που έχω ακούσει». Θα ήταν ορθό, αν δεν είχαμε απόκλιση στόχων και ανάγκη λήψης νεών μέτρων ανά τρίμηνο. Κατά τη γνώμη σου αν μία εταιρεία αναλάβει την κατασκευή έργου και ο προϋπολογισμός της ανά τρίμηνο αναθεωρείται, μπορούμε να μιλάμε για κοστολογημένη πρόταση?
    Σχετικά με το παρασιτικό κράτος, η ανάλυσή σου είναι μονομερής και θυμίζει επίπεδο καφενείου. Παραβλέπεις την εκτεταμένη φοροδιαφυγή και νόμιμη φοροαποφυγή επιχειρήσεων με αποτέλεσμα τα έσοδα από φόρους ως ποσοστό του ΑΕΠ να είναι περίπου 10% μικρότερα ως ποσοστό του ΑΕΠ από το μέσο όρο της ευρωζώνης, τις κρατικές επιδοτήσεις σε ιδιώτες κεφαλαιούχους και το ότι πολλές ιδιωτικές εταιρείες έχουν μεγάλο ποσοστό του κύκου εργασιών και των κερδών χάρη στο δημόσιο (το οποίο συχνά χρεώνουν πανάκριβα). Πρόχειρα παραδείγματα: κερδοφορία Ιντραλότ χάρη στον ΟΠΑΠ, ΜΕΤΚΑ χάρη στη ΔΕΗ (αλλαγή πιστοποιητικού παραγωγής ώστε να κερδίσει εκατομμύρια ο Μυτηλιναίος και να ζημιωθούμε εμείς, πώληση ενέργειας από φωτοβολταικά με επιδότηση παραγωγών από το παρασιτικό κράτος κλπ....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. συνέχεια
    Το ότι το ευρώ θα είναι περιβάλλον ανάκαμψης υπερχρεωμένων χωρών είναι ατεκμηρίωτη και διαψευδόμενη από την πραγματικότητα επιθυμία σου, όπως δείχνει η εμπειρία Πορτογαλίας, Ισπανίας. Αυθαίρετα υποστηρίζεις ότι εκτός ευρώ θα γίνουμε Συρία (και εντός ευρώ μπορεί να αγοραστεί φθηνά η Ελλάδα χάρη στην εσωτερική υποτίμηση).
    Έχουμε ένα δεδομένο: την περίοδο 1953-1981 με δραχμή η Ελλάδα πέτυχε εξαιρετικά υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης χωρίς εξωτερικό δανεισμό και εισροή κοινοτικών κονδυλίων. Κλείνοντας δεκαετία εντός ευρωζώνης έχει βυθιστεί στη μεγαλύτερη ύφεση μεταπολεμικά. Δε σηαμίνουν τα πραπάνω ότι η λύση είναι η επιστροφή στη δραχμή, ούτε ότι σε νέες συνθήκες θα έχουμε τα ίδια αποτελέσματα, αλλά πρέπει να λάβουμε σοβαρά την ιστορία.
    Ο minority opinion έχει ταλέντο και φαντασία αλλά γράφει ατεκμηρίωτους συλλογισμούς. «αν η παραγωγικότητα της οικονομίας και των ελλήνων εργαζομένων είναι ίση με της Βουλγαρίας, τότε θα έχουμε μισθούς Βουλγαρίας». Κατά τη γνώμη του η διαφορά μεταξύ μισθών Κίνας ή Ινδίας και ΗΠΑ οφείλεται στο ότι οι Αμειρκανοί εργάτες είναι απείρως παραγωγικότεροι από Κινέζους ή Ινδούς? Για ποιό λόγο οι αμερικανικές πολυεθνικές με περίπου ίδια μηχανήματα δίνουν πολύ μικρότερους μισθούς στην Κίνα? Φυσικά δεν παραθέτει κανένα στοιχείο ότι την τελευταία 20ετία η Ελλάς σε επενδύσεις παγίου κεφαλαίου είναι από τις τελευταίες χώρες του πλανήτη. Και οι αυθαιρεσίες συνεχίζονται στην περιγραφή των συνεπειών αποχώρησης από ευρωζώνη:
    Πολυετής αποκλεισμός από τις αγορές (τώρα με κούρεμα ομολόγων γύρω στο 70% και πολυετή ύφεση έχουμε προβλέψεις από το ΔΝΤ ότι καλώς εχόντων των πραγμάτων θα ξαναβγούμε στις αγορές το 2020)
    πλήρης κατάρρευση τραπεζικύ συστηματος (ενώ με κούρεμα 70% και εκτίναξη επισφαλειών, μείωση καταθέσεων δεν έχουμε κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος),
    υπερπληθωρισμός (20%, 50%, 1000% από που προκύπτει?προφανώς είναι προτιμώτερο να έχουμε πρόβλημα ρευστότητας και μείωση του ΑΕΠ σε επίπεδα μεγαλύτερα από την κρίση του 1930 στις ΗΠΑ),
    αδυναμία εύρεσης συναλλάγματος για εισαγωγές, αύξηση ανεργίας, πείνα ....Για να γράφουμε λίγο σοβαρά, ασχέτως νομίσματος όταν μία χώρα έχει ελλείμματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, αυτά θα καλυφθούν είτε με δανεισμό είτε με αυτόνομες κινήσεις κεφαλαίων για εξαγορά περιουσιακών στοιχείων (που όμως ακολουθούνται από επαναπατρισμό κεφαλαίων, εξαγωγή μερισμάτων στο μέλλον). Η πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης επιδιώκει να μειώσει δραστικά τα ελλείμματα και τις εισαγωγές. Εαν μας δανείσουν θα αυξηθεί το χρέος και θα ξαναβρεθούμε στα ίδια και χειρότερα προβλήματα. Εαν δεν μας δανείσουν, είτε ευρώ έχουμε είτε δραχμή, θα πρέπει να ισοσκελιστεί το ισοζύγιο. Οπότε αντί να κάνουμε προπόνηση για μυθιστοριογράφοι, καλούμαστε να απαντήσουμε στο δύσκολο ερώτημα με ποιό νόμισμα θα πετύχουμε ταχύτερη ανάπτυξη με επιχειρήματα και όχι αερολογίες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU