του Γιώργου Γιαννουλόπουλου*
Υπάρχουν και ποια είναι τα μέτρα που θα έπρεπε εμείς οι ίδιοι να είχαμε τολμήσει;
Υπάρχουν και ποια είναι τα μέτρα που θεωρούμε μεν άδικα, αλλά υποχρεούμαστε να δεχτούμε, είτε επειδή δεν υπάρχουν εφικτές εναλλακτικές λύσεις είτε γιατί η άρνησή μας θα επέφερε τη χρεοκοπία;
Υπάρχουν και ποια είναι τα μέτρα τα οποία δεν θα έπρεπε να δεχτούμε ακόμα κι αν χρεοκοπούσαμε;
Υπάρχουν και ποια είναι τα σκληρά και άδικα μέτρα που η κυβέρνηση παίρνει μολονότι δεν την εξαναγκάζει το Μνημόνιο;
Αν και παρακολουθώ όσο μπορώ τα όσα λέγονται και γράφονται, καθαρές απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα δεν βρίσκω. Κι αν εξαιρέσουμε τους οικονομολόγους που δεν είναι πάντα εύκολο για μας τους άσχετους να τους παρακολουθήσουμε, εκείνο που δίνει τον τόνο είναι οι αναμενόμενες ιδεολογικές κονταρομαχίες.
Η εκ δεξιών εκδοχή συνοψίζεται στη φράση «βρήκαμε παπά και θάβουμε».
Δηλαδή, όλα τα μέτρα που επιβάλλει η τρόικα θα έπρεπε να τα είχαμε πάρει μόνοι μας για να μπορέσει η ιδιωτική πρωτοβουλία να οδηγήσει τη χώρα στον υγιή ανταγωνισμό, την ανάπτυξη και την ευνομία.
η συνέχεια και τα σχόλια, εδώ... Η άποψη αυτή, και κυρίως το σκεπτικό της που παραθέτει τα αμαρτήματα του δημόσιου τομέα, έχει αρκετά μεγάλη απήχηση.
Όχι γιατί η Ελλάδα γέμισε νεοφιλελεύθερους, αλλά επειδή μας καλεί να διαλέξουμε ανάμεσα στην ελεύθερη αγορά, την οποία δεν γευτήκαμε ακόμα, και το γνωστό σε όλους μας διεφθαρμένο, πελατειακό, σπάταλο και αναποτελεσματικό Δημόσιο.
Πίσω όμως από την εν λόγω επιλογή κρύβεται μια θέση καθαρά ιδεολογική: η αποθέωση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας πρωτοεμφανίστηκε σε χώρες όπου ο δημόσιος τομέας λειτουργούσε κανονικά και στηρίχθηκε στην αρχική παραδοχή ότι το ατομικό υπερέχει εξ ορισμού του συλλογικού.
Όσον αφορά δε την εκτός θεωριών πραγματικότητα -υπάρχει και αυτή-, ας μην ξεχνιόμαστε: τη χρηματοπιστωτική κρίση που έφερε τον κόσμο στο χείλος του γκρεμού δεν την προκάλεσαν οι δημόσιοι υπάλληλοι αλλά τα τσογλάνια του ιδιωτικού τομέα. Κι αν δεν ερχόταν το κράτος να σώσει τις τράπεζες, δεν θα είχε μείνει τίποτα όρθιο.
Η εξ αριστερών αντίδραση αποδεικνύεται κοντόφθαλμη επειδή «οι προοδευτικές δυνάμεις» αρνούνται το προφανές: ότι ο λεγόμενος δημόσιος τομέας στην Ελλάδα δεν είναι ο χώρος του κοινωνικού, αλλά ένας απαρχαιωμένος τρόπος να ικανοποιούνται ατομικά συμφέροντα (πελατειακοί διορισμοί, συντεχνίες, διαφθορά, φοροδιαφυγή κ.ο.κ.).
Όχι μέσα από τον ελεύθερο ανταγωνισμό, όπως επιτάσσει η τρόικα, αλλά μέσα από το άρμεγμα του κράτους, όπως γινόταν από συστάσεως του ελληνικού βασιλείου.
Συνεπώς αυτό που βλέπουμε δεν είναι σύγκρουση αξιών: από τη μια μεριά το συλλογικό, από την άλλη το ιδιοτελές· είναι ο βίαιος εκσυγχρονισμός των κανόνων ενός σκληρού παιχνιδιού που καθορίζει ποιος χάνει και ποιος κερδίζει.
Νομίζω ότι η σωστή στάση της Αριστεράς δεν είναι η μάχη οπισθοφυλακών, όπου η κάθε αντίσταση στο Μνημόνιο υιοθετείται ως άρνηση του νεοφιλελευθερισμού, αλλά η δημιουργία, για πρώτη φορά, στην Ελλάδα της έννοιας του δημόσιου αγαθού που αξίζει να υπερασπιστούμε με νύχια και με δόντια και το οποίο δεν έχει καμία σχέση με τα προνόμια της κάθε συντεχνίας.
Γι’ αυτό χρειάζονται συγκεκριμένες απαντήσεις στα αρχικά ερωτήματα για τα μέτρα της κυβέρνησης. Κι όπως οφείλουμε να αντισταθούμε σε ό,τι αντιβαίνει στο καλώς εννοούμενο Δημόσιο, έτσι οφείλουμε εξίσου να υποστηρίξουμε ό,τι το προωθεί.
*dimokratikiaristera.gr
No comments:
Post a Comment