Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2013

Edward Snowden, ο ήρωάς μας!

Το πρόσωπο της χρονιάς 2013

O Έντουαρντ Τζόσεπ Σνόουντεν (αγγλικά: Edward Joseph Snowden, γεννηθείς στις 21 Ιουνίου 1983)[1] είναι Αμερικανός τεχνικός (διαχειριστής συστημάτων) που εργαζόταν, βάσει συμβολαίου, για την NSA και την CIA. Ο Σνόουντεν διέρρευσε στον τύπο απόρρητες πληροφορίες σχετικά με το πρόγραμμα μαζικής παρακολούθησης που εφαρμόζουν οι αμερικανικές και Βρετανικές κυβερνήσεις.[2][3] (περισσότερα στην ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ)
"Ξέρω ότι δεν θα δω το σπίτι μου ποτέ ξανά. Δεν είμαι όμως ήρωας επειδή έκανα αυτό που έπρεπε'' Edward Snowden
Το Mάτριξ και ο Σνόουντεν

του Χρήστου Λαδά*

H έννοια του ήρωα έρχεται από την καρδιά της μυθολογίας και της αρχαιότητας. Από τότε που η ανακάλυψη της γραφής επέτρεψε την καταγραφή των μύθων. Ο ήρωας είναι το αρχέτυπο του ανθρώπου που με θάρρος και αυταπάρνηση προβαίνει σε ασυνήθιστες και παράτολμες ενέργειες για να υπηρετήσει κάτι το ευγενές. Στον μύθο, οι ιδιότητες του ήρωα απέχουν από το μέσο όρο.

“Heroes are ordinary people who do extraordinary things in extraordinary circumstances’’. Η πιο εξανθρωπισμένη εκδοχή για τον ορισμό του ήρωα ανήκει στον Ναύαρχο των Η.Π.Α. στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, William Hasley. Ο άνθρωπος είναι εν δυνάμει ηρωικός και μεταβάλλεται σε ήρωα όταν οι συνθήκες το απαιτούν. Υπ' αυτή την έννοια όλοι είμαστε εν δυνάμει ήρωες αλλά για κανέναν μας δεν είναι σίγουρο αν θα πράξει ποτέ κάτι το ηρωικό.

Η ιστορία του Έντουαντ Σνόουντεν όμως αγγίζει διαφορετικά τις χορδές του ηρωισμού.
Ο άνθρωπος μπορεί να κάνει κάτι ηρωικό σε απολύτως φυσιολογικές συνθήκες. Κάτι παράνομο, αποδοκιμαστέο από την έννομη τάξη αλλά αγαθοεργές για όλη την ανθρωπότητα.
Ο Έντουαρντ Σνόουντεν είναι ένας κατάσκοπος, όπως έχουμε συνηθίσει να λέμε ή να ακούμε. Δεν στρέφεται όμως με τις πράξεις του, υπέρ ή κατά κανενός κράτους. Δεν εξυπηρετεί καμία σημαία. Δεν έχει ως σημείο αναφοράς τα κράτη. Απευθύνεται στους πολίτες, στοχεύοντας τις κυβερνήσεις.
Το χαρισματικό παιδί της CIA στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, αποκάλυψε τον Ιούνιο μέσω του Wikileaks, τον τρόπο λειτουργίας του απόρρητου συστήματος PRISM, βάσει του οποίου οι Η.Π.Α. και η Βρετανία υποκλέπτουν άπαντα τα διατηλεφωνικά και διαδικτυακά μας δεδομένα. Αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Αμερική και την Αγγλία, σε όλη την Ευρώπη αλλά σε ...

Ποίοι είναι οι λόγοι της αισιοδοξίας και ελπίδας; (#Κ.Λαπαβίτσας, Compromesso Storico a la Ελληνικά)

(Εισαγωγή, πλάγια και bold, του left liberal synthesis)

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Κ. Λαπαβίτσας δείχνει καταπληκτικές φιλολογικές ικανότητες (δες και αυτό).
Στο κείμενο που ακολουθεί με τον κωδικό τίτλο "Λόγος για αισιοδοξία κι ελπίδα" έχουμε μια ενδιαφέρουσα δομή.
 
Γίνεται μια περιγραφή της κατάστασης (με πλάγια)
Κατατίθεται ο λόγος της αισιοδοξίας.
 Surprise ...αυτός είναι η δημοσιονομική ισορροπία και η το ισοσκελισμένο ισοζύγιο... (με bold) 
Στο περαιτέρω συλλογισμό του άρθρου γίνεται άρρητα μια πολύ αμφισβητούμενη παραδοχή: η ισορροπία και το ισοζύγιο διατηρούνται ανέπαφα, από τη δυνητική και επερχόμενη  ριζική πολιτική αλλαγή. Η ριζική αλλαγή πολιτική θεωρείται ως "zero effect" για την οικονομία. Σωστά, γιατί η ονομαζόμενη ριζική αλλαγή δεν υπάρχει ως διαχείριση μιας νέας κατάρρευσης, αλλά ως εκδοχή μεταμνημονιακού κύκλου. Επειδή όμως η κατάρρευση εξαρτάται κυρίως από τις Ευρωπαικές ελιτ, η άρρητη προκείμενη είναι σαφής: θα έχουμε τόσο ριζική αλλαγή όσο δεν θα τους ενοχλούμε για να μας καταρρεύσουν... 
To Compromesso Storico a la Ελληνικά, σκιαγραφείται σιγά σιγά.
Μπορούμε να ελπίζουμε
Λόγος για αισιοδοξία κι ελπίδα
Πηγή: costaslapavitsas.blog

Κλείνουμε πλέον έξι χρόνια ύφεσης, τέσσερα των οποίων ήταν χρόνια Μνημονίων. Οι φανατικοί υποστηρικτές τους συνεχίζουν ακόμη να καθορίζουν την πορεία της χώρας. Υπάρχει, λοιπόν, κάποιος λόγος αισιοδοξίας; Ναι, υπάρχει.

Η καταστροφή που επέφεραν τα Μνημόνια είναι φυσικά χωρίς προηγούμενο: συρρίκνωση του ΑΕΠ κατά 25%, ανεργία περίπου 28% και των νέων πάνω από 60%, συντριβή μισθών και συντάξεων, πτώση της βιομηχανικής παραγωγής κατά 30%, κατάρρευση των επενδύσεων, υποχώρηση της κατανάλωσης, συνεχής πτώση των λιανικών πωλήσεων, χλωμές επιδόσεις εξαγωγών. Ούτε ένας – επαναλαμβάνω, ούτε ένας – δείκτης της πραγματικής οικονομίας δεν έχει ακόμη θετική δυναμική.

Ο αντίκτυπος στην κοινωνία είναι εξίσου τρομακτικός: εκτόξευση των ποσοστών φτώχειας, μετανάστευση των καλύτερα εκπαιδευμένων, αποδιάρθρωση της παιδείας, επιδείνωση της δημόσιας υγείας, έξαρση των ψυχικών διαταραχών, επιδημία αυτοκτονιών. Τα εργατικά και μικρομεσαία στρώματα είναι βαρύτατα τραυματισμένα, ο κοινωνικός ιστός έχει διαρραγεί, κυριαρχεί η αίσθηση της ανησυχίας, της απογοήτευσης και της φυγής για όποιον μπορεί.

Παρ’ όλα αυτά, οι υποστηρικτές των Μνημονίων ισχυρίζονται ότι η επιλογή του 2010 ήταν σωτήρια γιατί οποιαδήποτε άλλη θα ήταν πολύ χειρότερη. Το επιχείρημα αυτό δείχνει πόσο φανατικός και στενόμυαλος είναι ο σκληρός πυρήνας των Μνημονιακών. Όποια απίστευτη καταστροφή κι αν συμβεί στη χώρα, θα συνεχίσουν να λένε ‘σκεφτείτε τι θα είχε γίνει αν ...

Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2013

Επέκταση ή κατεδάφιση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης;

Αφίσα των ολλανδών πράσινων groenlinks
Εμπόδια και μονοπάτια μιας δημοκρατικής και κοινωνικής εμβάθυνσης της ολοκλήρωσης

του Δημήτρη Γουμάγια, 
μέλους των Bündnis 90/Die Grünen                                   Βερολίνο Δεκέμβρης 2013                                                

-Το ότι ακόμη δεν έχει ξεπεραστεί η κρίση στην Ευρωζώνη, οι αρνητικές κοινωνικές αλλά και οι προβληματικές συνέπειες δημοκρατικής πολιτικής της πρόσφατης "πολιτικής διάσωσης", έχουν κεντρίσει συζητήσεις στον τομέα της επιστήμης και της πολιτικής για θεμελιώδεις στρατηγικές αποφάσεις κατεύθυνσης, μεταξύ μιας κατεδάφισης ή την περαιτέρω επέκταση του συστήματος ολοκλήρωσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

-Σε αυτό το πλαίσιο, το παρόν κείμενο επιχειρεί να δείξει , ότι και γιατί η κατεδάφιση, δηλαδή η επιστροφή στα εθνικά νομίσματα και η δημιουργία ενός ΄΄ευρωπαϊκού συστήματος ΄΄Bretton Woods΄΄ δεν αποτελεί λύση, έστω και αν τα επιχειρήματα των επικριτών της τρέχουσας διαδικασίας ολοκλήρωσης για το ενιαίο νόμισμα και τις συνέπειες της προηγούμενης διαδρομής της διαχείρισης των κρίσεων, θα πρέπει να ληφθούν πολύ σοβαρά.

-Έτσι λοιπόν, κοιτάζοντας στις ιστορικές εμπειρίες στη διαδρομή της ολοκλήρωσης, θα εξεταστούν τα διαρθρωτικά και πολιτικά εμπόδια μιας εμβάθυνσης της ολοκλήρωσης, που παρ 'όλα αυτά δεν θεωρούνται ανυπέρβλητα. Αυτό ακόμη πιο πολύ, καθώς προτάσεις μεταρρυθμίσεων και επέκτασης της ολοκλήρωσης έχουν εγκαταλείψει ήδη τα ακαδημαϊκά σαλόνια και καθορίζουν την πολιτική ατζέντα στα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, βάση της οποίας δεν τίθεται προς συζήτηση το ΄΄αν΄΄ θα γίνουν βήματα εμβάθυνσης, αλλά το ΄΄πως΄΄ θα γίνουν.

-Στο πλαίσιο αυτού του ορίζοντα αναφοράς θα γίνει στο τέλος προσπάθεια να σκιαγραφηθούν πια μονοπάτια εμβάθυνσης μπορούμε να ακολουθήσουμε στο χρόνο και σε σκοπό και ποιες προγραμματικές εργασίες θα πρέπει να γίνουν στις προσεχείς ευρωπαϊκές εκλογές, ώστε να έρθουμε πιο κοντά στους στόχους μας για μια οικονομικά αποδοτική, κοινωνικά δίκαιη και δημοκρατικότερη Ευρωπαϊκή Ένωση.


 1 Ιστορικό και βασικές εναλλακτικές λύσεις

Η αποδόμηση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, δηλαδή την αποτυχία της ΟΝΕ στην τρέχουσα λειτουργική λογική και/ή η δομή των μελών της -ως συνέπεια πολιτικά ανεξέλεγκτων αναταραχών, που μπορεί να προκύψουν από τις μελλοντικές εξελίξεις στις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές και το τραπεζικό σύστημα ή πολιτική αναταραχή σε χώρες της ζώνης του ευρώ- (ακόμη) δεν μπορεί να αποκλειστεί.

Πολιτικές στρατηγικές που στοχεύουν σε μια ΄΄διαπραγματευόμενη και σχεδιασμένη αποδόμηση΄΄ , είτε πρόκειται για βρετανικές ιδέες της επανεθνικοποίησης των αρμοδιοτήτων ή σχέδια που αποσκοπούν στη διάλυση της ΟΝΕ -για παράδειγμα προς ένα ΄΄ευρωπαϊκό σύστημα Bretton Woods΄΄-, δεν είναι η λύση. Αγνοούν, όπως θα δειχθεί, την ιστορική εμπειρία της προηγούμενης πολιτικής ολοκλήρωσης της ΕΕ στον νομισματικό τομέα, δεν μετρούν το "κόστος αποκατάστασης " δεδομένης της τρέχουσας βαθμίδας οικονομικής ολοκλήρωσης και αλληλεξάρτησης στην εσωτερική αγορά της ΕΕ και παραβλέπουν τις πολιτικές, τις πολιτικό - ψυχολογικές και τις οικονομικές συνέπειες ενός spill-back της πολιτικής ολοκλήρωσης, τόσο στην εσωτερική σχέση της ΕΕ όσο και ενόψει του ρόλου της ΕΕ στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία και στον πολύ-πολικό κόσμο.
Αντί αυτού απαιτείται μια πολιτική στρατηγικής ολοκλήρωσης, η οποία στοχεύει στην ανοικοδόμηση και την επέκταση της ΟΝΕ και της ΕΕ. Εδώ είναι απαραίτητες, για λόγους δημοκρατικής πολιτικής καθώς και για οικονομικούς και κοινωνικό-πολιτικούς λόγους, διορθώσεις του τρόπου που έχει επιλεγεί με ...

Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2013

What about ΣΥΡΙΖΑ;

Είναι διάχυτη η εντύπωση πλέον ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πάρει κεφάλι στην δημοσκοπική προτίμηση όσων ψηφίζουν. Ήταν καιρό κολλημένος πίσω από την ΝΔ, έστω και σε απόσταση αναπνοής, μετά όμως την σχετική σοβαρότητα που έδειξε τον τελευταίο καιρό σε επίπεδο θέσεων, ευρωπαϊκού προσανατολισμού και κοινοβουλευτικής παρουσίας, μαζί με την ανθρωπιστική κρίση που δεν δίνει πια ελπίδες στους πολίτες από την συνέχιση της σημερινής διαχείρισης, μοιάζει να ξεφεύγει σταθερά μπροστά. Μια νέα κυβέρνηση "με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ" μοιάζει πλέον ως η πιθανότερη εκδοχή για την αναπόφευκτη επόμενη κυβερνητική διαχείριση της ελληνικής κρίσης/χρεοκοπίας. Είναι όμως στοιχειωδώς έτοιμος ο ΣΥΡΙΖΑ για κάτι τέτοιο;
Η απάντηση είναι όχι. Τουλάχιστον αυτό δείχνει η εξέταση της "φωτογραφίας της στιγμής", του "υπαρκτού ΣΥΡΙΖΑ". Και το "όχι" αυτό δεν προέρχεται από τους δογματικά φανατικούς αντιπάλους αλλά από ανθρώπους που γνωρίζουν καλά τον χώρο αυτό και τις δυνατότητές του - ανθρώπους που δεν ξεγελιούνται από την προπαγάνδα της μονταζιέρας και της δαιμονοποίησης της αξιωματικής αντιπολίτευσης που είναι η μόνιμη αμυντική γραμμή "μαζινώ" του συγκυβερνώντος πρώην δικομματισμού για να κρατηθεί στην εξουσία. Και εξηγούμαστε:
Ο ΣΥΡΙΖΑ για να φτάσει ως εδώ, διατήρησε για μεγάλο διάστημα μια αδιάκριτα υποστηρικτική γραμμή κάθε αδικημένου, επί δικαίων και αδίκων. Θεωρώντας ότι κάθε προνόμιο είναι αγώνας κερδισμένος και όχι συχνά συναλλαγή με αμοιβαίο όφελος με την εξουσία. Ο λελογισμένος λαϊκισμός, που στα ελληνικά πολιτικά πράγματα είναι απολύτως απαραίτητος αν θέλει κάποιος "να δει εξουσία", οφείλει να ανασχεθεί όταν η εξουσία πλησιάζει - αλλιώς μετατρέπει πολύ εύκολα εκείνον που τον χρησιμοποιεί σε όργανό του και θύμα του. Μπορεί η πολιτική να είναι ένα κυνικό σύμπαν όπου ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, αλλά η αριστερά οφείλει να έχει και να εφαρμόζει στοιχειώδεις αρχές δικαιοσύνης και διάκριση δικαίων και αδίκων, αλλιώς χάνει τις αναφορές της και διαλύεται στην σούπα του εξουσιαστικού συρφετού διαμορφώνοντας απλά ένα ακόμη λόμπι συμφερόντων, όπως και οι προηγούμενοι.

Το στίγμα της "ριζοσπαστικής αριστεράς" δεν είναι καθαρό. Συνεργάζεται και συχνά υπερασπίζεται οποιονδήποτε δηλώνει ότι συμφωνεί πολιτικά μαζί της - που συχνά απλά αναζητεί ασυλία φέρνοντας ως επισκεπτήριο δώρο μερικές ψήφους. Έτσι η σχέση της με τις συντεχνίες του δημοσίου είναι θολή και η άρνηση της αξιολόγησης του προσωπικού της δημόσιας διοίκησης (όταν και όσο αυτή επιχειρήθηκε ή έστω σχεδιάστηκε επί Μανιτάκη) ενδεικτική μιας σχεδόν πελατειακής σχέσης με τους εργαζόμενους στο Δημόσιο. Η "καμιά απόλυση" της ΔΗΜΑΡ ωχριά μπροστά στην απολυτότητα της άλλης αριστεράς. Τι θα κάνει δηλαδή με το Δημόσιο: απλά θα το φορτώσει με τους δικούς της, όπως έκαναν και οι προγενέστεροι διογκώνοντας έναν ακατάλληλο και αναποτελεσματικό μηχανισμό ο οποίος δεν δουλεύει με το φιλότιμο και την συναλλαγή, αλλά μόνο με ορθολογισμό;

Συνδικαλισμός. 
Αποκαλύπτεται κάθε μέρα που περνά και από ένα σκάνδαλο για τους ανθρώπους του εργοδοτικού ή του κομματικού συνδικαλισμού. Χτες ήταν ο Τσουκαλάς και το εκατομμύριο, σήμερα ο Ρίζος Ρίζος (παλιό στέλεχος του ΣΥΝ στην ΔΕΗ) με τις offshore στην Κύπρο και ένα άλλο εκατομμύριο, αύριο κάποιος άλλος... Είναι γνωστή η διαφθορά στον συνδικαλισμό δημοσίου και ΔΕΚΟ και οι συναλλαγές με την κρατική εργοδοσία για να κρατούν τα κόμματα τις συντεχνίες κοντά τους. Η αριστερά στρουθοκαμηλίζει σταθερά επί του θέματος. Τι θα κάνει τώρα; Θα βάλει κόκκινες γραμμές ηθικής και δημοσίου συμφέροντος, θα διαγράψει τα εμπλεκόμενα μέλη της ή θα κάνει ότι έκαναν και οι προηγούμενοι: εν οίδα ότι ουδέν οίδα;

Προσωπικός πλουτισμός. 
Όσο νόμιμο κι αν είναι να πλουτίζεις από την δουλειά του βουλευτή άλλο τόσο είναι και ανήθικο - ειδικά για έναν αριστερό που επιζητεί την ανάπτυξη της κοινωνικής αλληλεγγύης. Όσο είναι επιβεβλημένο ένα καθαρό πόθεν έσχες από τους σημερινούς δημόσιους λειτουργούς άλλο τόσο και περισσότερο είναι ...

Έχει λύσεις το underground κίνημα των ’70s για την σημερινή κρίση;


από το art noise

Ναι.. Ήταν η εποχή της αμφισβήτησης, της κοινωνικής εξέγερσης, της ελευθεριότητας, του ροκ, της ανυπακοής, του χιππισμού, της ανάδυσης των ρευμάτων εναλλακτικότητας, της οικολογίας, του φεμινισμού, της μοντερνιστικής ρωγμής στην τέχνη, της ανατρεπτικής έκφρασης στο θέατρο, του πειραματισμού στο σινεμά και την μουσική, η εποχή της τζαζ, των drugs, των ξέφρενων πάρτυ, του εσωτερισμού και της ανατολικής σκέψης… και τόσων άλλων! Στην σημερινή εποχή που γίνονται άρδην αναπροσδιορισμοί σε αξίες αλλά και ιδέες μια ματιά σε εκείνη την υπεργόνιμη εποχή αποκτά ένα νέο, επίκαιρο ενδιαφέρον!!



Γιατί σήμερα ζούμε υποχρεωτικά, όσα εκείνοι αναζήτησαν συνειδητά.. Ανταλλακτικά και χαριστικά παζάρια ρούχων, επαναξιολόγηση της αλληλεγγύης, του ακερδούς, της αυτοοργάνωσης, της ρομαντικής αξίας, του εθελοντισμού, της ατομικής φιλευσπλαχνίας, της νέας συλλογικότητας της βάσης.. Κι όλα αυτά γιατί κακά τα ψέματα.. Ευτυχώς (ή δυστυχώς για άλλους) η επιστροφή στον στρασάτο γκλαμουροπαράδεισο και στο καταναλωτικό του ξεσάλωμα δεν προβλέπεται για πολλά πολλά χρόνια ακόμη..





Έτσι, παράλληλα με την δεδομένη κατά καιρούς τάση του art noise να ψηλαφίσει τις ρίζες του ελληνικού underground όπως επίσης την ελληνική και διεθνή street & graffiti art διαλέξαμε μια επιλεκτική, ενδιαφέρουσα περιήγηση σε διάφορα underground έντυπα που έκανε ο Βλάσσης Ρασσιάς και την αναδημοσιεύουμε με συνοδεία pop αλλα και ψυχεδελικών αφισών της εποχής. Η έρευνα, επιχειρεί να παρουσιάσει όσο το δυνατόν περισσότερα έντυπα από τον αχανή ουρανό του «υπόγειου τύπου» των δεκαετιών 1960, 1970 και 1980 την θεματολογία, τον εντελώς αντισυμβατικό τρόπο που λειτούργησαν αλλά και τις λυσσαλέες επιθέσεις που δέχτηκαν από το κατεστημένο της εποχής που τους απείλησε μέχρι και με ισόβιες ποινές! Ναι, ναι .. η ελευθερία έκφρασης ειδικά στον underground Τύπο κατακτήθηκε με πολύ κόπο και αγώνες κι ας ακούγεται σαν ξύλινο σύνθημα...
Για να δούμε τι επιφυλάσσουν οι δικές μας μέρες ακόμα.. οι μέρες που άνθρωποι σαν τον Snowden ζουν ακόμα σε transit γιατί τόλμησαν να υψώσουν την φωνή τους στο δικαίωμα της ιδιωτικότητας και του ασύλου της ατομικής έκφρασης.. (Βασιλίκα Σαριλάκη)
Του Βλάση Γ. Ρασσιά

«MAINMISE» («ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ», 1970 - 1978)

Αντεργκράουντ γαλλόφωνο περιοδικό του Κεμπέκ (Quebec) του Καναδά, μέλος του «Συνδικάτου Υπόγειου Τύπου» («Underground Press Syndicate», UPS) που ίδρυσαν οι Linda Gaboriau, Christian Allegre, Jean Basile Bezroudnoff, Kenneth Chalk, Georges Kahl και Denis Vanier. Το πρώτο τεύχος του περιοδικού κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 1970, αυτοσυστηνόμενο ως «Organe québécois de la pensée magique».
Η θεματογραφία του «Mainmise» περιστρεφόταν γύρω από την κλασική «Αντικουλτούρα», την κοινωνική επανάσταση, την μουσική ροκ, την ουτοπία, τους εναλλακτικούς τρόπους ζωής, τα ευφορικά και τα παραισθησιογόνα, το ελεύθερο σχολείο, την οικολογία, το γυναικείο κίνημα, την μαγεία και την ελεύθερη σεξουαλικότητα, ενώ το κάθε τεύχος του φιλοξενούσε σχεδιοϊστορίες των μεγάλων αντεργκράουντ δημιουργών (Greg Irons, Robert Crumb, Ron Cobb, Trina, Corben, S. Clay Wilson, Jeff Jones, Guynard, M. Pouliot, Baloune, κ.ά.) σε αναδημοσίευση από αμερικανικές αλλά και ευρωπαϊκές αντεργκράουντ εφημερίδες.
Σε αναδημοσίευση από την «Georgia Straight» του Βανκούβερ, το «Mainmise» φιλοξένησε και τις γνωστές αντεργκράουντ σχεδιοϊστορίες του ο Ραντ Χολμς (Rand Holmes, 1942 - 2002) με πρωταγωνιστή τον μακρυμάλλη, ερωτύλο, κανναβικό και περιθωριακό «Harold Hedd», ενώ τα τελευταία 5 χρόνια του βίου του έγινε το αποκλειστικό όργανο έκφρασης των αντεργκράουντ σχεδιαστών του Μοντρεάλ.
Το περιοδικό φιλοξένησε επίσης κείμενα των Raymon Lavallée, Buckminster Fuller, Marshall McLuhan, L. Clark Steven, Timothy Leary, Alan Watts, κ.ά. και έκλεισε τελικά το καλοκαίρι του 1978 αφήνοντας πίσω του μία ακόμη αντεργκράουντ εποποϊα 78 τευχών. Στην διάρκεια της ζωής του, το «Mainmise» πήρε διάφορες μορφές και σχήματα, αρχικά είχε μικρό («digest») μέγεθος σε φθηνό χαρτί, που αργότερα εξελίχθηκε σε τετράχρωμες εκτυπώσεις σε λευκό χαρτί, και εν συνεχεία μεγάλωσε σε διαστάσεις κανονικού περιοδικού για να καταλήξει στα δύο τελευταία χρόνια σε ταμπλόϊντ εφημεριδίστικο σχήμα.

«ΟΖ» (1967 - 1973)


Αγγλικό αντεργκράουντ ψυχεδελικό και χίπικο περιοδικό, που εξέδιδαν στο Λονδίνο οι Αυστραλοί Ρίτσαρντ Νεβίλ (Richard Neville, 1941 - ), Τζιμ Άντερσον (Jim Anderson, 1937 - ), Μάρτιν Σαρπ (Martin Sharp, 1942 - ) και αργότερα ο Φήλιξ Ντένις (Felix Dennis, 1947 - ).Ξεκίνησε να εκδίδεται από τους φοιτητές Νεβίλ, Ρίτσαρντ Ουώλς (Richard Walsh) και Μάρτιν Σαρπ, ως σατιρικό περιοδικό την πρωταπριλιά του 1963 στο Σίδνεϋ (Sydney) της Αυστραλίας, όπου συνέχισε μέχρι το 1969, έχοντας ωστόσο στο ιστορικό του μία δίκη για παραβίαση του νόμου περί «ασέμνου» το 1964. Το 1967 οι Νεβίλ και Σαρπ μετέφεραν τον τίτλο στο Λονδίνο, ιδρύοντας ένα διαφορετικό «ΟΖ», με «ψυχεδελικό και χίπικο» προσανατολισμό, το οποίο εξελίχθηκε, όπως και το «International Times» ή «ΙΤ», σε ναυαρχίδα της λονδρέζικης αντικουλτούρας μέχρι το 1973 που κυκλοφόρησε το τελευταίο τεύχος του.

Μέσα από τις εκπληκτικές σε ομορφιά όφσετ σελίδες του που συνέθετε ο Σαρπ, παρέλασαν μεγάλα ονόματα της αντικουλτούρας της εποχής, όπως λ.χ. οι Αυστραλές συγγραφείς Ζερμαίν Γκρηρ (Germaine Greer, 1939 - ) και Λίλιαν Ρόξον (Lillian Roxon, 1932 - 1973), ο επίσης Αυστραλός κινηματογραφιστής Φίλιπ Μόρα (Philippe Mora, 1949 - ), ο επίσης Αυστραλός ποιητής, φιλόσοφος και καρτουνίστας Μάϊκελ Λιούνιγκ (Michael Leunig, 1945 - ), ο Ιταλός αναρχικός συγγραφέας και ποιητής Άντζελο Κουατρότσι (Angelo Quattrocchi, 1945 - 2009), ο τροτσκιστής δημοσιογράφος και συγγραφέας Νταίηβιντ Ουϊντζερυ (David Widgery, 1947 – 1992), ο φωτογράφος Ρόμπερτ Ουϊτέηκερ (Robert Whitaker, 1939 - ), κ.ά.

Η εκπληκτική σε ομορφιά τέχνη του Σαρπ, γνωστού και ως δημιουργού των εξωφύλλων δύο δίσκων του rock συγκροτήματος«Cream», άφησε εποχή στον «ψυχεδελικό» Τύπο της δεκαετίας του 1960, το δε 16ο τεύχος του «ΟΖ» με τίτλο «Magic Theatre», από κοινού έργο των Σαρπ και Μόρα, έμεινε στην Ιστορία ως... 


(Διαβάστε την συνέχεια εδώ)

Αντώνης Καντάς, η χοντρή που τραγούδησε το τέλος της Μεταπολίτευσης

(Αντώνης Κάντας: "Εχω πάρει τόσες μίζες που δεν τις θυμάμαι")

από την παραπολιτική
Το αμερικάνικο ρητό «It ain't over till the fat lady sings» έχει αποδοθεί και στα ελληνικά περίπου ως «τίποτα δεν έχει τελειώσει πριν τραγουδήσει η χοντρή» και νομίζω ότι αυτές τις μέρες εντοπίσαμε τη χοντρή που τραγούδησε το τέλος αυτού που, ίσως λίγο επιπόλαια, περιγράφεται ως «Μεταπολίτευση».
Κάποιος Αντώνης Καντάς εμφανίστηκε σχεδόν από το πουθενά, κυνικότερος των κυνικών, και μας αφηγήθηκε με κάθε λεπτομέρεια το τι ακριβώς συνέβαινε για δεκαετίες στο χώρο των εξοπλισμών και μάλιστα με διακομματική ανοχή. Το πάρτι δεν ήταν για λίγους, ήταν για σχεδόν όλους τους εμπλεκόμενους.

Δεν είναι το πρώτο σκάνδαλο που αποκαλύπτεται αλλά είναι η πρώτη φορά που οι πολίτες διαπιστώνουμε ότι η διαφθορά στα χρόνια της αφθονίας των δανεικών ήταν συνειδητή επιλογή κι όχι περιπτωσιολογική έκφανση ατομικά προβληματικής ηθικής συγκρότησης.

Πλέον, ουδείς μπορεί να ισχυριστεί ότι ήταν απλά ο Άκης το πρόβλημα, αν και μεταξύ μας, λόγω και του σκανδάλου της Siemens, ποτέ δεν πείστηκα ότι αρκούσε ο Τσοχατζόπουλος για να εξηγηθεί το μεταπολιτευτικό φεστιβάλ της μίζας.

Κατά τη γνώμη μου, το μπάλακι πέφτει και πάλι στην πλευρά του Κώστα Σημίτη. Η σιωπή του είναι αυτή που στέλνει στην πυρά τα χλωρά μαζί με τα ξερά. Η Δικαιοσύνη έχει από καιρού αποδομήσει το μισό υπουργικό συμβούλιο του περίφημου Εκσυγχρονισμού και η κεφαλή εκείνου του τραπεζιού ποιεί τη νήσσαν.

Δεν νοείται διεφθαρμένη χώρα με διεφθαρμένη κυβέρνηση αλλά...έντιμο πρωθυπουργό. Ο λαλίστατος στις παρασκηνιακές διεργασίες για την Κεντροαριστερά Σημίτης οφείλει επιτέλους να πάρει θέση για όλα όσα συνέβησαν επί των ημερών του. Διαφορετικά, ο ιστορικός του μέλλοντος θα είναι εκείνος που θα απαντήσει μονοπωλιακά στο αν ήταν κι εκείνος φαύλος ή απλώς ελάχιστος για να διαχειριστεί τους φαύλους.



*οι "επεμβάσεις" και η λεζάντα στην φωτό είναι της ΑΣ

Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2013

Σαββατόβραδο με Αρίστο Δοξιάδη (#Αόρατο Ρήγμα, μεταρρυθμιστικός χώρος, κίνηση των 58, κεντροαριστερά)

Στην "Σκόνη του Χρόνου" της Παρασκευής και 13, με οικοδέσποινα την Μελίνα Δασκαλάκη:

Ελλαδικό πολιτικό σύστημα: Κόμματα χωρίς αρχές και ιδέες, πολιτικοί διανομείς δημοσίου χρήματος, κομματικοί στρατοί ιμάντες συναλλαγής...

Μια πραγματικά φιλελεύθερη κριτική στο ελλαδικό πολιτικό σύστημα: (ΑΣ)

Το Κράτος τροφός και οι Πολίτες νήπια

του Γιώργου Μπιλλίνη*
Ας ξεκινήσουμε υπενθυμίζοντας το αυτονόητο. Οι κρατικές δαπάνες αποτελούν εισοδήματα για συγκεκριμένους ανθρώπους, ομάδες, συντεχνίες. Αντιστοιχούν σε μισθούς, συντάξεις, επιδόματα, επιδοτήσεις, επιχορηγήσεις κάθε μορφής. Επομένως κάθε μείωση κρατικών δαπανών αγγίζει το σκληρό πυρήνα του κράτους, αφού αποστερεί πληθυσμιακά στρώματα στενά συνδεδεμένα με αυτό από το προσοδοθηρικό τους έσοδο, που στις περισσότερες περιπτώσεις αποτελεί και το βιοποριστικό τροφοδότη τους.
Το ελλαδικό πολιτικό σύστημα διαχρονικά, στη προσπάθεια επιβίωσης και αναπαραγωγής του, συνήθισε να διανέμει ολοένα περισσότερους πόρους σε κοινωνικές και επαγγελματικές ομάδες, οι οποίες διέθεταν δύναμη και ήσαν σε θέση να τη χρησιμοποιήσουν για να πιέσουν τους πολιτικούς στη κατεύθυνση πρόσκτησης προνομίων και απολαβών. Κι αυτά ασχέτως των δυνατοτήτων της οικονομίας και του ύψους του παραγόμενου πλούτου.

Από τη μεταπολίτευση και μετά ο κρατισμός και ο πατερναλισμός ρίζωσαν οριστικά και αμετάκλητα στο εύφορο έδαφος που καλλιέργησαν η επαναστατικότητα, η μαχητική διεκδικητικότητα και ο μαξιμαλισμός, χαρακτηριστικά που διέκριναν την ελληνική κοινωνία.

Οι πολίτες προεξέτειναν τη διεκδίκηση της ελευθερίας από τους περιορισμούς και τις απαγορεύσεις, που έζησαν κατά τη διάρκεια της επταετίας, στη διεκδίκηση των πάντων από το κράτος. Απαίτησαν το κράτος τροφό. Και βέβαια εκείνο τους έκανε το χατίρι. Με μοναδικό αρχικά αντάλλαγμα μια σχέση εξάρτησης των ωφελουμένων προσοδοθήρων από τους διανομείς των προσόδων. Oι πολίτες σταδιακά μετεβλήθησαν σε πελάτες των πολιτικών.

Δημιουργήθηκε έτσι μια εξαχρειωτική σχέση, στα πλαίσια της οποίας οι πολίτες εκβιάζουν τους πολιτικούς με το μοναδικό όπλο που διαθέτουν στη κοινοβουλευτική δημοκρατία, τη ψήφο τους. Η σχέση αυτή είναι αμφίδρομη, αφού οι πολιτικοί έχουν ανάγκη τη λαϊκή ψήφο για να επιβιώσουν πολιτικά, είτε ως πρόσωπα, είτε ως κομματικοί σχηματισμοί. Οπότε το σχήμα που παγιώθηκε είναι: οι πολιτικοί εφαρμόζουν αναδιανεμητικές - παροχικές πολιτικές προς τους πελάτες τους κι εκείνοι τους εξασφαλίζουν την επανεκλογή και την εξουσία να συνεχίσουν το ίδιο αλισβερίσι.
Τα κόμματα στην Ελλάδα δεν είναι κόμματα αρχών και ιδεών. Είναι πολυσυλλεκτικά συνονθυλεύματα, κόμματα προσωποπαγή, με διακριτή ιεραρχία και εσωτερική χαρτογράφηση. Αποτελούνται από βαρωνείες και φέουδα προώθησης και προαγωγής προσωπικών και συντεχνιακών συμφερόντων. Οι βαρωνείες συντίθενται από τον επικεφαλής τους και μελλοντικό διεκδικητή της κομματικής ηγεσίας και από την εσωτερική ιεραρχία του κομματικού στρατού, που τον συνδράμει στις επιδιώξεις του με το αζημίωτο.
Έτσι οι ισχυροί κομματικοί παράγοντες καλλιεργούν και συντηρούν τη σχέση εξάρτησης και συναλλαγής για να δώσουν τροφή στο όραμα τους για ανέλιξη, κάτι που περνάει μέσα από το συνεχές λάδωμα των ιμάντων λειτουργίας του συστήματος. Οι αδύναμοι κρίκοι πράττουν το ίδιο, στο βαθμό που τους επιτρέπεται, ώστε να ελπίζουν στην ενδυνάμωση του ρόλου τους.

Οι πολιτικοί διανέμουν το δημόσιο χρήμα, το χρήμα των φορολογουμένων, όχι ως συνετοί διαχειριστές του, αλλά ως νεόπλουτοι κάτοχοι και ιδιοκτήτες του.

Και είναι ευνόητο ότι δεν πολυενδιαφέρονται για την αποτελεσματική, τη δίκαιη ή την ανταποδοτική διάθεση του, μα για την εξασφάλιση αποκλειστικά της υποστήριξης του κομματικού στρατού που ελέγχουν, ο οποίος κατ’ αυτό τον τρόπο μετατρέπεται σε στρατό κατοχής της χώρας, αφού ...

Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2013

Εξαφανίζονται οι μετανάστες, διαγράφεται το χρέος, ακυρώνεται το μνημόνιο... Και μετά τι;

Και μετά τι;

Αν δεν το έβλεπα με τα ίδια μου τα μάτια, δεν θα το πίστευα. Το κέντρο της Αθήνας ξαφνικά έμεινε άδειο από μετανάστες. Η "επανακατάληψη" του Σαμαρά, η "φιλοξενία" του Ξένιου Διός του Δένδια, και το "ξεβρώμισμα" της Χρυσής Αυγής έπιασαν τόπο. Μέσα σε λίγες κιόλας ημέρες το αίτημα του προεκλογικού δεξιού λαϊκισμού, υλοποιήθηκε (έστω και πρόσκαιρα) είτε μέσω νόμιμων, είτε παράνομων επιχειρήσεων.
Και τώρα τί; Πώς ξεπεράσαμε την κρίση; Τί απαντήσεις έχει να δώσει η Χρυσή Αυγή στην υπόθεσή της ότι μία από τις αιτίες της κρίσης ήταν η μεγάλη λαθρομετανάστευση; (Αν και τελικά απεδείχθη ότι ο Ξένιος Ζευς «σκούπισε» κυρίως νόμιμους μετανάστες).

Το ίδιο ερώτημα βαραίνει και το άλλο φάσμα του αντιμνημονιακού μετώπου. Έστω ότι σήμερα κιόλας, μέσα σε μία έξαψη αλτρουισμού, οι δανειστές της χώρας αποφασίζουν να διαγράψουν όλο το χρέος. Μάλιστα, για να επιδείξουν την καλή τους θέληση, αποδεσμεύουν και το επόμενο πακέτο των 31 δις για την Ελλάδα χωρίς παραπάνω αξιώσεις αποπληρωμής. Σύσσωμη η τρόικα, μέσα σε πανηγυρικό κλίμα αποσύρει όλες τις απαιτήσεις της, σκίζει και όλα τα μνημόνια μπροστά στην κάμερα, ενώ για να κάνουμε ακόμα πιο kinky τη φαντασίωση, βλέπουμε την Μέρκελ με δάκρυα στα μάτια να ζητάει συγνώμη από τον ελληνικό λαό για την σκληρή της στάση τα τελευταία δύο χρόνια. Διαγράφεται λοιπόν το χρέος, ακυρώνεται το μνημόνιο και μάλιστα μετά τη σύσταση λαϊκού δικαστηρίου και Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου που βρίσκουν ένοχους για εθνική προδοσία και οικονομική κακοδιαχείριση 100-150 πολιτικούς, στήνονται οι σχετικές κρεμάλες στο Σύνταγμα. Πέφτει η «χούντα του ΔΝΤ» (sic), έρχεται η ελληνική λαϊκή δημοκρατία. Και μετά τί;

Τρία χρόνια τώρα, έχουμε στήσει όλα τα συμπτώματα της ελληνικής κρίσης στον τοίχο, και τα χτυπάμε αλύπητα από δεξιά και αριστερά. Ποτέ δεν ρίξαμε έστω και μία κλεφτή ματιά στις αιτίες. Μάλλον όσοι το έκαναν, καταπλακώθηκαν από αγανακτισμένες κραυγές εντός και εκτός Βουλής. Όσοι προσπαθούν να στρέψουν το βλέμμα της κοινωνίας στις αιτίες, και μιλάνε για ριζικές μεταρρυθμίσεις που θα στοχεύσουν σε αυτές, ώστε η κρίση να καταπολεμηθεί στις ρίζες της, συνήθως εισπράττουν τη χλεύη του όχλου.

Να εξαφανίσουμε τους μετανάστες, να εξαφανίσουμε την τρόικα, να οχυρωθούμε και απέναντι στους κακούς ξένους καπιταλιστές που θέλουν να μας φάνε ζωντανούς. Μετά τι; 
  • Έχουμε τις δομές πάνω στις οποίες, ως δια μαγείας θα στηθεί ένα κράτος δικαίου; 
  • Έχουμε δηλαδή κατάλληλους ανθρώπους σε θέσεις ευθύνης, που περιτριγυρίζονται από αδιάφθορα, έντιμα και αξιοκρατικά επιτελεία που μπορούν να προσφέρουν τόσα πολλά πράγματα, αλλά το μοναδικό τους εμπόδιο είναι η «κακιά» τρόικα; 
  • Έχουμε νομικό και φορολογικό πλαίσιο που θα ενίσχυε τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της επιχειρηματικότητας για να υπάρξει ανάπτυξη; 
  • Έχουμε έτοιμους κάποιους παραγωγικούς ιστούς σε διάφορους κλάδους που είναι έτοιμοι να παράγουν αγαθά και υπηρεσίες, αλλά δεν μπορούν μόνο τα τελευταία τρία χρόνια; 

"Άμεση καθαίρεση των υπουργών, των βουλευτών και όσων έχουν δημόσια αξιώματα που δεν μπορούν να δικαιολογήσουν με στοιχεία τον τρόπο απόκτησης της περιουσίας τους"

Βρώμικες κεντροαριστερές κουβέντες


του Θάνου Παπαδημητρίου*
Συζητήσεις επί συζητήσεων για τη διαμόρφωση ενός τρίτου πόλου. Προσπάθειες επί προσπαθειών για την ανάδειξη της νέας κεντροαριστεράς. Κραυγές για μια αριστερή στροφή στη διακυβέρνηση της χώρας. Σε μια χώρα που η έννοια των λέξεων έχει αλλεπάλληλα βιασθεί τόσο από τους πολίτες όσο και από τους πολιτικούς, όλη αυτή η μόδα της χρονιάς που μας πέρασε θέλει μια διαφορετική ανάγνωση.
Η αριστερά ως ιδεολογία προτάσσει την αλληλεγγύη των μελών μιας κοινωνίας, την ανάγκη της διανομής του πλούτου από τους πλουσιότερους προς τους πλέον αδύναμους και απαιτεί την εμπιστοσύνη των πολιτών προς τους διαχειριστές της εξουσίας ότι αυτό θα γίνεται με δίκαιο τρόπο. 

Αν συμφωνούμε ότι αυτό είναι το ζητούμενο, ας δούμε τι γίνεται αυτή τη στιγμή στην Ελληνική κοινωνία.
Έχει χαθεί παντελώς η εμπιστοσύνη των πολιτών προς τις ηγεσίες του. Η κατάρρευση με πάταγο του προηγούμενου καθεστώτος αποκάλυψε τη μικρότητα των ανθρώπων που μας κυβερνούσαν, με τον πρώην υπουργό μεταφορών να έχει το θράσος να λέει ότι πλαστογράφησε τις πινακίδες των αυτοκινήτων για να φορτίζει τη μπαταρία του και τον πρώην Γενικό Γραμματέα Εξοπλισμών να λέει ότι ήταν τόσες πολλές οι μίζες που εισέπραττε που πλέον έχασε το λογαριασμό. Γνωστά πλέον αυτά. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον ο πολίτης το πρώτο που θα δείξει απέναντι στην εξουσία είναι καχυποψία, και με το δίκιο του. Άρα συναίνεση σε μια ηγεσία όπως είναι τώρα τα πράγματα δεν θα υπάρξει.

Οι πολίτες όμως, μέσα στο πανικό που δημιουργούν οι ανάγκες επιβίωσης από την μια και το καταστροφικό οικονομικό κλίμα από την άλλη, προσπαθούν να επιβιώσουν όπως μπορούν, στρεφόμενοι μάλιστα ο ένας εναντίον του άλλου. Αν βάλουμε παραστατικά την εικόνα, όλοι οι πολίτες είναι σα να βρίσκονται στην αυλή τους όπου κάθε αυλή έχει χαμηλό φράκτη και δίπλα ο καθένας έχει τη κατσίκα του. Σκεφτείτε τώρα τον κάθε ένα να τριγυρνάει στην αυλή όχι για να βρει τρόπο να ταΐσει την κατσίκα του αλλά να ελέγξει πρώτα από όλα τη κατσίκα του γείτονα. Δε το βλέπετε αυτό; Πως κάθε επαγγελματική κατηγορία και κάθε πολίτης από μόνος του έχει περιχαρακωθεί στα δικά του κεκτημένα απαιτώντας να αρθούν τα κεκτημένα του γείτονα;

Και πάμε στο θέμα της αλληλεγγύης. Βασικό συστατικό μιας αριστερής διακυβέρνησης αλλά και μιας αριστερόστροφης κοινωνίας. 
Που είναι η αλληλεγγύη; 

Που είναι εκείνο το κίνημα των πολιτών που θα διαδηλώσει όχι για το πορτοφόλι του αλλά ενάντια στη φτώχεια ακόμα κι αν ξέρει ότι πρέπει να δώσει κάτι από το υστέρημα του για τους πλέον φτωχούς; Κι αν όντως υπάρχουν πλέον στη κοινωνία κάποιοι άνθρωποι που το έχουν αντιληφθεί αυτό, πιστεύει κανείς ότι είναι πλέον κρίσιμη πολιτική μάζα ώστε να γίνουν ο πυρήνας ενός νέου φορέα;

Την αριστερά στην Ελλάδα όλοι την αντιλαμβάνονται ως τον τρόπο από τον οποίο θα παίρνουν κομμάτια από τη πίτα που λέγεται δημόσιο χρήμα. 
Μηδενός εξαιρουμένου. 
Κανένας δε μιλάει για την αριστερά της προσφοράς στο ...

Πέμπτη 26 Δεκεμβρίου 2013

Τα ανοιχτά ερωτήματα της Σοσιαλδημοκρατίας

Διαλόγου για την κεντροαριστερά και αριστερής κριτικής για τους 58, συνέχεια: (ΑΣ)

του Νικόλα Σεβαστάκη*

Στους κλονισμούς που έφερε η κρίση στο πολιτικό σύστημα και στην κοινωνία, ειπώθηκε συχνά ότι η Κεντροαριστερά δεν έχει πλέον νόημα. 
Όταν μεγάλο μέρος της μεσαίας τάξης χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του και τα προγράμματα αναμορφωτικής λιτότητας σφραγίζονται από μια πειθαρχική νεοφιλελεύθερη λογική, η πραγματικότητα γίνεται, «αντικειμενικά», διχοτομική. Έτσι άλλωστε και η καταβύθιση του ΠαΣοΚ ερμηνεύθηκε ως απόδειξη της καθολικής (αν όχι οριστικής) χρεοκοπίας κάθε εκδοχής Σοσιαλδημοκρατίας.
Σήμερα - λέει το ίδιο επιχείρημα - υπάρχει μια κοινωνική πόλωση η οποία μεταφράζεται, αναπόδραστα, σε πολιτικό ανταγωνισμό για την εξουσία. Ολες λοιπόν οι αξιώσεις για διαφορετική ερμηνεία της κατάστασης και των προοπτικών της συνιστούν είτε μετέωρη ηθικολογία είτε μεταμφιεσμένη ιδιοτέλεια όσων γυρεύουν να διασωθούν από την πολιτική κατακρήμνιση. Και κάπως έτσι, με μια τέτοια εξήγηση, κλείνει και η όλη συζήτηση.

Νομίζω ότι η παραπάνω προσέγγιση στο ζήτημα της Σοσιαλδημοκρατίας είναι λανθασμένη. Εχει με το μέρος της αληθινά ερωτήματα και βάσιμες υποψίες αλλά κατασκευάζει μια υπερβολικά μονοσήμαντη εικόνα για την πραγματικότητα.

Στις τελευταίες δεκαετίες η ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία δεν μπόρεσε ή δεν επιδίωξε να αποτελέσει πολιτικό αντίβαρο στα κύματα των νεοφιλελεύθερων αναδιαρθρώσεων. Τις περισσότερες φορές υιοθέτησε μια πολιτισμικά διακριτή αλλά σε κρίσιμα σημεία παρόμοια ατζέντα με αυτήν των κεντροδεξιών και συντηρητικών δυνάμεων. 

Την ίδια στιγμή κυριάρχησε η πεποίθηση ότι οι όποιες λαϊκές και κοινωνικές αναφορές των προοδευτικών κομμάτων ανήκουν στο παρελθόν, στην εποχή των αρχαϊσμών και της ταξικής πάλης. Γι' αυτό και επιλέχθηκαν με εκλογικό πανικό νέα κοινά-στόχοι, οι μεσαίες τάξεις της γνώσης και της πληροφορίας ή οι λεγόμενοι θύλακες καινοτομίας στην κοινωνία. 
Η ιδέα ότι έχουμε περάσει από τις κοινωνίες των αντιθέσεων στις κοινωνίες των soft αποχρώσεων βρήκε εν τέλει απροετοίμαστη την Κεντροαριστερά απέναντι στο νέο κοινωνικό ζήτημα και στις οικονομικές καταστροφές των τελευταίων χρόνων. Ετσι άλλωστε «ανδρώθηκαν» τα διάφορα Εθνικά Μέτωπα όσο οι σοσιαλδημοκρατίες μετατρέπονταν σε κόμματα προυχόντων και ειδικών παραγόντων.
Η ελληνική περίπτωση έχει βέβαια και άλλα στοιχεία. Η αναφορά στον εκσυγχρονισμό και ο αφορισμός του λαϊκισμού λειτούργησαν για κάποια χρόνια ως μια μίνιμουμ ταυτότητα ενός χώρου που ...

Ευρωκοινοβούλιο vs Τρόικα; (#"there was no appropriate legal basis for setting up the Troïka on the basis of Union primary law")

Η Έκθεση κατατέθηκε την Τετάρτη από τους Othmar Karas και Liem Hoang Ngoc. Σημειώνεται ότι εντός Ιανουαρίου, αρμόδια αντιπροσωπεία του Ευρωκοινοβουλίου θα βρεθεί σε Λισαβόνα (6-7/1), Αθήνα (8-9/1), Λευκωσία (10-11/1) και Δουβλίνο (16-17/1). Η ακρόαση του Επιτρόπου Rehn έχει προγραμματιστεί στις 13 Ιανουαρίου στο Στρασβούργο, ακολουθεί ο πρώην επικεφαλής της ΕΚΤ κ. Trichet (14/1) και του διευθυντή του ESM κ. Regling. Η παρουσίαση του προσχεδίου της έκθεσης θα γίνει στις 16 Ιανουαρίου.

Η έκθεση/πρόταση ψηφίσματος του Ευρωκοινοβουλίου για την τρόικα
Η Έκθεση (84 KB)   

Troika - the institutional dimension 
and democratic legitimacy 
29. Notes that the Troika's mandate 
has been perceived as being unclear 
and lacking transparency;
30.Points out that due to its ad hoc nature 
there was no appropriate legal basis 
for setting up the Troïka 
on the basis of Union primary law; 


των Γιάννη Αγγέλη, Δήμητρας Καδδά /capital.gr             
Τη λύπη του για την έλλειψη προόδου των διαπραγματεύσεων στην Ελλάδα "παρά τις πρωτοφανείς μεταρρυθμίσεις που έχουν αναληφθεί" εκφράζει το Ευρωκοινοβούλιο στην έκθεσή του για το ρόλο της τρόικας. Ζητά αναθεώρηση μνημονίων μετά από επαναϋπολογισμό πολλαπλασιαστών, παρεμβάσεις για λογοδοσία της τρόικας και αλλαγή λήψης αποφάσεων στο Eurogroup. Προτείνει επίσης να διερευνηθεί Ευρωπαϊκό Νομισματικό ΤαμείοΤα προγράμματα δεν ήταν κατάλληλα για να διορθώσουν ανισορροπίες 10ετιών αναφέρει κάνοντας πάντως λόγο και για έναν πολύ δύσκολο ρόλο της τρόικας. 
Στην πρόταση ψηφίσματος του Ευρωκοινοβουλίου σχετικά με το ρόλο και τις λειτουργίες της τρόικας στις χώρες σε πρόγραμμα προτείνονται μεταξύ άλλων τα εξής:
  • Όλες οι αποφάσεις που σχετίζονται με την ενίσχυση της ΟΝΕ θα πρέπει να λαμβάνονται βάσει της συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Οποιαδήποτε απόκλιση θα διαιρέσει και θα αποδυναμώσει την Ένωση συμπεριλαμβανομένης της ζώνης του ευρώ.
  • Υπενθυμίζει ότι ο ESM θα πρέπει να λογοδοτεί στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο
  • Να εξετάσει την τροποποίηση της Συνθήκης του ESM για αποφάσεις με ειδική πλειοψηφία
  • Συμμετοχή των κοινωνικών εταίρων στο σχεδιασμό και την εφαρμογή των προγραμμάτων προσαρμογής
  • Απολογισμό τρόικας για πολλαπλασιαστές αλλά και να εξετάσει την αναθεώρηση των μνημονίων με βάση τα αποτελέσματα
  • Για τη βελτίωση της λογοδοσίας της Επιτροπής όταν ενεργεί υπό την ιδιότητα ως μέλος της τρόικας να παρουσιάζεται στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο πριν από την ανάληψη των καθηκόντων. Τακτική υποβολή εκθέσεων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο
  • Επαναξιολόγηση της διαδικασίας λήψης αποφάσεων του Eurogroup για την τροποποίηση του Μνημονίου ώστε να υπάρχει στα κράτη μέλη που λαμβάνουν βοήθεια κατάλληλη δημοκρατική λογοδοσία τόσο σε εθνικό, όσο και σε ...

Τετάρτη 25 Δεκεμβρίου 2013

Πες μου κάτι κεντροαριστερό...

Το κείμενο που ακολουθεί  -είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί κανείς μαζί του- ανοίγει μια συζήτηση για την ουσία του μεταρρυθμιστικού διλήμματος στην συγκυρία: υπάρχει πραγματικά δυνατότητα ενιαίας πολιτικής συγκρότησης και έκφρασης ενός προοδευτικού (κεντρώου, μεταρρυθμιστικού, κεντροαριστερού, μεσαίου κλπ) χώρου ή η εξαφάνιση του ΠΑΣΟΚ σημαίνει και την πραγματική ανυπαρξία ή α-δυνατότητα ενός τρίτου πόλου στην συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία; 
Και τι είναι τελικά το "Μεταρρυθμιστικό Κέντρο"; Μια τρίτη ιδεολογία ή απλά ένας χώρος συνάντησης/αναμέτρησης ή και συγκυριακής σύνθεσης/συνεργασίας των "Δύο Μεγάλων" χωρίς δική του ψυχή; (ΑΣ)**


Dì qualcosa di (centro-)sinistra ή γιατί το «μεταρρυθμιστικό κέντρο» δεν υπάρχει

του Γιάννη Μπαλαμπανίδη                                                    από τα ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΘΕΜΑΤΑ τχ. 121, σ. 7-10*
«Όταν με ρωτούν εάν η τομή ανάμεσα σε κόμματα της Δεξιάς και της Αριστεράς έχει ακόμη νόημα, το πρώτο που μου έρχεται στο νου είναι ότι αυτός που ρωτάει σίγουρα δεν είναι αριστερός.»Alain
Στις εκλογές του 2012, ανάμεσα στα πολλά πρωτόγνωρα της τελευταίας τριετίας, προέκυψε και ένας αγνώριστος πολιτικός χάρτης. Πολυδιάσπαση στα δεξιά, με κόμματα της λαϊκής Δεξιάς, της νεοφιλελεύθερης τάσης, ένα ανοιχτά ναζιστικό· μεγαλύτερη αναταραχή στα αριστερά: κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ σε θέση ουραγού, εκτόξευση του ΣΥΡΙΖΑ, ανάδυση της ΔΗΜΑΡ. Ό,τι σταθερό, εξαερώνεται· πρώτα στο οικονομικό και κοινωνικό πεδίο, τώρα στο πολιτικό.

Ένα χρόνο μετά, βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη μια συζήτηση για την ανα-συγκρότηση ενός «τρίτου πόλου», ενδιάμεσου μεταξύ των δύο μεγάλων παγιωμένων ανταγωνιστών ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ. Λογικό· με όρους ευρωπαϊκής πολιτικής, η Ελλάδα είναι ανορθογραφία, ιδίως στο κομμάτι που στην πολιτική τοπογραφία κείται αριστερά του Kέντρου: το ισοδύναμο της σοσιαλδημοκρατίας κόμμα έχει καταρρεύσει, ηγεμονεύει το κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς και συνολικά ο «κεντρο-αριστερός» χώρος διεκδικείται από τρία τουλάχιστον σχήματα.

Κάπως παράδοξοι είναι, όμως, οι όροι με τους οποίους διεξάγεται η συζήτηση. Σχηματοποιώντας: μια συζήτηση «από πάνω», ανάμεσα σε κύκλους και προσωπικότητες παρά σε πραγματικούς κοινωνικούς χώρους. Ακόμη περισσότερο παράδοξοι οι ιδεολογικο-πολιτικοί τονισμοί που μοιάζει να κυριαρχούν: στόχος ορίζεται συνήθως η συγκρότηση ενός «φιλελεύθερου, μεταρρυθμιστικού Κέντρου» με μια εσάνς της πάλαι ποτέ «κεντροαριστεράς» και σπανιότερα σοσιαλδημοκρατίας, και ως κοινοί τόποι η παραδοχή της αναγκαιότητας των «μεταρρυθμίσεων» (χωρίς, συνήθως, να εξειδικεύονται), η αποδοχή των καταναγκασμών που θέτει το διεθνές πλαίσιο των «αγορών», η καταγγελία των δυνάμεων της «συντήρησης» που υπεραμύνονται κεκτημένων και αγκυλώσεων του παρελθόντος, η δαιμονοποίηση του μεταπολιτευτικού «κρατισμού» και η σαφής επιλογή υπέρ του ιδιωτικού-επιχειρηματικού – κυρίως, η απόφανση ότι στα σημερινά εθνικά προβλήματα δεν υπάρχουν αριστερές ή δεξιές απαντήσεις.

Η πιο παράδοξη απόληξη αυτού του παστίς είναι το κάλεσμα για συσπείρωση σε μια ενιαία παράταξη δυνάμεων «μεταρρυθμιστικών» που ξεκινούν από την αριστερή ΔΗΜΑΡ, περνούν από το αναπόφευκτο ΠΑΣΟΚ και φτάνουν μέχρι τη ρητά νεοφιλελεύθερη ΔΡΑΣΗ. Αυτός ο σουρεαλιστικός μεταρρυθμιστικός συναγερμός, ωστόσο, είναι μια πολιτική α-δυνατότητα. Ένας χώρος που δεν μπορεί να υπάρξει – και αν συντεθεί εκ του προχείρου, λίγους θα αφορά και ελάχιστα πράγματα θα εκπροσωπεί. Σε μια φάση που κρίνεται η εθνική μας πορεία τα επόμενα χρόνια, οποιαδήποτε απόπειρα πολιτικής εκπροσώπησης οφείλει επί ποινή ανυποληψίας να συγκεντρώνει ορισμένες προϋποθέσεις. Ας πούμε, μια αφήγηση κι ένα πολιτικό σχέδιο για την κρίση και πέρα από αυτήν· μια ομόρροπη αξιακή πλαισίωση και πρόταση· μια ελάχιστη επαφή με το κοινωνικό πεδίο.

Εθνικό σχέδιο σημαίνει πολιτικό σχέδιο


Από την αρχή της κρίσης, αποκλειστικό πλαίσιο της εθνικής πολιτικής αποτέλεσαν οι «conditionalities», οι αυστηροί όροι της δανειακής σύμβασης. Ήταν όμως το Μνημόνιο ως ...

Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2013

Καλά Χριστούγεννα Κύριε Σαμαρά... (#"Η ευημερία έρχεται σύντομα· ένα κοτόπουλο σε κάθε τσουκάλι")

Η πτώση της δημοκρατίας στην αρχαία Ρώμη συμβάδισε 
με την καταστροφή των μικροϊδιοκτητών και τη συνάθροισή τους 
στη Ρώμη όπου οι αυτοκράτορες τους μοίραζαν τρόφιμα
και τους έστηναν θεάματα.
Οι πληβείοι εξέλεγαν τους τριβούνους (δημάρχους)
και μαζί με τους δημάρχους μπορούσαν να ψηφίσουν νόμους
που ήταν δεσμευτικοί για όλους τους Ρωμαίους...
Στην περίοδο της παρακμής της δημοκρατίας 
οι πληβείοι αντάλλασσαν την ψήφο τους με το βιοπορισμό τους
και γενικότερα γινόντουσαν πελάτες των πατρικίων...
Το σιτάρι και τα τρόφιμα που διένειμε η αυτοκρατορία
στους πολίτες πληβείους της πρωτεύουσας τα έφερνε από τους 
φόρους ή τις δημεύσεις των κατακτημένων χωρών.
Κατά την περίοδο της παρακμής οι θεσμοί είχαν διαλυθεί
σε τέτοιο βαθμό που τους αυτοκράτορες τους διόριζαν
σε κάποιες περιπτώσεις, είτε η φρουρά των πραιτοριανών
που ήταν το μόνο στρατιωτικό σώμα που έδρευε στη Ρώμη
ή οι λεγεώνες των διάφορων επαρχιών που εισέβαλαν στη Ρώμη. 
Υπήρξαν υποψήφιοι για αυτοκράτορες που κέρδισαν υποσχόμενοι
στους πραιτοριανούς αυξήσεις και αμοιβές σε χρυσά νομίσματα...
Όπως ακριβώς τα τελευταία χρόνια και σήμερα στην Ελλάδα, 
βουλευτής ή πρωθυπουργός εκλέγεται κάποιος μόνο αν καταφέρει 
να εξαγοράσει τις συγκροτημένες λεγεώνες των πελατών
του δημοσίου ή και των ιδιωτικών επιχειρήσεων 
που ζουν από το δημόσιο.

Φωτο του 1929 - παραγκούπολη στην περιφέρεια της Ουάσιγκτον
Αφιερωμένο εξαιρετικά (ΑΣ):

Ο Στάινμπεκ για την κρίση του 1929

Το ακόλουθο κείμενο του Τζον Στάινμπεκ (1902-1968) αναφέρεται στη μεγάλη κρίση του 1929 και περιέχεται στο βιβλίο του «L' America e gli americani» (ιταλική έκδοση «Alet», 2008), που συγκεντρώνει τριάντα πέντε μικρά κείμενα του μεγάλου αμερικανού νομπελίστα συγγραφέα.*

"Θυμάμαι πολύ καλά το 1929. Είχαμε πιάσει την καλή (εγώ όχι, αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι ναι). Θυμάμαι τα ζαλισμένα και ευτυχισμένα πρόσωπα των ανθρώπων που έφτιαχναν χάρτινες περιουσίες με τις μετοχές του χρηματιστηρίου. «Σήμερα κέρδισα δέκα χιλιάδες δολάρια μέσα σε δέκα λεπτά. Συνολικά, αυτή τη βδομάδα κέρδισα ογδόντα χιλιάδες». 

Στη μικρή μας πόλη οι διευθυντές τραπεζών και οι εργάτες οδοποιίας έτρεχαν στους τηλεφωνικούς θαλάμους για να καλέσουν τους παίκτες. Ολοι έπαιζαν στο χρηματιστήριο, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο. Στη διακοπή για γεύμα, υπάλληλοι και γραμματείς μελετούσαν το δελτίο τιμών του χρηματιστηρίου μασώντας σάντουιτς και λογάριαζαν τις περιουσίες που συσσωρεύονταν. Τα μάτια τους είχαν την ίδια έκφραση που βλέπουμε στο τραπέζι της ρουλέτας. Εγώ είχα μια διαυγή αντίληψη, γιατί βρισκόμουν έξω από όλα αυτά, γράφοντας βιβλία που κανείς δεν αγόραζε. Δεν είχα ούτε τα ελάχιστα που ήταν αναγκαία, για να αρχίσω να φτιάχνω μια δική μου περιουσία. Από τις βιτρίνες έβλεπα τα τρελά ψώνια, το χαβιάρι και τη σαμπάνια, μύριζα το μεθυστικό άρωμα των ντυμένων με γούνες κυριών, που έβγαιναν λάμποντας από το θέατρο.

Επειτα οι άνθρωποι έπαψαν να επενδύουν και αυτό το είδα με διαύγεια, επειδή είχα ασκηθεί από καιρό στην οικονομική ύφεση. Δεν συμπαρασύρθηκα στην πτώση. Θυμάμαι ότι έδιναν συνεντεύξεις και ξανά συνεντεύξεις οι Big Boys, εκείνοι που γνώριζαν. Ορισμένοι αγόραζαν διαφημιστικό χώρο για να καθησυχάσουν τους εκατομμυριούχους που καταστρέφονταν: «Είναι μόνο μια φυσιολογική υποτίμηση», «Μη φοβάστε, αγοράστε, συνεχίστε να αγοράζετε». Ωστόσο, οι Big Boys πουλούσαν και η αγορά έκανε το μπαμ.

Επειτα ήρθε ο πανικός και ο πανικός μετατράπηκε σε απαθές σοκ. Οταν το ...

Ο βαρόνος Μινχάουζεν και η Κεντροαριστερά


του Χαρίδημου Τσούκα*

Είναι γνωστές οι ιστορίες του φαντασιόπληκτου βαρόνου Μινχάουζεν. Σε μια από αυτές διηγείται πως βρέθηκε με το άλογό του σε ένα βάλτο. Κάθε κίνησή του να βγει, τον ακινητοποιούσε όλο και περισσότερο. Τότε, λέει με καμάρι, έπιασε τα μαλλιά του, τα τράβηξε προς τα πάνω και, ω του θαύματος, σήκωσε τον εαυτό του (και το άλογο) από το βάλτο!

Η δυσάρεστη θέση, όπως και η φαντασίωση, του βαρόνου Μινχάουζεν δεν μας είναι ξένες. Η κλασική περίπτωση είναι το αδιέξοδο που προκύπτει στις ανθρώπινες σχέσεις (π.χ. σε ένα ζευγάρι ή μεταξύ προϊσταμένου-υφισταμένων) όταν έχει διαταραχθεί σοβαρά η εμπιστοσύνη. Κάθε προσπάθεια για επικοινωνία όχι μόνο δεν λύνει το πρόβλημα αλλά το επιτείνει, αφού το πλαίσιο της επικοινωνίας (π.χ. καχυποψία) προσδιορίζει πως ερμηνεύεται το περιεχόμενό της. Αυτό συμβαίνει διότι, στην επικοινωνία, κάθε ρήση έχει διττή υπόσταση: αφενός λέει κάτι σχετικά με ένα συγκεκριμένο θέμα (το περιεχόμενο), αφετέρου λέει κάτι για τον εαυτό της (μετα-επικοινωνία) – πώς, δηλαδή, να την εκλάβει ο συνομιλητής. Η προτροπή π.χ. «μην αργήσεις απόψε» μπορεί να υποδηλώνει έγνοια, υπερπροστατευτισμό, ή διάθεση ελέγχου. Το πώς θα την εκλάβει ο συνομιλητής εξαρτάται από το μετα-επικοινωνιακό πλαίσιο.

Αν δεν αντιμετωπίσατε ποτέ τέτοια προβλήματα, είστε τυχερoί! Μακάρι να μπορούσαν να πουν το ίδιο όσοι δικαιολογημένα αγωνιούν για την Κεντροαριστερά. Η εκλογική και δημοσκοπική κατάρρευση του κύριου φορέα της, του ΠΑΣΟΚ, την έχει οδηγήσει σε βάλτο. Το καλό είναι ότι αυτό έχει γίνει αντιληπτό - εξού και η κίνηση των «58». Το κακό είναι ότι δεν συνειδητοποιούνται επαρκώς οι προϋποθέσεις εξόδου από το βάλτο. Οι «58» πιάνονται από τα μαλλιά τους, ελπίζοντας στην τύχη του βαρόνου Μινχάουζεν!

Δείτε, π.χ., τις δηλώσεις ενός από τους πλέον σοβαρούς κεντροαριστερούς πολιτικούς, του κ. Γιαννίτση. Σε ομιλία του σε εκδήλωση των «58» στη Θεσσαλονίκη, είπε: «έπειτα από πέντε χρόνια, εμείς πρέπει να επαναλάβουμε τη φράση «Μέχρι εδώ, το παιχνίδι τελείωσε». Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τους λογαριασμούς μας με το παρελθόν μας […]». Με άλλα λόγια: «να αλλάξουμε, αναστοχαζόμενοι το παρελθόν μας». Ποιος θα διαφωνήσει;

Του διέφυγε, όμως, το κρισιμότερο: το μετα-επικοινωνιακό πλαίσιο – πώς, δηλαδή, θα εκλάβουν οι πολίτες την προτροπή του. Το περιεχόμενο της προτροπής «να αναστοχαστούμε το παρελθόν μας» θα κινητοποιήσει, μόνο αν συνοδευτεί με το κατάλληλο μετα-επικοινωνιακό πλαίσιο – αν, δηλαδή, την προτροπή υλοποιήσουν αυτοί που την εκφέρουν! Πολύ απλά: θα αλλάξω, αν δω ότι αλλάζεις.

Δεν είναι βέβαιο, όμως, ότι η κίνηση των «58» επιδιώκει να ξεκαθαρίσει ουσιαστικά τους λογαριασμούς με το παρελθόν της Κεντροαριστεράς. Η έκκλησή της μοιάζει με την προτροπή του πατέρα στο γιο: «να κάνεις ό,τι λέω, όχι ό,τι κάνω». Το μετα-επικοινωνιακό πλαίσιο των «58» αναπαράγει πρακτικά τη μη αλλαγή (αφού δεν αναστοχάζεται εμπράκτως τα λάθη της Κεντροαριστεράς), ενώ συγχρόνως καλεί τους άλλους να αλλάξουν!

Θέλετε ένα παράδειγμα; Τη σημαντικότερη τομή στο ασφαλιστικό, που επιχείρησε ο ίδιος ο κ. Γιαννίτσης ως υπουργός Ασφαλίσεων το 2001, την πολέμησε λυσσαλέα το ίδιο του το κόμμα. Δεν πρέπει να συζητηθεί αυτό; Αν όμως αρχίσει η ...

Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου 2013

Πως η "κίνηση των 58" εμπλεκόμενη με το κυβερνών ΠΑΣΟΚ, διασπά αντί να ενώνει τον μεταρρυθμιστικό χώρο

Ποιο ήταν μέχρι σήμερα το ανάχωμα στην επέκταση του ΣΥΡΙΖΑ στον μεσαίο χώρο, αβρόχοις ποσί; (δηλαδή χωρίς να ολοκληρώσει την βίαιη πολιτική ωρίμανσή του και την προγραμματική του προσαρμογή στις πιθανές κυβερνητικές του ευθύνες);  
Μα η μεταρρυθμιστική αριστερά, οι κεντρώοι φιλελεύθεροι και οι φεντεραλιστές οικολόγοι. Και οι διεργασίες που τους έφερναν τόσο κοντά, ώστε να θεωρείται ζήτημα χρόνου η δημιουργία του τρίτου πόλου και η εξισορρόπηση έτσι της πολιτικής ζωής στην χώρα μας που τόσο έχει υποφέρει από τα δικομματικά διλήμματα και την έλλειψη εθνικών συνεργασιών απέναντι στην κρίση.
Η νέα δημοσκοπική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ, μετά από μια περίοδο στασιμότητας, πέραν της γενικής επιδείνωσης της κρίσης σε όλα τα επίπεδα, φαίνεται να έχει δυο ακόμη ειδικές αιτίες κλειδιά: η μια είναι η ανοησία της "μονταζιέρας" της Συγγρού, που πιασμένη στα δίχτυα του ρεβανσισμού της ΝΔ, κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο και προσπαθεί να δαιμονοποιήσει την αξιωματική αντιπολίτευση με επιχειρήματα που τελικά την ...ενισχύουν (βλ. προηγούμενη ανάρτηση). Η άλλη είναι οι επιλογές της κίνησης των 58, που με τον τρόπο που πολιτεύθηκε και παρά τις προθέσεις όσων εξ αυτής δεν έχουν καμία σχέση με το ΠΑΣΟΚ, κατέληξε να διασπάσει τον μεταρρυθμιστικό χώρο, συνδέοντάς τον πολιτικά με την σημερινή συγκυβέρνηση και την αποτυχία της σε όλα τα επίπεδα αλλά και την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και τα αδιέξοδά της.

Παρότι στην αρχική της διακήρυξη η κίνηση απευθυνόταν στην κεντροαριστερά, τους φιλελεύθερους και τους οικολόγους, η βιαστική δέσμευσή της -στο ίδιο κείμενο/κάλεσμα- να αποτελέσει μέρος του ευρωπαϊκού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος και των εκλογικών του στόχων στις ευρωεκλογές, απέκλεισε εκ των πραγμάτων τους δυο τελευταίους. Και όχι μόνον αυτό: η συμμετοχή του επίσημου κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ στο σχήμα, περιθωριοποιεί σταθερά τους ανεξάρτητους εκ των 58 σε δεύτερη μοίρα ταυτίζοντας τον όρο "κεντροαριστερά" με τις τρέχουσες κυβερνητικές επιλογές του ΠΑΣΟΚ και την συγκυβέρνηση με την ΝΔ - ως δεδομένης επιλογής και μονοδρόμου. Αυτό κόστισε ήδη τον αποκλεισμό άλλων πασοκογενών δυνάμεων αλλά και της ΔΗΜΑΡ (προσχηματικά ή όχι δεν έχει σημασία) από το εγχείρημα.

Έτσι σήμερα, αντί για προωθητική δύναμη στην συνένωση του μεσαίου χώρου, η κίνηση κινδυνεύει να γίνει τροχοπέδη ακόμη και για την καινοτόμα κίνηση των 5 δημάρχων, εμπλέκοντάς την στα ανεβοκατεβάσματα και την υπαρξιακή αγωνία του ΠΑΣΟΚ. Ακόμη χειρότερα, αντί να ασκεί την υποσχεμένη πίεση στον ΣΥΡΙΖΑ για μια επιτάχυνση της επιβεβλημένης ρεαλιστικής στροφής του τελευταίου, άφησε ελεύθερο το πεδίο της επέκτασής του χωρίς κόπο, ιδρώτα και δάκρυα στον μεσαίο χώρο και την ...

Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013

Πως η επικοινωνιακή ομάδα της ΝΔ μας έπεισε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το νέο κόμμα των νοικοκυραίων

Εισαγωγή από τον left liberal synthesis
του Βαγγέλη Παπαβασιλείου
Συστηματικά έχω υποστηρίξει ότι ο Συριζα είναι ένα κεντροαριστερό αστικό κόμμα Ελληνικού Τύπου ( εκπρόσωπος του κατακερματισμού), με εσωτερική τελετουργική γλώσσα που αρδεύεται από το τυπικό αριστερό λεξιλόγιο. 
Δεν είναι δυνατό να κριθεί για τις εκφωνήσεις και ανακοινώσεις του. Αυτές κινούνται στο χώρο του "εκτραχηλισμένου σημαίνοντος". 
Ο Καρτέσιος ορθά επισημαίνει πως για ένα τυπικό αστικό κόμμα , τα εύρωστα πορτοφόλια είναι σοβαρό εκλογικό πλεονέκτημα. Η κριτική με βάση ένα τυπικό αριστερό πρόταγμα πολιτικής ηθικής είναι σαν να εγκαλείς τον Λιάπη γιατί είναι ανηψιός του Καραμανλή.... 
Και να φανταστείς ότι κάποιοι θεωρούν το Συριζα "νεοκομμουνιστικό".......
ΤΟ ΕΦΑΠΑΞ
από τον Καρτέσιο
Το πόθεν έσχες των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ έβγαλε «λαβράκια*». Εφάπαξ ενός εκατομμυρίου ευρώ για τον Δημήτρη Τσουκαλά, χιλιάδες λίρες Αγγλίας για τη Νάντια Βαλαβάνη, επενδύσεις χιλιάδων ευρώ από τον Γιώργο Σταθάκη και τον Ευκλείδη Τσακαλώτο σε διάφορα funds.
Η Νέα Δημοκρατία πανηγύρισε για τις αποκαλύψεις. «Ώστε αυτοί, λοιπόν, είναι οι αριστεροί φίλοι του λαού και των φτωχών; Αυτοί είναι οι μαχητές κατά των τραπεζών;», αυτά και άλλα ερωτήματα θέτουν εδώ και μέρες οι πολιτικοί αντίπαλοι του ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι γνωστό χρόνια τώρα ότι η Νέα Δημοκρατία δεν είχε και τις καλύτερες επιδόσεις στην επικοινωνία.  Όσοι έζησαν την εποχή Λαλιώτη, θα θυμούνται τη ΝΔ σαν τη μικρή χαζούλα που δεν απέφευγε ούτε μία παγίδα που της έστηνε ο «διαόλου κάλτσα» . Έπεφτε μέσα σε όλες. Ήταν η εποχή που ο Λαλιώτης και το ΠΑΣΟΚ έχαναν μόνο όποτε εκείνοι το ήθελαν.
Ναι, γνωρίζω ότι ένα ποσοστό φίλων και μελών του ΣΥΡΙΖΑ απογοητεύθηκε από τους πλούσιους βουλευτές του κόμματός του. Η πλειοψηφία τους όμως ανήκει σ’ εκείνο το 4% που σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν το έχει ανάγκη. Ο αγώνας για την κατάληψη της εξουσίας απαιτεί και θυσίες. Συνήθως κάποιων αφελών ιδεολόγων.
Η αποκάλυψη του πόθεν έσχες των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ίσως ένα από τα μεγαλύτερα βήματα για τη νίκη του στις επόμενες εκλογές. Αν η ΝΔ το είχε λίγο το επικοινωνιακό παιχνίδι, τότε ή θα απαγόρευε τη δημοσίευση των πόθεν έσχες ή θα κρατούσε όσο πιο χαμηλά γινόταν τους τόνους στο θέμα των Τσουκαλά, της Βαλαβάνη, του Σταθάκη και του Τσακαλώτου.
Η ΝΔ κέρδισε τις προηγούμενες εκλογές κάνοντας σημαία της την επικινδυνότητα της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ η οποία «θα μας βγάλει από το ευρώ, θα φέρει τη χρεωκοπία και την απομόνωση». Η ΝΔ διαθέτοντας σήμερα ένα επικοινωνιακό επιτελείο στην κυριολεξία για τα μπάζα, αλλά και συμβούλους του πρωθυπουργού που δεν κάνουν ούτε για μπακαλοπαίδια, στηρίζει ακόμη όλο τον αγώνα επιβίωσής της επάνω στην «επικίνδυνη διγλωσσία του Τσίπρα».
Στηρίζει η κυβέρνηση τη διάσωσή της στη φθορά που θα προκαλέσει στον ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζοντάς τον ως το κόμμα που «θα φέρει τη δραχμή, που θα καταστρέψει τη χώρα με μονομερείς αποφάσεις, που θα παραδώσει τις τράπεζες στους κουκουλοφόρους». Με αυτόν τον τρόπο είχε το προβάδισμα στους φιλήσυχους «νοικοκυραίους».
Και ξαφνικά χάνει τα πάντα και δωρίζει όλο το εκλογικό της κοινό στον ΣΥΡΙΖΑ. Η αποκάλυψη ότι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ έχουν όλα τα χαρακτηριστικά των «νοικοκυραίων», με καταθέσεις, επενδύσεις και συμφέροντα κοινά με τους τραπεζίτες μετέτρεψε ξαφνικά, στα μάτια των «νοικοκυραίων», τον ΣΥΡΙΖΑ από υποστηρικτή των κουκουλοφόρων σε περιζήτητο γαμπρό.
Η αποκάλυψη ότι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ είναι μεγαλοκαταθέτες σε ελληνικές τράπεζες σβήνει μονοκονδυλιά το επιχείρημα της ΝΔ ότι ο Τσίπρας ...

Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2013

Σαββατόβραδο με techie chan (#η τρέχουσα αφήγηση της ευρωζώνης και το ταμπού της περιουσίας)

Πίσω στον 19ο αιώνα!
Ο techie chan σε μια απολαυστική συζήτηση με τον antidrasex ( και το mixcloud στα καλύτερά του):
Ειδικά από το 0:19:00 και μετά, "τα πάντα" για την ευρωπαϊκή (γερμανική) οικονομική πολιτική, Ελλάδα και Κύπρο... (*από τον Μάιο είναι, αλλά ...ο "ξερόλας" ξέρει!)