Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2017

Θα ξεφορτωθούμε ποτέ τους 3 Ιεράρχες;

"Άστοχα πράγματα και κινδυνώδη,

οι έπαινοι για των Ελλήνων τα ιδεώδη"

Καβάφη "Ιουλιανός εν Νικομηδεία".

Γράμμα από το ΛηξούριΑναγνώστης Λασκαράτος
Κύριε Ροΐδη,
ierarch1
Ο επίσκοπος Πορφύριος της Γάζας, όπως εξιστορεί ο βιογράφος του Μάρκος ο Διάκονος, έφτασε νύχτα στην έδρα του όπου κυριαρχούσε το εθνικό στοιχείο. Σε λίγα χρόνια έκλεισε τους ναούς τους, και πολιόρκησε με στρατό το ναό του Μαρνά  (Δία), που το υπεράσπιζαν οι ιερείς του και τον ξεθεμελίωσε. Άλλοθι για την πράξη αυτή ήταν ο σχετικός χρησμός που έδωσε ένα παιδάκι. Οι περιγραφές του Διακόνου για τις προηγηθείσες συναντήσεις του Πορφύριου στα ανάκτορα με τον πατριάρχη Ιωάννη Χρυσόστομο, τους ευνούχους και την παραλυμένη αυτοκράτειρα Ευδοξία στην οποία προμάντεψε για να κερδίσει την έγκρισή της στους βανδαλισμούς του πως θα γεννήσει αγόρι, είναι απολαυστικές μέσα στην ωμή αφέλειά τους.

Ο Χρυσόστομος είχε αναρριχηθεί στο θρόνο με τη βοήθεια του άθλιου Αρμένη ευνούχου Ύπατου Ευτρόπιου, που επιτρόπευε αρχικά τον μισοπάλαβο αυτοκράτορα Αρκάδιο, παντρεύοντάς τον με την έκφυλη Ευδοξία. Όταν ο ευνούχος έπεσε στη δυσμένεια του αυτοκράτορα και ο όχλος τον πολιόρκησε μέσα στο ναό ο Χρυσόστομος προσπάθησε να τον σώσει, αλλά δεν τα κατάφερε. Η Ιωάννα Τσάτσου, γραμματεύς του αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού επί Κατοχής, και σύζυγος του Προέδρου Κ.Τσάτσου, στο βιβλίο της της «Αθηναϊς» (Εστία-1970), στηλιτεύει την «ασύδοτη κοσμική εξουσία» του Βυζαντίου. «Εγκληματίες, άνθρωποι αισχροί, σαν τον ευνούχο Ευτρόπιο, περιστοιχίζουν τους αυτοκράτορες (εννοεί τους Αρκάδιο και Ευδοξία) και τους παρωθούν σε όργια και κακουργίες…Τα εγκλήματα είναι ανατριχιαστικά. Μα μέσ’από την άβυσσο…προβάλλουν οι ξεχωριστοί…Εκείνοι που διψούν δικαιοσύνη. Εκείνοι που ανεβάζουν στον πατριαρχικό θρόνο έναν άγιο, τον Ιωάννη Χρυσόστομο». Η Ι.Τσάτσου ξεχνά πως τον Χρυσόστομο ανέβασε στον θρόνο ο «αισχρός Ευτρόπιος». Έτσι γράφεται η Ιστορία στην εθνικόφρονα Ελλάδα.
Ο Χρυσόστομος ήταν μια κλασσική περίπτωση φανατικού θρησκόληπτου αλλά με την εξαίρεση της μεγάλη παιδείας του, την οποία όμως μπλόκαρε η θρησκευτική πίστη. Ήταν αυτό που θα λέγαμε αδιάφθορος-όχι και τόσο βέβαια όταν χρειάστηκε να γίνει πατριάρχης-και συγκρούστηκε με το αμαρτωλό κατεστημένο που τον ανέβασε, με τον Ευτρόπιο, με την αυλή και με την Ευδοξία. Ήταν το ίδιο κατεστημένο που τον στήριξε στους βανδαλισμούς του, αυτό που τον έστειλε στην εξορία, επειδή ο Χρυσόστομος εξελίχτηκε σε δεινό ελεγκτή της αμαρτίας των Ισχυρών. Αυτό το σχήμα δεν είναι άγνωστο στη Χριστιανοσύνη. Φιλόδοξοι άνθρωποι γίνονται από σκληρούς μονάρχες αρχιεπίσκοποι και στο τέλος εξοντώνονται από τα αφεντικά τους, όταν σηκώνουν κεφάλι. Αυτή ήταν η μοίρα του αρχιεπίσκοπου Θωμά Μπέκετ που συγκρούστηκε με τον Ερρίκο 2ο, αυτή και του μητροπολίτη Φίλιππου που δολοφονήθηκε από τον Ιβάν τον τρομερό.
Ο Χρυσόστομος, πίστευε πως είχε την αποστολή να εξαφανίσει τις αρχαίες θρησκείες. Σήκωσε λοιπόν πόλεμο «κατά αγαλμάτων» και ανθρώπων. «Ανέσπασεν εκ βάθρων» τους αρχαίους ναούς της Παλαιστίνης, χρηματοδοτούμενους από πλούσια θρησκόληπτα χηρευάμενα γύναια της Πόλης και χρησιμοποιώντας «ασκητάς πυρπολούμενους από ζήλον θεού», εξοπλισμένους με αυτοκρατορική διαταγή (Θεοδώρητος, 5, 29). Φρόντισε να τους αφιονίσει γράφοντας για τους εθνικούς, πως είναι στιγματισμένοι, χειρότεροι κι από τα γουρούνια που πασαλείφονται με περιττώματα και πως τους αξίζει λιθοβολισμός. Το 401 διέταξε την ολοκλήρωση της καταστροφής του περίφημου ναού της Αρτέμιδος στην Έφεσο (Θεοδώρητος, Εκκλ. Ιστορία, P.G., τ.83), ενός από τα 7 θαύματα του αρχαίου κόσμου, συνεχίζοντας το έργο που είχαν ξεκινήσει το 263 μ.Χ. οι Γότθοι. Δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτα χωρίς τη βοήθεια της αμαρτωλής κοσμικής Εξουσίας, την οποία αργότερα έλεγξε σαν κλασσικός παπάς κυρίως ως προς την σεξουαλική συμπεριφορά της και για τις σπατάλες της.
Ο αποκαλούμενος από την εφημερίδα «ογκόλιθος της Θεολογίας» κ. Μεταλληνός με επιστολή του στους «Νέους Ανθρώπους.» (22-6-2001-Θ.Χατζηγώγος), του καταδικασμένου για εκβιασμούς Μεγάλου Οφφικιάλιου της Ορθοδοξίας Γ. Μιχαλόπουλου εξηγεί: «Οι Έλληνες Χριστιανοί, κυρίως στην μητροπολιτική Ελλάδα, δεν κατέστρεφαν τους αρχαίους Ναούς, αλλά τους καθαγίαζαν και τους μετέτρεπαν σε χριστιανικούς«. Με τον ίδιο τρόπο λοιπόν ο Πορθητής καθαγίασε την αγ. Σοφία, μετατρέποντάς την από άντρο του αμαρτωλού επισκοπάτου σε ισλαμικό τέμενος . Αλλά αυτά ωχριούν μπροστά στις διαπιστώσεις των Μ. Αθανάσιου, Μ. Βασιλείου, και Χρυσοστόμου που γνωμάτευσαν για να ενθαρρύνουν τον καταστροφικό ζήλο των βανδάλων πως μέσα στα αγάλματα ζούσαν δαίμονες (Κ. Μπαρούτας, «Βυζαντιναί Μελέται»,τ.Ζ΄). Ο άγ. Γρ.Ναζιανζηνός, είχε κι αυτός αρπάξει το θρόνο από τον πατριάρχη Δημόφιλο, διοριζόμενος με το έτσι θέλω από τον χασάπη αυτοκράτορα Θεοδόσιο Α΄. Λίγο μετά αναγκάστηκε να παραιτηθεί, κάτω από την κατακραυγή των επισκόπων των οποίων δεν είχε ζητηθεί η γνώμη. Πρόλαβε όμως να ζητήσει από τον χασάπη Μέγα και Άγιο Θεοδόσιο να κυνηγήσει τους αιρετικούς με ειδικές τιμωρίες (Κ. Σιμόπουλου «Ο μύθος των Μεγάλων.»). Ο θεοδοσιανός Κώδικας περιελάμβανε 66 άρθρα κατά των αιρετικών, που ξεκινούσαν από κάψιμο των βιβλίων τους και έφταναν μέχρι την θανατική ποινή. Σε άρθρο που αργότερα μπήκε στην αρχή του Ιουστινιάνειου Κώδικα, έγραφε: «Επιθυμούμε όλοι οι λαοί που κυβερνά το κράτος της γαληνότητάς μας……να πιστεύουμε τη μια θεότητα του Πατρός και Υιού και Αγίου Πνεύματος…οι άλλοι όμως τους οποίους θεωρούμε ανόητους και μανιώδεις, αυτοί να υπομένουν την ατιμία του αιρετικού δόγματος…και να τιμωρούνται…από την τιμωρία της δικής μας ισχύος, την οποία λάβαμε από θεία ευδοκία». Ο άγ.Ι.Χρυσόστομος τον αποκάλεσε «ευσεβή μονάρχη» που πολεμούσε με δάκρυα και προσευχές (P.G. r.63 σ.49).
Η σκοπιμότητα έχει ανακηρύξει τους «Τρεις Ιεράρχες» σε προστάτες των ελληνικών Γραμμάτων. Πρόκειται για το φαινόμενο ενός λαού που ενώ διεκδικεί με υπερβολικό τρόπο φυλετική ελληνική κληρονομιά και πιστεύει ανιστόρητα στα καθαρά «ελληνικά γονίδια» του, τιμά τους υβριστές του ελληνικού πολιτισμού. Οι «Τρεις», άνθρωποι που πήραν ελληνική παιδεία αλλά απέρριψαν την Φιλοσοφία της, δεν παύουν να είναι αντιφατικές προσωπικότητες που έστρωσαν τον δρόμο προς την Κόλαση με καλές προθέσεις, θύματα θρησκευτικού φανατισμού που τους επιβλήθηκε και τον επέβαλαν.  Μεγάλωσαν και οι 3 κάτω από τη βλαβερή επίδραση των 
ierarch3
θρησκόληπτων μανάδων τους που τους κατάντησαν συμπλεγματικούς. Παρουσιάζονται ως οι ενσαρκωτές του περιβόητου ελληνοχριστιανισμού. Ως ένα βαθμό υπάρχει σ’ αυτό κάποια αλήθεια. Η ελληνική τους παιδεία, πέρα από την γλώσσα τους, μπόλιασε και κόσμησε ως ένα βαθμό το ύφος τους, τις διατυπώσεις τους, τα επιχειρήματά τους. Αυτό δεν αφορά μόνον αυτούς αλλά και ένα πλήθος Βυζαντινών λογίων και μάλιστα σε μεγαλύτερο βαθμό όσο πλησίαζε το τέλος της Αυτοκρατορίας. Δεν μετρίασε όμως το μίσος των «Τριών» ή τον φανατισμό τους, αλλά μάλλον τους εξόπλισε με τα όπλα των αντιπάλων τους. Σύνθεση και συγχώνευση δημιουργική Ελληνισμού και Ορθοδοξίας δεν έγινε μέχρι σήμερα παρά τους ακόμη και καλοπροαίρετους ευσεβείς πόθους πολλών λογίων πιστών, κι ούτε μπορούσε να γίνει. «Η μόνη παραχώρηση που κάνει» ο Βασίλειος «στο καλύτερο μέρος της αρχαίας παιδείας στο σύνολό της είναι ότι δέχεται πως μπορεί κανείς να βρει εκεί, κάνοντας αυστηρή επιλογή, ‘σκιαγραφίαν τινά της αρετής’…» (P. Lemerle, “Ό πρώτος βυζαντινός ουμανισμός” μτφρ. Μ. Νυσταζοπούλου-Πελεκίδου, 1985). Στα γεράματα μαλάκωσε και έγραψε το: «Προς τους νέους, όπως αν εξ ελληνικών ωφελοίντο λόγων», όπου η ελληνική παιδεία, θεραπαινίς της εξ αποκαλύψεως αλήθειας, με την επιλεκτική χρήση της μπορεί να υπηρετήσει την υπέρτατη σκοπιμότητα της χριστιανικής τελείωσης.
Κατά τα λοιπά, ο Χρυσόστομος μιλάει γι’ αυτούς που «νοσούν» «τα της Ελληνικής μωρίας», για τους Έλληνες που συνευρίσκονται με πόρνους και μοιχούς παραβιάζοντας την φύση και επινοώντας παράνομες μίξεις κλπ (Ομιλία στην Α΄ προς Κορινθίους). Στην «Κατά Ελλήνων» ομιλία του αποφαίνεται πως «Πλάτων σεσίγηκεν» και ερωτά χαιρέκακα «που νυν της Ελλάδος ο τύφος; που των Αθηνών το όνομα, που των φιλοσόφων ο λύρος;». Στον λόγο του «Εις τους Ανδριάντας» (ΙΖ΄), αποφαίνεται πως οι φιλόσοφοι είναι «κυνικά καθάρματα, οι των επιτραπεζίων κυνών αθλιώτερον διακείμενοι και γαστρός ένεκεν πάντα ποιούντες». «Εάν κοιτάξει κανείς στα ενδότερα των Ελλήνων, θα δει στάχτη και κουρνιαχτό, τίποτα το υγιές, το λαρύγγι τους είναι σαν ανοιχτός τάφος, γεμάτο ακαθαρσίες και αίμα και η πίστη τους γεμάτη σκουλήκια» (Στον Ευαγγελιστή Ιωάννη, 59, 370, 7-11). Μια από τις ομιλίες του τιτλοφορείται: «Προς τους καταλείψαντες την εκκλησίαν και αυτομολήσαντες προς τας ιπποδρομίας και τα θέατρα» (Δ. Ναλπάντη «Το Βυζαντινό θέατρο»). Τι βλέπει ο άγιος; «Αν στα ενδότερα (των ελληνικών σκέψεων) κοιτάξεις, θα δεις, τέφρα και σκόνη και υγιές τίποτα, αλλά τάφος ανοιχτός ο λάρυγγάς τους, (των Ελλήνων φιλοσόφων) τα πάντα δε γεμάτα ακαθαρσίες και ιχώρ, (πύον) και πάντα τα δόγματά τους βρίθουν σκωλήκων… Αυτά γέννησαν και αύξησαν οι Έλληνες, από των φιλοσόφων λαβόντες… Ημείς δε, ου παραιτούμεθα της κατ΄αυτών μάχης» (Εις αγ. Ιωάννην Ευαγγελιστήν. Ομιλία ΞΣ΄). «Όσο πιό βάρβαρο ένα έθνος φαίνεται και τη Ελληνικής απέχει Παιδείας, τόσο λαμπρότερα φαίνονται τα ημέτερα… Ούτος ο (πιστός) βάρβαρος, την οικουμένη ολάκερη κατέλαβε… και ενώ πάντα τα των Ελλήνων σβήνουν και αφανίζονται, τούτου (του βάρβαρου) καθ΄εκάστην λαμπρότερα γίνονται» (Ιωάνν. 59.31.33). «Όλα αυτά προέρχονται από την ανοησία της φιλοσοφίας των Ελλήνων και αυτή είναι η μητέρα όλων των κακών» (Α΄ Ομιλία προς Κορινθίους , 18.16).
Ο άγ. Γρηγόριος Ναζιανζηνός, μιλά υποτιμητικά για τους Έλληνες δημιουργούς: «Ποιοι Φειδίαι και Ζεύξιδες και Πολύγνωτοι, Παράσσιοι τε τινές και Αγλαοφώντες...» (Λόγος ΚΗ΄, & 25), ενώ θαυμάζει την αρχιτεκτονική των χριστιανικών ναών. Ο ίδιος κατηγορούσε «την κίβδηλον ποίησιν» των Ελλήνων.
Το Υπουργείο Θρησκευμάτων και Παιδείας επιμένει να προσπαθεί για ψηφοθηρικούς και «εθνικούς» λόγους να συμβιβάζει τα ασυμβίβαστα. Ο ανορθολογισμός της θρησκείας διδάσκεται μαζί με τον ορθολογισμό της Επιστήμης. Κι .όποιον πάρει ο Χάρος. Αλλά τι να περιμένει κανείς από υπουργούς σαν τον κ.Ευθυμίου του ΠΑΣΟΚ (“Όπως είπε ο γέροντας Εφραίμ, είμαστε σε μια εποχή που διαπιστώνουμε παγκόσμια την αίσθηση ενός κενού των κοινωνιών μας, …. Γι’ αυτό και νιώθω και μέρισμα προσωπικής περηφάνιας που αυτά τα δέκα χρόνια εφαρμόσαμε το σωστικό πρόγραμμα ώστε οι αγιορείτες να είναι απερίσπαστοι στο πνευματικό τους έργο…») και από τον κ. Στυλιανίδη της ΝΔ που πιάστηκε από τον Π. Μανδραβέλη στα πράσα σε πατριωτικό μεταφυσικό παραλήρημα, κλέβοντας από το Διαδίκτυο παρλαπίπες τύπου Λιακόπουλου: «.. οι Η/Υ προχωρημένης τεχνολογίας δέχονται ως “νοηματική” γλώσσα μόνον την Ελληνική. Ολες τις άλλες γλώσσες τις χαρακτήρισαν “σημειολογικές”……. Οπως δείχνει στο βιβλίο του «Γλώσσα μετ’ εμποδίων» (Εκδόσεις 21ου αιώνα) ο κ. Νίκος Σαραντάκος αυτή η μπαρούφα ξεπήδησε περί το 1998-1999 κι έκτοτε ανακυκλώνεται κυρίως από ακροδεξιούς στο Ιnternet». news.kathimerini.gr
(«Το εθνικιστικό «σκονάκι» του υπουργού Παιδείας»).
Είναι απορίας άξιο γιατί απονέμεται αυτή η τιμή στους 3 φανατικούς βυζαντινούς καλόγερους; Σε τι ωφέλησαν την ανθρωπότητα; Ούτε την Παιδεία, ούτε τη Φιλοσοφία, ούτε την Τέχνη, ούτε την Επιστήμη προήγαγαν. Μήπως ίδρυσαν σχολεία ή δίδαξαν οι ίδιοι κάπου τα Γράμματα; Ποια είναι τέλος πάντων η παρακαταθήκη τους και πως επέδρασαν στην προόδο των ανθρώπων; Η σχολική γιορτή των Τριών Ιεραρχών, είναι μια καθαρή ανοησία, που αφορά τους πιστούς αλλά με κανένα τρόπο την εκπαιδευτική κοινότητα. Είναι καιρός να μπει άμεσα ζήτημα κατάργησής της.
Υ.Γ.
Στις εικόνες βλέπουμε την κλασσική μέθοδο ορθόδοξης Ιεραποστολής. Η πρώτη δείχνει εκτελέσεις και βασανιστήρια κατά των Παυλικανών. Η εικ. του αγ.Νικόλαου, είναι παρμένη από το «Δαυλό». Η εικόνα στην οποία Βυζαντινοί τυφλώνουν (τουλάχιστον 15.000) Βούλγαρους στρατιώτες, αποκτά νομίζω μια τραγική επικαιρότητα από την πρόσφατη απόπειρα τύφλωσης από Ρωμιούς της ενοικιαζόμενης Βουλγάρας καθαρίστριας Κωνσταντίνας Κούνεβα. Η Αστυνομία, η κυβέρνηση, η ΓΣΕΕ και πολλοί στο ΠΑΣΟΚ παρακολουθούν το δράμα με βυζαντινή αταραξία.

πηγή roides

Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2017

Με αφορμή την συγγνώμη του Άδωνι Γεωργιάδη από την εβραϊκή κοινότητα

Ας κάνουμε και άλλους αντισημίτες να ντρέπονται για τον αντισημιτισμό τους


του Άκη Γαβριηλίδη

Η δημόσια δήλωση συγνώμης του Αδώνιδος Γεωργιάδη προς την εβραϊκή κοινότητα για την αντισημιτική ρητορεία που χρησιμοποίησε στο παρελθόν, είναι το ισχυρότερο πλήγμα που έχει δεχθεί ο διάχυτος ρατσισμός της νεοελληνικής κοινωνίας μετά την ανάδυση του «πατριωτισμού της αλληλεγγύης» (υιοθετώ εδώ τον όρο του Ευθύμιου Παπαταξιάρχη) σε σχέση με την υποδοχή των Σύρων προσφύγων. Και εξίσου όσο και εκείνη, προσφέρεται για εξαγωγή συμπερασμάτων σχετικά με τον νεολληνικό ρατσισμό, αλλά και αντιρατσισμό.

Για το πρώτο: η δήλωση αυτή αποτελεί πλήγμα διότι, πρώτα απ’ όλα, είναι μία αρκετά σπάνια ενέργεια στο πολιτικό τοπίο της Ελλάδας. Δεν μπορώ να θυμηθώ πολλές περιπτώσεις κατά τις οποίες ένας Έλληνας πολιτικός –ή και μη πολιτικός, εδώ που τα λέμε- βγήκε δημόσια και αναθεώρησε μία στάση που είχε ακολουθήσει με ιδιαίτερη επιμονή επί πολλά χρόνια και η οποία ουσιαστικά είχε διαμορφώσει τη φυσιογνωμία του. Ακόμα και το αρκετά μακρινό πλέον mea culpa του Ανδρέα Παπανδρέου, αφορούσε μία στιγμιαία ήσσονος σημασίας απόφαση. Ένας Ανδρέας χωρίς Νταβός, είναι πάντα ο Ανδρέας. Ένας Άδωνις μη αντισημίτης όμως είναι ένας άλλος Άδωνις.

Αυτή η μεταστροφή αποκτά επιπλέον μεγαλύτερη αξία σε μια χώρα όπου η δήλωση μετανοίας, σε όλο το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, υπήρξε συνώνυμο του εξευτελισμού και της παραίτησης· ένα «τρόπαιο» που αποτέλεσε επί δεκαετίες επίδικο αντικείμενο της πιο λυσσώδους πολιτικής (αλλά και στρατιωτικής) αντιπαράθεσης και έδωσε αφορμή για τη δημιουργία τερατωδών και μαζικότατων μηχανισμών διοικητικής καταστολής. Η δε πραγματοποίηση τέτοιας δήλωσης βιώθηκε συχνά ως κάτι τρομερά επαίσχυντο και ταπεινωτικό, ένας οιονεί πολιτικός θάνατος.

Σε ένα τέτοιο φόντο, η αυτόβουλη και χωρίς καμία πίεση δημόσια δήλωση αναθεώρησης της προηγούμενης κοσμοθεωρίας αποκτά μεγαλύτερη αξία, το δε ρήγμα και η σύγχυση που προκαλεί στο μέχρι τώρα συμπαγές αντισημιτικό στρατόπεδο είναι αξιοσημείωτη.

Αυτό τώρα το οποίο προσφέρεται για συμπεράσματα, είναι η τρομερή δυσπιστία και απόρριψη η οποία εκφράστηκε από πολλούς στα κοινωνικά μέσα για τη δήλωση αυτή, και ειδικότερα για την «ειλικρίνειά» της.

Η δυσπιστία αυτή αποτελεί φυσικά έκφραση μίας γενικότερης κρίσης εμπιστοσύνης που χαρακτηρίζει την ελληνική κοινωνία όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης. Οι άνθρωποι –ασφαλώς για υπαρκτούς και κατανοητούς λόγους- έχουν πλέον πολύ λίγα αποθέματα υπομονής και κατανόησης, δεν αφήνουν πολλά περιθώρια ο ένας στον άλλο, αλλά με την πρώτη ευκαιρία εκρήγνυνται, ή απλώς παραμένουν κουμπωμένοι και αρνούνται να αφεθούν και να πιστέψουν σε κάτι.

Αυτή είναι η συγκυριακή και «διαθετική» περιγραφή της δυσκολίας. Η πιο μόνιμη και μεθοδολογική της διατύπωση όμως είναι η επίμονα εδραιωμένη, και πριν την κρίση, ουσιοκρατία, και ο ιδεαλισμός με τον οποίο αντιμετωπίζουν όλοι τις πολιτικές αποφάνσεις, παραγνωρίζοντας σκανδαλωδώς τον επιτελεστικό χαρακτήρα τους και εμμένοντας σε έναν δυισμό λόγων και έργων.

Ο ιδεαλισμός αυτός εκδηλώνεται ως μανιώδης διερώτηση περί του «αληθούς περιεχομένου» κάθε δήλωσης, και εν προκειμένω ως διερώτηση περί του αν ο δηλών «έχει πραγματικά μεταμεληθεί» ή το κάνει μόνο «για να κερδίσει ψήφους». Εάν συμβαίνει το δεύτερο, η αυτονόητη συνεπαγωγή είναι ότι πρέπει να κλείσουμε τα αυτιά μας στη δήλωση αυτή, ως άλλοι Οδυσσείς απέναντι στο τραγούδι των Σειρήνων, και να συνεχίσουμε την μοναχική μας πορεία απαράλλαχτη όπως και πριν.

Η προσέγγιση αυτή είναι μία πολιτικά αυτοκτονική ένδειξη αναλφαβητισμού. Τα λόγια –ιδίως οι πολιτικές δηλώσεις- δεν είναι ποτέ χωρίς συνέπειες, όπως έχω γράψει και στο παρελθόν με άλλη αφορμή. Η αποτελεσματικότητα των πολιτικών –και των μη πολιτικών εξάλλου- λεκτικών πράξεων δεν εξαρτάται από την ειλικρίνειά τους. Αυτήν άλλωστε είναι αδύνατο να τη γνωρίσουμε με βεβαιότητα, παρεκτός εάν είμαστε ο ψυχαναλυτής ή ο εξομολογητής του ενδιαφερομένου (μερικές φορές ούτε και τότε). Ιδίως μάλιστα όταν πρόκειται, ακριβώς, για μία συγνώμη, η οποία είναι ένα από τα πιο τυπικά παραδείγματα επιτελεστικότητας.

Δεν αποκλείεται, πράγματι, τα εσώτερα κίνητρα αυτής της συγκεκριμένης συγνώμης του Γεωργιάδη να είναι η επιθυμία του να κερδίσει ψήφους. Και λοιπόν; Εάν είναι έτσι, τόσο το καλύτερο: νικήσαμε! Αυτό δείχνει ότι ο αντισημιτισμός έχει υποχωρήσει στην κοινωνία· φέρνει πλέον λιγότερες ψήφους απ’ όσες φέρνει η απάρνησή του.
Το αντίθετο θα σήμαινε αριστερή μελαγχολία και συντηρητισμό: όποιος υπήρξε μέχρι τώρα ρατσιστής, θα παραμείνει –και πρέπει να παραμείνει- για πάντα ρατσιστής· δεν θέλουμε να μετασχηματιστεί, γιατί τότε δεν θα μπορούμε να τον καταγγέλλουμε και να αναδεικνυόμαστε εμείς ως οι μόνοι συνεπείς αντιρατσιστές.

Βέβαια, ο χαρακτηρισμός της μελαγχολίας αυτής ως «αριστερής» είναι συζητήσιμος. Διότι υπάρχουν διάφορα άτομα και χώροι τής (εξωκοινοβουλευτικής ιδίως) αριστεράς, οι οποίοι βαρύνονται με αρκετές –για να το πούμε κομψά- ατυχείς διατυπώσεις σχετικές με τους Εβραίους, και οι οποίοι μέχρι στιγμής δεν έκαναν κάποια χειρονομία ανάλογη με του Γεωργιάδη, έστω και ανειλικρινή.

Από την άποψη της αντιρατσιστικής πολιτικής, λοιπόν, η συγνώμη αυτή είναι μία σημαντική επιτυχία, και ένα εξαιρετικό εργαλείο για τη συνέχιση της προσπάθειας. Ακόμη και αν ευσταθεί το σενάριο ότι ο συγκεκριμένος «από μέσα του» παραμένει αντισημίτης, είναι θαυμάσιο νέο ότι παραμένει, ακριβώς, από μέσα του και ντρέπεται να το δηλώσει και απ’ έξω. Δεν κερδίζουμε τίποτα με το να απορρίπτουμε και να λογοκρίνουμε τη δήλωσή του στη βάση της «ασυνέπειάς» της με προηγούμενες δηλώσεις. Αντιθέτως, έχουμε κάθε λόγο να αξιοποιήσουμε αυτή την ένταση και την ασυνέπεια ως εργαλείο για να ξηλώσουμε το πλεκτό· για να κάνουμε και τους υπόλοιπους ρατσιστές να ντρέπονται για το ρατσισμό τους.


Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2017

Στέλιος Κούλογλου για β΄ αξιολόγηση: "έχουμε να κάνουμε με μια μαφία, που όσο υποχωρείς τόσο περισσότερο ζητά"

"Έχουμε μπλέξει με οικονομικούς δολοφόνους"
Την ανησυχία του για περαιτέρω υποχωρήσεις στη διαπραγμάτευση, εκφράζει ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Στέλιος Κούλογλου, σημειώνοντας όμως ότι υπάρχουν αρκετές φωνές υπέρ της Ελλάδας. Τονίζει ότι η Αριστερά δεν έχει νόημα να μένει στην εξουσία αν δεν μπορεί να κάνει αλλαγές υπέρ των ασθενέστερων. Τι λέει για το προσφυγικό, την υπαρξιακή κρίση της Ευρώπης και τον Τραμπ (Video)
του Μάνου Χωριανόπουλου /NEWS 247

"Έχουμε μπλέξει με οικονομικούς δολοφόνους", υποστηρίζει ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, κ. Στέλιος Κούλογλου, μιλώντας στο NEWS 247. Ο κ. Κούλογλου απαντώντας σε ερώτηση για το αν η Ελλάδα υποχωρήσει ξανά στη διαπραγμάτευση, τόνισε ότι έχουμε να κάνουμε με μια "μαφία, που όσο υποχωρείς τόσο περισσότερο ζητά".

Ωστόσο πρόσθεσε ότι πλέον υπάρχουν φωνές, για να κλείσει η εκκρεμότητα, που παραμένει ανοιχτή λόγω του πείσματος του Σόιμπλε.

"Έχουμε συμμάχους και η εικόνα της χώρας έχει βελτιωθεί, αλλά θεωρώ ότι δυστυχώς θα πρέπει να γίνουν υποχωρήσεις. Ελπίζω να μην είναι οδυνηρές γιατί ο ελληνικός λαός έχει υποφέρει πολύ", είπε χαρακτηριστικά.

Αναφερόμενος στον τρόπο που είχε διαπραγματευθεί η κυβέρνηση τους πρώτους μήνες του 2015, ο κ. Κούλογλου χωρίς περιστροφές, έκανε λόγο για μια "αυταπάτη" και μια "κακή εκτίμηση" απέναντι σε έναν αποφασισμένο και πολύ ισχυρό αντίπαλο.

Ερωτηθείς για τα 2 χρόνια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και αν δικαιώθηκαν όσοι ήθελαν την Αριστερά στην εξουσία, ο κ. Κούλογλου απάντησε ότι η Αριστερά πρέπει να είναι στην εξουσία, αλλά για να είναι αποτελεσματική θα πρέπει να είναι προετοιμασμένη και να έχει ένα καλό σχέδιο δράσης.

"Η εξουσία δεν είναι περίπατος. Δεν πρέπει να υποτιμάς τους αντιπάλους σου. Θα πρέπει επίσης να υπάρχουν και διεθνείς προϋποθέσεις για να κάνει αυτά που πρέπει. Αν δεν μπορεί να κάνει ένα δύο αλλαγές δεν έχει νόημα να μένει στην εξουσία γιατί σε αντίθεση με τους αντιπάλους της, η Αριστερά δεν είναι κολλημένη με την εξουσία", είπε χαρακτηριστικά.

Ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, αναφέρθηκε και στην υπαρξιακή κρίση της Ευρώπης, σημειώνοντας ότι η απουσία πολιτικής ενοποίησης, δημιουργεί σοβαρά προβλήματα στη λειτουργία της Ευρώπης και προσθέτει ότι οι χώρες του Βορρά ξέχασαν τις ευρωπαϊκές αξίες.

Μιλώντας για το προσφυγικό, ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ έκανε λόγο για απουσία αλληλεγγύης από την πλευρά της Ευρώπης, σημειώνοντας ότι υπάρχουν και καθυστερήσεις, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει τις δικές της ευθύνες.

"Το Plan b είναι ότι στη χειρότερη περίπτωση, η Ελλάδα θα μετατραπεί σε αποθήκη προσφύγων, κάτι που προωθούσε η ομάδα του Βίζενγκραντ", είπε

Τέλος, αναφερόμενος στον Τραμπ, τον συνέκρινε με τον Μπερλουσκόνι, σημειώνοντας όμως ότι το κακό με τον πρόεδρο των ΗΠΑ, είναι ότι είναι σαν τον Μπερλουσκόνι αλλά με... πυρηνικά.

Το βίντεο της συνέντευξης του κ. Στέλιου Κούλογλου στο NEWS 247:



πηγή news247


Πέτρος Παναρίτης: Μόνο αυτοί που είναι στα νεκροταφεία δεν κάνουν λάθη

"Ο Πέτρος Παναρίτης είναι σήμερα 90 χρονών. Πριν από μερικές μέρες, μια Κυριακή πρωί, μαζί με τον Γιώργο Μπουγελέκα και τον Πάνο Σκουρλέτη, τον επισκεφθήκαμε στο σπίτι του στην Αγία Βαρβάρα…"
Δύσκολο πράγμα να γίνει κανείς αριστερός

του Άγγελου Τσέκερη

Τα πέτρινα σπίτια στηρίζονται σταθερά πάνω σε λαξεμένα αγκωνάρια. Η αριστερά χτίστηκε πάνω σε ανθρώπους. Ανθρώπους που αφιέρωσαν την ζωή τους σε αυτήν, και που σήκωσαν πρόθυμα το βάρος μιας εποχής διώξεων και προσωπικών στερήσεων, χωρίς ποτέ να ζητήσουν τίποτα για τον εαυτό τους. Ένας από αυτούς τους ανθρώπους είναι ο Πέτρος Παναρίτης.
Ο Πέτρος Παναρίτης είναι σήμερα 90 χρονών. Πριν από μερικές μέρες, μια Κυριακή πρωί, μαζί με τον Γιώργο Μπουγελέκα και τον Πάνο Σκουρλέτη, τον επισκεφθήκαμε στο σπίτι του στην Αγία Βαρβάρα. Τον βρήκαμε να πίνει τον καφέ του με την «Εποχή» πάνω στο τραπέζι, ανοιχτή στην συνέντευξη του Χρήστου Μαντά. «Την Εποχή την διαβάζω κάθε Κυριακή» μας είπε. «Ξεκινάω πάντα από τον Γεωργούλα και τον Κλαυδιανό και μετά κάνω τις επιλογές μου..». Το μυαλό και η μνήμη του είναι πεντακάθαρα και η πολιτική του κρίση κοφτερή σαν ξυράφι. Για τις επόμενες δυόμισι ώρες κουβεντιάσαμε για όλα – για την ακρίβεια, αυτός μας μιλούσε και εμείς κρεμόμασταν από τα χείλη του.

Κυνηγημένος σαν αγρίμι

Ο Πέτρος Παναρίτης συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση και στον Δημοκρατικό Στρατό. «Στο Πρώτο Αντάρτικό ήταν αλλιώς, είχαμε τον κόσμο με το μέρος μας» μας είπε. Στον Εμφύλιο ήταν αντάρτης στον Πάρνωνα. Και ξεκίνησε να μας λέει το τι έζησε μετά την ολοκληρωτική εξουδετέρωση του ΔΣΕ.
Μας αφηγήθηκε τη στιγμή που μπήκε παράνομα στο χωριό του, κρυφά και από την ίδια του την μάνα, για να βρει ρούχα. Την ώρα που βρισκόταν κρυμμένος εκεί, άκουσε την καμπάνα να χτυπάει. Είχε έρθει ο μοίραρχος των Μολάων. Μάζεψε το χωριό στο καφενείο και τους είπε: «ο Πέτρος ο Παναρίτης ζει, δεν έχουμε στοιχεία ότι σκοτώθηκε. Η μάνα του πρέπει να ξέρει που βρίσκεται». Η μάνα του δεν ήξερε τίποτα και δήλωσε αδύναμη να βοηθήσει τις αρχές. Ήταν όμως πολλές οι μανάδες, μας είπε, που είχαν δώσει τότε τα παιδιά τους, πιστεύοντας ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος να τους σώσουν την ζωή. «Δεν μπορούσα να επικοινωνήσω με άνθρωπο. Δεν σε δεχότανε κανένας. Από τότε είδα ότι δεν υπάρχει ελπίδα. Έμαθα ότι οι άλλοι είχαν σκοτωθεί και λέω μοναχός μου είμαι τώρα…»



Η ομάδα του, τρεις άνθρωποι όλοι κι όλοι, επιβίωνε τρώγοντας σταφύλια και αχλάδια, με λάδι που έπαιρνε από τα ξωκλήσια. Όταν, μετά από μία ενέδρα, η ομάδα διαλύθηκε, έζησε μόνος του στην περιοχή, πέντε μήνες, κυνηγημένος σαν αγρίμι. Τα αχλάδια και τα σταφύλια είχαν τελειώσει, γιατί έμπαινε πλέον ο χειμώνας του ‘49, και ο Πέτρος ζούσε βράζοντας λίγο στάρι με ελάχιστο λάδι. «Όπλο δεν είχα, πια», μας είπε. «Κρατούσα, μόνο, επάνω μου μια χειροβομβίδα Μιλς, για την περίπτωση που θα κινδύνευα να πέσω στα χέρια τους. Και άρχισα να γράφω ημερολόγιο». 

Όταν κατάλαβε ότι δεν είχε άλλη επιλογή, αποφάσισε να παραδοθεί. Είχε ήδη δοθεί αμνηστία για τους μαχητές του ΔΣΕ που θα παρουσιάζονταν στις αρχές. Μετά από πορεία τριών ημερών, μέσα από ρέματα, και αποφεύγοντας τα κατοικημένα μέρη, έφτασε, εξαντλημένος από την πείνα, στο Λεωνίδιο, όπου ο τοπικός μοίραρχος της Χωροφυλακής ήταν γνωστός ως αδέκαστος και καλός άνθρωπος, τουλάχιστον για τα δεδομένα και το κλίμα της εποχής. Παρουσιάστηκε, αφού προηγουμένως είχε κρύψει το σακίδιο με το ημερολόγιο και τα προσωπικά του αντικείμενα.
Του ανακοίνωσαν ότι, την επόμενη ημέρα, ένα απόσπασμα θα τον συνόδευε για να υποδείξει τα σημεία όπου κρυβόταν. Κατάλαβε ότι ήταν σχέδιο δολοφονίας. Ήξερε ότι αν βγει έξω από το Λεωνίδιο θα τον σκοτώσουν, με το πρόσχημα ότι προσπάθησε να δραπετεύσει. «Έβαλα μια φωνή για να ακουστώ έξω: Παρουσιάστηκα, είμαι αμνηστευμένος και έχω απαίτηση από τον μοίραρχο να με στείλει στην Τρίπολη!». Το βράδυ ήρθε στο κελί του ο ίδιος ο μοίραρχος με μια γυναίκα από κάποια θρησκευτική οργάνωση. Του έφεραν λίγο φαγητό και ο μοίραρχος τον διαβεβαίωσε ότι την άλλη μέρα θα τον στείλει στην Τρίπολη. Με καράβι, από το λιμανάκι του Τυρού μέχρι το Ναύπλιο και από εκεί οδικώς. Ο ίδιος θα τον συνόδευε μέχρι τον Τυρό.

Ο δρόμος για τη φυλακή

«Την άλλη μέρα με πήρανε για το Ναύπλιο» μας λέει. «Στην κεντρική πλατεία του Λεωνιδίου είχε μαζευτεί ένα σωρό κόσμος για να δει το «θηρίο». Αλλά ένιωσα ένα χέρι να γλιστράει στην τσέπη μου και αργότερα βρήκα εκεί λίγα χρήματα. Δεν ξέρω ποιος χριστιανός ήταν..». Στον Τυρό, όπου επρόκειτο να επιβιβαστούν στο καράβι, κάποιος του επιτέθηκε με ένα ξύλο. Ευτυχώς τον πήρε ξώφαλτσα, δεν τον πέτυχε στο κεφάλι. Ο μοίραρχος τότε έβγαλε το πιστόλι του. «Φύγε από δω. Όταν αυτός ο άνθρωπος ήταν ελεύθερος, κανείς σας δεν πήγαινε επάνω να τον αντιμετωπίσει..». Και έδωσε εντολή να βγάλουν, για το υπόλοιπο ταξίδι, από τον Πέτρο, τις χειροπέδες.
«Μόλις μπήκαμε στο καραβάκι», αφηγείται, «κοίταγα αυτά τα έλατα, τον Πάρνωνα και μ’ έπιασε κατάθλιψη.. Σας αποχαιρετώ, λέω… Δεν ξέρω αν έκανα καλά ή δεν έκανα, αλλά άλλη επιλογή δεν είχα..»
Στο Ναύπλιο τον έκλεισαν στο Τμήμα Μεταγωγών. «Είχε νερό κάτω. Τη νύχτα, ένα χέρι μπήκε από το παραθυράκι και είχε εφημερίδες και λίγο ψωμάκι. Αλλά το πρόσωπο δεν το έβλεπα, ήταν χωροφύλακας. Πάρτες, μου είπε. Θα τις βάλεις μέσα από τα ρούχα σου και θα ακουμπήσεις στον τοίχο. Και δεν θα πάθεις τίποτα. Και αν αύριο, που θα σε διώξουν για την Τρίπολη, είμαι εγώ μαζί σου, μην φοβάσαι, δεν θα σε πειράξει κανένας. Αλλά το πρόσωπό του, δεν το είδα ποτέ…» Στο ταξίδι τον έβριζαν και τον απειλούσαν. Όταν στην Τρίπολη τον παρέδωσαν στον Πετσόπουλο, αυτός, βλέποντάς τον εξαϋλωμένο από τις στερήσεις και τις κακουχίες, είπε «Ρε σεις, τα κόκκαλα μου φέρατε εδώ;»
Παρά το γεγονός ότι ήταν αμνηστευμένος, τον έκλεισαν στην φυλακή. «Μου φάνηκε παράδεισος» μας είπε. «Βρήκα επιτέλους ρούχα, και ανθρώπους να μιλήσω. Ήμουν σε έναν θάλαμο σαράντα ατόμων. Ο μόνος του δημοτικού ήμουν εγώ..». Μας περιέγραψε την συστολή που ένιωθε, να πάρει μέρος στις οργανωμένες συζητήσεις, να μιλήσει μπροστά σε μορφωμένους ανθρώπους, δικηγόρους, δασκάλους γεωπόνους… Κάποιος Χριστόπουλος, δικηγόρος από την Καλαμάτα, τον παρότρυνε να τους πει ένα κομμάτι από την ζωή του στο βουνό. Τους είπε την ιστορία με τον καθρέφτη. «Δεν ήξερα πως είμαι, όταν είχε φεγγάρι πήγαινα σε μια ποτίστρα που ποτίζανε τα γίδια και προσπαθούσα να δω πως είμαι. Μαλλιά, γένια, ψείρες. Σε ένα σημείο που είχαμε κρύψει λίγο λάδι, βρήκα εκείνον τον καθρέφτη. Τον πήγα στο λημέρι μου, και με μια ψαλίδα που κουρεύανε τα πρόβατα, έκοψα τα μαλλιά μου και τα γένια μου. Χαρά μεγάλη..». «Φοβήθηκα ότι θα με κοροϊδέψουν», μας είπε, «αλλά αυτοί είχαν καθηλωθεί. Μην υποτιμάς τον εαυτό σου, συνέχισε, μου είπε ο Χριστόπουλος. Κατάλαβα με ποιους ήμουν, ποιος ήμουν εγώ. Από τότε μου ζήτησαν να τους λέω κάθε βράδυ μια ιστορία από αυτά που είχα περάσει…»

Η ζωή συνεχίστηκε

Αργότερα, που αποφυλακίστηκε, ήρθε στην Αθήνα. Οργανώθηκε στο παράνομο κόμμα. Λόγω προβλημάτων με τα μάτια του, οι γιατροί του απαγόρευσαν να δουλέψει στην οικοδομή, Έτσι έπιασε δουλειά σαν υπάλληλος, με μισό μεροκάματο σε μια ΕΒΓΑ, πίσω από το ΙΚΑ της οδού Πειραιώς. Μας μίλησε για τον μακρονησιώτη κουρέα που γνώρισε εκεί και ο οποίος τον έφερε σε επαφή με τον Τάσο Λειβαδίτη. «Ήρθε ο Λειβαδίτης στο μαγαζί και με βρήκε. Πηγαίναμε στο μαγαζάκι μιας γυναίκας, εκεί κοντά, είχε δύο παιδιά μακρονησιώτες. Είχε ένα τηγάνι, ελιές, ρέγκες, πίναμε ένα κρασί και μιλούσαμε». Ο Λειβαδίτης άκουγε τις ιστορίες του Πέτρου, είχε εντυπωσιαστεί από την πεντάμηνη μοναχική επιβίωση του αντάρτη στον Πάρνωνα. Όταν άκουσε για το ημερολόγιο, ζήτησε από τον Πέτρο να του το πάει. «Το είχα κρύψει σε έναν τενεκέ και είχα βάλει μια πέτρα από πάνω. Είχαν μπει τα ποντίκια και δεν είχαν αφήσει τίποτα! Αλεύρι! Ο Λειβαδίτης που το περίμενε, στενοχωρήθηκε. Τι να κάνουμε. Η ζωή συνεχίστηκε ..»

Έτσι έγινα θεατρόφιλος

Μας διηγήθηκε πώς απέκτησε επαφή με τον κινηματογράφο και το θέατρο. «Θέλαμε να πάμε σε θέατρο, σε κινηματογράφο, να δούμε τι είναι. Και λέω σε έναν, ρε συ, άμα κονομήσουμε καμιά δεκάρα, να πάμε να δούμε πως είναι εκείνος ο κινηματογράφος. Ήμουν 32 χρονών παιδί τότε. Απέναντι από τη Λυρική Σκηνή παιζόταν ένα έργο της Βαλάκου. Αλλά ντρεπόμασταν να πάμε να βγάλουμε εισιτήριο. Δεν είχαμε ξαναπάει, δεν ξέραμε πώς γίνεται. Μου άρεσε πολύ. Δούλευε το μυαλό. Μετά πήγα και σε ένα θέατρο. Εκεί πήγα μόνος μου. Πήγα στο Εθνικό και είδα ένα έργο του Ο’ Νηλ. Ο ταμίας κατάλαβε ότι δεν είχα ξαναπάει σε θέατρο και με πήγε και με έκατσε στην θέση μου. Και έγινα θεατρόφιλος…». Και, ακόμα, μας είπε ότι αγόραζε βιβλία από τα παλαιοπωλεία –λόγω οικονομικής κατάστασης. Και, στο σημείο εκείνο, άνοιξε μια παρένθεση για να μας εξηγήσει πόσο νόημα μπορούσε να βρει ένας αριστερός στην «Χοντρομπαλού» του Γκι Ντε Μοπασάν.
Μας μίλησε για το πώς τάχθηκε με το ΚΚΕ Εσωτερικού. Για τις αμφιβολίες που είχαν γεννηθεί μέσα του, ήδη από το βουνό, όταν έγινε το ρήγμα του Τίτο με τον Στάλιν. Για τις επιτυχίες του σοσιαλισμού, που διάβαζε στην προδικτατορική «Αυγή», τα πενταετή πλάνα και τις κατακτήσεις, πράγματα που χωρίς σχετική κριτική συζήτηση του δημιουργούσαν έντονη την αίσθηση της προπαγάνδας. «Όταν, στην Δικτατορία, διάβασα την απολογία του Δρακόπουλου, στη δίκη με τον Παρτσαλίδη, ήμουν ήδη έτοιμος. Και τάχθηκα αμέσως με το ΚΚΕ Εσωτερικού..»

Δεν απογοητεύτηκα, ούτε απογοητεύομαι

Αναφέρεται με αγάπη στον Γιάννη Μπανιά, τον Νίκο Αθανασάκο, τον Παναγιώτη Καραντινό. Μας μίλησε πάρα πολύ για τη διάσπαση του ΚΚΕ Εσωτερικού, το 1986. «Θυμάμαι, σε μια προσυνεδριακή συζήτηση, κάποιον που είπε: Μπορεί να συμφωνώ σε πολλά με τον Κύρκο, αλλά αν δεν πάρετε αυτό το μαχητικό κομμάτι του κόμματος που αφήνετε απέξω, δεν θα μπορέσετε να προχωρήσετε. Όλο το μαχητικό κομμάτι είναι έξω από το σχέδιό σας..». Η διάσπαση του κόμματός του, του ΚΚΕ Εσωτερικού είναι χαραγμένη μέσα του. «Με τη διάσπαση, εγώ συνέχισα να είμαι ΚΚΕ Εσωτερικού. Εγώ παρέμεινα. Δεν απογοητεύτηκα. Ούτε απογοητεύομαι.»
Η κουβέντα ήρθε κάποια στιγμή στα σημερινά. Προσεγγίζει την κατάσταση με νηφαλιότητα και αποφασιστικότητα: «Επιφυλάξεις έχω. Αλλά δεν είναι μικρό πράγμα εκεί που έφτασε η Αριστερά στην Ελλάδα. Μέσα σε αυτή την κρίση να κυνηγάνε τον ΣΥΡΙΖΑ θεοί και διαβόλοι και όμως να αντέχει, να στέκεται στα πόδια του… Πουθενά αλλού στον κόσμο δεν έχει φυτρώσει η Αριστερά. Να δούμε… Και αδυναμίες υπάρχουν και λάθη θα γίνουν. Μόνο αυτοί που είναι στα νεκροταφεία δεν κάνουν λάθη. Το θέμα είναι να αναγνωρίζουμε τα λάθη και να τα διορθώνουμε. Βήμα βήμα, θα βρεθεί η άκρη… Ο αριστερός, τα δύσκολα προβλήματα κάθεται και λύνει. Όταν πλησίαζε η Απελευθέρωση, εκεί στην Τρίπολη, εμφανίστηκαν 150 να πάρουνε όπλο. Αλλά όταν ξεκινήσαμε για μάχη, μείναν 15. Έτσι είναι. Στα εύκολα πάμε όλοι μαζί, στα δύσκολα είναι το πρόβλημα. Αλλά ένα πράγμα δεν μπορώ να συγχωρήσω: το μίσος που βγάζουν αυτοί που έφυγαν. Κριτική να κάνουν. Βεβαίως. Αλλά όχι μίσος και κακία. Όταν τους βλέπω στην τηλεόραση τους κλείνω».Μιλάει με τρυφερότητα για τον Βούτση, την Φωτίου, τον Φίλη, τον Γαβρόγλου. Τους θυμάται από παιδιά, να τρέχουν με τα κουπόνια και στις πορείες του Πολυτεχνείου. Μας είπε για την χαρά που ένιωσε όταν είδε τον Σκουρλέτη να ανεβαίνει μαζί με τον Τσίπρα τις σκάλες του Προεδρικού Μεγάρου, για την ορκωμοσία της πρώτης αριστερής κυβέρνησης.

Δεν είναι εύκολο να γίνεις αριστερός

Ο Πέτρος Παναρίτης δεν έχει μέσα του χώρο ούτε για απάθεια ή παραίτηση, ούτε για αμφιβολία: «Αν έχεις καταλάβει το στόχο της Αριστεράς», μας είπε, «που θέλει να πάει, τι θέλει να κάνει, δεν κολλάς σε λεπτομέρειες. Το να γίνει κανείς αριστερός, είναι δύσκολο πράγμα. Δεν είναι εύκολο να γίνεις αριστερός, να αντέχεις αυτές τις κακουχίες, να παλεύεις. Άμα νιώσεις τι εστί αριστερά, είσαι γίγαντας. Νικάς πολλά πράγματα στη ζωή σου, μέσα σου.. Δεν μπορείς να είσαι ουδέτερος, να σπαράσσεται η κοινωνία και να λες εγώ δεν είμαι με κανέναν. Ή πας με το καλό ή πας με το κακό…» Και συνεχίζει: «Εκείνο που πρέπει να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι να γειωθεί στους εργαζόμενους. Η δύναμη είναι ο λαός. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δύναμη από τον λαό. Εκεί στέκεται ο ΣΥΡΙΖΑ, στο λαό. Εκεί είναι η συμμαχία του..»
Δεν καταλάβαμε πώς πέρασε η ώρα και έφτασε η στιγμή να τελειώσει η συζήτηση. Όταν φύγαμε νιώθαμε ξαναγεννημένοι, η επαφή μαζί του μάς είχε γεμίσει ενθουσιασμό. Όταν μας αποχαιρέτισε και μας έσφιξε το χέρι, ο Πέτρος Παναρίτης επανέλαβε άλλη μια φορά, για να το βάλουμε στο μυαλό μας: «Δεν μπορούμε να κάνουμε πίσω. Αλλά πρέπει να ξέρουμε που θέλουμε να πάμε».


πηγή η εποχή

Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2017

Παράνομες εισπρακτικές: Η ΝΤΡΟΠΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΟΥΛΕΙΑ!




Πως είναι να δουλεύεις σε εισπρακτική εταιρία;

του Διονύση Ρόκου*

Όταν πούλησα την ψυχή μου στο διάβολο για τρεις και εξήντα

Για την ακρίβεια 380 ευρώ. Αυτός ήταν περίπου ο μισθός ημιαπασχόλησης σε εισπρακτική εταιρία το μακρινό 2005. Και τι καταπληκτική χρονιά αυτό το 2005. Οι πανηγυρισμοί από την κατάκτηση του Euro δεν είχαν ακόμα καταλαγιάσει, η Έλενα χτύπαγε πρωτιά με το My Number One και η εθνική σήκωνε ευρωμπάσκετ με αντίπαλο τη Γερμανία του τεράστιου του Ντιρκ του Νοβίτσκι. Το κραχ του ’99 έμοιαζε μακρινός εφιάλτης, στη Φαντασία Live δεν έπεφτε καρφίτσα ούτε τις Τρίτες και λέξεις όπως ασφάλιστρα κινδύνου αθέτησης και ταμείο χρηματοπιστωτικής σταθερότητας, δεν υπήρχαν στο λεξιλόγιό μας.

Τι θα μπορούσε να πάει στραβά; Τίποτα απολύτως.

Όλα ξεκίνησαν όταν συνειδητοποίησα πως δεν έχω μία για να πάω διακοπές το καλοκαίρι. Φοιτητής εκείνη την περίοδο, πάταγα στη σχολή κάθε δεύτερη Πέμπτη με ευνοικό άνεμο, οπότε λέω ας κάνω ένα διάλειμμα και να πιάσω μια δουλειά. Είχα ένα γνωστό που δούλευε σε τηλεφωνικό κέντρο μόλις 5 λεπτά από το σπίτι μου. Έλα μου είπαν. Θα είναι καλά μου είπαν...

Πάω το λοιπόν στην εταιρία, η οποία προσφέρει εισερχόμενες και εξερχόμενες κλήσεις για διάφορους πελάτες. Για παράδειγμα παίρνεις τηλέφωνα και πουλάς συνδέσεις εταιρίας κινητής τηλεφωνίας ή δέχεσαι κλήσεις και αναλαμβάνεις την εξυπηρέτηση πελατών εκ μέρους εταιρίας πακέτου τηλεοπτικών καναλιών. Ωραία μέχρι εδώ. Έλα όμως που εμένα με έβαλαν σε τμήμα ληξιπρόθεσμων οφειλών μεγάλης τράπεζας η οποία απ’ότι κατάλαβα ήταν και ο μεγαλύτερός πελάτης τους.

Η δουλειά πάει κάπως έτσι: ο εργαζόμενος της εισπρακτικής εταιρίας, καλεί τους πελάτες της τράπεζας οι οποίοι χρωστάνε, προσπαθώντας να διαπραγματευτεί το χρόνο και τον τόπο καταβολής της οφειλής. Αν έπαιρνες δηλαδή τηλέφωνο κάποιον και σου έλεγε π.χ. θα πληρώσω τη Δευτέρα στο τάδε κατάστημα, εσύ σημείωνες στην καρτέλα του μια υπόσχεση πληρωμής για τη Δευτέρα. Αν τα έβαζε όντως ο άνθρωπος τα λεφτά τη μέρα που σημείωνες, είχες μια επαληθευμένη υπόσχεση πληρωμής η οποία περιείχε και ένα μικρό μπόνους. Φυσικά το ποσό του μπόνους ήταν αστείο και σκοπό είχε να δώσει κίνητρο στους τηλεφωνητές να πιέσουν τους οφειλέτες να εξοφλήσουν.

Και κάπου εδώ υπάρχει η πρώτη αλητεία
Σύμφωνα με την ελληνική και κοινοτική νομοθεσία απαγορεύεται ρητά η δημοσιοποίηση προσωπικών αρχείων των πελατών μιας εταιρίας σε τρίτους, χωρίς πρώτα να τους ενημερώσει. 
Δηλαδή η τράπεζα δίνει κατά παράβαση του νόμου στοιχεία των πελατών της σε μια άλλη εταιρία η οποία αναλαμβάνει και πάλι παρανόμως να την εκπροσωπήσει. Στα στοιχεία αυτά συμπεριλαμβάνονται: ονοματεπώνυμο οφειλέτη, διεύθυνση, τηλέφωνα και ό,τι δάνεια και κάρτες έχει στο όνομά του. Για να καταλάβεις το μέγεθος της αλητείας, σου λένε ψευδώς ότι καλούν από την τράπεζα και άμα τους ζητήσεις τηλέφωνο για να τους καλέσεις πίσω, σου δίνουν τον αριθμό στα κεντρικά της τράπεζας για να μην καταλάβεις τη λαμογιά.

Μίσησα τη δουλειά από την πρώτη μέρα αν και άντεξα τελικά 3 ατέλειωτους μήνες. Είχα ακούσει στο τηλέφωνο όλο αυτόν τον καιρό από καντήλια μέχρι ανέκδοτα (τα δεχόμουν με την ίδια σοβαρότητα και τα δύο), αλλά είχε τύχει όμως να ακούσω και μια γιαγιά να κλαίει στο τηλέφωνο λόγω των οικονομικών προβλημάτων της, κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Βέβαια για να δικαιολογηθώ και ‘γω μπας και μετριαστούν και οι ρημάδες οι τύψεις, σαν καινούριος στην εταιρία αναλάμβανα ενημερώσεις πελατών που χρώσταγαν καναδυό μήνες, οπότε στο τηλέφωνο ήμουν αρκετά χαλαρός και όσο πιο ευγενικός λέγοντας "απλά να σας ενημερώσω" και "αν μπορείτε να καταβάλετε τη δόση για να αποφύγετε τους τόκους" και άλλες τέτοιες παπάτζες, λες και ο άλλος δεν ξέρει ότι χρωστάει τη δόση του ή ότι γουστάρει να του τα τρώνε οι τράπεζες στους τόκους.

Υπήρχαν όμως και άτομα που δούλευαν εκεί, τα οποία δεν ξέρω τι σκατά είχαν μέσα στο κεφάλι τους. Νόμιζαν προφανώς ότι είναι κάποιου είδους τραπεζικοί νταβατζήδες που συμπεριφέρονταν λες και χρώσταγαν στους ίδιους. Οι οικονομικοί αυτοί βιτζιλάντε έπαιρναν τηλέφωνα συνεχώς σε σπίτια, κινητά, τηλέφωνα εργασίας και μίλαγαν στους ανθρώπους με τον χειρότερο τρόπο.


Μερικά χρόνια μετά βγήκαν στη φόρα τα κρυφά βίντεο με την εκβιαστική δράση των εισπρακτικών
Πέρυσι, ειρηνοδικείο επιδίκασε αποζημίωση 6.000 ευρώ σε δικηγόρο, επειδή δέχτηκε οχλήσεις από εισπρακτική εταιρία χωρίς να έχει ενημερωθεί από την τράπεζά του πως αυτή διαβίβασε τα στοιχεία του, κάτι που δημιουργεί φυσικά και δεδικασμένο.
Οι ανάγκες μια κοινωνίας καθορίζουν την ηθική της. Η ανεξέλεγκτη λειτουργία του τραπεζικού συστήματος συνέβαλε στη φτωχοποίηση της κοινωνίας μας. Άρα η λειτουργία αυτών των εταιριών εκτός από παράνομη σύμφωνα με την αρχή προστασίας προσωπικών δεδομένων είναι και ανήθικη.

Σε όσους υποστηρίζουν τη λειτουργία των εισπρακτικών, εύχομαι πραγματικά να μην χρειαστεί ποτέ να πέσουν στα νύχια τους.

Σε όσους εργάζονται σε εισπρακτική μια υπενθύμιση: Η ΝΤΡΟΠΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΟΥΛΕΙΑ


πηγή provocateur.gr

Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2017

Τραμπ: Ο πραγματισμός του νέου φασισμού



του Γιώργου Παπασπυρόπουλου*


Ενδεικτικές της σύγχυσης που φέρνει ο πραγματισμός του νέου φασισμού και η στροφή των ψηφοφόρων της Δύσης στην ακροδεξιά είναι οι αναλύσεις που θεωρούν τον Τραμπ "απλώς ρεαλιστή" και τις κατηγορίες εναντίον του για ρατσισμό, σεξισμό, ομοφοβία και εθνικισμό, έωλες και τυφλές
Ο κίνδυνος από αυτές τις αναλύσεις είναι η επανάληψη της προ του Β΄ΠΠ αυταπάτης για τις προθέσεις των Ναζί. Και η άφεση αμαρτιών στον Τραμπ, την Λεπέν και την νέα εκσυγχρονισμένη ακοροδεξιά μόνο και μόνο επειδή πιθανά θα μας εξυπηρετήσουν ως χώρα κάποιες όψεις της πολιτικής Τράμπ. 
Μερικές παρατηρήσεις λοιπόν:

1. Ναι, ο Τραμπ είναι πραγματιστής. Αλλά τι σημαίνει αυτό; Ο πραγματισμός του ενός συχνά είναι ο θάνατος του άλλου. Εδώ, στην περίπτωση Τραμπ μπορεί ο πραγματισμός του σε θέματα παγκοσμιοποίησης όπως η άρνηση της TPP να μας "συμφέρει" ή οι αλήθειες που λέει για τον γερμανικό οικονομικό εθνικισμό και την "Γερμανική Ευρώπη" αλλά υπάρχει και ο άλλος πραγματισμός του - ο σεξισμός (που απαντήθηκε από εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες στην πρόσφατη διαδήλωση), ο ρατσισμός απέναντι στους μετανάστες, ο ολοκληρωτισμός της δύναμης απέναντι στους αντιπάλους του...

2. Και ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι πραγματιστές ήταν - απλά μιας άλλης εποχής. Τόπαιζαν και σοσιαλιστές. "Απλά" εθνικιστές σοσιαλιστές... Εκλέχθηκαν θυμίζω πρώτα κανονικά με εκλογές και μετά πήραν όλες τις εξουσίες πάνω τους και έφτιαξαν το καθεστώς τους.

3. Ο πραγματισμός των ακροδεξιών της Δύσης είναι πλέον χαρακτηριστικό κάθε νέου φασιστικού κόμματος - έχουν εκσυγχρονιστεί πλέον. Παράδειγμα οι διαφορές στον λόγο της Λεπέν με τον λόγο του πατέρα της - εκείνος ως παλαιών φασιστικών αρχών δεν είχε ελπίδα να πλειοψηφίσει, εκείνη ως "πραγματίστρια" έχει. Μέχρι και εύσημα στον Α.Τσίπρα έδινε ελπίζοντας σε ένα οικειοθελές grexit...

4. Η διαχείριση της παγκοσμιοποίησης είναι το μεγάλο τους ατού. Εκεί που η σοσιαλδημοκρατία απέτυχε και η αριστερά έμεινε στα ευχολόγια, εκείνοι φέρνουν πίσω το κράτος-έθνος και τον προστατευτισμό. Κι όταν το ελεύθερο εμπόριο έχει καταστήσει ανέργους τη δυτική εργατική τάξη και κατεστραμμένους από τον ανταγωνισμό των φτηνών κινέζικων προϊόντων τους μικρομεσαίους Ετρώπης και Αμερικής, καταλαβαίνει κανείς εύκολα την γοητεία του νέου φασισμού. Το που όμως θα καταλήξει αποκτώντας δύναμη και εξουσία και το ποιοι θα είναι η νέοι εβραίοι αυτήν την φορά το σκέφτεται κανείς;

5 και τελευταίο: Ρεαλισμός είναι η κυβέρνηση μιας χώρας να αξιοποιεί συμφέρουσες όψεις της πολιτικής χωρών με διεθνή επιρροή και επίσης επιλογές των νέων ηγετών τους όπως ο Τραμπ σήμερα και πιθανά η Λεπέν ή ο Πέπε Γκρίλλο αύριο. Αυτή όμως είναι η δουλειά μιας κυβέρνησης και της διπλωματίας της, όχι και ενός λαού ή μιας κοινωνίας που αναζητεί την αξιακή της ανασυγκρότηση! 
Άλλο διπλωματία και συνεργασία κυβερνήσεων σε αμοιβαία επωφελείς τομείς και άλλο το ιδεολογικοπολιτικό "ξέπλυμα" φασιστοειδών, ρατσιστών και "σεξιστών στην εξουσία" μέσα στην κοινωνία. Πρόκειται για δυο διαφορετικά πράγματα που όταν συγχέονται φέρνουν αυταπάτες με τραγικά αποτελέσματα. Δεν είναι ο Τραμπ ένας αθώος πραγματιστής όπως δεν είναι ο Μητσοτάκης ένας αθώος μεταρρυθμιστής ή όπως δεν ήταν ο Σημίτης ένας αθώος εκσυγχρονιστής

Η διάκριση και η μνήμη σώζουν σε αυτές τις περιπτώσεις.


Σκίτσο ανάρτησης by Osmani Simanca (courtesy of Cagle Cartoons / Cagle.com 2016)

Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2017

Γιατί ο Τραμπ αποτελεί φασιστικό φαινόμενο




της Τζούντιθ Μπάτλερ*

Ας θυμηθούμε ότι τον Ντόναλντ Τραμπ τον ψήφισε λιγότερο από το ένα τέταρτο της αμερικανικής κοινωνίας, και ότι γίνεται πρόεδρος χάρη στο παρωχημένο εκλογικό σύστημα και μόνο. Δεν πρέπει να φανταστούμε ότι έχει κάποια διαδεδομένη λαϊκή υποστήριξη. Υπάρχει διαδεδομένη απογοήτευση με τη συμμετοχική πολιτική, και υπάρχει σοβαρή δυσπιστία και για τα δύο μεγάλα πολιτικά κόμματα των ΗΠΑ. Αλλά η Χίλαρι Κλίντον πήρε περισσότερες ψήφους από τον Τραμπ. Έτσι, όταν ρωτάμε τι υποστήριξη έχει ο Τραμπ, ρωτάμε πώς μια μειοψηφία στις Ηνωμένες Πολιτείες κατόρθωσε να φέρει τον Τραμπ στην εξουσία. Μιλάμε για ένα έλλειμμα δημοκρατίας, όχι για μια κοσμοπλημμύρα.

Δική μου αίσθηση είναι ότι ο Τραμπ απελευθέρωσε μια οργή που έχει πολλά αντικείμενα και πολλές αιτίες, και μάλλον θα πρέπει να είμαστε δύσπιστοι απέναντι σε όσους ισχυρίζονται ότι ξέρουν την πραγματική αιτία και το μοναδικό της αντικείμενο. Η οικονομική ερήμωση και η απογοήτευση, η απώλεια της ελπίδας μπροστά σε ένα οικονομικό μέλλον και σε οικονομικούς και χρηματοπιστωτικούς χειρισμούς που αποδεκατίζουν ολόκληρες κοινότητες, είναι σίγουρα σημαντική. Εξίσου σημαντική όμως η αυξανόμενη δημογραφική πολυπλοκότητα των Ηνωμένων Πολιτειών, και οι μορφές ρατσισμού –παλιές και νέες.


Ο Τραμπ ως φασίστας;

Ίσως είναι η στιγμή να διακρίνουμε μεταξύ παλαιών και νέων φασισμών. Βασικό σημείο αναφοράςπαραμένουν οι μορφές ευρωπαϊκού φασισμού των μέσων του εικοστού αιώνα. Με τον Τραμπ έχουμε μια διαφορετική κατάσταση, την οποία όμως θα εξακολουθούσα να αποκαλώ φασιστική. Η φασιστική στιγμή έρχεται όταν ο Τραμπ επιφυλάσσει στον εαυτό του την εξουσία να απελάσει εκατομμύρια ανθρώπους ή να βάλει τη Χίλαρι στη φυλακή μόλις αναλάβει καθήκοντα (αυτό το πήρε πίσω τώρα), να σπάζει εμπορικές συμφωνίες κατά το δοκούν, να προσβάλλει την κυβέρνηση της Κίνας, να ζητά την επαναφορά του εικονικού πνιγμού και άλλων τρόπων βασανιστηρίων. 

Όταν μιλά έτσι, ενεργεί σαν να έχει την αποκλειστική εξουσία να καθορίζει την εξωτερική πολιτική, να αποφασίζει ποιος θα πάει φυλακή, ποιος θα απελαθεί, ποιες εμπορικές συμφωνίες θα τηρηθούν … Πολλοί από μας εξέλαβαν την αλαζονεία του, τη γελοία αυτοπροβολή του, τον ρατσισμό του, το μισογυνισμό του και τη φοροδιαφυγή του ως αυτοκαταστροφικά χαρακτηριστικά, αλλά όλα αυτά ήταν στ’ αλήθεια γοητευτικά για πολλούς από τους ψηφοφόρους του. Κανείς δεν είναι σίγουρος ότι έχει διαβάσει το Σύνταγμα ή ότι ενδιαφέρεται καν γι’ αυτό. Η αλαζονική αυτή αδιαφορία είναι κάτι που ελκύει κόσμο προς αυτόν. Και αυτό είναι φασιστικό φαινόμενο. Αν κάνει πράξεις τα λόγια του, τότε θα έχουμε μια φασιστική κυβέρνηση.


Η Προεδρία και η Reality TV

Είναι σαφές ότι η Προεδρία έχει γίνει όλο και περισσότερο une phénomène médiatique [ένα φαινόμενο των ΜΜΕ]. Είναι ένα ερώτημα αν πολλοί άνθρωποι βλέπουν την ψηφοφορία όπως βλέπουν τα like και τα dislike που βάζουν στο Φέισμπουκ. Ο Τραμπ καταλαμβάνει χώρο στην οθόνη, γίνεται μια φιγούρα απειλητική, και αυτό το απέδωσε πολύ ωραία ένα σκετς στο Saturday Night Live[1]στο οποίο ο Άλεκ Μπώλντουιν αλωνίζει γύρω γύρω στη σκηνή και εμφανίζεται σχεδόν να επιτίθεται στη Χίλαρι. 

Αυτού του είδους η υφέρπουσα και απειλητική δύναμη τρέφεται, επίσης, από τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις του Τραμπ. Πηγαίνει όπου γουστάρει, λέει ό,τι θέλει, παίρνει ό,τι θέλει. Έτσι, ακόμη κι αν κάποιος δεν είναι χαρισματικός με οποιαδήποτε παραδοσιακή έννοια, αποκτά μέγεθος και προσωπική ισχύ κυριαρχώντας στην οθόνη όπως κάνει αυτός. Με αυτή την έννοια, επιτρέπει την ταύτιση με κάποιον που σπάει τους κανόνες, κάνει αυτό που θέλει, βγάζει χρήματα, κάνει σεξ όποτε και όπου αυτός θέλει. Η χυδαιότητα γεμίζει την οθόνη, στην επιθυμία της να γεμίσει τον κόσμο. Και πολλοί χαίρονται που βλέπουν αυτό το άτσαλο και όχι ιδιαίτερα έξυπνο άτομο να ποζάρει ως το κέντρο του κόσμου και να αποκτά δύναμη μέσα απ’ αυτή την πόζα.


Μετα-αλήθεια

Δεν είμαι βέβαιη ότι είμαστε στη μέση της μετα-αλήθειας. Οι δηλώσεις του Τραμπ δεν είναι εντελώς αυθαίρετες, αλλά είναι πρόθυμος να αλλάξει θέσεις κατά το δοκούν, δεσμευμένος μόνο από την περίσταση, από την παρόρμησή του και την αποτελεσματικότητά του. Δεν ζει σε έναν κόσμο πειστηρίων. Δεν έχει σημασία αν αντιφάσκει προς τον εαυτό του ή αν είναι προφανές ότι απορρίπτει όσα συμπεράσματα μειώνουν την εξουσία ή τη δημοτικότητά του. Τόσο ο θρασύς και πληγωμένους ναρκισσισμός του, όσο και η άρνησή του να υποβληθεί στη λογική των αποδείξεων, τον κάνει όλο και πιο δημοφιλή. Ζει πάνω από το νόμο, και αυτό είναι κάτι που πολλοί από τους υποστηρικτές του θέλουν κι αυτοί να βιώσουν.


Η Συνέλευση και ο Ξένος

Το να πεις την αλήθεια απέναντι στην εξουσία δεν είναι κατά βάση ατομική πράξη. Πριν όμως ρωτήσουμε τι σημαίνει να λες την αλήθεια απέναντι στην εξουσία, πρέπει να ρωτήσουμε ποιος μπορεί να μιλήσει. Μερικές φορές, μέσα από τη δομή αυτή αναδύεται η ίδια η παρουσία όσων υποτίθεται ότι πρέπει να παραμείνουν βουβοί στον δημόσιο διάλογο. Πολλές από τις διαδηλώσεις κατά της λιτότητας και της επισφάλειας βγάζουν στο δρόμο, και καθιστούν δημόσια ορατά, σώματα που έχουν τα ίδια υποστεί εκτοπισμό και στέρηση δικαιωμάτων. Επίσης, επιβεβαιώνουν την πολιτική αυτενέργεια που τα σώματα αυτά διαθέτουν από κοινού, καθώς συγκεντρώνονται. 

Έτσι, μολονότι μπορεί να σκεφτόμαστε τις κοινοβουλευτικές συνελεύσεις ως μέρος της δημοκρατίας, μπορούμε εξίσου να κατανοήσουμε πώς η εξωκοινοβουλευτική δύναμη των συνελεύσεων μετασχηματίζει τη δημόσια αντίληψη για το ποιος είναι ο λαός. Ιδίως όταν εμφανίζονται εκείνοι που ως τώρα δεν είχαν δικαίωμα να εμφανίζονται.

Παρότι οι διαδηλώσεις και οι συνελεύσεις συχνά δεν αρκούν για να φέρουν ριζική αλλαγή, ωστόσο μεταβάλλουν τις αντιλήψεις μας για το ποιοι είναι "ο λαός', και εδραιώνουν θεμελιώδεις ελευθερίες οι οποίες ανήκουν σε σώματα στην πολλαπλότητά τους. 

Δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατία χωρίς ελευθερία του συνέρχεσθαι, και δεν μπορεί να υπάρξει συνέλευση χωρίς την ελευθερία μετακίνησης και συγκέντρωσης. Όταν συγκεντρώνονται οι μετανάστες χωρίς χαρτιά, ή όσοι έχουν υποστεί έξωση, όσοι πλήττονται από την ανεργία ή τις περικοπές στις συντάξεις, επιβάλλουν την παρουσία τους μέσα στην εικονογραφία και την ανάπτυξη λόγων που μας δίνουν μια αίσθηση για το ποιος είναι ή θα έπρεπε να είναι ο λαός. Φυσικά, θέτουν και συγκεκριμένα αιτήματα, αλλά η συνέλευση είναι επίσης ένας τρόπος να θέσεις ένα αίτημα με το σώμα, μια ενσώματη αξίωση στο δημόσιο χώρο και ένα δημόσιο αίτημα προς τις πολιτικές εξουσίες. 

Όσο η «ασφάλεια» συνεχίζει να δικαιολογεί την απαγόρευση και τη διάλυση διαδηλώσεων, συνελεύσεων και κατασκηνώσεων σε πλατείες, τόσο θα εξυπηρετεί τον αποδεκατισμό δημοκρατικών δικαιωμάτων και της ίδιας της δημοκρατίας. Μόνο μια κινητοποίηση ευρείας βάσης –μια μορφή ενσώματου και διεθνικού θάρρους, θα μπορούσαμε να πούμε- μπορεί να αναχαιτίσει με επιτυχία τον ξενόφοβο εθνικισμό και τα διάφορα άλλοθι που απειλούν σήμερα τη δημοκρατία.




*Επιλεγμένα αποσπάσματα από συνέντευξη της Judith Butler στον Christian Salmon. Η πλήρης συνέντευξη δημοσιεύθηκε στα γαλλικά, και μέρος της μεταφράστηκε από την ίδια την Μπάτλερ στα αγγλικά και δημοσιεύθηκε στον ιστότοπο του περιοδικού Cultural Anthropology με τον τίτλο Reflections on Trump. Στην παρούσα μετάφραση χρησιμοποιήθηκε το αγγλικό κείμενο και ο γαλλικός τίτλος.

[1] Μια από τις πιο μακρόβιες σατιρικές τηλεοπτικές εκπομπές στις ΗΠΑ [σ.τ.μ.]


Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2017

Οι γυναίκες ενάντια στον Τραμπ



της Λίνας Φιλοπούλου

Οι πρόσφατες εκλογές στις Ηνωμένες Πολιτείες και η ανάδειξη του Ντόναλντ Τραμπ σε Πρόεδρο προκάλεσαν αυθόρμητες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας χιλιάδων διαδηλωτών σε πολλές πόλεις με κεντρικό σύνθημα "not my president", θέλοντας να διαχωρίσουν τη θέση τους και να σταθούν απέναντι στην επιθετική προεκλογική ρητορική του και στις ρατσιστικές, σεξιστικές και ξενοφοβικές απόψεις του. Η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ απέδειξε πόσο πραγματική είναι η απειλή των συλλογικών δικαιωμάτων των γυναικών και των ελευθεριών τους καθώς η προεκλογική του εκστρατεία των τελευταίων εβδομάδων επικεντρώθηκε στο μισογυνισμό και τη μισαλλοδοξία.

Αυτό που ξεκίνησε ως αυθόρμητη αντίδραση αμέσως μετά την εκλογή Τραμπ, παίρνει πλέον οργανωτική μορφή στις 21 Ιανουαρίου, όταν χιλιάδες γυναίκες θα ενώσουν τις φωνές τους στην Ουάσιγκτον, στην Πορεία Γυναικών, διεκδικώντας την προστασία των δικαιωμάτων τους, ασφάλεια, υγεία για τις ίδιες και τις οικογένειές τους. Εκατοντάδες συγκεντρώσεις, μάλιστα, διοργανώνονται στις 21 Ιανουαρίου σε όλον τον κόσμο στο πλαίσιο του καλέσματος της Πορείας Γυναικών στην Ουάσινγκτον (Womens’ March Washington), η οποία αναμένεται να είναι η ιστορικά μεγαλύτερη αντι-συγκέντρωση που διοργανώνεται στο πλαίσιο ορκωμοσίας Προέδρου των ΗΠΑ. 
Όπως τονίζουν οι διοργανώτριες, η ρητορική των τελευταίων εκλογών προσέβαλε, δαιμονοποίησε και απείλησε πολλές κατηγορίες γυναικών – μετανάστριες, γυναίκες με διαφορετική θρησκεία, ιδιαίτερα τις μουσουλμάνες, LGBTQIA άτομα, ιθαγενείς και αυτόχθονες, αφροαμερικάνες, άτομα με αναπηρία, φτωχές και επιβιώσασες σεξουαλικής βίας.
Όλες αυτές οι γυναίκες, καθώς και άντρες σύμμαχοί τους, θα ενώσουν τις διαφορετικές τους ταυτότητες υπερασπιζόμενες τα ανθρώπινα δικαιώματα, την αξιοπρέπεια, τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη σε μια μεγαλειώδη συγκέντρωση που δύσκολα θα μπορέσει να αγνοήσει η καινούρια κυβέρνηση. 

Σύμφωνα με την προκήρυξη που έχει κυκλοφορήσει η πορεία αυτή τοποθετείται στο πλαίσιο παλιότερων αλλά και σύγχρονων κινημάτων για την ισότητα, τιμώντας με αυτόν τον τρόπο την κληρονομιά κινημάτων, όπως οι Σουφραζέτες και το κίνημα για την κατάργηση της δουλείας, το Κίνημα για τα Αστικά Δικαιώματα, το φεμινιστικό κίνημα, το Κίνημα των Ινδιάνων της Αμερικής, το Occupy Wall Street, το κίνημα για την Ισότητα στο Γάμο, το Black Lives Matter, κ.α. Δεν παραλείπει να αναφέρει επίσης μια σειρά ηγετικών μορφών του φεμινιστικού κινήματος, συμπεριλαμβανομένων των Angela Davis, Harriet Tubman, Gloria Steinem, Audre Lorde, Malala Yousafzai, Dolores Huerta, από το αγροτικό κίνημα, Wilma Mankiller, πρώην αρχηγός της φυλής των Τσερόκι, και Sylvia Rivera, η τρανς αγωνίστρια της εξέγερσης του Stonewall, κ.α. Όλες αυτές οι γυναίκες είναι ο λόγος για τον οποίο σήμερα μπορούμε όλες εμείς να συνεχίσουμε τον αγώνα για την ισότητα.

Οι συμμετέχουσες θα φτάσουν στην Ουάσινγκτον από όλη τη χώρα με πούλμαν. Σύμφωνα με τις διοργανώτριες, πρωταρχικός σκοπός της κινητοποίησης είναι η διεκδίκηση ίσων δικαιωμάτων για τις γυναίκες και η υπεράσπιση των πιο ευάλωτων κοινωνικών ομάδων. Επιπλέον επιδιώκουν η Πορεία Γυναικών στην Ουάσινγκτον να στείλει αφενός ένα ηχηρό μήνυμα προς τη νέα κυβέρνηση από την πρώτη κιόλας μέρα και αφετέρου, προς τον κόσμο, ότι τα δικαιώματα των γυναικών είναι ανθρώπινα δικαιώματα. 

Περισσότερες από 200 οργανώσεις έχουν δηλώσει ότι θα συμμετέχουν στην πορεία, συμπεριλαμβανομένων των Planned Parenthood, Define American και United We Dream, την NARAL Pro-Choice America – θέτοντας στην ατζέντα και το δικαίωμα στην έκτρωση –, την NAACP, τον Εθνικό Οργανισμό για τις Γυναίκες και το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, την Ένωση Μουσουλμάνων Γυναικών, των Girls Who Code και Black Girls Rock, προσωπικότητες από τον καλλιτεχνικό κόσμο, ενώ δεκάδες είναι οι ομιλήτριες και ομιλητές σε αυτή την εκδήλωση. Πρόκειται επίσης για μια πορεία που στόχο έχει να αναδείξει τα θετικά στοιχεία της αντίστασης και κυρίως να ενδυναμώσει τις γυναίκες, να δυναμώσει την αλληλεγγύη.

Η πολιτική αναταραχή και η προκλητική τέχνη συναντήθηκαν επίσης στον απόηχο της νίκης του Ντόναλντ Τραμπ. Πριν καν προλάβει να ορκιστεί η νέα κυβέρνηση, ένα νέο κίνημα διαμαρτυρίας γυναικών καλλιτέχνιδων έκανε ήδη την εμφάνισή του με την έκθεση "Nasty Woman" στη Νέα Υόρκη. Η ανταπόκριση του κοινού ήταν συγκλονιστική. Το πρότζεκτ Pussyhat, που ξεκίνησε από τις Krista Suh και Jayna Zweiman στο Λος Άντζελες λίγες εβδομάδες μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου, έχει κάνει πάταγο. Γυναίκες πλέκουν σκουφάκια με αυτιά γάτας από ροζ νήμα για τις ίδιες και για τις εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες, άνδρες, και γενικά τους υποστηρικτές των δικαιωμάτων των γυναικών που αναμένεται να συμμετάσχουν στην πορεία στην Ουάσιγκτον. Το όνομα τους προέκυψε μετά την διαρροή video του 2005 με τον Trump να λέει για τις γυναίκες “grab them by the pussy”, που ελληνικά πάει να πει ότι ο τωρινός Πρόεδρος των Η.Π.Α. κοκορευόταν πως άρπαζε τις γυναίκες από το μουνί αφού στα αγγλικά η λέξη γατούλα-pussy χρησιμοποείται στην αργκώ και για το αιδοίο.

Οι γυναίκες δεν σιωπούμε και δεν θα ησυχάσουμε μέχρι να κερδίσουμε ισοτιμία και ισότητα. Οι γυναίκες δεν θα επιτρέψουμε να υποβιβαστούν τα δικαιώματά μας χωρίς μάχη. Την ίδια μέρα διοργανώνονται συγκεντρώσεις σε πολλές άλλες χώρες σε ένδειξη αλληλεγγύης και με επίκεντρο την προάσπιση των δικαιωμάτων των γυναικών. Δημιουργείται μια δυνατότητα μέσα σε αυτήν την αντίσταση, με οργανωμένες κινητοποιήσεις τη μέρα της ορκωμοσίας. Η εμφάνιση στο δρόμο ενός ριζοσπαστικού κινήματος αντίστασης στον Τραμπ, από την ημέρα της ορκωμοσίας κιόλας, είναι μια πολύ αισιόδοξη αρχή για τους αγώνες που θα ακολουθήσουν και η ενδεχόμενη επιτυχία του θα αποτελέσει σημαντική επίδειξη ενότητας σε ένδειξη διαμαρτυρίας και μηδενικής ανοχής στον νέο πρόεδρο.

Γυναίκες, ετοιμαστείτε να διαδηλώσουμε!

Μπορείτε να δείτε σε ποια μέρη διοργανώνονται συγκεντρώσεις εδώ

Περισσότερες πληροφορίες για την Πορεία Γυναικών στην Ουάσινγκτον μπορείτε να βρείτε:

Eventbrite, Official Website, Twitter, Instagram,

Βίντεο: #WhyIMarch #WhyWeMarch on January 21st εδώ και εδώ

Λίστα με βιβλία που πρέπει να διαβάσεις αν σκοπεύεις να συμμετάσχεις στην πορεία διαμαρτυρίας ενάντια στον Τραμπ εδώ

#ResistTrump #OccupyInauguration #BlackLivesMatter #Taxtherich #healthcareforall




Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2017

Είδηση - ανέκδοτο: Η Δράση αποχωρεί από το Ποτάμι και προσχωρεί στην ΝΔ :)



Η ολοκληρωμένη στρατηγική "κατασκευής συναίνεσης" των νεοφιλελεύθερων κρατιστών σε ένα παράδειγμα

του Γιώργου Παπασπυρόπουλου

Διαβάζουμε στο διαδίκτυο την παρακάτω είδηση - ανέκδοτο:
"Ο λόγος για τον Θεόδωρο Σκυλακάκη που ετοιμάζεται να αποχωρήσει από το «Ποτάμι» σύμφωνα με ρεπορτάζ του Alpha. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του τηλεοπτικού σταθμού, υπήρξαν επαφές μεταξύ των δύο πλευρών, με τον πρόεδρο της ΝΔ Κυριάκο Μητσοτάκη έπειτα από συνομιλίες με τους συνεργάτες του να αποφασίσει πως η σχετική ανακοίνωση θα γίνει αύριο."
Γιατί ανέκδοτο;

Η Δράση (το κόμμα που θα σύρει στην ΝΔ ο Θόδωρος Σκυλακάκης) ως γνωστόν "κατελήφθη" από τον Θ Σκυλακάκη και τους ανθρώπους του, το 2013, σε συνέδριό της "ανοιχτό"  - ανοιχτό σε εγγραφές και συμμετοχή ατόμων από όλους τους πολιτικούς χώρους ανεξαρτήτως ιδεολογικού προσανατολισμού - κατά αφελή (;) πρόθεση των τότε επιγόνων του Στέφανου Μάνου που την ήθελαν τεχνοκρατικό κόμμα προτάσεων και όχι ιδεολογικό μηχανισμό. 

Η κατάληψη έγινε από τον Θόδωρο Σκυλακάκη και την συνιστώσα του (που προσχώρησαν τελευταία στιγμή προσυνεδριακά) που κατεβάζοντας κυριολεκτικά ...πούλμαν και με μαζικές εγγραφές στο παραπέντε μελών του πρώην κόμματος της Ντόρας, "Δημοκρατική Συμμαχία", που ενέγραψε ο Θ.Σκ. ως πολιτικούς του φίλους παραβιάζοντας το προσυνεδριακό κανονισμό της "ισότιμης διεύρυνσης προς αριστερά και δεξιά" χωρίς εισοδιστικά φάουλ - αλλοίωσαν την "δημογραφική" σύνθεση του συνεδρίου. 

Αφού "απέκτησε" με αυτόν τον τρόπο εύκολα το μικρό κόμμα, κράτησε και την θέση του ως ευρωβουλευτής και παρέμεινε στις Βρυξέλλες (είχε βγει ευρωβουλευτής με την ΝΔ, κράτησε και μετέφερε τη έδρα αρχικά στην "Δημοκρατική Συμμαχία" ακολουθώντας κατά πόδας την Ντόρα Μπακογιάννη και μετά στην "Δράση" και στο ευρωπαϊκό κόμμα των Φιλελευθέρων του Φερχόφσταντ)  - αλλά το ίδιο το νέο κόμμα του, την "Δράση", το παρόπλισε και το πάρκαρε κάπου στην Β.Σοφίας ως εφεδρεία του μητσοτακέϊκου. 

Τώρα που ήρθε εκείνη η ώρα που το μητσοτακέϊκο κηρύσσει πανστρατιά, και τα πολιτικά ζόμπι ξυπνούν με τις κρυφές ή φανερές νεοφιλελεύθερες εφεδρείες να επανακάμπτουν στην μητρική δεξιά αγκάλη, ο Θόδωρος Σκυλακάκης ως έτοιμος από καιρό ξεπαρκάρει την Δράση από το Ποτάμι και την παρκάρει στα γκαράζ της ΝΔ... 
Έτσι απλά!
Ο ίδιος ολοκληρώνει έτσι την αποστολή του και ίσως ως ανταμοιβή μπορέσει και να ξαναβγεί μετά από καιρό βουλευτής για να συνεχίσει τη ζωή που ξέρει - και η ΝΔ ίσως εισπράξει ένα (πολύτιμο) τοις εκατό ακόμη. 

Έτσι είναι η προσχεδιασμένη πολιτική.

Όσοι και όσες πιστεύουν ακόμη στην ...μεταρρυθμιστική πρόθεση ή και δυνατότητα των κρατικοδίαιτων νεοφιλελεύθερων, ας ρίξουν και μια ματιά στο τι έγινε χθες στο ευρωκοινοβούλιο: βγήκε δεξιός πρόεδρος στο παραπέντε όταν οι "φιλελεύθεροι" του Φερχοφσταντ απέσυραν την δική τους υποψηφιότητα και ψήφισαν τον δεξιό υποψήφιο. Παγωτό οι σοσιαλδημοκράτες...

Αυτά είναι τα αποτελέσματα της πανευρωπαϊκής ταύτισης των κάποτε κεντροαριστερών ευρωπαίων σοσιαλδημοκρατών με τον νεοφιλελευθερισμό τα προηγούμενα χρόνια και η εξήγηση του γιατί τώρα που ξυπνούν (;) από τον λήθαργο βλέπουν στον ΣΥΡΙΖΑ ένα παράδειγμα/υπόδειγμα αριστερής σοσιαλδημοκρατίας που μπορούν αν προσεγγίσουν για να επιστρέψουν πίσω στο "σοσιαλιστικό" στρατόπεδο, έστω και για να μην καταβυθιστούν προεκλογικά σε Γερμανία, Γαλλία, Ολλανδία, Ιταλία κλπ


Υστερόγραφο:
Γιατί τα γράφουμε όλα αυτά; 

Πρώτον για να υπογραμμίστεί επί τη ευκαιρία, ότι η δεξιά είναι πολύ μπροστά στον μακρόχρονο σχεδιασμό και την στρατηγική και ότι μόνο η μνήμη των εγκλημάτων της στην οικονομία και τη χρεοκοπία της χώρας μας που την βύθισε στον "παράδεισο" των μνημονίων, μπορεί ίσως να φρενάρει για άλλη μια πολύτιμη φορά τα σχέδιά της. Αν βρει απέναντί της ενωμένη την αριστερά, την όλη αριστερά, ριζοσπαστική, ανανεωτική, σοσιαλιστική, δημοκρατική, οικολογική.

Κι επειδή δεύτερον, όλα τα παραπάνω  -τα του "ανοιχτού" συνεδρίου και του τρόπου της "κατάληψης" της Δράσης από τους ανθρώπους του μητσοτακέϊκου αλλά και την στρατηγική των εφεδρειών- τα ζήσαμε από κοντά, "τα είδαμε όλα" και έκτοτε "γνωρίζουμε". Και καλό είναι τώρα που το σχέδιο βρίσκεται σε εφαρμογή "να θυμηθούν οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νέοι", όπως λέει και η γνωστή προτροπή της λαϊκής μας πολιτικής παράδοσης...


πηγή tvxs