ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΡΟΥΡΑΙΟΙ - ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Του ΤΗΛΕΒΟΑ

Στα πεντέμιση χρόνια της νεοδημοκρατικής ηγεμονίας πολλοί πασοκτσήδες του ευρύτερου δημόσιου τομέα είχαν κυριολεκτικά λουφάξει. Τα κομματικά γραφεία είχαν αραχνιάσει. Οι πράσινες σημαίες είχαν καταχωνιαστεί. Οι βουλευτές και πολιτευτάδες ξέμειναν από κολαούζους, μην τολμώντας οι φουκαράδες να περιοδεύσουν στους χώρους δουλειάς.

Μοναδική έννοια αυτών των υπαλλήλων ήταν πως να διατηρήσουν τα κεκτημένα της συντεχνίας που ανήκει ο καθένας. Και πως να αποκτήσουν την εύνοια της νεοδημοκρατικής νομεγκλατούρας, μπας και μοιραστούν κάποια ψίχουλα μικροεξουσίας. ΄Οσο για την κοινωνία που στέναζε δεκάρα τσακιστή.

Αλλεργικοί οι άνθρωποι αυτού του τύπου απέναντι σε κάθε μορφή διεκδίκησης και αγώνα. Εβλεπαν τη ριζοσπαστική Αριστερά μόνη της να μάχεται στη Βουλή, στους δρόμους, στα συνδικάτα, στα κινήματα πόλης ενάντια στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα. Ενάντια στο ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, τα αντιασφαλιστικά μέτρα, το ξεθεμελίωμα του συστήματος υγείας και παιδείας, τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, το ξεκλήρισμα της αγροτιάς, τα Βατοπέδια και τα δομημένα ομόλογα, τους ελεύθερους χώρους και το περιβάλλον. Τη λοξοκοίταζαν την Αριστερά χαιρέκακα και ζηλόφθονα, ζητώντας της και τα ρέστα γιατί τάχα αρνείται τη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ. Οι πιο διπρόσωποι απ’ αυτούς της χτυπούσαν την πλάτη επιδοκιμαστικά. «Μπράβο παιδιά, καλά τα λέτε, σας βγάζουμε το καπέλο», κι από πίσω ψιθύριζαν μεταξύ τους «Για μας δουλεύετε κορόϊδα».

Δεν έλειπαν φυσικά και οι «βαθυστόχαστες πολιτικές αναλύσεις» στις φιλικές συντροφιές, μεταξύ τυριού και αχλαδιού. Και η ψευτοαντίσταση του καναπέ ενάντια στην «επάρατη Δεξιά» που διέλυσε τα πάντα. Τα επιχειρήματα τους μερικές φορές ατράνταχτα, κάτι μεταξύ καφενόβιας συζήτησης οπαδών ποδοσφαιρικών ομάδων και μεσημεριανής κουτσομπολίστικης εκπομπής. Π.χ. ο Γιώργος το καλό παιδί, ο Βαγγέλης ο μεγάλος ρήτορας, ο Κώστας ο χοντρός, Μητσοτακέϊκο η αγία οικογένεια, η Καϊλή το μοντελάκι, ρίξτα τους Πάγκαλε και άλλα τέτοια ευτράπελα.

Πέρασε ο καιρός. Το νεοδημοκρατικό άλογο, που πάνω του πόνταραν τα μεγάλα διαπλεκόμενα συμφέροντα άρχισε γρήγορα να αρρωσταίνει και να γερνά. Το ΠΑΣΟΚ απ’ την άλλη ήταν ήδη ένα ξεδοντιασμένο, κουτσό και κακομούτσουνο άλογο, απωθητικό στο λαό απ’ τη νωπή, μακρόχρονη αμαρτωλή θητεία του. Σκέφτηκαν τότε οι αφεντάδες να του αλλάξουν αναβάτη , μπας και ξεγελάσουν το πόπολο αλλά απ’ την υπερβολική έκθεση στους προβολείς, τον τσουρούφλισαν τον κακόμοιρο ,τον εξουθένωσαν και τελικά απέσυραν τον ίδιο και το άλογο απ’ τις ιπποδρομίες. Στην απελπισία τους κατέστρωσαν ένα καταχθόνιο σχέδιο. Να λανσάρουν το πάλλευκο άλογο της ριζοσπαστικής Αριστεράς, που έφερε αναβάτη το καθαρό πρόσωπο ενός νέου ανθρώπου. Όχι για να σύρει το κάρο αλλά να του φορέσουν χαϊμαλιά και ψεύτικα στολίδια, να το κάνουν ένα αγνώριστο καραγκιόζη. Και νάσου οι κολακείες, τα παινέματα και τα ποσοστά να εκτοξεύονται στο 20%. Λογάριαζαν όμως χωρίς το ξενοδόχο. Το ατίθασο άλογο της Αριστεράς δεν τιθασεύονταν, δεν τσουβαλιάζονταν, δεν κατέβαζε το κεφάλι δηλώνοντας υποταγή. Θύμωσαν πολύ τα αφεντικά από την περήφανη αυτή στάση. Πως τολμάς εσύ μικρή πριγκηπέσα να αγνοείς τις επιταγές μας, να αρνείσαι συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ; Ε λοιπόν θα σε τσακίσουμε να μη θέλγεις άλλο τους ανθρώπους. Και τι δεν της φόρτωσαν οι αθεόφοβοι. Λίγο έλειψαν να την θέσουν εκτός νόμου…για υπόθαλψη τρομοκρατίας.

Είδαν κι απόειδαν οι αφεντάδες, έξυσαν το κεφάλι τους και κατέληξαν ξεδιάντροπα πως έπρεπε να μας ξαναφέρουν στην πλατεία σερνάμενο το γερασμένο άλογο του ΠΑΣΟΚ. Του χτένισαν τη χαίτη, του γυάλισαν το τρίχωμα, του εμφύτεψαν λευκά δόντια, το παραγέμισαν στολίδια και άρχισαν να το περιφέρουν πάνω κάτω στην αγορά. Ο παλιός αναβάτης του σιγά σιγά από ακαταλληλότερος έγινε καταλληλότερος, από Γιωργάκης έγινε Γιώργος. Στρατιές δημοσκόπων και επικοινωνιολόγων επιστρατεύτηκαν για να προετοιμάσουν αυτό το δυναμικό come-back. Η επιχείρηση ξαναζωντανέματος του Πασοκικού αλόγου βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη.

Και τότε-ω του θαύματος-αρκετοί πράσινοι αρουραίοι, λουφαγμένοι πέντε χρόνια στα λαγούμια, μυρίστηκαν λουφέ, γκουβέρνο, μεγαλεία, βολέματα, παραγοντισμούς. Σκούντηξαν ο ένας τον άλλο. «Παιδιά η πατρίς μας καλεί στο καθήκον. Εμπρός να σηκώσουμε ξανά τον ήλιο πάνω απ την Ελλάδα» Και νάτοι δειλά δειλά να ξεμυτίζουν απ’ το σκοτάδι, τρίβοντας τα νυσταλέα μάτια τους.. Χρόνια είχαμε να τους δούμε με την πράσινη κονκάρδα στο πέτο, σχεδόν τους είχαμε ξεχάσει.

Εξω στην πόλη η συνείδηση της κοινωνίας, ανεβασμένη στο λεωφορείο του μέλλοντος, καλούσε ψυχωμένα το λαό απ’ τα μεγάφωνα να μη ψηφίσει τα κόμματα της Ζήμενς, του Βατοπεδιού, των δομημένων ομολόγων, του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, της απάτης του χρηματιστήριου. Μα οι αρουραίοι, προσηλωμένοι στη «θεάρεστη» αποστολή τους, το προσπέρασαν αδιάφορα. Δεν ήθελαν να βλέπουν, δεν ήθελαν να ακούν.

Με μιας όρμησαν μιλιούνια στα κομματικά γραφεία να γραφούν στο πελατολόγιο της εταιρίας «Βόλεμα ΑΕ» Και γέμισαν τα βουλευτικά γραφεία από εθελοντές πλασιέ πράσινων αλόγων. «Πελάτες μου» ανέκραξαν περιχαρείς οι βουλευτές, «εμπρός για τη νέα αυτοδυναμία». Και ξεχύθηκαν στις υπηρεσίες και τους τόπους δουλειάς οι κουστουμάτοι βουλευτές κι από πίσω τους κουστωδίες κορδωμένων κολλητών να σκορπούν χαμόγελα και υποσχετικά βλέμματα. Στους χώρους δουλειάς στήθηκαν στα γρήγορα οι γνωστές παράγκες κι όλοι περίμεναν ανυπόμονα το σύνθημα για τη μεγάλη έφοδο ανακατάληψης του κράτους, του καθημαγμένου και διαλυμένου κράτους.

Θα πείτε και οι άλλοι που δεν έχουν συνάφεια με το κράτος δε θύμωσαν, δεν αγανάκτησαν με τέτοιες συμπεριφορές; Δεν έχουν νοιώσει βαθιά στο πετσί τους το ανάλγητο και δυναστικό κομματικό κράτος; Δεν βλέπουν πως καταβροχθίζεται η κοινωνία απ’ τα τερτίπια των κομματικών χρυσοκάνθαρων; Μπα, αστεία πράγματα. Πολλοί απ αυτούς, αλλοίμονο, έχουν διαλέξει τον ίδιο δρόμο του αυτοεξευτελισμού. Με θαυμασμό χάσκουν μπροστά στον ισχυρό και το νικητή, ας είναι και ο διάολος. Αριστοτέχνες στο ρουσφετολογικό αλισβερίσι. Το μπάρμπα στη Κορώνη διπλαρώνουν πούχει μεγάλες άκρες. Στη νεολαία του κόμματος το παιδί τους σπρώχνουν για το πολυπόθητο διορισμό. Στο γραφείο του βουλευτή ξημεροβραδιάζονται για τη μετάθεση, την προαγωγή, το δάνειο, την επιχορήγηση, το οικόπεδο στο δάσος, το κρεβάτι στο νοσοκομείο, τη ρύθμιση χρεών.

Το βράδυ των εκλογών, η ημιθανής πατρίδα, κουρελιασμένη, θρηνούσε άλλη μια φορά γοερά για την κατάπτωση των ανθρώπων, μα γρήγορα οι θρήνοι σκεπάστηκαν από τις ιαχές των νικητών. Μα πιότερο όλων πανηγύριζε το σύστημα το μιντιακό που κράτησε με νύχια και με δόντια το κοπάδι στο μαντρί του δικομματισμού. Βρυχώμενο ταυτόχρονα ειρωνικά και περιφρονητικά κατά της ριζοσπαστικής Αριστεράς «που ο λαός της γυρίζει την πλάτη».

Και μόλις ξημέρωσε η επόμενη μέρα ξεχύθηκαν οι αρουραίοι αλαλάζοντας, να αποτελείωσουν ότι απόμεινε απ’ τους προηγούμενους. Θα τους εμποδίσει κανένας; Θα κλείσει κανένας τον καταστροφικό τους δρόμο;

Ε λοιπόν τούτη τη φορά η γονατισμένη και ατιμασμένη κοινωνία θα στυλώσει τα πόδια. Θα βάλει τέρμα στο πάρτυ των κομματικών αχυρανθρώπων. Και θα το κάνουν πρώτοι πολλοί δημοκρατικοί και τίμιοι Πασοκτσήδες που δεν ανέχονται πια να τους ντροπιάζουν οι τυχάρπαστοι και οι τσανακογλύφτες. Θα το κάνουν πολίτες όλων των πολιτικών χώρων που βαρέθηκαν στη χώρα αυτή νάχουν πάντα το πάνω χέρι οι κολλητοί, οι πονηρούληδες και τα τρωκτικά.

Και πάντως θα το κάνει αργά ή γρήγορα και τελειωτικά η μόνη καθαρτήρια δύναμη,η μεγάλη Αριστερά , βασισμένη στη δύναμη των ιδεών της και στο ηθικό και αξιακό της φορτίο. Φτάνει οι άνθρωποι να ξεμπλέξουν μια και καλή από την ποταπότητα, τη χαμέρπεια, το κυνισμό, την ιδιοτέλεια, τη χαύνωση, την δουλικότητα. Φτάνει να ξανακερδίσουν την αξιοπρέπεια, την περηφάνια, τον αυτοσεβασμό τους. Να ξαναπιάσουν δηλαδή το νήμα της πραγματικής ζωής.

Ας βιαστούμε πριν είναι πολύ αργά.